ความคิดเห็นที่ 1 โหมโรง ทางเดินแคบๆสีเขียวอ่อนที่ทอดยาวผ่านห้องหับต่างๆนั้นเป็นที่คุ้นตาของเด็กหญิง เหตุเพราะคุณแม่ของเธอเคยพามาที่โรงพยาบาลนี้บ่อยๆ โดยการมาโรงพยาบาลอันเป็นที่ตั้งของคณะแพทยศาสตร์แต่ละครั้งนั้น เด็กน้อยได้พบกับอาจารย์หมอมากหน้าหลายตา แต่ละคนแม้จะดูน่าเกรงขาม แม้จะดุกับบรรดาหมอๆที่เป็นแพทย์ฝึกหัด ทว่าอาจารย์เหล่านั้นใจดีกับเธอเสมอ ‘ แผนกประสาท – จิตเวชเด็ก ’ เป็นแผนกที่คุณแม่พาเด็กหญิงมาเข้ารับการตรวจรักษา และนอกเหนือจากคุณหมอแผนกประสาท คุณหมอแผนกจิตเวชแล้ว บางครั้งเด็กหญิงยังถูกส่งไปตรวจระบบสายตากับอาจารย์หมอผู้เชี่ยวชาญด้านจักษุอีกด้วย “ คุณแม่ขา ไม่เข้าไปในห้องตรวจคุณหมอหรือคะ ? ” เด็กหญิง ‘ ประกายแก้ว สกุลสุวรรณ ’ ที่อยู่ในวัย 5 – 6 ขวบถามมารดาอย่างไร้เดียงสา วันนี้คุณแม่พาเธอเข้ามานั่งพักในห้องรับรองอีกห้องหนึ่ง “ ไม่จ้ะ วันนี้เราจะนั่งรอคุณหมอเขาประชุมกัน ” มารดาเด็กน้อย ‘ วาสนา สกุลสุวรรณ ’ ตอบ สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาที่ผนัง วันนี้แพทย์เจ้าของไข้นัดเธอและลูกสาวมาเพื่อฟังผลการประชุมของคณะแพทย์แผนกต่างๆที่ดูแลรักษา ‘ น้องแก้ว ’ ลูกสาวคนเดียวเกี่ยวกับแนวทางการดูแลรักษาโรคหรือความผิดปกติที่เกิดขึ้น ใช่ ! อาการต่างๆที่เกิดขึ้นนั้น วาสนาผู้เป็นมารดาย่อมไม่อยากให้เกิดขึ้นกับลูกสาวคนเดียวของตน แต่เธอก็ไม่สามารถหาสาเหตุของความผิดปกติอันจะนำมาสู่การแก้ไขได้ การพึ่งแพทย์ผู้เชี่ยวชาญจึงเป็นความหวัง ... ทว่า แม้แต่คณะแพทย์ผู้เชี่ยวชาญมากมายหลายสาขาที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาดูแลก็ยังมิอาจหาคำอธิบายถึงสาเหตุของความผิดปกติได้ และนั่นจึงเป็นที่มาของการประชุมเหล่าแพทย์แผนกต่างๆอันมีกุมารแพทย์เป็นเจ้าภาพในวันนี้ วาสนาหวังใจว่าอาจารย์หมอผู้ทรงคุณวุฒิจะสามารถหาสาเหตุรวมถึงวิธีแก้ไขอาการผิดปกติของลูกสาวเธอ “ คุณแม่ขา ... ” น้องแก้วเรียกพร้อมดึงแขนเสื้อมารดาเบาๆ “ จ๊ะลูก ? ” วาสนาตอบรับ กระนั้นสายตาเธอยังจ้องจับที่ตรงประตูของห้องประชุม ในใจนึกอยากให้การประชุมเสร็จเร็วๆ เธอจะได้ทราบเสียทีว่าลูกเธอเป็นอะไรกันแน่ “ คุณลุงคนนั้นเขาเรียกหนูค่ะ ” วาสนาหันกลับมาทันที สัญชาตญาณความเป็นแม่ทำให้รีบจับมือลูกน้อยไว้แน่น สายตากวาดระแวงระวังไปทั่วห้องรับรอง ... ทว่า ไม่ปรากฏว่ามีใครแปลกปลอม ทั่วทั้งห้องมีเพียงเธอสองคนแม่ลูก หญิงสาวเดินไปที่ประตูห้อง มองลอดออกไปก็พบเคาน์เตอร์พยาบาล ซึ่งนางพยาบาลที่นั่งประจำก็ไม่ได้ลุกหายไปไหน เธอกำลังนั่งอ่านนิตยสารพลางเคี้ยวเม็ดมะม่วงหิมพานต์อย่างสบายอารมณ์ วาสนาผู้เป็นมารดาหันกลับมามองโดยรอบ ก็เหมือนเดิม นั่นคือไม่มีคนแปลกหน้าอยู่ในห้อง ... ไม่มีแม้แต่เงา !? “ คุณลุงตรงนั้นไงแม่ คุณลุงท่าทางใจดีที่นั่งตรงนั้น ” เด็กหญิงดึงแขนแม่ หนูน้อยมองเห็นชายชรากำลังนั่งกวักมือเรียกอยู่ ท่าทางคุณลุงจะรักเด็ก วาสนามมองไปตามปลายนิ้วที่ลูกสาวชี้ เธอแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ... มั่นใจด้วยซ้ำว่า ‘ ไม่เคย ’ มีใครอยู่ตรงนั้นแม้แต่คนเดียว ! หญิงสาวถอนหายใจยาว นี่นับเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วนะ อาการแปลกๆของน้องแก้วที่เห็นภาพหลอนอันไม่อาจหาสาเหตุหรือคำอธิบายได้ กุมารแพทย์หลายๆโรงพยาบาลที่เคยไปปรึกษาต่างพากันส่ายศีรษะ น้องแก้วจึงถูกส่งตัวต่อเป็นทอดๆจนกระทั่งมาถึงโรงพยาบาลใหญ่อันเป็นที่ตั้งของคณะแพทยศาสตร์ ประจำจังหวัดเชียงใหม่ ทว่าที่แห่งนี้ก็ยังไม่อาจหาคำตอบได้ กุมารแพทย์เฉพาะทางทั้งระบบประสาท จิตเวชเด็ก กระทั่งจักษุแพทย์ ทุกคนต่างพากันงุนงงกับอาการของน้องแก้ว ... แน่นอนว่าทุกคนเห็นพ้องว่าอาการมองเห็นภาพหลอนนั้นผิดปกติ ... แต่เพราะอะไรล่ะ ? “ คุณแม่ขา คุณลุงเขาเรียกอีกแล้ว ” สำเนียงไร้เดียงสาบอกผู้เป็นมารดา วาสนาจำใจพาน้องแก้วเดินห่างออกมานั่งตรงเก้าอี้อีกมุมหนึ่งของห้อง อย่างน้อยให้ห่างไกลจากตรงที่ลูกสาวชี้สักนิดก็ยังดี “ ไม่ได้ลูก อย่าไปยุ่งกับคนแปลกหน้า ” วาสนาให้คำแนะนำอย่างกลางๆ เธอเคยแสดงอาการไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกสาวเห็น และนั่นดูจะเป็นการแสดงออกที่ทำร้ายจิตใจน้องแก้วพอสมควร ดังนั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจเฉไฉประเด็นนี้ออกไปเสียก่อน พอดีกับที่ประตูห้องเปิดออกมา คุณหมอที่วาสนาคุ้นหน้าคุ้นตาราวๆห้าหกคนพากันเดินออกมาจากห้อง แต่ละคนหอบแฟ้มเดินแยกกันไปทำงานที่ตนรับผิดชอบ มีเพียงแต่กุมารแพทย์เจ้าของไข้ที่เดินตรงมาหาสองแม่ลูกเพื่อบอกเล่าสรุปผลการประชุม “ สวัสดีครับคุณแม่ ” อาจารย์หมอผู้เชี่ยวชาญโรคเด็กเอ่ยทักทายเมื่อเดินเข้ามาใกล้ วาสนายกมือไหว้ซึ่งคุณหมอก็รับไหว้ก่อนที่จะเริ่มเข้าสู่การพูดคุยธุระ “ ผลการประชุมสรุปว่า เด็กหญิงประกายแก้วปกติดีทุกอย่างครับ ” “ จริงหรือคะ ? ” มารดาถาม ใจหนึ่งก็อยากให้เป็นอย่างที่คุณหมอบอก ทว่าอีกใจกลับคัดค้าน ด้วยเพราะหากปกติจริงๆแล้วล่ะก็ บรรดาภาพหลอนรวมถึงที่น้องแก้วเห็นเมื่อสักครู่นี้ด้วยนั้นเกิดขึ้นมาจากอะไร “ ครับ อาจารย์แพทย์แผนกต่างๆได้ประชุมร่วมกันพิจารณาถึงอาการ ผลการตรวจพิเศษ รวมไปถึงแบบสอบถามระดับสติปัญญา แบบสอบถามเกี่ยวกับปัญหาทางจิต พบว่าน้องประกายแก้วอยู่ในค่าเฉลี่ยปกติทั้งหมดครับ ” อาจารย์หมอสรุปทิ้งท้ายก่อนที่จะขอตัวไปทำธุระอื่น จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 08:35:34

ความคิดเห็นที่ 2 วาสนาพาลูกสาวตัวน้อยเดินออกจากประตูโรงพยาบาลอย่างงงๆ คุณหมอตรวจไม่พบว่าน้องแก้วมีความผิดปกติ เช่นนั้นแล้วอาการภาพหลอนบ่อยครั้งนั้นมีสาเหตุจากอะไร ? จะว่าเด็กพูดปดก็ไม่น่าใช่ ... ละอ่อนน้อยไร้เดียงสาไม่น่าที่จะรู้จักการโกหก “ แม่คะๆ ” เสียงเรียกมาพร้อมกับมือน้อยที่วาสนาจูงอยู่บีบแน่นกระชับอย่างปัจจุบันทันด่วน “ อะไรคะลูก ? ” หญิงสาวหันไปมองบุตรสาวก็พบว่าเด็กหญิงกำลังทำหน้าตาตื่นๆ “ ยายขอทานตรงนั้นเรียกหนูค่ะ ... หนูกลัว ” น้องแก้วพูดพลางวิ่งไปแอบอยู่ด้านหลังของวาสนา หญิงสาวได้ยินคำของลูกจึงมองไปตามนิ้วชี้ของบุตรสาว ไม่พบว่ามีคุณยายหรือขอทานตรงนั้นสักคน ? เพื่อความแน่ใจหญิงสาวจึงหันไปรอบทิศด้วยสัญชาตญาณระวังภัย ... ก็ไม่พบว่ามีคนแปลกหน้าที่น่าสงสัย “ แม่คะ ! แม่ ! หนูกลัวๆ คุณยายคนนั้นเดินมาหา กลัวๆ ! ” เสียงเร่งเร้าจากลูกน้อยเพิ่มความหวาดวิตกให้แก่วาสนา หญิงสาวมองโดยรอบอีกครั้งก็ยังไม่เห็นใครที่ผิดปกติ จะมีพิลึกพิกลบ้างก็เห็นจะเป็นเวลากลางวันของเมืองเชียงใหม่ที่ปราศจากผู้คนผ่านไปมา แม้แต่รถราก็หายเงียบไม่เห็นแม้แต่เงา “ หนูกลัวๆๆ แม่ไปเถอะ ! แม่ไปเถอะ ! ” น้องแก้วร้องลั่น ภาพหลอนที่บุตรสาวเห็นทำเอาวาสนาเริ่มใจคอไม่ดีมากขึ้น หันซ้ายขวาก็ไม่มีใครให้เป็นที่พึ่ง หญิงสาวจึงตัดสินใจอุ้มลูกสาวหนีออกจากที่ตรงนั้น แม้ว่ามันจะเป็นภาพลวงตา แม้มันจะไม่มีจริง ... หรือแม้แต่สิ่งที่น้องแก้วเห็นจะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ก็ตาม แต่สิ่งที่ลูกสาวประสบกำลังทำให้ลูกกลัว ดังนั้นเธอผู้เป็นแม่จะต้องนำพาลูกน้อยให้ห่างจากสิ่งนั้นเสียก่อน วาสนาอุ้มน้องแก้วออกห่างจากที่ตรงนั้นมาไกลพอสมควร พ้นหัวมุมเขตรั้วโรงพยาบาลเริ่มเห็นผู้คนเดินไปมา รถราวิ่งกันขวักไขว่สมกับเป็นเชียงใหม่เมืองท่องเที่ยวจึงทำให้วาสนาเริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง “ เป็นยังไงบ้างจ๊ะลูก คุณยายขอทานยังตามมาอยู่อีกไหม ” หญิงสาวหันไปถามบุตรสาว น้องแก้วเงยหน้าขึ้นมองวาสนานิดหนึ่ง หญิงสาววาบที่หัวใจ นี่ถ้าหากลูกเธอบอกว่าคุณยายที่ไม่มีตัวตนยังตามมา ... หรือกระทั่งมายืนอยู่ข้างๆโดยไม่เห็นตัวแล้วล่ะก็ คราวนี้แม้แต่เธอก็คงขวัญกระเจิงแน่ “ ไม่อยู่แล้วค่ะ ” เป็นคำตอบที่ทำให้วาสนาผ่อนลมหายใจเบาๆ “ แล้วนั่นรถอะไรคะ ? ” เป็นคำถามพร้อมมือที่ชี้ตรงไปยังถนนฝั่งตรงข้าม วาสนาจึงหันไปมองตามที่น้องแก้วชี้ ขบวนรถแห่ศพ ! รถหลายคันกำลังนำขบวนรถหกล้อที่ขนทั้งโลงศพและศาลาบริจาคอันตกแต่งประดับประดาด้วยลวดลายวิจิตรบรรจงตามประเพณีของชาวเหนือ ร่างผู้เสียชีวิตคงกำลังจะถูกนำไปฌาปนกิจที่สุสานใกล้ๆ “ ขบวนรถส่งศพน่ะลูก ไม่มีอะไรหรอก ” “ แต่หนูกลัว ” เสียงสั่นเครือไม่แพ้มือที่เริ่มสั่นอีกครั้ง วาสนารู้สึกใจเสียแต่เธอพยายามฝืนบังคับเสียงให้เป็นปกติ “ ไม่มีอะไรค่ะน้องแก้ว แค่ขบวนขนศพไปที่สุสานน่ะจ้ะ ” “ หนูกลัวคนตัวดำๆที่นั่งบนหลังคาศาลานั่น ” ประโยคนี้เล่นเอาวาสนาต้องหันกลับไปมองขบวนรถที่กำลังแล่น ทั้งๆที่รู้แน่แก่ใจอยู่แล้วว่าไม่มีทางที่จะมี ‘ ใคร ’ ไปอุตรินั่งอยู่บนหลังคาศาลาได้ “ ไม่ .. ไม่มีใครนี่ลูก ” หญิงสาวเริ่มจะขนหัวลุกอีกครั้ง ภาพหลอนของบุตรสาวเริ่มจะรุนแรงหนักข้อขึ้นทุกที “ แต่หนูกลัว ... คนบนศาลานั่นกระโดดลงมาแล้ว หนูกลัวๆ ” เสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ของเด็กหญิง เป็นไปไม่ได้ที่ลูกสาวจะโกหกได้เหมือนจริงขนาดนี้ ! “ แม่ไปๆ ! แม่ไปจากตรงนี้ !! หนูกลัว คนดำนั้นน่ากลัว เขาเดินมาแล้ว ! ” น้องแก้วร้องลั่น ใบหน้าตื่นตระหนก วาสนาไม่รู้จะทำอย่างไร หญิงสาวอุ้มลูกขึ้นแนบอกก่อนที่จะออกวิ่ง ระหว่างที่เธอวิ่งอย่างไม่รู้จุดหมาย ลูกสาวยังร้องอยู่ตลอดเวลาว่า ‘ ใครบางคน ’ ที่เธอไม่เห็นยังคงติดตามมา “ แม่หนีๆ คนตัวดำๆนั่นยังตามมา ” เสียงลูกสาวแผ่วบางทว่ายังสั่นระรัว วาสนาสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้นของบุตรสาว หญิงสาวหันซ้ายขวาเพื่อหวังจะหาคนช่วย และนั่นเป็นอีกครั้งที่เธอพบว่าเชียงใหม่วันนี้เป็นวันที่พิลึกด้วยไม่มีใครในละแวกนั้นอีกเป็นคำรบที่สอง   “ แม่จ๋า ... ช่วยด้วย ! เขาจะมาเอาหนูไป ... แม่หนีๆ ” เสียงบุตรสาวแผ่วลงเรื่อยๆ วาสนาขนลุกชันทั่วทั้งสรรพางค์กาย หัวใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ ความวิตกห่วงกังวลทำให้เธอออกวิ่ง ... อย่างน้อยก็ขอให้พ้นจากบางสิ่งที่น้องแก้วมองเห็น “ ทำใจดีๆไว้ลูก ” วาสนาเสียงสั่นเครือ เธออยากจะร้องไห้เสียบัดเดี๋ยวนั้น หันไปรอบกายก็หาปรากฏคนโดยรอบไม่ ถนนหนทางที่เมื่อครู่ยังพอมีคน บัดนี้กลับว่างวายไร้ซึ่งแววแห่งชีวิต กระทั่งขบวนรถขนศพเมื่อครู่ยังไม่รู้ว่าหายไปไหนตั้งแต่เมื่อไร “ แม่ ... แม่ ... ” เสียงเรียกในอ้อมอกอีกสองครั้งก่อนที่ร่างของน้องแก้วจะเริ่มเกร็ง เด็กน้อยกำลังจะชัก ! จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 08:37:09

ความคิดเห็นที่ 3 “ ช่วยด้วย ! ใครก็ได้ช่วยที !! ” หญิงสาวหมดสิ้นหนทาง ลูกน้อยในอ้อมกอดกำลังจะชักเกร็ง ร่างของหนูแก้วร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ ในวินาทีนั้นวาสนาไม่รู้และไม่เห็นหนทางที่จะรอดพ้นจากวิกฤตการณ์ “ โยม ... โยมตั้งสติให้ดี ” น้ำเสียงเยือกเย็นดังมาจากทิศทางใกล้ๆ วาสนาหันไปตามเสียจึงพบว่าตรอกเล็กๆที่คั่นกลางระหว่างสองอาคารนั้นสามารถนำไปสู่สวนหย่อมขนาดย่อมใจกลางเมือง ที่กลางสวนหย่อมนั้นปรากฏสมณเพศในผ้าคลุมจีวรเหลืองอร่าม ... ท่านกำลังนั่งอยู่ในผ้าปักกลด พระธุดงค์ !? แม้จะนึกแปลกใจว่าเหตุใดจึงมีพระธุดงค์อยู่ใจกลางเมือง แต่ในนาทีนั้นวาสนาไม่สนใจสิ่งใดแล้ว เธอรีบวิ่งลงไปหมอบกราบเกือบจะถึงแทบเท้าของพระภิกษุผู้น่าเลื่อมใส “ ช่วยด้วยค่ะ ท่านช่วยหนูกับลูกด้วยค่ะ ” เสียงสั่นและพูดรัวด้วยความตื่นตระหนก หยาดน้ำตาปริ่มล้นที่ขอบทั้งสองข้าง รอยยิ้มเปี่ยมเมตตาปรากฏบนริมฝีปากพระภิกษุ ท่านยกมือชี้นิ้วไปทางทิศที่วาสนาวิ่งเข้ามา “ ไม่มีใครตามโยมกับลูกเข้ามาแล้วล่ะ เขาแค่ต้องการสื่อสารกับคนที่เขารักโดยผ่านบุคคลที่สามารถมองเห็นพวกเขาได้ ” “ ท่านหมายถึงน้องแก้ว ... ? ” วาสนาตั้งใจจะถามกลับ แต่เธอก็พูดต่อได้ไม่จบประโยค หญิงสาวรู้สึกว่าจะเป็นการบ้ามากเกินไปที่จะไปพูดเรื่องไร้สาระและไม่มีมูลเหตุเช่นนี้  ทั้งที่ใจจริงๆของเธอเองก็รู้สึกเชื่อมั่นในเรื่องนี้ ... เรื่องที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ไปตั้งมากกว่าครึ่ง “ สัตว์โลกล้วนแล้วแต่เป็นไปตามกรรม ... ทุกสิ่งอุบัติได้ด้วยเพราะมีเหตุ ลูกสาวโยมเองย่อมต้องมีหน้าที่บางอย่างที่ต้องกระทำในชาติภพนี้ ” “ แต่ท่านคะ อย่างนี้แล้วน้องแก้วคงไม่สามารถเติบโตเป็นเด็กปกติได้ ” วาสนาอุทธรณ์ ภิกษุนิ่งไปชั่วครู่ ท่านถอนใจนิดหนึ่งก่อนที่จะล้วงมือลงไปในย่าม ของที่หยิบออกมาคือสายสิญจน์ และขวดน้ำเปล่า จากนั้นท่านจึงนำบาตรออกมาและเทน้ำใส่จนหมดขวด นำสายสิญจน์พันรอบบาตรก่อนที่จะนำปลายอีกข้างพนมไว้กับมือแล้วเริ่มสวดบริกรรมคาถานานราวเกือบครึ่งชั่วโมง จากนั้นท่านจึงเลื่อนบาตรน้ำมนตร์ไปทางวาสนา “ โยมจงใช้น้ำในบาตรนั้นป้ายเข้าที่เปลือกตาบนล่างของลูกสาว ” วาสนนาทำตามอย่างไม่รีรอ เสร็จแล้วจึงเงยหน้ารอฟังภิกษุอีกครั้ง “ โยมจงฟังให้ดี นับจากนี้ลูกสาวของโยมจะไม่สามารถเห็นสิ่งใดที่ผิดปกติได้อีก เด็กน้อยจะได้เติบใหญ่และมีจิตใจเข้มแข็งดังเช่นเด็กทั่วไป ” ฟังถึงตรงนี้วาสนาถึงกับโล่งอก “ แต่โยมจงจำไว้ ” ที่โล่งใจเมื่อครู่ถึงกับสะดุดกะทันหัน “ น้ำมนตร์ศักดิ์สิทธิ์จะมีฤทธิ์อยู่เพียงแค่ชั่ววัยเด็กเท่านั้น หากแม้นเด็กหญิงมีวัยก้าวล่วงสู่อายุที่ต้องมีประจำเดือน ... เมื่อนั้นฤทธานุภาพแห่งน้ำมนตร์ก็จะเสื่อมสลาย ” “ แค่นั้นก็ยังดีค่ะ ” วาสนากล่าวพร้อมก้มลงกราบภิกษุผู้น่าเลื่อมใส ทว่าเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวไม่เห็นแม้แต่เงาของพระคุณเจ้า ไม่เพียงแต่พุทธสาวกเท่านั้น แม้แต่ตรอกซอยอันจะนำไปสู่สวนหย่อมใจกลางเมืองก็หาได้มีไม่ บัดนี้วาสนากำลังนั่งพับเพียบพนมมืออยู่ที่ริมฟุตบาท ผู้คนที่ผ่านไปมาพากันเหลียวมองซุบซิบ หญิงสาวรีบหันไปหาลูกก็พบว่านอนหลับพิงตัวเธออยู่ เมื่อเอามืออังก็ไม่พบว่าบุตรสาวจะมีไข้แม้สักนิด หญิงสาวจึงรีบอุ้มลูกแล้ววิ่งไปโบกรถรับจ้างที่ขี่ผ่านไปมา วาสนารู้สึกดีใจที่ลูกสาวอาจจะหายเป็นปกติ ... แม้จะเพียงชั่วคราว แม้หญิงสาวจะคลางแคลงในใจ คำพูดของพระคุณเจ้า ... น้องแก้วจะมีหน้าที่บางอย่างที่ต้องกระทำในโลกนี้ ... แล้วมันคือสิ่งใดกัน ? ไม่มีใครบอกได้ ... จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่พุทธมนตราเสื่อมคลายฤทธา วันที่น้องแก้วจะ ‘ เบิกเนตร ’ ของเธอได้อีกครั้ง !? จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 08:38:18

ความคิดเห็นที่ 4 มาตามอ่านค่ะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 12:31:03

ความคิดเห็นที่ 5 คนอ่านยังรู้เลยว่าควรพาไปพบพระ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 14:32:15

ความคิดเห็นที่ 6 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10150617/W10150617.html#3 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 09:04:50