ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 181 ความมืดภายใน ทางด้านกิลด์เฮเดส มาร์ทำหน้าที่ขุนพลนำทัพใหญ่ สั่งการให้อัศวินห้าพันคนตั้งทัพรออยู่ที่หน้าเขาวงกตใกล้เทเลพอร์ทตั้งแต่เช้ามืด พวกเขาแบ่งกำลังออกเป็นห้ากองพัน ตั้งแถวเป็นหมวดหมู่ ผู้เล่นทุกคนอยู่ในระเบียบวินัย ยืนตรงในท่าพักอย่างเงียบสงบ ไม่มีการพูดเล่น หยอกล้อ หรือเหลียวมองล่อกแล่กเพื่อดูว่าสัตว์เวทจากนรกจะโผล่มาเมื่อไร มาร์ชักม้าไปที่เวทีไม้ขนาดสองเมตรคูณสองเมตรยกสูงจากพื้นราวหนึ่งเมตร ที่ตรงกลางมีแท่นไม้ขนาดขนาดกว้างพอให้คนหนึ่งคนยืนตั้งอยู่ บนเวทีนั้นมีคนอยู่ห้าคน คือวินและเพื่อนๆ พวกเขาถูกบรรยากาศอันเขร่งขรึมกดดันจนพลอยยืนนิ่งไม่พูดไม่จาไปด้วยกันทั้งหมด “พร้อมแล้วใช่ไหม” มาร์ถามสั้นๆ วินพยักหน้า แม้จะมีความลังเลฉายอยู่ในดวงตา เอเรสกลับเป็นคนตอบสนองได้ดีกว่า เขาส่งข้อความขอร่วมกลุ่มไปให้มาร์ ทันทีที่มาร์ตอบรับ เขาก็รู้ทันทีว่าทำไม วินถึงต้องมาขอให้เพื่อนๆมาด้วย “ทักษะบัญชาการสูงนี่เรา” มาร์พูดออกมาเมื่อพบว่า เอเรสกลายเป็นหัวหน้ากลุ่มทันทีที่เขาตอบรับ “ก็นิดหน่อยครับ พอดีว่า ตั้งแต่เล่นมาต้องเป็นหัวหน้ากลุ่มให้เพื่อนๆทุกวัน ทักษะนี้เลยมีมากกว่าอย่างอื่น” เอเรสไม่ถึงกับถ่อมตัวนัก เทียบกับมาร์ เขาอาจสู้ไม่ได้ทั้งฝีมือและระดับ แต่ในเรื่องทักษะบัญชาการ เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มอยู่ทุกวัน ทั้งกลุ่มเพื่อนที่อยู่ด้วยกันตรงนี้และกลุ่มอื่นๆที่เขาช่วยเลื่อนระดับให้ ในขณะที่มาร์ต้องพัฒนาแต่ทักษะจอมทัพซึ่งเป็นทักษะขั้นที่สองของทักษะบัญชาการ จนแทบไม่ได้ตั้งกลุ่มปกติกับใครเขา มิหนำซ้ำ เขาเองก็มีตำแหน่งสูงมากในกิลด์ โอกาสที่จะรวมกลุ่มสู้กับใครหรืออะไรก็ยิ่งน้อยลงไปอีก ทักษะบัญชาการของมาร์จึงแทบจะหยุดอยู่กับที่ ไม่มีการพัฒนาในทันทีเขาได้ทักษะจอมทัพ “ดี งั้นเรื่องการรับคนเข้าออกก็ฝากด้วยนะ” เมื่อสั่งเสร็จ มาร์ก็ขี่ม้าไปตรวจแถวผู้เล่นกลุ่มอื่น ปล่อยให้เอเรสจัดการเรื่องกลุ่มตามลำพัง กิลด์เฮเดสได้เปรียบกิลด์อื่นในเรื่องการเตรียมตัว เพราะเฮเดสเคยรับมือกับภูตเวทแสงที่ประจำเทเลพอร์ทและเคยลงไปในนรกมาแล้ว เขาจึงเดาได้ไม่ยากว่า สัตว์เวทจากนรกที่จะขึ้นมาทางกิลด์ของเขาจะเป็นสัตว์เวทที่ใช้ธาตุความมืด ดังนั้น เขาจึงดึงตัววินมาช่วยตั้งแต่ต้น หน้าที่ของวินในศึกคราวนี้คือการใช้ทักษะของพาลาดินเวทแสงสร้างออร่าป้องกันคำสาปให้กับผู้เล่นในกิลด์เฮแดส แต่ทักษะนี้สามารถใช้ได้กับคนในกลุ่มเดียวกันเท่านั้น และต้องเป็นกลุ่มแบบปกติ ไม่ใช่กลุ่มกองทัพที่สามารถบัญชาการโดยใช้ทักษะจอมทัพแบบที่มาร์ใช้ เอเรสที่มีทักษะบัญชาการสูง แต่ระดับไม่มากพอที่จะออกรบเป็นแนวหน้าจึงเข้ามาเสริมในจุดนี้ได้พอดี เขามีหน้าที่รับคนเข้ากลุ่มมารับออร่าป้องกันคำสาป และไล่คนออกจากกลุ่ม หากว่า คนๆนั้นถอนตัวช้าเกินไป ส่วนธนู น้ำฝนและลูน่า แม้จะไม่มีประโยชน์นัก แต่ทั้งสามคนก็สามารถทำหน้าที่ป้องกันวินและเอเรสได้ ไม่ต้องไปขอคนเพิ่มจากมาร์เพื่อมาทำหน้าที่นี้ วินจึงออกหน้าขออาหมวยเมื่อเพื่อนๆขอตามมา พระอาทิตย์ขึ้นได้ไม่นาน ท้องฟ้าด้านนี้ก็กลับมืดมัวลงไปใหม่ วินรู้ตัวก่อนเพื่อนว่าสัตว์เวทจากนรกมาแล้วทั้งๆที่ยังไม่เห็นตัวตน “มันมาแล้วครับ” วินรีบกระโดดขึ้นไปยืนบนแท่นไม้ ใช้ทักษะชำระใจเปล่งแสงออกจากตัวมากลบแสงเรืองๆรอบตัวที่เกิดจากเครื่องรางผู้พิทักษ์ทำงาน ส่วนเอเรสก็ส่งข่าวให้มาร์รู้ทันทีว่าทางนี้พร้อมแล้ว ทักษะชำระใจเป็นทักษะที่ต้องใช้ประกอบกับทักษะอื่น ที่วินสามารถล้างคำสาปให้เพื่อนร่วมกลุ่มได้ก็เพราะเขาเป็นสุพรีมชาร์แมนอยู่ก่อนแล้ว หากวินไม่มีทักษะล้างคำสาปมาก่อน ทักษะชำระใจก็เปล่าประโยชน์ การพนันกับภูตแสงและศึกที่ช่องเขาเทพประนม ทำให้วินต้องใช้ทักษะชำระใจจนถึงขีดจำกัดไปไม่รู้กี่รอบ  ทักษะนี้ของวินจึงพัฒนาเร็วแบบก้าวกระโดด ในขณะนี้วินไม่เพียงสามารถใช้ทักษะชำระใจช่วยเพื่อนในกลุ่มที่อยู่ในรัศมียี่สิบเมตรเท่านั้น แต่คนออกนอกเขตรัศมีไปยังจะมีออร่าป้องกันคำสาปติดตัวไปอีกสิบนาทีอีกด้วย และออร่านี้จะยังคงอยู่แม้คนๆนั้นจะออกจากกลุ่มไป มีเพียงสองทางที่จะทำให้ออร่าหายไปก่อนกำหนดก็คือต้องให้วินเป็นคนเรียกคืน หรือไม่ก็ต้องฆ่าผู้เล่นคนนั้นทิ้ง ทันทีที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม มาร์ก็สั่งให้ทัพหน้าซึ่งมีแต่คนที่มีทักษะป้องกันคำสาปติดตัวเดินแถวไปตั้งรับที่หน้าทางเข้าเขาวงกตทันที การออกคำสั่งด้วยเสียงราบเรียบ ตามด้วยเสียงตบเท้าของกองหน้า ไม่มีเสียงคุย เสียงโห่ร้อง หรือแม้แต่เสียงลมพัด ทำให้บรรยากาศโดยรอบมีแต่ความกดดันอันแสนจะหนักอึ้ง มาร์คาดว่าสัตว์เวทจากนรกจะต้องใช้เวลาพอสมควรจึงจะโผล่ออกมาจากเขาวงกตได้ แต่การคาดเดาก็คือการคาดเดา สัตว์เวทจากนรกไม่จำเป็นต้องทำตามที่มาร์คาด กองหน้าเคลื่อนแถวได้ไม่ถึงห้าเมตร ต้นไม้ในเขาวงกตก็สั่นไหวพร้อมๆกันราวกับถูกมือยักษ์จับเขย่า ตามมาด้วยด้วยเสียงกิ่งไม้ฟาดกันทั้งๆที่ลมสงบนิ่ง สักพักก็มีเสียงครืดคราดเหมือนของหนักๆกำลังถูกลากให้พ้นทาง ท้องฟ้าก็มืดหม่นลงเรื่อยๆจนกระทั่งมืดสนิทเหมือนคืนเดือนแรม สิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือ ท้องฟ้าผืนนี้ไร้แสงดาว ณ เวลานี้ ทุกคนจึงเห็นความมีระเบียบวินัยของกองทัพเฮเดส นับตั้งแต่การเปลี่ยนแปลงเริ่มต้นจนกระทั่งฟ้ามืดสนิทมองไม่เห็นแม้แต่คนที่เดินอยู่ข้างหน้า เหล่าผู้เล่นกองหน้าก็ยังคงก้าวไปข้างหน้าด้วยจังหวะสม่ำเสมอเหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีการหยุดหรือสะดุดเลยแม้แต่นิด ท่ามกลางความมืดสนิท แสงนวลเย็นตาเริ่มสาดส่องมาจากด้านหลัง ทักษะชำระใจของวินทำงานเต็มที่ ร่างของวินส่งแสงสีนวลเย็นตาออกมาโดยรอบ เหล่าผู้เล่นที่อยู่ภายใต้รัศมีแห่งแสงรู้สึกผ่อนคลายในทันที ธนูลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาแอบปล่อยคันศรคู่ใจ เอามือมาถูกับกางเกงเพื่อเช็ดเหงื่อ เอเรสกวาดตาลูกทีม น้ำฝนกับลูน่ายังตั้งสติไม่ได้ เขาแอบขมวดคิ้วด้วยความกังวล นี่ถ้าเขาไม่บังเอิญได้ข้อมูลมาว่า นักเวทที่ใช้เวทภายใต้รัศมีทักษะชำระใจจะใช้เวทสนับสนุนคนที่อยู่ในรัศมีได้ทีเดียวพร้อมกันโดยเสียค่าพลังจิตเท่ากับการร่ายเวทแค่หนึ่งครั้งเท่านั้นละก็ เขาคงไม่ขอให้สองสาวนี้มาทำคุณไถ่โทษที่ก่อเรื่องมาหลายครั้งหลายหนเป็นแน่ “ลูน่า น้ำฝน เริ่มร่ายเวทได้แล้ว” เอเรสออกคำสั่งทันที เขาหวังว่าเมื่อสองสาวต้องจดจ่อกับการร่ายเวท พวกเธอก็จะลืมบรรยากาศกดดันนี้ไปได้ “ค่ะ” สองสาวรับคำพร้อมกัน พวกเธอเป็นนักเวทคนละสาย น้ำฝนเริ่มร่ายเวทสนันสนุนการป้องกันและเพิ่มความเร็ว ส่วนลูน่าก็เริ่มร่ายเวทรักษาทั้งๆที่ยังไม่มีคนบาดเจ็บ เอเรสมองการร่ายเวทของสองสาว ที่แม้จะเริ่มต้นอย่างตะกุกตะกัก แต่ก็เริ่มไหลลื่นขึ้นอย่างพอใจ ทั้งสองคนนี้ยังไม่เคยเจอความกดดันขนาดนี้มาก่อน ทำได้เท่านี้ เขาก็พอใจแล้ว ธนูหันไปสบตากับเอเรส เขาพยักเพยิดให้เอเรสมองไปที่ความมืดนอกรัศมีทักษะชำระใจ “ผมมองไม่เห็นอะไรเลย จะทำหน้าที่ป้องกันวินได้อย่างไร” “ดูแค่สัตว์เวท หรืออาวุธที่เข้ามาในรัศมีก็พอ” เอเรสตอบสั้นๆ มาร์เริ่มสั่งให้กองหลังหมุนเวียนมารับออร่าแล้ว เอเรสจัดการจับคนเข้า ขับคนออกอย่างรวดเร็วให้ทันกับขบวนม้าที่กำลังหมุนเวียนเข้ามาไม่หยุดหย่อน ---------------------------------------------- ครืด... ตึง ครืด... ตึง ผู้เล่นที่อยู่แถวหน้าต่างจ้องตรงไปในความมืดเมื่อเสียงครืดคราดตามปกติเริ่มมีเสียงตึงๆเหมือนของหนักๆถูกผลักให้ไปกระทบกันถี่ยิบ พวกเขามองไม่เห็นอะไรนอกจากพุ่มไม้ใหญ่ที่เป็นกำแพงของเขาวงกตเริ่มสั่นไหวมากขึ้นทุกทีๆ ครืด... เสียงลากของชิ้นสุดท้ายดังขึ้นพร้อมๆกับที่กำแพงพุ่มไม้ถูกดึงออกไปเหมือนฉากเลื่อน เงาดำที่มีดวงตาสีเขียวเรืองแสงพุ่งออกมาเป็นร้อย ผู้เล่นกองหน้าไม่ทันแม้แต่จะอ้าปากร้อง พวกเขาถูกเงาดำใช้กรงเล็บปาดคอจนกลายเป็นแสงในพริบตา กองหน้าห้าร้อยคนที่คิดว่าจะต้านสัตว์เวทจากนรกที่ออกมาจากเขาวงกตได้อย่างน้อยสิบนาที ถูกฆ่าตายไปกว่าครึ่งภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที “บุก” มาร์ตะโกนสั่งกองหนุนที่ตอนนี้มีออร่าสีขาวนวลห่อหุ้มร่างกายทั้งคนและม้าให้บุกเข้าไปช่วย พวกเขาขี่ม้าถือทวนพุ่งเข้าหาเงาดำอย่างไม่เกรงกลัว ผู้เล่นที่ถูกบังคับให้เกิดใหม่ พอเกิดมาก็มีเลือดไหลทะลักออกจากหู ตา จมูกและปาก บ่งบอกว่าพวกเขาโดนคำสาปเข้าไปแล้ว “กองหนุนชุดที่สอง ไป” มาร์บัญชาการพร้อมกับชักม้าถือดาบนำหน้าเข้าไปช่วยผู้เล่นกลุ่มแรก กองหนุนชุดที่สองใช้ดาบสองมือเป็นอาวุธทั้งหมด พวกเขาไม่โจมตีเงาดำก่อนเว้นเสียแต่มันจะเข้ามาจู่โจมก่อน กองหนุนกลุ่มนี้มีหน้าที่เข้าไปเอาตัวผู้เล่นกองหน้าที่ได้รับบาดเจ็บกลับไปอยู่ภายใต้รัศมีทักษะชำระใจเพื่อล้างคำสาปและรับการรักษา แต่ถ้าหากว่าอาการของพวกเขาหนักเกินไป พวกเขาจะถูกส่งต่อให้กับผู้รักษาประจำกลุ่ม และหากเกินกำลังผู้รักษา ก็จะจัดการส่งพวกเขากลับเมืองเพื่อออกจากเกมทันที ภาพการตะลุมบอนระหว่างผู้เล่นที่มีออร่าสีนวล กับเงาดำที่มีดวงตาสีเขียว เมื่อดูจากท้องฟ้า ก็เหมือนฝูงหิ่งห้อยกำลังรวมตัวกันโจมตีบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น เรือเหาะที่เฝ้าอยู่ที่กิลด์เฮเดสลดเพดานบินลงมาเพื่อจะถ่ายภาพให้ได้ และพวกเขาก็ได้ภาพเงาดำที่มีตาเขียวเรืองแสงเงยหน้าแสยะยิ้มให้พวกเขาเป็นภาพสุดท้าย อ๊าก เสียงลูกเรือและทีมงานช่างภาพร้องลั่นอย่างไร้ทางสู้ ตามด้วยเสียงระเบิดกึกก้อง เรือเหาะทั้งลำกลายเป็นคบเพลิงขนาดยักษ์ลอยอยู่บนท้องฟ้าหลายนาที ก่อนที่เศษซากชิ้นส่วนที่ถูกเผาไหม้จะค่อยๆร่วงหล่นลงมายังพื้นดิน ช่วงเวลาที่ท้องฟ้ามีแสงสว่างอีกครั้งนี้เองที่กลุ่มผู้เล่นอิสระที่ซุ่มรอโอกาสอยู่ได้เห็นภาพการรบระหว่างกิลด์เฮเดสกับเงาดำที่เหมือนจะไร้ตัวตน หลายคนพอเห็นสภาพการตายเพราะคำสาปของเหล่านักรบก็รีบถอนตัวกลับเมือง แต่อีกหลายคนก็ยังรออยู่ “กองหนุนหนึ่งสอง สลับหน้าที่” มาร์ตะโกนสั่งการเมื่อใกล้ครบสิบนาที กลุ่มที่ใช้ดาบเลื่อนขึ้นมารับหน้าเงาดำพร้อมๆกับกลุ่มที่ใช้ทวนเปลี่ยนไปทำหน้าที่ลากเพื่อนที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นหลังม้า มาร์มองตามอย่างหนักใจ พวกเขาแม้จะพอกู้สถานการณ์ได้หลังจากที่ไม่โดนคำสาป แต่เงาดำพวกนั้นเหมือนไร้ตัวตน บางครั้งเขาแทงเข้าไปเต็มแรงแล้วชัดๆ แต่พริบตาเดียวมันก็กลับมาเหมือนเดิมราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น “ระวัง มันตามมาข้างหลัง” ผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บร้องบอกเพื่อนทั้งๆที่เลือดกลบปาก คนฟังมองไปข้างหน้าเห็นว่าอีกไม่กี่เมตรก็จะเข้าสู่รัศมีของแสงสีนวลแล้ว เขาผลักตัวเพื่อนให้ไปซบกับคอม้า “จับให้แน่นๆ” เขาสั่งก่อนจะตวัดทวนไปแทงไอ้ตัวที่ลอยตามมาข้างหลัง สวบ เสียงทวนแทงเข้าเงาดำตามเป้าหมาย อัศวินบนหลังม้ารู้ดีว่าอีกเดี๋ยวมันก็จะกลับเป็นปกติเหมือนเดิม เขาจึงรีบตวัดทวนกลับโดยไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่จะดึงออก วูบ อัศวินอดเหลือบตาขึ้นมองเงาดำที่พุ่งข้ามหัวเขาไปไม่ได้ พริบตาเดียว มันก็ถอนตัวเองออกจากปลายทวน มาทำท่าหลอกหลอนเขาอยู่ข้างหน้าได้อย่างไม่น่าเชื่อ มันกางเล็บกว้างเตรียมเชือดทั้งเขาและเพื่อน แต่อัศวินยิ้มที่มุมปาก เขามาถึงขอบของรัศมีแล้ว ชายหนุ่มกระชับทวนขับม้าแทงสวนมันไปโดยไม่สนใจความปลอดภัยของตนเอง กรี๊ด........... เสียงกรีดร้องโหยหวนทำให้เกือบทุกคนในสนามรบหันมามอง มาร์ยิ้มออกเป็นครั้งแรกเมื่อเห็นลูกน้องของเขาใช้ทวนแทงเจ้าเงาดำแล้วลากมันเข้าไปในวงรัศมีของทักษะชำระใจ เจ้าเงาดำนั้นลุกเป็นไฟขึ้นทั้งตัว และมันไม่สามารถรักษาตัวมันเองให้กลับเป็นปกติได้อีกต่อไป ส่วนคนลงมือขี่ม้ามาจนถึงหน้าแท่นไม่ที่วินยืนอยู่ เขาก้มมองซากผ้าคลุมร่างที่ติดกับปลายทวนอย่างไม่เชื่อสายตา เขาฆ่ามันได้จริงๆหรือ “ขอบใจ” คนเจ็บที่เกือบตายเมื่อครู่เริ่มมีสีหน้าดีขึ้น อัศวินยัดม้วนคาถากลับเมืองใส่มือเพื่อน “นายตายไปหลายรอบแล้ว ได้เวลาออกจากเกมแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา เราจัดการมันได้แน่” “งั้นก็ฝากด้วยนะ” คนเจ็บพยักหน้าก่อนจะวาร์ปกลับเมืองไป ---------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 04:59:24

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้น ยุทธวิธีก็เปลี่ยนรูปแบบทั้งหมด กองหน้าเปลี่ยนไปเป็นตัวล่อให้เงาดำตามเข้ามาใกล้รัศมีแสง กองหนุนนอกจากจะต้องช่วยเพื่อนเหมือนเดิมแล้ว ยังต้องรอซ้ำเจ้าเงาดำเมื่อมันเข้ามาในเขตด้วย “สนุกจริงโว้ย” ธนูตะโกนหลังจากที่เขายิงธนูใส่เงาดำที่หลงเข้ามาในเขตเป็นตัวที่สาม ถึงจะไม่มีไอเทมตก แต่ชายหนุ่มก็คาดว่าเขาคงได้ส่วนแบ่งค่าประสบการณ์ไม่น้อย เมื่อเทียบกับพวกอัศวินที่เสี่ยงตายออกไปเป็นตัวล่อ งานของเขานับว่าสบายและยังอาจจะได้ค่าตอบแทนมากกว่าเสียด้วย เขาเริ่มวาดฝันถึงการเลื่อนระดับ ฝันถึงชื่อเสียงที่จะได้รับหลังจากศึกครั้งนี้ และต่อไปเฮเดสต้องเป็นฝ่ายเชิญเขาเข้ากิลด์ เขาไม่จำเป็นต้องงอนง้อรอเก้อเหมือนอย่างที่ผ่านมาอีกต่อไป ผ่านไปเกือบสิบห้านาที เหล่านักรบก็ยังสังหารเงาดำได้ไม่ถึงครึ่ง พวกมันโดนหลอกไม่กี่ครั้งก็เรียนรู้ หลังๆพวกเขาต้องระดมกำลังเกินหนึ่งต่อสิบกว่าจะจับมันลากไปที่เขตสังหารได้ การกำจัดพวกมันแต่ละตัวจึงแลกมาด้วยการบาดเจ็บล้มตายของพี่น้องหลายคน เคร้ง ฉัวะ มาร์ฟันเงาดำขาดสะพายแล่งเมื่อมันกางกรงเล็บตะปบใส่ เขาก้มมองรอยกรีดที่ค้างอยู่บนเกราะสุดรักสุดหวงอย่างกังวล “พวกมันโจมตีได้แรงขึ้นอีกแล้วหรือนี่ หรือว่าหัวหน้าของมันกำลังจะปรากฏตัว” “คุณมาร์ครับ อีกห้านาที ผมจะออกจากเกมแล้วนะครับ” วินส่งข้อความมาแจ้งเตือนมาร์ “โอเค” มาร์รับทราบ เขาส่งสัญญาณให้ลูกน้องต่อ ได้เวลากลับแล้ว ----------------------------------------- “เฮ้ วิน นายจะรีบไปไหน ก็เห็นอยู่ว่าเรากำลังได้เปรียบ” ธนูเงยหน้าตะโกนถามวินทันทีที่ได้ยินคำพูดที่วินส่งผ่านไปหามาร์ “ผมบอกตั้งแต่แรกแล้วนี่ฮะว่าจะอยู่แค่ครึ่งชั่วโมง” วินแบ่งสมาธิมาตอบก่อนจะหันไปใช้ทักษะต่อ “แล้วไง นายมันเห็นแก่ตัวนี่หว่า ก็เห็นอยู่ว่าเราฆ่าพวกมันไม่ได้ถ้าไม่มีนาย นายยังจะไปอีกหรือวะ” ธนูกระโดดขึ้นไปยืนบนแท่นไม้เดียว กระชากตัววินมาถาม เขามัวแต่ห่วงว่าจะสูญเสียสิ่งที่คิดว่ากำลังจะได้จนลืมไปว่าสิ่งที่เขากำลังทำนั้น ทำให้วินไม่สามารถใช้ทักษะได้อย่างต่อเนื่อง และแสงสีนวลกำลังลดรัศมีให้แคบเข้ามาเรื่อยๆ “พวกเราจะกลับเมืองพร้อมกันทั้งหมด” เอเรสกระโดดตามาแยกตัวธนูออกไป พวกเขายืนประจันหน้าเป็นสามเส้าอยู่บนแท่นไม้ “อย่าบ้าไปหน่อยเลยน่าพี่เอ ก็เห็นอยู่ว่าพวกมันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด อยู่เก็บค่าประสบการณ์ไปก่อนดีกว่าน่า เผลอๆเราอาจจะฆ่าบอสสำเร็จก็ได้” ธนูเสียงอ่อนลงเมื่อถูกปราม “เราไม่ได้มาเก็บประสบการณ์” เอเรสตอบเรียบๆ เขาส่งสัญญาณแจ้งปัญหาฉุกเฉินไปให้มาร์เตรียมถอนกำลังก่อนกำหนดระหว่างที่คุย “เสียใจด้วยนะ ผมบอกว่าเราต้องอยู่ ทุกคนก็ต้องอยู่” ธนูล็อคแขนวินแล้วตวัดมีดสั้นมาจี้ที่คอ “ใช้ทักษะชำระใจของนายต่อได้แล้ววิน” “พี่ธนู” สองสาวที่อยู่ด้านล่างร้องเสียงหลง แล้วพวกเธอก็ต้องเบิกตากว้างร้องกรี๊ดเต็มเสียงด้วยความตกใจที่มีคนทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดได้อีกคน ทันทีที่มีดของธนูจ่อถึงคอหอยวิน เอเรสก็ขับเขาออกจากลุ่ม พอธนูพูดจบประโยคมีดในมือเอเรสก็เสียบเข้าที่ท้องของธนู อุ้บ แม้จะเจ็บจนตัวงอ แต่ธนูก็กระชับมีดเตรียมเชือดวินโดยอัตโนมัติ เ แต่เขาพลาด พลาดเพราะลังเลเพียงวินาทีเดียวว่าถ้าปาดคอวินแล้ววินจะยังยอมให้ความร่วมมือง่ายๆหลังจากที่เกิดใหม่หรือไม่ และวินาทีเดียวนั่นก็มากพอสำหรับเอเรสที่จะจัดการหักข้อมือธนูและปล่อยวินให้เป็นอิสระ “กลับเมืองไปซะ” วินยังตกใจไม่หาย แต่เอไอของวินจัดการพาวินเข้าเมืองตามคำสั่งของเอเรสทันที “ทำไม” ธนูเงยหน้าขึ้นถามทั้งๆที่ยังนั่งตัวงอกุมมีดที่ปักอยู่อย่างเจ็บปวด “เรื่องนี้นายควรถามตัวเอง” เอเรสตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปสั่ง “ลูน่า หยุดรักษาธนูแล้วกลับเมืองไปพร้อมน้ำฝนเดี๋ยวนี้” ลูน่าลดมือลงด้วยสีหน้าเหยเก เธอไม่เคยเห็นเอเรสในภาพที่ดุร้ายขนาดนี้มาก่อน ส่วนน้ำฝนตกใจจนร้องไห้ไม่หยุด พอได้ยินคำสั่งก็ลนลานทำตาม เธอเอาม้วนคาถากลับเมืองยัดใส่มือเพื่อน ในขณะที่ใช้อีกม้วนพาตัวเองกลับไป ธนูเงยหน้ามองเอเรสอย่างโกรธแค้น “ทำไม ไม่เห็นเหรอว่าถ้าอยู่ต่อแล้ว เราจะได้อะไรบ้าง” ธนูพยายามพูดทั้งๆที่เริ่มไม่ไหว เสียงเขาขาดๆหายๆหมดแรงจะพูดให้ต่อเนื่องกัน “ถ้าฆ่าบอสได้ ค่าประสบการณ์..เอย ชื่อเสียง..เอย  หรือ..หรือว่า นาย นายเข้าเฮเดสได้แล้วนี่ ก็เลยไม่สนใจเพื่อน ที่แท้ แกมันก็คนเห็นแก่ตัว คนหนึ่ง” สรรพนามที่ธนูเรียกเอ เปลี่ยนจากพี่จนกลายเป็นแกในที่สุด เอเรสถอนหายใจ “นายหมดสิทธิ์เข้าเฮเดสตลอดกาลแล้วธนู” เขาเหลียวมองไปรอบๆเห็นว่ากองทัพของเฮเดสถอนตัวไปเกือบหมดแล้ว เหลืออัศวินที่มีแสงสีนวลล้อมรอบขี่ม้าลาดตระเวนรอบพื้นที่ท่ามกลางความมืดอยู่หนึ่งกลุ่ม เขารู้ว่าหัวหน้าของคนกลุ่มนั้นก็คือ มาร์ และพวกเขาคงกำลังลาดตระเวนเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีพี่น้องที่บาดเจ็บคนไหนถูกทิ้งในเงามืด ควับ เอเรสหลบลูกดอกที่ยิงจากหน้าไม้ได้ทันเวลา เขาไม่โกรธ แต่แค่นยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูด “ที่พี่น้องในเฮเดส สามารถรับมือกับปีศาจจากความมืดได้ ก็เพราะเราไม่มีความมืดในใจ เราช่วยเหลือดูแลพี่น้อง ไม่หลอกใช้ ไม่ทรยศ ไม่ลอบทำร้าย แผนการทุกอย่างวางไว้เพื่อความปลอดภัยสูงสุดของทุกคน ไม่ใช่ประโยชน์ของคนใดคนหนึ่ง” เอเรสโยนม้วนคาถากลับเมืองให้ธนู เขารู้ว่าธนูคงใช้มือข้างที่หักหยิบม้วนคาถาออกจากกระเป๋าตัวเองได้ลำบาก แต่ธนูกลับเตะมันทิ้งไป เอเรสยิ้มอีกครั้ง เขามองไปรอบๆ มาร์นำคนกลุ่มสุดท้ายกลับไปแล้ว รอบกายตอนนี้นอกจากแสงสีนวลที่ล้อมรอบตัวเขาและธนูแล้วไม่มีอะไรอีก แม้แต่ดวงตาสีเขียวของเจ้าเงาดำ บรรยากาศสงบนิ่งเหมือนพายุลูกใหญ่กำลังจะมา “หวังว่านายจะหยิบม้วนคาถาได้ก่อนที่นายใหญ่มันจะปรากฏตัวนะ ธนู” เขาบอกก่อนจะวาร์ปกลับเมืองไป ธนูล้วงน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตมากินอย่างยากลำบาก แสงสีนวลที่ล้อมรอบตัวเขายังอยู่ แต่ความมืดรอบข้างที่มืดลงเรื่อยๆทำให้เขารู้สึกว่ามันกำลังถูกบีบให้เล็กลง อาการบาดเจ็บของเขาค่อยๆดีขึ้น แต่ความกดดันจากบรรยากาศรอบข้างกำลังทำให้เขาลนลาน เขาเริ่มรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว เริ่มรู้สึกถึงความน่ากลัวของปีศาจจากเงามืด เขาเหลียวมองไปรอบๆด้วยความหวาดกลัว เขารู้แล้วว่านักรบกองหน้าต้องเผชิญกับอะไรก่อนที่วินเรียกใช้ทักษะชำระใจ เขากลัวจนลุกขึ้นยืนไม่ไหว เขาพยายามจะหยิบม้วนคาถากลับเมืองออกมา แต่ความมืดที่ดำสนิทที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นได้ปรากฏตัวแล้ว อ๊ากกกก เขาร้องสุดเสียงเมื่อรู้สึกว่าเงาดำขนาดยักษ์กำลังก้มลงมาหา เขาใช้ม้วนคาถาทันที มันพาเขากลับเมืองตอนที่เขาเห็นแสงสว่างบาดตายิ่งกว่าพระอาทิตย์ยามเที่ยงปรากฏขึ้น “จะสู้กับข้า หรือจะแกล้งไอ้เปี๊ยกนั่นต่อ” แสงสว่างถาม “อย่าเพิ่งขัดคอน่า ข้าอยากรู้ว่าจิตสังหารของข้าจะทำมันจะตายกี่รอบ” ความมืดตอบ มันหน่วงม้วนคาถากลับเมืองไว้จนธนูลดระดับไปจนกลับมาเกิดใหม่ในทวีปใหญ่ไม่ได้ และม้วนคาถาก็กลับเมืองไปแต่เพียงลำพัง “อะไรฟะ เร็วจัง ข้าแอบได้ยินว่ามันมีความมืดภายใน นึกว่าจะเก่งกว่านี้เสียอีก” ความมืดบ่นอย่างขัดใจ “เลิกบ่นแล้วก็มาสู้กับข้าเสียที” เสียงของแสงสว่างบอกความขัดใจไม่แพ้กัน ------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:00:02

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 182 ไฟร์ดราโก้ นอกเมืองไฟร์ดราโก้เป็นป่าหินอันแห้งแล้ง ทั่วทุกทิศมีแต่หินดินทรายที่แห้งผาก กระทั่งต้นหญ้าสักต้นยังขึ้นไม่ได้ ก้อนหินใหญ่น้อยในป่าหินแห่งนี้ล้วนเป็นสีแดงคล้ำคล้ายสีสนิมเหล็ก ที่ใจกลางป่าหิน มีหินก้อนใหญ่สีดำสนิทห้าก้อนผุดขึ้นจากพื้นดินสูงเหนือหินก้อนอื่นๆที่อยู่รอบข้าง พวกมันมีความสูงไล่เรียงกันไป และก้อนที่ใหญ่ที่สุด ในบางมุม สามารถมองให้คล้ายหัวมังกรได้ ด้วยภาพที่คล้ายมังกรจีนกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในทะเลเพลิงนี่เองที่ทำให้มิคาเอลตั้งชื่อเมืองของเขาว่าไฟร์ดราโก้ เฮเดสยังคงยืนสงบนิ่งอยู่หน้าปากมังกรจีนตัวนั้นอยู่ ไม่ว่าใครที่มาที่นี่เป็นครั้งแรกต่างแปลกใจกันทั้งนั้นที่มีมังกรจีนอยู่ใกล้กับเมืองที่ตกแต่งทุกอย่างด้วยวัตถุรูปทรงเรขาคณิต และเมื่อเห็นสัญลักษณ์กิลด์ของอัศวินมังกรไฟวางที่เทเลพอร์ท เฮเดสก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ลูกแก้วหยินหยางในปากมังกร “ถึงจะเป็นเลือดผสมหลายเชื้อชาติ แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะชอบอะไรจีนๆเป็นพิเศษมานานแล้ว” แต่สิ่งที่เฮเดสคิดถึงในตอนนี้ ไม่ใช่ลัทธิเต๋า ไม่ใช่มังกรจีนในเทพนิยาย แต่เป็นหน้าลูกศิษย์แม่ที่เขาเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน เฮเดสกวาดตาสังเกตไปรอบๆโดยไม่ขยับเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ที่นี่ไม่ต่างจากทะเลทรายเท่าไรในเรื่องอุณหภูมิ กลางคืนหนาวกลางวันร้อน พระอาทิตย์ขึ้นได้ไม่ถึงห้านาที เฮเดสก็ตรวจสอบอุณหภูมิกับเมนูเกม ตัวเลข 35 องศาเซลเซียสไม่ได้ทำให้หัวคิ้วเขากระตุก เขารู้อยู่แล้วว่าที่นี่ร้อนเร็วแค่ไหน แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือ ตัวเลขที่กำลังลดลงเรื่อยๆต่างหาก ตัวเลขบอกอุณหภูมิแทบจะเปลี่ยนทุกวินาที ใช้เวลาไม่ถึงสามสิบวินาที อุณหภูมิ 35 องศาก็เริ่มติดลบ “เริ่มแล้วสินะ” เขาพึมพำเบาๆ ------------------------------------------------ ที่อีกด้านหนึ่งของป่าหิน ตงหลินเงยหน้ามองท้องฟ้าเมื่ออยู่ๆก็เริ่มมีละอองหิมะตกลงมา เขาใช้เวทอาภรณ์เพลิงเพื่อสร้างความอบอุ่นให้ตนเองทันที “เอ๊ะ” เขาอุทานด้วยความแปลกใจที่รังสีสีแดงที่ควรจะแผ่ขยายออกมาเต็มที่ตอนที่เรียกใช้เวทครั้งแรกเป็นแค่เงาสีชมพูจางๆที่มองเกือบไม่เห็น เขาตรวจสอบข้อมูลทันที แล้วก็ต้องนิ่งไปเมื่อพบว่าคุณสมบัติของเวทอาภรณ์เพลิงที่เคยใช้ได้นาน 5 ชั่วโมงลดลงเหลือแค่ 30 นาที และความสามารถในการรักษาอุณหภูมิ จากที่เคยปรับได้ตามใจก็กลายเป็นเพิ่มจากอุณหภูมิภายนอกได้ไม่เกิน 50 องศา “ไอ้ตัวที่มานอกจากจะเป็นธาตุน้ำแล้วยังใช้ความเย็นด้วยแน่ๆ แต่เอาเถอะ ยังไงก็คงไม่ลงถึงลบ 90 เท่าสถิติโลกแน่” ตงหลินเดาได้ใกล้เคียงแค่ท่อนแรก แต่ท่อนหลังนั้นผิดไปมากโขอยู่ ตงหลินยักไหล่ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่น คราวนี้คนที่มาด้วยส่วนใหญ่มีแต่คนแปลกหน้า ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนที่เปลี่ยนรูปร่างหน้าตาไปแล้วแต่ยังไม่อยากเปิดเผยตัวหรือเป็นคนที่เขาไม่รู้จักจริงๆกันแน่ เขามองตรงไปข้างหน้าแล้วก็เจอคนรู้จักที่แม้จะเปลี่ยนหน้าตาไปแล้วอยู่คนหนึ่ง หัวหน้าอดีตกิลด์แมงมุม ตงหลินไม่ได้เข้าไปทักทาย เขารู้อยู่แล้วว่าตอนนี้อดีตหัวหน้ากิลด์ใช้ชื่อล็อกอินว่าอะไร ชายหนุ่มแค่กดส่งข้อความผ่านช่องสื่อสารไปหาเท่านั้น อีกฝ่ายก็สั่งสมประสบการณ์มาจนรู้ทันกันดี พอมีข้อความเข้า หลังจากเปิดอ่านก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามองตงหลินด้วยซ้ำ คนส่งข้อความเองก็เช่นกัน ไม่คิดจะหันไปดูปฏิกริยาของอีกฝ่าย แค่หยิบเอาม้วนคาถากลับเมืองมาใส่ในเมนูเกมเพื่อปิดบังไฟแดงที่เป็นสัญญาณว่ากำลังมีการข้อความเสียงอยู่ หมับ พยัคฆ์ทมิฬคว้าไหล่ตงหลินไว้ “นายกำลังทำอะไร” ตงหลินเงยหน้าขึ้น เขายักไหล่ “ก็ตั้งโปรแกรมพาตัวเองกลับเมืองอัตโนมัติไงเล่า” “กลับเมือง” อีกฝ่ายทวนถามเบาๆ พยัคฆ์ทมิฬจ้องหน้าตงหลินเขม็งก่อนจะตัดสินใจดึงตัวเขาไปคุยที่หลังก้อนหินใหญ่ “พี่ใหญ่พยัคฆ์บอกว่า นักบวชจอมเวทให้บัตรเชิญนายไปร่วมงานเลี้ยง เธอบอกอะไรนายเป็นพิเศษหรือ” ตงหลินกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาเริ่มทำงานที่รับมาจากนักบวชจอมเวทได้แล้ว “ก็ไม่ต่างจากที่กิลด์ทั้งห้าประกาศเท่าไร” เขาทิ้งช่วงเพื่อกระตุ้นความสนใจก่อนจะพูดต่อ “สัตว์เวทจากนรกที่ออกมาหลังพิธีจบครึ่งชั่วโมงอันตรายมาก ควรออกจากเกมให้เร็วที่สุด” “เฮอะ” พยัคฆ์ทมิฬส่งเสียงเยาะ “อันตรายแล้วยังไง มันก็แค่เกม นายกลายเป็นพวกตาขาวไปตั้งแต่เมื่อไร” “เที่ยวนี้ไม่ใช่แค่เกม” ตงหลินพูดช้าๆ พอพยัคฆ์ทมิฬหันมามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เขาก็ขยายความ “สัญญาจ้างเที่ยวนี้ คือให้เราเฝ้าดูเฮเดส ทันทีที่เขาบุกลงนรก เราต้องเปิดทางให้พี่ใหญ่กับพี่รองตามลงไป และถ้ายังไม่ตายก็ให้ตามลงไปช่วยด้วย” พยัคฆ์ทมิฬหรี่ตาเหมือนจะพอรู้อะไรมาบ้าง “นายจะทวนสัญญาจ้างไปทำไม ก็รู้กันอยู่แล้วว่า เราแค่จะลงไปชิงไข่มังกรสีทองกัน” ตงหลินหัวเราะในลำคอ “นายกล้าเรียกใช้คำว่า แค่ เลยหรือ” เขาหยุด เหลือบตาไปดูช่องสื่อสารที่ยังมีไฟสัญญาณเปิดอยู่นิดหนึ่งก่อนจะปล่อยข้อมูลสำคัญ “พี่ใหญ่ พี่รอง ไม่เคยเล่าให้นายฟังเรื่องจีเอ็มที่พวกเขาจ้างกลายเป็นเจ้าชายนิทราหลังจากนรกเลยหรือไง” “นายรู้” พยัคฆ์ทมิฬถามอย่างแปลกใจ เรื่องนี้พี่ใหญ่พี่รองไม่มีวันบอกคนนอกแน่ ต่อให้เป็นคนที่ทำงานกับเขาในโลกจริงด้วยก็เถอะ “รู้จากนักบวชจอมเวท” ตงหลินเฉลยเสียงเรียบ พยัคฆ์ทมิฬถึงกับพูดไม่ออก ตงหลินจึงเอื้อมมือไปตบไหล่อีกฝ่ายเหมือนจะปลอบใจ เขาโอบคอพยัคฆ์ทมิฬดึงเข้ามาใกล้แล้วเล่าให้ฟังด้วยเสียงกระซิบกระซาบ แต่ในขณะเดียวกัน ปากของเขาก็แทบจะจ่อกับเมนูเกมของตัวเอง “จะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้พวกของนักบวชจอมเวททำงานให้ตำรวจอยู่” พยัคฆ์ทมิฬขมวดคิ้วทันที เขาไม่สนใจแสงสีแดงจากเมนูเกมของอีกฝ่ายที่บังเอิญส่องมาที่หน้าของเขาด้วยซ้ำ “ตำรวจเหรอ” เขาถามเสียงสั่น “ใช่ จำนวนคนที่กลายเป็นเจ้าชายนิทราไม่ใช่แค่คนสองคนที่นายรู้ แต่มีทั้งหมดสิบเอ็ดคน” ตงหลินแอบหัวเราะในใจเมื่อเห็นดวงตาเบิกกว้างของอีกฝ่าย “ญาติของหนึ่งในสิบเอ็ดนั่นเป็นหมอ แล้วก็ได้ข้อมูลจากไดอารี่ของลูกชายว่า โปรแกรมที่ซ่อนอยู่ในไข่มังกรสีขาวจะปลุกพวกเขาได้” “เฮ้ย” พยัคฆ์ทมิฬร้องลั่นด้วยความลืมตัว “ไม่ต้องตกใจไปน่า ตำรวจเขาขอประสานกับบริษัทเกมกับผู้เล่นเก่งๆพวกนี้ให้ช่วยลงไปเอาโปรแกรมที่ว่าเท่านั้นเอง พวกเขาไม่รู้หรอกว่า เราตั้งใจจะลงไปเอาอะไร” ตงหลินตบไหล่อีกฝ่ายเป็นการเตือนไม่ให้สติแตก “แต่ปัญหามันอยู่ที่...” ตงหลินลากเสียงเพื่อกระตุ้นความสนใจของคนฟัง “ในนรกนั่นมันมีโปรแกรมป้องกันอยู่ และมันทำร้ายคนได้จริงๆ อย่างจีเอ็มที่นายเราจ้างไง นอนเป็นผักกันหมด” “นักบวชจอมเวทบอกวิธีป้องกันให้นายรู้หรือเปล่า” พยัคฆ์ทมิฬถามทันที “ไม่ได้บอก” ตงหลินส่ายหน้าน้อยๆ “แต่ถึงจะบอกเรามีพลังป้องกันกับทักษะเทียบเท่านักบวชจอมเวทหรือเฮเดสหรือไง” เขาถามเสียงเยาะ ก่อนจะพูดต่อ “และก็เพราะมันร้ายแรงจริงๆไง กิลด์ทั้งห้าถึงต้องออกหน้าป้องกันผู้เล่นให้ครึ่งชั่วโมง แต่หลังจากนั้น พวกเขาก็ไม่ไหวเหมือนกัน ผู้เล่นคนไหนที่ไม่เชื่อ ถ้าโชคดีก็ระดับลดจนต้องไปฝึกใหม่ในทวีปเริ่มต้น แต่ถ้าโชคร้ายก็ได้นอนยาวแน่” “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ แล้วทำไมบริษัทเกมไม่ปิดทำการ” พยัคฆ์ทมิฬเริ่มรู้สึกถึงกับดัก “พวกเขารู้แค่เรื่องคนนอนเป็นผัก ไม่ได้รู้เรื่องพวกเรากับไข่มังกรสีทองนี่” ตงหลินสามารถโกหกหน้าตายเพื่อลดความระแวงของพยัคฆ์ทมิฬได้ทันควัน เขาให้ข้อมูลจริงต่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ “อีกอย่างช่วงที่ไอ้ตัวจากนรกของจริงจะหลุดออกมาน่ะ มันแค่ช่วงสั้นๆที่เฮเดสจะลงนรกผ่านช่องทางที่เปิดออกมาเท่านั้นแหละ” “ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็เสี่ยงที่สุดน่ะสิ” พยัคฆ์ทมิฬอุทานด้วยความตกใจ การเปิดทางให้สองพยัคฆ์ตามเฮเดสลงไปก็เท่ากับต้องเผชิญหน้ากับสัตว์เวทจากนรกอยู่แล้ว แต่ถ้าพวกเขาต้องตามลงไปด้วย ก็เท่ากับเอาหัวไปพาดรอที่กิโยตินดีๆนี่เอง “ก็เพราะอย่างนี้ไง ถึงได้ตั้งโปรแกรมให้พากลับเมืองอัตโนมัติ ที่ไฟร์ดราโก้ ถึงตอนนี้จะไม่มีทั้ง NPC และผู้เล่นแล้ว แต่มิคาเอลสั่งให้โรงแรมทุกแห่งเปิดประตูค้างไว้ ขอแค่ไปถึงก็ล็อกออฟหนีได้” ตงหลินให้ข่าวที่ได้รับคำสั่งมาให้ปล่อยทันที พยัคฆ์ทมิฬไม่พูดอะไร เขาล้วงม้วนคาถากลับเมืองใส่ที่เมนูเกมเพื่อตั้งโปรแกรมอัตโนมัติบ้าง “นายควรจะประกาศให้พวกเรารู้กันให้ทั่วนะ ค่าจ้างที่ได้ มันไม่คุ้ม” ตงหลินบอกให้พยัคฆ์ทมิฬประกาศข่าว เพราะในตอนนี้ เขาเป็นคนคุมอำนาจสั่งการได้ทุกกลุ่มที่จ้างมา ผิดกับเขาที่คุมกำลังเพียงหน่วยเดียวเท่านั้น “ไม่จำเป็น” พยัคฆ์ทมิฬตอบเสียงเย็นชา พอตงหลินเลิกคิ้ว เขาก็พูดต่อหน้าตาเฉย ลืมไปแล้วว่าตัวเองตกใจแค่ไหนตอนที่ได้รู้เรื่อง “เจ้าพวกนั้นมันขี้ขลาดตาขาวอยู่แล้ว ขืนบอก พวกมันถอนตัวหมดแน่ และถ้าพวกมันถอนตัวหมด คนที่จะโดนเชือดก็คือแกกับข้า เพราะฉะนั้น เรื่องที่คุยนี่ เก็บให้สนิทเลยนะ” ตงหลินไม่ผิดคาดกับคำตอบเท่าไร เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าคนอย่างพยัคฆ์ทมิฬต้องทำแบบนี้ จึงได้เปิดช่องสื่อสารถ่ายทอดการสนทนาทั้งหมดให้หัวหน้ากิลด์แมงมุมได้ยิน หมอนั่นไม่ใช่แค่หัวหน้ากลุ่มคุมกำลังเหมือนเขา แต่ยังเป็นมือเก่าที่กว้างขวางในวงการ เป็นที่รู้จักตั้งแต่พวกสีเทาจางๆไปจนถึงพวกดำสนิท “เตือนหน่อยก็ดีนะ อย่างน้อยก็ควรจะย้ำไม่ให้ตามไปในนรก ถ้าตามไป มันจะไม่ใช่แค่ตายในเกม” ตงหลินลองเตือนเป็นครั้งสุดท้าย คราวนี้ ถ้าพยัคฆ์ทมิฬยังไร้น้ำใจ งานของเขาก็จะง่ายขึ้นอีกโข “อย่าดีกว่า ไอ้พวกนั้นขี้ระแวงจะตาย เกิดสงสัยขึ้นมา จะยุ่งเอา แล้วถ้าเกิดปอดแหกไม่ยอมโจมตีเปิดทางขึ้นมาด้วย เราจะซวยเอง” พยัคฆ์ทมิฬยังคงแสดงความจริงใจออกมาอย่างต่อเนื่อง ตงหลินจึงได้แต่ยักไหล่ แล้วขอตัวไปคุมกำลังส่วนของตนเอง พอออกมาได้แค่ไม่กี่ก้าว เขาก็ได้รับข้อความใหม่ “หัวหน้ากลุ่มทุกกลุ่มได้ยินกับหูแล้ว จะเริ่มถอนตัวในอีกสิบนาที” ตงหลินยิ้มอย่างสมใจ เขาเดินผ่านหน้าหัวหน้ากิลด์แมงมุมไปโดยไม่เหลือบแลแม้แต่หางตา อีกฝ่ายก็หันหลังคุยกับลูกน้องโดยไม่ขยับเช่นกัน ---------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:01:59

ความคิดเห็นที่ 4 เฮเดสเหลือบตาดูอุณหภูมิที่เมนูเกม เพียงห้านาที ตัวเลขเปลี่ยนจากศูนย์เป็น -100 และกลายเป็นขีดขวางสั้นๆสองขีดในที่สุด แสดงให้เห็นว่าอุณหภูมิได้ลดลงเกินกว่าที่มันจะวัดได้แล้ว เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ถึงลมหนาวที่จู่ๆก็พัดมาวนเวียนอยู่รอบตัวเขาจากศีรษะสู่ปลายเท้า อะไรบางอย่างกำลังประเมินเขาอยู่ “ไม่เลวนี่” เสียงเย็นยะเยือก แต่หวานใสราวระฆังแก้วเสียงหนึ่งเอ่ยชมเขาขึ้นมา  เฮเดสไม่แม้แต่จะกลอกตาเพื่อมองหาต้นเสียง เขาเพียงแต่เงยหน้าขึ้นอีกนิด เหมือนจะท้าทายให้อีกฝ่ายประเมินตัวเขาต่อไป “นี่เจ้าคิดว่าจะรับมือข้าได้จริงๆหรือ” เสียงนั้นกระซิบถามอ้อยอิ่งอยู่ที่ข้างหู เฮเดสยิ้มที่มุมปาก “ไม่ลองแล้วจะรู้หรือ” เขายังคงท้าทายอย่างไม่หวั่นเกรง “ไม่ล่ะ” เสียงนั้นหลุดหัวเราะดังคิกก่อนจะปฏิเสธอย่างไม่ใส่ใจ แล้วให้เหตุผลด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า “เจ้าดึงดูดข้าได้ ไม่มากพอ”   “ท่านทำหัวใจข้าสลายเสียแล้ว” เฮเดสลองเย้ากลับไปบ้าง แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนมีสายลมบางเบาพัดผ่านมาที่ข้างแก้มและหยุดอยู่ตรงนั้น เขาคิดถึงภาพสาวงามช่างยั่วเย้าและใจกล้าพอที่ถึงเนื้อถึงตัวผู้ชายขนาดกล้าลูบไล้ใบหน้าชายที่เพิ่งรู้จัก แต่น่าเสียดาย การลูบไล้นี้ไม่ได้เป็นสายลมอันอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ แต่มันมาพร้อมกับความเย็นที่วัดระดับไม่ได้ เพียงแค่พัดผ่านก็มีพลังทำลายร้ายแรงยิ่งกว่าดาบของอัศวินระดับสาม เฮเดสยังคงยืนนิ่ง แต่เขารู้ดีว่าถ้าไม่ได้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ เขาไม่มีทางรับมือการโจมตีครั้งนี้ได้ นับแต่ต้นจวบจนบัดนี้ เขายังไม่เห็นฝ่ายตรงข้าม ไม่เห็นอาวุธ รับรู้ได้เพียงพลังทำลายเมื่ออีกฝ่ายลงมือแล้วเท่านั้น ไม่ว่าป้องกัน ตอบโต้หรือชิงจู่โจม เขาก็จนปัญญาทั้งนั้น เสียงถอดถอนใจดังขึ้นแผ่วเบา “เฮ้อ เจ้าเก่งกาจขนาดนี้ แล้วจะให้ข้าตัดใจได้อย่างไร” เฮเดสยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด “แล้วมีใครบังคับให้ตัดใจหรืออย่างไร” เสียงใสหัวเราะดังก้องขึ้นทันที “มนุษย์อย่างเจ้านี่น่าสนุกจริงๆ” เฮเดสรู้สึกเหมือนมีมือมาจับที่ปลายคางแล้วบีบนิดเหมือนจะเอ็นดู แต่ความเย็นยะเยียบที่มากับแรงบีบสามารถสร้างความเสียหายได้ถึงหมื่นจุดอย่างสบายๆ เฮเดสยังคงยืนรับการโจมตีโดยไม่ตอบโต้ อีกฝ่ายจึงส่งลมหนาวพัดวนรอบตัวเขาอีกรอบก่อนจะพัดพาละอองหิมะจากพื้นขึ้นไปก่อตัวเป็นหญิงสาวที่ขาวไปทั้งตัวตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า เฮเดสค้อมศีรษะเป็นการทักทาย หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะ “เห็นแก่ที่เจ้าทำให้ข้าหัวเราะได้ถึงสามครั้ง ข้าจะพนันกับเจ้าสามครั้ง หากเจ้าชนะ ข้าจะให้สิ่งที่เจ้าต้องการ แต่ถ้าแพ้ ข้าก็ต้องการสิ่งที่เท่าเทียมกับที่เจ้าขอด้วย” เฮเดสพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น คงจะไม่ดีนัก ถ้าผมยังจะขอสู้กับคุณ เอาเป็นว่า ผมขอถามว่า ทำอย่างไร ผมจึงจะคู่ควรให้คุณลงมือ” มารแห่งธาตุน้ำยิ้มอีกครั้ง เจ้าหนุ่มคนนี้ดูจะตั้งใจสู้กับเธอเสียจริง “แล้วเจ้าจะพนันกับข้าแบบไหนล่ะ” “แล้วคุณจะจะเรียกอะไรเป็นเดิมพันละครับ” เฮเดสถามกลับ “อืมม” มารแห่งธาตุน้ำหยุดยืนครุ่นคิดก่อนจะพูด “ถ้าข้าตอบคำถามเจ้า ข้าก็ต้องเล่าตำนานของภูตและมารที่เฝ้าประตูนรกนี้ให้เจ้าฟัง” เธอเอียงคอยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดต่อ “เพราะฉะนั้น ถ้าเจ้าแพ้ เจ้าก็เล่าเรื่องราวบนแผ่นดินข้างบนนี้ให้ข้าฟังก็แล้วกัน” เฮเดสรู้สึกผิดคาดกับเดิมพันที่อีกฝ่ายต้องการ ดูเหมือนว่า มารจากนรกจะไม่ได้ทำตัวเป็นปีศาจตลอดเวลา เขาตัดสินตัดทดสอบต่ออีกนิด “ถ้าอย่างนั้นก็ โยนหัวโยนก้อยก็แล้วกัน ผมเลือกหัว” เฮเดสโยนเหรียญทองให้อีกฝ่ายเป็นคนโยน นางมารถึงกับเลิกคิ้วตอนที่เอื้อมมือมารับเหรียญ การโยนเหรียญแบบนี้ ทั้งสองฝ่ายสามารถกำหนดให้ออกด้านที่ต้องการได้ง่ายดายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ การที่เฮเดสส่งเหรียญให้เธอ ก็เท่ากับให้เธอเลือกเอาเองว่าอยากเล่าหรืออยากฟัง “เจ้าชนะ” นางมารยิ้มกว้างในขณะที่ส่งสายลมจากปลายนิ้วไปรับเหรียญ เธอไม่ได้โยนมันขึ้นหรือลง เธอแค่ใช้สายลมบางเบาเข้าไปรับแล้วปล่อยให้มันตกอย่างอิสระ เพียงแต่ว่า ทันทีที่สายลมสัมผัสกับตัวเหรียญ มันก็แตกสลายเป็นผงร่วงหล่นไปที่พื้นกระจายเป็นรูปเหรียญด้านหัวที่ขนาดใหญ่กว่าเดิมถึงสิบเท่า เฮเดสมองภาพเหรียญที่สร้างขึ้นใหม่โดยนางมารธาตุน้ำแล้วก็ยิ้ม “เยี่ยมยอดจริงๆ” “ข้าน่ะ เยี่ยมยอดอยู่แล้ว” นางมารเสกบัลลังก์น้ำแข็งขึ้นมานั่ง เธอเอนตัวไปพิงที่ท้าวแขนนั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจ “เจ้าอยากรู้อย่างนั้นหรือว่าต้องแค่ไหนจึงจะคู่ควรที่จะสู้กับข้า” เธอถามยิ้มๆ เฮเดสค้อมศีรษะ “ถ้าจะกรุณา” นางมารเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นเรือเหาะของนักข่าวลอยอยู่ไม่ไกล เธอหันมายิ้มให้เฮเดส “ข้าจะแสดงให้เจ้าดู” เธอยกมือขึ้นรองใต้คาง เป่าลมหายใจเบาๆขึ้นฟ้า เพียงครู่เดียว เฮเดสก็เห็นเรือเหาะค่อยเหี่ยวยุบตัวลง ไม่นานมันก็ร่วงลงอยู่พื้นอย่างไร้ซุ่มเสียง “0 เคลวิน เป็นไปไม่ได้” เฮเดสหลุดปากออกมา ภาพที่เห็นทำให้เขาคิดไปถึงอุณหภูมิศูนย์สัมบรูณ์ อุณหภูมิที่เย็นจนไม่มีพลังงานหลงเหลืออยู่เลย เย็นจนกระทั่งโมเลกุลของก๊าซไม่เคลื่อนที่ เรือเหาะที่พองลมจึงยุบในพริบตา ผู้คนที่อยู่บนนั้นก็คงจะแข็งตายโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตาย แต่พอพูดจบเขาก็เห็นเกล็ดหิมะลอยอยู่กลางท้องฟ้า เขาจึงนึกถึงสิ่งที่มิคาเอลเอาให้ดูในห้องทดลองส่วนตัว “คุณใช้เงาวิญญาณ” เฮเดสหันไปหานางมารแห่งธาตุน้ำ “ดีจัง เจ้ารู้จักมันด้วย” นางมารปรบมือด้วยความดีใจ “งั้นข้าจะทำอะไรให้เจ้าดูอีกอย่าง” พอพูดจบเธอก็โบกมือพัดให้เงาวิญญาณในรูปเกล็ดหิมะกระจายตัวออกไปทันที เฮเดสมองก้อนหินสูงท่วมหัวคนสลายตัวกลายเป็นผงดินแดงทีละก้อนๆ ไม่นานนัก เขาก็เห็นผู้เล่นอิสระที่มักจะรวมตัวกันเป็นทหารรับจ้างปรากฏขึ้นทีเดียวสิบกว่ากลุ่ม เขายิ้มที่มุมปาก หยิบอาวุธออกมาเป็นครั้งแรก แล้วหันไปทางนางมาร “คุณจะทำอะไรให้ผมดู หรือจะให้ผมทำอะไรให้คุณดูกันแน่” --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:02:30

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 183 ภูตและมาร นางมารแห่งธาตุน้ำเอาศอกตั้งบนที่วางแขนแล้วยกมือเท้าคางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เฮเดสเลยชะงักไปชั่วครู่ เมื่อเขาหันกลับไปมองกลุ่มทหารรับจ้างก็พบสิ่งผิดปกติบางอย่าง การที่พยัคฆ์ทมิฬจะลุกขึ้นสั่งการให้ทุกคนเตรียมพร้อมโจมตีนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การที่ทหารรับจ้างมืออาชีพตอบสนองเขาได้ช้ากว่าปกตินั้นต่างหากที่ไม่ธรรมดา เฮเดสกวาดตามองรอบเดียวก็เห็นตงหลิน ไส้ศึกที่มายาวดีส่งกลับไปให้เบนนี่ จาง แต่เขามองผ่านเลยไปราวกับไม่เห็นใคร เฮเดสแทบจะเก็บดาบเมื่อพยัคฆ์ทมิฬยกไม้ชี้มือมาทางเขาพร้อมทั้งตะโกนอะไรบางอย่างที่แม้เขาไม่ได้ยิน แต่ก็เดาได้ว่าน่าจะเป็นการท้าทาย “ตกลงว่าคุณจะให้ผมดูอะไร” เฮเดสหันไปถามนางมาร นางมารยักไหล่น้อยๆตอนที่พยัคฆ์ทิฬชูดาบขึ้นเหนือศีรษะ ตะโกนก้องก่อนจะวิ่งนำหน้ามาหาพวกเขา เฮเดสมองตามนางมารไปจึงทันได้เห็นพยัคฆ์ทมิฬวิ่งเข้าปะทะกำแพงน้ำแข็งที่ใสราวกระจกดังตึง แรงปะทะทำให้กำแพงน้ำแข็งแตกดังเปรี๊ยะ แต่พริบตาเดียวก็เกิดน้ำแข็งชั้นใหม่หุ้มตัวพยัคฆ์ทมิฬไว้ในก้อนน้ำแข็ง บรรดาทหารรับจ้างที่ตามมาต่างเบรกกันแทบไม่ทัน “หน้าหมอนี่เวลาโดนทับเป็นกล้วยปิ้งนี่ตลกดีนะ” นางมารธาตุน้ำมองใบหน้าที่ถูกกดทับกับกำแพงน้ำแข็งจนบี้แบนผิดรูปของพยัคฆ์ทมิฬแล้วก็หัวเราะออกมา “คุณไม่ฆ่าเขา?” เฮเดสถาม เมื่อเห็นว่าพยัคฆ์ทมิฬยังพอขยับตัวได้ และเหล่าทหารรับจ้างกำลังพยายามช่วยเขาออกมาโดยใช้สารพัดวิธีในการละลายน้ำแข็ง “ถ้าฆ่ามัน แล้วข้าจะเริ่มเล่าตำนานภูติกับมารให้เจ้าฟังตามสัญญาได้ยังไงเล่า” นางมารหันมาตอบก่อนจะกางแขนร้องอา “ดีมาก ใช้ไฟที่รุนแรงกว่านี้อีก” เพียงแค่เสียงร้องอายังลากไม่หมด เปลวไฟจากระเบิดเพลิงสิบกว่าลูกก็หายสาบสูญ เหล่าทหารรับจ้างให้กลุ่มนักเวทขึ้นมาร่ายเวทไฟละลายน้ำแข็ง แรกๆพวกเขาก็ทำกันอย่างระมัดระวัง แต่เมื่อเห็นว่า ทำอย่างไร กำแพงน้ำแข็งก็ไม่เสียหาย พวกเขาจึงใช้ทุกวิถีทาง ทั้งเวท ทั้งอาวุธ ระเบิดเพลิงหรือแม้แต่สุมไฟเอาดื้อๆ แต่ไม่ว่าใช้วิธีไหน น้ำแข็งไม่เพียงไม่ละลาย ไฟยังดับสนิททุกๆครึ่งนาทีอีกด้วย “คุณกินไฟ” เฮเดสตั้งข้อสังเกต นางมารยักไหล่ “ใช่ ที่ความเย็นต่ำสุด แม้แต่ข้าก็ไม่อาจเคลื่อนไหว ข้าจึงต้องกินไฟเพื่อให้ข้ายังเป็นข้า” “ภูตกับมารที่เป็นธาตุตรงกันข้ามอย่างนั้นหรือ” เฮเดสเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่นางมารจะเล่าได้ เขารู้ว่า ภูตประจำเทเลพอร์ทนี้เป็นธาตุไฟ “เก่งนี่ เจ้านี่ฉลาดจริง” นางมารยิ้มน้อยๆ เธอหันไปสูบไฟจนดับวูบอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “ภูตและมาร แม้เป็นธาตุตรงกันข้ามที่ข่มกันโดยธรรมชาติ แต่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน หากมีข้าผู้เดียว ไม่นานทุกอย่างก็จะถูกแช่เข็ง รวมทั้งตัวข้าเอง หากเหลือแต่เจ้าไฟ มันก็จะเผาตัวเองจนวอดวายไปเหมือนกัน” “ที่เทเลพอร์ทจุดอื่นก็เหมือนกันอย่างนั้นหรือ” เฮเดสขมวดคิ้ว เขาเริ่มเห็นแล้วว่า แผนของมิคาเอลที่จะให้ภูตธาตุไฟไปรับมือกับมารธาตุดินอาจจะเป็นไปไม่ได้ ------------------------------------------------- “อ๊าก.... ไอ้ยุงหยุดตามข้าเสียที” พี่เหยี่ยวตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังวิ่งไปหาอะไร “ไอ้นายหน้าโง่ แกก็หยุดก่อนสิวะ” ยุงยักษ์สวนกลับทันที แม้ว่าจะบินตามไม่หยุด “แล้วทำไมแกไม่หยุดก่อนเล่า” พี่เหยี่ยวยังไม่อยากตายคาปากสัตว์เลี้ยงของตัวเองจึงยังคงวิ่งต่อไป แม้ว่าจะพยายามเลี้ยวหนีเปลี่ยนไปเป็นวิ่งขนานกับกำแพงสัตว์เวทหินแทนที่จะพุ่งเข้าหาเหมือนเดิม “แกนั่นแหละหยุด” ยุงยักษ์ยังบินเลี้ยวตามมาไม่เลิก ที่เนินทรายอีกด้าน พี่หมีลดกล้องส่องทางไกลมาบ่น “ไอ้เหยี่ยวมันทำบ้าอะไรของมันฟะ” “สงสัยจะโดนเจ้ายุงไล่ฆ่าตามปกติแหละพี่” หัยลดกล้องหันมาตอบ “เฮ้ย ไอ้ตัวใหญ่ตรงกลางมันเริ่มขยับแล้ว” พาชีตะโกนเมื่อ สัตว์เวทหินรูปลิงยักษ์ตัวที่ใหญ่ที่สุดยืนขึ้น “ฉ ห แล้วพี่ คราวนี้ตายทั้งเหยี่ยวทั้งยุงแหงแซะ” อัศดรคาดการณ์แบบยอมรับความจริงสุดๆ ในขณะที่พี่หมียังไม่ยอมทิ้งความหวังสุดท้าย “ยักษ์แดง มีทางช่วยเจ้าเหยี่ยวไหม” พี่หมีตะโกนถามผ่านช่องสื่อสารไปหายักษ์แดงที่กำลังยืนมองภาพเดียวกันอย่างเดือดเนื้อร้อนใจอยู่อีกมุมหนึ่ง “เจ้าลิงยักษ์มันอยู่ไกลเกิน ข้าสร้างสารที่ซับซ้อนแบบเดิมไม่ได้” พี่ยักษ์ตอบอย่างจนปัญญา “นายรู้จักโซเดียมไหม” มโนมัยผู้เชี่ยวชาญเรื่องระเบิดกับสารเคมีถามขึ้นแล้วก็ให้รายละเอียดต่อทันที “ธาตุที่มีเลขอะตอมเท่ากับ 11..” “ข้ารู้” พี่ยักษ์รีบตอบก่อนจะโดนเลคเชอร์ “แล้วจะให้ข้าทำอะไร” “สร้างโซเดียมอะตอมที่เจ้าลิงยักษ์ไหวไหม อะตอมเล็ก ไม่ใช่สารประกอบซับซ้อน น่าจะง่ายกว่าเมื่อกี้” ในขณะที่มโนมัยถาม พี่หมีก็เริ่มสั่งพี่เหยี่ยวผ่านช่องสื่อสารพร้อมๆกับที่ม้าที่เหลืออีกเจ็ดตัวกำลังเตรียมบรรจุน้ำลงกระบอกฉีดน้ำดับเพลิงกันให้วุ่น “ไอ้เหยี่ยว วิ่งไปที่จุดนัดหมายที่หก” พี่หมีแจกวงแหวนเวทให้ลูกทีมไปด้วย “ได้ แต่ว่าไอ้ตัวนี้มันเปลี่ยนไวมากเลยนะ” พี่ยักษ์ยังกังวล “สร้างให้มันอยู่ใต้ผิว อย่าให้สัมผัสกับอากาศ” มโนมัยสั่งพร้อมๆกับที่รับกระบอกฉีดน้ำดับเพลิงอันเท่าแขนจากเพื่อน “ได้ จุดโจมตีอยู่ที่สะดือของมันนะ” พี่ยักษ์เริ่มร่ายเวทจากนรก ในขณะที่แปดม้ากับหนึ่งหมีใช้วงแหวนเวทวาร์ปไปประจำที่เนินทรายที่ใกล้ที่สุดเพื่อรอโจมตี ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:02:57

ความคิดเห็นที่ 6 “อัดโซเดียมในตัวมันเรียบร้อย อย่าลืมโจมตีที่สะดือแป็นจุดแรก” ยักษ์แดงส่งข้อความบอกทุกคนก่อนจะยกขวดน้ำยาเพิ่มพลังจิตขึ้นซด การร่ายเวทเที่ยวนี้ทำเอามันเกือบหมดแรงเลยทีเดียว “หึๆๆ” ยักษ์แดงหันขวับมาตามเสียงหัวเราะ แต่มันไม่เจอใครนอกจากเปลวความร้อนในอากาศ “ใคร” มันถาม “ก็ผู้ที่นายเจ้าขอร้องให้มารับมือกับมารธาตุดินไงเล่า” ยักษ์แดงยังคงไม่เห็นตัวผู้พูด แต่มันรู้สึกได้ถึงการสั่นไหวของเปลวความร้อน “ท่านจะลงมือแล้วรึ” ยักษ์แดงถาม มันขยับตัวเตรียมพร้อม เพราะหน้าที่ของมันคือช่วยภูตแห่งธาตุไฟ “แต่ท่านไม่ได้มาอย่างเต็มตัวนี่” มันร้องเมื่อตรวจสอบพบว่าอีกฝ่ายส่งมาแต่พลังงาน ไม่มีร่างจริง “จะมาทำไมเล่า ในเมื่อคู่ต่อสู้ของข้าไม่ใช่มัน” เปลวความร้อนตอบอย่างใจเย็น ยักษ์แดงหันขวับไปอีกทางเมื่อได้ยินเสียงระเบิด ------------------------------------------ “ไอ้ยุงหน้าโง่ หยุดตามข้าเดี๋ยวนี้” พี่เหยี่ยวเบรกพรืดกลับหลังหันมาเผชิญหน้ากับยุงยักษ์เมื่อรู้ตัวว่ากำลังวิ่งผ่านสัตว์เวทหินไปหาไอ้ตัวที่กำลังขยับ ยุงยักษ์ปากเข็มก็เบรกพรืดเกือบไม่ทัน มันไม่เถียงพี่เหยี่ยว แต่มันเอาแต่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศเบิกตาโตมองไปข้างหลังพี่เหยี่ยว ตึง ตึง ตึง ลิงหินเริ่มเดินได้แล้ว และกำลังเดินมาหามัน พี่เหยี่ยวยืนตัวแข็ง เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า กลืนน้ำลายเอื้อก “มันใช่ไหม” พี่เหยี่ยวถามแทบจะเป็นเสียงกระซิบ “เออ” ยุงยักษ์ก็แทบจะกระซิบตอบเหมือนกัน “แล้ว ม..มัน เดินไปทางไหน” พี่เหยี่ยวถามต่อ “มาทางเรา ห่างไม่ถึงสิบเมตรแล้ว” ยุงยักษ์ตอบเบาๆ “แล้วพวกไอ้หมีล่ะ” พี่เหยี่ยวถามอย่างมีความหวังนิดๆ “มาแล้ว” ยุงยักษ์ตอบให้พี่เหยี่ยวชื่นใจได้ไม่นาน ก็ขยายความเพิ่ม “อยู่ข้างหลังมันอีกที” “เหรอ” หน้าตาพี่เหยี่ยวมีความหวังขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะนึกได้ว่าเจ้ายักษ์แดงสั่งให้โจมตีที่สะดือ ซึ่งอยู่ข้างหน้า จึงเท่ากับว่า ทีมที่มาช่วยทำอะไรไม่ได้เลย “งั้นก็แปลว่าพวกไอ้หมีช่วยเราไม่ได้ใช่มะ” พี่เหยี่ยวถามเบาๆ “ข้าก็ว่างั้น” นี่เป็นครั้งแรกที่ยุงยักษ์เห็นด้วยกับพี่เหยี่ยวเต็มร้อย “งั้นก็อโหสิให้ข้าเถอะนะ ไอ้ปากเข็ม” พี่เหยี่ยวขว้างอะไรบางอย่างมาหายุงยักษ์ “กี๊ด... ยากันยุง” เจ้ายุงยักษ์ร้องลั่นเมื่อได้กลิ่นของของเหลวในขวดขนาดยักษ์ที่พี่เหยี่ยวโยนมาหา มันใช้ขาขวาทั้งสามเตะขวดยากันยุงเต็มแรงราวกับนักฟุตบอลระดับโลกยิงประตูชัย พี่เหยี่ยวย่อตัวหลบขวดยากันยุงได้หวุดหวิดเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าเจ้ายุงยักษ์ต้องทำแบบนี้ เพล้ง บึ้ม ขวดยากันยุงแตกทันทีที่กระทบส่วนท้องของลิงหิน เมื่อน้ำยากันยุงซึมเข้าไปในสะดือก็ทำปฏิกริยากับโซเดียมในตัวมันจนระเบิดอย่างรุนแรง แต่ไม่ว่าจะแรงแค่ไหน ปริมาณน้ำยาในขวดก็มีจำกัด ลิงหินเพียงแค่หน้าท้องเป็นรูโบ๋และเสียการทรงตัวไปชั่วขณะเท่านั้น “ผนึกปากเข็ม” พี่เหยี่ยวผนึกสัตว์เลี้ยงก่อนที่มันจะคุ้มคลั่งมาฆ่าเขาจริงๆเพราะมีกลิ่นยากันยุงติดขา ซู่ๆๆๆ พี่หมีและแปดม้าวิ่งมารุมล้อมลิงหิน ฉีดน้ำใส่มันเพื่อให้ไปผสมกับโซเดียมในร่างกายมันให้เร็วที่สุด บึ้มๆๆ ลิงหินถูกระเบิดแยกส่วนเป็นชิ้นๆอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่มันจะล้มลง มันกลับแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “เก่งนี่ ไม่คิดว่าพวกเจ้าจะใช้เวทจากนรกเป็น” ---------------------------------------------------- “บอกเพื่อนเจ้าให้ถอนตัวทันที” เปลวความร้อนสั่งยักษ์แดง มันทำตามโดยไม่ลังเล มารธาตุดินรู้แล้วว่ามีการใช้เวทจากนรก มันย่อมเปลี่ยนมาใช้บ้าง พวกพี่หมีพี่เหยี่ยวไม่มีเครื่องรางคุ้มกันตัว ขืนอยู่ต่อรับรองว่าตายหมดในเวลาไม่ถึงนาที ยักษ์แดงเริ่มร่ายเวทคุ้มกันตนเองเพิ่ม เมื่อภูตธาตุไฟบอกว่ามารธาตุดินไม่ใช่คู่ต่อสู้ มันก็ได้แต่ยอมเสี่ยงรับมือตามลำพัง “ทรนงดี สมกับที่มีธาตุไฟอยู่ในตัว” เสียงของภูตธาตุไฟบอกถึงความพอใจไม่น้อย “ถ้าท่านไม่สู้ก็หลีกทางไปเสีย” ยักษ์แดงก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจ ตอนนี้เศษหินจากตัวลิงยักษ์กำลังกลิ้งมารวมตัวอีกครั้ง คราวนี้ มันกลืนเอาสัตว์เวทหินตัวอื่นๆที่ยังไม่ขยับเข้าไปด้วย ทุกครั้งที่รวมกันได้ ความเร็วของพวกมันก็เพิ่มขึ้น ยักษ์แดงต้องการจะลงมือก่อนที่พวกมันจะรวมตัวได้สำเร็จ วูบ ยักษ์แดงยกมือรับเปลวไฟที่ก่อเป็นรูปคล้ายม้วนคาถาไว้ในมืออย่างแปลกใจ ไม่ทันที่มันจะเอ่ยปากถาม ภูตธาตุไฟก็ชิงบอกเสียก่อน “ภูตและมารถูกสร้างคาถาชุดเดียวกัน สิ่งที่ต่างคือคำว่าภูตกับมารและชื่อธาตุ ที่ส่งให้เจ้าคือคาถาที่ใช้สร้างตัวข้า เจ้ามีธาตุลมในตัวได้อย่างไร ก็ใช้วิธีเดียวกันรับมือกับมัน ถึงดูดได้ไม่หมด ก็คงจะยันกันได้ อย่าให้เสียชื่อลูกหลานธาตุไฟล่ะ ฮ่าๆๆ” ยักษ์แดงยืนยิ้มมองเปลวความร้อนที่หายไป มันเริ่มร่ายมหามนต์กลย้อนเวทแทนคำขอบคุณ -------------------------------------------- “หมดประโยชน์เสียแล้ว” นางมารธาตุน้ำเอ่ยอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าเหล่านักรบรับจ้างไม่สร้างสามารถสร้างกองเพลิงเพิ่มได้อีก เธอขยับมือเตรียมจะปิดบัญชี “เดี๋ยว” เฮเดสร้องขัดขึ้น ตงหลินแอบส่งข้อความมาหาเขา ขอเวลาอีกหนึ่งนาที เพื่อให้ระบบพากลับเมืองอัตโนมัติทำงาน การที่นักรบรับจ้างไม่ใช้ม้วนคาถากลับเมืองหนีกลับในทันทีนั้น ก็เพราะพวกเขาไม่ได้มีม้วนคาถาสำรองกันทุกคน ส่วนม้วนคาถาที่ใช้สำหรับตั้งโปรแกรมกลับเมืองอัตโนมัตินั้น เมนูเกมจะเรียกใช้ทันทีที่ตั้งโปรแกรมเสร็จ จึงไม่สามารถเอาออกมาใช้แบบปกติได้อีก หากให้คนที่มีม้วนคาถาสำรองหนีกลับก่อน ก็เท่ากับบอกให้ทั้งนางมารรู้ตัวว่าพวกเขาคิดหนี คนที่ใช้คาถาม้วนเดียวที่มีอยู่ใส่เมนูเกมไปแล้วมีโอกาสน้อยมากที่จะรอดชีวิตจนถึงเวลาที่ตั้งไว้ ดังนั้น ตงหลินจึงต้องออกหน้าขอให้เฮเดสช่วยถ่วงเวลาให้ “ทำไม” นางมารชักจะไม่พอใจ “เรายังเหลือพนันอีกสองข้อ และผมคิดว่าจะใช้พวกเขาเป็นเดิมพัน” เฮเดสชี้ไปที่คนที่อยู่นอกกำแพงน้ำแข็ง “ทั้งหมดเลยหรือ” นางมารตาเป็นประกายเมื่อจะมีเรื่องสนุก “คงไม่มากเกินไป” เฮเดสค้อมศีรษะ “งั้นข้าก็ต้องหาเค้าพนันที่เท่าเทียมกันสินะ” นางมารลุกขึ้นเดินวนไปวนมาทำท่าครุ่นคิด   “ไม่ต้องลำบาก..” เฮเดสชะงักไปเมื่อนางมารดีดนิ้วเรียกก้อนน้ำแข็งก้อนหนึ่งเลื่อนขึ้นมาจากพื้นดิน ก้อนน้ำแข็งนั้นใสจนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งถูกแช่แข็งอยู่ตรงกลาง “อะโฟร์ไดท์” เฮเดสหลุดปากเรียกชื่อคนในก้อนน้ำแข็งด้วยความนึกไม่ถึง “เป็นไง น่าสนใจไหม เดิมพันของข้า” นางมารเอียงคอถามอย่างร่าเริง “ผู้หญิงคนเดียว แลกกับคนเป็นร้อย” เฮเดสพยายามพูดเหมือนอะโฟร์ไดท์ไม่สำคัญ “จุ๊ๆ” นางมารแกล้งปิดปากเฮเดสอย่างยั่วเย้า “อย่าพูดแบบนั้น นางได้ยินแล้วจะเสียใจ” เธอแตะบ่าเฮเดส ดึงให้ไปดูอะโฟร์ไดท์ใกล้ๆ “ถึงนางจะมีแค่คนเดียว แต่เจ้าก็มีกลิ่นของนางติดตัวเชียวนะ จะใจดำไม่พนันกับข้าได้หรือ” เฮเดสถอนหายใจ เขาพอจะนึกออกว่ากลิ่นน้ำหอมของยายตัวแสบมาติดตัวเขาได้ตอนไหน “ตกลง คุณจะเอาอย่างไรก็ว่ามา” นางมารยิ้มกว้าง เธอตบแก้มเฮเดสเบาๆอย่างพอใจ “พูดง่ายๆแบบนี้สิ ถึงจะน่ารัก” ------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:03:32

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 184 คุณสมบัติไม่ครบถ้วน ประธานบริษัทเกม GWL ยืนแทะเล็บอยู่ที่หน้าจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ในห้องประชุม เขากวาดตาดูภาพจากเทเลพอร์ททั้งห้าด้วยความกังวล แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามเรื่องอะไรก่อนทั้งๆที่หัวหน้าฝ่ายเทคนิค หรืออันที่จริงหัวหน้าฝ่ายทุกฝ่ายก็มานั่งอยู่ในห้องประชุมเดียวกันนี้หมดแล้ว เขามองภาพในจออีกครั้ง ตอนนี้จอยักษ์ติดผนังได้แบ่งออกเป็นหกส่วน บนสามล่างสาม ภาพบนซ้ายสุดเป็นภาพมังกรขาวกับกิเลนคู่ใจยันกับพายุหมุนที่ตาพายุ ภาพกลางเป็นจอดำมืดเห็นแต่กลุ่มแสงสีนวลกรูกันไปรุมล้อมแสงสีเขียว ภาพขวากลับสว่างโร่เพราะไฟป่าที่กำลังหือโหมเผาทุกสิ่งให้วินาศ ลงมาด้านล่างความวุ่นวายทั้งหมดก็หายไป เหลือเพียงผู้เล่นเพียงคนเดียวกำลังลุยเดี่ยวเข้าไปหาสัตว์เวทยักษ์ที่ยังเป็นหิน ส่วนภาพกลางด้านล่างก็เป็นสีขาวตรงกันข้ามกับภาพด้านบน เขาเห็นแต่กลุ่มผู้เล่นนับร้อยที่ซุ่มอยู่โดยรอบ แต่กลับไม่เห็นสิ่งที่อยู่ใต้โดมน้ำแข็ง เขามองไปที่จอสุดท้าย สิ่งที่ขึ้นมามีแต่โค้ดและตัวอักษร ไม่มีภาพใดๆทั้งสิ้น “นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ท่านประธานหันไปถามหัวหน้าฝ่ายเทคนิค “มารประจำเทเลพอร์ทกำลังปรับสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมกับการเป็นสนามประลองครับ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคตอบราวกับเป็นเรื่องธรรมดาแต่คนฟังถึงกับคิ้วกระตุก “คุณเรียกไอ้ความวินาศสันตะโรที่เห็นว่าการปรับสภาพอย่างนั้นเหรอ” ท่านประธานผายมือชี้ไปที่จอภาพ “ครับ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคกระแอมก่อนจะพูดต่อ “ภูตประจำเทเลพอร์ทที่อยู่มานานได้ปรับสภาพบริเวณรอบๆให้เหมาะสมกับธาตุประจำตัวมานานกว่า เมื่อมารซึ่งเป็นธาตุตรงข้ามจะขึ้นมา ก็ต้องมีการปรับสภาพกันนิดหน่อย ถ้าหากว่ามีคนเปิดประตูจากด้านล่าง ภูตก็จะลงไปปรับสภาพเหมือนกันครับ” “หา คุณว่าไงนะ” ท่านประธานร้องเสียงหลง “นี่คุณว่า สามารถเปิดประตูได้จากในนรกด้วยรึ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคพยักหน้าน้อยๆก่อนจะยืนยัน “ครับ” ท่านประธานมองหน้าคนตอบเหมือนจะหาความจริง แต่แล้วก็ตัดสินใจพักเรื่องนี้ไว้ก่อน การที่ประตูจะเปิดจากนรกได้หรือไม่ ยังไม่ใช่เรื่องสำคัญ จะอย่างไร ตอนนี้แพทช์ใหม่ก็ยังไม่เปิด คงไม่มีใครเปิดประตูจากอีกทางได้แน่ และตอนนี้ สิ่งที่เขาสนใจคือ สถานที่ที่คนๆหนึ่งอยู่ แต่ไม่ปรากฏบนจอภาพ “ช่างเถอะ” ท่านประธานโบกมือตัดบทก่อนที่ฝ่ายเทคนิคจะรายงานต่อ “ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าคุณมิคาเอลอยู่ที่ไหนมากกว่า” “อยู่ในนรกแล้วครับ” คราวนี้คำตอบมาจากหัวหน้าฝ่ายเควส “อะไรนะ แล้วทำไม ภาพถึงยังไม่ขึ้น” ท่านประธานร้องเสียงหลง นี่คือสิ่งที่เขาต้องแจ้งเบนนี่ให้เร็วที่สุด หาไม่แล้วหนี้พนันที่มีอยู่ต้องท่วมหัวทับเขาตายเป็นแน่ “ก็เรายังไม่ได้เปิดแพทช์นี่ครับ เราก็เลยไม่ได้เตรียมบริการเสริมจำพวกนี้ไว้เลย ตอนนี้สิ่งที่ระบบเกมรองรับในพื้นที่นรกมีแค่การประมวลเรื่องค่าประสบการณ์ ทักษะ การเลื่อนระดับผู้เล่นและเควสเท่านั้นแหละครับ แถมเรายังไม่เคยทดสอบด้วย ก็เลยไม่รู้ว่ามันจะรวนหรือเปล่า” ฝ่ายเทคนิคตอบหน้าตาเฉย ท่านประธานฟังจนควันออกหู “ผมขอสั่งให้คุณ คุณ คุณ แล้วก็คุณ” เขาชี้นิ้วกราดไปทั่ว “จัดการให้ระบบทำงานให้เต็มรูปแบบโดยด่วนที่สุด” “เป็นไปไม่ได้หรอกครับ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคส่ายหน้าทันที “ต้องได้สิ ไม่ได้ได้อย่างไร” ท่านประธานเดินมาทุบโต๊ะดังปังที่ตรงหน้าหัวหน้าฝ่ายเทคนิค ก่อนจะก้มลงมาจนหน้าแทบจะชิดแล้วออกคำสั่ง “คุณ ไปจัดการให้ผมได้ดูเหตุการณ์ในนรกเดี๋ยวนี้” “เราไม่เคยเตรียมการไว้ก่อนเลย จะให้ทำในทันทีเป็นไปไม่ได้หรอกครับ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ตอบอย่างใจเย็น พอเห็นตาของท่านประธานเริ่มจะเบิกกว้างจนเกือบจะถลนออกมา เขาก็พูดต่อด้วยเสียงเนิบๆ “แต่ถ้าท่านประธานอยากจะดูภาพในนรก ท่านก็ต้องไปนั่งดูที่จอของห้องทดสอบจีเอ็มด้วยตัวเองแล้วล่ะครับ” ท่านประธาน ยืดตัวขึ้น มองทุกคนตาขวางๆ “แล้วจะรออะไรอยู่เล่า ตามผมมา” เขาเดินไม่เหลียวหลังไปที่ห้องทดสอบทันที “ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วยนะ” หัวหน้าฝ่ายออกแบบบ่นเบาๆ “หึๆ” หัวหน้าฝ่ายเควสหลุดเสียงหัวเราะออกมา แต่คนให้คำตอบกลับเป็นหัวหน้าฝ่ายเทคนิค “เวลาไม่คอยท่าน่ะ แค่ห้านาทีข้างนอก ก็เท่ากับครึ่งชั่วโมงในเกมแล้ว กว่าจะเดินไปถึงห้องโน้น คุณมิคาเอลอาจจะได้ไข่มังกรมาแล้วก็ได้” พูดจบเขาก็ขยิบตา คนที่เหลือก็เลยได้แต่ส่ายหน้า และเมื่อรู้กันแล้วว่า สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือถ่วงเวลา พวกเขาก็เลยค่อยๆลุกตามท่านประธานไป มีแต่หัวหน้าฝ่ายจีเอ็มที่ขอโทรศัพท์ก่อน เขาโทรไปสั่งลูกน้องให้ใส่รหัสผ่านป้องกันประตูทุกประตูและเครื่องคอมพ์ทุกเครื่องเพื่อโชว์ให้ท่านประธานเห็นว่าฝ่ายเขามีระบบป้องกันแน่นหนาแค่ไหน ---------------------------------------------- “อู้หู สวยจัง” โกเลมน้อยอุทานอย่างตื่นตาตื่นใจเมื่อเห็นดาวเคราะห์สีเขียวสดลอยอยู่กลางอวกาศ มันกวาดตามองไปรอบๆ พื้นรูปดาวสีทองที่เคยอยู่ในห้องโถงได้ขยายใหญ่กลายเป็นแผ่นกว้างกว่าสนามฟุตบอลเล็กน้อย มันวิ่งไปจนสุดขอบแผ่นดินสีทองเพื่อนับดวงดาวหลากสีที่ลอยอยู่เต็มฟ้า เจ้าเดรกน้อยพอเห็นคนวิ่งนำ มันก็วิ่งตามไปดูด้วยทันที ผิดกับพี่งู ทันทีที่มาถึง ภาพที่เห็นทำให้ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว จนมันต้องหลับตายืนนิ่งอยู่กับที่ “อินดิโก้ เป็นอะไรไปหรือเปล่า” อาหมวยย่อตัวคุกเข่าลงถามสัตว์เวทในความดูแลด้วยความเป็นห่วง “นายหญิง” เจ้างูผวาเข้าไปกอดนายหญิงเอาหน้าซบกับบ่านิ่งไปพักใหญ่กว่าจะส่งเสียงอู้อี้สารภาพออกมาว่า “ข้าคิดถึงท่านแม่” อาหมวยแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นว่าเครื่องรางของทุกคนทุกตัวทำงานแล้วจากแสงเรืองๆที่เปล่งออกมาล้อมรอบทุกคน เธอก็ยังหวั่นใจอยู่ว่าอาจจะมีปัญหา พอพี่งูบอกออกมาว่าที่มันนิ่งไปเพราะอะไรแน่ อาหมวยถึงได้แน่ใจว่าเธอกังวลไปเอง อาหมวยเอื้อมมือไปลูบหัวแล้วเลื่อนมาตบหลังสัตว์เวทในอ้อมแขนเบาๆเมื่อรู้สึกถึงความชื้นที่ซึมลงมาถึงหัวไหล่ “คิดถึงก็ไปหาท่านแม่สิจ๊ะ” “ข้าไปได้แน่นะนายหญิง” ผละออกมาถามทั้งที่น้ำตายังไม่แห้งดี นายหญิงยิ้มอย่างเอ็นดู “ไปได้สิ ถ้าใครกล้าขวาง นายหญิงจะจัดการกับมันเอง” เจ้างูทำตาปริบๆ ตัวมันก็เพิ่งจะนึกออกว่า นายหญิงให้เจตจำนงเสรีกับมันแล้ว ดังนั้น มันจะไปเมื่อไรก็ได้ ไม่ต้องรอให้นายหญิงอนุญาต แต่คำตอบของนายหญิงก็ทำให้มันดีใจมากๆอยู่ดี มันผวาไปหานายหญิงใหม่ แล้วถามถึงเรื่องต่อไปที่มันกังวล “นายหญิงว่า ท่านแม่จะจำข้าได้ไหมอะ” เสียงเจ้างูบอกถึงความวิตกกังวลจนอาหมวยแอบอมยิ้ม “ต้องจำได้สิ ถ้าจำไม่ได้ นายหญิงจะช่วยบอกท่านแม่ของอินดิโก้ให้” พอได้ยินแบบนี้ พี่งูเลยผละออกมาเพื่อจะมองตานายหญิงตอนที่ขอคำยืนยัน “จริงๆนะ” “จริงสิ” อาหมวยยืนยันอย่างหนักแน่น “แล้ว...แล้ว” พี่งูยังมีปัญหาต่อไป อาหมวยก็เลยได้แต่ทำหน้าให้กำลังใจระหว่างที่มันยืนบิดไปบิดมาตัดสินใจว่าจะถามดีไหม “แล้วพอข้าเจอท่านแม่แล้ว ข้ากลับไปหานายหญิงอีกได้ไหม” เจ้างูถามเสียงเบา พอกลับไปหาท่านแม่ ความผูกพันสุดท้ายของมันกับนายหญิงก็จะขาดลง มันไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร มันจะยังจำนายหญิงกับเพื่อนๆตัวอื่นได้ไหม แต่มันก็ยังอยากจะกลับมาหานายหญิง “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ บ้านของนายหญิงจะเป็นบ้านของอินดิโก้เสมอ แล้วใครจะห้ามไม่ให้อินดิโก้กลับบ้านของตัวเองได้ล่ะจ๊ะ” คำตอบนี้ทำให้มันวิ่งไปกอดอาหมวยด้วยความขอบคุณ และท่าทางเหมือนเด็กหลงทางของพี่งูก็ทำให้อาหมวยสงสารมันสุดหัวใจ พอมันวิ่งมาหาเธอจึงอดใจไม่ได้ที่จะหอมมันที่หน้าผากเป็นการปลอบขวัญ “เอ๋ ทำอะไรน่ะ” โกเลมน้อยกับเดรกน้อยมายืนเอียงคอมองนายหญิงกับพี่งูตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เจ้างูเขินน้องที่มันร้องไห้ ก็เลยเอาแต่ก้มหน้าซุกอกนายหญิงซ่อนน้ำตาไว้ไม่ให้ใครเห็น อาหมวยก็เลยต้องเป็นคนตอบเอง “นายหญิงก็หอมให้กำลังใจพี่งูก่อนที่จะออกไปตามหาท่านแม่ไง” เจ้าโกเลมน้อยทำตาโต แล้วก็อาสาทันที “โกเลมน้อยช่วย โกเลมน้อยจะช่วยพี่งูตามหาท่านแม่ นายหญิงให้กำลังใจโกเลมน้อยด้วย”  ว่าแล้วมันก็วิ่งไปซุกอกนายหญิง ยื่นแก้มให้หอมมั่ง ส่วนเจ้าเดรกน้อยทำตาโตยิ่งกว่า เพราะพอจะวิ่งเข้าไปด้วย สองแขนของนายหญิงก็เต็มเสียแล้ว มันเลยเหลียวซ้ายแลขวาหาตัวสำรอง ตั้งแต่เข้าประตูนรกมา มิคาเอลก็เริ่มทดสอบการใช้งานคำสั่งๆต่างๆที่เคยใช้งานบนทวีปหลักทันที พื้นที่รูปดาวสีทองนี้เป็นเขตปลอดภัยเขตเดียวในนรกแห่งนี้ เขาจึงต้องรู้ทุกอย่างก่อนที่จะก้าวขาออกจากพื้นที่นี้ไป “ใช้งานได้ทุกอย่างเหมือนพื้นที่ทดสอบทั่วไป แต่ไม่สามารถเชื่อมต่อกับพื้นที่เกมปกติได้อย่างนั้นหรือ” มิคาเอลขมวดคิ้วเมื่อเห็นรายงานจากเอไอของเขา สิ่งที่มันบอกมาทำให้แผนการหนีและการส่งไข่มังกรผ่านออโรโบรอสเคสเป็นอันล้มครืน พวกเขาไม่สามารถใช้ม้วนคาถากลับเมืองได้ แล้วก็ไม่สามารถส่งไข่มังกรไปให้น้าบุษได้ด้วย ในขณะที่มิคาเอลกำลังคิดหาทางออกอย่างเคร่งเครียด เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรมาดึงขากางเกง พอก้มลงไปมอง เขาก็เห็นเจ้าเดรกน้อยทำแก้มป่องยื่นมาหา “มีอะไรหรือเดรกน้อย” เขาถามด้วยความงง เจ้าเดรกน้อยทำหน้ายู่ทันที “นายท่านนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆด้วย” มันบ่นอุบอิบ ก่อนจะอ้าแขนแล้วสั่ง “อุ้ม” แม้จะยังงง มิคาเอลก็อุ้มมันขึ้นมาตามคำบอก “ว่ามา มีอะไร” เจ้าเดรกน้อยได้ยินคำถามก็ทำหน้าเมื่อย มันเหลือกตามองบนฟ้าแล้วก็ตัดสินใจบอกแบบตรงๆ “หอม” มันป่องแก้มข้างซ้ายยื่นไปหา แม้จะขำและยังไม่รู้เรื่องอยู่ดี มิคาเอลก็ยอมหอมแก้มมันฟอดใหญ่ “ข้างขวาด้วย” เจ้าเดรกน้อยหันแก้มยื่นให้อีกข้างแล้วออกคำสั่งต่อไป มิคาเอลหอมแก้มมันอีกฟอดแต่โดยดี แต่คราวนี้พอหอมเสร็จก็ถามมันด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “นึกยังไงมาอ้อนกันตอนนี้หือ” “ไม่ได้อ้อนสักหน่อย เดรกน้อยมาขอกำลังใจก่อนจะออกไปช่วยพี่งูตามหาท่านแม่ต่างหาก” เจ้าเดรกน้อยเถียงจ๋อยๆ ก่อนจะแอบบ่น “แต่นายท่านนี่ไม่ได้เรื่องเล้ย” “ไหน พูดใหม่สิ” มิคาเอลจับเจ้าเดรกน้อยมามองหน้าตรงๆ แกล้งเอานิ้วจิ้มจมูกมันเล่นด้วย สงสัยมันจะลืมไปแล้วว่า เขาอุ้มมันอยู่ นินทาระยะประชิดขนาดนี้มีหรือจะไม่ได้ยิน เจ้าเดรกน้อยทำตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะแก้ตัวข้างๆคูๆ “เดรกน้อยไม่ได้ว่านายท่านน้า เดรกน้อยแค่คิดดังๆว่านายท่านยังไม่ได้กำลังใจเลย นายท่านต้องไปขอกำลังใจจากนายหญิงแล้วล่ะ” “กำลังใจ” มิคาเอลมองหน้าเล็กๆที่ยิ้มเผล่ประกอบคำแก้ตัวที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องของเจ้าเดรกน้อยแล้วทวนถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “ใช่ๆ อย่างนั้นไง” เจ้าเดรกน้อยพยักหน้าใหญ่ นายท่านจะเชื่อหรือเปล่าก็ไม่รู้ล่ะ แต่มันมีหลักฐานประกอบคำพูดนะ มันชี้ให้นายท่านดูพี่งูกับพี่โกเลมน้อยที่กำลังขอให้นายหญิงหอมแก้มซ้ายแก้มขวาไม่เลิกอยู่ มิคาเอลมองภาพที่เจ้าเดรกน้อยชี้แล้วก็แอบส่ายหน้า มันจะหาเรื่องให้เขาโดนเล่นงานเอานะสิ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ขืนทำรุ่มร่าม มีหวังโดนอีกหลายกระทง แต่เจ้าเดรกน้อยกลับสรุปว่านายท่านของมันต้องไม่รู้วิธีขอกำลังใจแน่ๆเลย มันก็เลยตัดสินใจสอน “นายท่านไม่รู้วิธีขอกำลังใจใช่ม้า” เจ้าเดรกน้อยทำท่าอมภูมิ ก่อนจะเอามือป้องปากกระซิบกระซาบ “ไม่รักกันจริงเดรกน้อยไม่บอกนะเนี่ย นายท่านแค่ทำแก้มป่องๆยื่นไปหานายหญิง นายหญิงก็หอมแล้ว” มิคาเอลอดหัวเราะกับท่าทางแก่แดดแก่ลมของมันไม่ได้ เขาตบหัวมันเบาๆไปหนึ่งที ซึ่งทำให้เจ้าเดรกงอน “ไม่เชื่อกันใช่ไหม งั้นเดรกน้อยจะทำให้ดู” ว่าแล้วมันก็กระโดดลงจากอ้อมแขนมิคาเอล วิ่งไปหานายหญิง ยื่นแก้มป่องๆของมันไปให้นายหญิงหอมซ้ายหอมขวา แล้วแอบหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้เขาเหมือนเป็นผู้ชนะ ---------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:04:11

ความคิดเห็นที่ 8 “มีอะไรหรือเปล่าคะ” หลังจากที่พี่งูกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แถมยังพาผู้ช่วยตามหาท่านแม่อีกสองตัวไปสำรวจที่ขอบๆเขตปลอดภัย อาหมวยก็เพิ่งจะมีเวลาหันมาสนใจคนที่มาด้วย มิคาเอลมองตามสัตว์เวทสามตัวที่ลองวิ่งสำรวจเขตปลอดภัยแล้วหัวเราะหึๆ “ไม่มีอะไรมาก แต่คงต้องเปลี่ยนแผนนิดหน่อย” “คะ” อาหมวยเริ่มกังวลเมื่อได้ยินว่าต้องเปลี่ยนแผน “พื้นที่นี้ไม่เชื่อมต่อกับพื้นที่ที่ผู้เล่นใช้ตามปกติ ออโรโบรอสเคสเลยใช้ไม่ได้” มิคาเอลไม่แปลกใจที่เห็นอาหมวยทำหน้านิ่วทันที ตามแผนเดิม เมื่อขโมยไข่ได้ พวกเขาจะเอามันใส่ออโรโบรอสเคส แล้วให้น้าบุษที่รออยู่ที่บ้านในอินเดียโลนาล้วงออกมาส่งให้นิคกี้ที่เข้าเกมจากศูนย์วิจัยที่ญี่ปุ่น เพียงเท่านี้ พวกเขาก็จะสามารถส่งรหัสไปช่วยคนที่นอนไม่ฟื้นได้อย่างรวดเร็ว และเมื่อไข่มังกรไม่ได้อยู่กับตัว มิคาเอลกับอาหมวยก็จะมีเปอร์เซ็นต์รอดมากขึ้นด้วย “แล้วจะทำอย่างไรคะ” อาหมวยถอนหายใจ เรื่องเสี่ยงเธอไม่กังวลเท่าความล่าช้าในการช่วยเหลือคน “ก็คงต้องให้คนส่งออโรโบรอสเคสไปให้เฮเดส” มิคาเอลเสนอทางเลือกใหม่ อาหมวยพยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าเฮเดสจะเป็นตัวล่อให้คนของเบนนี่จางมาติดกับ แต่ด้วยฝีมือของเขา น่าจะหาทางกลับไปที่ทวีปใหญ่ได้ก่อนเธอกับมิคาเอลที่ต้องคอยหนีแม่มังกรอยู่แน่ “แล้วจะให้ใครเอาไปให้ น้าบุษไม่ไหวแน่ คนที่พอจะต่อสู้ได้ก็ประจำอยู่ที่เทเลพอร์ทกันหมดแล้ว” อาหมวยเดินวนไปวนมาเมื่อนึกถึงปัญหาใหม่ มิคาเอลตอนแรกก็คิดไม่ออกเหมือนกัน แต่เผอิญระหว่างที่คิด เขาหันไปทางที่เจ้าเดรกน้อยกำลังกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริง เจ้าเดรกน้อยเองก็ดูเหมือนจะรับรู้ได้ว่านายท่านของมันมองมา มันหยุดแล้วหันมามองทันที และพอมันเห็นนายท่าน มันก็รีบทำแก้มป่องทั้งสองข้างแล้วเอานิ้วจิ้มๆที่แก้มเป็นสัญญาณให้นายท่านรีบขอกำลังใจ พวกมันจะได้ออกไปช่วยพี่งูเสียที “หึๆ” อาหมวยหันมามองมิคาเอลเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ “มีอะไรหรือคะ” “ไม่มี” มิคาเอลปฏิเสธก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ผมนึกออกแล้วว่าจะให้ใครเอาออโรโบรอสเคสไปให้เฮเดส” ท่าทางของเจ้าเดรกน้อยทำให้เขานึกได้ว่ามีอยู่คนที่ถูกเฮเดสทำรุ่มร่ามใส่โดยไม่เคยมีใครยุ มิคาเอลนึกในใจ “ก็เคยบอกว่าอยากได้คนที่ตามทันทุกเรื่องนี่นะ ถือว่าส่งให้ไปเจอคนที่ใช่ก็แล้วกัน” “ใครหรือคะ” อาหมวยชักสงสัยเมื่อเห็นรอยยิ้มแปลกๆจากอีกฝ่าย “อะโฟร์ไดท์” พอได้ยินชื่อนี้อาหมวยก็เงียบไปเลย ถึงเธอจะร่ายเวทอยู่ในต้นไม้ ก็ใช่จะไม่รู้ว่าเฮเดสทำอะไรลงไป “ทำไม หรือคุณไม่เห็นด้วย” มิคาเอลถามยิ้มๆ อาหมวยถอนหายใจ “สิ่งที่เฮเดสทำ มันไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงจะให้อภัยกันได้ง่ายๆนะคะ” “เว้นเสียแต่ว่าจะทำความเข้าใจกันได้” มิคาเอลต่อให้ทันที และก่อนที่อาหมวยจะค้านต่อเขาก็ให้เหตุผลอื่นประกอบ “เฮเดสอยู่ที่เทเลพอร์ทของไฟร์ดราโก้ ภูตประจำเทเลพอร์ทเป็นธาตุไฟ ดังนั้น มารที่จะขึ้นมาต้องเป็นธาตุน้ำแน่ อะโฟร์ไดท์แม้จะใช้เวทได้ไม่เก่งนัก แต่เธอเล่นธาตุน้ำอยู่ธาตุเดียว” “คุณคิดว่ามารธาตุน้ำจะเมตตาอะโฟร์ไดท์มากกว่าคนอื่นหรือคะ” อาหมวยถามอย่างไม่แน่ใจ “สิ่งที่ทำให้ผมคิดว่า อะโฟร์ไดท์มีโอกาสมากกว่าคนอื่น ก็คือ ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของปีก่อน” เมื่อเห็นว่าอาหมวยหันมามองอย่างสนใจ มิคาเอลก็ขยายความต่อ “ถึงเมื่อปีก่อนจะไม่ได้ทำพิธีเต็มรูปแบบเหมือนปีนี้ แต่ผลไม้ที่ได้ก็เป็นธาตุน้ำบริสุทธิ์ อะโฟร์ไดท์เป็นคนได้ไป ด้วยเหตุนี้เธอถึงใช้เวทธาตุอื่นไม่ได้เลย ผมคิดว่า ถึงมารธาตุน้ำจะไม่ปล่อยอะโฟร์ไดท์ แต่เธอก็น่าจะเป็นเป้าน้อยกว่าคนอื่น” อาหมวยถอนหายใจ “เรื่องเกม ฉันคงไม่รู้มากไปกว่าคุณ” “วางใจเถอะ จากที่ผมรู้จักอะโฟร์ไดท์มา ถึงจะเอาแต่ใจไปนิด แต่ถ้าเป็นเรื่องสำคัญ โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวพันกับชีวิตคน เธอไม่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลหรอก” ในขณะที่อาหมวยจะแย้งก็มีเสียงประกาศจากระบบดังขึ้น “ผู้เล่นมายาวดี สังหารเงาวิญญาณระดับหนึ่ง ได้รับค่าประสบการณ์หนึ่งหน่วย เลื่อนเป็นระดับ 90 ได้อาชีพ องครักษ์เทพ ต้องการประกาศชื่อในกลุ่มอาชีพที่กระดานประกาศกลางหรือไม่” “ไม่ต้องการ” อาหมวยตอบระบบ ในขณะเดียวกันเธอก็ยกมือส่งสัญญาณให้มิคาเอลรู้ว่า กำลังมีประกาศจากระบบดังอยู่ “อาชีพนี้มีทักษะเสริมเพียงทักษะเดียว คือป้องกันราชา คุณจึงได้ทักษะโดยไม่ต้องสุ่ม ด้วยทักษะนี้ คุณสามารถสร้างพันธสัญญากับผู้เล่นอื่นเพื่อสนับสนุนผู้เล่นคนนั้นด้วยการใช้ทักษะฟื้นฟู สามารถเพิ่มพลังจิต เพิ่มพลังชีวิต และล้างพิษได้ ใช้ทักษะซ่อมอัตโนมัติซ่อมอาวุธและเครื่องป้องกันให้ได้ โดยมีเงื่อนไขสองข้อ ข้อแรก คุณสามารถสร้างพันธสัญญาได้กับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น พันธสัญญา เมื่อสมบรูณ์แล้วไม่สามารถยกเลิกได้ เว้นแต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะขาดคุณสมบัติ ข้อสอง ระหว่างการใช้ทักษะ พลังจิตของคุณจะถูกดึงไปใช้ในการป้องกันราชา คุณจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้หากว่าราชาของคุณยังไม่อยู่ในเขตปลอดภัยหรือตาย คุณต้องการสร้างพันธสัญญาเลยหรือไม่” อาหมวยยืนเงียบ พยายามทบทวนสิ่งที่ระบบบอก เธอเปิดเมนูเกมเพื่ออ่านข้อความที่ประกาศซ้ำอีกครั้ง “คุณต้องการสร้างพันธสัญญาเลยหรือไม่” ระบบถามซ้ำอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้น” มิคาเอลถามอาหมวย แต่กลับได้คำตอบจากโกเลมน้อย “นายหญิงๆ ที่นี่มีเงาวิญญาณด้วยแหละ แต่มันเป็นอะไรไม่รู้ นายหญิงไม่ให้ออกไป โกเลมน้อยเลยลากมันเข้ามา พอเข้ามาปุ๊บ มันก็แตกโพล๊ะเป็นลูกโป่งโดนเข็มแทงเลย” เจ้าโกเลมน้อยวิ่งหน้าเริ่ดมารายงานพร้อมๆกับถือซากเงาวิญญาณหนึ่งพวงติดมือมาให้ดูด้วย “สร้าง” อาหมวยตัดสินใจในที่สุด “กรุณาแจ้งชื่อผู้เล่นที่คุณต้องการให้เป็นราชา” ระบบถามต่อทันที “มิคาเอล” อาหมวยแจ้งชื่ออย่างไม่ลังเล มิคาเอลหันมามองเพราะคิดว่าอาหมวยเรียก แต่แล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อได้ยินข้อความจากระบบ ชายหนุ่มเดิมมาดึงเมนูเกมของอาหมวยไปอ่านคุณสมบัติของทักษะและเงื่อนไขจนหน้าเคร่ง “ผมไม่ยอมให้คุณสร้างพันธะกับใครรวมทั้งตัวผมเองด้วย” มิคาเอลบอกอาหมวยเสียงเคร่ง เคร่งเสียจนเจ้าโกเลมน้อยตัดสินใจถอยไปรวมตัวกับพี่งูและเดรกน้อยก่อน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ดีใจที่มายาวดีเลือกเขา แต่เงื่อนไขที่ทำให้อาหมวยป้องกันตัวเองไม่ได้ต่างหากที่ทำให้เขากังวล เขาไม่มีวันยอมให้เธอต้องเสียสละขนาดนี้เพื่อเขาเป็นอันขาด “คุณมิคาเอล” อาหมวยเรียกเสียงเรียบ “เราต้องเสี่ยงอันตรายไปเอาไข่มังกร แล้วฉันก็ทำหน้าที่เป็นกองหนุนให้คุณอยู่แล้ว สร้างหรือไม่สร้างพันธะก็ไม่ทำให้หน้าที่ของเราเปลี่ยนไป แต่มันจะทำให้ฉันทำงานได้ง่ายขึ้น ยอมรับพันธสัญญาเถิดค่ะ” “คุณคิดดีแล้วหรือ” มิคาเอลถามย้ำ “ค่ะ” อาหมวยตอบอย่างหนักแน่น “มายาวดี” มิคาเอลดึงมืออาหมวยมากุม “ผมไม่ต้องการให้คุณเสียสละตัวเองขนาดนั้น คุณรู้ไหมว่า การป้องกันตัวเองไม่ได้ในที่แบบนี้มันหมายความว่าอะไร และผมขอเตือนคุณไว้ตรงนี้เลยนะว่า ถ้าคุณยังยืนยันที่จะเป็นองครักษ์เทพให้ผมละก็ ผมจะถือว่าคุณอยู่ในความคุ้มครองของผมตลอดไป และคำสัญญานี้มันถาวรยิ่งกว่าพันธสัญญาในเกม เพราะมันจะมีผลในโลกจริงด้วย” “คุณมิคาเอล นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเล่นนะ..” อาหมวยท้วงไม่ทันขาดคำ มิคาเอลก็ขัดขึ้น “ผมไม่ได้พูดเล่น ผมหมายความตามที่พูดทุกคำจริงๆ และความปลอดภัยของคุณมีสำคัญกว่าไข่มังกรทุกฟอง เข้าใจไหม” ชายหนุ่มจ้องเสียจนอาหมวยอยากจะหลบ “ผู้เล่นมายาวดี คุณต้องการสร้างพันธสัญญากับผู้เล่นมิคาเอลหรือไม่” ระบบถามแทรกขึ้นมา มิคาเอลยังคงรอให้อาหมวยตอบ แม้ว่าจะไม่พอใจกับการตัดสินใจของเธอ “ต้องการ” อาหมวยเม้มริมฝีปากอยู่นานกว่าจะให้คำตอบกับระบบ หลังจากนั้นเธอก็หันมาบอกมิคาเอล “ฉันดูแลตัวเองได้ และต้องการให้คุณตอบตกลงด้วย” “ผู้เล่นมิคาเอล คุณจะยอมรับพันธสัญญาหรือไม่” “ผมเตือนคุณแล้วนะ” มิคาเอลกระซิบเตือนก่อนจะให้คำตอบ “ยอมรับ” อาหมวยบิดมือออกจากมือของมิคาเอลได้ในที่สุด เธอโล่งอกที่เขายอมรับพันธสัญญา แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่า ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆหรือเปล่า เธอไม่ต้องการให้เขาทิ้งไข่มังกร แล้วก็ไม่ต้องการให้เขามาเสียเวลาปกป้องเธอจนเสียงานด้วย “นายหญิงเป็นอะไร” เจ้าโกเลมน้อยยกพวกเข้ามาถาม มันไม่ชอบเห็นนายหญิงกับนายท่านทะเลาะกัน “ไม่เป็นไรจ๊ะ” อาหมวยตอบโกเลมน้อย เธอโอบสัตว์เวททั้งสามตัวเอาไว้แล้วหันไปมองมิคาเอลเหมือนจะบอกว่า ฉันมีเจ้าสามตัวนี้คอยปกป้องก็พอแล้ว “เนื่องจากผู้เล่นมิคาเอลยังมีคุณสมบัติไม่ครบ พันธสัญญาที่สร้างขึ้นอยู่ในสถานะพัก ผู้เล่นมายาวดีสามารถใช้ทักษะสนับสนุนผู้เล่นมิคาเอลได้สิบเปอร์เซนต์ของความสามารถจริง และเงื่อนไขไม่สามารถป้องกันตนเองจะอยู่ในสถานะพักจนกว่าพันธสัญญาจะสมบรูณ์” มิคาเอลยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงประกาศ ผิดกับอาหมวยที่เอาแต่ขมวดคิ้วขัดใจที่ไม่สามารถใช้ทักษะได้เต็มที่ พี่งูหันไปมองหน้าโกเลมน้อยด้วยความไม่เข้าใจว่านายท่านกับนายหญิงทะเลาะกันไปทำไม ส่วนเจ้าเดรกน้อยถือโอกาสยื่นหน้าไปอ่านข้อความในเมนูเกมของอาหมวย “ว่าแล้ว นายท่านนี่ไม่เอาไหนเล้ย คุณฉมบัติไม่ครบอีกล่ะ” --------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:04:48

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 185 ใครๆก็ถูกรัก ความเห็นของเจ้าเดรกน้อยทำให้นรกเงียบสนิท แล้วมันก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามันทำให้นายหญิงหันไปทำตาขวางใส่นายท่านเพื่อปรามไม่ให้เขาหันมาดุมัน ทั้งๆที่นายท่านยังไม่ได้ทำอะไรมันสักหน่อย มิคาเอลหัวเราะหึๆเมื่อเห็นท่าแม่เสือปกป้องลูกอ่อนของอาหมวย พอสาวเจ้าทำตาดุใส่ เขาก็ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วหันไปก้มหน้าก้มตาส่งข้อความหาใครต่อใครแทน เจ้าเดรกน้อยทำหน้าเป๋อเหลอดูเหตุการณ์อย่างงงๆจนกระทั่งพี่งูใช้กรงเล็บสะกิดมันเบาๆ “อะไรเหรอ” มันหันไปถามพี่งูเสียงใส “ออกเดินทางกันเถอะ” พี่งูชวน แล้วก็ตั้งท่าจะพุ่งออกนอกเขตปลอดภัยไปเป็นตัวแรก “เดี๋ยว” นายหญิงห้ามทันที พี่งู เดรกน้อยและโกเลมน้อยที่กระโจนตามกันไปแล้วก็เลยต้องเบรคพรืด “รู้แล้วหรือว่าจะไปทางไหน ถึงได้คิดจะออกไปกันน่ะ” “ข้ารู้ นายหญิงจะไปหาท่านแม่ ข้ารู้ทาง ให้ข้านำทางเถอะ” พี่งูตอบพร้อมๆกับอาสาเป็นไกด์นำทาง ไม่ทันที่อาหมวยจะอนุญาต มิคาเอลก็ออกคำสั่งใหม่ “แจกแจงเส้นทางมาก่อน เผื่อพลัดหลงจะได้ไปต่อกันได้” คำสั่งของมิคาเอลทำให้เจ้างูทำหน้าลำบากใจ “ข้าใช้แค่ความทรงจำ ไม่มีแผนที่อะนายท่าน” มันตอบเสียงอ่อยๆ “บอกทางก็ไม่ได้ ข้าไม่รู้จะบอกทิศอย่างไร รู้แค่ว่าจะต้องไปทางไหนเท่านั้น” “แล้วอินดิโกจะไปทางไหน บอกนายหญิงได้ไหม” อาหมวยย่อตัวลงมาช่วยซักทันที “ข้ารู้แต่ว่าท่านแม่อยู่ที่โน่น” เจ้างูชี้ไปบนห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ไพศาล ทั้งอาหมวยและมิคาเอลมองตามไปก็เห็นดวงดาวหลากสีเ บ้างมีวงแหวน บ้างไม่มีวงแหวนเรียงกันเป็นแถวเว้นระยะเท่าๆกันราวกับมีใครจับเรียง แต่นิ้วของเจ้างูชี้ไปที่จุดเล็กๆสีทองที่อยู่ห่างไกลจนเห็นเป็นแสงสว่างจุดเท่าปลายเข็ม “มันไกลมากเลย เราต้องไปที่รูหนอนกันก่อน แล้วก็ต้องมุดกันตั้งหลายทีกว่าจะถึง” เจ้างูเสียงยิ่งอ่อยเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของนายหญิง อาหมวยหันไปสบตากับมิคาเอล ทั้งคู่คิดตรงกัน ดวงดาวในเกมไม่ได้เรียงตัวตามสิ่งที่เป็นอยู่จริง แต่จัดเรียงตามแต่ใจของผู้ออกแบบ ถ้าเป็นแบบนี้ หากมีการผลัดหลงกันจริงๆนอกจากจะตามตัวกันไม่เจอแล้ว การจะกลับมาที่เดิมก็ทำได้ยากด้วย “งั้นก็มีทางเดียว” มิคาเอลตัดสินใจ เขาล้วงเอาชุดอุปกรณ์ปีนเขาทำจากใยไหมสีทองออกมาชุดหนึ่งส่งให้อาหมวย “อุปกรณ์ชุดนี้ทอจากใยไหมที่มีความเหนียวและความยืดหยุ่นสูง ถึงจะผูกทุกคนเข้าไว้ด้วยกัน แต่ก็ไม่จำกัดการเคลื่อนไหว” พูดได้เท่านี้ อาหมวยก็เข้าใจ แต่เธอหันรีหันขวางเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะผูกทุกคนเข้าไว้ด้วยกันอย่างไร มิคาเอลหันมามองอาหมวยอย่างแปลกใจ “มีอะไรหรือ มายาวดี” อาหมวยเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดออกมาในที่สุด “คุณว่าเชือกใยไหมนี่ยืดหยุ่นมากใช่ไหม” “ต้องใช้แรงมหาศาลดึงตรงๆถึงจะยืดออก และเมื่อถูกยืด ก็ยืดได้ถึงพันเท่าโดยไม่ขาด” มิคาเอลพยักหน้า แล้วย้อนถาม “ทำไมหรือ” ถึงตอนนี้ อาหมวยจึงได้บอกสิ่งที่เธอกังวลออกมา “ถ้าอย่างนั้น ถ้าเราให้อินดิโก้อยู่หน้าสุด ถ้าเกิดอะไรขึ้น อินดิโก้ที่อยู่ปลายสุดก็อาจจะหลุดไปอยู่ในเขตอันตรายคนเดียว” พี่งูเงยหน้ามองนายหญิงตาโต มันไม่เคยคิดเรื่องที่มันจะผลัดหลงกับคนอื่นเลย  เพราะมันคิดว่ามันรู้ทาง แต่พอนายหญิงพูดอย่างนี้ มันก็รู้สึกอุ่นวาบเข้ามาในหัวใจ “นายหญิงห่วงเรา” มันเดินจะไปกอดขานายหญิง แต่กลับถูกนายท่านดึงตัวมาเสียก่อน “นั่นสินะ งั้นก็ต้องให้คนสำคัญอยู่ตรงกลาง” มิคาเอลลูบหัวเจ้างูสองที แล้วหยิบอุปกรณ์อีกชุดออกมา เขาจัดการสวมส่วนสายคล้องไหล่ สายรัดเอว สะโพกและต้นขาให้เจ้างูอย่างครบถ้วนท่ามกลางตากลมๆโตอีกสองคู่ที่จ้องอย่างไม่ละสายตา ดังนั้น พอมิคาเอลเอ่ยปากถามว่า  “ใครจะอยู่ตรงกลางอีกยกมือขึ้น” ก็มีมังกรน้อยอีกตัวชูสองมือกระโดดหยองแหยงตอบรับทันที “เดรกน้อย เดรกน้อยจะอยู่ตรงกลาง” มิคาเอลหัวเราะหึๆ “งั้นก็เข้ามา” จากนั้นเขาก็จัดการผูกเอวให้เจ้าเดรกน้อยเป็นรายต่อไป เจ้าของดวงตาอีกคู่ก็เลยหันไปหานายหญิง “แล้วโกเลมน้อยล่ะ” อาหมวยดึงแก้มมันอย่างเอ็นดู “โกเลมน้อยก็อยู่ตรงกลางระหว่างพี่งูกับนายหญิงไง” ระหว่างที่ตอบเธอก็เริ่มสวมอุปกรณ์ปีนเขาให้โกเลมน้อย และในขณะเดียวกัน มิคาเอลก็เริ่มใช้ตัวล็อคหรือสแนปลิ้งค์โยงเชือกระหว่างเจ้างูกับเดรกน้อยเข้าด้วยกันแล้ว “จริงด้วย เหมือนที่เดรกน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างพี่งูกับนายท่าน” เจ้าโกเลมน้อยหันไปมองนายท่านที่กำลังโยงเชือกจากเดรกน้อยมาหาตัวเอง “ใช่แล้ว และเพราะพี่งูต้องเสี่ยงอันตรายนำหน้าไปก่อนเพราะรักพวกเราห่วงพวกเราแล้ว โกเลมน้อยรักพี่งูก็ต้องช่วยป้องกันและระวังหลังให้พี่งูด้วยนะ” อาหมวยออกคำสั่งต่อไป ซึ่งเจ้าโกเลมน้อยก็ตอบรับอย่างว่าง่าย “คร้าบ” “แล้วเดรกน้อยล่ะ” เจ้าเดรกน้อยตะโกนถามทันที “เดรกน้อยก็รักพี่งูนะ ให้เดรกน้อยช่วยป้องกันกับระวังหลังให้พี่งูด้วยป่าว” มิคาเอลถึงกับส่ายหน้ากับความล้นของมัน เขาตบหัวมันเบาๆไปสองทีก่อนจะอนุญาต “ตามสบายเลยไอ้ตัวยุ่ง” แต่พอเห็นเจ้ามังกรน้อยทำหน้ามุ่ย เขาก็บีบจมูกมันอีกทีด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะพูดให้มันหายงอน “แล้วก็ไม่ต้องห่วงด้านหลัง นายท่านจะคอยระวังให้เอง” ตอนแรกเจ้าเดรกน้อยก็ตั้งท่าจะงอนอยู่ที่โดนเรียกว่าไอ้ตัวยุ่งอยู่แล้วเชียว แต่พอนายท่านบอกว่าจะระวังหลังให้มัน มันก็ทำตาโต “เดรกน้อยรู้แล้ว เดรกน้อยระวังให้พี่งู เพราะเดรกน้อยรักพี่งู นายท่านระวังหลังให้เดรกน้อย ก็แสดงว่านายท่านรักเดรกน้อย ใช่ม้า” มิคาเอลหัวเราะหึๆ “คิดออกเหมือนกันหรือ ไอ้ตัวยุ่ง” “แย่แล้ว” เจ้าโกเลมน้อยอุทานเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ “มีอะไรหรือจ๊ะ” อาหมวยถามทันที “ก็เด็กดีต้องคุ้มครองนายหญิงนี่นา โกเลมน้อยกับเดรกน้อยไปคุ้มกันพี่งู แล้วใครคุ้มครองนายหญิงล่ะ” ท่าทางของเจ้าโกเลมน้อยวิตกกังวลเสียจนมิคาเอลอยากจะให้รางวัลมันชิ้นใหญ่ๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกน่าโกเลมน้อย นายท่านจะคุ้มครองนายหญิงเอง” เสียงของมิคาเอลบอกถึงความมั่นใจจนอาหมวยแอบค้อน คนตาดีก็เลยพูดต่ออีกหน่อย “แต่โกเลมน้อยกับทุกคนก็ช่วยกันคุ้มครองนายหญิงได้เหมือนเดิม ก็ทุกคนรักนายหญิงไม่ใช่หรือ” “ใช่ๆๆ” เจ้าโกเลมน้อยพยักหน้าถี่ๆทันที “เราจะคุ้มครองนายหญิงด้วยเนอะพี่งูเนอะ” เจ้าโกเลมน้อยมัวแต่หาสมัครพรรคพวกจนไม่ได้สังเกตว่าพี่งูของมันกำลังน้ำตาคลอ และเจ้าเดรกน้อยกำลังนับนิ้ววุ่นอีกแล้ว “ใช่ ข้ารักนายหญิง ข้าจะคุ้มครองนายหญิง” เจ้างูบอกตัวเองเบาๆ เสียงแทบไม่รอดจากลำคอ แต่เจ้าเดรกน้อยกลับตะโกนลั่นเมื่อนับนิ้วเสร็จ “ไชโย พวกเรานะ มีคนรักกันหมดเลย” มิคาเอลกับอาหมวยหันไปมองมันอย่างงุนงง เจ้าเดรกน้อยก็เลยชูนิ้วแจกแจงให้ฟังทีละข้อ “เดรกน้อยจะค่อยๆเล่าให้ฟังนะ หนึ่ง พี่งูบินนำหน้า เพราะรักพวกเราหมดเลย พวกเราก็รักพี่งู เราเลยคุ้มครองพี่งู ให้พี่งูอยู่ตรงกลาง ฉอง นายท่านคุ้มครองเดรกน้อย เพราะนายท่านรักเดรกน้อย ฉาม นายหญิงให้พี่โกเลมน้อยอยู่ตรงกลาง นายหญิงคุ้มครองพี่โกเลมน้อยเหมือนนายท่านคุ้มครองเดรกน้อย เพราะฉะนั้น นายหญิงรักพี่โกเลมน้อย แล้วก็ฉี่ พวกเราทุกคนก็รักนายหญิง พวกเราก็เลยจะคุ้มครองนายหญิง เห็นไหม เดรกน้อยนับหมดแล้ว พวกเราทุกคนถูกรักกันหมดเลย” “ข้าว่า ขาดไปหนึ่งนะ” เจ้างูคิดตามเดรกน้อยแล้วก็ท้วงออกมาอย่างเคร่งเครียด “อะไรหรือจ๊ะ” นายหญิงถามด้วยความเอ็นดู “ก็นายท่านไง ไม่เห็นมีใครคุ้มกันนายท่าน” ที่พี่งูขมวดคิ้ว เพราะมันเพิ่งนึกออกว่า นายท่านทำหน้าที่ป้องกันระวังหลังให้ทุกคน แต่ไม่เห็นมีใครคุ้มครองนายท่านบ้างเลย มิคาเอลยิ้มที่มุมปากเมื่อรู้ว่าเจ้างูห่วงเขาขนาดนั้น ส่วนเจ้าเดรกน้อยอ้าปากหวอเมื่อรู้ว่ามันนับไม่ครบ อาหมวยนั้นตั้งท่าจะอ้าปากพูด แต่ก็ต้องเม้มปากเงียบสนิทเมื่อเจ้าโกเลมน้อยจัดการตรวจสอบข้อมูลแล้วพูดออกมาเสียงแจ๋ว “ใครว่าไม่มี นายหญิงไง นายหญิงเป็นองครักษ์เทพของนายท่านแล้ว นายหญิงเป็นคนคุ้มครองนายท่านไง” เจ้าโกเลมน้อยดีใจมากที่มันหาเจอแล้วว่าใครคุ้มครองนายท่าน “ไชโย” เจ้าเดรกน้อยตะโกนลั่น “นี่เดรกน้อย ดีใจที่ข้ามีคนคุ้มครองขนาดนั้นเชียว” มิคาเอลถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เขาก็รู้อยู่หรอกว่าเจ้าเดรกน้อยมันสนิทกับนายหญิงมากกว่า แต่การที่เห็นมันดีใจขนาดนี้ ก็อดทำให้เขาดีใจไม่ได้ที่มันก็รักเขาบ้างเหมือนกัน “ป่าว” เจ้าเดรกน้อยส่ายหน้าเดี๊ยะ “อ้าว แล้วร้องไชโยทำไม” คนที่ถูกสัตว์เลี้ยงลืมชักสงสัย “เดรกน้อยดีใจที่เดรกน้อยนับถูกแล้วต่างหาก” มันบอกหน้าตาเฉย “ยังไงหรือ” นายหญิงก็ชักจะงงด้วย “ก็ที่ใครๆก็ถูกรักไง ตอนแรกเดรกน้อยลืมนายท่านไป แต่ตอนนี้ นายหญิงคุ้มครองนายท่าน ก็แสดงว่า นายหญิงรักนายท่านไง เพราะฉะนั้น เดรกน้อยก็นับไม่ผิดไง พวกเราทุกคนถูกรักกันหมดเลย” เจ้าเดรกน้อยสนใจแต่นิ้วมือของมันตอนที่อธิบาย พอพูดจบมันก็ชะงักเพราะอยู่ๆทุกคนก็เงียบกันไปหมด มันมองไปทางพี่งูกับพี่โกเลมน้อยก่อน แต่สองคนนั้นเขากระซิบกระซาบอะไรกันก็ไม่รุ มันเลยเหลียวไปทางนายหญิง พอเห็นนายหญิงยืนนิ่งหน้าแดงก่ำ มันก็ทำตาปริบๆ “จะว่าโกรธก็ไม่เหมือน แล้วนายหญิงเป็นอะไรไปหว่า ถอยดีกว่าเรา” มันพึมพำเบาๆก่อนจะถอนหลังไปเหยียบเท้านายท่าน “แฮ่ เดรกน้อยขอโต๊ด” เจ้าเดรกน้อยมันชักเท้ากลับมายืนเจี๋ยมเจี้ยมทันทีที่รู้ตัวว่าพลาดอีกแล้ว “เดรกน้อย” มิคาเอลแกล้งทำเสียงเข้มจนมันหดหัว “ลืมนาย ไม่ห่วงนาย โทษก็หนักอยู่แล้ว แต่นี่ยังมาเหยียบเท้าอีก” พอเห็นมันจ๋อยได้ที่ เขาก็แอบยิ้ม เจ้าเดรกน้อยเลยใจชื้นขึ้นหน่อย “แต่จากที่สรุปได้เมื่อกี๊ โทษทั้งหมดยกให้” มิคาเอลกระซิบบอกมัน เจ้าเดรกน้อยทำตาโต “จิงนะ” “จริงสิ แล้วจะมีรางวัลให้ด้วย” แต่พอเจ้าเดรกน้อยจะร้องไชโยอีกครั้ง มันก็เป็นฝ่ายถูกเหยียบเท้า มันชะงักกึก ก่อนจะเงยหน้าไปเจอหน้านายท่านที่ก้มลงมาหามัน “แต่อย่าให้รู้ถึงนายหญิงเด็ดขาด เข้าใจไหม” เจ้าเดรกน้อยพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเริ่มต่อรองด้วยเสียงกระซิบบ้าง “งั้นเดรกน้อยขอรางวัลอันที่มันวาวๆนะ.. อย่างทองเนี่ยเดรกน้อยชอบ เพชร เดรกน้อยก็ชอบ ยังมีมรกต อเมทิส แล้วก็....” ------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:05:34

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 186 เฮเดสจอมโฉด “ครั้งแรกเจ้าเป็นผู้กำหนด งั้น..คราวนี้ข้าก็ต้องเป็นคนกำหนดวิธีเดิมพัน ใช่ไหนพ่อหนุ่ม” นางมารธาตุน้ำหมุนตัวกลับไปนั่งที่บัลลังก์น้ำแข็งก่อนจะเอียงคอถามเฮเดส ชายหนุ่มพยักหน้าโดยไม่ตอบ เขาเห็นออโรโบรอสเคสที่พาดอยู่บนตัวอะโฟร์ไดท์แล้ว “ยายแสบคิดอะไรอยู่ ถึงได้จงใจเอาออโรโบรอสเคสวางไว้อย่างนั้น” เฮเดสก็เช่นเดียวกับมิคาเอล เขารู้ความสามารถในการใช้เวทธาตุน้ำของอะโฟร์ไดท์ดี ขนาดพยัคฆ์ทมิฬที่ใช้เวทธาตุนี้ได้ไม่มาก ยังพอจะมีเวลาดิ้นรนก่อนจะถูกขังในกำแพงน้ำแข็ง แล้วอะโฟร์ไดท์ที่มีความสามารถมากกว่า แทนที่จะพยายามหนี ทำไมกลับใช้เวลาช่วงสุดท้ายเอาออโรโบรอสเคสมาวางให้เห็นเด่นชัดแบบนี้ “นางคงสำคัญกับเจ้ามากสินะ” นางมารธาตุน้ำถามยิ้มๆเมื่อเห็นเฮเดสเงียบไป “งั้นข้าให้โอกาสเจ้าช่วยนางก็แล้วกัน” เฮเดสหรี่ตามองนางมาร จนเธอปิดปากหัวเราะคิกคักกับความช่างระแวงของเฮเดส “ทีแรก ข้าคิดจะให้เจ้าทลายกำแพงน้ำแข็งของข้า แต่ในเมื่อเจ้าห่วงนางมากนัก เจ้าจะเลือกละลายน้ำแข็งที่หุ้มตัวนางไว้แทนก็ได้นะ” ทันทีที่ได้ยินข้อเสนอ เฮเดสก็รับรู้ถึงอันตรายทันที เขาเห็นกับตา ได้ยินกับหูว่านางมารธาตุน้ำผู้นี้ต้องกินไฟ หรืออีกนัยหนึ่งดูดซับพลังงานความร้อนจากไฟและเวทไฟ เขารู้ดีว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยังไม่ลงมือกับเขาจริงจังก็เพราะเขามีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นี้ช่วยปรับสมดุลให้เขาจนมีห้าธาตุเท่าๆกัน ด้วยเหตุนี้นางมารจึงยังไม่รู้จะโจมตีที่จุดไหนก่อน เธอได้ทดลองโจมตีเขาแบบทีเล่นทีจริงมานานพอสมควรแล้ว และนี่คงเห็นว่าถึงเวลาเอาจริงจึงได้ยื่นข้อเสนอนี้มา แต่ไม่ว่าเขาเป็นคนที่ฝึกเวทมาทั้งห้าธาตุอย่างสมดุลจริงๆหรือไม่ เมื่อใช้เวทละลายน้ำแข็งที่นางมารสร้างขึ้น สมดุลของเวทในตัวก็จะเสียไปทันที จะเลือกละลายก้อนนำแข็งที่หุ้มตัวอะโฟร์ไดท์หรือจะละลายกำแพงน้ำแข็งก็เหมือนกัน ทันทีที่ลงมือ เขาก็จะกลายเป็นเหยื่ออย่างง่ายดาย แต่เมื่อนางมารคิดจะเล่นกับเขา เขาก็ต้องเล่นด้วยอยู่แล้ว ชายหนุ่มเหลือบตามองด้านบน กำแพงน้ำแข็งที่นางมารเรียก มันไม่เพียงเป็นกำแพงสูง แต่ส่วนบนของมันยังโค้งลงมาประสานกันจนกลายเป็นโดมครอบเขาและนางมารไว้ภายใน เฮเดสยิ้มที่มุมปาก ข้อเสนอให้ละลายน้ำแข็งที่หุ้มตัวอะโฟร์ไดท์แม้จะดูเหมือนง่ายกว่า แต่หากเขาเลือกช่วยอะโฟร์ไดท์ก็เท่ากับยอมถูกขังในโดมน้ำแข็งตอนที่หมดแรง เมื่อรู้อย่างนี้ มีหรือเจ้าแห่งความตายจะหลงกล “เมื่อคุณอยากให้ผมทลายกำแพงน้ำแข็ง ผมก็จะทำให้ก็แล้วกัน” เฮเดสกระโดดขึ้นไปจนถึงช่องว่างกลางหลังคาโดม ซัดม้วนคาถาออกไปห้าม้วน พรึ่บ กำแพงไฟสี่สายก่อตัวขึ้นจากจุดกึ่งกลางโดมวิ่งลงไปตามผิวนอกของกำแพงน้ำแข็ง เห็นเป็นเส้นสีส้มตัดกับสีขาว แบ่งโดมน้ำแข็งออกเป็นสี่ส่วนทันที เปรี๊ยะๆๆๆ เสียงน้ำแข็งแตกเริ่มดังขึ้น กำแพงน้ำแข็งเริ่มร้าว เฮเดสมองความกระวนกระวายของนางมาแล้วยิ้ม ม้วนคาถาม้วนที่ห้าของเขาไม่ใช่เวทกำแพงไฟ แต่เป็นเวทผนึกน้ำแข็ง เขาใช้มันปิดช่องว่างบนหลังคาโดมจนสนิท แถมยังสร้างชั้นน้ำแข็งของเขาเองเคลือบด้านในไว้เพื่อปิดช่องทางไม่ให้นางมารได้มีโอกาสดูดกลืนกำแพงไฟเป็นอาหาร “เจ้าสร้างน้ำแข็งเพิ่ม แล้วจะทลายกำแพงของข้าได้อย่างไร” นางมารหันมาทำหน้าง้ำใส่เฮเดส ชายหนุ่มยิ้มรับ เขาเปิดช่องสื่อสารแจ้งข่าวก่อนที่จะตอบนางมาร “ไม่ยากหรอก เพื่อคุณ ผมยอมตัดใจเผาคนข้างนอกนั่นจนหมดเชียวนะ” “จริงหรือ เจ้าไม่คิดจะขอชีวิตพวกมันแล้วหรืออย่างไร” นางมารเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานปานจะหยดทันที “อันที่จริง พวกนั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว อีกอย่างโดนผมฆ่า ก็ดีกว่าโดนคุณฆ่าตั้งเยอะ ดังนั้น คิดว่าผมช่วยสงเคราะห์ไม่ให้พวกเขาต้องมาเจอกับคุณก็แล้วกัน” พูดจบเฮเดสก็เหวี่ยงม้วนคาถาเรี่ยพื้นออกไปอีกสองชุด ชุดแรกเป็นเวทหลอมลาวาสี่ม้วนแต่ละม้วนมีเป้าหมายที่พื้นดินจุดที่เวทกำแพงไฟวิ่งจากยอดโดมลงมาถึงพื้นดิน ส่วนชุดที่สองคือเวทผนึกน้ำแข็งที่ตามไปสร้างน้ำแข็ง ปิดทางไม่ให้นางมารมีโอกาสดุดไฟและความร้อนมากลืนกิน -------------------------------------------------- “ฉห แล้ว”  ตงหลินฟังข้อความจากเฮเดสจนหน้าซีดขาว เฮเดสอาจรับปากกับนักบวชจอมเวทว่าจะป้องกันไม่ให้นางมารธาตุน้ำฆ่าพวกเขาแลกกับม้วนคาถาที่เธอเขียนขึ้น และการฆ่าพวกเขาทั้งหมดก็เป็นวิธีหนึ่งที่ใช้ทำตามสัญญาได้ ชายหนุ่มรู้ว่าเฮเดสเอาจริง เขาตะโกนบอกพรรคพวกทันที “กลับเมือง” ด้วยความเจนศึก ผู้เล่นหลายคนที่ม้วนคาถากลับเมืองสำรอง ใช้ม้วนคาถาหนีตามตงหลินได้ทัน แต่เสียงตะโกนจะอย่างไรก็ได้ยินไม่ชัดเจนทั่วถึง เพียงเสี้ยววินาทีเดียวที่ลังเล พื้นดินใต้เท้าพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นลาวา คนที่เหลือนับร้อยแค่เสียหลักล้มลงไปก็กลายเป็นแสงทันที และเนื่องจากเป็นพื้นที่บังคับเกิดใหม่ จึงเกิดมหกรรมไฟกระพริบขึ้นอีกหน แต่นับว่าโชคดีที่เฮเดสเสียเวลาคุยกับนางมารไปพอสมควร ตายไม่กี่หน ก็ถึงเวลาโปรแกรมพากลับเมืองอัตโนมัติทำงาน ผู้เล่นส่วนใหญ่จึงลดระดับไปแค่ยี่สิบสามสิบระดับเท่านั้นเอง ผิดกับพยัคฆ์ทมิฬที่ติดอยู่ในกำแพงน้ำแข็งและตั้งโปรแกรมไว้ที่ครึ่งชั่วโมงแทนที่จะเป็นสิบนาทีเหมือนคนอื่น “อึก อึกๆๆ อ๊าก.......” พยัคฆ์ทมิฬถูกฝังอยู่ในกำแพงน้ำแข็ง จึงได้แต่ส่งเสียงในลำคอเมื่อเห็นไฟโอบล้อมเข้ามา เฮเดสจงใจส่งเวทกำแพงไฟสายหนึ่งให้เกิดตรงจุดที่พยัคฆ์ทมิฬถูกฝังไว้ในกำแพงน้ำแข็ง เขาหวังว่าเวทกำแพงไฟของอาหมวยจะรุนแรงพอที่จะลำลายน้ำแข็งส่วนนั้นและส่งหมอนั่นไปเกิดใหม่ได้ แต่น่าเสียดายที่กำแพงน้ำแข็งของนางมารเป็นเวทที่เหนือชั้นกว่ามาก แม้แต่เวทกำแพงไฟที่เขียนโดยนักบวชจอมเวทหนึ่งเดียวในเกมก็ยังทำได้แค่เปิดช่องผ่านกำแพงน้ำแข็งลงไปถึงตังพยัคฆ์ทมิฬได้แต่ครึ่งเซนต์ เปลวไฟจากเวทกำแพงไฟที่ผ่านกำแพงน้ำแข็งก็ถูกลดทอนความรุนแรงลงจนเมื่อถึงตัวพยัคฆ์ทมิฬก็ไม่ต่างจากกองเพลิงธรรมดาๆ เวทหลอมลาวาที่พุ่งมาจากพื้นเบื้องล่างก็ถูกหยุดไว้ที่ปลายเท้าของพยัคฆ์ทมิฬเช่นกัน ส่วนน้ำแข็งที่ล้อมรอบตัวพยัคฆ์ทมิฬเองก็ถูกเวทกำแพงไฟลดทอนพลังทำลายจนกลายเป็นก้อนน้ำแข็งที่เย็นกว่าปกตินิดหน่อยเท่านั้น ผลก็คือ พยัคฆ์ทมิฬก็เหมือนคนที่ยืนอยู่บนกองไฟ ถูกไฟเผาในแนวกึ่งกลางลำตัวด้านหลังตั้งแต่ศีรษะจนถึงปลายเท้า ในขณะที่ร่างกายส่วนที่เหลือถูกแช่แข็งจนหนีไปไหนไม่ได้ “อ๊าก.......” เฮเดสยืนฟังเสียงโหยหวนที่ดังลอดผ่านกำแพงน้ำแข็งถึงสองชั้นเข้ามาได้ด้วยสีหน้าเรียบสนิท แสงสีแดงจากเข็มขัดของพยัคฆ์ทมิฬที่กระพริบไม่หยุดบอกให้รู้ว่าเขาได้รับน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตอย่างต่อเนื่องและคงไม่ตายง่ายๆ นางมารนั่งเท้าคางทำหน้าเมื่อยอยู่บนบัลลังก์ “ข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้าเป็นพวกซาดิสก์” เฮเดสหันไปยิ้มให้เธอ “เปล่า ผมไม่ได้เป็น ผมแค่จะทลายกำแพงน้ำแข็งตามที่คุณต้องการเท่านั้น” พวกเขายืนรอกันอยู่อีกนานกว่าที่กำแพงไฟของอาหมวยจะตัดกำแพงน้ำแข็งออกเป็นชิ้นได้สำเร็จ เปรี๊ยะ เสียงน้ำแข็งแตกเสียงสุดท้ายดังขึ้นตามด้วยเสียงโครมครามของการทลายของกำแพงน้ำแข็งที่เกือบจะประสานกันเป็นโดม เฮเดส และนางมารยืนอยู่อย่างปลอดภัยภายใต้อาณาเขตที่นางมารสร้างขึ้น พวกเขามองกำแพงน้ำแข็งหล่นลงพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างพอใจ เฮดสพอใจที่ชนะพนัน ส่วนนางมารพอใจที่จะได้กินอาหารเสียที วูบ กำแพงไฟดับลง และพื้นที่หลอมเหลวเป็นลาวาก็กลับกลายเป็นหินทันที “คนที่เขียนม้วนคาถาให้เจ้านี่น่าสนใจดีนะ ขนาดพลังถูกลดทอนจากกำแพงน้ำแข็งของข้า ยังอร่อยถึงเพียงนี้” นางมารเอ่ยชมด้วยความพออกพอใจ เฮเดสผงกศีรษะรับคำชมก่อนจะหันไปสนใจเสียโอดโอยที่ดังมาแว่วๆ นางมารมองตามแล้วก็ดีดนิ้วให้ก้อนน้ำแข็งที่ทับพยัคฆ์ทมิฬเปิดออก จากนั้นพอเธอกระดิกนิ้วเรียก พยัคฆ์ทมิฬก็ถูกดึงมากองอยู่แทบเท้าเฮเดส “ของรางวัลของเจ้า เหลือรอดอยู่คนเดียวเองนะ น่าเสียดาย” นางมารลากเสียงช้าๆ ก่อนจะถาม “ว่าแต่ เจ้าจะเอามันมาทำไม” “ฆ่าทิ้ง” เฮเดสตอบเรียบๆในขณะที่ก้มหน้ามองพยัคฆ์ทมิฬ “แก... ไอ้ชั่ว” พยัคฆ์ทมิฬเงยหน้าด่าเฮเดส เขาไม่คิดจะขอความปราณีแม้ว่าตอนนี้ตัวเองจะไม่ต่างจากเศษเนื้อกองหนึ่งเท่านั้น เฮเดสไม่โต้ตอบ เขาแค่ปักดาบเสียบทะลุหัวใจลงไปปักบนพื้นดินแล้วก็มองพยัคฆ์ทมิฬกลายเป็นแสงแล้วก็เกิดใหม่ที่ตำแหน่งเดิม ตายซ้ำๆจนกระทั่งเขากลับมาเกิดอีกไม่ได้ในที่สุด “เจ้าชื่อเฮเดสหรือนี่” นางมารที่นั่งเงียบมาโดยตลอดถามขึ้นโดยไม่ต้องการคำตอบ “เฮเดส เฮเดสจอมโฉด ข้าเริ่มจะชอบเจ้าเข้าจริงๆแล้วนะเนี่ย” ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:06:09

ความคิดเห็นที่ 11 บทที่ 187 แบล็คอินเฟอร์โน ทางด้านนอกเมืองฟลอร่า ลูกไฟยังคงตกอย่างต่อเนื่องเป็นสาย ส่วนอันวากับตากล้อง หลังจากรู้แน่ว่าบอลลูนที่ตัวเองอยู่นั้นปลอดภัย เขาก็ก้มๆเงยพยายามมองหาจุดที่จะสามารถทำข่าวถ่ายทอดภาพการต่อสู้ออกไปให้ได้ “โว้ย ทางโน้นก็ควัน ทางนี้ก็ขี้เถ้า ไม่เห็นอะไรสักอย่าง” ตากล้องโวยออกมาหลังจากที่ลองส่องทั้งซ้ายขวาหน้าหลังแล้วก็ยังไม่ได้ภาพดีๆ “เฮ้อ ก็อยูไกลเสียขนาดนี้จะเห็นอะไรเล่า ถ้าลงไปข้างล่างได้โดยไม่ต้องกลัวลูกหลงละก็นะ..” พูดได้เท่านี้อันวาก็ชะงักกึก ทั้งคู่หันไปสบตากันก่อนจะมองไปที่เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยอย่างพร้อมเพรียงกัน “ลูกเจี๊ยบน้อย” อันวากวักมือเรียกลูกนกฟีนิกส์ให้ผละจากนายหญิงของมันมาหาอย่างงงๆ “มีไยเหยอ” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเอียงคอถามด้วยความสงสัย พอจบคำถามหูมันก็แทบชาเพราะสองหนุ่มออกปากชักชวนหลอกล่อให้บินลงไปสำรวจด้านล่างดังขรมแบบไม่เว้นช่องว่างให้ตอบปฏิเสธ เอลล่ายืนพิงตระกร้าบอลลูนสังเกตการณ์อย่างสงบ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าสองหนุ่มนั่นมีจุดประสงค์อะไร มีความหวังดีหวังร้ายกับเกรซของเธอแค่ไหน แต่นักฝึกสัตว์สาวก็เหมือนนักฝึกสัตว์มือดีทั้งหลาย การสั่งสอนไม่ว่าสัตว์หรือคนล้วนมีขั้นตอน ผิดครั้งแรก บอกได้สอนได้ แต่ผิดครั้งที่สองต้องมีการลงโทษ อันวาเคยทำผิดครั้งแรกไปแล้ว เมื่อครั้งศึกที่ช่องเขาเทพประนม แต่ครั้งนั้น มีสามารถคอยเตือนไม่ให้หลอกใช้เด็กไร้เดียงสาอย่างเห็นแก่ตัว แต่คราวนี้ พวกเขากลับคิดจะทำซ้ำทั้งๆที่รู้กฏของเกมดี เอลล่ากอดอกเอนหลังพิงขอบตระกร้ารออย่างเงียบเชียบ รอให้สองหนุ่มทำความผิดให้สมบรูณ์ จะได้ไม่มีการผ่อนผันบทลงโทษ และในมือของเธอเตรียมม้วนคาถากลับเมืองไว้แล้ว ไม่ว่าเกรซของเธอจะตกลงหรือไม่ เธอก็พร้อมที่จะพามันกลับไปในที่ปลอดภัยเสมอ “น่านะ เจี๊ยบน้อยนะ คืนร่างให้พวกเราขี่ลงไปเที่ยวข้างล่างกัน จะได้มีภาพสวยๆให้ท่านผู้ชมดูไง” อันวาลงทุนนั่งคุกเข่าเพื่อกล่อมเจี๊ยบน้อยเลยทีเดียว เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยส่ายหน้าเดี๊ยะ “ไม่เอา” “อ้าวทำไมล่ะ” ตากล้องร้องด้วยความผิดหวัง “เจี๊ยบน้อยไม่อยากไป” เจ้าลูกเจี๊ยบเอียงคอตอบซื่อๆ ก็มันไม่เห็นจะอยากรู้ว่าข้างล่างเขามีอะไรสักหน่อย “แล้วพี่ๆก็ตัวหนักด้วย เจี๊ยบน้อยไม่ให้ขี่หลังหรอก” เรื่องขี่หลังนี่ เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยมันลืมไปแล้วจริงๆว่า มันจะเผาทุกคนที่มาแตะต้องตัวมันโดยอัตโนมัติ ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่เจ้าของ มันอยู่ในบ้านอาหมวยนานเกินไป ใครๆไม่ว่าจะเป็นคุณครู นายท่านมิคาเอล พี่วินหรือพี่ๆสัตว์เวทระดับสามก็จับมันฟัดได้ทั้งนั้น เพราะทุกคนมีเครื่องรางผู้พิทักษ์กันหมดเลย ดังนั้นมันจึงไม่ทันคิดว่าสองหนุ่มนี่จะขี่หลังมันได้หรือเปล่า มันห่วงแต่ตัวมันเองเท่านั้น ผิดกับอีกคนที่ยืนฟังอยู่ เอลล่าเก็บม้วนคาถากลับเมืองเข้ากระเป๋าไปเมื่อได้ยิน “รอให้โดนเผาสักพักแล้วค่อยพาเกรซกลับเมืองก็ได้” เธอคิด “แต่เจี๊ยบน้อยรับสตางค์ไปแล้วนะ” อันวาเริ่มยกเรื่องเงินมาอ้าง “แล้วไงอะ” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยไม่สนใจ แถมยังเถียงจ้อยๆ “นั่นเป็นค่าตอบคำถามต่างหาก ไม่ใช่ค่าขี่หลังสักหน่อย” มันเชิดหน้าใส่ อย่าคิดมาหลอกมันเชียวนะ มันจำสัญญาได้หรอก “พูดอย่างนี้ได้ไง อยู่บนนี้มันมีคำถามให้ตอบที่ไหนเล่า ต้องบินลงไปข้างล่าง มีภาพให้ผู้ชมดู ถึงจะมีคำถาม อยู่บนนี้เฉยๆ ไม่มีคำถาม ก็คือไม่ได้ทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็ต้องเอาเงินคืน รู้หรือเปล่า” อันวาเริ่มขัดใจที่ทุกอย่างมันไม่ง่ายอย่างที่คิด ตากล้องสะกิดอันวาทันที พวกเขารู้ดีว่าข้อตกลงในสัญญามันเป็นอย่างที่ลูกเจี๊ยบน้อยพูด แต่ทว่า พอพวกเขาเหลือบไปเห็นเอลล่ายืนนิ่งอยู่ พวกเขากลับแปลความนิ่งของเอลล่าผิดไป พวกเขาคิดว่าเอลล่าก็เหมือนเจ้าของสัตว์เลี้ยงที่มีสัตว์เลี้ยงไว้ทำมาหาเงินโดยทั่วไปที่มีสัตว์เลี้ยงไว้หารายได้เป็นเป้าหมายหลัก ขอเพียงให้ค่าตอบแทนคุ้มกับความเสี่ยงก็หมดปัญหาแล้ว ทั้งคู่สบตากันแล้วพยักหน้า พวกเขาเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูด “หลอกเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยไปก่อน แล้วค่อยไปตกลงเรื่องเงินกับเจ้าของทีหลัง” “ว่าไง จะไม่ทำงานน่ะ มีเงินคืนหรือเปล่า” อันวาขู่ต่อทันที เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยชักจะไม่สนุก มันทำหน้าบูดก่อนจะตอบ “อยากได้ก็ไปเอาที่คุนคูเองจิ” จากนั้นทั้งสามก็เถียงกันดังขรมท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่เฝ้ามองอยู่ คู่แรก เอลล่า เธอกอดอกยืนมองเงียบๆ รอที่จะกลับเมือง คู่ที่สองและสาม ธาริณีกับผู้กำกับรายการที่นั่งดูอยู่ในห้องส่งในโลกจริง “ตัด” ธาริณีสั่งตัดสัญญาณหยุดฉายภาพจากทางบอลลูนของอันวาหลังจากที่นั่งเงียบมาตั้งแต่อันวาเริ่มข่มขู่เจี๊ยบน้อย เธอเดินไปยืนที่มุมห้องเพื่อสงบสติอารมณ์ ผู้กำกับมองเธออย่างผิดคาด เขาหันไปสั่งให้ลูกน้องเอาภาพที่ฉายไปแล้วทางรายการของเอมี่ขึ้นฉายแทนเมื่อหมดช่วงโฆษณา ก่อนจะเดินตามเธอไป “ผิดหวังมากเลยหรือ” เขาเดาได้ไม่ยากว่าพิธีกรสาวรู้สึกอย่างไร ถึงรายการของพวกเขาจะต้องการผู้ร้ายมาให้คนดูสาปแช่งในบางหน แต่คนที่เป็นผู้ร้ายจะต้องไม่ใช่พิธีกรของรายการ และถึงจะเป็นแค่การทำข่าวในเกม พวกเขาก็ต้องมีจรรยาบรรณในการได้มาซึ่งข้อมูล ลูกน้องของธาริณีล้ำเส้นไปมาก ทั้งข่มขู่เด็ก ทั้งบิดเบือนสัญญา แถมยังหลอกล่อให้ผู้อื่นไปเสี่ยงอันตรายเพียงเพื่อจะได้ข่าวอีก “คุณจะทำรายการของคุณต่อ หรือจะดึงรายการยายเอมี่มาฉายซ้ำก็ตามใจ ฉันจะกลับล่ะ” ธาริณีบอกเสียงเรียบ “จะไม่รอดูหน่อยหรือว่า เจ้าลูกเจี๊ยบจะยอมไปไหม” ผู้กำกับรายการยังอดที่จะแหย่ไม่ได้ ธาริณีหันขวับมามองตาเขียว “อย่ามาพูดเล่นแบบนี้กับฉันนะ ที่ฉันไม่แล่นไปจัดการกับเจ้าอันวาด้วยตัวเองก็เพราะฉันเข้าเกมไม่ได้เท่านั้น” พอแหวเสร็จ พิธีกรสาวก็ถอนหายใจ “เวลาในเกมก็ดันเร็วกว่าอีก ส่งข้อความไปด่าจะทันไหมนี่” “คุณนี่ ดูท่าจะเอ็นดูเจ้าสองคนในเกมนั่นพอควรเลยนะ” ผู้กำกับรายการเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบ “หมายความว่ายังไง” ธาริณีหันมาถามกลับด้วยความระแวง “ทำผิดขนาดนี้ คุณยังคิดแค่ด่า ถ้าเป็นผม สองคนนั่น โดนเด้งไปแล้ว” ธาริณีถอนหายใจดังเฮือก “ความจริง อนาคตของเจ้าสองคนนั่นก็จบลงไปแล้วล่ะ” พอเธอเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังตั้งใจฟังไม่ขัดคอเหมือนเคยก็เลยพูดต่อ “บริษัทเกมไม่เคยยกเว้นให้ใคร คุณหลิงแม้จะเอากำไรเป็นเป้าหมายหลัก แต่เธอไม่เคยเก็บพวกกระหายข่าวจนลืมศีลธรรมไว้ ทันทีที่เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยตอบตกลง สองคนนั่นก็โดนแบนไอดี ต่อไปก็ทำงานในเกมไม่ได้ จะทำงานนอกเกม คุณหลิงก็คงไม่เอาไว้ ตอนนี้มีคนอยากทำงานด้านนี้ในเกมเป็นล้าน คัดเอาที่หน้าตาดีจริงๆก็คงมีหลายหมื่น ถ้าจะเลือกคนที่ความสามารถด้วย ฉันว่า อย่างน้อยก็มีคนเป็นพันที่พร้อมจะมาแทนที่พวกเขา และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก คราวก่อนคุณสามารถช่วยปรามไว้ หลังจากนั้นบริษัทเกมก็ยืนยันแล้วว่า พวกเขาใส่ความเป็นเด็กให้ลูกสัตว์เวทในเกมเอง ดังนั้น พวกมันจึงได้รับความคุ้มครองแบบเดียวกับผู้เล่นที่เป็นผู้เยาว์ สองคนนั้นจบสิ้นแล้วล่ะ” “แต่คุณก็ยังแอบช่วยพวกเขาอยู่นี่” ผู้กำกับรายการยักไหล่ก่อนจะตั้งข้อสังเกต ธาริณีตาเขียวทันที ผู้กำกับเลยหัวเราะหึๆแล้วขยายความเป็นเชิงถาม “คุณสั่งตัดตั้งแต่อยู่ด้านหลัง ไม่เปิดโอกาสให้ฉายจริง เมื่อข่าวที่พวกเขาได้มาอย่างไม่ถูกต้องไม่ได้ออกอากาศ มันก็ไม่ใช่ข้อมูลสาธารณะที่ใครจะหยิบไปใช้ก็ได้ ส่วนโลกในเกมก็เป็นแค่โลกเสมือน กฏของบริษัทเกมไม่ใช่กฏหมาย สมาคมผู้สื่อข่าวลงโทษพวกเขาไม่ได้ถ้าไม่มีข่าวออกอากาศเป็นหลัฐาน คุณหลิงเองก็คงไม่ยอมให้ใครเอาข้อมูลภายในไปใช้ง่ายๆ ดังนั้น ถึงพวกเขาจะถูกไล่ออกเพราะเรื่องนี้ จะไปสมัครงานที่อื่นก็ยังพอได้อยู่ แล้วจะไม่ให้ผมเข้าใจว่าคุณแอบช่วยพวกเขาได้อย่างไรเล่า” ธาริณีมองผู้กำกับตาเขม็ง “คนล้มแล้ว ต้องตามไปกระทืบให้จมดินด้วยหรือไง” ผู้กำกับหัวเราะหึๆ เขาก้มลงกระซิบบอกเธอ “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่แปลกใจ ที่พวกบ้าเรทติ้งบ้างาน ชอบเอาชนะ ไม่เห็นหัวใครถึงขนาดจะคิดยึดรายการคนอื่นจะมีมุมอ่อนโยนซ่อนไว้อยู่บ้าง” ธาริณีเหลือบตามองอย่างไม่ค่อยจะมั่นใจนักว่าหมอนี่มันด่าหรือชมกันแน่ และเธอควรจะตอบโต้อย่างไร แต่แล้วเธอก็รู้ว่าควรจะทำอะไรเมื่อได้ยินประโยคถัดไป “แต่ว่า ซ่อนไว้ลึกขนาดนี้ ผมว่าคุณคงต้องอยู่บนคานไปอีกนานกว่าจะมีใครเห็น โอ๊ย..” ผู้กำกับร้องลั่นเมื่อธาริณีกระทืบลงไปที่รองเท้าหนังสีน้ำตาลที่อยู่ใกล้ๆเต็มแรงก่อจะเชิดหน้ากระแทกเท้าเดินออกจากห้องส่งไปท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของทีมงานที่เหลือ และเสียงโวยวายของผู้กำกับรายการลั่นห้องส่ง ------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:06:48

ความคิดเห็นที่ 12 “ว่าไงเจี๊ยบน้อย แค่บินไปนะ เงินก็ไม่ต้องคืน แถมยังจะได้ช่วยพวกที่สู้กับสัตว์อสูรที่อยู่ข้างล่างด้วย แล้วเจี๊ยบน้อยก็จะได้เป็นฮีโร่ไง เป็นฮีโร่แล้วก็ดัง พอดังก็มีตังค์กินขนมเยอะๆไง” อันวาลากเอาสารพัดเหตุผลมาใส่จนครบถ้วน ทั้งข่มขู่และหลอกล่อ เขาคิดว่าการหว่านล้อมของเขาคราวนี้ มันดีขนาดที่ว่า ต่อให้เป็นตัวเองยังยอมไปเลย แต่เจ้าเจี๊ยบน้อยกลับทำหน้าบูด เอาปีกปิดหูไม่ยอมฟัง “เจี๊ยบน้อย เอาปีกลงเดี๋ยวนี้นะ” อันวาสั่งอย่างหัวเสีย “เค้าไม่ฟังตัวแล้ว พี่งูบอกไว้ อย่าเสียเวลาไปฟังพวกงี่เง่าเห็นแก่ตัว” เจ้าเจี๊ยบน้อยยอมลดปีกมาคุยด้วยหน่อยนึงก่อนจะปิดหูต่อ สองหนุ่มหันมามองเอลล่าเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งนักฝึกสัตว์สาวก็ยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าช่วยสอบถามแต่โดยดี เพราะเธอเองก็สนใจอยู่เหมือนกันว่าพี่งูสอนเกรซของเธอให้ทำอะไร “เกรซ พี่งูสอนว่าอย่างไรหรือจ๊ะ” เอลล่าย่อตัวลงพูดกับสัตว์เลี้ยงในความดูแลอย่างอ่อนโยน “พี่งูบอกว่าอย่าไปฟังพวกงี่เง่าเห็นแก่ตัว เสียเวลา ปวดหัวด้วย” คราวนี้เจ้าเจี๊ยบน้อยตอบแจ้วๆทันที “แล้วอันวากับพี่ตากล้องเขาเป็นอย่างไหนหรือจ๊ะ” เอลล่าถามต่ออย่างนึกสนุก เธออยากจะรู้เหมือนกันว่าเกรซของเธอมองสองคนนี้อย่างไร “เป็นทั้งสองอย่างเลยนายหญิง” เจ้าเจี๊ยบน้อยกระโดดมาซบนายหญิง จีบปากจีบคอเล่าจ๋อยๆ “พวกนี้นะ งี่เง่าฉุดๆ รู้ว่าตัวเองลงไปก็ตายยังจะมาชวนเจี๊ยบน้อยลงไปอีก แล้วพอเจี๊ยบน้อยบอกว่า เจี๊ยบน้อยไม่อยากไปนะ ก็พูดไม่รู้เรื่องอีก แล้ว...แล้วยังมีอีกนะ ยังจะมาบอกให้เจี๊ยบน้อยไปช่วยพวกโง่กว่าที่อยู่ข้างล่างด้วย พวกนั้นนะก็โง่ฉุดๆอีกเหมือนกัน สู้ก็ไม่ได้ ม้วนคาถากลับเมืองก็มี แทนที่จะกลับเมือง ดันจะมารอเจี๊ยบน้อยไปช่วย งี่เง่ากันหมดเลย” สองหนุ่มยืนฟังด้วยความนึกไม่ถึงว่าเหตุผลดีๆของพวกเขา ทำไมมันได้ดูงี่เง่าขนาดนี้เมื่อออกจากปากของเจ้าลูกเจี๊ยบน้อย โดยเฉพาะอันวา “หรือจ๊ะ แล้วเรื่องเห็นแก่ตัวล่ะ” เอลล่าถามต่ออย่างสบายใจ ดูเหมือนเกรซของเธอจะโตขึ้นอีกนิดนึงแล้ว “ก็..ก็ พวกนี้นะ” เจี๊ยบน้อยเอาปลายปีกชี้กวาดไปทั้งสองคน “พูดไปพูดมาก็มีแต่เรื่องตัวเองอยากให้เจี๊ยบน้อยทำอะไร ไม่เคยฟังเล้ยว่าเจี๊ยบน้อยไม่ชอบ” มันหันไปย้ำกับสองหนุ่มต่อ “เจี๊ยบน้อยบอกอีกสามหนเลยนะว่า ไม่ชอบ ไม่ชอบ ไม่ชอบ อย่ามายุ่งกับเค้าอีก” ถึงจะได้ย้ำจนพอใจ เจ้าเจี๊ยบน้อยก็ยังเอาปีกท้าวเอวหันมาทำหน้าบูดใส่เหมือนเดิม “อ้าว เจี๊ยบน้อย” ตากล้องทำราวกับว่าตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์ที่โดนลูกหลง ก่อนจะออกหน้าช่วยเพื่อนร่วมชะตากรรม “เจี๊ยบน้อยไม่ฟังพี่อันวาเขาหน่อยหรือ พี่ว่าเขาก็มีเหตุผลดีๆอยู่นะ” เจ้าเจี๊ยบน้อยยกปีกอุดหูทันที แต่มันก็ยังหันไปบอกนายหญิงเป็นเชิงขออนุญาต “พี่งูบอกว่า เหตุผลของพวกงี่เง่าเห็นแก่ตัวฟังแล้วปวดหัว ไม่ต้องไปฟัง เจี๊ยบน้อยอุดหูจนเมื่อยแล้วนะ ต่อไปเจี๊ยบน้อยจะไม่อุดหูแล้วล่ะ” “งั้นก็ดีสิ จะได้คุยกันให้รู้เรื่อง” อันวาแทรกขึ้นมาก่อนที่เอลล่าจะตอบ และยังไม่ทันที่นักฝึกสัตว์สาวจะทันได้ทำอะไร เจ้าเจี๊ยบน้อยก็ลดปีกลงหันไปทำหน้าบึ้งใส่อันวา “พี่งูบอกว่า ถ้าเจี๊ยบน้อยใจดี ก็ให้อุดหูตัวเองไป แต่ถ้าเป็นพี่งู พี่งูจะเชือดให้เกลี้ยง เพราะคอขาดๆส่งเสียงกวนใจไม่ได้  และส่วนใหญ่ พอตายสักสองสามหน ความงี่เง่าจะลดลงเอง พี่อันวาจะให้เจี๊ยบน้อยเลิกอุดหูแล้วใช่ไหม” พิธีกรภาคสนามชะงักเมื่อคุยกันรู้เรื่องกับเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยในที่สุด เขากับตากล้องเดินถอยกรูดไปติดขอบตระกร้าบอลลูนอีกด้าน ในขณะที่ลูกเจี๊ยบน้อยค่อยๆย่างสามขุมเข้ามาหา “อ๊ะ ฝนตก” ตากล้องพยายามเปลี่ยนเรื่อง เอลล่าเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทันที “เกรซ ภูติธาตุน้ำมาแล้ว” “คุนคูบอกให้กลับบ้าน” เจ้าเจี๊ยบน้อยเปลี่ยนท่าทีทันใด ในที่สุดก็หมดเวลาทำงานเสียที มันบินไปหาเอลล่า พอลูกเจี๊ยบน้อยโผไปถึงอ้อมอกของนายหญิง เอลล่าก็ค้อมศีรษะลาชายหนุ่มทั้งสอง “ดิฉันขอตัวเลยนะคะ” “เฮ้ย แล้วเราล่ะ” ตากล้องโวยวาย “งี่เง่าฉุดๆจิงๆ มีม้วนคาถาก็ใช้ไม่เป็น สงสัยต้องปล่อยให้ตายสักสองสามรอบอย่างที่พี่งูบอก” เสียงบ่นของลูกเจี๊ยบน้อยดังแว่วๆก่อนจะเลือนหายไปพร้อมกับร่างของเอลล่า ------------------------------------ “ดูเหมือนเจ้าสองคนนั่นมันจะรอดหวุดหวิดแฮะ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายควบคุมเกมร้องอย่างเสียดายที่ไม่ได้แบนไอดีคน “แต่ข้าว่าไม่ว่ะ” เจ้าหน้าที่อีกคนออกความเห็นก่อนจะชี้ให้ดูก้อนเมฆสีดำทมึนขนาดใหญ่กว่าบอลลูนที่อยู่ต่ำลงมาเกือบสองเท่า แถมยังมีประกายสายฟ้าแปล่บปลาบตลอดเวลาเหมือนอัดพลังไว้อย่างเต็มที่แล้ว เปรี้ยง สายฟ้าวิ่งจากก้อนเมฆลงไปหาสัตว์เวทรูปเปลวไฟสีดำสนิทสูงหกเมตรที่อยู่ด้านล่าง มันฉีกกระชากบอลลูนที่ขวางทางมันอยู่อย่างไม่ใยดี และผู้ที่ปล่อยสายฟ้าลงมาก็ส่งพายุลูกเห็บและพายุหิมะโจมตีตามต่อไปทันที มันไม่สนใจเลยสักนิดว่า ระหว่างทางมีแสงสว่างสองดวงเกิดๆดับๆวูบๆวาบๆเพราะมีผู้เล่นตายแล้วถูกบังคับให้เกิดใหม่ตรงที่เดิมจนกว่าระดับจะลดลงเหลือ 29 จึงได้ไปเกิดที่ทวีปเริ่มต้นแทน “แบล็คอินเฟอร์โน ข้ามาแล้ว” เสียงทักทายดังมาจากฟากฟ้า เสียงหัวเราะดังก้องออกมาจากเปลวไฟสีดำ “ข้าคิดว่าจะต้องเผาไปจนถึงในเมืองเสียแล้ว เจ้าจึงจะมา” เปลวไฟสีดำจากภาคพื้นดินหมุนบิดเป็นเกลียวขึ้นสู่ท้องฟ้า ในขณะเดียวกัน ก้อนเมฆสีขาวจากบนฟากฟ้าก็หมุนเป็นเกลี่ยวลงมาประสานกับเปลวไฟที่อยู่ด้านล่างในรูปแบบการเคลื่อนไหวที่แทบจะเป็นแบบเดียวกัน ต่างกันเพียงแค่ทิศทาง “เสาต้นแรกสร้างเสร็จแล้ว” เจ้าหน้าที่คนแรกอุทานอย่างตื่นตาตื่นใจ เควสลับที่ทุกคนเฝ้ารอกำลังจะปรากฏ “เฮ้ย อีกสี่จอที่เหลือเป็นไงบ้าง” เจ้าหน้าที่คนที่สองตะโกนถามเพื่อนในห้องทันที --------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:07:20

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่ 188 เขตแดนที่ไม่สมบรูณ์ มังกรขาวตัดสินใจโจมตีพายุสีดำเพื่อถ่วงเวลาให้พี่น้องที่บาดเจ็บหนีกลับเมืองได้ทัน ครั้งแรกเขาพุ่งหอกยาวเข้าไป หวังจะโจมตีจากระยะไกล แต่พายุสีดำกลับเหวี่ยงดาบกลับมาหาเขาจนหลบแทบไม่ทัน อัศวินหนุ่มจึงเปลี่ยนไปใช้ทักษะประจัญบานพุ่งเข้าชาร์ทตาพายุพร้อมดาบสองมือ แต่อนิจจา ทักษะประจำอาชีพขั้นที่สามที่ปกติจะทำให้เขาหายตัวไปปรากฏข้างกายศัตรูและโจมตีได้โดยไม่สนใจค่าป้องกันของอีกฝ่ายกลับไม่ได้ผล พายุหมุนนั้นไม่มีเลือดเนื้อ ตาพายุที่เขาเล็งไว้เป็นเป้าหมายก็ย้ายที่ทันควัน นอกจากเขาจะโจมตีไม่สำเร็จแล้ว เขายังถูกพายุพัดกระเด็นไปเกือบสิบเมตรอีกด้วย มังกรขาวมองง่ามมือที่ฉีกขาดจนเลือดไหลซึมอย่างเคร่งเครียด เขารู้ดีว่าเครื่องรางที่หมวยน้อยให้มามีพลังป้องกันระดับไหน การที่พายุสีดำฉวยโอกาสเพียงเสี้ยววินาทีกระชากดาบสองมือจากเขาไปป่นทำลายและทิ้งอาการบาดเจ็บไว้ให้เขาได้ขนาดนี้ นั่นแสดงว่าพลังโจมตีของมันมากกว่าแสนจุดแน่ๆ “อ๊ะ” มังกรมองบาดแผลที่ค่อยเลือนหายไปก่อนจะหันไปมองกิเลนคู่ใจ ม้ามังกรที่ถูกซัดจนล้มกลิ้งมาด้วยกันลุกขึ้นยืนได้แล้ว มันร่ายเวทรักษามังกรขาวก่อนจะชวนด้วยสีหน้าจริงจัง “ลงมือต่อเถอะนายท่าน อย่าทำให้มารธาตุลมหมดสนุก ถ้ามันเลิกเล่น เราตายแน่” “หมดสนุก เลิกเล่น” มังกรขาวทวนเสียงสูงด้วยความไม่เข้าใจ แต่เขาก็ยันตัวลุกขึ้นมายืนตามคำบอกและปีนขึ้นหลังม้ามังกรตามคำชวนอยู่ดี “มันกำลังสนใจชุดเกราะของนายท่าน และพลังป้องกันลึกลับของเราอยู่” คำพูดของม้ามังกรทำให้มังกรขาวก้มมองตัวเอง  เกราะมังกรทมิฬของเขาแม้มองภายนอกจะเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่หากตั้งใจสังเกต ก็จะเห็นรัศมีจางๆที่เปลี่ยนสีสลับไปเรื่อยๆไม่ยอมหยุด พอเห็นมังกรขาวนิ่งอึ้งอยู่ ม้ามังกรก็ช่วยอธิบาย “เกราะของนายท่านสามารถวิวัฒนการได้ ปกติมันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อรับการโจมตีด้วยเวทอยู่แล้ว แต่แทนที่ มันจะเปลี่ยนเป็นธาตุดียวกันกับสิ่งที่โจมตีมาเพื่อให้ผลของการโจมตีลดลง มันกลับเปลี่ยนเป็นธาตุตรงกันข้ามเพื่อโจมตีกลับ แต่คราวนี้ มารธาตุลมโจมตีรุนแรงเกินไป มันจึงเปลี่ยนเป็นธาตุเดียวกันเพื่อลดพลังโจมตีของอีกฝ่ายลง” ความจริงสิ่งที่ม้ามังกรพูดออกจะเกินจริงไปหน่อย ความสามาถในการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นไอเทมเสริมพลังธาตุต่างๆ เป็นสิ่งที่เกราะมังกรทมิฬทำได้อยู่แล้ว เพียงแต่มันถูกกำหนดให้เป็นไอเทมของผู้เล่นสายต่อสู้ คนออกแบบจึงกำหนดให้มันเลือกการโจมตีกลับก่อนการป้องกัน แต่เมื่อเผชิญกับการโจมตีอย่างรุนแรงถึงขนาดที่จะทำให้มันถูกทำลายในคราวเดียว มันจึงจำต้องเปลี่ยนเป็นธาตุเดียวกันเพื่อเอาตัวรอดไว้ก่อนเท่านั้น และอันที่จริง เกราะมังกรทมิฬจะรอดจากการถูกทำลายไม่ได้เลย ถ้าไม่มีเครื่องรางผู้พิทักษ์ช่วยกันการโจมตีส่วนใหญ่เอาไว้ให้ แต่การที่เกราะยังอยู่รอดและเปลี่ยนมาอยู่ในสถานะเตรียมพร้อมที่จะเปลี่ยนธาตุทำให้มารธาตุลมเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา มันจึงเปลี่ยนจากการโจมตีเพื่อกำจัดสิ่งกวนใจมาเป็นการทดลองเล่นสนุกกับมังกรขาว มังกรขาวเองอาจจะไม่รู้ตัว แต่ม้ามังกรกลับรับรู้ได้ เพราะในตอนนี้ มารธาตุลมไม่สนใจจะโจมตีมันเลยสักนิดเดียว “ไปกันเถอะนายท่าน” ม้ามังกรเริ่มวิ่งเข้าหาตาพายุต่อ มังกรขาวจึงต้องหยุดพิจารณาชุดเกราะของตัวเอง แล้วหยิบอาวุธชิ้นใหม่ออกมาแทน และดูเหมือนว่า มารธาตุลมจะต้องการเล่นกับมังกรขาวอย่างที่ม้ามังกรพูด พายุหมุนสีดำจะหมุนวนอยู่กับที่รอให้มังกรขาวไสกิเลนเข้ามาโจมตี และพอมังกรขาวโจมตีมาถึง มันก็จะแย่งอาวุธไปทำลายแล้วโจมตีกลับไปที่ชุดเกราะ โดยไม่สนใจจะโจมตีที่จุดอื่นเลย และถึงแม้ว่ามันจะใช้ธาตุลมเป็นหลัก แต่มันก็เก็บไอเทมเสริมพลังธาตุอื่นๆมาโจมตีมังกรขาวสลับกับการใช้พิษและคำสาป ทุกครั้งที่บุกเข้าไป มังกรขาวเป็นต้องกระเด็นออกมาภายในสามสิบวินาที แต่เขาก็ต้องลุกขึ้นและบุกเข้าไปหาใหม่ทุกครั้ง เพราะเขาเกรงว่า หากว่ามารธาตุลมหมดสนุกเมื่อไร มันอาจจะเปลี่ยนใจบุกเข้าเมืองไปแทนก็ได้ ผ่านไปสิบห้านาที มังกรขาวถูกโยนออกมาเกือบสามสิบครั้ง เกราะของเขานอกจากจะเปลี่ยนสีจนครบทุกธาตุแล้ว เขายังพบว่ามันเริ่มมีปฏิกริยาโต้ตอบกับพิษและคำสาปบางชนิดด้วย “ยังไหวไหม” มังกรขาวถามม้ามังกรทั้งๆที่ตัวเองก็แทบจะปีนขึ้นหลังกิเลนไม่ไหวแล้ว “ไม่ไหวก็ต้องไหว” แม้จะมีเครื่องรางอยู่กับตัวและไม่ใช่เป้าหมายหลัก ม้ามังกรก็ถูกเล่นงานจนสะบักสะบอมไม่แพ้ผู้เป็นนาย มังกรขาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะใช้ทักษะประจัญบานพุ่งเข้าโจมตีอีกหน เขารู้ดีว่ามารธาตุลมอาจจะเอาจริงได้ทุกเมื่อ เพราะมันเล่นกับเขาจนครบทุกธาตุแล้ว วูบ มังกรขาวเสือกทวนเข้าไปที่ตาพายุทันทีที่เขาปรากฏตัวข้างๆมัน กึง คราวนี้มารธาตุลมไม่แย่งเอาทวนไปทำลาย แค่กระชากแล้วซัดกลับมาที่ท้องของมังกรขาว เสียงโลหะกระทบกันเกิดขึ้นพร้อมๆกับรอยร้าวบนเกราะมังกรทมิฬ อั๊ก มังกรขาวพยายามกล้ำกลืนแต่ก็ทนต่อไปไม่ไหวจนต้องกระอักออกมาเป็นเลือด “ผนึกม้ามังกร” นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำเพื่อปกป้องกิเลนของเขาได้ แม้มันจะต้องถูกลดระดับพร้อมกับการตายของเขา แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดตอนที่ถูกฆ่า “เอ๋ เก็บกิเลนเสียแล้ว แล้วเจ้าจะเอาอะไรมาเล่นกับข้าล่ะ” มารธาตุลมเอ่ยปากออกมาเป็นครั้งแรก แม้จะเจ็บปางตาย มังกรขาวก็อดขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจไม่ได้ “มารธาตุลมเป็นเด็กหรือ” ชายหนุ่มหลุดปากอุทานออกมา “นี่ เอากิเลนออกมาสิ จะได้เล่นกันต่อ” เสียงเล็กๆนั้นสั่งราวกับเป็นเด็กเอาแต่ใจ มังกรขาวยกแขนเสื้อมาเช็ดเลือดที่มุมปากเงียบๆ ส่วนในใจก็ก่นด่าบริษัทเกมที่ชอบใส่ความเป็นเด็กให้สัตว์เวทสัตว์อสูรเสียจริง แต่ละตัวก็ล้วนแต่แสบๆทั้งนั้น พอรู้ว่าเป็นเด็ก ความคิดจะต่อสู้ก็หายไปหมดสิ้น ต่อให้ตายตอนนี้ เขาก็ไม่คิดจะรังแกเด็ก “เงียบทำไมล่ะ ลุกขึ้นมาเล่นกันต่อสิ” พายุสีดำบีบตัวจนเหลือความสูงแค่เมตรกว่าๆ มันไม่เพียงแต่หมุนมาอยู่ตรงหน้ามังกรขาว แต่มันยังเด้งขึ้นเด้งลงส่งเสียงรบเร้าไม่ยอมหยุด มังกรขาวยกมือขึ้นนวดหน้าผาก เขาจะตอบไอ้เด็กบ้าจอมโหดนี่อย่างไรดี “ฮ่าๆๆ เจ้าหนุ่มนั่นเล่นต่อไม่ไหวแล้วล่ะ มาเล่นกับลุงดินดีกว่า” เสียงแหบห้าวดังขึ้นมาช่วยได้ทันเวลา มังกรขาวกวาดตาไปรอบๆเพื่อหาต้นเสียงแล้วก็หน้าซีดเผือด รอบตัวเขามีกำแพงหินผุดขึ้นมาจากพื้นดินอย่างรวดเร็ว กำแพงทุกด้านไม่มีช่องว่าง และเพียงพริบตาเดียว เขาก็ถูกขังไว้ด้านในพร้อมๆกับเจ้าพายุหมุนสีดำ ชายหนุ่มเงยหน้ามองช่องว่างด้านบนที่กำลังสูงขึ้นไปเรื่อยๆอย่างกังวล ผิดกับเจ้าพายุหมุนที่เต้นขึ้นๆลงๆมากกว่าเดิมด้วยความดีใจ “ท่านลุงมาแล้ว ท่านลุงมาแล้ว” “เจ้าหนุ่ม กลับเมืองไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า” เสียงแหบห้าวบอกขึ้นอีกครั้ง มังกรขาวจึงหยิบม้วนคาถากลับเมืองมาใช้อย่างไม่ลังเล แต่ในขณะที่เขากำลังจะหายตัวไป กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงไว้ “ว่างๆอย่าลืมมาเล่นด้วยกันอีกนะ” เสียงเล็กๆนั้นยังตามมาสั่ง “เฮ้ย อย่าไปหน่วงม้วนคาถาสิ ปล่อยเจ้าหนุ่มนั่นไป” เสียงแหบห้าวดุอย่างไม่ค่อยจริงจังเท่าไรนัก ส่วนมังกรขาวนั้น ตอนแรกก็หน้าซีดเผือดไปแล้วเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายสามารถหน่วงม้วนคาถากลับเมืองได้ด้วย แต่พอคิดๆดู ตามปกติเมื่อเจอกับสัตว์เวทระดับราชาก็ใช้ม้วนคาถากลับเมืองกันไม่ได้อยู่แล้ว การที่สัตว์เวทระดับนี้จะห้ามไม่ให้ผู้เล่นบางคนกลับเมืองบ้างมันจะแปลกตรงไหน เขาก้มมองพายุสีดำที่ยื่นบางส่วนมาพันข้อมือเขาไว้แล้วยิ้ม “คราวหน้าจะพามาเล่นด้วยหลายๆคนเลย” เขานึกถึงแก๊งค์สัตว์เวทจอมป่วนของหมวยน้อย ถ้าเป็นเจ้าพวกนั้น คงจะรับมือมารธาตุลมตัวนี้ได้อยู่หรอก “จริงๆนะ แล้วข้าจะรอ” เสียงเล็กๆย้ำก่อนจะปล่อยให้มังกรขาวกลับเมือง จากนั้นมันก็ขยายร่างเป็นพายุหมุนขนาดใหญ่พัดวนอยู่ในกำแพงหินตั้งแต่พื้นดินขึ้นไปถึงช่องว่างที่กำลังเลื่อนสูงขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว ที่ห้องสังเกตการณ์ของเหล่าเจ้าหน้าที่ “เสาต้นที่สองสร้างเสร็จแล้ว” เจ้าหน้าที่ที่เพิ่งผละมาจากหน้าจอสังเกตการณ์เมืองฟลอร่าอุทานขึ้น เขาตบบ่าเพื่อนที่นั่งอยู่หน้าจอด้วยความยินดี แต่ก็ต้องชะงักไงเมื่อพบว่าเพื่อนนั่งตัวแข็งไม่พูดไม่จาอยู่หน้าจอ “เฮ้ย เป็นอะไรไปฟะ” เขาถามด้วยความแปลกใจ “แกไม่ได้ยินที่เจ้ามังกรขาวพูดหรือ ที่มันบอกว่าจะพามาเล่นด้วยหลายๆคนนะ” คนที่นั่งตัวแข็งอยู่หน้าจอถามด้วยเสียงระโหยโรยแรง “หือ กิลด์พยัคฆ์มีเด็กด้วยหรือ” เจ้าหน้าที่อีกคนที่เพิ่งตามมาถึงถามอย่างแปลกใจ “ไม่มีนี่” คนที่มาถึงก่อนช่วยตอบ “แล้วแกนึกออกหรือยังล่ะว่า เด็กที่เจ้ามังกรขาวจะพามาเล่นกับไอ้พายุมหาประลัยนี่น่าจะเป็นพวกไหน” คนที่นั่งอยู่หน้าจอถามต่อเบาๆ สองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังหันไปมองหน้ากันและกัน แล้วก็คิดออกในที่สุด “แกคงไม่ได้หมายถึง....” เจ้าหน้าที่คนแรกอุทานเมื่อคิดออกว่ามังกรสนิทกับเด็กกลุ่มไหนมากที่สุด “อย่า..” คนที่สองร้องห้ามทันที “อย่าแม้แต่จะพูดออกมา  นี่มันเป็นลางหายนะชัดๆ” --------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:08:39

ความคิดเห็นที่ 14 ทางด้านยักษ์แดง ตอนนี้ร่างสูงห้าเมตรของมันยืนนิ่งอยู่ในใจกลางก้อนพลังเวททรงกลมสีน้ำเงินเข้มอย่างเงียบสงบ มันเงยหน้ามองรูปปั้นหินรูปยักษ์สามตาที่ตัวใหญ่กว่ามันถึงสองเท่าตาเขม็ง “หึๆ คิดว่าจะรับมือข้าได้จริงๆรึ” รูปปั้นยักษ์แสยะยิ้ม “ข้าก็ทำเท่าที่ทำได้เท่านั้น” เจ้ายักษ์แดงค้อมหัวก่อนจะตอบอย่างสุภาพ เมื่อเจอตัวจริง มันก็รู้ว่า การคำนวณระดับของมารธาตุดินจากอสุกายปีศาจทรายที่เคยเจอนั้นใช้ไม่ได้ และมันห่างชั้นกับอีกฝ่ายมากมายกว่าที่คาดไว้มากมายนัก มากจนมันประมาณไม่ถูก “ฮ่าๆๆ” ยักษ์หินหัวเราะอย่างถูกใจ “เจ้าบลูเฟลมเลือกเจ้ามาแทนที่เจ้าปีศาจทรายได้ยังไงนี่” มันก้มหน้าพิจารณายักษ์แดงแล้วทำเสียงจิ๊กจั๊กในปาก “เวทไฟเป็นหลัก คงถูกใจเจ้าบลูเฟลมแหละ แต่ข้าต้องการสูบเวทลมต่างหาก เจ้ามีอยู่นิดเดียว แล้วจะพอเปิดประตูไหมนะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้ายักษ์แดงก็ถึงกับขมวดคิ้ว ภูตธาตุไฟให้ม้วนคาถามมันมาเพื่อให้มันดูดกลืนธาตุดินไม่ใช่หรือ แล้วทำไม มารธาตุดินถึงพูดราวกับว่า มันจะเป็นฝ่ายจับเจ้ายักษ์แดงกินเสียเองเล่า ส่วนมารธาตุดินพอเห็นคิ้วขมวดมุ่นของยักษ์แดงแล้วก็หัวเราะก้อง “นี่เจ้าคิดว่าตัวเองมีปัญญาดูดกลืนธาตุดินทั้งหมดในตัวข้ารึ” “แล้ว..” เจ้ายักษ์แดงลังเลที่จะถาม “เด็กน้อยเอ๋ย” มารธาตุดินส่ายหน้าอย่างปลงๆ “เจ้าเคยเจอกับเจ้าปีศาจทรายมาแล้วไม่ใช่หรือ ตอนนั้น มันสำแดงฤทธิ์ได้แค่หนึ่งในห้า แล้วเจ้าคิดว่าจะรับมือตัวข้าที่มีความสามารถร้อยเปอร์เซนต์เต็มได้แค่ไหนรึ” เจ้ายักษ์แดงเงียบไป ใช่ว่ามันจะไม่รู้ว่าตัวเองห่างไกลจากอีกฝ่ายมาก เพียงแต่มันต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ ตอนที่ภูตธาตุไฟชี้แนะ มันก็มัวแต่ดีใจ จึงไม่ได้คิดถึงปัญหานี้มาก่อน มันถอนหายใจหลังจากที่ตัดสินใจได้ “ห่างจากท่านสามสิบระดับ หรือ สามร้อยระดับก็สู้ท่านไม่ได้เหมือนกัน ข้าทำได้แค่ทำให้ดีที่สุดเท่านั้น” “หึๆๆ มิน่า เจ้าบลูเฟลมถึงเลือกเจ้า” มารธาตุดินหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ มันกวาดตามองเจ้ายักษ์แดงอย่างพินิจพิจารณา หน้าตาเจ้ายักษ์แดงอาจดูน่าเกลียดน่ากลัวมากกว่าน่ารัก แต่เมื่อเทียบกับตัวมัน ตอนนี้มันอยู่ในร่างที่น่ากลัวยิ่งกว่า อย่าว่าแต่สำหรับสัตว์เวทระดับสูงแบบมัน มันสามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างได้ตามใจอยู่แล้ว รูปลักษณ์ภายนอกจึงเป็นเปลือกที่มันไม่เคยสนใจ สิ่งที่ทำให้มันสนใจเจ้ายักษ์แดงคือ ความสงบนิ่งและความไม่หวาดหวั่นต่างหาก “เจ้าคิดจะทำให้ดีที่สุดรึ ดี ข้าจะดูว่าเจ้าจะทำได้ดีแค่ไหน” มารธาตุดินตัดสินใจแล้ว “เริ่มร่ายเวทย้อนหลังก่อนที่เจ้าจะไม่มีเวลาได้แล้ว” มันสั่งพร้อมๆกับตวัดฝ่ามือฝ่าก้อนพลังเวทลงไปตะปบที่กลางศีรษะเจ้ายักษ์แดง เจ้ายักษ์แดงหลับตาร่ายเวททันที มันรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายยั้งมือ ปล่อยโอกาสให้มันเริ่มต้นร่ายเวทได้ทันก่อนที่จะตะปบลงมาบนหัวของมัน เมื่อมันเริ่มร่ายเวทคำแรก มันก็รู้สึกว่ามีพลังงานบางอย่างถูกส่งผ่านนิ้วทั้งห้าของอีกฝ่ายเข้ามาในหัว พลังงานเหล่านั้นพามันย้อนเวลาไปถึงจุดกำเนิดของภูตและมารทั้งสิบ มันรู้สึกเหมือนมันล่องลอยอยู่ในที่ว่างไร้ที่สิ้นสุดคอยสังเกตการแตกตัวของก้อนพลังเวทท่ามกลางหมู่ดาวในจักรวาล ใช้เวลาไม่นาน ก้อนพลังเวทสีขาวนวลดวงเดียวก็แตกออกเป็นสี่ดวง “ดิน น้ำ ลม ไฟ ถือกำเนิด” เจ้ายักษ์แดงเหลียวมองไปทั่ว แต่มันไม่อาจเห็นผู้สร้าง มีแต่เสียงทุ้มนุ่มผ่านมาให้มันได้ยิน “คิดดีแล้วหรือ ที่เลือกวิทยาการที่ตกยุค มาต้านวิทยาศาสตร์สมัยใหม่” เจ้ายักษ์แดงหันขวับ แต่มันก็ไม่เห็นผู้สร้างคนที่สองเช่นเคย “หึๆ” ผู้สร้างคนแรกส่งเสียงหัวเราะในลำคอ “วิทยาการโบราณอาจไม่ละเอียดลออเท่าของสมัยใหม่ แต่ความเรียบง่ายทำให้ใช้และพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว มิหนำซ้ำ ด้วยทรัพยากรเท่าๆกัน สามารถสร้างสัตว์เวทได้หลายตัว เมื่อเปรียบเทียบกับสัตว์เวทตัวเดียวของคุณแล้ว โอกาสชนะย่อมมีมากกว่า” “อย่างนั้นหรือ” ผู้สร้างคนที่สองยังอารมณ์ดี “แต่ผมว่า สัตว์เวทที่เก่งที่สุดเพียงตัวเดียวก็เพียงพอแล้ว” “แล้วเราจะได้รู้เมื่อถึงเวลา” ผู้สร้างคนแรกตัดบทก่อนที่จะเงียบไป เจ้ายักษ์แดงกวาดตามองไปรอบๆอย่างกระวนกระวาย มันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มันมองก้อนพลังเวทแตกตัวจากสี่เป็นแปดแล้วหมุนวนเป็นวงกลมอย่างสนใจ ตอนนี้ก้อนพลังเวทเปลี่ยนจากสีขาวนวลเป็นสีประจำธาตุกันหมดแล้ว มันมองการจับคู่กันของก้อนพลังเวทธาตุตรงกันข้ามอย่างสนใจ พวกมันสี่คู่หมุนเป็นวงกลมสามรอบก็หยุดนิ่งเหมือนจะรออะไรบางอย่าง “แหมเกือบลืม แสงสว่างกับความมืด” ผู้สร้างพึมพำเบาๆ หลังจากนั้น ก้อนพลังเวททุกก้อนก็มีตุ่มเล็กๆงอกออกมา เมื่องอกออกมาจนมีขนาดประมาณหนึ่งในห้าของก้อนพลังเวท ตุ่มเหล่านั้นก็หลุดออกมา พวกมันวิ่งมารวมกันก่อนจะแตกออกเป็นสอง หนึ่งนั้นสว่างจ้าราวกับแสงอาทิตย์ อีกหนึ่งกลายเป็นเงามืดแฝงอยู่ด้านหลัง เจ้ายักษ์แดงยืนมองก้อนพลังเวทพัฒนาจากก้อนพลังทั้งสิบจนกลายเป็นสัตว์เวทที่มีรูปร่าง เพียงไม่นาน พวกมันก็กลับกลายเป็นก้อนพลังอีกครั้ง และในคราวนี้ ก้อนพลังแต่ละก้อนสามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างได้ตามใจ จากนั้นพวกมันก็ถูกจับไปวางในตำแหน่งต่างๆของดาวห้าแฉกทีละคู่ เจ้ายักษ์แดงมองภาพการฝึกฝนและการประลองของธาตุตรงกันข้ามที่แต่ละแฉกของดวงดาวอย่างสนใจ “พวกท่านไม่ใช่ศัตรูกัน” เจ้ายักษ์แดงสรุปหลังจากที่เห็นว่าความสัมพันธ์ของสัตว์เวทเหล่านี้ไม่ได้แตกต่างอะไรกับความสัมพันธ์ของมันกับเจ้างู อาจจะตีกันแกล้งกันบ้าง แต่ก็ไม่จริงจังอะไร ยิ่งทะเลาะกันก็ยิ่งรู้จักกัน สุดท้ายแล้วยังจะสนิทกันกว่าการที่ต้องปั้นหน้าทำดีด้วยตลอดเวลาเป็นไหนๆ “หึๆ” เสียงของมารธาตุดินดังขึ้นในหัวเจ้ายักษ์ “ดูต่อไป ตอนสำคัญมาแล้ว” เจ้ายักษ์หันไปมองดาวห้าแฉกแล้วก็พบว่า ดาวห้าแฉกอยู่ย้ายไปอยู่บนทวีปใหญ่ที่มันคุ้นเคยแล้ว มันกระพริบตาก่อนจะเขม้นมองหาว่าทวีปใหญ่ที่มันเห็นนี้มีอะไรแปลกไปอยู่ชั่วขณะกว่าจะค้นพบว่า แม้ว่าภูมิประเทศยังเหมือนเดิม แต่บริเวณที่แต่ละแฉกของดวงดาวกลับไม่มีเมืองตั้งอยู่ “นี่คือภาพอดีตก่อนที่จะมีเมืองหรือ” เจ้ายักษ์แดงพึมพำ และไม่มีคำตอบจากมารธาตุดิน มันกระพริบตาอีกครั้งเมื่อเห็นสัตว์เวททั้งสิบจับคู่ประลองกันเช่นเคย แต่คราวนี้ธาตุทั้งสี่ประสานพลังกับธาตุตรงกันข้ามเพื่อสร้างเสา เสาทั้งสี่นั้น ทางหนึ่งยื่นสูงขึ้นสู่ผืนฟ้าเบื้องบน อีกทางแทงลงพื้นดินเบื้องล่าง ส่วนความมืดและแสงสว่างช่วยกันสร้างพื้นที่รูปสี่เหลี่ยมสีทองตั้งอยู่ที่จุดกึ่งกลางของเสาทั้งสี่ “พวกท่านสร้างอาณาเขตเวทอะไร แล้วที่ว่าพวกท่านจะประลองกันหกวันหกคืนล่ะ” เจ้ายักษ์ถามขึ้นทันที มันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่มันเคยรู้มาจะถูกต้อง “ประลองกันหกวันหกคืนงั้นรึ” มารธาตุดินถามกลับ เจ้ายักษ์พยักหน้า ก็ในข้อมูลที่มันได้จากอาณาจักรจอมมารบอกว่าอย่างนั้น “เฮอะ” มารธาตุดินพ่นลมออกจากปากมาด้วยความไม่พอใจ “ใครว่าพวกข้าประลองกัน พวกข้าช่วยกันยันเสาไว้ เพื่อเป็นกรอบให้ประตูนรกต่างหากเล่า” “ประตูนรก” เจ้ายักษ์ทวนเสียงสูง หน้าตาของประตูนรกเป็นอย่างนี้หรือ “ไม่ต้องสงสัยให้มากความ ข้าจะให้เจ้าช่วยยันเสากับข้า” มารธาตุดินตัดบท “พลังของข้าสู้ท่านไม่ได้ แต่น่าจะทานได้สักสามวัน” เจ้ายักษ์รีบบอก “เจ้าโง่” มารธาตุดินสวนกลับทันที “ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่า ปีศาจทรายที่เจ้าเจอมันแสดงความสามารถได้แค่หนึ่งในห้าเท่านั้น เจ้าคิดว่าจะรับมือข้าที่เก่งกว่ามันในตอนนั้นถึงห้าเท่าได้ถึงสามวันเลยรึ ข้าจะบอกให้นะ ทันทีที่สัญลักษณ์กิลด์วางบนเทเลพอร์ท พวกข้าก็ถูกปลดปล่อยจากข้อกำหนดเรื่องระดับทันที ข้าไม่ได้มีระดับแค่ 130 เหมือนปีศาจทรายที่เจ้าเจอหรอกนะ แต่ตอนนี้ข้าขึ้นไปถึงระดับ 650 แล้ว” ยักษ์แดงอ้าปากค้าง “แล้วข้าก็ต้องการแต่เวทลมของเจ้า เจ้าไม่มีทางยันเสากับข้าได้เกินครึ่งชั่วโมงหรอก เว้นเสียแต่ว่า...” มารธาตุดินลากเสียงก่อนจะยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม “อ้ากกกกก” เจ้ายักษ์แดงร้องลั่น เมื่อมารธาตุดินส่งพลังบางอย่างมาตามนิ้วมือทั้งห้าเข้าสู่กระโหลกศีรษะของมันอย่างต่อเนื่อง มันรู้สึกเหมือนมีกระแสพลังวิ่งผ่านไปทั่วร่างกายตลอดเวลา แต่ละครั้งที่กระแสพลังวิ่งผ่าน ตัวของมันก็ถูกเปลี่ยนกลับให้กลายเป็นก้อนพลังเวท ตอนนี้เจ้ายักษ์รู้แล้วว่า อัลติเมทโกเลทที่ถูกมันกินรู้สึกอย่างไร ไม่ถึงหนึ่งนาที เจ้ายักษ์ก็กลายเป็นก้อนพลังเวทสีแดงสลับเขียวในอุ้งมือ และมีอักขระคาถาสร้างอัลติเมทโกเลมวิ่งวนอยู่รอบๆก้อนพลังเวทสีน้ำเงินที่เคยห่อหุ้มตัวเจ้ายักษ์แดงไม่ขาดสาย “น่ารำคาญชะมัด” พอบ่นจบ มารธาตุดินก็ลบอักขระทั้งหมดทันที ตอนนี้ ในมือมันมีเพียงก้อนพลังเวทสีน้ำเงินที่ห่อหุ้มก้อนพลังเวทสีเขียวสลับแดงไว้ภายในเท่านั้น “เจ้าอาจจะไม่ชอบเท่าไร แต่ข้าทำเป็นอยู่วิธีเดียวเท่านั้น” มารธาตุดินแสยะยิ้ม มันส่งเวทธาตุดินของมันเข้าไปทดแทนเวทลมที่มันดูดออกมา  ก้อนพลังเวทที่เคยเป็นตัวเจ้ายักษ์แดงดิ้นรนจนบิดเบี้ยวผิดรูปร่าง แต่ก็ไม่อาจหนีออกจากก้อนพลังเวทสีน้ำเงินที่หุ้มมันอยู่ได้ เพียงไม่นาน เวทลมก็ถูกดูดออกมาจนหมด ส่วนเจ้ายักษ์ก็กลายเป็นก้อนพลังเวทบิดๆเบี้ยวๆที่มีขนาดยู่แค่ครึ่งเดียววางอยู่บนแผ่นเวทธาตุดินที่มารธาตุดินส่งเข้ามา มันไม่สามารถดิ้นรนอะไรอีกแล้ว มีเพียงการกระเพื่อมเล็กน้อยเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ มารธาตุดินก้มมองจุดสีดำเล็กๆที่เชื่อมระหว่างเจ้ายักษ์และก้อนพลังที่มันส่งเข้าไปอย่างสนใจ “ถือว่าเจ้าโชคดีที่มีเพชรนิลกาฬอยู่กับตัว แล้วยังไง ข้าก็ต้องหาทางกำจัดเวทส่วนเกินของข้าชั่วคราวอยู่แล้ว” พอพูดจบมันก็ขยำทุกอย่างที่อยู่ในมือเข้าด้วยกันทันที เจ้ายักษ์แดงร้องไม่ออกอีกต่อไปแล้ว มันรู้แค่ว่ามันถูกดันให้เข้าไปอยู่ในเพชรนิลกาฬที่มันเคยกินพร้อมๆกับเวทดินบริสุทธิ์จำนวนมหาศาล แล้วหลังจากนั้น ทุกอณูของมันก็ถูกบีบคั้นจนเป็นเนื้อเดียวกันเจ้าพลังเวทแปลกปลอม แม้ตัวมันจะเป็นแค่ก้อนพลังงาน แต่มันก็รู้สึกเหมือนทุกส่วนของร่างกายกำลังถูกบดขยี้จนแหลกสลายไม่มีชิ้นดี สิ่งเดียวที่ช่วยให้มันยังมีชีวิตรอดอยู่ได้ก็คือเพชรนิลกาฬ มารดินธาตุผสมถือกำเนิด แต่เนื่องจากการปรับสมดุลระหว่างธาตุยังไม่สมบรูณ์ มารดินธาตุผสมจึงต้องอยู่ในสภาพจำศีลไปจนกว่าจะปรับสมดุลเสร็จ เสียงจากระบบประกาศขึ้นเมื่อก้อนพลังเวททั้งหมดถูกยัดเข้าไปไว้ในเพชรนิลกาฬ มารธาตุดินโยนเพชรในมือขึ้นๆลงๆเล่น “ความจริง ข้ากับเจ้าปีศาจทรายทดลองรวมธาตุมาตั้งนานแล้ว ไม่นึกเลยว่า ตอนที่ทำสำเร็จ แทนที่จะเป็นการรวมธาตุดินกับลม ดันกลายเป็นการรวมกับธาตุไฟไปได้ แต่เอาเถอะ ยังไงพวกข้าก็มีแผนจะรวมทุกธาตุอยู่แล้ว เสร็จงานเมื่อไร ข้าจะนัดพวกเราทั้งหมดให้มาช่วยกันยัดธาตุอื่นๆให้ต่อ รับรองได้ว่าเจ้าไม่ขาดทุนที่ให้ข้ายืมเวทลมหรอกน่า” มารธาตุดินเก็บเพชรนิลกาฬลงกระเป๋า ก่อนจะปล่อยพลังเวทประสานกับเวทลมที่มันดึงออกมาจากตัวยักษ์แดง สร้างเสาต้นที่สามขึ้นจนสำเร็จ “เฮ้อ นึกแล้วว่า ไอ้หนูนี่ไม่ได้เรื่องเท่าไร เจ้าปีศาจทรายเอ๊ย เกิดใหม่เร็วๆหน่อยสิวะ ข้าคันไม้คันมือเต็มทีแล้วนะเฟ้ย” มารธาตุดินบ่นก่อนจะส่งข่าวไปให้เพื่อนๆของมันที่เหลือทั้งหมดว่า เสาต้นที่มันสร้างอยู่ได้แค่ 45 นาทีเท่านั้น ------------------------------------------------------------ “เจ้ามารธาตุดินนั่นมันทำอะไร” ทวีชะโงกหน้าไปจนจมูกแทบจะแตะจอภาพ สี่พนักงานเก่าแก่ของบริษัทเกมได้ย้อนกลับมาที่ถิ่นเก่าของพวกเขาแล้ว ทั้งหมดได้รับมอบหมายให้กลับมาทำหน้าที่ถนัดของแต่ละคน สองจอมมารประจำอยู่ที่เหมืองใต้ดิน ห้องทำงานเก่าของพวกเขาเพื่อคอยสอดส่องว่าการเปิดนรกดำเนินไปถึงขั้นไหน และเมื่อไรที่กีย์ จอมเวทที่เก่งที่สุดในเกมจะต้องออกไปช่วยทีมชิงไข่มังกร ส่วนทวีนั้น ความจริงงานที่เขาถนัดที่สุดก็คือการเฝ้าดูผู้เล่น แต่เนื่องจากห้องทำงานของเขาอยู่ในที่เปิดเผยเกินไป สองจอมมารจึงลากทวีมาช่วยเฝ้าหน้าจอที่ปากทางนรกด้วยอีกคน “ความเป็นได้ในการวิวัฒนาการขั้นที่สอง” กีย์ตอบเรียบๆ ทวีหันมามองจอมเวทร่างใหญ่ในชุดผ้าสีดำ คาดเข็มขัดหัวโตพร้อมเสื้อคลุมยาวกรอมเท้าอย่างแปลกใจ จริงอยู่ที่ว่าเอไอระดับสูงที่ใสลงไปในเกมนี้สามารถเรียนรู้ได้ แต่การวิวัฒนาการนั้นยังต้องพึ่งพาโปรแกรมกระตุ้น ดังนั้น การวิวัฒนการแค่ระดับแรก ก็แทบจะเห็นได้แค่ในห้องทดลองเท่านั้น แล้วจอมเวทแห่งฝ่ายเควสกลับพูดถึงวิวัฒนาการขั้นที่สองที่สัตว์เวททำให้เกิดขึ้นเองในเกมได้อย่างหน้าตาเฉยได้อย่างไร พอเห็นหน้าทวี กีย์ก็ส่งเสียงหึๆในลำคอ เขาสาธิตให้ทวีดูแทนคำตอบ เพียงแค่แผ่พลังเวทออกมาเป็นรัศมีรอบตัว ชุดสีดำสนิทของเขาก็มีอักขระโบราณปรากฏขึ้นเป็นลายจางๆอยู่ทั่วตัว จากนั้นเหล่าตัวอักขระก็วิ่งมารวมตัวกันเรียงเป็นคาถาหลายร้อยบทก่อนจะค่อยๆจางหายไป เหลือไว้เพียงอักขระที่เป็นคำแรกของคาถาแต่ละบท เมื่อสิ้นสุดการเปลี่ยนแปลง นอกจากแถบตัวอักษรสีทองที่คอและแขนเสื้อแล้ว ชุดดำของกีย์ก็แทบจะไม่เปลี่ยนแปลงไปสักเท่าไร แต่ด้วยประสบการณ์ของทวี เขาดูออกว่า ตอนที่อักขระโบราณวิ่งมารวมตัวกันนั้น พวกมันเรียงตัวเป็นคาถาที่บันทึกไว้ในม้วนคาถาที่ตกในเกมจริงๆ ไม่ใช่การเรียงเพื่อความสวยงามเท่านั้น “อยากลองไหมล่ะ” กีย์ถาม “เจ้าทวีน่ะมือไม่ถึงหรอก ของอย่างนี้มันต้องระดับจอมมาร” จอมมารหนึ่งชิงตอบพร้อมๆกับเหวี่ยงลูกตุ้มหนามใส่กีย์โดยไม่ร้องเตือน เสียงหนักๆทึบๆดังขึ้นเบาๆบอกให้รู้ว่า ลูกตุ้มหนามระเบิดตั้งแต่ยังไม่ถูกตัวกีย์ การระเบิดทำให้ลูกตุ้มเหล็กแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เศษเหล็กกลับไม่กระจัดกระจายไปทั่ว ทวีเห็นแค่ลูกตุ้มเหล็กพองตัวขึ้นเล็กน้อย แสงสีม่วงที่เกิดที่ใจกลางลูกตุ้มส่องให้เห็นรอยแยกนับพันในเนื้อเหล็ก ก่อนที่ลูกตุ้มเหล็กจะพุ่งกลับไปหาจอมมารหนึ่ง “เฮ้ย จะฆ่ากันจริงๆหรือไงฟะ” จอมมารหนึ่งกระโดดหลบลูกตุ้มเหล็กได้หวุดหวิด แต่เศษเหล็กจำนวนไม่น้อยก็ยังกระเด็นมาปักที่เขาหลังจากกระทบกำแพงถ้ำ ทวีกลืนน้ำลายเมื่อเห็นว่า แผลของจอมมารหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีม่วงและย่อยสลายจนกลายเป็นน้ำเลือดและหนอง เห็นกระดูกขาวๆโผล่ออกมาในพริบตา “คำสาปต้องห้ามเหรอ” ทวีถามเสียงสั่น “ก็ใช่นะสิ” จอมมารหนึ่งเป็นคนตอบ “ไม่ใช่คำสาปธรรมดาด้วยนะ แต่เป็นชุดที่ไม่ได้ปล่อยออกจากฐานข้อมูล” ระหว่างที่ตอบจอมมารสองก็โยนเครื่องรางผู้พิทักษ์ให้จอมมารหนึ่งไปใช้แก้คำสาป “พวกนายแอบจิ๊กเครื่องรางไว้ใช้เองแบบนี้มันผิดกฏนะ” กีย์ท้วงทันที จึงได้โดนสองจอมมารค้อนอย่างพร้อมเพรียงกัน “ก็พอๆกับนายยั่นแหละ แอบเอาเซตนักบวชจอมเวทมาดัดแปลงจนมันใช้คำสาปได้เองมาตั้งแต่เมื่อไร” หลังจากนั้น แม้ทวีจะอุดหู เขาก็ได้ยินการโต้เถียงจนรู้ว่าทั้งสองฝ่ายไม่ได้จิ๊กไอเทมมาใช้ส่วนตัวกันทั้งคู่ เพราะไอดีของพนักงานไม่มีไอเทมประเภทติดตัว ทุกอย่างยังเป็นของบริษัท พวกเขาแค่ไม่ได้บอกพนักงานใหม่ว่าแต่เดิมในแผนกมีไอเทมเจ๋งๆอะไรบ้าง แล้วก็ใช้เองไม่บอกใคร เซตนักบวชจอมเวทของกีย์นั้นนั้นเผอิญเป็นชุดต้นแบบที่เคนจิทดลองติดเอไอลงไป พอกีย์ใช้อยู่คนเดียวจนเอไอมันจำได้ มันก็ไม่ยอมให้คนอื่นแตะต้องอีก ส่วนเรื่องวิวัฒนาการนั้นเรื่องที่กีย์ค้นพบทีหลังด้วยความบังเอิญ “หมายความว่าอย่างไรเรื่องจุดมุ่งหมาย” ทวีเพิ่งได้มีโอกาสถามหลังจากที่ทั้งสองฝ่ายยุติสงครามน้ำลาย “นายนี่มันหัวทึบจริงๆ การใส่เอไอไม่ว่าจะใส่ให้สัตว์เวทหรือไอเทมก็ต้องกำหนดจุดมุ่งหมายหลักหรือจุดมุ่งหมายรองให้มันทั้งนั้นแหละ” จอมมารหนึ่งตอบ และจอมมารสองก็เสริมทันที “ชุดของเจ้ากีย์มีจุดหมายหลักที่การป้องกันตนเอง วิวัฒนการขั้นแรกคือการดึงเอาเวทที่มันรู้จักมาใช้ในการป้องกันตนเองไงเล่า” “ใช่” กีย์อธิบายเพิ่มเมื่อทวีขมวดคิ้ว “แรกๆผมเสริมลูกแก้วสะสมพลังให้มัน จนในที่สุดมันก็สามารถร่ายเวทเพื่อป้องกันตนเองได้” “มันเรียนรู้เองได้” ทวีถามอย่างแปลกใจ “ใช่” กีย์ย้ำด้วยการให้ข้อมูลเพิ่ม “หลังจากที่มันร่ายเวทเองเป็นมันก็เริ่มเรียนการใช้คำสาป หลังจากที่มันทำสำเร็จ มันก็ไม่ใช่เซตนักบวชจอมเวทอีกแล้ว” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ...” ทวีชี้ไปที่จอภาพ “จุดมุ่งหมายหลักของภูตและมารทั้งสิบคือการประลองกับมังกรนรกานต์” พอกีย์บอก ทวีจึงนึกได้ว่าพวกมันถูกสร้างขึ้นเพื่อการประลองระหว่างฝ่ายออกแบบกับฝ่ายเควส “แต่ตอนหลัง มังกรนรกานต์ถูกเปลี่ยนให้เฝ้าไข่ และเจ้าพวกนี้ก็ต้องเฝ้าประตูนรก” กีย์พูดต่อ “แต่ไม่มีใครแก้จุดมุ่งหมายหลักของพวกมันได้” จอมมารหนึ่งย้ำ “แล้ว..” ทวียังไม่เข้าใจ “พวกมันจะสู้กับมังกรนรกานต์ไงเล่า” จอมมารสองบอกอย่างขัดใจ “แต่พวกมันต้องยันประตูนี่” ทวีแย้งทันที “ก็เพราะอย่างนี้ไง มันถึงยัดพลังเวทให้เจ้ายักษ์แดง” กีย์อธิบาย แต่ทวีก็ยังงง “ยักษ์แดงใช้เวทจากนรกก่อน จึงได้ถูกตรวจสอบ พอเจ้าบลูเฟลมนั่นมันรู้ว่า ยักษ์แดงสามารถหลอมพลังเวทจากภายนอกไว้กับตัว ถึงได้ส่งเจ้ายักษ์แดงมาให้มารธาตุดินทดลองไงเล่า ยิงครั้งเดียวได้นกสองตัว” จอมมารหนึ่งพูดต่อ “นกตัวแรก มันดึงธาตุลมในตัวเจ้ายักษ์มาเปิดประตูนรก ก็เท่ากับว่าพวกมันทำหน้าที่รองของพวกมันแล้ว ส่วนนกตัวที่สอง..” จอมมารสองแสยะยิ้มก่อนจะพูดต่อ “มันทดลองว่าเจ้ายักษ์จะรับธาตุดินของพวกมันได้ไหม ถ้าได้ ละก็..” ถึงตอนนี้ ทวีนึกออกแล้วว่าทำไม กีย์ถึงใช้แค่คำว่า ความเป็นไปได้ของวิวัฒนาการ ภูตและมารทั้งสิบไม่ได้ต้องการพัฒนาตัวเอง แต่พวกมันกำลังทำการทดลองหลอมสัตว์เวทตัวใหม่เพื่อเป็นตัวแทนลงไปต่อสู้กับมังกรนรกานต์ที่เป็นเป้าหมายหลักของพวกมันต่างหาก “แล้วมันจะทำสำเร็จไหม” ทวีถามเสียงแห้ง “คนที่จะคำนวณได้ มีแต่คุณเคนจิที่ออกแบบภูตและมารทั้งสิบเท่านั้นแหละ” กีย์ยิ้มที่มุมปาก “แกอย่าลืมคนออกแบบอัลติเมทโกเลมที่นั่งอยู่ตรงนี้อีกสองคนสิวะ” จอมมารหนึ่งขัดคอ “แต่ตอนนี้ ข้าว่า เราควรจะไปส่งข่าวให้ทีมชิงไข่มังกรรู้ว่าประตูนรกจะเปิดได้แค่ 45 นาที และเขตปลอดภัยด้านหนึ่งพร้อมที่จะถล่มตลอดเวลาก่อนดีกว่า” จอมมารสองขัดจังหวะก่อนที่จะเถียงกันไม่เลิกอีกรอบ --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:09:26

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 189 คนที่ยังไม่ปรากฏ “ว่าไง เดิมพันครั้งที่สามของเราจะเป็นอะไรดี” นางมารธาตุน้ำเอียงคอถามเฮเดสทีเล่นทีจริงได้ไม่ทันไร เธอก็นิ่งเงียบไปราวกับตั้งใจฟังอะไรสักอย่าง และนั่นแทบจะเป็นเวลาเดียวกันกับที่เฮเดสได้รับความจากจีเอ็มพิเศษ ตอนที่เปิดอ่านข้อความ สีหน้าของชายหนุ่มไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก แต่ทันทีที่เขาเหลือบไปเห็นไฟแดงกระพริบที่เมนูเกมของอะโฟร์ไดท์ คิ้วของเฮเดสก็กระตุก “ยายแสบ แผนการเยอะเหมือนเดิม” เกมนี้ก็เช่นเดียวกับเกมออนไลน์อื่นๆ ระบบจะไม่ส่งสัญญาณเตือนให้รับข้อความหากว่าผู้เล่นอยู่ในสถานะหมดสติ โคม่าหรือหลับ ไม่ว่าจะเป็นข้อความจากผู้เล่นด้วยกันเองหรือจีเอ็มก็ต้องรอให้ผู้เล่นคนนั้นตื่นก่อนจึงจะส่งสัญญาณบอกว่ามีข้อความมาหา การเห็นไฟกระพริบจากเมนูเกมที่ใต้ออโรโบรอสเคสทำให้เฮเดสรู้ทันทีสองเรื่อง เรื่องแรก ยายแสบแกล้งสลบอยู่ และสองเจ้าหล่อนเอาออโรโบรอสเคสมาวางไว้ด้านบนทำไม แต่สิ่งที่เฮเดสไม่แน่ใจก็คือ อะโฟร์ไดท์แกล้งสลบเพื่อหลอกใคร นางมารธาตุน้ำนั้นมีหรือจะประเมินฝีมือคนที่ใช้แต่ธาตุน้ำเหมือนกันไม่ถูก หนำซ้ำเธอเป็นผู้ลงมือเอง ย่อมรู้ดีว่าพลังที่ใช้ไปควรจะทำอะไรได้บ้าง แล้วยังตำแหน่งของก้อนน้ำแข็ง นางมารผู้นี้จงใจหันด้านที่เห็นมือที่ซ่อนอยู่ใต้ออโรโบรอสเคสมาทางเขา ชายหนุ่มอดกวาดตาไปรอบๆไม่ได้ ใครกันที่อะโฟร์ไดท์กำลังหลอกอยู่ นางมารธาตุน้ำหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของเฮเดส “ข้าคิดออกแล้วว่าเราจะพนันอะไรกันดี เรามาแข่งกันว่าใครจะหาคนสองคนที่ซ่อนอยู่แล้วจับมาเชือดได้ก่อนกันดีไหม” ไม่ทันที่เฮเดสจะได้โต้ตอบก็มีเสียงดังก้องลงมาจากฟากฟ้าเสียก่อน “ยายแก่ เจ้านี่ชักจะเล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลาเสียแล้วนะ” นางมารหน้าขึงในทันใด เธอสะบัดแขนเสื้อไปทางต้นเสียงก่อให้เกิดพายุหิมะพุ่งไปหาเสียงทักท้วงอย่างไม่รอรี “ไอ้แก่บลูเฟลม แกจะแก่ก็แก่ไปคนเดียว อย่ามาใช้คำว่าแก่กับข้า” เฮเดสมองตามเกล็ดหิมะตั้งแต่มันเป็นละอองขาวเบาบางยิ่งกว่าปุยนุ่นจนมันเกาะตัวกลายเป็นใบมีดคมกริบนับพันพุ่งเข้าหาเป้าหมายที่มองไม่เห็นอย่างกราดเกรี้ยว แล้วชายหนุ่มก็ต้องกระพริบตาเมื่อมีแสงสีน้ำเงินเหมือนเปลวไฟที่อยู่ที่จุดกึ่งกลางของเปลวเทียนสว่างวาบขึ้น เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เหลือเพียงแอ่งน้ำเล็กๆเจิ่งนองอยู่ที่พื้น นี่เป็นเวทไฟประเภทไหน ถึงได้ละลายใบมีดน้ำแข็งของนางมารธาตุน้ำได้ในพริบตาแบบนี้ “เหอะ ถ้าไม่แก่แล้วเจ้าจะหูตาฝ้าฟางขนาดคิดว่ามีคนซ่อนอยู่แค่สองคนอย่างนั้นรึ” เสียงจากบนฟากฟ้ายังกวนประสาทนางมารไม่เลิก “เจ้าหมายความว่าอย่างไร” นางมารขยี้ปลายเท้าก่อนจะถีบตัวขึ้นไปลอยบนอากาศ เธอหมุนตัวหนึ่งรอบ โปรยปราบเกล็ดหิมะไปรอบทิศทาง เกล็ดหิมะล่องลอยไปทั่วเหมือนจะตรวจจับหาสิ่งใดอยู่ ไม่ถึงหนึ่งนาที นางมารธาตุน้ำก็นิ่งขึงไป เฮเดสกวาดตาไปทางทิศใต้ก่อนจะมองไปรอบๆ เขาเห็นละอองหิมะรวมตัวอย่างผิดปกติที่สองจุด จุดแรกเกล็ดหิมะรวมตัวเป็นแผ่นบางๆตั้งขวางปากถ้ำทางทิศใต้ราวกับเป็นประตูบานหนึ่ง จุดที่สอง พวกมันเกาะอยู่บนกิ่งไม้ห่างจากก้อนน้ำแข็งที่ขังอะโฟร์ไดท์อยู่ไม่ถึงห้าเมตร แล้วละลายก่อนจะรวมตัวเป็นแท่งน้ำแข็งชี้ไปทางด้านข้างแทนที่จะเป็นข้างล่างอย่างผิดธรรมชาติ “เจอแล้วใช่ไหม” เสียงเดิมยังเยาะไม่เลิก นางมารสะบัดมืออีกครั้ง คราวนี้เกิดพายุหมุนลูกเล็กๆส่งเสียงอึงอลบนฝ่ามือของเธอ จากนั้นเธอก็เป่าลมเบาๆส่งเจ้าพายุนั้นพุ่งไปที่ปากถ้ำ ทันทีที่พ้นปลายนิ้ว พายุลูกนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นนับสิบเท่า กวาดก้อนหิน ดิน ทรายที่อยู่ในเส้นทางไปด้วยกันจนโล่งเตียน เมื่อไปถึงจุดหมาย แทนที่จะมีเสียงปึงปังจากการปะทะ ปากถ้ำกลับคล้ายโอนเอนตามพายุได้ พอกระพริบตาอีกหน ก็เหลือเพียงกองหินถมอยู่หน้าปากถ้ำและนางมารกลับลงมายืนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง “ฮ่าๆๆ อย่าเสียเวลาเลยน่า” เมื่อสิ้นเสียง ฟ้าก็เปิดออก ลำแสงสีฟ้าเข้มพุ่งลงมาสู่ดิน ทันทีที่ถึงพื้น น้ำแข็งก็ละลายและระเหยจนแห้ง ทุกสิ่งที่อยู่โดยรอบแห้งกรอบ กลายเป็นเถ้าถ่านก่อนจะแหลกสลายกลายเป็นผง ร่องรอยการเผาไหม้อย่างไร้เปลวเพลิงแผ่ขยายออกเป็นวงกว้างอย่างไม่ยอมหยุด นางมารสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอหันมาหาเฮเดส “ถือว่าเจ้าชนะอีกครั้ง ข้ายกนางให้เจ้า”  เมื่อพูดจบเธอก็สร้างพายุหิมะขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันหมุนรอบตัวเธอ เพียงเสี้ยววินาที เฮเดสก็เห็นแต่ลมหมุนสีขาวบริสุทธิ์อยู่ตรงหน้า และนั่นเป็นปราการด่านเดียวที่ป้องกันไม่ให้ความร้อนจากเสาสีฟ้าเผาไหม้มาถึงตัวเขา ทันทีที่มีเสียงกึก ชายหนุ่มหันไปทางต้นเสียงตามสัญชาตญาณ แผ่นน้ำแข็งที่พื้นที่เชื่อมกับก้อนน้ำแข็งที่ห่อหุ้มอะโฟร์ไดท์อยู่ถูกความร้อนจากเสาสีฟ้าละลายจนหมด แต่ในวินาทีที่ก้อนน้ำแข็งจึงตกกระทบลงพื้น เกล็ดน้ำแข็งก็กลับมา ร่องรอยการเผาไหม้ถูกไอน้ำ หมอกควันและน้ำแข็งที่เกิดขึ้นใหม่ปกคลุมจนมิด “ข้าต้องไปทำหน้าที่ของข้าแล้ว แต่มันจะใช้เวลาไม่นานหรอกนะเจ้าหนุ่ม” เสียงนางมารล่องลอยมาจากในอากาศ เมื่อเฮเดสเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นเสาสีฟ้าสลับขาวตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า เจ้าแห่งความตายโค้งคำนับนางมารแทนคำขอบคุณ แต่แทนที่เขาจะหันกลับไปช่วยอะโฟร์ไดท์ เขากลับกระโดดขึ้นฟ้า ใช้เวทลมหนุนตัวเองให้พุ่งไปหาแผ่นสีทองที่กำลังเลื่อนลงมาจากปลายเสาอย่างรวดเร็ว “ตาม” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง “เดี๋ยว ช่วยกันลากยายนี่ไปด้วย” อีกเสียงดังขึ้นไล่เรี่ยกับเสียงของมีคมฟันน้ำแข็ง “พาไปทำไม” เสียงแรกบ่น พร้อมๆกับใช้ตะขอสับก้อนน้ำแข็งบ้าง ตอนนี้ทั้งคู่หิ้วก้อนน้ำแข็งขึ้นอย่างง่ายดายด้วยการเจาะรูเหนือศีรษะและใต้เท้าของอะโฟร์ไดท์แล้วร้อยด้วยโซ่ที่ติดมากับตะขอ “ตัวประกัน” อีกเสียงตอบสั้นๆ แล้วทั้งคู่ก็กระโดดไปที่แผ่นสีทองตามเฮเดส แต่ทว่า พวกไม่ได้กระโดดขึ้น พวกเขาต้องกระโดดลง เพราะแผ่นสีทองนั้นได้เลื่อนลงไปใต้ดินแล้ว และกำลังเลื่อนลงไปด้วยความเร็วมากกว่า 30 เมตรต่อวินาที ---------------------------------------------- หลังจากที่เสาสีฟ้าสลับขาวตั้งสำเร็จ อุณหภูมิในบริเวณนั้นก็เริ่มกลับเป็นปกติ แม้จะยังมีหิมะกองเต็มไปหมด แต่มันก็กำลังละลายอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างกำลังกลับคืนสู่สภาพเดิม รวมทั้งปากถ้ำทางทิศใต้ที่นางมารธาตุน้ำไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้ ในตอนแรก ปากถ้ำนั้นสั่นไหวเบาๆจนคล้ายภาพซ้อนเหมือนกับตอนที่นางมารส่งพายุหอบก้อนหินและกองไม้เข้าโจมตี แต่ไม่นาน มันก็นิ่งสนิทราวกลับไม่เคยเคลื่อนไหวมาก่อน ตามด้วยเสียงกึกๆ คล้ายมีคนพยายามจะงัดก้อนหินที่ปิดปากถ้ำเพื่อเปิดทาง “นี่คุณจะทำอะไร” เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของท่านหญิงมังกรดังลอดออกมา “ก็เอาทวนสอดเป็นคานไงคุณ จะได้งัดหินให้กลิ้งออกไปให้พ้นทาง คุณเองก็อย่ายืนเฉยๆ เข้ามาช่วยกัน จะได้ออกไปเร็วๆ” หมาป่าขนเหล็กตอบเสียงดุ ตบท้ายด้วยคำสั่งห้วนแทนคำขอร้อง ทำเอาท่านหญิงมังกรทำหน้าเมื่อยแล้วก็ยืนกอดอกเฉย “ให้อาตมาช่วยไหม” หลวงจีนปริศนาที่ถือคบไฟอยู่ด้านหลังชะโงกมาดูผลงานของหมาป่าขนเหล็กก่อนจะอาสาช่วยงาน “โอ๊ะ อย่าเลยท่าน” หมาป่าขนเหล็กผงะด้วยความตกใจ เขาหันมายกมือพนมไว้ที่ระดับอก “ผมกับท่านหญิงมังกรแค่สองคนก็พอ ไม่ต้องรบกวนท่านหรอก” “ใครบอกว่าฉันจะช่วย” ท่านหญิงมังกรขัดขึ้นเรียบๆ “นี่คุณ” หมาป่าขนเหล็กหันไปแยกเขี้ยว ส่งเสียงรอดไรฟันไปเตือนท่านหญิง “ต่อหน้าพระ อย่าทำตัวไร้สาระได้ไหม” ท่านหญิงหันไปทำตาขวางใส่ตรงๆ ก่อนจะบอกเสียงห้วน “คุณนั่นแหละหลีกไป” พูดจบเธอก็เดินไปหาหลวงจีนปริศนา “หลวงลุงเปิดปากถ้ำได้หรือคะ” “ก็จะเอาแบบไหนล่ะ” หลวงลุงหันมามองหน้าหลานก่อนจะเดินไปพิจารณากองหินที่ปิดปากถ้ำอยู่ “ถ้าทำให้ก้อนที่อยู่บนสุดมันกลิ้งตกลงไปเหมือนที่โยมหมาป่าพยายามทำ เจ้าก็ต้องปีนขึ้นไปตั้งครึ่งทางทั้งๆที่ใส่กระโปรงอยู่สินะ คงไม่งามเท่าไร แถมเราไม่รู้ว่าข้างนอกมีหินกองอยู่อีกเท่าไร งัดก้อนนี้แล้ว จะต้องงัดต้องขุดอีกกี่ก้อน” หลวงลุงพิจารณาไปพูดไปเรื่อยๆ หมาป่าขนเหล็กอยากจะขัดคอว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดว่างามไม่งาม และถ้ามันจะต้องขุด มันก็ต้องขุด แต่เขาก็ไม่กล้าขัดคอ เพราะตั้งแต่มิคาเอลบอกเขาว่าหลวงจีนปริศนาคือพระจริงๆ เขาก็เกิดอาการเกรงผ้าเหลืองขึ้นมากระทันหัน “โยมหมาป่า” “อะ.. ครับ” หมาป่าขนเหล็กเกิดอาการสะดุ้งสุดตัว เมื่อหลวงจีนปริศนาหันมาเรียก “อาตมาว่าเอาอย่างนี้ดีกว่านะ” หมาป่าขนเหล็กกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่พระท่านไม่ได้รู้ทันว่าเขาคิดอะไรในใจอยู่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นหลวงจีนปริศนาเดินทะลุกองหินไปดื้อๆ “ทะ ท่าน” หมาป่าขนเหล็กเรียกเสียงหลง ทำให้หลวงจีนต้องหันกลับมาดู ท่านยื่นหน้าโผล่ออกมาแค่ท่อนบนเท่านั้น ส่วนท่อนล่างนั้นจมหายเข้าไปในหิน ท่านมองท่าตกใจของหมาป่าขนเหล็กแล้วก็เข้าใจไปอีกทาง “ขอโทษที อาตมาลืมไปว่าโยมตามมาไม่ได้” ท่านขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ก่อนจะหันไปทางหลาน “เจ้าหนูก็มานี่สิ มาจับมือต่อๆกัน หลวงลุงจะได้พาออกไป” ท่านหญิงมังกรส่งยิ้มให้หมาป่าขนเหล็กขณะที่เดินผ่านหน้าอย่างผู้ชนะ แต่ในขณะที่เธอยื่นมือไปจับมือหลวงลุง แต่ก็ถูกอีกคนคว้ามือหลวงลุงไปก่อน แถมยังเอาอีกมือมาดึงมือเธอไปกุมด้วย “คุณจะทำอะไร” ท่านหญิงถามเสียงขุ่น “ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณจะทำอะไร ถึงท่านจะเป็นลุงคุณ แต่ท่านเป็นพระนะ ไปจับมือท่านแบบนั้นก็อาบัติกันพอดี” หมาป่าขนเหล็กดุกลับทันที ท่านหญิงได้แต่ทำตาปริบๆ จะเถียงก็ไม่ได้ เพราะไม่สามารถบอกความจริงได้ว่าอะไรเป็นอะไร เธอจึงต้องปล่อยให้หมาป่าขนเหล็กจูงมือเธอเดินตามหลวงลุงไปตลอดทาง พอพ้นกองหินที่ปิดปากถ้ำ หลวงลุงก็ปล่อยมือหมาป่าขนเหล็กเดินทิ้งห่างไปเงยหน้าชมเสาสูงเสียดฟ้าให้ถนัดตา และเมื่อหมาป่าขนเหล็กไม่เดินต่อ ท่านหญิงมังกรก็เดินต่อไปไม่ได้ “นี่ปล่อยมือฉันได้หรือยัง” ท่านหญิงมังกรถามเสียงห้วนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ยืนมองตามหลวงลุงจนลืมเธอไปแล้ว “โอ๊ะ” เขาปล่อยมือทันที ก่อนจะพึมพำเบาๆเมื่อรู้ตัวว่าอาจจะทำอะไรที่อีกฝ่ายอาจจะคิดว่ากำลังถูกเอาเปรียบอยู่ได้ “ผมขอโทษ” “เหม่ออะไร” แม้ท่านหญิงจะถามเสียงห้วน แต่สีหน้าก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจอะไรออกมา “ผมแค่กำลังคิด” เขาหยุดไปพักหนึ่งก่อนจะถามตรงๆ “หลวงลุงของคุณใช้ทักษะอะไรถึงได้.. เดินผ่านก้อนหินพวกนั้นมาได้” ท่านหญิงยิ้มที่มุมปาก “ก็ทักษะเดียวกับที่ท่านใช้สร้างมิติพิเศษที่ทำให้นางมารธาตุน้ำไม่สามารถส่งพลังเวทโจมตีข้ามเขตไปได้นั่นแหละ” “มันเป็นทักษะอะไร ของอาชีพไหน ทำไมผมไม่เคยได้ยิน” นักหาข่าวมือหนึ่งของเกมถามอย่างงุนงง ท่านหญิงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบ “ทักษะควบคุมความฝันไง ใครๆก็ฝึกได้ แต่คนที่ฝึกสำเร็จ ถ้าไม่ได้เป็นพระมาก่อน ก็มักจะเลือกอาชีพพระ” พอเห็นอีกฝ่านงุนงงได้ที่ ท่านหญิงก็เปลี่ยนเรื่อง “เข้าเมืองกันเถอะ ทางนี้ไม่มีอะไรแล้ว พยัคฆ์สามเศียร เสือดำตายไปแล้ว เสือขาวกับเสือใหญ่ก็ลงนรกตามเฮเดสไป กองกำลังที่เหลือหลบอยู่ในเมืองแน่ เราต้องคุ้มกันหลวงลุงระหว่างที่ท่านเฝ้าปากทางสู่นรกอีกทาง” “โอเค แต่หลังจากนี้ ผมคงต้องขอรายละเอียดเรื่องทักษะนี้จากหลวงลุงให้ได้” หมาป่าขนเหล็กนอกจากจะไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องตาม ยังประกาศเพื่อขอหยั่งเชิงในเรื่องเดิมต่อ “ตามสบาย ท่านเปิดสอนทุกวันอาทิตย์อยู่แล้ว ไปหาที่วัดได้เลย” ท่านหญิงตอบอย่างไม่ยี่หระ เธอยักไหล่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเบิกตากว้าง “เปิดสอนทุกวันอาทิตย์” เขาทวนคำเสียงหลงด้วยความตกใจ ถ้าหลวงจีนปริศนาเปิดสอนในโลกจริงแบบนี้ แล้วจะมีเกมเมอร์กี่คนที่มีทักษะนี้อยู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่มากและกระทบกับสงครามปลายปีแน่ๆ ท่านหญิงมองหน้าหมาป่าขนเหล็กแล้วก็แอบหัวเราะอยู่ในใจ เธอบอกไม่ผิดสักหน่อย หลวงลุงเปิดสอนสมาธิทุกวันอาทิตย์จริงๆนี่นา แต่ใครจะเรียนแล้วเอามาใช้ในเกมได้อย่างหลวงลุงหรือเปล่า เธอก็ตอบไม่ได้  “ใช่ ทุกวันอาทิตย์ ถ้าคุณอยากไป จะโทรจองก่อนก็ได้ ก่อนออกจากเกมฉันจะให้เบอร์ไว้ คุณติดต่อเด็กวัดที่ชื่อเลิศชายได้เลย” หมาป่าขนเหล็กมองตามแผ่นหลังของท่านหญิงมังกรไปด้วยสีหน้าครุ่นคิด เขาดูไม่ผิดแน่ ท่านหญิงต้องมีแผนอะไรสักอย่างถึงได้บอกเรื่องการสอนทักษะทุกวันอาทิตย์ให้เขารู้ แต่ไม่ว่าจะเป็นแผนอะไร เขาก็คงต้องเสี่ยงดูสักหน ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:10:17

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 190 Lady in the sky with diamonds ในขณะที่ภาคพื้นทวีปใหญ่วุ่นวายกับการกันคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้ออกจากเกมและวางกับดักคนที่คิดจะชิงไข่มังกรอยู่นั้น กลุ่มของมิคาเอลก็เริ่มออกเดินทางแล้ว อินดิโก้ ดราก้อนพุ่งทะยานขึ้นเหนือพื้นที่ปลอดภัย ตามด้วยโกเลมน้อยและอาหมวยทางด้านขวาและเดรกน้อยกับมิคาเอลทางด้านซ้าย ทันทีที่พ้นเขตปลอดภัย ด่านแรกที่พวกเขาเจอคือ เงาวิญญาณจำนวนมหาศาล “โกเลมน้อย เดรกน้อย ลงมือ” พี่งูออกคำสั่งพร้อมๆกับที่มันปล่อยรัศมีสีดำแผ่ออกไปทำลายเงาวิญญาณที่อยู่รอบด้าน โกเลมน้อยแม้จะเพิ่งเรียนวิธีแผ่รังสีมรณะจากพี่งูมาไม่นาน แต่มันกินเพชรนิลกาฬมานานมากพอที่เพชรจะถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับตัวมัน จนมันใช้พลังจิตผ่านอณูของเพชรนิลกาฬได้อย่างคล่องแคล่ว ดังนั้น แม้รัศมีสีดำที่แผ่ออกจากตัวโกเลมน้อยจะด้อยกว่าพี่งูอยู่บ้างแต่ก็สามารถกำจัดเงาวิญญาณที่เข้ามาป้วนเปี้ยนได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ทางเดรกน้อยนั้นทุลักทุเลจนรังสีมรณะที่มันปล่อยออกนั้นขาดๆหายๆ ช่วงที่มันปล่อยรังสีได้ เงาวิญญาณก็ถูกทำลายไป แต่พอรังสีหดกลับ เงาวิญญาณก็เข้ามารุมล้อมเหมือนเดิม ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ เดรกน้อยเพิ่งกินเพชรนิลกาฬมาได้ไม่นานเท่าไร อณูของเพชรยังกระจายไม่ทั่ว การผสานพลังจิตผ่านเพชรจึงทำได้ยาก “นี่แนะ ถอยไปนะ อย่ามาใกล้เค้า” เจ้าเดรกน้อยปล่อยรังสีไป ขู่ไปไม่ได้หยุด แต่พอพี่งูบินผ่านชั้นของเงาวิญญาณมันก็เจอปัญหาใหม่ ในชั้นที่เพิ่งขึ้นไปถึงนี้เต็มไปด้วยลูกอุกาบาตที่เสียดสีกับชั้นบรรยากาศจนลุกเป็นไฟ ทางด้านพี่งูกับโกเลมน้อย รังสีมรณะยังแผ่ออกได้อย่างสม่ำเสมอ เมื่อลูกไฟเข้ามาในรัศมสิบเมตรก็ถูกเงาดำดูดกลืนหายไป แต่ทางเดรกน้อย แม้จะควบคุมรังสีมรณะได้ดีขึ้นนิดหน่อย แต่ถ้าพลาดเปิดช่องว่างให้เมื่อไร เดรกน้อยก็ย่ำแย่ทันที “หวายๆ ทำไมก้อนหินติดไฟมันเยอะอย่างนี้ล่ะ” เจ้าเดรกน้อยบินเป๋ไปเป๋มาเพื่อหลบอุกาบาตที่พร้อมใจพุ่งเข้ามาหาราวห่าฝน “เดรกน้อย ตั้งใจแผ่รังสี” พี่งูหันมาสั่ง แล้วก็เหลียวไปอีกทางด้วยความเป็นห่วง แต่รังสีมรณะที่โกเลมน้อยแผ่ออกมา ยิ่งนานยิ่งเข้มข้น อุกาบาตทุกลูกที่เข้ามาอยู่ในรัศมีล้วนถูกทำลายจนเป็นผง มันจึงรักษาระดับการบินได้ ไม่ต้องหลบไปหลบมาอย่างเดรกน้อย แถมยังสามารถเผื่อแผ่รังสีไปช่วยอาหมวยที่กำลังใช้เวทน้ำแข็งต้านอุกาบาตอีกด้วย “ก็เดรกน้อยปล่อยไม่..” เพียงช่วงวินาทีเดียวที่เจ้าเดรกน้อยหันไปเถียงพี่งู มันก็เปิดช่องว่างโดยไม่รู้ตัว มิคาเอลต้องรีบเข้ามาช่วยเมื่อเห็นเดรกน้อยไม่ทันระวังตัว เสียงหนักทึบดังขึ้นเบาๆเมื่อมิคาเอลพุ่งปราดเข้ามา เขาใช้ปลอกดาบปัดอุกาบาตลูกที่อยู่ซ้ายสุดให้เบี่ยงทิศทางพุ่งย้อนกลับเป็นรูปตัววีไปหาอุกาบาตอีกลูกที่พุ่งตามหลังมาทางด้านขวา จากนั้นเขาก็ผสานเวทไฟเข้ากับอาวุธลับซัดตามไปเพื่อเพิ่มโมเมนตัมและกระตุ้นให้เกิดการระเบิด ทันทีที่อาวุธลับปักตรึงกับอุกาบาตทั้งสองได้ มันก็ลากอุกาบาตทั้งสองลูกไปหาอุกาบาตลูกอื่นๆที่ตามมาเป็นสาย ลากไปได้ครึ่งทาง ยังไม่ทันจะปะทะกับลูกที่สาม เวทไฟที่ผสานไว้ก็จุดระเบิดทำลายอุกาบาตที่มันปักอยู่และเพิ่มแรงส่งให้มันพุ่งไปหาอุกาบาตที่อยู่ด้านหน้า เนื่องจากเวทไฟที่มิคาเอลผสานไว้กับตัวอาวุธลับนี้สามารถหน่วงเวลาได้ อาวุธลับหนึ่งชิ้นของมิคาเอลจึงทำลายอุกาบาตได้นับไม่ถ้วนด้วยจังหวะซ้ำๆ ปักตรึงอุกาบาตสองลูกไว้ด้วยกัน ระเบิด แล้วก็วิ่งไปหาลูกใหม่   “เอ๋” เดรกน้อยเอียงคอมองนายท่านด้วยความสงสัยว่านายท่านซัดอะไรผ่านข้างตัวมันไป “เดรกน้อยหลบ” มิคาเอลตะโกนสั่งพร้อมๆกับที่ซัดอาวุธลับออกไปอีกทีเดียวหลายสิบชิ้น เคลียร์ท้องฟ้าด้านนี้ออกไปจนโล่ง แต่เขาก็พลาดจนได้ พออุกาบาตลูกเล็กลูกน้อยถูกทำลาย อุกาบาตขนาดเท่าลูกฟุตบอลก็เผยตัวออกมา เดรกน้อยพอได้ยินเสียงเตือนมันก็หันซ้ายขวาดูว่านายท่านสั่งให้หลบอะไร กว่ามันจะรู้ตัว อุกาบาตก้อนนั้นก็พุ่งชนเข้าที่ท้องเดรกน้อยเต็มแรง “อุ้บ” เจ้าเดรกน้อยกระทั่งร้องยังร้องไม่ออก “เดรกน้อย ไม่ต้องกลัว” มิคาเอลใช้เวทบินตามไปดึงเจ้าเดรกน้อยไม่ให้ร่วงตกลงไปตามลูกอุกาบาตได้ทัน พอเห็นเจ้ามังกรน้อยน้ำตานองหน้า มิคาเอลก็รู้ทันทีว่าอุกาบาตลูกนี้ไม่ธรรมดา และด้วยประสบการณ์ ชายหนุ่มสั่งให้เอไอตรวจสอบทันที ใช้เวลาไม่นาน เขาก็พบว่าเดรกน้อยถูกคำสาปหลายชนิด พาลาดินขั้นที่สามอย่างมิคาเอลจึงเริ่มใช้ทักษะชำระใจล้างคำสาปให้เดรกน้อยและป้องกันคำสาปให้คนทั้งกลุ่มอย่างไม่รอรี “นายท่าน” เดรกน้อยร้องเรียกมิคาเอลด้วยเสียงที่แทบจะอยู่ในลำคอ แถมยังมีน้ำตาร่วงเผาะๆ แม้อาการจะดีขึ้น แต่เจ้าเดรกน้อยก็ยังมีเลือดไหลซึมออกมาทั่วร่างกาย “มิคาเอล ส่งเดรกน้อยมาทางนี้” พอเห็นเหตุการณ์อาหมวยก็ใช้เวทลมส่งตัวเองมาสมทบ “คุณล้างคำสาปให้เดรกน้อยต่อด้วย” มิคาเอลส่งตัวเดรกน้อยให้อาหมวยแล้วหันไปรับมือกับอุกาบาตชุดใหม่ที่ตกลงมาเป็นทางราวกับฝนไฟ อาหมวยไม่รอช้ารับเดรกน้อยมาตรวจอาการและล้างคำสาปให้อย่างรวดเร็ว ในตอนนี้ การเคลื่อนที่ของคนกลุ่มนี้จึงเหมือนลูกศรสองสีขนาดยักษ์พุ่งขึ้นจากใต้ทะเลเพลิงขึ้นสู่ท้องฟ้า ด้านหนึ่งเป็นสีดำจากรังสีมรณะ ด้านหนึ่งเป็นสีขาวจากทักษะชำระใจ เมื่อลูกศรแล่นผ่าน ด้านสีขาวก็มีแรงต้านซัดให้อุกกาบาตไฟถอยกลับไปชนกันเองจนเห็นเป็นเกลียวคลื่นสีแดงเพลิง ส่วนด้านสีดำ ทะเลเพลิงที่อยู่ใกล้กลับนิ่งสงบและสูญสลายไปอย่างไร้ร่องรอยให้ติดตาม “มายาวดี” มิคาเอลเรียกเพื่อถามสถานการณ์ “ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ฉันเริ่มรักษาเดรกน้อยแล้ว” พอพูดจบ สุพรีมชาร์แมนก็เริ่มแก้คำสาปทีละอัน นับว่าโชคดีที่คำสาปสายที่สามารถทะลวงการป้องกันของเครื่องรางผู้พิทักษ์ได้นั้นมีไม่มากเท่าไร แต่ถึงกระนั้น เจ้าเดรกน้อยก็ต้องให้นายหญิงอุ้มบินตามพวกพี่ๆไปตลอดทาง “อีกอึดใจเดียวนายหญิง” เจ้างูร้องบอกเมื่อมันเห็นปากทางเข้ารูหนอนอันแรก มันเร่งความเร็วนำทางทุกคนไปหาวงรีสีดำที่ลอยอยู่ลิบๆด้านบนทันที ไม่ถึงนาทีตามสัญญา เจ้างูก็พาทั้งหมดเข้ามาหลบภัยในรูหนอนได้สำเร็จ “เดรกน้อยเป็นยังไงบ้าง” เจ้าโกเลมน้อยถลาเข้ามาหาน้องที่อยู่ในอ้อมแขนนายหญิงทันที “ไม่เป็นไย เดรกน้อยเก่ง” เจ้าตัวดียังปากกล้าทั้งๆที่คราบน้ำตายังติดอยู่ที่แก้ม ส่วนมิคาเอล พอเห็นว่าเดรกน้อยมีคนดูแลและน่าจะปลอดภัยดี เขาก็ดึงเจ้างูออกมาคุย “ช่วงต่อไป จะหนักกว่านี้ไหม” “ข้าไม่รู้” เจ้างูส่ายหน้า “ข้าไม่รู้จริงๆว่าข้างหน้ามีอะไรบ้าง รู้แค่ว่าต้องแผ่รังสีมรณะออกมาปกป้องตัวเองตลอดเวลาถึงจะไปหาท่านแม่ได้สำเร็จ” แม้เจ้างูจะไม่รู้แน่ชัดว่าต่อไปจะต้องเจอกับอะไร แต่ทั้งคู่ก็เดาได้ไม่ยากว่า ด่านต่อไปมันจะต้องหนักหนาสาหัสกว่านี้แน่ “มีแต่รังสีมรณะเท่านั้นหรือที่จะช่วยให้ไปถึง” มิคาเอลถามย้ำ เจ้างูพยักหน้า มิคาเอลจึงเงียบไป เขาพยายามทบทวนข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับมาเพื่อจะได้หาทางแก้ปัญหาให้ดีที่สุด “คุณมิคาเอลคะ” อาหมวยขัดจังหวะขึ้น เมื่อมิคาเอลหันมา เธอก็กวักมือให้เขามาดูเดรกน้อย “จุดที่เดรกน้อยถูกคำสาปคือ จุดเดียวกับที่โดนอุกาบาตลูกนั้น และคำสาปที่เดรกน้อยโดนทั้งหมดเป็นคำสาปที่ติดมากับสะเก็ดอุกาบาต ฉันคิดว่า ถ้าเดรกน้อยไม่โดนวัตถุที่ติดคำสาปกระทบตรงๆ เครื่องรางน่าจะป้องกันได้” มิคาเอลรับสะเก็ดอุกาบาตที่อาหมวยถือไว้ในผ้าเช็ดหน้าไปพิจารณาและให้เอไอตรวจสอบข้อมูลการใช้ทักษะชำระใจช่วยคนในกลุ่มทั้งหมด แต่ก็ไม่มีข้อมูลว่า นอกจากเจ้าเดรกน้อยแล้ว เขาได้ช่วยล้างคำสาปให้ใครไปบ้างอยู่ดี “คุณแน่ใจนะ” “ข้อพิสูจน์ว่าฉันคิดถูกก็คือคุณไงคะ” อาหมวยพยักหน้า พออาหมวยพูดเท่านี้ มิคาเอลก็นึกขึ้นได้ว่าเขามีทักษะป้องกันคำสาปแค่ห้าสายเท่านั้น นอกจากนั้นเขาก็มีแค่เครื่องรางไว้ป้องกันคำสาปที่ไม่รู้จักเหมือนเดรกน้อย สิ่งเดียวที่เขามีเหนือกว่าก็คือความชำนาญในการป้องกันตัวเองและหลบหลีก ดังนั้น เขาจึงสามารถหลบอุกาบาตพวกนั้นได้ทั้งหมด การที่เขาไม่โดนคำสาปก็หมายความว่า คำสาปที่แสดงผลได้ก็ต่อเมื่อกระทบถูกตัวตรงๆเท่านั้น มิคาเอลมองหน้าอาหมวยสลับกับเศษอุกาบาตในมือ “ผมเข้าใจล่ะ แล้วเราก็ต้องปรับขบวนกันใหม่” มิคาเอลออกคำสั่งให้เจ้าเดรกน้อยย้ายไปอยู่ตรงกลางกับอาหมวย และให้พี่งู โกเลมน้อยและตัวเขาอยู่ด้านนอกล้อมเป็นสามเหลี่ยม ซึ่งก็หมายความว่า เขาจะเข้าไปแทนตำแหน่งของเดรกน้อยนั่นเอง “ไม่ได้นะนายท่าน” เจ้างูค้านทันที พอมิคาเอลหันมามอง มันก็รีบอธิบายต่อ “ถึงข้าไม่รู้ว่าต่อไปจะเจอกับอะไร แต่พวกเราก็รู้กันอยู่แล้วว่า มันต้องร้ายกาจกว่าเงาวิญญาณและอุกาบาตที่ผ่านมาแน่ๆ นายท่านรับมือคนเดียวตลอดทางไม่ไหวหรอก” เจ้าโกเลมน้อยพยักหน้าถี่ๆสนับสนุนพี่งูทันที “ใช่ๆ ถ้าต้องสู้ตลอดทางนะ เหนื่อยตายเลย โกเลมน้อยท่องคาถาปล่อยรังสีมรณะอย่างเดียวยังเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว” “ให้เดรกน้อยช่วย ให้เดรกน้อยช่วย เดรกน้อยปล่อยรังสีมรณะเป็น” พอหายเจ็บ เจ้าตัวเล็กก็กลับมาซ่าได้เหมือนเดิมทันที ลืมไปหมดว่าก็เพราะตัวเองนั่นแหละ ทุกคนถึงต้องมาวางแผนใหม่กันแบบนี้ “เดรกน้อย” อาหมวยปรามเสียงอ่อน “ก็ที่ต้องจัดแถวใหม่ก็เพราะเดรกน้อยยังใช้คาถาไม่คล่องจนได้รับบาดเจ็บไม่ใช่หรือ” เจ้าตัวดีก็เลยจ๋อยไป แต่มันก็ยังก้มหน้างุดๆ เอามือประสานกัน เล่นนิ้วยุกยิกๆแถวๆพุงตัวเอง เถียงอุบๆอิบ “ถึงเดรกน้อยยังไม่เก่ง แต่เดรกน้อยก็อยากช่วยนี่นา” “หึๆ” เสียงหัวเราะของมิคาเอลทำให้เจ้าเดรกน้อยใจชื้นขึ้นมา มันเงยหน้ามองนายท่านอย่างมีความหวัง แล้วมันก็ร้องกรี๊ดกร๊าดออกมาเมื่อมิคาเอลอุ้มมันขึ้นมาขี่คอเขา “งั้นเดรกน้อยก็อยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน” มิคาเอลพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เจ้าเดรกน้อยทำหน้าเป๋อไม่รู้เรื่อง นายท่านเลยจับตัวมันลงมายืนที่เดิมก่อนจะคุกเข่าลงจนหน้าเสมอกัน เขาจิ้มที่จมูกของมังกรน้อยก่อนจะออกคำสั่ง “เดรกน้อยอยู่ตำแหน่งเดียวกับนายท่าน มีหน้าที่ปล่อยรังสีมรณะออกมาให้สม่ำเสมออย่างเดียว ส่วนนายท่านจะคอยคุ้มครองไม่ให้ใครโจมตีเดรกน้อยเอง ตกลงไหม” เจ้ามังกรน้อยพยักหน้าหงึกๆด้วยความดีใจ มันไม่ได้ดีใจที่ได้ช่วยเท่าไรหรอก แล้วก็ไม่ได้ดีใจที่นายท่านจะคุ้มครองมันด้วย แต่มันกำลังดีใจที่จะได้ขี่คอนายท่านต่างหากเล่า พอทุกอย่างเริ่มลงตัว ก็มีปัญหาใหม่ขึ้น “จัดขบวนแบบนี้ ฉันก็แทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันจะดีหรือ” อาหมวยเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสบายเกินไป มิคาเอลพยักหน้ายืนยันก่อนจะแจกแจงหน้าที่ของอาหมวยด้วยการย้อนถาม “คุณต้องทำหน้าที่ช่วยสนับสนุนผมและเด็กๆ ทั้งเรื่องเติมพลังชีวิต พลังจิต แก้คำสาป และซ่อมไอเทม นอกจากคุณแล้ว จะมีใครทำได้อีก” เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะบอกอาหมวยตรงๆ “เรายอมให้คุณออกมาเสี่ยงไม่ได้ พอๆกับที่ปล่อยให้โกเลมน้อยเสียเวลามาปกป้องคุณไม่ได้อีกเหมือนกัน” แม้จะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ อาหมวยก็เข้าใจดีว่าอีกฝ่ายกำลังบอกว่าเธออ่อนหัดเกินไป การดื้อดึง ฝืนออกไปอยู่ด้านนอกเหมือนคนอื่น แทนที่จะช่วย จะกลับกลายเป็นตัวถ่วงแทน แต่ในเมื่อมันเป็นความจริง อาหมวยจึงได้แต่เลิกล้มความตั้งใจและพยักหน้า “งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยก็แล้วกัน “คร้าบ” เด็กๆทั้งสามรับปากเสียงลั่น ส่วนผู้ใหญ่อีกคนก้มกระซิบบอกอาหมวย “ผมขอโทษที่ต้องพูดตรงขนาดนั้น และขอบคุณที่เข้าใจ แล้วไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเสี่ยงๆแน่ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการที่ผมต้องอยู่ปกป้ององครักษ์เทพของผมคนนี้” ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:11:01

ความคิดเห็นที่ 17 ห้องทดสอบของจีเอ็มก็เช่นเดียวกับแผนกอื่นๆ ทั้งห้องล้วนเต็มไปด้วยจอภาพและคอมพิวเตอร์ สิ่งที่ต่างกันก็คือ คอมพิวเตอร์ในห้องนี้สามารถเข้าถึงฐานข้อมูลทุกฐานในบริษัทเกม ตามปกติพวกเขาจะใช้ห้องนี้เพื่อทดสอบสัตว์เวท ไอเทมและเควสต่างๆก่อนที่จะปล่อยออกไปในพื้นที่สำหรับผู้เล่น และทุกๆสัปดาห์ พวกเขาจะเลือกฉากการเล่นที่โดดเด่นหรืออาจจะมีปัญหาของผู้เล่นมาวิเคราะห์ และในขณะนี้ พวกเขากำลังวิเคราะห์การเล่นของผู้เล่นกลุ่มหนึ่งในพื้นที่ที่ยังไม่มีการทดสอบ จีเอ็มสองคนยืนกอดอกมองจอภาพขนาดสามเมตรคูณสามเมตรที่อยู่ด้านหน้าตาไม่กระพริบ ในจอภาพแสดงภาพอวกาศที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ท่ามกลางความมืดสนิท ถ้าตั้งใจมองจะเห็นลูกศรสีดำสนิทเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นานๆครั้งรังสีสีดำที่หุ้มลูกศรทางด้านซ้ายก็จะจางลง เผยให้เห็นรัศมีสีขาวสุกสกาวอยู่ภายใน “หัวหน้า นั่นมันทักษะอะไรหรือครับ” ชายหนุ่มหน้าใสดูอ่อนวัยกว่าเอ่ยปากถาม “ทักษะชำระใจของพาลาดิน” ผู้ชายร่างเล็ก ที่แม้ผมจะกลายเป็นสีดอกเลาไปทั้งศีรษะ แต่รูปร่างและกล้ามเนื้อกลับเต็มไปด้วยมัดกล้ามบ่งบอกถึงความแข็งแรงที่ยังไม่เสื่อมไปตามวัยตอบสั้นๆ “อันนั้นผมรู้แล้วครับ” คนถามเผลอยกเมือขึ้นเกาหัว “ผมหมายถึงรังสีสีดำที่กลบรัศมีของทักษะชำระใจของคุณมิคาเอลต่างหากล่ะ” ผู้เป็นหัวหน้าหัวเราะหึๆ ก่อนจะโยนหน้าที่ตอบคำถามไปให้ลูกน้องอีกคน “แอน คุณค้นข้อมูลอยู่นานแล้วนี่ น่าจะเจอแล้วนะ” “ค่ะหัวหน้า” เสียงรับคำดังมาจากหลังคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่มุมห้อง เธอเริ่มอ่านข้อมูลที่หาเจอแทนที่จะตอบคำถามตรงๆ “สัตว์เวททุกชนิดที่มีความสมดุลของธาตุทั้งห้าสามารถวิวัฒนาการเป็นลูกมังกรนรกานต์ได้โดยการเข้าไปอยู่ในไข่มังกรนรกานต์ ระหว่างการฟัก สัตว์เวทในไข่จะต้องดูดกลืนเพชรนิลกาฬมาผสานกับตัวเองให้มากที่สุด สัตว์เวทส่วนใหญ่จะตายในขั้นตอนนี้ แต่ถ้ารอด ลูกมังกรจะต้องเพิ่มระดับของตนเองจนถึงหนึ่งร้อยจึงจะออกจากไข่ได้ เมื่อลูกมังกรพร้อมจะออกจากไข่ มันจะสามารถผสานพลังเวทกับเพชรนิลกาฬในตัวเปล่งออกมาเป็นรังสีมรณะ รังสีสีดำสนิทนี้จะดูดกลืนทุกอย่างที่เข้ามาโจมตีมังกรน้อยและเปลี่ยนเป็นพลังงานโดยอัติโนมัติ ในขั้นแรกมังกรน้อยจะยังไม่รู้จักเก็บพลังงานเหล่านี้ไว้ ต้องรอจนแม่มังกรสอนให้มันใช้ทักษะเฉพาะอื่นๆของมังกรนรกานต์ มันจึงจะเป็นมังกรนรกานต์โดยสมบรูณ์” หือ” ชายหนุ่มคนแรกร้องออกมาทันที “แต่คุณกีย์บอกว่าเขาซ่อนลูกมังกรนรกานต์ไว้แค่ตัวเดียวนี่ครับ” หัวหน้าผงกศีรษะเป็นเชิงรับว่าใช่ จีเอ็มทั้งหมดหันไปมองจอภาพซ้ำ ไม่ว่าดูอย่างไร สัตว์เวทที่ปล่อยรังสีมรณะออกมาก็มีสาม ตัวแรกนั้นเป็นลูกมังกรนรกานต์แน่ แต่อีกสองตัวที่เหลือมันทำได้อย่างไร หัวหน้าทีมจีเอ็มถอนหายใจเสียงหนัก “แอน ค้นย้อนหลังไปว่านายกีย์กับเจ้าสองจอมมารตัวป่วนเคยยุ่งอะไรกับไฟล์ของมังกรนรกานต์บ้าง” “ค่ะ”  เสียงเดิมรับคำพร้อมๆกับเสียงกดคีย์บอร์ดรัวเร็ว เพียงไม่นาน เธอก็ได้คำตอบ “สองจอมมารเคยเปลี่ยนคุณสมบัติของลูกมังกรนรกานต์ค่ะ เป็นคำสั่งโดยตรงจากอดีตหัวหน้าฝ่ายออกแบบ เปลี่ยนจากที่ต้องใช้มังกรนรกานต์ที่เสร็จสมบรูณ์แล้วเท่านั้น เป็นสัตว์เวทหรือผู้เล่น..ก็..ได้” แอนอ่านได้เท่านี้ก็ชะงักไป “อืมม คงทำเพื่อจะได้ใช้ไข่มังกรนรกานต์เป็นที่หลบภัยสินะ” หัวหน้าจีเอ็มคาดเดา “ค่ะ” แอนรับคำก่อนจะรายงานต่อ “แต่พวกเขาไม่เปลี่ยนขั้นตอนของวิวัฒนาการ การจะเป็นมังกรนรกานต์ตัวเต็มวัยได้ จึงต้องมีทั้งห้าธาตุเท่ากันก่อนจะดูดกลืนเพชรนิลกาฬ” จากนั้นเธอก็เคาะแป้นพิมพ์อีกพักใหญ่กว่าจะพูดต่อ “ส่วนคุณกีย์ เขาแอบเปลี่ยนเงื่อนไขเรื่องสถานที่และลำดับขั้นตอนการวิวัฒนาการ” “อย่างไรรึ” หัวหน้าจีเอ็มถาม “เปลี่ยนให้ลูกมังกรไม่จำเป็นต้องอยู่ในไข่” แอนรายงานด้วยเสียงลังเล เธอไม่เข้าใจว่ากีย์เปลี่ยนเงื่อนไขนี้ไปเพื่ออะไร “ใช่แล้ว” จีเอ็มหนุ่มที่ยืนเงียบมาโดยตลอดดีดนิ้ว พอหัวหน้าหันมามอง เขาก็หัวเราะเก้อๆ “คือ ผมเพิ่งนึกออกว่า คุณกีย์เขาวางเงื่อนไขเควสอินดิโก้ ดราก้อนให้มันสลับซับซ้อนไปทำไมน่ะครับ” จีเอ็มคนนี้เป็นคนที่ทำหน้าที่ติดตามการฟักตัวของอินดิโก้ ดราก้อน มาโดยตลอด เขาสงสัยเสมอมาว่า ทำไม เควสเหมืองทองร้างจึงต้องมีรางวัลสามระดับ แค่ระดับสาม ให้อัญมณีที่เป็นตัวแทนของทุกธาตุก็มากเกินพอแล้วสำหรับเควสในทวีปเริ่มต้น แต่นี่ยังมีคทามังกรเป็นรางวัลอันดับสองและอินดิโก้ดราก้อนเป็นรางวัลใหญ่อีก “คุณกีย์ใช้คทามังกรแทนไข่มังกร และวิธีการฟักมังกรในเควสก็เลียนแบบขั้นตอนการฟักไข่มังกรของจริงมา เพียงแต่ว่า เขาใส่เพชรนิลกาฬให้เจ้าอินดิโก้ดราก้อนจนครบอยู่ก่อนแล้ว และใช้การดูดกลืนวิญญาณมากระตุ้นเพชรแทนที่จะดูดกลืนเพชรตามปกติ ใช้ตัวอ่อนที่มีธาตุไฟเด่นเพียงธาตุเดียว เพื่อที่จะตบตาพวกเราว่ามังกรน้อยตัวนี้จะไม่มีวันพัฒนาไปเป็นมังกรนรกานต์อย่างสมบรูณ์ได้ก่อนที่จะเริ่มแพทช์ใหม่ แต่กลับเตรียมคทามังกรที่มีผลึกสะสมพลังเวทถึงห้าลูก ขอเพียงผู้เล่นที่ได้มังกรน้อยไปมีพลังเวทครบทั้งห้าธาตุมีหรือจะไม่ลองสะสมพลังเวททั้งห้าธาตุไว้ที่คทา และหากเริ่มสะสมเมื่อไร ก็จะไปกระตุ้นเจ้ามังกรน้อยให้สะสมธาตุจนครบและพัฒนาตัวเองเป็นมังกรนรกานต์ทันที” จีเอ็มหนุ่มทั้งอธิบายและคาดการณ์ ก่อนที่จะลงความเห็นต่อทันที “ร้ายกาจจริงๆ” หัวหน้าจีเอ็มส่ายหน้าเบาๆ “แอบเปลี่ยนเงื่อนไข แล้วก็คิดจะใช้ความซับซ้อนของเควสมาทดแทนการฟักตัวในไข่มังกร แต่ละคนแอบเปลี่ยนโดยไม่รายงาน สุดท้ายเมื่อเกิดความผิดพลาดขึ้น ใครจะรับผิดชอบ” “หัวหน้าหมายความว่าอย่างไรหรือคะ” แอนถามขึ้นทันที จากรายงานที่เธอมี ผู้เล่นมายาวดีก็สามารถฟักเจ้าอินดิโก้ ดราก้อน ลูกมังกรที่ซ่อนอยู่สำเร็จนี่นา แม้ว่าตอนนี้มันจะยังไม่โตก็เถอะ หัวหน้าจีเอ็มส่ายหน้าเป็นครั้งที่เท่าไรของวันนี้แล้วก็ไม่รู้ แต่ก่อนที่เขาจะสั่งการให้สอบสวนต่อ ก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นที่หน้าห้อง “เสียงวุ่นวายอะไรกัน” หัวหน้าจีเอ็มถามด้วยความหงุดหงิด “คงเป็นท่านประธานค่ะ” แอนตอบมาจากหลังคอมพิวเตอร์เช่นเคย “เมื่อกี้ มีคำสั่งให้ปลี่ยนรหัสผ่านทั้งหมดถ่วงเวลาท่านประธานไว้ให้นานที่สุด และถ้าท่านประธานมาถึงก็ขอความร่วมมือให้ข้อมูลท่านประธานให้น้อยที่สุดด้วยค่ะ” “ต่อให้อยากให้ก็ไม่มีปัญญาให้ ข้อมูลที่มีในตอนนี้มาจากคลังข้อมูลเก่าทั้งนั้น” หัวหน้าบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก พอพูดจบ ท่านประธานบริษัทเกมและหัวหน้าฝ่ายอื่นๆก็เปิดประตูเดินเข้ามาพอดี --------------------------------------------------- พี่งูนำทางทุกคนผ่านรูหนอนมาแล้วถึงหกช่อง แต่ละคราวที่ต้องเดินทางเพื่อหารูหนอนอันใหม่ พวกเขาก็ได้พบการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ซ้ำแบบ จากการโจมตีของสิ่งไม่มีชีวิตอย่างอุกาบาตและเงาวิญญาณก็เปลี่ยนเป็นสัตว์เวทจากนรก เริ่มจากระดับต่ำไปหาระดับที่สูงขึ้นเรื่อยๆ จำนวนสัตว์เวทก็มากขึ้นทุกที และดูเหมือนว่า นอกจากระดับที่สูงขึ้นแล้ว พวกมันยังมีความฉลาดและเริ่มรวมกลุ่มเป็นสัตว์สังคมมากขึ้นด้วย “มีอะไรหรือเปล่าคะ” อาหมวยถามมิคาเอลที่เพิ่งจะลดกล้องส่องทางไกลลง ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่ยื่นกล้องส่องทางไกลมาให้อาหมวยได้เห็นเองกับตา “นั่นไม่ใช่ดวงดาวตามปกตินี่คะ” อาหมวยอุทาน เมื่อเห็นว่าดวงดาวที่อยู่ตรงหน้า ที่แท้กลับเป็นปราสาทหินที่อยู่ในครอบแก้วทรงกลม มิคาเอลชี้ให้อาหมวยดูดาวดวงอื่นๆที่อยู่ถัดไป คราวนี้พวกเขาก็ได้ลอบถอนหายใจเมื่อเห็นภาพรวมทั้งหมด สัตว์เวทจากนรกที่พวกเขาต้องเผชิญในด่านถัดไปมีขนาดใหญ่โตจนต้องใช้ดวงดาวทั้งดวงเป็นบ้าน เท่านั้นยังไม่พอ พวกมันยังมีการติดต่อไปมาหาสู่กัน ราวกับว่าดวงดาวหลายสิบดวงที่อยู่ตรงหน้านั้น แท้ที่จริงเป็นหมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่ง อาหมวยถอนหายใจด้วยความกังวล เธอนึกไม่ออกว่าจะรับมือกับสัตว์เวทระดับนั้นทีเดียวหลายสิบหลายร้อยตัวได้อย่างไร โรวววว เสียงคำรามดังก้องเข้ามาถึงจุดที่เขายืนอยู่ มิคาเอลขมวดคิ้ว “พื้นที่นี้ไม่อิงกับความเป็นจริง” อาหมวยพยักหน้ารับรู้ ในอวกาศไม่มีตัวกลางให้เสียงผ่าน เสียงคำรามนั่น ไม่ควรจะเกิดขึ้น และถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเธอควรจะใช้อะไรเป็นหลักในการคาดการณ์เพื่อเตรียมรับมือเหตุการณ์ข้างหน้าเล่า “คงมีทางเดียวแหละ มายาวดี” มิคาเอลเดาได้ว่าอาหมวยคิดอะไร “ในเมื่อที่นี่เป็นโลกมายา เราก็ต้องควบคุมมายาให้ได้” ไม่ทันที่อาหมวยจะมีโอกาสถามต่อว่ามิคาเอลจะควบคุมมายาได้อย่างไร สัตว์เวทตัวน้อยทั้งสามตัวก็วิ่งพรวดพราดมาออกันอยู่ที่ปากทางออกของรูหนอนเสียก่อน “เสียงไรน่ะ” เดรกน้อยเหลียวซ้ายแลขวาทำคอยื่นหาต้นเสียง “เสียงตัวนั้นแน่ๆเลย” โกเลมน้อยกระโดดเหย็งๆเมื่อเห็นสัตว์เวทที่มีหัวเป็นสิงโตแต่ตัวเป็นมนุษย์ทะยานออกมาอยู่ตรงกลางระหว่างหมู่ดาว “พวกมันประชุมอะไรกัน” พี่งูเอียงคอด้วยความสงสัย เมื่อเห็นสัตว์เวทอีกเกือบร้อยตัวทะยอยกันออกมาลอยตัวล้อมรอบเจ้าตัวแรก พวกมันล้วนแต่มีร่างกายเป็นมนุษย์แต่มีหัวเป็นสัตว์ทั้งสิ้น ยังไม่ทันที่เดรกน้อยกับโกเลมน้อยจะได้วิพากษ์วิจารณ์หัวแปลกๆของสัตว์เวทจากนรก พวกมันหลายสิบตัวก็รวมตัวเหาะพุ่งมาถึงปากทางเข้ารูหนอน แก็ก อาหมวยกับมิคาเอลยื่นคทามังกรและทวนยาวไปประสานกันเพื่อปิดทางไม่ให้สัตว์เวทจากนรกพวกนั้นบุกเข้ามาทันที แต่สิ่งที่พวกเขาเจอคือ ใบหน้าของสิงโตที่ใหญ่เต็มปากทางออก “โอ้ รัชทายาท” หน้าสิงโตจ้องเลยไปทางด้านหลัง พวกมันรับรู้ถึงรังสีมรณะมาพักใหญ่แล้ว จึงได้ตั้งกองมาสำรวจดู แม้จะคาดไว้แล้วว่าต้องเจอ แต่การได้เห็นมังกรนรกานต์ตัวน้อยก็ทำให้มันตื่นเต้นอยู่ดี “หัวโตจัง” โกเลมน้อยเงยหน้าพิจารณาเจ้าหัวสิงโตด้วยความสนใจ “เดรกน้อยอยากดึงเครานั่นจัง” มังกรทองตัวเล็กจ้องเคราสีทองของอีกฝ่ายตาไม่กระพริบพร้อมกับเอื้อมมือออกไป “อย่านะเดรกน้อย” พี่งูห้ามแทบไม่ทัน ในขณะที่พี่ใหญ่กำลังห้ามน้องๆ มิคาเอลก็ถามผู้ที่เข้ามาใหม่ “ท่านมาที่นี่ มีจุดประสงค์อะไร” ราชสีห์ในร่างคนคำรามก้อง มันกระโดดขึ้นฟ้าไปจนเกือบลับสายตา แล้วตีลังกาม้วนตัวลงมา แต่ละรอบที่ม้วนตัว ตัวของมันก็เล็กลงเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็กลายเป็นสัตว์เวทสูงสองเมตรกว่ายืนอยู่ตรงหน้ามิคาเอล มันเหลือบตามองคทามังกรที่อัดพลังเวทเต็มที่สลับกับทวนยาวที่เปล่งรัศมีเรืองรองในมือมิคาเอลแล้วยิ้ม “พวกท่านคือราชองครักษ์รึ” มันถามแล้วก็ส่ายหน้าเอง “ไม่สิ พวกท่านไม่ได้ออกมาจากวัง แต่กำลังกลับไปที่วังต่างหาก รัชทายาทก็ยังไม่ได้แต่งตั้ง เพราะฉะนั้น ต้องไม่ใช่แน่ๆ” อาหมวยกับมิคาเอลมองดูมันบ่นพึมพำสลับกับการส่ายหน้าอยู่พักใหญ่ก่อนจะถามย้ำ “ตกลงคุณมาที่นี่เพื่ออะไร” “ออ อ๋อ” ราชสีห์ในร่างคนเพิ่งจะรู้ตัวว่ามีคนถาม มันมองหน้ามิคาเอลแล้วชะเง้อมองไปทางด้านหลังอย่างชั่งใจ “ข้ามีข้อเสนอ” “ว่ามา” มิคาเอลบอกเสียงเรียบ “ข้าจะพารัชทายาทไปส่งที่วังมังกรนรกานต์ แลกกับสัญญาไม่โจมตีตลอดรัชกาล” เมื่อแม่มังกรนรกานต์เริ่มฟักไข่ สัตว์เวทในนรกก็มีอิสระเสรีเต็มที่ พวกมันก็ฆ่ากันตายสลับกับการเกิดใหม่ไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งมีคนแปลกหน้าบุกเข้ามา แต่ละครั้งที่คนพวกนั้นเข้ามา แม่มังกรจะตอบโต้อย่างกราดเกรี้ยว จนกระทั่งแม่มังกรเจอไข่ฟองใหม่จึงจะหยุดอาละวาด แต่กว่าที่แม่มังกรจะหยุดพวกมันโดนลูกหลงไปไม่น้อย และนั่นทำให้พวกมันรู้ว่า ถ้ามันถูกแม่มังกรฆ่า พวกมันจะไม่ได้เกิดใหม่อีก หลังจากนั้น พวกมันจึงรวมกลุ่มตั้งหมู่บ้าน เมืองและอาณาจักรไม่ใช้ชีวิตไร้สาระดังที่ผ่านมา แม้พวกมันจะพัฒนาไปมาก แต่ข้อมูลพื้นฐานในหัวของพวกมันก็ระบุว่า แม่มังกรนรกานต์เป็นผู้มีอำนาจสูงสุด พวกมันจึงยกแม่มังกรขึ้นเป็นรานี และเรียกดวงดาวที่แม่มังกรฟักไข่อยู่ว่าวัง พวกมันคิดว่ามันจะได้อยู่อย่างสงบสุขอย่างที่เคยเป็นมานานแสนนาน แต่แล้ว ก็มีผู้บุกรุกกลุ่มใหม่เข้ามา ผิดกันแต่เพียงว่า คราวนี้ผู้บุกรุกไม่ได้มีแค่ไข่มังกร แต่ดันพาลูกมังกรนรกานต์ตัวเป็นๆกลับมาด้วย พวกมันไม่กล้ารอให้แม่มังกรรู้ตัวแล้วออกมาอาละวาด และพวกมันก็ไม่รู้ว่าเมื่อแม่มังกรจะทำอะไรบ้างเมื่อไม่ต้องฟักไข่แล้ว ดังนั้น มันจึงเสนอสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดและปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกมันเอง “หึๆ” มิคาเอลหัวเราะเมื่อได้ยินข้อเสนอของราชสีห์ในร่างคน “หัวเราะอะไร” มันเริ่มไม่พอใจที่ถูกหัวเราะเยาะ อาหมวยเห็นท่าทางของมันก็เลยช่วยเฉลยให้ “ข้อแรก ในเมื่อบอกว่าเราไม่ใช่กลุ่มรัชทายาท ทำไมถึงเสนอสัญญาไม่โจมตี การขอสัญญาจากคนที่ไม่มีอำนาจจะให้มันน่าตลกไหมล่ะ ส่วนข้อที่สอง พวกเรามากันเองได้ถึงตรงนี้แล้ว ทำไมจะไปต่อเองไม่ได้” พออาหมวยหยุดพูด เจ้าราชสีห์ในร่างคนก็ผงกศีรษะ “ใช่ๆ ข้ายังไม่รู้สักหน่อยว่าหนึ่งในพวกเจ้าเป็นรัชทายาทหรือเปล่า” มันมองเลยไปทางด้านหลังอาหมวยอีกหน ก่อนจะตัดสินใจ “เอาเถอะ ถึงพวกเจ้าจะไม่อาจให้สัญญาที่ให้ไม่ได้ แถมยังไปเองได้อีก แต่ข้าก็อยากรู้อยู่ดีว่าพวกเจ้าเป็นรัชทายาทหรือเปล่า” มันดีดนิ้วดังเป๊าะ “ฉะนั้น ยังไง ข้าก็จะไปส่งพวกเจ้าอยู่ดี ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะด้วยความดีใจที่ในที่สุดมันก็หาทางเอาผู้บุกรุกออกนอกเขตหมู่บ้านของมันได้ และถึงคนพวกนี้จะให้สัญญาที่มันต้องการไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็นับว่าได้สร้างบุญคุณขึ้นมาหนหนึ่งละน่า อาหมวยมองท่าหัวเราะอย่างผู้ชนะของมันแล้วก็ยักไหล่ มิคาเอลแอบยิ้มก่อนจะทำท่าเหมือนต้องยอมแพ้อย่างช่วยไม่ได้ “งั้นก็คงต้องยอมตามที่ท่านเสนอมา” ----------------------------------------- วิธาน กลุ่มหัวหน้าฝ่ายต่างๆและเหล่าจีเอ็มในห้องควบคุมยืนดูกลุ่มมิคาเอลเดินทางในช่วงหลังด้วยความราบรื่นอย่างผิดคาด “สัตว์เวทในนรกยังถูกหลอกใช้หรือนี่” หัวหน้าฝ่ายตรวจสอบพึมพำด้วยความทึ่ง ส่วนคนอื่นๆที่ไม่รู้ว่าเคยเกิดเหตุการณ์อะไรในนรกมาก่อนก็ได้แต่ยืนอึ้งไป “ถ้าเป็นอย่างนี้ คุณมิคาเอลก็ไปเอาไข่มังกรได้อย่างไร้อุปสรรคแล้วใช่ไหม” วิธานถามด้วยความตื่นเต้น ในกระเป๋าของเขามีโทรศัพท์ที่เปิดค้างไว้ตลอดเวลา ขอเพียงหัวหน้าจีเอ็มตอบว่าใช่ หนี้สินทั้งหมดของเขาจะหมดไปพร้อมๆกับที่ข้อมูลส่งถึงมือเบนนี่จาง “ไม่หรอกครับ” หัวหน้าจีเอ็มตอบเรียบๆ “จะยังมีอะไรมาขวางเขาได้อีกหรือ” วิธานถามเสียงสั่น “Lady in the sky with diamonds” แอนช่วยตอบมาจากด้านหลังคอมพิวเตอร์เหมือนเคย -------------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:11:45

ความคิดเห็นที่ 18 ครบแล้วค่ะ อาทิตย์หน้าจะมาต่อจนจบเรื่อง แล้วก็คงจะขอแรงให้ช่วยลบกระทู้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 05:13:38

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่ ๑๖๖ มันหายไปอ่ะครับ รบกวนช่วยนำมาลงให้หน่อยคับ ขอบคุณครับ จากคุณ : นักอ่านเงา เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 16:21:11 A:203.113.96.4 X: TicketID:294138

ความคิดเห็นที่ 20 แอบแว้บมาทักทายก่อนค่า แต่ขณะนี้ตาจะปิดแล้ว ไว้มาต่อใหม่นะคะ :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 53 00:25:46

ความคิดเห็นที่ 21 ฮาและสนุกมากมายค่ะ ลุ้นจังว่าจะทำเควสและช่วยเหลือคนสำเร็จได้อย่างไร แต่ยักษ์แดงต้องได้ลงมาช่วยแน่เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 53 00:35:33

ความคิดเห็นที่ 22 แล้วตอนพิเศษล่ะครับ จะเอามาด้วยรึเปล่า เห็นมีตอนพิเศษในเด็กดีด้วยนี่ครับ จากคุณ : คนคลั่งนิยาย เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 53 13:11:43