ความคิดเห็นที่ 1 เย็นวันนั้นเอง   ที่ห้องสภานักเรียน  โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัย ป.  คณะกรรมการนักเรียนเพิ่งเลิกประชุมและกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน “โคตรเจ๋งเลยว่ะไอ้ตี้  มันต้องเล่นแบบนี้เลยสินะ  ยัยพลอยถึงจะยอมคบกับนายสักที  หัวใสไม่เลวเลยวุ้ยเพื่อนเรา...   ฉันคงต้องเอาวิธีนี้ไปใช้มั่งแล้วล่ะ  ฮ่า ๆ” รองประธานนักเรียนหนุ่มน้อยหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของเพื่อนสนิท   รุ่นพี่รุ่นน้องที่ยังอยู่กันเต็มห้องก็ร้องแซวขึ้นมาอย่างนึกขบขันแกมทึ่งกับวิธีมัดมือชกของเขาแบบนี้ ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ...  ตอนที่เรียนอยู่อังกฤษด้วยกัน  เขาพยายามแค่ไหนแพรพลอยก็ยังไม่ยอมตกลงคบกับเขาในฐานะแฟน   เอาแต่พูดว่า ‘เป็นเพื่อนกันจะเหมาะกว่า’  ก็เลยต้องใช้ไม้เด็ดแบบนี้   เผื่อบางที...ยัยนั่นจะยอมตกกระไดพลอยโจนตามกระแสข่าวมาเป็นแฟนเขาเสียที... เด็กหนุ่มหารู้ไม่ว่าปฏิกิริยาจากเพื่อนสาวร่วมรุ่นที่มีต่อเรื่องนี้จะต่างจากที่เขาหวังไว้ชนิดหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยทีเดียว! ประตูห้องสภานักเรียนถูกเปิดออก  จากนั้นร่างสูงเพรียวของสาวน้อยผู้เป็นหัวข้อสนทนาก็เดินลิ่ว ๆ ตรงดิ่งเข้ามาราวกับถูกลมหอบมาที่นี่ “โอ๊ะโอ...  แพรพลอย  มาหาอาร์ตี้ถึงนี่เลยเหรอจ๊ะ...” แต่เมื่อดวงตาดุ ๆ ของแพรพลอยตวัดมองในทำนองว่า ‘อย่าเสือ...’ คนพูดก็เงียบกริบทันทีราวกับถูกเย็บปาก “อาร์ตี้!  นี่นายทำบ้าอะไรลงไปกันฮะ?!   ฉันไม่เห็นรู้เรื่องหรือจำได้เลยว่าไปตกลงคบกับนายตอนไหน!” คำพูดของเด็กสาวตรงหน้าราวกับหย่อนระเบิดลงมาในห้องนั้น  คณะกรรมการนักเรียนที่ยังเหลืออยู่ในห้องต่างก็เงียบกริบ   หันขวับไปจ้องอรรถวิทย์ผู้ทำสีหน้าแบบที่จิตรกรคนไหนก็คงวาดออกมาไม่ได้เป็นตาเดียวกัน “ก็...  ก็ตอนที่เราเรียนด้วยกันอยู่ที่โน่น  เธอคุยกับฉันตลอด  ทำดีกับฉันเสมอ  ฉันก็เลยคิดว่า...” “ใช่!   ฉันทำดีกับนาย  ฉันโทรคุยกับนายบ่อย ๆ  ก็เพราะเห็นว่าเราเป็นเด็กไทยแค่สองคนในเมืองนั้น   ไม่คุยกับนายแล้วจะให้ไปคุยกับแมวที่ไหนล่ะ!   อ้อ...เพราะอย่างนี้สินะก็เลยทำให้นายคิดเอาเองว่าฉันก็ชอบนายเหมือนกัน   เสียใจย่ะ!   คนหลงตัวเองอย่างนายไม่ใช่...และไม่เคยใช่สเปกของฉันแม้แต่นิดเดียว   แล้วที่นายทำแบบนี้...  อย่าหวังเลยว่าจะได้แม้แต่ความเป็นเพื่อนจากฉันอีก   นี่แน่ะ!” พูดขาดคำ  กระดาษที่พรินท์มาจากเว็บบอร์ดซึ่งยึดมาจากลิลลี่ก็ถูกขยำจนเป็นก้อนกลม ๆ ขว้างใส่หน้าอรรถวิทย์เต็มแรงท่ามกลางความคาดไม่ถึงของทุกคนในห้องนั้น   ที่ไม่เคยมีใครคิดมาก่อนว่า ‘อาร์ตี้’ ของเพื่อน ๆ จะถูกสาวน้อยต่างโรงเรียนบุกมาฉีกหน้าถึงถิ่นแบบนี้... เด็กหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้า  ก้อนกระดาษที่ปลิวมาโดนเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้เจ็บมากมายนัก   แต่เมื่อมองจากความรู้สึกที่ว่าเขาต้องกลายเป็นตัวตลกในสายตาเพื่อน ๆ  ที่ถูกสาวน้อยที่หมายปอง...และคุยอวดไปทั่ว...บุกมาฉีกหน้าถึงถิ่นแบบนี้   ก็ทำให้เสียหน้าและเจ็บราวกับว่าแพรพลอยเตะบอลอัดหน้าเขาแรง ๆ เลยทีเดียว... “พลอย!   เธอ!   นี่เธอกล้าทำขนาดนี้เชียวเรอะ!   ไม่ได้ชอบฉัน  ฉันก็ไม่ว่าอะไร  แต่นี่...  เธอกล้าฉีกหน้าฉันต่อหน้าคนเป็นสิบแบบนี้...  ฮึ่ม!” เมื่อเหลือบมองมือที่กำแน่นจนเป็นกำปั้นของคู่กรณี  แพรพลอยก็ยอมรับกับตัวเองว่าเริ่มกลัวขึ้นมานิดหน่อย  แต่ก็ห้ามปากไว้ไม่ได้... “ทำไม?!   นายจะทำอะไรฉัน   จะตบฉันหรือไง!” ขาดคำอรรถวิทย์ก็ทำท่าจะพุ่งเข้าหาเด็กสาวจนเพื่อน ๆ ต้องรั้งตัวไว้   และเสียงห้ามปรามหนักแน่นของประธานนักเรียนรุ่นพี่ก็ทำให้เด็กหนุ่มสงบลงได้ชั่วขณะ “อย่านะเมิง!  ไอ้ตี้...  คนอยู่เต็มห้องไม่เห็นรึไง   แล้ววันนี้ก็เวรครูกังสดาลด้วย  อย่ามีเรื่องเลยดีกว่า   เมิงก็เคยเห็นฤทธิ์ป้าแกแล้วไม่ใช่เรอะ  เย็นไว้ไอ้น้อง...” ดวงตาแข็งกร้าวของอรรถวิทย์มองตามหลังแพรพลอยที่เดินลอยหน้าลอยตาออกไปอย่างสบายอารมณ์หลังได้ ‘วีน’ สมใจแล้ว   เด็กหนุ่มเอ่ยลอดไรฟันออกมาเบา ๆ พอได้ยินสองคนกับเพื่อน “เรื่องไม่จบแค่นี้แน่!   เธอกับฉันต้องได้เห็นดีกัน   แพรพลอย!” จากคุณ : mayday_helpme เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 53 11:26:49

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากไปอาละวาดอรรถวิทย์ถึงถิ่นตามที่ตั้งใจไว้แล้ว  แพรพลอยก็นึกหวาด ๆ อยู่ว่าฝ่ายนั้นจะผูกใจเจ็บเธอหรือเปล่า   เนื่องจากเริ่มคิดได้ว่าการกระทำของเธอในวันนั้นออกจะแรงไปหน่อย   แต่ในเมื่อผ่านมาร่วมสัปดาห์แล้วยังไม่เห็นมีอะไรที่น่ากังวล   เด็กสาวก็เริ่มสบายใจขึ้นและลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท... คิดแค่ว่า  อรรถวิทย์คงจะอาย  และไม่มายุ่งกับเธออีกแล้ว แต่แพรพลอยลืมคิดไปว่า...  การที่เด็กหนุ่มวัยรุ่นผู้ถือว่าตนเองเลิศลอยกว่าใคร ๆ ถูกหยามศักดิ์ศรีต่อหน้าเพื่อนแบบนั้นมันจะทำให้เขาเจ็บใจขนาดไหน   และอรรถวิทย์ก็เฝ้ารอโอกาสแก้แค้นอย่างใจเย็น... “พี่เพชร  วันนี้เค้ากลับดึกหน่อยนะ  จะไปอ่านหนังสือบ้านลิลลี่  แล้วพี่ของลิลลี่จะมาส่ง  หรือไม่เค้าก็อาจจะนอนค้างบ้านโน้นเลย   ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ  บ๊ายบายค่า~” เด็กสาวกดวางสายก่อนจะฮัมเพลงออกมาอย่างร่าเริง   เดินแกมวิ่งเข้าไปในซอยเล็ก ๆ ข้างโรงเรียนที่เป็นทางลัดไปสู่บ้านของเพื่อนรัก   แต่แล้วก็ต้องชะงักทั้งเท้าและปากที่กำลังฮัมเพลงเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมาดักหน้าไว้... “อาร์ตี้!” ซวยแล้วไง  ยัยพลอยเอ๋ย... “สวัสดี...  พลอย  วันนั้นเธอทำฉันแสบมากเลยนะ   ฉันยังไม่มีโอกาสได้คิดบัญชีกับเธอเลย   วันนี้ล่ะ... ฉันจะเอาคืนเธอบ้าง!” “ทำไม?!   นายจะทำไมฉัน  ไอ้หน้าปลาจวด!  อย่าเข้ามานะเว้ย  ฉันต่อยนายหน้าแหกจริง ๆ ด้วย!” เด็กหนุ่มปลดเป้นักเรียนออกโยนลงพื้นถนน  ย่างสามขุมเข้ามาหาคนที่ยังท้าทายเสียงลั่นแต่กลับถอยหนีกรูด ๆ จนเกือบไปจนมุมอยู่ที่กำแพงสูงท่วมหัวของคฤหาสน์หลังหนึ่ง บ้าฉิบ!  ทำไมไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาเลยวะ?! “ก็จะทำอย่างนี้ไงล่ะ  ปากเก่งนักใช่มั้ย  โอ๊ย!” ปลายนิ้วของเด็กสาวที่กะทิ่มเข้าไปในลูกตาวาววับของคนตรงหน้าพลาดเป้าไปนิดเดียว   แต่มันก็ไม่ถึงกับไร้ผลเมื่อปลายเล็บข่วนลงบนผิวข้างขมับจนเรียกเลือดซิบ ๆ   อรรถวิทย์ร้องลั่นอย่างหัวเสียระคนเจ็บปวด  พยายามดันตัวแพรพลอยเข้าหากำแพง   ก้มหน้าลงมาหวังจะปิดปากที่กำลังพ่นคำด่าออกมาเป็นชุดให้เงียบไป... แพรพลอยดิ้นรนต่อสู้เต็มที่  นึกขยะแขยงเพื่อนร่วมรุ่น...ที่เธอชักไม่อยากจะนับเป็นเพื่อนเสียแล้วคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก   แต่ถึงอย่างไร...จากความแตกต่างด้านพละกำลังและรูปร่างก็ทำให้เด็กสาวจวนเจียนจะเสียท่า นี่ฉันจะต้องเสียจูบแรกให้ไอ้บ้านี่จริง ๆ น่ะเรอะ... ใบหน้าของใครคนหนึ่งผ่านแวบเข้ามาในความคิด  และเด็กสาวก็ตะโกนชื่อคนคนนั้นออกมาอย่างไม่ลังเล... “พี่พี!   ช่วยด้วย!!” ขาดเสียงเรียกนั้นร่างของคนที่กำลังดันตัวเธอจนหลังติดกำแพงก็ถูกกระชากเหวี่ยงลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น ตามมาด้วยอ้อมกอดอบอุ่นที่โอบร่างสั่นเทาของเธอไว้แน่น   เจ้าของอ้อมกอดเอ่ยปลอบโยนเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม   และเด็กสาวก็รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเหลือเกินเมื่ออยู่ในวงแขนของเขา อรรถวิทย์ยันตัวลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง  ดวงตาขุ่นขวางจ้องมองมายังชายหนุ่มแปลกหน้าที่กำลังโอบกอดเด็กสาวผู้ซึ่งเขาเกือบจะปล้นจูบได้สำเร็จอยู่แล้ว... “เสือ...อะไรด้วยล่ะลุง!   แก่ก็อยู่ส่วนแก่สิ!” รอยยิ้มดุ ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากของสันติภาพ  มือที่โอบไหล่สั่นระริกของเด็กสาวกระชับแน่นขึ้นอีกราวกับจะประกาศความเป็นเจ้าของ   และชายหนุ่มก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าอักษรย่อบนเครื่องแบบนักเรียนที่เด็กหนุ่มสวมใส่เป็นของโรงเรียนที่กังสดาลสอนอยู่... “ไม่เสือ...ไม่ได้หรอกว่ะไอ้หนู   ก็น้องพลอยน่ะเป็นเด็กของฉันโว้ย!  รู้แล้วแบบนี้ทีหลังก็อย่ามายุ่งกับเธออีก...  ไม่งั้น...” คำพูดที่ชายหนุ่มผู้อาวุโสกว่ากระซิบเบา ๆ ข้างหูทำให้เด็กหนุ่มหน้าถอดสี  ท่าทางกร่าง ๆ เก ๆ เมื่อครู่หายไปทันที ถ้าเรื่องถึงครูกังสดาล...มีหวังเขาตายแน่ ๆ   อรรถวิทย์ยอมรับว่าเขากลัวครูสาวคนนี้ยิ่งกว่ากลัว ผ.อ.โรงเรียนเสียอีก... ก็ครูกังสดาลทั้งดุทั้งโหด  แถมยังปากว่ามือ(และหมัด)ถึงจนสามารถกำราบเด็กผู้ชาย ม.ปลายทั้งโรงเรียนให้ไม่กล้าหือกับเธอได้ จนถูกยกให้เป็น ‘เจ้าแม่’ ของกลุ่มนักเรียนชายทั้งในโรงเรียนนี้และโรงเรียนใกล้เคียงเลยทีเดียว... อีกทั้งถ้าเรื่องวันนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตถึงฝ่ายปกครองหรือตำรวจขึ้นมา  มีหวังถูกพ่อแม่ด่าเปิง   และอิมเมจนักเรียนตัวอย่างแสนดีก็คงหายวับไปกับสายลมเป็นแน่แท้... ดวงตากลมโตที่ยังเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกจ้องมองตามคู่กรณีที่เดินหงอย ๆ ไปจากตรงนั้น   จากนั้นก็หันมาขอบคุณ ‘พี่พี’ ที่มาช่วยเธอไว้ได้ทันอย่างไม่ขาดปาก “ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยฉันไว้ได้ทัน  ไม่งั้นฉันเสร็จไอ้บ้านั่นแน่ ๆ  โอย...น่ากลัวจัง  ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ   เอ๋?  ว่าแต่ทำไมคุณมาอยู่แถวนี้ได้ล่ะคะ ?” “ฉันมาหาข้อมูลเขียนนิยายเรื่องใหม่จากคุณลุงบ้านโน้นน่ะ...”  ชายหนุ่มชี้นิ้วไปยังบ้านหลังกำแพงที่เธอถูกอรรถวิทย์ต้อนจนมุมเมื่อครู่   “เดินออกมาก็เห็นพวกเธอสองคนยืนคุยกันอยู่   ตอนแรกนึกว่ากำลังจู๋จี๋กัน  แต่พอได้ยินเสียงเรียกให้ช่วยก็เลยเข้ามานี่ล่ะ   ว่าแต่เธอเห็นฉันด้วยเหรอ?   ถึงเรียกให้ช่วยน่ะ?” คำถามท้ายประโยคของเขาเรียกเลือดให้แข่งกันฉีดขึ้นสู่ผิวแก้มจนร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า   แพรพลอยนึกดีใจที่เริ่มพลบค่ำแล้ว  ไม่อย่างนั้น ‘พี่พี’ คงจะเห็นว่าเธอหน้าแดงขนาดไหน   แต่จะให้ตอบไปตามที่ใจคิดว่าชื่อของเขาแวบผ่านเข้ามาในความคิดพอดีก็ไม่ได้   ต้องอ้อมแอ้มตอบว่าใช่ไปตามเรื่อง... “แล้วนี่เธอจะไปไหนต่อ?   จะกลับบ้านเลยมั้ย   ฉันจะไปส่ง...” เด็กสาวก้มลงมองดูตัวเองแล้วก็ต้องยิ้มแห้ง ๆ ออกมา   สภาพแบบนี้...ทั้งชุดนักเรียนที่ยับยู่ยี่และผมเผ้ากระเซอะกระเซิงจากการยื้อยุดฉุดดึงเมื่อครู่... คงยังเข้าบ้านตอนนี้ไม่ได้แน่ ๆ ต้องรอให้พี่เพชรหลับหรือออกไปทำงานตอนดึกเสียก่อน  ไม่อย่างนั้นเป็นเรื่องแน่ ๆ หรือจะไปบ้านยัยลิลลี่ดีนะ?  โอย...  อย่าเลยดีกว่า  ยัยนั่นตื่นตูมยิ่งกว่าพี่เพชรซะอีก   ไม่ไหว ๆ  ขืนให้เห็นเธอในสภาพนี้เข้าสงสัยต้องถามไม่หยุดปากแน่ ๆ “ตอนแรกฉันจะไปอ่านหนังสือบ้านเพื่อน  แต่พอเจออย่างนี้เข้าก็หมดอารมณ์แล้วล่ะค่ะ   แล้วฉันก็ยังไม่อยากกลับบ้านด้วย  กลัวพี่เพชรตกใจ...” “ถ้าอย่างนั้นไปหาอะไรกินให้สบายใจก่อนดีมั้ย?   ฉันจะหาที่เงียบ ๆ นั่งพิมพ์ต้นฉบับด้วย” จากคุณ : mayday_helpme เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 53 11:34:30

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากนั้นทั้งคู่ก็มานั่งอยู่ในร้านกาแฟเล็ก ๆ ตกแต่งอย่างน่ารักที่ตั้งอยู่ข้างสวนสาธารณะริมแม่น้ำเจ้าพระยา สันติภาพสั่งกาแฟให้ตัวเอง  และนมปั่นสตรอเบอร์รี่กับเค้กแครอทให้เด็กสาว   แพรพลอยแอบย่นจมูกนิด ๆ เมื่อเห็นว่าเขาสั่งอาหารที่ดู ‘เด็ก ๆ’ ให้เธอ   แต่เมื่อชายหนุ่มหยิบโน้ตบุ๊กคู่ใจขึ้นมาเปิดและเริ่มรัวนิ้วลงไปเพื่อพิมพ์ต้นฉบับ   เด็กสาวก็แอบมองซีกหน้าของคนที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับงานตรงหน้าอย่างเผลอตัว... สัมผัสอบอุ่นใกล้ชิดและท่าทีปกป้อง  รวมถึงคำรับสมอ้างว่าเธอเป็น ‘เด็ก’ ของเขาในเหตุการณ์ที่ผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ ยังตราตรึงอยู่ในความรู้สึก   และเมื่อยิ่งได้มานั่งใกล้ชิดกันโดยมีเพียงโต๊ะกาแฟขวางกั้นไว้เช่นนี้ก็ยิ่งทำให้หัวใจของเด็กสาววัยรุ่นสั่นไหวอย่างประหลาด   และมันก็หลอมละลายราวกับก้อนขี้ผึ้งที่วางไว้ใกล้เตาไฟ   และในที่สุด...ความรู้สึกต่าง ๆ เหล่านี้ก็ทำให้แพรพลอยแน่ใจกับความหวั่นไหวแปลก ๆ ที่เป็นมาหลายวันนับตั้งแต่ได้รู้จักเขามา... พี่พี...  ฉันชอบพี่เข้าซะแล้วล่ะค่ะ เมื่อเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ๊ก  รอยยิ้มบางเบาก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากบางเฉียบของชายหนุ่ม   ยัยเด็กที่ไม่ชอบถูกเรียกว่า ‘หนู’ ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะฝั่งตรงข้าม   ผมดำสนิทยาวสลวยที่เลื่อนหลุดจากโบผูกผมตกลงมาปรกหน้าราวกับผ้าม่านสีดำที่ถูกคลี่คลุมลงมาจนเขาต้องเอื้อมมือไปปัดออกให้   แล้วผิวแก้มนวลเนียนของเด็กสาววัยรุ่นก็ปรากฏอยู่ต่อสายตาจนปลายนิ้วของเขาแตะลงบนความนุ่มเนียนนั้นแผ่วเบาอย่างเผลอไผล... ดู ๆ ไปยัยเด็กนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ  มีแววว่าจะโตขึ้นมาเป็นสาวสวยไม่แพ้พี่สาวที่เป็นนางแบบเลยทีเดียว ภาพใบหน้าสวยหวานของแฟนสาวผ่านเข้ามาในห้วงความคิด  และมันก็ทำให้ปลายนิ้วของสันติภาพที่ลูบไล้ไปบนผิวแก้มของเด็กสาวหยุดชะงัก... กังสดาล...  ทำไมพักนี้คุณไม่ค่อยยอมรับสายผม  ไม่ค่อยออกไปทานข้าวหรือดูหนังด้วยกันเหมือนอย่างเคยเลยนะ   คุณมีอะไรที่กำลังปิดบังผมอยู่หรือเปล่า  หรือว่าคุณแค่เหนื่อยกับงาน... ขอให้เป็นข้อหลังทีเถอะ... แพขนตาหนาของเด็กสาวเริ่มขยับ  และเจ้าตัวก็ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมองดูโลก  เอียงหน้าไปแอบปาดน้ำลายออกจากมุมปาก   ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มจืด ๆ กับดวงตาคู่สวยส่องประกายพราวพร่างที่กำลังจ้องตรงมาอย่างนึกขบขันแกมเอ็นดู “ตายจริง  นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ก็เผลอหลับไปซะได้  เดี๋ยวฉันขอไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ  จะได้กลับบ้านซะที”   มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่เพิ่งถูกส่งเข้ามา  และข้อความบนหน้าจอนั้นก็เรียกรอยยิ้มอย่างโล่งใจขึ้นมาได้ ‘พี่มีงานด่วนต้องรีบออกไป  คืนนี้ไม่กลับบ้าน  จะค้างที่คอนโดพี่ผู้จัดการ  อาหารเช้าพี่ทำใส่ตู้เย็นไว้ให้แล้ว   ดูแลตัวเองด้วยนะ   รัก - พี่เพชร’ เป็นอันว่าสบายใจได้แล้วว่าจะไม่มีใครมาซักไซ้ให้วุ่นวายอีก... รถโฟล์กเต่าสีขาวแล่นมาจอดที่หน้าบ้านของสองสาวพี่น้องหลังสามทุ่มเล็กน้อย   และก่อนที่แพรพลอยจะเปิดประตูก้าวเดินลงไป  เด็กสาวก็หันมาถามในสิ่งที่เธอเพิ่งคิดได้และนึกสงสัยขึ้นมา “คุณพูดอะไรกับอีตาอาร์ตี้เหรอคะ  เห็นหน้าซีดจ๋อยเหมือนปลาสำลักน้ำเลย  สะใจจัง  ฮิฮิ~” “ก็ไม่มีอะไรหรอก   แค่บอกว่า  ‘จะจบเรื่องไว้แค่นี้...และอย่ามายุ่งกับเธออีก  หรือจะต้องให้ถึงหูครูกังสดาล...  นายเลือกได้นะ’   ”   ดวงตาของชายหนุ่มมีประกายวิบวับขึ้นมาอย่างนึกขบขันในความกลัวราวกับหนูกลัวแมวที่เด็กหนุ่มมีต่อแฟนสาวของเขา “ครูกังสดาล?  ครูพละคนที่สวย ๆ หน้าหวาน ๆ  แต่ดุ๊ดุนั่นใช่มั้ยคะ  ฮิฮิ  นั่นละ...  อย่างนายอาร์ตี้ต้องเจอครูแบบนี้   สมน้ำหน้า!  จ๋อยไปเลย  ว่าแต่...คุณรู้จักครูกังสดาลด้วยเหรอคะ ?” รอยยิ้มทั้งบนริมฝีปากและดวงตาของชายหนุ่มสลดลงเล็กน้อยเมื่อตอบคำถามนั้น “ยิ่งกว่ารู้จักซะอีก...  เขาเป็นแฟนฉันเอง!” จากคุณ : mayday_helpme เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 53 11:39:02