กว่าจะหมดวัน

มันเป็นความทรมาณอย่างยิ่งที่ต้องรอคอยการติดต่อมาจากคนๆ หนึ่ง
วันทั้งวันตั้งแต่ตื่นนอนขึ้นมาต้องทำตัวให้วุ่นตลอดทั้งวัน แต่
เมื่อใดก็ตามที่ว่างแม้เพียงเสี้ยวนาที ความเหงาก็มาเยือนได้ในทันใด แม้
ขณะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ด้วยสีหน้าที่เปื้อนยิ้ม ทว่า
ฉันกำลังสะอื้นในอก ไม่สามารถให้น้ำตาเล็ดลอดออกมาได้ ทำได้แค่ ทำให้ดูเหมือนมีความสุขตลอดเวลา ทางกายภาพ แต่สภาพทางจิตใจ หัวใจเฝ้าแต่รอคอยการติดต่อจากคนๆ หนึ่ง เช่นนี้ทุกวัน

กระทั่งได้รับการติดต่อจากเค้าในแต่ละวัน นั่นแหละความสุข ความอิ่มเอมใจที่แท้จริงจึงปรากฎแก่ฉัน

ฉันกำลังทำอะไรอยู่ หลอกตัวเองไปวันๆ เช่นนั้นหรือ บอกแล้วว่า.....

"มันเป็นความทรมาณอย่างยิ่งที่ต้องรอคอย"

จากคุณ	: sirata1499
เขียนเมื่อ	: 29 พ.ย. 53 08:04:57