มิติกาล ตอนบุกแผ่นดินชัยวรมัน ส่วนที่ 41-44

ตอนก่อนหน้าอ่านได้ที่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9901533/W9901533.html

ให้แกล้งหนี ผ่านเชือกผูก ที่หมายไว้
แล้วรีบใช้ ดาบตัด อย่ารอรา
ซุงทั้งท่อน ก็จะหล่น ตกลงมา
พวกมันต้อง หันอาชา มิอาจยัง

เจ้าชายยิ้ม ดีใจ ในแผนการ
จงเร่งรี่ เตรียมงาน ตามที่หวัง
สั่งทหาร ให้ทำการ อย่างระวัง
เราจะพัง ทัพมัน ตรงที่นี่

พลางกำหนด สนามรบ ให้อยู่ห่าง
ในที่ว่าง จากกำแพง ตามวิถี
ห่างออกไป สามสิบเส้น ทางหรดี
ให้เป็นที่ วางกล สยบพาล

ไม่ช้านาน มีทหาร เร่งรายงาน
กองทัพจาม ทำการ เคลื่อนทหาร
จะมาถึง เมืองชำนิ อีกไม่นาน
คาดหมายการ ในวันพรุ่ง รุ่งตะวัน

ก่อนรุ่งสาง ชัยวรมัน สั่งเคลื่อนทัพ
ให้มารับ ข้าศึก อย่างแข็งขัน
มาราญรอน นอกกำแพง ตามแผนพลัน
ต้องเอาชัย เหนือพวกมัน ให้ดั่งใจ

หากมิอาจ เอาชนะ เหนือพวกมัน
คงต้องสิ้น ชีวัน มิสงสัย
แม้จะหลบ หลีกหนี ไปที่ใด
มันก็คง ติดตามไป เอาชีวี

พอรุ่งสาง กองทัพจาม เคลื่อนมาถึง
ดูข-ม-สระอึ-ง เสียงดัง ก้องวิถี
ประจันหน้า กองทัพขอม หมายโจมตี
หวังราวี ให้บรรลัย มลายพลัน

อนุชา  ชักดาบ บนอาชา
พลางเอ่ยว่า ไอ้กบฏ ต้องอาสัญ
ข้าจะปราบ ให้หมด วายชีวัน
มิมีวัน หนีไปได้ แม้สักคน

ชัยวรมัน ชักม้า ออกข้างหน้า
แล้วร้องท้า ออกไป อย่างหวังผล
เจ้าอย่าหมาย จะทำได้ ตามใจตน
เจ้าจะรน หาที่ตาย ไร้กลบฝัง

แล้วทัพจาม ทัพขอม เข้าโรมรัน
ต่างฟาดฟัน หมายชีวิต ดังที่หวัง
เสียงดาบก้อง สะท้าน สุดเสียงดัง
เสียงระงม ครางมิยัง หลายผู้ผอง

หลายๆคน ล้วนตาย ด้วยคมดาบ
ล้มลงราบ ถูกเชือด น่าสยอง
บ้างนอนกลิ้ง ครวญคราง เลือดไหลนอง
ล้มลงกอง มอดม้วย ทั่วปฐพี

ชัยวรมัน ฟาดดาบ หมายตัดร่าง
อนุชา ถอยห่าง เพื่อหลีกหนี
แล้วฟันดาบ หมายยัง เจ้าตัวดี
ชัยวรมัน ยกดาบรี่ ปัดออกไป

เสียงประดาบ ดังสนั่น ลั่นทั่วทุ่ง
ต่างก็มุ่ง โรมรัน ไม่หวั่นไหว
ฟาดฟันกัน สุดแรง ทั้งกายใจ
มิหาไม่ กลัวเกรง ต่อความตาย

สองแม่ทัพ ฟาดฟัน อยู่นานนัก
มิรู้จัก มิรู้มี แรงสูญหาย
หวังจะมุ่ง เอาชนะ ไม่ยอมคลาย
แม้ไม่ตาย ก็ไม่ยอม หยุดรอนราญ

จากรุ่งสาง จวบจน เวลาบ่าย
สองยอดแสนย์ มิได้หน่าย ที่จะผลาญ
ชัยวรมัน พลางคิด ไม่ได้การ
หากเนิ่นนาน คนมากหลาย ต้องล้มตาย

พลางชักม้า ส่งสัญญาณ ให้ถอยหนี
ควบเร่งรี่ ประตูเมือง ดังใจหมาย  
อนุชา มองเห็น ไม่ปล่อยคลาย
เร่งควบม้า ดั่งพระพาย ติดตามตี

อนุชา เร่งม้า แล้วพลันคิด
ต้องตามติด พวกมัน อย่าให้หนี
หากหนีเข้า ประตูเมือง โดยทันที
จะตามตี เข้าเมือง ไปฆ่ามัน

พลางร้องสั่ง เหล่าม้า ให้เร่งตาม
อย่าให้ห่าง เร่งคุกคาม ให้เสียขวัญ
เอื้อมมือลง หยิบธนู ขึ้นมาพลัน
แล้วง้างออก ยิงกุทัณฑ์ ยังที่หมาย

ลูกธนู พุ่งปัก เอาชีวิต
ผู้ตามติด ชัยวรมัน ต้องชีพหาย
ตกจากม้า กระแทกพื้น จนล้มตาย
ถูกธนู มลาย หลายๆคน

ชัยวรมัน หันกลับ เห็นตามแผน
ชักม้าวิ่ง เข้าแดน ที่วางกล
แล้วร้องเร่ง สั่งทหาร ให้ตามตน
ทหารคน รั้งท้าย ตัดเชือกราน

เมื่อเชือกขาด ซุงไม้ ก็ตกใส่
ขวางกั้นไม่ ให้ใคร มิอาจหาญ
อนุชา ทหารจาม ต้องลนลาน
เบี่ยงม้าหลบ จากซุงพาล ออกข้างทาง

พลันทุกม้า ของเหล่าจาม ต้องล้มคว่ำ
เพราะขาย่ำ ลงในหลุม ที่ขุดขวาง
เหล่าทหาร กระเด็นตก ทุกทิศทาง
ล้มลงผาง ต้องบาดเจ็บ ทุกๆคน

ทันใดนั้น ทหารขอม ที่ซุ่มซ่อน
ยิงธนู ปลิวว่อน ดังห่าฝน
พุ่งเข้าใส่ ทหารจาม ที่สาละวน
ทั้งม้าคน ถูกธนู ล้มลงตาย

ชัยวรมัน สั่งทหาร ให้ตัดเศียร
อนุชา ที่จะเจียน ชีพสลาย
แล้วถือหัว อนุชา เร่งม้ากราย
ดั่งพระพาย ยังสนาม ที่รบนัว

พลางชูหัว อนุชา แล้วเปล่งเสียง
แม่ทัพเจ้า เหลือเพียง มีแค่หัว
ทหารจาม พอเห็น แตกตื่นกลัว
ใจระรัว แตกทัพ หนีกระจาย

ทหารขอม ตามติด ฟาดฟันหมาย
ฆ่าให้ตาย อย่าให้มัน ได้หนีหาย
ทหารจาม ต้องคมดาบ จนมลาย
บ้างรีบถอย หนีตาย แตกกลับไป

หลังการศึก ชัยวรมัน ตรวจทหาร
สั่งเตรียมการ เกณฑ์ไพร่พล อย่าไถล
เร่งการฝึก กำลังพล โดยเร็วไว
เราจะไป ตีเอาเมือง กลับคืนมา

เมืองตาเป๊ก และตาเมียง มันยึดครอง
ต้องตรึกตรอง เร่งตีเมือง ตามปรารถนา
อย่าให้มัน เสริมทัพได้ ในพารา
เอาคืนมา ให้จงได้ ในเร็ววัน

สั่งเภตรา วุฒิที สองแม่ทัพ
เร่งกำกับ เตรียมศึก อย่างแข็งขัน
ออกเดินทัพ ให้ได้ อีกสามวัน
ไปผลักดัน พวกมัน มิคงไว้

จงซุ่มซ่อน เร่งรีบ เตรียมกองทัพ
อย่าให้มัน มาจับ พบการได้
ทั้งทัพบก ทัพเรือ ให้พร้อมไว้
ถึงเวลา ต้องให้ พร้อมเคลื่อนพล

ทั้งชำนิ ตาเป๊ก และตาเมียง
ถูกเข้าตี ไล่เรียง อย่างได้ผล
ทหารขอม ฮึกเหิม เข้ารุกชน
ทหารจาม ถอยร่น ด้วยถอดใจ

กษัตริย์จาม แสนพิโรธ โกรธนักหนา
อนุชา ถูกมันฆ่า ได้ไฉน
กองทัพเรา ต้องแตกพ่าย ได้อย่างไร
เร่งเร็วไว เตรียมทัพไว้ ในเร็ววัน

จากคุณ	: ไบเซ็บ
เขียนเมื่อ	: 30 พ.ย. 53 19:51:30