ความคิดเห็นที่ 1 7.พาฬปักษ์ (ครึ่งแรก) ในทีแรกบุษบรรณไม่รู้ว่าอารมันบินออกนอกเส้นทางเพราะถูกคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าบดบังทัศนียภาพการมองเห็น หากทว่าเมื่อได้ระยะหนึ่งเธอจึงรู้ตัว “จะไปไหน?” “กลัวหรือ?” คำตอบเช่นนี้เรียกว่าลองของ...ด้วยหญิงสาวทุบอึกไปที่ไหล่จนเขาร้องโอยจนได้ “ไปลดน้ำหนัก” คำตอบเช่นนี้ก็ยังไม่ให้ความกระจ่างอีกเช่นกัน “พูดอะไรให้มันรู้เรื่องหน่อยสิ” อีกฝ่ายชักโมโห ผู้บังคับนกถอนหายใจยาว ใช้มือข้างเดียวถือบังเหียนอีกมือหนึ่งชี้ไปทางหุบเขาหนึ่งที่มีควันลอยมาจางๆ พลางอธิบายช้าๆ แข่งกับสายลมหนาวที่พัดกรูเข้ามา “หากบินด้วยน้ำหนักขนาดนี้ เราไปถึงหุบเงาตอนกลางคืนแน่” เขาชี้แจง “อ้อ...ถึงได้รีบกันไปให้ทันและกลับมาก่อนพระอาทิตย์ตกสินะ แล้วท่านไม่กลัวหรือ?” บุษบรรณย้อนถาม อารมันพยักหน้าช้าๆ “กลัวสิ แต่การไปถึงก่อนก็ไม่ใช่ว่าจะดีนะ” ครั้นบุษบรรณย้อนถามว่าเป็นเพราะเหตุใดหากชายหนุ่มกลับไม่ยอมตอบ จู่ๆ เขาก็ลดระดับลง เลี้ยววกหายเข้าไปในหุบเขาที่เต็มไปด้วยกลุ่มควันสีเทา และยังมีกลิ่นเหม็นฉุน เขาบังคับนกตาเดียวให้บินเข้าไปในระหว่างช่องเขาแคบๆ อย่างชำนาญทั้งๆ ที่มีน้ำหนักถ่วงจนถึงขนาดนี้ จนแม้แต่บุษบรรณเองก็ยังนึกชมในใจ ชั่วครู่หนึ่งที่เธอคลับคล้ายคลับคลาว่าเธอเคยเกิดความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน... นานมาแล้ว อารมันเลือกหุบเขาแห่งหนึ่งที่มีควันน้อยที่สุด และเอาตาเดียวร่อนลง บรรยากาศโดยรอบร้อนขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ จนบุษบรรณต้องเอาผ้าพันคอออก แม้แต่ชายหนุ่มที่นำทางมาก็ยังต้องทิ้งเสื้อขนแกะเอาไว้บนหลังนกก่อนจะปลดบันไดเชือกและปีนลงมา ร่างสูงตรงของนักรบจากเผ่าเวนไตย เดินไปเดินมารอบแอ่งโคลนสีขุ่นคลั่ก พลางอังจมูกนิดหนึ่งขณะที่เขาทรุดกายลง...จากนั้นบุษบรรณได้ยินอารมันกล่าวเวทออกมาสักประโยคหลังจากนั้นแอ่งโคลนทั้งหมดจึงเรืองแสงสีฟ้าขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์... บุษบรรณแทบลงมาจากหลังนกไม่ทันเมื่อเห็นว่าจู่ๆ คนที่กำลังนั่งหันหลังให้ปลดหน้ากากพญาครุฑออก วางไว้ข้างตัว และใช้อีกมือหนึ่งยื่นเหนือแอ่งโคลนที่มีแสงสีฟ้าทะลุออกมา “ทำอะไรน่ะ ท่านอาระ...” หญิงสาวถามค้าง เมื่อเห็นว่าเจ้าหัวรังนกหันกลับมาเป็น... อืม...ท่านหน้าดำ... เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตกใจยิ่งกว่าเห็นผีของฝ่ายตรงข้าม เขาจึงรีบอธิบาย “เอาโคลนนี่ป้ายตามเนื้อตัว มันจะช่วยกลบกลิ่นทำให้เราดูไม่เหมือนอาหารมื้อใหญ่ของเหล่าฮังกายักษ์นะขอรับ ความจริงหากข้ารู้ว่าวันนี้จะไปที่หุบเงา ข้ากับตาเดียวคงมาเอาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” “ไอ้สีดำๆ นี่นะ? หือ...” เธอชะโงกหน้าเข้ามา ทำจมูกย่น “เหม็นจะตาย” เขาหัวเราะ “เออนั่นแหละ ใช่เลย” หลังจากนั้นอารมันก็ลุกขึ้นกวักมือเรียกสดายุของตน ซึ่งมันเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย อารมันจัดแจงถอดเกราะมังกรที่สวมอยู่บนร่างนก ท่าทางตัวมันเองก็ดีใจที่ได้ถอดเสื้อแสนหนักออกไปได้เสียที แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 54 21:57:40 แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 54 21:57:17 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 54 21:56:37

ความคิดเห็นที่ 2 “อย่าไปที่อื่นนะขอรับ มันอันตราย” อารมันตะโกนบอกบุษบรรณในระหว่างนั้นเขาพาวิหคเทพต้อนลงบ่อที่มีแสงสีฟ้าเรืองรอง อุณหภูมิที่แตกต่างกันสุดขั้วทำให้เกิดไอน้ำพุ่งขึ้นมาจากแอ่งดินโคลนสีดำนั้น เขาใช้เวลาพอควรในการชโลมสีใหม่ให้กับตาเดียว และแน่ใจว่าสีโคลนเหล่านั้นจะไม่เป็นอุปสรรคในการบิน เขาจึงจูงมันขึ้นมาจากบ่อ ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้กลายเป็นจุดสนใจของหญิงสาวไปโดยปริยาย เพราะบุษบรรณใช้เวลาไม่นานเลยในการละเลงสีใส่ตัวเอง และยังสนุกเสียด้วย จากนั้นเมื่อไม่มีอะไรทำจึงทรุดกายลงนั่งคอยคนอาบโคลนให้นกอย่างพิถีพิถันราวกับมันเป็นของสุดรักสุดหวง...เธอรู้ว่าชาวเทวะสามารถเลี้ยงสดายุได้คราวละหลายตัว หากมีทรัพย์ศฤงคารพอ บุษบรรณเท้าคางมองเจ้าของวิหคเทพตาพิการ ไม่ว่าอารมันจะทนเลี้ยงเจ้าตาเดียวนี้เพราะไม่มีปัญญาไปหาตัวใหม่มาแทนหรืออะไรก็ตามที ข้าเห็นจะต้องมองเจ้าหัวรังนกนี่ใหม่กระมัง... อารมันมองเห็นผู้ร่วมขบวนการนั่งรอด้วยใบหน้าดำปี๋...เห็นแต่ลูกกะตา “ท่านมือปราบช่างไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ” เขาชมพลางยิ้มจนเห็นแต่ฟันขาว ***** อารมันทิ้งเกราะมังกรไว้ที่หุบโคลนนี้ชั่วคราว โดยบอกว่าก่อนกลับจะแวะเอาไปคืนให้เจ้าเผ่าวาฬาเอง ยามเมื่อไร้เกราะมังกรถ่วงน้ำหนัก บุษบรรณจึงสัมผัสได้ทันทีว่ามันเร็วขึ้นเพียงไหน...เธอไม่มีสดายุเพราะเหตุผลส่วนตัว ด้วยเพราะเธอชมชอบที่จะได้กลิ่นต้นไม้ใบหญ้าและบรรยากาศที่เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ มากกว่าที่จะบินอยู่เหนือท้องฟ้าหากชื่มชมอะไรใกล้ๆ ไม่ได้สักอย่าง...หากไม่ได้เป็นมือปราบเทวะเธอเองก็ไม่คิดจะมีสดายุเหมือนกัน ความจริงจะเรียกว่าเป็นสดายุของเธอไม่ได้เพราะนกตัวนั้นเป็นของสหายเธอมาก่อน เมื่อคราวที่จอมเทพได้ทราบว่าสภามือปราบเขียนคำร้องให้บุษบรรณไปร่วมงานเมื่อสี่ปีก่อน ครานั้นจึงได้ส่งพญาคฤธรชื่อเวหา มาให้เธอเพื่อใช้ในการทำงานชั่วคราว และเธอจึงใช้มันในด้านการงานเท่านั้น จนเมื่อครึ่งปีที่ผ่านมานี้เองที่บุษบรรณพักงานมือปราบ เธอจึงเพิ่งคืนเวหาให้ท่านจอมเทพด้วยเพราะว่าพญาคฤธรตัวนี้เป็นของศิษย์เอกโลกาธิบดี รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส ท่านมือปราบมองทิวทัศน์เบื้องหน้า ริ้วหมอกบางๆ กำลังโรยตัวอยู่ระหว่างหุบเขา เหนือธารน้ำคดเคี้ยวที่ไหลผ่านมาตามเทือกเขาจ้าวบรรพตที่อยู่ทอดยาวต่อเนื่องไปจรดตะวันตก แม้บ้านเกิดอยู่ทางอุตราทิศแต่บุษบรรณกลับไม่ได้ใช้เวลาอยู่ในป้อมนักล่ามากนัก ในสมัยเด็กๆ เธอก็ต้องโดนบังคับให้มาศึกษาวิชาความรู้พื้นฐานที่สำนักหลวงในศิลาลัย จนอายุสิบห้าพี่ชายก็เรียกเข้าให้เข้าสังกัดด้วยเพราะเห็นว่าเธอสามารถฝึกเวทวิวัฒน์ติซึ่งน้อยรายนักจะทำได้ ปีเดียวกันนั้นเองเธอจึงได้ไปเยือนปราสาทจันทรคราสในฐานะเทพนักรบเป็นหนแรก ครั้นเมื่อคิดย้อนไปแล้วท่านมือปราบเองก็นึกขำในโชคชะตาด้วยผลงานชิ้นแรกคือ เปลี่ยนเจ้าพญาคฤธรตัวนี้ให้เป็นสดายุ...นอกจากนี้เธอยังได้พบกับรามิต ผู้เป็นศิษย์เอกจอมเทพ ป่านนี้แล้วเจ้าจะเป็นอย่างไรบ้าง? สบายดีหรือไม่? “ก่อนหน้านี้ที่ข้ายังเป็นนภบาล” เสียงของอารมันดังแทรกขึ้นมา ราวกับจะต่อความข้องใจของเธอ แต่ว่า... “ว่าอะไรนะ?” เธอตะโกนแข่งกับเสียงลม “ข้าบอกว่าตอนที่ข้าเป็นนภบาลที่ต้องเลือกเส้นทางบินให้สั้นที่สุดเพราะต้องรักษาเวลา บางครั้งก็ไม่สามารถเลี่ยงสถานที่อันตราย เป็นความบังเอิญที่โชคดีทำให้รู้ว่าพวกฮังกายักษ์ไม่ชอบกลิ่นโคลน” เขาอธิบาย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 54 22:00:00

ความคิดเห็นที่ 3 “ข้าก็เคยได้ยินเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ตอนที่ข้าติดอยู่ในหุบหมาป่า” บุษบรรณพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย “แต่ไม่นึกว่า หุบโคลนที่ว่านี้จะอยู่ใกล้ๆ เท่านี้เอง ว่าแต่ท่านรู้ได้อย่างไร?” อารมันอ้าปากค้างพลันนึกได้ว่าได้หลุดประโยคที่ไม่ควรกล่าวออกไป ทว่าก่อนจะที่เขาจะเปลี่ยนหัวเรื่อง สายตาก็พลันไปเห็นยอดเขาแหลมคมแห่งหนึ่ง มันแลดูแปลกประหลาด “ท่านมือปราบ เราถึงเขตฮังกาแล้ว” เขากล่าวและลดความเร็วลง ท่าทางก็ระมัดระวังมากกว่าเดิม หุบเงาเงียบเกินกว่าที่ควรจะเป็น... ในเมื่อก่อนหน้านี้มีวิหคเทพถึงสี่ตัวมาที่นี่เพื่อช่วงชิงไข่จากรังมันไม่ใช่หรือ? ดังนั้นตอนนี้น่าจะเป็นช่วงที่ฝูงฮังกาน่าจะวุ่นวายเป็นที่สุด เพราะไหนจะต้องขับไล่ผู้รุกรานแปลกถิ่น ปกป้องไข่ของตน และยังลูกๆ ที่ยังบินไม่เป็น แม้แต่บุษบรรณก็จับถึงความผิดปกติได้ เพราะพวกเขาไปพักที่แอ่งโคลนตั้งนาน จึงไม่มีทางที่จะมาเป็นฝ่ายแรก... “อารมัน” เธอเรียกชื่อของอีกฝ่ายเพื่อให้เขาระวังตัว ชายหนุ่มพยักหน้ารับ คล้ายเขาเองก็รู้สึกเช่นกัน แต่บุษบรรณก็อุ่นใจอย่างหนึ่งที่กลิ่นของโคลนจะไม่นำพาพวกดุร้ายเข้ามาโจมตี แต่เทพีแห่งอุตราทิศก็เตรียมพร้อมเสมอ เธอเบี่ยงเอาลูกศรมาพาดไว้ที่คันศร “ข้าเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่ช่วงนี้ฝูงฮังกาไม่ค่อยออกมาให้เห็น” เขากระซิบ แต่ไม่นึกว่าจะร้างเช่นนี้....เพราะบัดนี้ตามหน้าผาที่ควรจะเป็นรังนับสิบนับร้อยของฝูงฮังกายักษ์กลับมีแต่ซากกิ่งไม้และใบไม้ที่ถูกทิ้งร้าง ซากเน่าเหม็นที่แยกไม่ออกว่าเป็นเหยื่อที่นำมาทิ้งไว้หรือเจ้าของรังกันแน่ เศษเปลือกไข่กะเทาะออกมองเห็นตัวอ่อนที่ยังไม่ถึงเวลาฟักลอยอยู่ในน้ำเน่าและฝูงหนอนมหาศาล นี่ไม่ใช่การโจมตีที่เกิดจากนักรบบนหลังสดายุแน่...มันโหดเหี้ยมเกินไป อารมันคิด อะไรโจมตีพวกมัน? และพิรเทพทั้งสี่ที่ล่วงหน้ามาก่อนเขา หายไปไหนกันหมดแล้ว? ***** ทันใดนั้นเบื้องหน้าพวกเขาก็ถูกวัตถุที่มีขนาดใกล้เคียงกับสดายุพุ่งกระแทกโดยแรงหากไม่ใช่เพราะล่าสังหารทว่าโจมตีเพราะหวงอาณาเขต โดยเฉพาะอาณาเขตที่เพิ่งได้มาด้วยการรุกรานและแย่งชิง ด้วยขณะนี้มันพบแต่สิ่งแปลกปลอมที่ไม่ใช่อาหาร...มันจึงพยายามไล่ให้ออกนอกถิ่นของมันให้มากที่สุด แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับอารมันในการคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า “ท่านมือปราบก้มลง!” เพียงแค่อารมันกระตุกมือเพียงครั้งเดียว ความเร็วของนกก็แปรเปลี่ยน ที่บุษบรรณคิดว่าที่ผ่านมาเร็วแล้วคราวนี้ยิ่งกว่ามากนัก จากนั้นอารมันจงใจบังคับให้วิหคเทพบินไปตามโตรกผาแคบๆ ไม่ได้บินโผขึ้นด้านบนเพื่อหนีไปให้เร็วที่สุด และบุษบรรณเองก็เชื่อแน่ว่าด้วยความเร็วของสดายุตาเดียวตัวนี้ สามารถบินหนีจากอะไรก็ตามที่กำลังไล่หลังอยู่ แต่ชายหนุ่มก็วกกลับเข้ามาอีก เมื่อนั้นบุษบรรณจึงเห็นเต็มตาว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับอะไร... มันคืออีกา...ไม่สิ...อีกายักษ์ผสมกับค้างคาว ด้วยมันมีขนสีดำสนิทห่อหุ้มร่างกายมโหฬารของมันส่วนปีกสองข้างกลับเป็นพังพืดคล้ายพวกค้างคาวดวงตาสีแดงยาวรีของมันสะท้อนแสง...ไม่ใช่ฮังกาที่มีลำตัวอ้วนอุดมไปด้วยไขมัน “พาฬปักษ์!” บุษบรรณร้อง “ที่นี่ไม่ใช่เขตผาสูง...ไม่น่าจะใช่รังของมันนี่นา” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 54 22:03:54

ความคิดเห็นที่ 4 อารมันแค่นยิ้ม “อาจเป็นฝูงหลงถิ่น หรือไม่ก็กำลังหาที่ทำรังใหม่” แต่แล้วทันใดนั้นอารมันก็พบสิ่งที่เขาต้องการหา เทพเวนไตยให้สัญญาณนกตนเองก่อนที่พญาแร้งจะหุบปีกและพุ่งตัวลงตั้งฉากราวกับกำลังดิ่งพสุธา นกหน้าตาประหลาดตามหลังพวกเขามาเป็นพรวน ในจังหวะนั้นเอง บุษบรรณได้ยินเสียงพี่ชายตนเองดังก้องขึ้นด้านหน้า ทว่าไม่สามารถได้ยินหรือเห็นอย่างชัดเจนนักว่าผู้พูดตะโกนมาจากทิศทางใด “อย่าลดความเร็วลง อารมัน! ตรงเข้ามาในนี้เลย! พวกมันตามมาแล้ว” จากนั้นบังเกิดเสียงดังเปรี้ยง เธอรู้ว่ามีเวทบางอย่างพุ่งผ่านตัวพวกเขาไปอย่างฉิวเฉียด จากนั้นก็เป็นเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ของบรรดานกหมู่ที่ไล่หลังพวกเขามา และตามมาด้วยเสียงดังปังใหญ่คล้ายมีคนกำลังเลื่อนปิดผนังถ้ำด้วยกำลังมหาศาล แสงทั้งหมดดับวูบลงในทันใด บุษบรรณรู้ได้ในทันที...พวกเขาติดอยู่ในถ้ำกลางหุบเขาแล้ว ***** “พวกท่านมีใครเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ?” อารมันส่งเสียงถามก่อน คล้ายสายตาของชายหนุ่มชินกับความมืดได้ดีและเร็วกว่าบุษบรรณ  จากนั้นเธอจึงเห็นใครบางคนกำลังจุดไฟด้วยเชื้อเพลิงที่มีก็คือกระดูกที่กองระเกะระกะที่อยู่ด้านหลังจากนั้นแสงจากคบไฟจึงมากขึ้นตามลำดับ พวกเขาจึงเห็นสภาพของถ้ำหินเป็นครั้งแรก “สดายุของเจ้าบินเร็วมากทีเดียว พวกข้าแทบเปิดผนังให้ไม่ทัน” จากนั้นผู้พูดก็ก้าวเข้ามาในแสงสว่าง เขาคือผู้เดียวกับที่ตะโกนให้อารมันอย่าลดความเร็วลง “พี่ห้า!” บุษบรรณร้องขึ้นอย่างดีใจ พยายามจะลงจากหลังนกหากติดที่สายนิรภัย อารมันจึงเอี้ยวตัวมาช่วย หญิงสาวจึงกระโดดผึงลงมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องใช้บันไดให้เสียเวลา  เมื่อเธอเห็นสภาพของพี่ชายใกล้ๆ ถึงกับลืมตัวอุทานออกมา ส่วนบาเยนทร์มองสภาพน้องสาวกับชายหนุ่มที่กำลังปีนลงมาจากหลังนกจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เพราะเขาจำตาเดียวของอารมันได้เขาจึงร้องเรียกนักรบจากเวนไตยได้ทันการณ์ “ไปตกหล่มโคลนที่ไหนกันมาหือ?” แต่น้องสาวไม่ตอบคำถาม “พี่บาดเจ็บนี่เจ้าคะ เกิดอะไรขึ้นหรือ?” ก่อนที่บาเยนทร์จะอ้าปากตอบ อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลัง เขาคือผู้ที่เลื่อนเปิดปิดผนังทางเข้าออกด้วยพละกำลังมหาศาลนั่นเอง “พวกท่านมีใครฝึกเวทเวชรักษ์บ้างหรือไม่?” จากนั้นใบหน้าหินก็เดินเข้ามา เขาคือตัวแทนนักรบแห่งผาจามรี ตามเนื้อตัวและเสื้อผ้าต่างก็มีร่องรอยการต่อสู้ แต่มองแล้วนักรบเผ่าคารูณน่าจะอยู่ในสภาพดีกว่าบาเยนทร์ บุษบรรณขมวดคิ้วจึงถามว่ามีใครเป็นอะไรเช่นนั้นหรือ “เจ้าเผ่ามังกร...” หากคนตอบเป็นผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอนี่เอง จากนั้นเขาจึงสั่งสดายุของตนให้คอยอยู่ที่เดิม แล้วจึงเดินฝ่าความมืดเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำหินเหมือนเป็นเวลากลางวัน ***** คุยกันท้ายบท: วาฬาเดี้ยงเสียแล้วค่ะ, ดังนั้นถึงคราวอีตาอารมันต้องบู๊จริงๆ แล้วบ้างค่ะ, หลังจากปล่อยให้แสดงตลกหน้าม่านมานานละ เดี๋ยวก็รู้ว่าของจริงหรือของปลอม บ่นต่ออีกสักนิด:...ไปอยู่ที่ไหนไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา แต่ต้องปายยยยย << วันจันทร์ต้องกลับไปลุยต่อแล้วค่ะ เหวยยยย >> คิดในแง่ดี: ไม่ผอมคราวนี้จะไปผอมตอนไหนเนอะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 54 22:07:44

ความคิดเห็นที่ 5 ชอให้ลุยงานอย่างสนุกลุล่วงนะครับ ไหนๆก็หลบไม่พ้น ลุยกับมันเลย:) มาถึงตอนนี้เข้มข้นขึ้น อารมันก็เป็นจริงเป็นจังมากขึ้น แต่ที่แน่ๆบุษบรรณยังเป็นทีหนึ่งเหมือนเดิม:) จากคุณ : บุษบรรณแฟนคลับ (GTW) เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 54 09:11:13

ความคิดเห็นที่ 6 วาฬาแกล้งเดี้ยง ให้พระเอกได้แสดงฝีมือสินะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 54 09:35:10

ความคิดเห็นที่ 7 ขึ้นจ้ะ ขึ้น :] มาตามลุ้นตอนต่อไปด้วยใจระทึก, อารมันจะได้โชว์ฝีมือแล้ววว จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 54 13:11:21

ความคิดเห็นที่ 8 คุณแก้วสู้ๆ เย้ แกล้งหลอกตัวเองว่าไปเที่ยวสิครับ 555 ตกลงว่าจะคืนมาดเดิมให้ร้อยตำรวจเอกแล้วใช่ไหมครับ (ว่าจะไม่ทายแล้วเชียว แต่ก็อดใจไม่ได้) "แต่แล้วทันใดนั้นอารมันก็พบสิ่งที่เขาต้องการหา เทพเวนไตยให้สัญญาณนกตนเองก่อนที่พญาแร้งจะหุบปีกและพุ่งตัวลงตั้งฉากราวกับกำลังดิ่งพสุธา นกหน้าตาประหลาดตามหลังพวกเขามาเป็นพรวน" ตกลงเป็นแร้งปลอมตัวมาเหมือนกันใช่ไหมครับ สดายุตาเดียวตัวนี้น่ะ เป็นผลตกค้างจากการโดนศรหรือไงกัน สวัสดีปีใหม่ งานใหม่ บรรยากาศใหม่ แต่ใครๆ แถวนี้ ยังคงเป็นหน้าเก่า หน้าเดิม และรออ่านตอนต่อไปกันอยู่นะครับ มาอ่านเจอของคุณ ซาลาสซา ข้างล่าง ขนลุกซู่ขึ้นมาในทันใด OMG...ครุฑยุดนาค...บิงโก... แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 54 07:49:50 แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 54 23:39:16 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 54 23:03:09

ความคิดเห็นที่ 9 งือ ไอ้นกตาเดียวนี่มันคุ้นๆ นะ ใช่ปะ เงื่อนงำมันชักจะบ่งชี้มากไปแล้วนา ย้าก แกล้งวาฬา .. ต้องให้บุษบรรณเห็นใจหน่อยน้า ลป. เดินทางโดยสวัสดีภาพค่า ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 54 01:43:26

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา แต่บ้านเขาทำให้เราเปิดโลกกว้าง ไปไขว่คว้าให้เต็มที่ กลับมาอีกทีจะมีทุนมากกว่าเดิม สู้ๆ (ดีนะที่แค่ขึ้นรถไฟผิด ไม่ใช่ตกรถไฟขบวนสุดท้าย...) นี่ถ้าอารมัน คือ รามิต ที่ไปเรียนทางครุฑ เพื่อสู้กับทางนาคที่ท้ากันไว้ในภาค 2 ยิ่งเก็บงำความนี้ไว้นาน ท่าทางจะโดนมิใช่น้อยเมื่อความลับเผย ส่วนวาฬา ภาคโน้นก็เจ็บ ภาคนี้ก็เจ็บ แหม มีแต่บทเจ็บๆ จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 54 20:06:56

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านแล้วครับ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 15:48:23