|
ร้อนรน
ผมมองเห็นหยดน้ำฝนค่อยๆ ร่วงพราวลงมาจากบนท้องฟ้า
แต่ละหยดหยาดที่สะท้อนแสงอาทิตย์ช่างเปล่งประกายงดงามราวภาพวาด
ราวกาลเวลาหยุดเคลื่อนไหว
ผมมองเห็นสายน้ำไหลเอื่อยกว่าที่เคยเป็น
สายน้ำพลิ้วไหวหลบหลีกลัดเลาะไปตามโขดหินอันแข็งแกร่ง
หยดน้ำกระเซ็นแตะแต้มประกายวิบวับให้กับหินผายามต้องแสงอันอบอุ่น
ผมมองเห็นใบไม้ใบหญ้าชูคอรับแสงแรกแห่งวัน
ลมเย็นเอื่อยราวหยุดนิ่งพัดผ่านผิวกาย
แต่ละรูขุมขนรับรู้ได้ถึงความสดชื่นที่มันพัดพามา
ต้นไม้ใบหญ้าต่างลู่ล้อกันไปตามลมเอื่อยนั้น
ผมได้ยินเสียงหยอกล้อ
เสียงแห่งความปีติและหฤหรรษ์
ผมเห็นแมลงปอน้อยใหญ่บิน
ปีกใสทั้งสีขยับขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะตัดกับแสงสีส้มที่เป็นฉากหลัง
เพียงครู่มันก็บินไปเกาะอยู่กับยอดหญ้าที่กำลังไหวเอนอยู่ที่ริมลำธารใส
ผมได้กลิ่นหอมจากไอดินที่กำลังระเหยขึ้นมาจากช่องว่างแต่ละช่อง
ราวกับมันถูกเก็บบ่มไว้นานเพื่อรอให้ใครสักคนได้มารับความสดชื่นนี้
เห็นมั้ย...
ความงดงามของหยาดฝนแต่ละหยด
ประกายงดงามของธารน้ำ
ได้ยินมั้ย...
เสียงของธรรมชาติที่กำลังพูดคุยกันอยู่
เสียงกระพือนั้น
เสียงดนตรีอันน่าฟังจากธรรมชาติ
ได้กลิ่นมั้ย...
ความหอมที่ไม่สามารถอธิบายได้
กลิ่นที่ไม่อาจสังเคราะห์
รู้สึกมั้ย...
แสงอาทิตย์อันอบอุ่น
สายลมอันอารีที่โอบล้อมอยู่
เพียงทุกอย่างช้าลง...
เราก็จะเห็นรายละเอียดมากขึ้น ได้ยินชัดเจนขึ้น ได้กลิ่นหอมยิ่งขึ้น และรู้สึกถึงอะไรได้ดีขึ้น
และเมื่อนั้นโลกก็จะสวยขึ้นกว่าที่เคยเห็น
เพียงหยุด...
หยุดอยากได้อยากมีไม่สิ้นสุด
หยุดไขว่คว้า ใจจะสงบและไม่หมุนไปกับกาลเวลา
โลกทั้งใบก็จะช้าลง
และเพียงแค่เราหยุดร้อนรน...
จิตสัมผัสที่ปลอดโปร่งจะทำให้เราเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น และรู้สึกในสิ่งที่เคยรับรู้แตกต่างไปจากที่ผ่านมา
เมื่อนั้นสิ่งที่รอเราอยู่ก็คือโลกอันงดงาม
| จากคุณ |
:
KTHc   
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 พ.ย. 53 23:33:12
|
|
|
| 
ร้อนรน
