ความคิดเห็นที่ 4 "นายีหายดีแล้ว..." เธอดูราวไม่แน่ใจ "หากไม่หายดี  ข้าจะฆ่ามัน  มันกินเลือดของข้าไปมาก  กินเลือดของอิยาอื่น ๆ ก็ไม่ได้สารอาหารเท่าไรหรอก" นัคทาเอ่ยขัดดุร้าย   "หากเจ้าไม่ได้พลังของข้า  ก็จะตายที่นี่เช่นกัน" ชาวชามูโต้ "หากว่าช่วยให้หายดีได้  จงรักษาพี่สาวข้า" แม่ของนายีพูดขึ้นมา "ถ้ารักษาได้  จะให้เลือดของข้าเอง" โคเวนพยักหน้า  เขาลงจากแท่นสูงที่ตนยืนอยู่   เดินเข้าไปหาภรรยาของนัคทา  คนอื่น ๆ แหวกทางให้เขาเป็นช่อง  เธอก็นำไป  พี่สาวของเธอ...ควรเรียกว่าเป็นพี่สะใภ้ของนัคทาด้วยกระมัง  นอนอยู่ในเพิงพักชั่วคราว  มีบาดแผลหลายที่ หายใจลำบากเช่นเดียวกับนายี  แสดงว่าได้รับบาดเจ็บที่ใดที่หนึ่งบริเวณทางเดินหายใจเช่นกัน   โคเวนไม่ว่าอะไร  เขาคุกเข่าลงข้าง ๆ  วางมือตนทับมือหญิงคนนั้น  และหลับตาลง คนอื่น ๆ ก็ยืนดูอยู่ข้างนอก  มีเสียงแสดงความอัศจรรย์ใจเมื่อเห็นแสงสีขาวเรืองขึ้นมา   โคเวนหลับตาอยู่เป็นเวลานาน  ลมหายใจของคนเจ็บจึงเริ่มสม่ำเสมอขึ้นช้า ๆ  ตอนที่เขาถอนมือออก  ภรรยาของนัคทาเอื้อมไปดึงผ้าห่มลงมา  แผลไม่มีเลือดซึมแล้ว  คนเจ็บก็ดูสบายขึ้นอย่างเห็นได้ชัดทีเดียว "หากเธอฟื้นแล้วไม่เป็นไร  จะให้เลือดเจ้า" แม่ของนายีบอกโคเวน "ขอบคุณ" ชายหนุ่มรับเรียบ ๆ เขารักษาอารมณ์ของตนได้ดีอย่างยิ่ง  ดีจนนัคทาค่อนข้างทึ่ง  เขาสงบ  ตอบคำถามโดยสงบ  ไม่แสดงความกลัว  ใครถามก็ตอบเรียบ ๆ  กระนั้นยังแสดงตัวว่าตนคิดในมุมของชามู   ต้องการปกป้องชามู   นัคทาแสร้งขัดเขาหลายครั้ง  ตั้งใจโต้เถียงให้ทุกคนดู  ผ่านไปนานพอสมควร  หญิงที่โคเวนรักษาฟื้นขึ้นได้  ดูไม่มีปัญหาอะไร  คนใจกล้าหรือคนสิ้นหวังเต็มทีแล้วหลายคนจึงขอให้โคเวนรักษาเช่นกัน  ด้วยเหตุนี้ชาวชามูจึงได้เลือดไปพอสมควร "แม่เจ้าจะตายจริงหรือ" นัคทาถามเมื่อเดินไปส่งเพื่อน  ตอนนั้นไม่มีใครแล้วก็พูดคุยกันได้ "อืม" "เหตุใดไม่บอกข้า" "ข้าก็ได้กินเลือดเจ้าเอาพลังไปช่วยแม่อยู่แล้ว  รวมทั้งพ่อกับพี่ชาย" ชายหนุ่มตอบ  นัคทาได้ฟังอย่างนั้นจึงไม่รู้จะพูดอย่างไร  ความคิดเรื่องครอบครัวของชามูกับอิยาต่างกันไม่น้อยเลย "แม่เจ้าเป็นอย่างไร" ในที่สุดเขาจึงถามออกมา "แม่ข้าหรือ...ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน" เขาพูดเรื่องครอบครัวอีกหลายคำ  ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่โคเวนพูดถึงครอบครัวออกมา   เขาเป็นดังที่นัคทาเคยคาดไว้นานแล้วจริง ๆ   เป็นแกะดำที่มีมักถูกเปรียบเทียบกับพี่ชาย  เป็นพวกกบฏดื้อดึง คิดอะไรแปลก ๆ ที่บิดามารดาเห็นว่าคือเรื่องนอกลู่นอกทางและปฏิเสธจะเข้าใจ  แต่หลายปีที่ผ่านมาทำให้โคเวนสงบลง  เขายอมรับว่าบางทีคงเป็นตนที่ถือดีเอง  เป็นตนที่ไม่เข้าใจ ยามเข้าเมืองชามู  บทสนทนาก็สิ้นสุดลงเพียงนั้น  นัคทาเริ่มเกร็ง กลัว เขามองไปรอบ ๆ ยามโคเวนพาขึ้นรถโดยสาร  ชายหนุ่มดูราวกับสัตว์ป่าที่ถูกพาเข้ามาในเมือง  แม้ไม่มีท่าทางลุกลี้ลุกลน  แต่ก็ตื่นตัวระแวงไพร  ดูคล้ายเสือที่หมอบอยู่  ทว่าไหล่เกร็ง  พร้อมจะกระโจนขบกัดศัตรูได้ตลอดเวลา แต่นัคทาก็สังเกตเห็นเช่นกัน...เมืองร้างยิ่งนัก  แม้เจริญก้าวหน้าจนมีหลายสิ่งที่เขายังไม่เข้าใจ  ก็ว่างเปล่าราวกับแดนปีศาจ  ผู้คนล้วนสาบสูญหายไป "คนส่วนใหญ่อยู่ที่โรงพยาบาล" โคเวนบอก "ข้าก็จะไปที่นั่น" เขาไปที่โรงพยาบาล  นำโลหิตมอบให้คนที่ไว้ใจได้  ยามเลือดถูกแจกจ่ายออกไปแล้ว  โคเวนก็เรียกรวมคน  การปกครองของชามูต่างจากอิยา  คนมีอำนาจหลงเหลืออยู่จึงรวมตัวในห้องประชุมใหญ่ของโรงพยาบาล  โคเวนทำเช่นเดียวกับนัคทา  เขาอธิบายว่ามีอะไรเกิดขึ้น   แต่ยามถึงตอนที่ต้องตอบคำถาม  นัคทาจะเป็นคนตอบ  ทั้งสองตกลงกันแล้วว่าโคเวนจะต้องอยู่ฝั่งชามู  ต่อให้ในใจคิดอย่างลูกลิงขาว  การปฏิบัติก็ต้องเป็นอีกอย่างหนึ่ง ที่จริงชามูก็ไม่ต่างจากอิยา  ยามทราบว่ามีการตกลงอะไรก็ระแวง โกรธ กลัว งุนงง ตกใจ แต่นัคทาไม่ได้ใช้วิธีการเดียวกับโคเวน  เขาดูราวกับสัตว์ร้าย  นั่งสงบนิ่งในที่นั้นและเปล่งรังสีร้ายราวกับเสือออกมา  เขาทราบดีว่าชามูดูถูกอิยา  คนเหล่านั้นล้วนคิดกดเขา  เห็นเขาเป็นสัตว์เลี้ยง  ไม่ต้องการเชื่อว่าอิยามีจิตใจสติปัญญา  ไม่ต้องการคิดว่าต้องให้ความยุติธรรม "ข้าทราบว่า..." ชายหนุ่มเอ่ย ระมัดระวัง "พวกท่านคงนึกอย่างอื่นในใจ  แต่อย่าได้คิดว่าจะหลอกลวงเราโดยง่าย  เราไม่ได้โง่ เคี้ยวง่ายถึงเพียงนั้น  หากเมื่อไรที่ทราบว่ามีการหลอกลวงแม้แต่นิดเดียว  เราจะกินยาให้เลือดเป็นพิษ   ท่านฆ่าเรา  ท่านก็ตายไปด้วยกัน" เสียงของเขาต่ำ  สะท้อนในคอราวสิงโตคำราม  นอกจากนั้นร่างกายของนัคทาก็ใหญ่กว่าชามูทั่วไปอยู่แล้ว  เขาสวมเสื้อผ้าตัดเย็บเอง หยาบเถื่อนอย่างพรานป่า  ทว่าดวงตากลับวาบวับด้วยอำนาจและสติปัญญา  คนทั้งหลายที่มองย่อมรู้สึกถึงความกดดัน  ถึงวิญญาณป่าอันลึกลับน่ากลัวที่ชามูไม่รู้จักอีกแล้ว ":-)เลี้ยงไม่เชื่อง" ใครคนหนึ่งผรุสวาทใต้ลมหายใจ นัคทาหันไปทันที  ดวงตาสีเหลืองทองเรืองวาว "หากข้าเป็นสัตว์  ชามูก็ดีแต่เป็นเห็บหมัดเท่านั้น" ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย "เป็นกาฝากเกาะกินพวกข้า  และนึกเอาเองว่าตนสูงส่งยิ่งใหญ่กว่า  สันดานกาฝากล้วนรับไม่ได้ว่าตนต่ำช้า  ก็ดีแต่เหยียดหยามดูแคลนผู้อื่น  หลอกตัวเอง" "แก!" โคเวนยกมือขึ้นห้ามไว้  หันมาทางนัคทา "พอเสียที" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงต่ำ "หากเจ้าไม่ได้พลังจากพวกข้า  ก็จะตายเช่นกัน" "หากเจ้าไม่ได้เลือดจากพวกข้า  ก็จะตายเช่นกัน" นัคทาหัวเราะเสียดสี "ข้าไม่ใช่สัตว์เชื่องเชื่อโง่เขลา  คิดปั่นหัวอย่างไรก็ได้  ชามู หากคิดตกลงกัน  จงตกลงอย่างยุติธรรม  ไม่เช่นนั้นก็จงพากันตาย  ข้าไม่กลัวความตายสักนิดเดียว" ความไม่กลัวของนัคทาเป็นสิ่งแปลกใหม่ในสายตาของชามูอย่างยิ่ง  แม้ว่าเขาจะน่ากลัว  เป็นสิ่งไม่เชื่องที่ชาญฉลาดจนไม่ทราบจะทำอย่างไรได้  แต่เขาก็แสดงความดุร้ายถือดีมากพอที่คนอื่น ๆ จะรู้เช่นกันว่าไม่อาจฆ่าหรือทำลายคนคนนี้โดยไม่เกิดผลกระทบใด ๆ  สุดท้ายพวกชามูเองจึงต้องยินยอม  โคเวนขอให้ร่างสัญญาชั่วคราวขึ้นฉบับหนึ่ง  ระยะแรกจะเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนง่าย ๆ ระหว่างเลือดกับพลัง  หลังจากนั้นจึงค่อยว่ากันอีกที นัคทามองดูสัญญาฉบับนั้น   เขารู้สึกว่าธรรมเนียมของชามูตลกพิลึก  สำหรับอิยา  หากพูดด้วยปากว่าตกลง  ก็คือตกลงแล้ว  แต่เมื่อโคเวนลงชื่อในนั้น  ร่วมกับคนอื่น ๆ อีกหลายคน  นัคทาก็ลงชื่อเช่นกัน  เขาเขียนรวดเร็วให้คนอื่น ๆ ดูว่าตนเขียนหนังสือได้   อิยามีสติปัญญา  ทั้งยังถือไพ่ที่หากไม่เสมอกันก็เกือบเรียกได้ว่าเหนือกว่า  เขาแสดงให้เห็นว่าผู้ใดอย่ามาหลอกลวงเหยียดหยามตนได้  ความสัมพันธ์จะต้องเปลี่ยนนับแต่นี้ไป มันก็เพียงการเริ่มต้น  ไม่มีใครรู้หรอกว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ... นัคทายื่นแก้วใส่โลหิตตนให้โคเวน  เวลานี้เขายังไม่ได้ไปไหน  จึงไม่จำเป็นต้องได้รับพลังจากเพื่อนก็ได้   แต่เมื่อไรที่ลองเดินทางสำรวจส่วนอื่น ๆ ของเกาะที่ถูกทำลาย  นัคทาจะเหนื่อยมาก  หายใจไม่ทัน   ทุกอย่างพังพินาศหมดสิ้นเกือบเหมือนนรก  เขากลับมาเมื่อใด  หากโคเวนไม่ได้ไปด้วย  โคเวนก็ต้องให้พลังช่วยเขาพอสมควร "ข้ายังไม่ได้ลองกินเลือดอิยาอื่น ๆ" ชาวชามูบอกขณะรับแก้วมา "แต่คิดว่าถ้าลองตอนนี้  อาจจะเริ่มเห็นความต่างชัดเจนกว่าเดิม" "ข้าก็ยังไม่ได้ลองรับพลังของคนอื่น ๆ นอกจากเจ้าเหมือนกัน" นัคทาเอ่ยตอบ  เขานั่งลงข้าง ๆ เพื่อน  ทั้งสองไม่ได้อยู่ที่เมืองของชามูหรืออิยา  ไม่ได้อยู่ที่ฐาน  ทว่านั่งอยู่บนเนินที่มองลงมาเห็นหมู่บ้านอิยาได้   พวกอิยากำลังสร้างสิ่งต่าง ๆ ใหม่  แต่ทุกคนก็รับรู้โดยทั่วกันว่าไม่ช้าจะมีการอพยพใหญ่  ต้องสำรวจดินแดนใหม่ที่มีความหวังมากกว่าเกาะนี้   นัคทาเองก็กำลังปรึกษาวิศวกรชามูหลายคนเรื่องการสร้างยาน ยามไม่มีใครอื่น  ก็ถอดหน้ากากออกได้  หันมาคุยกันเรื่องความแตกต่างและความคล้ายคลึงระหว่างชามูกับอิยาอีกครั้ง "ข้าสงสัยว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไป  สักวันหนึ่งจะถึงเวลาที่ข้ารับพลังของใครไม่ได้นอกจากเจ้า  และเจ้ากินเลือดใครไม่ได้นอกจากข้าไหม   ถ้าหากถึงเวลานั้น  ยามที่คนใดคนหนึ่งตาย  อีกคนคงตายเช่นกัน" นัคทาเอ่ยลอย ๆ "เช่นนั้นต่อให้ข้าน่ารำคาญขัดแข้งขัดขาเจ้าในสภาขนาดไหน  ก็อย่าเพิ่งเตะข้าตายไปก่อนแล้วกัน" โคเวนก้มลงดูของเหลวในแก้ว  ยิ้มบาง ๆ "เช่นนั้นเราจะกลายเป็นเผ่าพันธุ์แบบไหนกัน  โคเวน" ชาวอิยามองไปข้างหน้า "เรากำลังสร้างอะไรขึ้นมา" "เช่นนั้นเราก็จะถูกพันธนาการไว้ด้วยกัน  เหมือนนักทดลองกับทาสคนนั้น" เพื่อนของเขาตอบ "จะมีปัญหาในรูปแบบอื่น  สังคมจะแปรเปลี่ยนไป" "อย่างนั้นหรือ" "สังคมก็เหมือนสัตว์  มันจะพัฒนาเพื่อความอยู่รอดของตนเอง  จะคิดจารีต จะสร้างสิ่งที่ตนเห็นเป็นความดีงามศีลธรรม จะกีดกันผรุสวาทสิ่งที่ตนเห็นว่าชั่วร้ายเป็นอันตราย  จะสร้างรูปรอยอันเหมาะสมที่คนของตนจะอยู่ได้   จะมีคนที่เชื่อฟัง  จะมีคนที่แหกคอกคิดเปลี่ยนแปลง  จะมีคนที่แหกคอกไม่ได้  ถูกทำลาย  แต่จะมีคนที่แหกคอกได้  และสังคมทั้งสังคมก็จะต้องฟังเขาเช่นกัน" "เราสองคนเล่าจะเป็นอย่างไร   แหกคอกได้หรือไม่ได้" แม้จนบัดนี้  นัคทาก็ยังไม่แน่ใจ   นับแต่ลงนามในสัญญาเป็นต้นมา  ทุกสิ่งดำเนินไป  จะว่าช้าก็ช้า  จะว่าเร็ว  ที่ว่าเร็วนั้นการเร่งดำเนินการช่วยเหลือทั้งสองฝ่าย   แต่ที่ช้าคือความสัมพันธ์   ความระแวงหวาดกลัวยังรุนแรงอย่างยิ่ง   คลื่นใต้น้ำก็มากมาย   บางครั้งนัคทารู้สึกเหมือนตนอยู่กลางพายุคลั่ง  เม็ดฝนซัดสาดรุนแรง  มองไม่เห็นทางข้างหน้า   ไม่รู้จะเดินต่อไปได้ไหม   ไม่มีวันทราบว่าตนจะเป็นอย่างไร แต่โคเวนไม่ตอบคำถามนั้น   ไม่ช้านัคทาก็รู้สึกได้เช่นกัน   เขาเห็นเพื่อนเพ่งมองไปข้างหน้า  โลหิตในแก้วก็ถูกลืมไป นัคทามองตามสายตาโคเวน   ที่เบื้องล่างนั้น  นอกเขตหมู่บ้านของอิยายังมีบริเวณที่อยู่อาศัยของชามูจำนวนหนึ่ง   ชามูดังกล่าวมาเพื่อช่วยเหลือเรื่องสาธารณูปโภคและอื่น ๆ ตามที่ตกลงกัน   คนในนั้นได้กินเลือดมากกว่าคนอื่น ๆ เป็นรางวัล   แต่ก็ยังรังเกียจหวาดกลัวอิยา   สร้างรั้วลวดหนามกั้นพวกตนออกต่างหาก  ไม่ปรารถนาจะสุงสิงกัน "นั่นคานาไม่ใช่หรือ" ชาวอิยาถามในที่สุด คานาติดตามพ่อมา   เธออยากพบน้อง   แต่โคเวนมักปรามไว้   ไม่สามารถพบกันโดยง่าย   คานาหงุดหงิดรำคาญ   แต่ภายหลังก็ราวกับเลิกสนใจแล้ว   เธอหันไปคุยกับชามูอื่น ๆ มากกว่า   โคเวนฝากลูกไว้กับคนอื่นได้ก็เบาใจลง แต่มาถึงตอนนี้  ทั้งโคเวนและนัคทาก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าที่คานาทำเป็นเพียงความฉลาดเจ้าเล่ห์ตามประสาเด็กหรือไม่   เพราะเพียงพ่อคล้อยหลังไม่นาน   เด็กหญิงก็ไปอยู่ตรงนั้นแล้ว   บริเวณดังกล่าวเป็นมุมอับของที่อยู่ชามู  หากไม่มองจากเบื้องบนก็จะไม่เห็น   เท่าที่ดู  ไม่ทราบว่าคานาเอาคีมมาจากที่ใด  จัดแจงตัดลวดหนามทีละเส้นเป็นการใหญ่   นายีอยู่อีกฝั่งของลวดหนามนั้น   เธอไม่มีคีม  เลยได้แต่ช่วยลุ้นให้กำลังใจ "ก็เดินไปข้างหน้า   ไม่เป็นไร" โคเวนพูดเบา ๆ คานาอันตัดลวดเส้นสุดท้ายขาดแล้ว   เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก   รีบมุดลอดออกไป   นายีจับมือพี่สาว  ช่วยฉุดดึงเป็นการใหญ่   เด็กหญิงสองคนสมใจที่หลบซ่อนจากสายตาผู้ใหญ่ได้   ก็พากันจับมือแนบแน่น   ออกวิ่งปร๋อจากไป ...ปีนจากนรกไปให้ถึงสรวงสวรรค์   ไปด้วยกัน  ไม่เป็นไร... ###จบบริบูรณ์### จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 14:54:48

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะทุกคน ในความคิดตัวเอง เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นค่ะ แม้ว่าตอนนี้จะยาว 122 หน้าเอสี่เข้าไปแล้วก็จริง - -'' เอ่อ ยาวกว่าแต่ละเล่มของเจ้าโซลอีกแฮะ แต่เพราะรู้สึกมาตั้งแต่แรกว่าจะเขียนเรื่องสั้น ก็เลยทำสเกลเรื่องให้เล็ก สรุปแล้วเลยรอดพ้นมาจากความเป็นซาก้าได้ (อย่างหวุดหวิด เพราะมีวูบนึงที่เห็นภาพมันขยายร่างเหมือนกัน...) ความคิดในการเขียนเรื่องนี้ ว่ากันจริง ๆ คือคำถามประหลาด ๆ ว่า "แวมไพร์อยู่ตรงไหนในห่วงโซ่อาหาร" คือแวร์วูล์ฟนี่ดูยังจะอยู่ในห่วงโซ่อาหารกว่านะ แต่คุณแวมกินคนอื่น ไม่ขับถ่ายอะไร ตายไปก็เป็นฝุ่น อยู่ตรงไหนของห่วงโซ่อาหารหว่า ว่าอีกที แล้วคุณแวมหายใจเป็นออกซิเจนกับคาร์บอนไดออกไซด์ด้วยไหม ช่วงก่อน ๆ นี้อ่านหนังสือเกี่ยวกับคนที่พยายามคิดเรื่องนิเวศแนวใหม่ หลักการที่ทุกคนพยายามพรีเซนต์คือโอเค ดาร์วินไม่ได้ผิดนะ แต่ถูกแค่ส่วนเดียว คือมันมี survival for the fittest ก็จริง แต่สภาวะที่ดิ้นรนจนทำลายระบบนิเวศของตัวเองเป็นสภาวะเริ่มต้นของเผ่าพันธุ์เท่านั้น เมื่อเผ่านั้นสามารถปรับได้จนลงตัวแล้ว ก็จะสร้างโยงใยที่สานกับสายพันธุ์อื่นขึ้นมา และเกิดสภาวะอิงอาศัยกันอย่างแน่นแฟ้น ถ้าไม่สามารถไปถึงจุดนั้นได้ โลกก็จะกำจัดเผ่าพันธุ์นั้นทิ้งไป เคยอ่านเจอบอกว่าตอนนี้มนุษย์ก็อยู่ในภาวะดิ้นรนเพื่อปรับให้ลงตัว และถ้าปรับให้ลงตัวไม่ได้ โลกก็จะกำจัดเราทิ้งไปเหมือนกัน อันนี้ก็บอกไม่ถูกว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่มีอีกประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจ คือนักคิดสายนั้นหลายคนจะพูดว่าการคิดแบบ Darwinism (survival for the fittest) มันเป็นเลนส์สีที่ทำให้เรามองโลกว่าเราจะกินใครก็ได้ การมองว่าแข็งแกร่งคือรอด โดยไม่คำนึงถึงประเด็นอื่น ๆ ในการมีชีวิตอยู่ร่วมกัน เช่นความผูกพันในวัฏจักร จะทำให้เราเห็นแก่ตัว ก็ตูแข็งแกร่งที่สุดไง ตูเลยต้องกินพวกเอ็งให้รอด หลังจากที่กิน ๆ เข้าไปมากเข้า ตูก็...อิบอ๋ายแล้ว ทำลายสภาพแวดล้อมของตัวเองไปแล้ว เห็นแก่ตัวมากเกินไปแล้ว นอกจากนั้นความคิดแบบ Darwinism ก็ไม่ได้หยุดแค่ที่การวิวัฒนาการด้วย แต่ได้แผ่หยั่งรากลึกลงไปในความคิดทางสังคม กลายเป็นระบบหลายอย่างที่เรา ๆ ท่าน ๆ อาจไม่ชอบในปัจจุบัน แต่เนื่องจากใส่เลนส์สีนั้นแล้วเลยยอมรับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ความคิดทั้งหมดทั้งปวงนี้ก็เลยทำให้เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะขอรับ ### แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 15:13:20 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 15:10:23 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 15:04:45 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 14:59:45 จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 14:56:35

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบกระทู้ที่พังไป คุณ scottie @ ขอบคุณที่ติดตามเช่นกันค่า^^ คุณ Draconia @ ไม่นะ  มันเป็นไอพอดจิ๋วต่างหาก... ชอบตอนจบที่จิ้นต่อจัง  น่ารักจริง ๆ ด้วย จริง ๆ ก็คิดพล็อตนี้ไว้ลาง ๆ ตั้งแต่ก่อนเขียนถึงว่านปีศาจแล้วละค่ะ  คาดว่าหมักบ่มดีแล้วเลยออกมา อนิธิน @ ขอบคุณสำหรับเพลงเน่อ  นั่นสินะ...ในวันที่พวกเราฉลาดกว่านี้ น้อยหน่า @ ถูกต้อง  ส่งไม้ผลัดให้เด็ก ๆ กันต่อไป น้องเฟย์ @ จับมือให้แน่น ๆ เนอะ^^ ทินา @ หงึก ๆ บางทีอาจจะทะเลาะกันบ้าง  แต่ก็ค้ำจุนกันไปเน่อ :) คุณ LaGooNz @ สังคมมันก็คงเปลี่ยนไป  มีปัญหาอีกแบบตามที่โคเวนบอกแหละ  แต่ก็อยากให้ไปให้ถึงโลกสีทองเรืองรองนั่นน่ะนะ... คุณ maybe @ ค่ะ  ไปด้วยกัน :) คุณวารี @ ขอบคุณที่ติดตามเช่นกันขอรับ สู้ ๆ > < เป้ @ ลองดูเน่อ ^^ จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 15:14:21

ความคิดเห็นที่ 7 อะ...อ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา จบแล้ว เฮ้อ... (ถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก) พี่รู้สึกตัวไหมค่ะว่าเริ่มจะสร้างตัวหายนะเก่งเกินไปแล้ว!! เป็นเรื่องสั้น (จนได้) ที่แหวกแนว (มาก) ดีนะค่ะ ธารชอบที่จะมองความคิด 2 มุม เป็นลักษณะเรื่องราวที่ไม่อาจหาคนผิดได้ อีกอย่างจริงๆแล้วธารเคยคิดแบบพี่ด้วยแหละว่าแวมไพร์มันอยู่ส่วนไหนของห่วงโซ่อาหาร จากคุณ : ธารธารา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 20:40:16 A:124.120.136.130 X: TicketID:254920

ความคิดเห็นที่ 8 (^ ข้างบนตรงนี้มันหาย) รู้สึกดีกับตอนท้ายๆที่คานากับนายีมามีบทบาทมากๆค่ะ เด็กสองคนนี้ดูเป็นแสงเทียนท่ามกลางพายุกระหน่ำให้เีราพอมองเห็นความหวัง ถึงจะเลือนลางไปบ้าง ส่วนถ้ากลัวเทียนดัีบก้คงไม่น่าห่วง เพราะมีคุณพ่อ 2 คนเป็นร่มกันฝนให้อยู่แล้วนี้เนอะ ^ ^ รอเรื่องอื่นๆและเรื่องใหม่ในอนาคตของพี่เสมอนะค่ะ ^ ^ จากคุณ : ธารธารา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 20:41:20 A:124.120.136.130 X: TicketID:254920

ความคิดเห็นที่ 9 เคียวคับ ปาล์มเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้เมื่อตอนเที่ยงคืนนี่เอง ไล่อ่านตั้งกะตอน 1 เลยล่ะ ตามมาเรื่อยๆ จนจบเมื่อเวลาประมาณตี 5 ^^ (ระหว่างนั้นก็แวบทำงานไปด้วยอะไรไปด้วยค่ะ อย่าตกใจนะว่าทำไมอ่านช้าอย่างเน้ 555+) อ่านเรื่องนี้จบแล้วก้รู้สึกดีมากๆ กับงานชิ้นนี้ค่ะ งานของเคียวอ่านแล้วยิ้มออกมาได้ทุกครั้ง ไม่ว่าเรื่องจะมืด จะสิ้นหวัง จะถึงจุดอับขนาดไหน แต่ด้วยอะไรสักอย่าง อาจเป็นภาษา หรือว่าความวางใจในตัวผู้เขียนคนนี้ก็ได้ ที่ทำให้ปาล์มเชื่อว่า หนทางที่เคียวเลือกให้ตัวละครจะงดงามเสมอในทุกครั้ง (พูดดักคอเผื่อไอ้ขอรับไว้ล่วงหน้าค่ะ หึหึ) เรื่องนี้ทำให้ชีวิตมีความหวัง ทำให้มองเห็นเช้าวันใหม่ที่สว่าง และทำให้นึกถึงสิ่งดีๆ ของผู้คนขึ้นมาได้ ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นขนาดยาวที่เปี่ยมด้วยคุณภาพเรื่องนี้ค่ะ รีบพิมพ์ไวๆ น๊า จะรออุดหนุน =>.<= จากคุณ : ปาล์ม. เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 04:54:38

ความคิดเห็นที่ 10 จบแล้ว ดีใจที่จบแบบมีคามหวัง แม้จะไม่เต็มร้อยแต่ก็ยังมีหนทางเป็นไปได้อยู่ ชอบตอนท้าย แม้จะสวรรค์หรือนรกก็ตาม ถ้าไปด้วยกันก็ไม่เป็นไร ^ ^ จากคุณ : T^T (Lastquarter) เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 23:17:18

ความคิดเห็นที่ 11 มีคนจิ้นนัคทากะโคเวน เราขอจิ้นสาวน้อยสองคนละกันนะ ชอบเด็กผู้หญิง น่ารัก~ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนยังไม่จบเลย ถ้าแก้แล้วมีบทส่งท้ายอย่าลืมเอามาลงด้วยนะคะ 110หน้า น่าจะพิมพ์ได้เหมือนกันนะ คงไม่บางไปกว่าอันเซลมา ถึงจะอ่านและนั่งลุ้นมาด้วยตลอด ถ้าพิมพ์ออกมายังไงเราก็จะซื้อเก็บอยู่ดี อ่านงานของพี่เคียวแล้วมัน"โดน"ทุกชิ้นเลย ขอบคุณที่เขียนออกมาให้ได้ติดตามอ่านกันนะคะพี่ปัน (^^) จากคุณ : ratichan เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 53 01:07:01

ความคิดเห็นที่ 12 หายไปพักใหญ่กลับมาเจอตอนจบพอดี ใจหายไปหลายระลอกกับเหตุการณ์ที่ดูเหมือนเดินไปไม่เห็นทางออก ทั้งๆที่ก็เชื่อนะว่าคุณเคียวจะขมวดตอนจบให้ลงท้ายได้อย่างสวยเสมอ แต่ก็อดลุ้น อดใจหายไม่ได้ทุกที จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 23:47:00

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นเรื่องสั้น ขนาดเกือบยาวที่น่าประทับใจจริงๆ ค่ะ จากคุณ : ซาซา (ซาลาสซา) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 53 10:50:35

ความคิดเห็นที่ 14 อ๊ากกกก จบแล้วเหรอเนี่ย คุณลวิตร์คะ ตามอ่านย้อนหลังแต่เปิดลิ๊งค์ที่ 15,16,16.1,17.1 ไม่ได้ค่ะ รบกวนด้วยค่ะ จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 16:25:49