ทำได้ เพียงเท่านี้ ? (ทุกบรรทัดคือเรื่องจริง)

เช้า วันนี้ เวลา 8.20 น

ณ โรงเรียนมัธยมเล็กๆแห่งหนึ่งในจ.ราชบุรี



เกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น

เรื่องราวที่ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่า อีกไม่นานเรื่องก็คงจะจางหาย

และลืมเลือนไป

จากความทรงจำของใครหลายๆคนในเหตุการณ์นี้

แต่คงไม่ใช่สำหรับข้าพเจ้า



ที่หน้าเสาธงวันนี้

ทุกอย่างดูปกติ

ภาพเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาจำนวน200กว่าคน

กับครูอีกประมาณไม่ถึง20 คน

กำลังเริ่มต้นกิจกรรมหน้าเสาธง จากร้องเพลงชาติ จบที่การสวดมนต์

ครูเวรเริ่มพูดทักทายกับนักเรียน

ผ่านไมโครโฟนเสียงลำโพง ดังออกไป จากโรงเรียนสู่หมู่บ้าน

สู่สังคมภายนอกเป็นเสียงที่ชินหู ภาพที่ชินตา



เด็กนักเรียนหญิงชั้นม.5 ที่จิตใจน่ารักและตั้งใจเรียนคนหนึ่ง

เพิ่งจะมาเรียนในเช้าวันนี้

เธอยืนเข้าแถวร่วมกิจกรรมหน้าเสาธงกับเพื่อนๆและคุณครู

หลังจากที่เธอลาหยุดเรียนไป1-2 วันเนื่องจากเป็นแผลที่นิ้วเท้า



วันนี้เธอจึงมาเรียนพร้อมกับผ้าพันแผลที่บริเวณดังกล่าว

แน่นอนว่าเธอใส่รองเท้าแตะมาเรียน

ซึ่งเผยให้เห็นนิ้วเท้า

และเล็บที่ไม่ได้พันแผลเอาไว้อีกหลายนิ้วของเธอ

บริเวณเล็บเท้าของเธอได้ทาสีเล็บไว้

ด้วยสีพื้นๆ เรียบๆไม่ฉูดฉาด ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่สีแดง



บริเวณทางเข้าโรงเรียน

รถยนต์คันหนึ่งได้เเล่นเข้ามา

รถยนต์กระบะสี่ประตูสีดำ

ของท่านผู้อำนวยการเข้ามาจอด

ในที่จอดรถประจำตำแหน่ง

กลายเป็นภาพที่ชินตาเช่นกันในช่วงเวลานี้



ลงจากรถ

เดินผ่านแถวนักเรียนที่กำลังทำกิจกรรมหน้าเสาธงมาได้ช่วงเวลาหนึ่ง

แล้วผู้อำนวยการก็มาสะดุดตากับเด็กนักเรียนหญิงที่ใส่รองเท้าแตะคนนี้เข้า

ได้ว่ากล่าวตักเตือน สอบถามถึงเหตุผลกันเหมือนเรื่องจะจบเพียงแค่นี้



เมื่อเดินผ่านจุดนั้นไป

ผู้อำนวยการได้ขอครูเวรขึ้นไปพูด

บริเวณหน้าเสาธงผ่านไมโครโฟน เสียงลำโพง ดังออกไป

จากโรงเรียนสู่หมู่บ้าน สู่สังคมภายนอก

อีกครั้งดังดัง ดังนี้



เริ่มเรื่องจาก

สอบถามเรื่องเก็บเงิน

ค่าข้าวกล่อง 1 มื้อ

ที่จะต้องพาเด็กนักเรียนทั้งโรงเรียน

ไปทัศนศึกษาในวันพรุ่งนี้จำนวนเงินคนละ 50 บาท

ถ้านักเรียนห้องไหนจ่ายไม่ครบ

ครูที่ปรึกษาต้องออกเงินเองให้ครบตามจำนวนเต็ม

ซึ่งวันนี้หลายห้องก็มีเด็กมาไม่ครบ

อาจจะดูเหมือนเป็นภาระให้ครูที่ปรึกษา

แต่น่าจะเป็นความผิดหวังของผู้อำนวยการมากกว่า

ที่ไม่สามารถที่จะได้จำนวนเงินทั้งหมด

ที่ควรจะได้เพื่อที่จะได้นำไปจัดการต่อด้วยตนเอง



ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เป็นเรื่องที่ปกติสำหรับผู้อำนวยการคนนี้



นาทีต่อมา

บริเวณลานกิจกรรมหน้าเสาธง

เกิดเหตุการณ์สุนัขกัดกันจำนวน4 ตัว

เสียงดังแข่งกับไมโครโฟน และเสียงลำโพง ที่ดังออกไป



ผู้อำนวยการออกอาการหัวเสีย

เริ่มมีการพูดจาแหนบแนมครูซึ่งเป็นเจ้าของหมาคู่กรณี

พอได้สติ ก็หยุดการพูดจาในลักษณะนั้น

มีการเปลี่ยนประเด็น

หัวข้อในการพูดคุยกับนักเรียนมาเป็นเรื่องอื่นๆบ้าง



***แล้วผู้อำนวยการ

ก็ได้เข้ามาสู่เรื่องประเด็นของการขาดเรียน

การแต่งกายมาเรียน ที่ผิดระเบียบ

มีการบอกว่า นักเรียนหญิงที่เท้าเจ็บ

ว่าเจ็บจริงหรือแกล้งเอาผ้ามาพันแผล

เพื่อที่จะได้โชว์สีเล็บเท้า



ผู้อำนวยการ

ยืนอยู่บนฐานของเสาธง

มองมาที่เด็กหญิงคนนั้น

เด็กหญิงคนที่มีพ่อ มีแม่และยายของเธอคอยเลี้ยงดูมาอย่างดี



แล้วผู้อำนวยการ

ก็ได้พูดผ่านไมโครโฟน

ผ่านลำโพง

เสียงดังออกไป

จากโรงเรียน

สู่หมู่บ้าน

สู่สังคมภายนอก

สู่ครอบครัวของเธอ

ชัดเจน

ดังนี้









ผู้หญิงที่ทาเล็บเท้าคือ...หญิงขายบริการ!!!!











---------------------------------------------------------------



เด็กผู้หญิงคนนั้น



น้ำตาเอ่อ



ล้นออกมา























-------------------------------------------------

วินาทีหลังจากนั้น

ทุกคนในโรงเรียนเงียบกริบ

มีเพียงเสียงพูดจากไมโครโฟน

ที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณของความเป็นครู

ที่ยังพรั่งพรูคำดูถูกและหยามเกียรติ

ออกมาอีกหลายประโยค









--------------------------------------------------------

ครูหญิงที่ปรึกษา ประจำชั้นของเด็กคนนั้น

ได้เข้าไปปลอบประโลมเธอในทันที



นี่คือ อ้อมกอดของครู















****ข้าพเจ้าทำได้เพียง....

     ยืนตัวสั่นเทา













    ทำได้ เพียงเท่านี้ ?

จากคุณ	: mo wax
เขียนเมื่อ	: 18 พ.ย. 53 19:30:03