ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 24 เรียกได้ว่ามื้อเที่ยงวันนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆเดือนที่ครอบครัวของเมษยาได้มีโอกาสมาทานอาหารนอกบ้าน แบบพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก บวกนาวิกไปด้วยอีกคนซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ   สำหรับเมษยาแล้ว ตั้งแต่ จำความได้จนถึงตอนนี้ การเป็นลูกคนเดียวในครอบครัวที่ทั้งพ่อและแม่ไม่ค่อยจะมีเวลาให้มากนัก ทั้งยังแยกกัน ทำงานแล้วก็แยกกันอยู่คนละที่บ่อยๆ  ก็ไม่ได้ทำให่รู้สึกเหินห่างกันแต่อย่างใด ตรงข้ามเธอกลับสนิทกับพ่อแม่ มากๆ พูดคุยได้แทบทุกเรื่อง มีอะไรก็เล่าให้ฟังตลอด ซึ่งก็จะได้รับความคิดเห็นหรือคำแนะนำดีๆกลับมาเสมอ “สรุปว่า กรเค้าอยู่กับพ่อแล้วก็พี่ชาย แต่ครอบครัวที่เค้าพาน้องเมไปแนะนำ ให้รู้จัก คือครอบครัวของแม่ที่เสีย ไปนานแล้ว แถมยังไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวที่อยู่ด้วยให้ฟังอีก  อืม น่าแปลกอยู่นะ คุณว่ามั้ย” “ก็ถือว่าแปลก แต่ไม่รู้สิ เค้าจะมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับครอบครัวที่ไม่อยากพูดถึง แล้วก็ส่วนใหญ่ลูกชายก็ ชอบจะสนิทกับแม่มากกว่าพ่อไม่ใช่เหรอ หรือว่ายังไง วิก” คนถูกถามได้ยินชื่อตัวเองแว่วๆก็เงยหน้าขึ้นมาจากการดูรูปในกล้องดิจิตอลทั้งยังยิ้มค้างอยู่ “อะไรนะครับ เมื่อกี้คุณป้าถามอะไรผมรึเปล่า” สามพ่อแม่ลูกมองหน้ากันยิ้มๆ “ป้าถามว่า ส่วนใหญ่ลูกชายจะสนิทกับแม่ม่ากกว่าพ่อใช่มั้ย” “ถ้าถามผม ผมว่าผมก็สนิทกับทั้งสองคนพอๆกันแหละ แต่จะชอบคุยกับแม่มากกว่าในบางเรื่อง เพราะแม่ ใจดีกว่าพ่อ ” พูดจบเขาก็ก้มหน้าดูรูปต่อ   “ขอเราดูบ้างสิ เรายังไม่เห็นรูปตัวเองเลย วิกน่ะเอาแต่ดูอยู่คนเดียว” นาวิกเงยหน้าขึ้นมองเมษยาด้วยอาการเหมือนตกใจนิดๆ ทั้งที่ไม่น่าจะมีอะไรให้น่าตกใจเลย “คือว่า แบตมันจะหมดแล้วเม เราว่าไว้กลับบ้านโหลดลงโน้ตบุ๊คค่อยดูดีกว่า นะๆ  เอ้อ แล้ว เค้าจะประกาศผล คนเข้ารอบต่อไปเมื่อไหร่เหรอ” อาการที่รีบเก็บกล้องและเปลี่ยนเรื่องชวนคุยหน้าตาเฉยแบบนี้ ทำให้เมษยาต้องขมวดคิ้วมองญาติผู้พี่ของเธอ อย่างจับผิด ท่าทางแบบนี้ เขาน่าจะมีอะไรปิดบังอยู่แน่ๆและมันก็คงเกี่ยวกับภาพถ่ายในกล้องนั้น “ประกาศผลพรุ่งนี้ก่อนสิบโมง ทางเวบไซต์ แต่คงไม่ต้องรีบตื่นมาเช็คเองหรอก เดี๋ยวอาจารย์ก็โทรมาบอกอยู่ดี” นาวิกพยักหน้าแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบซาลาเปามาทานโดยไม่พูดอะไรอีก  ไม่นานนักหลังจากนั้น ทุกคนก็พากัน ออกมาจากร้านแล้วเดินข้ามถนนกลับไปโรงแรมอีกครั้ง เพราะจอดรถยนต์ไว้ที่นั่นตั้งแต่เช้า  ระหว่างกำลังจะถึง ที่จอดรถ  เมษยาก็ต้องหยุดเดินเพื่อรับสายโทรศัพท์จากอาจารย์ไทจิ ทำให้อีกสามคนที่เหลือเดินทิ้งระยะห่างไป พอสมควร  แล้วเมื่อเดินมาถึงทางเลี้ยว อยู่ดีๆก็มีใครคนหนึ่งโผล่มาจากตรงนั้นพอดี จนเกือบจะชนกันเข้า “ขอโทษค่ะ/ครับ” ต่างฝ่ายต่างพูดขอโทษแทบจะพร้อมกัน ซึ่งเป็นจังหวะที่เมษยากดวางสายโทรศัพท์พอดี จึงได้มองเห็น ชัดเจนว่าเป็นใครที่เกือบจะเดินมาชนกัน “อ้าว พจน์ ยังไม่กลับอีกเหรอเนี่ย  นึกว่ากลับไปตั้งแต่แข่งเสร็จแล้ว” ธีรพจน์ยิ้มนิดๆพลางยกมือขึ้นขยับแว่น “ก็กำลังจะกลับอยู่นี่ไง  บังเอิญจังที่ได้เจอเม  ผมยังไม่ได้บอกใช่มั้ยว่าวันนี้ เมทำผลงานได้ดีมากๆเลย นะครับ โดยเฉพาะเพลงแรก เลือกเพลงที่ถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้ดีจัง” “ต้องขอยกความดีทั้งหมดให้อาจารย์ไทจินั่นแหละ เพราะอาจารย์เป็นคนเลือกเพลงนี้ให้เองเลย แต่พจน์เองก็ทำได้ดีมากเหมือนกันนะ นั่งฟังอยู่ข้างหลัง มีแต่คนปรบมือกันใหญ่” เมษยาพูดไปตามที่รู้สึก ชายหนุ่มตรงหน้าอาจจะเป็นคู่แข่งคนสำคัญของเธอก็จนจริง แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าจะมีความเป็นเพื่อนกันไม่ได้ซะหน่อย “ เม  รีบมาได้แล้ว มัวทำอะไรอยู่” เสียงร้องเรียกของนาวิกที่เดินย้อนกลับมาตามอีกครั้งทำให้เมษยาต้องรีบบอกลาธีรพจน์ทันที “พี่ชายเรามาตามแล้ว ไปก่อนนะ" ธีรพจน์มองตามร่างหญิงสาวกับชายหนุ่มอีกคน จนพ้นจากระยะสายตา  แล้วแววตาที่ดูอ่อนโยน เป็นมิตรของเขาก็เปลี่ยนไปกลายเป็นความเยือกเย็นน่าหวาดกลัว ขึ้นมาอีกครั้ง   ถึงแม้ว่าผู้ชนะการแข่งขันกับ รองอันดับ 1 จะได้ไปแสดงคอนเสิร์ตที่ยุโรปด้วยกัน  แต่ ผู้ที่จะทุนเรียนต่อที่เวียนนา ซึ่งเป็นความใฝ่ฝันของ นักดนตรีหลายๆคน มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น  และคนๆนั้นก็ต้องเป็นเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ก็ตาม ... เสียงผิวปากที่ฟังดูอารมณ์ดีของวศินขณะเดินเข้ามาในร้าน ทำให้แป้งร่ำต้องละสายตาจากการ คิดเงินตรงหน้ามามองอย่างแปลกใจ “วันนี้วันเสาร์แท้ๆ แต่ลูกค้าหนาตากว่าเสาร์ที่แล้วนะเนี่ย   หวังว่าวันต่อๆไปคนจะเยอะแบบนี้ทุกวัน” พอได้หังเหตุผลที่ทำให้เขาอารมณ์ดี แป้งร่ำก็แอบถอนใจ  เธอไม่แน่ใจว่าวศินได้สังเกตรึเปล่าว่าวันนี้ กรปิดร้านทั้งวัน “พี่วศิน  ยังจำได้อยู่มั้ยคะ ว่าวันนี้มีอะไร” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ก็เป็นวันที่เมแข่งไวโอลินรอบแรกไงคะ  แป้งยังนึกอยู่เลยว่าพี่จะไปดูรึเปล่า” หญิงสาวตอบพลางยื่นตังค์ทอนให้ลูกค้าที่ยืนรอ  พอหันมามองอีกทีก็เห็นเขาทำหน้าบึ้งตึงผิดกับเมื่อกี้ เป็นคนละคน “ไปให้เสียเวลาทำไม  พี่ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับสองคนนั้นอีกแล้ว  ที่พี่แวะมาเนี่ย พี่จะบอกน้องแป้ง ว่า  พรุ่งนี้พี่จะไปเที่ยวทางเหนือกับเพื่อนๆ คิดว่า คงไปประมาณอาทิตย์นึง  แป้งดูแลร้านคนเดียวไหวนะ” “แล้วถ้าแป้งบอกว่า ไม่ไหวล่ะคะ  พี่จะว่าไง” แป้งร่ำถามกลับแบบจริงจัง ไม่มีท่าทีว่าล้อเล่น   อีกฝ่ายยักไหล่เหมือนไม่สนใจ “ไม่ไหวก็ปิด  บอกตรงๆตอนนี้พี่เบื่อแล้ว  เดี๋ยวกลับมาค่อยว่ากันอีกที” ขณะที่กำลังพูด เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น  วศินรีบล้วงกระเป๋ากางเกงออกมาดู เขายิ้มกว้าง เมื่อมองชื่อสายที่โทรเข้า   “เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปธุระก่อน   ไว้เจอกันใหม่  ยังไงถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาได้ตลอดนะ” แป้งร่ำยังไม่ทันอ้าปากได้พูดอะไรอีก  ร่างของชายหนุ่มก็เดินลิ่วออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว   เธอถอนใจกับตัวเองอย่างเบื่อๆอีกครั้ง  คิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อไปกับชีวิตตัวเองดี สนามหญ้าริมสระว่ายน้ำข้างบ้านของเมษยา  กลายเป็นสถานที่สำหรับอาหารเย็นมื้อวันนี้ ที่ดูจะมี ความพิเศษกว่าทุกวัน เพราะผู้เป็นพ่อกับแม่ตั้งใจจะจัดเป็นงานเลี้ยงฉลองเล็กๆให้กับการแข่งขันไวโอลิน รอบแรกที่เพิ่งผ่านพ้นไปได้ด้วยดีของลูกสาวคนเดียว   กรเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน เขาเดินมองไปรอบๆตัวบ้านอย่าง สนใจ เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาในตัวบ้าน ที่ผ่านๆมา ก็เพียงแต่จอดรถส่งเมษยาหน้าประตูรั้วเท่านั้น ในมือ ของเขาถือกล่องคุ้กกี้ ซึ่งเพิ่งลงมือทำเองเมื่อช่วงบ่ายนี้มาด้วย “มาถึงเร็วดีนี่ พอดีเลย  ผมอยากจะขอคุยด้วยเป็นการส่วนตัวหน่อยได้มั้ย” น้ำเสียงฟังดูมีอำนาจของเจ้าของบ้านดังขึ้นจากด้านหลัง  กร หันไปหาเขาทันทีที่ได้ยิน “คุยเป็นการส่วนตัวกับผมน่ะเหรอครับ?” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งพลางชี้มาที่ตัวเองเพื่อความแน่ใจ “ใช่  ไม่นานหรอก ตามมาทางนี้สิ” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 53 00:51:19

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 24 ต่อ) ขณะเดียวกัน ที่บริเวณโต๊ะอาหารซึ่งดูเหมือนจะเตรียมพร้อมแล้ว ทั้งอาหาร และแขกที่ได้รับเชิญมา ก็คือครอบครัวของนาวิกนั่นเอง  พันเอกนิวัติ พ่อของนาวิก เป็นน้องชายคนที่สามในบรรดาพี่น้องสามคน โดยมี คุณนิยมพ่อของเมษยาเป็นพี่คนโต  ทางด้านน้องชายคนกลางนั้น ไปเปิดกิจการโรงแรมอยู่ภูเก็ตตั้งนานแล้ว และ ปู่กับย่าของนาวิกกับเมษยาก็ไปอยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน  นานๆที สองครอบครัวทางนี้ถึงจะลงไปเพื่อพบปะสังสรรค์ กันสักครั้ง  ส่วนคุณญาดาแม่ของนาวิกนั้นทำงานเป็นครูโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งไม่ไกลบ้านมากนัก “คุณอาวัติ  คุณอาดา สวัสดีค่ะ  ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยนะคะ” เมษยายกมือไหว้ทักทายญาติสนิททั้งสองอย่างร่าเริง เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกับนาวิก “เป็นไงเรา  ซ้อมแต่ไวโอลินน่ะสิช่วงนี้ แล้วจะเจอกันได้ไง  นี่ ต้องเข้ารอบชิงให้ได้นะรู้มั้ย อาทั้งสองคน จะไปดูถึงเวทีเลย แล้วก็จะมีรางวัลให้ด้วยนะ” คุณญาดาพูดพลางโอบไหล่หลานสาวไว้อย่างเอ็นดูไม่ต่างจากเป็นลูกสาวอีกคน “จริงเหรอคะ  มีเตรียมรางวัลให้ด้วยเหรอเนี่ย” “อ้าว แม่ มีให้แน่เมเหรอ แล้วของผมล่ะ” นาวิกซึ่งยืนฟังเงียบๆอยู่นานเอ่ยท้วงขึ้น “แกไม่ได้ไปแข่ง ไม่ได้ชนะอะไรกับเค้าซะหน่อยเจ้าวิก จะเอารางวัลอะไร” ผู้เป็นพ่อเป็นฝ่ายตอบแทนพลางส่ายหน้ากับลูกชาย “โธ่พ่อ ผมไม่ได้แข่งแต่เหนื่อยกว่าคนลงแข่งซะอีก ต้องตามรับส่ง ตามไปเชียร์ตามถ่ายรูปสารพัดเลย แถมยังต้องไปช่วย เออ ช่างเถอะ” เมษยารู้ดีว่านาวิกจะพูดถึงอะไรในประโยคสุดท้ายจึงส่งสายตาบอกให้หยุด  ซึ่งเขาก็ยอมทำตาม แต่โดยดี แล้วคุณอมรพรรณ ก็เดินเข้ามาพอดี ระหว่างที่พวกผู้ใหญ่กำลังทักทายและพูดคุยอย่างสนิทสนมอยู่นั้น เมษยาก็เดินเลี่ยงออกไปอีกด้าน สายตามองไปเบื้องหน้าสลับกับนาฬิกาข้อมือ พลางถอนใจเบาๆ “เราว่าเราเห็นรถเค้ามาแล้วนะ  แต่ตัวไม่รู้อยู่ไหน เดินมาไม่ถึงซะที” นาวิกเอ่ยขึ้นอย่างรู้ใจเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาว  เมษยายังไม่ทันได้ตอบอะไร พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงที่คุ้นตาก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบางๆ “พูดถึงก็มาเลย ตายยากจริงๆแฮะ  ถือกล่องอะไรมาด้วยน่ะพี่” “อ๋อ กล่องใส่คุ้กกี้น่ะ  ทำมาฝากทุกคนนั่นแหละ” กรตอบคำถามนาวิก ทว่าสายตาของเขานั้นกำลังมองสบตากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ  รู้สึกแปลกตา ไม่น้อย เพราะปกติจะชินตากับชุดนักศึกษามากกว่า นานๆทีจึงจะเห็นเธอแต่งตัวอยู่บ้านสบายๆแบบนี้ เสื้อเชิ้ต แขนสั้นสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาสั้นสีขาว กับแววตาที่ทอประกายสดใส ทำให้เธอดูน่ารักเหลือเกิน ในความรู้สึก ของเขา “พี่กร แล้วน้องเทียนล่ะคะ  คิดว่าจะมาด้วยกันซะอีก” ดูเหมือนว่า จะมีอีกคนที่สงสัยและอยากรู้คำตอบนี้ด้วยเหมือนกัน นาวิกนึกดีใจที่เมษยาเอ่ยถาม คำถามนี้ขึ้นมา “เห็นว่ามีนัดติวหนังสือกับเพื่อนน่ะครับ ไปนอนค้างด้วย เพราะวันจันทร์มีสอบโควต้าเข้ามหาวิทยาลัย อะไรสักอย่าง พี่ก็จำไม่ได้ เลยต้องขอตัว แต่ก็บ่นเสียดายน่าดู” “น่าเสียดายจริงๆด้วย   งั้น ไปที่โต๊ะกันดีกว่าค่ะพี่กร อาหารเตรียมพร้อมแล้ว  แล้วก็จะได้ไปรู้จักคุณอา พ่อกับแม่ของวิกด้วยไงคะ” พูดจบเธอก็เดินไปทางโต๊ะอาหารพร้อมๆกับเขา โดยมีนาวิกเดินตามหลังไปช้าๆ   บรรยากาศที่โต๊ะอาหาร มีแต่เสียงพูดคุยสลับกับเสียงหัวเราะอย่างเป็นกันเองของทุกๆคน  กรเองก็ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกแต่อย่างใด ทั้งที่จะว่าไปแล้วเขาเป็นเหมือนคนนอกด้วยซ้ำ แต่ทุกคนก็ปฏิบัติกับเขา อย่างใจดี  จนทำให้อดคิดถึงครอบครัวของตัวเองไม่ได้  ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะได้สัมผัสกับความรู้สึกของ คำว่าครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้  เพราะเติบโตมาแบบนี้เองสินะ เมษยา ถึงดูเป็นคนที่มีความคิดแบบมองการใช้ ชีวิตในแง่ดีอยู่เสมอ ชายหนุ่มคิดและมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งกำลังตั้งใจตักอาหารที่เขาตักไม่ถึงมาให้ พร้อมรอยยิ้มร่าเริง “ไหนดูซิ กร เอาทำคุ้กกี้อะไรมาให้เนี่ย  ดูจากกล่องก็น่าจะอร่อยอยู่นะ” เมษยาเลื่อนกล่องคุ้กกี้ที่วางอยู่ใกล้ๆไปให้ผู้เป็นแม่ ท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างสนใจของทุกคน รอบโต๊ะ “เป็นช็อคโกแลตแซนวิชคุ้กกี้น่ะครับ  ไม่รู้จะชอบกันรึเปล่า  อร่อยหรือไม่อร่อยบอกได้นะครับ” กร บอกอย่างสุภาพ แล้วคุ้กกี้ในกล่องก็ถูกส่งไปรอบโต๊ะ   “นี่ทำเองเลยใช่มั้ยเนี่ย  เก่งจัง อายังทำไม่เป็นเลย แบบนี้ไม่ทำแต่ขนมให้น้องเมกินจนอ้วนเหรอเนี่ย” คุณญาดาเอ่ยหยอกล้อหลานสาวเล็กน้อย เมื่อหยิบคุ้กกี้มาลองชิม  ทำเอาคุณนิยมถึงกับต้องส่งเสียง กระแอมออกมาเป็นเชิงเตือนน้องสะใภ้ แต่ก็ไม่ได้จริงจังหรือเคร่งเครียดอะไร กลับเป็นการเรียกรอยยิ้มของทุกคน ได้ซะอีก     เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเมื่ออิ่มหนำสำราญและพูดคุยกันจนพอใจแล้ว แม่บ้านก็เริ่ม เก็บโต๊ะ ส่วนผู้ใหญ่ทั้ง 4 คนก็ชวนกันเข้าไปดูทีวีในบ้าน เหลือเพียงสามหนุ่มสาวที่นั่งอยู่บนพื้นริมสระว่ายน้ำ ด้วยกัน “วิก เล่นกีต้าร์เป็นด้วยเหรอ” กรถามกับเมษยาเบาๆ ขณะมองไปยังนาวิก ที่เพิ่งถือกีต้าร์มานั่งเล่นอยู่ไม่ไกลจากทั้งสองมากนัก “เล่นเป็นสิคะ  ตอนเด็กๆ มีอยู่ช่วงนึงที่เมไปเรียนไวโอลิน แล้วคุณอาดาก็เลยให้วิกไปเรียนกีต้าร์ ด้วยกันซะเลย  ประมาณ 2-3 ปี วิกก็เบื่อแล้วก็เลิกไป” เมษยาตอบไปก็แกว่งมือข้างหนึ่งเล่นในสระน้ำไปด้วย อากาศรอบตัวเย็นสบาย มีลมเย็นๆพัดผ่านเบาๆ ชวนให้อยากนอน ทำให้กรต้องอ้าปากหาวด้วยความง่วง “ง่วงแล้วเหรอคะ  นี่เพิ่งจะสามทุ่มเอง” “สงสัยเมื่อคืนจะตื่นเต้นมากไปหน่อย เลยนอนไม่ค่อยหลับเต็มที่ แถมยังต้องตื่นแต่เช้าไปรับเทียน ที่บ้านอีก รายนั้นก็ตื่นแต่เช้ามืดมาช่วยน้าพี่ทำมงกุฏดอกไม้ให้เมเหมือนกัน” คำบอกเล่าของเขาทำให้หญิงสาวนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงสิคะ อยากรู้อยู่พอดี ดอกไม้นั่นดอกอะไรเหรอคะ  แล้วนึกยังไงถึงต้องทำมาแบบเป็นมงกุฏ” “ดอกกล้วยไม้วานิลาน่ะครับ ตอนแรก พี่ก็คิดว่าจะทำเป็นช่อดอกไม้เล็กๆ ธรรมดานี่แหละ  แต่พอ คิดไปคิดมา ก็นึกได้ว่า ถ้าตอนเอาไปให้แล้วน้องเมยังถือคันชักกับไวโอลินไว้ในมืออยู่คงไม่สะดวกจะรับไว้ ก็เลยทำเป็นแบบนี้ละกัน” เขาตอบพลางเอื้อมมือไปปัดผมที่พัดมาปรกหน้าของเธอตามแรงลมอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน แล้วก็ อดใจไม่ไหวที่จะเลื่อนมาสัมผัสกับใบหน้าขาวใสก่อนจะตัดใจปล่อยและหันไปมองทางอื่นอย่างเสียดาย เมื่อรู้สึก ถึงสายตาของนาวิกที่คอยมองมาบ่อยๆ   “พรุ่งนี้น้องเมว่างมั้ยครับ ต้องซ้อมไวโอลินรึเปล่า” “ไม่ต้องค่ะ พรุ่งนี้ได้พักอีกวัน แล้วพอรู้ผลคนที่ได้เข้ารอบต่อไปแล้วถึงจะเริ่มซ้อมอีกที เพราะว่าคราวนี้ ทางทีมงานแข่งขันจะเลือกเพลงมาให้  พี่กรมีอะไรรึเปล่าคะ” “ดีแล้วครับ จะได้พักผ่อน พี่ก็ถามไปอย่างงั้นเอง” ต่างฝ่ายต่างเงียบอีกครั้ง  ทว่าไม่ใช่ความเงียบที่ชวนอึดอัด แต่เป็นความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจโดย ไม่ต้องมีคำพูดอะไรมากนัก   และยังทำให้ได้ยินเสียงกีต้าร์กับเสียงเพลงของนาวิกได้ชัดเจนมากขึ้นอีกด้วย โอ้...เธอ ทำให้ฉันรู้จัก ความรักที่ไม่มีเหมือนใครใดได้มามีเธอนั้นเป็นคนให้หัวใจอยากให้เธอรู้ แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไรไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร [1] จบตอนที่ 24   [1] เพลง รัก  ศิลปิน อัญชลี จงคดีกิจ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 53 00:51:58

ความคิดเห็นที่ 3 ** ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านและคอยติดตามมากๆเลยนะคะ  :) ................................................................................................ ทำไมตอนนี้สั้นอะคะ >< จากคุณ : :::อาราเร่:::   <<<  สั้นไปเหรอคะ แหะๆ ตอนนี้ก็จะสั้นด้วยรึเปล่าเนี่ย ><'' ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ................................................................................................... หนุ่มเนิร์ดหรือที่จ้อง จากคุณ : scottie <<< คงได้คำตอบแล้วนะคะ ^^ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ .................................................................................................... :) ขอให้ทุกอย่าง กับทุกเรื่องผ่านพ้นไปด้วยดี จากคุณ : xyz (xyzjung) <<<  หวังว่าจะเป็นแบบนั้นเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^^ .................................................................................................... จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 53 00:56:24

ความคิดเห็นที่ 4 :) เพราะรู้ว่าคนแต่งไม่ใจร้าย จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 53 08:28:04

ความคิดเห็นที่ 5 แหมพจน์เป็นตัวร้ายเต็มที่เลยนะ เหอๆ จากคุณ : สีลาสิรา เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 53 18:10:51

ความคิดเห็นที่ 6 สสงสัยสาวน้อยจะชนะ ตาพจน์เลยต้องร้ายกาจ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 53 22:15:14

ความคิดเห็นที่ 7 ธรรมะจะชนะอธรรมหรือเปล่า จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 53 17:10:53

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนต่อไปค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9942855/W9942855.html จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 53 23:31:22