เขา เราและเธอ

เสียงแผ่วเบา... ที่แทรกผ่านริมผีปากเรียวบางของเธอ

พอจะจับใจความได้ว่า ได้เวลาที่เธอ... จะต้องไปแล้ว

เขา… รอเธออยู่ที่ฝั่งตรงข้าม

แผ่นน้ำที่กั้นระหว่างเราสามคน 

วางตัวเงียบเชียบ สงบนิ่ง ราวกลับไม่มีบทบาทใดๆ 

นอกจากกั้นเขาไว้ จากเราและเธอ

เสียงที่มีปริมาณดังกว่ากระซิบเพียงเสี้ยวเดียว

บ่งบอกว่าเธอไม่อยากให้เขาต้องรอนาน

ริมฝีปากของเธอประทับอย่างแผ่วเบา

ใต้ดวงตาที่สิ้นหวังของเรา

ความอบอุ่นที่แทรกผ่านผิวช้าอย่างช้าๆ 

กลับไม่ได้แทรกความหมายของการจากลาอย่างที่ควรจะเป็น

วินาทีนั้น... เวลาเคลื่อนตัวเนิบช้าเกินกว่าจะรู้สึกได้

ดวงตาที่ควรจะสิ้นหวังกลับยิ้มอยู่ภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิท

นานเกินกว่าที่จะรู้ตัวว่าเธอหันหลังจากไปตอนไหน

แสงสีขาวค่อยๆ กลืนกินภาพทั้งหมดอย่าช้าๆ 

เรา… ลืมตาขึ้นอีกครั้งบนเตียงเก่าๆ ที่ไม่มีเธอ เขา หรือแผ่นน้ำใดๆ 

ไม่มีรายละเอียดใด แตกต่างจากทุกๆ เช้า

นอกจากร้อยยิ้มเล็กๆ ที่เปื้อนใบหน้า

และอาจจะเปื้อนอยู่อย่างนั้นไปทั้งวัน