ความคิดเห็นที่ 1 มื้อเย็นผ่านไปอย่างเงียบๆ บนโต๊ะที่มีคนนั่งเบียดเสียดรอบๆ เช่นเคย จากนั้นลีชาจึงเก็บรวบรวมจานไปล้างตามกิจวัตร ส่วนแม่ซึ่งตั้งครรภ์ได้หกเดือนกว่าและเริ่มทำงานบ้านต่างๆ ไม่สะดวกนักพาลูกสาวทั้งสองเข้านอน อดีตนักรบนั่งพักอยู่ที่โต๊ะ อาเมียร์ตัดสินใจเข้ามาพูดกับท่านตรงๆ “ทำไมถึงปฏิเสธเขา” ท่านอาสบตากับเด็กหนุ่ม นิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนประหลาดใจ เสียงตอบราบเรียบ...แต่แฝงแววเหมือนจะถามกลับในทีว่า...ทำไมเด็กหนุ่มไม่เข้าใจ “ก็บ้านไม่เหมาะกับพวกเรา” “ไม่ใช่เรื่องบ้าน เรื่องงานต่างหาก อุตส่าห์มีโอกาสขนาดนี้แล้วแท้ๆ” อาเมียร์คิดว่าท่านต่างหากที่ทำเป็นไม่เข้าใจ “ข้าไม่อยากจับดาบอีกหากไม่จำเป็นจริงๆ เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือ” “กระทั่งจับดาบสอนคนอื่นก็ไม่ได้เลยหรือ” เขารีบรุกเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเงียบ “เจ้ามณฑลยาร์ลาธเห็นความสามารถของท่าน ถึงขั้นให้เกียรติเชิญไปสอนลูกชายเขา ทำไมไม่ลองไปดูสักครั้ง ถ้าเห็นว่าพวกเขาเป็นคนไม่ดี ค่อยปฏิเสธทีหลังก็ยังได้” “เจ้าคิดว่าคนดีคนไม่ดีดูออกง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ” อดีตนักรบแย้ง “ถ้าเป็นพวกเลวแล้วกร่างอย่างลูกเจ้ามณฑลชอร์ซายังพอว่า แต่ถ้าเป็นพวกที่เลวแล้วซ่อนหางมิดชิดจะไปรู้ได้อย่างไร” “ประสบการณ์อย่างท่าน...อย่างน้อยต้องมองออกบ้างว่าพวกเขาเชื่อถือได้แค่ไหน ถ้าเป็นขุนนางที่ดี ก็ควรมีโอกาสทำประโยชน์ให้บ้านเมืองมากกว่านี้ไม่ใช่หรือ...หรือจะปล่อยให้คนอย่างเจ้ามณฑลชอร์ซากับลูกได้อาณาจักรไปครอง” “พวกมันไม่เก่งพอจะทำได้หรอก” คำแย้งของท่านอาแสดงว่าท่านมองคนออก...ขัดกับที่บอกเมื่อครู่ ขัดกันเกินไปจนเด็กหนุ่มเคืองนัก “แล้วถ้ามีคนที่เลวเหมือนพวกมันแต่เก่งกว่า...และซ่อนหางได้แนบเนียนกว่าล่ะ ถ้ารู้ว่ามีคนดีอยู่ตรงนี้แต่ไม่ยอมส่งเสริมเขา ก็เหมือนนิ่งดูดาย...ไม่ยอมทำอะไรให้ที่นี่มันดีขึ้นนั่นล่ะ!” “อาเมียร์ เจ้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นคนดีหรือไม่ดี” “ท่านจะไปรู้ได้อย่างไรถ้าไม่ลองไปดู ข้ารู้ว่าท่านทำได้...มากกว่าแค่สอนดาบเสียด้วย แต่ก็ไม่ยอมทำเอง” เด็กหนุ่มลดเสียงลง แทบเป็นอ้อนวอน...ต่อใครอีกคนที่เขาเคยรู้จักในร่างตรงหน้า “ข้ายังเชื่อในจอมทัพเนมอสอยู่ ข้าคิดว่า...ถ้าเป็นท่านผู้นั้น...จะต้องไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบหมู่บ้านกลาสเดลอีก จะไม่ปล่อยให้ใครต้องเจอเคราะห์กรรมอย่างลีชา และจะไม่ปล่อยให้ทรราชได้ปกครองอาณาจักรแน่ๆ” อดีตนักรบกลับเบือนหน้าไปอีกทาง คำตอบของท่านเบาแทบเป็นกระซิบเช่นกัน “จอมทัพเนมอสเป็นแค่ตำนานไปแล้ว แต่ถึงมีตัวตนจริง เขาก็เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไม่ได้หรอก มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น อาเมียร์” ใช่...มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น แต่แน่ใจหรือว่ามันไม่ได้ยากเช่นกัน...เพราะท่านไม่แม้แต่จะพยายามเอง เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น “ในเมื่อมีโอกาสแล้ว...กระทั่งส่งเสริมให้คนดีเป็นกษัตริย์ก็ไม่ได้เลยหรือ” “เราไม่มีทางรู้หรอกว่าใครเป็นคนดีจริงๆ จะให้ทำอย่างนั้นได้อย่างไร” “ถึงอย่างนั้น...ก็เอาแค่คนที่ดูดีที่สุดเท่าที่มีอยู่ก็ได้” “เจ้าอยากให้ข้าไปช่วยคลุมถุงชนให้คนอื่นนักหรือ!” เขาฟังออกว่าท่านอาเริ่มเหลืออด “ไม่ว่าใครจะขึ้นเป็นราชาก็ต้องแต่งงานกับเจ้าหญิง เคยคิดบ้างไหมว่าเจ้าหญิงจะมีความสุขที่ต้องแต่งงานกับคนที่ตัวไม่รู้จักหรือเปล่า” “การแต่งงานของเชื้อพระวงศ์เป็นหน้าที่ เจ้าหญิงต้องยอมรับเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว!” ซิอ์บุลเบิกตากว้าง เหมือนไม่คาดฝันกับคำนั้น อาเมียร์ประหลาดใจ ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ตัดสินใจพูดต่อ “ที่สำคัญกว่าคือคนคนนั้นต้องเป็นราชาที่ดีและมีความสามารถ—” “หยุดเดี๋ยวนี้!” อดีตนักรบพลันเงยหน้าขึ้น เสียงกร้าวเหมือนคำสั่งแม้จะยังแผ่วเบา อาเมียร์นิ่งงันทันที เมื่อครู่เขายังพูดได้เหมือนน้ำบ่า ต้อนอีกฝ่ายด้วยวาจาใกล้จนมุม แต่แค่เพราะคำพูดสั้นๆ กับสายตาแข็งกร้าวเท่านั้น...เขากลับรู้สึกเหมือนตนเองถูกกดไว้ กดและบีบให้หดเล็กลง...ไร้พลัง...เป็นแค่ส่วนเกินที่พล่ามอะไรไม่เข้าเรื่อง “ข้าไม่อยากทำ ไม่ว่าใครพูดอย่างไรก็จะไม่ทำ พอเสียที” เขาจ้องหน้าเด็กหนุ่ม อาเมียร์พยายามมองตอบด้วยสายตาแข็งกร้าวเช่นเดียวกัน แต่สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าลงก่อน เขาแพ้...สายตานั้นบ่งบอกชัดแล้วว่าตนสู้ไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น... “ถ้าเป็นเสด็จพ่อต้องไม่คิดอย่างนี้แน่ๆ...” อาเมียร์กระซิบเบาๆ “ถ้าเป็นเสด็จพ่อคงจะทำอะไรมากกว่านี้...ถ้าเป็นเสด็จพ่อล่ะก็...” “คนคนนั้นตายไปแล้ว” ซิอ์บุลพูดทันควัน “พูดถึงขึ้นมาจะมีประโยชน์อะไร” “ตายไปแล้ว...ใช่สิ เสด็จอาก็ต้องการให้เป็นอย่างนั้นนี่ ไม่อย่างนั้นจะมีวันที่เสด็จอากับเสด็จแม่ได้ครองคู่กันหรือ!” เด็กหนุ่มเริ่มเหลืออดจริงๆ เสียงของเขาห้วนแข็งและดังขึ้นโดยไม่ทันห้าม มือยกขึ้นกำจี้เขี้ยวราชสีห์ที่สวมติดคอซึ่งเคยเป็นต่างหูเครื่องรางของเสด็จพ่อ หวังจะดึงพลังจากสิ่งที่พระองค์มอบไว้ “แต่ข้ายังไม่ลืมหรอก...ว่าเสด็จพ่อ...ว่าพ่อแท้ๆ ของข้าคือพระเจ้าดอร์มิน อะไรบางอย่างในตัวทำให้ข้าอยู่เฉยไม่ได้ เพราะข้ารู้ว่าเสด็จพ่อไม่ต้องการให้ข้านิ่งดูดายอย่างนั้น” “อาเมียร์...” เสียงของท่านอาแหบพร่า “ข้าคือทัมมุซต่างหาก!” เขาตวาดโดยไม่เงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องอยู่แต่ที่เขี้ยวราชสีห์ของเสด็จพ่อ “เจ้าชายทัมมุซยังไม่ตาย เจ้าชายทัมมุซจะตายไม่ได้...” ใช่...เขาจะไม่ปล่อยให้ตนเองเป็นซากศพแปลกประหลาดอีกต่อไป อาเมียร์ต่างหากที่ไร้ชีวิต...ได้แต่ถูกหลอกหลอนด้วยฝันสีแดงจนไม่เป็นอันทำอะไร...ขณะที่เจ้าชายทัมมุซที่ควรตายไปแล้วยังคงอยู่ มีสำนึก...มีตัวตน...มีจุดมุ่งหมาย... “เลิกพูดจาเหลวไหลเสียที!” “ข้าไม่ได้เหลวไหล!” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาร้อนผ่าวพร่าเลือน คำพูดหลั่งไหลรวดเร็วกว่าหยดน้ำเหล่านั้น “เสด็จอาได้แต่งงานกับเสด็จแม่สมใจ มีลูกๆ ของตัวเอง...อยากทำไร่ไถนาก็ได้ทำ...มีชีวิตตามที่ต้องการทุกอย่าง...แต่เสด็จอาเคยคิดบ้างไหมว่าข้าต้องการอะไร!” “ก็เจ้าไม่เคยบอก—” “ไม่เคยบอก...หรือท่านไม่เคยคิดจะฟังกันแน่!” อาเมียร์โต้กลับ “ข้าพยายามหาหนังสืออ่านเท่าที่ทำได้ ข้าอ่านออกเขียนได้...ข้าทำได้มากกว่านั้น แต่ก็ได้แต่ช่วยท่านทำไร่เลี้ยงสัตว์ ข้าว่าจะลองเป็นเสมียน...แต่ท่านกลับบอกให้ข้าไปทำงานโรงแรม คอยยกกระเป๋า...คอยยกอาหาร...คอยเลี้ยงม้าให้คนอื่น!” “งานที่นั่นมันใกล้บ้านมากกว่า” ท่านอาใช้เสียงหนัก พูดช้าๆ เหมือนพยายามข่มใจ “ แล้วตอนที่ข้าไม่อยู่ก็ต้องมีคนคอยดูแลบ้าน” “แต่ข้าจำเป็นต้องทำงานแบบนั้นด้วยหรือ! ถึงตอนนี้จะไม่ได้เป็นเจ้าชายอีกแล้ว...แต่ทุกอย่างที่ข้าเรียนมา...ทุกอย่างที่เสด็จพ่อเสด็จแม่กับท่านสอนให้...ข้าจะเรียนไปทำไมถ้าลงท้ายก็ได้แค่ทำไร่ ใช้แรงงานแบบนั้นไปวันๆ!” “อาเมียร์ ถ้าเจ้าอยากทำอย่างอื่น พ่อ—“ “ท่านไม่ใช่พ่อข้า!” ทั้งผู้พูดและผู้ฟังชะงักพร้อมกัน อดีตนักรบก้มหน้าลง อาเมียร์เสมองไปทางอื่น ไม่นึกเลยว่าเขาเผลอหลุดคำพูดที่ไม่มีใครในบ้านอยากได้ยินออกไปอย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่มันเป็นความจริง ซิอ์บุลเป็นแค่พ่อเลี้ยง ถึงจะเป็นอาและญาติผู้ใหญ่ที่เขาเคารพ ก็ไม่มีทางเทียบเท่าเสด็จพ่อไปได้ ทุกวันนี้เขายอมเรียกอีกฝ่ายว่า ‘พ่อ’ ต่อหน้าคนอื่นๆ แค่เพราะอยากให้แม่สบายใจ  และไม่อยากอธิบายเรื่องยุ่งยากให้คนนอกครอบครัวฟัง...ก็เท่านั้นเอง “ถ้าเจ้าอยากทำอย่างอื่น ข้าก็ไม่ว่าอะไร” ท่านอาพูดขึ้นเบาๆ “เพียงแต่รอให้เรามีที่อยู่ลงตัว แล้วก็...รอเจ้าโตกว่านี้อีกหน่อย ขอแค่งานไม่ผิดกฎหมายและศีลธรรม เจ้ามีสิทธิ์เลือกทำตามใจชอบทั้งนั้น” แล้วเมื่อไรท่านถึงจะคิดเสียทีว่าข้าโตแล้ว อายุสิบเจ็ดเขาไม่ถือว่าเป็นเด็กแล้วไม่ใช่หรือ... อาเมียร์นึกอยู่ในใจ ไม่ทันได้พูดถาม แม่ก็เข้ามาในห้องเสียก่อน เด็กหนุ่มจึงรีบขอตัวไปเข้านอนโดยอ้างว่าต้องรีบไปทำงานแต่เช้า และท่านอาก็ไม่รั้งเขาไว้ อาเมียร์แทบลืมตาโพลงในคืนนั้น เขาคิด...คิดแล้วคิดอีก คิดอะไรมากมายในฐานะทัมมุซ คิดจนเช้ามืด สุดท้ายลุกขึ้นแต่งตัว หยิบสิ่งของเท่าที่จำเป็นใส่ย่าม แล้วออกจากบ้านเช่าเสียก่อนตะวันขึ้น แต่เขาไปที่โรงแรมครู่เดียว และไม่ไปทำงานที่นั่นอีกเลย * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:30:07

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๗ แพ้ชนะ “บราน” ชายหนุ่มหลังคอกเสมียนขมวดคิ้ว “ที่นี่ไม่มีเจ้าหน้าที่ชื่อนั้นเลย” “แต่เขาบอกให้มาหาที่ศาลาเมืองนี่...ขอรับ” อาเมียร์ตัดสินใจลงท้าย “แล้วเจ้ามีธุระอะไรกับเขาหรือ” เด็กหนุ่มนิ่งนึกอยู่เป็นนานว่าจะตอบอย่างไร “ข้า...จะมาสมัครงานขอรับ” “สมัครงาน” หัวคิ้วของคนตอบยิ่งเลื่อนเข้าใกล้กันกว่าเดิม “ที่ศาลาเมืองน่ะหรือ” “เอ้อ...” อาเมียร์คิด แล้วก็ได้ข้อสรุปว่าไม่ควรตอบตามตรง “ข้าก็ไม่แน่ใจขอรับ ต้องถามท่านบรานดูก่อน” “แต่ข้าบอกแล้ว ที่นี่ไม่เจ้าหน้าที่คนไหนชื่อบรานเลย” “ดูเหมือนเขาจะเป็นนายหน้าค้าที่ดิน แล้วก็น่าจะเป็นนายหน้าหางานด้วยขอรับ” “นายหน้าก็ต้องทำงานในสำนักงานจัดหาสิ ไม่ใช่ศาลาเมือง” เสียงคนตอบเริ่มแข็งขึ้น “มาถูกที่หรือเปล่า” “ก็เขาบอกให้ข้ามาหาที่นี่นี่ขอรับ” เด็กหนุ่มยืนยัน แล้วก็ถามเพิ่มเมื่อนึกได้ “หรือเขาจะมาติดต่อที่ศาลาเมืองบ่อยๆ เลยให้มาหาที่นี่ เป็นไปได้ไหมขอรับ” “เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้าจะรอ ก็นั่งอยู่แถวนี้ได้จนถึงเวลาปิดทำการนั่นล่ะ” ชายหนุ่มว่าพลางผายมือไปทางม้านั่งยาวหลายแถวในโถงด้านหน้า ซึ่งมีชาวเมืองนั่งรอติดต่อธุระต่างๆ อยู่พอสมควรแม้จะยังเช้า อาเมียร์จำใจเดินไปหาที่ว่างบนม้านั่งแล้วทิ้งตัวลง คิดว่าจะทำอย่างไรหากวันนี้บรานไม่มา เด็กหนุ่มมีเงินติดตัวมาบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก เขาไม่อยากกลับบ้าน รู้ว่าหากกลับไปย่อมถูกดุว่าและห้ามออกข้างนอกด้วยวิธีใดสักวิธีแน่นอน ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจความห่วงใยของทุกๆ คนในบ้าน ทว่าหากจะมาหาบรานก็มีแต่ต้องหลบออกมาโดยไม่ให้ใครรู้ แล้วถึงเขาไม่อยู่บ้านก็ไม่ได้ขาดอะไรเลย ที่นั่นมีท่านอาคอยดูแลทุกคน ลีชาก็ช่วยแม่ได้มาก ที่ที่เด็กหนุ่มควรอยู่คงเป็นที่อื่น หากท่านอาเลือกครอบครัวมาก่อนธีร์ดีเร...เขาก็จะเลือกธีร์ดีเรก่อนแทนท่าน หากมาทางนี้ อย่างน้อยความสามารถของเขาคงช่วยที่นี่ได้ ดีกว่าปล่อยให้อาณาจักรที่พวกเขาหวังจะใช้เป็นเรือนตายถูกพวกขุนนางโกงกินสูบเลือด ถูกโจรรังควานและมีคนเคราะห์ร้ายอย่างเกล็นกับลีชาไม่มีที่สิ้นสุด เพื่อกันไม่ให้ตนเองคิดฟุ้งซ่าน อาเมียร์หยิบหนังสือที่ติดตัวมาด้วยอ่านฆ่าเวลา แต่ผ่านไปราวสี่ห้าหน้า เสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ดังก้องบนพื้นหินขัด เด็กหนุ่มเงยหน้าจากหนังสือ เห็นชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา พวกเขาสวมเครื่องแบบทหารยามประจำศาลาเมือง มีชายคนเดียวตรงกลางขบวนที่ไม่ได้แต่งเครื่องแบบ แต่เป็นชุดสีอ่อนดูภูมิฐานเหมือนขุนนาง ทั้งชาวบ้านและเจ้าหน้าที่ในโถงลุกขึ้นยืน ค้อมคำนับคนกลุ่มนั้น...หรือที่ถูกน่าจะเป็นขุนนางในกลุ่ม เด็กหนุ่มจึงรีบทำตาม ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นตาอย่างประหลาด แม้สีผมจะเปลี่ยนเป็นน้ำตาลและบางลงตรงกระหม่อมจนเห็นได้ชัด “ท่านบราน!” พวกทหารเลื่อนมือไปแตะด้ามกระบองสั้นอย่างระแวดระวัง แม้เด็กหนุ่มจะไม่มีอาวุธอะไรเลย ทุกคนที่มาติดต่อศาลาเมืองย่อมต้องฝาก...หรือที่จริงคือถูกริบอาวุธใดๆ ก็ตามตั้งแต่เข้าประตูใหญ่ด้านหน้าแล้ว ชายที่ดูเหมือนบรานขมวดคิ้ว แต่แล้วก็รีบถามในไม่ช้า “เจ้า...ลูกชายของท่านซิอ์บุลใช่ไหม” “ใช่ขอรับ” อาเมียร์รีบพยักหน้า เห็นผู้ฟังเริ่มยิ้มน้อยๆ “ท่านพ่อของเจ้าตกลงแล้วหรือ” “เอ้อ...” เด็กหนุ่มอึกอัก “ยังขอรับ แต่ข้า...ข้ายินดีเป็นกำลังให้ท่านเจ้ามณฑลขอรับ” “อ้อ” ‘บราน’ ปรายตามองหนังสือที่เขาถืออยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ “เข้ามาพูดใน ‘ห้องทำงาน’ ของข้าเถอะ” อาเมียร์เก็บย่ามของตน แล้วก็เดินตามหลังขบวนนั้น ผ่านด้านหลังคอกเสมียนไปตามทางเดินยาว ก่อนจะมาหยุดหน้าประตูห้องขนาดใหญ่ที่มีตราประจำมณฑลยาร์ลาธ อันเป็นรูปมังกรน้ำชูหัวขึ้นจากเกลียวคลื่น เพียงเท่านี้ สิ่งที่อาเมียร์สงสัยมาตลอดทางก็พลันกระจ่างทันที แต่เขายังไม่ปริปาก รอให้เหล่าผู้คุ้มกันคำนับ ‘บราน’ แล้วเดินจากไป เหลือองครักษ์คนเดียวอยู่ในห้องกับทั้งสอง “ท่านคือท่านเจ้ามณฑล” อาเมียร์เอ่ยเบาๆ ทันทีที่ประตูห้องปิดลง “ใช่ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกแต่แรก” เจ้าของห้องนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ หลังโต๊ะทำงานไม้ขัดเงาวับ “เรียกข้าว่าเบเรคก็ได้” “ขอรับ ท่านเบเรค” “เจ้าอยากมาทำงานกับข้าหรือ” “ขอรับ” เด็กหนุ่มตอบแล้วรีบเสริม “ข้าอาจไม่เก่งอย่าง ‘พ่อ’...แต่จะตั้งใจทำงานสุดความสามารถขอรับ” “‘ความสามารถ’ ที่ว่า เกี่ยวกับหนังสือนั่นหรือเปล่า” เจ้ามณฑลพยักพเยิดมาทางของที่เขาถือติดมือ “ก็...ใช่ขอรับ” เด็กหนุ่มนึกชมสายตาอันแหลมคมของอีกฝ่าย ซึ่งเริ่มพูดเรื่องหนังสือที่เขาตั้งใจนำติดมาเป็นหลักฐานพิสูจน์ความสามารถของตนก่อนเสียอีก “ยูโทเปีย...ไม่ใช่เรื่องที่คนหนุ่มทุกคนในสมัยนี้จะอ่านกันหรอก เจ้าอ่านจบหรือยัง” “ห้ารอบได้ขอรับ ข้าไม่ค่อยมีโอกาสเจอหนังสือใหม่ๆ เล่มนี้ก็ได้มาจากพ่อค้าของเก่าอีกที” อาเมียร์ตอบพลางพลิกหน้ากระดาษที่เหลืองกรอบ และมีรอยมอดแทะตามขอบประปราย “ข้าคิดว่าเป็นหนังสือดีทีเดียว ไม่นึกว่าจะมีคนขายถูกถึงเพียงนี้” “น่าเสียดายแทนเจ้าของหนังสือเดิม แต่น่ายินดีสำหรับเจ้า” ท่านเบเรคเปรย “แล้วเป็นอย่างไร ชอบไหม” “ชอบขอรับ ข้าคิดว่าแนวคิดการบริหารบ้านเมืองในนี้ดีมาก เสียแต่คงนำมาใช้จริงได้ยาก” “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” เจ้ามณฑลถามยิ้มๆ “เพราะ...คงต้องปลูกฝังความคิดใหม่ให้ผู้คนนานหลายปีขอรับ” อาเมียร์ตอบ “ทั้งเรื่องเลือกผู้ปกครองตามคุณสมบัติแทนที่สายเลือด เรื่องไม่หวงทรัพย์สินหรือยึดติดกับที่ดินที่อาศัย กว่าจะสร้างอาณาจักรแบบยูโทเปียได้อย่างสมบูรณ์คงต้องใช้เวลาราวสามสี่ชั่วอายุคน ยิ่งไม่นับว่าจะมีผู้ยินดีสืบทอดต่อหรือเปล่า ข้าคิดว่าคนที่ต้องการอำนาจเหนือคนอื่นๆ ยังมีอีกมากขอรับ” “นั่นสิ ปัญหาสำคัญของยูโทเปียคือมนุษย์ต้องทิ้ง ‘ธรรมชาติของมนุษย์’ ไปทั้งหมดเสียก่อน ถึงจะสร้างสังคมสงบสุขอย่างสมบูรณ์แบบได้ แล้วก็คงไม่มีใครกล้าเสนอใช้วิธีตามแบบหนังสือเล่มนี้ด้วยกระมัง ก็นักปรัชญาที่เขียนมันถูกประหารแค่เพราะไปขัดพระทัยองค์กษัตริย์เรื่องการอภิเษกใหม่เสียนี่” ท่านเบเรคถอนใจ “ประวัติศาสตร์ตอนนั้นสนุกยิ่งกว่าละครเสียอีก แต่เจ้าเป็นคนต่างชาติ คงไม่รู้ถึงขนาดนี้” “ขอรับ” เขาตอบ “ข้ามีหนังสือประวัติศาสตร์บ้าง...รู้สึกจะเป็นประวัติการครองราชย์ขององค์ราชา แต่ในนั้นก็ไม่มีเรื่องนี้เลย” “ไม่มีหรอก เพราะนั่นเป็นเล่มที่คณะปราชญ์ในราชสำนักเขียนตามพระบัญชากษัตริย์ แต่เล่มอื่นๆ ข้ามีให้อ่าน ถ้าเจ้าชอบยูโทเปีย ก็น่าจะชอบการผจญภัยของกัลเลฟาร์ด้วย เล่มนั้นก็สนุก เสียดสีแรงกว่านี้มาก แต่ไม่ใคร่เสนอทางแก้ไขปัญหาสักเท่าไร” “เรื่องนั้น...ข้าก็ไม่เคยอ่านขอรับ” อาเมียร์รู้สึกในทันใดนั้น...ว่าตนยังมีเรื่องต้องอ่านต้องศึกษาอีกมากมายเหลือเกิน “อย่างนั้นหรือ” อีกฝ่ายรับยิ้มๆ เช่นเคย “แล้วเจ้าเคยอ่านอะไรมาบ้าง” “ตำราพิชัยสงคราม ประพันธศิลป์กับวาทศิลป์ รัฐศาสตร์ แล้วก็...” อาเมียร์นึกชื่อหนังสือต่างๆ ที่เคยอ่านหรือเรียนมาแต่เยาว์วัย “เป็นตำราโบราณของดินแดนทางใต้ทั้งนั้น บางอันออกจะเก่าสักหน่อย แต่ก็ใช้ได้ดีทีเดียว” ท่านเบเรคเปรยอย่างพอใจ “ข้านึกไว้ไม่ผิดว่าท่านซิอ์บุลไม่ได้เป็นแค่อดีตนักรบรับจ้างธรรมดาแน่ๆ” อาเมียร์เริ่มยิ้มเจื่อนๆ ลังเลว่าควรตอบอย่างไรดี “แต่ข้าจะไม่ถามอะไรหรอก ขอแค่เห็นว่าเจ้ามีความสามารถและไว้ใจได้ก็พอแล้ว” ท่านเบเรคพูดต่อ “เฟลิมลูกข้าควรจะมีอาจารย์คอยทบทวนวิชาต่างๆ ให้สักคน แล้วเรื่องวิชาต่อสู้ เจ้าคงได้มาจากพ่อไม่น้อยเหมือนกัน” เสียงเคาะประตูดังขึ้น องครักษ์ตรงไปเปิดหลังจากท่านเบเรคโบกมือเป็นสัญญาณ “มีชายแขนเดียวมาถามหาลูกชายขอรับ...น่าจะเป็นพ่อของคนที่ท่านพูดอยู่ด้วย” ชายที่หน้าประตูรีบรายงาน “‘พ่อ’...” เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ รู้สึกขุ่นมัวขึ้นทันควัน แต่ก็ตัดสินใจว่าจะหนีไม่ได้ “ข้าต้องรีบไปพูดกับเขาเดี๋ยวนี้เลยขอรับ” * * * * * ชายวัยกลางคนสีหน้าถมืงทึงยืนอยู่กลางโถง กลายเป็นจุดรวมทุกสายตาไปแล้วเมื่ออาเมียร์ออกมา เด็กหนุ่มตัดสินใจยืนด้านหลังคอกเสมียน ในระยะห่างที่แน่ใจได้ว่าอีกฝ่ายจะไม่สามารถลากตัวเขาออกไปเสียก่อนจะได้พูดคุยกัน ท่านอาก้าวยาวๆ เข้ามาประจันหน้ากับเขา “คิดจะทำอะไรของเจ้า” “ไปตามทางเดินของข้าเสียที” อาเมียร์ตอบหนักแน่นที่สุด “ทางเดิน...หนีออกจากบ้านอย่างนี้น่ะหรือ รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหน” “ถ้าจัดการเรื่องที่นี่เรียบร้อยแล้วข้าจะติดต่อไป” “เมื่อไร” “เมื่อข้ารู้แน่แล้วว่านี่คือสิ่งที่ข้าควรทำ” “เป็นสุนัขรับใช้พวกขุนนาง...นี่หรือสิ่งที่ควรทำของเจ้า” ท่านอาแค่นเสียง “ไม่ใช่สุนัขรับใช้” อาเมียร์หน้าตึงขึ้น “ข้าจะดูให้แน่ใจว่าลูกชายของเจ้ามณฑลที่นี่เป็นคนดี แล้วข้าก็จะสอนเขาให้มีความสามารถพร้อมเป็นกษัตริย์” “เจ้าแน่ใจหรือว่าทำได้” เด็กหนุ่มพยายามสะกดโทสะที่ลุกวาบในใจ พูดด้วยเสียงเบาลง “มีใครอีกคนเลี้ยงข้ามาเพื่อเป็นอะไร...ท่านก็รู้ ทำไมข้าจะทำไม่ได้!” “เจ้าคิดว่าตัวเองรู้ดีจนสอนคนอื่นได้แล้วหรือ” “ถ้าไม่ลอง ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าทำได้หรือไม่” “อาเมียร์ เจ้ายังไม่โตพอสำหรับเรื่องแบบนี้” ทั้งแววตาและเสียงพูดของท่านอาอ่อนลงบ้าง “กลับไปด้วยกันเถอะ รอให้เจ้าโตกว่านี้อีกสักหน่อย ถึงตอนนั้นจะมาสมัครเป็นเจ้าหน้าที่บ้านเมืองหรือพยายามสร้างตัวเป็นขุนนางก็ตามแต่เจ้า” “แล้วเมื่อไรท่านถึงจะคิดว่าข้าโตแล้วเสียที” อาเมียร์ย้อนถาม “ตอนที่ท่านยัดเยียดให้ข้าคิดแบบท่านให้ได้น่ะหรือ” “อาเมียร์!” สีหน้าของท่านอายิ่งเคร่งเครียด “ข้าทำไม่ได้” เด็กหนุ่มสั่นศีรษะ “และข้าไม่อยากกลายเป็นคนที่ประนีประนอมกับทุกอย่างได้เหมือนท่านด้วย” “อาเมียร์” เสียงของท่านอาเริ่มห้วนขึ้น “จะกลับไปด้วยกันดีๆ หรือข้าต้องใช้กำลังบังคับ” เด็กหนุ่มเกิดความคิดแวบกับคำพูดนั้น “เอาสิ ใช้กำลังเลย มาสู้กันให้รู้แพ้ชนะสักครั้งก็ดี” อาเมียร์เสนอ “ถ้าข้าแพ้ ข้าจะยอมกลับไปกับท่าน จะยอมทำตามที่ท่านสั่งทุกอย่าง แต่ถ้าข้าชนะ ท่านต้องร่วมมือกับข้า ช่วยฝึกลูกชายท่านเจ้ามณฑล” อดีตนักรบนิ่งเงียบขมวดคิ้วพักหนึ่ง ก่อนจะย้อนถาม “เจ้าแน่ใจหรือ” เด็กหนุ่มพยายามรักษาสีหน้าท้าทายและมั่นใจเอาไว้ แม้กังขาเช่นกันว่าเขาสามารถเอาชนะอดีตอาจารย์ของตน...แม้ในยามที่อีกฝ่ายเหลือมือเพียงข้างเดียวและแก่ตัวลง...ได้หรือไม่ “ข้าอยากเสี่ยงดู...หรือท่านไม่กล้าเสี่ยง” “ก็ได้ ออกมาสู้กันเลย” “ไม่ใช่ตอนนี้ เราต่างคนไม่มีอาวุธ ที่นี่ก็ไม่สะดวก” “ใช้ลานฝึกซ้อมที่จวนของข้าก็ได้” บุคคลที่สามเสนอ “ข้าจะส่งรถม้าไปรับท่านซิอ์บุลพรุ่งนี้เช้า คงไม่ขัดข้องใช่ไหม...ถ้าข้ากับลูกจะขอดูเป็นพยาน” เด็กหนุ่มหันไปเห็นท่านเจ้ามณฑลยืนอยู่ข้างหลัง นึกขอบคุณอีกฝ่ายที่รับแผนการของเขาได้รวดเร็ว “ขอบคุณขอรับ ท่านเบเรค” ท่านอามองชายที่เขาเรียกอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็ไม่พูดอะไรเรื่องนั้น และหันกลับมาทางเขาแทน “ตกลง หมดเรื่องแล้วก็กลับบ้านเสียที” อาเมียร์สั่นศีรษะทันควัน “ข้าจะไม่กลับ...จนกว่าจะรู้แพ้รู้ชนะกันเสียก่อน” แน่ละ หากหลวมตัวกลับไปด้วยก็ไม่รู้ว่าท่านอากับแม่จะหาเรื่องกันไม่ให้เขาไปจวนของท่านเจ้ามณฑลอีกหรือไม่ “แล้วเจ้าจะไปอยู่ที่ไหน” อดีตนักรบตั้งคำถาม “ข้าสัญญากับอาเมียร์ไว้ว่าวันนี้จะพาเขาไปดูหนังสือที่จวน มีเล่มที่อยากให้เขาอ่านอยู่พอดี” ท่านเบเรคช่วยเขาไว้อีกครั้ง “ท่านซิอ์บุลคงไม่ขัดข้องใช่ไหม” ท่านอาสบตากับเจ้ามณฑลอย่างแข็งกร้าว ทว่าอีกฝ่ายยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตร สุดท้ายจึงตอบ “ข้าคงไม่ขัดข้องหรอก หากเขาไม่เถลไถลกลับบ้านเกินเวลา และไม่หนีหายมาแต่เช้ามืดโดยไม่บอกกล่าว” “ก็ถ้าบอก...ท่านจะยอมให้ข้ามาหรือ” เด็กหนุ่มโต้กลับ “อย่างที่บอก คืนนี้ข้าจะยังไม่กลับ รอดูผลแพ้ชนะพรุ่งนี้เสียก่อน” “แล้วเจ้าจะไปพักที่ไหน” อดีตนักรบตั้งคำถาม “ที่จวนของข้าเอง” ท่านเจ้ามณฑลรับอีกครั้ง “จวนกว้างขวาง หาห้องพักให้อาเมียร์แค่ห้องเดียวไม่ลำบากเลย ท่านซิอ์บุลไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลเขาเป็นอย่างดี...อย่างน้อยก็จนกว่าพวกท่านจะได้ประลองกัน” “ก็ได้” ท่านอาจำใจรับในที่สุด แม้จะดูไม่สบอารมณ์นัก “เจ้าก็อย่าก่อปัญหาให้ ‘ท่านเบเรค’ ของเจ้าแล้วกัน อาเมียร์” อดีตนักรบกลับหลังหัน และทิ้งท้าย “เตรียมตัวสู้ให้เต็มที่ล่ะ ข้าเกลียดการประลองกับคนที่ตั้งใจแค่ครึ่งๆ กลางๆ” “แน่นอน” เด็กหนุ่มรับหนักแน่น “ท่านซิอ์บุลผู้เก่งกาจ ข้าจะทำให้ท่านแพ้ให้ได้” อีกฝ่ายเพียงเดินจากไปโดยไม่ตอบคำท้าทายของเขา และอาเมียร์ก็รีบขอท่านเจ้ามณฑลกลับไปดูลานประลองที่จวนทันทีที่ลับร่างของอดีตนักรบ โดยลืมเรื่องท้องที่ว่างเปล่าของตนไปเสียสนิท หากจะรับมือกับคนที่ทั้งมากฝีมือและมากประสบการณ์กว่าเขา ก็จำต้องเตรียมพร้อมไว้เสียเนิ่นๆ * * * * * กว่าจะกลับถึงบ้านเช่าในตอนเย็น ซิอ์บุลถอนใจเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวัน สังหรณ์ในทางร้ายของเขามักจะแม่นเสมอ แต่เขาก็ไม่เคยเชื่อมันเสียที อดีตนักรบรู้สึกตั้งแต่เช้าแล้วว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากล คงเพราะเสียงกุกกักซึ่งปลุกตนตอนอาเมียร์ลุกจากที่นอนเช้ากว่าปกติ แต่เขาก็นอนต่อ คิดเพียงว่าเด็กหนุ่มคงเตรียมตัวออกไปทำงานที่โรงแรม มารู้ว่าอาเมียร์นำอาวุธกับเสื้อผ้าเครื่องใช้ส่วนตัวบางส่วนไปด้วยก็เมื่อคนอื่นๆ ตื่นกันหมดบ้าน ครั้นไปที่โรงแรม ก็ได้ความว่าเด็กหนุ่มแวะมาเพียงครู่เดียว เพื่อขอโทษที่ต้องลาออกกะทันหัน ยังดีที่อดีตนักรบจำได้ว่าบรานพูดถึงศาลาเมือง เขาจึงเสี่ยงไปและพบอาเมียร์ที่นั่น ทว่าอีกฝ่ายยังคงดื้อด้านไม่เปลี่ยน เขาพยายามคิดว่าความดื้อรั้นอารมณ์แรงเป็นลักษณะธรรมดาของวัยหนุ่ม แต่ก็ยังนึกถึงใครอีกคนที่ตนจำได้ว่าเคยกราดเกรี้ยวและอ้างเหตุผลเข้าข้างตนเองเช่นนั้น ไม่รู้ว่าพี่ชายต่างมารดาที่เกิดห่างกันไม่กี่เดือนของตนอบรมอาเมียร์มาอย่างไรบ้าง ...ได้แต่หวังว่าคงไม่อบรมให้โตขึ้นมาเป็นอย่างพระองค์โดยสมบูรณ์แบบ... ซิอ์บุลกลัวว่าตนไม่ใช่พ่อที่ดีนัก พื้นนิสัยและความรู้ของเขาเป็นทหารอาชีพมากกว่าเชื้อพระวงศ์หรือนักปกครอง หากพูดถึงวิชาการใดๆ ก็ตาม เด็กหนุ่มมีมากและจดจำได้ดีกว่าเขา ซ้ำยังมีไหวพริบมากกว่าในหลายเรื่อง ตอนเขากลายเป็น ‘พ่อ’ ของอาเมียร์ เด็กหนุ่มอายุได้สิบสองปี ถือว่าโตจนรู้ผิดชอบชั่วดีพอสมควรแล้ว อดีตนักรบจึงไม่ค่อยสั่งสอนแกอย่างเปิดเผย...และคิดว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้ตนทำอย่างนั้นเช่นกัน ตอนนี้ ได้แต่หวังว่าความพ่ายแพ้ในวันพรุ่งจะทำให้อาเมียร์ยอมฟังเขา และจบเรื่องนี้ได้อย่างเงียบๆ เสียก่อน ค่ำนั้น อดีตนักรบจึงบอกทุกคนเพียงว่าอาเมียร์เดินทางไปติดต่อธุระบางอย่าง อย่างเร็วสุดอาจจะกลับมาพรุ่งนี้ หรือมิเช่นนั้นก็ภายในสองวัน ครั้นได้เวลาเข้านอนถึงเปิดเผยความจริงกับภรรยาเพียงคนเดียว สิมาฟังด้วยสีหน้ากังวล ตั้งแต่อาเมียร์ไปที่ใด และเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาไปพบเด็กหนุ่ม “ท่านไม่อยากทำงานกับเจ้ามณฑลนี่คะ” หญิงสาวเปรยทันทีที่เขาบอกไปว่ารับคำท้า “เจ้าคิดว่าข้าจะแพ้คนที่ตัวเองสอนมากับมือหรือ” ซิอ์บุลย้อนเรียบๆ หญิงสาวถอนใจ “ข้าเชื่อว่าท่านมีประสบการณ์กว่าเขา แต่เรื่องพนันขันต่อจะวางใจได้อย่างไร” “นั่นล่ะ ข้าอยากให้เขารู้เสียบ้างว่าตัวเองใช่จะเก่งไปทุกอย่าง จะได้เลิกคิดไปเป็นครูสอนคนอื่นเสียที” “แต่...” สิมายังไม่วายเอ่ย “ถ้าสิ่งที่อาเมียร์ต้องการไม่ใช่เรื่องเลวร้าย...ข้าคิดว่าน่าจะปล่อยให้แกทำตามนั้นบ้าง ตั้งแต่เกิดเรื่องที่กลาสเดลแกคงกดดันมาก หมู่นี่แกไม่บอกอะไรข้าเลย” “แต่ถึงจะอยากช่วยคนอื่นๆ แต่ละอย่างที่อาเมียร์ทำช่วยใครเสียที่ไหน ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เกิดถูกเจ้ามณฑลที่นี่หลอกใช้ พอมีอำนาจแล้วโกงกินเหมือนชอร์ซา พอแกหมดประโยชน์ก็ทิ้งขว้าง ดีไม่ดีถูกกำจัดเพราะระแวง แกจะยิ่งเจ็บมากกว่านี้ขนาดไหน” ใต้แสงสลัว ภรรยาของเขาทอดสายตาเลื่อนลอยขึ้นมองเพดาน ก่อนจะเอ่ยช้าๆ “ข้าเข้าใจค่ะ แต่...มันคงไม่เลวร้ายถึงขั้นนั้นไม่ใช่หรือคะ ข้ายังอยากให้อาเมียร์ทำประโยชน์ต่อคนอื่นได้มากกว่านี้เลย แกร่ำเรียนมาตั้งมากมาย พวกเราเองปลูกฝังแกให้นึกถึงคนอื่นมาแต่เล็ก...ให้ช่วยเหลือคนอ่อนแอ...อย่าเมินเฉยต่อความอยุติธรรม ถึงไม่มีอำนาจ...อย่างน้อยแกก็น่าจะแนะนำคนที่สมควรปกครองอาณาจักรได้นี่คะ” “แต่ใครคือคนที่สมควรปกครองล่ะ” ซิอ์บุลโคลงศีรษะเมื่อนึกถึงบรรดาผู้เข้าประลองชิงเจ้าหญิง ...จะมีสักกี่คนที่คิดชิงชัยเพื่อปกป้องดูแลอาณาจักร...ว่าไปก็คงมีแต่พวกที่ต้องการอำนาจอันหอมหวานแต่แฝงพิษแรงร้ายเท่านั้น... “ก็...คนที่ต้องปกครองอยู่แล้วน่ะสิคะ” หญิงสาวให้คำตอบเพียงเท่านั้น อดีตนักรบก็รู้ทันที “ข้าไม่ชอบเลย...ที่เขาคิดว่าผู้หญิงปกครองด้วยตนเองไม่ได้ ถ้าเจ้าหญิงมีความสามารถพร้อมในฐานะราชินีก็ไม่เห็นจะต้องรีบหาพระสวามีด้วยซ้ำ” “ต่อให้แกคิดจะไปสอนเจ้าหญิงเอง ก็ไม่มีใครเห็นดีด้วยหรอก” ซิอ์บุลเปรยอย่างอ่อนใจ “ลงท้ายก็ได้แค่สอนคนเข้าประลอง ไม่มีทางพบเจ้าหญิงด้วยซ้ำกระมัง” กระนั้น...เขาก็พลันนึกถึงจุดประสงค์ที่พี่ชายต่างมารดาต้องการให้เด็กคนนั้นถือกำเนิดมา ...มีคำทำนายถึงชะตากรรมเหนือธรรมดาของทัมมุซมาก่อนจะเกิด...เหตุการณ์นี้อาจเกี่ยวข้องกันกว่าที่คิด... ...แต่...เป็นไปไม่ได้หรอก... “ข้ารู้ค่ะ ข้าคงหวังมากไปจริงๆ” สิมาพูดต่อ “ข้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบอาณาจักรของเราหรือกลาสเดลอีก แต่ตอนนี้ข้าเป็นแค่ผู้หญิงท้องแก่ ดูแลได้แต่สามี ลูกเล็กๆ กับบ้านของตัว ไม่มีฐานะหรืออำนาจจะจัดการเรื่องนอกเหนือจากนั้นได้เลย” “สิมา ข้า...” “ข้าไม่ได้โทษท่านนะคะ ท่านพบเจอความเลวร้ายของโลกใบนี้มากมายและยาวนานกว่าข้าเสียอีก” หญิงสาวชิงพูดก่อนเขาเอ่ยปากขอโทษ “ตราบใดที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน...จะเลือกความสุขของตนเองมาก่อนก็ไม่ผิดนี่คะ” อดีตนักรบคิดอย่างนั้นเช่นกัน เขาพยายามช่วยเหลือ เรียกร้องความยุติธรรมให้ผู้อื่นมานักต่อนักแล้ว แต่ผลที่ได้รับก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีและน่าภูมิใจเสมอไป ใช่ว่าเขาอยากให้ใครๆ ยกย่องสรรเสริญตนเป็นวีรบุรุษ เพียงแต่ความเหนื่อยยากของการทุ่มเทเพื่อคนอื่นทั้งๆ ที่ควรปกป้องภรรยาและลูกๆ มากกว่าก็ดูจะไม่คุ้มกันเสียเลย เขาไม่อยากให้อาเมียร์ต้องพบความผิดหวังว่างเปล่าเช่นนั้น “แต่อาเมียร์ก็มีชีวิตของเขาเอง เราไม่ควรยอมรับการตัดสินใจของเขาหรือคะ” สิมายังคงติง ซิอ์บุลถอนใจอีกครั้ง นั่นก็จริง สักวันเด็กหนุ่มต้องโตเป็นผู้ใหญ่และเลือกชีวิตของตนเอง แต่ทว่า... “ข้าไม่อยากให้เขาไปยุ่งเกี่ยวเรื่องสู้รบ...หรืออะไรก็ตามที่ยั่วยุให้โกรธแค้นยิ่งกว่านี้ ข้ากลัวจะเกิดเรื่องอย่างวันนั้น...” วันที่เขารู้สึกเคราะห์ร้ายที่สุดในชีวิต...ยิ่งกว่าวันที่พบว่าสิมาที่เขารักตกเป็นของชายอื่น...หรือวันที่อาณาจักรล่มสลายเสียอีก อดีตหมาป่าทมิฬผู้ลือนามในทะเลทรายยังจำได้ดี วันนั้นเขาพบซากศพกองระเกะระกะบนผืนทราย...นาสิราน้อยวัยเพียงสองขวบร้องไห้จ้าในอ้อมแขนแม่...สิมาฝืนส่งยิ้มให้เขา...ทั้งที่ใบหน้าซีดเผือดตัดกับเลือดที่กระอักออกมา...แผลฉกรรจ์บนหลังของเธอยังเหลือรอยให้เขาเห็นจนทุกวันนี้... ...แล้วก็เด็กหนุ่มวัยสิบสี่ซึ่งยืนนิ่งงัน...นัยน์ตาทอดตรงไปอย่างว่างเปล่า...ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น...แกเลือกที่จะลืม...และอุตส่าห์ลืมได้สมใจ...ไม่ต้องแบกรับอะไรเลยแท้ๆ ... “แต่ลูเธียนกับมิเรียมช่วยกันผนึก ‘มัน’ ไว้แล้วนี่คะ” สิมาปลอบพร้อมกับกุมมือเขา “ถึงจะโมโหอย่างไร...หาก ‘มัน’ ยังถูกสะกด อาเมียร์คงจะไม่พลั้งมือทำร้ายใครอีกหรอกค่ะ” “เพราะแค่ผนึกนั่นล่ะ...ข้าถึงยิ่งกังวล เราไม่มีทางดึง ‘มัน’ ออกจากร่างของแกเพื่อทำลายให้สิ้นซากได้เลย ถ้าผนึกเกิดคลายขึ้นมา...แล้วเกิดเรื่องอย่างวันนั้นขึ้นอีก...” สุดท้ายอดีตนักรบก็ตัดสินใจพูด “ข้าเกรงว่าผนึกอาจเริ่มคลายแล้ว โจรที่อาเมียร์ฆ่าไปวันนั้นมีสองแผล แผลแรกที่ชายโครงตื้นเกินกว่าจะทำให้มันตายในทันที ส่วนอีกแผลที่คอไม่เหมือนรอยดาบ...แต่เป็นรอยแตก เหมือนพลังบางอย่างดันเส้นเลือดจากภายในจนลำคอระเบิด” ซิอ์บุลสะกิดใจมานานแล้ว ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมบอกภรรยาหลังจากเก็บไว้นาน รู้ว่าไม่ควรทำให้เธอกังวลโดยใช่เหตุทั้งๆ ที่ยังตั้งครรภ์อยู่ แต่หากไม่บอก ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้เธอเข้าใจ กระนั้นหญิงสาวยังคงมองโลกในแง่ดี “ถึงเป็นอย่างนั้นจริง ก็เป็นแค่การป้องกันตัวไม่ใช่หรือคะ อาเมียร์บอกข้าว่าแกไม่อยากฆ่าคน แต่ถ้าไม่ฆ่า...แกก็จะเป็นฝ่ายถูกฆ่า ผนึกอาจคลายชั่วคราวแค่เพื่อให้แกรอดชีวิต...แล้วก็เพราะแกอยากปกป้องข้ากับน้องๆ เหมือนเมื่อตอนนั้นก็ได้ ข้าเชื่อว่าอำนาจมืดไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายเสมอไป ผู้ใช้ต่างหากที่เป็นคนกำหนด ข้าเองรอดชีวิตมาได้หลายครั้งเพราะอำนาจนั้นแท้ๆ” ก็จริง ตอนนั้นเด็กหนุ่มคิดเพียงปกป้องแม่กับน้องสาวจากพวกคนที่รุมล้อมรอบด้าน และอำนาจเดียวกันนั่นเองที่ช่วยเหลือครอบครัวของเขามากมาย ทว่า...ถึงอย่างไรอำนาจมืดที่เทพองค์นั้นประทานให้แก่เด็กผู้มีชะตากรรมผิดธรรมดาก็มากล้นเกินไป...เกินควบคุม สิมาจะมีความเห็นว่าอย่างไร อดีตนักรบก็ตัดสินใจว่าไม่อาจปล่อยให้เด็กหนุ่มเลือกเส้นทางนี้ ด้วยเหตุนี้จึงต้องเอาชนะเขาให้ได้เท่านั้น * * * * * แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:22:29 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:31:43

ความคิดเห็นที่ 3 คนขับรถมาแต่เช้าทีเดียว ทว่าซิอ์บุลตื่นขึ้นมาแต่งตัวและเตรียมอาวุธเช้ายิ่งกว่านั้น สิมาตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้เขาพร้อมกัน แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไรก็ตาม ราวครึ่งชั่วยามต่อมา รถม้านำอดีตนักรบมาสู่อาคารหลังใหญ่ในอาณาบริเวณกว้างขวาง ล้อมรอบด้วยกำแพงหินแข็งแรง แล้วคนขับรถม้าจึงเดินนำเขาอ้อมตัวอาคาร ไปยังลานกว้างสำหรับซ้อมอาวุธด้านหลัง เด็กหนุ่มที่มีนัยน์ตาสีดำสนิทรออยู่แล้ว เขาสวมชุดทะมัดทะแมง ผมสีดำยาวรวบมัดไม่ให้เกะกะ บราน หรือเจ้ามณฑลที่ใช้ชื่อปลอมนั้นยืนอยู่กับชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ อีกคนที่มีสีผมเค้าหน้าละม้ายเขา และเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับอาเมียร์ซึ่งมีผมสีแดงยุ่งเหยิงโดดเด่นกว่าคนอื่น “อรุณสวัสดิ์ ท่านซิอ์บุล” เจ้าของบ้านทักอย่างร่าเริง “ท่านรับประทานอาหารเช้าหรือยัง” “เรียบร้อยดีแล้ว ขอบคุณที่ถาม” อดีตนักรบพยายามตอบไม่ให้ห้วน “ท่านคงยังไม่เคยพบลูกชายข้า” อีกฝ่ายยังพูดต่อ “นี่เฟลิม ลูกคนโตที่จะเข้าประลอง แล้วนี่รูอาร์ค ลูกคนรอง” “สวัสดีขอรับ ท่านซิอ์บุล” เฟลิมพูด สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสราวกับถอดมาจากบิดา ทว่ายังดูซื่อตรงและปราศจากลับลมคมในกว่ากันมาก “ท่านพ่อชมท่านไว้มากทีเดียว ได้เห็นฝีมือของท่านนับเป็นเกียรติจริงๆ” “ข้าไม่เก่งขนาดนั้น” ชายวัยกลางคนตอบพลางเหลือบมองเด็กหนุ่มผมแดงที่ยักไหล่น้อยๆ ซ้ำหาวหวอดอย่างเปิดเผย ก่อนจะหันกลับมาทางคู่ต่อสู้ “ข้าไม่อยากเสียเวลา เริ่มกันเลย” เจ้ามณฑลให้เขาเลือกดาบไม้ที่วางเรียงรายอยู่ริมลาน ครู่ต่อมาก็ได้เล่มที่มีน้ำหนักเหมาะมือที่สุดมายืนประจันหน้ากับเด็กหนุ่ม อาเมียร์เลือกเป็นฝ่ายรุกก่อน ตามความคาดหมายของเขา ท่าโจมตีของเด็กหนุ่มก็ตรงตามนั้น ซิอ์บุลเบี่ยงหลบและสวนกลับอย่างง่ายดาย ผู้อ่อนวัยกว่าไม่ลืมที่จะปิดช่องว่างของตน...แต่ก็ไม่สมบูรณ์แบบนัก... ดาบไม้ของอดีตนักรบฟาดแขนของอีกฝ่ายด้วยแรงที่พอยั้งไว้บ้าง กระนั้นสีหน้าของอาเมียร์ก็เปลี่ยนไปทันที ริมฝีปากเม้มกันเสียงร้อง ซิอ์บุลนึกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาโจมตีเด็กหนุ่มแรงขนาดนี้ พ่อแม่ย่อมไม่อยากให้ลูกเจ็บปวด...แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่หากไม่เอาจริง เขาคงทำร้ายอาเมียร์ยิ่งกว่า... อดีตนักรบพลิกกลับเป็นฝ่ายรุกโดยเร็ว จนเด็กหนุ่มถึงกับถอยกรูดจากดาบที่ฟาดฟันเป็นชุด เหงื่อเริ่มปรากฏบนใบหน้าและปอยผม อาเมียร์พยายามหาช่องโต้กลับ โดยจ้องเล่นงานทางซ้ายของซิอ์บุลซึ่งไม่มีมือไว้ปัดป้อง แต่นั่นไม่เป็นปัญหา เขาเสียแขนนานเกินพอจะเรียนรู้วิธีป้องกันร่างกายซีกนี้ให้รัดกุมที่สุดแล้ว เด็กหนุ่มถอยพลาง พยายามตอบโต้พลาง จนเท้าก้าวออกจากวงล้อมของลานซ้อมในอีกไม่นาน “เจ้าออกจากลาน!” ซิอ์บุลร้องเมื่ออีกฝ่ายยังไม่เลิกสู้ “ข้าไม่ได้บอกว่าลงจากลานคือแพ้!” อาเมียร์ค้าน อดีตนักรบเพิ่งนึกได้ว่าอารามเร่งร้อนทำให้เขาลืมตกลงกติกาแพ้ชนะเสียก่อน “ต้องตีเจ้าให้ล้มลงใช่ไหมถึงถือว่าแพ้!” “เอาให้ข้าสู้ต่อไม่ได้!” อีกฝ่ายตอบ “ในสนามรบไม่มีกฎเกณฑ์เรื่องพื้นที่ไม่ใช่หรือ!” ซิอ์บุลเริ่มหงุดหงิด แต่ก็บอกตนเองว่าวิธีทำให้เด็กหนุ่มสลบกลางอากาศยังมีอยู่ เสียแต่เมื่อพ้นลาน อาเมียร์ก็ยิ่งถอยห่างออกไปทุกที เด็กหนุ่มเอาแต่ป้องกันและหลบหลีก แทบไม่โจมตีโต้ตอบ เขาเดาว่าอาเมียร์หมายล่อหลอก ถ่วงเวลาให้ตนเหนื่อยอ่อนก่อน จึงพยายามตามติดเพื่อรีบเผด็จศึก ทว่าเด็กหนุ่มถอยไปยังเพิงเก็บอาวุธ ครั้นสบโอกาสก็ชักดาบจริงเล่มหนึ่งในนั้นติดมือ “นี่เจ้า!” อดีตนักรบอุทาน “ในสนามรบ...จะหยิบฉวยอาวุธของใครที่ใช้ดีกว่าก็ได้ไม่ใช่หรือ!” เด็กหนุ่มให้เหตุผล “ท่านยังมีดาบที่ข้างเอวอีกเล่ม ทำไมข้าจะใช้ดาบเล่มนี้ไม่ได้!” ซิอ์บุลยังโจมตีต่อด้วยดาบไม้ เพราะไม่ต้องการเรียกเลือดจากอีกฝ่าย แต่เขาก็ต้องชักดาบข้างเอวในไม่ช้า หลังจากอาเมียร์ใช้ดาบเหล็กฟันดาบไม้ของเขาขาดกระเด็น อีกครู่ ดาบไม้ของเด็กหนุ่มประสบชะตากรรมเดียวกัน ทว่าอาเมียร์เพียงย้ายดาบเหล็กมาไว้ในมือขวาแล้วสู้ต่อไป มันกะจะเล่นถึงตายหรือนั่น...ซิอ์บุลตั้งคำถามในใจ อดีตนักรบเริ่มรู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลลงข้างหน้าผากของตน และหากผลแพ้ชนะของการประลองครั้งนี้ไม่ได้สำคัญอะไร...เขาอาจสนุกขึ้นมาบ้างก็ได้ ซิอ์บุลไม่ได้สู้กับใครที่รับมือเขาได้นานขนาดนี้หลายปี แม้ต้องยอมรับว่าเขากดฝีมือของตนลงบ้าง ด้วยไม่ต้องการให้เกิดการบาดเจ็บร้ายแรง และอยากรู้ว่าอาเมียร์ก้าวหน้าไปเพียงไร ...แต่ถึงเวลาเอาจริงเสียที! เขาฟันใส่เด็กหนุ่ม หมายจะให้ได้แผลแบบถากๆ แต่กลับแสบแปลบที่ต้นแขนซ้ายของตนแทน คู่ต่อสู้หมุนตัวฟันกลับแทบในทันทีราวสัญชาตญาณหลังฉากหลบ...แล้วก็ชะงักเสียเอง ดวงตาเบิกกว้างและสีหน้าหวาดหวั่นแวบหนึ่งก่อนถูกข่มไว้ อดีตนักรบเดาว่าเป็นเพราะเลือดที่ไหลซึมแขนเสื้อของตน “ถ้ากลัวเลือด...ก็อย่าคิดว่าจะอยู่รอดในสนามรบ!” ซิอ์บุลสำทับพลางรุกอีกฝ่าย...ซึ่งเริ่มตอบโต้ช้าและหน้าซีดลง “ไม่ใช่ความผิดของเจ้า...แต่เจ้าเป็นคนอ่อนโยน ไม่เหมาะกับเรื่องแบบนี้ อย่าคิดเข้าไปในโลกของอำนาจกับการฆ่าฟันเลย” “ข้าไม่ได้ต้องการอำนาจ!” เด็กหนุ่มแย้ง “แต่เป็นที่ที่สงบสุขและยุติธรรมกว่านี้ต่างหาก!” “เจ้าสร้างที่แบบนั้นด้วยวิธีนี้ไม่ได้หรอก!” “แต่วิธีของท่านไร้ประโยชน์ยิ่งกว่า!” อดีตนักรบกัดฟัน ตัดสินใจประลองต่อด้วยฝีมือดาบแทนที่ฝีปาก หากเอาชนะได้ก็ยังมีเวลาตั้งมากสำหรับอธิบาย เด็กหนุ่มถอยร่นอีกครั้ง เข้าไปในสนามหญ้าที่ปลูกไม้ใหญ่ดูคล้ายสวนป่า อดีตนักรบสบช่องรุกตาม บีบอีกฝ่ายจนหลังติดต้นไม้ได้ในไม่ช้า จากนั้นก็จี้ดาบตรงไปที่อกของเขา “ยอมแพ้ได้หรือยัง” อาเมียร์มีสีหน้าเครียด ทว่าดวงตาเป็นประกายคล้ายยิ้มเยาะ เพียงเสี้ยวแวบ ซิอ์บุลได้ยินเสียงดังเพียะ...เหมือนบางสิ่งถูกดีด ประสาทสัมผัสบอกว่ามีบางสิ่งพุ่งมาทางซ้ายของตนด้วยความเร็วสูง เขาหันไปเห็นลูกกลมสีน้ำตาลตุ่นวิ่งแหวกอากาศ ดาบในมือขวาตวัดวาบ ลูกกลมนั้นขาดเป็นสองซีก ของแข็งเม็ดเล็กร่วงพรูกระจัดกระจายบนพื้นหญ้า ...เม็ดถั่วห่อถุงผ้าดิบ อัดแน่นและพุ่งเร็วจนกระแทกศีรษะคนแตกได้ง่ายๆ ... ชั่วแวบที่โทสะลุกวูบขึ้นมาว่าเด็กหนุ่มเล่นสกปรก หูขวาของซิอ์บุลก็ได้ยินเสียงเพียะอีกเสียง ลูกกลมอีกลูกพุ่งมาทางขวา อดีตนักรบหมุนตัว คมดาบผ่ามันทันแบบเส้นยาแดงผ่าแปด แต่ในนั้นไม่ใช่เม็ดถั่ว กลับเป็นผงละเอียด...ฟุ้งกระจายเป็นหมอกแสบร้อนฉุนเฉียว พริกไทย! ซิอ์บุลหลับตาไม่ทัน ซ้ำหายใจผงนั้นเข้าไปเต็มๆ จนจามชุดใหญ่ ไม่ทันตั้งตัวก็รู้สึกถึงแรงกระแทกที่ขาจนเซไปปะทะต้นไม้อีกต้น ครั้นลืมตาแสบพร่าขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคมดาบพาดไหล่ ต่อมาคือใบหน้าแข็งกร้าวของคู่ต่อสู้ผู้อ่อนวัยกว่า “ถ้าเมื่อครู่ข้าลงดาบ...ท่านก็ตายไปแล้ว” “ถ้าข้าลงดาบก่อนหน้านั้น...เจ้านั่นล่ะจะตายก่อน!” อดีตนักรบเตือน “ข้าต้อนเจ้าจนมุมได้ก่อน...โดยไม่ใช้กับดักสกปรกอย่างนี้ด้วย!” “ในสนามรบไม่มีกติกา จะใช้วิธีอะไรให้ชนะก็ได้ทั้งนั้น!” อาเมียร์แย้ง แล้วก็ลดเสียงลง “ข้ารู้...ท่านก็รู้...ว่าพวกนั้นเอาชนะอาณาจักรของเราได้อย่างไร!” ใช่...อดีตจอมทัพเนมอสรู้ ชาติศัตรูชนะพวกเขาด้วยการผิดธรรมเนียม บุกโจมตีเมืองหลวงในเวลาปลงพระศพกษัตริย์ และสังหารผู้คนไม่เลือกหน้า แต่ทว่า... “เพื่อชัยชนะ...เจ้าจะลดตัวลงมาทำแบบเดียวกับพวกมันหรือ!” “เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนั้นอีก...ข้ายอมทำ!” เด็กหนุ่มตอบหนักแน่น “เป้าหมายของข้าไม่เหมือนพวกมัน!” “จะเหมือนหรือไม่เหมือน อะไรที่ทำสำเร็จด้วยวิธีคดโกงมันอยู่ไม่ยืนหรอก!” “แล้วใครเป็นคนตัดสินเรื่องถูกหรือผิด...ซื่อหรือโกงล่ะ มันก็แค่มุมมองของคนเท่านั้นเอง! ท่านคิดว่าท่านไม่โกงข้าหรือ เราจะเท่าเทียมกันได้อย่างไรหากท่านมีประสบการณ์มากกว่าข้า...สูงใหญ่กว่าข้า! ท่านยังเอาจุดอ่อนของข้ามาใช้ด้วยซ้ำ! ตอนล่อให้ข้าฟันแขนท่าน!” “เจ้าคิดอย่างนั้นหรือ” โทสะของซิอ์บุลยิ่งโหมแรงขึ้น “หรือจะให้คิดว่าท่านดูถูกข้า...ออมมือให้ข้า” “ใครกันที่เล่นงานจุดอ่อนคนอื่น!” อดีตนักรบอดหยันไม่ได้ “คนวางกับดักคือเจ้าต่างหาก!” “ข้ามีสิทธิ์ใช้สิ่งที่ท่านไม่มี ในเมื่อท่านใช้สิ่งที่ข้าไม่มี อย่างนี้ถึงเรียกว่ายุติธรรม!” “ใช้กับดักลอบกัดมันยุติธรรมตรงไหน!” “ก็ไม่ยุติธรรมพอๆ กับที่ท่านพูดอยู่กับปากว่าเราสู้กันอย่างยุติธรรม ทั้งๆ ที่ท่านได้เปรียบข้าอยู่แล้วแท้ๆ!” ซิอ์บุลเริ่มหัวหมุน อาเมียร์ใช้คำพูดกลับไปมาจนไม่รู้จะเถียงอย่างไร เขาไม่ใช่คนพูดเก่งหรือคิดซับซ้อนเป็นทุนเดิม ตอนนี้ก็เริ่มงงเสียแล้วว่าเด็กหนุ่มตั้งใจจะบอกว่าอย่างไรจึงถือเป็นความยุติธรรมกันแน่ แต่ไม่ทันคิดให้ปวดศีรษะไปกว่านี้ เสียงปรบมือก็ดังขึ้นจากเจ้าของบ้าน “ไม่เอาน่า ท่านทั้งสอง รู้ผลแพ้ชนะแล้วก็พอเถอะ” เจ้ามณฑลเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “เมื่อครู่เป็นการประลองที่น่าชมมาก พวกท่านมีฝีมือเยี่ยมยอดกันไปคนละอย่าง ท่านซิอ์บุลว่องไว ฝีดาบเฉียบคม หากสู้รบถึงตายคงน่ากลัวไม่น้อย ส่วนอาเมียร์ก็มีไหวพริบ เข้าใจใช้สติปัญญา ตอนที่เขาขอข้าวของมาอยู่ทดลองกับดักจนดึกดื่น ข้าไม่นึกเลยว่าเขาจะคาดการณ์แม่นยำ สร้างกับดักที่เหมาะกับท่าน แล้วล่อท่านมาถึงจุดนี้โดยไม่โดนเข้าเองเสียก่อน หากท่านกับเขาร่วมมือกันคงไร้เทียมทานทีเดียว” ซิอ์บุลไม่ตอบ แต่อาศัยจังหวะที่อาเมียร์หันไปสนใจอีกฝ่ายก้มหลบจากคมดาบ ทิ้งดาบของตนแล้วคว้าข้อมือเด็กหนุ่ม บิดให้เสียหลักจนดาบร่วงจากมือ แล้วทุ่มเขาลงกับพื้นในชั่วพริบตา “ข้าจะไม่ร่วมมือกับเขาหรือพวกท่าน” อดีตนักรบยื่นคำขาด ก่อนจะก้มลงมองชายผู้อ่อนวัยกว่าที่กองอยู่บนพื้น สีหน้าของอีกฝ่ายยังไม่หายประหลาดใจ “ทีนี้เจ้าจะบอกว่าใครแพ้ใครชนะ” นัยน์ตาของเด็กหนุ่มวาวโรจน์ เขาเค้นเสียงทั้งๆ ที่ไม่ลุกขึ้น “เล่นทีเผลอ!” “เจ้าก็พอกัน!” ซิอ์บุลโต้กลับ “จะยอมกลับไปด้วยกันดีๆ หรือจะให้ข้าเอาจริง!” “แล้วท่านจะมาเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับข้านัก ในเมื่อข้าไม่ใช่...” ใจของอดีตนักรบร่วงวูบ อาเมียร์เหลือบมองบุคคลที่สามซึ่งยืนมองอย่างสงสัย ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “...ไม่ใช่อะไรท่านก็รู้ ข้าไม่มีทางเป็นอย่างท่านได้ ปล่อยข้าไปตามทางของข้า...แล้วกลับไปดูแลแม่กับน้องๆ ไม่ดีกว่าหรือ” “อาเมียร์...ข้าเป็นห่วงเจ้า” เขาพูดเสียงอ่อนลง “ข้าเห็นเจ้ามาแต่เล็กแต่น้อย แม่ก็เป็นห่วงเจ้ามาก กลับไปด้วยกันเถอะ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วสั่นศีรษะ “ท่านจะกลับก็กลับไป แต่ปล่อยข้าไปเสีย จะโกรธข้าจนไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกก็ได้ แต่ขอให้ยอมรับการตัดสินใจของข้าก็พอ!” ซิอ์บุลยังคงลังเล ครั้นเห็นนัยน์ตาซึ่งเหมือนกระจกเงาของตนในวัยหนุ่มก็กังขาตามที่สิมาติง...ว่าสักวันอาเมียร์ต้องเลือกเส้นทางชีวิตของตน เขาอาจพยายามครอบงำเด็กคนนี้มากเกินไป ...หากว่าไม่มีคำพูดต่อมาของอีกฝ่าย... “ข้าเชื่อว่าคนคนหนึ่ง...คนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งของข้า...เขาต้องการให้ข้าทำอย่างนี้ และข้าก็จะทำ” อาเมียร์พูดเบาแทบเป็นกระซิบ “ในฐานะเดิมที่ท่านเคยสอนข้า เคยดูแลข้าตอนเด็กๆ ...ข้าเคารพท่าน ข้ารักท่าน อย่าสงสัยเลย แต่ในอีกฐานะหนึ่ง...ยังมีคนที่ข้ารักและเคารพมากอยู่อีกคน...และไม่มีใครแทนที่เขาได้...” อดีตนักรบพยายามข่มใจไม่ให้ดวงตาเบิกกว้าง...ไม่ให้ริมฝีปากเผยอค้างหรือเอ่ยสิ่งที่ไม่ควรออกมา เพื่อซ่อนสีหน้าจากคู่สนทนา...เขาก้มลงเก็บดาบ เพื่อไม่ให้มือเผลอกำด้ามของมันแน่น...เขารีบสอดมันเข้าฝักแล้วกลับหลังหัน “จะทำอะไรก็ตามใจเจ้า” ลิ้นของเขาพลันแข็งขัดอย่างประหลาด “เจ้าพูดถูกแล้ว ข้าไม่ใช่คนคนนั้น....ไม่มีวันเป็นคนคนนั้นได้ ข้าเจ้ากี้เจ้าการกับเจ้าเกินไปเอง” ซิอ์บุลกลืนน้ำลาย แล้วก็ตัดสินใจทิ้งท้าย “แต่อย่าทำอะไรเกินตัว แล้วกลับมาให้แม่เห็นหน้า ให้หายเป็นห่วงบ้าง” เขาหันไปทางเจ้ามณฑล “ส่วนท่าน ถ้าเห็นค่าของอาเมียร์จริงๆ ก็ดูแลเขาให้ดี ไม่อย่างนั้นข้าไม่อยู่เฉยแน่” “ท่านซิอ์บุลวางใจเถอะ ข้าจะทำเช่นนั้นแน่นอน” อีกฝ่ายรับด้วยเสียงหนักแน่น ขณะที่อดีตนักรบก้าวจากไปอย่างเงียบงัน กระนั้น...เขาก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกที่ตีปั่นป่วนในใจกับทุกย่างก้าว พระอนุชาเนมอสเคยเอ่ยให้อภัยพระเชษฐาต่างมารดาแล้ว และคิดว่าบัดนี้ตนสามารถให้อภัยได้จากใจจริง...ในเมื่อได้กลับมาอยู่กับหญิงคนรักซึ่งชายคนนั้นสละชีวิตปกป้อง และร่วมสร้างครอบครัวกับเธอ แต่บัดนี้ ใจของอดีตนักรบกลับขุ่นมัวอย่างบอกไม่ถูก...เมื่อพบว่าตนอาจเสียสิ่งสำคัญไปอีกอย่างโดยไม่รู้ตัวเลย ใช่...เขาต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องดีที่พี่ชายต่างมารดารักอาเมียร์อย่างแท้จริงในฐานะลูก ไม่ใช่เพียงเด็กที่เกิดมาตามคำทำนาย แต่ขณะเดียวกัน...องค์ราชันก็ได้ช่วงชิงฐานะ ‘พ่อ’ ในใจของเด็กหนุ่มไปจากเขาเสียแล้ว เอาเถิด...ซิอ์บุลได้แต่กลั้นเสียงถอนใจ อาเมียร์เพิ่งอายุสิบเจ็ด ยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอจะให้รับรู้ความลับดำมืดของทั้งสาม...ยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอจะเข้าใจว่าแม่ของตนมีเหตุผลที่ตัดสินใจกระทำผิดศีลธรรม ผิดจารีตของสังคม และผิดต่อสามีผู้ถูกต้องตามธรรมเนียมเช่นนั้น... และบางที การปล่อยเด็กหนุ่มไปครั้งนี้อาจช่วยให้เขาเติบโตขึ้นได้บ้าง เมื่อใดที่สถานการณ์ใกล้อันตรายเกินไปค่อยเตือนสติให้อาเมียร์ยอมกลับบ้านก็ได้ ...อย่างน้อย...นั่นอาจเป็นวิธีที่ ‘พ่อ’ ผู้พูดไม่เก่งคนนี้พอจะสอนลูกได้บ้าง... * * * * * เด็กหนุ่มมองแผ่นหลังของร่างที่เดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังจนลับสายตา ด้วยความรู้สึกปั่นป่วนจนบอกไม่ถูก เมื่อคืนเขามุ่งมั่นจะเอาชนะอดีตหมาป่าทมิฬผู้เก่งกาจให้ได้ ไม่ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม และเมื่อเห็นผลแพ้ชนะแล้ว เขาควรเชื่อว่า... “เจ้าชนะแล้ว” ท่านเบเรคเอ่ย พร้อมกับตบไหล่ของเขาเบาๆ “ท่านพ่อเจ้าอนุญาตให้เจ้ามาทำงานกับข้าจนได้ไม่ใช่หรือ” อาเมียร์ยักไหล่พลางยิ้มเฝื่อนๆ “ข้า...แพ้ต่างหากขอรับ ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ก็เพราะเขายอมอ่อนข้อให้ต่างหาก” “ข้าคิดว่านั่นคือชัยชนะอยู่ดี” เจ้ามณฑลไม่วายแย้ง “ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม” เด็กหนุ่มอยากหัวเราะน้อยๆ...คิดว่าตนควรหัวเราะน้อยๆ เพื่อรักษาบรรยากาศ ทว่าเขากลับหัวเราะไม่ออก ในใจรู้สึกเหมือนตนเองแพ้ ‘พ่อ’ ราบคาบ...แพ้หมดท่าสิ้นเชิง แต่หลังจากนี้ข้าจะชนะท่านให้ได้...จะพิสูจน์ว่าสิ่งที่ข้าทำช่วยเปลี่ยนแปลงธีร์ดีเรให้ดีขึ้น ท่านคอยดูเถอะ อาเมียร์ตั้งปณิธานในใจ * * * * * แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:23:24 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:32:17

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๘ ลูกศิษย์ใหม่ สายลมอ่อนพัดพลิ้วเข้ามาทางหน้าต่าง ผ้าม่านโปร่งบางถักริมขอบด้วยลวดลายโค้งต่อเนื่องเหมือนเกลียวคลื่นพลิ้วไหว สายลมของปราสาทซึ่งมีกลิ่นไอเกลือจางๆ ยังคงเย็นสดชื่น แต่ตอนนี้กลับไม่อาจช่วยให้ศีรษะที่กำลังร้อนผ่าวเพราะแถวตัวอักษรตรงหน้าผ่อนคลายได้เลย นัยน์ตาสีน้ำตาลกวาดซ้ำย่อหน้าเดิมเป็นรอบที่ห้า แล้วก็รอบที่หก ศัพท์ต่างๆ ที่ไม่คุ้นเคยตียุ่งเหยิงในสมอง ไม่อาจกลายเป็นใจความที่เข้าใจชัดเจน “องค์หญิง” มีเสียงเคาะประตูพร้อมคำบอก “เคียราเองเพคะ” “เข้ามาสิ” ‘องค์หญิง’ ทิ้งศีรษะลงซบกับโต๊ะอย่างเมื่อยล้า ตอบอ่อยๆ พอให้อีกฝ่ายได้ยิน “จะเปิดได้อย่างไรเพคะ ก็ทรงลงกลอนประตูอยู่” เด็กสาวเพิ่งนึกได้ว่าตนทำอย่างนั้นเพื่อกันคนรบกวนสมาธิ จึงลุกจากเก้าอี้ เดินไปเปิดประตูให้หญิงสาวที่อายุมากกว่าตนเล็กน้อย ซึ่งสวมชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเทาแบบเรียบๆ ผมสีน้ำตาลเข้มเกล้าเป็นมวย คลุมด้วยผ้าคลุมผมผืนเล็กๆ สีขาวอันเป็นเครื่องแบบของนางกำนัลตามปกติ หลังหญิงสาวมีชายร่างสูงสวมชุดเกราะเบาของทหารองครักษ์ นัยน์ตาสีฟ้าจาง และผมสีทองคำขาว “ดูลัสด้วยหรือ” เด็กสาวขมวดคิ้วทันควัน “ก็...หม่อมฉันเกรงว่าถ้าองค์หญิงทรงลงกลอนแล้วเปิดไม่ได้เพราะอะไรก็ตาม จะให้ท่านดูลัสช่วยเปิดเข้ามาเพคะ” เคียราออกตัวเสียงอ่อนๆ “อย่างกับจะมีใครเอาธนูมายิงเราข้ามทะเลอย่างนั้นล่ะ” เด็กสาวเจ้าของห้องประชด “อย่าตรัสอย่างนั้นสิเพคะ องค์หญิง หม่อมฉันกับท่านดูลัสเป็นห่วงองค์หญิงนะเพคะ” นางกำนัลสาวเตือน “ตอนนี้องค์หญิงแอชลีนน์ทรงเป็นรัชทายาทพระองค์เดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา...” “อย่าย้ำได้ไหม!” แอชลีนน์กลับหลังหันทันควัน “ข...ขอประทานอภัยเพคะ” เด็กสาวถอนใจกับเสียงอ่อยๆ ของอีกฝ่าย บอกตนเองว่า...เอาเถิด เคียราเป็นห่วงเธอจริงๆ แม้จะพูดไม่เข้าหูไปสักหน่อย “ช่างเถอะ มีธุระอะไรกัน” “คุณท้าวทราซาให้มาทูลเชิญองค์หญิงไปทรงลองฉลองพระองค์สมรสเพคะ” คนถูก ‘ทูลเชิญ’ หันขวับกลับมาขมวดคิ้วอีกรอบ “ตอนนี้น่ะหรือ” “ฉลองพระองค์เสร็จแล้วนี่เพคะ” “อีกตั้งเป็นเดือน...สี่ห้าเดือนได้กระมังกว่าจะถึงวันทำพิธีจริงๆ จะรีบลองอะไรกันนักนะ” “ต้องทรงลองไว้เสียเนิ่นๆ เพคะ” เคียราพูดขึงขัง “เกิดฉลองพระองค์มีอะไรผิดพลาดจะได้รีบแก้ไขทัน” “แล้วถ้าเกิดแก้ไขไปแล้วรูปร่างเราเปลี่ยนขึ้นมาตอนใกล้พิธีล่ะ จะทำอย่างไรกัน” “องค์หญิง” เคียรายิ้มเฝื่อนๆ “เสด็จไปทรงลองฉลองพระองค์เดี๋ยวเดียวเองเพคะ ใช้เวลาไม่นานหรอก” “ไม่อยากลอง ไว้ลองวันหลังไม่ได้หรือ” เด็กสาวทำหน้าง้ำ “แต่คุณท้าวสั่งให้ทูลเชิญองค์หญิงมาให้ได้เพคะ ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นจริงๆ ไม่อย่างนั้นหม่อมฉันจะถูกตำหนินะเพคะ” แอชลีนน์เงียบไปครู่ แล้วก็จำใจรับอ่อยๆ แต่ครั้นลุกขึ้นและเริ่มก้าวไปยังประตู เคียราก็ขัดเสียก่อน “เดี๋ยวก่อนเพคะ พระเกศายุ่งนะเพคะ” “นิดเดียวเองไม่เป็นไรหรอก” “แต่คุณท้าว—“ “ก็ได้ๆ” แอชลีนน์กลับหลังหันอีกครั้ง ด้วยไม่อยากฟังคำบ่นของแม่นมเจ้าระเบียบนัก “ดูลัส ออกไปก่อน ปิดประตูด้วย” “พ่ะย่ะค่ะ” เสียงรับเบาๆ ตามมาด้วยเสียงประตู เด็กสาวก้าวยาวๆ กลับไปนั่งที่เก้าอี้เบาะกำมะหยี่ ให้อีกฝ่ายคลายผมสีเกาลัดที่รวบถักเป็นเปียด้านหลังออก และใช้แปรงขนนุ่มหวีให้เรียบร้อย “ทรงพระอักษรอยู่หรือเพคะ” คนยืนแปรงผมถาม แล้วก็เสนอเมื่อได้ยินเสียงตอบรับเบาๆ ในคอ “ทรงพักบ้างเถอะเพคะ ไหนว่าทรงพระอักษรแล้วจะปวดพระเศียรไม่ใช่หรือ” “แต่ถ้าไม่อ่านหนังสือเลยก็ไม่มีอะไรทำ” แอชลีนน์บ่น แม้จะตระหนักดีว่ายังมีสารพัดสิ่งที่ตนถูกขอร้องกึ่งเคี่ยวเข็ญให้ทำเพื่อเตรียมตัวสำหรับพิธีที่ใกล้มาถึง...แต่เธอไม่อยากให้มาเอาเสียเลย “ฝึกเสด็จพระราชดำเนินล่ะเพคะ เห็นตรัสว่าทรงไม่ชินกับฉลองพระบาทคู่ใหม่ไม่ใช่หรือ” นางกำนัลคนสนิทพูดถึงหนึ่งในนั้น “เคียราก็เป็นไปกับเขาด้วยหรือ” เด็กสาวขมวดคิ้วทันควัน “...ขอประทานอภัยเพคะ” หญิงสาวรับ “หม่อมฉันเพียงแต่อยากให้องค์หญิงทรงพระสำราญขึ้น” แน่ล่ะ ใครๆ ก็พูดอย่างนั้นเหมือนกัน ส่วนเธอเอง จะบอกว่าไม่อยากมีความสุขก็ไม่ใช่ ทว่าองค์หญิงผู้เหลืออยู่เพียงลำพังไม่รู้ว่าจะมีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อไม่มีใครยอมมอบสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ ให้แก่เธอเลยแม้แต่น้อย “เราอยากพบท่านราชครู” แอชลีนน์เอ่ยลอยๆ “มีเรื่องอยากถามท่านตั้งมากมาย” “ท่านราชครูกำลังวางแบบทดสอบ ยุ่งอยู่นะเพคะ” เด็กสาวกลั้นเสียงถอนใจ เป็นอย่างนี้ทุกที อีกฝ่ายมักไม่ว่าง หรือถึงว่างก็คงอ่อนใจกับการอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยเสียงเน้นย้ำช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำขึ้นทุกครั้ง ในเมื่อเธอไม่มีสติปัญญาฉลาดเฉลียวเหมือนเสด็จพี่ไอลีชที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว และที่สำคัญกว่าคือเธอเป็นผู้หญิง ซึ่งจะอย่างไรก็ไม่มีทางเฉลียวฉลาดได้เท่าผู้ชายอยู่ดี “หากทรงไม่เข้าพระทัยก็ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ พระสวามีขององค์หญิงจะเป็นผู้ดูแลด้านการปกครอง ส่วนพระองค์ก็ทรงส่งเสริมพระสวามีในทางที่ทรงสามารถเถิด” ‘ทางที่ทรงสามารถ’ คือการแต่งงานกับชายที่ชนะการทดสอบและให้กำเนิดลูกของเขา เมื่อนั้นเธอจะมีทายาทสืบทอดสายเลือด อาณาจักรจะมั่นคงเป็นปึกแผ่นอีกครั้ง แต่คิดแล้วเธอกลับหดหู่ ไม่อาจรู้เลยว่าชายนั้นจะเป็นคนอย่างไร ดีหรือไม่ เข้ากับเธอได้หรือไม่ และจะนำพาธีร์ดีเรไปในทิศทางใด ผู้เข้าทดสอบคนเดียวที่เธอรู้จักมากกว่าใครมีเพียงดูลัส ซึ่งเคยเป็นเพื่อนของเสด็จพี่ไอลีชและบัดนี้เป็นองครักษ์ของเธอเท่านั้น หากว่าเป็นดูลัส แอชลีนน์คงยอมรับได้...ไม่ยากนัก “ดูลัสคงเตรียมตัวยุ่งเหมือนกันสินะ” เด็กสาวเปรย เธอเคยถามเขาเรื่องที่สงสัยในวิชาต่างๆ อยู่เหมือนกัน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ค่อยว่างตอบอย่างละเอียด แอชลีนน์จึงไม่กล้ารบกวนทั้งเวลางานและเวลาทบทวนของเขาเท่าไร “เพคะ” เคียราตอบ แล้วก็เอ่ยลอยๆ ในอีกพักหนึ่ง “ลือกันว่าเจ้ามณฑลยาร์ลาธเริ่มทุ่มเงินจ้างอาจารย์จากต่างแดนแล้วเพคะ” “อย่างนั้นหรือ อาจารย์ที่ไหนอีกล่ะ” เจ้าหญิงถามโดยไม่ใส่ใจฟังคำตอบนัก ได้ยินข้ารับใช้ใกล้ชิดพูดกันบ่อยๆ ว่าขุนนางต่างๆ ที่ส่งลูกเข้าทดสอบครั้งนี้ทุ่มเงินจ้างอาจารย์ฝีมือดีจำนวนมากจนเป็นเรื่องธรรมดา ซ้ำแต่ละคนชอบยกเรื่องนี้มา ‘เกทับ’ กันเสียด้วยซ้ำ ราวกับชื่อเสียงและค่าจ้างก้อนโตเป็นตัวตัดสินผลแพ้ชนะ เด็กสาวเห็นว่านี่เป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี ดูลัสยังพูดว่าร้อยวันพันปีลูกขุนนางหลายคนไม่เคยตั้งใจเรียน...ทั้งๆ ที่มีตำแหน่งหน้าที่ของตระกูลรออยู่เบื้องหน้า แต่พอมีการทดสอบเลือกพระราชาทีเดียวก็เห่อเรียนกันยกใหญ่ เธอเชื่อว่าองครักษ์หนุ่มมีสิทธิ์พูดเช่นนั้นเต็มที่ เขาไม่จ้างอาจารย์พิเศษใดๆ แต่สอบเข้าเรียนในวิทยาลัยหลวงเหมือนสามัญชน เรียนตามปกติจนจบการศึกษาเมื่อต้นปีนี้ ทั้งๆ ที่ทำงานเป็นองครักษ์ของเธอไปด้วย เวลาว่างเธอเห็นเขาอ่านหนังสือบ่อยๆ ซ้ำอ่านจบรวดเร็วกว่าเธอหลายเท่า หากวิทยาลัยหลวงทำให้เขาเก่งได้อย่างนี้ แอชลีนน์ก็อยากไปเรียนสักครั้ง ติดที่พระราชวงศ์ควรได้รับการศึกษาเฉพาะในวังจากอาจารย์ที่คัดสรรมาเป็นพิเศษ ไม่อาจเรียนร่วมกับคนต่างฐานันดร กระทั่งเสด็จพี่ไอลีชยังได้แต่ทรงขอข้อสอบจากวิทยาลัยมาทำเพื่อทบทวนส่วนพระองค์ “ได้ยินว่าเป็นคนทะเลทรายเพคะ” เสียงตอบของเคียราดึงเธอกลับมา “หลังเสร็จประชุมประจำปีเมื่อสามวันก่อน เสนาบดีคนหนึ่งค่อนขอดว่าเขาอุ้มชูคนเถื่อน เจ้ามณฑลยาร์ลาธตอบกลับว่าคนทรายนั่นเป็น ‘เพชรในตม’ ซ้ำชมว่าอายุยังน้อย แต่สอนได้ทั้งการเมืองการปกครองและการต่อสู้ด้วย ไม่รู้จริงหรือเปล่า” แอชลีนน์ขมวดคิ้ว คนทะเลทรายน่ะหรือจะรู้อะไรมากมายขนาดนั้น เธอเคยได้ยินแต่ว่าพวกเขาป่าเถื่อน ไม่ค่อยรู้หนังสือ อยู่กระโจมแทนบ้านถาวร เป็นแต่เลี้ยงแพะแกะร่อนเร่ สู้รบกันเองบ่อยครั้ง น่าขำที่แยกพื้นที่กระโจมเป็นส่วนหญิงชายชัดเจน แต่มีภรรยาหลายคนอยู่ในกระโจมเดียวกัน ถึงตั้งเมืองตามโอเอซิสหรือแหล่งน้ำในทะเลทรายได้ก็ไม่เจริญเท่าธีร์ดีเร ซ้ำผู้อพยพชาวทะเลทรายสร้างปัญหาให้อาณาจักรของเธอมากมาย ทั้งเรื่องฉกชิงวิ่งราว ปล้น เป็นนักรบรับจ้าง หรือรวมกลุ่มอยู่ตามพื้นที่ไร้กรรมสิทธิ์จนเกิดเป็นแหล่งเสื่อมโทรม มีคนพูดว่าพวกเขาดีกว่าเผ่าอัสลานในทุ่งหญ้าตะวันออกนิดเดียว...ตรงที่ยังไม่ทำเรื่องสังหารหมู่ขุนนางหรือเชื้อพระวงศ์ ...คนจากที่แบบนั้นจะเป็นอาจารย์ที่เจ้ามณฑลยอมรับได้เชียวหรือ... เด็กสาวตั้งคำถาม ถึงไม่เคยรู้จักเจ้ามณฑลยาร์ลาธเป็นการส่วนตัว แต่ก็ได้ยินท่านน้าคอนรอยผู้สำเร็จราชการชมว่าเขาเป็นคนฉลาด แม้ไม่มีความสามารถด้านการรบหรือการเสนาธิการเหมือนเจ้ามณฑลอุลทูร์ บิดาของดูลัส แต่ก็พัฒนาเรื่องการทูตกับแดนโพ้นทะเลและการค้า โดยเฉพาะทางทะเลชายฝั่งตะวันตกของยาร์ลาธจนรุ่งเรืองขึ้นมาก กระทั่งได้ฉายาว่า “มังกรน้ำแห่งทะเลตะวันตก” ลองคนระดับมังกรน้ำสนใจขึ้นมา ชายทะเลทรายคนนั้นก็เห็นจะไม่ธรรมดาจริงๆ กระมัง แอชลีนน์คิด...ก่อนจะนึกอะไรที่ใกล้ตัวเธอกว่านั้นขึ้นมาได้ “เคียรา อารามที่เราจะไปแสวงบุญเร็วๆ นี้อยู่ในแคว้นยาร์ลาธ...ใช่ไหมนะ” * * * * * แสงตะวันยามเย็นฉาบเสื้อผ้าสีอ่อนซึ่งแขวนเรียงรายจนเป็นสีส้ม ลมแรงฤดูร้อนพัดพวกมันให้ปลิวไสว หญิงสาวเก็บผ้าผืนสุดท้ายบนราวใส่ตะกร้าหวาย ครั้นไม่เห็นสมาชิกอื่นๆ ในบ้านอยู่แถวนั้น เธอก็กุมหน้าท้องที่บัดนี้ขยายขึ้นมาก เตรียมคุกเข่าย่อตัว...แต่แล้วมือของใครอีกคนก็จับตะกร้าเสียก่อน “ให้ข้าช่วยเถอะ” เธอเงยหน้า ครั้นเห็นเด็กหนุ่มผมสีดำที่ส่งยิ้มให้ก็ยิ้มตอบอย่างยินดี “อาเมียร์! ลูกมาตั้งแต่เมื่อไรกัน” “เมื่อครู่นี้เอง” เด็กหนุ่มยกตะกร้าขึ้นประคองด้วยสองแขนเหมือนไม่ใช่ของหนักแม้แต่น้อย “แล้วรู้ได้อย่างไรว่าพวกเราย้ายมาที่นี่แล้ว” สิมาตั้งคำถาม “ข้าขอให้คนของท่านเจ้ามณฑลช่วยสืบให้” อาเมียร์ตอบ สิมามองคนพูดนิ่งอยู่ จับความจริงที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกได้อย่างเงียบๆ เด็กหนุ่มคงไม่รู้ตัวว่าเวลาพูดปด เขาจะสบตาผู้ฟังแทบไม่กะพริบ ไม่มองไปทางอื่น ไม่ขยับร่างกายเป็นธรรมชาติ หญิงสาวประหลาดใจแต่แรกแล้วว่าหลังอาเมียร์ไปจากบ้านไม่นาน นายจ้างของสามีก็บอกว่ามีที่ดินที่หมู่บ้านอาแดร์กำลังประกาศขาย ที่ผืนนี้กว้างขวาง สภาพไม่เลว ซ้ำราคาถูกและอยู่ใกล้เคนมาราอย่างไม่น่าเชื่อ เธออดคิดไม่ได้ว่าอาเมียร์ย่อมเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่นอน แต่หากลูกชายไม่อยากพูด เธอก็รู้ว่าคาดคั้นไปไม่มีประโยชน์ ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ทำให้ใครอีกคนเจ็บปวดมากไปกว่านี้ “ลูกพบพ่อหรือยัง” “ยัง ข้าไม่เห็นใครตรงหน้าบ้าน เลยอ้อมมาข้างหลัง เจอแม่เป็นคนแรกนี่ล่ะ” เธอรู้ว่าเด็กหนุ่มพูดปดอีกครั้ง เพราะท่านซิอ์บุลเพิ่งต้อนวัวกลับบ้านไม่ช้านี้เอง ไม่มีทางคลาดกันได้ แต่ไม่ทันแย้ง เขาก็เปลี่ยนเรื่องพูดทันที “แปดเดือนแล้วใช่ไหมนี่” “จ้ะ” หญิงสาวยังรักษาท่าที และยิ้มรับตามเดิม “อีกสองเดือนคงคลอด เข้าต้นฤดูใบไม้ร่วงพอดี เห็นเขาว่าช่วงนั้นจะมีเทศกาลเก็บเกี่ยวด้วย ลูกแวะมาได้ใช่ไหม วันเทศกาลเข้าฤดูร้อนก็ไม่ได้มา น้องๆ บ่นหาลูกกันใหญ่”   “ก็แล้วแต่นายอนุญาต” อาเมียร์รีบเปลี่ยนเรื่องเช่นเคย “แม่น่าจะให้ลีชาเก็บผ้าแทนนะ ก้มๆ เงยๆ มากไม่ดีหรอก” “หลังบ้านนี้โล่ง ลีชาไม่ค่อยกล้ามา” ผู้เป็นแม่ให้เหตุผลง่ายๆ เธอยังคงอยากรู้เรื่องของอีกฝ่ายมากกว่า “ลูกล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้มาตั้งเกือบเดือนทีเดียว” “ข้าอยากมาเร็วกว่านี้ แต่เพิ่งเริ่มงานเดือนแรกต้องตั้งใจหน่อย แล้วนี่...” เขาล้วงถุงเงินที่เข็มขัด หยิบเหรียญจำนวนหนึ่งส่งให้หญิงสาว “...เงินเดือนเดือนแรกของข้า ข้าแบ่งมาให้” สิมากลับมองเงินตรงหน้านิ่งอยู่ หลังซื้อบ้าน เงินเก็บของครอบครัวเหลือไม่มากนัก แต่ก็ไม่ถึงกับขาด แม้นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มให้เงินเธออย่างภาคภูมิได้ว่าเป็นน้ำพักน้ำแรงของเขาจริงๆ เธอก็อยากให้ลูกชายมีเงินใช้ตามสบาย โดยเฉพาะเมื่ออยู่ห่างบ้าน “แล้วลูกมีเงินใช้พอหรือ” “พอ เขาให้ข้าเยอะกว่านี้อีก แม่ไม่ต้องห่วง” อาเมียร์รับรองยิ้มๆ “ข้าไม่รู้จะเอาไปใช้อะไรด้วย เพราะพักกินอยู่ที่นั่นเลย” “แล้วเสื้อผ้าล่ะ มีพอไหม” เธอนึกได้ว่าเขานำเสื้อผ้าติดตัวไปสองสามชุดเท่านั้น “ต้องการเสื้อผ้าใหม่หรือเปล่า แม่จะได้เย็บให้” “ท่านเบเรคให้เสื้อผ้าใหม่ข้าเกินพอ แต่วันนี้ไม่ใส่มา มันไม่เหมือนเสื้อผ้าชาวไร่” เขาตอบแล้วคะยั้นคะยออีก “รับไปเถอะ เผื่อจะซื้ออะไรใหม่ๆ ให้นาสิรากับฟาร์ฮานาห์ แล้วก็ลีชาด้วย พ่อคงไม่ว่าอะไรหรอก ถ้ารู้ว่าข้าให้แม่เอง” “แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นจ้ะ พ่อก็ไม่ว่าอะไรด้วย” สิมายิ้มเฝื่อนๆ ให้เขา “แค่อยากให้อาเมียร์เก็บเงินไว้ใช้ของตัวเองมากกว่า” “ไม่เป็นไร ข้ามีเงินเก็บของข้าอยู่” “สิมา” เสียงเรียกดังตามหลังเสียงเปิดประตูหลังบ้าน ทั้งสองหันไปหาชายวัยกลางคนเจ้าของเสียงพร้อมกัน ส่วนคนเรียกอึ้งไปนาน “ขอโทษ ข้าไม่รู้ว่ามีธุระ เดี๋ยวคุยกันทีหลังนะ” ซิอ์บุลทำท่าจะเปิดประตูกลับเข้าไปอีกครั้ง จนหญิงสาวรีบถาม “ไม่เป็นไรค่ะ ท่านมีอะไรหรือคะ” “แค่...แขนเสื้อข้าถูกตะปูเกี่ยวขาดนิดหน่อย เลยจะขอให้เจ้าช่วยเย็บ คุยธุระให้เสร็จเถอะ” ประตูปิดลง ทิ้งทั้งสองให้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง เด็กหนุ่มเสมองไปทางอื่น ราวกับไม่เห็นหรือได้ยินบุคคลที่สามเมื่อครู่แม้แต่นิดเดียว “ข้าต้องกลับแล้ว” อาเมียร์เอ่ยขึ้นบ้าง “เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่ ฝากบอกน้องๆ ด้วยว่าคิดถึง” “เดี๋ยวสิจ๊ะ ไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันหรือ” “ข้าไม่ควรกลับเย็น เดี๋ยวจะลำบากทหารที่หน้าประตูจวน” อาเมียร์จ้องตาเธอตรงๆ พร้อมกับพูด นั่นทำให้ผู้เป็นแม่ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ลูกไม่อยากกลับเย็น หรือไม่อยากพูดกับ ‘พ่อ’ กันแน่” เธอถามตามตรง ขณะที่อาเมียร์หลบสายตาและไม่พูดอะไร สิมาอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นความผิดของตน เธอรู้เรื่องที่สามีกับลูกชายมีปัญหากัน แต่ก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวเสมอมา ท่านซิอ์บุลบอกว่าอยากแก้ปัญหาพ่อลูกกันเอง ไม่อยากให้เธอพลอยกังวล แต่บางทีหญิงสาวก็รู้สึกเหมือนตนมัวแต่ดูแลลูกเล็กคนอื่นๆ กับลีชา จนไม่ได้ถามไถ่เรื่องใดก็ตามที่อยู่ในใจลูกชายคนโตเลย “ข้าว่าเขาเป็นฝ่ายไม่อยากพูดกับข้ามากกว่า” เด็กหนุ่มเอ่ยแผ่วเบา ใบหน้ายังก้มต่ำ “ไม่ใช่เลย” หญิงสาวสั่นศีรษะทันควัน “พ่อต่างหาก...ที่กลัวว่าลูกไม่อยากพูดกับเขา” “...เขาบอกแม่อย่างนั้นหรือ” สิมาอยากบอกลูกชายเหลือเกินว่า...ถึงไม่บอกแม่ก็รู้ พ่อเป็นคนปากหนัก แต่แสดงความรู้สึกทางสายตาและการกระทำเสมอ อาเมียร์เหมือนพ่อตรงนี้ไม่มีผิด...ทั้งๆ ที่ท่านซิอ์บุลชอบบอกว่าเด็กหนุ่มอารมณ์ร้อน คิดซับซ้อน เจ้าแผนการและอาจถึงกับเจ้าเล่ห์เหมือนใครอีกคน ทว่าเด็กหนุ่มคงไม่อยากฟังอย่างนั้น เด็กที่เข้าใจว่าพ่อซึ่งตนอยู่ด้วยในตอนนี้เป็นพ่อเลี้ยง...เป็นอาของตนเอง...จะยอมรับได้อย่างไร ทางแก้ปัญหาอาจง่ายดายที่สุด...เพียงบอกความจริง แต่เมื่อสิมาเสนอต่อท่านซิอ์บุลในสายวันที่เขาเดินไหล่ตกกลับจากประลองที่จวน อดีตนักรบก็สั่นศีรษะทันที เขาพูดว่าอาเมียร์ยังเด็กเกินไป ถึงบอกอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เขากลัวลูกจะพาลเกลียดเธอ ถึงกับขอให้เธอสัญญาว่าอย่าบอกความลับนั้นต่ออาเมียร์เด็ดขาด หากเขาไม่ยินยอมเสียก่อน “เขาไม่ยอมบอกแม่เลย” หญิงสาวยังทำตามความต้องการของสามี “พูดแต่ว่าเขาแพ้ลูก บ่นแค่ว่าเขาคงเป็นพ่อที่ไม่ดี แต่แม่รู้ว่าเขาเสียใจมาก เขารักและห่วงลูกมากนะ มีอะไรก็ควรปรับความเข้าใจกันตรงๆ ไม่ใช่หรือ” “...ข้ารู้” อาเมียร์ตอบเบาเป็นกระซิบ “ข้าบอกเหตุผลกับความรู้สึกของข้าไปแล้ว ขึ้นอยู่กับเขาว่าจะยอมรับได้หรือเปล่า” “แล้วลูกฟังเขาหรือเปล่าล่ะ” หญิงสาวติง “ถึงบอกเรื่องของตัวเองแล้ว แต่ไม่ยอมฟังเรื่องของอีกฝ่ายเลยก็ไม่มีทางเข้าใจกันได้หรอก” “ข้าฟังมาเยอะแล้วนะแม่” เด็กหนุ่มระบายลมหายใจช้าๆ “ตอนที่เขาเล่าให้น้องๆ ฟังว่าพบรักกับแม่ได้อย่างไร...ว่าแม่เป็นคนสวยและร่าเริงแค่ไหน...ข้าก็รู้แล้วว่าเขามีความสุขมาก ทั้งในตอนนั้นและตอนนี้ ข้าไม่อยากอยู่ตอกย้ำให้เขานึกอะไรที่ไม่ควรนึกขึ้นมา” ทั้งผู้พูดและผู้ฟังเงียบไป เนิ่นนานราวชั่วขนนกลอยอ้อยอิ่งก่อนตกถึงพื้น ทั้งสองต่างรู้ดีว่าสิ่งที่ไม่ควรนึกคืออะไร สิมาก้มลงมองพื้นอย่างอึดอัด สำหรับอาเมียร์...ชายคนนั้นคงเป็นพ่อที่เคารพรัก แต่หญิงสาวไม่แน่ใจว่าเขาเป็นสิ่งใดสำหรับตน สามีที่ถูกต้องตามธรรมเนียมทุกประการ...ใช่ จ้าวเหนือหัวที่ข้าแผ่นดินควรรับใช้...ใช่ ชายน่าสงสารที่ไม่ได้รับความรักแม้จากพ่อแม่แท้ๆ...ใช่ แต่ก็ยังเป็นคนที่ทำให้เธอต้องพรากจากชายคนรักยาวนานกว่าสิบปี...และทำให้เธอเจ็บปวดร้าวลึกไม่ต่างจากที่ลีชาประสบนัก นั่นคือความลับสูงสุดที่สิมาไม่อยากให้ลูกชายรู้ ชายนั้นตายไปแล้ว...เธอให้อภัยเขาแล้ว...แม้ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาเคยทำร้ายเธออย่างรุนแรงที่สุดเท่าที่ชายจะทำร้ายหญิง เธอรู้ว่าไม่ควรกล่าวโทษคนตายอีก และไม่ควรให้เด็กคนหนึ่งซึ่งเชื่อมั่นและเคารพรักบิดาเต็มที่ได้เห็นด้านมืดดำที่เขาสู้อุตส่าห์เก็บงำมาตลอด มันโหดร้ายเกินไป...เด็กที่เกิดจากพิธีสังเวยเทพแห่งความมืดอย่างเธอรู้ดีกว่าใคร “ข้าอยู่ในโลกแบบเดียวกับเขาไม่ได้” สุดท้าย อาเมียร์ก็พูดขึ้น “ต้องไปตามทางของข้า ต้องหาทางของข้าให้เจอ...ตามที่เสด็จพ่อบอกไว้” “แต่เส้นทางของพวกเราจะบรรจบกันไม่ได้หรือ” หญิงสาวเอ่ยเบาๆ “ถ้าลูกจะออกไปหาเส้นทางของลูกเอง...พ่อก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่าทำให้เขากังวลอย่างนี้เลย” ทั้งสองถูกขัดจังหวะอีกครั้ง “พี่อาเมียร์!” นาสิราวิ่งปร๋อมาจากประตูหลังบ้าน ตามด้วยฟาร์ฮานาห์ที่วิ่งช้ากว่า “พี่อาเมียร์กลับมาแล้วเหรอ พี่ไปไหนนานจัง” “พี่ไปทำงานน่ะ” อาเมียร์วางตะกร้าผ้าลง ครั้นอีกฝ่ายทำท่าขอให้อุ้มก็เก็บเหรียญเงินเข้าถุง แล้วช้อนร่างเด็กหญิงจนเท้าลอยพ้นพื้น “แวะมาเยี่ยมแล้วต้องกลับไปทำงานอีก พวกเราเป็นเด็กดีกันหรือเปล่า” เด็กหนุ่มวางนาสิราลง ยกฟาร์ฮานาห์ขึ้นบ้างขณะพูดกันเล็กน้อย ก่อนจะฝากเงินให้กับเด็กทั้งสอง แล้วขอตัวกลับก่อนอาหารเย็นสำเร็จ ทิ้งให้สิมาได้แต่ถอนใจกับความรั้นของสองพ่อลูก ถ้าเพียงแต่เธอบอกความจริงได้ว่าเหตุใดท่านซิอ์บุลจึงรักและเป็นห่วงเด็กหนุ่มนัก...ความสัมพันธ์ของทั้งสองอาจไม่เลวร้ายเพียงนี้ ทว่า...ความจริงอาจไม่ใช่ทางแก้ที่ถูกต้องเลย เพราะไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร...ชายคนรักของเธอก็ยังคงรักลูกคนแรกและทุกๆ คนของเธอเสมอกัน ต่อให้อาเมียร์รู้ความจริง แต่ปิดกั้นตนเอง ไม่ยอมสัมผัสความรู้สึกของเขาก็ไร้ประโยชน์ เอาเถิด... หญิงสาวบอกตนเองเมื่อสัมผัสความเคลื่อนไหวเบาๆ ในท้อง เรื่องบางอย่างคงต้องใช้เวลา บางที ในสองเดือนนี้อาจมีบางสิ่งเปลี่ยนแปลงไปในทางดีขึ้นก็เป็นได้ * * * * * แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:25:51 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:32:39

ความคิดเห็นที่ 5 จวนของเจ้ามณฑลอยู่ตรงหน้า แต่แอชลีนน์กำลังมีปัญหาไม่คาดฝัน คิดว่าออกนอกอารามได้ง่ายๆ แค่ขอสลับตัวกับเคียราชั่วคราว บอกว่าจะออกมาซื้อของตามคำสั่งของเจ้าหญิง แล้วก็ตรงไปที่ชุมทางรถม้ารับจ้างใกล้อาราม เรียกรถมาที่จวนของเจ้ามณฑลแถวชานเมือง จนได้มายืนอยู่ตรงนี้ ทว่าเด็กสาวกลับยังเข้าไปไม่ได้ ได้แต่มองคนขับรถม้าซึ่งนั่งมองเธออย่างอ่อนใจ เหรียญเงินร้อยวีร์อันเป็นหน่วยย่อยที่สุดที่มีในตอนนี้ยังค้างบนฝ่ามือของผู้ว่าจ้าง “ไม่เป็นไรขอรับ คุณหนู เก็บไว้เถอะ ข้าไม่มีทอน” ชายวัยกลางคนพูดพร้อมสั่นศีรษะ “แต่ว่า...” เด็กสาวยิ่งลำบากใจ เธอเพิ่งรู้เมื่อครู่นี้เองว่าค่ารถม้ารับจ้างในเมืองถูกแค่เที่ยวละสามวีร์ ครั้นจะขอแตกเหรียญตอนนี้ก็ทำไม่ได้เสียแล้ว รอบข้างมีเพียงถนนและไร่นา กับประตูใหญ่และกำแพงหินของจวน คนที่เห็นในบริเวณนั้นก็มีเพียงทหารยามที่เฝ้าประตูจวน ซึ่งไม่มีเงินมากขนาดนี้ให้แลกแน่นอน หรือจะขอให้พวกเขาช่วยติดต่อใครในจวนให้แลกเงินให้ดี ถ้าบอกว่าตนเองเป็นนางกำนัลของเจ้าหญิงคงไม่มีปัญหา แต่ไม่ได้ เธอไม่ต้องการให้เป็นเรื่องเอิกเกริก นี่ก็ตั้งใจจะมาดูอย่างเงียบๆ แท้ๆ “มีอะไรหรือขอรับ” เด็กสาวหันไปตามเสียงนั้น เห็นเด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับตนคนหนึ่งยืนอยู่อีกระยะ ที่จริงได้ยินเสียงเดินมาก่อนหน้านี้ครู่หนึ่งแล้ว แต่เพราะคิดว่าเป็นชาวเมืองที่บังเอิญผ่านมาแถวนี้จึงไม่ได้สนใจ ทว่าพอเห็นเขาใกล้ๆ เธอก็รู้สึกว่าเขา...ไม่ธรรมดา มีบางสิ่งชวนให้สนใจอย่างบอกไม่ถูก เขาคงสูงปานกลาง...อย่างน้อยก็เตี้ยกว่าดูลัสพอสมควร โครงร่างค่อนไปทางเพรียวบางแต่ดูแข็งแรง เสื้อผ้าเหมือนชาวไร่ทั่วไป แต่สะอาดดี ผมสีดำไว้ยาวแต่รวบมัดไว้ข้างหลังเรียบร้อย นัยน์ตาดูไกลๆ เป็นสีดำสนิท ผิวไม่ถึงกับคล้ำ แต่ไม่ได้ขาวจัดเหมือนชาวธีร์ดีเรแท้ๆ ค่อนไปทางเหลืองและคร้ามแดด คงเป็นคนทางใต้ของซาเกรดา โซล ถัดลงไปจากอาณาจักรของเธอกระมัง “น้องชาย มีเงินพอแตกเหรียญร้อยไหม” คนขับรถม้าพูดแทน เด็กหนุ่มมองเขา สลับกับเด็กสาวและเหรียญร้อยวีร์ในมือของเธอ ก่อนจะสั่นศีรษะ แต่ก็ล้วงถุงเงินของตน หยิบเหรียญทองแดงเล็กๆ สามเหรียญออกมา “ท่านเอาไปก่อนเถอะ ข้าคิดว่าคุณหนูคงเป็นแขกของจวน” “เดี๋ยวก่อน ข้าไม่...” แอชลีนน์พยายามแย้ง แต่เหรียญเหล่านั้นเปลี่ยนมือเสียแล้ว คนขับรถม้าเก็บเงินใส่ถุงหนังที่ข้างเอวเพียงครู่เดียว แล้วก็กระตุ้นม้าให้วิ่งเหยาะๆ ออกไป ทิ้งให้เธอมองตาม...ก่อนจะเลื่อนสายตามาทางเด็กหนุ่ม “ทำไมถึงคิดว่าข้าเป็นแขกของจวน” เด็กสาวตั้งคำถาม “ก็แถวนี้ไม่มีบ้านหลังอื่น และท่านน่าจะเป็นขุนนาง” เขาตอบง่ายๆ แอชลีนน์ยิ่งขมวดคิ้ว “ทำไมถึงคิดว่าข้าเป็นขุนนาง” “ท่านแต่งตัวดี ซ้ำมีเงินติดตัวมากถึงร้อยวีร์” เด็กหนุ่มให้คำตอบ ก่อนจะผายมือไปทางประตูจวน “ขออภัยที่เสียมารยาท เชิญขอรับคุณหนู ข้าทำงานที่จวนนี่เอง ท่านเป็นแขกของคุณหนูฟิเดลมาใช่ไหม” เด็กสาวยังยืนนิ่ง ก้มมองชายกระโปรงชุดผ้าไหมสีน้ำเงินขรึมที่ยืมจากเคียรา นึกไม่ออกว่าควรพูดอะไร เธอไม่ได้มาหาคุณหนูชื่ออะไรก็ตามคนนั้น แต่บอกไปตามตรงว่ามาหาอาจารย์ชาวทะเลทรายคงไม่เข้าทีเช่นกัน “คือ...ข้า...” แอชลีนน์ค่อยๆ นึก “ข้า...ไม่ได้มาหาคนในครอบครัวท่านเจ้ามณฑล แต่...ได้ยินว่าลูกชายของท่านเพิ่งได้อาจารย์ที่เป็นคนทะเลทราย” “แล้วทำไมหรือ” “ข้า...เอ้อ...นายของข้าฝากให้มาถาม ว่าคนคนนั้นเป็นอย่างไร” เด็กสาวนึกอะไรได้ก็รีบพูด “แล้วนายของท่านเป็นใคร” เขาถามจริงจัง สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาก “นายของข้า...เป็น...” แอชลีนน์ตัดสินใจนึกที่ใกล้ตัวไว้ก่อน “เป็น...ขุนนางท้องถิ่นในยาร์ลาธนี่ล่ะ” เด็กหนุ่มทวนคำนั้นอย่างประหลาดใจ แล้วก็ถามต่อ “ท่านขุนนางนายท่านเป็นใคร มีตำแหน่งอะไร ทำไมอยากรู้เรื่องชายทะเลทรายคนนั้น” “เขา...ก็แค่อยากรู้ ต้องมีอะไรมากกว่านั้นด้วยหรือ” เด็กหนุ่มมองเธอด้วยสายตาเรียบๆ เหมือนมองออกว่าเธอพูดปด เด็กสาวยิ่งก้มหน้างุดไม่สบายใจ แต่พอนึกว่าอีกฝ่ายคงเป็นแค่คนทำงานในจวน ฐานะต่ำกว่าเธอ จึงคิดว่ายอมให้เขาต้อนไม่ได้ “ข้าไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงอยากรู้ แต่เขาฝากข้าให้มาถามว่าชายคนทรายนั้นเป็นอย่างไร เจ้าบอกได้ใช่ไหม” แอชลีนน์นึกหาวิธีทำให้ชายตรงหน้ายอมร่วมมือมากขึ้น “ถือว่า...ข้าซื้อข้อมูลก็ได้ เจ้าอยากได้เท่าไร” “ข้าไม่ใช่คนขายข้อมูล” เขากลับพูดทันควัน เสียงแข็งจนแผ่นหลังของเด็กสาวเย็นวาบ รีบพึมพำตะกุกตะกักทันที “ข...ขอโทษ” เธอไม่กล้ามองเขา แต่กลับรู้สึกถึงน้ำหนักสายตาที่กดทับร่างตนเองอย่างประหลาด...เหมือนบีบตัวเธอให้ลีบเล็ก รู้สึกด้อยกว่าทั้งๆ ที่มีฐานันดรเทียบกันไม่ได้ ทว่าอีกครู่เด็กหนุ่มก็พูดขึ้น เสียงอ่อนโยนลง “ข้าขอโทษ ท่านคงไม่มีเจตนาร้ายหรอก ข้าคือชาวทะเลทรายคนนั้นเอง” แอชลีนน์เงยหน้าขวับอย่างประหลาดใจ เห็นเขาเสมองไปอีกทาง สีหน้าเจื่อนแต่ไม่กล่าวโทษเธอเหมือนเมื่อครู่ “ท่านอยากรู้เองใช่ไหม คนสืบข่าวย่อมมีวิธีแนบเนียนกว่านี้ ถ้าอยากรู้จริงๆ ข้าไม่ว่า แต่ขอให้ถามอย่างตรงไปตรงมาเถอะ” เด็กหนุ่มพยายามยิ้ม “ขออภัยที่เสียมารยาทกับคุณหนู ข้าชื่ออาเมียร์ขอรับ” เด็กสาวมองเขานิ่งอย่างประหลาดใจ ไม่เพียงเพราะรูปร่างหน้าตาเขาต่างจากที่เธอวาดภาพไว้อย่างสิ้นเชิง...จากชายร่างใหญ่ผิวคล้ำ ผมดำ คิ้วหนา หนวดเครารุงรังอย่างชาวทะเลทรายในรูปวาดตามหนังสือ แต่เพราะต่อให้อีกฝ่ายพูดจาสุภาพ นอบน้อมด้วยฐานะที่ต่ำกว่า เขาก็ยังดูมีสง่ากว่าที่ควรเป็น เหมือนรูปปั้นอัศวินที่เธอเคยเห็นในวัง...เหมือนดูลัส...เหมือนเสด็จพี่ไอลีช...ทั้งๆ ที่เป็นเพียงผู้อพยพชาวทะเลทรายแท้ๆ น่าแปลก ชายตรงหน้าดูอายุไม่ห่างจากเธอเท่าไรเลย แต่เธอก็เชื่อทันทีว่าเขาพูดความจริง ซ้ำอยากรู้สิ่งที่เขารู้ขึ้นมา...อยากรู้มากกว่านั้น...คนคนนี้ที่จริงเป็นใคร เติบโตมาอย่างไร ทำไมจึงดูราวกับมีอำนาจสูงส่งกว่าสถานะ ไม่แปลกเลยที่มังกรน้ำแห่งตะวันตกเรียกเขาว่า ‘เพชรในตม’ “ข้า...ชื่อแอช...” เธอเผลอพูดก่อนชะงักทันควัน “แอชหรือ” “เอ้อ ใช่แล้ว แอช...แอชเฉยๆ” เด็กสาวรีบนึกหาเหตุผลที่ฟังดู...จริงใจขึ้น “พ่อแม่ข้ามีลูกแค่สองคน คือข้ากับพี่ชาย พี่ชายข้า...เพิ่งป่วยตายเมื่อปีกลาย เหลือข้าคนเดียว ข้ารู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิง...คงทำอะไรไม่ได้มากมาย แต่ก็อยากมีความรู้ติดตัว เผื่อจะช่วยงานท่านพ่อแทนเขาได้บ้าง ข้าได้ยินว่าใกล้ๆ นี้มีอาจารย์ที่เก่ง ถึงอยากลองมาดู ถ้าเป็นไปได้ก็...อยากให้ท่านช่วยชี้แนะด้วย” เขามีสีหน้าสงสัย “หากข้าช่วยได้ก็ยินดี แต่ตอนนี้ข้าทำงานให้ท่านเจ้ามณฑล คงไม่สะดวกนัก หากอยากเรียนจริงๆ ขอให้บิดาของท่านช่วยหาอาจารย์ให้ไม่ดีกว่าหรือ” “ท่านพ่อข้า...ไม่เห็นด้วยที่ข้าจะเรียนวิชาของผู้ชาย” เด็กสาวรีบตอบ “คนรอบข้างก็เหมือนกัน พวกเขาแค่อยากให้ข้าแต่งงาน ให้คนที่ข้าแต่งงานด้วยสืบทอดตระกูลแทน แต่...ท่านเห็นด้วยไหมว่ามันไม่ยุติธรรม พวกเขาบอกว่าผู้หญิงเรียนไม่ได้ดีเท่าผู้ชาย ไม่สมควรเป็นผู้นำ แต่...บูดิกากับเอริน...พระอัยยิกากับพระมารดาของปฐมกษัตริย์แห่งธีร์ดีเรกลับเป็นหัวหน้าเผ่าและนักรบ ปกครองก่อนพระองค์ขึ้นครองราชย์อยู่หลายปี แล้วทำไมผู้หญิงจะรู้วิชาการรบการปกครองเหมือนผู้ชายไม่ได้” เด็กหนุ่มยังคงฟังเงียบๆ ด้วยสีหน้าตามเดิม แอชลีนน์จึงถามด้วยเสียงอ่อนลง “หรือ...ท่านไม่เห็นด้วยกับข้า” “ไม่เลย” อาเมียร์สั่นศีรษะ “ข้าเชื่อว่าผู้หญิงก็ปกครองได้อย่างที่ท่านว่า แต่ข้ามีนายแล้ว ไม่มีสิทธิ์รับสอนท่านโดยพลการ” “หมายความว่า...ถ้าท่านเจ้ามณฑลยาร์ลาธอนุญาต ท่านจะให้ข้าเรียนด้วยได้ใช่ไหม เรียนพร้อมกับลูกๆ ของท่านเจ้ามณฑลก็ได้” เด็กสาวเริ่มเห็นความหวังขึ้นรำไร แต่สีหน้าคนฟังยังไม่สู้ดีนัก “ข้าไม่ทราบว่าบิดาของท่านเป็นใคร แต่...เกรงว่าคงยาก ลูกศิษย์ข้าสองคนเป็นชายทั้งคู่ แล้วคนหนึ่งก็...” เด็กหนุ่มเริ่มขมวดคิ้ว “ช่างเถอะ บิดาของท่านคงไม่อยากให้ลูกสาวมาเรียนร่วมกับผู้ชายแน่ๆ” แอชลีนน์เม้มปากอย่างขัดใจ จริงอย่างเขาว่า ต่อให้เธออุปโลกน์ตนเองเป็นลูกสาวขุนนางคนใด เจ้ามณฑลยาร์ลาธคงไม่เห็นดีด้วย ถ้าบอกความจริง เขาอาจไม่กล้าคัดค้าน ทว่าเรื่องแบบนี้ควรเป็นความลับที่สุด สุดท้าย...ปัญหาก็มาจนอยู่ที่ความจริงง่ายๆ ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ...เดี๋ยวก่อน... ความคิดพลันวาบขึ้นมา เด็กสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับอาเมียร์ ถามเสียงเบาแต่กระตือรือร้น “หมายความว่า...ถ้าข้าไม่ใช่ผู้หญิงจะเรียนได้ใช่ไหม” สีหน้าของผู้ฟังบอกความประหลาดใจถึงขีดสุด ขณะที่เขาอุทานเบาๆ ทว่าเธอตั้งใจจริงเต็มที่แล้ว * * * * * ขณะที่อาเมียร์รับประทานอาหารเช้าร่วมกับครอบครัวของท่านเบเรค ทหารยามหน้าจวนก็มาแจ้งว่ามีเด็กชายคนหนึ่งมาหาเขา เด็กหนุ่มบอกนายจ้างว่าเขาไม่รู้จักเด็กนั้น แต่อยากรู้ว่าอีกฝ่ายมีธุระอะไร และขอตัวออกไปพบได้ในเวลาไม่นาน ที่หน้าประตูเหล็กมีร่างผอมบาง เตี้ยกว่าเขาอยู่บ้าง เสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยเหมือนลูกพ่อค้าหรือขุนนางระดับล่าง ที่เข็มขัดข้างเอวแขวนดาบซึ่งใหญ่พอดูเมื่อเทียบกับร่างเล็ก เด็กหนุ่มมีผมสั้นสีน้ำตาลเข้มและดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เค้าหน้าออกสะสวยสะอาดสะอ้าน คล้ายกับเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนที่เขาพบเมื่อวาน ต้องยอมรับว่าเธอปลอมตัวได้ไม่เลว ตอน (ถูกมัดมือชกให้) ออกไปซื้อช้องผมและเสื้อผ้าข้าวของจำเป็นด้วยกันหลังเธอเสนอแผนการ เขายังไม่นึกว่าเธอจะแต่งออกมาเหมือนเด็กผู้ชายขนาดนี้ ถึงจะดูอายุมากสุดราวสิบสี่สิบห้าเท่านั้น “ท่านคืออาเมียร์ที่เขาว่ากันหรือ” อีกฝ่ายพูดด้วยเสียงที่กดให้ต่ำลง ฟังเหมือนเสียงเด็กชายที่ยังไม่แตกดี “ใช่” เด็กหนุ่มรับเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน “เจ้ามีธุระอะไรกับข้าหรือ” “ข้าเป็นมหาดเล็กในขบวนเสด็จของเจ้าหญิงแอชลีนน์ ตอนนี้เจ้าหญิงเสด็จมาประทับที่อารามใกล้ๆ นี้ และทรงอนุญาตให้ข้ามาดูการฝึกสอนของท่าน นี่เป็นจดหมายรับรองของเจ้าหญิง...ขอรับ กรุณามอบให้ท่านเจ้ามณฑลด้วย” อาเมียร์รับม้วนกระดาษประทับตราใบนั้นลอดซี่เหล็กของประตูใหญ่ ตอบตามธรรมเนียมว่าจะเข้าไปถามนายตน ในใจลอบยิ้มให้ความพยายามของเด็กสาวตรงหน้าเต็มที่ คงเพราะสายตามุ่งมั่นแบบซื่อๆ กับวิธีตะลุยเข้ามาถึงตัวเขาแบบไม่คิดอะไรเลยนั่นกระมัง ที่ทำให้เขายอมออกไปกับเธอเมื่อเย็นวาน ซ้ำให้คำแนะนำว่าควรปลอมตัวและวางตัวอย่างไรให้แนบเนียน ต่อให้เขาไม่รู้ว่าเธอน่าจะเป็นใครก็ตาม น่าเสียดายที่เด็กหนุ่มรู้ง่ายดาย เด็กสาวพูดปดไม่เก่งเอาเสียเลย เธอถึงกับบอกว่าชื่อของตนสะกดคนละแบบกับคำต้นของพระนามเจ้าหญิงแอชลีนน์ ซ้ำที่ตั้งชื่อเสียงใกล้กันเป็นเพราะพ่อแม่เห็นว่าเธอเกิดหลังเจ้าหญิงประสูติไม่นาน สร้างรายละเอียดมากลบเกลื่อนมากไปโดยที่เขาไม่ได้ถาม เขาถึงแน่ใจมากขึ้นว่าสิ่งที่ตนเดาไม่น่าจะผิด ยิ่ง ‘แอช’ มาพร้อมคำอนุญาตของผู้มีฐานะสูงสุดในธีร์ดีเรอย่างไม่คาดฝัน * * * * * ท่านเบเรคมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อเขาเล่าเรื่องเด็กหนุ่มที่หน้าประตูให้ฟัง แต่ท่านย่อมทราบเรื่องที่เจ้าหญิงแอชลีนน์กำลังประทับที่อารามใกล้เคนมารา และดูออกว่าตราพระราชลัญจกรที่ประทับในจดหมายเป็นของจริง แอชจึงได้เข้ามาในจวนไม่ช้า ท่านเจ้ามณฑลมีงานด่วนที่ศาลาเมืองตั้งแต่เช้า จึงไม่ได้อยู่พบเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่ม อาเมียร์พาเธอเข้ามาในห้องหนังสือ ซึ่ง ‘ลูกศิษย์’ เดิมทั้งสองคนรออยู่แล้ว “นี่คุณชายเฟลิม แล้วก็คุณชายรูอาร์ค” เขาแนะนำตามมารยาท “ย...ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ” เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มค้อมศีรษะเสียต่ำ “ข...ข้าชื่อแอช...” “ยินดีที่ได้รู้จัก” เฟลิมเริ่มพูดยิ้มๆ ด้วยเสียงเป็นมิตรตามแบบของตน “เรียกพวกเราว่าเฟลิมกับรูอาร์คก็ได้ ไม่ต้องมีพิธีรีตองหรอก” ที่จริง อาเมียร์ก็เรียกรูอาร์คด้วยชื่อง่ายๆ แต่อดเรียกลูกศิษย์อีกคนว่า ‘ท่านเฟลิม’ ไม่ได้ แม้เฟลิมจะบอกเขาแบบเดียวกับที่บอกแอชตั้งแต่วันแรก กระนั้นอีกฝ่ายยังเรียกเขาว่า “อาจารย์” โดยไม่ถือตัวว่าตนเองมีฐานะสูงกว่า หรือมีอายุมากกว่าถึงสามปีเลยแม้แต่น้อย “อย่าเรียกข้าว่าคุณชาย” รูอาร์คซึ่งมีอายุไล่ๆ กับอาเมียร์พูดพลางยักไหล่ ไม่มองหน้าคู่สนทนาตามนิสัย “ฟังแล้วแสยง” “รูอาร์ค” เฟลิมหันไปปรามน้องชายเบาๆ รูอาร์คก็เป็นคนที่...ไม่ถือตัว...ในความรู้สึกของอาเมียร์ แต่ออกจะมีอะไรแปลกกว่าไม่ถือตัวด้วยความเป็นมิตร...อยู่สักหน่อย เด็กหนุ่มไม่ตั้งใจเรียนเท่าเฟลิม เขาพร้อมจะขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ แต่ที่จริงออกไปเดินลอยชาย หรือฟุบหลับอย่างไม่ปิดบังในขณะเรียน ทว่านอกจากนั้นก็ไม่ทำอะไรที่เรียกได้ว่าเกเรเกินไปนัก คงเพราะเป็นลูกคนรอง เลยไม่ต้องรับภาระมากเหมือนพี่ชายกระมัง “แอชเพิ่งมาใหม่ ฉะนั้นวันนี้เราจะทบทวนบทเรียนที่ผ่านมา เจ้าเคยเรียน...” เขาเอ่ยชื่อตำราการปกครองที่นิยมในอาณาจักรนี้ “ใช่ไหม” “น...นิดหน่อยขอรับ” คนถูกถามก้มหน้า “แต่...แต่ไม่ได้เรียนมามาก” “ไม่เป็นไร” อาเมียร์ยิ้มน้อยๆ ให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้น “แค่ทบทวนเท่านั้นเอง จำได้ก็เสริม ถ้าจำไม่ได้ก็จดไป เรามีกระดาษเกินพอ” แอชน่าจะเคยเรียนบทต้นๆ มาก่อน แต่ก็จำไม่ได้มากจริงๆ ตามที่บอก ทว่าหากมีจุดใดที่จำได้ ตอบได้แล้วอาเมียร์ชมก็ดูผ่อนคลายขึ้น ส่วนที่ลืมไปแล้วหรือเพิ่งได้เรียนก็จดด้วยลายมือตัวเล็กๆ ยาวเต็มหน้ากระดาษ จัดเป็นเด็กเรียนรู้เร็วคนหนึ่ง แม้พื้นฐานจะอ่อนสักหน่อย ชั้นเรียนการปกครองดำเนินไปจนเที่ยง จากนั้นคนรับใช้เชิญทั้งสี่ไปพักรับประทานอาหาร ต่อด้วยวิชาต่อสู้ในตอนบ่าย หลังสอนกระบวนท่าดาบเพิ่มเติม อาเมียร์ก็ให้จับคู่ซ้อม เฟลิมกับรูอาร์คเป็นคู่หนึ่ง ส่วนตนซ้อมให้แอชเป็นครั้งแรก นักเรียนใหม่จำไม่ได้กระทั่งท่าจับดาบกับป้องกัน แต่หากคำนึงว่าเธอเป็นผู้หญิง เคยมีโอกาสจับดาบก่อนหน้านี้ก็นับว่าแปลกมากแล้ว อาเมียร์เริ่มสอนให้เธอตั้งแต่แรก ขณะคอยดูเฟลิมกับรูอาร์คซ้อมดาบเป็นระยะๆ จนถึงเวลาเลิกเรียน ทั้งสี่ไปล้างหน้าและดื่มน้ำที่บ่อน้ำริมสวน อากาศในฤดูร้อน แดด และการออกแรงทำให้เหงื่อชุ่มเสื้อของแต่ละคน รูอาร์คถึงกับถอดเสื้อเสียตรงนั้นแล้วกว้านถังน้ำขึ้นมาราดหัวตัวเองสองโครมใหญ่ อาเมียร์เห็นแอชเสมองทางอื่นอย่างไม่สบายใจนัก “อย่าถอดเสื้อต่อหน้าธารกำนัลสิรูอาร์ค มันไม่สุภาพ” เฟลิมปราม “ไม่สุภาพอะไร ก็ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น” รูอาร์คพูดพลางเอาเสื้อพาดบ่า หันมองใครอีกคนที่ไม่ยอมหันมา “เจ้าเปี๊ยกนั่นน่ะ เสื้อเปียกเหงื่อเป็นดวงแล้ว ถอดเสื้อราดน้ำหน่อยสิ ทิ้งไว้เดี๋ยวเหม็นแย่” “ม...ไม่ล่ะ ขอบคุณ” แอชตอบตะกุกตะกัก “ข...ข้าเป็นคนเมืองหลวง ม...ไม่ชินกับเรื่องแบบนี้” “ทำได้เสียที่ไหนเล่า เขาไม่มีเสื้อผ้าสำรองติดมาสักหน่อย” อาเมียร์ช่วยแก้สถานการณ์ “หรือเจ้าจะให้ยืมเสื้อก่อนล่ะ รูอาร์ค” “ตามสบาย” รูอาร์คกลับตอบอย่างไม่สนนัก “คนเราปกติใส่เสื้อผ้าได้แค่ทีละชุด จะไปเก็บไว้เป็นสิบๆ ชุดให้มันรกตู้ทำไม” “ขอบคุณ...แต่ไม่ต้องหรอก” แอชปฏิเสธทันควัน “ข...ข้ารีบกลับไปอาบน้ำที่อารามดีกว่า” “ข้าจะไปส่งที่ประตูหน้า” อาเมียร์อาสา “พวกท่านสองคนไปอาบน้ำก่อนเถอะ” เด็กหนุ่มก้าวนำแอชไปตามทางเดินในสวน ซึ่งลัดเลาะโอบล้อมคฤหาสน์ด้านหนึ่ง และหลังกวาดมองรอบด้านให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ เขาก็กระซิบ “ถ้าคิดปลอมตัวให้ตลอดรอดฝั่ง ต้องทำให้แนบเนียนกว่านี้ เจ้าดู...ขี้อายผิดผู้ชายไปหน่อย” แอชพยักหน้ารับอย่างตื่นๆ แต่ไม่วายเปรยเสียงอ่อย “ก...ก็ข้าไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือยมาก่อนนี่นา” อาเมียร์ยิ้มอย่างอ่อนใจ “ข้ารู้ว่าคงทำใจยาก แต่ถึงอย่างไรก็ต้องทำตัวให้ชิน ผู้ชายอยู่ด้วยกันไม่ค่อยอายกันหรอก” กระนั้น เมื่อนึกถึงความลำบากใจของเด็กสาว เขาก็เสนอ “หรือ...ให้ข้าบอกความจริงเฟลิมกับรูอาร์คไหม แล้วขอให้พวกเขาช่วยกันปิดความลับ ข้ารับรองว่าพวกเขาไว้ใจได้” “ไม่ล่ะ ให้ท่านรู้คนเดียวก็พอแล้ว” อาเมียร์เงียบไป แล้วก็นึกถึงอีกเรื่องขึ้นมา ถึงเขาไม่ถามเธอคงบอกเอง แต่ถ้าไม่ถามเลยก็คงดูเหมือนรู้ทุกอย่างอยู่แล้วเกินไป “ว่าแต่ ข้านึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไปขออนุญาตเจ้าหญิงมาได้” “อ๋อ ข้าเป็น...นางกำนัลของเจ้าหญิงด้วย” แอชรีบตอบ “นอกจากเรื่องของตระกูล...ข้าอยากช่วยแบ่งเบาภาระของเจ้าหญิงได้บ้าง” “อ๋อ” อีกฝ่ายรับ แล้วก็ตบไหล่ของเด็กสาวเบาๆ “พยายามเข้าล่ะ” “แน่นอน” แอชเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เขาอย่างสดใสขึ้น * * * * * หญิงสาวคนเดียวในห้องนอนที่ดูหรูหราเรียบง่ายเดินวนไปมาอย่างกระวนกระวาย จนได้ยินเสียงเรียกและเห็นมือโบกจากแนวพุ่มไม้ เมื่อนั้นเธอรีบหยิบเชือกขดใหญ่ที่ซ่อนในตู้ มัดปมที่ตะขอหน้าต่าง แล้วทิ้งมันลงไป รอด้วยใจเต้นระรัวจนร่างเพรียวบางข้างล่างไต่ขึ้นมาถึง “องค์หญิง ทำไมเสด็จไปนานนักเพคะ!” เคียราถามละล่ำละลักพลางถอดช้องผมสีเกาลัดจากศีรษะของตน “ถึงจะกลับเร็วกว่าเมื่อวานก็เถอะ แล้วดูซิ...ทำไมถึงพระวรกายมอมแมม...พระเสโทโชกอย่างนี้!” “ก็...ก็เราซ้อมดาบมานี่” อีกฝ่ายตอบด้วยเสียงกระตือรือร้นผิดกัน “นี่เคียรา เขาสอนเราจริงๆ ด้วย...ถึงจะรู้ความจริงก็เถอะ!” “ตายล่ะ!” เคียราอุทาน “ทรงเปิดเผยพระองค์กับคนทะเลทรายนั่นหรือเพคะ!” “ไม่ใช่...คือถึงเขารู้ว่าเราเป็นผู้หญิง เขาก็ยังสอนเราจริงๆ ดีใช่ไหม...ดีใช่ไหมล่ะเคียรา” “ก็...ดีกระมังเพคะ” นางกำนัลสาวในชุดของเจ้านายถอดช้องผมสั้นสีน้ำตาลเข้มให้นายหญิง ก่อนจะดึงเส้นผมยาวสีเกาลัดออกจากคอเสื้อด้านหลัง “ทรงผลัดฉลองพระองค์ แล้วก็รีบเสด็จไปสรงน้ำเร็วๆ เถอะเพคะ หม่อมฉันกลัวแทบแย่ว่าจะมีใครจับได้หรือเปล่า” “อื้อ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เจ้าหญิงแอชลีนน์รับ ประกายตาระยิบระยับเหมือนเด็กๆ “พรุ่งนี้...ตั้งแต่พรุ่งนี้เราจะออกไปเรียนกับเขาแต่เช้าเหมือนเดิมนะเคียรา!” “พรุ่งนี้...อีกหรือ...” นางกำนัลสาวผู้ต้องใจหายใจคว่ำมาสองวันติดใคร่อยากเป็นลมยิ่งนัก * * * * * แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:28:29 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:33:13

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๙ ความอยากรู้ หลังเลิกเรียนศิลปะป้องกันตัว แอชลีนน์ในคราบเด็กหนุ่มหอบน้อยๆ ขณะเดินไปที่บ่อน้ำ พลางรีบแก้แถบผ้ายาวที่พันรอบมือไว้หลายทบเพื่อกันแรงกระแทก เธอพอสนุกกับการฟันดาบได้บ้าง เพราะเคยเล่นกับพี่ชายตอนเด็กๆ และหากดาบไม้ไม่ฟาดโดนตัวจังๆ ก็ไม่เจ็บนัก แต่ไม่ชอบหมัดมวยที่อาเมียร์สอนทั้งสามในวันนี้ แถมกำชับว่ามีประโยชน์ในยามคับขันจวนตัวไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าดาบ  แถบผ้าพวกนี้เหม็นอับกลิ่นเหงื่อติดมือ เวลาชกต่อยไปนานๆ ก็รัดมือแน่นจนไม่สบาย ซ้ำต่อยหลายครั้งเข้า เธอก็เจ็บมือจนไม่อยากกระแทกหลักไม้แรงๆ อีกต่อไป แต่ไม่กล้าปริปาก ถึงบ่อแล้ว เด็กสาวพยายามกว้านถังน้ำขึ้นอย่างทุลักทุเล นิ้วมือขวาเจ้ากรรมไม่ยอมงอตามคำสั่งเอาเสียเลย “ให้ข้าช่วยไหม” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ และเธอก็หันไปเห็นอาจารย์ซึ่งตามมาทันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ “ม...ไม่เป็นไร” ถึงตอบไปอย่างนั้น อาเมียร์ก็ยังโน้มตัวไปจับมือหมุนของรอก ไม่นานก็ยกถังขึ้นวางบนขอบบ่อได้ไม่ช้า เธอขอบคุณเบาๆ เขายังคงยืนอยู่ใกล้ๆ ขณะที่เธอวักน้ำจากถังล้างมือและหน้า “เจ็บมือหรือเปล่า” “...เปล่า” แอชลีนน์ตอบ แต่เขาก็ยืนกราน “ทายาเสีย พรุ่งนี้จะได้ไม่เป็นหนักกว่าเดิม แล้วหลังจากนี้ถ้าเจ็บก็บอกมา ข้าจะไม่ให้หักโหมจนเกินไป กลัวอยู่ว่าสอนเร็วไปหรือเปล่า” “ไม่หรอก กำลังดีแล้ว” ที่จริง อาเมียร์เป็นคนสอนทุกๆ วิชาอย่างรวดเร็วจนเรียกได้ว่ารวบรัดทีเดียว แต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่เข้าใจก็พร้อมจะอธิบายซ้ำหรือเพิ่มเติมโดยไม่มีทีท่ารำคาญใดๆ กระทั่งเด็กสาวเกรงใจว่าจะพลอยถ่วงการเรียนของเฟลิมกับรูอาร์คซึ่งนำหน้าไปก่อนหรือเปล่าด้วยซ้ำ แต่เมื่อตระหนักว่าตนอยู่ที่อารามได้แค่สิ้นสุดฤดูใบไม้ร่วง ก็รับน้ำใจของเขาอย่างตื้นตัน ถึงได้พูดคุยกันทุกวัน เด็กสาวก็รู้สึกว่าเขามีเรื่องให้เธอแปลกใจได้เรื่อยๆ อาเมียร์ตกลงจะสอนเธอง่ายดายเกินคาด เขาอายุแค่สิบเจ็ด มากกว่าเธอไม่ถึงปี แต่รอบรู้สารพัดเรื่อง ในเวลาพัก เธอถามเขาจนรู้ว่าเด็กหนุ่มอ่านหนังสือเร็ว อ่านมาก และจำได้ดีราวกับใช้เวลาท่องจำมาชั่วชีวิต กระทั่งหนังสือที่เธอพยายามทนอ่านตั้งแต่ปีกลาย แต่ไม่อาจฝ่าผ่านไปได้สักบท เขาอ่านจบในสามคืน ก่อนจะนำมาสอนในสองวันต่อมาหลังจากทวนคร่าวๆ อีกรอบ บางทีเธอนึกอยากให้อาเมียร์ได้พบดูลัส คิดว่าหากทั้งสองถกวิชาการกันคงดุเด็ดเผ็ดมันยิ่งกว่าเหล่าราชครูวัยชราที่มีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ยินดียินร้าย และท่องตำราตรงทุกตัวอักษรต่อหน้าเธออย่างเทียบไม่ติด แต่...ที่พวกเขาเป็นเช่นนั้นก็คงเพราะเธอเป็นเธอกระมัง “...ข้าต่างหาก เป็นคนงุ่มง่ามหัวช้า” เด็กสาวพยายามกลั้นความขื่นไม่ให้ออกมาทางน้ำเสียง บอกตนเองไปด้วยให้ยอมรับความจริง “พอเป็นเสียอย่างนี้...อาจารย์เลยถอดใจกันทุกคน” “ใครบอก เจ้าเรียนเร็วได้เหมือนกัน” เด็กหนุ่มแย้ง “ก็แค่นักเรียนแต่ละคนเหมาะกับวิธีสอนคนละแบบ สำคัญคือเรื่องพวกนี้ต้องเรียนต้องฝึกกันเป็นปีๆ เจ้าเลยเสียเปรียบที่ไม่มีพื้นฐานแน่น ถ้าหวังผลรวดเร็วทันใจก็ใช้วิธีสอนแบบธรรมดาๆ ไม่ได้” “ขอบคุณนะ...ที่ให้กำลังใจ” แอชลีนน์ค่อยยิ้มออกมาได้น้อยๆ อาเมียร์รับว่าไม่เป็นไร เธอกำลังจะเอ่ยปากขอตัวกลับเมื่อเขาเรียกอีกครั้ง พร้อมกับหยิบบางสิ่งจากกระเป๋าเสื้อ “เอ้านี่” “อะไรหรือ” เด็กสาวมองตลับไม้เล็กๆ ในมือของเขาอย่างงุนงง “ยา เอาไว้ทา” เขาชี้ที่มือเธอ “ข้อนิ้วเจ้าแดงขนาดนั้น พอกก่อนนอนก็ได้ ยาสมุนไพรนี่เหม็นสักหน่อย แต่รับรองแก้ปวดชะงัดนัก” “แล้ว...อาจารย์ไม่เก็บไว้ใช้เองหรือ” เด็กสาวก้มลงมองนิ้วของตน เห็นว่ามันแดงมากจริงอย่างที่เขาว่า แต่ก็ยังเกรงใจ “ก็ข้าไม่ได้เจ็บมือ จะเก็บเอาไว้เฉยๆ ทำไม” อาเมียร์พูดพลางยื่นตลับเข้าไปใกล้เธอขึ้นอีก “แต่...นี่ยาของจวนหรือเปล่า” เด็กสาวกลัวว่าตนเองจะสร้างปัญหาให้เขายิ่งขึ้นอีก ถึงจะเป็นของเล็กๆ น้อยๆ อย่างตลับยา คงไม่ดีแน่หากนายจ้างรู้ว่าเขายักยอกเอาไป “ไม่ใช่หรอก ของแม่ข้าเอง” อาเมียร์ยิ้มน้อยๆ แล้วก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “วันนี้ข้าว่าจะไปเยี่ยมแม่พอดี คงขอแบ่งยามาได้อีก เจ้าเอาตลับนี้ไปใช้ตามสบายเถอะ” “ข...ขอบคุณ” เธอรับตลับไม้มาจากเขาในที่สุด “แล้วเจอกันพรุ่งนี้” เด็กหนุ่มโบกมือให้ก่อนจะเดินจากไป แอชลีนน์มองตามเงาร่างของเขา ความอยากรู้ยังไม่เลือนหายว่าแม่ของเด็กหนุ่มที่ชื่ออาเมียร์คนนี้ รวมไปจนถึงครอบครัวของเขาจะเป็นอย่างไรกัน อาเมียร์บอกเพียงว่าพ่อของเขาเคยเป็นนักรบรับจ้างในทะเลทราย ตอนนี้วางมือจากดาบมาทำไร่เลี้ยงสัตว์ในหมู่บ้านอาแดร์ แต่ลูกของนักรบรับจ้างไม่น่ามีการศึกษาดีเพียงนี้  เธอนึกอยากถามหลายครั้งว่าที่จริงเขาเป็นใครในแดนทะเลทราย เคยใช้ชีวิตแบบใด จึงเรียนรู้จดจำวิชาการปกครองและการต่อสู้ต่างๆ ได้อย่างเป็นธรรมชาติจนเธออิจฉา...แต่ก็ไม่กล้าเสียที “ใจลอยเชียวเจ้าเปี๊ยก” เสียงทักดึงเธอจากภวังค์ “แอบชอบอาจารย์เข้าหรือ” เด็กสาวหันขวับ พบว่าคนพูดคือเด็กหนุ่มผมแดงจอมยียวนนามรูอาร์ค ซึ่งผลัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว “รูอาร์ค ทำไมชอบหาเรื่องแอชนักนะ” เฟลิมที่มาด้วยพูดพลางขมวดคิ้ว “ความสุขข้า” รูอาร์คตอบด้วยเสียงพึงใจ “ยิ่งเจ้าตุ้งติ้งนี่มีอะไรน่าแกล้งเยอะแยะ” แอชลีนน์ขมวดคิ้ว แต่ก็พยายามไม่ต่อปากต่อคำ “ข้าจะกลับแล้ว ลาก่อน” เธอเตรียมตัวก้าวจากไป...หากไม่มีคำพูดของอีกฝ่าย “ไม่ไปดูบ้านอาจารย์กับพวกเราหรือ” เด็กสาวชะงักกึก กลับหลังหันไปมองรูอาร์ค ซึ่งมีสีหน้าเฉยและง่วงไม่เปลี่ยน “ว่าอะไรนะ” “คือ...รูอาร์คบอกว่าอยากไปเห็นบ้านอาจารย์ เลยชวนข้าไปด้วย” เฟลิมเป็นคนอธิบายแทน “จะไปกับอาจารย์วันนี้หรือ” แอชลีนน์ตั้งคำถาม “เปล่า จะตามไปไม่ให้รู้ตัว” รูอาร์คตอบหน้าตาย “ฝึกสะกดรอยอย่างไรเล่า” แอชลีนน์ยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ทำอย่างนั้นมันไม่ถูกไม่ใช่หรือ” “แต่ก็ไม่ผิด ธีร์ดีเรมีกฎหมายห้ามลูกศิษย์ตามอาจารย์ไปที่บ้านหรือ แล้วถ้าอาจารย์ไม่อยากให้ไป ก็คงห้ามไว้ก่อนตั้งนานแล้ว” เด็กสาวมีสีหน้าลังเล ที่จริงเธอก็อยากเห็นบ้านของอาเมียร์เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าควรไปตอนนี้หรือไม่ และไปแล้วจะกลับทันไหม “บ้านอาจารย์อยู่ในอาแดร์ ใกล้อารามที่เจ้าหญิงของเจ้าประทับอยู่นิดเดียวเอง” รูอาร์คเสริม “ไม่อยากไปด้วยกันหรือ” เธอชั่งใจอยู่อีกครู่...แล้วก็พยักหน้า ความอยากรู้เอาชนะได้ในที่สุด เคียราคงรอได้ ก็แค่อีกไม่นานเอง * * * * * ดูเหมือนรูอาร์คชำนาญเส้นทางกว่าที่คิด เมื่ออาเมียร์เดินออกไปได้ไม่นาน เด็กหนุ่มผมแดงก็นำเฟลิมกับแอชลีนน์ไปยังชุมทางรถม้ารับจ้างไม่ห่างหน้าจวน ซึ่งเด็กสาวเรียกใช้ไปกลับอารามประจำ แล้วก็จ้างรถคันหนึ่ง บอกชื่อหมู่บ้านที่หมายว่าอาแดร์ “เจ้าเคยไปบ้านเขามาแล้วหรือ” เฟลิมถามเมื่อรถม้าออกไปได้ระยะหนึ่ง “ฮื่อ” รูอาร์คนั่งเขลงบนเบาะ มือกอดอก ขาไขว่ห้างอย่างสบายเต็มที่ ขณะที่เฟลิมกับแอชลีนน์นั่งตัวตรงบนที่นั่งตรงกันข้าม “เมื่อไร” แอชลีนน์ตั้งคำถามบ้าง “สองวันก่อน แต่ข้าเดินสะกดรอยตามเขาไป” “หา...” เด็กสาวอุทานเบาๆ “ทำอย่างนั้นได้ด้วยหรือ” เด็กหนุ่มผมแดงโบกนิ้วยียวน “ความสามารถเฉพาะตัว เจ้าเปี๊ยกลุกลี้ลุกลนห้ามเลียนแบบ เพราะถึงเลียนแบบไปก็ทำไม่ได้อยู่ดี” “นี่!” “อย่าหาเรื่องแอชเลยรูอาร์ค” เฟลิมพยายามห้ามทัพอีกครั้ง แต่ด้วยเสียงที่เนือยเต็มที ก่อนจะหันกลับมาทางคนถูกหาเรื่อง “ข้าขอโทษแทนน้องด้วยนะ” “ไม่เป็นไร” แอชลีนน์สั่นศีรษะ อดคิดไม่ได้ว่าทั้งสองช่างเป็นพี่น้องที่ต่างกันเสียเหลือเกิน เฟลิมพร้อมขอโทษเธอแทนรูอาร์คเสมอไม่ว่าฝ่ายนั้นจะยั่วจะล้อเธออย่างไร จนบางครั้งเธอยังรู้สึกเหมือนเขาขอโทษบ่อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ “ว่าแต่...ทำไมเจ้าถึงชวนพวกเราไปดูบ้านอาจารย์ล่ะ” เด็กสาวตั้งคำถาม “ไปเป็นพยาน” “พยานอะไร” ผู้ฟังขมวดคิ้ว “ไว้ถึงแล้วข้าจะบอก” รูอาร์คเคลื่อนไปใกล้หน้าต่าง เลิกผ้าม่านขึ้นดูแวบหนึ่ง “ดูเหมือนเราล่วงหน้าเขามาแล้ว อีกเดี๋ยวคงถึง” * * * * * ราวสิบนาทีต่อมา รถม้าก็มาถึงหมู่บ้าน ทั้งสามลงจากรถ มีเด็กหนุ่มผมแดงเดินนำไปลิ่วๆ เช่นเคย สู่แนวต้นไม้ที่เห็นด้านข้างของบ้านไร่หลังหนึ่ง “นั่นล่ะ บ้านอาจารย์” แอชลีนน์ชะเง้อมอง เห็นหญิงผมสีดำรวบมัดไว้ข้างหลังง่ายๆ คนหนึ่งยืนอยู่ในสวนหลังบ้าน เพียงเห็นไกลๆ เด็กสาวก็บอกได้ว่าเธอเป็นคนงาม...งามมากจริงๆ ทั้งๆ ที่ตั้งครรภ์อยู่และแต่งกายอย่างหญิงชาวไร่ธรรมดา เธอตกใจ ประหลาดใจ และที่แปลกคือ...รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งสะกิดในใจอย่างบรรยายไม่ถูก “น...นั่นภรรยาอาจารย์หรือ” “แม่ต่างหาก” รูอาร์คแก้ “แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเป็นแม่” “เบิ่งตาดูใกล้ๆ สิเจ้าเปี๊ยก แกน่าจะอายุมากกว่าอาจารย์ตั้งสิบกว่าปี คงมีอาจารย์ตอนยังสาวมากๆ กระมัง” เด็กหนุ่มผมแดงกระซิบ แล้วก็บุ้ยใบ้ไปยังชายคนหนึ่งที่เดินออกมาจากเรือนไม้อีกหลัง เขาไม่มีมือข้างซ้าย ผมสีดำตัดสั้นเริ่มแซมสีเทาประปราย คงเข้าวัยกลางคน แต่ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนหลังตรง มีสง่าเหมือนทหาร ซ้ำมีบางสิ่งชวนให้เธอนึกถึงอาเมียร์อยู่ในชายคนนี้ จนไม่ประหลาดใจเลยกับคำบอก “แล้วนั่นพ่อ” ชายคนนั้นประคองไหล่ของหญิงท้องแก่อย่างทะนุถนอม แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในบ้านด้วยกันทางประตูด้านหลัง รูอาร์คเหลือบมองถนนลูกรังสายเล็กแวบหนึ่ง ก่อนจะก้าวยาวๆ พร้อมกับกวักมือ เรียกทั้งสองให้ตามมาทางเกวียนที่จอดอยู่ใกล้แนวต้นไม้ แล้วก็ยืนชะเง้ออย่างมีลับลมคมใน “นั่นไม่ใช่ภรรยาอาจารย์ แต่อีกคนน่าจะใช่” “อีกคน!” แอชลีนน์ทวนคำ “คอยดูเองก็แล้วกัน...ถ้าโชคดีละก็นะ” “แล้วทำไมเราต้องทำอะไรลับๆ ล่อๆ อย่างนี้ด้วยเล่า” เฟลิมติง “ทำอย่างกับมาสอดแนมบ้านเขา” “ข้าทำเพราะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายของคนที่เรารักมากๆ ต่างหาก” รูอาร์คให้เหตุผลพลางยักไหล่ “ใคร” ชายหนุ่มถามซ้ำ “เดี๋ยวก็รู้” เด็กหนุ่มผมแดงพูดแล้วจุปาก เมื่อเห็นร่างร่างหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ นั่นคืออาเมียร์ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เด็กหนุ่มผมสีดำเดินมาตามทางลูกรังที่รูอาร์คเพิ่งจับตามองเมื่อครู่ ก่อนจะตรงมาเคาะประตูบ้าน หญิงมีครรภ์ผมดำเป็นคนเปิดประตู เรียกชื่อเขาพร้อมกับยิ้ม แล้วก็เดินออกมาข้างนอก อาเมียร์พูดคุยกับหญิงคนนั้นครู่หนึ่ง ก็มีเด็กหญิงเล็กๆ สองคนโผล่ออกมา ให้เด็กหนุ่มผลัดกันอุ้มและคุยเล่นด้วย เด็กทั้งสองมีผมสีดำเหมือนกัน แต่คนตัวโตกว่าผมหยักศกขณะที่คนเล็กผมตรง “น้องสาวอาจารย์หรือ” เด็กสาวตั้งคำถาม “ไม่น้องก็คงลูก ไม่ก็คงคนหนึ่งน้อง คนหนึ่งลูก” รูอาร์คตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “คนโตกว่าท่าทางจะน้อง แต่คนเล็กนี่ก็วัยพอเป็นลูกอาจารย์ได้เหมือนกัน” “น่าจะเป็นน้องทั้งคู่มากกว่า” แอชลีนน์แย้ง “แม่ของอาจารย์ยังมีลูกอีกคนได้ ทำไมจะไม่ใช่น้องทั้งสองคนล่ะ” “เพราะเจ้าอยากเชื่ออย่างนั้นน่ะสิ เจ้าเปี๊ยก” เด็กสาวขมวดคิ้ว สะกดกลั้นความอยากต่อว่าอีกฝ่ายไว้อย่างยากเย็น ในเมื่อต้องรักษาความเงียบอย่างยิ่งยวด “อาจจะเป็นลูกกับ...คนคนนั้นอย่างไรเล่า” เด็กหนุ่มผมแดงบุ้ยใบ้ไปทางหญิงผมสีทองที่ยืนมองอยู่หลังประตูแต่ไม่ก้าวออกมา เด็กหนุ่มพูดกับเธอเช่นกัน แต่ไม่นานนัก ความไกลและเงาจากในบ้านทำให้แอชลีนน์เห็นหญิงคนนั้นไม่ชัด แต่ก็ดูออกว่าเธอยังอายุน้อยพอๆ กับอาเมียร์ และมีใบหน้าตาสวยสะดุดตาทีเดียว เสียแต่ไม่ยิ้มแย้มเลย ผิดกับคนอื่นๆ ซึ่งแสดงความดีใจเต็มที่เมื่อพบเด็กหนุ่ม “คิดดูแล้วกันว่านางเป็นใคร” รูอาร์คกระซิบ “ทั้งบ้านนี้มีแต่ชาวทะเลทรายผมดำ แต่ผู้หญิงคนนี้ผมทอง เป็นคนธีร์ดีเรแน่ๆ แล้วผู้หญิงธีร์ดีเรคนเดียวจะมาอยู่ในบ้านชาวทรายอย่างนี้ได้อย่างไร นอกจาก—” “กะแค่เห็นผู้หญิงคนนี้อยู่ในบ้านอาจารย์ เจ้าก็ทึกทักว่านางเป็นภรรยาของอาจารย์...อย่างนี้ไม่ด่วนสรุปเกินไปหรือ” เด็กสาวติง “นางสวมแหวนแต่งงานด้วย จะไม่ใช่ได้หรือ” คนถูกหาว่า ‘ทึกทัก’ ตอบง่ายๆ “...ไกลขนาดนี้เจ้าเห็นด้วยหรือ” “ก็มันสะท้อนแดดเข้าตา นั่นอย่างไร แล้วก่อนนี้ข้าก็เคยเห็นนางใกล้ๆ มาแล้ว นางสวมแหวนที่นิ้วนางซ้ายจริงๆ หรือเจ้าไม่เชื่อ ลองเข้าไปดูไหม” แอชลีนน์นิ่งอึ้ง ใจหนึ่งอยากพิสูจน์ว่าประกายวิบๆ บนนิ้วมือที่เกาะประตูอยู่คือแหวนแต่งงานจริงหรือไม่ แต่ก็ไม่อยากเสี่ยงถึงขั้นนั้น และคิดว่าลองรูอาร์ครับรองหนักแน่นขนาดนี้แล้วคงไม่พูดปด กระนั้นเธอยังจำได้ติดตา... “แต่อาจารย์ไม่เคยสวมแหวนแต่งงาน” “ก็สวมแล้วมันจับดาบไม่สะดวก ไม่งั้นแกคงไม่อยากให้ใครรู้กระมังว่าแต่งงานแล้ว” “แล้วทำไม อาจารย์จะแต่งงานแล้วหรือไม่ก็ช่างเขาสิ!” เด็กสาวตอบทันควัน พลันแปลกใจที่เสียงของตนขุ่นได้ถึงเพียงนี้ ประหลาด เธอไม่รู้จักเขาจริงๆ สักหน่อย ทำไมถึงปักใจเชื่อว่าเขาเป็นคนดี...ถึงขั้นต้องแก้ต่างให้เช่นนี้ด้วย “เจ้าเปี๊ยก เจ้าช่างได้เพราะไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย แต่เราสองคนช่างไม่ได้” เด็กหนุ่มผมแดงย้ำ “ทำไมล่ะ” เฟลิมถามอย่างสงสัย “พี่ไม่รู้หรือ ถ้าอาจารย์ทำให้พี่ชนะการทดสอบได้ พ่อตั้งใจจะยกฟิเดลมาให้แก” “หา!” ชายหนุ่มผู้พี่อุทาน จนรูอาร์คต้องรีบเอานิ้วจ่อปากเป็นการปราม เด็กสาวเริ่มทำสีหน้าไม่ถูก ไม่เคยมีใครแนะนำให้เธอรู้จักน้องสาวของทั้งสองมาก่อน แต่เธอได้ยินอาเมียร์พูดถึง ‘คุณหนูฟิเดลมา’ ในตอนแรกที่พบกัน และเคยเห็นคุณหนูเดินผ่านมากับพวกพี่เลี้ยงเป็นบางครั้งในบริเวณจวน เด็กคนนั้นเพิ่งแรกสาว ดูอายุน้อยกว่าเธอหลายปี “แต่นางยังเด็กอยู่เลยนี่” “สิบสี่ ปีหน้าก็โตแล้ว” รูอาร์คบอก “แต่ปัญหาคือ...เกิดพ่อถูกใจอาจารย์จนจับหมั้นไม่ดูตาม้าตาเรือว่าอีกฝ่ายมีเมียแล้วจะยุ่ง ข้าเลยอยากหาพยานมาช่วยยืนยันกับพ่อสักหน่อย” “แต่แอบดูอย่างนี้จะรู้ได้อย่างไรว่าใช่หรือไม่ใช่” แอชลีนน์ติง “ทำไมไม่ถามเจ้าตัวเขาตรงๆ เล่า” “ก็ถ้าเขาโกหกล่ะ” เด็กหนุ่มผมแดงแย้งหน้าตาย “เป็นลูกเขยเจ้ามณฑลกับน้องเขยกษัตริย์ โก้น้อยเสียเมื่อไร” “อาจารย์ ไม่ใช่ คนอย่างนั้นแน่ๆ” เด็กสาวแย้งหนักแน่น “ถ้าอยากรู้ก็ไปถามกันตรงๆ เลยสิ” ว่าแล้ว เธอก็ก้าวออกไปจากที่กำบังโดยเร็ว โดยมีเสียงอุทานของรูอาร์คดังตามมา “เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนไอ้เปี๊ยก!!” * * * * * แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:30:04 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:34:33

ความคิดเห็นที่ 7 อาเมียร์หันขวับไปทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าดังสวบๆ ผิดปกติข้างหลังตน แล้วก็ร้องเรียกชื่อเธออย่างประหลาดใจ เด็กสาวชะงักกึก ครั้นเห็นสายตาสี่คู่ของเด็กหนุ่มคนเรียก หญิงมีครรภ์อีกคน กับเด็กหญิงอีกสองคนที่จ้องมาทางตนเป็นตาเดียวก็ก้มศีรษะซ่อนใบหน้าร้อนผ่าว คำถามว่า ‘หญิงผมทองคนนั้นเป็นใคร’ หรือแม้แต่ความคิดเรื่องคำพูดอื่นใดเหมือนละลายหายไปจากศีรษะจนหมด ความเงียบเข้าครอบคลุมชั่วอึดใจ จนกระทั่งเสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงผมหยักศกที่ดูโตกว่าถามขึ้น “ใครเหรอพี่อาเมียร์” “...นักเรียนคนหนึ่งของพี่น่ะ” เด็กหนุ่มพูดช้าๆ ด้วยเสียงที่เหมือนจะเรียบ แต่ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือไม่ว่ามีอะไรแฝงอยู่ “ชื่อแอช” “ส...สวัสดีค...ขอรับ” เธอรีบตั้งสติค้อมศีรษะ “สวัสดีจ้ะ” เสียงของหญิงที่เป็นผู้ใหญ่รับอย่างอ่อนโยน “ยินดีที่ได้รู้จักนะ” “นี่แม่ข้าเอง แล้วนี่น้องสาว นาสิรากับฟาร์ฮานาห์” อาเมียร์แนะนำ “สวัสดีค่ะ” เสียงเล็กๆ สองเสียงดังไล่กัน “ย...ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ” แอชลีนน์ค่อยกล้าเงยหน้าขึ้น เห็นสีหน้าเป็นมิตรของหญิงสาวซึ่งทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง แม่ของอาเมียร์ยิ้มสวยหวาน ท่าทางใจดี เค้าหน้าเหมือนเด็กหนุ่มจนเป็นพิมพ์เดียวกัน หากแอชลีนน์ไม่รู้ว่าเป็นแม่ คงนึกว่าเป็นพี่สาวที่เกิดห่างกันหลายปี เพราะเธอดูอายุน้อยราวยี่สิบปลายๆ เท่านั้นเอง กระนั้นก็ยังดูเป็นผู้ใหญ่มาก ซ้ำวางตัวสง่าจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นหญิงชาวบ้านธรรมดา คล้ายเสด็จแม่เหลือเกิน…บางสิ่งบอกเด็กสาวเช่นนั้น แต่ไม่ทันคิดต่อว่าเป็นไปได้อย่างไร คำถามของอาเมียร์ก็ดึงเธอขึ้นมาเสียก่อน “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร” “คือข้า...ข้าคิดว่ากลับทางนี้ก็ได้ เลยลองเปลี่ยนเส้นทางดู” เด็กสาวรีบนึกข้ออ้าง “แต่มันอ้อมไกลกว่า” เสียงของเด็กหนุ่มเคร่งเครียดขึ้น “เจ้าไม่ควรกลับเย็นไม่ใช่หรือ” “ค...แค่นิดเดียวเอง” แอชลีนน์ก้มหน้าหลบสายตาอีกครั้ง “บ้านของแอชอยู่ไหนหรือจ๊ะ” แม่ของอาเมียร์ถามขึ้นบ้าง “อารามที่เจ้าหญิงประทับอยู่ เขาเป็นมหาดเล็กของเจ้าหญิง” เด็กหนุ่มตอบแทน “อย่างนั้นหรือ” หญิงสาวรับเบาๆ “ต้องรีบกลับหรือเปล่า” “ก็...คงต้องขอตัวตอนนี้ขอรับ” เด็กสาวสบช่องหาทางออกจากสถานการณ์ลำบาก “ข...ขอลาก่อนนะขอรับ” “แล้วเดินกลับทันหรือจ๊ะ ให้อาเมียร์เอาม้าไปส่งไหม” อีกฝ่ายยังเสนอ ไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธ เด็กหนุ่มที่ถูกพูดถึงก็ผละไปพร้อมบอกสั้นๆ ว่าจะรีบไปเตรียมม้า “ม...ไม่เป็นไรขอรับ อ...อาจารย์อย่าลำบากเลย” เธอแย้ง “ไม่ลำบากหรอก” เสียงคนรับจะไปส่งดังแว่วมา “ถ้ารู้ตัวว่ากลับช้าจะมีปัญหาก็ให้คนอื่นเขาช่วยเถอะ” ใจของแอชลีนน์ยิ่งร่วงวูบกับน้ำเสียงของเขา...ซึ่งฟังดูขุ่นมัวอย่างประหลาด อาเมียร์กระโจนข้ามรั้วแล้วก้าวยาวๆ ไปที่เรือนไม้ข้างหลังบ้าน เธอยืนรอพลางตอบคำถามเล็กๆ น้อยๆ ที่แม่ของเขาถามด้วยอัธยาศัยอันดี แต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจซักถามด้วยความอยากรู้ที่บัดนี้ถูกความไม่สบายใจกลบมิด ตอนที่อาเมียร์จูงม้าออกมา เฟลิมก็ดึงแขนรูอาร์คซึ่งมีท่าทางไม่เต็มใจนักมาจากที่ซ่อน “แอชไม่ผิดนะขอรับ” ชายหนุ่มบอกอาเมียร์เป็นคำแรก “รูอาร์คชวนพวกเรามาเอง ขออภัยที่มาโดยไม่บอกกล่าวขอรับ” เด็กหนุ่มผมดำมองทั้งสองด้วยสายตาเรียบเฉยครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบพอกัน “ไม่เป็นไร แต่บอกท่านเบเรคก่อนออกมาหรือเปล่า” “...ไม่ได้บอกขอรับ” เสียงตอบของเฟลิมเบาลง “ถ้าจะออกนอกจวนก็ควรบอก และไม่ควรกลับเย็นค่ำให้ท่านเบเรคเป็นห่วง” อาเมียร์พูดสั่งสอนราวกับตนอายุมากกว่า “รีบกลับเถอะ ข้าจะพาแอชไปส่ง ท่านกับรูอาร์คกลับเองได้ใช่ไหม” ครั้นเฟลิมรับว่าได้ เขาก็ฝากชายหนุ่มบอกเจ้ามณฑลว่าตนจะรีบกลับ จากนั้นหันมาบอกให้แอชลีนน์ขึ้นม้า ก่อนจะตามขึ้นไป และบอกลาแม่กับน้องๆ * * * * * ใต้แสงสีส้มของตะวันใกล้ลับฟ้า อาเมียร์บังคับม้าให้วิ่งเหยาะๆ ไปตามทาง แอชลีนน์นั่งเกาะหลังอยู่เงียบๆ อีกพักหนึ่งจึงรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นได้ “อาจารย์...โกรธข้าหรือ” “เรื่องอะไรล่ะ” “ก็...เรื่องที่ข้า...แอบตามมา” เธอพูดงึมงำ “ว่าอะไรนะ” “ก็เรื่องที่ข้าแอบตามมา” คนถูกถามเงียบไปชั่วอึดใจ “ทำไมข้าต้องโกรธ” “ก็...ท่านทำท่าเหมือนโกรธ” “นั่นไม่ใช่เหตุผลสักหน่อย” อารมณ์ของเด็กสาวกรุ่นขึ้นทันทีกับคำตอบนั้น “เหตุผลคือ...ท่านไม่อยากให้ข้าไปเห็นอะไรที่บ้านหรือเปล่า” “ข้ามีอะไรที่ไม่อยากให้เจ้าเห็นหรือ” เด็กหนุ่มกลับย้อนถาม “ไม่อย่างนั้นจะโกรธทำไมที่ข้าแวะมา” “ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ” “ไม่ได้โกรธแล้วทำไมทำเสียงแบบนั้น” เขาเงียบไปอีกครั้ง “...แสดงว่าโกรธจริงๆ ใช่ไหม” “กังวลแทนเจ้าต่างหาก ว่าถ้ากลับช้า...เขาจะจับได้ว่าแอบออกมา” “แอบออกมา” แอชลีนน์ทวนคำอย่างประหลาดใจ “ท่านรู้...เอ้อ...คิดไปได้อย่างไรว่าข้าแอบออกมา ในเมื่อเจ้าหญิงทรงอนุญาตแล้ว” “ถึงจะอนุญาต ก็ได้อย่างไม่เปิดเผยไม่ใช่หรือ แล้วเจ้าเป็นผู้หญิง กลับตัวคนเดียวตอนมืดค่ำไม่ปลอดภัยหรอกนะ” เหตุผลของเขาต้อนเธอเสียจนมุม กระนั้น เธอก็ยังมีคำถามที่อยากรู้คำตอบอยู่นั่นเอง “แสดงว่า...ข้าแวะไปบ้านท่านได้ใช่ไหม ถ้าไม่...เย็นเกินไป” “แล้วเจ้าจะมาทำไม” อาเมียร์ตั้งคำถาม “ก็เห็นอยู่ว่าบ้านข้าไม่มีอะไรเลย” “ก็...ข้าอยากรู้จักครอบครัวท่านนี่” เสียงของเธอเริ่มหลุบหายในลำคออีกครั้ง “...หรือมีใครที่ให้รู้จักไม่ได้” “...ว่าอะไรนะ” อาเมียร์ถามซ้ำอีกครั้ง “เอ้อ...ท่านไม่อยากให้ข้ารู้จักคนที่บ้านท่านหรือ” แอชลีนน์รีบเปลี่ยนคำถาม “ไม่ใช่หรอก แต่ข้าไม่เห็นว่า...ครอบครัวข้าจะมีอะไรน่าสนใจเลย” “ต...ตั้งแต่พี่ชายข้าตายไป ครอบครัวข้าก็ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าอีก” เด็กสาวตัดสินใจพูดอ้อมๆ “พอเห็นครอบครัวของท่านดูมีความสุขอย่างนั้น...ข้าเลยอดคิดถึงไม่ได้” “...ขอโทษนะ ข้าเสียใจด้วย” เสียงของเด็กหนุ่มอ่อนลง และทำให้เธอกล้าพูดต่อไป “ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันก็นานมาแล้ว ว่าแต่ท่านไม่เหงาบ้างหรือ บ้านก็อยู่ใกล้ๆ น่าจะกลับบ้านไปใช้เวลากับครอบครัวบ้างสิ” “ก็อยู่ใกล้ๆ นี่ล่ะถึงได้มาเยี่ยมสะดวก แต่เท่านี้ก็พอแล้วนี่” อาเมียร์ตอบเรียบๆ “ข้าอยากทำงานให้เต็มที่มากกว่า” แต่...ถ้าต้องอยู่ห่าง...ภรรยา...อย่างนี้แล้วไม่เหงาบ้างหรือ...แอชลีนน์ตั้งคำถามอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป “ที่จริง ถ้าว่างๆ เจ้าจะมาก็ได้ แต่อย่ามาเย็นขนาดนี้เลย ข้าเป็นห่วง” เด็กหนุ่มพูดต่อ “จริงหรือ” เธอรับ...แต่ก็ด้วยความระแวง ไม่ได้ดีใจนัก “ก็จริงน่ะสิ” อาเมียร์ยืนยัน “จะได้รู้ว่าทีจริงข้าไม่มีอะไรต้องปิดบังเลย” เด็กสาวรวบรวมความกล้าครั้งใหญ่ แล้วกลั่นมันออกมาเป็นถ้อยคำ “ถ้าอย่างนั้นท่านก็มี—” กำแพงอารามปรากฏขึ้นตรงหน้าพอดี...พร้อมกับร่างสูงที่มีผมสั้นสีทองอ่อนและสวมชุดเกราะองครักษ์ ซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้ากำแพงนั้นราวกับกำลังรอใครสักคน... ท้ายทอยของแอชลีนน์ร้อนวาบทันทีที่จำชายคนนั้นได้ ...ดูลัส... * * * * * แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:30:42 จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:34:49

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ ๑๐ ผลของความอยากรู้ อาเมียร์หยุดม้าห่างจากดูลัสพอสมควร แล้วลงจากหลังม้าก่อนจะช่วยจับมือแอชลีนน์ตามลงมา องครักษ์หนุ่มยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนเด็กสาวทำใจให้กล้าแล้วเดินเข้าไปใกล้ “ส...สวัสดีขอรับ ท่านดูลัส” องครักษ์หนุ่มตีสีหน้าเฉย แอชลีนน์มองตามสายตาของเขา พบว่าเป้าหมายของมันมิใช่เธอ แต่เป็นชายอีกคนด้านหลัง “นี่ท่านอาเมียร์ อาจารย์ที่สอนข้ากับลูกชายท่านเจ้ามณฑลขอรับ วันนี้ข้ากลับเย็นไปหน่อย เขาเลยช่วยมาส่ง” เธอตัดสินใจแนะนำต่างฝ่าย “ท่านอาเมียร์ นี่ท่านดูลัส องครักษ์ของเจ้าหญิงขอรับ” อาเมียร์ก้าวมายืนข้างเธอ เขายิ้มน้อยๆ ขณะยื่นมือขวาออกมาข้างหน้า “ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายหนุ่มผมสีทองจางนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะยื่นมือออกมาจับมือกับเขา “เช่นกัน” ครั้นคลายมือแล้ว ดูลัสยังคงจ้องมองอาเมียร์ต่อไปโดยไม่พูดอะไร แอชลีนน์จึงเห็นสมควรเอ่ยขึ้นมา “ข...ข้าขอตัวไปเข้าเฝ้าเจ้าหญิงนะขอรับ” “ไปสิ” องครักษ์หนุ่มรับ “เจ้าหญิงทรงรอมานานแล้ว” เท่านี้ เด็กสาวก็รู้แน่ว่าแผนการแตกโดยสิ้นเชิง กระนั้นเธอยังพยายามมองโลกในแง่ดี “ล...แล้วพบกันพรุ่งนี้ขอรับ อาจารย์” “แล้วพบกัน” อาเมียร์รับ เพียงครู่เดียวก่อนชายอีกคนจะแย้ง “อาจไม่ได้หรอกนะ เจ้าหญิงทรงดำริว่าหากเถลไถลไม่ตั้งใจเรียน ก็ควรให้เลิกเสีย” “แต่ว่า—“ แอชลีนน์รีบค้าน “ข้าไม่ได้เถลไถลนะ วันนี้ก็แค่กลับช้าไปหน่อยเอง วันหลังจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว” “ที่จริง แอชเป็นเด็กที่ขยันและตั้งใจเรียนมาก ปกติเขาก็กลับตรงเวลา แค่สายไปวันเดียวไม่น่าจะเป็นเหตุให้ต้องเลิกเรียนเลย” ดูลัสหันขวับมาทางบุคคลที่สามซึ่งพูดเมื่อครู่ “นั่นขึ้นอยู่กับพระวินิจฉัยของเจ้าหญิง ไม่เกี่ยวกับ...” เขาเลือกสรรพนามอยู่ชั่วอึดใจ “ท่าน” เด็กหนุ่มคนฟังเงียบไปเพียงครู่เดียว “ข้าเข้าใจ เพียงแต่ถ้าเด็กอยากเรียนจริงๆ ข้าก็ไม่อยากให้เขาต้องล้มเลิกกลางคัน” “ช่างเป็นอาจารย์ที่เอาใจใส่ลูกศิษย์จริงๆ ท่านคงจะดูแลลูกชายเจ้ามณฑลยาร์ลาธเป็นอย่างดีเช่นนี้เหมือนกันสินะ” ดูลัสเอ่ยปาก “ฝากบอกเขาด้วยแล้วกัน ว่าข้าจะรอสู้กับเขาในการทดสอบ” “ท่านเข้าร่วมการทดสอบด้วยหรือ” เสียงของอาเมียร์บอกความประหลาดใจเล็กน้อย แอชลีนน์เพิ่งนึกได้ว่าเธอไม่เคยคิดถึงเฟลิมกับดูลัสในฐานะคู่แข่งที่ต้องการชิงตัวเธอกับบัลลังก์แห่งธีร์ดีเรด้วยซ้ำ บางที...นั่นคงเป็นเรื่องที่ไม่คิดขึ้นมาเสียจะดีกว่า แต่การสนทนาของชายทั้งสองยังดำเนินต่อไป “ข้าเป็นลูกชายของเจ้ามณฑลอุลทูร์” ชายหนุ่มตอบ “หวังว่า ‘ลูกศิษย์’ คนสำคัญของท่านจะเป็นคู่แข่งที่ท้าทายสำหรับข้า” แอชลีนน์รู้สึกเหมือนเห็นมุมปากของอาเมียร์หยักขึ้นน้อยๆ ...ราวกับรับคำท้า “ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง” วูบหนึ่ง...เธอไม่ชอบรอยยิ้มเมื่อครู่ของเขาเสียเลย แต่ไม่ทันถามตนเองว่าเพราะอะไร เด็กหนุ่มผมดำก็ขอตัวกลับก่อนจะขี่ม้าออกไป เด็กสาวเห็นสายตาแข็งกร้าวของชายข้างตัวเพียงแวบเดียวก็ก้มหลบ เดินคอตกตามเขาเข้าประตูอารามไปสู่ห้องประทับของเจ้าหญิง * * * * * เคียราซึ่งสวมชุดของเจ้าของห้องนั่งก้มหน้าบนเก้าอี้ริมหน้าต่าง เมื่อประตูเปิดออกโดยไม่มีการเคาะ เธอก็ผุดลุกขึ้นทันที “องค์หญิง...ทรงเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ!” แอชลีนน์สั่นศีรษะ “เราไม่เป็นไร” หญิงสาวมองเธอกับชายผมสีทองจางผู้ปิดประตูห้อง ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ถึงเวลาเสวยพระกระยาหารเย็นแล้วองค์หญิงยังไม่เสด็จกลับ หม่อมฉันแกล้งทำเป็นไม่สบาย ขอให้นำอาหารเข้ามาในห้อง ท่านดูลัสเป็นห่วงเลยเข้ามาดู ...หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ” “ไม่ใช่ความผิดของเคียราหรอก” แอชลีนน์รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ถ้าจะมีใครผิดก็เธอเองคนเดียวที่คิดเถลไถลไม่เข้าเรื่อง ไม่ดูเวลา “กระหม่อมทราบทุกอย่างจากเคียราแล้ว” ชายอีกคนเอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม “จากนี้ไป องค์หญิงจะลอบเสด็จไปข้างนอกอีกไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ มันอันตรายเกินไป” “อันตรายตรงไหน” เด็กสาวหันขวับไปแย้ง “เราทำอย่างนี้มาตั้งหลายวันแล้วนะดูลัส ไม่เห็นจะมีอันตรายอะไรเลย” “อันตรายอาจเกิดเมื่อประมาทพ่ะย่ะค่ะ หากคนนอกรู้ฐานะที่แท้จริงของพระองค์ แล้วความไปถึงผู้ประสงค์ร้ายจะเป็นอย่างไร คนร้ายในคดีลอบปลงพระชนม์ครั้งก่อนยังถูกจับไม่หมด แล้วถึงพวกมันไม่น่าจะตามมาที่นี่ได้ องค์หญิงก็อาจทรงถูกล่อลวงโดยพวกที่ต้องการใช้ประโยชน์จากพระองค์ได้เหมือนกัน” เสียงของเขายิ่งเคร่งเครียดขึ้น “ลูกชายเจ้ามณฑลยาร์ลาธเป็นผู้เข้าทดสอบคนหนึ่ง หากมีใครวางแผนให้องค์หญิงทรงได้ใช้เวลากับเขา หรือทรงเข้าข้างเขา หรือให้เขาได้ใกล้ชิดองค์หญิงด้วยวิธีอื่นใด...” “ไม่มีใครรู้ตัวจริงของเรา!” แอชลีนน์ค้าน “มีแต่อาจารย์ที่รู้ว่าเราเป็นผู้หญิง แต่เราก็บอกเขาว่าเราเป็นนางกำนัล และเราอยากเรียนเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อ...กับเจ้าหญิง” “องค์หญิงทรงดำริว่าเขาเชื่อหรือพ่ะย่ะค่ะ” ดูลัสย้อนถาม “กระหม่อมคิดว่าเขาต้องรู้มากกว่านั้น เขาต้องวางแผนไว้แน่” เด็กสาวรู้ว่าอาเมียร์รู้อะไรมากมายกว่าเธอ แต่...สำคัญกว่าความรอบรู้หรือสติปัญญาคือความจริงใจไม่ใช่หรือ หากเขาสงสัยอะไรเธอก็ต้องถามตรงๆ ...แบบเดียวกับที่เขาบอกให้เธอทำ และเขาก็สอนเธออย่างจริงจัง ไม่เคยหาโอกาสให้เฟลิมใกล้ชิดกับเธอเกินควรเลยด้วยซ้ำ “เขาไม่ใช่คนอย่างนั้น!” เด็กสาวสั่นศีรษะ “เขาตั้งใจสอนเราจริงๆ ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ดูลัสว่ามาเลย” “องค์หญิงยังทรงพระเยาว์ แล้วก็ทรงไร้เดียงสาอยู่มากพ่ะย่ะค่ะ อาจทรงคาดไม่ถึงก็ได้” องครักษ์หนุ่มให้เหตุผล “กระหม่อมมองออก เขาเชื่อถือไม่ได้ เป็นพวกรู้มากกว่าที่แสดงออกให้คนอื่นเห็น ยิ่งกว่านั้น เขามาจากทะเลทรายที่มีแต่พวกป่าเถื่อน อาจเป็นสายลับของต่างชาติที่หวังแทรกแซงหรือบ่อนทำลายเราจากภายในก็ได้” “เขา ไม่ใช่ สายลับแน่นอน!” เด็กสาวยืนกราน “วันนี้เราไปบ้านเขามา เขามีพ่อแม่ น้องๆ แล้วยังมี...ภรรยาชาวธีร์ดีเรด้วย สายลับที่ไหนจะมากับครอบครัวอย่างนี้ แถมแม่เขาก็ท้องแก่ใกล้คลอดอยู่แล้ว” ผู้ฟังทั้งสองกลับเบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม “องค์หญิงเสด็จไปบ้านเขาหรือพ่ะย่ะค่ะ!” “เพิ่งไปมาวันนี้เอง เราอยากรู้ว่าบ้านเขาเป็นอย่างไร เลยตามเขาไป” องครักษ์หนุ่มมีสีหน้าเหมือนข่มใจอยู่ครู่หนึ่ง และโคลงศีรษะน้อยๆ “ทรงไม่ระวังพระองค์เสียเลย หากทรงเป็นอะไรไป ธีร์ดีเรจะทำอย่างไร” “ดูลัส!” แอชลีนน์ร้อง “ถ้าดูลัสเห็นว่ามันผิด เราจะพยายามระวังตัวให้มากกว่านี้ แต่ขอร้องล่ะ ให้เราเรียนต่อเถอะนะ เราอยากเรียนกับเขาจริงๆ ขอแค่ถึงเวลากลับเมืองหลวงเอง” “ทรงรอศึกษากับท่านราชครูเถอะพ่ะย่ะค่ะ” “แต่เขาสอนไม่เหมือนท่านราชครู” เด็กสาวให้เหตุผล “เวลาเรียนกับเขา เรารู้สึกเหมือนเข้าใจง่ายขึ้น เขาเป็นคนที่สอนเก่งมากนะ สอนได้ตั้งหลายอย่าง ทั้งการปกครอง ฟันดาบ แล้วยังหมัดมวยอีก” “แต่องค์หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนสิ่งเหล่านั้นเลยพ่ะย่ะค่ะ” เสียงของชายหนุ่มอ่อนลงบ้าง นัยน์ตาทอดลงต่ำ “พระหัตถ์บอบบางขององค์หญิงไม่ควรแตะต้องอาวุธ หรือบาดเจ็บด้วยเรื่องรุนแรงที่ไม่เหมาะกับสตรีหรอกพ่ะย่ะค่ะ” แอชลีนน์รีบชักมือกลับไปไขว้ด้านหลังเพื่อซ่อนแผล กระนั้นยังรู้สึกเหมือนดูลัสเห็นแล้ว “แต่เราอยากดูแลตัวเองได้ พอๆ กับดูแลธีร์ดีเรเองได้นี่” “องค์หญิงทรงทำสิ่งอื่นเพื่อธีร์ดีเรได้มากมาย ไม่เห็นต้องทรงฝืนพระทัยกับพระวรกายอย่างนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ” เด็กสาวสั่นศีรษะแรงๆ ทั้งโกรธทั้งน้อยใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกในทันใดนั้น “นั่นล่ะที่ยิ่งฝืนใจเรา! เราไม่เห็นจะทำอะไรได้เลย! ทุกวันนี้ใครๆ ก็บอกให้เราเอาแต่รอ! รอให้อัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยธีร์ดีเรด้วยการแต่งงานกับเรา! แม้แต่ดูลัสก็อยากให้เราเป็นแค่เจ้าหญิงที่ถูกขังในหอคอย ออกไปไหนไม่ได้ ทำอะไรเองไม่ได้! ป้องกันตัวเองจากศัตรูของธีร์ดีเร...อย่างคนเถื่อนพวกนั้น...ไม่ได้หรือ!” เธอยิ่งพูดน้ำตายิ่งรื้น “องค์หญิง...” เสียงขององครักษ์หนุ่มอ่อนโยนขึ้น “ใช่ว่ากระหม่อมไม่เข้าใจความรู้สึกของพระองค์ แต่หากองค์หญิงทรงมีพระประสงค์อยากเรียนในตอนนี้จริงๆ ก็ขอได้โปรดให้กระหม่อมรับใช้เถอะพ่ะย่ะค่ะ” “เมื่อไรล่ะ!” แอชลีนน์ถามกลับ “หมู่นี้ดูลัสยุ่งอยู่ตลอด! บางทีเราถามอะไรยังไม่ได้คำตอบเลยด้วยซ้ำ!!” “องค์หญิง!” เคียราแทรก “หม่อมฉันทราบว่าทรงไม่พอพระทัย แต่อย่าตรัสกับท่านดูลัสอย่างนี้สิเพคะ ท่านดูลัสพยายามทำดีที่สุดแล้ว” เด็กสาวหันขวับมาทางผู้พูด อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างใส่เธอด้วย แต่เมื่อเห็นใบหน้า ช้องผมกับเสื้อผ้าของตนที่อีกฝ่ายยังสวมอยู่ก็หมดความคิดจะต่อว่าทันควัน ก็เคียราอุตส่าห์ช่วยเหลือเธอถึงขนาดนี้ นัยน์ตาของหญิงสาวช้ำแดงจนเห็นได้ชัดว่าเพิ่งร้องไห้หนักมาหมาดๆ แอชลีนน์เองรู้ดี ว่าการอยู่รับหน้าคนที่หาเหตุผลมาแย้งได้อย่างมีหลักการเป็นขั้นตอนอย่างดูลัสไม่ใช่เรื่องง่ายๆ และสร้างความกดดันเพียงไร “กระหม่อมจะให้เวลากับองค์หญิงมากกว่านี้พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์หนุ่มเอ่ยอีกครั้ง “กระหม่อมรับรอง หากองค์หญิงทรงอยากศึกษาสิ่งใด กระหม่อมจะรับใช้สุดความสามารถ ขอเพียงอย่าลักลอบเสด็จออกนอกอารามอีกเลย ครั้งนี้ยังดีที่กระหม่อมเป็นคนทราบ หากเป็นคนอื่น เคียราอาจถูกลงโทษสถานหนักนะพ่ะย่ะค่ะ” เด็กสาวนิ่งงัน...จนใจ เพิ่งตระหนักว่าเธออาจทำให้คนที่เธอรักที่สุดอีกคนเดือดร้อนมากกว่าตนเองเสียแล้ว “จากวันนี้เป็นต้นไป กระหม่อมจะมาเฝ้าอารักขาในเขตอารามชั้นในด้วยตนเอง คุณแม่อธิการอนุญาตให้เป็นกรณีพิเศษแล้วพ่ะย่ะค่ะ” คำบอกของดูลัสทำให้แอชลีนน์กำมือแน่น สิ่งที่สงสัยมานานกระจ่างเสียที ว่าเขาพาเธอเข้ามาถึงอารามชั้นในของนักบวชหญิง ซึ่งห้ามชายเข้ามาเด็ดขาดได้อย่างไร “กระหม่อมทูลขอเถอะพ่ะย่ะค่ะ อย่าทรงลักลอบออกไปอีกเลย” องครักษ์หนุ่มค้อมศีรษะลงต่ำ ทว่าผู้ถูกคำนับไม่ตอบแต่ประการใด สุดท้ายเขาจึงเอ่ยเพียง “...กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ ขอทรงพักผ่อนให้ทรงพระสำราญ” จะทรงพระสำราญได้ที่ไหนกันเล่า...เด็กสาวทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรงหลังเสียงประตูปิด พยายามบังคับตนเองไม่ให้ร้องไห้ออกมา “เอาเถอะเพคะ” เคียราถอดช้องผมให้เธอ แล้วคลี่ผมยาวภายในนั้นให้ทิ้งตัวลงปรกไหล่ “ท่านดูลัสรับปากจะช่วยองค์หญิงแทนแล้ว ขอทรงสบายพระทัย...แล้วก็ทรงทำตามที่ท่านดูลัสบอกเถอะเพคะ” แอชลีนน์ไม่อาจห้ามดวงตาไม่ให้แดงก่ำ ยิ่งไม่อาจห้ามหยดน้ำตาและเสียงสะอื้นเมื่อนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มของอาเมียร์ กับคำอธิบาย คำชม และคำให้กำลังใจง่ายๆ อย่างเป็นกันเองที่มีต่อแอช อย่างที่ไม่เคยมีใครมอบให้เจ้าหญิงแอชลีนน์แห่งธีร์ดีเรมาก่อน... “เขาไม่เข้าใจ” เด็กสาวพึมพำ “เขาไม่เข้าใจเลย...ไม่มีใครเข้าใจเราเลย...เคียรา...” “องค์หญิง...ท่านดูลัสก็เข้าใจแล้วนี่เพคะ” “เขาไม่มีเวลาให้เราหรอก” แอชลีนน์แย้ง “คำก็บอกว่ามี สองคำก็บอกว่ามี แต่จริงๆ ไม่เคยมีเลย...” “องค์หญิง...ท่านดูลัสมีงานยุ่ง แต่จะพยายามให้เวลากับองค์หญิงเต็มที่นี่เพคะ” เคียราให้เหตุผล ขณะหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เธอ แล้วก็ถอดเสื้อชั้นนอกให้ “บางที...ถ้าท่านดูลัส...ชนะการทดสอบครั้งนี้ องค์หญิงคงจะทรงมีเวลาอยู่กับเขา...แล้วก็ทรงเรียนรู้จากเขาได้มาก ทรงเอาพระทัยช่วยท่านดูลัสอยู่ไม่ใช่หรือเพคะ” ใช่ เธอเคยให้กำลังใจดูลัส เคยคิดอยากให้ดูลัสได้แต่งงานกับเธอ...อย่างน้อยก็มากกว่าใครอื่น นอกจากเสด็จพี่ไอลีช เขาเป็นคนที่ใกล้เคียงพี่ชายที่สุดที่เธอมี เขาคอยปรามเธอให้อยู่ในโอวาท โดยไม่เกรงใจเจ้าหญิงที่ถูกพูดถึงลับหลังว่า ‘เอาแต่พระทัย’ เหมือนองครักษ์อื่นๆ ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาห่วงใยเธอ ข้อนี้เธอรู้และแน่ใจ หากเป็นดูลัส เธอคงจะเข้ากับเขาได้ดีกว่าใครก็ตามที่เธอไม่รู้จัก กระนั้น... ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ยังมีเหตุผลที่ทำให้เด็กสาวรู้สึกผิดกับความคิดนั้น...เหตุผลซึ่งเกี่ยวกับคนที่ชอบเอ่ยถึง ‘ท่านดูลัส’ ด้วยน้ำเสียงชื่นชมบ่อยครั้ง ห่วงใยดูลัสมากกว่าที่เธอห่วงใย แล้วก็ให้กำลังใจเขาในการทดสอบครั้งนี้อยู่เสมอ ...ทั้งๆ ที่รู้ว่า...ชัยชนะของดูลัสหมายความว่าหญิงสาวจะไม่ได้ครองคู่กับเขาตลอดกาล... หมายความว่า...หากเป็นเฟลิมแทนก็ดีหรือ แอชลีนน์ตั้งคำถาม แต่ก็ไม่พบคำตอบ จริงอยู่ว่าเฟลิมเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน และไม่เข้มงวดเหมือนดูลัส ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าตนเองไม่ได้รักเขา สิ่งที่เธอต้องการไม่ได้มาจากชายคนนี้ ...แล้วมาจากใครกันล่ะ... แอชลีนน์เผลอคิดขึ้นมา...ว่าหากผู้ชนะการประลองเป็นคนที่ทั้งมีความสามารถ อ่อนโยน และช่วยสอนเธอได้อย่างอาเมียร์จะดีเพียงไร แต่แล้วก็บอกตนเองให้เลิกคิดทันที วันนี้เธอเห็นกับตาแล้วไม่ใช่หรือว่าหญิงคนหนึ่งอาจสวมแหวนแต่งงานของเขา ซ้ำ...ที่จริงเขาอาจไม่ใช่คนดีเลย ในเมื่อแต่งงานแล้วยังทิ้งภรรยาไว้บ้านพ่อแม่ ไม่ยอมแนะนำให้ใครๆ รู้จัก เขาอาจหมายตาจะเป็นลูกเขยของท่านเจ้ามณฑลจริงๆ ก็ได้ แต่...เธอก็บอกไม่ได้เต็มปากนั่นเองว่าเขาเป็นคนไม่ดี ทว่าเป็นไปได้ไม่ใช่หรือ...ที่คนเราจะมีทั้งด้านที่ดีและไม่ดีอยู่ในคนเดียวกัน และ...เป็นไปได้ไม่ใช่หรือ ที่คนเราจะชื่นชมด้านหนึ่งของคนคนหนึ่งเป็นพิเศษ แต่ไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ใช่ ข้าแค่ชื่นชมเขาเท่านั้น เขาเป็นคนเก่ง...เป็นคนที่เต็มใจสอนข้าจริงๆ เป็นคนแรก...ทั้งๆ ที่ตัวเขาไม่ได้รับอะไรตอบแทนเลยแท้ๆ ...ข้าก็แค่อยากเรียนรู้จากเขาให้ได้มากกว่านี้... “นี่อะไรหรือเพคะ” เสียงเรียกฉุดเธอจากความคิด เด็กสาวหันไปเห็นเคียราหยิบตลับไม้เล็กๆ จากกระเป๋าเสื้อออกวางบนโต๊ะ “ยาสมุนไพร อาจารย์ให้เรามา” เธอเพิ่งระลึกได้ “ใช้ได้หรือเพคะ” น้ำเสียงคนถามบอกความเคลือบแคลง แอชลีนน์เอื้อมไปหยิบตลับนั้น เปิดฝาออกพบสมุนไพรที่โขลกกวนจนเป็นเนื้อสีเขียวข้น “...กลิ่นแรงจริง หม่อมฉันว่าอย่าแตะต้องเลยเพคะ หากทรงเป็นอะไร หม่อมฉันไปขอยาจากนักบวชในอารามมาให้ดีกว่า” “เขาบอกว่ายานี่กลิ่นแรง แต่แก้ปวดได้ชะงัด” แอชลีนน์พูดเรียบๆ ก่อนจะยกมือขึ้นดูข้อนิ้วที่บวมแดงอีกครั้ง ด้านไม่ดีนั้นเป็นสิ่งที่เธออุปาทานไปเองใช่ไหม คนที่มอบยานี้ให้เธอพูดถึงแม่ของตนด้วยความรักและแววตาเทิดทูน ซ้ำเล่นกับน้องๆ อย่างร่าเริง แม่ของเขาก็ดูเป็นคนดีน่าเคารพ อาเมียร์ย่อมไม่ใช่คนละเลยภรรยา หวังแต่งงานใหม่ด้วยความมักใหญ่ใฝ่สูงเด็ดขาด แล้วยังมือของเธอ...อุตส่าห์ได้แผลพวกนี้มาแล้ว จะไม่พยายามต่อไปให้ความเจ็บปวดและรอยแผลเหล่านี้ไม่สูญเปล่าได้อย่างไร ไม่มีวัน เราไม่ยอมแพ้หรอก...เด็กสาวบอกตนเอง ถึงดูลัสจะรู้แล้ว เราก็ยังมีวิธีให้เขายอมตามเราอยู่ไม่ใช่หรือ แอชลีนน์มองเงาสะท้อนในกระจก ซึ่งจ้องตอบมาอย่างเด็ดเดี่ยว * * * * * แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:32:11 จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:36:45

ความคิดเห็นที่ 9 อาเมียร์คอยมองประตูห้องหนังสือเป็นระยะๆ หลังจากสั่งให้ลูกศิษย์ทั้งสองใช้เวลาอ่านบทความช่วงหนึ่งเงียบๆ ก่อนอภิปราย ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง แอชก็ยังไม่มา เขาพยายามมองโลกในแง่ดีว่าเด็กสาวอาจมาสายด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่เมื่อเวลาล่วงเลยไป ก็อดคิดไม่ได้ว่าใครบางคนคงไม่อนุญาตให้เธอออกมาจริงๆ ...เป็นเรื่องน่าเสียดาย และไม่ควรเกิดเพราะความอยากรู้อยากเห็นผิดกาลเทศะของรูอาร์คแท้ๆ ... เมื่อวาน เขาไม่รู้ว่ารูอาร์คพลอยทำให้พี่ชายถูกต่อว่าไปด้วยหรือเปล่า แต่ท่านเบเรคก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเขาเลยที่โต๊ะอาหารเช้า มีแต่เจ้าตัวดีที่ทำคนอื่นเดือดร้อนกันไปทั่ว ซึ่งยังมีหน้ามาพูดกับเขาเมื่อทั้งสามเข้ามาในห้องหนังสือ “ถ้าอาจารย์มีเมียอยู่แล้วก็น่าจะบอกพ่อก่อน เกิดแกถูกใจอาจารย์จนยกฟิเดลมาให้จะยุ่งนา” “หือม์” อาเมียร์ขมวดคิ้วทันควัน “ก็เมื่อวานข้าเห็น ผู้หญิงผมทองตาสีเขียวที่บ้านอาจารย์สวมแหวนแต่งงานด้วย อาจารย์คงไม่ได้คิดจับปลาสองมือใช่ไหม” เห็นสีหน้ายียวนของคนถาม เด็กหนุ่มก็บอกได้ทันทีว่าเขาอยากใช้ทั้งสองมือเค้นคอเจ้าหัวแดงที่ลอยหน้าลอยตาอยู่แถวนี้สักคนให้มันดิ้นพราดๆ เป็นปลาขาดน้ำเสียหน่อย กระนั้นอาเมียร์ก็ข่มใจตอบเรียบๆ “ข้ายังไม่ได้แต่งงาน” “หมายความว่า...” รูอาร์คไม่เลิกยวน “ผู้หญิงคนนั้นหนีสามีตามอาจารย์มาหรือ” “รูอาร์ค” เฟลิมรับหน้าที่ปรามอีกครั้ง เด็กหนุ่มพยายามตีสีหน้าเรียบเฉยที่สุด ขณะนึกหาคำตอบที่เหมาะสม และไม่กระเทือนชีวิตของลีชาในตอนนี้จนเกินไป “นางแต่งงานแล้ว แต่สามีเสียและไม่มีญาติที่อื่น แม่ข้าเลยให้นางมาอยู่ช่วยงานบ้านกับดูแลเด็กๆ และพักอยู่ด้วยเลย ชัดเจนหรือยัง” เด็กหนุ่มผมแดงทำเป็นพยักหน้าหงึกหงัก พร้อมทั้งส่งเสียงรับหลายอ้อเหมือนเพิ่งค้นพบสัจธรรม แต่ยังไม่วาย... “จะแต่งกันเมื่อไรก็บอกนะขอรับ อย่าลืมเชิญข้าไปงานแก้เซ็งด้วย” “หลังคาบนี้มี ‘งานแต่ง’ ให้เจ้าทำแก้เซ็งแน่ๆ รูอาร์ค” อาเมียร์เริ่มกระบวนการตอบโต้อย่างว่องไว “เขียนเรียงความขยายภาษิตนักรบส่งข้าพรุ่งนี้ ตัวบรรจง ถ้าลายมือหวัดแม้แต่นิดเดียว ให้คัดใหม่อีกฉบับ” “อ้าว อาจารย์ ไม่เห็นมันจะช่วยในการเรียนรู้ตรงไหนเลย” รูอาร์คทำหน้ายุ่ง อาจารย์วัยเดียวกันเริ่มยิ้มกริ่มในใจ “ช่วยสิ” เขาตอบหน้าตาย “ช่วยให้ลูกศิษย์อย่างเจ้าเลิกว่างและเซ็งจนสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของอาจารย์เสียที” เจ้าตัวแสบหัวแดงเพลิงบ่นงึม แต่ก็ยอมหุบปากโดยดีนับแต่นั้น...ก่อนเปิดปากอีกทีหลังเขาสั่งให้อ่านต่อได้ห้านาที “เจ้าเปี๊ยกจะไม่มาอีกแล้วหรืออาจารย์” “ข้าก็ไม่รู้” อาเมียร์ตอบอย่างกังวล “แต่เมื่อวานตอนไปส่ง ได้ยินองครักษ์ของเจ้าหญิงบอกว่าอาจไม่ให้มาเรียนอีกเพราะกลับช้า” “...ข้าขอโทษด้วยขอรับ” เฟลิมพูดเบาๆ “ไม่ใช่เรื่องที่ท่านเฟลิมต้องขอโทษหรอก” อาเมียร์บอก “แต่ใครต้องเป็นคนรับผิดชอบ ก็ควรรู้อยู่แก่ใจ” คนถูกพาดพิงกลอกตา แล้วก็ทำเป็นนั่งอ่านไป เกาหัวไปโดยไม่รับรู้ “แต่ถ้าข้าห้ามรูอาร์คแทนที่จะตามไปด้วย แอชก็คงไม่ลำบากอย่างนี้” ชายหนุ่มแย้ง “เอาเถอะ” เด็กหนุ่มพยายามตัดบท “เรื่องมันเกิดไปแล้วก็ช่วยไม่ได้ ที่สำคัญอย่าปล่อยให้มีครั้งที่สองก็พอ” แต่จะไม่มีครั้งที่สองเพราะแอชมาที่นี่ไม่ได้อีกแล้วหรือ อาเมียร์ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น เขายังภาวนาให้เด็กสาวกลับมาอีก ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่ก็ตาม แอชเป็นคนขยันเรียนและอยากรู้อย่างจริงจัง มากกว่ารูอาร์ค และดูจะมากกว่าเฟลิมที่ตั้งใจเรียน แต่ไม่ได้มุ่งมั่นเต็มที่ว่าต้องชนะการประลองและอภิเษกกับเจ้าหญิงให้จงได้เสียอีก เด็กหนุ่มพยายามถ่ายทอดให้แอชเพราะเธอต้องการเรียนรู้อย่างแรงกล้า และพยายามถ่ายทอดให้เฟลิมเพราะถึงอย่างไรชายหนุ่มก็ต้องรับหน้าที่ปกครอง ไม่ว่าจะเป็นมณฑลนี้หรือทั้งอาณาจักรก็สุดแท้แต่โชคชะตา เขาคิดว่าการสอนเฟลิมคือที่สุดที่ตนจะทำเพื่อธีร์ดีเรได้ในตอนนี้ แต่ก็ยังสนุกไปด้วยที่ได้พบลูกศิษย์ทั้งสาม ได้บอกเล่าสิ่งที่ตนรู้หรือคิดให้พวกเขา ด้วยเหตุนี้จึงไม่อยากเสียลูกศิษย์ที่ตั้งใจเรียนที่สุดไปเลย “ถ้าแอชถูกห้ามไม่ให้มาจริงๆ พวกเราไปอธิบายที่อารามดีไหมขอรับ” เฟลิมเสนอ “ว่าที่กลับช้าไม่ใช่ความผิดเขา เจ้าหญิงก็ดูจะทรงเอ็นดูแอชมาก ถึงได้ประทานอนุญาตให้เขามาเรียนที่นี่ หากทรงทราบเหตุผล แอชคงได้กลับมาเรียนกับพวกเราอีก” อาเมียร์ยักไหล่น้อยๆ นึกเสียดายว่าหากเรื่องนั้นทำได้ง่ายตามความคิดของเฟลิมผู้มองโลกในแง่ดีเสมอคงดีเหลือเกิน “ไม่ต้องทำถึงขั้นนั้นหรอก ข้าเกรงจะรบกวนเจ้าหญิงเปล่าๆ รอดูอีกสักสองสามวันเถอะ” * * * * * อาเมียร์ใกล้ถอดใจอยู่พอดี เมื่อแอชกลับมาในวันที่ห้าอย่างแปลกกว่าทุกครั้ง แทนที่จะนั่งรถม้ารับจ้าง เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มกลับนั่งซ้อนหลังม้าของราชองค์รักษ์นามว่าดูลัส คนเดียวกับที่เขาพบตอนไปส่งเธอที่อาราม และเดาว่าน่าจะรู้ ‘ความลับ’ ของเด็กสาวเช่นกัน ดูลัสทำเรื่องเอิกเกริกพอดู ครั้นพาแอชมาถึงประตูจวนก็บอกทหารยามให้ไปเรียกอาเมียร์ออกมา ก่อนจะคุยด้วยสั้นๆ ผ่านรั้วเหล็ก “เจ้าหญิงทรงอนุญาตให้แอชมาเรียนต่อไป แต่เขาจะกลับช้าไม่ได้เป็นอันขาด มิเช่นนั้นจะห้ามไม่ให้ออกมาอีก ข้าจะมารับส่งเขา และหากเขาได้รับอันตรายใดๆ หรือไม่อยู่ที่จวนในขณะที่ข้ามารับ ท่านในฐานะอาจารย์ต้องรับผิดชอบเต็มที่” เด็กหนุ่มฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางมองอีกฝ่ายอย่างพินิจพิเคราะห์ คำพูดและท่าทีระแวดระวังของดูลัสยิ่งยืนยันข้อสันนิษฐานตอนแรกของเขา แต่อีกฝ่ายก็จงใจย้ำชัดเจนว่ารู้เพื่อเตือนทางอ้อม อาเมียร์โทษองครักษ์หนุ่มไม่ได้ดอกที่ต้องระแวงคนต่างชาติอย่างตนตามหน้าที่ “เข้าใจแล้ว” เขาจึงตอบด้วยรอยยิ้ม ดีใจจริงๆ ที่จะได้สอนแอชอีก “ข้าจะทำตามนั้น ขอขอบพระทัยในพระเมตตาของเจ้าหญิงด้วย” ดูลัสยังมีสีหน้าไม่เปลี่ยน และบอกเพียงว่าจะมารับแอชกลับไปเมื่อไร * * * * * “เจ้าไม่สบายหรือ” อาเมียร์ถามขณะเดินไปห้องหนังสือกับเด็กสาว แอชดูซูบลงไปบ้าง แต่สีหน้ากลับร่าเริงอย่างเห็นได้ชัด “เปล่าหรอก” เธอตอบ “เพียงแต่ข้าต้องใช้มาตรการเด็ดขาดสักหน่อย ดูลัสถึงได้ยอมให้กลับมาจนได้” “‘มาตรการเด็ดขาด’ อย่างไรหรือ” “ข้าอดอาหาร” เด็กหนุ่มเงียบไป ประหลาดใจและคาดไม่ถึงจริงๆ กับคำตอบ “ข้าบอกดูลัสว่าจะไม่ยอมแตะแม้แต่น้ำจนกว่าเขาจะอนุญาตให้มาที่นี่ ทีแรกเขาทำเป็นเฉย ต่อมาถึงทั้งขู่ทั้งอ้อนให้ข้ารับประทานให้ได้ แล้วพอข้าไม่ยอม สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้จนได้” “เจ้านี่ร้ายไม่เบา” อาเมียร์ยิ้มเฝื่อนๆ “เจ้าหญิงคงจะทรงลำบากพระทัยแย่...กับนางกำนัลหัวดื้ออย่างเจ้า” “ต...แต่เจ้าหญิงก็ทรงเข้าข้างข้านะ ที่ข้าออกมาได้ก็เพราะ...พระองค์ช่วยตรัสกับท่านดูลัสด้วยนั่นล่ะ” เธอรีบพูด แล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง “ดูลัสเข้มงวดไปหน่อย แต่จริงๆ เขาก็เป็นคนใจดี เขาเป็นเพื่อนของพี่ชายข้ามาก่อน แล้วตอนนี้ก็เป็นเหมือนพี่ชายของข้าด้วย” “ดีแล้ว ที่มีคนเป็นห่วง” เด็กหนุ่มพูดอย่างจริงใจ เขาเชื่อว่าถึงดูลัสจะมองตนในแง่ลบ ก็ยังเป็นห่วงและพร้อมจะปกป้องแอชเสมอ ใช่แค่ทำไปตามหน้าที่ และผู้ปกครองอย่างเธอควรมีคนเช่นนั้นอยู่ใกล้ๆ สักคน แต่เขารู้ว่าไม่ควรพูดมากให้เด็กสาวระแคะระคายว่าตนรู้ฐานะที่แท้จริงของเธอ จึงรายงานสถานการณ์ทางตนแทน “รูอาร์คกับเฟลิมก็คิดถึงเจ้า บอกว่าพอไม่มีเจ้าเรียนด้วยแล้วเงียบไปมาก” “ร...หรือ” เด็กสาวเสมองไปอีกทาง “...แล้ว...อาจารย์ล่ะ...คิดถึงข้าบ้างหรือเปล่า” “คิดถึงสิ” อาเมียร์ตอบทันที “เด็กขยันเรียนอย่างเจ้า อาจารย์ที่ไหนจะไม่คิดถึง” ดูเหมือนแอชจะเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง...ด้วยสายตาแปลกๆ มีความงุนงงเจืออยู่มาก...แต่ก็มีอีกความรู้สึกที่เขามองไม่ออกเช่นกัน ทว่าทั้งสองไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะถึงหน้าประตูห้องหนังสือแล้ว ใช่ เด็กหนุ่มดีใจจริงๆ ที่แอชกลับมา เขาคิดว่านี่คือความหมายของการที่ตนออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่ นี่คือที่ที่เขาควรอยู่ ถึงไม่มีอำนาจปกครองเอง เขาก็ยังถ่ายทอดความรู้ที่มีแก่ผู้ปกครองในอนาคตได้ และในเมื่อท่านเบเรคยอมรับความสามารถและเอ็นดูเขา ท่านคงช่วยให้เขาได้ทำงานที่สำคัญขึ้นหลังจากนี้ เขาไม่คิดว่าท่านจะส่งเสริมให้เขาได้เป็นถึงขุนนางดอก แต่แค่ทำประโยชน์ให้ธีร์ดีเรได้บ้างก็พอแล้ว อาเมียร์คิดว่าตนมีความสุขกับชีวิตในช่วงนี้ และมีความหวังสดใสกว่าเมื่อก่อน มารู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปเร็วจนเข้าฤดูใบไม้ร่วง และช่วงเก็บเกี่ยวในไม่ช้า * * * * * คนเขียนขอคุย ช่วงตอนที่ 6-10 เป็นช่วงที่ให้เห็นความขัดแย้งระหว่างอาเมียร์กับซิอ์บุล งานใหม่ของอาเมียร์ การได้พบตัวละครหลักอื่นๆ รวมทั้ง "นางเอก" ของเรื่องด้วย ฉากที่เขียนใหม่แบบไม่มีเค้าเดิมเลยคือการพบกันครั้งแรกของหญิงแอชกับอาเมียร์ในบทที่ 8 (คห. 5 ของกระทู้นี้ ฉากแรก) ส่วนช่วงท่านเบเรคหรือท่านบรานเสนอขาย ก็ปรับลดให้กระชับขึ้นครับ รูปตัวละครในช่วงนี้ครับ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 16:33:31 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:38:06

ความคิดเห็นที่ 10 ลงผิดครับ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 53 17:47:36 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 15:38:26

ความคิดเห็นที่ 11 ..... จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 17:47:08

ความคิดเห็นที่ 12 ...... จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 17:49:50

ความคิดเห็นที่ 13 เสื้อผ้าสวยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 53 12:08:51