ความคิดเห็นที่ 1 7. พาฬปักษ์ (ครึ่งหลัง) มีผู้คอยเฝ้าอาการของหัวหน้าเผ่ามังกรอยู่ก่อนแล้ว อารมันจำได้ว่าเขาเป็นชายนักรบเผ่าภูระในลานประลองที่มีนามว่านันดา ด้านหนึ่งของถ้ำมีสดายุอีกสามตัวนอนนิ่งอยู่ แต่ละตัวถูกจิกดึงทึ้งขนจนแทบไม่เหลือเค้าความสง่า หยกฟ้าของวาฬาโดนหนักที่สุด เพราะตอนนี้มันได้แต่นอนพังพาบแนบตัวกับพื้นถ้ำ บาดแผลเหวอะหวะของมันมีผู้พันผ้าให้แล้วแต่ก็ยังมีบางส่วนเปิดเผยให้เห็นความโหดร้ายของพาฬปักษ์ สันทะชายนักรบแห่งผาจามรีชะงัก มือเลื่อนแตะที่ด้ามขวานเมื่อเห็นชายแปลกหน้าเข้ามา ทว่าเมื่อได้ยินหัวหน้าเผ่าตนห้ามว่า นี่คือ ท่านอารมันแห่งเขาหิมวัต อย่าเสียมารยาท สันทะจึงก้มศีรษะลงแล้วหันไปช่วยสดายุต่อเช่นเดิม อารมันทรุดกายลงนั่งข้างนันดา จากนั้นเพียงแค่เขาวางมือบนผนังถ้ำด้านหนึ่ง อยู่ๆ ผลึกหินก็เรืองแสงสีฟ้าอย่างน่าประหลาด แต่ทำให้ทุกคนได้เห็นอาการของวาฬาว่าน่าวิตกเพียงใด ร่างกายซีกขวาเกือบทั้งแถบของวาฬาคล้ายถูกฟันหรือกรงเล็บที่แหลมคมฉีกจนเป็นริ้ว เลือดของเจ้าเผ่ามังกรยังคงนองไปทั่ว โดยมีนันดากำลังทำความสะอาดบาดแผลให้อยู่ เขาเองก็มีสภาพไม่ได้ดีกว่าคนอื่นเท่าไหร่ เพราะบนศีรษะของเขามีผ้าพันที่ปรากฏร่อยรอยของโลหิตคาดไว้เหนือหน้าผาก บุษบรรณถึงกับชะงัก กำลังจะวิ่งเข้าไปใกล้หากถูกพี่ชายรั้งตัวเอาไว้พลางส่ายศีรษะ หากเขาอยู่ในสภาพนี้คงไม่อยากให้มัสลินมาเห็นเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้นขอรับ?” เป็นครั้งแรกที่อารมันกล่าวถามเป็นสำเนียงภาษากลางอย่างชัดเจน ขณะที่รอคำตอบอารมันร่ายเวทมนตราในใจและวางมือบนหน้าผากของวาฬาที่ยังคงนอนนิ่งไม่ได้สติ จากนั้นคล้ายเลือดที่ไหลไม่หยุดจากบาดแผลของจ้าวมังกรกลับค่อยๆ หยุดด้วยแสงสีฟ้าประหลาดที่ออกมาจากมือของนักรบแห่งเวนไตย นันดาเผลอเอามือแตะตัววาฬา จากนั้นก็กลับรีบหดมือเข้ามาอย่างรวดเร็วเพราะกายของวาฬาเย็นเฉียบราวกับโดนแช่แข็ง ส่วนศนิกะเดินเลี่ยงไปช่วยคนของตนดูสดายุ ดูเหมือนนักรบทั้งหมดจะละทิ้งความบาดหมางและการแข่งขันไว้ชั่วคราว “พวกเรามาถึงหุบเงาก่อนเที่ยง...เจ้าเผ่าคารูณมาถึงก่อน” บาเยนทร์เล่าช้าๆ “ตอนแรกข้าก็แปลกใจเช่นกันที่ไม่เห็นฮังกาเข้ามาป้องกันถิ่น” ศนิกะเสริมขณะที่กำลังก้มลงพินิจบาดแผลของสดายุตนอย่างนึกเป็นห่วงในใจ ดูเหมือนว่าแม้แต่นักรบใจหินอย่างเผ่าคูณเองก็มีความอาทรต่อวิหคเทพของตนไม่ต่างไม่จากชาวเทพในศิลาลัยหรือในดินแดนอื่น “แต่ข้าก็คิดว่าไม่มีอะไร...” บาเยนทร์กล่าวต่อ “ข้าจึงบินตามเขาเข้ามา ไอ้นกเปรตพวกนี้มันร้ายจริงๆ มันรอจนกระทั่งพวกเราเข้ามาทั้งหมด จากนั้นจึงเริ่มโจมตีวาฬาจากทางด้านหลัง ทำให้เรามองเห็นไม่ถนัด...จากนั้นมันก็เริ่มจู่โจมพวกเราด้านหน้าและด้านข้าง พวกมันเยอะมากเราไม่กล้าเรียกใช้เวทกำลังนักด้วยเกรงว่าจะโดนพวกเดียวกัน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้น “ท่านวาฬาโดนหนักกว่าใครแต่ก็ยังอุตส่าห์ให้พวกเราหนีไปก่อน” บาเยนทร์กล่าวด้วยเสียงชื่มชมต่อเจ้าเผ่ามังกรอย่างแท้จริง  “ตอนนั้นสดายุของวาฬาก็แทบไม่ไหวแล้ว...เมื่อเสียพลธนูของตนไป ท่านวาฬาจึงตัดสินใจช่วยสดายุตัวเองด้วยแปลงร่างเป็นมังกร” “อะไรนะ!” บุษบรรณร้อง เท่ากับเป็นเป้าหมายใหญ่...ล่อให้มันมาโจมตี “พวกเราจึงมีเวลาบินมาซ่อนในถ้ำ ตอนที่ท่านวาฬาคาบสดายุของเขาลงมาที่ถ้ำนี้เขาก็แทบไม่มีสติแล้ว ไอ้นก__พวกนี้มันโหดร้ายมากๆ” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 22:14:02

ความคิดเห็นที่ 2 “นกล่านก” อารมันซึ่งเงียบมานานกล่าวแทรก ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว “พวกมันจึงได้ชื่อว่า พาฬปักษ์” เขาย้ำจากนั้นชายหนุ่มยืดกายขึ้นเดินไปทางสดายุของวาฬา และลูบหัวอย่างชื่มชมในความกล้าหาญของมัน ทันใดนั้นหยกฟ้ากลับค่อยๆ ขยับปีกขึ้นลง และผงกหัวขึ้นมาพื้นถ้ำเป็นครั้งแรก “เจ้าฝึกเวทเวชรักษ์มาหรืออารมัน?” ศนิกะถามขึ้นอย่างมีกำลังใจ หากอีกฝ่ายกลับปฏิเสธ “ข้าเพียงแค่ให้มันลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะเท่านั้น...” นันดานักรบจากภูระอีกคนหนึ่ง ถามว่าเช่นนั้นเราควรทำอย่างไรต่อไปกันดี? พลางขยับกายลุกยืนอย่างเป็นกังวล อารมันกวาดมองจำนวนผู้ที่ยืนอยู่รอบตัว พลางคำนวณในใจจึงกล่าวถามถึงจ้าวแดนตะวันออกว่าแล้วท่านหัสรังสีเล่าปลอดภัยดีหรือไม่ มีผู้ใดรู้บ้าง? เนื่องจากทุกคนยังไม่เข้าสู่สภาวะปกติ จึงไม่มีใครสังเกตสรรพนามแรกที่อารมันจงใจเรียกชื่อจริงของจ้าวแดนตะวันออก ไม่ได้เรียกตามชื่อตำแหน่งจ้าวเทวาทิศ “จ้าวแดนตะวันออกบินอยู่ด้านหลังพวกเรา เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะแค่เอาตัวให้รอดก็จวนเจียนเต็มที่ ผู้ที่ให้คำตอบได้น่าจะเป็นเจ้าเผ่ามังกร” บาเยนท์กล่าวพลางเหลือบมองไปที่อาการน่าเป็นห่วงของวาฬา “แต่ข้าว่าเจ้าคลั่ง...เอ่อ...จ้าวแดนตะวันออกคงไม่น่าเป็นห่วงกระมัง ช่างเถอะ...เรามาช่วยคิดดีกว่าว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร? ท่านวาฬาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน” บุษบรรณออกความเห็นและทุกคนจึงผงกศีรษะเห็นด้วย ***** “อารมันท่านหันหน้าไปทางโน้นหน่อยสิ” บุษบรรณกล่าวพลางทรุดกายลงนั่งข้างอารมัน ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายยอมอยู่เฉยๆ เสียที ชายหนุ่มชะงักทำท่าเหมือนไม่ไว้วางใจก่อนที่บุษบรรณจะถอนใจยาว เอื้อมนิ้วไปแตะที่ข้างคออีกฝ่าย จนเขาสะดุ้ง “ไม่ทันสังเกตล่ะสิ...ที่ข้างคอมีแผลนะไม่รู้สึกเลยหรือ?” นักรบจากเวนไตยเกาหัวแกรกๆ “อ้อ...มิน่ามันเจ็บๆ แสบๆ ชอบกล ตอนแรกนึกว่าคอเสื้อบาดเสียอีก คงจะโดนเศษหินบาดน่ะขอรับ ไม่เป็นอะไรมากหรอก” “อยู่เฉยๆ สิ” บุษบรรณดุเมื่อเห็นว่าคนเจ็บค่อยๆ ถอยคอห่างมือไปเรื่อยๆ “ก็อย่ามือหนักนักสิขอรับ” เขาโอด “นี่มือหรือเท้ากันแน่นี่?” ผัวะ! ศนิกะมองอย่างนึกหมั่นไส้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะดูเหมือนตอนนี้ทั้งกลุ่มต้องการอารมันและสดายุของเขาที่ดูท่าทางยังแข็งแรงเต็มพิกัด ไม่มีส่วนใดบุบสลาย เอาไว้ออกไปให้ได้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง... หลังจากที่รอดจากการทำแผลด้วยฝีมือท่านมือปราบอย่างหวุดหวิด อารมันจึงเดินเลี่ยงมารวมกลุ่มกับบาเยนทร์และศนิกะ โดยมีสันทะและนันดายืนกอดอกรอฟังคำสั่งอยู่ห่างๆ หลังจากนั้นบุษบรรณจึงเดินมาสมทบ “เราจะเริ่มเมื่อใด” บาเยนท์ถาม “เดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มตัดสินใจจึงกล่าวต่อ “ท่านวาฬาต้องการการรักษาอย่างด่วนที่สุด นั่นคือเหตุผลที่เราต้องรีบ...ข้อนี้ข้าเห็นด้วยกับท่านมือปราบ เพราะพวกเราในที่นี้ไม่มีใครมีเวทเวชรักษ์ การปล่อยอาการของท่านวาฬาทิ้งไว้เช่นนี้ย่อมน่าเป็นห่วง” ชั่วครู่หนึ่งเมื่อนักรบแห่งเวนไตยมองขึ้นไปตามช่องแคบของผนังถ้ำด้านบน “หากรอให้ฟ้ามืด เมื่อนั้นสดายุของพวกท่านจะบินไม่ได้เหมือนนกตาบอด...นี่ยิ่งไม่แย่ไปกว่านี้หรือ?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 22:16:23

ความคิดเห็นที่ 3 บาเยนทร์และศนิกะมองหน้ากัน แม้เจ้าผ่าคารูณอยากจะแย้งเพราะไม่อยากรับความช่วยเหลือจากใคร หาก สุดท้ายเขาพยักหน้ารับช้าๆ แล้วถามว่าควรทำอย่างไร “พยุหะของท่านมีกำลังมากที่สุด ขอให้ท่านนำท่านวาฬา และสันทะออกไปก่อน...ด้วยน้ำหนักขนาดนี้พอจะใช้ความเร็วสูงสุดไหวหรือไม่?” ประโยคหลังอารมันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนศนิกะลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้เคยหัวเราะเยาะนักรบจากเวนไตยมาก่อน จะว่าไปตั้งแต่ที่อารมันมาถึงสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปในทันที รวมทั้งเขาเองก็เหมือนกับไม่ใช่อารมันที่ชอบทำท่าตลกโปกฮาเหมือนเคย “ได้...น่าจะได้สักครึ่งทาง หลังจากนั้นข้าไม่รับประกัน” ศนิกะบอกตามจริง “หากไปไกลถึงเพียงนั้นก็น่าจะไม่มีปัญหา หากไม่ใช่เพื่อหาอาหารแล้วพาฬปักษ์พวกนี้ไม่ไปไกลจากรังตนเองเท่าไหร่หรอก ขอให้ท่านไปเตรียมคนเจ็บเถอะขอรับ” แม้อารมันจะเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงสุภาพทว่าศนิกะก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจนิดๆ ในการต้องรับคำสั่งจากนักรบสามัญ หากต่อมาหัวหน้าเผ่านักรบคารูณก็รับคำทำตามโดยไม่บิดพริ้ว จากนั้นอารมันหันมาทางบาเยนทร์ และผู้ที่เหลือ “หยกฟ้าของวาฬาบาดเจ็บคงจะรับน้ำหนักบรรทุกไม่ได้ แต่เราก็คงทิ้งมันไว้ที่นี่ไม่ได้เช่นกัน ท่านมือปราบข้ารบกวนให้ท่านลองใช้ศรวิวัฒน์ดูว่ามันจะพอให้มันบินได้หรือไม่?” บุษบรรณเหลือบไปมองสายธนูของตน จึงพยักหน้า และเพิ่งคิดได้ว่าอารมันรู้ได้อย่างไรว่าเธอมีเวทวิวัฒน์...แต่หญิงสาวก็ไม่ได้กล่าวถามออกมาด้วยเห็นว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรต้องมาซักไซ้ไล่ความในตอนนี้ “ส่วนท่านบาเยนทร์” เขาหันมาทางนักรบแห่งภูระ “ท่านและสดายุของท่านยังพอมีกำลังและสู้ได้ ข้าขอให้ท่านคุ้มกันพวกที่นำหน้าไป” ชายหนุ่มรับคำ “ข้ากับนันดาทำหน้าที่นั้นเอง” เป็นครั้งแรกที่อารมันอ้าปากค้าง เขาส่ายหน้า “ไม่...ท่านไปกับท่านมือปราบ ส่วนข้ากับนันดาและตาเดียวจะเป็นตัวล่อให้เอง” จากนั้นเขาหันไปทางชายนักรบคล้ายขอความเห็น แม้บนศีรษะของนันดายังพันด้วยผ้าสีขาวที่มีรอยเลือดเกรอะกรัง เขากลับยกกำปั้นขึ้นเข้าทำนองว่า ไปไล่ถอนขนไอ้นกเปรตพวกนี้กันเถอะ “ทำไมไม่ให้ข้าช่วยท่านล่ะ ลืมไปแล้วหรือว่าข้าเองก็เป็นมือปราบเทวะ” บุษบรรณร้องถาม หากพี่ชายกลับเป็นฝ่ายปราม “เจ้าไปกับพี่ดีกว่า” นอกจากบังสูรย์แล้วก็มีบาเยนทร์อีกคนที่หญิงสาวเกรงใจมากกว่าพี่ชายคนอื่นๆ แม้คราแรกบุษบรรณตั้งป้อมจะไม่ยอมแต่เมื่อเจอกับสายตาห้ามปรามของพี่ชายจึงยอมรับโดยดุษณี นักรบแห่งผาครุฑจึงใช้ช่วงเวลานั้นเดินไปหาสดายุของตน นันดาเดินตามไปด้วย ทั้งสองจึงกล่าวตกลงสัญญาณด้วยกัน  ท่าทางของนันดาไม่ติดใจแล้วที่เขาเคยพ่ายแพ้แก่ตัวตลกอย่างอารมัน จนทำให้เป็นที่ล้อเลียนแก่บรรดามิตรสหายอยู่พอควร หากเป็นตัวตลกที่สามารถปราบพาฬปักษ์ได้...เขาก็สมควรพ่าย เมื่อรอให้ศนิกะลำเลียงคนเจ็บขึ้นบนหลังนกและดูเหมือนศรวิวัฒน์ของบุษบรรณจะทำให้หยกฟ้ากลับมาบินได้ชั่วคราว  อารมันนัดแนะกับบาเยนทร์เป็นครั้งสุดท้าย “เมื่อข้ากับนันดาออกไปแล้ว นกตัวแรกจะไม่ตาม...ท่านจงรออีกสักพักหนึ่ง ข้าจะล่อให้จ่าฝูงมันตามและเข้าโจมตี และคราวนี้มันจะออกมาเกือบทั้งหมด ตอนนั้นท่านควรให้ศนิกะออกไปก่อน หยกฟ้าอยู่ตรงกลาง ท่านบินตามหลังควรระวังให้มาก เพราะนกเจ้าเล่ห์พวกนี้มันจะทิ้งตัวร้ายที่สุดเอาไว้เฝ้ารัง ทว่าเมื่อไกลสักระยะหนึ่ง มันจะล่าถอยกลับไปเองเพราะห่วงรัง” เมื่อบาเยนทร์พยักหน้ารับ ขณะที่อารมันกำลังจะปีนขึ้นบนหลังนก บุษบรรณจึงเตือนให้เขาระวังตัว ฝ่ายตรงข้ามยกมือขึ้นเป็นเชิงตอบรับแทนคำกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเหวี่ยงตัวขึ้นบนหลังวิหคเทพ สวมหน้ากากพญาครุฑ แล้วสั่งให้วิหคเทพของตนบินขึ้น ***** คุยกันท้ายบท: บอกแล้วว่าอ่านถึงตอนนี้ก็เดาไม่ยากแล้วใช่ไหม? ตอนหน้าเป็นตอนที่ 8: มือปราบแห่งอุตราทิศ ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 22:20:40

ความคิดเห็นที่ 4 เดาได้แล้วล่ะค่ะ แต่ว่าสงสัยจริงว่าหัสรังสีหายไปไหน จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 00:16:03

ความคิดเห็นที่ 5 วาฬาชักจะพยายามทำคะแนนขึ้นมาอย่างผิดหูผิดตาในช่วงนี้ แต่ยังครับ ยังไม่ทำให้ผมใจอ่อน ถึงขั้นจะยอมให้มาจีบบุษบรรณของผม ^__^.... ต้องพยายามให้มากกว่านี้^^.. อารมันก็ดู นิ่ง กว่าสมัยเปิดตัว แต่กลับมีอะไรหลายอย่างทำให้น่าสงสัยมากขึ้นทุกที แน๊ะ..มีการมารู้ว่าบุษบรรณามีเวทวิวัฒน์ด้วย หมอนี่.. (สังเกคว่าบุษบรรณสนใจอารมันเป็น"กรณีไม่ธรรมดา" เหมือนกัน แม้ดูเผินๆจะเหมือนคู่กัด) ยังไม่ทายแบบเต็มร้อยครับ กลัวพลิกโผกลางอากาศ^^.. รอดูไปให้แน่ใจเต็มร้อยก่อนดีกว่า ^__^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 08:26:48

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วก็ได้สงสารวาฬา เจ็บแบบผู้เสียสละ (แต่จริงๆ โดนตัดบท 555) และก็ตัดหัสรังสี ออกไปจากถ้ำอีกคน ก็เลยรู้สึกว่าหลังจากฉากสุดอลังการ ทุ่มทุนสร้าง นักแสดงหลักและนักแสดงประกอบมากมาย (เรียกว่าเกือบหมดงบ) ก็เริ่มต้องจำกัดงบ ตัดบทแบ่งบทกันไป อ่านจบตอนแล้วต้องรอลุ้นจริงๆ ว่าภารกิจหนีตายฝูงนกนรกนี่ จะเจ็บ จะมันส์กันขนาดไหน รักษาสุขภาพดีๆ นะคะ ดูแลร่างกายให้อบอุ่นอยู่เสมอ เป็นห่วงค่า ปีนี้หนาวมากกว่าปีก่อนๆ เสียด้วย จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 09:08:02

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว นึกว่าพญาแร้งนั่นเป็นคลูที่ให้มาเสียอีก ยังอยากได้ตัวละครใหม่ ให้มีมิติขึ้น อีตารามิตเก่งมาเยอะ ได้อะไรมาหลายอย่างละ แบ่งกันไปบ้าง เนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 10:24:12

ความคิดเห็นที่ 8 งานยุ่งมหาศาล ป๊ะไว้ก่อนนะจ๊ะ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 10:29:39

ความคิดเห็นที่ 9 พระเอกยังไงก็ต้องเป็นรามิต จะจริงจะเท็จจะจริงๆจะเท็จๆ อารมันก็ต้องกลายเป็นรามิต ในที่สุด เพราะหลายๆเรื่องคน นอกไม่น่าจะรู้แม้บางเรื่องคนใน ก็ไม่รู้เพราะรู้กันแค่สองคนแต่ อารมันก็รู้ ถ้าอารมันไม่ใช้รามิต ต้องตอบคำถามตามมาอีกมาก เลยละครับ พร้อมกับเศษใบหน้า ของผมที่แตกแหลกละเอียด ตามเก็บไม่หมดเลยละครับ55555 สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 14:10:09

ความคิดเห็นที่ 10 ว่าแต่รามิตหายได้ยังไง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 11:03:20

ความคิดเห็นที่ 11 คราวนี้แวะมาอ่านเฉยๆ ครับ ให้คุณชายมังกรได้คะแนนสงสารบ้างก็ดี ส่วนรังสีที่มาแนวสงบมากขึ้น ดูเหมือนจะเป็นร้ายลึก กลายเป็นจอมวางแผนเสียมากกว่าแฮะ (ร่วมมือกับกลุ่มลึกลับหวังล้างแค้นส่วนตัว และช่วงชิงอำนาจ แต่ก็คงจะพลาด กลายเป็นถูกหลอกใช้เสียเอง) อ้าว...ว่าจะอ่านเฉยๆ แล้วเชียว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 11:35:16

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วนะ จากคุณ : y4uc (y4uc) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 18:49:01