ความคิดเห็นที่ 1 == ความรู้สึกลึกๆภายในใจ ==                   ฉันนั่งฟังเพลงที่พี่เอกส่งมาให้...พี่เอกผู้ที่ยังไม่ยอมเปิดเผยตัวเอง                               “หลิง โบว์อยากฟังเพลงๆนึงอ่ะ ให้พี่คนที่ส่งเพลงให้หลิงเค้าโหลดให้ฟังหน่อยสิ” สาวน้อยเรียบร้อย น่ารัก ผู้เป็นเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้น “เว็บที่เค้าโหลดบ่อยๆโดนบล๊อกหมดเลยอ่ะ” เธอทำหน้าเศร้า                   “ได้สิ โบว์อยากฟังเพลงอะไรเหรอ....” ฉันเองก็มักจะขอเพลงที่ฉันอยากฟังจากเขาอยู่บ่อยๆ เขาเองก็ยังคงส่งเพลงเพราะๆมาให้ฉันฟังเสมอๆเช่นกัน                  - ขอเพลงอะไรก็ได้ฟังทุกเพลงเลย เป็นดีเจรึเปล่าคะเนี่ยะ –                  เขาตอบฉันว่า                  - ลักษณะจะเป็น เจดีย์ มากกว่า ดีเจ เหอๆ เอาเป็นว่าขอเพลงมาได้ จะหาให้ฟังละกันจ๊ะ – -------------------------                 ฉันกับพี่เอกจะโต้ตอบกันทางอีเมล์วันละหลายๆครั้ง                  - จะขอเพลงหรือว่าจะขอหนังเอาไว้ดูแก้เหงาก็ได้นะ เดี๋ยวจัดให้ -                    - ขอเพลง....ค่ะ แล้วก็อยากดูหนังเรื่อง......ด้วยค่ะ ขอบคุณน๊า ตกลงว่าจะไม่บอกจริงๆเหรอคะ ว่าเป็นใครอ่ะ –                 - เป็นใครเหรอ เอาเป็นว่าเป็นดีเจส่วนตัวของหลิงละกัน หุหุ  ส่วนเรื่องหนังที่หลิงขอมา ได้จ๊ะ แต่ว่าถ้าซื้อเป็นดีวีดีแล้วส่งไปให้ที่จีนเลยจะดีกว่านะ ถ้าพี่ส่งทางเมล์คงไม่ได้ ไฟล์ใหญ่มาก ถ้าส่งไปแล้วทำให้หลิงหายเหงาก็โอเคแล้ว อืม ถ้าอยากรู้ว่าเป็นใคร เดี๋ยวไว้บอกตอนหลิงเรียนจบละกันนะ ป.ล. ตั้งใจเรียนนะ รักษาสุขภาพด้วย ดีเจคนนี้คิดถึงเสมอ –                 - ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ หลิงอยากดูก็จริง แต่ถ้าลำบากขนาดนั้นก็อย่าดีกว่าค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ -                 - ไม่ลำบากจ๊ะ ไม่อยากให้หลิงเหงาน่ะ หาซื้อได้แล้วจะส่งไปให้นะ –                 ฉันได้อ่านสิ่งที่พี่เอกพิมพ์มา เขาย้ำหลายครั้งว่าไม่อยากให้ฉันเหงา เขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังเหงา เหมือนเป็นสิ่งที่ตอกย้ำลงไปในใจของฉัน                 ฉันปิดเครื่องคอมฯ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ และล้มตัวลงนอนบนเตียง ตอนนี้เกือบจะตีสามแล้ว ฉันมักจะนอนเป็นคนสุดท้ายเสมอ สาเหตุของการนอนไม่หลับในทุกๆคืน ฉันรู้ดีว่ามันมาจากอะไร?                 ฉันเปิดเพลงจากมือถือ...เปิดให้มันดังเบาๆข้างเตียง เพลงที่กำลังเล่นอยู่ตอนนี้ เป็นเพลงที่พี่เอกเพิ่งจะส่งให้ฉันฟังในวันนี้ มันเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ไทยเรื่องหนึ่ง ดนตรีช้าๆ เนื้อเพลงเศร้าๆ แต่ช่างไพเราะเหลือเกิน                “อยากเจอเธอเหลือเกิน...เพราะก่อนที่เราต้องเดินแยกทาง ฉันมีความคิดหลายๆอย่าง... หลายอย่างเหลือเกินที่ฉัน ไม่ได้พูดไป.....”                 ทุกๆเนื้อหาของบทเพลง ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงคนๆหนึ่ง....                 คนที่เคยทำให้ฉันมีความสุขมากในทุกๆวัน แต่ช่วงเวลาความสุขเหล่านั้นมันสั้นนัก เพราะคนๆเดียวกันนี้เอง กลับเป็นคนที่ทำให้ฉันต้องร้องไห้เสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เนิ่นนานมาจนถึงทุกวันนี้                 พี่เปา... เป็นคนเดียวที่ยังอยู่ลึกๆในใจ ฉันไม่รู้ว่าทำไม และเมื่อไหร่ ถึงจะลืมได้สักที ทั้งๆที่ฉันพยายามแล้ว ฉันเปิดตัวเองให้หลายๆคนเข้ามาพูดคุย ฉันพาตัวเองออกไปพบเจอสิ่งต่างๆ ต่อหน้าผู้คนมากมาย ฉันยังคงเฮฮา สนุกสนานกับเพื่อนๆ แต่พอฉันอยู่คนเดียว ฉันก็ยังโดดเดี่ยวอยู่ดี ต่อให้จะมีใครสักกี่คนที่เข้ามาพูดคุยกับฉัน แต่ลึกๆฉันก็ยังรู้สึกเหงา ฉันยังคงเสียใจ ยังคงร้องไห้ทุกๆคืนไม่ต่างจากเมื่อก่อน                 ถ้าคนเราสามารถสั่งการให้สมองลืมบางสิ่งบางอย่างได้ก็คงจะดี                 “ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้ เผื่อวันไหนเธอผ่านมา                 เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า..                 ยังมีคนนึงยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอ ตลอดมา...                 ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้ อาจไม่เห็นได้ด้วยตา                 ฉันได้ฝากเอาไว้ อยู่ใน -พื้นดิน-  และ  -ท้องฟ้า-                 มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า...ฉันยังรักเธอ”                 (เพลงความคิด / แสตมป์)                 ฉันรู้ว่ามันผิด ฉันรู้ว่ามันไม่ดี แต่ฉันคิดถึงเขาจริงๆ...                   ฉันข่มตาลง พร้อมๆกับน้ำตาที่เปรอะหมอน ฉันโอบกอดตัวเอง หวังว่านี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่ฉันจะร้องไห้จนหมดแรงและหลับไปอีกครั้ง... ------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 53 23:37:23

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)                    “คิดถึงน้องหลิงสุดพลังเลยอ่ะ ช่วงนี้หลิงใกล้สอบแล้วนี่นา พยายามเข้านะ สู้ๆ รักษาสุขภาพด้วย กินเยอะๆ นอนเยอะๆ พี่เพิ่งกลับจากร้อยเอ็ดน่ะ เดี๋ยวต้องแว๊บไปที่แบงค์อีก สลดมาก อยากนอน ง่วงอ่ะ”                    ข้อความของพี่หนึ่งปรากฏอยู่ในบล๊อกของฉัน                    “วันที่หลิงกลับพี่จะไปรับที่สุวรรณภูมินะ”                    ฉันลังเลใจเล็กน้อย จึงตัดสินใจที่จะเปิดโอกาสให้ตัวเองบ้าง                    “โอเคค่ะพี่หนึ่ง แล้วเจอกันนะคะ” -------------------------                    “พี่ส่งไฟล์เพลงมาให้นะจ๊ะ เป็นเสียงของพี่เอง ไว้ให้น้องฟังจ้า” พี่ต้นบอกกับฉัน                    ฉันเปิดฟังทันที                    “ฟ้าอาจจะพราก ให้เราจากกัน                    แต่ไม่มีวันพรากเธอนั้นจากใจฉันได้                    ฉันจะอยู่เพื่อรักเธอตลอดไป                    แม้สิ้นลมหายใจ รักเธอนิรันดร์”                   (เพลงรักเธอนิรันดร์/ศิรศักดิ์ )                    ต้นฉบับเพลงนี้เพราะอยู่แล้ว เสียงของพี่ต้นก็เพราะมากเช่นกัน...                    “เพราะจังเลยค่ะพี่ต้น ฟังอีกรอบดีกว่า” ฉันตอบเขาไป                    “น้องชอบ พี่ก็ดีใจจ้า” -------------------------                     “.....โอเคค่ะ แค่นี้นะคะ” ฉันพูดก่อนกดปุ่มวางสาย                    ก่อนจะสังเกตเห็นเพื่อนสนิทของฉันมองฉันอยู่ ในแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย                    “มีอะไรเหรอจ๊ะโบว์” ฉันถาม                    “เค้าถามหลิงจริงๆนะ หลิงชอบพี่ต้นเหรอ”                   “ทำไมถึงถามเนี่ยะ” ฉันถามเธอกลับอย่างอารมณ์ดี                    “ก็...เราเห็นหลิงคุยกับพี่เค้าทุกวันเลย” โบว์เงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อ “หลิงก็ไม่มีใคร พี่ต้นก็ไม่มีใคร ถ้าหลิงชอบพี่ต้น เค้าเชียร์เต็มที่เลย” โบว์ตอบอย่างน่ารัก                    “โหย...มันคุยกับพี่ต้นคนเดียวซะที่ไหนล่ะโบว์ พี่หนึ่งอ่ะ พี่เอกอีกนะ” ตาลเพื่อนสนิทจอมกวนพูดเสริมบทสนทนาของเราสองคน คาดว่าคงนั่งฟังมาตั้งแต่ต้น                    “อืม...........” ฉันลากเสียงยาว ก่อนจะตอบว่า “ไม่หรอก ไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหล่ะ”                    “อ่าว ทำไมล่ะ” โบว์ถามขึ้น                    “ก็...คุยเป็นพี่เป็นน้องจริงๆน่ะ เรายังไม่มีใครจริงๆ เหมือนที่โบว์พูดนั่นแหล่ะ”                   “แต่ชั้นเชียร์พี่หนึ่ง หนุ่มแบงค์หน้าใส กวนนิดๆ ดีกว่าแบบพี่ต้นนะ.... พี่ต้นดูแล้วออกแนวคุณชายมากเกินไป ยังกับเป็นพระเอกหลุดมากจากหนังรักเกาหลียังไงยังงั้นอ่ะ ฮ่าๆ” ตาลเสริม                   “ฮ่าๆ” ฉันกับโบว์หัวเราะสมทบ                   “ตาล ไม่ใช่แค่นิสัยนะ หน้าตาก็เหมือนดาราเกาหลีนะ หล๊อหล่ออ่า” โบว์รีบพูด                   “จ้าๆๆ หลิง...ชั้นว่านะ ที่โบว์มันเชียร์พี่ต้น ก็เพราะเหตุนี้แหล่ะ แกก็รู้ว่าโบว์มันคลั่งดาราเกาหลีขนาดไหน อิอิ”                     “ชั้นก็ว่างั้นอ่ะ ฮ่าๆๆ” ฉันหัวเราะร่า                   ฉันตอบเพื่อนสนิททั้งสองไปตามความจริง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่ต้น พี่หนึ่ง หรือคนอื่นๆ แต่สิ่งที่ฉันไม่ได้บอกไปคือ...สาเหตุที่แท้จริงว่าทำไมฉันถึงไม่ยอมเริ่มใหม่กับใคร                   ถ้าฉันตอบเพื่อนๆไปว่า – เพราะฉันยังลืมพี่เปาไม่ได้ - บทสนทนานี้จะยังคงเฮฮาแบบนี้อยู่อีกไหมนะ ------------------------- แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 53 23:42:23 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 53 23:37:41

ความคิดเห็นที่ 3 == พัสดุทางไกล ==                      “ตื่นนอนก็คิดถึงเข้านอนก็คิดถึง                      เฝ้าแต่รอวันที่จะลืมหน้าเธอ                      ฉันไม่เคยชินกับความเหงาที่ต้องเจอ                      เมื่อไม่มีเธอในวันนี้ ก็ไม่มีใคร                      (เพลง ไม่มีเธอไม่มีใคร / เอ๊ะ ศศิกานต์)”                      “ส่งเพลงมาให้ฟังจ้า อ๋อ... ใช่สิ พี่หาดีวีดีหนังภาคสองได้แล้วนะ แต่ภาคหนึ่งหายากมากเลย พี่ไปเดินหาที่โรบินสัน โลตัส คาร์ฟูล บิ๊กซี เซ็นทรัล แล้วก็ร้านซีดีอีกหลายแห่งในเมือง ก็ไม่เจอเลย ยังไงจะพยายามหาให้ได้เลยนะ” พี่เอกบอกฉัน                      “ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร จริงๆนะคะ พี่อย่าลำบากเลย หลิงเกรงใจค่ะ”                      “ไม่เป็นไร พี่ไม่ลำบากหรอก แค่มาบอกความคืบหน้าเฉยๆน่ะ วันนี้พี่โทรไปสั่งที่กรุงเทพแล้วล่ะ เขาบอกว่าน่าจะมีของนะ ยังไงเขาจะติดต่อมาใหม่ หนังเรื่องนี้หายากจ๊ะ”                      “ขอบคุณมากเลยนะคะ ลำบากพี่แท้ๆเลย”                      “ไม่เลยค่ะ จะเอาอะไรเพิ่มรึเปล่า พี่จะได้ส่งให้ทีเดียวจ๊ะ”                      “ไม่มีค่ะพี่ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว”                     “อยากกินพวกน้ำพริกรึเปล่า หลิงชอบทานของเผ็ดๆ อาหารที่จีนจืด หลิงคงอยากได้น้ำพริกนรกสักสองสามขวด”                      ฉันได้ยินอย่างนั้นก็เกิดอาการอยากได้น้ำพริกนรกมาทานที่นี่มาก อย่างที่พี่เอกบอกนั่นแหล่ะ อาหารที่จีนจืดมากสำหรับฉัน                      “แกๆ” ฉันเรียกยัยตาลกับยัยโบว์                      “หือ”                     “พวกแกอยากกินน้ำพริกนรกป่าว” ฉันหาแนวร่วม                      “อยากดิ ขาดแคลนรสชาติอาหารไทยมานานแล้ววุ้ย” ตาลรีบตอบทันควัน                     “พอดีพี่เอกเค้าจะส่งของมาให้ชั้นน่ะ เลยจะให้เค้าส่งน้ำพริกมาให้ด้วยเลย”                    “เอามาหลายๆแบบก็ได้นะหลิง แค่คิดก็อร่อยแล้ว เย้ๆๆ” โบว์พูดเสริม                    “โอเค งั้นชั้นบอกพี่เอกนะ” ------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 53 23:45:05

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ)                    วันถัดมา....                    “อะไรก็ได้ ให้ฉันทำอะไรก็ได้                    ขอแค่มีเธออยู่ข้างๆกาย แค่นั้นก็พอ                    ที่ไหนก็ได้ ฉันจะไปโดยไม่รั้งรอ                    ขอแค่มีเธออยู่ก็พอ แค่นั้นจริงๆ”                    (เพลง อะไรก็ได้ / โต๋ ศักดิ์สิทธิ์)                    “ส่งของให้แล้วนะ อีกประมาณสัปดาห์กว่าๆของคงถึง”  พี่เอกเมล์หาฉัน พร้อมเพลงหนึ่งเพลงเหมือนทุกครั้ง                    “รับทราบค่ะ ขอบคุณพี่มากๆเลยนะคะ เผื่อหลิงแล้วก็ยังมีเผื่อเพื่อนๆหลิงด้วย”                    “จ้า.... น่าจะเอามาม่าส่งไปให้สักลังนึง”                    “นั้นก็เกินไป หลิงคงได้กินมาม่าลังละพัน ฮ่าๆ ค่าขนส่งคงแพงได้อีก แค่นี้ก็ดีมากๆแล้วค่ะ ขอบคุณคุณพี่ดีเจมากๆเลยนะคะ ขอเพลงได้ แถมยังขอน้ำพริกได้ด้วย อิอิ”                    “จ้า ในกล่องพี่ใส่ถั่วไปให้ทานเล่นด้วยนะ จริงๆแล้วไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย แต่คนส่งเค้าหารายได้พิเศษ เชียร์ให้ซื้อชนิดเชียร์ลีดเดอร์ยังอาย บอกว่ามีที่เดียวในไทย อร่อยมากเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ และก็พรรณาโวหารอีกมากมากมาย ก็เลยช่วยเค้าซื้อน่ะ”                     “ขนาดนั้นเลยนะ ฮ่าๆ” -------------------------                     ใกล้เข้าสู่ช่วงสอบวัดระดับภาษาจีนสากล ฉันจะตื่นมาตอนเช้า และลุกขึ้นอ่านหนังสือทันที ฉันและเพื่อนๆไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยในช่วงนี้ เพราะทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเตรียมสอบครั้งสำคัญ                     “ตื่นเช้าอีกแล้วนะคะ” ตาลพูดขึ้น  “อ่านหนังสือขนาดนี้ กะว่าจะเอาคะแนนไปต่อโทเลยเหรอยะ”                     “เวอร์น่า ก็นะ สอบทั้งทีก็ต้องเอาจริงหน่อย ค่าสมัครสอบก็เป็นพันแล้ว ทำเป็นเล่นๆเสียดายตังค์แย่เลย” ฉันตอบตาลไป -------------------------                     หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป....                     “ (นักเรียน!) ” อาจารย์คนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาเรียกฉัน “ (เธอคือหลิง สัญชาติไทย ใช่ไหม) ”                     “ ( ใช่ค่ะ ) ” ฉันตอบอาจารย์ไป                     “ ( มีพัสดุส่งมาให้เธอจากประเทศไทย เข้าไปรับที่ห้องสำนักงานคณะชั้นสองได้เลยจ๊ะ) ”                     “ ( อ่อ โอเคค่ะอาจารย์ ขอบคุณมากนะคะ ) ”                    ฉันรีบเดินขึ้นไปรับกล่องพัสดุนั้น... -------------------------                     “นี่ไง ได้น้ำพริกมาแล้ว” ฉันชูกล่องให้เพื่อนๆดู ตอนนี้ฉันกับเพื่อนอยู่ภายในร้านอาหารหลังมหาลัย                      “แกะเลยๆ กินมื้อนี้เลยล่ะกัน”                      “ได้เลยๆ” ฉันรีบแกะกล่องอย่างตื่นเต้น...                     ภายในกล่องมีน้ำพริกทั้งหมด 6 กระปุก แผ่นดีวีดีหนังเรื่องที่ฉันอยากดู ถั่วปรุงรส... และฉันก็ต้องแปลกใจเมื่อได้เห็นสิ่งต่อไป                      มันคือหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่ฉันชอบอ่าน ชาเขียวยี่ห้อและรสโปรดของฉัน กับขนมรสช็อคโกแลตอีกหลายกล่อง...                      คนที่รู้ว่าฉันชอบสิ่งเหล่านี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้น คือ พี่เปา!!!                      “เฮ้ยๆ เป็นไรวะแก” ตาลถามฉัน                      ฉันหลุดออกจากภวังค์                      “อ่อๆ เปล่าอ่ะ แกเอาน้ำพริกไปสิ” ฉันทำเฉไฉและยื่นน้ำพริกให้ตาล                      “โหย จะกินอะไรก่อนดีเนี่ยะ มีทั้งน้ำพริกนรก น้ำพริกแมงดา น้ำพริกตาแดง น้ำพริก....”                      และฉันก็ไม่ได้ยินเสียงของตาลอีก ตอนนี้ในหัวของฉันกำลังอยู่กับประเด็นของการ์ตูน ชาเขียวและช็อคโกแลตนั่น พี่เอกไม่เคยรู้ว่าฉันชอบทานสิ่งของเหล่านี้แน่นอน และฉันเองก็ไม่เคยบอก คนเดียวที่รู้มีแค่พี่เปาจริงๆ                      การ์ตูนเรื่องนี้เขาจะเป็นคนซื้อให้ฉันทุกครั้งที่มีเล่มใหม่ออก ชาเขียวรสและยี่ห้อนี้เป็นสิ่งที่เขาจะซื้อมาให้ฉันทานทุกครั้งที่เจอกัน สรุปว่าฉันเข้าใจผิดมาโดยตลอด....อะไรกัน นี่ฉันคุยกับพี่เปามาเป็นเดือนๆแล้ว ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ยะ ความรู้สึกคุ่นเขืองเกิดขึ้นในใจ ------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 53 23:49:24

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน หายไปนานมากกกกกกกกเลย ความจริงจะลงหลายวันแล้วค่ะ แต่ไม่สะดวกมาลง ขอโทษด้วยนะคะ (-/\-) บทนี้คนที่คิดว่าหายไปก็กลับมาอีกแล้วค่ะ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 53 23:52:18

ความคิดเห็นที่ 6 ง่ะ พี่เปากลับมาได้ไงเนี่ย ยังคอยอ่านตามอยู่นะคะ จากคุณ : liewauan เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 53 14:45:20

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องนี้ไม่มีเจ้าชายจริงๆ... เพราะนางเอกทำตัวเป็นเจ้าหญิงที่เป็นศูนย์กลางของจักรวาล ก็ฉันยังรักคนหนึ่ง ฉันจึงกระจายความหวังไปยังอีกหลายๆคน ส่วนใครจะมารักฉันก็ช่างเถิด ฉันแค่พยายามเปิดใจ เพียงแต่ไม่มีใครมาแทนที่คนที่ฉันรัก ซึ่งเขามีเจ้าของอยู่แล้ว (เขารู้ ฉันรู้ เธอรู้ เรารู้กันทั้งสามคน ต่างพายเรือวนอยู่ในอ่าง ไม่มีใครลุกขึ้นมาปิดฉากรักสามเส้าให้จบแบบเด็ดขาดสักคน) แต่ที่รู้ๆ พักหลังหลิงทำตัวไม่น่ารัก คนเขียนดำเนินเรื่องเหมือนจะยกระดับ ให้หลิงมีคนมาสนใจมาก มีเสน่ห์มาก แต่เราอ่านแล้วกลับรู้สึกว่า ศักดิ์ศรีความเป็นผู้หญิง(ดีๆ)มันถดถอยด้อยค่า ลงไปยิ่งกว่าเดิมอีก (ตรงที่อยากได้อะไร ก็ให้ผู้ชายหามาให้ และยังให้ความหวังไปทั่วด้วย) ก็บ่นไปอย่างนั้น... ว่างก็แวะมาอ่าน + เม้นท์ให้ค่ะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 08:42:52

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคุณ liewauan ทีุ่เข้ามาติดตามอ่านนะคะ ขอบคุณคุณรุริกะเช่นกันค่ะ ที่เข้ามาอ่านและแสดงความเห็น ในส่วนครึ่งแรกนั้น เราว่าคุณแสดงความเห็นได้ถูกต้องพอสมควรค่ะ ในตอนนี้เมื่อมองกลับไปที่ตัวเองในวันนั้น ก็คือ รักคนนี้คนเดียว ทำใจให้รักคนอื่นไม่ได้ค่ะ เพียงแต่พยายามที่จะเปิดใจ เปิดโอกาสให้ตัวเอง แต่สรุปแล้วก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี ส่วนคนอื่นๆที่คุยกับเรา เขารู้นะคะ ว่าเรามีคนที่เรารักและตัดใจไม่ได้อยู่ (แต่ไม่ได้รู้รายละเอียด) เราคุยกันก็คุยเรื่องทั่วๆไป เราไม่เคยคุยไปในทางชู้สาว หรือให้ความหวัง ในเรื่องอาจจะไม่ได้ใส่รายละเอียดย่อย เพราะเราอาจจะคิดตื้นไป คิดว่ามันคงไม่สำคัญ ก็คือ ความสัมพันธ์ของเรากับพี่เอก เรากับพี่เอกสนิทกันมาก เรียกได้ว่าเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ และเขาไม่ได้คิดอะไรกับเราในทางชู้สาวอีกแล้ว เขาจีบคนอื่นยังมาปรึกษาเราเลย การส่งของให้กัน เป็นเรื่องปกติธรรมดามากๆของเรากับเขาค่ะ ไม่ใช่การอยากได้อะไรก็ให้ผู้ชายหามาให้ แต่สำหรับเราเขาเป็นเหมือนญาติของเรา ที่เราสนิทมากจนกล้าที่จะขอให้เขาส่งของมาให้ เพียงแต่เขามักจะแกล้งอำเราบ่อยๆ และเราก็คิดว่ามันเป็นมุขเดิมๆ ขอบคุณที่เม้นนะคะ ต่อไปเวลาเขียนเรื่องคงต้องระวังมากกว่านี้ เราจะพยายามเขียนรายละเอียดปลีกย่อย ที่มีผลต่อความรู้สึกของผู้อ่านนะคะ เราไม่คิดเลยว่าจะทำให้ผู้อ่าน อ่านแล้วเข้าใจไปในทางนั้นได้ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ผู้อ่านpantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 10:56:34

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องส่งของให้กัน เป็นเรื่องธรรมดาจริงๆค่ะ เราเคยส่งหนังสือให้คนรู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างนับพันคน หนึ่งในพันคนนั้น ตอบแทนเรา ด้วยการพิมพ์หนังสือให้มากกว่าสามพันเล่ม (จริงๆมีมิตรภาพแบบอื่นๆมากกว่านั้น ให้เล่าสามวันคงไ่ม่จบ ^^) เราว่าหลิงก็เป็นคนดีคนหนึ่ง เพียงแต่เอาชีวิตไปผูกไว้กับปมยุ่งๆ แล้วแทนที่จะแก้ให้หลุดเป็นเปลาะๆไป ก็กลับเอาปลายปมไปผูกไว้อีกที่ กลายเป็นกลุ่มด้ายพันกันไปมา พะรุงพะรัง นั่งรอลุ้นจนผ่านมา 24 ตอน นึกว่าจะคลี่คลาย กลับพันยุ่งขึ้นไปอีก เดิมที่เคยลุ้นว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป ก็เริ่มเนือยๆ อ่านเรื่อยๆ แล้วเมื่อไรจะจบนะนี่... แต่อย่าเพิ่งเลิกเขียนนะคะ เป็นแค่ความเห็นหนึ่งเท่านั้น เผื่อคุณจะนำไปปรับเนื้อหาหลังจากนี้ให้มีมิติอะไรเพิ่มขึ้นได้ด้วยค่ะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 12:22:06

ความคิดเห็นที่ 10 หายไปนานเลยนะคะ ทำเอาอึ้งตอนจบอีกแล้วค่ะ เมื่อพี่เปากลับมาอีกครั้ง รออ่านตอนต่อไปนะคะ แล้วก็ชอบความคิดเห็นของคุณรุริกะมากค่ะ จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 53 18:25:29

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 25 หายไปไหนแล้วคะ จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 53 08:26:09

ความคิดเห็นที่ 12 อัพใหม่แล้วนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10044388/W10044388.html ขอบคุณที่ติดตามอ่านเสมอนะคะ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 02:13:49