เรื่อง ซ้ำ ซ้ำ ของคนฆ่าตัวตาย

เคยได้ยินว่า ผีที่เกิดจากการฆ่าตัวตายจะต้องกลับมาฆ่าตัวตายที่เดิม
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บแล้วเจ็บ ตลอดไป แต่จริงๆแล้ว คนที่ฆ่าตัวตายนั้น
ต้องตายซ้ำซ้ำ ตายแล้วตายอีก แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือเจ็บแล้วก็เจ็บมากขึ้นไปอีก
มองเห็นทุกทุกอย่างตามปกติ แต่ทุกทุกอย่างที่เห็นนั้น มันเป็นปกติของคนทั่วไป
ไม่ใช่ของเจ้าของกรรมที่ฆ่าตัวตายนั้นเลย
ก็ใครกันละที่จะตายตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนกับ ญารินดา

ญารินดาเป็นหญิงที่ผิดหวังจากความรัก มันอาจจะฟังดูธรรมดาจนเกินไป
ที่คนคนนึ่งจะผิดหวังกับความรัก แต่กับเธอมันไม่ใช่ การที่เธอพบว่า
คนที่เธอรักนั้น หักหลังเธอโดยร่วมรักกับคนที่เธอรักอีกคน มันเจ็บยิ่งกว่า
และมันก็ซ้ำหนักเข้าไปอีกเมื่อสุดท้ายคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างเธอกลับเป็น
คนที่ต้องไม่เหลืออะไรเลย บ้าน งาน เงิน เพื่อนฝูง นี่มันอะไรกัน
ถ้าคุณอยากอ่านเรื่องที่มันสุข สมหวังอย่าอ่านเรื่องที่ผมกำลังจะเล่าให้คุณอ่านนี่เลย
เพราะผมบอกได้แต่เพียงว่า มันจะมีแต่ความเจ็บปวดซ้ำซ้ำ อยู่อย่างนี่

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันมันคนไร้ค่า” เธอตัดพ้ออยู่อย่างนั้น ตาที่เหม่อรอยไร้เป้าให้สายตาจับจ้อง
เธอพูดอยู่อย่างนั้น ซ้ำซ้ำ ก่อนที่ร่างของเธอจะล่วงลงจากสะพานลอย ที่เธอและคนที่เคยรักเธอ
เคยเดินผ่านร่วมกันอยู่ทุกวัน มันคือทางกลับบ้านของเธอทั้งสองคน
เมื่อขาเธอแตะกับพื้นถนน ความเจ็บปวดก็ไหลเข้ามา แต่นั้นไม่ได้ทำให้วิญญาณของเธอลอยออกจากร่าง
มาทำกิจกรรมการตายซ้ำซ้ำ แต่รถที่แล่นผ่านมานั้นต่างหากที่ทำให้ร่างของเธอกระเด็นไปไกลจากจุดตก
แต่ด้วยเวลาที่เธอตัดสินใจฆ่าตัวตายนั้นเป็นยามวิกาลของข้างแรม
สิ่งที่พอจะให้แสงไฟแก่ถนนแห่งนี้ได้ก็มีเพียงแต่แสงดาวเท่านั้น ซึ่งไม่พอให้เจ้าของรถได้พิจารณาว่า
ร่างที่ชนนั้นเป็นร่างของหมาจรจัดตัวใหญ่ หรือหญิงสาวร่างเล็กกันแน่ รู้แต่เพียงว่าวันนี้
เขาโชคร้ายเสียจริงและก็คงไม่ลงมันเมตตา สิ่งที่เคราะห์ให้เสียเวลาอีกด้วย

ส่วนญารินดานั้นหลังจากที่ ร่างกายของเธอได้แหกเหลวตามใจที่เหลวแหลกของเธออย่างสมใจ
แต่สิ่งที่เธอไม่คิดหลังความตายนั้นมันคือ ความเจ็บปวดซ้ำเดิม
“ทำไมละ ทำไมภาพที่ชายคนรักกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเพื่อนสนิทของเธอยังวนเวียนอยู่อย่างเดิมละ”
วิญญาณของเธอตัดพ้อหลังจากลอยขึ้นมาพิจารณาร่างที่ไม่น่าดูของเธอ
พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดที่อกก่อนที่เธอจะกระโดดลงมามันไม่รู้สึกจางหายไปเลย

เธอยังรู้สึกเหมือนเช่นคนที่ยังมีร่างติดตัวคือ ยังมีเนื้อ ยังมีหัวใจ ยังมีความรู้สึก
ยังเจ็บปวดจากเรื่องที่เกิดขึ้น เธอนั่งร้องไห้ข้างๆร่างของเธอ ร้องไห้ทั้งที่ไม่มีน้ำตา
ร้องไห้ให้กับความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเช่นเดิม ทั้งที่เธอกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีหัวใจ

เธอเลือกที่จะเดินกลับไปที่สะพานลอยอีกครั้งถึงแม้นว่ามันจะไกลพอดู และเธอก็รู้สึกปวดขา
เพราะมันน่าจะหักเพราะการตกลงมากระแทกพื้น น่าแปลกอีกเช่นกันที่เธอรู้สึกเจ็บที่ขามากเหมือนจะหัก
แต่เธอยังเดินได้ และเธอก็เลือกที่จะกระโดดลงมาอีกครั้ง คราวนี้หัวเธอล่วงลงมากระแทกพื้น
จนเธอรู้สึกได้ว่านี่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแต่ ตาของเธอพร่ามั่ว มีเลือดไหลลงมีจากหัวไหล
ผ่านดวงตาของเธอ เธอเห็นรถคันนึ่งกำลังแล่นเข้ามาหาเธอก่อนที่ล้อจะวิ่งผ่านหัวของเธอไป
เธอรู้สึกเหมือนโดนชนเข้าอย่างจัง มันเจ็บจนชาไปทั้งร่าง ทั้งที่รถนั้นแล่นผ่านเธอไป
ไม่มีการชนเธอกระเด็นเหมือนครั้งแรกที่เธอเลือกที่จะฆ่าตัวตาย
มันทำให้เธอแน่ใจแล้วว่าเธอได้ตายจริงๆ

แต่..ทำไมเธอยังรู้สึกเช่นเดิม เธอนั่งร้องไห้ ณ ตรงจุดตกของเธอ
ที่เธอร้องไห้คราวนี้ก็เพราะ เรื่องราวมันไม่ได้จางหายไปแม้นแต่น้อยแต่กลับ
ชัดขึ้นกว่าเดิม มันเหมือนว่าเธอยังยืนอยู่ในห้องของเธอ ภาพที่คนรักของเธอกำลังร่วมรัก
กับเพื่อนของเธอ และมันก็ยังทำกิจกรรมนั้นต่อจนสำเร็จความใคร่ของมัน
ก่อนที่จะลุกขึ้นมาทำร้ายเธอที่ยังยืนตะลึงกับภาพเหตุการณ์นั้นอยู่
เธอโดนตบด้วยโคมไฟอยู่ใกล้มือของมัน  มันเป็นโคมไฟที่เธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของคนที่เธอรัก
ก่อนที่คนที่เธอรักจะบรรจงถีบเธอจนติดผนังห้อง

เธอล้มลงด้วยความเจ็บ เลือดที่ไหลจากการกระแทกของโคมไหลถึงแม้นจะมากแต่ก็
ไม่เท่ากับน้ำตาที่ไหลออกมาของเธอ  ก่อนที่ชู้รักทั้งคู่จะเดินออกไปจากห้องของเธอทิ้ง
ให้เธอจมอยู่กับกองเลือดและน้ำตา รอยแผลแตกทั้งหัวในตอนนั้นมันแค่เจ็บ
แต่ว่าหัวของเธอที่ถึงมันจะเป็นแค่หัวของวิญญาณแต่ทำไมมันเจ็บกว่า
ทั้งที่เลือดนั้นไม่มีจะให้ไหล แต่มันก็ไม่สามารถทำให้เธอหยุดทำเช่นเดิมนั้นได้
เธอเลือกที่จะเดินกลับไปกระโดด ซ้ำ ซ้ำ ซ้ำ อยู่อย่างนั้น  ไม่ใช่ทุก ทุกวัน แต่เป็นตลอดเวลา .......

จากคุณ	: Smallbeans
เขียนเมื่อ	: 27 พ.ย. 53 00:51:00