ความคิดเห็นที่ 1 วรรณ (เวร) กรรมเยาวชนวัยซนปนหวานที่อาจารย์แม่ (เจ้าโว้ย) กับ หนูดอ (อัจฉริยะสร้างรายได้จากมหาวิทยาลัยฮาสาด) อ่านแล้วต้องยกนิ้วให้ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:17:31

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อแบ๋วแบ๊ว (หรือที่ใครๆ รู้จักเธอในชื่อ เจอรูชา (ไม่รู้เจออะไรมา ทำไมรูถึงชา?) แอ๊บแบ๊ว) สาวน้อยกำพร้าผู้น่าสงสารจำต้องตอบรับข้อเสนอแปลกประหลาดที่ไม่อาจปฏิเสธได้ของ หนุ่มใหญ่ (เจอรูชารับประกันว่าใหญ่จริงนะค้า) สุดหล่อประธานกรรมการบริหารมหา’ลัยคนใหม่ ชายผู้มีอำนาจเพียงหนึ่งเดียวที่มีสิทธิ์เซ็นอนุมัติให้นักศึกษาติดโปรฯ ต่ำสองสมัยซ้อนอย่างเธอได้เรียนต่อ...  ‘ความสัมพันธ์หลอกๆ’ จึงบังเกิดขึ้น... .                “ให้ฉันช่วยคุณเป็นการแลกเปลี่ยน? ...หมายความว่าไง?”                “ฉันต้องการให้เธอช่วยไปแสดงตัวกับอาจารย์แม่ เอ่อ... แม่ของฉันเอง”                หาหาหา???... ศ.ดร.เจ้าจันทร์ ที่ใครๆ พากันเรียกว่าอาจารย์เจ้าหรืออาจารย์แม่ (เจ้าโว้ย) ผู้โด่งดังฟันเท่าไหร่ไม่เคยเสียวคือ แม่ของเขาเหรอเนี่ย?                “ถืกต้อง”                อาจารย์แม่ขา ลูกชายอาจารย์ใช้ภาษาวิบัติค่า ฟ้องๆ                “คุณให้ฉันไปหาอาจารย์แม่... เพื่ออะไรคะ?”                เขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับเล่าเรื่องที่อาจารย์แม่เจ้าบังคับให้เขาแต่งงานกับยัยหนูดืออัฉจริยะจากมหา’ลัยฮาสาด เพื่อผลิตทายาทพร้อมก้อนสมองอัจฉริยะไว้สืบสกุล ดูแลกิจการของอีแบค มหา’ลัยเอกชนชื่อดังที่เจ้าคุณปู่ของเขาก่อตั้งขึ้นนี้ แต่เขาไม่ได้รักหนูดือ และกำลังหาใครก็ได้มาช่วยให้เขารอดพ้นจากตำแหน่งสามีอัจฉริยะที                โอ้ว เขาคงขอให้เธอจดทะเบียนแต่งงานกับเขาแบบหลอกๆ เป็นแน่แท้                มาอีหรอบนี้อีกแล้ว นางเอกโดนบีบบังคับจำยอมเป็นภรรยาพระเอกซึ่งสาบานว่าจะไม่แตะต้องตัวเธอ จากนั้นก็ต้องมีบทตบจูบๆ ไปมา (ไม่แตะต้อง แต่ตบจูบได้นะฮ้า) สุดท้าย พระเอกกับนางเอกก็จะต้องปิ๊งๆๆ... ตกหลุมรักกันและกันนัวเนีย (ไม่แตะต้อง แต่นัวเนียได้นะฮ้า) จากนั้นก็ผ่ามพ้าม... ความสัมพันธ์หลอกๆ ก็จะไม่หลอกอีกต่อไป                แป๊ะๆๆ (เสียงตบยุง)                แต่ถ้าให้มันกว่านั้น นางเอกสมควรโดนป่ำป๊ำจนป่อง (ไม่แตะต้อง แต่ป่ำป๊ำได้นะฮ้า) แล้วต้องมีฉากคลาสสิค... หอบลูกหนี! แต่สุดท้าย พระเอกก็จะต้องตามง้องอนจนนางเอกใจอ่อน จากนั้นก็ผ่ามพ้าม... ความสัมพันธ์หลอกๆ ก็จะไม่หลอกอีกต่อไป                หึ่งๆๆ (เสียงยุงบินว่อน)                เข้าแนวหนูแบ๊วเลยฮ่า แต่ตอนแรก นางเอกต้องไม่ย๊อม ไม่ยอม ตามสูตร หุหุ                “ฮึ... ฝันไปเหอะ จะให้ฉันช่วยเป็นสามีภริยากับคุณน่ะเร๊อะ”                แต่แล้ว คำตอบของเขาก็ทำให้เธอหงายตึงกลับมา                “บ้าน่า ใครจะ ‘เอากะ’ เด็กบ๊องอย่างเธอ ฮึ...จะมาเป็น ‘เมีย’ ฉันน่ะเหรอ เหอๆ เร็วไป 10 ปี! ไม่สิ... เร็วไป 20 ปี!!! ...แย่จริงๆ อายุแค่นี้ก็คิดจะมี ‘ผัว’ ละ เฮ่อ...เด็กสมัยนี้”                เอา + เมีย + ผัว ???                อ๊าก... แบ๋วแบ๊วได้ยิน ‘คำไทยแท้’ สามคำนี้กระเด็นออกมาจากปากลูกชายอาจารย์แม่เจ้าแล้วอยากเอาเท้าก่ายหน้าผาก ทำไมผู้เป็นถึงท่านประธานกรรมการบริหารมหา ‘ลัยเอกชนชื่อดังถึงใช้ ‘คำไทย’ ได้ ‘จัดจ้าน’ อย่างง้าน ขนาดเธอยังใช้คำว่าสามีภริยาเลยนะ แล้วดูเขาสิ... ยังทำเป็นบ่นเด็กสมัยนี้                                “แล้วคุณจะให้ฉันไปแสดงตัวกับอาจารย์แม่ในฐานะอะไรไม่ทราบ?”                “มิน่าถึงได้เรียนห่วยแตกบรมห่วย ของกล้วยๆ แค่นี้ คิดไม่ออก ฉันก็บอกแล้ว ว่าโดนแม่บังคับให้แต่งงานเพื่อผลิตทายาท ฟังแค่นี้ไม่เข้าใจเหรอ ว่าฉันต้องการให้เธอช่วยแสดงเป็นตัวอะไร บอกใบ้ให้ก็ได้ว่าฉันเป็นคนใจร้อน”                “ถ้าไม่ใช่ภริเมีย แล้วจะเป็นอะไรได้อีก?”                “อี๊ดๆๆ หมดเวลาตอบ ...สอบตก! โง่จริงๆ เลยเธอนิ อุตส่าห์บอกใบ้แล้วนะว่าใจร้อน ...ฉันขี้เกียจนั่งรอเธอโตพอเอามาทำเมีย แล้วต้องมาเสียเวลาเลี้ยงลูก รอมันโตมาเป็นทายาท ไม่ทันใจ”                “อย่า... อย่าบอกนะว่า จะให้ฉันเดินเข้าไปหาอาจารย์แม่แล้วบอกว่า...“                “เป็นลูกสาวฉัน!”                “ลูกสาว?!!!”                “ใช่... เธอต้องมาเป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน ทายาทสายตรงผู้มีสิทธิโดยชอบธรรมแห่งมหาวิทยาลัยอีแบค!”   ...                และด้วยความสัมพันธ์หลอกๆ นี่เองที่ทำให้แบ๋วแบ๊วได้รู้ความลับพร้อมกับเห็นตัวตนที่แท้จริงของท่านประธานกรรมการบริหารมหา'ลัย...คุณพ่อกำมะลอสุดหล่อของเธอ                ความจริงเขาเป็นยังไงเหรอ... เหอๆ รอเจอเอาเองตอนอ่านละกันนะค้า จะได้รู้ว่า เขาทำให้ชาได้จริงๆ รึเปล่า? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:21:53

ความคิดเห็นที่ 3 บทนำ จดหมายรักฉบับแรก                                                          รจนา ณ บ้านคุณพ่อสุดหล่อ                                1 มิถุนายน 2553                                เวลาเที่ยงคืนครึ่ง กราบเรียน  คุณพ่อขาย๊าวยาวที่เคารพ สวัสดี... บทกวีประจำวันนี้ หนูไม่มีอะไรอยากจะบอก นั่งบื้อใบ้ครึ่งค่อนวันค่อยคิดออก ก็สมองหนูมันกระจอก... นี่นา โดนคุณพ่อบังคับเขียนจดหมาย ให้หนูผูกคอตายยังง่ายกว่า ให้แต่งกลอนโคลงฉันท์สักวา อยากจะบ้า... จารุชา เธอทำอะไรอยู่นี่? แต่ด้วย ‘ข้อแลกเปลี่ยน’ ต้องจำใจ เพื่อไม่ให้โดนรีไทร์เสียศักดิ์ศรี กัดฟันทนชีช้ำกะหล่ำปลี จำยอมพลีกาย... กลายเป็นลูกพ่อกำมะลอ คนอื่นคงอิจฉาว่าโคตรเฮง แต่หนูเซ็งอิ๊บอ๋ายกรรมจริงหนอ แม้ได้ท่านประธานมาเป็นพ่อ ถึงจะหล่อแต่ก็เพี้ยนเกรียนกว่าใคร ย้ายเข้าบ้านมาเจอกับศึกหนัก พ่อที่รักทำใจหนูสั่นหวั่นไหว แอบปาดเหงื่อเมื่อเจอบรรยากาศเป็นใจ โรแมนติกแค่ไหน... เชิญดูเอา... นี่กางเกง... นั่นน้องลิง... โน่นเสื้อกล้าม นู่นจานชามกองโตเท่าภูเขา โน้นซากดึกฯ ยุคไหนไม่กล้าเดา เศร้าเลยเราได้พ่อใหม่ไม่ธรรมดา คนอะไรเห็นใส่สูทดูโคตรเนี๊ยบ ตาคมเฉียบมาดเงียบขรึมเท่ห์นักหนา ที่ไหนได้เห็นเบื้องหลังแทบตีลังกา เฮ่อ... คิดซะว่าเจอซึนามิพร้อมเฮอริเคน สวมวิญญาณนังแจ๋วทำความสะอาด ทั้งปัดกวาดเช็ดถูอย่างยากเข็ญ ไล่กาจั๊วะตัวควายจนกระเด็น เหนื่อยตั้งแต่เช้าจรดเย็นเป็นสัปดาห์ น่าจะมีรางวัลให้เด็กน้อย ลั้นลา... หนูคอยอยู่นะค้าคุณพ่อขา จะให้ตังค์หรือเพชรนิลจินดา หรือกระเป๋าหลุยส์ปราด้าก็เข้าที หรือจะทุ่มทุนสร้างถอยรถใหม่ หรือควงไปกินดินเน่อร์จนอิ่มหมี หรือดอกไม้ช่อโตๆ ก็โก้ดี หรือจูจุ๊บหนูสักที...กรี๊ดดดดดดตายเอย                                กรี๊ดสลบ! .ด้วยความเคารพรักอย่างสูง                                จารุชา แอ๊บแบ๊ว จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:26:13

ความคิดเห็นที่ 4 จารุชาเธอบ้าไปแล้ว! คิดอะไรอย่างงั้นกับอีตาคุณพ่อขาย๊าวยาวนั่นได้ยังไง๊ ถึงเขาจะใช่หนุ่มใหญ่ในสเป็คก็เหอะ แต่ว่า... ไม่เกี่ยวกับฐานะพ่อลูกกำมะลอนี่หรอกนะ นี่ต่างหากล่ะ... จดหมายนี่คือหนึ่งในหลักฐานล้านแปดที่แสดงให้เห็นถึงความวิปริตบวกอาการทางจิตและสิ่งผิดปกติในก้อนสมอง (ไม่รู้ของคุณพ่อหรือของคุณลูก) ถ้าใครเคยอ่านวรรณกรรมเยาวชนสุดคลาสิค ‘Daddy Long Leg คุณพ่อขายาว’ ล่ะก็ คงไม่แปลกใจเลย ถ้ามีสาวน้อยวัยใสคนหนึ่งส่งจดหมายรายงานผู้อุปการะเธอ ... ‘เจอรูชา แอ๊บบอต’ นางเอกในเรื่องเขียนจดหมายเลียซองติดสแตมป์ใส่ตู้ไปรษณีย์ส่งให้คุณพ่อขายาวสุดที่รัก (นางเอกอะไรไม่รู้ ชื่อทะลึ่งที่สุด... ไม่รู้เจออะไรมาถึงชารู) (นางเอกคนไหนแน่ที่ทะลึ่ง คิดไปได้) แล้วมาดูเธอสิ ‘จารุชา แอ๊บแบ๊ว’ แห่งสยามประเทศ นางเอกวรรณกาม เอ้ย... วรรณ (เวร) กรรมเยาวชนร่วมสมัยกับ ‘กูก้น’ โดนคุณพ่อขา...ย๊าวยาวสุดที่เลิฟสั่งให้นั่งเขียนจดหมายส่ง ‘หอดเมว’ ไปให้อ่าน ทั้งๆ ที่เขานอนเกาพุงอยู่ข้างๆ ห้องเธอนี่เอง จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:26:40

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องโทษความบังเอิ๊น บังเอิญ... ไม่มีอะไรจะบังเอิญไปมากกว่านี้อีกแล้ว ชื่อของเธอก็ดันคล้ายนางเอกในเรื่องเสียด้วย... ‘จารุชา’ มีชื่อเล่นว่า ‘แบ๊ว’  เพื่อความอินเทรน เพื่อนๆ เรียกเธอว่า ‘แอ๊บแบ๊ว’ แม้ว่าแก้มเธอไม่ป่อง และตาเธอไม่เคยแตะต้องบิ๊กอายเลยก็ตาม ราวกับโดนสาปแช่ง ...เธอกลายเป็น ‘จารุชา แอ๊บแบ๊ว’ แล้วยังต้องมาเจอกับเขา... ‘คุณพ่อขา...ย๊าวยาว’ ผู้อุปการะเธอ เหมือนในเรื่องเปี๊ยบเลย อ่า... เหมือนตรงไหนไม่ทราบ? เขาน่ะเหรอ... เหอๆ ถึงเขาจะยาวจริงก็เหอะ (หมายถึงขายาวนะค้า) แต่ว่า อย่างเขาน่ะ ไม่มีทางเหมือนพระเอกคนไหนๆ แน่นอน! เขาคงต้องอ่านเรื่องคุณพ่อขายาวแล้วติดใจแน่ๆ เลย แต่คงไม่อยากโดนนินทาว่าขี้เอาตาม ก็เลยสั่งเธอเขียนจดหมายถึงเขา แต่ไม่ให้เธอใช้ภาษาธรรมดา ไม่ค่ะ... ไม่ใช่ภาษาพม่า ลาว กัมพูชา ไม่ใช่ภาษาต่างด้าว หรือต่างดาว แต่อย่างใด ภาษาไทยมรดกพ่อขุนรามฯ ของเรานี่เอง แต่... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:27:00

ความคิดเห็นที่ 6 “ลูกสาวฉันต้องเขียนเป็น ‘ร้อยกรอง’! แค่คล้องจอง...อ๊ะ! มองหน้า มีปัญหารึไง?” “ทำไมต้องร้อยกรองด้วยล่ะคะ?” เจอรูชาร่วมสมัยอ้าปากค้างถามด้วยความสงสัย “เออน่า... อย่ามัวถามว่าทำไม ฉันไม่ใช่ไร้เหตุผลจงทำตาม” บัดนั้น... คุณๆ ผู้อ่านคงสงสัย อ่านๆ ไป อดไม่ได้ที่จะถาม ผิดใช่ไหมซื้อนิยายเพราะปกงาม เลยต้องตามอ่านเรื่องบ้า... ‘คุณพ่อขา...ย๊าวยาว’ อย่าค่ะอย่า... อย่าเพิ่งรีบปาทิ้ง ของเค้าแปลกแต่ดีจริงนะสาวๆ หลงมาแล้วปลงเสียเถิดว่าถึงคราว แต่นแต้น...นะบัดนาว พบเรื่องราว สุดหวานซ่านอารมณ์ (อารมณ์ไหนไม่รู้... กรูไม่บอก อิอิ... เสียวล่ะสิ กลัวเจอหลอกให้ขื่นขม เอาน่า... อุตส่าห์แต่งเป็นกลอนให้ชื่นชม หวังให้อ่านแล้วอม... เอ่อ... อมอะไรดี? หวังให้อ่านแล้วอมยิ้มอิ่มหัวใจ 555) (คิดอะไรรู้นะ... ทะลึ่งจริง) จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 00:28:04

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอมยิ้มกับอารมณ์ขันของคนเขียนค่ะ น่าจะเป็นเอกลักษณ์ที่ใครก็ลอกเลียนแบบได้ยากนะคะนี่ ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 08:13:58

ความคิดเห็นที่ 8 หมดแล้วใช่ไหมคะ เมื่อคืนรอตั้งนาน ฮ่าๆ รออ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่อยู่ในเด็กดีแล้วค่ะ สู้ๆ นะคะ อ่านแล้วจี้มากมาย 55+ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 09:56:37

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วจะพาพระเอกผีทะเลมาลงที่ถนนฯด้วยรึเปล่าครับ  จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 13:11:01

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าเป็นมันร้องกรองอย่างจริงแท้ คงขอลาแน่ๆ อย่าสงสัย ไม่สามารถจริงๆ ให้ดิ้นตาย ขอบ๋ายบายนะคะ อย่าว่ากัน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 21:15:09