ความคิดเห็นที่ 1 เช้าแล้วเม่นยังงัวเงียอยู่บ่นเตียงนอนเพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับลงก็ปาไปตีสี่ตีห้า เพราะมัวแต่นอนคิดเรื่องสมัยป็นนักศึกษา เสียงแม่ลูกคุยกันข้างนอกเบากว่าเสียงนกร้องหลังบ้านเสียอีก เขาลุกไปฟังใกล้ๆ หน้าต่าง “แม่ขา ทำไมพ่อไม่ไปส่งเรา” “พ่อต้องทำงาน” “แล้วแม่มีเงินมั้ยคะ แม่ขอพ่อแล้วยัง” เขาก็สงสัยเหมือนลูกสาวว่าหลินจะมีเงินแค่ไหน เพราะหลินแทบไม่เคยขอเงินเขาใช้ทำอย่างอื่น นอกจากค่าใช้จ่ายในบ้าน หลินไม่กล้าเก็บเงินจำนวนมาก เธอกลัวเอาไปฟุ่มเฟือยและกลัวหาย “แม่พอมีจ้ะ แต่ไปถึงบ้านยาย เราก็ไม่ต้องใช้เงินมากแล้ว” “แล้วหนูไปโรงเรียนยังไง” “เราจะไปอยู่บ้านยายสักพัก ค่อยคิดเรื่องโรงเรียนนะ” “ค่ะแม่ แม่ขา... รถทัวร์มีขนมกับของเล่นแจกเหมือนบนเครื่องบินมั้ย” เสียงใสๆ ของลูกสาวที่ยังปลาบปลื้มการนั่งเครื่องบินทำเอาเขาหูอื้อสงสารลูก ไอซ์ไม่เคยต้องลำบาก นั่งรถทัวร์เดินทางไกล ทำไมเขาต้องปล่อยให้ความโกรธครอบงำจนลืมคิดถึงลูกได้ขนาดนี้ เขาน่าจะรั้งลูกสาวไว้หรือจ้างใครไปส่งพวกเขา แต่กว่าจะนึกได้และกล้าพอสองแม่ลูกก็หายไปจากหน้าบ้านแล้ว หลินขับรถไม่เป็น เธอไปไหนมาไหนด้วยรถเมล์เสมอยกเว้นมีลูกสาวไปด้วยเธอถึงนั่งแทกซี่ เขาเคยจะจ้างคนขับรถให้ แต่เธอก็... ไม่เห็นด้วย เขาควานหาโทรศัพท์มือถือแต่มันแบตเตอรี่หมด เลยวิ่งไปหาโทรศัพท์บ้าน แต่พอจะยกหู ก็เปลี่ยนใจเมื่อเห็นข้าวของเครื่องใช้บางส่วนที่เธอยังขนไปไม่หมด บนกระเป๋านั้นเธอเขียนที่อยู่ทิ้งไว้พร้อมโน้ต “คุณเม่น ฉันขอโทษต่อเรื่องทั้งหมด ฉันหยิบเงินในกระเป๋าคุณไปห้าพัน และขอรบกวนให้ใครช่วยส่งของพวกนี้กลับบ้านให้ด้วยนะคะ ฉันขนเองไม่ไหว ขอบคุณค่ะ” “Eเวรเอ๊ย มาใช้กูเรอะ” เขาโมโหพรวดขึ้นมาอีก ถีบกระเป๋านั่นจนข้าวของบางชิ้นหลุดออกมา แต่ของที่หลุดออกก็ทำเขาเจ็บปวดจนได้ เพราะเป็นของเล่นของลูกสาวเขาทั้งนั้น ไอซ์ชอบเล่นของเล่นเดิมๆ มีของใหม่ก็แทบไม่ทิ้งของเดิม บางทีก็ร้องหาตอนดึก เขาเก็บของลูกคืนกระเป๋า และแง้มดูกระเป๋าอีกใบก็พบแค่อุปกรณ์ทำขนม หลินชอบทำขนม เพราะเขาเคยพาเธอไปกินแล้วเธอว่ามันแพง เธอเลยซื้อหนังสือมาศึกษาทำเองจนเป็นเกือบทุกอย่าง หลินแทบไม่สร้างสมบัติส่วนตัว บางครั้งเขาก็คิดว่าหลินมัธยัสธ์จนกลายเป็นตระหนี่ เธอไม่เคยคิดว่าเงินซื้อความสุขได้ สำหรับเธอเงินนั้นมีค่าเกินที่จะเอามาซื้อความสุขเล่นๆ ถือเป็นทัศนคติที่ต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง เขาใช้เงินซื้อความพอใจกันมาตั้งแต่เกิด ก็เขาร่ำรวยมาตั้งแต่เด็กนี่นา เขามองไปทั่วบ้านสวยๆ ที่พ่อแม่เขายกให้เป็นเรือนหออย่างรู้สึกบอกไม่ถูก จะว่าเหงาเพราะไม่มีใครคงไม่ใช่ เพราะตั้งแต่หลินท้องแล้วคลอดลูก เขากับหลินก็แทบอยู่คนละโลกกัน แม้เขาไม่เคยเหงา แต่ก็เหมือนทั้งคู่ไม่เคยรักกัน แล้วเขากับหลินแต่งงานกันทำไม ? เขาสะบัดหัวแรงๆ ครั้งหนึ่ง ไล่ความคิด ท้องร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา เขาเปิดตู้เย็นซึ่งมีอาหารกึ่งสำเร็จที่แค่เอาเข้าไมโครเวฟก็กินได้เลย แต่เขาไม่เคยต้องทำอะไรพวกนี้ ตอนเด็กๆ มีคนใช้ทำให้ พอมีหลินเข้ามาในชีวิต หลินก็ทำให้ทุกอย่าง “Eเวร ตอนกูอยากมีคนใช้ มรึงก็บอกว่าไม่ต้อง” ปากเขาด่าไปเรื่อยเมื่อจำได้ว่าหลินไม่อยากมีคนใช้ เพราะเธอทำงานบ้านได้ทุกอย่าง เขาอุ่นอาหารเสร็จก็มองหาช้อน แต่เขาหาไม่เจอ “สัตว์นsก มันเก็บช้อนไว้ไหนวะ” เขาไม่นึกละอายใจสักนิดที่ไม่รู้ว่าช้อนในบ้านตัวเองเก็บไว้ตรงไหน เพราะเขาคุ้นเคยกับการมาที่โต๊ะอาหารตอนที่ทุกอย่างพร้อมแล้ว และ... ตั้งนานกว่าเขาจะหาช้อนเจอ กระเดือกอาหารกล่องลงไปสองสามคำแล้วเขาก็เปลี่ยนใจ เปิดตู้เย็นคว้าเบียร์มากระดกแทน สายตาเหลือบเห็นขนมเค้กเข้า ก็เลยจิ้มใส่ปากแก้เซ็ง หลินชอบทำขนมเค้ก เวลาไปเยี่ยมญาติๆ หรือญาติๆ ถามถึง เธอจะจะมีของกำนัลเป็นขนมเค้กไปฝากพวกเขาเสมอ ญาติๆ เขาชอบหลินกันทั้งนั้น ทุกคนชอบเธอ ความจริงเขาก็เคยชอบเธอ เขาเริ่มจำได้ว่า...หลินเป็นเด็กน่ารักมากตอนไหน ... . . ตอนงานวันเกิดเขา ที่พวกเขาจัดสนุกๆ กันที่บ้านพัก พวกเขากับเพื่อนผู้ชายในแวดวงเดียวกันกินเล่นกันสุดเหวี่ยง แต่ละคนมีเพื่อนสาวสวยๆ แต่งตัวน้อยชิ้นโชว์หุ่นงามๆ มาให้ชื่นชมได้ทั้งสายตา และจับต้องได้ แล้วทุกคนก็เมาและเสพสุขกันอย่างรื่นเริงตามวัย และ...กำลังทรัพย์อันไร้ขีดจำกัด ห้องนอนถูกจับจองหมด เม่นในฐานะเจ้าของบ้านและเจ้าของวันเกิดจึงต้องนอนกับแฟนสาวบนโซฟาในห้องรับแขก ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่มีสาวไหนนอนข้างๆ แล้ว มีเพียงเสียงคนเก็บกวาดบ้านเขา เด็กสาวตัวเล็กๆ ผอมแห้ง ในชุดทะมัดทะแมง กำลังขนลากขวดเหล้าขวดเบียร์ใส่ถุงดำใบใหญ่กว่าตัวเธอไปไว้นอกบ้าน กลับมาอีกทีก็เก็บเศษข้าวของที่เหลือ แล้วตามด้วยถูพื้นเงียบเชียบ เขาหรี่ตาดูเธอทำงานอยู่พักหนึ่ง ถึงได้ควานหากางเกงมานุ่ง แล้วทักเธอ “น้องเองเหรอ ชื่อหลินใช่มั้ย” เสียงทักเขาทำเอาไม้ถูพื้นร่วงจากมือเธอ “ใช่ค่ะ ขอโทษค่ะ ที่ทำให้พี่ตื่น” “ไม่เป็นไร” แต่เขายังนอนดูแขนผอมๆ เธอที่ทำงานคล่องแคล่ว เธอตัวเท่าเขาตอน ป.4 หรือ ป.5 ได้ จนเกือบเที่ยง บ้านเกือบสะอาดเรียบร้อยแล้ว เพื่อนๆ เขากับแฟนสาวออกมาจากห้องนอน และหาอะไรในตู้เย็นมากินจนเลอะเต็มโต๊ะไปหมดอีกรอบ แล้วพากันออกจากไป หลินเลยต้องทำความสะอาดให้ใหม่ เขาอยากหลับอีกนิด แต่พอปิดตากลับปวดหัวตะหงิดๆ เลยต้องนอนดูเธอล้างจานต่อไป จนทุกอย่างสะอาหมดจด เธอก็เริ่มเมียงมองไปในห้องของเวกอีก แต่คราวนี้เขาพอรู้ว่าเธอมองหาเวกทำไม “ไอ้เวกจ้างมาเท่าไหร่” “เอ่อ 400 ค่ะ” เธอบอกอย่างเกรงๆ เขาลุกขึ้นทั้งโงนเงนไปหยิบแบงค์พันมาให้ “เอาไปหมดนี่แหละ เผื่อซื้อยาทาแก้เมื่อยเพราะยกถุงขยะนั่น” “ขอบคุณค่ะ งั้นขอ 500 พอ” เธอล้วงแบงค์ห้าร้อยส่งคืน แล้วมองเขาแปลกๆ “พี่ไม่สบายเหรอ” เขาหันไปดูหน้าตัวเองในเงากระจก “อือ แฮงค์นะ ซัดเหล้าเบียร์ไปไม่รู้เท่าไหร่” “พี่หิวมั้ย ไปซื้อข้าวให้มั้ยล่ะ หรืออุ่นของเมื่อคืนให้ก็ได้” “ขอบใจ” เขายิ้มให้ เธอจึงเดินเข้าครัวอีกครั้ง กุกกักอยู่ครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมอาหาร “หลินเอาข้าวผัดปูในตู้เย็นไปอุ่น ไม่รู้ของใคร แต่ฮ้อมหอม” “กินด้วยกันมั้ยล่ะ เยอะอยู่” เขาชวนเธอมาร่วมโต๊ะ เธอก็พยักหน้าตกลงโดยไม่มีวี่แววลังเล และท่าทางอารมณ์ดี เธอแบ่งข้าวผัดปูไปกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่เขากินได้ไม่กี่คำก็ต้องหยุด ฤทธิ์แอลกอฮอล์จากเมื่อคืนทำให้ท้องรวนๆ ทันทีที่อาหารเข้าปาก เธอมองข้าวในจานเขางงๆ “พี่... กินไม่ได้เหรอ อร่อยออกค่ะ” “อือ ท้องไม่ดีน่ะ หลินกินไปเถอะ” เธอก้มหน้าก้มตากินต่อ พออิ่มเธอก็กวาดสายตาดูบ้านพักเขา “พี่มีบ้านพักของตัวเองตั้งแต่เด็กเลย บ้านพี่รวยมากเหรอ” “อือ รวยสิ แล้วบ้านน้องยากจนเหรอ” “อิอิ ค่ะ” เธอหัวเราะ แล้วเอาจานไปล้าง เขาเข้าห้องน้ำ และเปิดตู้เย็นหาเครื่องดื่มแก้แฮ้งค์ แต่พบว่าตู้เย็นกลับเต็มไปด้วยอาหารเหลือจากเมื่อคืน “หลินเก็บอาหารไว้ให้เหรอ เอาไปทิ้งเลยนะ พวกพี่ไม่กินแล้วล่ะ ไว้นี่เดี๋ยวก็เน่าคาตู้เย็น” “เหรอคะ แต่มันยังดีๆ อยู่เลย พวกพี่เอาไปอุ่นหน่อยก็กินได้แล้ว” หลินทำหน้าเสียดายแทนสุดขีด และยังมองขนมเค้กเลอะๆ นั่น “ขนมเค้กนี่ แค่เอาครีมออกก็กินได้แล้ว” เมื่อคืนไม่มีใครแตะเค้กสักชิ้น สาวๆ กลัวอ้วน ผู้ชายว่าหวานเกิน “งั้น... น้องเอาไปกินที่หอสิ” “จะดีเหรอคะ” เธอมองอย่างไม่แน่ใจ แต่ในที่สุดก็ยอมรับเกรงๆ “ถ้าพวกพี่ไม่กิน ก็อยากเอาไปค่ะ แต่เดี๋ยวหลินไปทำงานเลยค่ะ คงไม่ได้กลับหอเลย” เขามองเหงื่อท่วมจมูกเธออย่างสงสัย “ทำงานอะไรอีก นี่มันวันอาทิตย์ ไม่ทำรายงาน อ่านหนังสือเหรอ” “ทำงานร้านหมูกะทะค่ะ เลิกงานสามทุ่ม” เธอมองของในตู้เย็นอย่างครุ่นคิด “พี่อย่าทิ้งของเลยนะ เดี๋ยวสักสามทุ่มครึ่งหลินแวะมาเอาค่ะ” “เหรอๆ ได้สิ” เม่นมองตามหลังเธอเดินออกจากบ้านไปอย่างรีบเร่ง เธอพ้นไปแล้ว เขายังไปยืนมองที่หน้าต่าง หลินไม่ได้นั่งรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง เธอเดินแกมวิ่งไปจนถึงปากซอย ตรงสุดตายลิบๆ เขาเห็นรถเมล์จอดลงต่อหน้าเธอ เม่นอาบน้ำ และรู้สึกสดชื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงเริ่มทำรายงานส่งอาจารย์ ถึงเขาทำตัวเละเทะแค่ไหน การเรียนเขาก็ไม่เคยย่ำแย่ เขาจะจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง และนี่เป็นเหตุผลเดียวที่เขายังเป็นลูกรักของพ่อแม่และสามารถเป็นเด็กหนุ่มที่เงินทองไม่เคยขาดมือได้ ทั้งวันเขาไม่ได้ออกไปไหน แม้กระทั่งเวกตื่นขึ้นมาชวนเขาไปข้างนอกอีก เวกเลยชวนเพื่อนคนอื่นๆ ไปสนุก ส่วนเขาอยู่บ้านคนเดียว นั่งรอหลินมาเอาของกินในตู้เย็น แต่แค่หกโมง เธอก็มาชะเง้อชะแง้หน้าบ้านเขา เขาเปิดประตูให้เข้ามา “อ้าว ไหนว่าเลิกงานสามทุ่ม” “ก็คนเสิร์ฟประจำเขามาทำงานได้ตอนห้าโมงเย็น ชวดเลยเรา ได้มาแค่ 150 เอง” เธอบ่นเซ็งๆ ควักถุงพลาสติกสีขาวใบเบ้อเริ่มออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วเริ่มขนของจากตู้เย็นใส่ ลาเขาด้วยรอยยิ้ม “หลินไปนะคะ ขอบคุณค่ะพี่เม่น” เธอไหว้ขอบคุณเขา เดินออกจากบ้าน แต่เขากลับไม่อยากให้เธอไปขึ้นมา จึงคว้ากุญแจรถขับตามไป “หลิน ขึ้นรถสิ... เดี๋ยวไปส่ง” เธอมองรถคันใหญ่ๆ เขาอย่างเกรงใจ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้เอง เดินแป๊บเดียวก็ถึง” “มาน่า” เขาคะยั้นคะยอจนเธอยอมขึ้นมานั่งตื่นตาตื่นใจในรถ “ไปเที่ยวกันมั้ยล่ะ” เขาไมรู้นึกยังไงถึงอยากชวนเธอ แต่เธอส่ายหน้า “เที่ยวแบบพวกพี่น่ะเหรอ ไม่ได้หรอกค่ะ” “กลัวเหรอ” “โอ๊ย จะกลัวอะไร ไม่ใช่เด็กแล้ว แต่แม่บอกว่า เที่ยวแล้วจะติด จะอยากไปทุกคืน” เธอให้เหตุผลตลกสิ้นดี เขาเลยเถียง “พี่เที่ยวมาตั้งแต่วัยรุ่น ไม่เห็นติด” เธอเลยหัวเราะคิกๆ “นั่นแหละค่ะ เขาเรียกว่าติด พี่เที่ยวมาตั้งแต่วัยรุ่น ตอนนี้ก็ยังเที่ยวอยู่ หลินเห็นพวกพี่กับพี่เวกไปเที่ยวกลางคืนกันตลอด ไม่ติดก็ไม่รู้อะไรแล้ว อิอิ” “เออ จริงแฮะ” เขายอมรับโดยดุษฎี “งั้นนั่งรถเล่นกันมั้ยล่ะ” เธอพยักหน้าแต่เอามือกุมท้อง “เอ่อ... ขอกินขนมเค้กได้มั้ย หิวน่ะ เลิกงานก็รีบกลับ ยังไม่ได้กินข้าวเย็น” เม่นไม่ชอบให้ใครกินของในรถ เพราะกลัวรถเหม็น แต่คราวนี้เขายอมให้เธอคุ้ยขนมเค้กมากินตามสบาย เธอกินไปแล้วชวนเขาคุยโน่นนี่เรื่องแฟนเขาคนที่เป็นดารา เรื่องงานอดิเรกเขาอย่างเช่น การเล่นดนตรี เจ็ทสกี และแข่งรถ เขาเล่าอะไร เธอก็ฟังอย่างทึ่งทุกอย่าง แต่เธอกลับไม่เล่าเรื่องอะไรของตัวเอง จนเกือบเที่ยงคืน เขาก็ส่งเธอหน้าหอ “ขอบคุณนะคะพี่ ถ้าพวกพี่จัดงานเลี้ยงกันอีก พี่จ้างหลินไปเก็บกวาดได้เลยนะ พี่เวกมีเบอร์เพื่อนหลินค่ะ” เธอหอบของกินทั้งถุงใหญ่ลงจากรถ... เม่นนั่งยิ้มอยู่คนเดียวในรถ ไม่น่าเชื่อว่าวันเกิดเขา เขาจะหมดเวลาไปกับเด็กสาวปอนๆ ที่เพิ่งลงจากไป ... และตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงปัญญาอ่อนประสาลูกคนรวย หลินก็ตามมาเก็บกวาดให้ และเขาก็ห้ามปรามเพื่อนไม่ให้เอาของกินมาเขี่ยเล่น เพราะรู้ว่าหลินเอาไปกินต่อได้ เธอก็ยิ้มดีใจทุกครั้งที่เห็นเขาในมหาวิทยาลัย ไม่ว่าเขาทำอะไร แม้กระทั่งตอนเธอแอบเห็นเขานัวเนียกับแฟนสาวอยู่ในรถค่ำๆ มืดๆ ที่ลานจอดรถร้านอาหารที่เธอทำงานมือระวิงเป็นผู้ช่วยแม่ครัว บางทียังวิจารณ์แฟนเขาราวกับดารา “อิอิ แฟนพี่เม่นสวยๆ ทั้งนั้น แต่คนนี้เตี้ยกว่าคนก่อน” เขาเริ่มรู้สึกพิเศษและห่วงหาเธอก็ตอนที่รู้ข่าวว่าเธอสอบไม่ผ่านเอาหลายวิชา จนต้องจบช้าไปอีกปี เขาจำได้ว่าเจอเธอเศร้าจนไม่มีแรงยิ้มดีใจเมื่อเห็นเขา ตอนนั้นน้องฝาแฝดทั้งคู่เธอผ่าตัดลิ้นหัวใจ เด็กนั่นได้รับการรักษาฟรีก็จริง แต่พ่อเธอขากุดทำงานไม่ได้ แม่เธอก็ต้องเฝ้าน้อง น้องชายเธออีกสามคนก็กำลังกินกำลังนอน เธอเลยเอาแต่ทำงานหนักจนไม่ได้อ่านหนังสือสอบ เขารู้จากเวกว่ามีคนแนะให้เธอขายตัวด้วยซ้ำ แต่เธอบอกว่าเพื่อนที่ขายตัวหรือเป็นเมียเก็บใครก็ไม่เห็นมีใครมีเงินส่งบ้าน แถมมาทำตัวบ้าๆ บอๆ มากกว่าที่จะมีความสุข เธอเลยไม่เคยสนใจที่จะทำงานพิเศษพวกนั้น และยังบอกเขาหน้าแหยๆ “โหย หลินตัวเท่าลูกหมาวัด ใครจะซื้อไปเลี้ยง” เม่นกลับไปขำหลายวัน เพราะเวกเคยล้อว่าหลินตัวเท่าหมาวัดจริงๆ แต่พอเธอทำใจได้ว่า เรียนไปอีกปีก็ไม่เป็นไร เธอก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม ช่วงนั้นเม่นเรียนจบทำงานแล้ว และมีปัญหากับแฟนสาวที่กำลังจะแต่งงานกัน พวกเขาเลยเลิกกัน เขากลับไปที่บ้านพักเก่าเพื่อเอาของบางอย่างก่อนยกให้คนอื่นเช่า เขาเลยเตร่ไปหาเธอที่หอพัก เธอบ่นเรื่องน้องแฝดอย่างหนักใจว่าป่วยบ่อยจนพัฒนาการช้า เขาชวนเธอไปกินข้าวแถวนั้น เธอก็ยอม และวันหลังๆ เขาก็ไปอีก เขาชอบเวลาเห็นเธอยิ้มให้ เธอยิ้มเหมือนเด็กและไม่มีจริตจก้านใส่เขา อยู่กับเธอแล้วไม่ต้องคอยลุ้นว่าเธออยากได้อะไรจากเขา เพราะเขาขนของใช้เก่าๆ ของญาติไปให้เธอเธอก็รับทั้งนั้น แต่แฟนสาวเขาแต่ละคน เขาอุตส่าห์ซื้อของแพงๆ ให้ยังงอแงอ้างโน่นอ้างนี้ แต่วันหนึ่งเขาก็รู้ข่าวจากเพื่อนเวกอีกทีว่าเธอจะหยุดเรียนแล้ว เพราะไปได้งานประจำตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการร้านอาหาร แต่เขาเสียดายอนาคตที่เธอเหลืออีกแค่ปีเดียว เขาเลยไปถามไถ่ “หลินเรียนไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ เหนื่อยจะเป็นลมตาย ปีสุดท้ายนี่ก็ต้องไปฝึกงาน ก็หาเงินไม่ได้อีก ปริญญาตรีจบไปก็ใช่ว่าจะได้งานดีๆ งานร้านอาหารนี่ก็เลี้ยงตัวเองได้” เธอบอกท้อๆ เขาเสียดายอนาคตเธอ เลยเริ่มหยิบยื่นเงินให้เธอก็ตอนนั้น เขาจำได้ว่าเธอมีท่าทีแบบไหน เธอไม่อยากวนเขา แต่เขายังยืนยันที่จะช่วย ... เธอจึงก้มหน้ารับอายๆ และตั้งแต่นั้น ด้วยเศษเงินนิดๆ... หลินก็เห็นเขาเป็นพระเจ้า เขาสั่งหรือชี้ให้หลินทำอะไรก็ได้... ที่จริงเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างดอกหญ้าข้างทางก็ไม่ยาก แต่ทุกเช้าที่หลินตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนเขา แววตาที่เธอเทิดทูนบูชาเขา ทำให้เขาสัมผัสได้แต่ความอบอุ่น ปลอดภัย และชีวิตของคนคนหนึ่งที่ยอมมอบให้เขา... คนเดียว . . . “กูเคยชอบอีนี่เหรอ” เม่นรำพึงดูรูปถ่ายงานแต่งงาน ในรูปไม่มีญาติของหลิน หลินกลัวไม่สมหน้าตาเขา เลยให้แม่มาคนเดียว นางมายืนเจี๋ยมเจี๊ยมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ลูกสาวที่แต่งงานกับคนร่ำรวย เขากระดกเบียร์ไปไม่รู้กี่กระป่อง จนเย็นย่ำ โทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น “พ่อขา หนูถึงบ้านคุณยายแล้วค่ะ คุณพ่อช่วยส่งของเล่นมาให้หนูหน่อยนะคะ น้าแฝดไม่เห็นมีของเล่นเลยค่ะ จักรยานก็มีคันเดียว” “ได้ครับ น้องไอซ์รอแป๊บนะ” เขารับคำลูกสาวไปให้พ้นๆ “ไหนแม่ล่ะ ขอพ่อพูดกับแม่หน่อย” “แม่นอนค่ะ แม่ไม่สบาย แม่อ้วกตลอดทางเลย แม่เวียนหัว หนูว่ารถทัวร์สนุกค่ะ อิอิ แต่ร้อนไปหน่อย” เด็กน้อยเจื้อยแจ้ว อย่างไม่รู้อารมณ์ผู้ใหญ่ที่ไม่อยากรู้สึกรู้สากับใครอีก “ไปตามแม่มา บอกว่าพ่ออยากคุย” “ค่ะ” ลูกสาวเขารับปาก ครู่หนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงสะลึมสะลือมาตามสาย “ค่ะ คุณเม่น” “เธอไปทำแท้งซะ” เขาสั่งอย่างไม่ใส่ใจว่าเธอจะคิดเช่นไร “ทำไม่ได้ค่ะ” “Eดอก แล้วมรึงจะอยู่ยังไง มรึงเลี้ยงลูกไหวเรอะ” “คุณเม่นจะหย่าวันไหน โทรมาบอกนะคะ แต่ช่วงนี้คงไม่ได้ค่ะ ฉันแพ้ทองเต็มที” เธอวางหูโทรศัพท์ไป เม่นโกรธแทบอยากตามไปฆ่ากับท่าทีไม่สำนึกใดๆ ของเธอ เขาคว้ารูปงานแต่งเขวี้ยงไปโดนฝาผนัง เศษกระจกแตกยับเยินคาที่ เขามองมันอย่างไม่แยแส และนั่งอยู่กับความเงียบอยู่แบบนั้น จนกระทั่งพี่ชายคนโตเข้ามาในบ้าน “เป็นไร ไม่เปิดไฟ ฮึ ไอ้เสือเม่น” พี่ชายเดินไปเปิดไฟทั่วบ้าน แล้วถามหาน้องสะใภ้ “หลินล่ะ” “มันกลับบ้านนอกไปแล้ว” “อึ ทะเลาะกันล่ะสิ น้องไอซ์ไปด้วยเหรอ” “อืม เดี๋ยวจะหย่ากันแล้วล่ะ” “ฮ่าๆ มรึงจะบ้าเหรอ” พี่ชายเขากลับหัวเราะ “พี่หัวเราะทำไม” เม่นมองพาลๆ “พี่เองแต่งงานตั้งสามครั้ง ทำไมผมจะหย่ามั่งไม่ได้” “ไอ้ได้น่ะได้ แต่มรึงไม่สงสารน้องไอซ์เหรอ” พี่ชายมองไปทั่วบ้าน “แล้วทะเลาะกันเรื่องไร” “อีหลินคบชู้” เขาบอกสั้นๆ พี่ชายหัวเราะเสียงดังหมือนฟังเรื่องตลกคาเฟ่ น้องชายข่มอารมณ์หงุดหงิดกระดกเบียร์ไม่สนใจต่อ แต่พี่ชายเก็บเศษกระจกไปทิ้งๆ ให้ แล้วหยิบรูปแต่งงานเขาขึ้นมาดู “เมียมรึงน่ารักจะตาย ใครๆ ก็ชอบยายหลิน มันบ้านนอกหน่อย แต่ข้อดีมันเยอะกว่ามาก” “เลวเงียบนะสิ” “ไอ้เม่นเอ๊ย ถ้ายายหลินคบชู้ ก็คงมีกูคนเดียวมั้งที่เดินไปมาอยู่แถวนี้ ฮ่าๆ” พี่ชายยังขำไม่เลิก แต่น้องชายหันขวับจ้องหน้าพี่ชายแท้ๆ “อย่ามาพูดเล่นนะพี่” “อย่ามองกูแบบนั้น กูไม่เลวขนาดแย่งเมียใคร แล้วเอามูลที่ไหนมาว่ามันมีชู้ วันๆ เห็นมันหมกอยู่แต่ในบ้าน” “มันบอกผมเอง” เม่นยังเข่นเขี้ยวไม่เลิก เขาไม่กล้าบอกพี่ชายว่าหลินท้องกับใครก็ไม่รู้ “อือ นี่เรื่องจริงเหรอ” พี่ชายจ้องน้องอย่างสำรวจตรวจตรา แต่ก็ไม่วายพูดพล่อยๆ เอาฮา “เออ วันก่อนกูเห็นเด็กซ่อมคอมพิวเตอร์มาซ่อมคอมฯ ให้เมียมรึง หน้าตาหล่อชิกหาย เมียกูเห็นยังชมเลย อาจเป็นไอ้หนุ่มนั่นก็ได้ ฮ่าๆ” “เมื่อไหร่” “ก็สองสามเดือนที่แล้วมั้ง ฮึ นี่มรึงจริงจังเหรอ” พี่ชายเปิดเบียร์ดื่มเป็นเพื่อน “นี่กูไม่ได้ส่งเสริมคนเลวนะ คนดีก็คือคนดี แต่ไม่มีใครดีได้นานตลอดชีวิตหรือตลอดเวลาหรอก ทีกูหรือมรึงหรือผู้ชายทั้งโลก ไปขย่มผู้หญิงเล่นๆ นอกบ้านกันทุกทีที่มีโอกาส ทำไมผู้หญิงจะนอกใจบ้างไม่ได้ ?” “นี่ปากพี่แน่เรอะ” เม่นเดือดหนัก “ไว้เมียพี่คบชู้ แล้วพี่ค่อยทำใจเป็นกลางปลอบตัวเองเอาแล้วกัน” “ฮ่าๆ แทงใจดำพี่แล้วน้องเอ๋ย เมียกูคนแรกก็ประชดกูไปนอนกับเพื่อนเก่า กูเลยหย่าจนเป็นเรื่องใหญ่โตทั้งประเทศไง” “จริงเหรอ” เม่นจำได้ว่าเรื่องของพี่ชายขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์หัวสีด้วย เขาไม่รู้สาเหตุ แต่ไม่คิดว่าพี่น้องจะซวยเหมือนกันได้ขนาดนี้ “เออ แต่มรึงอย่าตกใจเลยว่ะ อีเมียเลวกูมันไปนอนกะผู้ชายที่แอบรักมันมานานแค่คนเดียว แต่ทีกูเองไปนอนกะอีตัวมั่ง อีสาวรักสนุกมั่ง เป็นไม่รู้กี่สิบคน” “ไม่เหมือนกันนี่” เม่นอุบอิบ พี่ชายก็ทำเห็นด้วยหน้าตาเฉย “เออ กูก็ว่างั้น ผู้ชายเลวได้ ผู้หญิงเลวไม่ได้ ฮ่าๆ อยู่บ้านเลี้ยงลูกไป” “อย่าหาเรื่องกันดีกว่า” น้องชายขอร้อง “ไม่ได้หาเรื่อง ตอนหย่ากะเมียแรกเสร็จ กูเลยเข็ดเมีย แต่ก็มีเมียใหม่จนได้ เมียสองนี่ดีหน่อย ที่ทำใจเลิกกันได้แบบสันติ” พี่ชายวัยสี่สิบกว่าเริ่มหยุดขำ เล่าเรื่องตัวเองต่อ “มามีเมียสุดท้ายนี่ เขาบอกว่าถ้าวันไหนเบื่อเขาก็ให้บอกตรงๆ เขาจะหลีกทางให้ทันที อย่าไปมีหญิงอื่นเหมือนไอ้เฒ่ามักมาก เขาซื่อสัตย์กะกู กูก็ควรซื่อสัตย์กับเขา ฮ่าๆ... แล้วพ่อตากูก็ยิงปืนแม่น กูก็เลยได้ทีพิจารณาตัวเอง มรึงเห็นมั้ยล่ะ... ว่าครอบครัวกูดีขึ้นเมื่อกูสำนึกตัว แล้วมรึงว่าชีวิตแต่งงานอันล้มเหลวสองครั้งแรกของกู ใครผิดกันแน่ ?” “ก็ผิดทั้งคู่มั้ง” “อืม งั้นถ้ายายหลินคบชู้ มรึงก็พิจารณาตัวเองด้วยเถอะ” “ก็นี่ไง จะหย่าให้ เจอใครดีกว่าก็ไปๆ ซะ” เม่นว่าตัวเองคิดถูกแล้ว “เออ หย่าก็หย่า แต่แบ่งอะไรให้มันบ้างแล้วกัน” “กูไม่ให้ สมบัติกู” “แล้วที่มันเรียนจบแล้วมาจมปลักอยู่กับมรึงล่ะ ไม่ทดแทนให้มันหน่อยเรอะ” พี่ชายท้วงแทน เขายักไหล่ ไม่แคร์ “ก็เสือกมาอยู่กับกูเองตั้งแต่ปีสามนู่น” พี่ชายส่ายหน้าระอา “ไอ้เม่นเอ๊ย อย่ามาทำเป็นลืมว่ามรึงนั่นแหละไม่ยอมให้มันไปทำงาน ตอนยายหลินจบ มันอุตส่าห์สอบเข้าเป็นข้าราชการเทศบาลได้ มรึงก็ไม่ให้ไปทำ เพื่อนบ้านนอกกลุ่มเดียวกับยายหลินเขาไปถึงไหนๆ กันแล้ว แต่ยายหลินก็ยังแค่ซุกหัวอยู่ในครัวหลังบ้านมรึงมากี่ปีแล้ว” “พี่ไปรู้เรื่องเพื่อนมันได้ไง” “อ้าว หัวเรือนชนกันแค่นี้ทำไมจะไม่รู้วะ ยายหลินบ่นให้กูกะเมียฟังออกบ่อย วันก่อนมันมาโม้ว่าเพื่อนมันได้เป็นข้าราชการดีเด่น มันยังบ่นว่ามันอายที่มันไม่มีอะไรเหมือนเอาแต่เกาะมรึงกิน เมียกูชวนไปค้าขาย มันก็กลัวทิ้งบ้านทิ้งลูก” “ฮึ ท่าทางสนิทกันจังนะ” เม่นเริ่มจ้องหน้าพี่ชายอีกครั้ง “มรึงอย่ามามองหน้ากูแบบนั้นอีก” พี่ชายเริ่มรำคาญ “ก็ยายหลินไม่มีเพื่อน จะให้มันคุยกะหมาเรอะ มรึงอย่าแขวะกู มรึงถามตัวเองสิ ว่าเคยอยู่บ้านคุยกับยายหลินมันบ้างไหม น้องไอซ์กลัวตัวอะไร” เม่นไม่คิดเข้าใจใครนอกจากตัวเอง “ฮึ ก็กูไม่ชอบอยู่บ้านนี่ แล้วใช่ว่ากูอยากไปคนเดียว กูเคยชวนEเวรนั่นไปเที่ยว แต่ไปนั่งงกเสียดายเงิน เสียดายของเหลือ จะเอาของเหลือกลับบ้าน ทำตัวไม่มีความสุขเป็นยาจกไปได้ เลยทิ้งไว้บ้านนั่นแหละ เหมาะแล้ว” “จ้าๆ เข้าใจจ้า” พี่ชายพยักหน้า แล้วถามหน้าตาย “ถามจริง ? แล้วมรึงยังนอนกับยายหลินมั้ย” “พี่ถามทำไม เรื่องของผม” แต่เม่นก็ถึงกับชะงักมือที่กำลังจะคว้าเบียร์กระป๋องใหม่ เขาไม่ได้อาย แต่เขาเองก็นึกไม่ออกว่านอนกับหลินครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ “ก็มันเลี้ยงลูกนี่” “เมียใครๆ ก็เลี้ยงลูกโว้ย” พี่ชายขัดคอ “ตกลงมรึงนอนกะเมียครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” ในที่สุดเขาก็ยักไหล่ไม่แคร์อีกครั้ง “ตั้งแต่มีน้องไอซ์ นอนกันไม่ถึงสิบครั้ง” “อืม น้องไอซ์กี่ขวบวะ สี่ขวบมั้ง” พี่ชายนับนิ้ว “เอาเป็นว่า 3 ปี มรึงนอนกับเมียไม่ถึง 10 ครั้ง ?” แต่เม่นไม่รู้สึกผิด “เฮอะ ถ้าเอาเหตุผลนี้มาคบชู้ ก็หย่าๆ กันไปนี่แหละ ดีที่สุด” “เออ หย่าก็หย่า” พี่ชายพูดเหมือนเดิม “แต่ที่พูดนี่ เพราะอยากให้มรึงคิดถึงใจผู้หญิงบ้าง ยายหลินมันเคยรักมรึง แม้วิธีแสดงความรักของมันไม่ใช่แบบที่มรึงต้องการ แต่มรึงก็ควรเปิดใจ มรึงแบ่งเงินแบ่งทองให้มันตั้งตัวหน่อย” “ชู้มันมีนี่” มีแววว่าเม่นยังไมยั้งคำด่ากราดเมีย พี่ชายทนฟังต่อไม่ไหวเลยชวนเขาออกไปดูคอมพิวเตอร์ที่ร้านเพื่อนปากซอย เขาคว้าเบียร์เดินตามไปขึ้นรถเซ็งๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไร พี่ชายเดินหายไปหลังร้าน เขาฉุกคิดเรื่องที่พี่ชายพูดเล่นๆ ว่าช่างซ่อมที่นี่อาจเป็นชู้กับเมียเขา เขาเลยแกล้งเดินทอดน่องสอดสายตาดูผู้ชายน่าสงสัย มีช่างชายหญิงสี่ห้าคนกำลังทำงานอยู่ แต่ละคนมองมาแนวเป็นมิตร เพราะรู้ว่าเจ้าของร้านเป็นเพื่อนสนิทพี่ชายเขา แต่อะไรไม่รู้ทำให้เขาสังเกตเห็นว่ามีช่างคนหนึ่งที่หลบหน้าหลบตาเขา ทั้งๆ ที่ตัวสูงใหญ่กว่าเขาเสียอีก เขาไปยืนจ้อง ฝ่ายนั้นก็เอาแต่หลบสายตา หน้าตาชัดๆ ของเจ้าหนุ่มผิวขาว จมูกโด่ง ตาโตรีๆ ตรงหน้า ทำให้เขาคิดถึงตัวเองสมัยเรียนมหาวิทยาลัย “เด็กใหม่เหรอ จบอะไร อายุเท่าไหร่” เขาวางตัวสัมภาษณ์ราวกับเจ้านายไม่ปาน “19 ครับ จบ ปวส. ทำงานที่นี่มาครึ่งปีแล้ว” หนุ่มตอบอย่างสุภาพแม้จะหลบหน้า “เดือนหน้าผ่านโปรฯ ผมจะย้ายไปที่อื่นครับ” อาจเพราะฌานพิเศษหรือคำพี่ชาย ถึงทำให้เขาปุบปับนึกอยากฟาดหน้าเด็กคนนี้ขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเด็กคนนี้ใช้เข็มขัดยี่ห้อเดียวกับเขา รองเท้าก็เป็นยี่ห้อที่เขาเคยสวม แต่เขาก็แค่กำหมัดแน่น บางทีเขาอาจระแวงเกินไปแล้ว “มีอะไรไอ้เม่น ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน ?” พี่ชายเขามากอดคอจากไป แต่พอออกจากร้านคอม ก็ยิ่งพูดเล่นให้เขากลับไปชกหน้าเด็กคนนั้น “ไอ้เด็กคนนั้นแหละ ที่ไปซ่อมคอมฯ น้องไอซ์ เมียกูเคยว่าไอ้นี่หน้าเหมือนมรึง ถ้ายายหลินคบใครเป็นชู้ กูว่าต้องไอ้เด็กนี่ ฮ่าๆ กูฟันธง” ได้ยินชื่อหลิน เม่นก็เลยลืมเรื่องเด็กซ่อมคอมฯ กลับไปด่าเมียอีก “ฮึ เห็นติ๋มๆ ไม่นึกว่าจะ... หง่าว” “อืม มรึงรู้ดีที่สุดว่าเมียมรึงรสนิยมเป็นไง” พี่ชายใหญ่ปรารภ พาเขามาส่งบ้าน แล้วขับรถกลับไป เหลือแต่เม่นที่ออกมายืนสะอึกคำพูดพี่ชาย เมื่อคิดถึงรสนิยมทางเพศของหลิน หลินไม่ใช่คนมักมากแต่ไม่ใช่คนขี้อายไม่รู้ประสา ตอนนั้นที่เขาแบ่งเงินให้เธอใช้ประจำ เธอก็อาสายอมนอนกับเขาโดยไม่มีข้อแม้ เธอไม่เคยเรียกร้องอะไรหรือขอให้เขาปฏิบัติอย่างแฟนหรือคนรักต่อหน้าคนอื่นๆ เธอเจียมตัว เรื่องบนเตียงเขาชอบแบบไหน เธอก็ยอมทั้งนั้น นอนกันใหม่ๆ เธอยังกล้าพูดอะไรบ้าง แต่อยู่ไปๆ เธอก็เงียบลงๆ ไม่ค่อยต่อล้อต่อเถียงเขาหรือกังขาอะไรในความสัมพันธ์ เธอมาหยุดถามทุกอย่างตั้งแต่แต่งงานจนมีลูก และระยะหลังเธอเก้ๆ กังๆ เมื่อต้องนอนกับเขา แต่ที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือเธอยังประหยัดมัธยัสถ์เหมือนเดิม เขาอยากบอกพี่ชายว่าเขาเองที่เบื่อหลิน เขาเบื่อเธอตั้งแต่เธอท้อง เธอชอบสวมเสื้อตัวใหญ่เกินตัวแล้วมีลูกตัวเล็กๆ เกาะอกเหงื่อท่วมปลายจมูกอยู่ตลอดเวลา เหมือนแม่ลิงตามสวนสัตว์ เขาไม่คุ้นเคยกับภาพผู้หญิงแบบนั้น แม้เขารักน้องไอซ์ แต่เขาก็ไม่ใช่พ่อที่ดี เขาไม่เคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก เคยเล่นกับลูกบ้างแต่พอลูกร้องเขาก็เรียกเมีย เขาเริ่มคิดถึงน้องไอซ์ จึงตัดสินใจวิ่งไปบ้านพี่ชายที่รั้วบ้านติดกัน แต่พี่ชายเขาเข้าห้องทำงานไปแล้ว เหลือแต่พี่สะใภ้สอนลูกสาวเล่นเปียโนอยู่ชั้นล่าง “พี่รู้มั้ย น้องไอซ์กลัวอะไร” เขาตัดสินใจถามพี่สะใภ้ แต่พี่สะใภ้กลับไม่สนใจตอบ “อิอิ คิดถึงลูกล่ะสิ ไปรับกลับมาเหอะ ป้าคิดถึงหลานน่ะ ยายหลินโกรธอะไรก็ลองง้อโดยซื้อแหวนให้สักวงสิ” เขาเหลือบแหวนส่องประกายแวววาวบนนิ้วพี่สะใภ้อย่างฉงนใจ พี่ชายเขาเคยบอกว่านารีนั้นง้อได้ด้วยทรัพย์ แต่เขาไม่เคยต้องง้อเมียสักครั้ง เลยไม่รู้ว่าหลินเป็นผู้หญิงที่ต้องง้อด้วยอะไร แต่จะยังไงก็ตาม ความชั่วของหลินนั้นร้ายแรงเกินให้อภัย ดังนั้นคำว่าง้อเธอกลับมาจึงยากพอๆ กับ ให้เขาย้อนเวลาไปอดีตตัดเธอออกจากชีวิตเสียตั้งแต่ตอนนั้น (ต่อ) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 22:43:02

ความคิดเห็นที่ 2 เม่นถอยหลังกลับบ้าน เขาพยายามปลอบใจตัวเองด้วยความสะใจว่าเขาเบื่อหลิน คนแบบเขาควรจะมีผู้หญิงอื่นเท่าเทียมกันมาเป็นคู่ชีวิต ดังนั้นการหย่ากับเธอก็คือโอกาสดีๆ ที่เขาไม่ต้องเรียกร้องเอง พระเจ้ารู้ว่าเขากับหลิวไปกันไม่ได้ เลยจัดเตรียมทุกอย่างให้เลิกกัน เขาเห็นรถ ก็คิดถึงการออกไปเที่ยวข้างนอกขึ้นมาแปร๊บๆ แต่พอเดินเข้าบ้านเห็นคอมพิวเตอร์ลูกสาว แล้วหวนคิดถึงช่างซ่อมคอมพิวเตอร์คนนั้นอีก ทำให้เขาอยากรู้ขึ้นมาว่าชู้ของหลิน พ่อของเด็กในท้องเธอเป็นใครกันแน่ เขาเริ่มสำรวจตรวจตราข้าวของของเธอ หลินมีของแทบนับชิ้นได้ เธอไม่สะสมของสักอย่าง แต่เธอชอบเล่นของเล่นลูกสาว และไม่เคยบ่นเรื่องเขาโหมซื้อของเล่นให้ลูก เขาก็พอรู้ว่าเธอเป็นเด็กยากจน บางทีแทบไม่เคยมีของเล่นด้วยซ้ำ ในลิ้นชักเก่าๆ ของห้องเก็บของเรียงรายเต็มไปด้วยนิยายรักหวานแหววของเธอ ซึ่งเธอไปซื้อมาจากร้านขายหนังสือมือสองอีกที แต่เขาเลือกหยิบเล่มใหม่ๆ ขึ้นมาดูแกนๆ เล่มหนึ่ง เป็นนิยายฝีมือเพื่อนเขาเอง เพื่อนเขาจบอักษร พอรู้ว่าเขาแต่งงานกับหลิน เธอก็มาสัมภาษณ์ และชื่นชมว่าความรักของเขาเป็นเรื่องโรแมนติกเหมือนเจ้าชายมาพบเด็กสาวยากไร้ ตรงคำโปรยหน้าแรก ยังมีชื่อเขากับหลินปรากฏอยู่ “...คงไม่มีรักของใครจะน่ารักและสวยงามได้เท่าเจ้าชายผู้เอื้ออารีกับเด็กสาวแสนดีคนหนึ่ง ที่จะปรากฏเป็นเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้อีกแล้ว ผู้เขียนขอมอบความทรงจำดีๆ นี้แก่เพื่อนเม่น และน้องหลิน... ขอให้รักกันตราบชั่วนิรันดร...” เม่นอยากฉีกหนังสือทิ้งนัก นิยายก็คือนิยาย มันจบแค่เจ้าบ่าวจูงมือเจ้าสาวเข้าหอ แต่หลังจากไม่มีใครรู้ว่าเจ้าสาวกลายเป็นเมียงี่เง่าหลบสายตาผู้คน และคบชู้สู่ชายจนท้องป่อง เขายัดหนังสือกลับที่เดิม ใช้เท้าดันปิดลิ้นชักอย่างรังเกียจ และเขายังพาลโกรธเตะกองสมุดไดอารี่เก่าๆ ของหลิน แต่เขาอาจหาอะไรบางอย่างอยู่ เลยก้มลงหยิบขึ้นมาอ่านเล่มหนึ่ง มันเป็นไดอารี่ที่เขียนช่วงก่อนและหลังแต่งงาน ลายมือที่แสนคุ้นเคยนั้นอ่านไม่ยาก ไม่มีอะไรพิเศษ มันแค่คำบรรยายว่าเธอรักเขาไหน และ... เธอเสียดายอาหารเหลือๆ วันแต่งงาน เธออยากให้น้องๆ มาร่วมงานแต่งงาน เขาเกือบยิ้ม แต่หยุดริมฝีปากได้ทัน หันมากราดเกรี้ยวแทน “Eเวร ทำมาบ่น ก็มรึงไม่ยอมให้น้องมรึงมาเองนี่หว่า” เขาปาไดอารี่นั่นใส่กองข้าวของในห้อง แล้วจากไปอย่างไม่แยแส (ต่อ) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 22:48:28

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากนั้นเม่นก็กลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม เสเพลได้สบายหลังเลิกงาน เขาบอกพ่อแม่และเพื่อนบางคนว่ากำลังจะหย่ากับเมีย ทุกคนอาจรู้มาแล้วเขากับเมียไม่น่าจะไปกันรอดจึงไม่มีใครว่าเขา แค่ถอนหายใจแล้วบ่นกันขรมว่าสงสารน้องไอซ์ เขาลืมใส่ใจอยากรู้ว่าใครเป็นชู้กับเมียเขา ตั้งแต่รู้ว่าพลอยมีแฟนแล้วหรือสิ่งที่เจอมาหรือเขารู้สึกผิด เขาจึงเลิกเที่ยวสาวบริการ หันไปคบสาวๆ ที่ยังไม่มีแฟนหรือรักสนุกกับกามาเท่านั้น ซึ่งหนุ่มมีเงินและหน้าตาดีแบบเขาหาได้ไม่ยากเลย แต่บางครั้งมือเขาก็ไม่ขยับ และริมฝีปากเขาก็ชืดชาเอาเฉยๆ เมื่อรื่นเริงอยู่ท่ามกลางอบายมุขเหล่านั้น เหมือนเขากำลังเป็นชายชรามากกว่าแค่หนุ่มอายุไม่ถึง 30 ปี แต่ผ่านไปสามเดือนเขาก็เริ่มตามรับตามส่งหลานสาวคุณหญิงคนนั้น เธอชื่อพริม อายุ 22 ลูกสาวคนเดียวของนายพล เธอชอบเขา แต่ดูจะยังกังขาเล็กน้อยที่เขายังไม่หย่าเมีย แต่เขายืนยันด้วยน้ำเสียงออดอ้อนวอนสองสามครั้ง เธอก็ยอมไปไหนมาไหนกับเขา พริมอ่อนหวานช่างออดอ้อน กอปรกับเขารู้ว่าเธอเคยหลงใหลเขามาตั้งอยู่มัธยมต้น ทำให้เขามั่นใจในตัวเองง่ายดาย เขาไม่อยากให้เธอคุยเรื่องหลิน แต่นิสัยประสาหญิงก็หนีเรื่องนี้ไม่พ้น “พริมเคยเจอพี่หลิน ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าพี่หลินกับพี่จะเลิกกันได้” “ก็เลิกแล้วไง หลินไปอยู่บ้านแม่เขาแล้ว” “แล้วน้องไอซ์ล่ะคะ” “พริมอยากเอามาเลี้ยงมั้ยล่ะ” เขาถามประสาชีกอ เมื่อสาวเจ้าเริ่มหน้าแดง เขาก็เดินหมากต่อ “เอ หนูพริมโตพอเป็นแม่คนได้หรือยังน้า... อืม แต่น้องไอซ์อาจอยากมีพี่สาวก็ได้ ต้องให้น้องไอซ์ตัดสินว่าเรียกพี่พริม หรือ... แม่พริม ?” “พี่เม่นอ๊ะ พูดไรไม่รู้” สาวพริมแก้มแดงถึงใบหู “พี่หลินเค้าจะยอมยกให้เหรอคะ” “ต้องยกให้สิ” เม่นยิ้มร่า ขอสัญญาเอาทื่อๆ “ถ้าเราเป็นแฟนกัน พริมต้องช่วยพี่เลี้ยงน้องไอซ์ จะปล่อยน้องไอซ์ไปตากแดดตัวดำอยู่บ้านนอกได้ไง” “ใช่ค่ะ น่าสงสารน้องไอซ์” “ขอบใจจ้า ที่เข้าใจพ่อหม้ายนิสัยไม่ดี” “อื้อ ไม่ได้ว่าพี่สักหน่อย” “เดือนหน้านู้น เรา... ไปทัวร์ยุโรปกันมั้ย” เม่นเริ่มวางแผนชีวิต “พี่ไปดูงานน่ะ ไปกันหลายคน” พริมยิ้มตอบแต่เอ่ยถึงพ่ออายๆ “พ่อแม่คงไม่ยอมให้ไปกับพี่ได้ไกลขนาดนั้นหรอกค่ะ” “น่า... ถ้าพริมตกลง พี่ไปขอพ่อแม่เอง ไม่ฉุดลูกสาวใครหรอกน่า” พริมหัวเราะสบายใจ เริ่มจิ้มๆ เขี่ยๆ อาหารเข้าปาก สักสองสามคำก็บ่นว่ากลัวอ้วน เปลี่ยนเป็นสั่งสลัดผักมาแทน สลัดที่ได้มาใหม่มีบร็อคโคลี่ลวกสุกเกิน เธอก็ขอเปลี่ยนทันที กว่าจะได้อาหารที่ถูกปาก บ๋อยต้องเดินไปมาระหว่างโต๊ะอาหารกับครัวถึงสี่ครั้ง “พี่เม่นอย่ารำคาญพริมนะคะ พริมเลือกกินมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ” พริมเขี่ยผักบางชิ้นทิ้งไว้ข้างจาน สายตายังไม่วายมองอาหารจานแรกที่เป็นสเต็กเนื้อไม่ถูกปากนั้นอย่างเคืองๆ “ปรุงอะไรมาก็ไม่รู้” “ฮ่าๆ คุณหนูช่างเลือก” เม่นหัวเราะด้วยความสุขใจไปพักหนึ่ง แต่พอเห็นบ๋อยมาเก็บอาหารบนโต๊ะไปเขาฉุกคิดถึงขึ้นมาหลินจับใจ ถ้ารายนั้นรู้ว่า เนื้อสะโพกวัวราคาแพงถูกเล็มไปแค่ปลายเล็บแล้วถูกเมินอย่างไม่ใยดี คงนอนไม่หลับไปหลายวัน เขาเคยมากินอาหารนอกบ้านกับผู้หญิงบ่อยๆ โดยไม่เคยนึกถึงเมีย แต่พอเมียจากไปกลับคิดถึงเธอเออเอาเฉยๆ เขาขับไล่ความคิดนั้นแล้วหันมาชวนพริมไปเที่ยวต่อ แต่เธอบอกเขาเกรงๆ “ต้องขอนุญาตพ่อก่อนค่ะ” ถ้าเขาแค่ยกหูโทรศัพท์ ก็อาจได้ควงคุณหนูเต้นรำแก้เหงาไปครึ่งคืน แต่นึกถึงสเต็กเนื้อนั้นแล้วเขาอยากกลับบ้านขึ้นมาเอาเฉยๆ “อืม งั้นไว้พี่ขออนุญาตท่านให้วันหลังแล้วกัน วันนี้ต้องเว้นช่วงก่อน ฮ่าๆ” “ค่ะ” สาวพริมยิ้มดีใจ “พริมจะไปเรียนทำอาหารนะคะ” เขาอึ้งพาลคิดถึงหลินที่เคยบอกว่าทำอาหารไม่เห็นต้องเรียนให้เปลือง เอาค่าเรียนมาซื้อหนังสือลองทำตามทีวีบ้างก็กินได้แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าอะไรพริม “ตามสบายจ้ะ วันนี้กลับไปพักเถอะ วันนี้พี่กลับบ้านแล้วล่ะ แม่ส่งแม่บ้านมาดูแลบ้านน่ะ” “แม่บ้านแบบไหนคะ” พริมเริ่มคิ้วขมวด “นมถึงเอวแล้วมั้ง” เขารีบตอบไปอย่างไม่นึกชอบท่าทีขี้หวงของพริมเลยแม้แต่น้อย เขารำคาญผู้หญิงขี้หึงและแสดงความเจ้าข้าวเจ้าของ แต่พูดไปแล้วนึกได้ว่าไม่ควร “ฮ่าๆ แม่บ้านเป็นคนแก่น่ะจ้ะ ก็พี่ไม่มีเมียแล้วนี่ ใครมีน้ำใจก็ไปเรียนทำอาหาร แวะส่งปิ่นโตแถวบ้านบ้างแล้วกัน” พริมถึงเริ่มคลายคิ้วขมวด และลาเขาด้วยรอยยิ้มอย่างสบายใจ แต่เม่นกลับหม่นหมองทันทีที่ถึงบ้านแสนเงียบเชียบ เพราะเขาไม่อยากกลับไปอยู่บ้านแม่ นางเลยส่งแม่บ้านอายุพอกับแม่เขาทีเดียว มาอยู่ดูแลบ้านให้เขาชั่วคราว หญิงเลยวัยกลางคนถูบ้านพลาง ฟังเพลงลูกทุ่งพลาง เขาหนวกหู แต่นึกสงสารนางจึงปล่อยให้นางฟังต่อ เขาไปยืนกรอกเบียร์หน้าบ้าน ก็พบพี่ชายวิ่งกระโดดข้ามรั้วมาคุยหน้าตาตื่นๆ “ไอ้เม่น มรึงจีบยายหนูพริมเหรอ ?” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ? ผมโสดนี่” “อือ ก็ไม่ทำไม แต่ควรหย่าให้เรียบร้อยก่อนเริ่มต้นกับใคร” พี่ชายแนะอย่างไม่มั่นใจ “แล้วมรึงแน่ใจเหรอว่าอยากมีเมียใหม่ ทั้งๆ ที่เพิ่งเลิกกะเมียเก่า” “โอ้ย คิดกันไปถึงไหน แค่ลองคบดู” “มรึงเล่นใครเล่นได้ แต่อย่าไปเล่นหนูพริม” พี่ชายเตือน “ลูกสาวเค้าหวง ได้กินลูกปืนนะมรึง” “เออน่า ผมไม่ทำไรบุ่มบ่ามหรอก” พี่ชายได้ยินเข้าก็ทำท่าเบาใจ กลับมาหัวเราะร่าได้อีก “ฮ่าๆ ถ้ามรึงได้หนูพริมเป็นเมีย มรึงก็มาปรึกษากูได้ว่าแต่งงานกับคุณหนูต้องเตรียมตัวยังไง สิ่งแรกที่ต้องมีคือ ขยายห้องนอน เปลี่ยนโคมไฟใหม่ ขยายบ้านเพิ่มจำนวนห้อง จ้างคนใช้อย่างน้อยสามคน และ...” พี่ชายหันไปรอบๆ ตัวอย่างกลัวใครผ่านมาได้ยิน “มรึงนอกใจแล้วเขาจับได้เมื่อไหร่ มรึงโทรหากูเลย ร้านเพชรร้านทองนี่ มรึงใช้บัตรกูลดราคาได้ และหากถึงขีดสุด มรึงอาจได้เงินติดกระเป๋าใช้วันละ 200 ทั้งที่มรึงมีรายได้เดือนเป็นแสน ฮ่าๆ” “พูดซะน่ากลัว” น้องชายห่อไหล่สยอง เพราะเขามีเพื่อนที่มีเมียแบบนั้นจริงๆ “ไม่ได้ขู่ แต่ให้รู้ไว้ว่าไม่มีใครใจป้ำอย่างยายหลินหรอก” เม่นอดทนไม่ได้ที่มีคนชมหลิน “อีนั่นไม่ได้ใจป้ำ แต่โง่จนไม่รู้อะไรเองมากกว่า” “ไอ้เม่นเอ๊ย นี่มรึงว่าเมียมรึงไม่รู้ว่ามรึงทำตัวยังไงเหรอ” พี่ชายถามอย่างคาดไม่ถึงว่าน้องชายจะมั่นใจในตัวเองได้ขนาดนี้ “เมียมรึงไม่ได้จบ ป.3 นะ อ่านหนังสือออกทั้งไทยทั้งอังกฤษ เขารู้จักเพื่อนมรึงทุกคน แล้วปากคนน่ะมันห้ามได้ซะเมื่อไหร่ ดังนั้นไม่ว่ามรึงไปป้อใครที่ไหนมา ยายหลินมันรู้ทั้งนั้น” “จริงเหรอ” เม่นไม่เคยใส่ใจว่าใครจะรู้ เขาทำทุกอย่างตามความเคยชิน “เอ๊อ ก็ขนาดกูเคยแหยมๆ หน่อย ยายหลินก็รีบบอกว่า พี่เม่นเป็นแบบนั้นมานานแล้ว” “ฮึ” เม่นเบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชาย และคิดว่าหลินรู้หรือไม่รู้ที่เขาทำตัวเลวๆ ก็ไม่เกี่ยวกับที่เธอเลือกเดินลงเหว แล้วพี่ชายก็จริงจังขึ้นมา “เออ นี่กูไม่ได้มาหาเรื่องมรึงนะ แต่น้องไอซ์โทรมาบอกให้กูส่งของเล่นไปให้ วันนี้กูเลยให้เด็กเอาไปส่งแล้ว สงสารหลานว่ะ จะให้กูส่งโดนัทไปด้วย กูไม่รู้จะส่งไงเนี่ย ฮ่าๆ” “โดนัทเหรอ” เขาถามเชิงรำพึงตามมา “จริงสิ ลูกผมชอบโดนัทที่มีขายแต่ในกรุงเทพ” “เออ มรึงไปเยี่ยมก็เอาโดนัทไปฝากลูกด้วย และมีน้ำใจก็โทรไปหาลูกมั่ง เป็นผัวยาก แต่ก็ยังต้องเป็นพ่อนะเว้ย เฮ่อ ถ้าเป็นกู กูไม่ให้ลูกกูไปไกลหรอก” พี่ชายบ่นกลับไปแล้ว เขาเดินเข้าบ้าน ปิดเพลงลูกทุ่งของแม่บ้าน แล้วหยิบโทรศัพท์หาลูกสาว แต่คนรับเป็นหลิน “คุณเม่นเหรอ คุยกับน้องไอซ์นะคะ” ทั้งที่เพิ่งหกโมงแต่เสียงหลินเหมือนคนนอนหลับเพิงตื่น เธอตะโกนเรียกลูกสาว ครู่หนึ่งเธอก็บอกเขาเสียงอ่อน “น้องไอซ์ไปเล่นไกลบ้าน คงไม่ได้ยินเสียงเรียก” “ก็ไปตามมาคุยสิ เป็นง่อยหรือไง” เสียงเธอหายไปพักหนึ่ง ก็กลับมา “น้องไอซ์ตามยายไปวัดแล้วค่ะ คงอีกนานกว่าจะกลับ” “ป่านนี้แล้วมรึงยังปล่อยให้ลูกตะลอนๆ มืดๆ ค่ำๆ เรอะ” “คุณค่อยโทรมาใหม่นะคะ” เธอทำท่าจะวางหู ทำให้เม่นหงุดหงิดหนักเข้าไปอีก เธอทำเหมือนเขาโทรง้อ เขาเลยนัดวันหย่าเสียเลย “มะรืนนี้มากรุงเทพได้หรือเปล่า มาหย่าให้กูด้วย กูจะมีเมียใหม่” เขาบอกด้วยความสะใจ และหวังจะได้ยินน้ำเสียงเศร้าๆ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น เธอแค่ต่อรอง “อีกสักสองสัปดาห์ได้มั้ยคะ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบาย ขาบวม เดินไม่ไหว” “Eห่าน มรึงคิดจะเบี้ยวหรือไง” เขาสำรอกใส่โทรศัพท์ “ค่ะๆ ไม่เบี้ยวค่ะ งั้นมะรืนเจอกันที่สำนักงานเขตใกล้บ้านคุณตอนเก้าโมงนะคะ” รออ่านตอนจบค่ะ จะหย่ากันไหม ลูกใครหว่า จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 22:54:27

ความคิดเห็นที่ 4 ผู้ชายทิ่มไปทั่ว ผู้หญิงก็ชั่วไม่น้อย สรุป พอ ๆ กัน เอาไปหนึ่งกระโหลกโทษฐานทำให้ต้องรอ ขอบคุณครับ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 54 23:22:25

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องรอตัดสินตอนต่อไป เพราะตอนนี้ยังไม่เห็นว่าหลินเลวหรือเปล่า แต่พี่เม่นอ่ะเกือบเต็มร้อยค่ะ ที่ไม่ตัดสินว่าเต็มร้อยเพราะลึกๆแล้วพี่เม่นเป็นคนดี ใช่ไหมคะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ เรื่องนี้เศร้าๆ ปนแสบนะเนี่ย จากคุณ : กันย์นลิน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 00:29:55

ความคิดเห็นที่ 6 เม่นเลวแน่ๆ แต่หลินยังไม่แน่ใจค่ะ คิดว่าตอนหน้าคงแสดงสาเหตุที่ทำให้นอกใจเม่น แต่ตอนนี้ก็พอมองออกบ้างแล้วค่ะว่าทำไม จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 03:00:15

ความคิดเห็นที่ 7 ดุ มากเลย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 08:17:04

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นแค่ฝั่งเดียว รออ่านฝั่งหลินด้วยแล้วกัน (อย่าบอกว่าไอซ์ก็ไม่ใช้ลูกตัวล่ะ) น่าจะเปิดร้านขนมได้นะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 10:08:44

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่านต่อ ... แต่ .. ขอบอกว่า ครึ่งแรกของเรื่องนี้ .. แทบก๊อปปี้ ชีวิตจริงของเพื่อนผมคนนึงมาเลย เพียงแต่ในชีวิตจริง .. มันไม่ได้หล่อแบบพระเอกในนิยาย แต่นอกนั้น .. ของจริง ทั้งชีวิต ลักษณะ ท่าทาง นิสัยใจคอ ของยัยหลิน และลูกสาว ทั้งสภาพแวดล้อม ความเป็นอยู่ต่างๆนาๆ และ เนื่องจากชีวิตจริง มันไม่ใช่นิยาย ตอนจบ จึงไม่ได้สวยหรู อย่างที่นักเขียนสามารถสั่งได้ ต้องบอกว่า กว่ามันจะรู้ตัว ก็สายเสียแล้ว บ้านใหญ่ เงินทองมากมายในบัญชี สาวๆรุ่นกระเตาะที่รายล้อม ช่วยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ แถมด้วยปมปัญหาในใจที่เกิดขึ้น ลามจนก่อให้เกิดปัญหาทางกาย ... มันไม่สามารถจึ๋งๆอะไร กับสาวๆรุ่นกระเตาะ ที่เอาเงินซื้อมา เพราะพอจะมีอะไร ความทรงจำเก่าๆ ในอดีต ความทรงจำของครอบครัว ฯลฯ มันถั่งโถมเข้ามา จนน้องชายสลบ .. คาที่ !! จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 07:37:19

ความคิดเห็นที่ 10 เม่นน่ะเลวแน่ๆ ไม่ต้องสงสัยเลย ส่วนหลินยังน่าสงสัยอยู่ เท่าที่อ่านดูไม่รู้สึกเลยว่าหลินจะเลวตรงไหน จริงๆ แล้วเธอเป็นโรคอะไรบางอย่างก็เลยโกหกว่ามีชู้เพื่อจะหย่ากับเม่นหรือเปล่านะ หรือน้ำตาลกำลังโดนหลอกกันแน่น้า ฮา อ่านแล้วปวดใจมากค่ะ อยากให้ตาเม่นได้รับบทเรียนอย่างสาสม แต่ก็อย่างให้สุดท้ายแล้วทุกอย่างจบลงด้วยดี กระซิก สนุกมากค่ะ รออ่านต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:04:06

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนจบมาแล้วฮ่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10117452/W10117452.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 01:02:30

ความคิดเห็นที่ 12 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 15:03:39

ความคิดเห็นที่ 13 ตามไปอ่านตอนจบ จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 54 14:49:49

ความคิดเห็นที่ 14 เขียนสนุกจังเลยค่ะ ผูกเรื่องดี ค่อยๆเผยปมมาทีละนิด และจังหวัะเดียวกันก็ผูกปมใหม่ด้วย สรุปว่าเริ่มอ่านแล้วหยุดไม่ได้ค่ะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ จากคุณ : itims เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 08:46:50