ความคิดเห็นที่ 1 มงกุฎราชันย์ ตัวละคร ธาราวดี เทวบดินทร์          กษัตรีแห่งเทวอมร ธิดาจากพระอัครมเหสีองค์ก่อน ครองตนเป็นโสดและเข้าปกครองเทวอมรด้วยทศพิธราชธรรมมากว่าศตวรรษ ต้องการให้เทวอมรเป็นเมืองที่สงบสุข จึงไม่สนใจที่จะบุกตีเมืองอื่นเพื่อขยายอำนาจของตน วิสุต          แม่ทัพแห่งเทวอมร บุตรชายเพียงคนเดียวของชเยศ เพิ่งได้รับตำแหน่งแม่ทัพเมื่อไม่นานมานี้ เป็นผู้ที่มีความสามารถและอุดมการณ์เป็นของตนเอง หากแต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของบิดา เพื่อเป็นการกตัญญูต่อผู้ให้กำเนิด ชเยศ                บุตรชายคนโตของกษัตริย์องค์ก่อนกับพระชายาฝ่ายซ้าย ด้วยความทะเยอทะยาน ชเยศใฝ่ฝันอยากขึ้นเป็นกษัตริย์มาตั้งแต่เยาว์วัย แต่บัลลังก์กับตกเป็นของธาราวดี ยิ่งทำให้สุมไฟให้เพลิงแค้นในจิตใจ หวังอยากโค่นล้มราชบัลลังก์ เพื่อขึ้นเป็นใหญ่ สีหนาท                ทหารคนสนิทของวิสุต เป็นหัวหน้ากองพลของกองกำลังเทวอมร จากคุณ : resin_part_14 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 20:55:06

ความคิดเห็นที่ 2 เทวอมร ดินแดนแห่งเทวาซึ่งปกครองด้วยธาราวดี เทวบดินทร์ องค์เทพกษัตรีผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยทศพิธราชธรรม เหล่าไพร่ฟ้าประชาชนล้วนมีความสุขในแผ่นดินเทวอมรภายใต้การปกครองขององค์รานินทร์เป็นเวลากว่าร้อยปี แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาอันสั้นสำหรับเหล่าเทพที่มีอายุยืนยาว แต่ก็นับเป็นช่วงเวลาที่สงบสุขที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นในนครเทวอมร อย่างไรก็ตาม...ถึงแม้บ้านเมืองจะสงบสุข แต่เค้าลางของพายุนั้น..ก่อตัวอยู่เงียบๆภายใต้คลื่นลมที่สงบอยู่เสมอ... ฉากที่ ๑  ณ ห้องประชุมลับสภาขุนนางเทวอมร (ชเยศนั่งที่ตำแหน่งประธานการประชุม. วิสุตนั่งเคียงข้างกับชเยศ. เหล่าสภาขุนนางที่เหลือนั่งตามตำแหน่ง.) ชเยศ                      เป็นเวลากว่าศตวรรษแล้วที่บัลลังก์แห่งเทวอมรต้องตกเป็นของนางสตรีไร้ความสามารถนั่น ถึงเวลาที่ต้องผลัดเปลี่ยนผู้ครองบัลลังก์เสียที ข้ารอคอยเวลานี้มานานนับห้าสิบปี และตอนนี้ความต้องการของข้ากำลังจักสัมฤทธิ์ผล ขุนนาง ๑               หากแต่ท่านชเยศ ข้ามิเห็นความจำเป็นที่จะสับเปลี่ยนบัลลังก์ หากเมื่อการปกครองขององค์รานินทร์ธาราวดีก็นำความสงบสุขร่มเย็นมาสู่เมือง ไร้การรุกรานของเผ่ามารมาตลอดเก้าสิบปี เพียงเท่านั้นท่านจักยังมิพอใจอีกหรือ ชเยศ                       (มองขุนนาง๑ ด้วยความไม่พอใจ) หากท่านจักมิร่วมตามแผนการของข้า ข้าก็จักมิว่าอันใด แต่โปรดจำไว้ เมื่อใดที่ข้าขึ้นเป็นองค์ราชันย์ ไพร่ฟ้าหน้าไหนที่จงรักภักดีต่อนางธาราวดี ข้าจักถือว่ามันผู้นั้นและตระกูลของมันเป็นกบฏต่อดินแดนเทวอมร ขุนนาง ๑               ขออภัยด้วยเถิดท่าน ข้าเพียงเสนอความคิดเห็นเพียงเท่านั้น ความจงรักภักดีน่ะหรือ จะสำคัญเทียบเท่ากับชีวิตได้ โปรดให้อภัยตาแก่ผู้ปากพล่อยผู้นี้ด้วยเถิด ชเยศ                       ดี! บัลลังก์และมงกุฎแห่งเทวอมรนั้นควรจักเป็นของบุตรชายคนโตเช่นข้า มิใช่นางสตรีแพศยามารยาร้อยเล่มเกวียนดั่งเช่นนาง และจากนี้ไป...บัลลังก์ที่ถูกนางแย่งชิงไปจักต้องกลับมาสู่เจ้าของโดยชอบธรรมของมัน!                                อีกสิบทิวา ในคืนสิบห้าค่ำ เดือนสิบสอง หลังจากสิ้นสุดพิธีบูชาพระเพ็ง ข้าจักยกกองพลเข้าโจมตีตำหนักใน และสังหารนางธาราวดี สตรีผู้น่าอัปยศแห่งแผ่นดิน สุราโลหิตแก้วนี้ ข้าขอดื่มให้กับชัยชนะของเรา! (เหล่าขุนนางยกแก้วสุราโลหิตขึ้นดื่ม,แล้วแยกย้ายกันไป,เหลือเพียงวิสุตกับบิดาอยู่ในห้องประชุม) วิสุต                        ท่านพ่อสิ่งที่เรากระทำนั้นจักเรียกว่าทำเผื่อแผ่นดินได้หรือ ข้าเห็นว่าเป็นแค่เรื่องที่สนองความต้องการของท่านพ่อเพียงเท่านั้น ชเยศ                       (จ้องมองวิสุต) ข้าคิดมาตลอดว่าบุตรชายจักต้องเข้าใจเจตนารมณ์ของข้า วิสุตเอ๋ย สิ่งที่ข้ากระทำนั้นก็เพื่อแผ่นดินทั้งสิ้น จริงอยู่ที่เทวอมรนั้นสงบสุข แต่กลับไม่มีการพัฒนาอันใดเกิดขึ้น นานเพียงใดแล้วที่เทวอมรมิได้ประกาศศักดาให้อาณาจักรโดยรอบได้รับรู้ จากอาณาจักรอันรุ่งเรือง เรากลับกลายเป็นเพียงดินแดนเล็กๆไร้อำนาจ วิสุต                        สงครามกับอาณาจักรรอบข้าง..เช่นนั้นหรือที่ท่านพ่อที่เรียกว่าเป็นการประกาศศักดา ชเยศ                       ความคิดของเจ้ายังอ่อนเยาว์นักวิสุต เชื่อข้าเถิด...เมื่อบัลลังก์เปลี่ยน เทวอมรจักต้องกลับมาเกรียงไกรอีกครั้ง! - จบฉาก ๑ - จากคุณ : resin_part_14 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 20:56:22

ความคิดเห็นที่ 3 ศศิธรดวงสว่างคล้อยลงต่ำลงจากท้องนภา คืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง...ประเพณีบูชาพระเพ็งที่เริ่มพิธีตั้งแต่ยามตะวันลาลับขอบฟ้า จวบจนยามพระเพ็งตกคล้อย เป็นเวลาเกือบสองชั่วยามแล้วที่ประเพณีประจำปีสิ้นสุดลง  ความเงียบงันจึงได้ปกคลุมไปทั่วเทวอมร หากแต่ช่วงเวลาที่ผู้คนตกอยู่ในห้วงนิทรา กองกำลังกบฏของชเยศซึ่งนำโดยแม่ทัพวิสุตกลับเริ่มกระทำตามแผนที่วางไว้เนิ่นนาน..ลอบบุกเข้าไปในตำหนักวารีวัลย์หรือตำหนักใน ที่พำนักของธาราวดี สตรีผู้เป็นหนึ่งเหนือใครในแผ่นดินนี้... ฉากที่ ๒ ตำหนักวารีวัลย์ (วิสุตเดินนำหน้าเหล่าทหารเลวพร้อมอาวุธ,แล้วหยุดลงที่หน้าตำหนักใน,ดวงตาจับจ้องไปโดยรอบ,เห็นท่าทีที่เงียบสงัดจนเกิดไป,หันไปพูดกับสีหนาท ทหารคนสนิท) วิสุต                        เจ้ามิสังเกตเห็นถึงสิ่งผิดปกติบ้างหรือไรสีหนาท ทั้งที่วารีวัลย์เป็นตำหนักขององค์รานินทร์ หากแต่กลับมิมีทหารผู้ใดรักษาการณ์ ข้าเกรงว่าบางที..เราอาจจะถูกนางตลบหลังเอาก็เป็นได้ สีหนาท                 (หัวเราะเบาๆ) เหตุเพราะคืนนี้เป็นคืนบูชาเพ็ง เวรยามถึงได้หละหลวมเช่นนี้ ยิ่งได้สุราอาหารจากพิธีการ พวกทหารเลวพวกนั้นคงมัวเมากับงานรื่นเริง จนลืมแม้กระทั่งหน้าที่ของตนเองเสียกระมัง วิสุต                        อย่าได้ชะล่าใจไปสีหนาท ท่านพ่อข้ากล่าวว่าสตรีนั้นเปรียบดั่งเช่นกุหลาบ แม้จักสวยงามน่าหลงใหล แต่หนามแหลมคมนั้นก็อาบด้วยพิษร้าย ยิ่งสตรีที่เป็นกษัตริย์ เจ้าคิดหรือสีหนาทว่าธาราวดีจักไร้พิษสง สีหนาท                 หากนางมากเล่ห์ร้อยกลอย่างเช่นท่านกล่าว จักเป็นไปได้หรือที่เราจักสามารถล่วงล้ำเข้ามาถึงหน้าตำหนักในได้...บุกเข้าไปเถิดท่านแม่ทัพวิสุต บัลลังก์แห่งเทวอมรอยู่เบื้องหน้าท่านนี่เอง เพียงแค่ท่านลงมือ ประสงค์ของท่านชเยศผู้เป็นบิดาของท่านก็จักเป็นจริง (วิสุตบุกเข้าไปในตำหนักวารีวน,ภายในช่างเงียบสงัด,มีเพียงตะเกียงไม่กี่ดวงส่องให้แสงสว่าง,หลังผ้าม่านสีขาวคือเงาของสตรีนางหนึ่งนั่งทอดกายอยู่บนตั่ง) จากคุณ : resin_part_14 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 20:58:42

ความคิดเห็นที่ 4 ธาราวดี                  (น้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน) ในนามของเจ้าบ้านแห่งตำหนักวารีวัลย์ ข้า..ธาราวดียินดีต้อนรับท่านแม่ทัพวิสุตและท่านหัวหน้ากองพลสีหนาท เสียแต่ที่ท่านแวะมาเยี่ยมเยียนในยามวิกาล ข้าเลยมิได้ให้บ่าวไพร่จัดเตรียมต้อนรับพวกท่านอย่างสมเกียรติ ข้าเองก็ต้องขออภัยด้วย.. วิสุต                        (ชะงักแล้วกลับมาเป็นปรกติอย่างรวดเร็ว) แม้ข้าลอบเข้าวารีวัลย์ในยามวิกาล แต่ท่านก็ดูมิประหลาดใจเลยสักนิดนะองค์รานินทร์ ธาราวดี                  มีธุระใดก็แจ้งมาเถิดหลานรัก อย่าได้ยอกย้อนข้าอีกเลย ท่านแม่ทัพวิสุตคงมิได้มีเวลาทั้งราตรีเพื่อต่อปากต่อคำกับสตรีนางนี้หรอกกระมัง วิสุต                       หากให้ข้ากล่าวโดยตรงข้าก็มิขอปฏิเสธ...ธาราวดี เทวบดินทร์ บัดนี้เหล่าสภาได้ลงมติเป็นเอกฉันท์ว่า ท่านไร้ความสามารถในการครองบัลลังก์แห่งเทวอมร ขอให้ท่านจงสละราชบัลลังก์ลงเสีย มิฉะนั้นเหล่าสภาจักใช้มาตรการเด็ดขาดกับท่าน... ธาราวดี                  มาตรการเด็ดขาดเช่นนั้นหรือวิสุต เหตุใดเจ้าไม่กล่าวมาโดยตรงล่ะว่าหากข้ามิสละบัลลังก์ พวกเจ้าจักสังหารข้าเสียแล้วแต่งตั้งท่านพี่ชเยศเป็นกษัตริย์แทนข้า วิสุต                        อย่าให้ข้าต้องลำบากใจเลยธาราวดี คำสั่งที่ข้าได้รับมอบหมายคือปลิดชีพท่านเสีย หากแต่เพราะท่านมีศักดิ์เป็นอาของข้า..ข้าจึงมอบทางเลือกอีกทางให้แก่ท่าน ธาราวดี                  (แหวกม่านออกจนเห็นธาราวดีที่นั่งอยู่ข้างใน) หึ...วิสุตเอ๋ย พ่อของเจ้าได้มอบภาระที่หนักหนาเกินไปให้เจ้าเสียแล้ว หน้าที่ของเจ้าคือสังหารข้าเสีย...มิใช่เสนอทางเลือกใหม่ให้แก่ข้า หากท่านพี่ชเยศรู้เข้าจักยิ่งช้ำใจยิ่งนัก ที่บุตรชายคิดจะเก็บหอกข้างแคร่แบบข้าให้มีชีวิตสืบต่อไป เจ้ามิคิดบ้างหรือวิสุต ทั่วทั้งแผ่นดินเทวอมรยังมีผู้คนอีกมากมายที่จงรักภักดีต่อข้า...หากท่านพี่ชเยศแย่งชิงบัลลังก์ของข้าไป แล้วเหตุใดเล่าที่ข้าจักช่วงชิงมันกลับคืนมามิได้ สีหนาท                 (เห็นท่าไม่ดี) จงเก็บคำพูดของท่านเอาไว้เสียเถิดองค์รานินทร์ คำพูดของท่านไม่สามารถล่อหลอกให้ท่านแม่ทัพไขว้เขวได้หรอก ธาราวดี                  ข้ามิได้พูดให้วิสุตไขว้เขว หากแต่นั่นคือความจริง วิสุตใจอ่อนเกินกว่าที่จะรับหน้าที่นี้ได้... วิสุต                        (ยกดาบขึ้นจ่อที่ลำคอของธาราวดี) หากท่านหมายความว่าให้ข้าสังหารท่านลง ณ ที่นี้ เพื่อประโยชน์ของประเทศชาติบ้านเมืองแล้วล่ะก็...วิสุตผู้นี้ก็ยินดีที่จักทำเป็นอย่างยิ่ง ธาราวดี                  (ฉีกยิ้มโดยไม่ปัดป้อง) เพื่อประโยชน์ของประเทศชาติ...คำพูดนี้ช่างหวานหูยิ่งนัก ข้าที่อยู่บนจุดสูงสุดของเทวอมร มีหรือจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้าพูด เพื่อประโยชน์ของประเทศชาติ หรือจะเรียกได้ว่าเพื่อประโยชน์ของตัวข้าเองดีเล่าวิสุต... ทุกวันนี้แม้นบ้านเมืองจะสงบไร้การรุกรานจากภายนอก แต่ภายในกลับปั่นป่วนราวกับมีไฟสุม เหล่าข้าหลวงแตกแยกเป็นพรรคพวก แก่งแย่งชิงดีกันไม่เว้นแต่ละวัน ชาวเทวอมรเข่นฆ่ากันเองเพื่อสิ่งที่เรียกว่าอำนาจ มิรู้เลยหรือว่าแผ่นดินกำลังร่ำไห้จากศึกภายในที่รุกรานแผ่วงขยายไปทั่ว... สีหนาท                 ท่านแม่ทัพอย่าได้ฟังนางอีกต่อไป นางจะล่อลวงให้ท่านหลงเดินไปในทางที่ผิด ลงดาบเสียท่านวิสุต ปิดปากอย่าให้นางได้กล่าวสิ่งใดออกมาอีก ธาราวดี                  ลงมือเสียตั้งแต่ตอนนี้เถิดวิสุต หากมงกุฎ บัลลังก์และชีวิตของข้าแลกได้กับเทวอมรที่รวมกันเป็นหนึ่งเดียว...ธาราวดีผู้นี้ก็หาได้เสียดายชีวิตไม่! วิสุต                        (ตวัดดาบออกจากลำคอธาราวดี) ในนามของวิสุต แม่ทัพแห่งเทวอมร ราตรีนี้ข้าจักไว้ชีวิตองค์รานินทร์ หากแต่ในอีกเจ็ดทิวายามที่ดวงทินกรขึ้นสู่จุดสูงสุดนางจักต้องถูกประหารที่ลานกลางเมือง...เพื่อประกาศให้ชาวเทวอมรได้รับรู้โดยทั่วกัน! - จบฉาก ๒ - จากคุณ : resin_part_14 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 21:02:45

ความคิดเห็นที่ 5 แสงตะวันอันอบอุ่นสาดส่องไปทั่วดินแดนเทวอมร หากแต่รอยยิ้มของประชาชนที่เคยมีมาโดยตลอดกับเจือจางลง ท่ามกลางเสียงร่ำไห้ของชาวประชาที่ดังระงมไปทั่วแผ่นดิน ร่างของสตรีอันดับหนึ่งแห่งเทวอมรถูกตราตรึงอยู่บนเสาไม้ต้นใหญ่กลางประรำพิธี... ฉากที่ ๓ ณ ลานกลางเมือง เทวอมร (ธาราวดีถูกมัดอยู่ที่ต้นเสากลางลาน. ชเยศนั่งอยู่ที่แท่นนั่งของกษัตริย์,โดยมีวิสุทธิ์ยืนอยู่เคียงข้าง.เหล่าขุนนางนั่งอยู่บนแท่นที่ต่ำกว่าชเยศ.เหล่าประชาชนรายล้อมประรำพิธี,ล้วนแต่โศกเศร้าเต็มไปด้วยน้ำตา) ชเยศ                       (ยืนขึ้นประกาศ,เสียงที่อื้ออึงเงียบสนิทในทันที) ธาราวดี เทวบดินทร์ กษัตริย์แห่งเทวอมรได้ประพฤติผิดโดยการร่วมประเวณีมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับราชาแห่งเผ่ามาร ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดต่อกฎมณเฑียรบาลของเทวอมรเป็นอย่างยิ่ง ทางสภาสูงได้ลงมติชี้ชัดว่า... นางแพศยาขายแผ่นดินผู้นี้ จักต้องถูกถอนจากตำแหน่งกษัตริย์ และทิวานี้เมื่อตะวันขึ้นสู่จุดสูงสุดของท้องนภา เพชฌฆาตจักบั่นศีรษะนาง เสียบประจานที่กำแพงเมืองเป็นเวลาเจ็ดทิวาเจ็ดราตรี เหล่าชาวบ้าน       (ขวางปาสิ่งของใส่ชเยศ) เจ้ามันโกหกพดเท็จ องค์รานินท์เป็นผู้ถือครองพรหมจรรย์มาโดยตลอด ท่านจักไปมัวสุมกับพวกเผ่ามารได้เช่นไร ขุนนาง๑               หยุดการกระทำของพวกเจ้าลงเถิด สิ่งที่ท่านชเยศได้กล่าวนั้นเป็นเรื่องจริงโดยแท้ องค์รานินทร์ได้กระทำความผิด..นางจักต้องชดใช้ในสิ่งที่ได้กระทำลงไป หากมีผู้ใดหาญกล้าเข้ามาช่วยนาง มันผู้นั้นจักต้องโดนกุดหัวเจ็ดชั่วโคตร เหล่าชาวบ้าน       (ร้องเสียงดังเซ็งแซ่) ไม่จริง..นั่นไม่ใช่เรื่องจริง ข้าไม่มีทางเชื่ออย่างเด็ดขาด ธาราวดี                  (กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ดึงความสนใจจากทุกคนไป) พอเถิดทุกท่าน การกระทำเหล่านั้นมิได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นแต่อย่างไร รังแต่จะเลวร้ายลงเสียด้วยซ้ำ (ชาวบ้านหยุดด่าทอชเยศ,รอบข้างเงียบงันมีเพียงเสียงของธาราวดีเพียงผู้เดียว) ธาราวดี                  ตัวข้า...ธาราวดีแห่งเทวอมร ขอมิยอมรับความผิดที่ได้ถูกกล่าวหา แต่ข้าขอน้อมรับความตายที่เหล่าสภาขุนนางได้ส่งมอบ หากเลือดของข้าจักสามารถแลกมาได้กับชาวเทวอมรที่รวมใจเป็นหนึ่งเดียว เพียงแค่นั้นตัวข้าก็ตายตาหลับแล้ว... ชเยศ                       (แค่นหัวเราะในลำคอ) แม้นจักเป็นช่วงเวลาสุดท้าย ก็ยังคงปากดีมิเสื่อมคลาย... หมดเวลาสั่งเสียของเจ้าแล้วธาราวดี บัดนี้ทินกรได้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดของผืนนภา พิธีประหารองค์รานินทร์แห่งเทวอมรจักเริ่มต้นขึ้นในบัดเดี๋ยวนี้...เจ้าอยากจะสวมมงกุฎในตอนที่เพชฌฆาตลงดาบหรือเปล่าเล่าน้องพี่ (ถามเสียงเยาะเย้ย) (เหล่าชาวบ้านร่ำไห้ระงม) ธาราวดี                  พี่ชาย...ธาราวดีผู้นี้เป็นกษัตริย์ด้วยใจ มิใช่ด้วยทรัพย์อันใด แม้นไร้ซึ่งมงกุฎแต่ข้านั้นก็ยังคงเป็นกษัตริย์ เมื่อมงกุฎของข้าอยู่ที่ใจ แล้วเหตุใดที่ข้าจักยังต้องการสิ่งนอกกายเช่นนั้นอีกเล่า (เสียงกลองศึกดังกระหน่ำ.เสียงโวยวายของกองทหารรักษาการณ์บนกำแพงเมืองร้องกู่ก้อง) ทหาร                     เผ่ามารบุก! พวกมันยกทัพมาล้อมรอบกำแพงเมืองแล้ว! (สิ้นเสียงประกาศ.เหล่าทหารเข้าคว้าอาวุธเข้าประจำการณ์ตามตำแหน่ง.ชาวบ้านต่างวิ่งหนีสวนทาง กับทหาร.กองทัพมารยิงธนูไฟเข้ามาในเมือง.เกิดความวุ่นวายไปทั่วเทวอมร) ชเยศ                       (คว้าอาวุธแล้วรุดหน้าไปจัดทัพรบกับพวกเผ่ามาร) เหตุใดราชาเผ่ามารถึงได้ยกทัพมาบุกในเวลานี้ ยิ่งบ้านเมืองกำลังเปลี่ยนการปกครองดั่งเช่นเวลานี้ วิสุทธิ์                     เหตุเพราะบ้านเมืองเราไร้การรุกรานมาเป็นเวลานาน เวลาที่เราควรฝึกซ้อมทหารเพื่อปกป้องเมือง เรากลับใช้เวลานั้นสร้างศึกภายใน หวังแต่จะโค่นล้มบัลลังก์  การทหารอ่อนแอ ผู้นำถูกลิดรอนอำนาจ ช่วงเวลานี้เหมาะสมที่สุดแล้วไม่ใช่หรือท่านพ่อ หากเผ่ามารจะแทรกเข้าโจมตี (เดินผละไปหาธาราวดีที่ถูกมัดอยู่กลางประรำพิธี) ชเยศ                       (หันไปมองแล้วตวาดลั่น) วิสุทธิ์เจ้าจักทำการอันใดนั่น วิสุทธิ์                     (ปลดเชือกที่พันธนาการตัวธาราวดีออก) ข้าศึกประชิดกำแพงเมืองเช่นนี้ ท่านยังมีใจเห็นแก่บัลลังก์อีกหรือ สิ่งที่เทวอมรต้องการเวลานี้คือการร่วมใจเพื่อต่อสู้กับศัตรู และข้าก็เล็งเห็นว่าธาราวดีคือบุคคลที่จะช่วยสร้างขวัญกำลังใจแก่ทหารและชาวเมืองได้ดีที่สุดในยามนี้ ธาราวดี                  ขอบใจเจ้ามากวิสุทธิ์ จากคุณ : resin_part_14 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 21:05:14

ความคิดเห็นที่ 6 ธาราวดีขึ้นเป็นผู้บัญชาการทัพเพื่อสู้รบกับกองทัพแห่งเผ่ามาร แม้แต่ชเยศเองก็ต้องน้อมรับคำสั่งของนางอย่างเสียมิได้ ไฟสงครามโหมกระหน่ำไปทั่วเทวอมรกว่าสามราตรี จนกระทั่งในย่ำรุ่งที่สี่องค์รานินทร์จึงได้เข้าเจรจากับราชาเผ่ามารผู้กระหายเลือดเพื่อขอร้องให้ล้มเลิกการโจมตีเทวอมร... โดยมิมีใครทราบได้ว่านางใช้สิ่งใดเป็นข้อต่อรอง กว่าที่เผ่ามารจะถอนทัพกลับไป เทวอมรสูญเสียก็ต้องสูญเสียทั้งไพร่พลทหารและเหล่าประชาชนที่ช่วยจับอาวุธขึ้นสูง บ้านเมืองงดงามถูกเปลวเพลิงเผาผลาญจนเหลือเพียงเถ้าถ่าน เสียงร่ำไห้ก่นด่าดังระงมไปทั่วนคร...เพียงแค่ไม่กี่รัตติกาลก็ทำให้ชเยศรู้ซึ้งของสิ่งที่เรียกว่า..สงคราม (ธาราวดีเหม่อมองบ้านเมืองที่ถูกเผาทำลายอยู่ที่ลานกลางเมือง.โดยมีชเยศและวิสุทธิ์ประจำอยู่บนที่นั่งประจำยศตนเอง) ธาราวดี                  (กวาดตามองโดยรอบด้วยความโศกเศร้า) สงคราม...มิเคยให้สิ่งใดตอบแทน นอกจากความสูญเสีย เห็นเช่นนี้แล้วท่านพี่ยังอยากก่อสงครามเพื่อขยายอำนาจอีกฤา ชเยศ                       (สำนึกผิด) เหตุเพราะบ้านเมืองของเราสงบสุขมาเนิ่นนาน...ข้าจึงลุ่มหลงใฝ่หาแต่การสู้รบ โดยลืมนึกไปว่า จะมีสิ่งใดเล่าที่จะทำให้ประชาชนมีความสุขได้เท่าชาติที่ร่มเย็นสุข ธาราวดี                  ครานี้..เราจักต้องร่วมใจกันฟื้นฟูบ้านเมือง ข้าขอเวลาอีกสักพักเถิด เมื่อใดที่ เทวอมรกลับมาเป็นดั่งเดิม บัลลังก์ที่ควรเป็นสิทธิ์ของท่านข้าจักยกคืนให้ ส่วนตัวข้า..ก็มิขอเป็นเสี้ยนหนามทิ่มแทงท่าน...ข้าจักเข้าสู่ใต้ร่มกาสาวพักต์ ละทิ้งกิเลสทางโลกเสีย ชเยศ                       เหตุการณ์ในครานี้ได้สั่งสอนให้ข้ารู้สำนึกแล้ว ข้าอยากให้อาณาจักรของเรามีอำนาจ แต่กลับมิคำนึงถึงความสุขของชาวประชา ธาราวดี...ในที่สุขข้าก็เข้าใจ เหตุใดท่านพ่อจึงมอบบัลลังก์ให้แก่เจ้า เจ้าเหมาะสมกับตำแหน่งราชันย์เพราะเจ้ามีจิตใจที่นึกถึงชาวประชาก่อนสิ่งใด ส่วนข้านั้นข้ามีจิตทรยศต่อบ้านเมือง ผู้ที่ควรจะออกบวชควรจะเป็นข้า หากเมื่อใดที่เทวอมรกลับมาสมบูรณ์ดังเดิม ข้าจักขอเข้าสู่เส้นทางศาสนา ถือเป็นการขมาแก่เหล่าผู้เสียชีวิตจากการกระทำของข้า ส่วนตำแหน่งเสนาบดี...ข้ามิเห็นผู้ใดจักเหมาะสมไปกว่าวิสุทธิ์ หากเจ้าจักเห็นกรุณา โปรดให้วิสุทธิ์ทำหน้าที่แทนข้าเถิด วิสุทธิ์                     (ก้มลงคุกเข่า) ข้ายินดีน้อมรับคำของท่านพ่อ... องค์รานินทร์ จากนี้ไปข้าจักช่วยท่านรักษาความแตกแยกของชาติ เทวอมรจักต้องกลับมาเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง....                ความแตกแยกแม้จะเล็กน้อยเพียงใด ก็ส่งผลยิ่งใหญ่กว่าที่ใครจะคาดคิด... ไม่ต่างจากเหตุการณ์ของธาราวดี ชเยศ และวิสุทธิ์ แม้จุดเริ่มต้นจะเป็นเพียงรอยแผลเล็กๆในจิตใจของผู้เป็นพี่ชาย หากแต่ผลกระทบกลับแผ่ออกสู่วงกว้าง จนเกิดเป็นความเสียหายอย่างใหญ่หลวง สิ่งใดเล่าที่จะเข้าช่วยเยียวยาได้ นอกเสียจากความรักและความสามัคคี.... มงกุฎราชันย์ จบบริบูรณ์ - - - - - - - - เมื่อวานนี้ได้ลองนำเรื่องนี้ไปลงที่ห้องสมุดค่ะ แต่ไม่มีท่านใดเข้าไปติชมเลย ไม่รู้เป็นเพราะว่าลงผิดที่ หรืออย่างไรกันแน่ บทละครเรื่องนี้ซิ่นมีเวลาเขียนสองคืนคือตั้งแต่คืนวันอังคาร จนถึงกำหนดส่งในวันนี้ เป็นการเขียนบทละครที่ไม่หวังรางวัลแต่อย่างใด...แต่ก็เหนื่อยพอควรเลยล่ะค่ะ กับการคิดเค้นหาคำบรรยายต่างๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มีใครเข้ามาให้คำแนะนำ แต่ซิ่นก็เชื่อว่าคงมีบ้างท่านที่เข้ามาอ่านบทละครพูดเรื่องนี้แล้ว เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของซิ่น หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ ยินดีน้อมรับทุกข้อเสนอแนะและคำติชมค่ะ... จากคุณ : resin_part_14 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 21:08:53

ความคิดเห็นที่ 7 เด็กมัธยมปลาย เขียนได้ภาษาแบบนี้ เก่งนะคะ น่าจะอ่านมาเยอะ พี่คิดว่าน้องได้วิจารณ์ตัวเองแล้ว พี่ก็เห็นด้วยตามนั้น เหมือนประเด็นมันอ่อนไป ไม่ชัดเจนเข้ากับความสามาคคีน่ะค่ะ ถ้าเติมคำบรรยายแทรกเพิ่ม คงจะทำให้จุดที่จะบอกเรื่องความแตกแยกชัดขึ้น จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 20:33:48