ตบมือในความมืด

ตบมือในความมืด



               ความมืด - เงียบสงัด -  คนเดียว -  หลอน หากสี่อย่างนี้มารวมกันคงทำให้หลายคน หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ไม่รู้ว่ามนุษย์เรียนรู้ความมืดตั้งแต่เมื่อไหร่? อาจก่อนยุคหินเก่าหรือเริ่มตั้งแต่โลกนี้รับรู้เสียงเต้นหัวใจของชนเผ่าดึกดำบรรพ์

               ผมเองเริ่มหัวใจเต้นระรัวครั้งอยู่ในความมืดตั้งแต่วัยเด็ก ทางเข้าบ้านผมเป็นทางเงียบไม่มีแสงไฟสักดวง เหตุจากเป็นห้องแถวซอมซ่อราวยี่สิบครัวเรือน เดินและเดิน พยายามคิดเรื่องอื่นๆ ที่ไม่ใช่เรื่องผี พยายามลืม พยายามไม่คิด แต่ทำไม่ได้

               แล้วมันก็ตามมาด้วยความหลอน....

               คุณลองนึกดู ซอยแคบๆ สองข้างทางเป็นตึกของร้านซ่อมรถที่เปิดแข่งกัน ไม่ใช่แค่แข่งกันเรื่องซ่อมรถ แถมยังแข่งกันเอารถที่ซ่อมไม่ได้เช่น ชนยับ ตายคาที่ รถเก่า มาจอดไว้ขนาบสองข้างทางเข้าบ้านผม เอาหละ – คราวนี้ยิ่งทำให้ความหลอนมากมายวิ่งเข้ามาในความคิด

               ในความมืดย่อมมีความสว่างอยู่เสมอ สว่างในที่นี้ไม่ใช่แสงไฟสว่างจ้ามากระจายความหลอน แต่เป็นความสว่างทางความคิด ผมชอบตบมือหรือร้องเพลงฮึมฮัม อย่างน้อยในความมืดก็ให้คนอื่นได้รู้ว่ายังมีผม ถ้ากลับบ้านกับพ่อแม่ก็ให้รู้ว่า ผมเริ่มกลัวน่ะ!!

               พ่อกับแม่จะหัวเราะและจูงมือผมอย่างรู้กัน

               พอโตขึ้นความกลัวในความมือลดทอนลง ตรงกันข้ามพฤติกรรมชอบร้องเพลงคนเดียว ตบมือคนเดียวกลับมาอีกครั้งตอนผมเครียดหนักๆ เครื่องหมายคำถามอุดตันในสมองเมื่อคิดงานไม่ออก ชีวิตถึงทางตันในบางเดือนเมื่อเงินขาดมือ

               นั่นหล่ะ จากแก้กลัวกลายเป็นแก้เครียด....

               บางครั้งการตบมือในความมืดมิด เสมือนการยืนยันว่ายังมีเราอยู่ ยิ่งมีเสียงตบมือตอบยิ่งอุ่นใจ ยิ่งมีเสียงตบจากหลายๆ มือยิ่งมั่นใจ

               ในสังคมที่หลายคนมองว่า มืดมิด แตกแยก ค่าครองชีพสูง ชีวิตทราม ขาดความดูแล เงินเป็นพระเจ้า ยาจกเกลื่อนเมือง การที่ใครคนนึงตบมือสักหนึ่งแปะ ทำให้อีกหลายคนอุ่นใจ แต่ถ้าหลายคนตบคนละแปะ ก็ทำให้อีกหลายชีวิตอุ่นใจ

               บนเส้นทางชีวิตบางทีเราไม่ได้ต้องการแค่กุมมือใครสักคนเดินไปสู่จุดหมาย แต่ยังต้องการเสียงตบมือจากอีกหลายคู่ในความมืด ให้รู้ว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยว

               มาเถอะหนุ่มสาวมาตบมือในความมืด...

จากคุณ	: ทรงคนอง1
เขียนเมื่อ	: 27 ธ.ค. 53 16:13:41