นาคสวาท (บทที่ 23 ค้นพบ)

บทที่ 23 ค้นพบ

เวลานี้มนต์ของอำมาตย์จงกรดยังคงไม่คลายลง มณีนิลจึงเสมือนหลับใหลไปชั่วขณะ ภุชคินทร์รีบเข้าบังกายกลิ่นจันทร์ไว้แม้ตัวเองจะเจ็บเจียนตาย กลุ่มกัณหาโคตมะยืนประจันหน้ากับนิลนาคตามคำสั่งของอำมาตย์เฒ่า แต่ทั้งหมดก็ไม่กล้าผลีผลามเข้าใส่

กลุ่มหมอกสีเทาหนาทึบค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงมาจากท้องฟ้าทางทิศตะวันตกคล้ายควันไฟที่เผาผลาญทุกสรรพสิ่งในวันสิ้นโลก ไอเย็นเยียบแผ่ซ่านเข้าใส่นาคทุกตน ณ ที่นั้น อรวินทร์หน้าถอดสีลงทันทีหลังจากอ่านใจพวกนาคาสีดำตรงหน้า พวกกัณหาโคตมะกำลังเกรงกลัวกับบางอย่างที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

มือสั่นเทาของกลิ่นจันทร์ยังคงกุมมือภุชคินทร์ไว้แน่น หมอกสีเทาหนาทึบแผ่ลงมายังผืนดินริมน้ำมณีนิลในที่สุด ภายในกลุ่มควันสีเทาหม่นหมองนั้นปรากฏร่างของมนุษย์สามคนที่ค่อยๆ เยื้องกรายออกมา

ทุกร่างเหมือนหุ่นที่ถูกแช่แข็งยังไงยังงั้น ไอหมอกเหล่านั้นจางหายไปแล้ว ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สองคนที่อยู่ในชุดคลุมสีดำยืนรั้งท้ายหญิงสาวรูปร่างผอมสูงตรงหน้าผู้ซึ่งสวมอาภรณ์สีดำสนิทเฉกเช่นกัน

ดวงหน้าเย็นชาของวาสิตากวาดมองไปทางด้านซ้าย สองตาสีดำสนิทจับจ้องไปยังประมุขแห่งบ้านนิลนาคเรื่อยมาจนกระทั่งถึงมนุษย์คนเดียว ณ ที่นั้น

ริมฝีปากซูบซีดคลายยิ้มกว้าง กลิ่นจันทร์รู้สึกคล้ายกับว่ากำลังถูกอีกฝ่ายสะกดจิต “ยินดีด้วยที่เธอยังไม่เป็นอะไร มณีนาคสวาทสีเขียวมรกตคงปรากฏในอีกไม่ช้านี้แน่” ไร้เสียงตอบรับจากนิลนาคเมื่อองครักษ์อันดับหนึ่งแห่งนาคเสนเอื้อนเอ่ย นางเป็นโอปปาติกผู้ทรงอิทธิฤทธิ์ดังเช่นพิณภัทร์ ถูกไว้วางใจให้ทำงานใหญ่แทนพญาศรีโคตมะผู้ปกครองราชวงศ์นาคเสน ตระกูลนาคาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสายกัณหาโคตมะหรือเหล่านาคาสีดำ

“อ่อนแออย่างนี้แล้วจะดูแลมณีนาคสวาทได้อย่างไร เจ้านายของพวกเราอยากได้เธอไปอยู่ด้วย ว่าไงล่ะกลิ่นจันทร์สนใจรึเปล่า...” อำภุชเปรยเสียงพลิ้ว ทอดมองมนุษย์สาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนยกยิ้มเมื่อเหล่านิลนาคได้แต่นิ่งเงียบ ร่างสูงใหญ่ตรงดิ่งเข้าไปหามนุษย์สาวแต่ทว่าไม่ทันจะครบสามก้าวนาคาหนุ่มก็ต้องยืนนิ่งค้างคล้ายถูกบางอย่างดึงรั้งไว้กลางอากาศ

มือแข็งแกร่งของอำภุชค่อยๆ หงิกงอเข้าหากัน ใบหน้ามีเส้นเลือดผุดขึ้นราวกับไส้เดือนก่อนที่องครักษ์หนุ่มจะครางออกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ประหนึ่งว่ามีใครบางคนเอามีดดาบแหลมคมที่อาบด้วยเปลวเพลิงจ้วงแทงอย่างไม่ยั้งมือ

“ขอโทษด้วย อำภุชแค่ล้อเล่นเท่านั้น” ดวงตาสีดำสนิทของวาสิตาหันไปยังร่างเพรียวลมของพิณภัทร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มนิลนาค ความเจ็บปวดที่ส่งผ่านกระแสจิตค่อยๆ คลายลงก่อนที่นาคหนุ่มจะรีบเดินหอบหายใจกลับมาหาพรรคพวก

อสุนีทอดมองวิรูปักษ์ผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าด้วยความยำเกรง สายฟ้าที่ตนสามารถควบคุมได้นั้นคงทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้กระมัง องครักษ์หนุ่มคลี่ยิ้มเย็นเยียบส่งให้พิณภัทร์ก่อนจะหันมาวาสิตา

“รีบจัดการเรื่องของเราดีกว่า...” คำนั้นทำให้ผู้เป็นหัวหน้าหันขวับมาหาอำมาตย์เฒ่าที่ยืนเลือดขึ้นหน้าอยู่นาน สีหน้าเย็นชาประดับไปด้วยรอยยิ้มราบเรียบ

“พวกเราทำลายวิมานของท่านจนพังพินาศหมดแล้วหละอำมาตย์จงกรด ไพร่ฟ้าที่อยู่ยังเมืองบาดาลก็ไม่มีเหลือรอดสักตน เราทั้งสามมีหน้าที่ต้องกำจัดของเสียที่บ่อนทำลายราชวงศ์นาคเสน” พูดจบก็ผินหน้ามาทางอำภุช

“ท่านซ่องสุมกำลังนาคาเพื่อหวังจะโค่นล้มนาคเสนในอนาคต อีกทั้งยังใส่ร้ายพวกเราว่าเข้ามาแย่งชิงมณีนาคสวาททั้งที่ความจริงแล้วตัวท่านเองน่ะแหละที่เป็นคนอยากได้อัญมณีมีฤทธิ์อันนี้ไว้เอง เพื่อว่าวันนึงจะได้นำมาต่อกลอนกับพญาศรีโคตมะ แต่ว่ามันช่างเป็นความคิดที่โง่เขลายิ่งนัก พวกท่านรนหาที่เองนะ” จบคำสมุนนาคาทั้งหมดของอำมาตย์เฒ่าก็ลอยคว้างขึ้นสู่อากาศเบื้องบน กลุ่มหมอกสีเทาบีบอัดร่างของนาคเหล่านั้นไว้ด้วยอิทธิฤทธิ์ของอำภุชผู้เป็นสมุนมือขวาก่อนที่ดวงตาสีดำขลับของอสุนีจะกลายเป็นขาวสว่างจ้าขึ้นมา สายฟ้าที่มีพลานุภาพทำลายล้างมหาศาลฟาดใส่กลุ่มนาคาเหล่านั้นจนร่างแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี

กลิ่นจันทร์ใจหายวาบ หอบหายใจจ้องมองเศษเนื้อหนังที่ร่วงหล่นลงยังพื้นดินเบื้องล่าง วาสิตาทอดมองร่างอำมาตย์จงกรดผู้คิดคดทรยศตรงหน้าที่กำลังกางแขนออกเพื่อกลายร่างเป็นนาคาก่อนที่ผืนพสุธาจะเคลื่อนออกจากกัน นิลนาครีบจับแขนเกาะกลุ่มกันไว้ อำมาตย์เฒ่าเซถลาล้มคว่ำลงกับพื้น พยายามจะหยัดกายลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล แผ่นดินเคลื่อนไหวแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงกำหนดของวาสิตา ร่างของนาคสีดำผู้คิดไม่ซื่อต่อนาคเสนร่วงลงสู่ผืนดินดำมืดพร้อมกับเสียงโหยหวนที่ดังก้องมณีนิล

แผ่นดินปิดเข้าหากันดังเดิมเมื่อหมดสิ้นขยะที่เหล่าองครักษ์นาคเสนจะต้องกำจัด ภูรินทร์ถอนหายใจคล้ายโล่งอกแต่ทว่าดวงตาสีดำขลับของวาสิตาที่ยังจับจ้องใครบางคนอยู่ก็ทำให้ประมุขนิลนาคหายใจติดขัดขึ้นมาอีกครั้ง

ศีรษะมนขององครักษ์สาวโคลงไปมาก่อนเปรยขึ้นเสียงเรียบ “ยังเหลืออีกหนึ่ง...” จบคำศฤงคารก็ถอยกรูไปหาเหล่านิลนาค วารีเห็นแล้วก็สมเพช แสยะยิ้มเบือนหน้าหนีอย่างไม่ใยดี ปณาลีรีบเข้าไปโอบกอดคนรักไว้อย่างน้ำตานองหน้า

“ศฤงคารเป็นนาคสีเขียว เขาแค่หลงผิดถูกพวกอำมาตย์จงกรดหลอกใช้ ได้โปรดอย่าทำอะไรเขาเลยนะ” ปณาลีอ้อนวอนทั้งน้ำตาแต่ทว่าสามร่างตรงหน้ากลับวางท่านิ่งเฉยเหมือนไม่ใส่ใจ อสุนีมองเลยไปยังร่างเพรียวลมของวิรูปักษ์ผู้ยืนเงียบอยู่เบื้องหลัง

“ถ้าท่านวิรูปักษ์ไม่คัดค้าน เราก็จำเป็นต้องทำตามกฎ” สิ้นเสียง นิลนาคทุกคนก็หันขวับมาหาพิณภัทร์เป็นตาเดียว มีทั้งสายตาวิงวอนขอร้องแหละบางคนที่ยืนกรานคัดค้านไม่ให้ปล่อยศฤงคารไว้ กลิ่นจันทร์ได้แต่รอฟังคำตอบจากดวงหน้านิ่งเฉยของเพื่อนหนุ่ม เพราะว่ามันจะเป็นคำตัดสินชีวิตของศฤงคาร

ดวงตาสีน้ำตาลทองทอดมองร่างของชายหนุ่มผู้ที่ปณาลีโอบกอดไว้อย่างหวงแหน ศฤงคารคบคิดกับอำมาตย์จงกรด จงใจลักพาตัวกลิ่นจันทร์ไปเพื่อหวังจะได้มณีนาคสวาท ซึ่งถือเป็นความผิด คนผิดก็ย่อมต้องถูกลงโทษเป็นธรรมดา

คำตอบอยู่บนใบหน้าเรียบเฉยของพิณภัทร์แล้ว วาสิตาจุดยิ้มก่อนเบือนหน้าไปหาสมุนหนุ่ม

“อำภุช...” เพียงสองคำที่หลุดออกมาก็ทำให้ร่างสูงใหญ่ของอำภุชปราดเข้าไปหาศฤงคาร ปณาลีกระหืดกระหอบรีบเอาทั้งร่างบังคนรักไว้ทั้งน้ำตา

“ได้โปรดให้โอกาสเขา เห็นแก่พวกเราและลูกในท้องของปณาลี” น้ำเสียงแหบพร่าของภูรินทร์ทำให้องครักษ์หนุ่มชะงักชัน วารีสะบัดหน้ามาหาอรวินทร์ที่ไม่พอใจเช่นเดียวกัน

นาคเสนทั้งสามตนเชิดหน้ามองศฤงคาร นิลนาค ด้วยสายตาหยั่งเชิง แต่ไม่ว่ายังไง กฎก็ต้องเป็นกฎ... วาสิตากระพริบตาถี่ก่อนถอนหายใจเบาหวิว ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองภูรินทร์แน่นิ่ง

“คนทำผิดก็ต้องถูกลงโทษเป็นธรรมดา จงจำเอาไว้ด้วยว่านาคเสนไม่เคยให้โอกาสใครเป็นครั้งที่สอง” คำตัดสินเด็ดขาดที่ได้ยินแทบจะทำให้ปณาลีล้มฮวบลงต่อหน้าคนรัก หญิงสาวเอาสองแขนกอดสามีไว้แน่น ดวงหน้าเรียบเฉยของวาสิตาหันไปหากลิ่นจันทร์พร้อมรอยยิ้ม

“ขอให้เธอโชคดี...” อวยพรแก่มนุษย์สาวก่อนหันมาจดจ้องมองร่างนาคหนุ่มแห่งนิลนาคผู้บังอาจสมคบคิดกับอำมาตย์จงกรดโค่นล้มราชวงศ์นาคเสนเป็นครั้งสุดท้าย ดวงหน้าซูบตอบเบือนมาทางอำภุชอีกครั้ง เอ่ยบอกสมุนหนุ่มด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ช่วยจัดการทีอำภุช ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”


ดุจราวกับว่าเป็นราตรีแห่งความพินาศย่อยยับแม้ว่าความเงียบสงบจะยังปกคลุมมณีนิลอยู่ก็ตามที เศษซากแห่งความตายของเหล่านาคาสีดำผู้หลงผิดถูกเก็บกวาดโดยนายโมกข์ก่อนที่มนต์ดำที่สะกดเหล่ามนุษย์ไว้จะเสื่อมคลาย แต่ทว่า... กลับมีนางมนุษย์ผู้ทรงอิทธิฤทธิ์ได้รู้เห็นเรื่องราวทั้งหมดในคราด้วย

กลิ่นจันทร์ทาบมืออุ่นๆ ลงบนแผ่นอกหนาของชายหนุ่ม ดวงหน้าซีดเผือดคลายยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ภุชคินทร์ดีใจที่หญิงสาวไม่บาดเจ็บแม้แต่ปลายก้อย เธอเพียงแค่ตกใจที่ต้องพบกับเรื่องที่ไม่คาดฝันมาก่อนเท่านั้น

“ฉันช่วยเธอไว้ไม่ได้อีกแล้ว” รอยยิ้มบนใบหน้าซีดเซียวทำให้กลิ่นจันทร์ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นที่เขาต้องมาบาดเจ็บสาหัสเยี่ยงนี้

“เลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว ต่อไปถ้าพวกเราได้มณีนาคสวาทก็จะไม่มีใครกล้ามาทำแบบนี้อีกแล้ว”

“พวกเรา...” ภุชคินทร์ทวนคำช้าชัด สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังทำให้กลิ่นจันทร์นิ่งค้างพูดอะไรไม่ออก

“ฉันดีใจที่ได้ยินคำนี้จากปากเธอนะ” ริมฝีปากหยักสวยคลายยิ้มกว้างก่อนที่หญิงสาวจะรีบก้มหน้างุด อรวินทร์ผู้ซึ่งออกไปลาดตระเวนรอบหมู่บ้านมณีนิลกลับมาพร้อมกับวารี ทั้งสองตรงเข้ามาเยี่ยมอาการภุชคินทร์ก่อนเป็นอันดับแรก

“ในแผนที่อันนี้มีจุดสิ้นสุดอยู่ที่ปราสาทหลังนี้” วารีวางปลายนิ้วลงบนสัญลักษณ์รูปปราสาทขอมโบราณที่วางอยู่ด้านบนสุดของแผนที่เก่าแก่

“เราจะต้องรีบไปที่นั่นให้เร็วที่สุด” อรวินทร์ว่าก่อนที่ภุชคินทร์จะแย้งขึ้น

“นี่ก็ใกล้จะฟ้าสางแล้ว ฉันกลัวว่ามันจะไม่ปลอดภัย”

“ตอนไหนก็ไม่ปลอดภัยหมดนั่นแหละ” ดวงหน้าวงรีของอรวินทร์สะบัดไปหากลิ่นจันทร์ บาดแผลน้อยใหญ่เลือนหายไปอย่างรวดเร็วเพราะได้ยาดีจากวารี

“นายอยู่นี่ให้กลิ่นจันทร์คอยดูแล ส่วนฉันกับน้าวารีและคุณอาภูรินทร์จะเดินทางไปยังปราสาทนั่นเอง” วารีเบือนหน้าเคร่งขรึมมาหาหลานชายที่นอนเจ็บก่อนจะมองเลยไปยังร่างบอบบางที่นั่งอยู่ข้างเตียง

“บางที...ถ้ากลิ่นจันทร์ไม่ไปกับเราด้วยก็อาจจะไม่ได้มณีนาคสวาทกลับมาก็ได้” คำพูดของนายหญิงของตระกูลทำให้หลานทั้งสองต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ มือหนาของภุชคินทร์จับท่อนแขนกลมกลึงไว้ทันที

“ถ้าจันทร์ไป ผมก็ต้องไปด้วย” สมาชิกนิลนาคทั้งสามคนต่างวางหน้าเคร่งเครียด ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง พระอาทิตย์ค่อยๆ โผล่พ้นขอบฟ้าทางทิศตะวันออก มณีนิลกลับมามีชีวิตอีกครั้งภายหลังจากหลับใหลในราตรีอันแสนยาวนาน


เช้าวันที่เก้าของเดือนสิงหาคม ปักษาสองตนแห่งตระกูลรักตปักษ์ก็กลับคืนสู่คฤหาสน์บนเขาสูงในที่สุด มติในที่ประชุมของเหล่าปักษา ณ วิมานฉิมพลีนั้นทำให้สองพี่น้องแทบจะไม่มองหน้ากันเลยตลอดการเดินทางกลับมายังมนุษย์โลก ตรีดาวผู้พี่เห็นความถูกต้องและเกียรติยศของตระกูลเป็นใหญ่รวมทั้งยังมีความรักในวงศ์วานและเผ่าพันธุ์ปักษา ผิดกับตรัศวินน้องชายที่เห็นชอบกับอารมณ์และความต้องการของหัวใจสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด

ร่างสูงโปร่งยืนเด่นอยู่หน้ารั้วบ้านของนางสายบัวในเวลาสายของวันเสาร์ ประตูบานเล็กถูกผลักออกก่อนที่ร่างอรชรในชุดเสื้อแขนกุดสีชมพูกับกางเกงขายาวสีขาวจะรีบวิ่งเข้ามาหาแขกหนุ่มด้วยสีหน้าสดใส

“กลับมาแล้วเหรอวิน...” รูปหน้าปานเทพบุตรไม่คลายยิ้มอบอุ่นให้เธอเหมือนเคย ดวงตาสีน้ำตาลแดงก้มลงมองยังข้อมือซ้ายของกลิ่นจันทร์

“ฉันทำมันหลุดเมื่อสามวันก่อนโน้นเอง กลัวว่ามันจะหล่นหายอีกเลยถอดเก็บไว้บนห้อง” ตรัศวินละเรื่องสร้อยข้อมือที่ตนให้อีกฝ่ายไว้แค่นี้ สองตาคมเข้มช้อนขึ้นจ้องมองหญิงสาวปานจะกลืนกิน

“ต่อไปนี้จันทร์ต้องห้ามไปที่บ้านผมอีก ห้ามอยู่ใกล้พวกเพื่อนผมทั้งสองคน ห้ามเข้าใกล้รักตปักษ์แม้แต่คนเดียว เข้าใจมั้ยครับกลิ่นจันทร์” น้ำเสียงหนักหน่วงและคำพูดรัวเร็วรวมทั้งสีหน้าตื่นตระหนกทำให้กลิ่นจันทร์ผายยิ้ม

“แล้วนายล่ะตรัศวิน ฉันเข้าใกล้นายได้รึเปล่า” ไม่รู้ว่าคำพูดนี้หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวได้อย่างไร ตรัศวินคล้ายกับว่าต้องมนต์สะกดในบัดดล กลิ่นจันทร์เองก็ยืนหน้านิ่งทำอะไรไม่ถูกเพราะคำพูดที่บอกชายหนุ่มไป ตอนนี้เธอรักภุชคินทร์ไม่ใช่หรือแล้วทำไมถึงยังก่อความหวังให้กับตรัศวินอีกเล่า... ไม่เข้าใจตัวเองเลยกลิ่นจันทร์

ตรัศวินหลุบสายตาลงต่ำ กลิ่นจันทร์เองก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อตั้งหลัก “คุณรู้มั้ยว่ามติของเหล่าปักษาที่ผมไปเข้าร่วมชุมนุมมานั้น...” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดจนได้ยินเสียง กลิ่นจันทร์ค่อยๆ หันมาจ้องมองเสี้ยวหน้าคมคายที่เครียดเกร็งอย่างช้าๆ

“พวกเขามอบหมายให้รักตปักษ์ทำลายมณีนาคสวาทหรือไม่ก็ขัดขวางอย่าให้พวกนาคาค้นพบสิ่งศักดิ์สิทธิ์อันนี้” คำพูดที่ได้ยินทำให้หญิงสาวชาวาบไปทั้งตัว ดวงตากลมใสจดจ้องมองใบหน้าซูบซีดที่เค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

ตรัศวินเม้มปากเข้าหากันจนแน่นขณะที่หันมายังวงหน้างดงาม “แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณได้ แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม”

มะลิที่วิ่งโร่มาแต่ไกลต้องทำให้สองร่างที่กำลังเครียดเคร่งต้องคลายสีหน้าเป็นปกติ น้องสาวคนนี้ของกลิ่นจันทร์เป็นคนช่างสังเกตดีกว่าใคร เมื่อมาถึงรั้วก็ยื่นหน้าถามแขกหนุ่มทันที

“ระวังนะคะพี่จันทร์ ถ้าพี่ภุชรู้เข้าเป็นได้ไล่เตะก้นพี่วินแน่ๆ เลย” มะลิหัวเราะเสียงพลิ้วก่อนหอบหิ้วจานมะม่วงตรงเข้ามาหาพี่สาวแต่ก็เกิดเสียหลักสะดุดล้มเสียก่อน

ร่างเด็กสาวถลาเข้าใส่ตรัศวินที่เบี่ยงตัวมารับได้ทันท่วงที มีดปลายแหลมเล่มเล็กที่วางอยู่ในจานบาดเข้าตรงข้อมือชายหนุ่มจนเกิดแผลใหญ่ กลิ่นจันทร์ป้องปากร้องอย่างตกใจก่อนจะรีบยกแขนเพื่อนหนุ่มขึ้นดู

“ตายจริง แผลใหญ่เสียด้วยสิ...” ว่าเสียงค่อยก่อนหันมาค้อนใส่น้องสาวที่ยืนยิ้มแห้งๆ

“เข้าไปทำแผลในบ้านก่อนเถอะวิน” จับท่อนแขนแข็งแรงนั้นไว้ก่อนลากเข้าบ้านในขณะที่แขกหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข อยากจะให้เกิดแผลบนร่างกายอีกสักสิบแผล จะได้อยู่ชิดใกล้หญิงสาว ได้เห็นสายตาที่ห่วงใยเขานักหนาแบบนี้

เลือดเจ้าแห่งเวหาหยดลงยังพื้นดินหนึ่งหยด คล้ายกับหยาดฝนอันชุ่มฉ่ำที่ช่วยปลุกบางสิ่งให้ฟื้นคืนอำนาจ กลิ่นจันทร์พาชายหนุ่มมายังห้องนั่งเล่น รีบขนเอากระเป๋ายาใบใหญ่ออกมา คว้าเอาแอลกอฮอล์และผ้าพันแผลก่อนจะตรงมาหาตรัศวิน

ดวงตาสีน้ำตาลแดงคู่นั้นจับจ้องอยู่กับแจกันใบใหญ่ที่ประดับด้วยดอกบัวสีขาวน้อยใหญ่บนโต๊ะกลมที่อยู่กลางกลุ่มโซฟา ใครกันนะช่างประดิษฐ์ประดอยจัดดอกไม้ได้สวยงามน่าชมเยี่ยงนี้

“เอ๊ะ...ทำไมตอนออกไปไม่เห็นเจ้าแจกันนี่นะ” เจ้าของบ้านสาวเอียงคอก่อนจะเอนศีรษะมาชายหนุ่ม มือเรียวคว้าข้อมืออีกฝ่ายขึ้นระดับหน้าอก รีบเอาแอลกอฮอล์เช็ดเลือดสีแดงสดและแผลบนข้อมือจนอีกฝ่ายต้องร้องเสียงหลง

โลหิตของสายเลือดแห่งรักตปักษ์หยดลงบนดอกบัวเบื้องล่างอย่างไม่ตั้งใจ ตรัศวินจับข้อมือตัวเองที่มีผ้าพันแผลปิดไว้เบาๆ กลิ่นจันทร์คลายยิ้มก่อนถอนหายใจ “ขอโทษแทนมะลิด้วยที่ทำให้นายต้องมาเจ็บตัวแบบนี้” ปั้นหน้ายิ้มให้อีกฝ่ายก่อนเอียงคอมองกลีบสีขาวของดอกบัวที่ค่อยๆ คลี่กลีบแย้มบานออกทีละนิด

มือเรียวสวยหยิบดอกบัวตรงหน้าที่โดดเด่นขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ คลี่กลีบบัวออกอย่างเบามือ ตรัศวินเอนหน้าเข้าไปจับจ้องสิ่งที่ซ่อนอยู่ในกลีบบัวหลวงดอกใหญ่เช่นกัน รัศมีสีเขียวมรกตที่ส่องสะท้อนลำแสงทินกรที่ลอดผ่านผ้าม่านมานั้นทำให้กลิ่นจันทร์ใจเต้นจนแทบหลุดออกมาจากอก ครุฑหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าอากาศในห้องนี้น้อยลงทุกที สองหูได้ยินแต่เพียงคำกลอนที่ไตรเวทย์เอ่ยบอกในคืนวันนั้น

พระจันทร์กระพือปีกโผบิน แย้มกลีบดูดกลืนชีวิน ละสิ้นหวังสู่นิพพาน... หรือนี่จะไม่ใช่แค่คำกลอนธรรมดาๆ ที่จารึกไว้ในบันทึกของหมู่บ้านมณีนิล ชายหนุ่มใจหวิวขึ้นมาเสียอย่างนั้น หรือว่า...

วงหน้าคมเข้มตวัดมองกลิ่นจันทร์อีกครั้ง พระจันทร์กระพือปีกโผบิน เปรียบดังเช่น หญิงสาวผู้บริสุทธิ์ดุจดังจันทรา ที่สำคัญจันทราดวงนี้กลับมีชีวิต โผบินไปได้ตามที่ใจต้องการ

ดวงตาสีน้ำตาลแดงก้มลงมองดอกบัวสีขาวตรงหน้าอีกหน คำกลอนท่อนที่สองดังแว่วผ่านเข้ามา แย้มกลีบดูดกลืนชีวิน... สิ่งใดเล่าที่เปรียบเสมือนชีวิตของเหล่านาคา มิใช่มณีนาคสวาทหรอกหรือ... ที่แท้มณีนาคสวาทก็ถูกซุกซ่อนไว้ในดอกบัว แล้วคำกลอนท่อนสุดท้ายเล่า มันหมายความว่าเช่นไร...


“มณีนาคสวาทถูกค้นพบแล้ว แต่ยังไม่ทั้งหมด หน้าที่ของฉันใกล้จะสิ้นสุดลงแล้วกลิ่นจันทร์” ดวงหน้าเนียนละเอียดปานอิสตรีของพิณภัทร์ประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใส ภาพความทรงจำสมัยเด็กๆ ที่กลิ่นจันทร์วิ่งเล่นกับเพื่อนหนุ่มตรงหน้าผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงภาพแล้วภาพเล่า... พิณภัทร์ที่สนุกสนานเฮฮา คอยเป็นคู่คิด ปกป้องเธอตลอดมา จวบจนวันที่เธอได้รู้ความจริงเกี่ยวกับตัวตนของสหายรักแต่หญิงสาวก็ยังคงรักเพื่อนสนิทคนนี้เสมอ ไม่ว่าเนื้อแท้แล้วเขาจะเป็นอะไร แต่พิณภัทร์ก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีเคียงข้างกายเธอตลอดมา

“สร้อยเงินนั้นใช่มั้ยภัทร์ จี้ของแม่ฉันคือมณีนาคสวาทใช่มั้ย” ดวงหน้างดงามทั้งตื่นเต้นและดีใจ พิณภัทร์สูดลมหายใจยาวก่อนเอ่ย

“ความลับสุดท้ายที่ฉันจะบอกก็คือ...” ดวงหน้าอ่อนหวานเอนไปทางซ้าย แหงนมองพระจันทร์ดวงโตที่โผล่พ้นเกลียวเมฆออกมา สายลมเย็นลอยมาปะทะสองร่างที่ยืนอยู่ริมหนองน้ำใหญ่

“สิ่งที่ให้แสงสว่างมีอยู่สองสิ่ง คือดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ตอนนี้เธอได้ดวงจันทร์มาครอบครองแล้ว จะเหลือก็แต่ดวงอาทิตย์ เมื่อทั้งสองอย่างนี้อยู่คู่กันจึงจะทำให้ทุกสรรพสิ่งเกิดสมดุล”

“หมายความว่ายังไงภัทร์ มีสองอย่าง...” ชายหนุ่มหันมาจดจ้องมองร่างบอบบางตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนผายยิ้มอ่อนโยน

“ในวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนสิบเอ็ด จงมองไปยังทิศตะวันออกแล้วเราจะได้พบกันอีกครั้ง” มือนุ่มนิ่มบีบสองมือกลิ่นจันทร์ไว้แน่น “ฉันต้องไปแล้ว...” พิณภัทร์ปล่อยมือก่อนถอยร่างออกห่างหญิงสาวที่ยืนน้ำตาริน ยกมือโบกลาเพื่อนสนิททั้งน้ำตา ร่างเพรียวลมตรงหน้าค่อยๆ เลือนหายไปกับอณูอากาศอันว่างเปล่าในที่สุด

จากคุณ	: ผีเสื้อสีดำ
เขียนเมื่อ	: 12 พ.ย. 53 13:38:14