PANTIP.COM : W9914340 จ้าวจตุรทิศ: ภาคจัณฑวาตา ตอนที่ 4: พิรเบญจเทพ (ครี่งแรก) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

4. พิรเบญจเทพ (ครึ่งแรก)

จำนวนผู้คนในหอการประลองรอบบ่ายหนาแน่นเป็นพิเศษหากไม่ใช่เพราะว่าเป็นวันสุดท้ายที่เทพนักรบจะมีสิทธิมาทดสอบฝีมือ หากทว่าทุกคนต่างพากันมามุงดู ‘เจ้าหัวรังนก’ ที่ไม่เจียมตัวรับคำท้าบังสูรย์เข้าด่านทดสอบปัญจยุทธจริง ๆ บัดนี้ลานระเบียงชั้นสองและสามจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน แม้แต่บุษบรรณก็ยังแปลกใจ เธอใช้เวลาแหวกฝูงชนพอสมควรกว่าจะมาถึงตัวพี่ชายใหญ่

“พี่ใหญ่จัดพนันขันแข่งด้วยหรือเจ้าคะ? ทำไมจู่ๆ มีคนเยอะขนาดนี้”

บังสูรย์ไม่ตอบกลับย้อนถาม “แล้วเจ้ามาทำไมล่ะ? บุษบรรณ? หือ...แล้วทำไมเปลี่ยนชุดเสียแล้วล่ะออกจะสวยนะ ท่านมือปราบ...หากทำให้จ้าวมังกรเห็นบ่อยๆ ต้องลงไปชักดิ้นแน่”

บุษบรรณกลับมาอยู่ในชุดเทพนักรบแห่งป้อมนักล่า สะพายไม้พลองยาวไว้ที่ด้านหลัง เหมือนว่าเธออุ่นใจกว่าที่สวมเครื่องแต่งกายคล่องตัวแบบนี้

“ข้าหรือ? ข้าก็มาดูเจ้าหัวรังนกนั่นโดนอัดน่ะสิเจ้าคะ นานๆ ครั้งมีเรื่องน่าสนุกเช่นนี้ทำไมจะไม่พลาด อีกอย่างข้าไม่เคยเห็นฝีมือนักรบจากเผ่าเวนไตยมาก่อน”

บังสูรย์พยักหน้ารับช้าๆ แล้วคลายมือจากอาการกอดอก ขยับก้าวออกมายืนริมระเบียง สายตาทอดยาวไปไกล

“แต่พี่เคยเห็นมาก่อน นานแล้ว...แม้จะไม่ใช่ฝีมือถึงขั้น ‘เนตรครุฑ’ ก็ตาม และไม่อาจประมาณฝีมือด้วยรูปลักษณ์ภายนอกได้เลย” เมื่อเห็นว่าน้องสาวยังมองด้วยสายตาพิศวง ฝ่ายพี่ชายจึงกล่าวขยายความ “พวกเผ่าเวนไตยมักจะทาสีและวาดลวดลายบนหน้ากากเหมือนเจ้าหนุ่มนี่แหละ บางคนยิ่งกว่านี้อีก เขียนไม่พอ...สักลายพล้อยทั้งหน้าทั้งตัว นัยว่าทำให้กำลังกล้าแข็งขึ้น ก็เลยกลายเป็นสัญลักษณ์ไป”

“แล้วจริงไหมเจ้าคะ?”

เขาขยับไหล่ “พี่ก็ไม่แน่ใจเพราะไม่เคยลอง...แต่ที่แน่ๆ รับรองได้ว่า ‘บ้า’ กันทั้งนั้น” เขาหัวเราะในลำคอแล้วพูดต่อ “เผ่าเวนไตยเป็นเผ่าโบราณที่สุดในห้าหุบเขาของเทพนักรบ ผู้ก่อตั้งน่ะเป็นเทพนักรบที่เก่งฉกาจมาก แต่ทว่าภายหลังสงสัยเลือดบ้าคงแรง เลยสิ้นชีพแบบ...อืม...จะเรียกว่าแพ้ภัยตัวเองก็ได้กระมัง ลูกเผ่าที่เหลือจึงกระจัดกระจายและลดจำนวนลงเรื่อยๆ จนไม่อาจรวมเป็นเผ่านักรบเลยเสียด้วยซ้ำ ว่ากันว่ายังคงเหลือชุมชนสุดท้ายของเทพเวนไตยบนเขาหิมวัต ในเขตหมู่บ้าน ‘นักล่านก’ แต่ที่พี่สนใจเจ้าหนุ่มนี่เพราะหน้ากากพญาครุฑของเขา” บังสูรย์ชี้แจง พลางมองไปน้องสาวที่ฟังด้วยความสนใจจึงกล่าวต่อ “นี่เป็นเรื่องที่เจ้ายังไม่เกิด เลยไม่รู้เรื่อง”

“นักรบเผ่าเวนไตย เนตรครุฑ?” เธอทวนคำพี่ชายใหญ่ “เคยเก่งฉกาจสักปานใดหรือเจ้าคะ? พอเทียบชั้นกับภูระของเราได้หรือไม่?”

เมื่อถึงตอนนี้ แววตาของบังสูรย์ส่งประกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“อย่าเทียบกันเลย...” เขาพึมพำ “หากเรื่องเป็นจริงดังคำเล่าขาน...เทพเวนไตยจะมีพละเวทที่สามารถชิงคทาแห่งจอมเทพได้เลยทีเดียว แต่...” ชะงักพลางหัวเราะ “จะบ้าเสียก่อนน่ะสิ ฮ่า...ฮ่า...”

คำตอบของพี่ชายใหญ่ไม่ได้ให้ความกระจ่างแก่เธอเลย บุษบรรณชะเง้อมองไปที่ชายหนุ่มท่าทางประหลาดกำลังรอเทพนักรบโดยอาการนั่งบนพื้นสนามด้วยท่าทีสบายๆ แถมกำลังอ้าปากหาวหวอด พลางใช้มือทุบซ้ายทุบขวาที่ไหล่ของตน

อ้อ...ที่แท้ก็เพิ่มเจ้าหัวรังนกมาอีกคน ต่อจากจ้าวคลั่งพลัง เจ้าวัวบ้า เจ้าหนอนเขียว...เออ...ถ้าได้ผ่านด่านคงประหลาดดีพิลึก จากนั้นเมื่อบุษบรรณเห็นบาเยนทร์เดินออกมาพร้อมกับส่งสัญญาณแก่พี่ชายตนว่าตนพร้อมแล้ว

จากคุณ : run saya

เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 53 23:10:13

ความคิดเห็นที่ 3

ทันใดนั้นนักรบคนที่สองก็ปราดเข้ามาทางด้านหลัง กำลังจะเงื้อมไม้เข้าฟาดทางด้านหลังของอารมัน นักรบจากเขาหิมวัตคล้ายเพิ่งได้สติ เขากระโดดพลางก้มหลบรัศมีอาวุธอย่างฉิวเฉียด หากจะเป็นเคราะห์ดีของเขาทว่าเป็นเคราะห์ร้ายของคนอื่นทำให้กระบองไม้ที่กำลังกระหน่ำลงมาเต็มแรง กลับฟาดเอาศีรษะของนักรบคนแรกที่บังเอิญเข้ามาอยู่ในรัศมี และโชคร้ายนั้นเป็นของครูฝึกนักรบอีกครั้งเมื่อตำแหน่งที่ฟาดลงมาเป็นรอยแผลเดิมกลางหน้าผากพอดิบพอดี!

ครูฝึกนักรบที่โดนฟาดไปเต็มแรงที่ตำแหน่งเดิมซ้ำลงไปสองครั้ง ล้มลงสิ้นฤทธิ์ในทันใด อารมันรีบหันไปมาเหมือนหาคนช่วย ทันใดนั้นนักรบคนที่สามและสี่ก็โจมตีซ้าย ขวา อารมันยังคงไม่มีอาวุธกลับรีบล้มตัวเพื่อหลบรัศมีแล้วกลิ้งตัวออกมาจากอันตรายได้อย่างทันท่วงที จากนั้นพุ่งร่างไปหาครูฝึกที่หมดสติอยู่ เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะดึงเอากระบองที่อยู่ในมือออกมาใช้ป้องกันตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ตอนนี้คนรอบสนามต่างพากันระเบิดเสียงหัวเราะลั่น แต่ก็มีบางส่วนที่ช่วยลุ้นอยู่ จึงรีบร้องบอกเมื่อเทพนักรบทั้งสามคนรุกเข้ามาหา

“เจ้าหัวรัง...เอ๊ย! นักรบจากเวนไตยระวัง!”

เจ้าหัวรังนกรีบหันขวับ เมื่อไม่สามารถดึงเอาอาวุธจากร่างที่สลบอยู่ได้ สุดท้ายจึงคว้าเอาทั้งแขนที่ยังถือกระบองอยู่ขวางทางอาวุธของฝ่ายตรงข้ามไว้ได้ อาการนั้นคืออารมันยกร่างนักรบคนแรกที่หมดฤทธิ์เพราะฝีมือพวกเดียวกันเอง เข้ากั้นขวางการโจมตีของเหล่านักรบ ส่วนมือที่ว่างก็คว้าแขนผู้ที่กำอาวุธเข้าขวางทาง ผู้จู่โจมแต่ละคนชะงักด้วยไม่อยากทำร้ายครูฝึกด้วยกัน ครั้นจะหันกลับไปโจมตีด้านหลังอารมันก็รีบหมุนร่างนักรบเข้าขวางราวกับชายนักรบมีน้ำหนักเพียงตุ๊กตาหุ่นภาพชายนักรบสามคนที่ใช้ไม้กระบองช่วยกันรุมแทงรุมฟันหากกลับทำอะไรนักรบจากเวนไตยไม่ได้ สร้างความเครื้นเครงต่อผู้คนรอบหอประลองเป็นอันมาก แต่สุดท้ายแล้วอารมันก็ตัดสินใจผลักร่างที่อยู่ในมือจนล้มทับนักรบคนหนึ่ง ทำให้เปิดทางหนีได้ชั่วคราว

อารมันรีบเผ่นหนีไปโวยวายกับหัวหน้าเผ่าภูระ แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากเขาก็โดนกระบองขว้างเข้าใส่ที่ด้านหลัง ร่างชายหนุ่มถลาไปตามแรง ทั้งสองตามองเห็นแต่ชายนักรบที่มาจากไหนก็ไม่รู้ ยืนจังก้าขวางทางในท่าเตรียมพร้อมประจัญบาน ชายนักรบจากเผ่าภูระขยับอาวุธในมือคล้ายต้องการจบการประลองให้เร็วที่สุด หากอยู่ๆ ร่างของอารมันพลิกกลับอาศัยแรงส่งจากอาวุธของศัตรูล้มเอาลำตัวด้านข้างไถลไปตามพื้นดิน นักรบจากเวนไตยปล่อยให้ร่างตนไถลไปกับพื้นสนามอ้อมไปอยู่ด้านหลังของนักรบคนที่สี่ จากนั้นผุดลุกขึ้นทันใดราวกับไม่ได้เจ็บปวดอันใดเลยที่ตนเพิ่งโดนกระบองแผลงฤทธิ์ทำร้าย

อารมันเอื้อมมือคว้าเอาผ้าคลุมศีรษะของฝ่ายตรงข้ามดึงลงมาปิดจนถึงคอจนคู่ต่อสู้มองอะไรไม่เห็น

หากชาวภูระเป็นผู้ที่ไม่ยอมปล่อยอาวุธตนแม้จะอยู่ในสถานการณ์เช่นใด ปลายไม้พลองจึงตวัดไปมาอย่างหาทิศทางไม่ได้ กลับเป็นจังหวะเดียวกันที่อารมันผวาหลบแนวกระบองไม้ที่เหวี่ยงสะเปะสะปะกลับมาหวดฟาดเอานักรบอีกคนอย่างจังจนฝ่ายนั้นกระเด็นไปอัดกับกำแพงที่อยู่ด้านหลังบังเกิดเสียงดังสนั่น

ในขณะเดียวกันนักรบที่ถูกร่างเพื่อนล้มทับอยู่ กำลังตะกายออกมาอย่างทุลักทุเล สายตาเหลือบไปเห็นเพื่อนถึงสองคนโดนเล่นงานจนลุกขึ้นมาไม่ได้ จึงฮึดลุกขึ้นยืนคว้าอาวุธหมายจะจัดการให้สมแค้น พออารมันเหลือบเห็นเข้าก็เผ่นอ้าวไปหลบด้านหลังของนักรบที่ถูกคลุมหัว ชายหนุ่มแกล้งดึงปลายผ้าเอาไว้ด้านหลังและยังผูกเป็นปมจึงทำให้ไม่ว่าทำอย่างไรอีกฝ่ายก็ยังคงถูกผ้าครอบศีรษะอยู่

“มันอยู่ไหนวะ นันดา!” นักรบที่ถูกคลุมหัวถามเสียงอู้อี้

“อยู่ด้านหลังแกผาเรือง!” นักรบคนที่เหลือเงื้อง่าอาวุธค้างเพราะอีกฝ่ายดันไปหลบอยู่ด้านหลังเพื่อนเสียนี่

“ข้าบอกว่าจะกลับแล้วนี่นา พวกท่านนี่ดื้อด้านจริง!” อารมันร้องอย่างโมโห

นันดากลับพลันชี้หน้า “แกเล่นงานเพื่อนข้าไปแล้วสองคน คิดรึว่าจะรอดออกไปได้ง่ายๆ”

“อย่าพูดเช่นนั้นสิขอรับ” เขาครวญ

จากคุณ : run saya

เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 53 23:17:29