ความคิดเห็นที่ 1 ประตูรั้วไม้โปร่ง ๆ ทาสีขาวดูสะอาดตาถูกเปิดออกช้า ๆ  แล้วร่างสูงเพรียวเก้งก้างอย่างเด็กวัยรุ่นที่กำลังโตในชุดเครื่องแบบนักเรียนก็เดินเข้ามาในบริเวณบ้านของ ‘ตาแก่สันติภาพ’  เพื่อเอากระเช้าผลไม้มาให้และแนะนำตัวตามที่น้ำเพชรสั่งมา... ทันทีที่มองไปเห็นรถโฟล์กเต่าสีขาวสภาพเก่าเก๋ากึ้กที่จอดอยู่ในโรงรถ  สาวน้อยก็เผลอเบะปากโดยอัตโนมัติ รถก็เก่า...สมเป็นรถคนแก่จริง ๆ  เจ้ารถนี่ดูจะอายุมากกว่าฉันหรือพี่เพชรซะอีก  ตาลุงนี่จะอายุเท่าไหร่กันแน่นะ... ปลายนิ้วเรียวของเด็กสาวจิ้มลงบนกริ่งหน้าประตูบ้าน  พลางเคาะเท้าเป็นจังหวะตามเพลงที่ฮัมเสียงหงุงหงิงอยู่ในลำคอขณะรอคนมาเปิดประตู “นายจะกดกริ่งทำไมวะเมษ   กุญแจก็มีอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ?!  หรือไปทำหายที่ไหนอีกล่ะ...” เสียงห้าว ๆ บ่นพึมพำดังมาจากด้านในก่อนที่ประตูบานหนาหนักจะถูกเปิดออก  เจ้าของบ้านผู้มาเปิดประตูนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอย่างคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ   มืออีกข้างสาละวนอยู่กับการเช็ดผมเปียก ๆ ให้แห้ง  ยังมีหยาดน้ำเกาะพราวอยู่ตามลำตัวท่อนบนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม...  ก่อนที่ดวงตาของชายหนุ่มจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อมองเห็นเต็มตาว่าคนที่มากดกริ่งและยืนรอด้วยท่าทีกระสับกระส่ายไม่ใช่  ‘เมษ’  ญาติผู้น้องที่บอกว่าจะแวะมาหา... แต่กลับเป็นสาวน้อยแปลกหน้าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน  และดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วคู่นั้นของเจ้าหล่อนก็กำลังเบิกกว้างเท่าไข่ห่านอย่างตกตะลึงในสภาพของเขา... “เฮ้ยยยยยยย!!!” “กรี๊ดดดดดดด!!!” ทันทีที่มองเห็นเต็มตาว่าคนที่มาเปิดประตูให้ไม่ใช่ ‘ตาแก่’ อย่างที่คิด  แต่เป็นชายหนุ่มร่างสูงเพรียวหน้าตาดี  ย้อมผมสีน้ำตาลอ่อน  และรูปร่างก็...เอ่อ...ดีซะจนชวนให้เลือดกำเดาไหล  แพรพลอยก็ร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจก่อนจะยกมือข้างที่ว่างขึ้นปิดตาและหันหลังให้ทันที  ขณะที่เจ้าของบ้านกระโจนพรวดไปคว้าเสื้อยืดมาสวมทับร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าไว้ “ขอโทษทีที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย...  ผมนึกว่าเป็นน้องชาย  เอ๊ะ?!  แล้วหนูเป็นใคร ?   มาทำอะไรที่นี่น่ะ ?” เสียงสั่น ๆ ของเด็กสาวตอบมาทั้ง ๆ ที่ยังยืนหันหลังให้เขาอยู่  และแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็ยังตามมาหลอกหลอนจนลืมความขุ่นเคืองที่เขาเรียกเธอว่า ‘หนู’ ไปเสียสนิท... “เอ่อ...  ฉันชื่อแพรพลอยค่ะ   พี่สาวฉัน...พี่น้ำเพชร  ให้เอาผลไม้มาฝากคุณสันติภาพ  คุณพ่อของคุณน่ะค่ะ...” “คุณพ่อ?   คุณพ่ออะไรล่ะ?!   ผมนี่แหละชื่อสันติภาพ!” หา...  นายคนนี้น่ะเหรอคือนายสันติภาพที่ฉันคิดว่าคือตาแก่หงำเหงือก  อายมั้ยล่ะ...  แพรพลอย!! ว่าแต่...เขาก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย  เป็นผู้ชายที่ตาสวยมากเลย  ตาหวาน ๆ เชื่อม ๆ สุกใสแป๋วแหววเหมือนตาผู้หญิงเลยแฮะ...   เด็กสาวหันกลับมาจ้องมองหน้าเขาอยู่ครู่ก่อนจะรู้สึกว่าผิวแก้มร้อนผ่าวขึ้นมา  จนต้องรีบยัดเยียดกระเช้าผลไม้ใส่มือเขา  เอ่ยคำลาและเดินจ้ำอ้าวออกไปจนเกือบชนเข้ากับชายหนุ่มร่างผอมสูงคนหนึ่งที่เดินสวนเข้ามาพอดี เมษมองตามสาวน้อยในเครื่องแบบนักเรียนจนเหลียวหลัง  หันกลับมาแซวญาติผู้พี่ด้วยรอยยิ้ม “โอ๊ะโอ...  พี่ชายเราก้าวหน้าใหญ่แล้ววุ้ย  ริมีกิ๊กเป็นเด็กม.ปลายแล้วเหรอ?   ดีนะที่ไม่ใช่เด็กโรงเรียนนั้น  ไม่งั้นมีหวังโดนเจ๊เบลล์เตะขาดสองท่อนแน่ ๆ” ดวงตาคู่ ‘สวย...สุกใสแป๋วแหวว’ ตามที่แพรพลอยนึกชมในใจหรี่ซึมลงเล็กน้อย  เมื่อนึกถึงแฟนสาวครูสอนพลศึกษาผู้ที่พักหลัง ๆ นี้ดูจะไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเลย...  อ้างว่างานยุ่งตลอด  เพราะเพื่อนครูที่รับผิดชอบวิชาเดียวกันคนหนึ่งต้องเข้ารับการผ่าตัด  เธอจึงต้องรับผิดชอบการสอนเพียงคนเดียว... “ถ้าเบลล์เขาจะมีเวลาตามมาจับผิดฉันถึงขั้นจะเตะขาดสองท่อนถ้ามีกิ๊กอย่างที่นายว่าก็คงดีสินะ...  เมษ   ฉันจะดีใจมากเลย   อ้อ...แล้วเด็กคนนั้นก็ไม่ใช่กิ๊กฉันด้วย  เป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของฉันเอง...” จากคุณ : mayday_helpme เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 53 11:09:03

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อมองเห็นสภาพของตัวเองในกระจกเต็มตา  แพรพลอยก็อยากจะร้องกรี๊ดออกมาดัง ๆ  ก็หน้าตาของเธอตอนนี้น่ะดูได้ซะที่ไหน  โอเค...ก็รู้...ว่าผู้หญิงตอนตื่นนอนใหม่ ๆ น่ะหาคนหน้าสวยเด้งได้ยาก  แต่นี่หน้าเธอทั้งบวม  ทั้งใต้ตาก็ดำจนคล้ำเป็นหมีแพนด้าซะขนาดนี้... เป็นผลมาจากการนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนเพราะภาพอกล่ำ ๆ ของ ‘ตาแก่สันติภาพ’ ตามมาหลอกหลอนในฝันแท้ ๆ “อ๊ายยยยยยย!!!  นี่หล่อนเป็นอะไรไปยะ  พลอย!   ทำยังกับไม่เคยเห็นผู้ชายโป๊งั้นแหละ!” เอ๊ะ?!  แต่ ‘ผู้ชายโป๊’ ที่ว่าเคยเห็นนี่ก็มีแต่ตามนิตยสารหรือในทีวีเท่านั้นเองไม่ใช่เรอะ   ตัวเป็น ๆ แบบคนข้างบ้านน่ะยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย! เด็กสาวคงจะวุ่นวายใจกับความคิดสับสนของตัวเองอีกนานถ้าไม่เหลือบไปเห็นเข็มสั้นและเข็มยาวบนนาฬิกาแขวนผนังที่บอกว่าเธอต้องไปโรงเรียนสายแน่ ๆ “โอ๊ยตาย!   สายแล้วนี่หว่า  พี่เพชรไม่อยู่ด้วยเลยไม่มีคนปลุก  ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ” หลังจากนั้นห้านาที...ซึ่งรวดเร็วเป็นประวัติการณ์สำหรับการอาบน้ำแต่งตัว  เด็กสาวก็กระโจนพรวด ๆ ลงมาตามขั้นบันได  คว้าเอานมกล่องกับแซนด์วิชในตู้เย็นที่น้ำเพชรทำทิ้งไว้ให้มาถือไว้ในมือ  จากนั้นก็วิ่งจี๋ออกไปที่ป้ายรถเมล์ปากซอย... เพื่อที่จะพบว่ารถประจำทางสายที่ผ่านโรงเรียน...ที่ปกติจะวิ่งมาทุก ๆ สามหรือสี่นาทีต่อคัน  วันนี้กลับยังไม่โผล่มาแม้แต่คันเดียว  นี่ก็ร่วมยี่สิบนาทีเข้าไปแล้วที่เธอยืนขาแข็งอยู่อย่างนี้   ใจหนึ่งอยากเรียกแท็กซี่  แต่เด็กสาวก็นึกเสียดายเงินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก... เอาน่า...  เสียเงินค่าแท็กซี่ดีกว่าต้องเข้าไปนั่งในห้องเย็นกับป้าดวงดาวตั้งเยอะนะ  ถ้าวันนี้สายอีกก็จะครบห้าครั้งแล้วนี่นะ  เพิ่งเปิดเทอมอย่ารีบทำสถิติยอดเยี่ยมแบบนี้เลยดีกว่า... ขณะที่แพรพลอยกำลังจะโบกเรียกแท็กซี่   รถโฟล์กเต่าสีขาว ‘เก่าเก๋ากึ้ก’ ตามที่เธอเคยนึกนินทาก็จอดเทียบทางเท้าใกล้ ๆ ตรงที่เธอยืนอยู่   ชายหนุ่มคนขับโผล่หน้าออกมาร้องถาม “หนูแพรพลอยใช่มั้ย?   อักษรย่อแบบนี้...โรงเรียนสตรี ส. หรือเปล่า   ไปกับผมก็ได้  ผมจะเข้าสำนักพิมพ์... ต้องผ่านโรงเรียนนั้นอยู่แล้ว” ขอบคุณนะคะ  ที่ช่วยหนูประหยัดเงินได้อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ต่ำกว่าสามร้อย เมื่อได้มานั่งอย่างสบายในรถคันเล็กที่สภาพภายในดูดีไม่แพ้รถใหม่...แสดงถึงการดูแลเอาใจใส่อย่างดีจากผู้เป็นเจ้าของ  แพรพลอยก็พูดออกมาในสิ่งที่เธอเข้าใจผิดไปเมื่อวาน... “ขอโทษนะคะที่เมื่อวานฉันเสียมารยาท  เข้าใจว่า...เอ่อ... ‘คุณสันติภาพ’ คือคุณพ่อของคุณ” ชายหนุ่มคนขับหัวเราะหึ ๆ  สายตายังจับจ้องอยู่ที่ถนนเบื้องหน้า  และรอยยิ้มนั้นก็ขับให้ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นไปอีกจนเด็กสาวมองเพลินอย่างไม่รู้ตัว “ทำไมหนูถึงคิดว่าผมแก่ขนาดนั้นล่ะ?   หรือเพราะเห็นรถคันนี้เลยคิดแบบนั้น...” “อ่า...  แหะ ๆ  ใช่ค่ะ   แล้วก็ชื่อคุณด้วย   ไม่รู้สิคะ...ได้ยินครั้งแรกแล้วรู้สึกว่าคนชื่อนี้ต้องแก่...เอ๊ย...ต้องมีอายุแล้วแน่ ๆ” นักเขียนหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ  นึกเอ็นดูกับคำตอบซื่อ ๆ ของสาวน้อยคนนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด  ดวงตาคู่สวยส่องประกายพราวพร่างขึ้นมาด้วยความขบขัน “ก็แก่แล้วจริง ๆ น่ะแหละ   ถ้าเทียบกับหนู  ผมแก่กว่าหนูไม่ต่ำกว่าสิบปีแน่ ๆ   ฮ่า ๆ   ล้วเรื่องชื่อน่ะ  แต่ก่อนผมชื่อสันติเฉย ๆ ด้วยซ้ำ เพิ่งมาเปลี่ยนตอนเข้ามหา’ลัยนี่แหละ  จะเรียกผมว่า ‘พี’ ก็ได้  ย่อมาจาก ‘พีซ’ ไง  แต่ผมว่าชื่อพีซมันฟังดูผู้ยิ้งผู้หญิงยังไงก็ไม่รู้นะ  เลยขอให้เพื่อนเรียกแบบนี้...” แก่เหรอ?   คนแก่ที่ไหนจะทำสีผมเป็นสีน้ำตาลสว่าง  แล้วก็ยัง...เอ่อ...ยังหุ่นดี  กล้ามตึงเปรี๊ยะแบบนั้นอีกล่ะ...  เมื่อหวนนึกถึงการพบกันครั้งแรกเมื่อวานก็ทำให้เด็กสาวหน้าแดงขึ้นมาจนต้องทำทีมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังสนใจต้นไม้บนเกาะกลางถนนซึ่งถูกแมลงกินจนใบโกร๋นเป็นรู... แต่ถึงยังไงการที่สันติภาพเรียกเธอว่า ‘หนู’ แบบนี้ทุกคำก็ทำให้เด็กสาวขัดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก   ทั้ง ๆ ที่เพื่อนรุ่นพี่ของพี่เพชรหรือใคร ๆ ที่อายุประมาณนี้เรียกเธอว่า ‘หนู’ เหมือนกัน   แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกขัดหูขัดใจอะไรมากมายนัก... แต่ทำไมพอเป็นผู้ชายคนนี้ถึงรู้สึกแบบนี้ได้นะ  ไม่อยากให้เขาเรียกเธอเหมือนเด็ก ๆ อย่างนั้นเลยจริง ๆ “เอ่อ...  คุณสันติภาพคะ  อย่าเรียกฉันว่า ‘หนู’ ได้มั้ยคะ   มันฟังดูเป็นเด็กยังไม่โตยังไงไม่รู้น่ะค่ะ  เรียกชื่อฉัน...หรือจะเรียก ‘เธอ’ ก็ยังจะดีกว่านะคะ” “แปลกดีนะ   มีแต่ผู้ใหญ่อยากลดวัยเป็นเด็ก  นี่เด็กอย่างหนู...เอ๊ย...อย่างเธอกลับอยากเป็นผู้ใหญ่ซะอย่างนั้น  เอ้า!  ก็ได้!   เธอก็เธอ   เอาล่ะ  ถึงโรงเรียนเธอแล้ว  ตั้งใจเรียนด้วยนะแม่หนูน้อย!” รอยยิ้มทั้งบนริมฝีปากและดวงตารวมถึงคำลงท้ายที่ตั้งใจเรียกอย่างล้อเลียนที่ส่งมาจากคนที่เพิ่งขับรถจากไปทำให้ผิวแก้มของแพรพลอยร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้  และหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่เคยเป็น...และไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อนในชีวิตที่ผ่านมาสิบเจ็ดปีของตนเอง นี่น่ะเหรอ...ความรู้สึก ‘ชอบ’  ที่เพื่อน ๆ พูดกัน  ความรู้สึกที่ทำให้หัวใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ...   ความขัดเขินจนรู้สึกว่ามือไม้เกะกะไปหมดไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหน   ความรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนวูบ ๆ วาบ ๆ ขึ้นมาทันทีที่แค่ได้เห็นรอยยิ้ม  ได้ยินเสียง  ได้แอบมองหน้า... ถ้าอย่างนั้น...ฉันคงจะชอบ ‘ตาแก่’ คนนี้เข้าแล้วล่ะ .........เพิ่งเอามาลงที่นี่เป็นครั้งแรกค่ะ  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ  ^^ เรื่องนี้เป็นการดัดแปลงจากแฟนฟิคที่เคยลงไว้ในเด็กดีค่ะ............... จากคุณ : mayday_helpme เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 53 11:15:20

ความคิดเห็นที่ 3 คุยกันแป๊บเดียว ถึงละ แท๊กซี่ไม่น่าจะแพง ฮิๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 53 21:21:05