ความคิดเห็นที่ 1 ในท้องเรืออันเป็นที่นอนพักของบรรดาผู้โดยสารชั้นสามและลูกเรือโดยทั่วไป ทุกๆ คนในที่นั้นหลับใหลไม่รับรู้สิ่งใด แลประหนึ่งต้องคำสาปให้จมอยู่ในห้วงนิทรา เว้นเพียงคนเดียว ร่างเล็กบอบบางของคนผู้นั้นคู้พิงผนัง หอบหนักจนทรวงอกกระเพื่อมและตัวไหวโยน ราวกับเพิ่งออกแรงหนักเกินกำลังไปเมื่อครู่ที่ผ่านมานี้เอง กระนั้น ไหล่ทั้งสองของมาลิอาก็กระตุกวูบหนึ่ง เมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ด้านหลัง นัยน์ตาของเธอไม่อาจมองเห็น แต่สัมผัสเฉพาะตัวของผู้มีโลหิตดำในกายยังคงเฉียบคม ...ยิ่งไม่นับว่าผู้มาเยือนมิได้ตั้งใจปิดบังอำพรางตัวตนแต่อย่างใด ไม่มีมนุษย์ผู้ใดรับรู้...ภาพเงาดำที่ขยับไหว แทรกตัวผ่านรอยแยกของไม้กระดานเข้ามา ครั้นแล้วก็ก่อร่างเป็นรูปคน ตัวเล็กเหมือนเด็กราวสิบขวบ และมีดวงตาทั้งสองเป็นแสงสีทอง ...แส่นัก...นังทรยศ... แม่มดดำหันกลับไป ดวงหน้าแลตรงไปทางร่างเงาซึ่งแทบมิได้สูงไปกว่าตน ร่างกายของเธอยังคงหอบจนไม่อาจใช้เสียงพูด ทว่าเพียงเสียงจากจิต...ก็สื่อคำตอบโต้ให้อีกฝ่ายได้ชัดแจ้ง ...เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่าตราบใดที่ ‘มาลิอา’ ยังมีตัวตนอยู่ ก็จะไม่มีวันปล่อยให้เทพองค์นั้นได้ทำสำเร็จสมใจเป็นอันขาด... ...หึ... อีกฝ่ายโคลงศีรษะอย่างเยาะหยัน ...อย่าโอหังนักเลย เจ้ามันก็แค่ ‘ชิ้นส่วน’ ที่ผิดพลาด ยิ่งอยู่ในร่างเนื้อผุพังแบบนั้นแล้วจะทำอะไรได้... ...แต่อย่างน้อย...มีร่างเนื้อก็ยังดีกว่าไม่มีกระทั่งร่างกายให้สิงสู่อย่างใครบางคนหรอก ...หรือจะปฏิเสธว่าไม่จริง... เด็กสาวในชุดนางรำย้อนถาม พร้อมกับริมฝีปากสีสดที่ค่อยๆ คลี่เป็นรอยยิ้มหยัน ...ไม่อย่างนั้น จะอุตส่าห์ทิ้ง ‘ร่างเนื้อผุพัง’ ของตัว วิ่งแร่มาถึงนี่ เพื่อทวงหาร่างหนุ่มแน่นแข็งแรงที่ครองคัมภีร์อนธการอยู่ทำไม... ลมแรงวูบหนึ่ง คมสีดำหยุดอยู่เพียงเบื้องหน้าศีรษะของมาลิอา มันยืดยาวต่อเนื่องมาจากมือของเงาดำ ราวกับคมดาบ รอเชือดเฉือน ทิ่มแทง ...ฆ่าพวกที่มีร่างกายน่ะ...ง่ายนิดเดียว... ...ก็ลองดูสิ... แม่มดดำแตะที่ทรวงอกของตน ซึ่งปรากฏเส้นสายสีขาวสว่าง เรืองขึ้นราวกับตราอักขระที่มีปฏิกิริยาตอบรับต่อมนตร์มืด ...หากอยากถูกสะกดไว้ที่นี่ ถ่วงให้จมก้นทะเลเป็นร้อยเป็นพันปีเสียเลย... ผู้คุกคามนิ่งงันไป ...นี่เจ้า...กับไอ้นักบวชนั่น... ...อ้อ เราก็แค่ทดลองอะไรนิดหน่อย... มาลิอารับ ...แต่ถ้าได้ผล ข้าก็ยิ่งกว่ายินดีสละตัวเองแหละนะ... หมอกควันสีดำจากร่างเบื้องหน้ายิ่งแผ่พุ่งกราดเกรี้ยว กดดัน แม้ยังไม่ทำอันตรายเด็กสาว ...หรือท่านจะลองแก้สะกดดู ดึงไอ้เฒ่านักบวชอลัชชีนั่นมาช่วยก็ได้... นางรำเสนอ ...อ้อ...แต่ตอนนี้คงไม่ได้สินะ มาในสภาพตัวเปล่าอย่างนี้ แสดงว่าทิ้งมัน ‘นอนตาย’ ไว้ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ... ...เกิดมีใครมา ‘เก็บศพ’ มันไปตอนท่านไม่อยู่...คงสนุกน่าดูชม... คมสีดำเสือกออกมาข้างหน้า ไม่ได้ต้องร่างของแม่มดในคราบนางรำแม้แต่นิด ...ทว่าทิ่มแทงเข้าที่สิ่งซึ่งเธอใส่ถุงคาดไว้ที่เอว ครั้นเงาดำชักคมอาวุธกลับ กล้องยาไม้ก็ติดมาด้วย และถูกฟันแตกกระจัดกระจายยับเยิน ด้วยปลายเงาซึ่งแยกตัวออกจากคม ดุจเกลียวเชือกคลายตัวเป็นเส้นไหมที่มีความคมนับสิบสายนั่นเอง ทั้งเศษกล้องและผงยาที่ยังคงค้างอยู่ภายใน ตกกระจัดกระจายบนพื้นเรือ มาลิอาไม่ตอบว่าอะไร และเพียงยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อเงาดำสะบัดกายหันกลับ ...เช่นนั้นก็ลองดู ว่าถ้าไม่มียาน่าสมเพชนั่น ร่างมนุษย์ผุพังของเจ้าจะ ‘นอนตาย’ ให้ถูก ‘เก็บศพ’ ไปตอนไหน... ร่างเงาของผู้บุกรุกพลันโน้มลง แปรจากเค้าร่างอย่างมนุษย์เป็นหมอกดำไร้รูปทรง เคลื่อนกายหายออกไปทางรอยแยกของแผ่นไม้อีกครั้ง เมื่อนั้นเอง ร่างของเด็กสาวจึงได้ทรุดฮวบอย่างไร้แรง ลมหายใจยิ่งขาดห้วงหวีดแหลม ราวกับกลั้นอาการมานานต่อหน้าศัตรู ไม่ไหว...ถึงขีดจำกัดจริงๆ แล้วหรือ... มาลิอารู้ สิ่งจำเป็นยังอยู่แค่ใกล้มือ ขอเพียงแค่อดทนไว้อีกนิด ไขว่คว้าให้ถึงมัน... ย่ามสัมภาระของเธออยู่ในมุมตรงนั้น หากยังมีเรี่ยวแรงใช้พลังได้ ก็คงใช้ภูตกาดำบินไปนำมาให้สบายๆ ...ทว่าไม่ไหว แค่ใช้ภูตเงาลงไปขวางหน้าเจ้าชายแห่งความมืด พาร่างมนุษย์ของเขากลับขึ้นมาก็เต็มกลืนเสียแล้ว ถึงอย่างนั้น การใช้กำลังกายก็ยังลำบากไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เพียงหนึ่งช่วงแขนจะถึงย่าม...ร่างของเด็กสาวกลับทรุดราบลงไป ศีรษะตกกระทบพื้น มืออันสั่นเทาเอื้อมค้าง นิ่งสนิทในท่าไขว่คว้า ...นิ่งเงียบเสียจนดูเหมือนไร้ลมหายใจ... * * * * * หน้าห้องพักรับรองของพระเถระจากซาเกรดา โซล นักบวชหนุ่มผู้หนึ่งยืนลังเลอยู่ เมื่อครู่มีข่าวด่วน ว่าพบเสื้อคลุมขาดวิ่นเปื้อนเลือดของพระมหาเถระลูเธียนอยู่ในป่า ท่านจ้าวอารามจึงสั่งให้เขามาแจ้งต่อพระเถระมาดาย ...แต่ครั้นมาถึง ก็กลับพบประตูลงกลอน ทั้งเคาะทั้งเรียกนานเท่าใด ผู้อยู่ภายในก็หาได้ตอบรับเลยแม้แต่น้อย นักบวชชั้นผู้น้อยจึงจนใจ ถึงขั้นตื่นรน การตายของพระมหาเถระลูเธียนเป็นเรื่องใหญ่ หากไม่เร่งแจ้งพระเถระมาดายผู้มีศักดิ์รองลงมา ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป และหากรอจนถึงรุ่งเช้า ให้ท่านตื่นแล้วค่อยแจ้ง ก็ไม่รู้ว่าจะช้าเกินการณ์ไปหรือไม่ ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงเสี่ยงไขกุญแจเข้าไปในห้อง แสงตะเกียงในมือส่องให้เห็น พระเถระมาดายนอนนิ่งอยู่บนเตียง ในห้องซึ่งมีขนาดเล็กและตกแต่งอย่างสมถะ แม้จะเป็นถึงห้องพักรับรองในอารามหลวง “...ท่าน...พระเถระขอรับ” นักบวชหนุ่มเสี่ยงเรียก ไม่มีเสียงตอบ เขาก้าวเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น...อย่างกล้าๆ กลัวๆ แสงตะเกียงตกกระทบใบหน้าของชายชราที่มีดวงตาหลับสนิท ทว่าปากอ้าค้าง นักบวชหนุ่มหวังว่าตนคงเพียงแต่คิดไปเอง...ว่าสีผิวของพระมหาเถระซีดเผือดไร้สีเลือด ราวกับศพที่ตนเคยทำพิธีให้ในอดีต กระนั้น ริมฝีปากที่ค้างสนิท กับทรวงอกที่ไม่ไหวติงของชายชรา...กลับยิ่งฟ้องในทางตรงกันข้าม ชายหนุ่มบังคับตนเองให้รบกับแผ่นหลังที่เย็นวาบ และขนที่ลุกเกรียวตั้งแต่ผมบนศีรษะลงไป เขาจับจ้องมองดู ...ไม่มีวี่แววของการหายใจ นักบวชผู้อ่อนวัยสวดภาวนาสั้นๆ อยู่ในใจอันหวาดหวั่น ขอความคุ้มครองจากองค์สุริยเทพ แล้วจึงเอื้อมมือออกไป แตะที่แขนซึ่งวางทับผ้าห่มอยู่ข้างตัวของพระเถระ ...เย็นเฉียบ... นักบวชหนุ่มชักมือออกทันควัน ไม่ทันได้จับชีพจรสมความตั้งใจแรก กระนั้น ถึงจับไป...จะมีประโยชน์อันใด ก็เห็นชัดเจนอยู่ว่าพระเถระมาดายน่าจะหมดลมไปแล้ว แต่ได้อย่างไร...ด้วยเหตุใด ...หรือจะเป็นมนตร์มืด... เงาดำพาดผ่านหน้าต่าง ผ่านแวบในคลองจักษุ นักบวชหนุ่มสะดุ้งเฮือก หลุดเสียงร้องออกมาอย่างหวาดหวั่น ต้องรีบออกไปจากที่นี่...ไปแจ้งท่านจ้าวอาราม...แจ้งนักบวชรูปอื่น ทว่า ก่อนสองขาทันได้ขยับ ความเย็นเยียบก็พลันรัดแน่นเข้าที่ข้อมือเสียก่อน เขาร้องเสียงดังกว่าเดิม ตะเกียงถูกเขวี้ยงตกลงบนพื้นโดยไม่รู้ตัว ครอบแก้วแตกกระจาย น้ำมันไหลนอง พร้อมกับเปลวไฟที่ลามเลีย “มีอะไร” เสียงหนักๆ เรียกสติกลับคืนมาบ้าง ชายหนุ่มหันไป พบว่าสิ่งที่เกาะกุมแขนของตนอยู่คือมือเจ้าของห้อง พระเถระมาดายบัดนี้ลุกขึ้นนั่งบนเตียง มองมาทางเขาด้วยนัยน์ตาสีอ่อน ...ท่ามกลางเงามืด แสงจันทร์ และแสงไฟที่ไหม้น้ำมันบนพื้น หน้าซีกหนึ่งของชายชราดูราวกับถูกอาบด้วยแสงสีเงิน อีกซีกเป็นแสงสีทอง...คั่นกลางด้วยสีดำสนิท “พ...พระเถระมาดาย ข...ข้านึกว่าท่าน...” “เมื่อครู่ข้าอยู่ในสมาธิ” อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบ “ลึกมาก เจ้าคงเข้าใจผิดว่าข้าตายไปแล้วกระมัง” “ห...หามิได้ขอรับ” นักบวชหนุ่มรีบละล่ำละลัก “เอาเถอะ” ชายชราปล่อยมือเย็นเฉียบจากข้อมือของเขา “เจ้าถึงกับเข้ามารบกวนข้าในยามวิกาล คงมีธุระเร่งด่วนใช่ไหม” “ข...ขอรับ หน่วยค้นหาแจ้งว่า...พบผ้าคลุมเปื้อนเลือดของพระมหาเถระลูเธียน ท่านจ้าวอารามจึงให้ข้ามาเรียนแจ้งท่าน และเชิญท่านไปประชุมเร่งด่วนขอรับ” พระเถระมาดายพยักหน้า “เข้าใจแล้ว ขอข้าแต่งตัวอีกสักครู่ แล้วจะตามไป” “ข...ขอรับ” นักบวชหนุ่มค้อมศีรษะรับ จึงเพิ่งสังเกต และตระหนักได้ว่าตะเกียงตกลงแตกอยู่บนพื้น “ข...ข้าจะรีบตามคนรับใช้มาดับไฟให้ขอรับ” “ไม่ต้องหรอก” ถ้อยคำของชายชรากลับเยียบเย็นขึ้นอย่างประหลาด...หรือเขาเพียงอุปาทานไป ไม่ทันถาม นักบวชหนุ่มก็เบิกตาโพลง เขาเห็นเงาดำคืบคลานอยู่บนพื้น ดูเหมือนแมงมุม หรือสัตว์ที่มีหลายขาจำพวกนั้น ...ทว่าที่ปลายขาของพวกมันกลับเป็นมือที่มีนิ้วผอมยาวหงิกงอ ปลายแหลมเหมือนกรงเล็บ มีแสงสีฟ้าดวงเดียวต่างดวงตา แลดูพิลึกพิลั่นราวกับปีศาจในฝันร้าย พวกมันมีกันหลายตัว ตบแหย่เปลวไฟ หลอกล้อ เริงร่า ราวกับกำลังไล่ต้อนแสงสว่างให้จนมุม ก่อนจะกระโจนเข้าใส่อย่างหิวกระหาย กลืนกินเข้าไปในอุทรแห่งอนธการ ชายหนุ่มยืนมองราวกับถูกสะกด กระทั่งไฟที่ไหม้น้ำมันบนพื้นมอดดับไม่มีเหลือ ทิ้งทั้งห้องไว้ในความมืดสนิท เขาควรตื่นตระหนก วิ่งออกไป กรีดร้องด้วยความตกใจกลัว แต่กลับไม่อาจขยับเท้า ไม่อาจเปล่งเสียง ...เหมือนจะไม่อาจทำกระทั่งหายใจ ที่ทำได้มีเพียงกลอกตา มองพระเถระมาดายลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า ตรงเข้ามาประจันหน้ากับเขา “ในเมื่อหมดหน้าที่แล้ว เจ้าก็ช่วย ‘ลืม’ เรื่อง ‘สมาธิ’ กับ ‘ข้ารับใช้’ ของข้าไปเสียเถอะนะ” เพียงครู่ที่ปลายนิ้วของชายชราแตะลงบนหน้าผาก...สติของนักบวชหนุ่มก็พลันวูบดับไป ............... มารู้สึกตัวอีกที เขาก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องของพระเถระมาดาย ในทีแรกยังมึนงง แต่ต่อมาจึงค่อยๆ ระลึกได้ ท่านจ้าวอารามให้เขามาแจ้งข่าวด่วนแก่พระเถระ และเขาก็เพิ่งเข้าไปแจ้งเมื่อครู่ ถือว่าหมดหน้าที่แล้ว นักบวชหนุ่มจึงไปแจ้งจ้าวอารามพาดริคในที่ประชุม ก่อนจะมุ่งหน้ากลับห้องพักของตน เพื่อพักผ่อนในราตรีนั้น * * * * * “เจ้าเช็ดตัวให้เขาได้ใช่ไหม ข้าจะได้ออกไปตามหมอ” แอชลีนน์นั่งอยู่บนเก้าอี้ ข้างเตียงพับที่มีร่างของอาเมียร์นอนไม่ได้สติอยู่ เวลานี้เหลือแต่เธอ รูอาร์ค กับชาลัวห์อยู่กับเขาในห้องพัก เพราะชายชาวทรายที่ช่วยโยนเชือกให้และสอนวิธีผายปอดขอตัวกลับห้องไปแทบทันทีที่วางร่างของเด็กหนุ่มผมดำลงบนเตียง ทั้งๆ ที่มีเสียงอึกทึกครึกโครมขนาดนี้ ชาลัวห์ก็ยังนอนห่มผ้าหลับไม่รู้เรื่องราว และเด็กหนุ่มผมแดงก็ดูเหมือนจะไม่เห็นว่าต้องปลุกเขาขึ้นมาช่วยอะไร (หรือพูดอีกทาง คือปลุกขึ้นมาแล้วเขาจะช่วยอะไรได้) จึงได้จัดแจงนำตะเกียงในห้องมาทำเตาต้มน้ำอย่างง่ายๆ ทำน้ำอุ่นไว้ทำความสะอาดร่างกายคนเพิ่งตกทะเล แน่นอนว่าเจ้าหญิงไม่เคยเช็ดตัวให้ใคร แต่ก็จำได้ว่าแม่นมกับเคียราเคยเช็ดตัวให้เธอตอนไม่สบาย จึงพยักหน้ารับ “แล้วก็อย่ามัวแต่เหนียมอาย ลอกคราบเขาให้หมดจดเป็นเด็กแดงๆ เลย” รูอาร์คตอบเสียงขรึมผิดกับเนื้อความ “ไม่อย่างนั้น เกลือทะเลจะกัดผิวเขาจนเหี่ยวเป็นคนแก่อายุเจ็ดสิบ หรือฝูงปูที่ว่ายมาซุกในกางเกงเขาจะ—“ “นี่ไม่ใช่เวลาพูดเล่นนะ!” เจ้าหญิงแหวเข้าให้ “แต่ข้าพูดจริงนะ” เด็กหนุ่มผมแดงยังทำหน้าตาย (และหน้าชวนโดนฆ่าตาย) เหมือนเดิม “เสื้อผ้าเปียกๆ ต้องถอดออกให้หมด ยิ่งเปียกน้ำเค็มยิ่งเหนียวตัว ห้ามงุบงิบเช็ดแต่ท่อนบนเด็ดขาดล่ะ” “ข...ข้ารู้น่า” เด็กสาวพบว่าหน้าของตนร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม “แยกแยะออกหรอก อะไรจำเป็นต้องทำก็ต้องทำ” “อือฮึ” รูอาร์คทำเสียงรับ “แล้วถ้าเขาหนาวสั่นขึ้นมา ก็จำเป็นต้องให้ความอบอุ่นโดยตรง อ้อ...คงไม่ต้องสอนใช่—“ เด็กหนุ่มผมแดงพูดไม่ทันจบประโยคก็รีบเผ่นแผล็วออกนอกประตูห้องไปเรียบร้อย ทิ้งแอชลีนน์ให้เงื้อผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำอุ่นขึ้นเตรียมขว้างเก้ออยู่ตรงนั้น หมดกระรอกช่างยุ เด็กสาวจึงได้ถอนใจเฮือก และบิดผ้าให้น้ำหมาด เช็ดใบหน้ากับเรือนผมของอาเมียร์เป็นอย่างแรก ...ก่อนตระหนักได้แค่ครู่ต่อมา เธอลืมถอดเสื้อให้เขาก่อน... น่าจะขอให้รูอาร์คทำให้เสียแต่แรกหรอก แอชลีนน์มานึกได้ทีหลัง อาเมียร์นอนหงายอยู่ ถ้าจะถอดเสื้อออกทางศีรษะ ก็ต้องดึงตัวเขาขึ้นนั่ง ถึงอย่างไรตัวคนเดียวก็ทำไม่สะดวกอยู่ดี หรือจะปลุกชาลัวห์ขึ้นมาช่วยดีนะ เด็กสาวคิดได้เท่านั้นก็สะดุ้งเฮือก...เพราะภาพที่เห็นเบื้องหน้า เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาแล้ว “อ...อาเมียร์!” เธอเรียกอย่างดีใจ “เป็นอะไรหรือเปล่า!” “ข้าไม่เป็นไร” เขาตอบอย่างสงบ สีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางราวกับเป็นปกติ ที่จริง ควรเรียกว่าเป็นปกติเสียจนน่าสงสัย ทว่าแอชลีนน์ไม่ทันคิด...เพราะมัวแต่ยินดีอยู่ “รูอาร์คออกไปตามหมออยู่” “ไม่จำเป็น” เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ “ก็ข้าไม่เป็นไร จะไปตามหมอทำไม” เขาเหลือบมองเธอ “ก...ก็จริง แต่ให้หมอมาตรวจก่อน...น่าจะดีกว่าไม่ใช่หรือ” แอชลีนน์ตอบตะกุกตะกัก “ตอนนั้น ท่านหยุดหายใจไป ข้า...เอ่อ...เราต้องผายปอด แล้วท่านก็กลับหายใจขึ้นมาอีก” ขณะที่พูด เจ้าหญิงก็รู้สึกได้ว่าหน้าของตนร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ...หนำซ้ำยังตอบตนเองไม่ได้ ว่าจะบอกเขาไปทำไม “ย...ยังไงก็เช็ดตัวก่อนเถอะ” สุดท้าย เธอเลยตัดบท “ท่านตื่นแล้วก็ดี ช่วยถอดเสื้อหน่อยสิ ด...เดี๋ยวข้าจะเช็ดตัวให้” อาเมียร์ทำตามคำพูดแต่โดยดี ไม่ช้า เสื้อเปียกโชกก็พ้นตัว ทิ้งไว้เพียงสร้อยบางอย่างที่ทิ้งตัวลงเหนืออก แอชลีนน์เสหลบ แทบไม่กล้ามองตรงๆ ยิ่งนานก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหน้าของตนร้อนจนเหมือนจะเป็นไข้ กระนั้นก็ได้แต่ยื่นผ้าออกไป ค่อยๆ เช็ดจากคอของเขาไล่ลงมาที่ไหล่...แล้วก็ที่อก “ข้าน่ากลัวมากหรือ” เด็กสาวแทบสะดุ้ง “อ...อะไรหรือ” เด็กหนุ่มเหลือบมองเธอทางหางตา นัยน์ตาเป็นประกายคล้ายจะยิ้ม “ก็...ดูเจ้าไม่มองข้าเลย” “เอ่อ...” แอชลีนน์ก้มหน้า ไม่อยากบอกเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นผู้ชายเปลือยตัวจริงอยู่ใกล้ๆ ...ต่อให้แค่เปลือยอกก็เถอะ “ม...ไม่มีอะไรหรอก” อีกฝ่ายดูเหมือนจะพึมพำว่า ‘น่ารัก’ เบาๆ แต่เด็กสาวไม่ใคร่แน่ใจ และไม่อยากคิด จึงได้ตัดสินใจหาเรื่องอื่นพูดแทน แล้วสายตาก็ปะเข้ากับจี้เขี้ยวสัตว์สีขาว หุ้มโคนด้วยโลหะสีทองฉลุลวดลายงามประณีต...แม้จะร้อยเพียงเส้นหนังเรียบๆ ทนทาน “สร้อยนี่สวยดี เป็นเขี้ยวตัวอะไรหรือ” แอชลีนน์ตัดสินใจถาม “เขี้ยวราชสีห์” อาเมียร์ตอบสั้นๆ ก่อนจะขยายความ “เป็นของที่เสด็จพ่อพระราชทานให้ แทนของดูต่างหน้าของพระองค์” เจ้าหญิงฟังแล้วชะงักไป อาจเพราะคำเมื่อครู่ย้ำเตือน...ให้เธอตระหนักได้ว่าที่แท้เขาเป็นเจ้าชายจริงๆ อย่างที่คิดกระมัง “เสด็จพ่อสวรรคต...ในการรบเพื่อปกป้องอาณาจักรของพวกเรา” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่แล้วก็ค่อยๆ เจือความขุ่นมัวยิ่งขึ้นเรื่อยๆ “แต่ก็ไม่อาจรักษาอาณาจักรไว้ได้ พวกศัตรู...ไอ้พวกหยาบช้านั่นสังหารทุกคนที่พบเห็น คนเฒ่าชรา...ผู้หญิง...ลูกเด็กเล็กแดง ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว” แอชลีนน์ได้แต่นิ่งฟัง ลำคอกลับแห้งผากอย่างบอกไม่ถูก อาเมียร์ก้มหน้าลง ส่งเสียงคล้ายถอนใจ “ทั้งๆ ที่เสด็จพ่อทรงประสงค์จะฝากฝังอาณาจักรไว้ให้ข้า หวังให้ข้าเป็นมหาราชัน แต่พวกมัน...ไอ้พวกที่อ้างตัวว่าสูงส่งหนักหนา...กลับทำลายมันลงด้วยวิธีของคนขลาดที่สกปรกที่สุด “แต่มันจะไม่จบแค่นี้หรอก ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจอยู่ ข้าจะสร้างอาณาจักรของเสด็จพ่อขึ้นมาใหม่ให้ได้ จะเอาเลือดของพวกมันมาล้างผืนดินเรา จะทำให้อาณาจักรของเราเป็นอาณาจักรที่เกรียงไกรที่สุดในแผ่นดิน” มือของเขาเลื่อนมา จับมือของเด็กสาวที่นั่งนิ่งตะลึงงันอยู่ พร้อมกับเอี้ยวกายน้อยๆ ให้อีกมือแตะที่บ่าของเธอ นัยน์ตาดำขลับลึกล้ำราวกับไร้ก้นบึ้งของเขา...สบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอ จ้องตรงมาเหมือนจะมองทะลุเข้าไป เกาะกุมรัดตรึงจิตใจ พันธนาการแน่นหนาไม่ยอมปล่อย “เมื่อถึงเวลานั้น...แอชลีนน์ เจ้าจะเป็นราชินีของข้าได้ไหม” หลังเอ่ยจบ เขาดึงร่างของเธอเข้าไป เด็กสาวไม่ทันตอบ ปฏิกิริยาตอบรับมีเพียงดวงตาที่เบิกกว้าง และริมฝีปากที่เผยอค้าง... ...ราวกับรอรับริมฝีปากของเขาที่ประทับลงมา... * * * * * คนเขียนขอคุย และแล้วตอนนี้ก็มาไกลกันกว่าที่คิด... สารภาพว่า...ทีแรกผมตั้งใจให้รูอาร์คผายปอดให้อาเมียร์นะครับ แต่ดูเหมือนเจ้ากระรอกจะไม่ยอมเล่นด้วย จึงกลายเป็นแอชไปโดยปริยาย มิหนำซ้ำยังโดนชิงจูบซ้ำซ้อนซะอย่างนั้น ^^a ช่วง “ไยจึงลืม” ก็แทรกอดีตของอาเมียร์แบบชวนงงเข้าไป แต่ก่อนเฉลยก็อยากให้ผู้อ่านได้เห็นภาพต่างๆ ไว้เดาเล่นๆ รวมถึงการเข้าสมาธิอันลึกสุดกู่ของมาดายด้วย (ว่าแต่เฉลยเร็วเกินไปมั้ยนะ ตอนนี้...) ส่วนฉากท้ายสุด คิดว่าคงมีคนบอกว่า “ค้าง” อีกแล้ว เก็บไว้ลุ้นก่อนละกันครับ ว่าตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป (หรือที่ถูกคือเกิดอะไรขึ้นไปแล้วบ้าง ^^a ) * * * * * ลิงก์ตอนเก่า บทนำ - 1 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9280262/W9280262.html 1 (ครึ่งหลัง) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9290547/W9290547.html 2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9301954/W9301954.html 3 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9315581/W9315581.html 3 (ครึ่งหลัง) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9326678/W9326678.html 4 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9355723/W9355723.html 5 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9380192/W9380192.html 6 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9404897/W9404897.html 7 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/07/W9435713/W9435713.html 8 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/07/W9500605/W9500605.html 9 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/08/W9571637/W9571637.html 10 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/08/W9623060/W9623060.html 11 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/09/W9647241/W9647241.html 11 (ครึ่งหลัง) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/09/W9678374/W9678374.html 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9812163/W9812163.html 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9846618/W9846618.html 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9875051/W9875051.html 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9892519/W9892519.html 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9907488/W9907488.html 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9916888/W9916888.html จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 53 15:11:56

ความคิดเห็นที่ 2 อาเมียร์เปลี่ยนไปในฉับพลัน มาลิอาอย่าเพิ่งเป็นอะไรนา อยู่นานๆ หน่อย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 53 22:23:46

ความคิดเห็นที่ 3 พี่ธิน อัพไปถึงตอนที่ 18 แล้ว แตมยังอ่านถึงตอนที่ 12 อยู่เลย 555+ ช่วงนี้เรียนหนักจริงๆแหละค่ะ สอบมันทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละสองวิชา งานแบบสั่งทั้งเทอมอีก จะบ้าตาย ว่าไปก็อิจฉาพี่ธินง่า เรียนจบแล้ว(แต่ไม่รู้ทำงานจะหนักกว่ามั๊ย 555 - - - แต่ยังไงก็ต้องเผื่อเวลาแต่งนิยายให้แตมอ่านนะคะ ขู่ๆ ^^) ตอนนี้เซฟไปเก็บไว้แล้วแหละค่ะ เดี๋ยวแตมค่อยตามมาเม้นต์ ทั้งสองเรื่องเลย^^ แต่รีไรท์ของภาคหนึ่งยังไม่ได้ไปดู ต่างจากเดิมมากรึเปล่าคะ จริงๆแล้วแตมอยากซื้อเป็นเล่มไปเลยมากกว่านะเนี่ย พี่ธินไม่พิมพ์เหรอ พิมพ์เลยๆ ^^ ไปละๆ พี่ธินอย่าลืมไปลอยกระทงเน้อ จากคุณ : Sudiarill เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 53 13:15:39