ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 29 – 33 (End) ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในนิวยอร์ค วันที่ 18 ตุลาคม 2005 เวลา 20.13 น. เหล่าสมาชิกในแผนกสืบสวนคดีพิเศษแทบจะมาอยู่ที่นี่กับครบหลังจากที่คาเรนนั้นถูกพามายังห้องไอซียูด้วยอาการที่เรียกได้ว่าหนักหนาสาหัสมากจนหมอเองก็ไม่อาจรับรองได้ว่าจะรอดชีวิต เพราะผลจากการตกจากที่สูงแม้จะได้มังกี้รองรับตัวไว้ แต่มันก็ยังมีผลทำให้กระดูกซี่โครงของคาเรนนั้นหักทิ้มปอดจนหมอเองต้องผ่าตัดรวมเกือบหกชั่วโมงแต่ก็ทำได้เพียงยื้อชิวิตไว้เท่านั้น “ไม่คิดเลยคุณลินดาจะเป็นพวกของกานอซซ่า ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแท้ ๆ ยังทำร้ายกันได้ลง” สตีฟกล่าวด้วยใบหน้าที่ยังแดงก่ำพอกับขอบตาที่ยังบวมช้ำจากการร้องไห้เมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตของริชาร์ด ด้วยสำหรับเขาที่รู้จักคุ้นเคยทั้งริชาร์ดและลิซ่าและต้องมาเสียคนที่รู้จักทั้งสองไปทำให้เขารู้สึกเศร้าเสียใจอย่างมาก แถมคาเรนยังมามีสภาพเช่นนี้ กระนั้นเขาก็อดที่จะทำใจเชื่อไม่ได้ว่าลินดาที่เขาเห็นกันมาตั้งแต่ตั้งทีมนี้จะเป็นผู้ทรยศที่ทำเรื่องเช่นนี้ แอธร่อนเดินไปตบบ่าของสตีฟเบา ๆ เขาเองก็ไม่รู้จะกล่าวคำใดเพื่อปลอบใจสตีฟดี ไม่ต่างจากดูลอนที่ได้แต่ยืนมองห้องพักของคาเรนที่เต็มไปด้วยเครื่องมือช่วยชีวิตมากมาย พวกเขาได้แต่เพียงรอด้วยความหวังเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเองว่าคาเรนนั้นจะไม่ตามริชาร์ดไปอีกคน มอเฟียชและฟิลด์ที่ไปรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นต่อเบื้องบนเดินมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อทราบอาการของคาเรน พวกเขาเดินมาสมทบพวกของสตีฟ แอธร่อนและดูลอนที่นั่งเฝ้ารอความหวังว่าคาเรนจะรอดอยู่ มอเฟียชนั้นเดินมาหยุดที่หน้าห้องของคาเรนพลางจดจ้องไปที่เตียงซึ่งคาเรนนอนรักษาตัวอยู่ด้วยความเป็นกังวล ใขณะที่ฟิลด์นั้นก็ไปนั่งข้าง ๆ สตีฟที่ดูจะกลัดกลุ้มโดยไม่ได้กล่าวอันใด เพราะเขาเองก็เอ่ยสิ่งใดไปไม่ถูกต่อสถานการณ์เช่นนี้ “ว่าแต่คุณมอเฟียชทราบได้ยังไงน่ะครับว่าลินดาที่เป็นสายให้กานอซซ่า” ดูลอนเดินไปใกล้มอเฟียชพร้อมทั้งเอ่ยถามขึ้น ด้วยพวกเขาทั้งหมดเองก็ยังคงงงุนงงต่อเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างมาก มอเฟียชจ้องมองคาเรนอยู่ครู่หนึ่ง เขาเชื่อว่าที่คาเรนเป็นเช่นนี้เพราะตัวเธอเองก็คงจะรู้ว่าลินดานั้นเป็นสายให้กานอซซ่าเพียงแต่ว่าอาจจะรู้ได้ด้วยสถานการณ์ที่ต่างกันเพราะคาเรนนั้นมีความคิดความอ่านที่ไวกว่าเขาพอสมควร จึงอาจจะคาดเดาบางสิ่งได้ เขาเองนั้นก็รู้สึกว่าถ้าตอนนั้นเขาสั่งห้ามไม่ให้คาเรนออกไปทำอะไรก่อนเรื่องอาจจะไม่จบเช่นนี้ก็เป็นได้ แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็คงได้แต่ทำใจและทำงานกันต่อไป เขาจึงหันมามองดูลอนเล็กน้อยก่อนที่จะหลับตาลงด้วยความรู้สึกเคร่งเครียดแล้วตอบพวกเขาทั้งหมดที่รอฟังอยู่ไป “ผมประเมินจากเหตุการณ์ทั้งหมดโดยเริ่มจากหาว่าข้อมูลเริ่มรั่วตอนใหน ซึ่งผมก็มาสังเกตว่าข้อมูลบางอย่างที่ไม่น่าจะมีใครรู้ได้ในตอนที่มีการไล่ล่า D-1 คือ ใครหรืออะไรเป็นผู้จัดการเจ้า D-1” “ก็รู้กันทั่วกันนี่ครับว่าเป็นผลงานของริชาร์ดกับคาเรน” แอธร่อนเอ่ยด้วยความสงสัยเพราะคนที่ไปปะทะ D-1 ในเหตุการณ์นั้นก็คือสองคนนี่เท่านั้นเอง “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก สิ่งที่ทำให้ผมสงสัยคือ รองผู้บัญชาการกองทัพบกรู้ได้ยังไงว่ามีการใช้อาวุธที่เป็นอาวุธพิเศษในการจัดการเจ้า D-1 ทั้งที่พวกเราเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ความเป็นไปได้คือ มีใครบางคนติดตาคาเรนและริชาร์ดไป ซึ่งในช่วงเวลานั้นมีแต่คนของ FBI ผมจึงไปเช็คกับคนประสานงาน ณ เวลานั้นว่ามีใครที่ติดตามคาเรนลิชาร์ไปบ้าง ซึ่งคำตอบก็...” “คุณลินดา” แอธร่อนกล่าวรับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จริง ๆ เขาจะขัดไปว่าคงเป็นเพียงความบังเอิญ อาจจะเป็นใครอื่นที่ส่งข้อมูลให้รองผู้บัญชาการกองทัพบก แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คงไม่สามารถแก้ต่างอะไรให้ได้แล้ว “ผมเองก็เพียงแต่สงสัยน่ะนะ แต่อยู่ ๆ เธอก็หายไปไม่บอกไม่กล่าว ผมยังคิดว่าเธออาจจะเป็นเหยื่อของพวกนั้นก็ได้ แต่ก็ดันเกิดเรื่องกับริชาร์ดและคาเรน เรื่องมันเลยสรุปได้ในทันทีเลย” มเฟียชตอบในขณะที่ยังคงมองคาเรนอย่างไม่วางตา “ล...แล้ว เจ้า D-2 มันตายไปแล้วแบบนี้ หน้าที่ของพวกเราก็หมดแล้วรึครับ” สตีฟเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย ใจจริงเขาอยากให้หน้าที่ในเวลานี้คือการไล่ล่าตัวการใหญ่เสียมากกว่าเพียงแค่พวกสัตว์ประหลาดตายหมดแล้วก็พอ มอเฟียชหันมามองสตีฟเล็กน้อย แม้เขาจะไปรายงานข้อมูลต่าง ๆ ต่อเบื้องบนมา แต่ก็ยังไม่มีคำสั่งปฏิบัติการ หรือยุบหน่วยงานแต่อย่างใด ทำให้เขายังมีความหวังว่าจะได้สานงานต่อและจัดการเจ้าตัวการใหญ่ แต่เพราะยังไม่มีคำสั่งเขาจึงไม่สามารถตอบอะไรได้ ทว่าก่อนที่มอเฟียชจะตอบสตีฟไปนั้น “พวกคุณได้รับหน้าที่ให้ดูแลเรื่องนี้ต่อ เพราะงานของพวกคุณไม่ใช่แค่สืบหาเจ้าสัตว์ประหลาด แต่เป็นการตามหาต้นตอของปัญหาแล้วจัดการมันซะ” ทุกคน ณ ที่นั่นต่างหันไปมองเจ้าของเสียง ผู้ซึ่งเดินมาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดและดูจริงจังอย่างมาก “ท่านรัฐมนตรีความมั่นคง!!” มอเฟียชนั้นมองพร้อมทั้งเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าเชอร์ทอฟจะมา ณ โรงพยาบาลแห่งนี้ หากแต่เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของเชอร์ทอฟและคาเรนก็ไม่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่ แอธร่อน ดูลอน สตีฟและฟิลด์เมื่อได้ยินตำแหน่งที่มอเฟียชเอ่ยขึ้น ทั้งหมดก็ยืนตรงแสดงความเคารพทันที ซึ่งเชอร์ทอฟนั้นก็พยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองคาเรนที่อยู่ภายในห้องด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล จนมอเฟียชนั้นต้องเอ่ยขอโทษออกไปด้วยความรู้สึกว่ามันเป็นความผิดที่เขาไม่อาจจะดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาได้เช่นนี้ “ผมต้องขอโทษท่านรัฐมนตรีด้วยนะครับ ที่ประมาทจนคุณคาเรนต้องเป็นอย่างนี้” เชอร์ทอฟมองมอเฟียชเล็กน้อยก่อนที่จะยกมือขึ้นมาส่ายไปมาแล้วเอ่ยกลับ “มันไม่ใช่ความผิดของพวกคุณหรอก ถ้าไม่เข้าข้างหลานตัวเองเกินไปนัก ผมจะบอกว่าเรื่องนี้คาเรนพลาดเอง” คำตอบของเอร์ทอฟทำให้คนอื่น ๆ ต่างประหลาดใจโดยเฉพาะคำที่กล่าวราวกับว่าคาเรนนั้นเป็นหลาน แต่ไม่ใช่กับมอเฟียชที่ทราบถึงความสัมพันธ์นี้ดี กระนั้นเขาก็อดประหลาดไม่ได้อยู่ดีที่เชอร์ทอฟกล่าวเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เกิดจากความประมาทของคาเรน “ผมไม่ค่อยเข้าใจนะครับท่านรัฐมนตรี ผมว่าคุณคาเรนไม่น่า...” “เธอพลาดค่ะ...” ลิลิธในชุดสีแดงใส่เสื้อคลุมและกางเกงสีดำ สวมแว่นตาดำกล่าวพลางเดินมาสมทบเชอร์ทอฟ ซึ่งการมาของลิลิธนั้นดูจะทำให้คนอื่น ยกเว้นตัวเชอร์ทอฟออกอาการประหลาดใจที่อยู่ ๆ มีหญิงสาวที่ใหนมาเอ่ยเช่นนี้ หากแต่เมื่อพิจารณาลักษณะรูปร่างหน้าตาแล้วแอธร่อนและดูลอนก็แทบจะร้องอ๋อออกมาในทันที “คุณ!! เพื่อนของคาเรนงั้นรึ!!” “ลิลิธค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะทุกท่าน” ลิลิธยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองคาเรนด้วยสายตาที่ดูห่วงใย ขัดกับสีหน้าของเธอที่ดูเรียบเฉยและเย็นชาราวกับว่าเธอนั้นทั้งสงสารและไม่สงสารในเวลาเดียวกันเช่นนั้น สตีฟที่ฟังคำของลิลิธซึ่งออกตัวว่าเป็นเพื่อนของคาเรน แต่เธอกลับพูดอย่างไม่มีเยื่อใยว่าเป็นความผิดพลาดของคาเรนทั้งที่เรื่องที่เกิดขึ้นน่าจะโทษศัตรูที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ เขาจึงเอ่ยออกไปด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่นัก “ผมไม่คิดว่าคุณคาเรนทำอะไรพลาดนะครับ ผมว่าเธอทำทุกอย่างเต็มความสามารถแล้ว!!” ลิลิธหันมาจดจ้องสตีฟพลางกอดอกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มที่มุมปากให้กับเขา แล้วหลับตาพลางผายมือทั้งสองออกด้านข้างพร้อมหัวเราะในลำคอเล็กน้อย จากนั้นจึงหันกลับไปมองคาเรนในห้องอีกครั้งและเอ่ยออกไป “รู้สึกว่าลูซี่นี่จะได้เพื่อนดี ๆ แยะขึ้นนะนี่ แต่ถึงอย่างนั้น...” เธอค่อย ๆ ถอดแว่นตาดำแล้วปรายตามองสตีฟช้า ๆ ซึ่งเผยให้เห็นนัยน์ตาสีแดงที่ดูน่ากลัวจนแทบจะสะกดสตีฟให้ยืนนิ่งด้วยความหวาดหวั่นก่อนที่เธอจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบเย็น “เธอพลาด ความผิดพลาดทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะความลังเลและหวาดกลัวในใจของเธอ จนทำให้ริชาร์ดและมังกี้ต้องตาย” “มังกี้...คุณหมายถึงเจ้า D-2 นั่นรึ?” มอเฟียชหันมาเอ่ยถามคาเรนด้วยความสงสัยว่าเจ้าสัตว์ประหลาดที่ว่านั่นเกี่ยวอะไรกับข้อผิดพลาดของคาเรน “หลานฉันนี่สุดท้ายก็ผูกมิตรกับสัตว์ประหลาดจนได้สินะ” เชอร์ทอฟเอ่ยพลางถอนหายใจโดยผู้ที่รับฟังได้แต่ประหลาดใจ ด้วยทุกคนไม่มีใครทราบว่าคาเรนนั้นไปรู้จักมักจี่สนิทสนมกับสัตว์ประหลาดที่เขาไล่ล่ากันอยู่เช่นนั้น ยกเว้นลิลิธที่ทราบเรื่องดีซึ่งเธอก็เอ่ยตอบมอเฟียชออกไป “ใช่...สัตว์ประหลาดที่พวกคุณไล่ล่านั่นล่ะ แต่สำหรับคาเรนที่ไปห้อยโหนกินผลไม้กันอยู่สามวันมันเป็นมิตรกับเธอค่ะ” “คุณอยู่ในเหตุการณ์นั่นรึถึงได้กล้าบอกว่าคาเรนพลาด?” แอธร่อนเอ่ยถามไปด้วยความสงสัยที่ลิลิธพูดเสียอย่างกับว่าอยู่ร่วมในเหตุการณ์นั้น ทั้งที่พวกเขาซึ่งไปยังถึงที่เกิดเหตุก็ไม่พบใครแล้วนกจากคาเรนที่อ่อนระโหยโรยแรงและศพของริชาร์ดกับมังกี้ “ก็อยู่ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องล่ะค่ะ เพียงแต่ก็ยอมรับว่าไม่ได้เห็นตอนที่คาเรนพลาดท่าเสียทีแม่สาวผมบ็อบใส่สูทนั่นหรอก” “งั้นก็อย่าพูดสิครับว่าคาเรนพลาด!!” สตีฟโต้กลับไปทันทีที่ลิลิธกล่าวจบด้วยความรู้สึไม่พอใจเช่นเดิม ก่อนที่ลิลิธจะโต้ตอบกลับไปด้วยเริ่มรู้สึกโมโหที่ถูกต่อปากต่อคำเช่นกัน “ถ้าไม่พลาด อย่างแม่นี่น่ะไม่แพ้เจ้าพวกกระจอกพวกนั้นแน่ ๆ และไม่ต้องมีใครตายด้วย แต่นี่ตายถึงสองคน แถมทั้งสองคนก็ตายเพราะปกป้องเจ้าหล่อนเสียด้วย มันก็เลยคิดได้อย่างเดียวนั่นล่ะ” “อะไรทำให้เธอพลาดกันล่ะ” เชอร์ทอฟหันมาเอ่ยถามลิลิธหลังจากที่นิ่งเงียบฟังเธอโต้ตอบกับเจ้าหน้าที่แผนกสืบสวนพิเศษ อยู่ครู่หนึ่ง แม้เขาจะรู้ว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะคาเรนนั้นทำอะไรบางอย่างพลาดแน่ ๆ แต่เขาก็ไม่ทราบว่าอะไรเป็นสิ่งที่ทำให้เธอพลาดกันแน่ ลิลิธหันกลับไปมองคาเรนที่ยังคงหลับนิ่งอยู่บนเตียงพร้อมทั้งขมวดคิ้วด้วยความแค้นก่อนที่จะตอบกลับไป “สิ่งที่เจ้าพวกนั้นพามาด้วย รูปลักษณ์ของพวกมันคล้ายกับ...พวกเทวดา” “เทวดางั้นรึ?” มอเฟียชยืนลูบคางฟังสิ่งที่ลิลิธกล่าวด้วยไม่ได้คิดว่านั่นน่าจะเป็นสาเหตุอะไรที่ทำให้คาเรนพลาดท่าเสียทีได้ แต่เชอร์ทอฟที่ฟังคำของลิลิธก็ถอนหายใจออกมาทันทีด้วยเขาพอจะทราบว่าคาเรนนั้นมีปัญหากับพวกภาพเทวดามาตั้งแต่เด็ก เพียงแต่เมื่อโตขึ้นเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรกับมันอีก กระนั้นการที่เธอมาเจออะไรที่เหมือนเทวดาและเคลื่อนไหวได้คงจะไปกระตุ้นให้คาเรนเกิดความผิดปกติอะไรจนทำให้พลาดท่าจนเกิดเรื่องขึ้น “อย่างนั้นรึ ไม่คิดเลยนะว่าพวกนั้นจะมีของที่จี้จุดอ่อนคาเรนได้” “เอ๋...คุณคาเรนมีอะไรกับเทวดารึครับ” ดูลอนเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่าคนที่ดูเก่งกล้าแบบคาเรนไม่น่าจะมีจุดอ่อนอะไรเช่นนั้น “ง่าย ๆ ยัยนั่นเป็นพวกกลัวเทวดา พอมาเจออะไรที่คล้ายเทวดาเข้าก็เลยสติแตกน่ะ แต่มันก็เป็นความผิดชั้นด้วยล่ะ...” ลิลิธเอ่ยตอบพลางถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยท่าทางที่เป็นกังวล ด้านเชอร์ทอฟนั้นมองลิลิธเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยถามเธอออกไป “ว่าแต่ว่าคุณลิลิธ ที่อยู่ของเจ้าพวกกานอซซ่าได้รึยังน่ะครับ?” “ค่ะ แจ้งพวกเจ้าหน้าที่ไปแล้วน่ะค่ะ แล้วพวกเขานี่ล่ะคะ” ลิลิธเอ่ยตอบเชอร์ทอฟก่อนที่จะหันไปมองพวกมอเฟียชพลางอมยิ้มเล็กน้อย เชอร์ทอฟที่ฟังคำตอบของลิลิธแล้วก็หันไปหามอเฟียชพร้อมทั้งเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าที่จริงจัง “พวกคุณพร้อมที่จะสานต่อเรื่องนี้ให้จบกันแล้วรึยัง?” จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:38:48

ความคิดเห็นที่ 2 เหล่าเจ้าหน้าที่แผนกสืบสวนพิเศษทุกคนแทบจะพยักหน้ารับพร้อม ๆ กัน อย่างน้อยนี่ก็เป็นโอกาสอันดีที่พวกเขาจะได้จัดการพวกที่ทำให้ริชาร์ดเสียชีวิตและคาเรนต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว กระนั้นมอเฟียชยังมีข้อสงสัยบางอย่างเขาจึงเอ่ยถามกับเชอร์ทอฟออกไป “ท่านรัฐมนตรีครับ คุณลิลิธเธอเป็น...” “เจ้าหน้าที่ MIB ค่ะ” ลิลิธชิงตอบไปก่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนที่เชอร์ทอฟจะเอ่ยขัดลิลิธแล้วตอบมอเฟียชออกไปให้ถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็น “คุณลิลิธก็ทำตัวเป็นคาเรนชอบไปหลอกคนอื่น หน่วย MIB อะไรนั่นมันไม่ได้มีอยู่จริงเสียหน่อย เธอคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่พิเศษที่ทางเบื้องบนให้มาช่วยจัดการเรื่องนี้น่ะคุณมอเฟียช และเธอก็จะเข้าปฏิบัติการกับพวกคุณด้วย” “อ้ะ ครับ” มอเฟียชตอบรับ ซึ่งเชอร์ทอฟเองก็พยักหน้ารับแล้วจึงเอ่ยต่อไป “พวกคุณไปสมทบกับพวก FBI ในนิวยอร์คนี่ก่อนก็ได้ทางนั้นก็คงได้รับคำสั่งให้พร้อมปฏิบัติการเหมือนพวกคุณ เพราะคุณลิลิธให้ตำแหน่งที่อยู่ของพวกกานอซซ่าไปแล้ว ไม่นานก็คงได้ออกเดินทางไปตามจับพวกนั้นแน่นอน” “ครับผม!!” ทุกคนยืนตรงพร้อมกับรับคำสั่งก่อนที่จะเดินจากห้องที่คาเรนรักษาตัวอยู่ไป ทำให้ที่หน้าห้องนั้นเหลือเพียงเชอร์ทอฟและลิลิธเท่านั้น ซึ่งเมื่อเชอร์ทอฟเห็นว่าคนของแผนดสืบสวนพิเศษไปกันหมดแล้วก็หันมาเอ่ยกับลิลิธด้วยน้ำเสียงที่ราวกับปลงตกเรื่องของคาเรนเสียแล้ว “สุดท้าย แม่หลานสาวตัวดีของผมก็อยู่ไม่เกินอายุสามสิบแบบที่คุณเคยเตือนไว้เมื่อยี่สิบเจ็ดปีก่อนเลยจริง ๆ” ลิลิธมองหน้าเชอร์ทอฟพลางนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เธอนั้นเคยตามหาลูซิเฟอร์ที่กลับมาเกิดด้วยความหวังว่าจะหยุดวงเวียนที่น่าเวทนาซึ่งเจ้าตัวต้องเผชิญมาตลอดเกือบหมื่นสี่พันปีจากการเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ๆ เพียงเพราะร่างกายของมนุษย์ไม่อาจจะทนรับพลังของมหาเทพที่ยิ่งใหญ่ได้ โดยลิลิธนั้นได้มาพบกับลูซิเฟอร์ที่กลับมาเกิดในชื่อของคาเรนเมื่อตอนที่หล่อนอายุได้หนึ่งขวบ แต่กระนั้นเธอได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ ด้วยลูซิเฟอร์ในเวลานั้นยังเด็กเกินกว่าที่จะทำอะไรอย่างที่เธอคาดหวังได้ ทว่าในเวลานั้นเธอก็ได้พบกับเชอร์ทอฟและได้เตือนสิ่งที่จะเกิดขึ้นไว้ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เชอร์ทอฟรู้ถึงพลังที่คาเรนนั้นมีอยู่ เมื่อคิดถึงเรื่องในอดีตแล้วลิลิธนั้นก็หลับตาพร้อมกับถอนหายใจออกมาก่อนที่จะเอ่ยตอบเชอร์ทอฟไปด้วยความรู้สึกหนักใจ “ไม่หรอกค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นนี่มันไม่ใช่สิ่งที่ชั้นเคยเตือนคุณ เรื่องมันดูจะวุ่นวายมากเกินไป และอย่างที่บอกส่วนหนึ่งเพราะตัวชั้นเองด้วย” เชอร์ทอฟมองหน้าลิลิธด้วยความสงสัยเล็กน้อย ซึ่งลิลิธก็เอ่ยต่อพลางมองคาเรนที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียง “ถ้าชั้นอยู่ใกล้ ๆ เธอในตอนนั้น อย่างน้อยก็น่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ...สุดท้ายตัวชั้นเองก็ประมาทเกินไป” “โทษตัวเองไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ สุดท้ายเรื่องมันก็เกิดแล้ว ผมคิดว่า...” “ชั้นจะลองช่วยคาเรนดู!!” ลิลิธเอ่ยแทรกขึ้นมาในขณะที่เชอร์ทอฟกล่าวราวกับทำใจต่อเรื่องคาเรนได้แล้ว ซึ่งคำกล่าวของเธอนั่นทำให้เชอร์ทอฟต้องกลับมามองหญิงสาวผมเงินด้วยความประหลาดใจ และสิ่งที่เขาพบนั่นคือสายตาสีแดงของลิลิธที่ฉายแววมุ่งมั่นในสิ่งที่ตนเองเอ่ยออกมา “แต่ถึงอย่างนั้น...ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จรึเปล่า ถ้าไม่สำเร็จยัยนี่ก็ได้ตายแน่ ๆ ล่ะ” “ก็ไม่ได้ต่างจากตอนนี้เท่าไหร่หรอก” เชอร์ทอฟกล่าวพลางส่ายศีรษะไปมาด้วยเขาไม่ได้เห็นว่าสภาพของคาเรนในเวลานี้จะสามารถรอดได้ง่าย ๆ เลย ด้านลิลิธนั้นมองเชอร์ทอฟเล็กน้อยเธอทราบดีว่าสำหรับเชอร์ทอฟแล้วหลานสาวคนนี้เป็นคนสำคัญสำหรับเขามาก อาจจะเพราะตัวเขาเองนั้นไม่มีลูกจึงได้มองบุตสาวของน้องตนเองนั้นเสมือนลูก กระนั้นคำที่เขาเอ่ยออกมาที่ดูเหมือนปลงตกแล้วนั้นก็แฝงความรู้สึกคาดหวังไว้ว่าหลานสาวของตนเองนั้นจะต้องรอด ทำให้ลิลิธอกที่จะยิ้มไม่ได้ “แบบนั้นชั้นคงต้องพยายามสุดความสามารถเพราะมีคนคาดหวังในตัวชั้นแล้วสินะ” เชอร์ทอฟยิ้มพลางพยักหน้าเล็กน้อยแล้วจึงเอ่ยกับลิลิธออกไป “ผมขอฝากคาเรนด้วยนะครับ คุณลิลิธ” “ไม่อยู่ให้กำลังใจรึคะ?” เชอร์ทอฟส่ายศีรษะให้กับคำถามของลิลิธและเอ่ยตอบทันที “ไม่ล่ะครับ ผมอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ผมควรจะไปทำในสิ่งที่ผมทำได้จะดีกว่า อย่างน้อยถ้าคาเรนตื่นขึ้นมาเธอจะได้ทำงานอะไรต่าง ๆ ได้สะดวกมากขึ้น” คำตอบของเชอร์ทอฟนั้นราวกับว่าถ้าคาเรนฟื้นขึ้นมาเธอจะต้องลุกขึ้นมาลุยต่อแน่นอน ซึ่งลิลิธนั้นก็ยิ้มรับกลับไปด้วยก็คิดเช่นกันว่าสำหรับคาเรนนั้นเมื่อฟื้นขึ้นย่อมไม่ยอมนอนพักต่อเฉย ๆ แน่ เชอร์ทอฟที่กล่าวจบโค้งให้ลิลิธราวกับฝากความหวังไว้ที่เธอก่อนที่จะเดินจากไป ด้านลิลิธนั้นก็ยืนมองเชอร์ทอฟจนกระทั่งเขาเดินลับตาไป เธอจึงเข้าไปในห้องที่คาเรนนอนพักรักษาตัวอยู่ทันที ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยเครื่องมือที่ใช้ในการยื้อชีวิตของคาเรน แต่ลิลิธรู้ดีว่าเครื่องมือพวกนี้คงไม่ได้ยื้อจากมือมัจจุราชเป็นแน่ เพราะไม่มีมัจจุราชที่ใหนสามารถเอาวิญญาณของลูซิเฟอร์ไปได้ ไม่เช่นนั้นป่านฉะนี้เจ้าหล่อนคงไปเข้าเฝ้าพระผู้เป็นเจ้าไม่ต้องมาเกิดเป็นมนุษย์แบบนี้แล้วแน่นอน เครื่องมือช่วยชีวิตคาเรนคงทำได้แค่พยายามฉุดรั้งคาเรนให้อยู่บนโลกได้เพียงชั่วคราวด้วยเพราะแม้มันจะช่วยเสริมความสามารถในการรักษาอาการบาดเจ็บให้คาเรนได้ตามที่ร่างกายของมนุษย์พึงจะสามารถรักษาตนเองได้ แต่คงไม่สามารถช่วยคาเรนจากสภาพร่างกายที่กำลังแย่เพราะพลังที่มากเกินไปของตนเองได้เป็นแน่ “ท่านแม่จะทำยังไงล่ะครับทีนี้?” อัลฮาซาร์ดเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ลิลิธนั้นเดินไปหยุดที่ด้านซ้ายข้างเตียงของคาเรนซึ่งไร้สติรับรู้ใด ๆ ในเวลานี้ ลิลิธนั้นได้แต่มองคาเรนด้วยความหนักใจต่อสภาพที่เป็น และต่อคำถามที่อัลฮาซาร์ดยิงใส่เธอ เธอคิดพลางลูบศีรษะของคาเรนไปพลางก่อนที่จะกอดอกตนเองแล้วตอบอัลฮาซาร์ดไป “นั่นสิ...สงสัย ‘ต้องทำแบบเมื่อคราวอนาคิมใกล้ตาย’ อีกแล้วแน่ ๆ” “!!!” แม้จะไม่มีเสียงตอบรับ แต่ความรู้สึกของอัลฮาซาร์ดนั้นค่อนข้างตกใจอย่างมากที่ลิลิธตอบเช่นนั้น ก่อนที่ตัวอัลฮาซาร์ดจะนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่หญิงสาวผมสั้นที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมมีบาดแผลทั่วร่างหายใจอย่างโรยริน ภายในอ้อมแขนของลิลิธซึ่งในตอนนั้นตัดสินใจที่จะ ‘กัด’ เธอ...เธอผู้นั้นคืออนาคิม เธอผู้ที่เป็นเหยื่อ? หนูทดลอง? ผู้ได้รับการรักษา? หรืออะไรก็แล้วแต่ที่อัลฮาซาร์ดเองก็ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเรียกวิธีการรักษาของลิลิธที่ใช้วิธีการถ่ายเลือดแวมไพร์ลงไปในร่างกาย แล้วให้เลือดแวมไพร์เป็นตัวเร่งการฟื้นฟูเพื่อรักษาชีวิตของผู้ได้รับเลือดไป แม้ว่าในครั้งนั้นอนาคิมที่ได้รับเลือดดูจะประสบความสำเร็จในการรักษา แต่อัลฮาซาร์ดนั้นก็ไม่อาจมั่นใจได้นักกับกรณีของคาเรน เพราะอนาคิมที่ถูกสร้างขึ้นมาให้มีความแข็งแกร่งทนทานและป้องกันตัวเองจากสิ่งแปลกปลอมจากภายนอกคงจะมีความสามารถพอที่จะข่มเลือดแวมไพร์ได้ ทว่าคาเรนที่มีสภาพร่างกายเป็นมนุษย์ธรรมดาจะทานรับได้เช่นนั้นหรือมันดูจะเป็นเรื่องยากมาก ยิ่งเมื่อดูจากอดีตของผู้ที่เคยได้รับเลือดจากลิลิธนั้นมักกลายเป็นแวมไพร์ที่กระหายเลือดไปเสียเป็นส่วนใหญ่และจบลงที่ลิลิธต้องจัดการสิ่งนั้นในท้ายที่สุด “จะไหวรึครับท่านแม่...” “มัน...ไม่มีทางอื่นนี่นะ รู้งี้น่าจะฝึกเวทย์สายฟื้นฟูไว้บ้างก็คงจะดี” ลิลิธตอบรับอัลฮาซาร์ดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก รอยยิ้มที่ดูไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ของเธอทำให้อัลฮาซาร์ดแทบจะเครียดตามไปด้วย แต่กระนั้นเขาก็ไม่คิดว่าคาเรนจะกลายเป็นแวมไพร์ไปง่าย ๆ และลิลิธคงจะเชื่อเช่นนั้นด้วยเป็นแน่ จึงได้อยากจะลองเสี่ยงเช่นนี้ “...ว่าแต่ ยัยนี่ชักจะดูไว้ใจพึงพาไม่ค่อยได้เหมือนอนาคิมเลย” ลิลิธเอ่ยพลางถอนหายใจออกมาซึ่งอัลฮาซาร์ดที่รับฟังเองก็อยากจะถอนหายใจออกเช่นกัน แต่เขาก็ได้แต่คิดภายในใจ ‘ที่คิดว่าท่านแม่มั่นใจในตัวป้าลูซี่นี่...ตกไปแล้วสินะ’ ลิลิธจับเก้าอี้มาแล้วนั่งลงเคียงข้างคาเรน พลางลูบศีรษะคาเรนช้า ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหยุดมือไว้ที่หน้าผากของคาเรน ส่วนมืออีกข้างก็จับท่อนแขนของเธอขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูหนักใจ ลิลิธหลับตาและถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงลืมตาขึ้นมาด้วยดวงตาสีแดงที่ทอประกายสว่างในห้องที่ดูมืดมิด เธออ้าปากช้า ๆ พร้อมกับเขี้ยวสีขาวที่ค่อย ๆ ยาวจนเห็นได้ชัดยามที่สะท้อนแสงไฟสีเขียวจากเครื่องวัดการเต้นของหัวใจ จากนั้นจึง งับ!!! เขี้ยวของเธอจมมิดไปที่ท่อนแขนของคาเรน เพียวชั่วครู่เลือดก็ไหลลงมา เพียงแต่มันไม่มากนักด้วยเขี้ยวและปากของลิลิธที่กัดเข้าไปนั้นมันแนบแน่นจนเลือดของคาเรนได้แต่เพียงซึมออกมาเล็กน้อย กราฟการเต้นหัวใจของคาเรนจากที่วิ่งอย่างอ่อนแรงนั้นกลับเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว กราฟที่หน้าจอวิ่งขึ้นลงอย่างรวดเร็วและถี่ยิบเป็นการบอกว่าหัวใจของคาเรนนั้นกลับมาเต้นเร็วอย่างมาก เพียงครู่หนึ่งคาเรนก็เกิดอาการชักจนเตียงสั่น แต่ลิลิธที่กัดท่อนแขนของคาเรนไว้ดูไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด เธอยังคงกัดแน่นอยู่เช่นเดิมจนคาเรนที่ร่างกายชักไปมานั้นค่อย ๆ สงบลงและนอนนิ่งบนเตียงอีกครั้ง กราฟชีพจรของคาเรนนั้นดูจะแสดงค่าออกมาเหมือนที่คนปกติทั่วไปควรจะเป็น ลิลิธนั้นค่อย ๆ คลายเขี้ยวของเธอจากท่อนแขนของคาเรนซึ่งมีรอยเขี้ยวของเธอพร้อมกับรอยช้ำสีม่วงจนเห็นได้ชัด หากแต่หาได้มีเลือดไหลออกมาแล้ว ใบหน้าของลิลิธที่จับแขนคาเรนไว้อยู่นั้นปรากฏเม็ดเหงื่อผุดออกมาด้วยความรู้สึกร้อนใจผนวกกับหนักใจต่อสิ่งที่ค่อย ๆ เกิดขึ้น “เฮ้! เฮ้! เฮ้!...ไม่! ไม่! ไม่นะลูซี่! อย่ามาให้ชั้นต้องเอาปืนส่องหัวใจเธอนะ” ลิลิธกล่าวในขณะมองคาเรนที่นอนสงบนิ่ง แต่อุณหภูมิในร่างกายดูจะเย็นลงเรื่อย ๆ ก่อนที่ครู่หนึ่งร่างกายของคาเรนจะกระตุกจนหน้าอกโก่งขึ้นมาพร้อม ๆ กับดวงตาที่เบิกโพล่งกว้างและนิ้วมือที่หงิกงอ ดวงตาของคาเรนค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดงเฉกเช่นเดียวกับที่ลิลิธมี จนลิลิธนั้นลุกขึ้นพร้อมทั้งเอ่ยทันที “อัลจัง!! กันโหมด!!” อัลฮาซาร์ดนั้นกลายสภาพจากสร้อยคอกลายเป็นปืนที่มีรูปร่างเหมือนปืนแมกนั่มสีดำขลับลอยมาอยู่ในมือของลิลิธ ก่อนที่เธอจะยกขึ้นมาเล็งหน้าอกของคาเรนที่เวลานี้ดวงตาเบิกโพล่งกว้าง อ้าปากค้าง แต่ดูจะยังไม่ได้สติหรือรู้สึกตัว นั่นทำให้ลิลิธยังคงไม่ลั่นไกออกไปด้วยความหวังว่าพลังที่อยู่ในตัวของคาเรนจะทำหน้าที่ข่มเลือดแวมไพร์ที่เธอให้ไป แผลตามร่างกายของคาเรนดูจะค่อย ๆ สมานอย่างรวดเร็วจนร่องรอยต่าง ๆ ไม่ปรากฏให้เห็น แม้แต่เข็มให้น้ำเกลือหรือสายยางต่างก็ค่อย ๆ ถูกดันออกจากร่างกาย นั่นทำให้ลิลิธมั่นใจว่าเลือดที่เธอให้คาเรนไปนั้นทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ตอนนี้เธอหวังเพียงแค่... “อย่ามาเป็นผีดิบดูดเลือดต่อหน้าชั้นนะยะ!!!” ---------------------------------------------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:39:11

ความคิดเห็นที่ 3 ห้องทดลองของ ดร.เอียน  รัฐอาริโซน่า วันที่ 18 ตุลาคม 2005 เวลา 20.45 น. “อุ้บ!!!” เอียนร้องขึ้นหลังจากที่เขาพยายามดึงเอาขนนกสีแดงซึ่งปักติดที่เกราะของเครูบิมตัวหนึ่งออกมา หากแต่ขนนกนั้นค่อนข้างแหลมคมอย่างไม่น่าเชื่อทำให้มันบาดนิ้วของเขาเข้าให้ ก่อนที่มาลโลจะเดินเข้ามาในห้องและเอ่ยถามเมื่อเห็นเอียนนั่งกับพื้นด้วยท่าทางเหมือนเจ็บปวดอยู่ “เป็นอะไรน่ะเอียน?” “ไอ้ขนนกนี่มันบาดนิ้วผมน่ะครับ” เอียนกล่าวพลางชูขนนกที่เขาดึกออกมาจเกราะของเครูบิมออกมาแสดงให้มาลโลดูด้วยความประหลาดใจ ทั้งที่มันก็ดูอ่อนนุ่มเหมือนขนนกทั่วไป แต่ทำไมมันเสียบเข้าที่เกราะของเครูบิมได้ แถมเมื่อครู่ก็ยังบาดนิ้วเขาได้อีก มาลโลรับเจ้าขนนกดังกล่าวมาพิจารณาดู ซึ่งในขณะนั้นเอเรียลก็เดินเข้ามาเพื่อแจ้งข่าวให้กับมาลโลและเอียน หากแต่เมื่อเธอเห็นมาลโลที่นั่งยอง ๆ ดูอะไรบางอย่างอยู่ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ผนวกกับไม่ชอบหน้ากันมาตั้งแต่ต้นเอเรียลจึงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงคำพูดที่กวนประสาทมาลโลออกไป “...พวกลูกครึ่งปีศาจนี่ชอบมาวิจัยฝุ่นในเวลาว่างรึไงกัน หรือว่าปวดจะเข้าห้องน้ำแต่สันหลังยาวเลยจะมาปลดทุกข์แถวนี้” ไม่มีการโต้ตอบใด ๆ จากมาลโลที่ยังคงจดจ้องขนนกสีแดงนั่น ทำให้เอเรียลออกจะหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหที่คนที่เธอไม่ชอบหน้านั้นไม่แสดงกิริยาโต้ตอบใด ๆ ต่อคำเสียดสีของเธอ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้กล่าวอะไรต่อ มาลโลก็ลุกขึ้นยืนพลางส่งขนนกสีแดงนั่นให้กับเอเรียลซึ่งเธอก็รับมาดูก่อนที่มาลโลจะเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบ ๆ “ขนปีกของดาวจรัสแสงแห่งโลกมืด” “เอ๋?” เอเรียลทำหน้าฉงนใส่มาลโลทันที ซึ่งมาลโลก็ตอบรับกลับมาด้วยสีหน้าและรอยยิ้มอย่างหวั่นใจ “ลิลิธ...เธอใช้เจ้านี่สะกดรอยที่อยู่ของพวกเราน่ะสิ” คำตอบของมาลโลทำให้เอเรียลและเอียนต่างต้องตกตะลึงด้วยไม่คิดว่าสิ่งที่เป็นขนนกเช่นนี้จะมีความสามารถอะไรเช่นนั้นได้ และตัวเอียนนั้นก็คิดว่ามันอาจจะไม่ใช่ของคนที่มาลโลเอ่ยถึงเขาจึงแย้งออกไปทันที “ผมว่ามันอาจจะไม่ใช่ของที่ราชินีแห่งความมืดที่เขาร่ำลือกันใช้เพื่อสะกดรอยพวกเราก็ได้นะครับ อาจจะเป็นเพียงอาวุธอะไรสักอย่างของเธอก็ได้” “ไม่แน่นอน นางไม่ได้ปะทะกับพวกเครูบิมเลยแม้แต่น้อย เจ้าขนนกนี่ต้องเป็นในตอนที่พวกเรากำลังถอยกลับแน่นอน” “แล้วทำไมแค่ขนนกนายถึงได้บอกว่าลิลิธจะสะกดรอยตามมาได้ล่ะ?” เอเรียลเอ่ยถามมาลโลด้วยความสงสัยในทันที “ง่าย ๆ นะนังหนู มันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายลิลิธ ซึ่งเจ้าตัวสามารถรับรู้ได้อยู่แล้วว่าไอ้ชิ้นส่วนของตัวเองนั่นไปถึงใหน อย่าลืมสิว่าผู้ที่เรากำลังต่อกรอยู่ไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่เทพ แต่เป็นปีศาจ แถมเป็นปีศาจที่เก่าแก่ของโลกเสียด้วยลูกเล่นของนางมีไม่ใช่น้อยแน่นอน” มิสทอลเทนตอบออกไปแทนมาลโล ซึ่งผู้เป็นนายของมันได้แต่ส่ายศีรษะเบา ๆ ที่พลาดท่าเสียทีให้โดนตามรอยได้ง่ายเช่นนี้ ดีที่รู้ตัวก่อนที่จะมีการเคลื่อนย้ายไปที่ฐานใหญ่ไม่เช่นนั้นคงได้โดนลิลิธตามไปถล่มถึงที่เป็นแน่ เอเรียลที่ฟังคำตอบจากมิสทอลเทนอยู่นั้นเอาขนปีกของลิลิธขึ้นมาหมุนไปมา จนเมื่อเธอฟังจบก็เอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ดูจะเรียบเฉยเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นนัก “แบบนั้น ก็ได้เวลาย้ายกันแล้วล่ะ...’คุณพ่อ’ บอกให้พวกเราเก็บข้าวของแล้วถอนตัวจากที่นี่ได้แล้ว พร้อมทั้งให้ทำลายหลักฐานทุกอย่างให้หมดด้วย” “จะทันรึ?” มาลโลเอ่ยถามกลับไปทันที คำถามของมาลโลนั้นทำให้เอเรียลยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยตอบไป “อย่างมากก็ได้ปะทะกับพวก FBI สักหน่อย...แต่ถ้านายกลัว ชั้นออกไปรับหน้าคนเดียวก็ได้นะ” มาลโลเลิกคิ้วรับสิ่งที่เอเรียลกล่าวพลางผายมือทั้งสองข้างออกเหมือนจะบอกว่า ‘ยังไงก็ได้’ แล้วจึงหันไปถามเอียนที่หันกลับไปสำรวจพวกเครูบิมเพราะเผื่อว่าต้องปะทะกับ FBI จะจริง ๆ จะได้มีกองกำลังพร้อมรบได้ “ว่าไงเอียน จะทำลายที่นี่ทิ้งทั้งหมดใช้เวลานานรึเปล่า?” “กดตูมเดียวก็พังแล้วล่ะครับ แต่จะขนย้ายพวกนี้ออกไปคงจะลำบากเอาเรื่อง” “นั่นไม่ใช่ปัญหา เรารู้วิธีสร้างแล้ว ยังไงก็สร้างใหม่ได้ได้ไม่ยาก จะทิ้งทั้งหมดนี่เลยก็ได้” เอเรียลเอ่ยต่อจากเอียนเพราะเธอได้รับคำสั่งมาเช่นนั้นหลังจากกล่าวจบเธอก็เดินกลับไปที่ประตูทางออกท่ามกลางสีหน้าที่ดูเสียดายเหล่าเครูบิมของเอียน “แต่ก็นะ...จะทิ้งทั้งที ก็ทิ้งให้มีค่าหน่อยก็ได้ลองเอาเจ้าพวกนี้ทั้งหมดไปสู้กับลิลิธก็น่าสนุกดีนะ” เอเรียลที่หยุดเดินตรงทางออกหันมาเอ่ยกับเอียนและยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไป ด้านมาลโลนั้นได้แต่ยืนฟังนิ่ง ๆ เขาเชื่อว่าสิ่งที่เอเรียลเอ่ยนั้นเป็นความสนใจต้องการของเธอเองหาใช่ความต้องการของกานอซซ่าเสียทั้งหมด ด้วยนิสัยของกานอซซ่านั้นเขาไม่ชอบที่จะปะทะกับใครโดยไม่จำเป็น ยิ่งไอ้การสั่งให้เอาของที่กว่าจะสร้างได้ไปทิ้งขว้างเช่นนี้แล้วล่ะก็ แต่ถึงจะรู้เช่นนั้นมาลโลก็ไม่ได้เอ่ยแย้งอันใดต่อเอเรียล เพราะเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเครูบิมที่มีทั้งหมดจะรับมือพวก FBI ทหาร และลิลิธได้มากน้อยเพียงใด “คุณมาลโล คุณเอเรียลนี่เธอเป็นลูกสาวของคุณกานอซซ่าจริง ๆ รึครับ?” สิ่งที่เอียนเอ่ยถามนั้นทำให้มาลโลเอามือขึ้นมาเกาศีรษะตนเองทันที ด้วยมันออกจะเป็นเรื่องส่วนตัวของกานอซซ่า แต่ในเมื่อมีคนถามเขามันก็อดที่จะคันปากตอบออกไปไม่ได้ “ไม่ใช่หรอก เอเรียลน่ะเป็นเด็กที่กานอซซ่าเก็บมาเลี้ยงเท่านั้นล่ะ แต่ก็นะก็เป็นพ่อเลี้ยงลูกบุญธรรมนั่นล่ะ” “ถึงว่านิสัยต่างกันมากเลยนะครับ” เอียนเอ่ยด้วยความรู้สึกที่ประหลาดใจมานานแล้ว เพราะเอเรียลนั้นดูใจร้อนและหุนหันพลันแล่นอย่างมาก ต่างจากกานอซซ่าที่ดูใจเย็นและรอบคอบ “ว่าแต่เครูบิมที่เรามีทั้งหมดมันกี่ตัวน่ะ” มาลโลเอ่ยถามออกไปเพื่อที่จะได้เตรียมพร้อมงัดข้อกับศัตรูที่กำลังจะมาหาเขาในระยะเวลาอันใกล้นี่แล้ว “แบบเกราะหนักนี่มีสิบ แบบเกราะเบาสิบห้า แล้วก็...” เอียนค้างคำตอบไว้พลางยกนิ้วโป้งขั้นพลางสะบัดไปยังห้องที่อยู่เบื้องหน้าเขาแล้วจึงเอ่ยต่อไป “มีเจ้ายักษ์ใหญ่อีกสองน่ะครับ” มาลโลยืนลูบคางของตนเองพร้อมกับอมยิ้มด้วยความรู้สึกสนใจว่าเจ้ายักษ์ที่เอียนว่านั้นจะเก่งขนาดใหนและต่อกรกับลิลิธได้หรือไม่ กระนั้นใจของเขาเองก็อยากจะแก้มือกับลิลิธอีกสักครั้งเพราะเมื่อคราวก่อนเขาเองก็โดนลิลิธเล่นงานเสียจนแทบแย่อยู่เหมือนกัน “แล้วแม่สาวที่จัดการเจ้าสัตว์ชีวะของผมเป็นยังไงบ้างล่ะครับ” เอียนเอ่ยถามขึ้นด้วยตั้งแต่กลับมายังไม่มีใครเอ่ยถึงแม่สาวผมทองผู้ที่จัดการสัตว์ประหลาดของเขาไปถึงสองตัวเลย มาลโลนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ทีท่าของเขาดูจะไม่มั่นใจมากพอที่จะตอบว่าคาเรนนั้นถูกเอเรียลจัดการไปเรียบร้อยด้วยเพราะเขายังคงรู้สึกสังหรณ์ใจว่าเธอคนนั้นยังไม่น่าจะถูกจัดการไปเรียบร้อยแล้วจริง ๆ เขาจึงตอบเอียนไปพลางถอนหายใจ “เอเรียลจัดการนางไปแล้วน่ะนะ แต่ข้ารู้สึกว่านางยังไม่สิ้นฤทธิ์อย่างแน่นอน เผลอ ๆ คราวนี้นางอาจจะกลับมาทวงแค้นก็เป็นได้” เอียนที่รับฟังคำตอบเกาศีรษะตนเองด้วยความงุนงงเล็กน้อย ก่อนที่จะหันกลับไปจัดการเตรียมเครูบิมให้พร้อมรบ ในขณะที่มาลโลนั้นยังคงยืนนิ่งพลางคิดถึงบางสิ่งด้วยความสงสัยโดยเฉพาะเรื่องที่ลิลิธนั้นรู้จักคาเรน ‘สตรีผู้นั้น ไม่น่าใช่พวกที่มีพลังพิเศษธรรมดาทั่วไปเป็นแน่’ ------------------------------------------ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:39:38

ความคิดเห็นที่ 4 ท่าอากาศยานลากวาเดียร์ นิวยอร์ค  วันที่ 18 ตุลาคม 2005 เวลา 22.25 น. เหล่าเจ้าหน้าที่ในแผนกสืบสวนพิเศษซึ่งเตรียมตัวขึ้นเครื่องเพื่อสมทบเจ้าหน้าที่ FBI ในรัฐอาริโซน่าที่ขณะที่กำลังเดินทางไปยังเป้าหมายซึ่งลิลิธได้ให้พิกัดไว้ สำหรับพวกเขาทั้งห้าที่เหลืออยู่ ณ เวลานี้ดูจะมีความมุ่งมั่นที่จะจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้เสร็จสิ้น แม้แต่สตีฟที่มอเฟียชนั้นอยากให้อยู่ในส่วนของงานข้อมูลเอง ก็ยังขอที่จะไปร่วมในการปฏิบัติครั้งนี้ด้วย “แล้วคุณลิลิธจะมาเมื่อไหร่กันล่ะนี่ ผมว่ามันนานเกินไปแล้วนะ” ฟิลด์บ่นขึ้นหลังจากที่พวกเขาแยกจากลิลิธที่โรงพยาบาลก็ร่วมสองชั่วโมงได้แล้วซึ่งมันดูจะช้าจนน่าผิดสังเกต  แต่มอเฟียชนั้นไม่ได้ตอบอะไรฟิลด์กลับไปด้วยเขาพอจะเข้าใจสถานะของลิลิธได้ในระดับหนึ่งว่าเธอคงเป็นผู้ที่ทำงานอย่างเป็นอิสระไม่ขึ้นตรงกับใครแน่นอน และดูจะเป็นการทำงานในเชิงลับด้วย ไม่เช่นนั้นเขาที่เข้าร่วมการประชุมในระดับสูงบ่อย ๆ ก็น่าจะทราบเรื่องบ้าง แต่นี่อยู่ ๆ เธอก็โผล่มาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แถมยังมีรัฐมนตรีกระทรวงความมั่นคงมารับรองให้อีกด้วย “ไม่ต้องไปก็ดีเหมือนกันนะครับ ผมไม่ค่อยชอบเธอเลย” สตีฟเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจตั้งแต่ที่เขาได้ยินลิลิธนั้นว่าคาเรน มอเฟียชหันมามองสตีฟเล็กน้อยก่อนที่จะตอบออกไปอย่างเรียบ ๆ “ผมว่าเรื่องคุณคาเรนนั้น คุณลิลิธก็ดูจะเสียใจไม่น้อยล่ะ เพียงแต่เธอไม่ยอมให้ใครเห็นความอ่อนแอของเธอเท่านั้นเอง ผมว่าเธอก็เพียงแค่ดูเหมือนผู้หญิงที่เป็นแบบทำอะไรด้วยความมั่นใจ และไม่ชอบที่จะเสียหน้าให้กับใครเท่านั้นเอง” “เลยมาว่าเพื่อนตัวเองนี่น่ะนะครับ” ขณะที่มอเฟียชกำลังจะตอบสตีฟกลับไปนั้น เขาก็ต้องหยุดไว้ก่อนด้วยเพราะมีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งแต่งกายในชุดทหารวิ่งมาหาเขาด้วยท่าทางที่เร่งรีบซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีเรื่องสำคัญเป็นแน่ เจ้าหน้าคนดังกล่าวยืนตรงให้มอเฟียชแล้วเอ่ยด้วยน้ำสียงและทีท่าที่เข็มแข็งทันที “มีข่าวฝากจากคุณลิลิธ มาถึงหัวหน้าแผนกสืบสวนพิเศษครับ!!” “ผมเองครับหัวหน้าแผนกสืบสวนพิเศษ คุณลิลิธฝากอะไรว่ามาได้เลยครับ” “คุณลิลิธให้พวกคุณล่วงหน้าไปก่อนได้เลยครับ แล้วเธอจะตามไปทีหลังครับ” เจ้าหน้าคนดังกล่าวตอบซึ่งมอเฟียชนั้นรับฟังพลางพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปส่งสัญญาณมือให้พวกผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไปขึ้นเฮริคอปเตอร์ที่มารอรับอยู่แล้วได้เลย หลังจากนั้นเขาจึงหันกลับมาเอ่ยกับเจ้าหน้าที่ผู้มาแจ้งข่าว “ขอบคุณครับ ว่าแต่พอจะบอกได้รึไม่ครับว่าตอนนี้คุณลิลิธทำอะไรอยู่” เจ้าหน้าที่ในชุดทหารนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยตอบมอเฟียชออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจ “ครับ...ดูเหมือนเธอกำลังดูแลเพื่อนของเธอที่นอนพักอยู่น่ะครับ” ‘นอนพักงั้นรึ?’ คำตอบของเขาทำให้มอเฟียชประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้กล่าวสิ่งใดอีก นอกจากพยักหน้าแล้ววิ่งไปที่เฮลิคอปเตอร์ในทันที “ทำอะไรไม่เป็นระเบียบเลยจริง ๆ” ทันทีที่มอเฟียชขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์เขาก็ได้ยินคำบ่นจากปากฟิลด์ทันที ซึ่งมอเฟียชได้แต่ส่ายศีรษะเล็กน้อย หากแต่แอธร่อนนั้นกลับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดตลกนิด ๆ “ก็เหมือนคาเรนนั่นล่ะ สมกับที่เป็นเพื่อนกันจริง ๆ” “แต่แบบนี้มันเหมือนทิ้งงานเลยมากกว่านะครับ” สตีฟเอ่ยด้วยความรู้สึกไม่พอใจขณะที่กำลังคาดเข็มขัดเพราะเฮลิคอปเตอร์นั้นกำลังลอยลำขึ้นไป หากแต่มอเฟียชที่ฟังอยู่เขาไม่คิดเช่นนั้น ด้วยเพราะสิ่งที่เจ้าหน้าที่ซึ่งนำข่าวสารมาส่งนั้นหลุดคำพูดที่เขารู้สึกประหลาดใจ ‘นอนพัก’ อาการของคาเรนนั้นดูจะหนักหนาเกินกว่าคำว่า ‘นอนพัก’ ย่อมมีความเป็นไปได้ว่าลิลิธอาจจะทำอะไรสักอย่าง ด้วยเธอคนนั้นดูไม่ใช่คนธรรมดาจริง ๆ กระนั้นมอเฟียชก็หาได้เอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใดด้วยมันเป็นเพียงการคาดเดาของเขาเท่านั้นเอง -------------------------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:40:03

ความคิดเห็นที่ 5 แกรนด์แคนย่อน รัฐอาริโซน่า วันที่ 19 ตุลาคม 2005 เวลา 03.50 น. “ไอ้พวกนั้น มันมากบดานอยู่ที่นี่จริง ๆ รึ?” ดูลอนกล่าวด้วยสีหน้าที่หนักใจไม่แพ้คนอื่น ๆ ในเฮลิคอปเตอร์ ด้วยเพราะแม้ว่าแกรนด์แคนย่อนจะเป็นหินผาที่มีหุบเหวยากต่อการสังเกตของเจ้าหน้าที่ว่าจะมีใครมาทำอะไรอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวซึ่งมีผู้คนแวะเวียนมาปีหนึ่ง ๆ ร่วมแสนคน นอกจากนี้ด้วยสภาพที่เป็นหุบเหวนั้นดูไม่น่าจะสะดวกสบายต่อการทำงานสักเท่าไหร่ “ไอ้พวก D-2 มันหนีออกจากที่นี่แล้วถ่อไปโผล่ถึงนิวยอร์คเลยรึ แทบจะคนละมุมของทวีปเลยนะนี่” แอธร่อนเอ่ยด้วยสีหน้าที่หนักใจเช่นกัน “คุณลิลิธอะไรนั่นให้พิกัดผิดรึเปล่าน่ะ” สตีฟเอ่ยต่อด้วยความรู้สึกไม่เชื่อใจลิลิธนัก หากแต่มอเฟียชเองก็เอ่ยกับสตีฟออกไปทันทีเช่นกัน “ไม่หรอก พวก FBI ในแถบนี้เคลื่อนพลมาที่นี่ก่อนพวกเราจะมาถึงได้เกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว เกิดการปะทะกันแล้วด้วย” มอเฟียชช่วยยืนยันสิ่งที่ลิลิธให้ข้อมูลไว้ หากแต่สิ่งที่เขาไม่ได้เอ่ยออกไปคือ ในขณะที่เขานั่งเฮลิคอปเตอร์และมีการสอบถามสภาพสถานการณ์นั้นดูท่าทางว่าฝ่ายตรงข้ามจะแข็งแกร่งอย่างมาก จนเป็นไปได้ว่าทางกองทัพอาจจะต้องลงมาช่วยจัดการปัญหานี้ซะแล้ว เฮลิคอปเตอร์นั้นตรงไปยังจุดนัด ซึ่ง ณ ที่นั้นก็มีเฮลิคอปเตอร์จอดอยู่อีกถึงสองลำ ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีการขนเจ้าหน้าที่มาปฏิบัติการในครั้งนี้มากพอควร ด้วยหนึ่งในสองลำเป็นเฮลิคอปเตอร์ขนส่งกำลังพลซึ่งสามารถจุกำลังพลได้นับสิบนาย พวกมอเฟียชที่ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์รีบวิ่งตรงไปยังเจ้าหน้าที่ผู้หนึ่งซึ่งดูจะเป็นจะเป็นผู้ที่คอยประสานงานอยู่ ณ ที่นี้ “ผมมอเฟียช โอวิธ หัวหน้าฝ่ายแผนกสืบสวนพิเศษจากนิวยอร์คผู้รับผิดชอบคดีนี้ครับ” มอเฟียชเอ่ยพลางตรงไปจับมือชายที่ท่าทางสูงใหญ่แต่งตัวภูมิฐานซึ่งเขาเองก็รับการจับมือทักทายแล้วเอ่ยตอบไป “สวัสดีครับ ผมกิลเบิร์ต บลาส เจ้าหน้าที่ประสานงานการปฏิบัติการในครั้งนี้ครับ ดูท่าทางคุณจะมาช้ากว่าที่กำหนดไว้นิดหน่อยนะครับ” มอเฟียชยิ้มรับด้วยเพราะการเดินทางด้วยเฮลิคอปเตอร์มันขลุกขลักพอควร จึงทำให้ทีมของเขามาช้ากว่าที่วางแผนไว้ แต่ก็ไม่ได้มากสักเท่าไหร่ กระนั้นเวลานี้เขาสนใจเรื่องงานมากกว่ามอเฟียชจึงได้เอ่ยถามออกไปอย่างร้อนใจ “ว่าแต่พวกเป้าหมายของเราเป็นยังไงบ้างครับ?” “ตอนนี้มีพวกเราเข้าไปแล้วเกือบห้าสิบนายน่ะครับแล้วมีการปะทะเกิดขึ้น ผมยังไม่ได้รัการติดต่อเลย ผมเลยให้คนที่เหลือรอที่นี่ก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าศัตรูมีอาวุธอะไรบ้าง แล้วก็บางทีถ้าทหารกำลังเคลื่อนพลมา เราอาจจะต้องให้พวกทหารดูแลแทน” คำตอบของกิลด์เบิร์ตทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่แผนกสืบสวนพิเศษค่อนข้างจะสับสน ด้วยมันเป็นเหมือนการบอกกลาย ๆ ว่าจะยกเลิกภารกิจนี้แล้วให้ทหารเข้ามาจัดการแทน แต่สำหรับมอเฟียชที่ทราบสถานการณ์ล่วงหน้าแล้วนั้นค่อนข้างเข้าใจเป็นอย่างดีว่าการที่กำลังเจ้าหน้าที่ซึ่งบุกไปก่อนนั้นเกือบห้าสิบนายอาจจะเสียชีวิตหรือได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจนไม่อาจจะติดต่อกลับมาได้ สถานการณ์เช่นนี้การส่งคนเข้าไปเรื่อย ๆ มันก็เหมือนส่งคนไปตายเปล่า ๆ การที่จะให้ทหารซึ่งมีความสามารถในเชิงการรบและมีอาวุธที่ครบมือไปจัดการดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าจริง ๆ กระนั้นนั่นหาใช่คำสั่งตรงจากผู้บังคับบัญชาใหญ่ของ FBI หรือคำสั่งของรัฐมนตรีคนใหนไม่  ทำให้มอเฟียชนั้นตัดสินใจที่จะทำงานต่อไปแม้จะไม่รู้ว่าสิ่งที่รอเขาอยู่เบื้องหน้าจะคืออะไรก็ตามที “อย่างนั้น พวกผมขอเข้าไปในที่เกิดเหตุก่อนก็แล้วกัน ถ้ามีอะไรผมจะแจ้งกลับมาให้ทราบ” กิลด์เบิร์ตรับฟังอย่างเงียบ ๆ เพราะเขาเองก็ทราบดีว่าผู้ที่มาถึงนี้เป็นผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเรื่องนี้ ถ้าไม่มีคำสั่งตรงจากคนใหญ่คนโตให้หยุดก็คงต้องทำงานต่อไป และเขาก็ทราบดีว่าในคำพูดของมอเฟียชนั้นแบ่งรับแบ่งสู้พอควรด้วยตัวเขาเองก็คงจะทำเพียงเข้าไปยังพื้นที่แล้วทำเท่าที่ทำได้พร้อมเก็บข้อมูล และอาจจะถอนกำลังออกมาถ้ามันเป็นภัยมากนัก “นี่ครับวิทยุสื่อสาร ระวังตัวด้วยนะครับ” มอเฟียชที่รับวิทยุสื่อสารมาแล้วนั้นพยักหน้ารับก่อนที่จะหันไปมองผู้ใต้บังคับบัญชาแล้วให้สัญญาณมือออกเดินทางทันที จากจุดที่หน่วยงาน FBI ประจำรัฐอาริโซนามารวมกันไปยังจุดหมายนั้นดูจะลึกพอสมควร ยิ่งเวลานี้ยังเพียงแค่ตีสี่ แสงสว่างจึงมีเพียงแสงจันทร์ซึ่งไม่มากพอที่จะมองทุกสิ่งได้ชัดเจน ทุกคนในหน่วยของมอเฟียชจึงเดินอย่างระมัดระวัง และใช้ไฟให้น้อยที่สุดด้วยไม่รู้ว่าศัตรูนั้นไปซ่อนอยู่ในซอกหินผารึไม่ พวกเขาเดินเท้าเข้าไปตามซอกของหินผาใหญ่ของแกรนด์แคนย่อน ไม่นานก็ออกมาจนเจอที่กว้างซึ่งทำให้เขาเห็นสิ่งต่าง ๆ ชัดขึ้น หากแต่สิ่งที่เขาพบต้องทำให้ทั้งหมดตกตะลึงด้วยมันคือเจ้าหน้าที่ FBI ที่เข้ามาก่อนหน้านี้นอนเรียงรายหมดสภาพอยู่กับพื้น ทั้งหมดถ้าประมาณด้วยสายตาก็น่าจะเกือบห้าสิบชีวิตเลยทีเดียว “เฮ้! คุณ!!” แอธร่อนวิ่งเข้าไปดูเจ้าหน้าที่ FBI ผู้หนึ่งที่นอนนิ่งอยู่ ก่อนที่ตัวเขาจะต้องนิ่งเงียบแล้วผละออกจากชายผู้นั้น “ตายแล้วสินะ...” มอเฟียชเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ พร้อมทั้งยกปืนขึ้นมาปลดไกปืนพร้อมใช้งานทันที ทั้งหมดค่อย ๆ เดินผ่านร่างเจ้าหน้า FBI ซึ่งนอนกับพื้นโดยพวกเขาเชื่อว่าทั้งหมดคงไม่มีลมหายใจแล้วแน่ ๆ โดยที่พวกเขา ณ ตอนนี้ยังไม่อาจจะตอบได้ว่าอะไรทำให้เจ้าหน้าที่ FBI ทั้งหมดที่เห็นเสียชีวิตได้ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้พวกเขาระวังตัวแจ จนกระทั่งเมื่อพวกเขาเดินผ่าน ‘ศพ’ เจ้าหน้าที่ทั้งหมดไปแล้ว ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นเงาคนผู้หนึ่งที่อยู่เบื้องหน้า “จริง ๆ ไม่ต้องเข้ามาต่อก็ได้นะคะ คุณมอเฟียช” ทันทีที่จบคำทักทายที่ทุกคนคุ้นเคย ทั้งหมดก็ยกปืนขึ้นเล็งไปที่ผู้พูดซึ่งค่อย ๆ เดินออกมารับแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาจนเห็นใบหน้าที่ชัดเจน นั่นคือเอเรียลที่ทุกคนรู้จักในนามของลินดา ซึ่งเมื่อทุกคนเห็นเธอชัด ๆ ก็ให้ตกตะลึงมากขึ้น เพราะเธอไม่ได้มาเพียงลำพังแต่เธอมาพร้อมกับตัวประหลาดที่ใส่ชุดเกราะสีเงินสะท้องแสงจันทร์ที่เดินตามเธอมาติด ๆ ถึงห้าตัวและที่น่าตกใจคือตัวประหลาดอีกกลุ่มที่มีปีกเหมือนนกอยู่บนท้องฟ้าประมาณสิบตัวบินล้อมพวกเขาไว้หมดแล้ว “ลินดา!!” มอเฟียชที่เห็นสถานการณ์เอ่ยชื่อของอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยความเจ็บแค้นไม่ใช่น้อย “ชั้นอยากจะขอให้พวกคุณกลับไปเสียดี ๆ จะได้รึไม่คะ” เอเรียลเอ่ยถามพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกไป ซึ่งสตีฟนั้นก็สวนกลับไปทันที “ไม่มีทางหรอก จะให้พวกผมปล่อยคนที่ฆ่าคุณริชาร์ดและทำร้ายคุณคาเรนไปง่าย ๆ ได้ยังไงกัน!!!” “ปากกล้าขึ้นแยะเลยนะสตีฟ” เอเรียลเอ่ยพลางอมยิ้มเล็กน้อย ซึ่งทันทีที่เธอเอ่ยจบเธอก็ชี้นิ้วไปที่พวกของมอเฟียชและสั่งออกไปทันที “จัดการให้หมด” “!!” ทั้งหมดต่างตกใจกับสิ่งที่เอเรียลกล่าวอย่างมาก พวกเขาจึงเตรียมเล็งปืนไปที่เอเรียลทันที และมอเฟียชก็เป็นคนแรงกที่ลั่นไกออกไปอย่างรวดเร็ว ปัง!!! เคล้ง!! กระสุนจากปืนของมอเฟียชเข้าปะทะกับเครูบิมตัวหนึ่งซึ่งเข้ามาขวางทางปืนที่เขาหมายจะสังหารเอเรียล และกระสุนปืนนั้นหาได้ทำอันตรายมันได้เลย ซ้ำมันยังเดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างไม่สนใจหรือสะทกสะท้านอันใดแม้แต่น้อย ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! แอธร่อน ดูลอนและฟิลด์ที่ระดมยิงต่อทันทีที่เห็นว่ากระสุนของมอเฟียชทำอะไรไม่ได้นั้น แต่พวกเขาก็ประสพสิ่งที่ไม่ต่างจากมอเฟียชแต่อย่างใดด้วยมันก็ไม่ได้รับอันตรายจากระสุนปืนของพวกเขาแม้แต่น้อย หากแต่วินาทีนั้นเอง “ทุกคนหมอบลง!!” เสียงของสตีฟที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว ซึ่งก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือของสตีฟซึ่งเป็นระเบิดพกที่ถูกแกะสลักออกแล้ว และทันใดนั้นสตีฟก็โยนมันลอยไปทางด้านหลังเอเรียลก่อนที่ทั้งหมดในทีมจะหมอบลงไปกับพื้นทันที ตูม!!!! เสียงระเบิดดังสนั่น แรงระเบิดแม้จะไม่มากนักด้วยมันเป็นเพียงระเบิดพกแต่ก็ทำให้เกิดฝุ่นกระจายคลุ้งไปทั่ว เมื่อเสียงเงียบลงทั้งหมดในทีมค่อย ๆ เงยหน้ามองไปรอบ ๆ ที่ยังคงมีฝุ่นกระจายไปทั่ว พวกเขาลุกขึ้นช้าพลางสอดส่ายสายตามองดูรอบตัวด้วยยังไม่มั่นใจสถานการณ์นัก “ไปเอาของแบบนี้มาจากใหนกันสตีฟ” ฟิลด์ที่ลุกขึ้นเอ่ยถามสตีฟออกไป หากแต่ไม่ได้รับคำตอบใด ๆ นอกจากสตีฟที่อ้าปากค้างและมองไปบนท้องฟ้า ทำให้ฟิลด์ต้องเงยไปมองด้านบน จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:41:12

ความคิดเห็นที่ 6 ที่บนท้องฟ้าพวกตัวประหลาดที่เอเรียลพามายังคงบินอยู่ มันกระพือปีกช้า ๆ และจดจ้องมาที่พวกเขาอย่างไม่รู้สึกรู้สาสนใจว่าระเบิดเมื่อครู่จะจัดการผู้ที่เป็นนายของพวกมันรึไม่ ทำให้แอธร่อนบ่นออกมาไม่ได้ “ไอ้เจ้าพวกนี้ มันตัวอะไรกันแน่!?” “เรื่องนั้นช่างก่อน!!” มอเฟียชกล่าวพลางยกปืนชี้ไปเบื้องหน้าของเขาที่มีเงาจำนวนมากปรากฏขึ้น เขากระหน่ำยิงออกไปทันที ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง! เสียงที่ส่งกลับมานั้นเป็นเช่นเดิม เสียงของกระสุนที่กระทบเกราะของเป้าหมายแต่ไร้วี่แววว่าจะทำอันตรายอะไรพวกมันได้ สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทำให้มอเฟียชสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมกำลังพลกว่าห้าสิบนายถึงได้ไม่มีการตอบกลับไปยังที่รวมพล “ไอ้พวกปีศาจ!!!” “ไม่ ไม่ ไม่ พวกนี้เหมือนเทวดามากกว่านะ อัศวินในชุดเกราะมีปีกแบบนกดูดีใช่รึเปล่าล่ะ” เสียงของเอเรียลที่ดังออกมาจากกลุ่มฝุ่นที่ค่อย ๆ จางหายไปเผยให้เห็นตัวประหลาดที่ใส่เกราะเพิ่มขึ้นจากห้าตัวเป็นสิบตัว “เจ้าพวกนี้มีชื่อว่า ‘เครูบิม’ กองกำลังของพวกเราที่จะไว้สู้รบกับเป้าหมายยังไงล่ะ” คำของเอเรียลทำให้มอเฟียชนึกถึงสิ่งที่คาเรนเคยกล่าวไว้ว่าพวกของกานอซซ่านั้นกำลังสร้างสัตว์ประหลาดจำนวนมากเพื่อใช้งานต่อกรกับอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่คิดว่าเจ้าพวกที่เห็นนี่จะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ว่า ด้านสตีฟที่เห็นเช่นนั้นก็ยกปืนขึ้นหมายจะยิงเอเรียลที่กำลังจดจ้องมอเฟียชอยู่ ปัง!!! ปึก!!! “โอ้ย!!!” เสียงของสตีฟร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ด้วยอยู่ ๆ เขาก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่กลางหลังอย่างแรง ซึ่งทันทีที่เกิดเรื่องขึ้นแอธร่อนและดูลอนที่หันไปทางสตีฟก็เห็นชายชุดดำผู้หนึ่งพวกเขาจึงยิงปืนเข้าใส่ทันที ปัง! ปัง! ชายชุดดำกระโดดตัวลอยสูงไปทางเอเรียล ก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความอิดหนาระอาใจแล้วจึงเงยหน้ารับแสงจันทร์ มาลโลนั้นเอง เขาบิ้งปากเล็กน้อยแล้วหันไปกล่าวกับเอเรียลพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยชอบใจนัก “นี่เจ้าน่ะ โดนคนอื่นเล็งปืนใส่ยังไม่รู้ตัวอีกรึ” “ไม่ขอบใจหรอกนะ เพราะของแค่นั้นชั้นหลบได้นา” เอเรียลตอบพลางชักสีหน้าใส่เช่นกัน สตีฟนั้นลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวดที่ถูกทำร้าย เขาเงยมองเอเรียลพร้อมกับเอ่ยถามออกไปด้วยความคับข้องใจ “ทำไมกันล่ะคุณลินดา ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย คุณเองก็สนิทกับริชาร์ดมากแท้ ๆ ทำไมถึงต้องทำแบบนั้น” เอเรียลหันมามองสตีฟล็กน้อยก่อนที่จะหลับตาและถอยหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จากนั้นจึงตอบสตีฟออกไป “เลิกเรียกชั้นว่าลินดาได้แล้ว ชั้นชื่อเอเรียลต่างหากล่ะ แล้วก็ไอ้ความสัมพันธ์อะไรที่ว่านั่นมันก็แค่ของจอมปลอมที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้ทำงานง่าย ๆ แค่นั้นล่ะ” “ก็ว่างั้นล่ะ อย่างเจ้ามีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีกับใครได้มันออกจะเป็นเรื่องประหลาดสุด ๆ เลยเชียว” “หุบปากนะมาลโล” เอเรียลหันไปว่ามาลโลที่กล่าวเหมือนเหน็บเธอออกไป ในขณะนั้นเองพวกของมอเฟียชได้แต่พยายามเกาะกลุ่มกันไว้ด้วยเวลานี้ศัตรูล้อมพวกเขาไว้หมดแล้วจะให้หนีก็คงยาก ถ้าจะทำก็คงทำได้แค่สู้ตายแค่นั้นเอง มอเฟียชนั้นจึงได้แต่จดจ้องไปยังเอเรียลความรู้สึกแค้นใจที่ไม่อาจจะจัดการเป้าหมายได้ทั้งที่มาอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ “ไม่เอานาคุณมอเฟียช อย่ามองชั้นแบบนั้นสิคะ ก็ให้โอกาสพวกคุณแล้วแท้ ๆ แต่คุณไม่รับมันไว้เอง” เอเรียลกล่าวพลางยกมือขึ้นก่อนที่จะดีดนิ้วเหมือนเป็นเสียงสัญญาณให้เหล่าเครูบิมจัดการเหล่าเจ้าหน้าที่แผนกสืบสวนพิเศษให้หมด ซึ่งเหล่าเครูบิมที่อยู่บนฟ้าดูจะมีปฏิกิริยาตอบรับทันที ด้วยจากที่พวกมันบินอยู่เฉย ๆ ก็เริ่มบินฉวัดเฉวียนไปมาพร้อมกับเตรียมหอกพร้อมโจมตีทันที ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ดูลอน แอธร่อน ฟิลด์และมอเฟียชต่างชักปืนขึ้นมายิงเครูบิมที่บินไปมาบนท้องฟ้า แต่กระสุนปืนไม่โดนพวกมันแม้แต่น้อย และทันใดนั้นพวกมันก็บินตรงเข้าหาพวกเขาพร้อมกับหอกที่แหลมคมทันทีโดยที่พวกเขาแทบจะไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากพยายามยิงไปทั้งที่พวกมันก็หลบพ้นได้หมด ปัง!!!!! “กี้!!!!!!!!!!!” เครูบิมตัวหนึ่งที่กำลังตรงเข้าหามอเฟียชถูกยิงเข้าที่กลางหลังจนมาร้องออกมาด้วยภาษาที่มนุษย์ฟังไม่เข้าใจแม้แต่น้อย พร้อมกับเหล่าเครูบิมทั้งหมดหันไปมองจุดที่กระสุนปืนส่องใส่พวกพ้องของมัน ปัง!!! ปัง!!! “กี้!! กี้!!” เสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัด พร้อม ๆ กับเสียงร้องของพวกเครูบิม และความตื่นตะลึงของเอเรียลและมาลโลต่อสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขามองไปบนท้องฟ้าที่เป็นที่มาของกระสุนและพวกเขาก็ได้พบกับ “บ...บ้านา ตกจากตึกเจ็ดชั้นแบบนั้นยัง...” เอเรียลเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจต่อสิ่งที่กำลังทะยานลงสู่เบื้องล่าง ซึ่งมาลโลที่เห็นภาพนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่ผิด “แม่สาวแรคคูนกับมาทวงแค้นแล้ว!!!” ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งพร้อม ๆ กับพวกเครูบิมที่แตกหือออกไปทำให้ทุกคนในแผนกสืบสวนพิเศษเห็นผู้ที่มาช่วยพวกเขาไว้ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:42:01

ความคิดเห็นที่ 7 “คุณคาเรน!!!” สตีฟตะโกนออกไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจระคนดีใจ ซึ่งคาเรนที่ร่วงลงมาสู่เบื้องล่างนั้นยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่... ตุบ!! เธอในชุดเสื้อแขนกุดสวมผ้าพันคอและนุ่งกางเกงขาสั้น ใส่ถุงมือและรองเท้าบู๊ทแบบทหารท่าทางทะมัดทะแมงลงสู่พื้นอย่างงดงาม และลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยสภาพร่างกายที่ดูสมบูรณ์แข็งแรงเป็นปกติอย่างไม่น่าเชื่อว่าเมื่อประมาณเจ็ดชั่วโมงที่แล้วเธอยังนอนพะงาบ ๆ ในโรงพยาบาลอยู่ด้วยซ้ำไป ในมือของคาเรนถือกาลิอ้อนและเบริอ้อนว้พร้อมที่จะต่อสู้กับศัตรูอย่างเต็มที่ เธอเงยหน้ามองเอเรียลที่ดูจะไม่เชื่อสายตาตนเองว่าคาเรนนั้นจะรอดมาได้โดยไร้รอยขีดข่วนใด ๆ เช่นนี้ หากแต่ไม่ทันที่เอเรียลจะได้เอ่ยอะไร คาเรนก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อนพร้อมทั้งยกกาลิอ้อนที่เป็นปืนสีดำชี้ไปยังเอเรียลและเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าและนำเสียงที่จริงจัง “...แมคโดนัลด์สาขานิวยอร์คตอนนี้มีโปรซื้อครบแปดชิ้นแถมฟรีสองชิ้นล่ะ” บรรยากาศตกอยู่ภายใต้ความเงียบทันทีที่คาเรนกล่าวจบ ไม่มีเสียงของผู้ใดเอ่ยสิ่งใดออกมาด้วยต่างตกตะลึงว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้คาเรนยังจะมีอารมณ์ขันกวนประสาทได้เช่นนี้อีกหรือ กระนั้นถึงไม่มีผู้ใดเอ่ยออกมาทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นก็มีเสียงพร้อมกับร่าง ๆ หนึ่งร่วงลงพื้นเบื้องล่างจนทั้งหมดยกเว้นคาเรนนั้นต้องตกใจ “ว้าย ๆ ๆ ๆ !!!” ตุบ!!! โครม!!! ร่างของผู้ที่ตกลงสู่เบื้องล่างนั้นค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นด้วยท่าทางที่ยังดูมึนงงและผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงจนยุ่งไปหมด ก่อนที่เจ้าหล่อนจะลูบผมตนเองให้กลับมาเข้ารูปเข้าทรงจนเห็นหน้าตาและดวงตาสีแดงของเธอ “ดาวจรัสแสงแห่งโลกมืด ลิลิธ!!” มาลโลเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับด้ามมิสทอลเทนพร้อมที่จะชักออกมาสู้กับราชินีแห่งความมืดในทันที ซึ่งเอเรียลที่เห็นเช่นนั้นก็ตั้งท่าพร้อมต่อสู้เช่นกันด้วยเธอเองก็ทราบดีว่าลิลิธนั้นมีฝีมือขนาดใหน หากแต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะได้เอ่ยอะไรลิลิธก็เอ่ยขึ้นมาก่อน “แบบนี้น่าใส่หมวก มัดผมก่อนนะเนี้ย ดูสิหัวยุ่งไปหมดแล้ว” “สม!..คิดซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่ทำให้ฉันนอนชักดิ้นชักงอร่วมเกือบชั่วโมงก็แล้วกัน” คาเรนเอ่ยกลับพลางบุยปากไปด้วยเมื่อนึกถึงสิ่งที่อยู่ในโรงพยาบาล ความพยายามในการต่อสู้และข่มเจ้าเลือดแวมไพร์ของลิลิธมันทำให้เธอรู้สึกทรมาณอย่างมากจนเรียกได้ว่าในช่วงเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่ร่างกายรักษาตนเองจนเป็นปกตินั้นเธอแทบจะต้องทนความเจ็บปวดและเผชิญกับอะไรบางอย่างที่พยายามเข้าควบคุมความคิดและความต้องการของเธอให้กระหายในเลือดและวิญญาณของมนุษย์ แต่เธอก็ฝ่าฟันมันได้อย่างทุลักทุเลพอสมควร “เฮ้ ๆ ยังไงชั้นก็เป็นคนช่วยหล่อนนะ ไม่งั้นหล่อนไม่ได้มายืนบอกโปรโมชั่นโดนัทแถวนี้แน่ ๆ” คาเรนหันมามองค้อนลิลิธเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงค้อนเล็ก ๆ “แย่!!” “แย่มากเลยต่างหาก” ลิลิธตอบกลับไปพร้อมกับจดจ้องคาเรน ก่อนที่ทั้งสองซึ่งจดจ้องกันอยู่จะหัวเราะออกมา เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลนั่นดูราวกับฝันไปจริง ๆ ลิลิธนั้นดีใจอย่างมากที่คาเรนปลอดภัยและกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง และตัวคาเรนเองก็รู้สึกขอบใจในสิ่งที่ลิลิธทำอยู่เหมือนกันแม้ว่ามันจะเจ็บปวดไปสักหน่อยแต่นี่ก็เป็นสิ่งที่จะทำให้เธอกลับมาชดใช้ความผิดพลาดของตนเองได้ “ค...คุณคาเรน” สตีฟเรียกชื่อของคาเรนไปด้วยน้ำเสียงที่ออกจะดีใจอย่างมาก เฉกเช่นเดียวกับแอธร่อน ดูลอนและฟิลด์ที่ดูจะตื่นเต้นเมื่อเห็นคนที่ใกล้ตายกลับมายืนอยู่เบื้อหน้าพวกเขาราวกับว่าไม่เคยมีเหตุการณ์ที่เฉียดตายเกิดขึ้นแม้แต่น้อย ซึ่งคาเรนนั้นก็หันไปยิ้มให้กับทุกคนเล็กน้อยก่อนที่ตัวเธอจะหันไปหามอเฟียชแล้วยืนตรงพร้อมกับอมยิ้มให้กับเขา “เจ้าหน้าคาเรน คลาวเรนรายงานตัวพร้อมปฏิบัติการค่ะ หัวหน้าสกินเนอร์” “ยินดีต้อนรับการกลับมาร่วมงานนะครับคุณโมลเดอร์” มอเฟียชตอบกลับพลางแหย่คำพูดของคาเรนที่แหย่เขาก่อน “ท...ทำไมกัน!? จากชั้นนั้นมันตั้งเจ็ดชั้นเลยนะ ถึงจะบอกว่าเจ้ามังกี้จะรองรับแรงกระแทกไว้ แต่ก็ไม่...” เอเรียลเอ่ยด้วยความตกใจอย่างยิ่งราวกับเห็นผีมายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ ซึ่งคาเรนนั้นได้แต่วางสีหน้าเรียบเฉยให้กับทีท่าของเอเรียลก่อนที่จะชี้นิ้วไปยังลิลิธที่ปัดฝุ่นเปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าหลังจากที่ตกลงมาสู่พื้น แล้วเอ่ยตอบเอเรียลไปอย่างเรียบ ๆ “เลือดแม่แมวขนเงินนี่น่ะที่ช่วยฉันไว้” คำตอบเรียบ ๆ ง่าย ๆ แต่นั่นทำให้มาลโลดูจะตกตะลึงอย่างมากด้วยเขาทราบดีว่าลิลิธนั้นเป็นอะไร และเลือดของเธอมีผลอย่างไรต่อผู้ที่ได้รับ เพียงแต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับคาเรนนั้นดูจะต่างจากที่เขาคาดมากนักจนอดที่จะพูดแย้งไปไม่ได้ “ป...เป็นไปไม่ได้ คนที่ได้รับเลือดของลิลิธ ต้องกลายเป็นผีดิบดูดเลือดนี่นา แล้วทำไมเจ้าถึงได้??” “ก็ถ้าคนทั่วไปก็คงแบบนั้น แต่ลูซี่สามารถข่มพลังที่อยู่ในเลือดของชั้นที่ไปกระตุ้นจิตด้านมืดของเจ้าตัวได้สำเร็จก็เท่านั้นเอง จริง ๆ ตอนทำก็ไม่มั่นใจเหมือนกันล่ะ” ลิลิธตอบพลางมองมาลโลด้วยสีหน้าบึ้งตึงให้กับสภาพของตนเองที่เปรอะเปื้อนขึ้ฝุ่นไปหมด “สรุป...ฉันเป็นหนูทดลองจริง ๆ ใช่รึเปล่า?” “เปล้า~ อนาคิมน่ะหนูทดลองตัวแรก ส่วนเธอต้องเรียกว่าเป็นผลสำเร็จต่างหาก” ลิลิธตอบคาเรนที่เอ่ยถามพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้คาเรนที่ได้แต่ยิ้มแหย ๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ลิลิธกล่าว “ข่มเลือดของลิลิธได้รึ เจ้าเป็นใครกันแน่น่ะ” มาลโลเอ่ยถามออกไปทันที เพราะเขาไม่คิดว่าคนธรรมดาที่ใหนจะสามารถข่มเลือดของลิลิธที่เรียกได้ว่าเป็นปีศาจที่มีความร้ายกาจมากตนหนึ่ง “สาวน้อยน่ารัก ผู้พิทักษ์ความรักและความยุติธรรมคาเรนค่า~” คาเรนตอบพลางยกปืนทั้งสองขึ้นเล็งไปยังมาลโลและเอเรียลที่ยังดูตะลึงอยู่ และในวินาทีนั้นเองเครูบิมที่บินอยู่บนฟ้านั้นก็โฉบลงมาหาลิลิธที่สนใจมาลโลและเอเรียลจนไม่ได้มองสิ่งรอบ ๆ ตัว ปัง!!! ปัง!!! “กี้~~~~~~” เครูบิมที่บินเข้าหาถูกกระสุนปืนจากปืนลูกซองสีดำที่ลิลิธชักขึ้นมายิงอย่างรวดเร็ว จนพวกมันเซถลาออกไปทันที ซึ่งลิลิธที่เห็นเช่นนั้นก็บ่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ “ไอ้พวกนี้ เกราะมันหนากว่าที่คิดแฮะ อัลช็อตก็ยังยิงไม่เข้าอีก” “พวกนี้ฉันจัดการเองก็ได้ กาลิอ้อนดูจะยิงเจ้าพวกนี้ได้ผลดีกว่าอัลฮาซาร์ดของเธอนะ” คาเรนเอ่ยขึ้นในขณะที่ยังคงเล็งปืนไปยังมาลโลและเอเรียล ลิลิธเลิกคิ้วในขณะที่จ้องมองเหล่าเครูบิมกลุ่มแรกที่ถูกคาเรนยิงค่อย ๆ ฟื้นตัวและลุกขึ้น เธอรู้สึกว่าเจ้าพวกนี้ดูจะน่าสนใจอย่างมากทีเดียว ยิ่งข้อมูลที่มังกี้เคยบอกว่าพวกกานอซซ่าหมายจะใช้เจ้าพวกนี้ในการต่อกรกับกองทัพเนฟิลิมของอนาคิม กระนั้นมันยังมีบางสิ่งที่เธอไม่ค่อยชอบใจอยู่ จึงเอ่ยถามมาลโลออกไปด้วยเพราะเธอรู้สึกว่าชายผู้นี้ดูจะพูดคุยด้วยง่ายกว่าเอเรียล “เฮ้~ ไอ้หนุ่มมืดมนลูกครึ่งที่ถือดาบมารนั่นน่ะ” หนุ่มมืดมนที่ลิลิธเอ่ยขึ้นทำให้มาลโลรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ด้วยเขาไม่ได้เป็นคนมืดมนอะไรขนาดนั้น เขาจึงแยกเขี้ยวยิงฟันพลางครางขู่ออกมาก่อนที่เขาจะเอ่ยถามลิลิธกลับไป “กรร~ มีอะไรงั้นรึดาวจรัสแสงแห่งโลกมืด” “จะไม่เรียกไอ้ฉายาที่ดูลิเกแบบนั้นได้มั้ย ชั้นจะถามนายว่า...ไอ้เจ้าพวกตัวประหลาดพวกนี้...มีส่วนผสมของมนุษย์อยู่สินะ” คำถามของลิลิธทำให้ทุกคนนั้นดูตกตะลึงอย่างมาก ด้วยทั้งความเร็วและลักษณะของมันนั้นดูไม่ค่อยจะเหมือนมนุษย์สักเท่าไหร่ แต่คาเรนที่ยืนฟังอยู่นั้นคิดทบทวนถึงสิ่งที่เอเรียลเคยกล่าวไว้ว่าพวกมังกี้นั้นจริง ๆ แล้วการนำเอาสมองมนุษย์มาดัดแปลง มันจึงเป็นไปได้ที่เจ้าพวกนี้จะผ่านการดัดแปลงอะไรแบบนั้น ด้านมาลโลที่ถูกโยนคำถามนั้นจดจ้องลิลิธอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมาแล้วเอ่ยตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูจะมั่นใจว่าคำตอบของตนเองจะทำให้ลิลิธต้องตกตะลึง “ไม่ใช่ส่วนผสมหรอก เจ้าเครูบิมพวกนี้น่ะ เดิมมันคือมนุษย์แท้ ๆ เลยล่ะ พวกข้าก็แค่ทำแบบเดียวกับวิธีการสร้างพวกเนฟิลิมเท่านั้นเอง” คำตอบของมาลโลดูจะทำให้คาเรนตกใจจนเอ่ยออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจทันที “เอาจิตวิญญาณแห่งธรรมชาติ รวมเข้ากับมนุษย์งั้นรึ?” “โอ้! เจ้านี่รู้ดีจริงนะแม่ผมแรคคูน” มาลโลยิ้มพลางชี้หน้าคาเรนและเอ่ยแหย่ออกไปจนคาเรนนั้นโมโหแล้วว่ากลับไปทันที “มาว่าสาวน้อยน่ารักว่าเป็นยัยแรคคูนแบบนี้ เดี๋ยวแม่แปลงร่างเป็นหมีตบให้กระเด็นเลย” ‘นี่ยอมรับว่าตัวเองเป็นหมีแล้วสินะ’ เอเรียลที่ตั้งท่าพร้อมสู้นั้นคิดในใจเมื่อเห็นทีท่าของคาเรน มันทำให้เธอนึกถึงตอนที่คาเรนนั้นอาละวาดที่ FBI วอชิงตันดีซีเพราะอาลิเซียหาว่าเจ้าหล่อนนั้นเป็นหมีเท็ดดี้ “อืม...แบบนี้นี่เอง” ลิลิธที่ฟังคำตอบจากมาลโลนั้นถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยเรียบ ๆ โดยไม่ได้แสดงอาการแปลกใจหรือตกใจใด ๆ จนทำให้มาลโลรู้สึกประหลาดใจกับทีท่าของลิลิธอย่างมาก แต่เขาไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรลิลิธที่ยกมือขึ้นมาเสยผมตนเองก็มองมาลโลพร้อมกับแสยะยิ้มจนเห็นเขี้ยวและดวงดาสีแดงสดแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูสมเพชต่อสิ่งที่มาลโลเอ่ยตอบแก่เธอเมื่อครู่ “มันก็แค่ของทำเหมือนในแบบมนุษย์นั่นล่ะ!!” จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:43:07

ความคิดเห็นที่ 8 “ว...ว่าไงนะ!!” เอเรียลที่ฟังคำของลิลิธก็ให้แปลกใจระคนไม่พอใจที่ถูกหาว่าสิ่งที่พวกเธอสร้างขึ้นมาเป็นเพียงแค่ของทำเหมือนเท่านั้น “ยังไงดีล่ะ ของทำเหมือนลอกเลียนแบบเกรดต่ำ หรือจะให้บอกว่าเป็นผลิตภัณฑ์จีนแดงดีล่ะ” ลิลิธตอบพลางหัวเราะออกมาราวกับว่าเธอประเมินเหล่าเครูบิมทั้งหมดในที่นี้นั้นเป็นของที่เทียบไม่ได้กับเนฟิลิมแม้แต่น้อย “ก...กี้!!!” เสียงร้องของเครูบิมที่ใส่เกราะเบาตัวหนึ่งร้องขึ้นทำให้ทั้งหมดหันไปมองเป็นตาเดียวกันยกเว้นลิลิธที่ยังคงแสยะยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอันใด เจ้าเครูบิมตัวนั้นจากร่างกายที่สูงใหญ่กำยำค่อย ๆ ซูบซีดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งร่างของมันนั้นผอมแห้งไม่เหลือเค้าเดิมแม้แต่น้อย มันล้มพิงไปกับหินผาก่อนที่เกราะที่มันสวมใส่อยู่นั้นร่วงลงสู่พื้นดินด้วยเพราะร่างของมันแห้งไปจนเกราะที่เคยสวมใส่ได้นั้นหลวมเกินไปเสียแล้ว ปีกที่เป็นขนนกค่อย ๆ หลุดร่วงลงสู่พื้นจนรอบนั้นขาวไปด้วยขนนกของมันเอง พร้อม ๆ กับร่างของมันที่เริ่มสลายกลายเป็นขี้เถ้าปลิวลอยหายไปในอากาศ วินาทีนั้นทุกคนก็สังเกตเห็นอะไรบางสิ่งเลื้อยอยู่บริเวณที่เครูบิมซึ่งสลายไปนั้นเคยยืนอยู่ มันเป็นเหมือนเถาวัลย์ของต้นไม้ มีหนามเล็ก ๆ ตลอดเส้นและตัวมันมีสีแดงเรือง ๆ ทุกคนมองจากปลายของมันไปยังจุดที่มันมา ซี่งนั่นไปสิ้นสุดอยู่ที่เท้าของลิลิธ และทันทีที่คาเรนเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ ก่อนที่จะหันมาหาลิลิธแล้วเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักใจ “เธอ... ‘กินมัน’ ได้ด้วยรึ?” สิ่งที่คาเรนเอ่ยถามไปทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง โดยเฉพาะมาลโลและเอเรียลด้วยทั้งสองไม่คาดคิดว่าเครูบิมนั้นจะถูก ‘กิน’ ไปได้ง่าย ๆ เช่นนี้ “ก็...โครงสร้างของมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถ ‘กิน’ ได้ไม่ยากน่ะนะ แต่ขอบอกรสชาติกับพลังงานที่ได้ ไม่เวิร์คอย่างแรงเลยเชียวล่ะ ชั้นว่า ‘กินมนุษย์’ หนึ่งคนยังได้สารอาหารครบถ้วนกว่าเลย” คำพูดและสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้พวกของมอเฟียชนั้นตกตะลึงจนแทบจะเข้าไปกอดกันเลยทีเดียว ด้วยคำพูดของลิลิธนั้นมันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าเจ้าเครูบิมที่พวกเขาเผชิญหน้าเสียอีก ทั้งเมื่อครู่เธอเพิ่งจะแสดงการกินเจ้าสัตว์ประหลาดที่พวกเขาทำอะไรมันไม่ได้แม้แต่น้อยให้ชมเป็นขวัญตาอีกด้วย แต่ท่าทางของลิลิธนั้นดูจหาได้ใส่ใจไม่ว่าใครจะแสดงท่าทางอย่างไร เธอเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ คาเรนแล้วเปลี่ยนปืนลูกซองสีดำในมือของเธอเป็นดาบขนาดใหญ่ แล้วชี้ออกไปข้างหน้า ก่อนที่จะเอ่ยกับคาเรนไปพร้อมรอยยิ้มอย่างสนุกสนาน “ไอ้เจ้าหนุ่มมืดมนกับแม่สาวที่กำลังเบี่ยงเบนทางเพศคู่นั้น ชั้นยกให้เธอนะลูซี่” “หืม?” คาเรนหันไปมองลิลิธเล็กน้อยซึ่งลิลิธนั้นก็ยิ้มรับกลับมาพร้อมเอ่ยต่อไป “ชั้นอยากจะรู้น่ะว่าไอ้พวกของทำเหมือนพวกนี้มันจะแน่สักแค่ใหนกันน่ะ และชั้นว่าเธอคงมีบัญชีแค้นกับคู่นั้นด้วยน่ะนะ” “ว่าไปนั่นเชียว” คาเรนยิ้มรับพลางยกปากกระบอกเบริอ้อนที่มีสีแดงสดขึ้นมาส่ายไปมา ก่อนที่เธอจะหันปากกระบอกกาลิอ้อนไปยังเอเรียลแล้วเอ่ยออกไปพร้อมกับลั่นไกทันที “พูดแบบนั้นแล้วก็อย่ามายุ่งกับเหยื่อของฉันเชียวนะ!!!” ปัง!! ตูม!!! อานุภาพของกาลิอ้อนที่ยิงออกไปนั้นทำให้พื้นดินที่เอเรียลและมาลโลยืนอยู่ระเบิดขึ้นทันที แม้มันจะไม่ได้รุนแรงมากนัก แต่ทำให้ทั้งสองต้องถอยฉากหลบออกไป ซึ่งเอเรียลก็ตะโกนสั่งพวกเครูบิมอีกครั้งทันทีเช่นกัน “เครูบิมทั้งหลาย จัดการพวกมันให้หมด!!” “แต่ไม่นับฉันนะ!!” ในขณะที่เอเรียลตะโกนสั่งพวกเครูบิมคาเรนก็พุ่งเข้าหาเอเรียลพร้อมทั้งพุ่งเข่าเข้าที่ท้องของเอเรียลทันที ปึก!! แต่เอเรียลนั้นก็ไวมากจนสามารถเอาแขนมาป้องกันไว้ได้ “จะมากไปแล้วนะแม่แรคคูน!!” มาลโลตะโกนออกมาพร้อมกับพุ่งเข้าฟันาเรนด้วยมิสทอลเทนทันที แต่คาเรนนั้นกระโดดหลบออกไปก่อนและขณะนั้นเธอก็เล็งเบริอ้อนไปยังมาลโลทันที ปัง!!! กระสุนของเบริอ้อนพุ่งเข้าหามาลโลอย่างรวดเร็ว กระนั้นเขาก็ยังยกเอามิสทอลเทนขึ้นมากันกระสุนของเบริอ้อนได้ทัน ทว่าชั่วพริบตานั่นเอง เปรี้ยะ! มาลโลก็ต้องตกใจที่อยู่ ๆ ก็มีนำแข็งขึ้นเกาะไปตามด้ามของมิสทอลเทน “อ...อาวุธเวทย์!!” ตัวมิสทอลเทนเองก็เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ ด้วยไม่คิดว่าปืนของคาเรนนั้นจะทำอะไรเช่นนี้ได้ “ตรงนี้น่ะ เป็นเวทีของลิลิธ ฉันว่าพวกเราน่าจะหาเวทีที่ดีกว่านี้นะ” ปัง!! ปัง!! ปัง!! ตูม!! ตูม!! ตูม!! คาเรนที่เอ่ยจบก็ประเคนกระสุนระเบิดของกาลิอ้อนเข้าใส่มาลโลและเอเรียลทันที ทำให้ทั้งคู่ต้องถอยห่างออกไป ซึ่งในขณะนั้นเองก็มีเครูบิมเกราะเบาตัวหนึ่งบินเข้าหาคาเรนในขณะที่เธอหันหลังให้ ปัง! ตูม!! กระสุนระเบิดของกาลิอ้อนพุ่งเข้าปะทะตัวมันจนเกิดการระเบิดขึ้นทำให้ตัวมันกลิ้งโคโล่ไปชนกับหินผา ด้านคาเรนนั้นเหลือบตามองมันเล็กน้อย ก่อนที่จะยกกาลิอ้อนขึ้นโบกไปมาให้ลิลิธที่ยังคงยืนเท้าเอวมองดูคาเรนบู้อยู่ ซึ่งลิลิธนั้นก็ยิ้มพลางพยักหน้ารับก่อนที่จะตะโกนออกไป “อย่าทำตัวงี่เง่าอีกล่ะ แค่อนาคิมชั้นก็เป็นห่วงมากพอแล้วจะให้มาห่วงหล่อนอีกคนชีวิตชั้นคงไม่เป็นอันทำอะไรกันละ” “หึ~” คาเรนหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วก็วิ่งพลางยิงกาลิอ้อนใส่มาลโลและเอเรียล จนกระทั้งหายลึกเข้าไปในช่องทางระหว่างหินผาในแกรนด์แคนย่อน ครึก!! “กี้!!” เครูบิมที่บินอยู่บนฟ้าตัวหนึ่งร้องขึ้นเหมือนถูกของที่คล้ายโซ่มัดรอบคอ ก่อนที่ตัวมันจะถูกเหวี่ยงไปกระแทกเข้กับพื้นเต็มแรง โครม!! ณ ปลายโซ่นั้นในมือของลิลิธถืออัลฮาซาร์ดที่เป็นดาบขนาดใหญ่ขึ้นมากวัดแกว่ง ในขณะที่เธอยังคงยิ้มเมื่อมองไปรอบ ๆ ตัวที่เหล่าเครูบิมต่างล้อมเข้าหาเธอ ซึ่งเธอก็ตะโกนบอกพวกของมอเฟียชทันที “ท่านสุภาพบุรุษทั้งหลาย ถ้ายังไม่อยากตาย มาอยู่ใกล้ ๆ ชั้นไว้นะ” ‘อยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ไม่ยิ่งตายเร็วรึไงกัน’ ทั้งหมดแทบจะคิดเป็นอย่างเดียวกันในขณะที่วิ่งเข้าหาลิลิธ แต่มันก็ไม่มีทางอื่นด้วยเพราะดูท่าทางเธอจะเป็นเพียงคนเดียวในขณะนี้ที่สามารถต่อกรกับเจ้าพวกเครูบิมเหล่านี้ได้ --------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:43:32

ความคิดเห็นที่ 9 ปัง!! ตูม!! คาเรนที่ยังคงสาดกระสุนใส่มาลโลและเอเรียลจนทั้งสองต้องถอยกรูดยาวทิ้งห่างจากพวกเครูบิมไปไกลนั้น มองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าสถานที่ที่พวกเธออยู่ในตอนนี้ดูจะปลอดโปร่งแล้วนั้น จึงหยุดยิงเพราะฝุ่นที่เกิดจากแรงระเบิดดูจะมากเกินไปทำให้มองหาเป้าหมายได้ลำบากมากขึ้น แม้จะมีแสงจันทร์สาดส่องลงมา แต่เพราะกลุ่มฝุ่นที่หนาทำให้คาเรนมองไม่ค่อยเห็นเป้าหมายนัก เธอจึงค่อย ๆ สอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวังก่อนที่ เฟี้ยว!!! โซ่สีดำเส้นหนึ่งพุ่งเข้าหาคาเรน แต่เธอก็หลบได้ทันก่อนที่จะพบกับโซ่สีดำอีกเป็นจำนวนมากพุ่งเข้าใส่เธออย่างต่อเนื่อง ทว่าคาเรนนั้นก็หลบหลีกได้เกือบทั้งหมด ขณะนั้นเองเอเรียลก็โผล่มาจากกลุ่มฝุ่นที่ฟุ้งกระจายพุ่งเข้าชกคาเรนทันที เคล้ง!! หมัดของเอเรียลพุ่งเข้าปะทะกับด้ามจับของเบริอ้อนที่คาเรนเอามาใช้ป้องกันหมัดของเอเรีลยจนเธอชกเข้าไปเต็มแรง ทำให้เอเรียลต้องถอยออกไปด้วยด้ามจับของปืนนั้นมันแข็งอย่างมาก โซ่สีดำยังคงพุ่งเข้าโจมตีคาเรนต่อเนื่องทันทีทว่าในครั้งนี้คาเรนเพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยก็หลบโซ่นั้นได้ทั้งหมด มันเป็นการขยับตัวเพียงเล็กน้อยจริง ๆ น้อยมากจนมาลโลที่กระโดดออกมาจากกลุ่มฝุ่นเพื่อมาดูให้เห็นชัด ๆ นั้นประหลาดใจอย่างมาก “ท...ทำไมแม่สาวผู้นี้ถึงได้ไวขนาดนี้” “คงเพราะเธอหยุดเวลามากกว่า” เอเรียลที่กุมมือของตนเองกล่าวขึ้น ทำให้มาลโลประหลาดใจอย่างมากเพราะเขาไม่เคยรู้ว่าคาเรนนั้นมีพลังอะไรมาก่อน “อะไรนะ เธอว่าแม่แรคคูนนี่หยุดเวลาได้รึ?” “เฮ้ ฉันชื่อคาเรนนะ อย่ามาเรียกแม่แรคคูนอะไรนั่นได้รึเปล่า ถ้าจะเรียกเรียกว่าเท็ดดี้ยังจะรับได้มากกว่าซะอีก” คาเรนที่ยืนเท้าเองฟังมาลโลพูดกับเอเรียลเอ่ยโต้ตอบไปทันที ด้วยเธอไม่ค่อยพอใจนักกับการถูกเรียกว่าเป็นแรคคูนซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกกำลังโดนหาว่ารอบดวงตาาของเธอนั้นลึกโบ๋และคล้ำจนดูไม่น่ารักหรือไม่สวย “เท่าที่ชั้นประเมิน พลังของคาเรนน่าจะเป็นการหยุดเวลา แต่หยุดได้ครั้งละไม่นานนัก และก็ใช้ได้เพียงไม่กี่ครั้งต่อวัน แล้วก็ต้องใช้เวลาในการรวบรวมพลังเพื่อหยุดเวลาอย่างน้อยห้าวินาที” เอเรียลตอบมาลโลพลางยกมือขึ้นมาเช็ดเม็ดเหงื่อนที่ผุดขึ้นบนใบหน้า มาลโลที่ฟังเอเรียลเอ่ยจบไม่รอช้าที่จะใช้โซ่สีดำที่ออกมาจากหลุมดำขนาดที่ปรากฏบนพื้นพุ่งเข้าใส่คาเรนทันที เพราะเขาเกรงว่าคาเรนจะหยุดเวลาแล้วเข้ามาโจมตีพวกเขาในขณะที่เวลาหยุด ทว่าเหล่าโซ่นับสิบที่มาลโลใช้โจมตีคาเรนนั้นกลับพลาดทั้งหมดทำได้เพียงแค่เฉียด ๆ เท่านั้นเอง ทำให้เอเรียลที่เห็นเช่นนั้นพุ่งเข้าโจมตีคาเรนอีกแรงทันที และสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เอเรียลต้องแปลกใจด้วยทั้งหมัดทั้งเท้าเธอนั้นหาได้เฉียคาเรนแม้แต่น้อย คาเรนนั้นหลบการโจมตีของทั้งเอเรียลและมาลโลได้อย่างสบายจนราวกับว่าเธอเพียงแค่หมุนตัวหลบเล็กน้อยก็ไม่โดนการโจมตีแล้ว ซ้ำในขณะที่ทั้งสองพยายามโจมตีใส่คาเรนนั้นก็ได้เห็นท่าทางของเธอที่เหมือนกับจะกวนประสาทด้วยการหลบไปพลางเอานิ้วก้อยขึ้นมาแคะหูด้วยสีหน้าออกจะเบื่อหน่าย “บ...บ้านา ก็โจมตีต่อเนื่องขนาดนี้จนไม่มีโอกาสได้หยุดเวลาแล้ว ทำไมถึงยังหลบการโจมตีทั้งหมดได้อีกล่ะ?” เอเรียลเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอเชื่อว่าทั้งความเร็วของเธอ และการโจมตีของมาลโลนั้นปิดการใช้พลังของคาเรนได้แน่นอน หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นว่าคาเรนยังคงหลบหลีกการโจมตีทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์แบบไร้รอยขีดข่วนและไม่มีอาการเหนื่อยอ่อนแม้แต่น้อย “นั้นน่ะสินะ” คาเรนที่หลบการโจมตีทั้งหมดแล้วนั้น ไปยืนเท้าเอวด้วยมือข้างหนึ่งในขณะที่อีกข้างก็ยกปืนขึ้นมาส่ายไปมาด้วยทีท่าดูจะไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ แม้แต่น้อย ยิ่งสร้างความงุนงงให้กับเอเรียลที่เคยเล่นงานเสียคาเรนพ่ายแพ้ไม่เป็นท่ามาแล้วอย่างมาก ---------------- หมั่บ!!! โครม!! เสียงกระแทกของเครูบิมเกราะหนักตัวหนึ่งที่ถูกลิลิธจับหัวกระทกลงไปกับพื้น ก่อนที่เธอจะเหวี่ยงโซ่ที่ผูกติดกับด้ามจับของดาบลอยไปมัดเครูบิมเกราะเบาที่บินอยู่บนฟ้าแล้วเหวี่ยงไปกระแทกใส่เครูบิมเกราะหนักซึ่งอยู่เบื้องหน้าจนแทบจะล้มเป็นโดมิโนไปเลย เวลานี้นั้นเหล่าเครูบิมทั้งหมดจากที่เคยล้อมเธอและพวกของมอเฟียชไว้นั้นล้วนมากองอยู่ที่เบื้องหน้าของลิลิธหมดแล้ว ทำให้ด้านหลังของลิลิธโล่งอย่างมาก เธอจึงตะโกนบอกพวกมอเฟียชไป “ท่านสุภาพบุรุษทั้งหลาย จะถอยก่อนก็ดีนะคะ ทางสะดวก...แล้ว!!” ฉัวะ!! ลิลิธกล่าวพลางยกดาบเข้าฟันแขนของเครูบิมเกราะหนักตัวหนึ่งจนแขนของมันขาดกระเด็นออกไปทันที พวกมอเฟียชที่เห็นเช่นนั้นค่อย ๆ ถอยออกไปแต่พวกเขาพยายามบรรจุกระสุนใส่ปืนซึ่งมอเฟียชนั้นเอ่ยกับลิลิธกลับไปทันที “จะให้ผมทิ้งคุณไว้คนเดียวคงจะไม่ดีล่ะมั้งครับ” “ขอบคุณค่ะ แต่ชั้นชอบลุยคนเดียวมากกว่านะ...คะ” ฉึก!!! ลิลิธกล่าวพลางพุ่งเข้าหาเครูบิมอีกตัวแล้วใช้ดาบแทงเข้าไปเต็มกำลังจนเกราะของมันก็ไม่อาจจะป้องกันคมดาบอัลฮาซาร์ดได้จนแตกเป็นรูตามแรงที่ลิลิธเสียบเข้าไป “ต...แต่คุณคาเรน” สตีฟที่ถูกดูลอนพยุงตัวไว้เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงคาเรนที่แยกตัวไปคนเดียวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น ลิลิธที่ยืนจังก้าท้าทายเหล่าเครูบิมนั้นชำเลืองมองสตีฟด้วยหางตาก่อนที่จะอมยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยกับพวกเขาไป “ไม่ต้องห่วงเอชไพล็อตของสหพันธ์อย่างอามุโร่ เรย์หรอกค่ะ” ลิลิธที่เอ่ยถึงพระเอกจากการ์ตูนเรื่องกันดั้มที่ถูกยกย่องว่าเป็นเสืออากาศที่มีความชำนาญในการต่อสู้ ซึ่งมีความสามารถรู้ล่วงหน้าถึงการเคลื่อนไหวของศัตรูจนสามารถหลบหลีกการโจมตีและเป็นฝ่ายเข้าโจมตีได้อย่างแม่นยำ โดยลิลิธนั้นมองว่าคาเรนก็ไม่ได้ต่างจาก อามุโร่ เรย์ นัก เพียงแต่เพราะคาเรนนั้นเดิมไม่กล้าที่จะใช้ความสามารถที่เธอมีอย่างเต็มที่ด้วยหวาดกลัวอะไรต่อมิอะไรมากมาย จึงทำให้เธอเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบเสมอ ๆ ในยามที่ต้องต่อสู้กับใคร แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แน่นอนด้วยความตายของริชาร์ดและมังกี้ทำให้คาเรนตัดสินใจที่จะใช้ความสามารถที่มีทั้งหมดเข้าสู้โดยไม่หวั่นเกรสิ่งใดแล้ว ด้านพวกของมอเฟียชที่ฟังคำตอบของลิลิธนั้นออกอาการงุนงงอย่างมากเพราะพวกเขาไม่ได้รู้จักในสิ่งที่ลิลิธกล่าวถึงแม้แต่น้อย กระนั้นด้วยน้ำเสียงและท่าทางของลิลิธที่มั่นใจในคาเรนทำให้พวกเขาพลอยมั่นใจไปด้วยว่าคาเรนจะต้องปลอดภัยไม่เป็นอะไร แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่คิดที่จะถอย พวกเขาเลือกที่จะอยู่ที่นี่อย่างน้อยเผื่อจะมีประโยชน์สามารถช่วยลิลิธได้บ้างไม่มากก็น้อย ครึ่ก!! ครืน!!!!! เสียงพื้นดินที่อยู่ก็เกิดการสั่นสะเทือนขึ้น จนทั้งหมดจ้องมองไปยังเบื้องหน้าที่พวกเครูบิมยืนอยู่ ด้วยเพราะพื้นดินบริเวณนั้นเกิดโป่งขึ้นอย่างฉับพลัน จนเหมือนกับลาวาที่พยายามพุ่งกระแทกชั้นหินขึ้นมา เหล่าเครูบิมที่อยู่บริเวณนั้นต่างถอยหลบออกไป จนดินที่โป่งนั้นแตกกระจายออกปรากฏร่างของอะไรบางสิ่งที่มีขนาดใหญ่มากถึงสองตัว มันยืดตัวจนเต็มที่สูงกว่ามนุษย์ทั่วไปร่วมสามเท่าร่างกายที่กำยำเต็มไปด้วยกล้ามจนดูน่าเกรงขาม มันสยายปีกที่เหมือนปีกนกแต่มีขนาดใหญ่จนร่างและปีกของมันแทบจะบดบังแสงจันทร์ที่สาดส่องลงสู่เบื้องล่างเลยก็ว่าได้ “โฮ้~ มีอะไรแบบนี้ก็น่าจะเอามาโชว์ตั้งแต่ทีแรกนะนี่” ลิลิธที่จ้องมองเจ้าตัวประหลาดขนาดยักษ์สองตัวที่กำลังหมายจะเข้ามาเล่นงานเธอพร้อม ๆ กับพวกเครูบิมก่อนหน้านี้ ----------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:44:00

ความคิดเห็นที่ 10 ปิ๊ง!! สัญญาณอะไรบางอย่างแว่บเข้ามาในหัวของคาเรน ทำให้เธอหันหลังกลับไปดูเบื้องหลังที่ลิลิธนั้นปะทะกับเครูบิม คาเรนไม่ได้กังวลว่าลิลิธจะแพ้ให้กับพวกนั้นเพราะตัวเธอรู้ดีว่าลิลิธนั้นเก่งกาจมากเพียงใด แต่ที่เธอกลัวคือลิลิธที่ใช้พลังเต็มที่นั้นจะพาลทำให้พวกของมอเฟียชได้รับบาดเจ็บอาจถึงขั้นเสียชีวิตซะมากกว่า เฟี้ยว!!! หมั่บ!!! โซ่สีดำจากอาวุธของมาลโลพุ่งเข้ามัดข้อมือของคาเรนที่เสียสมาธิเพราะหันไปมองข้างหลัง คาเรนที่โดนมัดข้อมือนั้นพยายามกระชากโซ่ออก แต่มันรัดแน่นอย่างมาก จะให้เอาเอากาลิอ้อนยิงก็เกรงว่าจะได้ระเบิดแขนตัวเองเสียก่อน “เสร็จข้าล่ะแม่แรคคูน!!” คำเรียกของมาลโลทำให้คาเรนมองค้อนทันทีพร้อมกับว่ากลับไปอย่างไม่พอใจ “เอ้!!! ก็บอกว่าชื่อคาเรนไงเล่าไอ้เจ้าคนมืดมน!!” “ข้าก็ไม่ได้มืดมนสักหน่อย ข้าชื่อมาลโลต่างหากเล่า!!” มาลโลตอบกลับพร้อมกับยกกำปั้นข้างที่ไม่ได้ถือมิสทอลเทนชูขึ้น เอเรียลที่เห็นว่าว่าโซ่ดำของมิสทอลเทนนั้นสามารถมัดข้อมือคาเรนไว้ได้สำเร็จแล้วนั้นเธอก็สั่งมาลโลออกไปทันที “มาลโลจัดการคาเรนซะก่อนที่เธอจะหยุดเวลา” “เฮ้ ๆ ข้าไม่ใช่ลูกน้องเจ้านะ อย่ามาสั่งให้ทำอะไรไม่ทำอะไรง่าย ๆ สิ” มาลโลตอบกลับพลางจดจ้องเอเรียลด้วยความไม่พอใจนักทำให้เอเรียลนั้นชักสีหน้าใส่ทันที ก่อนที่คาเรนนั้นจะพยายามดึงโซ่มาทางเธอเหมือนกับจะลากให้มาลโลนั้นมาให้อยู่ในทางปืนได้ง่าย ๆ “อ้ะ ๆ อย่านาคาเรน ไม่เล่นแบบนี้สิ” มาลโลกล่าวพร้อมกับยิ้มออกไปพร้อมกับดึงโซ่กลับมาทางฝั่งเขา ในขณะที่คาเรนเองก็ไม่ยอมแพ้พยายามที่จะดึงมันไปทางเธอราวกับพยายามจะวัดกำลังของกันและกันเสียเช่นนั้น “ข้าจะดูดพลังของแม่สาวนี่ออกมาล่ะนะ” มิสทอลเทนเอ่ยขึ้นด้วยรู้สึกว่าขืนปล่อยไปนานกว่านี้ก็ได้แต่ชักกะเย่ออยู่อย่างนั้นเป็นแน่ เมื่อมันกล่าวจบจึงเริ่มกระบวนการดูดพลังทันที แสงสีดำที่ดูเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งไปมาตามโซ่นั้นเป็นสัญญาณว่ามิสทอลเทนกำลังพยายามดูดพลังชีวิตของคาเรนออกมา โดนเอเรียลที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มที่มุมปากออกมาให้เห็นเพราะเชื่อว่าคาเรนนั้นไม่มีทางรอดและจะต้องโดนมิสทอลเทนดูดพลังจนหมดตัวตายอยู่ตรงนี้แน่นอน คาเรนนั้นแม้จะรู้สึกว่าพลังของเธอเริ่มรั่วไหลออกไปตามโซ่สีดำที่มัดข้อมือเธอไว้ แต่เธอก็หาได้แสดงทีท่าหรืออาการตกใจแต่อย่างใด เธอพยายามกระชากโซ่สีดำนั่นอีกครั้ง แต่ก็ดูจะไม่ได้ผลเพราะแรงของมาลโลนั้นดูจะมากกว่าเธอพอสมควรทีเดียว ซึ่งในขณะนั้นเองมาลโลก็เอ่ยขึ้นด้วยความเสียดายในความสามารถของคาเรน “ข้าว่า...ข้าชักอยากให้เจ้ามาทำงานร่วมกับพวกข้าซะมากกว่านะ อย่างน้อยข้าว่าเจ้าดูนิสัยดีกว่ายัยนี่แยะเลย” “ว่าอะไรนะมาลโล!!!”  เอเรียลหันไปชักสีหน้าใส่มาลโลทันที หากแต่มาลโลหาได้สนใจไม่เขายังคงเอ่ยถามต่อไป “สนใจไหมล่ะ คาเรน?” สีหน้าของคาเรนนั้นดูจะเรียบเฉย ราวกับพยายามครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เธอจ้องมองมาลโลและเอเรียลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยถามเอเรียลออกไปด้วยความรู้สึกแปลกใจต่ออะไรบางสิ่ง “ตอนเหยื่อรายที่สามและสี่ของเจ้าพวก D-series นั่น...เจ้าหน้าที่ทั้งสองตามจับกุมชายคนหนึ่งอยู่ เจ้าหน้าที่ทั้งสองเสียชีวิต ส่วนชายคนที่ตามจับนั้นหายสาปสูญไป... ชายคนนั้นถูกพวกเธอจับเอามาทดลองสร้างเครูบิมนี่สินะเอเรียล” “ก็...ไม่ผิดหรอก เรียกได้ว่าตอนนั้นเป็นครั้งแรกเลยที่ได้ร่างทดลองแบบเป็น ๆ มาใช้ทดลองน่ะ” เอเรียลเอ่ยตอบพร้อมยิ้มอย่างเย็นชาราวกับว่าการนำมนุษย์ไปทดลองอะไรทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องปกติธรรมดาจนคาเรนต้องหรี่ตามองด้วยพยายามข่มความรู้สึกโกรธของตนเองไว้ กระนั้นด้วยเพราะเธอถูกดูดพลังอยู่จึงมีอาการยืนเซ ๆ ออกมาให้เห็น แต่เธอก็ยังคงเอ่ยถามต่อไป “อย่างนั้นก็...จริง ๆ แล้วเธอก็รู้อยู่แล้วว่าพวก D-series อยู่ที่ใหนบ้างสินะ เธอกะจะทำอะไรกันแน่น่ะ?” เอเรียลนิ่งมองคาเรนครู่หนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องที่น่าจะมาถามในเวลานี้นัก แต่เธอเชื่อว่าคาเรนนั้นไม่สามารถปลดพันธนาการของโซ่ดำได้เธอจึงเอ่ยตอบไป “ชั้นแค่ตามเก็บข้อมูลเท่านั้นล่ะ สร้างอะไรมาทั้งทีก็ไม่อยากให้เสียของนัก มีแต่เจ้า D-2 นั่นล่ะที่ดูจะฉลาดเกินไปจนมันสามารถแกะเครื่องติดตามออกไปทำให้ชั้นต้องมานั่งเป็นเลขาในแผนกสืบสวนพิเศษนั่นล่ะ” ‘แกนี่เก่งจริง ๆ นะมังกี้’ คาเรนยิ้มแห้ง ๆ ออกมาเมื่อนึกถึงมังกี้ ในตอนนี้คาเรนนั้นดูจะมีอาการเหนื่อยอ่อนจากการโดนดูดพลังมากขึ้นแล้ว มาลโลจึงตะโกนถามออกไปอีกครั้ง “ว่าไงล่ะคาเรน รู้อะไรดี ๆ แยะแล้วมาใช้พลังให้เป็นประโยชน์กับพวกเราดีกว่า...” “ไม่ล่ะ...รึจะให้ตอบอย่างอื่นดี เช่น แบร่~เค้าไม่เอาหรอก หรือจะแบบว่า อี้~ไปตายซะ” คาเรนตอบแทรกออกไปพร้อมกับแค่นยิ้มใส่มาลโล นั่นทำให้มาลโลนั้นส่ายศีรษะช้า ๆ แล้วสั่งมิสทอลเทนทันที “ดูดพลังของนางมาให้หมดเลยมิสทอลเทน” “โอ้สท์!!ได้เลย” กระแสไฟฟ้าสีดำที่วิ่งไปมาตามโซ่สีดำที่เชื่อมต่อมายังมิสทอลเทนนั้นขยายขนาดขึ้น พร้อมกับพลังที่มิสทอลเทนดูดได้มากขึ้น หากแต่ทว่าคาเรนนั้นยังคงยืนอยู่ได้แม้จะโซซัดโซเซไปบ้าง แต่เธอก็ยังคงไม่ล้มลงไปทำให้เอเรียลและมาลโลแปลกใจอย่างมากต่อภาพที่เห็น “นี่ยังดูดไม่หมดอีกรึมิสทอลเทน” “...ย...ยัง” มิสทอลเทนตอบคำถามของผู้เป็นนายด้วยความประหลาดใจ ด้วยพลังที่มันดูดมานั้นแทบจะเต็มพิกัดที่มันสามารถรับได้หากแต่ท่าทางพลังของคาเรนนั้นยังไม่ลดลงจนหมดอย่างที่ควรจะเป็น ซ้ำพลังที่วิ่งเข้าหามันนั้นกลับมากยิ่งกว่าเดิม มากจนมันเริ่มประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ “ฉัน...ทำผิดพลาดนี่เป็นครั้งที่สามแล้ว” คาเรนที่ก้มหน้ายืนด้วยทีท่าที่ดูอ่อนแรงเอ่ยขึ้นออกมาทำให้มาลโลและเอเรียลต่างจดจ้องด้วยความแปลกใจที่คาเรนยังคงสามารถยืนอยู่ได้ “หมื่นสี่พันปีก่อน...เพราะความโง่เง่าของฉัน ทำให้ที่ ๆ ทุกคนเคยอยู่อย่างสงบสุขต้องเนืองนองไปด้วยโลหิต ทั้งยังทำให้ผู้ที่ตนเองรักต้องพบกับความทุกข์” คำกล่าวของคาเรนแม้จะสร้างความประหลาดใจให้มาลโลและเอเรียล แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งสองเอะใจอะไร ยกเว้นมิสทอลเทนที่รู้สึกประหลาดใจในเนื้อหาของคำพูดนั้น ‘หมื่นสี่พันปีก่อนงั้นรึ?’ “อีกสองพันห้าร้อยปีต่อมา เพราะความหวาดกลัวที่จะต้องต่อสู้เพื่อปกป้อง ฉันก็ได้แต่ปล่อยให้คนบริสุทธิ์นับพันต้องสังเวยชีวิตให้กับความอยุติธรรม ความบ้าคลั่งและกระหายเลือดของนางผู้นั้น” กระแสไฟฟ้าสีดำที่วิ่งไปมาบนโซ่นั้นเริ่มผิดปกติด้วยมันเริ่มกระจายลงสู่พื้นดินทีละนิด และเริ่มมีกระแสไฟฟ้าสีขาวขึ้นมาแทรกไปตามโซ่สีดำของมิสทอลเทนจนทำให้มันเริ่มไม่ไว้วางใจต่อสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น มันจึงตะโกนออกมาทันทัน “ย...หยุดนางเร็ว!!” เอเรียลที่รู้สึกได้ถึงอันตรายเช่นเดียวกับที่มิสทอลเทนรู้สึกจึงพุ่งตรงเข้าไปหมายจะชกคาเรนให้หงายคว่ำไปเสีย ทว่า... ตึง!! เปรี้ยะ!! หมัดของเอเรียลที่ควจะพุ่งเข้าไปซัดที่ใบหน้าของคาเรนนั้นต้องหยุดนิ่งห่างจากตัวคาเรนไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัด ด้วยเพราะมันมีกำแพงอะไรบางอย่างมาขวางเธอไว้ และในขณะนั้นเองเอเรียลก็รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างค่อย ๆ ผลักดันเธอให้ออกห่างจากคาเรนเรื่อย ๆ จนเธอต้องถอยกรูดห่างออกมาร่วมหนึ่งเมตร สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เอเรียลตัดสินใจถอยหลังมาตั้งหลักที่มาลโลด้วยอาการตกใจอย่างมาก “อ...อะไรกัน คาเรนจะทำอะไรกันแน่!!” “และตอนนี้เพราะความหวาดกลัวต่อสิ่งที่ไม่สมควรหวาดกลัวก็ทำให้ฉันต้องเสียเพื่อนร่วมงานและมิตรที่ดีไป...” คาเรนกล่าวพลางนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับฟิลลิป ริชาร์ด มังกี้ เพราะความหวาดกลัวที่จะใช้พลังของตนเอง เพราะความหวาดกลัวต่อสิ่งที่เธอเกรงว่าจะนำความยุ่งยากมาสู่ชีวิต และความรู้สึกหวาดกลัวในตัวตนของตนเอง ทำให้เธอนั้นไม่อาจช่วยเหลือทั้งสามได้ ซ้ำยังเป็นสาเหตุให้สองในสามต้องเสียชีวิตอีกด้วย และเมื่อเธอนึกไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลหลังจากที่ลิลิธพยายามนำชีวิตของเธอกลับมาจากความตาย สิ่งแรกที่เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมานั่นคือลิลิธที่มีน้ำตาอาบแก้มแล้วกอดเธอไว้ ก่อนที่จะตบหน้าของเธอเข้าไปหนึ่งที นั่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เธอรู้จักกับลิลิธมาเลยก็ว่าได้ ด้วยลิลิธนั้นไม่เคยตบหน้าเธอเลยสักครั้ง แต่ก็เป็นการตบที่ช่วยให้เธอกลับมามีสติคิดไตร่ตรองและตัดสินใจสิ่งต่าง ๆ ได้ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:44:51

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากที่คาเรนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็บังเกิดแสงสีขาวล้อมตัวคาเรนไว้ มันแผ่ออกไปเป็นเหมือนโดมครอบตัวเธอไว้รัศมีเกือบหนึ่งเมตร พร้อมกับคาเรนที่ยืนอย่างมั่นคงมากขึ้นและเกร็งแขนดึงโซ่สีดำอีกครั้งและครั้งนี้แรงของคาเรนทำให้มาลโลต้องแปลกใจเพราะมันมีแรงกระชากมากกว่าก่อนที่เขาจะดูดพลังของเธอเสียอีก เปรี้ยะ!! เสียงแตกร้าวของอะไรบางอย่างดังขึ้น ทำให้มาลโลและเอเรียลต่างมองหาที่มาของเสียงนั่นก่อนที่มิสทอลเทนจะเอ่ยด้วยความตกใจ “ข...ข้ารับมันไม่ไหวแล้ว” เปรี้ยะ!!! เปรี้ยง!!! เพล้ง!! แก๊ง ๆ ๆ ๆ โซ่สีดำที่รัดข้อมือของคาเรนไว้นั้นพลันแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยร่วงหล่นสู้พื้น จนมาลโลที่ดึงโซ่เมื่อครู่เซไปด้านหลังทันที ด้านคาเรนนั้นที่กลับมายืนสงบนิ่งแต่ท่าทางของเธอนั้นดูปกติแข้งแรงหาได้มีอาการเหนื่อยอ่อนแม้แต่น้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองมาลและเอเรียลที่ยังยืนตกตะลึงอยู่ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่มันกลับแฝงไว้ถึงความตั้งใจอย่างยิ่ง “แต่ฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว แม้ว่าจะต้องเผชิญกับสิ่งใดหรืออะไร ฉันจะไม่ยอมให้พวกนายทำอะไรตามใจอีกต่อไป” เปรี้ยะ!! โดมที่เปล่งแสงสว่างสีขาวนั้นเปลี่ยนไปเป็นแสงสีทอง ซึ่งตัวคาเรนที่อยู่ใจกลางของโดมเปลี่ยนท่าทางจากที่ยืนปกติเป็นท่ายืนให้ปลายเท้าทั้งสองชิดเข้าหากันแล้วโยนกาลิอ้อน เบริอ้อนขึ้นไปเบา ๆ ซึ่งปืนทั้งสองกระบอกที่ลอยขึ้นไปนั้นหยุดนิ่งอยู่เหนือศีรษะของเธอไม่มากนัก ส่วนคาเรนเองหลังจากนั้นก็ผายมือทั้งสองออกด้านข้างพร้อมกับกล่าวอะไรบางอย่างออกมา “En el nombre del señor del arcángel Quiero mandar la clave de cuatro del mundo Por favor, abrir la puerta de la terra Dan la libertad para Usted. Quién es mi poder. Quién es mi sabiduría Le deseo a mi lado” “ป...เป็นไปไม่ได้!!!” มิสทอลเทนนั้นเอ่ยด้วยความตกใจ เมื่อฟังสิ่งที่คาเรนนั้นกล่าวออกมาราวกับคำอัญเชิญอะไรบางอย่าง แต่มันสุดปัญญาที่จะขัดขวางอะไรคาเรนได้แล้ว ด้านคาเรนนั้นยกมือทั้งสองมาตบกันที่หน้าอกหนึ่งครั้งก่อนที่จะแยกมือทั้งสองออกให้เกิดช่องว่างพอสมควร ก่อนที่เธอจะเปล่งคำพูดออกมาด้วยเสียงที่ดังก้อง “Espada de la revolución mundial” เมื่อสิ้นเสียงของคาเรน ร่างของเธอลอยขึ้นพร้อมกับที่เธอลดมือลงแล้วกางแขนทั้งสองออกเล็กน้อย ทันใดนั้นที่หน้าอกของคาเรนก็มีแสงสว่างเรืองลอยออกมารูปร่างเหมือนแท่งอะไรสักอย่าง ทันทีที่แท่งเรืองแสงนั่นหยุดลอยออกมาคาเรนก็ยกมือทั้งสองมากุมแท่งนั้นพร้อมทั้งห่อตัวลงเล็กน้อย พรึ่บ!!! ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างพุ่งออกมาจากกลางหลังของคาเรนสามเส้น ทั้งสามเส้นนั้นแผ่ออกกว้างสยายเป็นรูปของปีกนก โดยปีกคู่หนึ่งที่อยู่กางหลังนั้นสยายกว้างดูงดงามราวกับปีกหงส์ที่พร้อมบิน ส่วนอีกปีกนั้นแม้จะสยายออกเป็นรูปปีกแต่มันก็ห้อยตกไปเบื้องหลังราวกับปีกหงส์ที่หักอยู่ หลังจากที่ปีกทั้งสามงอกออกมาเรียบร้อยแล้ว คาเรนที่ห่อตัวก็กลับมายืดตัวตรงโดยมือทั้งสองยังคงกุมเจ้าแท่งเรืองแสงที่ออกมาจากหน้าอกเธอไว้ ก่อนที่เธอจะออกแรงดึงมันออกมาจากหน้าอกช้า ๆ จากแท่งที่ไม่อาจบอกได้ว่าคือสิ่งใดนั้น มันค่อย ๆ ปรากฏรูปร่างให้เห็นชัด ๆ มันคือด้ามจับของอาวุธประเภทดาบซึ่งด้ามนั้นเหมือนทำจากแร่ที่มีสีแดงสดมีอัญมณีสีเขียงประดับอยู่ด้านละสามเม็ด คาเรนที่ดึงมันออกมาเรื่อย ๆ นั้นต่อจากด้ามจับ ก็ออกมาจนถึงกั่นดาบซึ่งมีสีเงินเงางามลักษณะคล้ายโค้งลงครอบเชื่อมต่อกับปลายของด้ามจับ กั่นดาบอีกส่วนแผ่กว้างออกเป็นแท่งหากแต่มีลวดลายคล้ายกับก้านของดอกกุหลาบยามที่มันเลื้อยอยู่ในสวน และตรงส่วนที่เชื่อมระหว่างกั่นดาบกับตัวดาบก็มีอัญมณีสีแดงสดส่องประกายสวยงามยิ่งและเมื่อเธอดึงต่ออยู่ก็เป็นด้ามดาบที่เรียวเล็ก คาเรนที่ดึงออกมาจนถึงด้ามดาบนั้นก็ดึงมันออกจากหน้าอกอย่างรวดเร็วแล้วสะบัดปลายดาบขึ้นฟ้า พร้อม ๆ กับสองปีกที่สยายกว้างในขณะที่อีกหนึ่งปีกห้อยจากด้านขวาไปข้างหลังปัดแนบไปกับเอวสะบัดอ้อมไปที่เอวด้านซ้าย คาเรนที่ชูดาบขึ้นฟ้าก็สะบัดดาบราวกับวาดรูปบนอากาศก่อนที่คมดาบจะมาหยุดชี้ไปยังมาลโลและเอเรียล พร้อมกับที่กาลิอ้อนและเบริอ้อนกลายเป็นแสงสว่างเข้าหลอมรวมกันกลายเป็นปืนกระบอกเดียวแล้วลอยมาอยู่ในมืออีกข้างของคาเรนที่ว่างอยู่ จากนั้นคาเรนที่ลอยอยู่ก็กลับมายืนบนพื้นอีกครั้งและเอ่ยชื่อของดาบที่เธอเรียกออกมาจากตัวในทันที “ดวงจิตแห่งข้า!! ดีออส!!” “ยัยนี่มีอาวุธเทพอยู่ในครอบครองด้วยรึเนี่ย!!?” “ม...ไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย!?” มาลโลและเอเรียลต่างเอ่ยด้วยความตกใจต่อสิ่งที่เห็น หากแต่มิสทอลเทนนั้นดูจะตกใจเสียยิ่งกว่าทั้งสองจนเอ่ยชื่อของผู้ที่ทั้งสองไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบอยู่ตรงหน้าด้วยตนเอง “น...นางคือ อัครเทวทูตผู้ตกสวรรค์...ล...ลูซิเฟอร์!!!” มาลโลและเอเรียลต่างมองมิสทอลเทนด้วยความตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก พวกเขาหันกลับไปมองคาเรนที่ยืนเอาดาบชี้พวกเขาด้วยสายตาที่ดุดันเอาจริงเอาจังอย่างมากพร้อมกับปีกที่สยายกว้างดูงดงามอย่างมากจริง ๆ แม้จะมีเพียงแค่สองปีกและแม้อีกปีกดูจะพิการก็ยังคงดูงดงามอยู่ดี “เจ้าว่า นางผู้นี้คือลูซิเฟอร์เช่นนั้นรึ?” “เป็นไปได้ยังไงกัน? ก็ลูซิเฟอร์ถูกพระเจ้าขับไล่ไปอยู่ในนรกมานานแล้วนี่นา” ทั้งมาลโลและเอเรียลต่างก็ตั้งตัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทันจริง ๆ ด้วยไม่มีผู้ใดคาดคิดมาก่อนว่าอัครเทวทูตผู้ซึ่งท้าทายอำนาจแห่งพระเจ้าจนถูกขับไล่ออกจากสวรรค์จะมาปรากฏอยู่ที่เบื้องหน้าของตนเช่นนี้ ด้านมิสทอลเทนก็เอ่ยตอบทั้งสองไปด้วยความรู้สึกร้อนรนทันที “ม...ไม่ผิดแน่ ดีออสเป็นอาวุธเฉพาะของลูซิเฟอร์ มันเป็นอาวุธที่ไม่มีการเปลี่ยนมือไปเป็นของผู้อื่นแน่นอน” “ฮะ...!!” มาลโลและเอเรียลที่ฟังคำตอบของมิสทอลเทนต่างสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงและท่าทางที่เหมือนจะอ้าปากเอ่ยอะไรออกมาของคาเรน ทำให้ทั้งคู่ต่างตั้งท่าพร้อมสู้ทันทีด้วยพวกเขานั้นเชื่อว่าระดับมหาเทพผู้ที่กล้าต่อต้านพระเจ้านั้นอาจจะมีเวทย์หรือวิชาอะไรที่แปลกประหลาดและเล่นงานพวกเขาได้โดยที่พวกเขาไม่ทันตั้งตัวแน่ ๆ “ฮัดชิ้ว!!” ท่ามกลางความเครียดของมาลโลและเอเรียลด้วยเกรงกลัวในพลังอำนาจของคาเรนที่กลายเป็นลูซิเฟอร์นั้น คาเรนก็จามออกมาโดยไม่ได้สนใจว่าใครจะคิดเช่นไร เธอสูดน้ำมูกที่จะไหลออกมาพร้อมทั้งเอามือข้างที่ถือปืนสีดำแดงที่เกิดจากการรวมกันของกาลิอ้อนและเบริอ้อนขึ้นมาขยี้จมูกก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงออกจะเบื่อหน่ายอย่างมาก “ทำไมฉันไม่ทนสภาพอากาศได้ดีแบบลิลิธกับอนาคิมบ้างน้า” ------------------------------ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:45:18

ความคิดเห็นที่ 12 “ฮ...ฮัดจิ้ว!!!” ลิลิธจามออกมาในขณะที่จับเครูบิมเกราะหนักตัวหนึ่งเหวี่ยงออกไปชนเข้ากับเจ้าเครูบิมยักษ์จนทำให้มันเคลื่อนไหวชะงักไป ลิลิธที่เห็นเช่นนั้นก็บ่นขึ้นด้วยความผิดหวังต่างจากตอนแรกที่เธอได้พบเจอเจ้าเครูบิมยักษ์ทันที “ให้ตายสิ ใหญ่แต่ตัวนี่หว่า นอกนั้นแย่ยิ่งกว่าไอ้พวกตัวขนาดปกติพวกนี้อีก” “ตัวมันใหญ่ เวลาโจมตีเลยแรงกว่าพวกปกติล่ะมั้งครับท่านแม่” อัลฮาซาร์ดเอ่ยตอบออกไปเพราะคิดว่าตามปกติแล้วก็ควรจะเป็นเช่นนั้น เหมือนช้างที่เมื่อเทียบกับเสืออาจจะเคลื่อนไหวช้ากว่า แต่เวลาโดนมันเหยียบนั้นจะได้รับบาดเจ็บมากกว่าโดนเสือเหยียบ “ฮูม!!!” เครูบิมยักษ์อีกตัวที่ไม่ได้ถูกลิลิธขว้างเครูบิมเกราะหนักใส่ เดินเข้าหาลิลิธอย่างช้า ๆ พร้อมกับเงื้อกำปั้นที่มีขนาดใหญ่ของมันเล็งมาที่ลิลิธ หากแต่ลิลิธนั้นหาได้สนใจไม่ เธอกลับมองเลยตัวมันไปไกลเพราะรู้สึกได้ถึงพลังของคาเรนที่ดูจะมหาศาลอย่างมากทำให้เธอคิดในใจพร้อมกับเลิกคิ้วด้วยความสนใจ ‘ลูซี่เอาจริงเอาจังแล้วสินะ’ “คุณลิลิธ!!! ระวัง!!!” มอเฟียชตะโกนขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นลิลิธนั้นยืนเฉยทั้งที่เจ้าเครูบิมยักษ์กำลังจะชกเธอ ทว่าลิลิธนั้นยังคงยืนเฉยราวกับกำลังจะท้าท้ายพลังของเจ้าเครูบิมยักษ์ตัวนั้น และทันทีที่มันชกเข้าใส่ลิลิธนั้น... ผัวะ!!! ตึง!! เสียงกำปั้มของเครูบิมยักษ์ปะทะเข้ากับกำปั้นของลิลิธที่ชกออกไปพร้อม ๆ กัน ทั้งสองหยุดนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนที่ลิลิธจะโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วใช้หมัดที่ปะทะกับเครูบิมยักษ์นั่นดันมันไปจนกระทั้งมันถลาล้มไปด้านหลังอย่างหมดรูป ทำเอามอเฟียชและเหล่าสมาชิกแผนกสืบสวนพิเศษแทบจะอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง ก่อนที่ลิลิธนั้นจะหันมายิ้มพร้อมเอ่ยถามออกมา “ระวังอะไรเหรอคะ?” “ข้าว่ามันเริ่มจะมารุมท่านแม่แล้วนะ” อัลฮาซาร์ดเอ่ยขึ้นด้วยเพราะเจ้าเครูบิมที่โดนลิลิธซัดเสียหมอบไปนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นอีกครั้ง จนกลายเป็นกลุ่มใหญ่รวมทั้งหมดได้ยี่สิบหกตัว ซึ่งลิลิธที่หันมาเห็นพวกเครูบิมจำนวนมากก็ให้แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกไปด้วยเพราะเหล่าเครูบิมทั้งหมดยี่สิบหกตัวนี้ไม่ได้สนองความต้องการของลิลิธที่จะได้สู้อย่างสนุกสนานแม้แต่น้อย พวกเครูบิมเกราะหนักนั้นเครื่องไหวค่อนข้างช้าแค่หลบแล้วจับเหวี่ยงออกไปก็หมดพิษสงแล้ว ส่วนพวกเกราะเบาแม้จะว่องไวแต่ก็บอบบางเสียจนอัลฮาซาร์ดให้สภาพดาบฟันลงไปก็แทบจะขนาดเป็นสองท่อน เจ้าตัวใหญ่นั่นก็ทั้งเชื่องช้าและไม่ได้มีพละกำลังมากมายอย่างที่เธอคาดหวัง พวกนี้ดูจะมีดีเพียงแค่มีเกราะที่แข็งแกร่งจนรับการโจมตีจากอาวุธประเภทปืนได้ก็เท่านั้นเอง “งั้นก็รีบเก็บกวาดดีกว่า” ลิลิธที่กล่าวจบจ้องมองพวกเครูบิมทั้งหมดชั่วครู่หนึ่ง แล้วจึงโยนอัลฮาซาร์ดในสภาพดาบขึ้นบนท้องฟ้าก่อนที่จะตะโกนออกไปเต็มเสียงของเธอ “อัลจัง!!! ZGMF-X20A สไตร์คฟรีดอม โหมด!!!” “อัลฮาซาร์ดครับท่านแม่” เมื่อสิ้นคำสั่งของลิลิธอัลฮาซาร์ดที่อยู่ในสภาพดาบตอบรับอย่างเอือม ๆ เล็กน้อย ก่อนที่เปล่งแสงสีดำแล้วกระจายตัวออกเป็นวัตถุทรงกลมเรืองแสงสีดำจำนวนสิบสองชิ้น แต่ละชิ้นมีขนาดค่อนข้างใหญ่มาก มันเปลี่ยนรูปร่างอย่างรวดเร็วจากวัตถุทรงกลมกลายเป็นวัตถุที่มีเป็นแท่งคล้ายสามเหลี่ยมมุมฉากทั้งหมดแปดชิ้น อีกสองชิ้นเป็นปืนขนาดใหญ่รูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าลอยมาประกบเข้าที่เอวของลิลิธ และอีกสองชิ้นกลายเป็นปืนไรเฟิลลอยเข้ามาอยู่ในมือของเธอ ในขณะที่แท่งสามเหลี่ยมมุมฉากทั้งแปดนั้นลอยขนาบข้างลิลิธข้างละสี่ชิ้นทั้งหมดเชิดปลายสามเหลี่ยมชี้ตรงไปยังเหล่าเครูบิม พร้อม ๆ กับลิลิธที่ยกปากกระบองปืนเล็งไปเบื้องหน้าด้วยหมายจะจัดการพวกเครูบิมให้เด็ดขาดไปเสียที “ดรากูน!! ฟอร์เมชั่น...เซ็ท!!!” สิ้นคำสั่งของลิลิธเจ้าแท่งสามเหลี่ยมมุมฉากที่ลอยขนาบตัวเธอก็ลอยออกเรียงเป็นแนวยาวข้างละสี่ก่อนที่จะปรากฏลำแสงสีเขียวเรืองรองออกมาที่ปลายสามเหลี่ยมที่มีรูเหมือนกับปากกระบอกปืน “ฟูล...เบิร์ส!! แอ็ทแท็ค!!!” ลำแสงสีเขียวจากแท่งสามเหลี่ยม ปากกระบอกปืนที่เอว และที่อยู่ในมือของลิลิธถูกยิงไปพร้อม ๆ กัน ลำแสงที่ราวกับเลเซอร์จำนวนสิบสองสายถูกสาดใส่เหล่าเครูบิมอย่างต่อเนื่องและรวดเร็วจนแม้แต่พวกเกราะเบาที่ว่องไวก็หลบไม่พ้น เหล่าเครูบิมต่างถูกยิงจนล้มมากองรวมกันตรงกลาง หากแต่ส่วนใหญ่ยังคงขยับได้อยู่ ด้วยเพราะเกราะของพวกมันนั้นสามารถป้องกันการโจมตีจากลิลิธได้ในระดับหนึ่งซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ลิลิธคาดไว้แล้ว หลังจากสิ้นสุดการโจมตีเหล่าอาวุธที่รายล้อมลิลิธรวมไปถึงที่เธอถือไว้กลายเป็นวัตถุทรงกลมสีดำแล้วลอยขึ้นสู่ท้องฟ้ารวมกันเป็นลูกบอลทรงกลมขนาดใหญ่ “อัลจัง!! เรซิ่งฮาร์ทโหมด!!” “อัลฮาซาร์ดต่างหากล่ะครับ” อัลฮาซาร์ดตอบรับด้วยความหนักใจที่แม่ของเขาชอบที่จะเรียกว่า ‘อัลจัง’ ซึ่งเป็นคำเรียกเด็กผู้หญิงทั้งที่ตัวเขานั้นตอนยังมีชีวิตเป็นผู้ชายแท้ ๆ กระนั้นเขาก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรด้วยอย่างไรเสียลิลิธก็คงจะเรียกแบบนี้ต่อไป จนกว่าเมื่อเธอนั้นเอาจริงเอาจังในการต่อสู้เธอถึงจะเรียกเขาเต็ม ๆ ว่า ‘อัลฮาซาร์ด’ หลังจากที่อัลฮาซาร์ดตอบรับ จากวัตถุทรงกลมเรืองแสงสีดำก็เปลี่ยนรูปร่างไปเป็นคฑายาวสีดำ มีลูกแก้วสีแดงสดที่มีลักษณะคล้ายดวงตาของอสรพิษอยู่ที่ยอดของคฑาล้อมไว้ด้วยโลหะโค้งเหมือนเสี้ยวจันทร์แต่ที่ปลายเสี้ยวด้านบนนั้นมีส่วนแหลมยื่นขึ้นไป ส่วนที่ด้านล้างของเสี้ยวจันทร์ที่เชื่อมเข้ากับด้ามคฑานั้นมีปล้องขนาดเล็กสองอันติดยื่นออกไปทั้งด้านซ้ายและขวา เมื่อเปลี่ยนสภาพสมบูรณ์แล้วอัลฮาซาร์ดในรูปแบบคฑานั้นก็ลอยลงมาอยู่ในมือของลิลิธ ซึ่งเธอก็ใช้มือทั้งสองจับด้ามคฑาให้หัวคฑาเล็งไปที่เหล่าเครูบิมที่ยังคงกองอยู่รวม ๆ กันและกำลังพยายามลุกขึ้นมา ทันใดนั้นก็เกิดวงแหวนสีแดงสองวง โดยวงแรกเท่ากับความสูงของลิลิธอีกวงอยู่ตรงกลางของวงใหญ่ ทั้งสองมีอักขระที่ถูกเขียนด้วยภาษาที่ยากต่อความเข้าใจ หมุนวนอย่างต่อเนื่อง รอบนอกวงแหวนตรงกลางนั้นเกิดเส้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมสองวงทับซ้อนกันจนเป็นเหมือนดาวแปดเหลี่ยม ลิลิธที่เอาคฑาเล็งไปที่เครูบิมนั้นก็ยกคฑาขึ้นสูงด้วยมือทั้งสองพร้อมกับเกิดบอลแสงขนาดเล็กจำนวนมากรอบ ๆ ตัวแล้วบินตรงไปรวมกันที่เบื้องหน้าวงแหวนเวทย์ที่ยังคงหมุนวนอยู่จนแสงที่มารวมกันนั้นมีขนาดใหญ่อย่างมาก เมื่อบอลแสงที่มารวมกันใหญ่จนขนาดของมันเริ่มแตะพื้นดิน ลิลิธก็ยกคฑาขึ้นตั้งท่าเหมือนคนที่กำลังจะฟาดสิ่งของในแนวทะแยงทันที “เอาล่ะนะ!!!” ลิลิธเอ่ยขึ้นพร้อม ๆ กับวงแหวนเวทย์ที่หมุนเร็วมากขึ้นและบอลแสงขนาดใหญ่ที่ขยายตัวใหญ่ขึ้นก่อนที่เธอจะฟาดคฑาลงไปที่บอลแสงขนาดใหญ่นั่นพร้อมกับตะโกนเสียงดัง “สตาร์ไลท์!!!! เบรคเกอร์~~!!!!!” ตึง!! วิ้ง ๆ หลังจากที่ฟาดคฑาไปที่บอลแสงมันก็เกิดประกายแสงออกด้านข้างเล็กน้อย ก่อนที่จะยิงออกไปเป็นลำแสงขนาดมหึมาวิ่งตรงไปข้างหน้ากวาดพื้นดินและทุกสิ่งที่ขวางหน้าให้หายไปในแสงสีแดง ตูม!! ตูม!! ตูม!! ตูม!! ตูม!! ตูม!! เสียงระเบิดของหินผาที่ถูกลำแสงขนาดใหญ่ซึ่งลิลิธปล่อยมันไปจากวงแหวนเวทย์ดังขึ้นเป็นระยะ ๆ เหล่าเครูบิมที่ปะทะเข้ากับลำแสงดังกล่าวร่างของพวกมันเลือนลางและหายไปในลำแสงจนไม่เหลือเศษซากใด ๆ แม้แต่เกราะที่แข็งแกร่งของพวกมันก็ไม่เหลือให้เห็นแม้เพียงนิดราวกับว่าลำแสงที่ลิลิธยิงออกไปนั้นทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าจนไม่เหลือแม้แต่อะตอมเลยก็ว่าได้ ลำแสงอันเจิดจรัสสว่างในความมืดจนพวกของมอเฟียชที่อยู่เบื้องหลังต่างต้องหลับตาและยกมือขึ้นมาบังแสงดังกล่าว ครู่ใหญ่เมื่อเสียงทุกอย่างเงียบลง พวกมอเฟียชที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นดูแหตุการณ์ก็ต้องตกตะลึงเมื่อพื้นที่เบื้องหน้าลิลิธนั้นราพณาสูรไปหมดไม่เหมือนสิ่งใด ๆ แม้แต่หินผาที่เคยมีอยู่เรียงหลั่นกันดูเป็นลำดับต่างหายไปเหมือนเพียงหลุมขนาดใหญ่และยาวไปจนสุดลูกหูลูกตาเท่านั้น “พลังงาน...หมดแล้วครับท่านแม่ สงสัยข้าต้องพักก่อนล่ะ” อัลฮาซาร์ดเอ่ยอออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน หลังจากกล่าวจบจากสภาพเดิมที่เป็นคฑาอยู่นั้นก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นละออกสีดำสลายกลายไปเป็นสร้อยคอมาอยู่ในมือของลิลิธซึ่งเธอก็เอามาสวมคอทันทีพร้อมทั้งเอ่ยถามออกไป “แค่นัดเดียวพลังก็หมดเลยรึ?” “ข้าไม่ใช่นาโนฮะนะท่านแม่ รูปแบบของสตาร์ไลท์เบรคเกอร์ที่ท่านแม่ดูแบบมามันเป็นการเอาพลังเวทย์ที่กระจายอยู่รอบตัวมาสร้างเป็นพลังงาน แต่เมื่อครู่ข้าต้องถ่ายพลังตัวเองทั้งหมดเอามายิงแทนน่ะ” อัลฮาชาร์ดนั้นอธิบายกลับทำให้ลิลิธยกมือขึ้นมาเกาศีรษะเล็กน้อยพร้อมทั้งบ่นออกมาเบา ๆ “ต้องพัฒนากันอีกสินะนี่” “อ...เออ คุณลิลิธ” มอเฟียชที่ยังดูตกตะลึงเรียกลิลิธอย่างตะกุกตะกักซึ่งมันไม่ใช่ปฏิกิริยาที่ผิดคาดนักสำหรับตัวลิลิธเอง แน่ล่ะใครมาเห็นของที่มีพลังทำลายล้างสูงแบบนี้ก็ย่อมตกตะลึงทั้งนั้น นี่ยังดีที่พวกมอเฟียชไม่ตกใจจนเผ่นป่าราบไปเสียก่อนซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาผ่านการฝึกมาดีพอสมควรที่จะไม่หวาดกลัวหรือตกใจต่อสิ่งใดจนควบคุมสติตนเองไม่อยู่ “ทางนี้เรื่องจบแล้วล่ะค่ะ...เหลือแต่ทางลูซี่” ลิลิธกล่าวออกไปพลางมองไปยังเบื้องหน้าของตนเอง ไกลออกไปที่คาเรนนั้นสู้อยู่กับมาลโลและเอเรียล -------------------------------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:46:07

ความคิดเห็นที่ 13 ตูม!!!! ลำแสงสีแดงที่พุ่งมาจากด้านหลังของคาเรนพุ่งผ่านเธอและพวกของมาลโลไป พร้อม ๆ กับกวาดทุกสิ่งที่อยู่ในพื้นที่แถวนั้นเสียวินาศสันตะโร ทว่าคาเรนที่รู้สึกได้ถึงพลังที่พุ่งตรงได้ก่อนนั้นสามารถหลบลำแสงนั่นได้อย่างสบาย ๆ ในขณะที่มาลโลและเอเรียลนั้นต่างหลบหลีกไปคนละทางแต่ก็สามารถเอาตัวรอดได้ท่ามกลางความตกตะลึงเป็นเรื่องที่สองต่อจากเรื่องที่คาเรนคืออัครเทวทูตลูซิเฟอร์ ด้วยทั้งสองไม่เคยเห็นลำแสงพลังงานที่ใหญ่โตและมีพลังทำลายล้างสูงขนาดนี้มาก่อน ‘ลิลิธสินะ’ คาเรนนึกในขณะที่บินขึ้นฟ้าด้วยปีกทั้งสองของเธอพลางมองลำแสงที่พุ่งผ่านไปจนกระทั้งลำแสงนั้นได้หายไปแล้ว ด้วยพลังที่สูงขนาดนี้ในที่แห่งนี้คงจะไม่มีใครอีกนอกจากลิลิธ แม้ว่าจะดูเกินเหตุไปสักหน่อยแต่เธอก็เชื่อว่าลิลิธที่ใช้ของแบบนี้จัดการเครูบิมนั้นคงไม่ได้อาละวาดแน่นอน จากนั้นเธอก็บินสูงขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับมองหามาลโลและเอเรียลที่แยกกันหลบการโจมตีของลิลิธ “บ้าชะมัด!! นี่มันอะไรกันน่ะ” มาลโลบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดที่อยู่ ๆ ก็มีอะไรที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน แม้เขาจะหลบได้แต่มันก็เสียวสันหลังวาบเมื่อได้เห็นพลังทำลายล้างของมัน เขาหันไปมองหาเอเรียลที่หลบไปคนละทางกับเขา ซึ่งก็ใช้เวลามองหาไม่นานนักเขาก็เห็นเธอหลับไปอยู่อีกฝั่งของหินผาที่เขายืนอยู่เขาจึงตะโกนถามออกไป “เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าน่ะ” “ย...ยุ่งนา!!” เอเรียลกล่าวเสียงแข็งพร้อมทั้งมองหาคาเรนที่หายตัวไป เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ แต่ก็หาได้พบตัวคาเรนไม่จนกระทั่ง “เอเรียล!!” เสียงของคาเรนที่เรียกชื่อเธอดังมาจากบนฟ้าทำให้เธอต้องหันไปมอง แต่ดูจะช้าไปสักหน่อยเมื่อเทียบกับความเร็วที่คาเรนโผ่บินเข้าหาเธอพร้อมกับถีบไปเต็มแรง “อ้า!!!” เอเรียลร้องอย่างเจ็บปวดในขณะที่ถูกถีบเสียกลิ้งไปกับพื้นดิน ในตอนนั้นเองมาลโลก็เข้ามาพร้อมทั้งใช้มิสทอลเทนเรียกโซ่สีดำมาเป็นจำนวนมากกว่าเดิมถึงเกือบสิบเส้นแล้วโจมตีใส่คาเรนพร้อม ๆ กัน เฟี้ยว!! เหล่าโซ่จากมิสทอลเทนพลาดเป้าไปทั้งหมดด้วยคาเรนนั้นสามารถบินหลบหลีกการโจมตีได้อย่างแคล่วคล่องว่องไวอย่างมาก และในขณะที่เธอบินหลบนั่นเอง เธอก็ยกปืนขึ้นเล็งไปยังมาลโลแล้วลั่นไกพร้อมตะโกนไปทันที “เอเนอจี้! บัสเตอร์!!” ลูกบอลแสงสีเหลืองขนาดใหญ่ถูกยิงออกจากปากกระบอกปืนพุ่งเข้าหามาลโลอย่างรวดเร็ว ทว่ามาลโลเองก็ไหวตัวทันจึงตะโกนสั่งมิสทอลเทนไปทันที “ดาร์คเชนชิลด์!!” โซ่สีดำที่เข้าโจมตีคาเรนนั้นกลับมารวมตัวแล้วสานกันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะปะทะเข้ากับบอลแสงจากปืนของคาเรน แต่พลังของบอลแสงนั่นดูจะสูงมากอยู่จนโซ่ที่สานกันเป็นโล่ห์ดูจะไม่อาจทนได้นานนักมาลโลจึงสั่งออกไปอีกครั้ง “กินมันซะเลยมิสทอล!!” “โอ้สท์!” มิสทอลเทนตอบรับพร้อมทั้งดูดเอาบอลแสงจากปืนของคาเรนให้กระจายหายไปตามเส้นของโซ่สีดำ ทำให้คาเรนออกจะตกใจอย่างมากด้วยแม้ว่าเธอจะทราบแล้วว่ามิสทอลเทนมีความสามารถในการดูดพลังแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะดูดพลังที่เป็นการยิงออกไปได้ตรง ๆ เช่นนี้ ทว่าเธอก็ไม่ได้ตกใจนานนัก เพียงชั่วครู่คาเรนก็บินเข้าหามาลโลอย่างรวดเร็ว เร็วมากเสียจนมาลโลแทบจะตั้งตัวไม่ทัน กึ้ง!!!! อะไรบางอย่างเหมือนกับหอกพุ่งเข้าหาคาเรนที่กำลังจะถึงตัวมาลโล แต่คาเรนนั้นรู้สึกได้ถึงอันตรายก่อนเธอจึงหยุดแล้วบินหลบไปอีกทางอย่างว่องไวก่อนที่จะหันไปมองยังที่มาของสิ่งที่เหมือนหอกนั่น ซึ่งก็คือเอเรียลที่มือของเธอเปล่งแสงสีฟ้าออกมาในท่าที่เหมือนกับขว้างอะไรบางอย่าง เธอมองคาเรนด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บใจอย่างมากเพราะถ้าคาเรนไม่รู้ตัวก่อนคงได้โดนหอกนั่นเสียบเข้าแล้วแน่ ๆ คาเรนที่ลอยอยู่บนฟ้ามองเอเรียลอยู่ชั่วครู่พลางวิเคราะห์ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ซึ่งตัวเธอคาดว่าเอเรียลคงใช้พลังสร้างอาวุธที่เป็นลักษณะของหอกเข้าจู่โจมแน่นอน ทว่าในขณะที่คาเรนกำลังวิเคราะห์อยู่นั้นโซ่สีดำของมาลโลก็พุ่งเข้าหาเธออีกครั้ง “เสร็จล่ะ!!” กริ้ก!! สิ้นเสียงที่เหมือนเสียงกดนาฬิกา ทั้งหมดก็ตกอยู่ในสภาพไม่เคลื่อนไหวใด ๆ คาเรนนั้นค่อย ๆ หันไปมองโซ่สีดำของมาลโลที่กำลังเข้าใกล้ตัวเธอ ครั้งนี้มันมีหนามแหลมคมราวกับแส้หนามเสียมากกว่าโซ่ คาเรนที่ดูอยู่ครู่หนึ่งด้วยความสนใจนั้นบินออกจากจุดเดิมตรงไปทางเอเรียลแล้วไปยืนอยู่ข้างหลังเธอ กริ้ก!! เฟี้ยว!!!! โซ่สีดำที่เหมือนแส้หนามของมาลโลนั้นพุ่งเข้าใส่ความว่างเปล่าทำให้เจ้าตัวแปลกใจอย่างมาก พอ ๆ กับเอเรียลที่จ้องมองเป้าหมายหากแต่เวลานี้คาเรนได้หายตัวไปแล้ว “ทางนี้” คาเรนเอ่ยขึ้นมาเรียบ ๆ ทำให้เอเรียลนั้นถึงกับสะดุ้งแต่เธอก็หันไปชกใส่คาเรนที่อยู่ข้างหลังทันที แต่คาเรนนั้นก็หลบได้โดยง่ายพร้อมทั้งแทงดาบของเธอเข้าใส่เอเรียลอย่างรวดเร็ว ฉึก!!! “โอ้ย!!” เอเรียลร้องขึ้นเมื่อโดนดาบของคาเรนเสียบเข้าที่ต้นแขน ในขณะที่คาเรนนั้นดูจะนิ่งเฉยอย่างมากซึ่งหลังจากแทงไปแล้วคาเรนก็ดังดาบออกทันที พร้อมทั้งตะวัดดาบใส่เอเรียลที่กำลังเสียจังหวะ เคล้ง!!! ดาบของคาเรนปะทะเข้ากับโซ่สีดำของมาลโลที่ส่งมาช่วยกันการโจมตีจากดาบได้ทัน ซึ่งตัวมาลโลเองก็วิ่งข้ามฝั่งมาพร้อมกับส่งโซ่สีดำอีกจำนวนมากเข้าโจมตีคาเรน ทำให้เธฮต้องรับการโจมตีไปพลางถอยหลังไปพลาง แต่ก็ดูจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของคาเรนนัก จนกระทั่ง!! “เอาไอ้นี่ไปกินชะ!!” เอเรียลที่ตะโกนออกมาโดยเธอนั้นยกกำปั้นที่เรืองแสงง้างเตรียมไว้ เมื่อพูดจบเอเรียลก็ชกออกไปพร้อมกับแสงสีฟ้าที่พุ่งตรงเข้าหาคาเรนที่ยังปัดป้องโซ่ของมาลโลอยู่ด้วยมั่นใจว่าหอกแสงของเธอนั้นจะสามารถเล่นงานคาเรนได้แน่นอนเพราะคาเรนนั้นไม่มีเวลาจะรวบรวมพลังเพื่อหยุดเวลา กริ้ก!! ทุกสิ่งหยุดนิ่งอีกครั้งพร้อมกับคาเรนที่กระโดดหลบจากจุดเดิมที่ปัดป้องโซ่ของมาลโลและหอกที่พุ่งเข้าหาเธอ โดยที่เธอนั้นบินขึ้นฟ้าไปพลางจดจ้องที่มาลโลด้วยคิดว่าชายผู้นั้นดูจะเป็นผู้ที่ต้องจัดการก่อนเพราะดาบมารมิสทอลเทนนั้นเป็นอุปสรรคในการโจมตีของเธออย่างมาก กริ้ก!! จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:47:15

ความคิดเห็นที่ 14 โซ่สีดำของมาลโลที่พุ่งเข้าเล่นงานคาเรนนั้นฟาดเข้ากับความว่างเปล่า พอ ๆ กับหอกแสงของเอเรียลที่พุ่งผ่านอากาศหายไป พร้อม ๆ กับความงุนงงของทั้งสองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะเอเรียลที่งุนงงอย่างมากเพราะเธอมั่นใจมาก ๆ ว่าคาเรนนั้นไม่มีทางหยุดเวลาได้ทันแน่นอน “ทางนี้ค่า~” เสียงของคาเรนที่ดังมาจากด้านบน ทำให้เอเรียลและมาลโลต่างเงยหน้าขึ้นไปมอง คาเรนนั้นลอยตัวอยู่บนฟ้าอย่างสบายอารมณ์ เธอยืนไขว้ขาพลางใช้มือที่ถือดาบและปืนมาเท้าเอวพร้อมทั้งยิ้มกว้างอย่างสะใจให้กับทีท่าตอบรับที่ดูตกใจระคนประหลาดใจของเอเรียล ด้วยเพราะเมื่อตอนสู้กันครั้งแรกนั้นคาเรนโดนเอเรียลดักทางไว้ได้หมดจนเธออึดอัดมาก ครั้งนี้เธอจึงปั่นหัวเอเรียลเสียจนสภาพของเอเรียลในเวลานี้แทบสติแตกให้กับรูปแบบการต่อสู้ของคาเรน “ท...ทำไมกัน ไม่น่าจะหยุดเวลาได้ทันเลยนี่นา” เอเรียลเอ่ยด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งคาเรนที่มองดูอยู่นั้นยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบออกไปพร้อมกับยิ้มอย่างภูมิใจ “ก็ไม่ผิดหรอกนะที่เธอเก็บข้อมูลฉันไว้น่ะ ในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงฉันหยุดเวลาได้เต็มที่สิบห้านาที ซึ่งตอนที่จะหยุดเวลานั้นต้องใช้สมาธิรวบรวมพลังในตัวประมาณสี่ถึงห้าวินาที แต่...” คาเรนค้างคำไว้ก่อนจะเปลี่ยนท่าทางมาเป็นเอาดาบชี้มาที่มาลโลและเอเรียลซึ่งบัดนี้มายืนคู่กัน แล้วจึงเอ่ยต่อไป “นั่นเป็นข้อมูลฉันในสภาพมนุษย์ ไม่ใช่ตอนที่ฉันใช้พลังเต็มที่หรอกนะ” เอเรียลที่ฟังคำของคาเรนได้แต่กัดฟันกรอด ๆ ด้วยความแค้น ซึ่งในขณะนั้นเองมาลโลได้แอบหยิบเครื่องสื่อสารและกดติดต่อไปยังเอียนด้วยความรู้สึกร้อนใจทันที “ในสภาพที่ฉันปลดผนึกตัวเองนี่น่ะนะ ใช้เวลาในการรวมพลังเพื่อหยุดเวลาเพียงแค่ครึ่งวิเท่านั้นล่ะ แล้วก็ถ้าให้หยุดเต็มที่ก็ได้ถึงยี่สิบห้านาทีต่อครั้งเชียวล่ะ” คาเรนกล่าวพลางเชิดอกและยิ้มให้กับความเก่งกาจของตนเอง “งั้นที่หลบการโจมตีของมาลโลได้ทั้งหมดนั่นก็หยุดเวลาสินะ” เอเรียลเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บแค้นตัวเองที่ประเมินคาเรนต่ำไปจนพลาดเช่นนี้ “เปล่าหรอก...ถ้าฉันเอาจริง ก็มีความสามารถพิเศษสำหรับการรบติดตัวนิดหน่อยน่ะนะ คือสามารถทำนายรูปการเคลื่อนไหวของศัตรูล่วงหน้าได้น่ะ แต่ถ้าเจอรูปแบบการต่อสู้อะไรที่ซับซ้อนมาก ๆ บางทีก็คิดตามไม่ไหวเหมือนกัน” คาเรนตอบพลางยิ้มแหย ๆ ที่ตัวเองนั้นมีความสามารถในการต่อสู้ที่ดูจะอยู่ในระดับสูงแท้ ๆ แต่กลับใช้งานได้ไม่เต็มที่เพียงเพราะคิดตามไม่ทัน ทว่าด้านเอเรียลที่ฟังนั้นได้แต่นิ่งอึ้งด้วยทั้งทักษะในการทำนายการเคลื่อนไหวล่วงหน้า มันไม่ต่างจากการมองเห็นอนาคต และถ้าเกิดว่ามีสิ่งใดที่ทำให้ความสามารถนั้นเกิดผิดพลาด คาเรนก็ยังสามารถหยุดเวลาเพื่อหลบหลีกและจัดการเป้าหมายได้อีก ซึ่งนั่นมันดูจะเก่งเกินไปเสียแล้ว “แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาหรอกนะ” มาลโลเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ ก่อนที่จะชี้นิ้วไปยังคาเรนที่ลอยอยู่กลางอากาศทันที ทันใดนั้นโซ่สีดำจากมิสทอลเทนที่เพิ่มจำนวนจนมีมากเป็นหลักร้อยพุ่งเข้าหาคาเรนจากทางเบื้องล่าง ด้วยลักษณะของมันที่ดูราวกับงูสีดำทำให้คาเรนนั้นมีสีหน้าเจื่อน ๆ ด้วยไม่ค่อยชอบเจ้าสัตว์ที่มีเกล็ดและตัวลื่น ๆ สักเท่าไหร่ ในขณะที่บินหลบหลีกการโจมตีจากมิสทอลเทน ด้านมาลโลนั้นปักมิสทอลเทนไว้กับพื้นแล้วสร้างอาณาเขตสีดำเป็นวงกว้างเพื่อปลดปล่อยโซ่จำนวนมหาศาลในการต่อกรกับคาเรน โดยใช้นิ้วชี้สั่งการในการจู่โจม ด้วยปริมาณของโซ่จำนวนมากทำให้คาเรนนั้นได้แต่บินหลบหลีกเพราะจำนวนมันมากเกินไป ครั้นจะใช้การหยุดเวลาตัวเธอก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนักกับการใช้พลังที่ฝืนกฏธรรมชาติบ่อย ๆ ทำให้ในตอนที่เข้าไปจัดการเอเรียลนั้นเธอก็หยุดเวลาไว้เพียงไม่นาน ประกอบกับในใจของเธอนั้นยังอยากให้เอเรียลกลับตัวกลับใจอย่างบอกไม่ถูกจึงไม่อยากลงมือจัดการให้ถึงตาย ส่วนมาลโลนั้นแม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับเขาแต่ก็ไม่อยากใช้วิธีการแบบหยุดเวลาแล้วเข้าไปจัดการด้วยลึก ๆ รู้สึกเหมือนจะเป็นการขี้โกงไปสักหน่อย มาลโลยังคงสั่งโซ่สีดำของเขาไล่ต้อนคาเรน จนกระทั่งคาเรนนั้นตัดสินใจที่จะจัดการให้เด็ดขาดอย่างน้อยก็ควรจะนำตัวทั้งสองไปส่งมอบให้ทางการดำเนินการต่อให้ได้ เธอเร่งความเร็วในการบินของเธอบินหลบโซ่สีดำแล้วจึงหมุนตัวอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเกิดแสงสีเขียวเรืองรองออกมาจากดาบดีออสของเธอ แล้วจึงฟันออกไปในแนวทะแยงทั้งที่ระห่างจากเธอถึงตัวมาลโลนั้นร่วมหลายสิบเมตร “มาลโลหลบ!!” มิสทอลเทนเตือนขึ้นมาทันที ทำให้มาลโลและเอเรียลนั้นต้องรีบหมอบหลบการโจมตีของคาเรน แม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่เวลานี้คาเรนเป็นคู่ต่อสู้ที่ประมาณไม่ได้แม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว วิ้ง วิ้ง!! ครึก!!! ครืน~~~!!!!!!!! มีประกายแสงปรากฏไปตามเส้นทางที่คาเรนนั้นฟันดาบไป ก่อนที่จะเกิดเส้นขนาดใหญ่ ตัดผ่านอากาศเป็นทางยาวตามการฟันของคาเรน และทุกอย่างในระยะการฟันก็ขาดออกเป็นสองท่อนทั้งหมด ทั้งโซ่สีดำของมาลโลที่ปล่อยใส่คาเรน รวมไปถึงพื้นดินที่ห่างออกไปก็เกิดรอยแยกเป็นทางยาวในแนวเดียวกับที่คาเรนวาดดาบออกไป “อ...อะไรน่ะ!?” “ดีออส...เป็นดาบที่สามารถควบคุมเวลาและมิติได้ เมื่อกี้จะเรียกว่าเป็นความสามารถผ่ามิติ ที่สามารถตัดทุกสิ่งที่อยู่ในแนวฟันให้ขาดกระจุยเลยก็ว่าได้” มิสทอลเทนตอบมาลโลไปด้วยความตื่นตะลึง และในวินาทีนั้นคาเรนที่ใช้ดาบเบี่ยงความสนใจของมาลโลก็บินพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงมากกว่าทุกครั้ง จนแม้แต่โซ่สีดำก็ตามไม่ทัน เคล้ง!!! ดาบของคาเรนเข้าปะทะกับดาบของมาลโล ขณะนั้นเองเอเรียลก็ถือโอกาสพุ่งเข้าโจมตี แต่ก็ถูกคาเรนนั้นยกปืนขึ้นมาเล็งในทันที ทำให้เอเรียลต้องชะงักไป คาเรนที่เห็นเช่นนั้นก็หันไปสบตามาลโลพร้อมทั้งเอ่ยออกไป “ไม่มีทางชนะหรอกนะ ยอมแพ้แล้วมอบตัวจะดีกว่า” “ช...ชั้นไม่ยอมหรอกนา” เอเรียลโต้ตอบกลับไปทันทีแต่เวลานี้เธอเองก็ไม่สามารถขยับได้ด้วยเพราะปืนของคาเรนนั้นเล็งมาที่ตัวเธอ ด้านมาลโลนั้นมองคาเรนอย่างสงบเยือกเย็นอย่างมาก เขาม่ได้ตอบอะไรแต่ยังคงดันดาบกับคาเรนอยู่เช่นนั้นจนกระทั่ง ปิ้บ ปิ้บ!! เสียงร้องเหมือนสัญญาณอะไรบางอย่างดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังของมาลโล นั่นทำให้มาลโลแสยะยิ้มออกมา เล่นเอาคาเรนที่คิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าอยู่นั้นตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังคงสติไว้ได้ “ดูท่าทางโชคของฝั่งข้ายังแยะอยู่นะท่านลูซิเฟอร์” “หมายความว่ายังไง?” คาเรนที่ยังประดาบกับมาลโลเอ่ยถามออกไปหลังจากที่ฟังคำที่ดูมีเลศนัยของเขา มาลโลนั้นยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยตอบออกไปอย่างใจเย็นทันที “อีกไม่ถึงห้านาที ฐานของพวกข้า...ไอ้ที่อยู่ข้างใต้นี่นะจะถูกทำลายทั้งหมด ซึ่งมันแน่นอนว่าแรงระเบิดคงมากโขอยู่ใครหรืออะไรที่อยู่แถวนี้คงไม่รอดแน่ ๆ” สิ่งที่มาลโลกล่าวทำให้คาเรนนั้นดูจะตกใจอย่างมาก เพราะถ้ามันคือเรื่องจริงนั่นหมายถึง FBI คนอื่น ๆ ที่มาปฏิบัติภารกิจจะต้องตายไปเพราะแรงระเบิดแน่นอน ซึ่งเธอคงจะยอมไม่ได้เด็ดขาด ด้วยความตกใจต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นมาลโลจึงอาศัยจังหวะนั้นปัดดาบของคาเรน แล้วไปคว้าตัวของเอเรียลไว้ก่อนที่จะใช้โซ่ดำนั้นแทนเชือกลอยขึ้นไปเกาะยอดของหุบเขาของแกรนด์แคนย่อนไว้ ซึ่งคาเรนนั้นก็มองตามอย่างรวดเร็วพร้อมที่จะตามไปทันที ทว่ามาลโลนั้นเอ่ยขึ้นก่อน “ท่านต้องเลือกแล้วล่ะว่าระหว่างจัดการพวกข้า กับช่วยพวกของท่านจะทำอะไรก่อน” เอเรียลที่ฟังอยู่นั้นยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อยด้วยสภาพคาเรนที่ดูหนักใจทำอะไรไม่ถูกทั้งที่เพิ่งได้เปรียบอยู่เมื่อครู่แท้ ๆ แต่ตัวเธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจนักที่ต้องมาหนีไปทั้งที่ไม่สามารถจัดการคาเรนได้เช่นนี้ กระนั้นเธอก็ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ จึงได้แต่ยอมรับแผนการของมาลโลโดยไร้ข้อโต้แย้งใด ๆ “ช...ชิ!!” คาเรนสบถออกมาด้วยความเจ็บใจ นั่นทำให้มาลโลยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนที่ตัวของเขาและเอเรียลจะลอยขึ้นไปด้วยแรงดึงของโซ่สีดำ “หวังว่าแล้วเราคงได้พบกันอีกนะ ท่านอัครเทวทูตลูซิเฟอร์” “บ้าจริงเชียว!!” คาเรนบ่นด้วยความไม่พอใจที่ถูกท้าทาย แต่เวลานี้เธอดูจะไม่มีเวลามากพอจะมาสนใจมาลโลแล้วเพราะคนอื่นกำลังตกอยู่ในอันตราย มาลโลและเอเรียลจึงค่อย ๆ หายลับไปกับตาโดยที่คาเรนนั้นไม่สามารถทำอะไรได้เนื่องจากเธอตัดสินใจที่จะช่วยทุกคนก่อน คาเรนนั้นเก็บเหน็บดาบไว้ที่ข้างเอว พร้อม ๆ กับเอาปืนไปเหน็บไว้ที่กางเกงด้านหลัง แล้วจึงยืนนิ่ง ๆ พยายามรวบรวมสมาธิเพื่อส่งกระแสจิตไปหาลิลิธซึ่งอยู่ห่างออกไป เธอเชื่อว่าลิลิธน่าจะสามารถรับกระแสจิตได้ไม่ยากนักเนื่องจากเธอไม่ได้อยู่ห่างมากสักเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่ครึ่งไมล์เท่านั้นเอง จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:47:43

ความคิดเห็นที่ 15 วิ้ง!! คลื่นอะไรบางอย่างเข้าปะทะกับสมองของลิลิธที่มายืนดูอาการบาดเจ็บของสตีฟอยู่ ทำให้เธอต้องรีบยกมือข้างหนึ่งมากดศีรษะไว้พร้อมทั้งหันรีหันขวางเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่มากระทบสมองเธอเมื่อครู่มันคืออะไรจนกระทั่ง ‘ลิลิธ!!’ เสียงเรียกชื่อของเธอดังขึ้น และเป็นเสียงเรียกที่เธอคุ้นเคยทำให้ลิลิธนั้นเอ่ยตอบกลับไปทันที แม้จะไม่รู้ว่าเสียงของเธอนั้นทางด้านคาเรนที่เป็นผู้ติดต่อมาจะได้ยินรึไม่ “ลูซี่รึ? มีอะไร? เกิดอะไรขึ้นรึไง?” ด้านคาเรนที่ยืนรวบรวมสมาธิส่งกระแสจิตอยู่นั้น ได้ยินเสียงตอบรับจากลิลิธ แต่ก็ไม่ชัดนักเพราะลิลิธไม่ได้ใช้วิธีตอบผ่านกระแสจิตแค่เป็นการตอบด้วยปากทำให้คาเรนต้องใช้สมาธิมากขึ้นเพื่อรับรู้คำพูดของเจ้าหล่อน แต่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสอนเรื่องการสื่อสารอะไรคาเรนรีบเอ่ยในใจส่งไปยังลิลิธด้วยความกังวลทันที ‘ลิลิธ พวกมันบอกจะระเบิดฐานที่อยู่ข้างใต้นี่ ไม่น่าเกินห้านาที รีบแจ้งทุกคนให้อพยพออกไปด่วนเลย’ ลิลิธที่ยืนฟังนิ่ง ๆ นั้นเบ้ปากทันทีด้วยเธอไม่ชอบใจกับฉากจบแบบว่าจัดการตัวร้ายได้แล้วต้องมาวิ่งหนีออกจากฐานทัพที่กำลังจะระเบิดนักสักเท่าไหร่ ยิ่งวิ่งที่คาเรนบอกมานั้น ‘พวกนั้นบอกจะ’ เลยทำให้ลิลิธยังไม่ค่อยเชื่อนัก เธอจึงเดินออกห่างจากพวกมอเฟียชไปไม่ไกลนัก แต่ก็มากพอที่จะทำให้พวกมอเฟียชประหลาดใจที่อยู่ ๆ ลิลิธก็เอ่ยอะไรคนเดียว แถมยังเดินออกไปราวกับมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น “คุณลิลิธ?” “ชู้ว~” ลิลิธจุ้ปากหยุดมอเฟียชที่จะเอ่ยถามอะไร ก่อนที่เธอจะปล่อยเถาไม้เลื้อยสีแดงให้ชอนไชไปในมต้ดินอย่างรวดเร็ว และรวบรวมสมาธิเพื่อรับรู้อะไรบางอย่าง ‘อุณหภูมิใต้ดินสูงขึ้นรวดเร็วแฮะ...เรื่องจริงงั้นรึนี่’ ‘ลิลิธได้ยินมั้ย!?’ คาเรนส่งกระแสจิตถามอีกครั้งด้วยเพราะลิลิธนั้นเงียบไป หากแต่ลิลิธก็ไม่ได้เอ่ยตอบคาเรนแต่กลับหันไปบอกมอเฟียชทันที “คุณมอเฟียชช่วยวิทยุแจ้งพวกที่อยู่ตรงศูนย์ให้อพยพออกจากแกรนด์แคนย่อนด่วนเลยค่ะ มีความเป็นไปได้ว่าจะมีการระเบิดเกิดขึ้นที่นี่” “พยายามไปให้หมดภายในห้านาทีนะคะ” คำพูดของลิลิธโดยเฉพาะที่เธอย้ำว่าต้องให้รีบไปให้หมดในห้านาทีนั้นทำให้มอเฟียชรีบใช้วิทยุสื่อสารที่กิลด์เบิน์ตให้มานั้นติดต่อแจ้งข่าวไปทันที หากแต่สิ่งที่คนอื่น ๆ วิตกนั้นไม่ได้มีแค่เรื่องนั้นเสียแล้ว “แล้ว...พวกเราจะหนีออกไปยังไงภายในห้านาทีล่ะเนี่ย” แอธร่อนเอ่ยด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ เพราะจากจุดที่พวกเขาอยู่จนถึงศูนย์นั่นต้องใช้เวลาเดินไปร่วมเกือบยี่สิบนาทีดูยังไงก็ไม่น่าจะทันเลย มอเฟียชที่ฟังคำของแอธร่อนนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนที่จะปิดท้ายข้อความลงไปในวิทยุสื่อสาร “พวกคุณไปกันก่อนได้เลย ไม่ต้องห่วงพวกผมที่อยู่ทางนี้” “อะ...คุณมอเฟียช” สตีฟที่ได้รับบาดเจ็บเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกงุนงง แต่เขาก็พอจะคาดเดาได้ว่ามอเฟียชนั้นคิดอะไรจึงได้ตอบไปอย่างนั้น “มันไม่มีเวลาหรอกนะ กว่าเฮลิคอปเตอร์จะขึ้นก็เกือบห้านาทีแล้ว ยังไงก็ไม่มีใครมารับพวกเราได้ทันหรอก” คำตอบของมอเฟียชได้แต่ทำให้ทุกคนนิ่งทำใจต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้น ด้วยนี่คือเส้นทางที่พวกเขาเลือกเองทั้งนั้นคงได้แต่ทำใจยอมรับเท่านั้นเอง ด้านลิลิธนั้นหันไปมองด้านที่คาเรนอยู่ชั่วครู่ แล้วหันกลับมามองมอเฟียชและทุกคนในแผนกสืบสวนคดีพิเศษก่อนที่จะเอ่ยออกไปพร้อมรอยยิ้ม “แต่...อะไร ๆ มันมักไม่แน่นอนหรอกนะคะ” ทั้งหมดหันไปมองลิลิธด้วยความแปลกใจ ในขณะที่ลิลิธนั้นหันกลับไปมองทางด้านคาเรนพร้อมกับยิ้มที่มุมปากด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความเชื่อมั่นในอะไรบางอย่าง ------------------- “วันนี้มันวันอะไรกันน้า~ ยุ่งยากวุ่นวายจริง ๆ” คาเรนบ่นในขณะที่นั่งคุกเข่ากับพื้น ซึ่งบนพื้นดินที่เธอคุกเข่าอยู่นั้นปรากฎวงแหวนเวทย์สีเขียวที่มีดาวหกแฉกอยู่ภายในเคลื่อนตัวทวนเข็มนาฬิกา พร้อมทั้งมีอักขระบางอย่างลอยอยู่รอบ ๆ วงแหวนเวทย์ เมื่อดาวห้าแฉกที่หมุนวนอยู่นั่นหยุดนิ่งคาเรนก็ถอยออกจากวงแหวนนั่น และเอานิ้วมาประสานกันที่หน้าอกในลักษณะเหมือนรูปสามเหลี่ยมแล้วเอ่ยออกมา “Con el poder del viento y el poder de un rayo Hago un llamamiento ayudarle Rey de dragón de viento” ทันใดนั้นวงแหวนเวทย์ที่เรืองแสงสีเขียวพลังก็เปลี่ยนเป็นแสงสีเหลืองนวล พร้อมกับแผ่นดินในบริเวณนั้นที่เริ่มสั่นไวซึ่งคาเรนก็ตะโกนออกไปเมื่อเห็นว่าวงแหวนเวทย์กลายเป็นสีเหลืองทั้งหมด “กัลเดีย!!!” ภายในวงแหวนเวทย์ที่เป็นดาวหกแฉกนั้นโป่งนูนขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะเกิดเป็นรอยร้าวและแตกออก พร้อมทั้งมีบางสิ่งที่ออกมาจากดาวหกแฉกที่แตกออกบินขึ้นฟ้าไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งคาเรนที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มแหย ๆ พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักใจเล็กน้อย “อ้า~ วันนี้ขอรบกวนสองรอบเลยนะค้า~” --------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:48:48

ความคิดเห็นที่ 16 ครึ่ก~~~!!!!! เสียงบางอย่างจากใต้ดินดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องพร้อมกับแรงสั่นไหวของพื้นดินที่มากขึ้นเรื่อย ๆ มอเฟียชที่ยืนมองไปทางจุดที่เจ้าหน้าที่ FBI รัฐอาริโซน่ารวมพลนั้น บนฟ้ามีแสงสีแดงกระพริบเป็นระยะ ๆ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าทางศูนย์อพยพกันเสร็จแล้วในบางส่วน จะว่าไปแล้วนี่ออกจะก่อนเวลาไปสักหน่อยเพราะนี่เพิ่งจะสามนาทีเศษ ๆ เท่านั้นเอง แผ่นดินก็เริ่มมีการสั่นไหวซะแล้ว “เจ้าพวกนั้นมันก็หนีรอดไปได้ด้วยรึไงนะ” ฟิลด์กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก เพราะสถานการณ์แบบนี้คงไล่ล่ามันไม่ได้แล้ว แม้แต่คาเรนเองก็คงจะทำงานได้อย่างยากลำบาก อาจจะกำลังพยายามหาทางรอดอยู่ก็เป็นได้ ซึ่งแน่นอนว่าคงต้องปล่อยเจ้าพวกนั้นหนีรอดไปเป็นแน่ “ก็พวกมันเป็นคนวางระเบิด ก็คงเอาตัวรอดได้นั่นล่ะ” ดูลอนกล่าวในขณะที่นั่งบนก้อนหินพร้อมกับถอนหายใจออกมา มอเฟียชหันไปหาลิลิธที่ยืนนิ่งพร้อมทั้งเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย “คุณลิลิธ ด้วยความสามารถแบบคุณน่าจะเอาตัวรอดได้นะครับ ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่กับพวกผมเลย” ลิลิธหันมาหรี่ตามองมอเฟียชเล็กน้อย มันดูเป็นข้อสงสัยที่มีเหตุผลและในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่ามันเป็นคำถามที่เหมือนดูถูกเธออย่างบอกไม่ถูก แต่ลิลิธก็ไม่ได้เอ่ยว่าหรือแสดงอาการไม่พอใจอะไรด้วยเธอไม่คิดว่าจำเป็นต้องแสดงอาการใด ๆ โดยไม่จำเป็นเช่นนั้น เธอจึงตอบเขากลับไปเรียบ ๆ “ชั้นไม่เคยหนีไปใหนคนเดียวค่ะ ถ้าร่วมต่อสู้กับใครก็จะสู้ให้ถึงที่สุด ถ้าจะรอดต้องรอดด้วยกันทั้งหมด” “ดูท่าทางคราวนี้อาจจะได้ตายกันทั้งหมดนะครับเนี่ย” ฟิลด์กล่าวพลางยกปืนส่ายไปมาพร้อมกับถอนหายใจ ด้านสตีฟที่นั่งเจ็บหลังอยู่นั้นมองลิลิธอยู่ครู่หนึ่งจึงได้เอ่ยขอโทษเรื่องในตอนที่อยู่โรงพยาบาลออกไป “คุณลิลิธครับ เรื่องที่โรงพยาบาลผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ใส่อารมณ์มากไป” “...” ลิลิธมองสตีฟเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มแล้วตอบไป “ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นไม่ได้ต่อปากต่อคำกับมนุษย์มานานแล้วด้วย” ตูม!!! ขณะที่ทุกคนพูดคุยกันก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นจากทางด้านที่คาเรนหายไป ซึ่งมันเป็นระเบิดที่ใหญ่มากจะเห็นเปลวไฟที่พวยพุ่งขึ้นมาได้แต่ไกล นั่นยิ่งทำให้ทุกคนคิดว่าไม่รอดแน่ ๆ จนมอเฟียชเอ่ยออกมาทันที “น่าจะสวดก่อนตายสักหน่อยนะนี่” “สวรรค์กับนรกยังไม่รับพวกคุณแน่ ๆ ค่ะ” ลิลิธโต้กลับไปทันทีพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าในขณะที่จ้องไปทางเปลวไฟที่ลุกโหมเพราะแรงระเบิดซึ่งกำลังไล่มาทางพวกเธอ “เอ๋?” ลิลิธไม่ได้ตอบสิ่งใดแต่เธอหันไปคว้ามือมอเฟียชไว้ และมืออีกข้างก็ไปคว้ามมือของดูลอนไว้ก่อนที่จะเอ่ยอย่างรวดเร็ว “ทุกคนจับมือไว้ให้แน่น ๆ อย่าปล่อยให้หลุดเชียวล่ะ” ทันทีที่ลิลิธกล่าวจบทุกคนก็จับมือกันไว้โดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เพราะลิลิธที่ดูเชื่อมั่นนั้นย่อมแสดงว่ามีทางที่จะทำอะไรบางอย่างต่อเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นได้แน่ ๆ ซูม!! เฟี้ยว!!! เสียงของอะไรบางสิ่งฝ่าเปลวไฟออกมา มันมาทางที่ทุกคนอยู่เร็วมาก รูปร่างอันใหญ่โตของมันทำให้ทุกคนตกใจแต่ลิลิธกลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจะดีอกดีใจอย่างมาก “ทุกคนจับให้ดี ๆ ล่ะ” ลิลิธที่เอ่ยจบก็ใช้แรงของตัวเองลากมอเฟียชและดูลอนในทันทีก่อนที่เธอจะกระโดดขึ้นเจ้าตัวประหลาดที่บินมา “ว้าก~” ทั้งหมดแทบจะร้องพร้อมกันด้วยความตกใจ เพราะเมื่อลิลิธขึ้นไปบนเจ้าตัวนั้นได้ มันก็เพิ่มเพดาบบินทันทีทำให้ทุกคนแทบจะลอยเคว้งในอากาศ ก่อนที่ลิลิธนั้นจะสะบัดแขนโยนมอเฟียชที่จับมือกับแอธร่อนและสตีฟไว้พร้อม ๆ กับโยนดูลอนที่จับมือกับฟิลด์ไว้ลอยในอากาศก่อนที่เจ้าตัวประหลาดนั่นจะบินไปรับพวกเขาไว้ได้ ทั้งหมดที่อยู่บนเจ้าตัวประหลาดร่างยักษ์นั้นบ้างก็นั่ง บ้างก็นอนด้วยความหวาดเสียว ยกเว้นลิลิธที่ยินจังก้ารับลมราวกับไม่ได้รู้หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย มอเฟียชที่ตั้งสติได้นั้นมองไปเบื้องหน้าเขาก็พบคาเรนนั่งขัดสมาธิอยู่ เขาพยายามมองไปรอบ ๆ พวกเขาอยู่กลางอากาศแน่นอน บนตัวอะไรสักอย่างที่มีแผ่นหลังใหญ่โตมากพอที่จะรองรับคนมานั่งได้ถึงเจ็ดคน ปีกของมันที่แผ่กว้างมีขนปีกสีดำ จริง ๆ ตามตัวของมันก็มีขนที่เหมือนขนนก หางที่ยาวออกไปดูไม่เหมือนนกสักเท่าไหร่แต่คล้ายพวกไก่ที่มีขนหางยาว “อย่าไปเร็วนักนะลูซี่” ลิลิธกล่าวพลางค่อย ๆ นั่งลงอย่างช้าด้วยท่าทางสบายใจ ตูม!!!!!! ตูม!!!!!!! เสียงระเบิดที่มาจากเบื้องล่างดังอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทุกคนได้สติพวกเขาแทบจะมากองรวมกันกับมอเฟียช ซึ่งทำให้คาเรนนั้นคอ่ย ๆ หันมามอง คาเรนที่ตอนนี้ไม่ได้มีปีกและไม่ได้มีอาวุธเฉกเช่นตอนที่ปลดผนึกพลังออกหันมาถามทุกคนพร้อมฉีกยิ้มกว้าง “ลมเย็นดีรึเปล่าคะทุกคน~” “อ...เออ...คุณคาเรน น...นี่มัน…” แอธร่อนถามอย่างตะกุกตะกักด้วยเขาพูดอะไรไม่ค่อยออกจริง ๆ แต่คาเรนก็รู้ได้ว่าพวกเขาอยากรู้อะไรจึงตอบออกไปพร้อมยิ้มที่มุมปากราวกับไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร “มังกรน่ะค่ะ เอาไว้ใช้ไปใหนมาใหนก็สะดวกดี” “แต่เอาไปขี่เพื่อซื้อโดนัทนี่คงไม่มีใครทำนอกจากเธอแน่นอน” ลิลิธตอบพลางนอนแผ่ไปบนหลังของเจ้ามังกรตัวนั้น “ไม่เห็นจะเป็นไรเลย เน้อ~ กัลเดีย~” “แกว้ก!!!!!” เจ้าสิ่งที่คาเรนนั้นเรียกว่ามังกรมันร้องตอบรับ แต่ฟังยังไงเสียงของมันก็เหมือนนกยักษ์ซะมากกว่า ก่อนที่ลิลิธจะเอ่ยพร้อมกับทำหน้ายุ่งเล็กน้อย “เอาเถอะ แต่งวดนี้ขอให้แลนดิ้งแบบดี ๆ หน่อยก็แล้วกัน ขืนมาปล่อยทิ้งกลางอากาศแบบเมื่อตอนขามาพวกคนในแผนกของเธอได้ตายหมดแน่นอนเลย” “ฮะฮะฮะ” คาเรนหัวเราะรับในทันที ซึ่งสิ่งที่ลิลิธกล่าวนั้นดูจะเป็นการบอกให้ทุกคนทราบว่าคาเรนและลิลิธนั้นเดินทางจากนิวยอร์คมายังแกรนด์แคนย่อนนี่ได้อย่างไร และเหตุใดในตอนที่พวกเธอมานั้นจึงได้ร่วงมาจากท้องฟ้า “ว่าแต่ เจ้าพวกนั้นเป็นไงบ้างน่ะลูซี่” ลิลิธเอ่ยถามต่อด้วยความสงสัยทันทีเพราะเธอเชื่อว่าคาเรนคงจะไม่สามารถจัดการได้แน่ ๆ เพราะดันเกิดเรื่องอะไรแบบนี้เสียก่อน คาเรนนั่นบุยปากเล็กน้อยพร้อมกับตอบคาเรนไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก “หนีรอดไปได้น่ะ” ลิลิธที่นอนเอามือมาหนุนหัวก็เลิกคิ้วแล้วเอียงศีรษะรับเล็กน้อย เพราะมันไม่ผิดอย่างที่เธอคาดจริง ๆ ซึ่งเธอพอจะเดาต่อได้เลยว่าพวกนั้นคงบีบให้คาเรนต้องเลือกระหว่างจัดการพวกมันหรือมาช่วยพรรคพวกของตัวเอง ซึ่งด้วยนิสัยของคาเรน ณ เวลานี้นั้นอย่างไรเสียก็ต้องเลือกที่จะช่วยพรรคพวกอยู่แล้วเธอจึงไม่คิดจะกล่าวตำหนิอะไรคาเรน ด้วยตราปที่ยังมีชีวิตอยู่ยังมีเวลาอีกมากที่จะเล่นไล่จับกับพวกของกานอซซ่าได้ “ขอโทษนะลิลิธ อีกนิดเดียวแท้ ๆ” “ช่างเถอะ ๆ แบบนี้ก็ดีจะได้ล็อคคอเธอไปช่วยงานชั้นได้อีกนาน ๆ” ลิลิธตอบกลับพร้อมกับยิ้มร่าในขณะที่คาเรนได้แต่บุยปากด้วยความไม่ชอบใจนักที่ชีวิตต้องเผชิญเรื่องวุ่นวายไปอีกนาน ---------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:49:55

ความคิดเห็นที่ 17 วันที่ 23 ตุลาคม 2005 เวลา 10.00 น. “หลังจากภารกิจที่แกรนด์แคนย่อน พวกเราเจ้าหน้าที่ในแผนกสืบสวนพิเศษที่รอดมาได้พร้อมกับคุณลิลิธนั้น มาถึง FBI ประจำรัฐอาริโซน่าโดยสวัสดิภาพในเวลาประมาณหกนาฬิกาเศษของวันที่ 19 ตุลาคม 2005 เป็นการเดินทางที่ผมจะจำไปจนชั่วชีวิตเลยทีเดียว ไม่ใช่แค่เฉพาะพาหนะที่ท่านอาจจะหาที่ใดไม่ได้อีกแล้วในโลกเท่านั้น ทั้งยังความเร็วในการบินของมันที่แม้จะบอกว่าบินช้า ๆ แต่ลมที่พัดมานั้นหนาวจับจิตเสียจริง ๆ แต่ก็กลับมาอย่างปลอดภัยจนได้ซึ่งเมื่อกลับมาถึงพวกเราก็ต้องไปจัดการให้รายละเอียดของเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นซึ่งมีคำสั่งตรงจากเบื้องบนพร้อมคณะกรรมการมาสอบในวันนั้นเลย แต่กระนั้นดูท่าทางเบื้องบนจะไม่ได้ตั้งกรรมการมาเพื่อสอบพวกผมสักเท่าไหร่ เขาเน้นเอาข้อมูลจากคุณคาเรน และคุณลิลิธเสียมากกว่า ซึ่งแน่นอนว่าข้อมูลต่าง ๆ ล้วนเป็นข้อมูลปกปิดที่ผมเองก็ไม่ทราบว่าพวกเขาได้อะไรไปจากคุณคาเรนและคุณลิลิธบ้าง พวกผมกลับมาที่ FBI ที่นิวยอร์คในวันที่ 21 ตุลาคม 2005 ซึ่งคุณคาเรนและคุณลิลิธก็กลับมาในวันเดียวกันแค่คนละเวลาเท่านั้นซึ่งผมได้พบกับเธออีกครั้งในวันนั้น ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับที่พัก ทว่าในเช้าวันรุ่งขึ้น วันที่ 22 ตุลาคม 2005 นั้นคุณมอเฟียชได้แจ้งข่าวให้พวกเราทราบในสำนักงานว่าทางเบื้องบนสั่งยุบแผนกของพวกเรา เพราะสัตว์ประหลาดไม่มีอีกแล้ว มีเพียงผู้สร้างพวกมันที่เวลานี้เบื้องบนได้ให้หน่วยงานอื่นมารับหน้าที่แทน แผนกของพวกเราจึงไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป ทว่าเท่าที่ผมพยายามสืบด้วยตนเองในวันนั้นทำให้ผมทราบว่าผู้ที่จะเข้ามาดำเนินการในการตามล่าตัวกานอซซ่าและพรรคพวกนั้นคือคุณลิลิธและคุณคาเรน ซึ่งผมก็ยอมรับว่าเรื่องนี้ต้องใช้คนที่มีฝีมือแบบพวกเธอทั้งสองคนจริง ๆ เพราะเรื่องมันเหนือธรรมชาติไปมาก มากเสียจนขืนเอาคนธรรมดาแบบพวกผมไปทำคงมีแต่ทำให้งานล้มเหลวและต้องเสียกำลังคนไปโดยใช่เหตุแน่นอน ภายหลังมีคำสั่งยุบแผนกคุณคาเรนก็กลับที่พักไปและไม่ได้มาที่แผนกอีกเลยคงเพราะเธอไม่ได้มีข้าวของอะไรอยู่ในแผนกนี้ตั้งแต่ต้น ในวันนี้จึงมีเพียงผมและคนที่เหลือซึ่งมาเพื่อเก็บข้าวของแล้วกลับไปทำงานตามหน้าที่เดิมของตนเอง โดยผม คุณแอธร่อน และคุณดูลอน จะต้องกลับไปประจำตำแหน่งเดิมที่ MPDC ซึ่งมันก็เป็นงานเดิม ๆ ที่พวกผมเคยชิน ส่วนคุณมอเฟียชและคุณฟิลด์ซึ่งเป็น FBI อยู่แล้วนั้นก็ยังคงทำงานใน FBI เพียงแค่ย้ายไปรวมกับทีมงานอื่นและทำงานอื่นต่อไปเท่านั้น ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ซอกแซกถามอะไรมาก จริง ๆ งานใน FBI ครั้งนี้ก็เป็นเพียงการรวมกลุ่มแบบหลวม ๆ ตั้งแต่ต้น แต่คงเพราะผมนั้นคุ้ยเคยกับทั้งคุณแอธร่อน คุณดูลอน และคุณริชาร์ดที่ล่วงลับไปแล้ว ทำให้การทำงานดูจะราบรื่น ใจผมนั้นเสียดาบคุณลินดา ...ไม่สิ เอเรียล ผมว่าจริง ๆ เธอเป็นคนอัธยาศัยดีมาก แม้เธอจะบอกว่าทั้งหมดนั่นเธอแกล้งทำ แต่ผมกลับเชื่อมั่นอย่างประหลาดว่ายามที่เธออยู่กับคุณริชาร์ดและคุณคาเรน สิ่งที่เธอแสดงออกนั่นไม่ใช่การเสแสร้งแน่ ๆ มันดูจะเป็นธรรมชาติเสียจริง ๆ แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องมันจบไปแล้ว ผมคงต้องเตรียมตัวจากที่แห่งนี้ไปเพื่อทำงานของตนเองเสียที”                                                                                   สตีฟ เวสท์                                                             เจ้าหน้าที่ฝ่ายข้อมูลแผนกสืบสวนคดีพิเศษ FBI                                                                               23 ตุลาคม 2005   ------------------------- แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 23:51:32 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 23:51:11 จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:50:16

ความคิดเห็นที่ 18 วันที่ 25 ตุลาคม 2005 เวลา 10.14 น. คาเรนในชุดลูกไม้พร้อมเสื้อคลุมกระโปรงสั้นสีดำยืนสงบนิ่งอยู่ ณ สุสานแห่งหนึ่งในวอชิงตัน ดีซี เธอยืนอยู่หน้าสุสานของริชาร์ด เพื่อนร่วมงานที่ถูกเรียกว่า ‘คู่หู’ คนแรกในชีวิตของเธอ ซึ่งในวันที่จัดงานศพของริชาร์ดนั้นเธอไม่ได้มาร่วมงานด้วยเพราะเธอยังคงถูกเบื้องบนสอบรายละเอียดจึงทำให้เธอไม่สามารถปลีกตัวมาได้เลย หากแต่ภายในใจของเธอนั้นอยากจะได้กล่าวอะไรกับพ่อและแม่ของริชาร์ผู้ซึ่งต้องสูญเสียทั้งลูกสาวและลูกชายไปกับเรื่องนี้แถมลูกชายของพวกเขานั้นต้องมาเสียชีวิตเพราะปกป้องเธอด้วย แต่ก็ไม่มีโอกาสในวันนั้นเสียแล้ว เธอจึงคิดว่าบางทีเธอควรจะไปในวันนี้อย่างน้อยก็เป็นการแสดงความจริงใจที่มีอยู่ เธอค่อย ๆ นั่งยอง ๆ มองป้ายหลุมศพของริชาร์ดด้วยความรู้สึกเศร้าเสียใจ ไม่ใช่เพียงเพราะความรู้สึกผิดที่เธอเป็นผู้ที่ทำให้เขาเสียชีวิต แต่มีความรู้เศร้าด้วยเพราะเขาเป็นผู้ชายอีกคนที่เธอรู้สึกสนิทสนมด้วย ทั้งยังผจญอะไร ๆ มาด้วยกัน ถึงจะบอกว่าเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้น ๆ แต่มันก็มากพอสำหรับมิครภาพดี ๆ จนคาเรนอดที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ร่วงรินสู่พื้นดินได้ “เฮ้ ๆ อย่าบอกนะว่าหล่อนร้องไห้น่ะ” เสียงที่เธอคุ้นเคยทักออกมา ซึ่งคาเรนก็ค่อย ๆ หันไปเหลือบมองลิลิธในชุดเกาะอกสีแดงสดกางเกงขาวที่ยืนอยู่เบื้องหลังด้วยดวงตาที่แดงก่ำก่อนที่เธอจะหันกลับมามองป้ายสุสานของริชาร์ดแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา พร้อมทั้งตอบลิลิธออกไป “ก็จะร้องบ้างมันแปลกตรงใหนกัน” “น่ะ น่ะ น่ะ ใหนว่าไม่ได้คิดอะไรกับหมอนี่ไปไกลไงล่ะ” ลิลิธยังคงแหย่ต่อไปด้วยเพราะเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรกับการตายของมนุษย์เพียงคนเดียว อาจด้วยเธอนั้นอยู่มานานเห็นคนตายไปมากมายจนชาชินเสียแล้วก็ได้ เรียกว่าปลงกับชีวิตที่ไม่ว่าเป็นใครหรืออะไรสักวันก็ต้องพบจุดจบด้วยกันทั้งนั้น “ก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนี่นา ริชาร์ดเป็นแค่เพื่อนนั่นล่ะ แล้วมันก็น่าเศร้าออกที่ต้องเสียเพื่อนไปแบบนี้น่ะ” แปะ... มือของลิลิธนั้นวางที่ศีรษะของคาเรนก่อนที่จะลูบเบา ๆ สองสามครั้ง ซึ่งลิลิธนั้นไม่ได้กล่าวสิ่งใดเลยแม้แต่น้อยซึ่งคาเรนเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเช่นกันเพราะรู้ดีว่าลิลิธเองก็คิดประดิษฐ์คำเพื่อมาปลอบใจเธอกันเรื่องคนที่เสียชีวิตไม่ออกแน่นอน เธอจึงเอื้อมมือข้างหนึ่งของตนไปจับมือของลิลิธไว้ “ยังไม่สามสิบ...เดี๋ยวก็มีคนใหม่เข้ามาให้เธอแต่งงานได้นาลูซี่” คำพูดของลิลิธทำเอาคาเรนแทบจะหมดอารมณ์เศร้าหรืออารมณ์ซึ้งในน้ำใจของลิลิธไปเสียสิ้น ด้วยคำกล่าวของลิลิธมันดูเหมือนว่าจะกวนอารมณ์เธอซะมากกว่า ทำให้เธอบีบมือของลิลิธแล้วเอ่ยโต้กลับไปด้วยน้ำเสียงโมโหนิด ๆ “เธอนี่จะพยายามยั่วฉันให้ได้เลยรึไงกัน” ลิลิธยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะค่อย ๆ นั่งลงข้างคาเรนพร้อมทั้งเอ่ยต่อโดยไม่ได้สนใจว่าตอนนี้คาเรนเริ่มจะอารมณ์ไม่ดี “...พูดจริง ๆ นะ ชั้นว่าเธอกำลังจะได้เจอเนื้อคู่ในเร็ว ๆ วันนี่ล่ะ เจอแล้วอย่าทำตัวง้องแง้งใส่เขาก็แล้วกัน” “ใครกันน่ะ?” คาเรนหันไปมองลิลิธด้วยสีหน้าที่ดูงุนงง จะว่าไปเธอรู้สึกว่าลิลิธจะอหย่เธอเรื่องคนรักนี่บ่อยมาก มากจนเธอรู้สึกเริ่มแปลกใจว่าลิลิธไปเจอสิ่งใดหรืออะไรมากกันแน่ถึงได้ชอบกล่าวอะไรที่ดูเป็นปริศนาเช่นนี้ ด้านลิลิธที่เห็นสีหน้าคาเรนนั้นก็รีบลุกขึ้นพร้อมทั้งกระโดดถอยหลังเว้นระยะห่างออกจากคาเรนไปก่อนที่จะกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม “ถึงเวลาก็รู้เอง...เอ้า!! ไปกันได้ละ วันนี้ต้องถ่อไปเผชิญภัยหนาวกับพวกกานอซซ่าที่อลาสก้าเชียวนะยะ” “ที่เผชิญภัยหนาวน่ะมีแต่ชั้นมากกว่า” คาเรนลุกขึ้นพลางเอ่ยด้วยความรู้สึกว่าผู้ที่เดือดร้อนจริง ๆ น่าจะเป็นเธอด้วยลิลิธที่เป็นแวมไพร์เลือดแท้ดั้งเดิมนั้นไม่หวั่นไหวต่อสภาพอากาศที่ผิดปกติสักเท่าไหร่อยู่แล้ว แต่ตัวเธอที่เป็นมนุษย์นั้นออกจะเดือดร้อนกับมันมากกว่า “แล้ว...รู้สึกดีบ้างรึเปล่าล่ะ หลังจากได้ใช้พลังแยะ ๆ แบบนั้นน่ะ” ลิลิธที่ยืนเท้าเอวเอ่ยถามออกไป เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนคาเรนนั้นคงได้นอนพักยาวหลายวันด้วยเพราะการที่ใช้พลังมากเกินกว่าที่ร่างกายจะรับได้ หากแต่ในวันที่คาเรนตัดสินใจจะใช้พลังเพื่อต่อสู้นั้นเธอได้ปลดปล่อยพลังออกมาทั้งหมดนั้น คาเรนกลับดูไม่เป็นอะไรซ้ำยังดูแข็งแรงเสียด้วย คาเรนนั้นเอามือมาลูบปอยผมเล็กน้อยก่อนที่จะตอบลิลิธไปด้วยสีหน้าที่ดูหนักใจพอควร “ก็ดี...ใช้พลังออกมาแยะ ๆ ร่างกายจะได้ไม่รับภาระมากเท่าไหร่ สงสัยคราวนี้จะได้มีอายุยืนยาวนานกว่าทุกภพทุกชาติที่เคยไปเกิดมาแน่เลย” “ก็ดี...จะได้มีสามีมีลูกเป็นแม่บ้านแม่เรือนสักที” ลิลิธกล่าวพร้อมกับวิ่งหนีคาเรนไปทันทีเพราะรู้ว่าคาเรนนั้นต้องไม่ค่อยพอใจแน่ ๆ และตามคาดคาเรนนั้นก็วิ่งตามพร้อมกับโวยวายใส่ลิลิธที่ชอบแหยเธอกับเรื่องเนื้อคู่ ครอบครัวอะไรแบบนี้เสียจริง ๆ สำหรับคาเรนที่วิ่งไล่ตามลิลิธไปนั้นแม้ตัวเองจะรู้ว่าต้องเจอเรื่องวุ่นวายในอนาคตอีกมากมายนั้น ก็หาได้กังวลแต่อย่างใดด้วยอย่างน้อยเวลานี้เธอก็ได้อยู่กับลิลิธ สหายที่เธอรักและสนิทมากที่สุด แถมลิลิธคงพาให้เธอได้เจอกันคนอื่น ๆ ในอีกเร็ววัน ไม่เพียงเท่านั้นเพราะในยามนี้เธอมีจุดมุ่งหมายในชีวิตมากขึ้น นอกเหนือจากแค่อยู่เพื่อรอความตายเฉกเช่นแต่ก่อน ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะเป็นเพราะการตัดสินใจของเธอเอง หรือจะเป็นพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าที่จะให้เธอได้ไถ่บาปที่เคยทำไว้ก็ตามที ....ถ้านี่คือโชคชะตาแล้วล่ะก็ เธอก็พร้อมยอมรับโชคชะตานี้ และจะขอทำมันให้ดีที่สุด                                    ----------------------------------------End--------------------------------------                                             Next story go to Demon Slayer แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 23:53:51 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 23:53:31 จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:52:30

ความคิดเห็นที่ 19 ข้อมูลเพิ่มเติม 'ตอนที่ลิลิพูดถึงอามุโร่' อามุโร่ เรย์ เป็น ACE ไพล็อตในโลกของการ์ตูนเรื่อง GUNDAM ชายคนนี้เป็นมนุษย์ที่มีพลังจิต ซึ่งในโลกกันดั้มเรียกว่า Newtype ซึ่งพลังที่พวกนี้มีหลัก ๆ คือรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ซึ่งอามุโร่ก็ เป็นเช่นนั้นจนในเรื่องทหารฝ่ายศัตรูถึงกับกล่าวเกี่ยวกับความเก่งกาจของอามุโร่ว่าว่า "ไม่ทันได้ล็อคเป้าเขาก็หายไปจอมอนิเตอร์เสียแล้ว" 'ท่าของลิลิธในตอนนี้' 1. ZGMF-X20A Strike Freedom เป็นชื่อหุ่นยนต์ใน Gundam Seed ภาค Destiny ท่าที่ว่าก็ยังคงเป็น Full Burst เหมือนเดิมเพียงแต่เวอรชั่นนี้จะมีปืน(รวมดรากูน) มากถึง 12 กระบอก จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 00:24:24

ความคิดเห็นที่ 20 2. ท่าตอนที่ลิลิธใช้เผด็จศึก เหล่าเครูบิม และที่หลังจากนั้นอัลฮาซาร์ดพูดถึง นาโนฮะ นาโนฮะ เป็นตัวเอกจากเรื่อง Magical girl lyrical Nanoha เธอเป็นเด็กสาว ป.3 ที่บังเอิญเจอ กับยูโน่เด็กชายที่มาจากต่างมิติหร้อมกับอุปกรณ์เวทย์ ซึ่งเธอได้ใช้มันเพื่อเก็บกู้จูเวลซี้ด ที่เป็นสิ่งที่เป็นอันตรายต่อโลก สำหรับท่า Starlight Breaker นั้นเป็นท่าไม้ตายของเธอซึ่งเป็นท่าที่รวมพลังเวทย์รอบ ๆ ตัว แล้วยิงอันรุุนแรงใส่เป้าหมาย แต่ในเรื่องนี้นั้นเนื่องจากลิลิธลอกเลียนแบบมาใช้ และไม่ได้ใช้พลังของตัวเอง มันจึงไม่อลังการเท่าต้นฉบับนัก จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 00:31:29

ความคิดเห็นที่ 21 คลิปในตอนปิดท้าย จริง ๆ ต้องขอบคุณเพลง Something Missing ของ Michi จากเกม Bayonetta มาก ๆ ด้วยค่ะ เพราะเพลงนี้เพลงเดียวเลยที่ใช้ร่าง โครงเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นยันจบ เรียกว่าในซีรี่ส์นี้ตัวเองถือเอาเพลงนี้เป็นเพลง ประจำตัวคาเรนเลยก็ว่าได้ คงเพราะเนื้อหาของเพลงนี้มันคล้ายกับตัวคาเรนด้วยก็ว่าได้ อันนี้แบบมีภาพในเกมค่ะ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 00:35:01

ความคิดเห็นที่ 22 คุยกับผู้อ่านค่า \*0*/ จบแล้ว 1 เรื่อง~   โปรเจ็คเรื่องนี้เริ่มพิมพ์ครั้งแรกเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 2552 เสร็จเอาวันที่ 20 ธันวาคม 2553 เกือบ 1 ปีเลย แต่ถ้านับเวลาจริง ๆ คนเขียนอู้ไป 15 สัปดาห์ ตอนนับเวลายังงง ๆ ว่าเจ้าเวลา 15 สัปดาห์ที่ว่าตัวเองไปทำอะไรบ้างหว่า ต้องกราบขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน และคอมเม้นท์มาก ๆ ค่ะ (-/|\-) ยังไงก็ขอฝากผลงานเรื่องหน้า 'Demon Slayer' ที่จะเป็นเนื้อเรื่องฝั่งของเนื้อคู่คาเรนด้วยนะคะ -------------------------------------------------- ลูซี่เสียฟอร์มไปเลย อิตาลี-นิวยอร์คสายการบินปกติก็น่าจะ 6-7 ชั่วโมงค่ะ ถ้าบินเหมือนเครื่องบินรบ ยิ่งใช้เวลาน้อยค่ะ จากคุณ : scottie - จริง ๆ อีตามาลโลอยู่อาริโซน่าเท่านั้นเองล่ะค่ะ แต่แฟนคาเรนน่ะอยู่อิตาลี :D ------------------------------------------------- คนเขียนขยันจัง เลยเลือกอ่านเรื่องนี้ก่อน.. ลิลิธยังเท่ตามเคย จากคุณ : GTW - (-/|\-) ขอบคุณค่า ------------------------------------------------- ลิลิธ จะโหดไปไหม  555 จากคุณ : ruddy01 - เจ๊แกเลือดขึ้นหน้าโหดกว่านี้ก็มีค่ะ :D จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 00:39:36

ความคิดเห็นที่ 23 อ้าว แฟนคาเรนนี่ใคร มิคาเอลปล่าว อืม เขียนได้ไวมากค่ะ แถมเขียนหลายเรื่องพร้อมกันอีก โปรเจคท์อลังการงานสร้างจริงๆ :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 53 02:26:35

ความคิดเห็นที่ 24 อ้าวจบซะแล้ว จากคุณ : ruddy01 เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 53 10:23:32

ความคิดเห็นที่ 25 บทสุดท้ายที่ดุเดือดเลือดสาด และบทจบที่น่ารักๆประทับใจ กับลิลิธของผม ที่ดูเหมือนจะได้คาเรน มาเป็นคู่หูที่เหมาะสมกันที่สุดในโลกคู่หนึ่ง ^__^....... จากคุณ : แฟนคลับลิลิธ+คาเรน (GTW) เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 53 11:40:07

ความคิดเห็นที่ 26 ------------------------- อ้าว แฟนคาเรนนี่ใคร มิคาเอลปล่าว อืม เขียนได้ไวมากค่ะ แถมเขียนหลายเรื่องพร้อมกันอีก โปรเจคท์อลังการงานสร้างจริงๆ :) จากคุณ : scottie - มิคาเอลนั่นล่ะค่ะ ตอนนี้เจ้าตัวไปโผล่ในเรื่องเบลสซิ่งแล้ว แต่ในเดม่อนจะเป็นเรื่องของตัวเขาเองที่จะมาเชื่อมโยงหาคาเรนในตอนท้าย ๆ น่ะค่ะ -------------------------- อ้าวจบซะแล้ว จากคุณ : ruddy01 - =w=' รู้สึกสั้น ๆ นะคะ --------------------------- บทสุดท้ายที่ดุเดือดเลือดสาด และบทจบที่น่ารักๆประทับใจ กับลิลิธของผม ที่ดูเหมือนจะได้คาเรน มาเป็นคู่หูที่เหมาะสมกันที่สุดในโลกคู่หนึ่ง ^__^....... จากคุณ : แฟนคลับลิลิธ+คาเรน (GTW) - จะเป็นคู่ทะเลาะกันเสียมากกว่า :D จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 53 12:23:24