ความคิดเห็นที่ 1 == เริ่มนับหนึ่งใหม่ ==                   - ขอโทรไปคุยด้วยได้ไหม - ฉันได้รับข้อความจากพี่เปาในคืนวันนั้น                   จบจากการสนทนาในช่วงเย็น ฉันก็กลับมาที่บ้าน และคิดทบทวนเรื่องราวของพี่เปา ในเมื่อเขาก็เป็นคนที่ฉันลืมไม่ได้ เป็นคนที่อยู่ในความคิดของฉันแทบจะตลอดเวลา ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ไปเจอกับใคร แต่ฉันก็คิดถึงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น                    เรื่องราวเป็นแบบนี้ฉันเองก็รู้สึกกังวล ไม่เคยคิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ไปได้ ความสับสนเริ่มก่อตัวขึ้น ฉันหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ตอบเขากลับไป                    - วันนี้ค่อยก่อนดีกว่าค่ะ ให้เวลาพี่เปาอยู่กับตัวเอง ให้พี่ได้ทบทวนว่าพี่ต้องการแบบนี้จริงๆรึเปล่า หลิงขอเวลาสำหรับตัวหลิงด้วย -                    ไม่นานนัก เขาก็ตอบกลับมา                    - โอเคครับ คืนนี้ฝันดีนะ - -------------------------                    - ทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมคะ – ข้อความของเขาส่งมาหาฉันในวันต่อมา                    ฉันพิมพ์ตอบตกลงไป ไม่นานนักเขาก็มาถึงหน้าบ้านของฉัน                    “หวัดดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เขาเหมือนเดิม                    “หวัดดีจ๊ะ” เขาก็ยกมือรับไหว้ฉันเช่นกัน “ตัวทานอะไรรองท้องไปก่อนนะ” เขาพูดจบก็ยื่นถุงเซเว่นมาให้ฉัน                    ด้านในมีสิ่งที่ฉันชอบทาน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เขาจำได้ทั้งหมด “ขอบคุณค่ะ” ------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 01:54:46

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)                       เขาพาฉันไปร้านอาหารหรู ตามที่ฉันคิดเอาไว้                       “พี่เปาพาหลิงมาร้านแบบนี้ หลิงสั่งไม่เป็นหรอก อายเค้าเปล่าๆ” ฉันพูดขึ้นขณะพลิกดูเมนูไปมา                       “มีพี่อยู่ หลิงไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” เขาตอบและเรียกพนักงานมารับออเดอร์ เขาเป็นคนสั่งอาหารทั้งหมด แต่ก่อนสั่งจะถามฉันในทุกเมนู ว่าฉันทานได้หรือไม่ ชอบทานหรือเปล่า                       อาหารมาเต็มโต๊ะ เขาตักอาหารทุกอย่างให้ฉันอย่างละนิด                       “ลองทานดูนะ ว่าโอเครึเปล่า”                         ฉันทาน... มันอร่อยมากๆ เชียวล่ะ                       “เป็นไงบ้างล่ะ ไปอยู่จีนมา มีอะไรสนุกๆเล่าให้ฟังไหม”                       ฉันกับเขาพูดคุยกันในเรื่องการใช้ชีวิตที่จีนของฉัน การเรียน สถานที่ท่องเที่ยว เพื่อนๆ และเรื่องอื่นๆ จนเข้ามาถึงเรื่องการกิน...                       “แล้วหลิงไปอยู่ที่นั่น ใช้ตะเกียบหรือช้อนส้อมล่ะ”                      “ส่วนใหญ่ก็จะเป็นตะเกียบนะคะ ร้านอาหารก็ไม่ค่อยมีช้อนส้อมให้หรอก”                      “แบบนี้ถ้าเป็นพี่คงไปอยู่ไม่ได้แหงๆเลยล่ะ แบบว่าพี่เป็นคนอิตาเลี่ยนน่ะ” เขาทำหน้าตาภูมิใจนักหนา ทั้งๆที่เชื้อสายของเขาก็ออกจะฟ้องออกมาทางใบหน้าซะขนาดนั้น                      “คนที่อิตาลีนี่เค้าตาตี่กันทุกคนรึเปล่าคะ” ฉันพูดหน้าตาย                      “อะไรเล่า... ก็เอาเป็นว่าพี่เดินแล้วเค้าก็มองตามก็แล้วกัน หึหึ”                      “ประมาณว่าไม่เคยเห็นคนจีนตัวเป็นๆมาเดินแถวนั้นใช่ป่ะ” ฉันตอบทันควัน                     “แหม...เธอ เธอก็ชาติเดียวกับชั้นนี่แหล่ะ กินไปเลยๆ ไม่พูดแล้ว” เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี และตักอาหารใส่จานของฉันเพิ่ม                     “เดี๋ยวนี้กวนเค้าได้เหมือนเดิมแล้วนี่ ค่อยหายห่วงหน่อย เวลาอยู่ด้วยกัน เค้าอยากให้ตัวเป็นแบบนี้มากกว่าให้ตัวเศร้าทุกครั้งที่ได้คุยกันนะ”                     ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป                     “ทานเสร็จแล้ว พี่จะพาหลิงไปทานไอติมที่อร่อยที่สุดในโลก หลิงต้องชอบแน่ๆ” -------------------------                     เขาขับรถออกนอกเมืองไป บรรยากาศภายนอกร้อนมาก                     ไม่นานนัก เราสองคนก็มาถึงริมชายหาด วันนี้นักท่องเที่ยวน้อยมาก... เขาขับรถไปเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ ฉันมองดูคลื่นกระทบฝั่ง...                      “นั่นไง” เขาชี้มือไป “ร้านไอติมที่อร่อยที่สุดในโลก”                      เขาชี้มือตรงไปยังรถเข็นเล็กๆคันหนึ่งที่จอดอยู่ริมชายหาด                      เมื่อเข้าไปใกล้ๆ จะเห็นว่า รถเข็นไอศครีมคันนั้น ติดป้ายหน้าร้านว่า “ไอติมที่อร่อยที่สุดในโลก”                      เขาจอดรถข้างๆรถเข็นนั้น                      “เค้าจะลงไปซื้อให้ ตัวใส่อะไรบ้าง” พี่เปาหันมาถามฉัน                     “ขนมปังค่ะ”                      “รับทราบจ๊ะ รอแป๊บน๊า” พูดจบเขาก็เดินลงจากรถไป                      ฉันมองดูเขาสั่งไอศครีม เขาช่างไม่เหมาะกับการซื้อไอศครีมรถเข็นข้างทางอย่างที่สุด ลูกค้าคนอื่นๆต่างมองมาที่รถของเขา และหันกลับไปมองเขาที่ใส่เสื้อเชิ้ตออกแนวเป็นทางการ เหมือนจะไปติดต่อธุรกิจยังไงอย่างนั้น                     “มาแล้วจ้า ไอติมที่อร่อยที่สุดในโลก” เขาขึ้นรถมาพร้อมกับไอศรีมกะทิใส่ถ้วยพลาสติกธรรมดาๆ                     ฉันรับถ้วยไอศครีมไว้                     “เค้าไม่ได้มาทะเลนานแล้ว” พี่เปาพูดขึ้น “มานั่งกินไอติม ดูคลื่นทะเลแบบนี้ สบายใจดี”                     “พี่ชอบทานไอติมแบบนี้ด้วยเหรอ” ฉันถามขึ้น                     “ก็ไม่ได้ทานนานแล้วล่ะนะ แต่คิดว่าหลิงน่าจะชอบน่ะ หลิงบอกพี่บ่อยๆว่าไม่ค่อยชอบอะไรแพงๆ ใช่ไหมล่ะ”                     ฉันไม่ได้ตอบอะไร สายตามองออกไปยังทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา...                     “พี่ขอโทษนะ” พี่เปาพูดขึ้น “ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา”                     น้ำตาของฉันไหลออกมาช้าๆ... ฟ้องถึงความเจ็บปวดมากมายที่ฉันเคยผ่านมันมา... เขาเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ     ------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 02:00:45

ความคิดเห็นที่ 3 == เข้าใจกันและกันมากขึ้น ==                       ฉันกับพี่เปาจะออกไปทานอาหารเที่ยงด้วยกันเกือบทุกวัน เราจะคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ไปเดินห้าง ไปดูหนัง ไปหาของอร่อยๆทานด้วยกันเสมอๆ                       ช่วงค่ำเมื่อกลับถึงบ้าน เราสองคนก็จะคุยโทรศัพท์กันนานเป็นชั่วโมงๆ เราจะคุยกันถึงเรื่องนิสัยใจคอ ทั้งในด้านดีและไม่ดีของกันและกัน ชอบหรือไม่ชอบสิ่งไหนก็หยิบยกมาคุยกัน ทำให้เราเข้าใจกันว่า สิ่งไหนคือสิ่งที่อีกฝ่ายพอใจ และตกลงว่าจะทำสิ่งที่ดีๆให้แก่กัน สิ่งไหนที่อีกฝ่ายไม่ชอบ ก็จะหาทางหลีกเลี่ยง                        ฉันไม่ได้นอนหลับสบายมานานกว่าครึ่งปี ทุกวันนี้ความรู้สึกของฉันแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง พี่เปาไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ความอบอุ่นของเขาหล่อเลี้ยงฉันให้ฉันมีความสุขในทุกๆวันที่ตื่นขึ้นมา                        เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันคบกับเขามาได้สามเดือนแล้ว เขาให้เกียรติฉันดีมาก และเป็นคนที่มีอารมณ์ขัน ทำให้ฉันได้ยิ้ม ได้หัวเราะตลอด ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นคนที่มีเหตุผล เขาจะไม่ตามใจฉันถ้าฉันทำในสิ่งที่เขาไม่เห็นด้วย แต่ในทางกลับกันนั้น เขาสามารถทำเพื่อฉันได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ หากเขาเห็นว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องและฉันมีเหตุผลเพียงพอ ซึ่งยิ่งทำให้ฉันประทับใจในตัวเขามาก เพราะในหลายๆครั้งฉันเองก็เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองไปสักหน่อย แต่เขาทำให้ฉันเป็นคนที่มีเหตุผลมากยิ่งขึ้น                         เขาแตกต่างกับฉันอย่างสิ้นเชิง โดยเฉพาะเรื่องฐานะ แน่นอนว่าฉันเป็นคนธรรมดา ครอบครัวยังมีหนี้สินอีกมากมาย ซึ่งเขาก็รู้ในเรื่องนี้ แต่เขาเป็นคนในอีกสังคมหนึ่งที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน เขาไม่เคยดูถูกฉัน หลายๆครั้งที่ฉันชวนเขาไปเดินตลาดนัดบ้าง กินอาหารข้างทางบ้าง ซึ่งเขาก็ดูเก้ๆกังๆอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็ยอมที่จะมาลองสัมผัสในสิ่งที่ฉันเป็น -------------------------                         วันหนึ่งขณะที่ฉันอยู่บ้าน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น                         “ตัวเอง เย็นนี้ว่างไหมคะ” เสียงพี่เปาลอดออกมาจากโทรศัพท์                         “ว่างค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่า” ฉันถามเขา                         “ไปงานแต่งเป็นเพื่อนเค้าหน่อยสิ”                         “งานแต่ง... งานใหญ่ไหมคะ”                         “อืม...ก็ใหญ่นะ ลูกชายของเพื่อนป๊าน่ะ แต่งตัวน่ารักๆนะจ๊ะ เย็นนี้เจอกัน”                         “หนูยังไม่มีชุดเลยค่ะ” ฉันเกิดหวั่นๆขึ้นมา เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำให้เขาขายหน้า                         “เอาชุดที่ตัวแต่งปกติก็ได้ ปกติก็น่ารักอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลหรอก”                         เย็นวันนั้นเขาก็มารอฉันที่หน้าบ้าน ฉันแต่งชุดเดรสสีชมพูอ่อน ม้วนผมเป็นลอน แต่งหน้าอ่อนๆ เดินขึ้นรถเขาอย่างประหม่า                         “วันนี้น่ารักจังเลย” เขาพูดทันทีที่ฉันขึ้นรถ                         “เหอๆ แกล้งชมเหรอ” ฉันต่อ                         “หนูบ๊องนี่ พูดจริงก็ไม่เชื่ออีก”                         มาถึงโรงแรมที่จัดงาน เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้... นี่เป็นการจับมือกันครั้งแรก ปกติเขาจะไม่เคยโดนตัวฉันเลย เว้นก็แต่การลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู เราสองคนเงียบกันทั้งคู่ จนกระทั่งขึ้นลิฟท์ไป                         “มาคู่กับคนหน้าตาดีแล้วตื่นเต้นเหรอจ๊ะ” เขาพูดแซว                         ฉันทำหน้าเซ็ง และมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า                         “หน๋อยยย ไม่มีคำตอบ แต่สายตาเธอช่างร้ายกาจนัก” เขาพูดพร้อมกับค้อนหนึ่งที ทำเอาฉันหัวเราะออกมา                         เข้ามาในงาน ช่างเป็นงานแต่งที่หรูหราและอลังการ ผู้คนในงานมากมายนับไม่ถ้วน ฉันและพี่เปาเดินเข้ามาในงานและหาที่นั่ง                         การฉายวีดีทัศน์เริ่มขึ้น ฉันชอบการดูวีดีทัศน์ในงานแต่งมาก สำหรับงานนี้ทำเป็นการ์ตูนแอนนิเมชั่นเล่าเรื่องราวของทั้งคู่ คู่บ่าวสาวในงานนี้คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ผ่านเหตุการณ์อะไรมากมาย จนรักกัน และได้แต่งงานกัน                        “ตั้งใจดูจังเลยนะ” พี่เปาพูดขึ้น                        “ก็น่ารักดีนี่นา หนูชอบ” ฉันตอบเขาไปอย่างอารมณ์ดี                        เขายิ้มกับคำตอบของฉัน และเอื้อมมือมาขยี้หัวฉันเบาๆ                        หลังจากนั้นก็เป็นพิธีการต่างๆ เจ้าบ่าว เจ้าสาว และพ่อแม่แต่ละฝ่าย ขึ้นเวทีกล่าวคำขอบคุณแขกที่มาร่วมงาน                        เสร็จจากงาน เราสองคนก็ไปนั่งทานกาแฟที่ร้านคอฟฟี่ช๊อปแห่งหนึ่ง เขายังคงจับมือฉันแทบตลอดเวลา                        “หลิงรู้ไหม เมื่อก่อนพี่ไม่กล้าแม้แต่จะจับมือหลิง ทั้งๆที่อยากจะจับและมีโอกาสตั้งหลายต่อหลายครั้ง”                        ฉันก้มหน้าลง ไม่รู้จะพูดอะไรตอบเขา                        “พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะรู้สึกผิด อาจจะเป็นเพราะพี่ไม่รู้ว่าหลิงคิดยังไง แต่วันนี้พี่คิดว่า...พี่พร้อมแล้วที่จะจับมือหลิง...พร้อมที่จะเดินไปด้วยกัน”                       ฉันเงยหน้าสบตาเขา เขายิ้มตอบกลับมา มันทำให้น้ำตาของฉันไหล...                       “ไม่เอาน่า ร้องไห้ทำไมคะ อยู่กับเค้า ตัวไม่มีความสุขเหรอ หืมมม” เขาเอื้อมมือมาปาดน้ำตาฉันออก                       ฉันส่ายหน้าช้าๆ และพูดเบาๆว่า  “เปล่าค่ะ”                       ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกลายเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายได้ขนาดนี้ ไม่ว่าจะมีความทุกข์ หรือมีความสุขมากก็ตาม และครั้งนี้ฉันมั่นใจได้ว่านี่คือน้ำตาของความสุข                       แค่เขาคนนี้ ฉันไม่ต้องการอะไรจากใครอีกแล้ว... ------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 02:06:18

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ)                        ใกล้จะถึงวันพิธีพระราชทานปริญญาบัตรของพี่สาวฉันแล้ว และก็เป็นวันของพี่เปาด้วยเช่นกัน (เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน) พี่เปาชวนฉันไปถ่ายรูปด้วยกัน                        “อยากถ่ายรูปคู่กับตัวบ้าง แต่งตัวสวยๆไปนะคะ งานนี้ครอบครัวของพี่ไปด้วย” เขาบอกกับฉัน                        “แต่งแบบที่แต่งอยู่ทุกวันได้ไหมคะ” ฉันถามไป                       “อืมม คราวนี้พี่ขอนิดนึงค่ะ... งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า ช่วงเย็นๆเดี๋ยวพี่ไปรับ ไปหาซื้อเสื้อกัน พี่ขออาสาซื้อให้นะ ห้ามปฏิเสธด้วย”                       “ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ฉันพูดแซวไป                       “ก็นะ เย็นนี้เจอกันจ๊ะ” -------------------------                       เขาพาฉันไปเดินห้างที่ดีที่สุดในเมือง ซึ่งปกติแล้วฉันไม่ค่อยมาเดินเท่าไหร่ เพราะไม่เคยซื้ออะไรได้เลยสักอย่าง เนื่องจากราคาสูงเกินไป                       “ตัวอยากได้ชุดไหนบอกได้เลยนะคะ หลายๆตัวก็ได้” เขาบอกกับฉัน                       “เหมาเลยดีม่ะ” ฉันพูดขำๆ                       “เหมาอะไรอ่ะ จะเหมาใจเค้าเหรอตัวเอง เค้ายกให้หมดเลย....อู๊ยยยย จะหวานไปไหน” เขาพูดเองก็เกิดอาการเลี่ยนเองซะงั้น ทำเอาฉันต้องหัวเราะตาม                      “ชุดที่หุ่นยี่ห้อนั้นใส่น่ารักจังเลยอ่ะ” เขาพูดพร้อมกับชี้มือไปยังหุ่นตัวนั้น                      ฉันหันมองไปตามทางที่เขาบอก เป็นชุดโทนสีชมพูหวาน ดูสุภาพ เรียบร้อย และเรียกได้ว่าดูเป็น “ผู้ดี” มาก                      “พี่เปาชอบเหรอคะ” ฉันถามเขา                      “ใช่ค่ะ ถ้าตัวใส่น่าจะน่ารักนะ ตัวชอบรึเปล่าล่ะ”                      ฉันก็เรียกได้ว่าชอบตั้งแต่แรกเห็นเหมือนกัน จึงไม่รอช้าที่จะไปหยิบมาลอง                      ฉันออกจากห้องลอง โดยที่เขายืนรออยู่                      “น่ารักจังเลยตัวเอง ตัวเองชอบไหมคะ” เขาพูดขึ้น                      “อื้อ หนูชอบค่ะ” ฉันยิ้มตอบเขากลับไป                      “งั้นเอาชุดนี้ครับ ทั้งเซตเลยนะ” เขาหันไปบอกพนักงานขาย ฉันกลับเข้าไปในห้องลองชุดอีกครั้ง และเพิ่งสังเกตเห็นป้ายราคา จึงก้มมองดู...                      - ราคาทั้งเซตเหยียบหมื่นเลยทีเดียว -                      ทำเอาฉันใจหาย เงินจำนวนนี้ฉันใช้ได้ทั้งเดือนเชียวนะ                      ฉันเดินหงอยๆ จนขึ้นรถ                      “เป็นอะไรไปคะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”                      “ชุดแพงจังเลยค่ะตัวเอง หนูไม่น่าชอบชุดนี้เลย” ฉันตอบเขา                      “คิดมากจังเลย ไม่เป็นไรหรอก เค้าไม่ได้ซื้อให้ตัวบ่อยๆซะหน่อย อีกอย่าง...ตัวไม่เคยยอมให้เค้าซื้ออะไรให้เลย”                      ฉันยิ้มบางๆตอบเขาไป ตอนนี้เริ่มรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นนางเอกซี่รี่ย์ในทีวีเข้าไปทุกทีซะแล้ว นางเอกยากจน มาพบเจอกับพระเอกผู้ร่ำรวยล้นฟ้า อะไรประมาณนั้น ------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 02:10:02

ความคิดเห็นที่ 5 ทักทายผู้อ่านทุกท่านค่ะ ตอนเก่าที่หายไปอัพใหม่แล้วนะคะ มีเพิ่มเติมเล็กน้อยด้วยค่ะ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 02:11:58

ความคิดเห็นที่ 6 จากคอมเม้นของคุณรุริกะในตอนที่ 24 นั้น ทำให้เราทราบว่า ปัญหาในการเขียนของเราไม่ใช่การที่เราเขียนรายละเีอียดน้อยไป แต่เป็นเพราะการเขียนของเราจะดูเนิบๆ เนือยๆ เรื่อยๆ เกินไปมากกว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ในตอนที่ 24 นั้น เรียกได้ว่าไม่หวือหวาอะไรนัก แต่เราก็ยังจะเขียนให้มันดูยืดยาวไป เหมือนเขียนน้ำซะเยอะ แต่เนื้อน้อยเกินไป เราเีพียงคิดไปว่า อยากจะเขียนเรื่องจริง ก็เขียนตามเหตุการณ์จริงซะเยอะไป ซึ่งบางทีเหตุการณ์เหล่านั้นก็ไม่ได้มีผลต่อตอนจบเลย แหะๆ ในตอนนี้พยายามปรับแล้วนะคะ พยายามดึงเนื้อเรื่องให้กลับเข้ามา เพื่อนำไปสู่บทสรุปของเรื่องราวสักที หวังว่าจะทำให้ผู้อ่านทุกท่านอ่านแล้วไม่รู้สึกว่าเบื่อกันไปซะก่อน ขอบคุณคอมเม้นของคุณรุริกะด้วยนะคะ กว่าจะปั่นแต่ละตอนออกมาได้ ยากเย็นมากค่ะ เพราะเหตุการณ์ปัจจุบันมันแย่มากๆ แย่จริงๆ่ค่ะ ต้องบิ้วอารมณ์ตัวเองให้กลับไปอยู่ในเหตุการณ์ที่เคยรู้สึกดีๆ ความทรงจำดีๆ ทำให้การเขียนตอนนี้ ที่ดูเหมือนจะมีความสุขดี เป็นตอนหนึ่งที่เราเสียน้ำตามากที่สุด เพราะปัจจุบันมันไม่มีอีกแล้วค่ะ ทุกอย่างมันจบแล้ว และจบอย่างโหดร้ายกับความรู้สึกของเรามากค่ะ แต่ยังไงจะเขียนมันให้จบค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว ยังไงฝากให้ผู้อ่านติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 02:35:03 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 02:33:13

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้มีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ พอเกริ่นตอนจบแล้ว เซ็งเลยค่ะ เพราะเวลารักกันมันช่างนะ มีความสุขสุด ๆ ยังไงก็ตามอ่านอยู่นะคะ อยากรู้จังว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไงค่ะ จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 19:31:24

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคุณ aom_jtravel ที่ติดตามอ่านนะคะ ดีใจที่อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขค่ะ ^^ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 53 22:26:43

ความคิดเห็นที่ 9 ## ซ้ำค่ะ ## แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 53 22:27:46 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 53 22:27:11

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านค่ะ จากคุณ : kitty9626 เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 54 18:23:25 A:125.27.135.58 X: TicketID:288261

ความคิดเห็นที่ 11 มาอัพเร็ว ๆ นะคะ รออยู่ค่ะ จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 12:16:54

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณคุณ kitty9626 และคุณ aom_jtravel ที่ติดตามอ่านนะคะ ตอนนี้โน๊ตบุ๊คเราเสียค่ะ ส่งซ่อมไปหลายวันแล้ว ต้นฉบับอยู่ในนั้นซะด้วย T^T (อุปสรรคการเขียนเรื่องนี้มีเยอะซะจริง) ความจริงคิดว่าจะรอให้คอมเสร็จแล้วมาอัพทีเดียว แต่เพราะเราจะทิ้งช่วงนานเกินไปแ้ล้ว จึงมาแจ้งข่าวเพื่อนๆที่ติดตามอ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆนะคะ จากคุณ : ผู้อ่านpantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 54 20:24:02

ความคิดเห็นที่ 13 ขอให้คอมฯ หายป่วยไว ๆ นะคะ นึกว่าหายไปกับปีใหม่ซะอีกอ่ะ 5555 จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 17:27:35