ความคิดเห็นที่ 1 5.รำดาบเสี่ยงตาย (ครึ่งหลัง) “เพราะท่านบอกว่าจะรำดาบกับข้าจนเพลงจบ และนี่ก็ยังไม่ได้ถึงครึ่งหนึ่งเลยนะขอรับ” น้ำเสียงมีแววตัดพ้อเล็กน้อย บุษบรรณหันมามองอย่างไม่เข้าใจ ชั่วเวลานั้นนายักจึงอาศัยช่องว่างวิ่งปรี่เข้ามา เมื่อหญิงสาวหันกลับไปก็พบว่านักรบจากผาจามรี เข้ามาเกือบประชิดตัวแล้ว   แต่หลังจากนั้นร่างเธอก็ลอยขึ้น ลอยจริงๆ เพราะโดนใครบางคนจับโยนจนลอยขึ้นสูงเพื่อให้พ้นจากระยะอันตราย ระหว่างที่พลิกกายอยู่กลางอากาศเธอเห็นเจ้าหัวรังนกยกเท้าถีบเปรี้ยงสวนเข้าไปที่หน้าของนายักจนมันปลิวกระเด็นไปล้มทับพวกเดียวกัน ก่อนที่ร่างเธอจะตกลงถึงพื้นบุษบรรณพลันรู้สึกว่ามีวายุเวทล้อมอยู่รอบกายทำให้ไม่เป็นอันตรายสักนิดเดียว “ทางขวาสองคนนะขอรับ” อารมันชี้บอกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวลงมายืนได้อย่างปลอดภัย จากนั้นรีบเบี่ยงกายออกมาให้พ้นรัศมีอาวุธของบุษบรรณ ลูกเผ่าของศนิกะกำดาบปรี่เข้ามาในทันใด ทว่าเพียงแค่ดาบแรกของบุษบรรณเท่านั้นเองเจ้าสองคนนั้นก็กระเด็นลอยหวือข้ามลานไปล้มทับโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่กลางงาน ส่วนอารมันคว้าเสื้อคลุมตัวใหญ่ของตนเองที่กองอยู่บนพื้นขึ้นเหวี่ยงคลุมนักรบเผ่าคูณที่กรูกันเข้ามาอีกทางหนึ่ง จากนั้นจึงฉวยโอกาสยันรวดเดียว ทั้งหมดจึงพร้อมใจสามัคคีล้มแอ้กกองบนพื้น ถึงตอนนี้นักรบที่จ่ออาวุธข้างคอของบาอินและบาลานก็ตัดสินใจปล่อยมือจากทั้งสอง เข้าร่วมช่วยพวกพ้องที่เหลือ บาลานกำลังจะวิ่งตามไปช่วย แต่กลับถูกบาอินรั้งเอาไว้ “ข้าว่าน้องเจ็ดไม่ต้องการเราหรอก” เป็นดั่งที่บาอินว่าเพราะชายนักรบจากเผ่าเวนไตยกับน้องสาวตนกำลังร่วมมือเล่นงานคนจากผาจามรีกันอย่างอยู่หมัด แม้อารมันจะไม่ได้แตะต้องด้ามอาวุธแม้แต่น้อย ตามกฎที่นักรบวางเอาไว้ แต่ทุกครั้งที่ใกล้จะจวนตัวจะต้องมีดาบของบุษบรรณขวางกั้นเอาไว้ หรือไม่ก็ยามเมื่อเทพนักรบสาวจอมลุยไม่ทันระวังตัว ก็จะมีอารมันคอยป้องกันให้ ดังนั้นเมื่อดูเผินๆ แล้วคล้ายทั้งคู่กำลังรำดาบร่วมกันปราบศัตรู เมื่อเห็นนักรบฝ่ายตนเสียทีให้แก่บุษบรรณและไอ้ตัวตลกนี่ ศนิกะชักเลือดขึ้นหน้าและแล้วเมื่อเขากล่าวเวทประโยคหนึ่งในมือจึงเรืองแสงสว่างนิดหนึ่ง และเมื่อแสงไฟนั้นดับลงจึงปรากฏด้ามขวานแห่งผาจามรี ศนิกะเล็งเป้าหมายไปที่อารมันอย่างโกรธแค้น หากก่อนที่ขวานมหากาฬจะได้ดื่มเลือดของเหยื่อผู้โชคร้าย เสียงตวาดดังขึ้นห้ามอย่างทันควัน “หยุดพอแค่นั้นเถิด! เจ้าเผ่าคารูณ ท่านอารมัน! ขอให้ท่านทั้งสองตัดสินกันในสนามประลองเพื่อเป็นเกียรติเผ่านักรบจะดีกว่า” เมื่อนั้นร่างสูงใหญ่ของบังสูรย์จึงปรากฏขึ้นบนเนินเตี้ยและค่อยๆ ก้าวเดินลงมาพร้อมกับชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลา ชนิดเห็นได้แต่ไกล...เสียงตวาดของหัวหน้านักรบได้ผล ศนิกะยอมวางอาวุธตน วาฬารีบวิ่งมาหาบุษบรรณ “บุษบรรณที่รักจ๋า บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ โดนกระทิงมันขวิดเอาหรือไม่  หือออ...” เขาลากเสียงยาว กางแขนออกทั้งสองข้างทำทีจะเดินเข้ามากอดเพื่อปลอบขวัญเสียดื้อๆ หากในมือทั้งสองข้างของหญิงสาวยังถือดาบอยู่ และไม่ต้องการการปลอบขวัญแต่อย่างใด จึงตวัดขึ้นมาขวางทาง เทพมังกรจึงชะงักฝีเท้าเอาไว้เพียงนั้น “ท่านศนิกะขอให้เลิกรากันเท่านี้เถิด แล้วข้าจะไม่เอาเรื่องทีท่านฝ่าฝืนกฎนำอาวุธเข้ามาในงานเลี้ยงของเผ่านักรบ” บังสูรย์เอ่ยช้าๆ เจ้าเผ่าคารูณหรี่ตามองอย่างเจ็บใจ หากที่สุดเขาก็ยินยอมมอบอาวุธตนให้กับบังสูรย์ และพยักหน้าให้ลูกเผ่าทำตาม ส่วนเจ้าเผ่าภูระก็เรียกให้เทพนักรบในสังกัดตนช่วยผู้บาดเจ็บออกไปจากบริเวณ พร้อมค้อมคำนับแสดงความขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ จากนั้นศนิกะจึงพาพรรคพวกร่วมสิบจากไป แม้บางคนต้องโดนหามหรือลากออกไปก็ตาม จากนั้นบังสูรย์หันมาทางนักรบจากเวนไตย “ข้าต้องขอบใจท่าน...อารมันแห่งเขาหิมวัต ไม่รู้ว่าข้าจักตอบแทนท่านอย่างไรดี?” แต่เมื่อฟังจบอารมันทำท่าขยาด ยกมือปฏิเสธยิกๆ “ความหวังดีของท่าน...ง่า...ขอโทษที่ต้องเสียมารยาทนะขอรับ ข้าขอไม่รับจะดีกว่า แล้วอีกอย่างหนึ่งถึงไม่มีข้าน่ะนะ ข้าว่าท่านมือปราบคงจัดการพวกกระทิงหมู่เมื่อครู่ไม่ยากหรอก” “พูดอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไร?” บุษบรรณตวาด ทำทีจะเข้ามาราวีต่อ จนอารมันต้องรีบกระโดดไปหลบอยู่หลังบังสูรย์  เจ้าเผ่าภูระมองน้องสาวด้วยสายตาตำหนิ แต่ก็ทำให้หญิงสาวหยุดการกระทำของตนในทันใด “บุษบรรณคราวนี้พี่ว่าเจ้าผิดนะ” น้องสาวอ้าปากค้าง ทำท่าจะเถียงแต่ฝ่ายพี่ชายชิงกล่าวออกมาก่อน “ท่านอารมันอยู่ในฐานะของพิรเทพ แม้จะไม่มีผลตัดสินแต่เขาก็อาจจะมีสิทธิเป็นหัวเหน้าเผ่านักรบ แต่แน่นอน...นั่นหลังจากที่เขาได้ครองตำแหน่งแล้ว หากในระหว่างนี้ เจ้าจะต้องให้เกียรติเขาเหมือนอย่างที่ให้พี่...เข้าใจนะ บาอินกับบาลานด้วย โดยเฉพาะเจ้าสองคนนี่มีอายุมากกว่าน้องเจ็ดตั้งหลายปี แต่กลับไม่ห้ามน้องนี่ มันน่าลงโทษเสียจริง” แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 53 18:30:04 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 18:22:45

ความคิดเห็นที่ 2 บาอินและบาลานคอตก แต่ก็รับโดยไม่เถียง “ส่วนท่าน...อาระ..” เสียงของบังสูรย์ขาดหายเมื่อหันกลับไปพบว่าชายหนุ่มจากผาครุฑได้อันตรธานไปเสียแล้ว...ไม่มีใครได้สังเกตว่าเขาได้โกยแน่บหายไปเมื่อใด บังสูรย์ขมวดคิ้วแต่ก็พลันขยับไหล่อย่างไม่คิดติดใจอะไร เขาเดินไปหยิบเสื้อขนแกะสีน้ำตาลที่กองขยุ้มอยู่บนพื้นสนามก่อนจะส่งให้กับน้องสาว “พรุ่งนี้ตอนเช้า เจ้าต้องเอาไปคืนท่านอารมันที่เรือนพัก” “หะ!” บุษบรรณตาโต แต่อีกฝ่ายไม่สนใจสั่งต่อด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดของหัวหน้าเผ่านักรบ “และอยู่ในสภาพดี!” แม้ในคราแรกหญิงสาวเหมือนจะทำท่าไม่ยอมรับในความผิด อ้าปากอยากจะเถียงกลับ ทว่าเมื่อได้คิดไตร่ตรองอีกครั้งจึงยอมรับเอาเสื้อขนแกะของอารมันมาถือไว้ในมืออย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อนั้นบาอินกับบาลานรีบออกตัวแทนน้องสาวและบอกว่านี่เป็นความคิดของพวกตน ไม่เกี่ยวกับบุษบรรณเลย เพราะเขาทั้งสองต้องการแก้มือกับอารมันในการประลองรอบบ่ายต่างหาก แต่บังสูรย์ก็ไม่รับฟังอันใดเสียแล้ว ดังนั้นบุษบรรณจึงกล่าวรับผิดแทนพี่ชายเองเพื่อไม่ให้เรื่องลุกลามใหญ่โต หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวจึงหอบเสื้อหนาๆ ของอารมันลงไปที่เรือนบริการ แล้วเอ่ยปากขอด้ายกับเข็ม “ไม่สบายหรือเปล่าขอรับ?” หัวหน้าคนรับใช้เอ่ยถามอย่างงุนงง ทว่าก็รีบหุบปากเพราะบุษบรรณหันมาทำวาวๆ ใส่ เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วเธอหันซ้ายหันขวาครู่หนึ่งก่อนจะเดินตรงไปยังชุดโต๊ะข้างหน้าต่างที่สว่างที่สุด ขยับเก้าอี้ ทรุดกายลงนั่ง แล้วหยิบเอาเสื้อตัวเขื่องมากองไว้บนโต๊ะแล้วหมุนๆ หาส่วนที่บาลานตัดหายไป ผ้าห่มหรือเสื้อกันแน่นี่...ขึ้นไปบนเขาหิมวัตคงจะหนาวไม่ใช่เล่น เธอคิดขณะที่สำรวจร่องรอยส่วนที่เสียหาย มันถูกแทงขาดทะลุขนาดเท่าฝ่ามือ หญิงสาวถอนใจยาว...ที่จริงแล้วแม้เธอจะแสดงท่ากระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ แต่ในใจลึกๆ นั้นก็รู้สึกผิดไม่น้อย ก็ดี...ที่เจ้าหัวรังนกนั่นไม่บาดเจ็บอะไรมาก...คิดแล้วก็น่าเจ็บใจไอ้วัวบ้า มันน่าจับมาตบสักสิบรอบ! แล้วท่านมือปราบนั่งลงซ่อมเสื้อของนักรบจากเวนไตยด้วยตนเองโดยไม่ได้ขอร้องให้ใครช่วยในเรือนพักจนดึก ไม่สนใจบรรดาเหล่าคนงานที่แอบมองดูด้วยความประหลาดใจแกมพิศวง มีบ้างที่จำได้ว่าเจ้าของเสื้อขนสัตว์นั้นเป็นใครเพราะบังเอิญอยู่บริเวณงานพิธีเปิดในช่วงที่เทพเวนไตยมาถึงพอดี ***** เมื่ออาทิตย์พ้นขอบฟ้าไม่นานบุษบรรณก็เดินลงมาจากป้อมนักล่า อากาศยามเช้าเย็นยะเยือกขณะที่เธอเอามือซุกอยู่ในเสื้อคลุมตัวหนา มือปราบหญิงเดินมาเรียกรถม้ารับจ้างเพราะไม่อยากรบกวนคนในป้อมด้วยในวันนี้เป็นวันแรกที่จะแข่งรอบแรก ดังนั้นทุกฝ่ายน่าจะมีงานล้นมือ ความจริงหากไม่ได้รับคำสั่งจากพี่ชายใหญ่ให้เอาเสื้อคลุมมาคืนอารมัน เธอก็ต้องรับหน้าที่ไปเชื้อเชิญท่านจ้าวตะวันออกมาสู่สนาม...แต่เมื่อเธอต้องไปหาอารมันแทน ซึ่งคงไม่ต้องแต่งองค์ทรงเครื่องมากนัก สาวนักรบจึงอยู่ในชุดปรกติ เออ...ดีเหมือนกัน... บุษบรรณบอกให้นายสารถีหยุดรถเมื่อถึงเรือนพักของอารมันซึ่งเป็นอาคารไม้สามชั้นขนาดใหญ่พอควร เพราะเปิดเป็นที่พักรวมกับนักรบระดับสามัญด้วยกัน ส่วนนักรบที่ได้รับสาส์นเชิญสีทองหรือเงินที่มีลำดับสูงกว่าอย่างศนิกะ ไปจนถึงจ้าวแดนตะวันออกจะได้รับเกียรติให้พักในบริเวณเขตที่พักของป้อมนักล่า ยามเฝ้าประตูงัวเงียมาปลดกลอนให้ แต่เมื่อเห็นแขกยามเช้ามันหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง “ท่านอารมัน...ไหนหรือขอรับ?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 18:28:45

ความคิดเห็นที่ 3 “ก็เจ้าหัวรัง....อ้อ...อืม...” บุษบรรณพลันนึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีโอกาสเห็นหน้าอารมันตอนไม่ได้สวมหน้ากากพญาครุฑ เธอนึกขึ้นอยู่พักหนึ่งก่อนจะอธิบายพร้อมทำท่าประกอบไปด้วย “คนที่ใส่หน้ากากนก หัวยุ่งๆ สูงประมาณ...” บุษบรรณชะงักมือที่กำลังจะยกขึ้นเหนือศีรษะตนคืบหนึ่งแต่หลังจากนั้นดูเหมือนจะเพิ่งนึกสิ่งใดได้จึงยกมือให้สูงขึ้นไปอีก คนเฝ้าประตูนึกอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้า และยิ้มจนเห็นฟันขาว “ง่า...เจ้าหนุ่มนั้นเอง เขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกขอรับ” เธอขมวดคิ้ว เอามือลง แล้วหยิบสาส์นขึ้นมาอ่านที่อยู่อีกครั้ง “เมื่อคืนเขาไม่ได้มาพักในเรือนนี้ขอรับ” อีกฝ่ายชี้แจง “อ้อ...” บุษบรรณลากเสียงยาวอย่างรู้ทัน เชอะ...ที่แท้ก็เป็นโรคบ้าหญิงแบบเดียวกับเจ้าหนอนเขียว “ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหลานชายหรือญาติกับเจ้าของโรงปักษาน่ะขอรับ ข้าเองก็ฟังไม่ถนัด สำเนียงพวกที่มาจาก ‘ผาสูง’ นี่ฟังยากจริงๆ ให้พักที่นี่สบายๆ ก็ไม่เอา บอกว่าจะไปพักในโรงเลี้ยงนกดีกว่า แปลก...” ว่าแล้วคนเฝ้าประตูก็เดินเลี่ยงออกมาที่ถนน ชี้นิ้วไปที่ปักษาคารที่อยู่ใกล้ๆ ***** ปักษาคารแห่งนั้นมีชื่อว่า โรงปักษาวลาหก เป็นโรงปักษาที่ใหญ่แห่งหนึ่งในทิศเหนือด้วยเป็นสาขาของโรงปักษาในสังกัดเสริวาตซึ่งเป็นโครงข่ายการส่งสาส์นจากท้องฟ้าที่ใหญ่ที่สุดในอุตราทิศ ด้วยมีลานปักษาสำหรับพญาคฤธรโดยเฉพาะแยกจากสดายุที่ตั้งอยู่ทิศตะวันออกของเมือง เพราะส่วนมากผู้ที่เดินทางโดยพญาคฤธรมักเป็นพ่อค้าหรือนภบาลรวมทั้งไม่ต้องการพิธีรีตองมากมายเพราะต้องการรักษาเวลา อีกทั้งพญาแร้งตามธรรมชาติมักจะดุร้ายจึงทำให้เปิดรวมพักร่วมกับสดายุไม่ได้ บุษบรรณเงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่อโรงปักษา พลางนึกสงสัยว่าวิหคเทพที่เธอเห็นอารมันบังคับมาเมื่อวานนี้คือสดายุแสนสง่าที่แท้แล้วถูกใช้งานเป็นวิหคของนภบาลเพื่อส่งสาส์นเท่านั้นหรือ น่าเสียดาย...หากไม่นับดวงตาที่ถูกกรีดบอดไปข้างหนึ่ง เมื่อพิจารณาจากขนาดรูปร่างและความสวยงามแล้วตาเดียวน่าจะเป็นถึงระดับ ธุวดารา นกศึกได้อย่างสบาย หญิงสาวตั้งใจจะเอื้อมมือเคาะห่วงที่อยู่หน้าประตูใหญ่...ใหญ่จริงๆ เพราะต้องเปิดให้วิหคเทพเดินผ่านเข้าออกได้ แต่ทันใดนั้นประตูกลับขยับเองโดยที่เธอไม่ต้องออกแรงอะไรเลย จากนั้นบุษบรรณเพียงผลักประตูเบาๆ จึงแทรกกายเข้ามาภายใน กลิ่นอับของรังนกที่ถูกทิ้งร้างเข้ามาเตะจมูกก่อน...หญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความพิศวงเพราะด้วยช่วงนี้เป็นช่วงงานพิรเทพ ปักษาคารน่าจะมีสินค้าผ่านเข้าออกอย่างคึกคักโดยเฉพาะอย่างยิ่งโรงปักษาอรัญวาที่มีชื่อเสียงในด้านความรวดเร็ว ทว่าตอนนี้ทั้งโรงปักษากลับมีเพียงพญาแร้งเพียงแค่สองสามตัว แต่ละตัวหลับสนิท...และถูกล่ามคอไว้กับเสาด้านในเพื่อไม่ให้จิกตีกันเอง แสงแดดอ่อนๆ ส่องมาตามช่องเปิดของหน้าต่างพอให้ความอบอุ่นแก่ภายในอาคาร แต่กระนั้นมันก็ยังหนาวอยู่ดี หญิงสาวยังต้องขยับเสื้อคลุมของตนเองเพื่อให้ความอบอุ่นมากกว่าเดิม เธอเดินไปช่องว่างตรงกลางลึกเข้าไปในโรงเลี้ยง ก็ยังไม่เห็นร่องรอยของอารมันหรือสดายุของเขา ในขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะเดินไปตามหาคนงานดีกว่า ฉับพลันเธอก็เหลือบไปเห็นทางแยกหนึ่งซึ่งต่อออกไปที่โรงปักษาอีกหลัง เธอจึงเดินไปตามทางนั้น โรงนี้ต่อเนื่องกับลานบิน...จึงไม่ค่อยอับนัก แต่ภายในหนาวยังกับอะไรดี! เพราะเป็นเรือนแรกที่ปะหน้ากับลมที่พัดมาจากเทือกเขาเทพเจ้า จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 18:32:44

ความคิดเห็นที่ 4 บุษบรรณหันขวับเมื่อได้ยินเสียงดังแผ่วๆ เป็นจังหวะมาจากกองฟางมุมห้อง เธอจึงค่อยๆ ย่องไปที่ต้นกำเนิดเสียง เงาตะคุ่มแลเหมือนกองฟางขนาดใหญ่นั้นคือสดายุตัวเขื่องที่มีรอยบากบนตาซ้ายกำลังหมอบหลับอยู่ และไม่ต้องถูกล่ามคอแบบเดียวกับพญาแร้ง เบื้องหลังนกยักษ์ มีห้องเล็กๆ ต่อไปอีก บานประตูปิดไม่สนิทเธอจึงเห็นหน้ากากพญาครุฑหลากสีอย่างเด่นชัด เพราะมันถูกแขวนไว้บนผนังพร้อมกับข้าวของต่างๆ ที่กองรวมกันไว้ในห้องที่ยื่นออกไปด้านหลังโรงรังและเมื่อไล่สายตาลงไป บุษบรรณจึงเห็นเจ้าของสดายุตาเดียวซุกร่างอยู่ในผ้าขนสัตว์ เขานอนบนฟูกที่เหล่านภบาลมักจะมีติดตัวเป็นประจำ อารมันนอนตะแคงข้างหันหลัง เธอจึงเพิ่งเข้าใจว่าเส้นผมแลประหลาดชี้โด่เด่ไปทั้งหัวคล้ายรังนกนั้นแท้จริงเป็นเพียงส่วนประกอบหนึ่งของหน้ากากพญาครุฑต่างหาก มิน่าเล่าจึงดูพิกลนัก...เพราะผู้ที่กำลังนอนหันหลังให้อยู่ในขณะนี้เป็นชายที่มีผมสีดำเข้ม ยาวระท้ายทอยลงมาเล็กน้อย แม้แลดูยุ่งเหยิงหากไม่ได้ดูผิดเพี้ยนเหมือนที่ปรากฏบนหน้ากาก บุษบรรณถอนใจยาวอย่างเอือมระอาในนิสัยประหลาดของคนประหลาดที่ไม่ยอมไปนอนที่พักอย่างสบายต้องมาขดตัวทนหนาวกับนกในโรงปักษา นิสัยช่างเหมือนกับ... ทันใดนั้นหญิงสาวชะงักฝีเท้าของตน เธอหันขวับมามองอารมันอีกครั้งคล้ายเพิ่งเคยเห็นอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก ตัดสินใจก้าวด้วยฝีเท้าเบายิ่ง ค่อยๆ เดินอ้อมหลังสดายุตรงไปยังห้องเล็กด้านหลัง เสี้ยวหน้าด้านข้างของชายหนุ่มไร้ร่องรอยลวดลายประหลาดของเผ่าเวนไตย...แต่แล้วในทันใดนั้นเองมือหนึ่งวางบนไหล่ของบุษบรรณเป็นเชิงห้าม “ขออภัยท่านหญิง แต่อย่าได้รบกวนตัวแทนจากเผ่าเวนไตยในเวลานี้เลย” บุษบรรณสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมา เธอหันขวับมาทางผู้ที่บังอาจขัดขวาง ตั้งใจจะอาละวาดแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เพราะอีกฝ่ายเป็นชายอาวุโสท่าทางภูมิฐาน และดูองอาจไม่ต่างไปจากเทพนักรบเลย จากอาการที่ตั้งใจจะเอาเรื่อง กลับเปลี่ยนเป็นเสียงถามเบาๆ แทน “อา...ขอโทษ...ท่านคือเจ้าของโรงปักษาหรือ?” ชายอาวุโสยิ้มพลางส่ายศีรษะ “ข้าน้อยเป็นเพียงบ่าวรับใช้ท่านอารมันขอรับ” หญิงสาวทำตาปริบๆ ด้วยความประหลาดใจ มองข้ารับใช้ที่ดูแล้วน่าจะเป็นมีฐานะสลับกับผู้ที่กำลังนอนหลับอยู่มากกว่า ไหนว่าเป็นแค่นักรบชั้นสามัญอย่างไรเล่า? “ข้าไม่ได้อยากรบกวนเขาหรอก” เธอแก้ตัว จากนั้นจึงยื่นห่อผ้าขนาดย่อมที่ภายในบรรจุเสื้อขนแกะของอารมัน “ข้าเอาเสื้อคลุมมาคืนเพื่อเป็นการขอขมาที่ได้เสียมารยาทกับเขาในงานเมื่อคืนนี้” อีกฝ่ายคล้ายไม่เชื่อคำพูดของเธอแม้แต่น้อย “ขอบคุณมากขอรับท่านหญิง เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่อุตส่าห์มาด้วยตนเอง แต่เรื่องเมื่อคืนนายน้อยไม่ได้คิดเคืองใดๆ เลยขอรับ  เพราะนายน้อยสมัครใจมาที่นี่เอง...ที่สำคัญท่านหญิงเป็นถึงเทพีแห่งทิศหนือ ถึงแม้ท่านหญิงจะดำรงตำแหน่งมือปราบเทวะ หากการเข้ามาหาบุรุษถึงในที่รโหฐานโดยลำพังและไม่มีกิจที่จำเป็นเห็นจะไม่เหมาะสมนะขอรับ ด้วยนายน้อยของข้าเองก็ยังไร้คู่และยังอยู่ในวัยฉกรรจ์ ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นนะขอรับ” น้ำเสียงเนินนาบคล้ายคนเฒ่าคนแก่กำลังอบรมหลานสาว ทำให้บุษบรรณเกิดความรู้สึกใหม่ขึ้นมาแทนที่... ใบหน้าแดงตั้งแต่หูถึงคอนั้นไม่ต่างไปจากบาเยนทร์ผู้เป็นพี่ชายเลย เป็นครั้งแรกที่เธอไม่อาจต่อคำใดๆ ได้ สุดท้ายเธอวางของโครมไว้ที่มือของชายอาวุโส แล้วเดินจ้ำๆ จากไปโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมาเลย เมื่อลับร่างหญิงสาวไปแล้ว ผู้ที่เหมือนนอนหลับในห้องข้างๆ จึงกล่าวขึ้น “ขอบคุณขอรับ ท่านเมธิน...” จากนั้นอารมันจึงขยับกายลุกขึ้น จึงผลักประตูออกมา “ข้าเผลอไปหน่อยที่ไม่ได้ร่ายวงมนตราทิ้งไว้” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 18:36:59

ความคิดเห็นที่ 5 น่าแปลกนักที่ท่าทีตัวแทนจากเวนไตยดูคล้ายกับเป็นคนละคน กระทั่งน้ำเสียงที่กล่าวก็ไม่ได้ฟังเพี้ยนไปจากภาษากลางเหมือนทุกครั้ง หากชายที่ถูกเรียกว่าเมธินส่ายศีรษะช้าๆ “นายน้อยขอรับ” เขากล่าว “บางเรื่อง...ท่านก็ไม่อาจปิดบังได้หมดหรอกขอรับ ทางที่ดีนายน้อยเตรียมรับมือกับท่านมือปราบยามโมโหจะดีกว่า” อารมันขมวดคิ้ว “ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรให้ท่านมือปราบต้องโกรธหรือโมโหมากมายอะไรนี่นา แล้วท่านหมายความว่าอย่างไรที่ว่า ข้าปิดบังอะไรหรือ?” เมื่อนั้นเมธินถึงกับหัวเราะ เขาไม่ได้ตอบคำถามเพียงแต่ยกมือขึ้นตบไหล่ชายหนุ่มปุๆ “แล้วข้าจะเอาใจช่วยให้ท่านผ่านการทดสอบด่านแรกในวันนี้นะขอรับ” ตัวแทนจากเผ่าเวนไตยขยับตัวอย่างไม่สบายใจ “ป่านนี้ท่านทันวาคงรู้เรื่องที่ข้าผ่านเข้าไปเป็นหนึ่งในพิรเทพแล้วสินะ” เมธินผงกศีรษะ “ขอรับ ท่านส่งสารมาแล้วว่าจะรอฟังข่าวที่วิหารไหม เพราะผาพญาครุฑไกลเกินไป” อารมันร้องหึในลำคอ “บอกหรือไม่ว่า มีเจ้าเผ่ามังกรกับจ้าวแดนตะวันออกผ่านเข้ามาด้วยน่ะ?” อีกฝ่ายผงกศีรษะ คนถามอ้าปากค้าง แล้วกล่าวเหมือนคนใจน้อย “ข้านึกว่าพวกท่านจะเป็นห่วงข้ามากกว่านี้เสียอีก บางครั้งข้าก็สงสัยจริงๆ นะว่าท่านยืนอยู่ข้างไหนกันแน่” ***** คุยกันท้ายบท: ที่มาของอารมันจะยิ่งทำให้งงมากขึ้นหรือไม่? ไม่เป็นไรค่ะ ต่อไปจะงงกว่านี้ (เฮ้ย!) คราวหน้าตอนที่ 6: สหายจำเป็น ซึ่งจะเริ่มวันแรกของการแข่งขันปัญจยุทธละ ปล.1: อาทิตย์หน้าหยุดยาวเลยค่ะ หากมีข้อสงสัยเราจะกลับมาตอบรวดยอดทีเดียวตอนหน้านะคะ ปล.2: บอกกล่าวล่วงหน้านิดหนึ่ง, ช่วงปลายปีนี้จนถึงกลางปีหน้า อาจมีการเปลี่ยนแปลงทางด้านการงานอาชีพแบบส้ม (ยักษ์) หล่นใส่ (สำหรับเรานะ คนอื่นอาจคิดว่าเป็นเรื่องจิ๊บๆ ก็ได้) ซึ่งส่งผลกระทบต่อการเขียนเรื่องของเรา...แง...ไม่เอาได้มั้ยง่า (T T) แล้วจะกลับมาคุยนะคะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 18:41:11

ความคิดเห็นที่ 6 อารมันเขียนยากกว่าชื่อเดิมต้องมาก เอาชื่อเดิมกลับมาเร็วๆนะครับ ไม่เห็นใจบุษบรรณบ้างเลยถ้าคิดว่า เป็นเรื่องล้อกันเล่น ถึงตายมาหลาย คนแล้วกับการมาล้อเล่นกับอารมณ์ คิดถึงของผู้หญิง ว่าแล้วก็หลับฝันแม้นๆต่อไป55555 จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 19:41:43

ความคิดเห็นที่ 7 อนุญาตเปลี่ยนบทสักเล็กน้อย..หมั่นใส้ "....บุษบรรณที่รักจ๋า บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ โดนกระทิงมันขวิดเอาหรือไม่  หือออ...” เขาลากเสียงยาว กางแขนออกทั้งสองข้าง ทำทีจะเดินเข้ามากอดเพื่อปลอบขวัญเสียดื้อๆ หากในมือทั้งสองข้างของหญิงสาวยังถือดาบอยู่ ดาบของบุษบรรณเลยแทงพรวดเข้าหัวใจของวาฬาทันที "โอ้ย..." ชายหนุ่มร้องได้คำเดียว ล้มลงขาดใจตาย <อยากมาจุ้นจ้านทำไม> จากคุณ : บุษบรรณแฟนคลับ (Psycho man) เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 20:31:39

ความคิดเห็นที่ 8 ส่วนอารมันคว้าเสื้อคลุมตัวใหญ่ของตนเองที่กองอยู่บนพื้นขึ้นเหวี่ยงคลุมนักรบเผ่า "คูณ" ที่กรูกันเข้ามาอีกทางหนึ่ง แล้วข้าจะไม่เอาเรื่อง"ที"ท่านฝ่าฝืนกฎนำอาวุธเข้ามาในงานเลี้ยงของเผ่านักรบ เราเคยทำงานอยู่กองบก. น่ะค่ะ Y_Y มันเลยติดเป็นนิสัย แม่หญิงบุษบรรณซ่อมเสื้อน่ารักจังเลย บทนี้มีหน้าแดงด้วย กิ๊ๆ... จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 20:56:18

ความคิดเห็นที่ 9 ในบรรดาผู้เข้าชิงทั้งหมด ก็เหลือแต่วาฬาแหละที่จะคบกันได้ ดังนั้น ต้องมีการเซ็นสัญญา ห้ามจีบ เข้าใจ๋ ไม่รู้ทำไม เห็นประโยคนี้แล้ว "ชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลา ชนิดเห็นได้แต่ไกล..." แอบคิดว่าตั้งใจเขียนให้แฟนคลับวาฬาชัดๆ (แววแห้วมันมาเห็นๆ แฟนคลับต้องขู่ไว้ก่อน) นายบ่าวพูดจามีลับลมคมใน หรือจะเป็นคนที่บุษบรรณรู้จักมาก่อน จะเป็นตัวเอกที่หายตัวไปก็คงไม่ใช่ นิสัยผิดกันเกิน สงสัยจะหมายถึงฐานะที่แท้จริง ต้องไม่ทำมะดา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 53 23:29:38

ความคิดเห็นที่ 10 ดูเหมือนกำลังถูกคนเขียนสับขาหลอกเอาอีกแล้ว ช่วงห้าปีที่หายไปนั้น คงถูกนำมาใช้อธิบายเรื่องต่างๆในภายหลัง ว่าแต่ตอนนี้กลับสนใจเรื่องของคนเขียนมากกว่าแฮะ จัดกระเป๋าเดินทาง ไปยาวเป็นอาทิตย์ งานกำลังจะมีการเปลี่ยนแปลง ส่งผลต่อการเขียนด้วย โอ้...จะตัดสินใจย้ายไปทำงานที่ ตปท. อย่างนั้นหรือครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 53 22:15:54

ความคิดเห็นที่ 11 อารมันเป็นใครกันแน่นะ ลึกลับเหลือเกิน อยากรู้เรื่องของพี่รัณด้วย ยังไงก็เอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 00:26:11