ความคิดเห็นที่ 1 ลมหนาว ดาวเดือน และกาแฟรสส้ม.. เช้านี้หนาวกว่าทุกวัน...ผมยกมือขึ้นอังกับกองฟอนซึ่งไฟมอดไปนานแล้ว ทั้งที่อากาศแบบนี้น่าจะซุกตัวอยู่กับที่นอนอุ่นในอ้อมแขนใครสักคน แต่ไม่มีใครคนนั้นอีกแล้ว ผมนอนตาค้างมาตั้งแต่ตอนตีสองกว่าๆ ซึ่งลมหนาวพัดแรง เสียงลมหวีดหวิว พัดผ่านต้นไม้ใหญ่ เสียงกรีดร้องของสายลม ปะทะกับกิ่งก้านใบของเหล่าไม้ยืนต้นทำให้เกิดเสียงน่ากลัว ๆ หลายเสียงปะปนกันไป แต่ท้ายสุดแล้วด้วยความแรงของลม กระแทกเข้าที่หน้าต่างจนมันปิดปังเข้าหาขอบหน้าต่างบนหัวนอนผมพอดิบพอดี   เสียงดังลั่นของมันทำให้ผมกระชากหนังตาเปิดขึ้นด้วยความตกใจ และพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมานั่งฟังเสียงลมซึ่งพัดปะทะสิ่งต่าง ๆ รอบบ้านหลังเก่าของผม เอื้อมมือไปเปิดไฟดวงเล็กสีอ่อนจากโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง และพบว่า เวลาเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงหลังจากพยายามข่มตาหลับ และผมก็ต้องตื่นอีกครั้ง ตีสอง...สิบห้านาที ผมรู้ตัวว่านอนไม่หลับอีกต่อไป และมักจะเป็นเช่นนี้ หากตื่นขึ้นมาตอนตีสอง ผมมักนอนต่อไม่ได้ หรือ หากยังไม่ได้นอน มาถึงเวลานี้ก็นอนไม่หลับอีกเช่นกัน เหมือนกลไกของจิตใจ อันซับซ้อน มันจดจำวันเวลาแห่งความสูญเสียได้ และคงจารเอาไว้ในดีเอ็นเอของความทรงจำที่ผมพยายามลืม ผ้าห่มผืนหนาอุ่น ไร้กระออมไอของความอบอุ่นอีก เมื่อผมตวัดตัวลุกขึ้น มองภาพของใครบางคนที่หัวเตียง ภาพของคนที่ผมไม่อาจลืมและไม่มีทางลืมไปได้ตราบสิ้นลม ใครว่ารักแท้ไม่มีในโลก ใครว่าผู้ชายรักเดียวใจเดียวไม่เป็น... ผมรักเธอ...ถึงตอนนี้จะไม่มีเธออีกแล้ว ผมก็ไม่สามารถมีใครมาทดแทนเธอได้เช่นกัน... คนรักน่ะหาง่าย แต่คนเข้าใจเราหายาก และถ้าโชคดีหาเจอ ก็เหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง แต่โลกโหดร้าย ทำให้ผมมีเธอได้เพียงไม่กี่ปี แล้วก็พรากเราจากกัน เมื่อได้สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตมาอยู่ข้างกายแล้ว เมื่อถึงเวลาสูญเสียไป ก็คงยากที่จะหาใครมาแทนได้ ถึงหามาได้ก็คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โลกนี้ไม่มีใครเหมือนใคร ไม่มีใครทดแทนใครได้ และ ไม่มีใครที่ผมจะรักได้เหมือนที่ผมรักเธอ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ ความทุกข์ ความสุข ทุกอย่างหล่อหลอมออกมาเป็นเธอ เป็นคนที่ผมรักจนสุดหัวใจ เป็นเธอเพียงคนเดียวที่ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย แต่ไม่มีอีกแล้ว...ผมหลับตาเบือนหน้าหนีจากอดีตที่ไม่เคยลบเลือน ชุดนอนสีขาวแขนยาวของเธอ ยังคงแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของเรา และมันแขวนอยู่เช่นนั้นมาตั้งแต่ตีสองสิบสามนาทีในวันที่เธอจากไป จนกระทั่งตอนนี้ ผมพยายามจะไม่เปิดตู้เสื้อผ้าฟากที่เป็นของเธอ แต่ก็รู้... มันยังคงอยู่ตรงนั้น อยู่ที่เดิม จากวันเวลาเดิม ๆ ผ่านมาจนวันนี้ วันที่ทดท้ออ่อนแรง ผมอยากได้อ้อมกอดของเธอ แต่ไม่มีอีกแล้ว จะมีก็แต่ชุดนอนชุดนั้น... แค่คิดหลับตาลง เบือนหน้าหนี แต่ทุกอย่างสว่างโพล่งในความทรงจำ ก็ปวดร้าวเท่าเดิม ผมลุกจากที่อนของเรา คว้าเสื้อกันหนาวมาสวมทับ เสียงลมเงียบไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงร่องรอยความหนาวเย็นที่พัดพามาทิ้งเอาไว้ ประตูห้องนอนถูกเปิดออก เดินผ่านโถงกลางบ้านไปยังห้องครัวเล็กๆ ไฟถูกเปิดเพียงดวงที่ต้องการใช้งาน ความมืดทำให้ผมสงบ... กาต้มน้ำถูกยกขึ้นตั้งบนเตา กาแฟถูกเทใส่แก้วโปรด ซึ่งเป็นแก้วคู่กัน ตอนนี้คู่ของมันตั้งอยู่อย่างสงบบนชั้นวางแก้ว เจ้าของมันไม่อยู่อีกแล้ว ผมยืนมองแก้วใบนั้นนิ่งนาน จนกระทั่งน้ำเดือดได้ที่ จึงละสายตาจากมัน และก็พบว่าตัวเองตั้งน้ำเผื่อ เพื่อชงกาแฟสองแก้วอีกแล้ว ผมเทน้ำร้อนลงในแก้วกาแฟ โดยไม่ได้เติมอะไร ผมชอบกาแฟดำเพราะกลิ่นหอมของมันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย  ... ส้มสายน้ำผึ้งรสเปรี้ยวอมหวานที่ แม่บ้านซื้อมาทิ้งไว้ให้เมื่อวานนี้วางอยู่บนโต๊ะกินข้าวกลางห้องครัว ผมคว้ามันติดมือมาด้วย ไฟถูกปิดลง และประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกไปแทน ท้องฟ้ายังคงมีม่านราตรีคลี่คลุม ดวงดาวนับล้านดวงยังคงกระพริบส่องแสงอยู่บนนั้น เสียงเปิดประตู เรียกให้เจ้าเพื่อนยากสามสี่ตัวรุมกันเข้ามาหาพวกมันมองผมด้วยสายตาแปลกใจ และคิดว่าเจ้านายตื่นมาทำอะไรทั้งที่อากาศหนาวแบบนี้ ผมลูบหัวพวกมันทุกตัวก่อนจะสั่งให้มันกลับไปนอน ชิงชาตัวเก่า แกว่งเบา ๆ ด้วยมือของสายลม... ผมทรุดตัวลงนั่งบนขอนไม้ใหญ่ใกล้ชิงช้าของเธอ... ไฟถูกจุดขึ้นเพื่อบรรเทาความหนาวเย็น กองไฟเล็กๆ สร้างความอบอุ่นไปทั่ว จนเจ้าสามสี่ตัวนั้นเขยิบมานอนอยู่ใกล้ ๆ บางตัวเอาเอาคางมาเกยอยู่บนตักผม ส้มถูกแกะเปลือก และเอาแกนกลางออก ควักเมล็ดทิ้ง ก่อนหย่อนมันลงไปในกาแฟดำแก้วนั้น... “มันอร่อยตรงไหนนั่น” ดวงตาคู่โตเงยหน้ามอง หัวเราะเบา ๆ แล้วตอบกลับมาว่า “มันก็อร่อยดีตรงที่มีรสส้มด้วยไง ให้รสของกาแฟซึมเข้าไปในเนื้อส้ม แล้วเราก็กินส้มนั้นเข้าไป ก็จะได้กาแฟรสส้มไงคะ” “ส้มรสกาแฟต่างหากล่ะ” “กาแฟรสส้มสิคะ เพราะเราเอาส้มใส่ลงไปในกาแฟให้ไง กาแฟเป็นหลักไง เพราะถ้าไม่มีกาแฟ ส้มก็จะไม่อร่อยแบบนี้” “เอาเถอะอะไรก็ตามใจคุณ ว่าแต่กินแบบนี้ระวังท้องจะเสียนะ” “ไม่เสียหรอกน่า ไม่เชื่อลองกินดูก็ได้” ผมจำได้ว่า นานทีเดียวกว่าจะยอมกินกาแฟใส่ส้มที่เธอส่งมาให้ แต่สุดท้ายก็ต้องลองอยู่ดี และก็พบว่ากาแฟใส่ส้ม รสชาติดีไม่หยอกเหมือนกัน เจ้าตัวต้นตำหรับบอกเคล็ดลับให้อีกต่างหากว่า “ถ้าจะให้ดีต้องเป็นส้มเปลือกบาง มีรสเปรี้ยวอมหวาน อย่างส้มสายน้ำผึ้งก็ใช้ได้ค่ะ” “เรื่องมากจัง ถ้าต้องเลือกส้มขนาดนั้น ผมกินกาแฟเปล่าๆ ก็ได้” “ชิมแล้วชอบไหมล่ะ” “ก็โอเคนะ แต่จะดีกว่านี้ ถ้ามีคุณคอยทำกาแฟรสส้มให้ผมกินตลอดไป” คำว่า “ตลอดไป” ไม่เคยเป็นจริง...แม้เธอจะรับปากเอาไว้ก็เถอะ ไม่มีตลอดไปสำหรับเราอีกแล้ว ผมหย่อนส้มกลีบที่แรกลงไปในแก้วกาแฟ ตัวเอง รอสักพัก จึงตักส้มชิ้นนั้นเข้าปาก ... กลิ่นกาแฟกับส้มผสมเข้าด้วยกัน ความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นราวกับตาน้ำ เหมือนครั้งแรกที่เธอป้อนส้มรสกาแฟใส่ปากผม ไม่ว่าจะเป็นกาแฟรสส้มที่เธอเรียก หรือ ส้มรสกาแฟที่ผมบอก มันก็คือสิ่งที่เธอเป็นคนทำ เป็นคนสอนให้ผมรู้ว่า กาแฟก็กินกับส้มได้ เหมือนสิ่งที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่ลองทำ ไม่ลองดู เราก็ไม่รู้หรอกว่ามันไปด้วยกันได้ดี หรือเข้ากันได้หรือเปล่า อย่าเพิ่งปฏิเสธในสิ่งที่ดูแล้วไม่น่าเป็นไปได้ และอย่างเพิ่งตอบว่า “ไม่” หากยังไม่ได้ลอง นั่นคือสิ่งที่เธอสอนผม..... ถึงผมจะไม่ได้กินกาแฟรสส้มในทุกวัน ไม่ได้ชอบมันเป็นชีวิตจิตใจ เหมือนเธอ.. แต่การกินกาแฟใส่ส้มนั้นทำให้ผมหวนคิดถึงวันแรกที่ได้พบเธอ ..ได้รักเธอ...และเสียเธอไป กลิ่นบางกลิ่น รสชาติบางรสชาติก็ดึงความทรงจำที่ห่างหายให้หวนกลับคืนมาชิดใกล้ ถึงจะเจ็บปวดใจแต่ก็มีความสุขที่ได้นึกถึง.... เหมือนกาแฟรสส้มของเธอ ================================ กลับมาอ่านอีกรอบ ขอแก้คำผิดคำซ้ำคำหล่นหน่อยครับ ================================= แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 53 17:06:16 จากคุณ : จิตปาตลี เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 53 12:00:02

ความคิดเห็นที่ 2 การที่เราได้รักใครสักคน และได้นึกถึงคนคนนั้นตอลดเวลา เป็นความสุขที่ใครก็มาแย่งเอาจากเราไปไม่ได้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ความคิดถึงนั้นมันทำให้เราเจ็บปวด เราคงไม่ได้รักคนนั้นนั้นจริงๆ ขอให้มีความสุขทุกๆ วินาที ที่ได้คิดถึงเธอคนนั้นนะคะ คงต้องหาโอกาสจิบกาแฟรสส้มบ้างซะแล้ว จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 53 16:26:16

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบคุณรวยระรินกลิ่นชา บางทีในความรัก ...ความเจ็บปวด ก็เป็นส่วนหนึ่งเหมือนกัน ไม่มีรักไหนจะรักกันได้ตลอดไปโดยไม่มีคำนี้ ความเจ็บปวดสอนให้เราเข้มแข็ง แต่ไม่ได้สอนให้เราลืม ... ยิ่งโดยเฉพาะถ้าคนๆ นั้นเป็นคนสำคัญ ยิ่งลืมไม่ลง ทุกวินาทีที่คิดถึงจึงเต็มไปด้วยความรัก ที่มีต่อกัน และเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้วครับ ผมและผมมีความสุขดีอยู่ ทุกวินาทีครับ ขอบคุณครับ จิตปาตลี จากคุณ : จิตปาตลี เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 53 17:09:08

ความคิดเห็นที่ 4 ต้องคิดถึงเธอมากทีเดียวได้อารมฯเหงาดี ทำหลายอย่าง ชงกาแฟ ก่อกองไฟ จริงๆ หรอ กาแฟดำ คาปู ลาเต้ หรือยังไงเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 53 20:50:31

ความคิดเห็นที่ 5 ของคู่กัน ยากที่จะเลือกรับมาด้านเดียว เพียงจะเอียงไปข้างไหนเท่านั้น ไม่มีใครมาแทนบางคนได้ ก็ให้ดีกว่า..สวยกว่า แต่ยังไงก็ไม่ใช่คนๆนั้น:) จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 53 07:48:38