เนื้อแดดเดียว

ผมไปเยี่ยมบ้านของเพื่อนที่เคยร่วมงาน  ในช่วงวันเสาร์ – อาทิตย์    บ้านของเพื่อนอยู่ไกลมาก  จากอำเภอหล่มสักไปตามเส้นทาง หล่มสัก-ชุมแพ  เส้นทางที่จะเชื่อมต่อกับภาคอีสาน  เกือบถึงสะพานห้วยตอง  อันสะพานห้วยตองนี้มีลักษณะเด่นที่ผมยังไม่เคยเห็นลักษณะนี้ที่ใดเลย  

            กล่าวคือ เป็นสะพายที่เชื่อมระหว่าเขาสองลูก  เป็นสะพานที่ค่อนข้างยาวเอาการที่พิเศษกว่าที่อื่นก็คือเป็นสะพานที่มีโค้งอยู่กลางสะพานเหมือนรูปพระจันทร์เสี้ยว   บริเวณที่เป็นส่วนเลี้ยวโค้งนี้สูงจากพื้นมากเพราะข้างล่างเป็นหุบเหว  

          มีคนเขากล่าวว่า ถ้าเราไปยืนตรงจุดนั้นเทน้ำลงไปข้างล่างสักแกลลอน  น้ำจะไม่ตกลงไปถึงพื้นข้างล่างเพราะเพราะความสูงและเป็นช่องลม   ลมจะตีน้ำกระจายเป็นละอองน้ำไปหมด  

           หมู่บ้านที่เป็นจุดหมายปลายทางผมอยู่ไปทางทิศใต้ของสะพานแห่งนี้ไปตามลำธาร  ห่างไปประมาณ 5-6 กิโลเมตรเห็นจะได้   แยกจากถนนหลวงสายหล่มสัก-ชุมแพ  เข้าไปจนติดเชิงเขา  เข้าไปตามทางลูกรังเต็มไปด้วยหลุมบ่อ เข้าไปประมาณ 7 กิโลเมตร เราต้องเดินเท้าต่ออีกไม่เกิน 3 กิโลเมตร   ระหว่างที่เดินไปตามเนินเขา  เป็นไร่ร้างที่ถูกละทิ้งแล้ว   จะเป็นด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบได้  พื้นที่หลายไร่ แต่จะกี่ไร่ ผมคำนวณไม่ถูก ลักษณะคล้ายเป็นพื้นที่ทำนาดอนมาก่อน  บัดนี้กลายสภาพเป็นป่าหญ้าคา  หลายแห่งถูกครอบครองด้วยป่าสาบเสือ  มีต้นไม้ป่านานาชนิดกำลังชูยอดขึ้นสูงแข่งกับหญ้าคา   ผมคิดว่าหากทิ้งไว้ตามธรรมชาติอย่างนี้สัก 5 - 10 ปี บริเวณนี้คงเป็นป่าที่ค่อนข้างสมบูรณ์เพราะสภาพแวดล้อมเอื้ออำนวยให้ต้นไม้ป่าเจริญเติบโตได้เป็นอย่างดี    

         ผมคิดเลยไปว่า...ความจริงแล้ว  เราไม่จำเป็นต้องรณรงค์ในเรื่องการปลูกต้นไม้ก็คงได้   หากเพียงแต่ดูแล และไม่ไปเผาทำลาย ลูกไม้ที่งอกขึ้นมาใหม่  เพราะธรรมชาติจัดการตัวเองอยู่แล้ว    แต่การที่ป่าหมดป่าก็เพราะคนต่างหากที่ทำลาย  ตัดแล้วไม่ปลูกทดแทน  หรือไม่ก็รุกป่าเพื่อทำไร่  

           เมื่อใกล้หมู่บ้านเข้าไป  สภาพแวดล้อมก็เปลี่ยนไปเป็นนาดอน  และสวนผลไม้  ผลไม้ยอดฮิตของที่นี่คือมะขามหวาน  กล่าวกันว่า  ที่เพชรบูรณ์  โดยเฉพาะที่อำเภอหล่มสัก  เป็นมะขามที่มีรสชาติดีที่สุด  อยากจะพูดว่าดีที่สุดในโลกคงไม่ผิดนัก  เพราะแม้จะนำพันธุ์ไปปลูกที่ไหน ๆ  ก็ตาม ในประเทศไทย รสชาติจะเปลี่ยนไป ไม่หวานฉ่ำเหมือนที่นี่    อาชีพของคนที่หมู่บ้านนี้   นอกจากทำไร่  ทำนาดอน  ทำสวนมะขามหวานแล้ว   การหาของป่าล่าสัตว์รู้สึกจะเป็นเรื่องธรรมดาสามัญของคนที่นี่   หมายังคงเป็นเพื่อนของคน ในฐานะ หมาล่าเนื้อแต่เนื้อในที่นี้คงไม่ใช่เนื้อสมัน    เพราะหาไม่ได้แล้ว   ส่วนใหญ่ก็ จะเป็นกระต่ายป่า  ที่ยังพอหาได้บ้าง  แย้  โชคดีอาจได้ตะกวด หรือตัวเงินตัวทองที่ชาวบ้านเรียกว่า “เอี้ย” และสัตว์เล็กอื่น ๆ แล้วแต่จะพบ  และเป็นอาหารได้  

        เมื่อถึงบ้านของเพื่อน    ก็เลยเที่ยง ความรู้สึกหิว เริ่มคุกคาม เมื่อนั่งพักได้ครู่เดียว  น้ำในขันโอ (คือภาชนะที่สานด้วยไม้ไผ่  มีลักษณะคล้ายกับขันน้ำขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 25 เซนติเมตรเห็นจะได้  สูงประมาณ 20 เซนติเมตร์ทาด้วยน้ำรักหรือยางรักผสมชาด ) ในโอบรรจุน้ำฝนเย็นชื่นใจไม่ต้องง้อน้ำแข็งเลย  มีขันใบเล็กลอยอยู่ถูกนำมาตั้งรับรอง  น้ำฝนรสชาติหวาน  หวานจริง ๆ นะครับรสชาติต่างไปจากน้ำดื่มที่ต้องซื้อในห้างราคาแสนแพง  กลั่วคอแก้คอแห้งเป็นอย่างดี  พอบรรเทาความหิวไปได้บ้าง  
   
        พ่อของเพื่อนยกเหล้าขาวออกมาตั้ง  โอ้โฮ..นี่จะว่ากันแต่วันเลยเชียวหรือนี่เพิ่งบ่ายเท่านั้นเอง  ......แน่นอนเป็นเหล้าขาวที่ต้มกันเองในหมู่บ้าน    บอกว่านี่แหละภูมิปัญญาชาวบ้านป่า   ใสเป็นตาตั๊กแตน   อาของเพื่อนบอกว่าหยดยาฆ่าหญ้าตามสูตร  เมาเร็วดี….ผมปฏิเสธด้วยคำพูดที่คิดว่านุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะสรรหาได้ในขณะนั้น   เพราะชาวชนบทนี่เป็นที่รู้กันว่าการที่ปฏิเสธไม่ดื่นร่วมจอก   ถือว่าไม่ให้เกียรติ  อาจจะถึงกับเป็นการดูถูกกัน   แต่หลังจากที่ผมต้องลงทุนไหว้แล้วไหว้อีกอ้างความจำเป็นต่าง ๆ นานา  ข้ออ้างที่ดีที่สุดก็เรื่องสุขภาพนั่นแหละครับ  สังเกตว่าเขาคงไม่ถือสาอะไร   แต่ผมอดกลืนน้ำลายไม่ได้    เฮ้อ…หยดลงไปทำไม…ยาฆ่าหญ้า    

         ปลาเค็มทอด  ถูกยกมาวางเป็นอันดับแรก นัยว่าเป็นกับแกล้ม  ผมหยิบเข้าปาก   อืม....กรอบและหอมดีเหลือเกินเพราะเพิ่งทอดเสร็จใหม่ ๆ แต่...แหม  เค็มจัง  ก็คงเป็นธรรมดาของชาวบ้านชนบทเพื่อจะได้เก็บเป็นเสบียงกรังไว้ได้นาน  ๆ   แว่วเสียง ฉ่า...ดังออกมาจากในครัว  พร้อมกับกลิ่นที่หอมโชยออกมา  ยั่วน้ำลายเหลือเกิน   ไม่นานนักเนื้อแดดเดียวทอดหอมกรุ่นก็ตามมา   อันนี้ค่อยยังชั่วหน่อย   เพราะไม่กล้าดื่มเหล้าขาวภูมิปัญญาท้องถิ่น  จึงต้องและเล็มกับแกล้มไปพลาง ๆ พอแก้หิว  รอจนกว่าอาหารกลางวันจะพร้อม เนื้อนุ่ม หอม แม้จะเค็มไปบ้างแต่ก็อร่อย  แต่จะอร่อยกว่าอาหารประเภทเนื้อย่างเนื้อทอดที่ในเมืองหรือเปล่า  คงจะเปรียบเทียบไม่ได้  เพราะอาหารประเภทเนื้อวัวและสัตว์ใหญ่นี่ผมงดมานานแล้ว  จะมีบ้างก็คงเป็นพวกเนื้อไก่และปลาที่ยังคงกินเป็นปกติ    แต่ครั้งนี้  ความหิวมันเรียกร้องช่วยไม่ได้จริง ๆ  ซัดเข้าไปหลายชิ้นเชียวละ

          ขณะนั้น…ผมสังเกตเห็นน้องหมาหลายตัวมาป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่บริเวณนั้น สองสามตัวถูกตัดแต่งใบหู  บางตัวข้างเดียว  บางตัวทั้งสองข้างเลย  บางตัวยิ่งกว่านั้น  โดนตัดหางด้วย  ผมอดขำไม่ได้  นึกถึงการตัดแต่งใบหูของหมาพันธุ์โดเบอร์แมน และการตัดหางในน้องหมาพันธุ์พูดเดิ้น สงสัยว่าชาวบ้านแถบนี้นิยมการตัดแต่งใบหู และหาง..ของน้องหมาที่เลี้ยงไว้ด้วยหรือ???
 
          กำลังปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับรสชาติของอาหารพื้นบ้าน   ผมต้องสะดุดหยุดลง  เมื่อพ่อของเพื่อนส่งเสียงไล่หมาบางตัวที่ทำท่าจะลุกล้ำขึ้นมาบนระเบียง ผมอดเหลียวไปมองดูไม่ได้   อ้อ....เจ้าตัวที่ถูกตัดแต่งทั้งหูทั้งหางนั่นเอง

           “เอ้อ....ที่นี่...เขานิยมตัดแต่งหูหมาด้วยหรือครับ ……สวยแปลกๆดีนะ”
 
อดถามไม่ได้  ด้วยมองดูแล้วมันก็คือหมาไทยพื้น ๆ ค่อนข้างผอมโซด้วยซ้ำ แต่ถูกตัดแต่งใบหูทั้งสองข้าง  แถมตัดแต่งหางด้วยเหมือนกับหมาพันธุ์   แต่ถึงจะตัดแต่งใบหูและหางแล้ว  รูปร่างหน้าตามันก็ไม่ได้สง่างามเหมือนโดเบอร์แมนอยู่ดี

“เปล่าหรอกคุณ  ไม่ได้ตัดแต่งเพื่อความสวยงามอะไรหรอก  เขาทำโทษให้มันหลาบจำน่ะ”   พ่อของเพื่อนตอบยิ้ม ๆ

         “ทำโทษเรื่องอะไรครับ”
“ไอ้เก่งเนี้ย…เมื่อสมัยมันยังหนุ่ม ๆ มันเก่งสมชื่อ”

แทนที่จะตอบคำถาม  อาของเพื่อนเล่าพลางบุ้ยปากไปทางหมาไทยสีแดง ตัวที่ถูกตัดหูทั้งสองข้าง  ตัวนั้น  
“จับกระต่าย จับแย้ได้ไม่เคยพลาด  เวลาพามันเข้าป่าเป็นวางใจได้เลย”
“แล้ว.....ยังไงครับ”  ผมถามงง ๆ
“อ๋อ..ตอนนี้อายุมันมากขึ้น  จับแย้จับหนูไม่ค่อยทัน”
“แล้ว……..”  
“เมื่อจับพลาดก็ต้องมีการลงโทษ  เพื่อหลาบจำ”
“โดยการตัดหู?….”
“ใช่แล้ว..พลาดครั้งที่หนึ่ง  ตัดหูข้างหนึ่ง  ครั้งที่สองก็หูข้างที่เหลือ “
“แล้วถ้าพลาดอีก.?.”
“ก็ตัดหาง”
“แล้วถ้าพลาดอีกครั้งล่ะ?”   ผมถามออกไปเหมือนละเมอ

“ ก็เป็นเนื้อแดดเดียว....อย่างที่คุณกำลังเคี้ยวอยู่นั่นไงครับ ”
“………!!!???…………”

จากคุณ	: pink_plumeria
เขียนเมื่อ	: 28 พ.ย. 53 10:37:36