ความคิดเห็นที่ 1 มาน่ายิ้มกว้างให้คู่กรณีทั้งสอง “ถึงยังไงพวกเราทั้งหมดก็ต้องไปอยู่ที่วัลฮัลลา ดังนั้นเป็นเพื่อนกันไว้ดีกว่า”           “ใครอยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอกัน” ซิกมันด์แค่นเสียง         “คิดว่าฉันอยากหรือไง” อนาสตาเซียโต้กลับ         มาน่าถอนใจเบา “ไม่ไหวๆ งั้นเอาแบบนี้...ถ้าอันนาและนายผากกว้างไม่อยากเป็นเพื่อนกัน งั้นก็เป็นคู่รักกันแทนดีไหม”         “พูดบ้าอะไรออกมา!!!” ทั้งสองคนหันมาตวาดใส่มาน่าพร้อมกัน         “โอ้ ขนาดพูดยังพร้อมกันเลย เหมาะกันดีออก” มาน่ายิ้มกว้าง         “ไม่มีทางหรอก ไอ้เจ้าผู้ชายปากเสียพรรค์นี้น่ะเรอะ” อนาสตาเซียชี้นิ้วใส่ซิกมันด์          ฝ่ายชายหนุ่มองก็เถียงกลับ “หนอย ยัยผู้หญิงไร้เสน่ห์พรรค์นี้ก็เหมือนกันนั่นแหละ”         ในขณะที่การโต้เถียงเริ่มมีทีท่าว่าจะขยายต่อไปไม่จบ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นที่ท้ายยาน         “ขอโทษด้วยครับ แต่พวกคุณเกรงใจผู้โดยสารคนอื่นหน่อยได้ไหม”         ผู้พูดเป็นชายหนุ่มผู้มีผมและดวงตาสีดำสนิท ใบหน้าดูไร้อารมณ์ ผิวขาวจนออกซีด         อนาสตาเซียพิศดูอีกฝ่าย คาดว่าน่าจะมีอายุไล่เลี่ยกันกับพวกเธอ แต่บรรยากาศที่อยู่รอบตัวชายหนุ่มผู้นี้ออกจะผิดแผกไปจากคนอื่นๆ ซึ่งเธอก็ไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดเช่นไร         “เฮ้ ถ้าจะว่าก็ว่ายัยนี่ดีกว่า ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มนะ” ซิกมันด์ชี้ไปทางอนาสตาเซีย         “ผมแค่อยากนอนหลับอย่างสงบก่อนจะไปถึงที่หมาย เรื่องที่ใครถูกผิดหรือเริ่มก่อนนั้น ผมไม่สนหรอก”         “ถ้าอย่างนั้นต้องขอโทษด้วย ที่รบกวนเวลาหลับ...” อนาสตาเซียโค้งให้เล็กน้อย         ซิกมันด์ถอนใจเบาๆ เขาเริ่มสงบอารมณ์ได้เช่นกัน แต่ก็ไม่ได้กล่าวขอโทษ         “เฮ้อ อดฟังเถียงกันต่อเลย” มาน่าถอนใจเฮือกใหญ่         ชายหนุ่มผมดำที่นั่งอยู่ท้ายยานนั้นเมื่อได้ฟังคำถอนใจของมาน่าแล้วก็พูดขึ้น “ดูท่า...เรื่องที่ว่าเป็นคนเร่ร่อนจะไม่ได้พูดเล่นสินะ”         “ทำไมต้องพูดเล่นด้วยล่ะ” มาน่าถามกลับ         “เปล่า แค่คิดว่าสมแล้ว เพราะพวกเร่ร่อนมักชอบสร้างความวุ่นวายโดยเห็นเป็นเรื่องสนุก”         “รู้ดีเหมือนกันนี่ นั่นเป็นวิถีชีวิตของเราเลยนะ” มาน่ายิ้มกว้าง “น่าสนใจดีแฮะ นายชื่ออะไรเหรอ”         “...รุย กาเบรียล”         “งั้นก็...” มาน่าตรงไปที่เขาแล้วยื่นมือให้ แต่รุยไม่ยื่นตอบ         “ธรรมเนียมของเธอคือหากจับมือแล้วจะถือว่าเป็นเพื่อนกันสินะ”         “ใช่แล้วจ้า”         “อย่าบอกนะว่าทำแบบนี้กับทุกคนที่เพิ่งเจอน่ะ”         “แหะๆ”         รุยจ้องเด็กสาวตรงหน้า ท่าทางอันแสนไร้เดียงสานั้นทำให้เขาหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นมือไปแตะเบาๆ “แค่แปะไว้ก่อนแล้วกัน”         “แค่นี้ก็พอ...” แล้วมาน่าก็ตรงไปยื่มือให้ซิกมันด์ “เอ้า นายด้วย นายผากกว้าง”         “ใครอยากเป็นเพื่อนกับหล่อนฟะ!!!”         “นายไม่อยาก แต่ฉันอยากนี่ เพราะนายตลกดี”         ซิกมันด์ทำหน้าเหยเก เขาไม่รู้จะโต้ตอบเช่นไรจึงปัดมือของมาน่าทิ้ง แต่เด็กสาวกลับยิ้มให้ “โดนมือแบบนี้ก็ถือว่าตอบรับไปครึ่งแล้วนะ”         ซิกมันด์ถึงกับพูดไม่ออก ส่วนอนาสตาเซียเมื่อได้เห็นกิริยาของชายหนุ่มผู้ทระนงตนคนนี้แล้วก็อดยิ้มเยาะไม่ได้         “เอาล่ะ เท่านี้พวกเราก็เป็นเพื่อนกันหมดแล้วนะ!!!” มาน่าร้องขึ้น “อันนา ผากกว้าง...”         “เลิกเรียกแบบนั้นได้แล้ว!!!” ซิกมันด์แย้ง         “ไม่ชอบฉายางั้นเอาเป็นชื่อเล่นก็ได้...เอ...” มาน่าคิดอะไรบางอย่างออกจึงดีดนิ้วขึ้นเหมือนครั้งแรก “เรียกซิกกี้ก็แล้วกัน”        “อะไรกันน่ะ”         มาน่าไม่โต้แย้งกับอีกฝ่าย แต่ตัดบทด้วยการหันไปที่รุย “ชื่อของนายสั้นอยู่แล้ว เรียกรุยเฉยๆก็แล้วกันนะ”         “ตามใจเถอะ” รุยตอบกลับเบาๆ         อนาสตาเซียถอนใจเบาๆพลางมองดูเด็กสาวจอมแก่นคนนี้ เธอรู้สึกว่าเด็กคนนี้ช่างน่าแปลกเหลือเกิน ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ กลับสามารถปั่นหัวผู้คนและยังเปลี่ยนบรรยากาศโดยรอบไปได้ตามใจ ทั้งที่ตอนแรกเธอรู้สึกแต่เพียงว่าอีกฝ่ายน่ารำคาญเท่านั้น         ขณะที่ห้วงความคิดกำลังดำเนินไป ทันใดนั้นยานทั้งลำก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แล้วทั้งหมดก็พบว่าสภาพของอวกาศด้านนอกยานพลันเปลี่ยนไป พวกเขารู้สึกว่ายานกำลังพุ่งเข้าสู่ความเร็วสูงจนมองเห็นอวกาศด้านนอกยานเป็นเส้นลำแสง         อนาสตาเซียรู้สึกวิงเวียน คลื่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่ากำลังยืนอยู่ภายในรถด่วนที่แล่นด้วยความเร็วสูงสุด แต่เฉพาะห้องที่อยู่นั้นไม่ได้เคลื่อนตามไปด้วย ความรู้สึกเช่นนี้เธอเคยเผชิญมาแล้ว มันคือช่วงเวลาที่ยานอวกาศกำลังเข้าสู่การกระโจนด้วยความเร็วเหนือแสง หรือที่เรียกว่าการวาร์ป         “เดี๋ยวสิ ทำไมเราต้องวาร์ปด้วย” อนาสตาเซียร้องทัก         “วัลฮัลลาน่าจะอยู่ไม่ไกลแล้วนี่” ซิกมันด์พูดเสริม         ไม่กี่อึดใจต่อมา ยานโดยสารก็กลับสู่สภาพการเดินทางเช่นเดิม ทั้งหมดรีบดูอวกาศด้านนอกผ่านทางกระจกยาน และพบว่าบัดนี้ยานอยู่ไม่ห่างไปจากกลุ่มดาวเคราะห์เล็กๆกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นทิวทัศน์ที่แตกต่างจากเมื่อครู่นี้โดยสิ้นเชิง         “ที่ไหนกันเนี่ย ทำไมเราต้องวาร์ปมานี่ด้วย” ซิกมันด์ร้อง         “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน” อนาสตาเซียรีบเปิดวงจรสื่อสารถึงห้องนักบินเพื่อสอบถาม แต่กลับไม่มีเสียงใดตอบกลับมา         ทันใดนั้นประตูห้องนักบินก็เปิดออก ผู้ที่เดินออกมาคือผู้ช่วยนักบิน เขาเป็นชายวัยกลางคน รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางกำยำ ใบหน้าสงบนิ่ง         อนาสตาเซียกำลังจะอ้าปากถาม จู่ๆเธอก็ถูกชายคนนี้ยึดจับเอาไว้สุดแรง เธอพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่อาจสลัดหลุดได้ และยังถูกเอาปืนขึ้นมาจ่อที่ศีรษะ         อนาสตาเซียถึงกับตาค้าง เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ทันใดนั้น ซิกมันด์ก็พุ่งปราดเข้าไปชกเข้าใส่ผู้ช่วยนักบินก่อนที่อีกฝ่ายจะทันลั่นไกปืน         ผู้ช่วยนักบินถูกชนจนหลุดไปจากอนาสตาเซีย แต่ทั้งที่ถูกหมัดของซิกมันด์เข้าเต็มแรง เขากลับไม่แสดงความเจ็บปวดหรืออารมณ์ใดๆออกมาแม้แต่น้อย ซ้ำยังเตะสวนจนซิกมันด์กระเด็นออกไป         “ก้มลง” รุยซึ่งอยู่ห่างออกไปที่สุด ทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วโถมเข้าไปรวบตัวผู้ช่วยนักบินให้ลงไปกองกับพื้น รุยพยายามลงมือต่ด้วยการชกเข้าใส่ที่ใบหน้า แต่ก็เหมือนเช่นเดิม อีกฝ่ายไม่แสดงอาการใดๆออกมา ซ้ำยังยกร่างของรุยขึ้นอย่างสบายราวกับปุยนุ่น           รุยพยายามสลัดให้หลุด พริบตานั้นเขาจึงได้มองเข้าไปในดวงตาของ อีกฝ่ายนั้นไร้ซึ่งอารมณ์หรือสติใดๆ ราวกับถูกอะไรบางอย่างเข้าครอบงำจนทำให้ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดทางกาย         รุยคิดว่าหากไม่เอาจริงหรือใช้สิ่งพิเศษที่เขามีเหนือมนุษย์คนอื่น ซึ่งเขาปกปิดมันเอาไว้ เขาคงต้องแย่แน่ แต่เขาก็รู้ดีว่าหากทำเช่นนั้นงานนี้ต้องมีคนตาย จึงเกิดความลังเล         “ใจเย็นๆ” มาน่าส่งเสียงขึ้นเบาๆ เธอเข้ามาที่ด้านหลังของผู้ช่วยนักบินโดยที่รุยไม่ทันรู้ตัว แล้วยื่นมือขึ้นวางที่ท้ายทอยของผู้ช่วยนักบินเบาๆ ทันใดนั้นเขาก็ทรุดลงไปกองบนพื้น และหมดสติไป         รุยรีบก้มลงไปดูอาการพลางลูบที่ท้ายทอย พบว่าอีกฝ่ายหมดสติไปแล้ว         “เธอใช้วิธีอะไรกัน” รุยรีบถามมาน่า         “คนเรามีจุดอ่อนตามร่างกายอยู่แล้ว ขอเพียงรู้จุดและการออกแรง จะทำให้หยุดการเคลื่อนไหวหรือหมดสติไปนานเท่าใดก็ย่อมได้” มาน่ายิ้มรับ         “พูดเหมือนทำได้ง่ายๆเลยนะ” รุยตีหน้านิ่ง “ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่พวกเร่ร่อนธรรมดาสินะ”         “แค่กๆ” อนาสตาเซียสำลักเบาๆ เธอยังเจ็บจากการที่ถูกกระแทกเข้าไปเมื่ออครู่ ส่วนซิกมันด์ก็บาดเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่มีบาดแผลภายนอกอะไร         “ทำไมเขาทำแบบนี้ล่ะ มันเกิดอะไรขึ้น” อนาสตาเซียมองไปทางผู้ช่วยนักบินที่นอนหมดสติอยู่         “รีบไปดูนักบินก่อนดีกว่า” รุยรีบพูดพลางวิ่งตรงเข้าไปในห้องนักบิน แล้วก็พบว่านักบินผู้ควบคุมยานนั้นนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น เขารีบพลิกร่างของอีกฝ่ายมาดูอาการ และพบว่านักบินนั้นถูกยิงที่ศีรษะจนทะลุ         “อะไรกัน...” อนาสตาเซียซึ่งตามเข้ามาถึงกับเสียงสั่น เมื่อได้เห็นภาพนี้         “ออกไปก่อน!!!” รุยร้องขึ้น ส่วนซิกมันด์ตรงเข้ามาดูที่พิกัดของยานซึ่งแสดงอยู่บนหน้าจอสามมิติของแท่นบังคับยาน         “ดูจากพิกัดแล้ว...เราวาร์ปออกมาห่างจากวัลฮัลลาไม่ไกลมากนัก วาร์ปอีกสักครั้งก็น่าจะไปถึงได้”         “แต่นั่นก็หมายความว่าเราออกมาอยู่ในเขตพื้นที่อันตรายด้วยน่ะสิ” อนาสตาเซียทักขึ้น         รุยและซิกมันด์หันไปมองหน้ากัน แล้วรีบดูพิกัดตำแหน่งของยานอีกครั้ง เป็นอย่างที่อนาสตาเซียทัก ตอนนี้พวกเขาหลุดออกมาจากเส้นทางโดยสารยานปกติและกำลังอยู่ในเขตพื้นที่อันตราย นั่นหมายความว่า พวกเขาอยู่ในบริเวณที่อาจจะพบกับผู้รุกรานได้ทุกเมื่อ จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 14:37:29

ความคิดเห็นที่ 2 และไม่ต้องรอให้มากความ ระบบเตือนภัยของยานเริ่มทำงาน พร้อมทั้งหน้าจอสามมิติที่แจ้งถึงอะไรบางอย่างได้ปรากฏขึ้นในตำแหน่งที่แม้จะห่างจากยานของพวกเขาอยู่มากนัก แต่มันกลับพุ่งตรงเข้ามาด้วยความ เร็วสูง และยังเร็วขึ้นเรื่อยๆ จากการคำนวณของระบบคอมพิวเตอร์ มันได้แจ้งเตือนว่า ภายในเวลา 120 วินาที วัตถุที่ว่านั้นจะมาถึงพวกเขา         ทั้งหมดรู้ได้โดยไม่ต้องพูด นั่นคือศัตรูของมนุษยชาติ เผ่าพันธุ์ต่างดาวที่ถูกเรียกว่า เซราฟ         “แย่แล้ว” ซิกมันด์ร้องขึ้น คำพูดเพียงคำเดียวนั้นบ่งบอกถึงสถานการณ์ในตอนนี้ได้ดีที่สุด         รุยรีบตรงไปนั่งที่เก้าอี้นักบินโดยไม่พูดพล่ามอะไรให้มากความ เมื่อนักบินเสียชีวิตและผู้ช่วยนักบินหมดสติ ก็จำต้องมีใครสักคนขึ้นมาควบคุมยานในตอนนี้แทน เพื่อที่จะหนีตายจากยานของผู้รุกรานที่กำลังตรงเข้ามาด้วยความเร็วสูง         ซิกมันด์พยายามจะตรงไปนั่งที่เก้าอี้ผู้ช่วยนักบิน แต่เขายังรู้สึกบอบช้ำจากการโรมรันกับผู้ช่วยนักบินเมื่อครู่  อนาสตาเซียจึงชิงไปนั่งที่เก้าอี้แทน แล้วเธอก็รีบหันไปถามรุย “นายเป็นนักบินฝึกหัดเหรอ”         “เปล่าเลย” รุยตอบกลับหน้าตาย แล้วสั่งการคอมพิวเตอร์ของยานให้เริ่มทำงาน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการหนีออกไปจากบริเวณนี้ทันที         “ระบบไฮเปอร์สเปซเพื่อเตรียมการวาร์ปจะพร้อมภายใน 200 วินาที”คอมพิวเตอร์ของยานแจ้งกลับมาเช่นนั้นหลังจากรุยป้อนคำสั่งเพื่อเตรียมการกระโจนด้วยความเร็วแสง         “มากเกินไป ใช้แค่ 60 วินาทีก็พอ” รุยสั่ง         “...ไม่สามารถทำได้  เพราะเพิ่งใช้งานไปเมื่อ 440 วินาทีที่แล้ว ระบบต้องการเวลาปรับสภาพเพื่อใช้งานครั้งต่อไป”         อนาสตาเซียแทรกขึ้น “...เท่ากับว่าเราต้องเอาตัวรอดเองในช่วงเวลาราว 1 นาที ก่อนหน้าที่ระบบจะทำงาน”         “ไม่ตลกเลยนะ” ซิกมันด์ร้อง “ยานลำนี้เป็นยานโดยสาร จะเอาอาวุธอะไรไปต้านทานยานของข้าศึกกัน”         “มีวิธีสิ”         ทั้งหมดหันไปทางเจ้าของเสียงเป็นตาเดียว ผู้ที่พูดขึ้นมาเช่นนั้นก็คือมาน่า         “มีวิธีอะไร” รุยรีบถามกลับ         “นั่นไง” มาน่าชี้ให้ทั้งหมดดูที่จอมอนิเตอร์ทางด้านบนขวา เมื่อขายภาพขึ้นจอ พวกเขาจึงเห็นว่ามันคือดงสะเก็ดอุกกาบาตจำนวนนับไม่ถ้วน         ซิกมันด์ร้องโพล่งขึ้น “จริงสิ ยังพอมีวิธีอยู่”          อนาสตาเซียรีบถามกลับ “วิธีอะไร”          ซิกมันด์ชี้ไปทางดงอุกกาบาตตามที่มาน่าชี้ให้ดูก่อนหน้านี้ “...หากเราควบคุมยานฝ่าเข้าไปในดงอุกกาบาตนั่น ต่อให้เป็นยานที่มีความเร็วสูงของพวกเซราฟก็ไม่สามารถไล่ตามพวกเราได้ง่ายๆ จากนั้นเราก็ใช้ดงอุกกาบาตเหล่านั้นเป็นกันชนเพื่อถ่วงเวลาจนกว่าระบบไฮเปอร์สเปซจะทำงาน เมื่อนั้นเราก็วาร์ปหนีออกไปจากที่นี่ทันที”         ทั้งหมดถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แล้วอนาสตาเซียก็ร้องขึ้น “นั่นเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ หากทำแบบนั้น ไม่ต้องรอพวกเซราฟหรอก ยานลำนี้จะถูกสะเก็ดอุกกาบาตชนเละก่อนน่ะสิ”         “...ไม่...มันก็ไม่แน่หรอก” รุยแทรกขึ้น “ถ้าขับเคลื่อนด้วยระบบอัตโนมัติอาจจะไม่รอด แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นบังคับด้วยมือล่ะก็...”         ว่าแล้วรุยก็ไปมองที่คันบังคับ แล้วตัดสินใจแทนทุกคน ณ ที่นั้น “ไม่มีเวลาคิดแล้ว ถือเสียว่าฝากชีวิตไว้ที่ฉันก็แล้วกัน” สิ้นคำ เขาก็จัดการออกคำสั่งให้ระบบคอมพิวเตอร์เปลี่ยนมาเป็นบังคับด้วยมือ แล้วเลื่อนมือไปจับที่คันบังคับทั้งสองอัน พร้อมหักหัวยานเพื่อมุ่งตรงไปทางดงอุกกาบาตทันที         “ช่วยดูแลเรื่องระบบขับเคลื่อนและระบบไฮเปอร์สเปซสำหรับเตรียมการวาร์ปที” รุยหันไปสั่งอนาสตาเซีย         “...ความมั่นใจในการบังคับยานมีแค่ไหนน่ะ” อนาสตาเซียรีบถามกลับ         “ไม่มีหรอก แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ” รุบตอบกลับทันควัน แล้วเร่งความเร็วจนเกือบถึงขีดสุดเพื่อไปทางเป้าหมาย เหตุเพราะยานของพวกเซราฟได้พุ่งตรงเข้ามาใกล้จนกระทั่งอยู่ในระยะที่ทั้งสี่คนมองด้วยตาเปล่าได้แล้ว         ยานของพวกเซราฟที่ปรากฏขึ้นมานั้นมีเพียงหนึ่งลำ มันเป็นยานอวกาศที่มีรูปทรงเหมือนกับแท่งคริสตัลขนาดใหญ่ ส่วนหัวและท้ายนั้นมีวงแหวนสีเงินลอยเคลื่อนอยู่ตลอด สิ่งนั้นคือแหล่งรวมศูนย์พลังงานจากยานของพวกเซราฟเพื่อใช้เป็นปืนใหญ่ในการยิงคลื่นพลังงาน ซึ่งมันได้เคยทำลายกองยานและอาณานิคมของพวกมนุษย์มาจนนับไม่ถ้วน         รุยตั้งสมาธิจนถึงขีดสุด แม้คนอื่นๆจะแสดงท่าทางว่าไม่เชื่อใจที่จะฝากชีวิตให้ เขาก็ไม่สนใจ เพราะมีเพียงเขาที่รู้ดีว่าหากใช้อำนาจจิตที่เขาซุกซ่อนไว้ออกมาอย่างเต็มพลังแล้ว การจะบังคับยานให้ฝ่าเข้าหลบดงสะเก็ดอุกกาบาตย่อมมีทางเป็นไปได้         ด้วยอำนาจจิตที่มี เขาสามารถอ่านการเคลื่อนไหวของวัตถุรอบตัวได้ล่วงหน้าและสามารถที่จะคำนวณเพื่อหลบหลีกมันได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถควบคุมยานหลบหลีกดงอุกกาบาตได้อย่างหมดจดท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน         “อีก 150 วินาที” รุยพูดพลางมองดูตัวเลขที่นับถอยหลังซึ่งแสดงบนหน้าจอ แต่ขณะนั้น ยานของฝ่ายเซราฟก็พุ่งตามเข้ามาในดงอุกกาบาตด้วยความเร็วสูง และเข้าใกล้มาเรื่อยๆชนิดที่ทุกคนต้องตะลึง เพราะพวกเขาเพียงรู้จากในข้อมูลที่สอนกันในโรงเรียนนายทหารว่ายานของพวกเซราฟมีความเร็วในการเคลื่อนที่และมีอาวุธทำลายล้างทรงอานาภาพ เหนือกว่ายานรบหรืออาวุธใดๆที่สร้างจากวิทยาการของมนุษย์ในขณะนี้         “ไม่...” อนาสตาเซียครางขึ้น เมื่อได้เห็นรูปร่างยานของเซราฟอย่างชัดเจนผ่านทางจอสามมิติ ความหลังในอดีตเมื่อสมัยเด็กผุดขึ้นอีกครั้ง ภาพที่อวกาศเกิดรอยแตกมหึมาและเจ้ายานประเภทเดียวกันนี้ปรากฏขึ้น เป็นดั่งฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนในใจของเธอมาตลอด แม้เธอพยายามอย่างสุดกำลังที่จะเอาชนะมัน แต่เมื่อได้เห็นของจริงปรากฏตรงหน้าอีกครั้ง และกำลังไล่ล่าเธออยู่ในขณะนี้แล้ว สิ่งที่เรียกว่าความกลัวก็ระเบิดออกมา         อนาสตาเซียกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พลางยกสองมือขึ้นกุมใบหน้า น้ำตาไหลเอ่อนองออกมาไม่หยุด         “...ไม่..ไม่เอา...อย่าเข้ามา!!!! คุณ...คุณแม่!!!!!”         “ตั้งสติหน่อย” รุยตะโกนบอก ขณะที่ยังตั้งสมาธิในการบังคับยาน “เธอต้องช่วยฉันควบคุมระบบไฮเปอร์สเปซนะ!!!”         “หลบไป ฉันทำแทนเอง” ซิกมันด์พูดพลางพยายามฝืนลุกขึ้น แต่ก็ไม่ไหว         ทันใดนั้น มาน่าก็เข้ามาโอบกอดอนาสตาเซียจากทางด้านหลังพลางกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา         “...ใจเย็นๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ อันนา”         ถ้อยคำเหล่าแม้จะแสนเรียบง่าย แต่อนาสตาเซียกลับรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างประหลาด เธอตั้งสติ สายตาจับจ้องไปยังจอสามมิติอีกครั้ง         ยานของเซราฟ แท่งคริสตัลขนาดมหึมา ซึ่งสร้างฝันร้ายให้เธอมาคืนแล้วคืนเล่า         “ฉัน...จะไม่ยอมตายตรงนี้เด็ดขาด!!!”         รุยรู้สึกฉงน แต่ก็เผยอยิ้มเล็กน้อย “ฝากคุมระบบไฮเปอร์สเปซด้วย” ว่าแล้วเขาก็ตั้งสมาธิให้กับการควบคุมยานต่อไปอย่างเต็มที่         อำนาจจิตขั้นสูงสุดที่แฝงอยู่ในร่างของเขากำลังแสดงพลังออกมาผ่านทางการควบคุมยาน เขาสามารถหลบหลีกได้จนหมดและหลุดออกมายังนอกบริเวณของดงอุกกาบาตจนได้ ในขณะที่ยานคริสตัลของเซราฟนั้นยังคงติดอยู่ด้านใน         “อีก 25 วินาที ระบบไฮเปอร์สเปซพร้อมใช้งาน” อนาสตาเซียรีบหันไปบอกรุย         “รับทราบ”           จากนั้นเวลาก็ถูกนับถอยหลังลงเรื่อยๆ จนกระทั่งถึง 10 วินาทีสุดท้าย ในขณะที่ทุกคนต่างคิดว่าปลอดภัยแล้วนั้น รุยก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง         ประกายแสงแวบหนึ่งพลันปรากฏขึ้นจากในดงอุกกาบาต แล้วทันใดนั้น คลื่นพลังงานแสงขนาดมหึมาก็พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว พริบตานั้น ทุกคนต่างรู้ได้ทันทีว่ามันคือคลื่นพลังงานที่ถูกยิงออกมาจากวงแหวนยักษ์บนยานของเซราฟ         “ไม่ทันแล้ว!!!” อนาสตาเซียตะโกนขึ้น         “ต้องหลบได้สิ!!!” รุยรีบหักเหยานออกจากวิถีของคลื่นพลังงานที่กำลังพุ่งเข้ามา แต่มันรวดเร็วเกินกว่าที่เขาคาดไว้ แม้จะใช้พลังพลังจิตเข้าช่วย แต่มันก็สุดกำลังเกินกว่าจะทำอะไรได้แล้ว         “เหวอ!!!!” ซิกมันด์ร้องลั่นเมื่อเห็นแสงสว่างจ้าของคลื่นแสงนั้นพุ่งเข้ามาทางท้ายยาน         ทุกคนต่างปากอ้าตาค้าง ชีวิตของพวกเขาอยู่ระหว่างความเป็นตายเพียงแค่เสี้ยววินาทีข้างหน้า แต่มีแค่คนเดียวที่ทำสีหน้าราวกับกำลังมองสิ่งสวยงาม         “...แสงสว่าง...สวยจังเลย” มาน่าพูดเบาๆในขณะที่ดวงตาของเธอกำลังเบิกกว้าง         พริบตานั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลืนหายไปกับแสงสว่าง ..............................................................         “เฮ้ ใครก็ได้ตอบกลับมาที”         เสียงเรียกซึ่งดังผ่านเครื่องส่งสัญญาณจากระบบคอมพิวเตอร์ของยานโดยสารนั้น ทำให้รุยลืมตาตื่นขึ้น เขารีบกวาดสายตาไปรอบด้าน พบว่า อนาสตาเซีย ซิกมันด์ และ มาน่า ล้วนกำลังลืมตาตื่นขึ้นเช่นกัน         “เราหมดสติไปหรือ แล้วที่นี่...”         “...พวกเรายังไม่ตาย” อนาสตาเซียพูดพลางสำรวจร่างกายตนเอง         พวกเขาทั้ง 4 คนยังอยู่ครบ 32 ทุกประการ ซึ่งสร้างความประหลาดใจ ระคนดีใจให้พวกเขาทั้งหมด         “ใครก็ได้ตอบกลับมาที...” เสียงเรียกนั้นยังคงดังขึ้นมาจากเครื่องสัญญาณ         อนาสตาเซียรีบตอบกลับ “รับทราบแล้ว ไม่ทราบว่าพวกคุณคือใคร”         “ทางเราต่างหากที่ต้องถาม เหตุใดพวกคุณจึงมาถึงที่นี่ได้”         รุยรีบแทรกขึ้น “...ที่นี่...มันคือที่ไหน...” พูดไม่ทันจบคำ ซิกมันด์กสะกิดให้เขามองออกไปทางด้านนอกยาน         ท่ามกลางห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ สิ่งก่อสร้างขนาดมหึมาเท่าที่มนุษย์เคยสร้างขึ้นบนอวกาศกำลังลอยตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของพวกเขาทั้ง 4 คน         มันคือสถานีอวกาศที่มีรูปทรงดุจดั่งหอคอยยาว ทั่วทั้งสถานีนั้นส่งแสงประกายระยิบระยับ กองยานอวกาศนับร้อยลำบินผ่านรอบสถานีไปมา มีตั้งแต่ยานขนาดเล็กพอๆกับยานโดยสารของพวกเขา ไปจนถึงยานที่มีขนาดใหญ่กว่าถึงหลายร้อยเท่า         “หรือว่านี่คือ...” อนาสตาเซียครางเบาๆ         ขณะที่มาน่านั้นเดินไปเอาหน้าแนบชิดกับกระจกยาน สายตาจับจ้องออกไปยังสถานีขาดมหึมานั้นด้วยดวงตากลมโตและเป็นประกาย         “...ในที่สุดก็มาถึง...เทวสถานแห่งสุดท้ายของเหล่าผู้กล้า...วัลฮัลลา” จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 14:37:42

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบคอมเม้นจากกระทู้ก่อนหน้าครับ citrus_tree - รับทราบครับ ในส่วนของชื่อที่หากเป็นขาไซไฟจัดๆอาจรู้สึกแปลกๆเพราะเอามาใช้เยอะ ตรงนี้จะขอรับไว้ปรับปรุงครับ นาเรเซรัน - ขอบคุณมากครับ จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 14:40:08