ความคิดเห็นที่ 1 หลังพักฟื้นในโรงพยาบาลอีกสองอาทิตย์ ธีรเดชก็พาวิชุลดากลับบ้าน รถยนต์สีบรอนซ์จอดที่บาทวิถีหน้าบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง ตัวบ้านทาด้วยสีครีม ดูสว่างไสวภายใต้หลังคาสีแดงอิฐ โครงร่างของบ้านเป็นทรงยุโรป ร่มรื่นไปด้วยพืชพรรณหลากชนิด ลึกเข้าไปจากรั้วธรรมชาติที่ทำด้วยต้นโมกข์สีขาวบริสุทธิ์ จะพบกับสนามหญ้าสีเขียวอ่อนดูสดชื่นสบายตา ข้างตัวบ้านมีโต๊ะนั่งม้าหินเล็กๆ ตั้งใต้ร่มไม้ขนาดใหญ่ ภายในบ้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย พื้นบ้านถูกปูด้วยไม้อัดสีน้ำตาลเข้ม ผนังห้องถูกทาด้วยสีเหลืองครีมสีเข้มกว่าข้างนอกบ้านเล็กน้อย เมื่อลอดผ่านกำแพงทรงโค้ง จะพบห้องนั่งเล่นขนาดเล็ก พื้นห้องปูด้วยพรมขนสัตว์สีน้ำตาลอ่อน แม้ภายนอกตัวบ้านจะดูไม่ใหญ่มาก แต่การแบ่งสรรปันส่วนของพื้นที่ในบ้านทำให้บ้านดูกว้างขวางมากขึ้น ทุกอย่างแลดูเป็นระเบียบและสะอาดเรียบร้อย บ่งบอกว่าผู้อยู่อาศัยดูแลบ้านเป็นอย่างดีมากเพียงไร ปลายนิ้วของวิชุลดาแตะลงบนผนังบ้านสีครีมอ่อนช้าๆ ฝ่ามือสัมผัสได้ถึงความเย็นชืดจากพื้นผิวขรุขระของกำแพง ผิวกายรู้สึกได้ถึงสายลมอ่อนๆ พัดโชยผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดกว้าง ริมจมูกได้กลิ่นหอมบริสุทธิ์ของต้นไม้ภายนอกบ้านลอยมากระทบโสต หากหญิงสาวกลับยืนนิ่งอยู่กลางบ้าน ทอดสายตามองโดยรอบอย่างเหม่อลอย บ้านหลังนี้...คือบ้านของเธอกับเขา บ้าน...ที่ไม่รู้สึกคุ้นเคยเลยสักนิด นัยน์ตาที่เมื่อครู่ส่องประกายด้วยความตื่นเต้น บัดนี้ขุ่นมัวลงอย่างน่าใจหาย วิชุลดาอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่มากกว่า ถึงแม้จะต้องอยู่คนเดียวก็ตามที แต่ในช่วงเวลาแบบนี้เธอไม่อยากจะอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยอย่างนี้เท่าไหร่นัก ไม่ใช่ว่าวิชุลดาจะไม่ชอบที่นี่ ตรงกันข้าม เธอประทับใจบ้านหลังนี้มากกว่าที่คิดด้วยซ้ำ เพียงแต่ยังไม่รู้สึกว่าที่นี่คือสถานที่ของเธอ และวิชุลดาก็ยังอยากจะเก็บความทรงจำของบิดามารดาผู้ล่วงลับ ณ สถานที่ที่เป็นของเธอให้มากกว่านี้...อีกเพียงสักนิดก็ยังดี หากก็ได้แค่เพียงคิด...วิชุลดาทราบดีว่าเธอต้องทำใจเพื่ออยู่ที่นี่ให้ได้ “คิดอะไรอยู่เหรอ” แว่วเสียงกระซิบที่ริมหู ร่างอรชรพลันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากเรือนกายแข็งแกร่งที่กำลังโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง สัมผัสของธีรเดชช่วยผ่อนคลายความรู้สึกเหงาของเธอได้เล็กน้อย “เปล่า...วิไม่ได้คิดอะไร” หญิงสาวเลี่ยงคำตอบเสีย ไม่กล้าที่จะให้เขารับรู้ความนึกคิดภายใน และไม่กล้าจะเอาแต่ใจไปมากกว่านี้ วิชุลดารู้ว่าเธอโตแล้ว แต่งงานแล้ว และจะต้องปฎิบัติหน้าที่ที่ดีของภรรยาแล้ว อ้อมกอดของธีรเดชทวีความแนบแน่นมากขึ้น วิชุลดาหลับตาลงช้าๆ พิงศีรษะเข้ากับแผ่นอกกว้าง ปล่อยให้ความอบอุ่นของเขาซึมซาบเข้าสู่หัวใจ ----------------------- หลังอาบน้ำแต่งตัวใหม่เรียบร้อย คุณสามีก็พาเธอซ้อนจักรยานพาไปดูรอบหมู่บ้าน บอกว่าจะพาไปรู้จักกับคุณป้าสมพร “ป้าพรเป็นแม่บ้านที่เคยดูแลธีมาตั้งแต่เด็กๆ ธีเลือกซื้อบ้านที่หมู่บ้านนี้ก็เพราะอยู่ใกล้บ้านป้าเขาด้วย เวลาที่ธีไม่อยู่ ป้าพรจะได้ดูแลวิได้” วิชุลดายิ้มหวานให้เขา อดดีใจไม่ได้ที่สามีช่างเป็นผู้ชายที่เอาใจใส่ผู้หญิงเสียจริงๆ แต่ว่า ช่างแตกต่างกับนายก้างปลาทูชะมัด เธอไม่นึกว่านายก้างปลาทู:-)คนนั้นโตขึ้นมาแล้วจะดูดีขนาดนี้ ทำยังไงถึงเพิ่มเนื้อจากก้างปลาทูแห้งๆ ให้กลายเป็นกล้ามมัดๆ อย่างนี้ได้น้า...คุณภรรยาใช้นิ้วจิ้มแผ่นหลังหนากว้างของคุณสามีจึ๊กๆ แหม...อย่างนี้ค่อยน่ากอดหน่อย ถ้าเป็นแต่ก่อนกระดูกคงทิ่มตัวแย่ ธีรเดชหันหลังมาเพราะนึกว่าเธอเรียก “มีอะไรเหรอ” “มะ ไม่มีอะไรๆ” วิชุลดารีบยิ้มแหยบอกปฎิเสธ ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ...เรานี่ คิดอะไรอยู่น้อ ป้าสมพรเป็นผู้หญิงอายุประมาณห้าสิบกว่า รูปร่างค่อนข้างท้วมนิดหนึ่งตามประสาคนสูงอายุ ท่าทางดูใจดี ป้าพรยิ้มต้อนรับอย่างอบอุ่นเมื่อเห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรก วิชุลดาน้ำตาเกือบไหลเมื่อป้าพรสวมกอดเธออย่างอ่อนโยน อ้อมกอดของป้าคล้ายกับมารดาผู้ล่วงลับของเล็กน้อย ป้าสมพรมีลูกชายชื่อนาคิน อายุรุ่นราวคราวเดียวกับวิชุลดาและธีรเดช จากคำขอร้องของเธอ นาคินก็เลยเผานายปลาทูให้เธอฟัง “ไอ้คิน ช่วยเล่าอะไรดีๆ หน่อยนะ” คุณสามีที่กำลังตักน้ำแกงรีบดักคอเพื่อนเสียก่อน “คุณวิ ไอ้หมอนี่มันเที่ยวไปลากคนนู้นคนนี้ไปเล่นเกม จนทั้งหมู่บ้านติดเกมเหมือนไปกับมัน แล้วไอ้นี่ก็หัวหมอ ขายเกมส์ให้พวกเพื่อนบ้านอีก แผ่นลิขสิทธิ์ แผ่นผี :-)เอาหมด หากินกับเพื่อนบ้าน มันเลวไหมครับคุณวิ?” “ไอ้คิน! กูบอกให้พูดดีๆ หน่อย!” นาคินยังไม่ยอมเลิก “นอกจากจะขายเกมส์แล้ว ยังขายแผ่นโป๊อีก เอวงเอวี ประเทศไหนๆ มีหมด ขอให้บอกเหอะ :-)หามาได้ทั่วทุกสารทิศ ไอ้หมอนี่เป็นเจ้าพ่อแผ่นผีอยู่ในตลาดมืดเลยนะครับ!” คุณสามีแทบสะอึกที่ความลับถูกเปิดเผย วิชุลดาหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นธีรเดชทำหน้ากระอักกระอ่วนอย่างที่สุด อันที่จริงเธอไม่รู้หรอกว่าไอ้เอวงเอวีเนี่ยมันคืออะไร แต่ก็พอเดาได้ว่าคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จากนั้น มหกรรมการเผาก็เริ่มโหมกระหน่ำขึ้นทุกที ต่างคนต่างก็ขุดเอาสุดยอดของความลับมาเผากับจนหมดเปลือกอย่างไม่มีใครยอมแพ้ให้กัน เมาท์กระจายจนฟ้ามืดก็ยังไม่หมดเรื่องเม้าท์ โดยเฉพาะสองหนุ่มที่ดูเฮฮากว่าปกติ สงสัยเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่ป้าสมพรเอามาเสริมให้เป็นพิเศษละมั้ง เทศกาลเม้าท์แตกคงไม่ยอมหยุดง่ายๆ หากวิชุลดาไม่พูดขึ้นมาว่า... “คืนนี้วิขอค้างกับป้าพรนะ” แล้วเทศกาล ‘เม้าท์แตก’ ก็กลายเป็นเทศกาล ‘วงแตก’ แทน นายปลาทูของเธอวางแก้วน้ำลงกับพื้นโต๊ะโครม พื้นโต๊ะถึงกับสะเทือนนิดๆ วิชุลดาเหลือบตาไปมองสามีวูบหนึ่ง แล้วก็ต้องวกสายตากลับมาที่เดิมอย่างรวดเร็ว อื้อหือ...แค่มองหน้าก็เห็นไปถึงม้ามแล้ว อันที่จริงวิชุลดาก็สยองมาตั้งแต่ตอนที่ธีรเดชรีบร้อนพาเธอกลับบ้านแล้วล่ะ แถมบางทีแววตาของเขาก็บอกกับเธอชัดซะยิ่งกว่าชัด เสร็จแน่เลย วิเอ๊ย...คืนนี้ไม่รอดแน่ๆ “ธีลาเลยนะครับป้า” ธีรเดชลุกขึ้นยืนพรวด บอกลาทุกคนในวง ก่อนที่จะดึงข้อมือเล็กๆ ของเธอให้เดินตามเขาไป หนูน้อยหมวกแดงแทบจะปลิวไปกับแรงดึงของคุณหมาป่า เธอพยายามส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ทุกคน หากฝ่ายที่ได้รับสายตานั้นก็ได้แต่ยิ้มแหย โบกมือลา และอวยพรขอให้เธอโชคดี ขากลับ วิชุดลาต้องรีบเกาะหลังธีรเดชแน่นเหมือนแพนด้าเกาะต้นไผ่ เพราะคุณสามีปั่นจักรยานเร็วหวือ “ธีโกรธเหรอ?” หญิงสาวกระตุกเสื้อชายหนุ่มเป็นเชิงถามไถ่ หากฝ่ายตรงข้ามก็เงียบ...นิ่ง...ไม่ยอมตอบคำ และพอถึงบ้าน ร่างสูงก็ตวัดร่างเล็กขึ้นไปอุ้มทันที ซี้แน่...คราวนี้ไม่รอดแหงๆ วิชุลดารีบโอบรอบคอเขาไว้เพราะกลัวตก เพราะคุณสามีสาวเท้าเร็วเหลือเกิน ธีรเดชดูจะโมโหขึ้นมาจริงๆ เขาเดินดุ่มๆ เข้าไปในบ้าน ใช้เท้าเขี่ยประตูให้เปิดอย่างเสียไม่ได้ แล้วเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอน หญิงสาวเบิกตาโพลง ตาลีตาเหลือกหันซ้ายหันขวาพยายามเอาตัวรอด เอ้อ คะ คือว่า อย่างน้อยขออาบน้ำอีกสักห้ารอบ แล้วก็แปรงฟังอีกสักสิบรอบได้ไหมนี่? พอเปิดประตูผลัวะเข้าไปให้ห้องนอนได้ คุณสามีก็กดร่างบอบบางของเธอให้นอนราบลงกับเตียงโดยไม่รีรอ แล้วเคลื่อนร่างกำยำมาคร่อมเธออย่างรวดเร็ว กรี๊ด! แม่เจ้า ช่วยวิชุลดาด้วยย! แขนสองข้างถูกฝ่ามือแข็งแกร่งกดแน่นให้วางราบลงกับเตียง แม้จะพยายามยกขึ้นหากก็ยิ่งถูกกดลงไปหนักกว่าเดิม ธีรเดชโน้มใบหน้าคมคายราวรูปสลักเข้ามาประชิด ใกล้เสียจนปลายจมูกสัมผัสกัน ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้หญิงสาวหายใจติดขัด หัวใจของเต้นแรงราวกับกลองเพล “ธี...วิยังไม่ ” เธอพึมพำได้เพียงเท่านั้น เขาก็ชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน “รู้ไหม ทำไมธีถึงโกรธ?” นิ้วเรียวยาวของเขายื่นมาแตะเบาๆ ที่เรียวปากหยักสวยของตัวเอง ทาบเบาๆ ที่เรียวปากสีสดของเธอ คลอเคลียไปตามขอบเรียวปากของหญิงสาว ปิดท้ายด้วยการสัมผัสเปลือกด้านในของริมฝีปากอย่างยั่วเย้า “ไม่อยากนอนกับธีขนาดนั้นเลยเหรอ?” ธีรเดชกระซิบถามอีกครั้ง ประโยคที่ชัดเจนอย่างยิ่งของเขาทำให้วิชุลดาต้องหน้าร้อนวาบ หัวใจเต้นระทึกจนแทบจะหลุดออกมา “ไม่ใช่อย่างนั้น....วิ...วิ” วิชุลดาอึกอัก ไม่รู้จะปฎิเสธคนตรงหน้าอย่างไร “วิรู้ไหมว่าธีเหนื่อยมาก ธีไม่ได้นอนมาสามคืนเต็มๆ เพื่อให้วันนี้ธีว่างพอที่จะอยู่กับวิทั้งวัน” “ธี...” วิชุลดาเสียงอ่อนลงทุกที เธอพอจะทราบดีว่าช่วงนี้งานเขาหนักมาก แต่เขาก็ยังสละเวลางานมาอยู่กับเธอ มือเล็กนุ่มนิ่มเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าร้อนๆ ของเขาอย่างแผ่วเบา “แล้ววันนี้วิก็หนีธี” ธีรเดชยกมือของเธอมาจุมพิตที่ใจกลางฝ่ามือเบาๆ “วิใจร้าย คิดถึงธีบ้างได้ไหม...คิดถึงหัวใจธีบ้างได้ไหม” โอย...นายปลาทูบ้า! วิชุลดาโอดครวญในใจ อย่ามาอ้อนด้วยนัยน์ตาพราวระยับอย่างนั้นได้ไหม เธอกำลังจะละลายแล้ววว... นัยน์ตาของธีรเดชขุ่นมัวด้วยอารมณ์พิศวาส ร่างหนาพลันทิ้งตัวลงมาทาบทับกับเรือนร่างของเธอทั่วทุกสัดส่วน  ตั้งแต่อกกว้างกำยำ หน้าท้องแข็งแกร่ง ลงเรื่อยไปถึงท่อนขาแข็งแรงที่กำลังเกาะเกี่ยวท่อนขาเรียวของเธอ สัมผัสร้อนผ่าวจากเรือนร่างสามีจุดเพลิงปราถนาให้วิชุลดาทันที “ธี...” วิชุลดาเรียกธีรเดชราวละเมอ ระหว่างที่ใบหน้าสากระคายซุกไซร้ลงบนลำคอหอมกรุ่นของเธอ “ให้ธีเถอะ...” ริมฝีปากหนากระซิบแนบริมฝีปากบาง จุมพิตร้อนแรงของเขาเผาไหม้เธอให้ลุกเป็นไฟในพริบตา วิชุลดาหมดสิ้นเรี่ยวแรงขัดขืน แอ่นกายขึ้นรับสัมผัสของเขา รับรู้เพียงสัมผัสจากมือสากระคายที่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ความร้อนแล่นปราดไปทั่วร่าง มือคว้าผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อลดความรัญจวนที่กำลังเกิดขึ้น ความปรารถนาถูกจุดให้เพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง กริ๊งง... สองร่างสะดุ้งเฮือก ธีรเดชที่สติกลับมาก่อนต้องขมวดคิ้วมุ่น ยันร่างให้ห่างจากร่างของวิชุลดาเล็กน้อย สองตาพยายามมองหาที่มาของเสียงอย่างเอาเป็นเอาตาย วิชุลดาที่สติกลับมาทีหลังต้องหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ กระถดตัวออกจากร่างสูงโดยไม่รีรอ ธีรเดชที่เห็นภรรยาหนีรอดไปได้แล้วก็ยิ่งหัวเสีย รีบคว้าโทรศัพท์ที่เพิ่งหาเจอมารับอย่างเสียมิได้ แต่ถึงแม้จะหงุดหงิดเพียงไหน เขาก็ยังรับโทรศัพท์ด้วยความสุภาพ “สวัสดีครับ ครับ ใช่ครับ เดี๋ยวนี้เลยเหรอครับ อีกสักสิบห้านาที ไม่สิ สักครึ่งชั่วโมงได้ไหมครับ ไม่ได้เลยเหรอครับ ครับ เข้าใจครับ จะจัดการให้ครับ” ระหว่างที่กำลังกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ คุณสามีก็ต้องมองคุณภรรยาที่รีบกระโดดลงจากเตียงตาละห้อย “มะ มีงานเข้ามาเหรอ?” หลังเห็นสามีวางสายเรียบร้อยแล้ว วิชุลดาก็เอ่ยถามตะกุกตะกัก พวงแก้มขาวนวลยังปรากฎสีแดงระเรื่อ “อื้อ” ธีรเดชยกมือมาขยี้หัวตัวเองอย่างเซ็งๆ สะบัดศีรษะสองสามทีเป็นการปลุกสติที่หลุดไปเมื่อครู่ให้กลับคืนมาอย่างสมบูรณ์ “แล้ว...แล้ว...ธีต้องออกไปข้างนอกเหรอ?” “ทำที่บ้าน ส่งทางเนตได้น่ะ” สีหน้าของธีรเดชบูดเหมือนโดนบังคับให้กินปลากระป๋องหมดอายุ เขาคว้าโน้ตบุ้คมาเปิดเครื่อง วางโต๊ะพับเล็กๆ ลงบนเตียง แล้ววางโน้ตบุ๊คลงบนนั้น “มานี่เร็ว” ธีรเดชเปลี่ยนมายิ้มให้เธอแล้ว เขาตบมือลงบนเตียงเป็นสัญญาณว่าให้เธอมานอนข้างๆ แม้จะยังไม่ค่อยไว้ใจสามีเท่าใดนัก แต่วิชุลดาก็คลานกระดึ๊บๆ เข้าหาเขาอย่างว่าง่าย หญิงสาวเอียงศีรษะมองหน้าเคร่งเครียดของเขา ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังระรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ด ธีรเดชชะงักมือ เมื่อวิชุลดานอนลงบนตักเขาอย่างออดอ้อน “วิขอโทษ....” ใบหน้าของวิชุลดาแดงซ่านอย่างเก้อเขิน เธอไม่รู้ว่าธีรเดชจะหายโกรธเหรือเปล่าถ้าเธออ้อนเขาแบบนี้ แต่วิธีนี้ได้ผลเป็นประจำเมื่อเธอใช้กับบิดา “คือ...วิไม่ได้รังเกียจธีนะ วิแค่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อม ธีเข้าใจวิหรือเปล่า ความรู้สึกของวิตอนนี้ยังเป็นเด็กมัธยมคนเดิม คนที่ยังทะเลาะกับนายก้างปลาทูอยู่ จู่ๆ ก็มารู้ว่าเราแต่งงานกันแบบนี้ มันก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้น่ะ” แม้รูปร่างหน้าตารวมไปถึงนิสัยของธีรเดชจะเปลี่ยนแปลงไปจากมัธยมราวหน้ามือเป็นหลังมือ หากบางแง่มุม...บางสีหน้าและท่าทาง เธอยังจับตัวตนความเป็นธีรเดชได้จากเขา ผู้ชายคนนี้มีกลิ่นอายของนายก้างปลาทูคนนั้น...คนที่เธอรู้จัก หากจะให้แปรเปลี่ยนความรู้สึกจากเพื่อนไปเป็นภรรยาโดยทันที คงทำได้ไม่ง่ายนัก แต่งงาน สามี ภรรยา ช่างเป็นเรื่องที่ห่างไกลสำหรับเด็กมัธยมที่กำลังเตรียมเอนทรานซ์เช่นเธอ ไม่แปลกไม่ใช่เหรอถ้าเธออยากจะหนีทุกครั้งที่เขาเข้าหา? ในเวลานั้น วิชุลดาเพียงเข้าใจว่าเธอแค่ปรับตัวไม่ทัน หากเธอไม่รู้ตัวเลยว่า สัญญานเตือนภัย...ที่ดังก้องในโสตประสาททุกครั้งที่เขาเรียกร้องความเป็นภรรยาจากเธอ...คืออะไร นัยน์ตาของธีรเดชอ่อนแสงลง เขาเอื้อมมือมาลูบศีรษะของวิชุลดาอย่างทนุถนอม “ธีไม่โกรธหรอก ขอโทษที่เร่งรัดนะ” รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฎขึ้นบนใบหน้าของวิชุลดา เธอจับมือเขาไว้ แล้วซุกหน้าของตัวเองลงบนนั้น ความอ่อนนุ่มของพวงแก้มนั่น...ทำให้หัวใจของธีรเดชเต้นแรงขึ้นอีกหนึ่งจังหวะ ความน่ารักของวิชุลดาแทรกซึมเข้าสู่หัวใจของธีรเดชทีละน้อย ความอบอุ่นที่ไม่รู้ที่มาก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ บนฝ่ามือของเขารับรู้ได้ถึงความบอบบางของหญิงสาว นิ้วของเขาคลอเคลียลงบนเรียวปากของเธออย่างใจลอย... “อย่าเพิ่งนะ” ธีรเดชพึมพำเบาๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัว “วิอย่าเพิ่งจำอะไรได้เลย...อย่าเพิ่งเลย” จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 54 11:03:46

ความคิดเห็นที่ 2 คืนนั้น...วิชุลดาฝันอีกครั้ง ในห้องทรงสี่เหลี่ยมวางเรียงรายด้วยโต๊ะขนาดยาว พื้นโต๊ะขาวสะอาดเงาเป็นมันปลาบ ตรงข้ามกับประตูทางเข้า ฝั่งเดียวกับหน้าต่างเป็นพื้นปูนที่ถูกยกขึ้นสูง ปูด้วยกระเบื้องสีขาวแผ่นเล็กๆ มีอ่างล้างมือหลายแห่งถูกติดตั้งให้วางเรียงต่อกัน ถัดลงมาด้านล่างเป็นตู้เก็บอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์เล็กๆ น้อยๆ เช่น บีกเกอร์ ตะเกียงแอลกอฮอลล์ และหลอดทดลอง ส่วนพวกสารเคมีจะถูกเก็บอย่างมิดชิดแยกออกไปในห้องเก็บสสาร ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากกันนัก ธีรเดชยืนจดผลการทดลองยิกๆ บ่นอุบอิบ “ทำไมสากับกฤษณ์ต้องมาโดดเอาวันนี้ด้วยเนี่ย แถมพร้อมใจกันโดดทั้งคู่อีก ทำไมถึงซวยอย่างนี้ว้า...” วิชุลดาใช้หลอดดูดสารเคมีจากขวด   บีบของเหลวลงในหลอดทดลองตามปริมาตรที่กำหนด แล้วค่อยตอบกลับไปว่า “ก็คนมันป่วย จะให้ทำไง” พูดจบก็เหลือบตาไปมองนายก้างปลาทูจดผลการทดลองอย่างไม่ค่อยไว้ใจ “เขียนให้มันสวย ๆ หน่อยได้ไหม! นั่นลายมือหรือลายเท้าน่ะหา!” “โอ๊ย ได้เท่านี้แหละ บรรจงสุดฤทธิ์แล้ว!” เด็กหนุ่มโวยกลับ หากเจ้าตัวก็แอบกลัวว่าอาจารย์จะอ่านไม่รู้เรื่อง คว้าเอาลิขวิดมาลบข้อความบางส่วนออก แล้วบรรจงเขียนใหม่ วิชุลดาเสนอ “งั้นธีมาทำการทดลองสิ วิจดผลการทดลองให้ก็ได้” “อยากงานเสร็จเปล่าล่ะ” วิชุลดาเหล่ฝ่ายตรงข้ามอย่างหน่ายๆ ทราบดีว่าตานี่มือหนักขนาดไหน เด็กสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง หันมาสนใจการทดลองตรงหน้า เธอเขย่าหลอดทดลองโดยการแตะปลายหลอดเข้ากับฝ่ามือหลายๆ ครั้งเพื่อผสมสลารเข้าด้วยกัน “หลอดทดลองที่สามตกตะกอนสีขาวขุ่นทันที” พูดเสร็จก็เหลือบไปมองพ่อตัวดีอีกรอบ “ธี! วิบอกว่าหลอดที่สาม ธีจะเขียนเป็นหลอดที่หกทำอะไร!” ธีรเดชขมวดคิ้วมุ่น ก้มลงมองตัวหนังสือที่ตนเขียนอย่างสงสัย “ก็เขียนเป็นหลอดที่สามนี่” วิชุลดาชะโงกหน้าเข้ามาดูใกล้ ๆ กระดาษจดบันทึก ขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นโบว์ “สาบานนะว่านี่เลขสาม” “ก็เขียนเลขสามจะเป็นเลขอื่นได้ไง!” “เห็นชัดๆ ว่าเป็นเลขหก! เอาไปให้ชาวบ้านดูได้เลย ทำไมลายมือไก่เขี่ยขนาดนี้เนี่ย! โอ๊ย!” วิชุลดาโวยวายอย่างหงุดหงิด รีบคว้าเอาลิขวิดมาลบแล้วเขียนให้ใหม่ คนลายมือแย่บ่นงุบงิบแบบไม่มีเสียง แต่ก็แอบรู้สึกผิดอยู่บ้าง เขาเลยเดินออกห่างเพื่อให้วิชุลดาแก้ไขผลการทดลองได้สะดวก สัญญาณที่บ่งบอกให้นักเรียนทุกคนลงไปเข้าแถวเคารพธงชาติในอีกห้านาทีข้างหน้าพลันดังขึ้น วิชุลดาชะงักมือ หันรีหันขวางอย่างตกใจ ยิ่งพอเห็นเพื่อนกลุ่มอื่นทำการทดลองเสร็จหมดจนเริ่มเดินทยอยออกจากห้องก็ยิ่งใจเสีย “ทำไงดีล่ะธี จะหมดเวลาแล้ว ไม่ทันแน่เลย” ธีรเดชยืนกอดอก เหลือบตาไปมองบนเพดาน ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วจึงเปรยเบาๆ “จะโดดเข้าแถวไหมล่ะ?” “หา?” ธีรเดชไม่ให้วิชุลดานึกอะไรได้ทัน เขายื่นมือไปฉุดเธอให้วิ่งตามไปทันที วิชุลดาถูกแรงของเด็กหนุ่มดึงจนถลาไปข้างหน้าอย่างทรงตัวไม่อยู่ สองเท้าต้องวิ่งตามไปด้วยไม่งั้นคงหน้าคว่ำลงกับพื้น รีบแกะนิ้วของเขาออกอย่างทุลักทุเล “ธีจะทำอะไร วิไม่ไป ปล่อยนะ!” หากธีรเดชกลับหัวเราะ จับข้อมือวิชุลดาแรงขึ้น ฉุดให้เธอวิ่งตามเขาไป วิชุลดาที่ไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนก็เลยจำต้องวิ่งตามไปอย่างเสียไม่ได้ ตึกเรียนชองวิชุลดาเป็นตึกสูงแปดชั้น สุดทางเดินของระเบียงยาวทั้งสองข้างจะเป็นบันไดถักทอขึ้นไปชั้นบน ธีรเดชนำทางเธอให้ขึ้นบันไดไปยังชั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ จนมาหยุดยืนอยู่ที่ขั้นบันไดชั้นบนสุด ถัดจากบันไดเป็นพื้นที่กว้างระดับหนึ่ง บริเวณโดยรอบค่อนข้างสลัวเพราะไม่มีหน้าต่างเปิดรับแสงอาทิตย์เหมือนชั้นอื่นๆ ครึ่งหนึ่งของพื้นมีเก้าอี้และโต๊ะเรียนเก่าๆ ที่ชำรุดกองสุมไว้ ฝุ่นและหยากไย่เกาะอยู่เต็มตามผนัง เพดาน และทางเดิน ลึกเข้าไปสุดทางเยื้องไปทางขวาเป็นประตูที่เปิดออกไปยังดาดฟ้า มีหนังสือสีแดงเข้มตัวเบ้อเร่อเขียนว่า ‘ห้ามเข้า’ วิชุลดาเหลือบสายตาไปมองคนข้างๆ และต้องเปลี่ยนเป็น ‘จ้อง’ แทนเมื่อเห็นนายก้างปลาทูพยายามจะเปิดประตู ธีรเดชหมุนลูกบิดประตูพักหนึ่งก็พบว่ามันล็อค เขาหันมามองวิชุลดา เอื้อมมือมาควานหาของบางสิ่งบนศีรษะของเธอ ครู่หนึ่งจึงหยิบเอากิ๊บติดผมสีดำถูกระเบียบโรงเรียนเป๊ะๆ ของเธอออกมาหนึ่งชิ้น ง้างมันออกให้เป็นเส้นตรง แล้วจัดการ ‘ไข’ ประตูดาดฟ้า แต่เรียกว่า ‘งัดแงะ’ น่าจะถูกกว่า วิชุลดาอ้าปากค้าง เมื่อเห็นบานประตูนั้นเปิดออกอย่างง่ายดาย อีตานี่! ให้ตายเธอก็ไม่มีทางสร้างบ้านใกล้ๆ เขาแน่ๆ เดี๋ยวโดนยกเค้าท์! พ่อตัวดีชะโงกหน้าออกไปนอกประตู ก่อนจะหันมาฉวยเอาข้อมือของเธอให้ตามเขาเข้าไป ส่วนเธอ...ก็ต้องตามเขาเข้าไปน่ะแหละ จะให้ทำอะไรได้ล่ะ ดาดฟ้าของตึกเรียนเป็นที่โล่งกว้าง วิชุลดาต้องหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อพบกับแสงสว่างจ้าจากพระอาทิตย์เบื้องบน ตึกเรียนนี้ถูกตั้งอยู่ด้านในสุดของโรงเรียน ทำให้เมื่อเธอมายืนตรงดาดฟ้า เด็กสาวจึงสามารถมองเห็นอาณาบริเวณของโรงเรียนได้ทั่วทุกส่วน เธอเกาะขอบตึกชะโงกดูภาพด้านล่าง ที่สนามหน้าเสาธงปรากฎเหล่านักเรียนยืนเข้าแถวเตรียมตัวเคารพธงชาติเรียงรายเป็นระเบียบ วิชุลดาอดรู้สึกขบขันไม่ได้เมื่อนึกถึงว่าเธอจำต้องมาโดดเข้าแถว แถมยังต้องมาแอบดูชาวบ้านอย่างนี้อีก ธีรเดชรีบฉุดเธอออกมาทันที “วิจะบ้าเหรอ ถ้ามีคนเงยขึ้นมาเห็นจะทำยังไง!” เด็กสาวทำหน้าบูดเล็กน้อยที่โดนดุ เหล่ตามองเขาอย่างสงสัย “ธีดูเชี่ยวชาญจังนะ โดดบ่อยใช่ไหมเนี่ย?” เขาหัวเราะ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร “วิไม่เห็นรู้เลยว่าธีโดด นึกว่าอยู่เข้าแถวด้วยกันตลอดซะอีก” ธีรเดชหันมามองเด็กสาวแวบหนึ่ง จากนั้นก็รั้งสายตากลับไปตามเดิม “วิจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อวิไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตา...“ ประโยคกำกวมของเขา มีหรือที่เด็กซื่อบื้ออย่างวิชุลดาจะรู้เรื่อง แถมยังเลยผ่านหูไปโดยที่เธอไม่สนใจอีกต่างหาก “แล้วพวกเราต้องซ่อนนานหรือเปล่า?” “อีกสักสิบนาที พอเคารพธงชาติเรียบร้อย สายตรวจก็หยุดตรวจแล้วล่ะ” วิชุลดาพยักหน้ารับรู้ จากนั้นความเงียบโรยตัวปกคลุมเด็กทั้งสอง เด็กสาวขยับร่างไปมาอย่างอึดอัด พยายามหาเรื่องชวนคุย...แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นชวนทะเลาะเสียมากกว่า “ทำไมธีถึงผอมนักล่ะ” ธีรเดชที่อุตส่าห์ยืนเงียบๆ ขมวดคิ้วมุ่น “ขาก็เล็กกว่าวิอีก!” เด็กสาวยกกระโปรงให้สูงขึ้นถึงเข่า แล้วยื่นขามาเทียบกับเขา “เธอมันขาใหญ่เองละมั้ง” นายก้างปลาทูเหล่ตาลงมองเรียวขาขาวผ่องของเด็กสาวอย่างระอา เพราะอยากจะบอกเหลือเกินว่า ไม่ต้องเอาให้ดูได้ไหม... เพราะเขาอยากให้เธอถลกกระโปรงสูงกว่านั้น! ให้ตายเถอะ! สมองของธีรเดชกำลังปั่นป่วนราวมรสุมลูกใหญ่ หากน้ำเสียงกลับเป็นไปอย่างปกติธรรมชาติ “ก็วิกินเยอะจะตาย ต้องสองจานถึงจะอิ่ม จะไม่ให้ขาใหญ่ได้ไงล่ะ” เด็กสาวเบ้หน้าอย่างไม่พอใจ “ก็มันไม่อิ่ม จะให้ทำไงล่ะ!” และประโยคถัดไปของเธอ ก็ทำให้ธีรเดชเดือดปุดๆ ขึ้นมาทันที “อย่างน้อยก็หาแฟนได้ละกัน นายน่ะ ระวังเถอะ ผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้ หาแฟนไม่ได้จะขำให้!” วิชุลดาคงไม่รู้ ประโยคนี้ประโยคเดียวของเธอทำให้นายก้างปลาทูต้องไปเล่นกีฬา เลือกทานอาหารที่มีโปรตีนสูง เข้าโรงยิมฟิตร่างกาย อย่างเอาเป็นเอาตายทีเดียว! และในเวลาถัดมาจากก้างแห้งๆ ก็กลายเป็นเนื้อมัดๆ อย่างที่เห็นในปัจจุบัน “เหอะ!” ธีรเดชรู้สึกเหมือนมีใครเอาน้ำมันมาราดบนกองไฟ “จะหาแฟนให้สวยเหมือนนางฟ้าเลย คอยดูไปละกัน!” วิชุลดาสบตาอีกฝ่ายอย่างท้าทาย “จ้า...ทำให้ได้แล้วกันนะนายก้างปลาทู” พูดจบก็ต้องสะดุ้ง รีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างตกใจ ตายจริง เผลอหลุดปากไปได้ไง...ยัยวิเอ๊ย ธีรเดชทำหน้ายุ่ง “เมื่อกี้เรียกธีว่าอะไรนะ” วิชุลดาเหลือบสายตาไปมองฝ่ายตรงข้าม รีบฉีกยิ้มหวานใส่ “อะไร...ไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย” เด็กหนุ่มบีบข้อมือเธอเป็นเชิงขู่ “บอกมา...เราหูไม่ฝาดแน่ๆ” “อะไรเล่า ไม่ได้พูดอะไรนี่” เด็กสาวพยายามแก้ตัว เขาบีบข้อมือเธอให้แรงขึ้นอีก “อะไรปลาทูๆ เราได้ยินน่ะ อย่ามาปิดหน่อยเลย” “วิเจ็บนะ!” เธอเริ่มโวยกลับบ้าง “บอกมา” “ไม่บอก!” “บอกมาเร็วๆ” เขาบีบมือเธอให้แรงขึ้นอีก จนวิชุลดาเจ็บขึ้นมาจริงๆ “โอ๊ย! มันเจ็บนะ นายก้างปลาทู!” พอโวยเสร็จก็ต้องชะงัก รู้ตัวว่าเผลอตกลงไปในหลุมพรางของเขาเสียแล้ว คราวนี้มือใหญ่ยอมปล่อยมือเล็กออกแต่โดยดี  ธีรเดชหรี่ตามองดวงหน้าหวานๆ ที่กำลังงอง้ำ เรียวปากสีสวยเชิดขึ้นสูง พวงแก้มสีชมพูอ่อนป่องนิดๆ อย่างน่าเอ็นดู “ทำไมถึงเป็นปลาทู” เขาวาดรอยยิ้มเป็นแนวโค้งสวย อดขันในท่วงท่าน่ารักของเธอไม่ได้ “ไม่บอก!” เด็กสาวเชิดหน้าหนี มืออีกข้างคลำมือตัวเองป้อยๆ “เจ็บเหรอ” เสียงของธีรเดชอ่อนลง เขาเริ่มรู้สึกผิด “ขอดูหน่อย...เราจับแรงไปเหรอ” มือเขายื่นไปดึงมือนุ่มๆ มาสำรวจดู ข้อมือของเธอปรากฎรอยแดงระเรื่อ “ยุ่งน่ะ!” วิชุลดาพยายามชักมือกลับ แต่ก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย “ขอโทษ...” คำขอโทษของธีรเดชทำให้เธอต้องหันกลับมามองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ เสียงแหลมๆ ก็เลยอ่อนลงเหมือนกัน “ก็ไม่ได้เจ็บอะไรนักหนาหรอก” “หายเจ็บน้า” เขาปลอบเสียงหวาน มืออีกข้างของเขาแตะเบาๆ ที่มือเธอ ราวกับจะช่วยบรรเทาให้อาการเจ็บนั้นหายไป อาการอ่อนโยนของเขาทำเอาวิชุลดาขมวดคิ้วนิดๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน “วันนี้นายดู...แปลกๆ” “ยังไง...” “ก็ดู...ใจดี” พอเห็นแววตาของเขาฉายประกายอะไรบางอย่าง เธอก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร หากก็นั่นแหละ ความดื้อดึงของเธอก็มีมากเสียด้วย! “บอกตรงๆ วิขนลุก!” ธีรเดชหัวเราะ มืออุ่นๆ ของเขายอมปลดปล่อยมือเธอ “วันนี้เราจะใจดีเป็นพิเศษ...ดีไหม?” “ทำไมล่ะ” “ก็วันนี้...” ธีรเดชต้องหยุดพูดไว้แค่นั้น เมื่อได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นที่ประตูดาดฟ้า ทั้งคู่หันไปมองที่ประตูเจ้าปัญหานั้นอย่างตกใจ “ซวยแล้วไง...” ธีรเดชพึมพำ “ทำไมเหรอ” หากวิชุลดายังไม่ทันได้รับคำตอบ ธีรเดชก็ดึงมือเธอให้เดินวิ่งตามเขาไปหลบอยู่ที่มุมกำแพงอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มดันร่างของเด็กสาวให้ไปหลบอยู่ด้านหลัง ก่อนจะชะโงกหน้าออกไปมองทางประตูอีกรอบ มีคนเดินเข้ามาเสียแล้ว “สายตรวจเหรอ?” วิชุลดาถามเสียงเบาหวิว “ฮื่อ...”             “แล้วจะทำยังไงดี?” วิชุลดากระตุกเสื้อธีรเดช น้ำเสียงของเด็กสาวดูเป็นกังวลจนทำให้เขาต้องเอื้อมไปกุมมือเธอหลวมๆ เป็นเชิงปลอบโยน “ไม่ต้องห่วง ธีไม่ทำวิซวยแน่” เขาหน้ามายิ้มให้เธอ ก่อนจะดันหลังเด็กสาวให้ออกเดิน “เดินไป อย่าส่งเสียงนะ” “เราว่าไม่มีใครอยู่หรอกว่ะ อาจารย์แกอาจจะลืมล็อคประตูก็ได้” เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้น “ไม่นะ อาจารย์ไม่ลืมหรอก” ชายคนที่สองแย้ง “น่าจะมีคนเข้ามามากกว่า” “เข้ามายังไงล่ะ ใช้กุญแจผีไขเข้ามาหรือไง?” อีกฝ่ายตอบ “ใครจะไปรู้ ดูหน่อยก็ไม่เสียหายนี่” ระหว่างที่ริมโสตของวิชุลดาได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน ธีรเดชก็พาเธอค่อยๆ เดินไปตามทาง พอสุดแนวกำแพงก็พบขั้นบันไดทอดลงไปชั้นล่าง แนวบันไดไม่ยาวมากนัก บริเวณพื้นกองสุมด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างถังน้ำ ไม้ถูพื้น และไม้กวาด มีห้องเก็บของหลบมุมอยู่ทางด้านขวา ถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็คงจะมองไม่เห็นห้องเก็บของห้องนี้ เพราะถูกบรรดาไม้กวาดและไม้ถูพื้นบดบังเสียจนมิด ธีรเดชเดินเข้าไปย้ายอุปกรณ์ทั้งหมดให้หลบไปทางด้านข้างอย่างเบามือ จากนั้นก็กวักมือเรียกเธอให้เดินลงไปหาเขา เด็กสาวมองเด็กหนุ่มอย่างลังเลครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามไป บานประตูไม่ได้ล็อคเหมือนประตูดาดฟ้า แต่พอเปิดประตูเข้าไปปุ๊บ สองขาก็ชะงักเท้ากึก ก็ข้างในห้องมัน...มืดมาก มืดจนมองไม่เห็นมือตัวเอง “เข้าไปน่ะ” เขากระซิบย้ำอีก ใช้มือดันหลังเธอให้เดินต่อ “วิกลัว...” เด็กสาวพูดเสียงเบาหวิว ก็มันมืดเกินไปนี่นา “มีเราอยู่ด้วย วิจะกลัวอะไร” เขาตัดสินใจเดินนำเข้าไปก่อน แล้วยื่นมือมาหาเธอ “มาเร็วๆ เข้า” “บอกแล้วว่าไม่มีคนหรอก กลับเหอะแก ขี้เกียจแล้วเนี่ย” สายตรวจคนแรกยกมือขึ้นเพื่อยืดตัวบิดขี้เกียจอย่างเซ็งๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนของเขาต้องเอาเป็นเอาตายกับงานตรวจคนโดดเข้าแถวเหลือเกิน “อีกนิดน่ะ ยังดูไม่ครบเลยไม่ใช่หรือไง?” อีกฝ่ายแย้ง สองเท้าก้าวฉับๆ ไปตามแนวกำแพง วิชุลดาเสียวสันหลังวาบเมื่อได้ยินเสียงสายตรวจที่เดินมาใกล้มากขึ้นทุกที คราวนี้ไม่ลังเลอีกต่อไป รีบคว้ามือเขาแล้วเดินเข้าไปในห้องเก็บของ ธีรเดชรีบปิดประตูและล็อคกลอนอย่างรวดเร็ว ในห้องเก็บของมืดสนิทจนม่านตาของเธอต้องเบิกโพลง วิชุลดาไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดที่ปราศจากแสงสว่าง ริมจมูกรู้สึกได้ถึงปริมาณขี้ฝุ่นจำนวนมากที่สะสมอยู่ในห้อง เด็กสาวรู้สึกกลัวจนต้องจับมืออุ่นๆ ของเขาแน่น “ระวังที่พื้น...มีกล่องทางซ้ายมือ ทางขวามีตู้สูง” ธีรเดชกระซิบเตือน หากก็สายไปเสียแล้ว เพราะเด็กสาวเผลอเดินไปสะดุดกล่องทางซ้ายเข้าเต็มแรง ร่างเล็กถลาไปข้างหน้าทันที “ว้ายย...อุ๊บ” ธีรเดชยื่นมือมาปิดปากเธอทันทีเมื่อเห็นเด็กสาวร้อง แขนอีกข้างรีบคว้าเอาร่างบางๆ ที่กำลังสูญเสียแรงทรงตัวเข้ามาแนบร่าง “เฮ้ย เมื่อกี้ได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่าวะ” “ไม่นี่ แกหูฝาดหรือเปล่า” เด็กสาวทำตาโตเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของสายตรวจดังขึ้นหน้าห้อง นึกในใจว่าเกือบซวยเสียแล้ว แต่...ที่สภาพเป็นอยู่นี่อาจจะซวยกว่า... ภายในห้องมืดๆ แห่งนั้น...สรรพสิ่งเงียบสนิท จะได้ยินก็แค่เสียงลมหายใจของเขา...และเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง บรรยากาศค่อนข้างเย็น หากผิวกายกลับร้อนผะผ่าวเมื่อได้สัมผัสกับร่างของธีรเดช ร่างที่เคยนึกว่าบอบบาง แต่ยามนี้เมื่อได้สัมผัสจริงๆ กลับแข็งแกร่งกว่าที่คิดไว้มาก มือของเขายังคงรั้งอยู่ที่เอวคอดของเธอไม่ยอมไปไหน ลมอุ่นๆ หายใจรดต้นคอขาวผ่อง ได้ยินเสียงของเขากระซิบเบาหวิวแนบชิดใบหู “ซุ่มซ่าม...” พอได้ยินเสียงของเขา สองขาก็ดันอ่อนแรงขึ้นมาซะเฉยๆ เสียงที่เคยคิดว่ากวนซะเหลือเกิน วันนี้กลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนอย่างลึกล้ำ ทั้งยังหวานเสียจนพวงแก้มขาวๆ ของเธอปรากฎรอยเลือดฝาด วิชุลดาก้มหน้าลงต่ำ ซ่อนนัยน์ตาหวานราวลูกกวางลงใต้แผงขนตายาวงอน แม้จะมืด...แต่เด็กสาวก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่กำลังมองมาทางเธออย่างไม่วางตา หากสายตานั่นแปรเปลี่ยนเป็นคมมีดได้ ตลอดทั้งร่างของเธอคงถูกบาดจนเลือดไหลซิบแล้ว มือเล็กๆ ออกแรงดันให้ร่างของเขาถอยห่างจากเธอ แม้จะรู้ว่าเขาทำไมได้ เพราะด้านหลังของเด็กหนุ่มก็ไม่มีที่ขยับตัวเหมือนกัน หากวิชุลดาก็ไม่รู้จะจัดการยังไงกับหัวใจที่เต้นราวกับจะกระดอนออกมาข้างนอกตอนนี้ดี ตอนอยู่กับกฤษณ์เคยรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ไหมนะ? “อย่าเพิ่งขยับนะวิ” ธีรเดชกระซิบอีก หัวใจของเธอก็...เต้นแรงขึ้นอีก ไม่หรอก วิชุลดาบอกกับตัวเอง ก็แค่อยู่ในสถานการณ์พิเศษ ต้องหลบสายตรวจอยู่แบบนี้ หัวใจเต้นแรงก็ไม่เห็นจะแปลก ก็แค่กลัวสายตรวจน่ะ ไม่ใช่เพราะเขาหรอก... ได้ยินเสียงฝีเท้าของสายตรวจเดินห่างออกไป วิชุลดาแอบระบายลมหายใจออกอย่างโล่งอก แต่ทำไมนะ...ทำไม...หัวใจถึงยังเต้นแรงไม่หยุดอยู่อย่างนั้น ธีรเดชเลื่อนสายตาไปมองเพดาน หัวใจของเขาเต้นแรงไม่แพ้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เขาพยายามหาเรื่องคุยเพื่อลดความอึดอัดในหัวใจ “ทำไมวิเรียกเราว่าปลาทู ไอ้ก้างนั่นพอเข้าใจ แต่ทำไมต้องเป็นปลาทู” “เอ๊ะ? ก็...” วิชุลดาอึกอัก ยังคงก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา และไม่รู้ทำไม...เธอถึงไม่อยากจะบอกเขาเลยว่าทำไมถึงเป็นปลาทู “ว่ายังไงล่ะ” “ฮืม...” วิชุลดาหันรีหันขวาง “วิว่าเราออกไปดูข้างนอกกันไหม สายตรวจคงออกไปแล้วล่ะ” “บอกมาเร็วๆ” เขาคาดคั้น “ก็นานแล้วนะ ออกไปดูได้แล้วมั้ง” “บอกมาน่ะ อย่าโยกโย้” “ทำไมต้องอยากรู้ด้วยล่ะ” ก็เพราะวิชุลดามีท่าทีไม่อยากบอกนี่แหละ เขาถึงอยากรู้...ธีรเดชคิดอย่างนั้น แต่ตอบกลับไปอีกอย่าง “ไม่มีเหตุผล ก็อยากรู้เฉยๆ” “ไม่บอก” “แล้วทำไมถึงไม่บอกล่ะ?” “ไม่มีเหตุผล...ก็ไม่อยากบอกเฉยๆ” วิชุลดาย้อนมั่ง เขาหัวเราะเสียงแผ่ว “บอกมาดีๆ น่ะ”       “ออกไปกันเถอะ” เธอยังคงดื้อดึง ธีรเดชเชยคางของวิชุลดาให้ขึ้นมาสบตากับเขา สายตาของเธอที่เริ่มจะชินกับความมืดบ้างแล้ว ก็เลยมองเห็นแววตาคมกริบ...ฉายประกายอะไรบางอย่าง...ที่ทำเอาหัวใจของเธอสะท้านไปทั้งดวง “บอกมา...” ราวต้องมนต์สะกด วิชุลดาตอบไปอย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ก็...ชอบกิน” ธีรเดชเลิกคิ้วขึ้นสูง “เพราะว่า...ชอบ...กิน?”             พอโดนทวนคำตอบ สองแก้มก็แดงระเรื่อ นัยน์ตาของเธอยิ่งไม่อาจละสายตาไปจากคนตรงหน้าได้ “ว่าไง...พูดอีกทีสิ” นัยน์ตาของธีรเดชยิ่งทอประกายวาว แม้อยากจะหลบสายตา หากเด็กสาวที่ต้องมนต์สะกดล้ำลึกไปแล้ว ก็ยิ่งถูกตรึงให้ประสานนิ่งกับนัยน์ตาเรียวสีนิลคู่นั้น “อะไรเล่า” วิชุลดาพึมพำ “พูดมา...” “ก็พูดไปแล้วนี่ จะให้ย้ำอีกทำไม” “ไม่มีเหตุผล ก็อยากได้ยินซ้ำ” “ไม่พูดแล้ว” “ธีอยากได้ยิน พูดให้ฟังอีกได้ไหม...” “ไม่เอา...” วิชุลดาปฎิเสธเสียงหวาน ในใจอ่อนยวบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “พูดหน่อยนะ” คราวนี้เสียงของเขายิ่งนุ่ม...และลึกกว่าที่เคย มือที่แค่เชยคางเธอ ก็เปลี่ยนมาประคองดวงหน้าของเธอไว้ แล้วโน้มใบหน้าคมคายของเขาให้ใกล้เข้าไปอีก วิชุลดาสงสัย...ในชีวิตเธอเคยหัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนหรือเปล่า? “นะ...ธีอยากฟัง” วิชุลดาคงไม่รู้ว่าธีรเดชเองก็ตกอยู่ในมนต์สะกดร้ายกาจของเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้นเหมือนกัน  ปลายจมูกของเขาเลื่อนไปสัมผัสเบาๆ กับพวงแก้มอ่อนนุ่มของเธอโดยไม่รู้ตัว เพียงเท่านั้น วิชุลดาก็คล้ายหมดสิ้นอาคมป้องกันตัว สองขาหมดแรงจะยืน ต้องทรุดฮวบลงไปอย่างทรงตัวไม่อยู่ สองมือแข็งแกร่งพลันได้โอกาส โอบล้อมร่างอรชรมาแนบตัว...ทำให้...สองร่างยิ่งใกล้ชิดกว่าที่เคย “วิเป็นอะไร...” “ปล่อย...” วิชุลดาร้องห้ามเบาหวิว แทบไม่มีแรงจะตอบ ร่างบอบบางอ่อนยวบภายใต้อ้อมกอดของเขา ความร้อนผะผ่าวถูกส่งผ่านเข้าไปทั่วเรือนร่างของเธอ ลมหายใจติดขัด มือเล็กๆ ผลักเขาออกเท่าที่แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดจะพอทำได้ หัวสมองของเด็กสาวขาวโพลน สติคล้ายหลุดลอยไปไกล และธีรเดช...ก็สติหลุดไปแล้วเช่นกัน “ถ้าธีปล่อย วิจะล้มลงไปไหม” เด็กหนุ่มพึมพำคล้ายละเมอ “ไม่ วิไม่เป็นไร ปล่อย...” หากสองแขนแข็งแรงกลับโอบล้อมเธอให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขามากขึ้น โสตประสาทของเธอรับรู้ถึงหัวใจของอีกฝ่ายที่เต้นแรงไม่แพ้กัน ความอบอุ่นจากเขาแผ่ซ่านไปทั่วร่าง... ในเวลานั้นเอง มันเกิดความรู้สึกบางอย่าง...คล้ายๆ สัญญาณเตือนภัย  ถึงวิชุลดาจะไร้เดียงสา แต่เธอทราบได้โดยสัญชาตญาณว่า หากต้องอยู่แนบชิดกับเขานานกว่านี้แม้เพียงนิดหนึ่ง คงจะมีอะไรบางอย่างที่ไม่ควรขาดสะบั้นลง และคงจะย้อนกลับไปดังเดิมไม่ได้อีก วิชุลดาเรียกสติให้กลับมาอยู่กับตัว เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เรียบที่สุด เท่าที่จะสามารถกระทำได้ “ธี ปล่อยวิเดี๋ยวนี้” สิ้นประโยคยื่นคำขาดของเด็กสาว ธีรเดชคล้ายกลับคืนสู่สติสัมปชัญญะดังเดิม สองมือยอมปลดปล่อยร่างของเธอ หากวิชุลดาก็ยังเซถอยหลังไปครึ่งก้าว จนทำให้เขาต้องคว้าแขนของเด็กสาวอีกครั้ง “ยืนได้ไหม...” วิชุลดาส่ายศีรษะจนเส้นผมกระจาย “ไม่เป็นไร...” หากพอได้เว้นระยะห่างจากเขา ก็เลยเริ่มมีแรงขึ้นมาบ้างแล้ว มือเล็กๆ เลยยื่นไปผลักเขาออกได้เต็มที่ “ขอโทษ...” ได้ยินเสียงของเขากระซิบอีก และประโยคถัดไปต้องทำให้เธอก้มหน้า ใบหน้าร้อนผ่าว...ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “ธี...หลุด” น้ำเสียงดูอ้ำอึ้ง...ระคนรู้สึกผิด “หลุด?” วิชุลดาทวนคำพูดเขาเบาๆ         “ฮืม... ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน” พูดง่ายเนอะ...เด็กสาวแอบคิดในใจ “แล้ว...ทำไม” วิชุลดาเหลือบขึ้นไปมองคนตรงหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ แม้ลึกลงไปจะพอรู้คำตอบ หากก็อดจะเอ่ยปากถามไม่ได้ นึกโชคดีที่ตอนนี้มืด ไม่อย่างนั้นเขาคงเห็นเธอแดงไปทั้งตัวแล้ว มองเห็นริมฝีปากคลี่รอยยิ้มเบาบาง หากนัยน์ตากลับทอประกายระยับ “ถามจริงเถอะ วิไม่รู้เหรอ” ใบหน้าขาวๆ ต้องร้อนวูบซ้ำสอง หัวใจที่เมื่อกี้เริ่มกลับสู่จังหวะปกติ ก็เลยเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งคู่เงียบไปอีกครู่หนึ่ง ก่อนที่ธีรเดชจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนั้น “Happy birthday นะ” อื้อหือ ช่างหาเวลาพูดได้เหมาะเจาะเสียจริงๆ วิชุลดาไม่รู้ว่า...เธอจะยังสามารถรู้สึกอายได้ไปมากกว่านี้หรือเปล่า?  เสียงของเธอยังคงหายไปจากลำคอ ได้แต่พยักหน้ารับหงึกๆ แล้วก็นิ่งเงียบ...เพราะไม่รู้จะพูดอะไร “กำลังงอนหรือเปล่า วันนี้ทั้งแฟนทั้งเพื่อนสนิทโดดทั้งคู่” ธีรเดชพูดต่อเหมือนพยายามชวนคุย “ปะ...เปล่า ก็กฤษณ์ป่วยจริงๆ แล้วสาก็บอกว่าต้องปั่นนิยาย เลยมาไม่ได้” “ฮืม...” เด็กหนุ่มครางรับรู้เบาๆ “จริงๆ ก็งอนนิดหน่อยนะ” เด็กสาวพูดอย่างซุกซน เขาหัวเราะน้อยๆ “แต่ธีเดาว่า พวกนั้นคงโทรมา happy birthday ตั้งแต่ตอนเที่ยงคืนแล้ว” “อือ” วิชุลดาพยักหน้ารับ บทสนทนาธรรมดาๆ ทำให้หัวใจเริ่มกลับสู่สภาวะปกติอีกครั้ง นัยน์ตาสุกใสเริ่มกล้าสบตากับเขา และเด็กสาวก็สามารถโวยวายได้เหมือนเดิม “ธีนั่นแหละ คนสุดท้ายเลย!” หากประโยคถัดไปของธีรเดช...ก็ทำให้สภาวะหัวใจของเธอล้มเหลวอีกรอบ “ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแรก แต่อยากเป็นคนสุดท้าย...” โอย...เธออยากจะเป็นลม วิชุลดาหน้าแดงซ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบ หัวใจเจ้ากรรมเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่อยู่ ธีรเดชเห็นอาการสะเทิ้นอายของวิชุลดาแล้วก็อดคลี่ยิ้มที่มุมปากนิดๆ ไม่ได้ ยิ่งเธออายเท่าไหร่...ก็ยิ่งน่ารักมากขึ้นเท่านั้น เพราะแบบนี้ เขาเลยไม่เคยตัดใจจากเธอได้เสียที ทั้งเวลาอาย ยิ้ม หัวเราะ โมโห โวยวาย ประชดประชัน ความน่ารักไร้เดียงสาที่หาไม่ได้จากเด็กผู้หญิงคนอื่น เขาชอบและหลงใหลในทุกอากัปกิริยาของเธอ เคยเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ อยู่หลายครั้ง ทั้งในยามที่แสงอาทิตย์ส่องสว่าง ทั้งในยามค่ำคืนที่เงียบงัน ทั้งในยามหลับฝันในห้วงนิทรา ในยามตื่นและรับกับสภาพความเป็นจริง... เคยห้ามหัวใจตัวเองมากี่ครั้ง เคยมีสักครั้งไหมที่ห้าม หยุดยั้ง หรือต้านทานมันได้สำเร็จ ทำไมต้องมารู้หัวใจตัวเองเมื่อเธอมีเจ้าของแล้ว ทำไมผู้ชายคนนั้นต้องเป็นเพื่อนสนิทของเขา เขารู้ว่าไม่ควรทำเช่นนี้ ยิ่งไม่ควรเปิดเผยความรู้สึกให้เธอรับรู้ หากหัวใจมันเรียกร้อง มันเต้นเร่า ไหวระริกราวเปลวเพลิง และแม้จะพยายามต้านทานอย่างที่สุดแล้ว สุดท้ายก็ยังพ่ายแพ้แก่ความปรารถนาของหัวใจอยู่ดี ก็แค่วันนี้...วันพิเศษ แค่อยากจะขอ...ให้มันเป็นของเขาสักวัน ธีรเดชเหม่อมองคนตรงหน้าที่ยังคงก้มหน้านิ่ง หลบสายตาเขา ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วพูดเบาๆ ว่า... “เรื่องวันนี้ ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม?” วิชุลดาเงยหน้าขึ้นสบตากับธีรเดช “ความรู้สึกของธี...วิไม่ต้องสนใจ” เด็กหนุ่มยื่นฝ่ามืออุ่นๆ มาแตะที่ผิวแก้มนวลเนียนราวกระเบื้องเคลือบของเธออย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องรู้สึกผิด ลืมไปเสีย ปล่อยให้มันผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรขึ้น ทำตัวปกติอย่างที่เคย...” ริมฝีปากของเขาวาดรอยยิ้มโค้งสวย หากนัยน์ตากลับทอประกายไหววูบราวเปลวเทียนต้องลม “ได้ไหม?” เด็กสาวใจหายวาบ...รู้สึกสับสน เรื่องราวคล้ายรวบรัดเกินไป เธอยังไม่ทันได้ถามความรู้สึกของหัวใจในตอนนี้ ที่หัวใจเต้นผิดจังหวะเพราะแค่อายที่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเขา เพราะแค่ตื่นเต้นกับสถานการณ์ตรงหน้า หรือเพราะ... อย่างอื่น...? ถ้าเพราะอย่างอื่นแล้วเธอจะทำอย่างไร? ตอนนี้เธอนึกไม่ออก ความรู้สึกหลายอย่างถาโถมเข้าสู่หัวใจจนไม่สามารถแบกรับได้ในระยะเวลาสั้นๆ ความรู้สึกนี้เป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบ หรือเป็นสิ่งที่แอบซ่อนเร้นภายในใจมานาน ที่โดนเขาสะกิดเพียงนิดหนึ่งก็ทะลักล้นออกมา มันจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า....แค่ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนหนึ่ง แค่ได้รับรู้ความรู้สึกของผู้ชายคนหนึ่ง มันทำให้เธอหวั่นไหวได้มากมายขนาดนี้เชียวหรือ? ไม่...เธอไม่ได้เป็นคนแบบนั้นแน่ๆ ไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะรู้สึกหวั่นไหวอะไรกับใครง่ายๆ ที่ผ่านมามีใครหลายคนมาเฝ้าขอความรักจากเธอ หากมีสักครั้งไหมที่ทำให้หัวใจอ่อนแรง...โอนอ่อน...ได้ถึงเพียงนี้ ไม่มี...เธอแน่ใจว่าไม่มี ถ้าอย่างนั้น...ความรู้สึกที่มีต่อกฤษณ์คืออะไร? “ได้ไหมครับ” ได้ยินเสียงของเขาถามย้ำอีก เด็กสาวจ้องมองลึกลงไปในนัยน์ตาเรียวสีนิลที่มืดมิด และลึกล้ำยิ่งกว่าค่ำคืนไหนๆ แม้จะยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่ใจเต้นแรงขนาดนี้ หากเธอก็ไม่ทราบจะพูดอะไร...นอกไปเสียจาก... “ได้...ค่ะ” ธีรเดชมอบรอยยิ้มอบอุ่นราวแสงอาทิตย์ยามเช้าให้เธอ “สายตรวจไปกันหมดแล้วล่ะ รีบเถอะ เดี๋ยวจะทำการทดลองไม่ทัน” พูดจบก็เอื้อมมือไปเปิดประตู สัมผัสเบาๆ ที่หลังของเธอ เป็นสัญญาณให้วิชุลดาออกเดิน วิชุลดาหันหน้ามามองเขาอีกครั้ง เห็นแสงสว่างภายนอกสาดส่องเข้ามาอาบไล้ใบหน้าของเขา หัวใจดวงน้อยๆ ยังคงเต้นแรง ทั้งสองประสานตากันนิ่ง...นาน ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเป็นฝ่ายหลบตาสายนั้น แล้วก้าวออกจากห้องไป ------------------------------------ เอ่อ ขอปรึกษาหน่อยค่า เนื่องจากตัวละครเป็นวัยเด็กมัธยม ไม่รู้ฉากนี้จะหวิวเกินไปหรือเปล่า ถ้าไม่เหมาะสมสามารถตักเตือนได้นะคะ จะได้ตัดทิ้งค่ะ ^^ ส่วนฉากผู้ใหญ่ (กลอกตาไปมา) หวังว่าคงไม่แรงไป จริงๆ ก็ตัดไปเยอะแล้วค่ะ (ฮา) เอ๊ มันลงในพันทิปได้ไหมน้า... จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 54 11:16:06

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบคอมเม้นท์ค่ะ Tyra ขอบคุณที่ตามอ่านกันค่ะ ^^ scottie ขอบคุณสำหรับคำตอบหลังไมค์ และขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยค่ะ :D ปิยะรักษ์ ขอบคุณมากๆ สำหรับความช่วยเหลือค่ะ ^^ som1598 ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟนะคะ :D จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 54 11:21:27

ความคิดเห็นที่ 4 ทำไมทำการทดลองก่อนเคารพธงชาติ แล้วต้องโดดกันขนาดนี้เลยหรือ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 54 20:07:30

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านบทที่ 4 ได้ที่นี่ค่ะ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 54 10:59:32