นิราศภูกระดึง

๏ เสสลัก อักษร กลอนนิราศ
จารึกร้อย ถ้อยความ ตามรอยปราชญ์
ลงกระดาษ ประกาศคำ สร้างตำนานฯ

๏ ปลายธันวา ปีห้าสาม ยามโพล้เพล้
ขึ้นรถเมล์ เหล่หา สาวหน้าหวาน
ส่งสายตา หาน้อง มองอยู่นาน
ทรมาน เมื่อน้อง ไม่มองมาฯ

๏ ถึงหมอชิต จิตหนอ ข้องหมอนวด
หากเมื่อยปวด คราวใด เคยไปหา
จากหมอนวด ปวดใจ คัลไลลา
ต่อมน้ำตา แตกผาง กลางหมอชิต
ขึ้นรถทัวร์ มุ่งหน้า ผานกเค้า
ส่วนนกเขา เราไม่ขัน อันเท่าติ๊ด
นั่งหนีบนก อกอ่อน สะท้อนจิต
ค่อยค่อยคิด จนคอพับ จึงหลับไปฯ

๏ มาถึงท่า ผานกเค้า จวนเช้าตรู่
คิดถึงหนู นะน้องนก อกหวั่นไหว
จากนกมา ผานกเค้า นึกเศร้าใจ
กลัวมีใคร เข้าห้องนก ยกเค้านาง
จนรุ่งแจ้ง แสงทอง ส่องฉายมา
ในมื้อเช้า กินข้าวปลา เมื่อฟ้าสาง
ขึ้นสองแถว ไปแนวป่า ฝ่าหมอกจาง
เข้าเส้นทาง ทอดสู่ ภูกระดึงฯ

๏ ถึงศรีฐาน บ้านช่อง มองโหรงเหรง
ฝากบทเพลง ถึงน้องศรี ที่คิดถึง
ห่างน้องศรี พี่ปวดร้าว หนาวคนึง
เคยเคล้าคลึง คลอศรี ที่ฐานธง
มาวันนี้ จากศรีไป ไกลถิ่นฐาน
ดวงวิญญาณ แทบยับยุ่ย เป็นผุยผง
ห่วงแต่ศรี ที่ถิ่นฐาน พาลพะวง
เมสเสจส่ง ถึงน้องศรี ที่อ่างทองฯ

๏ ถึงตีนภู ผู้คน อลหม่าน
มีรวงร้าน เรียงราย ขายข้าวของ
เมื่อเมียงหมาย ชายตา ส่ายหน้ามอง
เห็นน้องน้อง คล้องแขน ควงแฟนเดิน
คนอื่นเขา เคียงคู่ เดินจู๋จี๋
แต่เรานี้ ไม่มีคู่ ดูขัดเขิน
เหลียวมองดู คู่ของเขา เราไม่เพลิน
ตัดสินใจ ออกเดิน ขึ้นเนินเนาฯ

๏ มาถึงตอน ต้นทาง ปางกกค่า
คิดขึ้นมา ค่ากกน้อง ยิ่งหมองเศร้า
ครั้งละสอง สามพัน นั้นไม่เบา
ตั้งหลายปี ที่เธอเอา เงินเราไปฯ

๏ เหนื่อยแทบตาย หลายคน บ่นกันแหลก
ถึงซำแฮก เป็นซำแรก แทบแถกไถ
มาซำแฮก แบกเป้หนัก สักเท่าใด
ไม่หนักใจ เหมือนแบกรัก หนักเกินทน
ครามีรัก ครั้งแรก เคยแบกน้อง
พาเข้าห้อง หอบแฮกแฮก แรกหน้าฝน
ถึงเหน็ดเหนื่อย เมื่อยก็พร้อม จะยอมทน
แฮกกับน้อง สองคน อยู่บนเตียง
ได้ตั้งหลัก พักกาย พอหายเหนื่อย
ลมเรื่อยเรื่อย เรไรร้อง แซ่ซ้องเสียง
พอเพลินเพลิน เดินต่อ ทำคอเอียง
พลางฟังเสียง เรไร ในพนาฯ

๏ ซำกกกอก บอกไว้ มีป้ายปัก
สุดที่รัก จะปักใจ ที่ใครหนา
เห็นหันหวน รวนเร ทุกเวลา
ลูกมะกอก สามตะกร้า ปาไม่โดนฯ

๏ ซำกอซาง ย่างเท้า เข้ามาถึง
หวนคะนึง ถึงรักเก่า เมื่อคราวโน้น
ครารักจาง ซางซา ระอาโอน
เจ็บเหมือนโดน ลูกดอก กระบอกซางฯ

๏ ลมระบึง มาถึงย่าน พร่านพรานแป
พร่านจะแย่ แปไม่เป็น เต้นผางผาง
หวั่นระทก อกหัก รักน้องกวาง
เมื่อน้องนาง มาไม่สน คนอย่างเรา
อยากเป็นพราน สักครา พรานล่ารัก
คงไม่ต้อง อกหัก ไม่พักเหงา
ไม่พักรอ ให้เธอรัก จะหักเอา
ลูกดอกเป่า ไปเป็นรัก ปักอกเธอฯ

๏ ซำกกหว้า มาถึง ตลึงฝัน
โอ้หวานครัน หนอน้ำคำ จำเสมอ
หวานคำรัก น้องลูกหว้า คราแรกเจอ
บอกรักเธอ ใต้ต้นหว้า นาลุงลาย
แล้ววันนี้ น้องลูกหว้า มาตีจาก
มีคนพราก จากเราไป ใจสลาย
เคยโอบน้อง ประคองนั่ง บนหลังควาย
เธอมาหนี ตามชาย เมื่อปลายปีฯ

๏ ซำกกไผ่ ใจหาย มิวายคิด
คิดถึงนิด สาวบ้านไผ่ กระไรนี่
ได้แล้วพราก จากกัน ในทันที
น้องนิดมี ผัวเก่า เขามาตามฯ

๏ ซำกกโดน เดินช้าช้า พอมาถึง
เสียงอื้ออึง อลวน คนหลากหลาม
พอเราเดิน ขึ้นเนินอ้อม ผ่านป้อมยาม
แว่วเสียงช้อน เสียงชาม ยามเที่ยงวัน
ซำกกโดน โผนเข้ามา หาร้านข้าว
ตั้งแต่เช้า ก้าวย่างมา เหนื่อยขาสั่น
ได้น้ำท่า ข้าวปลากิน สิ้นเหนื่อยพลัน
นั่งพักฝัน ถึงน้องโฟน ที่โดนใจ
เคยโฟนหา หลายหน น้องโฟนพี่
โฟนทุกที พี่ฟังโดน เสียงโฟนใส
โดนใจจัง หวังให้โฟน เจ้าโดนใจ
เล่าเรื่องไป ซำกกโดน ให้โฟนฟัง
โฟนกันไป โฟนกันมา ภาษารัก
โฟนสักพัก เสียงโฟนด่า ภาษาหรั่ง
ผัวน้องโฟน โฟนมาแทรก แปลกใจจัง
แทบหงายหลัง เลิกโฟน โดนอีกคราฯ

๏ ถึงซำแคร่ แลหลายที ไม่มีแคร่
เราร่อแร่ หากแคร่มี คงดีหวา
อยากจะพัก สักครั้ง นั่งอีกครา
สอดสายตา หาแคร่ แทบแย่เลย
เที่ยวแถกแถ แคร่รัก มาหนักอึ้ง
หวนคะนึง ถึงน้อง ข้องจริงเหวย
เคยหลายหน บนแคร่ นะแม่เอย
มิลืมเลย เคยนอนแช่ บนแคร่นาง
มาวันนี้ ที่แน่แน่ เหมือนแคร่หัก
เมื่อรสรัก โรยรา มาเมินหมาง
เธอลืมแคร่ ไปแลตั่ง พลั่งพราวพราง
เราแรมทาง ถึงซำแคร่ เพราะแพ้รักฯ

๏ ถึงหลังแป แลโล่ง โปร่งเห็นฟ้า
เมฆลอยมา ลมโชยชาย คลายเหนื่อยหนัก
แลทิวสน เรียงราย เอนกายพัก
แต่ความรัก หนักเต็มหลัง ยังแบกต่อ
ถึงหลังแป แต่ไม่ถึง ซึ่งจุดหมาย
ในช่วงบ่าย ต้องเดินไป อีกไกลหนอ
นิราศรัก พักไว้ก่อน โปรดนอนรอ
ค่อยอ่านต่อ ตอนใหม่ ในไม่นานฯ

๏ ใช่จะมี ที่รัก สมัครมาด (วรรคนี้ ลอกสุนทรภู่)
ทำนิราศ อ่านคลายทุกข์ สนุกสนาน
ไม่มีดอก สาวคนใด มาให้ทาน
ขอผู้อ่าน จงสุขสันต์ นิรันดร์เอยฯ

* หมายเหตุ: นิราศนี้ เขียนเป็นสำนวนใต้ ดังนั้นเหมาะสำหรับอ่านด้วยสำเนียงใต้ ถ้าอ่านสำเนียงกลาง อาจฟังขัดๆ อยู่บ้างครับ

แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 54 12:18:29

แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 54 13:31:53

แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 54 13:31:16

จากคุณ	: Ires
เขียนเมื่อ	: 22 ม.ค. 54 13:26:38