|
ความทรงจำของชายคนหนึ่ง ที่อาภัพ
สายลมหนาวพัดมาทำให้ผมนึกถึงครั้งหนึ่งที่ยืนมองแม่น้ำเจ้าพระยาสายนี้ที่บ้านนอก มันหลายปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปทำแบบนั้นอีกเลย การที่ต้องดิ้นรนเข้ามาเรียนหนังสือและหางานทำในกรุงเทพ ยุ่งกับงานจนเกือบลืมไปแล้วว่า เวลาแห่งความสุข ภาพแห่งความหลังเมื่อครั้งที่ได้เดินเล่นเก็บผักบุ้งเอาไปแกมน้ำพริกกระปิกับใครบางคนมันเป็นอย่างไร
ผมมันคนบ้านนอก คนบ้านนอกที่ยังไม่เคยลืมความหลัง ไม่เคยลืมสักครั้งเลยว่าความสุขที่เคยได้แอบมองใครสักคนผ่านซีกลูกกรงไม้ระแนงเข้าไปสบตานั่นมันเป็นอย่างไร เมื่อเห็นเธอคนนั้นยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ นั่นไง...เด็กผู้หญิงที่ผูกโบสีชมพู สวมเสื้อลายทางขาวเหลือง คนที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของผมตลอดมา
สองปีก่อนผมได้มีโอกาสกลับไปบ้านและพักยาวอยู่หลายวัน สิ่งแรกที่ผมทำคือไปด้อมๆมองๆที่ประตูไม้ระแนงของบ้านเด็กหญิงคนนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางที่จะได้เห็นเธออย่างแน่นอน แต่แล้วภาพที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนกลับกลายเป็นว่าผมพบแล้ว...ผมพบเด็กผู้หญิงที่เป็นรักครั้งแรกของผมแล้ว เธอไม่ได้ไว้ผมเปียผูกโบสีชมพูอีกต่อไป แถมดูจะอวบขึ้นจนผมแทบจำไม่ได้อีกด้วย
แต่ไม่ว่าสรีระของเธอจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน หน้าตาจะเปลี่ยนแปลงอย่างไร แต่สำหรับผมแล้วแววตาที่วาวหวานคู่ที่เคยมองสบมา....ผมไม่เคยลืม แม้ว่าเธอจะกลายเป็นแม่ของลูกสักกี่คน หรือว่าเป็นภรรยาของใคร ทว่าสำหรับผมแล้วเธอคือเด็กผู้หญิงที่ผูกโบสีชมพู รักแรกและรักเดียวของผมเสมอ
.........................................
ยังรักเสมอและจะรักตลอดไป....จะรักเธอจนกว่าจะจบชีวิตลง
| จากคุณ |
:
kaburapat 
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ม.ค. 54 16:40:06
|
|
|
| 
ความทรงจำของชายคนหนึ่ง
