ความคิดเห็นที่ 1 ...................................................          “ยอดเลย อันนา” มาน่าร้องลั่นพลางเข้าไปกอดคออีกฝ่าย หลังเดินออกมาจากเครื่องฝึกบินจำลอง          ผลการทดสอบถูกแสดงขึ้นบนหน้าจอ อนาสตาเซียไม่สามารถทำลายข้าศึกได้ก็จริง แต่เธอสามารถยื้อต้านทานไว้ได้เป็นเวลาเกือบ 10 นาที ซึ่งถือเป็นเวลาที่นานอันดับต้นๆเลยทีเดียว          “ขอบใจนะ” อนาสตาเซียตอบรับ ใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อย เธอแอบชำเลืองไปทางบรรดาเจ้าหน้าที่ประเมินผล เห็นพวกเขากำลังถกและบันทึกข้อมูลจากการทดสอบของเธออย่างขะมักเขม้น เธอพยายามอ่านสีหน้าท่าทางของพวกเขาว่าคิดเช่นไร แต่ก็ยากจะบอกได้          ผลการทดสอบของเธอทำให้บรรดาผู้คนที่มุงอยู่หน้าห้องซึ่งซุบซิบเรื่องของเธอก่อนหน้านี้ยิ่งส่งเสียงฮือฮายิ่งขึ้น แต่คราวนี้ดูเหมือนจะเป็นบวกมากกว่าลบ เพราะอย่างน้อยที่สุด คนเหล่านี้ก็ได้รับรู้แล้วว่าเธอมาที่วัลฮัลลาได้เพราะความสามารถ แม้จะทำลายยานข้าศึกในซิมูเลชั่นไม่ได้ แต่กลยุทธ์ที่เธอใช้การในการทดสอบนั้น เป็นที่ฮือฮาและถกกันทั้งบรรดาเจ้าหน้าที่ประเมินผล และเจ้าหน้าที่ฝึกหัดทั้งหลายที่มุงอยู่ด้านนอกมาก          อนาสตาเซียใช้กลยุทธ์เอาตัวเข้าแลกโดยเป็นเป้าล่อให้ข้าศึกโจมตี ด้วยการควบคุมยานรบให้ออกมายังตำแหน่งที่พร้อมจะถูกยานข้าศึกยิงเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ แล้วจึงใช้ฝีมือทั้งหมด ควบคุมยานให้หลบหลีกการโจมตีนั้นชนิดเฉียดฉิวไปเรื่อยๆพร้อมทั้งยิงสวนกลับไปในจังหวะที่การโจมตีจากยานข้าศึกขาดช่วงลง ด้วยกลยุทธ์เอาตัวเข้าแลกเช่นนี้ เมื่อการรายงานผลในตอนสุดท้ายแสดงออกมา จึงพบว่ายานข้าศึกถูกเธอโจมตีใส่จนเสียหายอย่างหนัก เพียงแต่ไม่รุนแรงพอที่จะทำลายมันลงได้ ก่อนที่ยานของเธอจะถูกทำลายเสียเอง          อนาสตาเซียรีบเดินออกมาจากห้องฝึก มาน่าเกาะแขนเธอตามออกมาด้วย ที่หน้าห้องนั้น รุย ซิกมันด์ แพน และซาฮัด สมาชิกทั้งหมดของหน่วย 77 ต่างยืนรออยู่          “ไม่เลวนี่นา” แพนพูดขึ้น “ทำได้ขนาดนี้ ถ้าพวกเจ้าหน้าที่ประเมินผลไม่ตาบอด รับรองว่าเธอมีโอกาสสูงที่จะได้เข้าสังกัดกองยานรบแน่”          “ให้ได้รับบรรจุเข้าเป็นนักบินรบอย่างเป็นทางการก่อนดีกว่ามั้ง” ซิกมันด์แทรกขึ้น น้ำเสียงท่าทางเย้ยหยัน “แล้วกลยุทธ์แบบนั้นมันบ้าระห่ำเกินไป มีแต่จะทำให้ตัวเองต้องตายโดยเปล่าประโยชน์เท่านั้น”          “ก็ไม่เสมอไปหรอกน่า” อนาสตาเซียแย้งกลับ “หากยานรบที่ใช้จริง มีอาวุธที่ทรงพลังมากกว่านี้ ไม่แน่ว่าอาจจะ...”          “จะอะไรล่ะ หวังยิงข้าศึกให้เป็นจุลก่อนที่ตัวเองจะดับเสียเองใช่ไหม นั่นมันแค่การเสี่ยงดวงที่ไม่มีอะไรรับรองผลสำเร็จเลย นึกไม่ถึงเลยว่าทายาทวีรบุรุษในตำนานจะคิดออกแค่นี้” ซิกมันด์ยักไหล่เล็กน้อย          อนาสตาเซียนิ่งไปชั่วขณะแล้วจ้องอีกฝ่ายกลับ “ฉันไม่เถียงหรอกนะ เพราะนี่คือวิธีการต่อสู้ของฉัน และฉันก็ยังยึดมั่นในเส้นทางนี้”          “ตามใจ แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก ถึงจะต้องออกไปเผชิญหน้ากับศัตรูที่ร้ายกาจเกินกว่าจินตนาการ ฉันก็ไม่ขอเอาชีวิตไปทิ้งง่ายๆแน่ มันต้องเป็นการสู้เพื่อให้เอาชีวิตรอดสิจึงจะถูก”          “แม้จะไม่ชนะงั้นหรือ”          “อย่างน้อยก็ไม่ตายแล้วกัน”          “นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของทายาทขุนนางนะ”          ซิกมันด์หัวเราะเบาๆ “หึ ขอเพียงมีชีวิตรอดกลับมาได้ จะทำอย่างไร ด้วยวิธีการไหน ฉันก็พร้อมเสมอ”          “เพราะแบบนี้...ถึงได้เลือกที่จะเข้าฝ่ายยุทธศาสตร์สินะ”            “ใช่ ดังนั้นนี่คงจะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่จะได้ร่วมหน่วยเดียวกัน” สิ้นคำ ซิกมันด์ก็ยกมือซ้ายขึ้นแล้วแสดงให้เห็นตราสัญลักษณ์ที่ด้านหลังมือ มันคือตรารูปปีกคู่ สัญลักษณ์ของวัลฮัลลาซึ่งถูกประทับลงไปบนผิวหนังของเขาด้วยเทคโนโลยีนาโนแมชชีน ซึ่งป็นวิทยาการชั้นสูงที่มีใช้เฉพาะบนวัลฮัลลาเท่านั้น          “ฉันได้รับการบรรจุเข้าเป็นเจ้าหน้าที่ของวัลฮัลลาอย่างเต็มตัว ในฐานะทหารฝ่ายยุทธ์ศาสตร์แล้ว ไม่เกินพรุ่งนี้คงจะมีคำสั่งให้เข้ารายงานตัวอย่างเป็นทางการ”          “ว้า ซิกกี้จอมโวยกำลังจะไปแล้วสิ” จู่ๆมาน่าก็แทรกขึ้น “แบบนี้คุณแม่เสียใจแย่”          “ใครเป็นคุณแม่ฟะ” ซิกมันด์ร้องลั่น          “ก็แหม ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนกับลูกที่กำลังจะเติบโตออกจากอกแม่แล้วออกไปสู่ภายนอกเลยนี่นา”          “ให้มันน้อยๆหน่อย จะบอกให้รู้ไว้ว่าต่อไปนี้เธอไม่สามารถจะกวนประสาทฉันได้อีกแล้ว”          “เอาเถอะ ยังไงก็ยังอยู่ในวัลฮัลลา ไม่ได้หนีไปไหนสักหน่อยนี่” มาน่ายิ้มกว้าง          “เชอะ เจ้าหน้าที่ฝ่ายยุทธศาสตร์น่ะมียศสูงกว่าพวกทหารทั่วไป ต่อไปนี้เธอจะทำอะไรฉันได้”          รุยรู้ว่าซิกมันด์ไม่ได้พูดเกินเลยเจ้าหน้าที่ฝ่ายยุทธศาสตร์นั้น เป็นตำแหน่งในสายบัญชาการ ซึ่งเปรียบกับมันสมองผู้กำหนดแผนยุทธการต่างๆในสนามรบ และยังมีโอกาสก้าวหน้าในกองทัพได้รวดเร็วที่สุดอีกด้วย          แม้ซิกมันด์จะเป็นพวกปากร้ายและมีนิสัยที่ไม่น่าคบหาเท่าไหร่ แต่ความสามารถและมันสมองของเขานั้นนับว่าอยู่ในระดับแถวหน้าของบรรดาเจ้าหน้าที่ฝึกหัดทั้งหมด รุยเคยประจักษ์มาแล้วเมื่อครั้งแรกที่พบกัน ซึ่งตอนนั้นที่ยานของเซราฟกำลังจะเข้าโจมตียานโดยสารของพวกเขาในครั้งนั้น ซิกมันด์คือคนที่เสนอแผนบ้าระห่ำด้วยการให้ยานมุ่งฝ่าเข้าดงอุกกาบาต เพื่อใช้การถ่วงเวลาจนกว่าระบบไฮเปอร์สเปซจะทำงาน แม้จะดูบ้าไปหน่อย แต่มันก็ทำให้พวกเขาเอาชีวิตรอดมาได้ ซึ่งในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา ซิกมันด์ก็ได้แสดงศักยภาพและมันสมองในการคิดแผนการรบที่บ้าบิ่นและแหกคอกอยู่หลายครั้ง แม้เขาจะได้รับการตำหนิและคำวิจารณ์จากผู้ประเมินอยู่บ้าง แต่ผลจากการทดสอบในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาก็นับว่าอยู่ในระดับสูง และได้ผลลัพธ์ที่ไม่เลว          รุยเองก็เคยคิดจะเข้าฝ่ายยุทธศาสตร์ เพราะเป็นเส้นทางที่มีโอกาสก้าวหน้ามากที่สุด นอกจากนี้ผลจากอำนาจจิตที่มีนั้นดูเหมือนจะส่งผลให้สติปัญญาและไอคิวของเขาพุ่งสูงกว่าคนปกติอยู่มาก การจะเข้าร่วมในฝ่ายยุทธศาสตร์จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่เขาประเมินตัวเองแล้วพบว่าอำนาจจิตที่มีอยู่นั้นใช้ผสานร่วมกับฝีมือในการควบคุมยานรบได้เข้ากันมากกว่า          ขณะที่รุยกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ซิกมันด์และมาน่ายังคงโต้เถียงกันไม่หยุด ฝ่ายมาน่าเมื่อฟังคำของซิกมันด์แล้วก็ยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์          “ฮี่ๆ พูดแบบนั้นจะดีหรือ อย่าลืมนะว่า...” สิ้นคำ มาน่าก็แอบเหล่สายตาไปทางอนาสตาเซีย แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยให้ซิกมันด์ “เอ แบบนี้ฉันจะทำไงดีนะ คงต้องบอกใครบางคนแล้วล่ะมั้งว่า...”          “อย่าเชียวนะเฟ้ย!!!” ซิกมันด์ร้องเสียงหลง ทำเอาทุกคนถึงกับสะดุ้งสุดตัว          “เป็นอะไรของนาย” รุยตีหน้านิ่ว          “ไม่มีอะไรทั้งนั้น” แล้วซิกมันด์ก็กระชากตัวมาน่าออกไปซุบซิบอยู่ห่างๆจากคนที่เหลือ          “บางครั้งก็ไม่รู้ว่าสองคนนั้นมันสินทกันหรือยังไงนะนี่” แพนแทรกขึ้นบ้าง          รุยตอบรับ “อืม พักหลังเห็นชอบไปซุบซิบกันสองคนอยู่บ่อยๆ ไม่รู้มีความลับอะไร”          “เรื่องนั้นน่ะหรือ...บางทีอาจจะ....” แพนแอบมองไปที่อนาสตาเซีย          “มีอะไรหรือ”          “....แค่คิดว่า...เป็นเรื่องนั้นล่ะมั้ง”          อนาสตาเซียขมวดคิ้ว “ที่พูดน่ะหมายถึงเรื่องอะไร”          “...ไม่ดีกว่า” ว่าแล้วแพนก็หันไปยิ้มกว้างใส่รุย จากนั้นจึงคว้าตัวซาฮัดที่เอาแต่ยืนอ่านข้อมูลเน็ตเวิร์คจากเครื่องลิ้งค์ แล้วเดินไปสมทบกับซิกมันด์และมาน่า ซึ่งซิกมันด์นั้นถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้ามาใกล้ ราวกับกลัวว่าจะได้ยินในสิ่งที่เขากำลังซุบซิบกับมาน่า          “พูดถึงเรื่องอะไรกันน่ะ” อนาสตาเซียยกนิ้วขึ้นแตะใบหน้าด้วยความฉงน          รุยเหม่อมองอีกฝ่ายแล้วหันกลับไปมองทางสมาชิกร่วมกลุ่มทั้ง 4 คน อดคิดไม่ได้ว่าเวลาครึ่งปีนั้นเร็วกว่าที่คิดไว้มากนัก และพวกเขาทั้ง 6 คนซึ่งเดิมทีเป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกัน บัดนี้ก็กลับกลายมาเป็นเพื่อนกันชนิดที่ไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำ          หากพูดแบบนี้ออกไป คนอย่างซิกมันด์คงไม่ยอมรับ แต่ทายาทแห่งตระกูลขุนนาง ซึ่งเคยมีอำนาจปกครองอาณานิคมใหญ่นั้นคงไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่า ตนเองมีท่าทีผ่อนคลายและแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติที่สุดก็ตอนที่อยู่ร่วมกันกับสมาชิกหน่วย 77 นี้เอง กระนั้นรุยก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกไป เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกถึงนี้อยู่ลึกๆเช่นกัน และถึงพูดไป ด้วยทิฐิ เขาคงไม่ยอมรับอยู่ดี          “เป็นอะไรไป” อนาสตาเซียถามขึ้นเมื่อเห็นรุยนิ่งไปแล้วยังมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ          “แค่คิดเรื่อยเปื่อยน่ะ”          “งั้นหรือ” เธอเว้นช่วงเล็กน้อย “ว่าไปแล้วก็จริงอย่างที่ซิกมันด์พูด พวกเราจะได้อยู่ร่วมกันแบบนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ต่อไปนี้ก็ต้องไปประจำยังหน่วยต่างๆตามสายงานที่พวกเราเลือก หรือแล้วแต่จะมีคำสั่ง”          “อืม”          “...เอ่อ”          “อะไร”          “...ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก” อนาสตาเซียถอนใจเบาๆ          รุยหรี่ตาลงเล็กน้อย “อยากให้พูดอะไรหรือ”          “ทำไมถึงคิดว่าฉันอยากให้พูดอะไรล่ะ”          “ก็แค่ความรู้สึก บางทีเธออาจกำลังอาลัยอาวรณ์หรือเปล่า”          เธอจ้องเขาเขม็ง “ไม่ใช่เสียหน่อย เดิมทีพวกเราทั้งหมดก็แค่คนแปลกหน้าที่ต้องมาอยู่ร่วมกันเพื่อเข้ารับการฝึกฝนและพัฒนาความสามารถต่างๆ จนกว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ของวัลฮัลลาได้อย่างเป็นทางการก็เท่านั้น”          “ใช่ แต่ครึ่งปีนั้นจะว่านานก็นาน จะว่าเร็วก็เร็ว ใช่ไหมล่ะ”          เธอนิ่งไปชั่วขณะ “...ใช่ บางทีนายอาจพูดถูก”          รุยมองไปยังพวกของมาน่า ซิกมันด์ แพน และซาฮัดที่กำลังจะเดินกลับไปยังห้องพักรวม แล้วก็ตัดสินใจเดินตามพวกเขาไป “ไปกันได้แล้ว พวกเรายังต้องไปเก็บของเพื่อเตรียมพร้อมอีก”          “จริงสินะ” อนาสตาเซียตอบรับ เหตุเพราะพวกเธอจะต้องย้ายออกจากพื้นที่พักอาศัยของเจ้าหน้าที่ฝึกหัดเพื่อไปยังพื้นที่สำหรับเจ้าหน้าที่เฉพาะของวัลฮัลลา เมื่อเตรียมพร้อมแล้วก็เพียงแต่รอคำสั่งเท่านั้น          เมื่อคิดขึ้นมาแล้ว เธอก็อยากรู้จริงว่า จะได้อยู่ร่วมกับพวกเขาหรือใครบ้างในหน่วยงานใหม่ จะมีหนึ่งในพวกเขาไปอยู่กับเธอหรือไม่ เพราะแม้จะยังอยู่ในวัลฮัลลาด้วยกัน แต่ที่นี่ก็แสนกว้างใหญ่เกินกว่าจะเจอกันง่ายๆ ซ้ำทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ต้องทำ และบางคนยังต้องออกสู่สนามรบ          ใครจะรู้ว่านี่อาจเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายก็เป็นได้          เมื่อคิดเช่นนั้น อนาสตาเซียก็รู้สึกใจเต้นแรง เธอปรายตามองสมาชิกทั้งหมดของหน่วย 77 แล้วพยายามจดจำความรู้สึกในช่วงเวลานี้เอาไว้ แต่เธอจะจดจำมันได้นานแค่ไหนกัน ..................................................................... จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 03:24:52

ความคิดเห็นที่ 2 .......................................................          ภายในห้องพักรวมของหน่วย 77 ข่าวดีถูกส่งมาถึงด้วยกันสองเรื่อง          เรื่องแรก แพน เมฟาน่า ได้รับการแจ้งเข้ามาทางเครื่องลิ้งค์ของว่า เธอได้รับการบรรจุเข้าหน่วยวิจัยด้านวิศวกรรมของวัลฮัลลาเป็นที่เรียบร้อย และมีคำสั่งให้เข้ารายงานตัวอย่างเป็นทางการภายใน 10 ชั่วโมงหลังจากนี้            เรื่องสอง ซาฮัด อัสรา ได้รับการบรรจุเข้าหน่วยสื่อสารอย่างเป็นทางการ ซึ่งข่าวนี้สร้างความประหลาดใจให้ทุกคนอย่างมากว่าเด็กหนุ่มน้อยผิวคล้ำผู้เป็นโรคเน็ตเวิร์คซินโดรมคนนี้ ไปเข้ารับการทดสอบตั้งแต่เมื่อไหร่          “ก็ที่พวกนายเห็นเขาเอาแต่สนใจข้อมูลข่าวสารบนเครื่องลิ้งค์ตลอดเวลานั่นแหละ คือบททดสอบที่เขาได้รับ” ซีเม่ยพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องได้ไม่นาน          “หมายความว่าระยะเวลาครึ่งปีที่ผ่านมานี้ ซาฮัดก็ได้ผ่านฝึกฝนและเข้ารับการทดสอบจากทางวัลฮัลลาอยู่ตลอดเวลาเลยสิคะ” อนาสตาเซียถามกลับ          “ใช่ การทดสอบที่เขาได้รับจากทางเบื้องบนคือการถอดรหัสที่มีข้อมูลปริมาณมหาศาลและซับซ้อนเสียจนแม้แต่ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ใช้ควบคุมเน็ตเวิร์คบนดารันดร์ยังต้องใช้เวลานานถึง 1 ปี กว่าจะประมวลผลและถอดรหัสทั้งหมดได้อย่างถูกต้อง แต่เด็กคนนี้กลับสามารถทำได้ภายในเวลาแค่ครึ่งปีเท่านั้น”          ทั้งหมดได้แต่หันไปมองเด็กน้อยผู้พิการเป็นตาเดียวด้วยความทึ่ง ในขณะที่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่รับรู้และกำลังเหม่อมองข้อมูลปริมาณมหาศาลชุดต่อไปอยู่ ราวกับมันคือการเล่นเกมส์ที่ไม่มีวันจบ          “เอาล่ะ เท่ากับว่าตอนนี้หน่วย 77 ก็เตรียมแยกวงได้” ซีเม่ยพูดพลางถอนใจเบาๆแล้วมองไปที่อนาสตาเซีย “ก็เหลือแต่เธอที่ยังไม่แน่ กับยัยเด็กนี่...” ซีเม่ยมองต่อไปทางมาน่าที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอารมณ์เสียจนน้ำลายเยิ้มออกจากปาก          “ถ้ายังไม่มีการแจ้งมา เฉพาะพวกเธอสองคนก็จะยังเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ฝึกหัดต่อไป แล้วก็จะถูกโยกย้ายไปหน่วยอื่น หรืออาจจะอยู่หน่วยนี้ต่อก็ยังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคือคงไม่ได้อยู่กับฉันอีกแน่”          “ได้ยินมาว่าหัวหน้าหยางจะกลับเข้าประจำการที่แนวหน้าอีกหรือครับ” รุยถามขึ้น          “การที่ฉันมาเป็นหัวหน้าหน่วยของพวกนายก็เปรียบเสมือนการพักร้อนเท่านั้น และตอนนี้ฉันก็พร้อมที่จะกลับสู่แนวหน้าแล้ว ดังนั้นคงต้องบอกลากันแค่นี้ล่ะนะ”          ทั้งหมดนิ่งไปชั่วขณะ แล้วซิกมันด์ก็พูดขึ้น “คงไม่มีงานเลี้ยงอำลาให้หรอกนะ”          “เอาไว้พวกนายโตพอจะดื่มเหล้าได้แล้วค่อยมาพูดเรื่องนั้นดีกว่า ฉันยังไม่อยากเห็นสภาพของเด็กๆอย่างพวกนายต้องเมาหัวราน้ำกัน”          “ให้ตายเถอะ ยังปากจัดไม่เปลี่ยนจนวินาทีสุดท้ายเลย”          “นายก็ขี้บ่นไม่เปลี่ยนเลย แค่นึกว่านายจะเข้าไปอยู่ฝ่ายยุทธศาสตร์ ฉันก็ปวดหัวจะแย่แล้ว”          “จริงด้วยแฮะ” อนาสตาเซียเสริมขึ้น          ซิกมันด์ร้องเฮอะเบาๆเป็นเชิงรับ          ทันใดนั้น ก็ปรากฏเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างอยู่ที่นี่มานานจนรู้ดีว่านี่คือเสียงสัญญาณฉุกเฉินที่แสดงว่ามีการตรวจพบยานของเซราฟอยู่ไม่ไกลนัก และยังเป็นสัญญาณเตรียมพร้อมรบ          “มาได้จังหวะจริงๆ” ซีเม่ยถอนใจเบาๆ “เอาล่ะ ตราบใดที่ยังไม่ได้เข้ารายงานตัวอย่างเป็นทางการ เท่ากับว่าพวกนายยังเป็นเจ้าหน้าที่ฝึกหัดของหน่วย 77 อยู่ และหน้าที่สุดท้ายของพวกนายคือการเป็นกองหนุนในแนวหลัง ดังนั้นรีบปลุกยัยนั่นแล้วไปกันได้แล้ว” ซีเม่ยชี้ไปทางมาน่าที่ยังคงหลับอยู่ ทั้งๆที่เสียงสัญญาณดังลั่นขนาดนั้น          รุยยิ้มเล็กน้อยแล้วลุกขึ้น “นี่ล่ะมั้ง ถึงจะสมกับเป็นงานเลี้ยงอำลาที่แท้จริงน่ะ”           .......................................................          นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บรรดาเจ้าหน้าที่ฝึกหัดของแต่ละหน่วยเข้าประจำการในฐานะกองสนับสนุน ครึ่งปีที่ผ่านมานี้พวกเขาต้องคอยตื่นตัวกับสถานการณ์รบที่เกิดขึ้น หากพวกเซราฟสามารถที่จะตีฝ่าหรือบุกผ่านแนวป้องกันจากกองยานรบวัลฮัลลาได้ พวกเขาก็จะถูกส่งออกรบในฐานะกองทัพสนับสนุนทันที          แต่ครึ่งปีนี้ พวกเซราฟก็ไม่ได้รุกหนักอย่างที่หลายคนกังวลไว้ เมื่อพวกมันโจมตีกองยานของวัลฮัลลาในแต่ละครั้งจนจบสิ้น พวกมันก็จะถอนตัวกลับไปเหมือนเช่นทุกครั้ง          “เฮ้ มีข่าวอะไรมาจากแนวหน้าบ้าง”          ซิกมันด์หันไปถามซาฮัดซึ่งกำลังนั่งดูข้อมูลผ่านทางเครื่องลิ้งค์ เด็กหนุ่มผิวคล้ำไม่ตอบอะไรอีกฝ่าย แต่ดึงข้อมูลขึ้นทาบบนหน้าจอสามมิติ ซึ่งมันก็ได้แสดงภาพการยิงกันระหว่างกองยานของวัลฮัลลากับพวกเซราฟ          รุย อนาสตาเซีย แพน และ มาน่า ต่างพากันเข้ามามุงดูด้วย ไม่ช้า เจ้าหน้าที่ฝึกหัดของหน่วยอื่นๆที่รวมตัวกันอยู่ในพื้นที่ของกองสนับสนุนก็เข้ามาขอดูด้วย          จากภาพที่ปรากฏ ทำให้พวกเขารู้ว่ายานข้าศึกมีราวๆ 14-15 ลำ ซึ่งในครั้งนี้ วัลฮัลลาส่งกองยานออกไปสกัดกั้นกว่า 500 ลำ และสามารถยิงต้านทานได้อย่างสูสีกว่าครั้งไหน          “จะดีใจหรือเสียใจดีนะที่กองยานของเราต้านทานฝ่ายศัตรูได้” ซิกมันด์โพล่งขึ้นต่อ          “จำนวนสินะ” รุยถามแทรก          “เออ มันแตกต่างกันเกินไปหน่อย สำหรับอานุภาพในการทำลายและวิทยาการของพวกเรากับพวกมัน”          คำพูดนี้เป็นเสมือนคำต้องห้าม บรรดาเจ้าหน้าที่ฝึกหัดเกือบร้อยคน ณ ที่นั้นต่างรู้สึกหดหู่ขึ้นทันใด และก็ไม่สามารถโต้แย้งได้เลย          “แต่ถึงกระนั้น ก็ต้องสู้”          หลายคนพากันหันไปมองตามเสียง ผู้ที่พูดขึ้นมาคือ รุนด้า เคลเบียส เจ้าหน้าที่ฝึกหัดของหน่วยที่ 82          “ความแตกต่างระหว่างวิทยาการจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยว ถ้าไม่สู้ พวกเรามนุษยชาติก็จะพบกับความพินาศ”          “มันก็จริง แต่จะป็นแบบนี้ต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกัน” ซิกมันด์ถามกลับ          “คำพูดของนายมีแต่จะทำให้ทุกคนสูญเสียกำลังใจที่จะต่อสู้”          “ก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเอง หรือเพราะว่ารับไม่ได้เมื่อมันหลุดจากปากของทายาทขุนนาง”          “สำหรับพวกที่เกิดมาด้วยการชี้นิ้วสั่ง ไม่เข้าใจความรู้สึกของนักรบแนวหน้าหรอก”          “พอได้แล้วน่า ทั้งสองคนนั่นแหละ” แพนรีบเข้ามาขวาง “นี่ไม่ใช่เวลาจะมาทะเลาะกันนะ”          “ไม่เป็นไรหรอกน่า แพน” ซิกมันด์ขึ้นเสียงสูง “เขาคงไม่พอใจล่ะมั้ง เพราะต่อไปนักบินรบอย่างเขาจะต้องทำตามคำสั่งของพวกฝ่ายบัญชาการอย่างฉันน่ะ”          รุนด้าไม่ตอบอะไร แล้วจึงเดินออกไปจากบริเวณนั้น          อนาสตาเซียถอนใจเบาๆ “ยังจะหาเรื่องคนอื่นได้อีกนะนายนี่ เวลาแบบนี้แท้ๆ”          “ก็เพราะเวลาแบบนี้นั่นแหละ ถึงต้องยอมรับความเป็นจริงให้ได้ไงล่ะ” ซิกมันด์ตอบกลับ          รุยซึ่งยืนฟังอยู่เงียบๆนั้นอดคิดไม่ได้ว่า คำพูดของซิกมันด์มีเหตุผลทีเดียว และเป็นความจริงที่ทุกคน ณ ที่นั้ต่างเลี่ยงที่จะยอมรับว่า พวกเขาเป็นเพียงตัวเบี้ยที่กำลังจะถูกส่งไปตาย ตามบรรดารุ่นพี่ทั้งหลายก่อนหน้านี้          ภาพการสู้รบของกองยานยังคงดำเนินต่อไป แต่ครั้งนี้ การโจมตีจากฝ่ายเซราฟกลับดูเบาบางกว่าทุกครั้ง ทั้งที่ครั้งนี้พวกมันมากันเป็นจำนวนมากกว่าทุกทีด้วยซ้ำ ถึงกระนั้น ทุกคนที่กำลังดูอยู่ก็ท่าทางจะไม่มีใครรู้สึกถึงความผิดปกตินี้เลย          ทันใดนั้น สัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นทั่วบริเวณ พร้อมประกาศแจ้งที่ถูกส่งไปทั่ววัลฮัลลา ขึ้นเป็นหน้าจอสามมิติว่า พบยานของเซราฟจำนวน 4 ลำปรากฏขึ้น ณ แนวหลังของกองยาน          นั่นเข้าใจได้ไม่ยากว่า ยานของเซราฟทั้ง 4 ลำนั้น สามารถวาร์ปข้ามแนวป้องกันจากกองยานของวัลฮัลลามาได้ และกำลังมุ่งหน้ามาที่วัลฮัลลาในอีกไม่ช้านี้          กองยานของวัลฮัลลาที่สามารถออกปฏิบัติการได้ทันทีสำหรับกรณีฉุกเฉินมีอยู่จำนวนไม่น้อย นี่จึงไม่ใช่เรื่องน่าวิตกอะไร ภายในเวลาเพียง 60 วินาที กองยานระลอกสองของวัลฮัลลาก็ออกต่อต้านทันที ซึ่งในกองยานกลุ่มนี้ มี หยาง ซีเม่ยและหัวหน้าหน่วยเจ้าหน้าที่ฝึกหัดหลายคนร่วมอยู่ด้วย          แต่แล้ว สิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องตระหนกสุดขีดจริงๆก็มาถึง เพราะมีการพบยานของเซราฟอีก 2 ลำ ปรากฏขึ้นอีกเป็นชุดที่ 3 จากด้านหลังของแนวกองยานระลอกสองจากวัลฮัลลา นั่นหมายความว่าแม้กระทั่งกองยานที่ใช้ปกป้องวัลฮัลลาอยู่ชั้นในก็ยังไม่อาจสกัดการวาร์ปที่เหนือคาดนี้ได้          เพียงแค่ 2 ลำ ก็มีอานุภาพขนาดโจมตีให้ดาวเคราะห์น้อยดวงหนึ่งพินาศได้แล้ว          “นักบินฝึกหัดขั้น 2-3 ประจำกองยานสนับสนุนทุกคนเข้าประจำที่ได้แล้ว” เสียงจากผู้บัญชาการกองยานสนับสนุนดังขึ้นผ่านทางหน้าจอสามมิติขนาดมหึมาที่ถูกฉายขึ้นอย่างเร่งด่วน ในพื้นที่ของกองทัพสนับสนุนแห่งนี้ ซึ่งมันเป็นลานกว้างที่ใช้สำหรับจอดยานรบ และพร้อมจะออกปฏิบัติการได้ทุกเมื่อ            รุยไม่รอช้า เขารีบพุ่งตรงไปยังยานรบซึ่งได้ถูกตระเตรียมไว้แล้ว บรรดาเจ้าหน้าที่ฝึกหัดซึ่งมีตำแหน่งนักบินรบทั้งหมดก็เช่นกัน          “รอด้วย” อนาสตาเซียร้องพลางรีบตามเขาไปขึ้นยานลำเดียวกัน ซึ่งยานรบประจำกองทัพสนับสนุนนั้นเป็นยานรบแบบใช้สองคนในการบังคับ ซึ่งสมาชิกของหน่วย 77 ซึงมีตำแหน่งเป็นนักบินรบในขั้น 2-3 และสามารถออกปฏิบัติการในสภาวะเช่นนี้ได้ก็คือรุยและอนาสตาเซีย          “สู้เขานะ!!!” มาน่าร้องตามหลังคนทั้งสอง          อนาสตาเซียชูนิ้วขึ้นตอบรับ แล้วกระโดดขึ้นประจำที่เก้าอี้ควบคุมยานรบด้านหลัง ส่วนด้านหน้านั้นรุยได้ขึ้นไปนั่งประจำเรียบร้อยแล้ว          รุยยื่นมือออกกุมคันบังคับ เขามีหน้าที่ควบคุมยานเป็นหลัก ส่วนอนาสตาเซียที่นั่งด้านหลังนั้นมีหน้าที่คอยสนับสนุน ทั้งในด้านการดูแลระบบของเครื่องยนต์ และระบบอาวุธ          รุยรู้สึกว่ามือที่จับคันบังคับนั้นเกิดสั่นขึ้นเล็กน้อย เขาจึงสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ จากนั้นมันจึงสงบลง          “ตื่นเต้นหรือ” อนาสตาเซียถามขึ้น          “แน่นอน เพราะนี่คือการออกรบครั้งแรก”          “จริงสินะ ฉันลืมไป แต่ฉันก็เคยคิดว่าฝีมือระดับนาย แถมยังเคยเผชิญหน้ากับพวกเซราฟนั่นด้วยยานโดยสารธรรมดามาแล้ว จะไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเสียอีก”          “ไม่หรอก ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นมนุษย์ธรรมดา”          “นั่นสิ” น้ำเสียงของอนาสตาเซียผ่อนคลายลง          รุยแอบยิ้มเล็กน้อย “สบายใจขึ้นหรือยัง”          “เอ๋”          “เราทั้งคู่ต่างก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ไม่เกี่ยวกับเรื่องฝีมือหรอก ดังนั้นทำไปให้เต็มที่ก็พอ เธอผ่านการฝึกหนักมาครึ่งปีแล้ว เชื่อมั่นในฝีมือของตัวเองเข้าไว้เถอะ”          อนาสตาเซียนิ่งไปเล็กน้อย “...ให้กำลังใจอยู่เหรอเนี่ย”          “จะคิดแบบนั้นก็ได้”          “...ไม่ต้องหรอก...แต่ก็ขอบใจนะ”          รุยไม่ตอบกลับ เขากระชับคันบังคับแน่นแล้วพูดขึ้น “พร้อมแล้ว เตรียมเดินเครื่องได้”          “รับทราบ” อนาสตาเซียตอบกลับ เธอสั่งการให้คอมพิวเตอร์ของยานเดินเครื่องทันที เมื่อพร้อมแล้ว รุยก็ส่งสัญญาณออกไปยังรันเวย์ที่ได้รับการตระเตรียมไว้แล้วจากเจ้าหน้าที่ด้านนอก แล้วโยกคันบังคับเข้าหาตัวเพื่อเตรียมออกยาน          ความจริงแล้ว อนาสตาเซียเข้าใจผิดถนัด รุยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเพราะหวาดกลัวอะไรเลย ตรงกันข้าม เหตุที่เขาตื่นเต้นเพราะในที่สุดเขาก็กำลังก้าวสู่เส้นทางที่ตนมุ่งหวังไว้แล้ว          การต่อสู้เสี่ยงชีวิตกับพวกเซราฟ คือเส้นทางสู่การไต่เต้าแห่งอำนาจและความรุ่งเรือง ที่จะทำให้เขารอดพ้นจากพวกผู้มีอำนาจใดๆที่หมายตัวเขา เมื่อถึงเจาได้อำนาจและตำแหน่งทางการทหารในระดับสูงมาแล้ว ก็จะไม่มีใครแตะต้องเขาได้อีกต่อไป          “จริงเหรอ”          เสียงกระซิบของยูวี่ดังขึ้นในหัวสมอง แต่เขาไม่ตระหนกและไม่ใส่ใจต่อมัน แม้เสียงนี้จะดังขึ้นเรื่อยๆมาตลอดครึ่งปีนี้ แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงภาพลวงที่คอยตามหลอกหลอนเขาเท่านั้น          ...ฉันจะอยู่รอดต่อไปให้ดู จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 03:25:20