ความคิดเห็นที่ 1 5. รำดาบเสี่ยงตาย (ครึ่งแรก) ลานหน้าป้อมนักล่า เวลาพลบค่ำ ทันทีที่อารมันเดินทางมาถึงหอหน้าซึ่งเป็นอาคารรับแขกของป้อมนักล่า เหล่านักรบที่ยืนคุมทางเข้าออกบอกให้เขาฝากอาวุธไว้ที่โถงหน้าตามพิธีการ แต่นักรบจากเวนไตยกลับกางแขนออกแล้วขยับไหล่ ซ้ำยังหมุนรอบตัวเองทีหนึ่งทำนองว่าเขาไม่มีอะไรติดตัวมาเลย อยากจะเข้ามาค้นดูไหม? ข้างฝ่ายนักรบของป้อมนักล่าหันหน้ามามองกันเอง สุดท้ายคนหนึ่งจึงบอกว่าเช่นนั้นคงไม่เป็นไรหรอก จึงนำทางตัวแทนจากเขาหิมวัตเข้าไปในงานฉลองโดยไม่ได้ตรวจตราให้ถ้วนถี่เลย คราวนี้เทพนักรบไม่ได้นำอารมันไปสู่ลานประลองการต่อสู้แบบเดียวกับที่เขาผจญเมื่อตอนบ่าย และไม่ได้นำอารมันตัดผ่านระเบียงที่ทอดยาวลึกเข้าไปด้านใน กลับเดินลัดออกมายังลานด้านหน้าป้อมนักล่า เมื่อเข้าใกล้บริเวณเขตงาน จึงได้ยินเสียงดนตรีพื้นเมือง และเสียงพูดคุยดังขรม บนลานโล่งเต็มไปด้วยผู้คน ต่างกำลังร้องรำทำเพลง บ้างทานอาหาร บ้างดื่มสุรามณฑาอันเลื่องชื่อจากแดนใต้ หรือกำลังแข่งปามีดสั้น มีทั้งเทพีและเทพนักรบที่บรรจงแต่งกายอย่างอวดสรรพคุณเต็มที่ เทพบุรุษมักจะสวมสัญลักษณ์ประจำเผ่านักล่า เป็นหน้ากากสิงห์ เขากวาง สุนัขป่า อัสดร หรือไม่ก็กระทิง  ไปจนถึงหน้ากากรูปร่างแปลกๆ ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ส่วนเทพีนั้นแม้จะไม่นิยมแสดงสัญลักษณ์ประจำเผ่าแบบฝ่ายชาย แต่อย่างน้อยพวกเธอก็สามารถพกพาอาวุธคู่กายเข้ามาในงานได้ต่างกับเทพบุรุษ ในขณะที่อารมันเดินตามผู้นำทางแหวกผู้คนที่ยืนเป็นกลุ่มๆ อยู่เต็มลาน มีสตรีจำนวนไม่น้อยที่ชะเง้อมองตามอย่างสนใจ แต่ไม่ใช่เพราะด้วยแรงพิศวาส แบบเดียวกับพวกเธอมองเจ้าเผ่ามังกรวาฬา ด้วยรายหลังนั้นโดดเด่น หล่อเหลาชนิดเห็นได้แต่ไกล...แต่เพราะหน้ากากครุฑแลประหลาด รวมทั้งข่าวการผ่านด่านปัญจยุทธเป็นพิรเทพในแบบที่ไม่มีใครคาดฝันชนิดโชคช่วยอย่างมหาศาล และมีบ้างถึงกับคิดว่าบังสูรย์คงอยากให้พิรเทพมีครบห้าคนดั่งโบราณประเพณีจริงๆ ถึงได้หลับหูหลับตาเลือกอารมันเสียเช่นนั้น แม้เผ่าเทพนักรบจะไม่ได้รวมกันเป็นกลุ่มก้อนจนตั้งเป็นดินแดนเป็นของตัวเอง ทว่าแต่ละเผ่ามีอิสระเป็นเอกเทศ และไม่จำเป็นต้องอยู่ใต้อาณัติของเทวาทิศในตระกูลใด ยกเว้นก็ต่อเมื่อมีคำสั่งโดยตรงจากโลกาธิบดีเท่านั้น เพราะการที่รักอิสระนี่เองทำให้เหล่าเทพนักรบจึงตั้งรกรากกระจายตัวกันอยู่รอบบุราทิศ ส่วนเผ่าที่มีความสำคัญนั้นรวมกลุ่มอยู่ทางทิศเหนือในขุนเขาทั้งห้า คือ ทิวเขาเกือกม้า ผาจามรี หุบหมาป่า เขาเศวต และ ผาพญาครุฑ หลังจากโลกาธิบดีในยุคก่อนประกาศโองการให้เทพนักรบจัดงานปัญจยุทธเป็นครั้งแรก ครั้นเมื่อได้ผู้นำที่เป็นที่ยอมรับเผ่านักรบทั้งหมดจึงกลายเป็นสังคมแบบเกื้อกูล แม้บางครั้งจะเกิดการทะเลาะวิวาทหรือขัดแย้งกันบ้างทว่าก็มีความสนิทชิดเชื้อราวทุกเผ่าเป็นเฉกเช่นพี่น้องร่วมรบ ดังนั้นแม้อารมันจะผ่านด่านมาแบบโชคช่วยแค่ไหน แต่ผ่านก็คือชนะ! ต้องมาไต่ถามชื่อเสียงเรียงนามกันสักหน่อย... เมื่อฝ่ายเจ้าภาพเดินนำมาแขกผู้มาเยือนผ่านบริเวณคึกคักของงานเลี้ยงที่เตรียมอาหารต้อนรับแขก มาถึงยังบริเวณสนามหญ้าที่อยู่ถัดออกมาไม่ไกล มีผู้คนยืนชุมนุมกันอยู่บนลานอยู่แล้วคล้ายกำลังรอคอยเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างใจจดจ่อ บัดนั้นอารมันจึงรู้ตัวว่าเสียทีเดินเข้ามาในกับดัก แต่กระนั้นก็ยังแสร้งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ไม่รู้ไม่ชี้ ทันใดเมื่อช่อมาลัยถูกโยนลงมากลางลานที่ชุมนุมกันเมื่อครู่ ผู้คนในลานต่างแตกฮือออกไปคนละทิศทาง แม้แต่เทพนักรบที่เดินนำมาเมื่อครู่ยังกระโดดฉากออกไปอีกทางหนึ่งเหมือนกับนัดแนะกันไว้ก่อน อารมันที่เดินตามหลังจึงมองเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้าไม่ถนัดนัก ชายหนุ่มจึงยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหนทั้งสิ้น หากคนที่อยู่โดยรอบกลับกระโดดหนี จึงช่วยไม่ได้เลยที่ทำให้เขาตกเป็นเป้าหมายที่เห็นเด่นชัด ฉะนั้นเมื่อมีผู้โยนสิ่งของมาให้ อารมันจึงยื่นมืออกไปรับโดยสัญชาตญาณโต้ตอบ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 53 00:22:15 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 22:24:57

ความคิดเห็นที่ 2 “โอ...น้องชายเจ้านี่ช่างกล้าหาญจริงๆ” ชายคนหนึ่งที่ยืนใกล้ที่สุดพูดขึ้น พลางตบไหล่อำลา อารมันที่เพิ่งรับช่อดอกไม้ยืนงง ยังไม่ทันจะเอ่ยถามว่านี่มันคือเรื่องใดกัน เสียงเรียกชื่อตนก็ดังขึ้นจากผู้คนที่แหวกออกเป็นแนว “เจ้าหัวรัง...อ้อ...ท่านอารมัน! อา นึกไม่ถึงว่าท่านจะมาจริงๆ” เสียงใสๆ ทักขึ้นอย่างประหลาดใจ นักรบแห่งผาพญาครุฑมองสลับไปมากับผู้คนที่จ้องมองเขาเขม็ง แต่ไม่ใช่ด้วยสายตาชื่นชมเพราะบางคนกำลังสวดมนต์ให้เขาด้วยซ้ำไป กับมองสลับไปที่ท่านมือปราบสาวที่ยืนกอดอกคอยทีอยู่บนลานกว้าง พร้อมกับพี่ชายอีกสองคน คือ บาลาน กับ บาอิน โจทก์เดิม...เขากลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก พลางฝืนยิ้ม “อา...นี่มันเป็นง่า...ความเข้าใจผิด เฮ้ยยยยย!!!!!” คำหลังชายหนุ่มร้องเสียงหลงเพราะผู้ที่อยู่ในลานต่างทั้งดันทั้งผลัก บางคนเกือบใช้เท้ายันด้วยซ้ำไปเพื่อให้อารมันขึ้นไปบนลานโล่งก่อนที่จะกล่าวปฏิเสธจนชายนักรบแทบหัวคะมำ อารมันยังอยู่ในชุดประจำเผ่ารุ่มร่าม เขามองซ้ายที ขวาทีเหมือนจะหาคนช่วย แต่เมื่อมองไปทางใด ทางนั้นก็หันหน้าหนี เจ้าตัวยกมือเกาหลังคอ บ่นพึม แต่ในที่สุดก็เดินเข้ามาในลานหญ้า โยนดอกไม้ไปทางหนึ่ง แล้วเอามือกอดอกอย่างหัวเสีย “เอ้า...ข้ามาแล้วอย่างไร” บาลานหันไปพยักเพยิดกับน้องสาว จากนั้นเสียงดนตรีพื้นเมืองเริ่มบรรเลงเพื่อเพิ่มความครึกเครื้นให้งานฉลอง บุษบรรณควงดาบเล่นไปมาอย่างชำนาญ “พี่ใหญ่ให้ข้ารำดาบกับเจ้าเพลงหนึ่ง” บุษบรรณพูด “ข้าเป็นน้องที่ดีจะให้ข้าไม่ทำตามได้อย่างไร?” จากนั้นเธอพุ่งปลายดาบสั้นมาทางอารมัน ชายหนุ่มผวา กระโดดถอยหลังทำท่าจะโกยหนีแต่ก็ถูกคนรอบวงยันกลับมาอยู่ที่เดิม “เอ่อ..ความจริงท่านหัดเป็นน้องอกตัญญูบ้างก็ไม่เลวนะ” นักรบแห่งเวนไตยหาทางรอด “อย่ากลัวเลยนี่ไม่ใช่อาวุธที่ข้าถนัดนัก แล้วข้าก็ไม่ได้รำดาบมาตั้งแต่อายุสิบสี่แล้ว” “ไม่เป็นต่อไปก็ไม่มีใครว่าท่านมือปราบหรอก” เขายิ้มแยกเขี้ยว “รับไป! ท่านอารมัน” บาลานตะโกน โยนของสิ่งหนึ่งให้แก่ชายหนุ่ม เป็นเวลาเดียวกันกับที่เสียงกลองดังขึ้นพอดิบพอดี อารมันคว้าอาวุธกลางอากาศ ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย...เพราะบุรุษที่เข้ามาในงานฉลองบังคับให้วางอาวุธไว้ที่โถงด้านหน้า เขาใช้อาวุธเดียวในมือขวางทางดาบสั้นที่บุษบรรณสะบัดมือโจมตีโดยไม่กล่าวเตือนล่วงหน้า เสียงปะทะของอาวุธส่งเสียงดัง อารมันกระโดดหลบ พลางมองมีดสั้นเล่มเล็กในมือตน “พวกท่านพี่น้องนี่ช่างยุติธรรมดีจริง!” เขาโวย แต่บุษบรรณไม่ฟังเสียงเธอกระโจนเข้าโจมตีราวกับโกรธแค้นฝ่ายตรงข้ามมาเป็นแรมปี บุษบรรณถือดาบสั้นทั้งสองเล่มอย่างชำนาญ นักรบจากผาครุฑได้แต่หลบเลี่ยงหนีไปรอบๆ ในตอนนี้คนรอบวงต่างเริ่มพนันขันต่อว่าเทพเวนไตยจะยืนรอดไปจนเพลงจบหรือไม่ หรือจะกลายเป็นเป้าเคลื่อนที่เสียก่อน ทันใดนั้นสาวนักรบเขวี้ยงดาบสั้นเข้าหาอารมัน เขาก้มตัวหลบอย่างฉับไว แต่ทว่าใบดาบของบุษบรรณพลันพุ่งเข้าหาพวกที่ยืนส่งเสียงสนับสนุนอยู่ด้านหลัง แรงกำลังเวทของดาบสั้นแห่งภูระเกี่ยวเสื้อผ้าของชายคนหนึ่งลอยกระเด็นหวือไปปักคาอยู่บนต้นไม้ อารมันหันหลังไปมองด้วยความหวาดเสียว “นี่ท่านมือปราบตั้งใจจะฆ่าข้าหรือไง?” “ระวังให้ดี” เธอรับดาบที่พี่ชายส่งมาให้จากนอกวง อารมันร้อง “นี่ข้าไปทำอะไรให้พวกท่านโกรธมากหรือนี่?” แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 53 00:31:56 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 53 00:29:16 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 22:27:43

ความคิดเห็นที่ 3 “ก็ใครว่าข้าจะรำดาบกับท่านอารมันธรรมดาๆ ล่ะ?” บุษบรรณเอ่ยแทรก พลางจู่โจมเข้ามาอีก อารมันตั้งท่ารับด้วยมีดสั้นอย่างทุลักทุเล แล้วจึงฉากหลบออกไปอย่างว่องไว แต่กลับชนกับชายสองคนที่มาขวางไว้อย่างรู้ทัน บาลานกับบาอินนั่นเอง “เพลงยังไม่จบเลย ท่านอารมัน...ข้าเกรงว่าท่านคงยังไปไหนไม่ได้” “อ่า...ข้าบังเอิญมีธุระด่วน...” ตัวแทนจากผาครุฑแถดื้อๆ ทำท่าจะเดินแหวกวงล้อมคนดูออกไป แต่แล้วก็โดนใครคนหนึ่งจับเสื้อคลุมตัวนอกรุ่มร่ามจากด้านหลัง จากนั้นเขาก็โดนบาอินจับเหวี่ยงกลับเข้ามาในลาน ในวาระนั้นอารมันเห็นด้วยหางตาไวๆ ว่าปลายดาบเล่มหนึ่งกำลังฟันลงมา ด้วยสัญชาตญาณอารมันรีบล้มหลบยอมสละเสื้อตัวเขื่องของตนเอง ปลายดาบสั้นของบาลานจึงฟันได้แค่เสื้อคลุมสีน้ำตาลของอารมันเท่านั้น ขนแกะบนเสื้อกระจุกหนึ่งหลุดกระจุยปลิวว่อนกลางอากาศ ยามเมื่อไร้เสื้อคลุมตัวหนา จึงเห็นว่าเครื่องแต่งกายตัวในของอารมันคือเสื้อพื้นสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ กลางหลังปักด้วยลวดลายคล้ายปีกวิหคประจำเผ่าเวนไตย ทำให้ตัวแทนจากผาครุฑคล่องตัวมากกว่าเดิม บาอินทุ่มเสื้อขนแกะลงกับพื้นอย่างหัวเสีย พยักหน้ากับน้องชาย และวิ่งปรี่เข้ามาพร้อมกัน ในทันใดนั้นอารมันเอียงตัวหลบดาบสั้นที่นักรบทั้งสองจู่โจมออกมาได้อย่างฉิวเฉียด ทั้งสองพี่น้องมองหน้ากันนิดหนึ่งเมื่อพบว่าตนเองกำลังฟาดใส่อากาศ ทั้งคู่ต่างก็ไม่เข้าใจเช่นกัน...เขาทั้งสองพอจะมองออกว่าอารมันผู้นี้ไม่ใช่นักรบธรรมดาชั้นสามัญอย่างที่เจ้าตัวกล่าวอ้าง แต่ที่ไม่เข้าใจคือเหตุใดอารมันจึงชอบหลีกเลี่ยงการปะทะราวกับไม่อยากให้ผู้อื่นรู้พละเวทของตน หลังจากนั้นแม้บาอินและบาลานจะร่วมมือกันเพียงใด ก็ไม่สามารถฝากรอยแผลกระทั่งรอยฟกช้ำให้แก่ชายนักรบจากเขาหิมวัตนี้แม้แต่น้อย “เดี๋ยวก่อน! ข้าไม่ต้องรำดาบกับพวกท่านนี่” อารมันร้องพลางยกมือขึ้นห้ามพี่ชายทั้งสองของบุษบรรณ “ถูกต้อง!” บุษบรรณตอบรับ ก่อนจะตวัดดาบสั้นในมือทั้งสองพลันมาร่วมวงศ์ไพบูลย์กับพี่ชายด้วย แต่แล้วในขณะนั้นเองอารมันกลับถูกพละเวทกระแทกใส่โดยแรงอย่างไม่ให้รู้ตัวก่อน เขาล้มแบบคว่ำหน้าลง ล้มฟาดลงบนลานท่ามกลางความตกใจของทุกคน ด้านหนึ่งของลานหญ้าผู้คนแตกฮือออกเป็นทาง จากนั้นร่างสูงใหญ่ของหัวหน้าเผ่าคารูณและกลุ่มลูกเผ่าตัวโตก็ปรากฏกายขึ้นด้านหนึ่ง บาอินกับบาลานหันขวับไปทางผู้มาใหม่และมองด้วยสายตาตำหนิ เพราะเห็นว่าเทพจากผาจามรีทำไม่ถูกต้องเพราะในงานเลี้ยงนี้ห้ามไม่ให้ใช้เวทคาถา โดยเฉพาะในช่วงคัดเลือกพิรเทพ...แต่เมื่อจะขยับตัวทั้งสองก็ถูกลูกเผ่าของผาจามรีก้าวเข้ามาประชิดตัวและรวบมือทั้งสองเอาไว้ พร้อมกับจ่อโลหะปลายคมกริบไว้ที่คอ “พวกเจ้าบังอาจละเมิดกฎหรือ?” บุษบรรณตวาด จากนั้นศนิกะและลูกเผ่าจึงเดินเข้ามาในลาน เขาค้อมตัวให้แก่บุษบรรณอย่างงดงามราวกับไม่ได้ทำความผิดใดๆ “ข้าเห็นว่าแม่นางบุษบรรณอยู่ที่นี่ นานไปท่านยิ่งสวยขึ้นทุกวัน...โปรดให้เกียรติรำดาบกับข้าสักเพลงได้หรือไม่?” เทพีแห่งทิศเหนือจ้องมองอีกฝ่ายราวกับกินเลือดเนื้อ แต่ดูเหมือนใบหน้าของเจ้าเผ่าคารูณก็เหมือนกับเนื้อหนังที่สามารถทนทานอากาศหนาวได้อย่างไม่ยี่หระ “ปล่อยพี่ชายข้าเดี๋ยวนี้!” เธอกล่าวพลางยื่นดาบสั้นจ่อไปตรงหน้าฝ่ายตรงข้าม “ข้าปล่อยแน่หากเจ้ายอมรำดาบกับข้าสักเพลง” ศนิกะต่อรอง บุษบรรณมองตอบด้วยสายตาวาวโรจน์ “ทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 53 00:35:19 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 53 00:34:29 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 22:50:14 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 22:30:15

ความคิดเห็นที่ 4 นักรบจากผาจามรีไม่ตอบความ เขายืดแขนทั้งสองข้างออกช้าๆ เพียงชั่วครู่ผู้ใต้บังคับบัญชาจึงนำดาบสั้นอีกสองเล่มมาส่งให้ถึงมือ จากนั้นมันก็ตวัดควับๆ ปลายอาวุธสะท้อนแสงคบเพลิง... “เชิญเจ้า...” ว่าจบมันก็โค้งกายลง แต่แล้วเมื่อยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้น เสือนักรบผู้เจ้าเล่ห์ก็ชิงตวัดดาบในมือออกไปก่อน หากบุษบรรณเองก็ไม่ใช่เทพนักรบชั้นธรรมดาเธอเบี่ยงกายหลบอย่างรู้ทันพร้อมกับปัดใบดาบของศนิกะกระเด็นไปอีกทางหนึ่ง และจู่โจมสวนกลับไปในทันที เพียงแค่การลงมือแค่ดาบแรก ท่านมือปราบก็ตวัดเอาชายเสื้อด้านข้างของเจ้าเผ่าคารูนขาดเป็นทาง ศนิกะผงะ เสียววาบก้มลงมองชายเสื้อตนเองด้วยสายตาตื่นตะลึง แต่แล้วก็หัวเราะลั่น “ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...อย่างนี้สิ ถึงจะเหมาะเป็นเทพีของข้า!” “ฝันไปเถอะ ไอ้บ้า!” บุษบรรณตวาด เริ่มเอาจริงเพราะฉุนขาด...จากนั้นแม้แต่ใครก็คาดคิดไม่ถึงเมื่อหญิงสาวที่ตัวเล็กบางกว่าอีกฝ่ายประมาณครึ่งหนึ่ง กลับเป็นฝ่ายรุกไล่โจมตีจนศนิกะแทบตั้งรับไม่ทัน “สันทะ นายัก!” เขาร้องเรียกกองหนุน จากนั้นร่างของชายนักรบอีกสองคนก็เข้ามาร่วมวง “พวกแก!” บาอินและบาลานร้องขึ้นพร้อมกัน ต่างคิดว่าต้องเรียกเวทคาถาต้องยอมฝืนกฎเพื่อมาปราบเจ้าพวกนี้แล้ว หากทว่าลูกเผ่าตัวโตของศนิกะจู่ๆ กลับสามัคคีเฮโลกันหกล้มแบบเอาหน้าฟาดพื้นดังโครมพร้อมกัน ส่งเสียงดังสนั่น “โอ! นั่นคือขาของพวกท่านหรือ? ข้านึกว่าเป็นขาหมา เอ้ย! ม้าเสียอีก” ว่าแล้วคนพูดก็ขยับกายลุกขึ้น ท่ามกลางความแปลกใจเพราะผู้ที่เพิ่งยืดกายขึ้นแล้วทำท่าบิดเอวไปมาอย่างน่าหมั่นไส้นั้นคือผู้ที่เพิ่งโดนเวทของนักรบเผ่าคารูณไปหมาดๆ นั่นเอง “...ดวงจันทร์ยังไม่พ้นยอดเขาเลย เมากันแล้วหรือ? ตัวใหญ่แต่ทำไมคออ่อนขาอ่อนกันนักเล่าขอรับ” อารมันเอียงคอถามนักรบเผ่าคารูณที่นอนเค้งอยู่บนลาน “แก!” ผู้ที่ถูกอารมันดึงจับข้อเท้าไว้จนเสียหลักล้มลง หันมาแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะหยิบดาบที่ซ่อนเอาไว้แล้วฟาดฟันใส่ชายหนุ่มพร้อมกัน อารมันเตรียมเผ่นหลบตามถนัด แต่ทว่าทันใดนั้นผู้ที่ออกดาบขวางทางอาวุธของผาจามรีกลับเป็นบุษบรรณที่กระโจนเข้ามาช่วย “เจ้าไปสิ!” เธอตวาด “พวกนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง ข้าอยากสั่งสอนพวกมันมานานแล้ว” แต่อารมันไม่ได้ไปตามคำขอของหญิงสาว “พวกมือปราบนี่ชอบผิดคำพูดหรือขอรับ?” เขากล่าวถาม ขณะที่เธอวาดดาบออกไปจนนายักและสันทะถอยออกไปตั้งหลักใหม่ “อะไรนะ!” บุษบรรณร้องถาม พลางสงสัยว่าเจ้าหัวรังนกพูดบ้าอะไรกัน “เพราะท่านบอกว่าจะรำดาบกับข้าจนเพลงจบ และนี่ก็ยังไม่ได้ถึงครึ่งหนึ่งเลยนะขอรับ” น้ำเสียงมีแววตัดพ้อเล็กน้อย บุษบรรณหันมามองอย่างไม่เข้าใจ ชั่วเวลานั้นนายักจึงอาศัยช่องว่างวิ่งปรี่เข้ามา เมื่อหญิงสาวหันกลับไปก็พบว่านักรบจากผาจามรี เข้ามาเกือบประชิดตัวแล้ว   ***** คุยกันท้ายบท: คนเขียนขออนุญาตสั่ง cut นะคะ...งานนี้ใครที่เสี่ยงตายกันแน่รออ่านครึ่งหลังนะคะ (ใครชอบบทแอ็คชั่น ต้องติดตาม) ช่วงท้ายมีการแง้มประวัติและที่มาของอารมันนิดๆ ด้วยค่ะ ปล.ก่อนไปยินดีกับนักกีฬาไทยนะคะ ว่าแต่ 4x100 นี่มันบีบหัวใจจริงๆ (ทั้งหญิงและชาย) ปล.2: ป่านนี้แล้วขออนุญาตโฆษณาให้หนังสือตัวเองได้หรือไม่?  หนังสือเล่มหนึ่งและเล่มสองของชุดเรื่องนี้ทางบก.เขาจัดแพ็คขายเป็นคู่ (นึกถึงแพ็คขวดน้ำอย่างไรชอบกล - -“) บรรจุลงในกล่องค่ะ เราเห็นแต่ในรูปที่ลงเว็บของสนพ.นะคะ ไม่รู้ว่าหน้าตาของจริงเป็นอย่างไร ว่างๆ (เมื่อไหร่เนี่ย) กะจะไปสอยมาสักแพ็คหนึ่ง << ชาตินี้อาจทำได้แค่ครั้งเดียว เหอ...เหอ... แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 23:04:02 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 23:01:55 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 22:37:13

ความคิดเห็นที่ 5 รำดาบช่วยกันสู้ดีกว่ารำดาบสู้กันเองใช่ไหมล่ะอารมัน ว่าแล้วก็นึกถึงเพลงกระบี่สุรางคนางค์ (ชื่อนี้หรือเปล่านะ) ในมังกรหยก แต่คงไม่มีทางเกิดภาพเช่นนั้นได้หรอก... อยากเห็นกล่องค่ะ (กำลังพยายามหาหน้าที่ว่า แต่ยังไม่เจอ) แต่ที่ตอนนี้ก็มีครบทั้งสองเล่มแล้ว คงได้แต่ยลโฉมเท่านั้น ที่จริงคิดว่าน่าจะรอครบสี่เล่มก่อนท่านทำ box set ทีเดียวดีกว่านะคะ จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 00:43:34

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจบแล้วรู้สึกเสียดาย...ว่าทำไมคนเขียนต้องกั๊กเอาไว้ด้วย กำลังสนุกเลยนะเนี่ย ภาคนี้บรรยากาศดูจะแปลกไปจากสองภาคก่อน เหมือนจะเน้นความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครมากขึ้น ทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวากันดีทีเดียว หรือจะเป็นธีมของภาคนี้อย่างที่บอกเอาไว้แล้ว หนังสือจัดแพ็คคู่แล้วหรือครับ ไม่รอแพ็คสี่ทีเดียวเลยหรือ หรือว่า บก. เขากลัวคนเขียนจะให้รอนาน 555 ขอแซวแค่นี้ก็แล้วกันนะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 01:02:54

ความคิดเห็นที่ 7 กำลังสนุกเลย...... ถือว่าอารมัน ทำคะแนนนิยมขึ้นมา อย่างน้อยก็อยู่ฝ่ายบุษบรรณ ล่ะ:) จากคุณ : บุษบรรณแฟนคลับ (GTW) เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 08:20:29

ความคิดเห็นที่ 8 หาที่ผิดไม่เจอ... โว้เย~! กะลังมันเลยง่ะ, มาลงตอนต่อไปไวๆ น้า ^^ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 12:59:36

ความคิดเห็นที่ 9 คุณน้องเคจ: เออ...เรื่องชื่อของกระบี่พระ-นางในเรื่องมังกรหยก พีก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนุ (^ ^") ส่วนหน้าตาของ box set นั้น (โห...คำหรูดีจัง ขอยืมไปเรียกใช้บ้างนะคะ) ลองจิ้มเข้าไปดูใน my block ของพี่ก่อนก็ได้ค่ะ, สงสัยพี่คิดว่าแต่ละเล่มมันหนา (มาก) ขายยาก (เขาว่า) ต้องเอา box มาล่อกระมัง (มั้ง) ก็...ถือเสียว่าเป็นการจบภาค 'เด็ก' (ศิษย์เอกจอมเทพ) ไงคะ ส่วนภาคต่อไปที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ค่อยมาคิดมาทำกันใหม่ คุณ zoi: ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำแนะนำเนอะ, ข้อนี้อาจเกิดจากสองสาเหตุ หนึ่งคืออาจเกิดจากธีมของภาคที่คุณตี๋ว่า (ในอีเมลที่คุยกัน) กับ 'อายุตัวละคร' ภาคนี้มีให้เล่นได้เยอะกว่า รวมทั้งป๋ายังไม่ออกดังนั้นจึงไม่ถูกรัศมีดาราแกกลบหมด อีกอย่างหนึ่งคือ เป็นการลองฝึกเขียนอย่างที่ บก. เขาติงมาตั้งแต่ภาคแรก แต่จะทำได้อย่างที่ตั้งใจหรือไม่ ต้องลองดู... รอทีเดียวสี่เล่มมันคงนานมาก ทางโน้นเขาคงอยากช่วยยอดขายค่ะ ก็...ว่ากันไป เราขอเขียนอย่างเดียวก็แล้วกัน คุณ GTW: แฮ่ม..อารมันเริ่มมีแต้มสะสมล่ะ! คุณ Pollux ^.^: เพราะ preview กับ แก้ไขซ้ำไปหลายรอบค่ะ, ไม่ใช่ว่าจะดีขึ้นหรอกค่ะยังมีคำหล่น ตก ผิด หาย เพียบ เลย จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 21:22:12

ความคิดเห็นที่ 10 อีตาอารมันไว้ใจไม่ได้ จะมาทำตีซี้รำดาบช่วยแฝงจีบป่าว ย้าก วาฬาจีบมาตั้งนานน้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 01:19:14

ความคิดเห็นที่ 11 โพสต์ได้เสียที หลังจากที่ได้แต่แจกกิ๋ฟ เหอๆ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 53 16:50:17 จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 16:43:48

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ทันแล้วพี่ท่าน ข้าพเจ้าไปซื้อมาเรียบร้อยแล้ว อ่านไปก็นึกออกว่าทำไมถึงจำได้ว่าโคตรหมั่นไส้+เกลียดหัสรังสี เพราะภาคนี้ก็ดูปกติดีชะมัด ส่วนรามิตก็ดูเป็นหนุ่มน้อยใสซื่อคิขุอาโนเนะขึ้นมาจากความทรงจำเบลอๆ(อ่านนานจนลืม) พูดแล้วก็อยากอัดหัสรังสีจังเลย จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 53 21:59:37

ความคิดเห็นที่ 13 ง่า โดนคุณรัน แซวได้ไง นี่ อุตส่าห์พับเพียเรียบร้อย นั่งฟังเล่านิทาน เชียว อย่าๆๆๆๆ มาต่อว่าข้าน้อย มิฉะนั้น อาจ มีงอน ย้อนกลับไป ตั้งแต่ตอนที่ 1 แล้ว เริ่มแซว ก็ได้ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 53 21:02:01