ความคิดเห็นที่ 1 8. มือปราบและนักล่าแห่งอุตราทิศ (ครึ่งหลัง) บุษบรรณลอบมองจากซอกหินแคบๆ ที่เธอใช้หลบซ่อนตัวอยู่ เธอลอบตามพวกทหารประหลาดมาถึงสถานที่ที่พวกมันใช้กักขังพี่ชายและเหล่าพิรเทพ พวกมันแยกขังนักโทษในช่องเล็กๆ ที่เจาะเข้าไปในผนังถ้ำคล้ายรังผึ้ง ด้านหน้าซึ่งเป็นทางออกเดียวถูกปิดขึงไว้ด้วยตาข่ายเหล็ก แต่ละห้องมีขนาดเพียงพอแค่นั่งชันเข่าก็แทบไม่มีที่เหลือพอให้ขยับตัว ในที่นี้ที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดคือ สภาพบาดเจ็บของเจ้าเผ่ามังกร ร่างของชายหนุ่มไม่ไหวติงขณะที่ถูกพวกทหารรับจ้างหามใส่แคร่ไม้ง่ายๆ แม้เลือดของเทพมังกรหนุ่มจะหยุดไหลแล้วเพราะการช่วยเหลือชั่วคราวของอารมัน แต่สภาพโดยรวมของวาฬาน่าจะยังอยู่ภาวะวิกฤตและต้องได้รับการช่วยเหลือโดยด่วน ทว่าพวกทหารสวมเกราะโลหะนั้นไม่ได้รู้สึกอินังขังขอบอะไรเลยเมื่อพวกมันยกแคร่ไม้ผู้บาดเจ็บขึ้นแล้วเสือกเข้าไปในห้องขังในผนังแห่งหนึ่งแล้วปิดลูกกรงทับโดยแรงอย่างที่ไม่คิดจะช่วยเหลืออันใดเลย บุษบรรณสะบัดหน้ากลับ หลับตาลง กำโก่งธนูแน่นและตัดสินใจ ข้ารอไม่ได้แล้ว หญิงสาวหยิบลูกศรจากซองด้านหลัง ผู้คุมมีทั้งหมดห้าคน ลูกศรของเธอเหลือเพียงแค่สาม ซ้ำยังอาจทำให้เธอเปิดเผยที่ซ่อนตัวได้ แต่เธอก็ไม่สามารถทนนิ่งดูดายให้วาฬาสิ้นชีพไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่ได้คิดทำสิ่งใดเลย บุษบรรณสูดลมหายใจลึกและยาว แต่ทว่าทันใดนั้นเอง “ช้าชะมัดเลยพวกแก! มัวไปหลงอยู่ที่ไหนกัน?” เสียงดังสนั่นคูหาถ้ำนั้นดังมาจาฝ่ายผู้คุมที่คอยอยู่เมื่อเห็นยามชุดใหม่ที่เพิ่งเดินทางมาถึง บุษบรรณหยุดชะงักในทันใด สบถในใจ บ้าจริง! เพิ่มมาอีกสี่คน จากนั้นหญิงสาวถอนหายใจอย่างไม่ใคร่สบอารมณ์เมื่อเรื่องราวไม่เป็นดังตั้งใจ จากนั้นเก็บอาวุธและลอบมองเหตุการณ์เบื้องนอกต่อไป ผู้ที่แต่งกายคล้ายหัวหน้า ยกมือขึ้นเป็นเชิงขอโทษขอโพย เขาเดินนำลูกน้องอีกสามคน ซึ่งล้วนแล้วตัวใหญ่ยักษ์กว่าเจ้านายทั้งสิ้น ไม่สิ...บุษบรรณคิด เจ้าตัวหัวหน้านั่นเตี้ยเกินไปต่างหาก... ในขณะที่เหล่าผู้คุมนักโทษชุดเดิมกำลังเก็บข้าวของและอาวุธของตนเพื่อให้กลุ่มที่มาใหม่ทำหน้าที่ ในช่วงเวลานั้นเอง ฝ่ายหัวหน้าคุมนักโทษชุดเดิมดูเหมือนเพิ่งจะนึกสิ่งใดได้ จึงถามหนึ่งในยามชุดใหม่นั้น “ไหนล่ะคำสั่งของเจ้า” “ว่าอะไรนะ?” “คำสั่งของหัวหน้าน่ะมีไหม จะให้ทำอย่างไรต่อไปกับพวกนักโทษกลุ่มนี้” “อ้อ...เอ่อ..ยังไม่มีคำสั่งใหม่ ให้คงคำสั่งเดิมไว้ก่อน” ยังไม่ทันที่ยามคนนั้นจะพูดจบทั้งประโยค ฉับพลันฝ่ายผู้คุมชุดเดิมกระโดดถอยปราด แล้วชักอาวุธของตนขึ้นมาชูในทันใด พลางตวาดลั่น “จับมันไว้! พวกมันไม่ใช่พวกของเรา!” ทันใดนั้นพวกยามที่ดูภายนอกเสมือนทหารรับจ้างทั่วไป พลันบังเกิดธุลีเวทสีขาวอมเขียวคล้ายฟองอากาศครอบคลุมกาย กลายร่างเป็นทหารในชุดนักรบเต็มยศ ดาบหนาและโลหะมาลาที่ประดับรูปนัยน์ตาสีแดงฉานของอสรพิษ “ทหารสิงหาลกะ ระวัง!” หัวหน้าผู้คุมที่ร่างเตี้ยกว่าผู้อื่นตวาดก้อง พลางดึงดาบคู่ที่สะพายออกมาจากกลางหลัง แล้วฟันฉับเข้าที่กลางลำตัวของพวกทหารแห่งเจ้าอสรพิษทันใดนั้นเสมือนคมอาวุธฟันใส่ของเหลวคล้ายน้ำ ด้วยถึงแม้คมอาวุธจะแทงทะลุจากซ้ายไปขวาที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามน่าจะขาดสะพายแล่ง แต่ทว่าฝ่ายทหารน้ำก็มีร่างกายที่เปรียบเสมือนของเหลวที่ไหลมาต่อกันโดยไม่สะดุ้งสะเทือนกับบาดแผลที่น่าจะถึงชีวีนั้น จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 54 21:27:31

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้าต้องออกแรงมากกว่านี้...” แม้แต่เสียงของมันก็เปลี่ยนเป็นแตกแหบพร่า ฟังแล้วน่าขนลุกสิ้นดี แต่แล้วทันใดนั้นเอง ลูกธนูดอกหนึ่งพลันแล่นแหวกอากาศและปักเข้าที่ไหล่ซ้ายของมันอย่างจัง ทันทีที่ศรประหลาดนี้ฝังแน่นอยู่ในร่างที่เหมือนของเหลวกลับทำให้ร่างที่เป็นธาตุน้ำของมันกลับกลายเป็นของแข็งจับต้องได้ขึ้นมาในทันใด เมื่อเห็นดังนั้นฝ่ายผู้คุมที่มีร่างเตี้ยกว่าจึงฟันฉับเข้าที่เดิมอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลเนื่องจากตัวมันได้แปรสภาพเสียแล้ว มีผลทำให้ดาบของฝ่ายตรงข้ามที่แทงลงมากลางลำตัวฝังติดอยู่ในร่างของมันแน่น แต่ก็ไม่ได้ดูเหมือนเป็นปัญหาอะไรนัก เพราะแค่เอาเท้ายันที่กลางลำตัวของมันแล้วกระชากดาบของตนคืน ทหารน้ำซึ่งบัดนี้กลายเป็นทหารศิลาร้องโหยหวนก่อนจะล้มลงเพราะเสียสมดุล เมื่อตัวมันกระแทกพื้นก็แตกหักเป็นเสี่ยงๆ ในทันใด จากนั้นลูกศรปริศนาก็ยิงเข้าใส่ทหารน้ำที่เหลืออย่างแม่นยำ จนเมื่อเห็นว่าพวกตนสู้ไม่ได้ สองในห้าตนก็ดีดกายขึ้นไปบนอากาศยอมสลายร่างตนกลายเป็นฟองน้ำหนีหายไปในทันที “ไม่ต้องตาม!” หัวหน้าผู้คุมปลอมร้องห้าม ต่อมาจึงสั่งลูกน้องของตนว่าให้ช่วยเหลือนักโทษเสียก่อน ถอดโลหะมาลาออก จึงเห็นว่าผู้ใส่แท้จริงเป็นผู้หญิง ท่าทางเอาจริงเอาจังคนหนึ่ง เธอหันไปทางผู้ที่มาช่วยอย่างไม่คาดฝันแล้วร้องขึ้นอย่างประหลาดใจระคนดีใจ “บุษบามินตรา ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่!” “นั่นน่าจะเป็นคำถามของข้านะเจ้าคะ ท่านอุมา” บุษบรรณตอบด้วยความสงสัย เธอสะพายคันศรไปไว้ด้านหลังแล้วเดินแกมวิ่งมาช่วยมือปราบที่กำลังนำนักโทษออกมาจากกรงขัง แท้จริงแล้วผู้คุมชุดใหม่นี้คือ มือปราบแห่งอุตราทิศหน่วยเดียวกับบุษบรรณนั่นเอง และท่านอุมาก็เป็นหัวหน้าของเธอโดยตรง แต่ว่าเหตุใดหน่วยของเธออยู่ๆ ถึงมาปรากฏกายขึ้นในหุบเงานี้ บุษบรรณเองก็จนด้วยเกล้าเช่นกัน หากก็ถือว่าเป็นความบังเอิญที่มาพร้อมกับโชค จากนั้นเมื่ออุมาเห็นว่าเหล่ามือปราบกำลังทยอยช่วยเหลือนักโทษที่ถูกกักขังอยู่ เธอจึงหันมาพูดกับบุษบรรณด้วยเสียงตำหนิ “...ป้อมนักล่าไม่ได้สาส์นสั่งห้ามจากข้าหรืออย่างไรกัน” “สาส์นสั่งห้ามอะไรกันเจ้าคะ?” เธอพิศวง ก่อนที่อุมาจะตอบ หนึ่งในมือปราบก็รีบร้องตะโกนออกมาเมื่อเห็นสภาพของวาฬา บุษบรรณจึงรีบผละไปดูอาการวิกฤตของเจ้าเผ่ามังกร เขายังคงไม่ได้สติ ใบหน้าคมคายถูกเส้นผมสีน้ำตาลบังไว้ครึ่งหนึ่งส่วนอีกครึ่งซีดจางจนคล้ายกระดาษ “ต้องรีบพาเขาออกไปจากที่นี่โดยเร็ว” อุมาพูดขึ้นในทันทีที่เห็นอาการของวาฬาชัดเจน เธอหันไปสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาให้รีบนำตัวชายผู้บาดเจ็บออกไป ต่อมาศนิกะและสันทะลูกเผ่าของเขาที่ยังพอเหลือกำลังจึงเป็นฝ่ายเสนอตัวให้พวกเขาช่วยแบกแคร่หามวาฬาออกไปเอง “กำลังเวทของพวกข้ายังไม่กลับมา พวกท่านเป็นฝ่ายถืออาวุธน่าจะดีกว่า” ศนิกะออกความเห็น และเป็นครั้งแรกที่บุษบรรณคิดว่า เจ้าวัวบ้าก็มีสติคิดได้เหมือนกัน บาเยนทร์ออกมาเป็นรายสุดท้าย บนเนื้อตัวมีร่องรอยบาดแผลมากขึ้นกว่าเดิม แต่ทว่าดวงตาของชายหนุ่มกลับแข็งกร้าวขึ้น เขาหันไปทางหัวหน้ามือปราบ ก้มศีรษะให้และกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายที่ให้การช่วยเหลือ อุมาส่ายศีรษะ  “ไม่ใช่ข้าหรอกที่ต้องขอบคุณ...” อีกครั้งที่การสนทนาถูกขัดขวาง เพราะเสียงกรีดร้องแหลมของเหล่าพาฬปักษ์ดังก้องมาจากอีกฟากของปลายอุโมงค์ลึก ทั้งหมดจึงตกลงว่าน่าจะออกไปจากถ้ำประหลาดแห่งนี้ไปให้เร็วที่สุด พวกที่นำหน้าไปก่อนคือเหล่ามือปราบของอุมาที่คุ้มครองวาฬาและศนิกะ แล้วตามด้วยกลุ่มหลังคือ บุษบรรณ อุมา และบาเยนทร์ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 54 21:30:18

ความคิดเห็นที่ 3 “แล้วพวกสดายุ....” บาเยนทร์ถามอย่างนึกเป็นห่วง “ไม่เป็นไร” อุมาบอกขณะที่วิ่งขนานไปกับทางเดินริมเหว โดยมีเสียงของพาฬปักษ์ที่กำลังโกรธไล่หลัง “อารมันกำลังหาทางช่วยอยู่” ใครนะ! แล้วท่านอุมารู้จักกับอารมันได้อย่างไรกัน? บุษบรรณร้องถามในใจขึ้นอีกครั้งแต่เธอก็ตระหนักดีว่าไม่ควรจะมาเสียเวลาไล่เรียงกันในสภาวะการณ์ฉุกละหุกเช่นนี้ โดยเฉพาะเมื่อเจ้าพาฬปักษ์ฝูงหนึ่งตามมาทันแล้ว “ไปก่อน!” บาเยนทร์ตะโกนบอกศนิกะและกลุ่มที่วิ่งอยู่ด้านหน้า แต่ตัวเองกลับยืนปักหลักอยู่กับที่ อุมาเห็นดังนั้นจึงโยนดาบของเธอเล่มหนึ่งแก่เทพนักรบ “น้องด้วยบุษบรรณ” พี่ชายสั่ง “ผิดแล้วล่ะพี่ท่าน” บุษบรรณกล่าวด้วยแววตาเป็นประกาย “เรื่องสนุกแบบนี้ข้าจะพลาดได้อย่างไรกัน” “อะไรนะ! พี่บอกให้...” หากยังไม่ทันจะขาดคำพาฬปักษ์ตัวแรกก็บินโฉบเข้ามาจู่โจมอย่างรวดเร็ว อุมาผู้เป็นหัวหน้าหน่วยอุตราทิศซึ่งยังมีพละเวทเข้มแข็งเรียกตาข่ายมนตราขึ้นมากั้นขวางไว้ แต่ทว่ากำลังเวทของมือปราบมีจำกัด ทำให้ไม่สามารถป้องกันได้นานเมื่อพาฬปักษ์เพิ่มจำนวนมากขึ้น จนกระทั่งเจ้าตัวใหญ่ที่สุดในฝูงใช้ปีกมโหฬารของมันทำลายเส้นมนตรา แล้วลอดผ่านแนวเวทมาได้ มันกระพือปีกและเข้าโจมตีผู้ร่ายเวทอย่างรวดเร็วโดยไม่มีอาการเกรงกลัว อุมาทันเห็นแต่เพียงหัวอัปลักษณ์ของนกปิศาจพุ่งเข้ามาทำร้ายในระยะกระชั้นชิด แต่เธอก็ไวพอที่จะกลิ้งตัวหลบไปอีกทางหนึ่ง แต่ทว่าเจ้านกแสนเจ้าเล่ห์ก็ยังรู้ทันมันหันกลับมาใช้เท้าที่มีกรงเล็บแหลมคมข้างหนึ่งจิกลงบนต้นขาของอุมาเพื่อไม่ให้เหยื่อหนี หัวที่มีจะงอยปากที่คมราวมีดเตรียมฉกลงอย่างรวดเร็วโดยมีเป้าหลายคือลำคอของเหยื่อ ทว่ามันก็ได้แค่เตรียมตั้งท่ารอเท่านั้นเพราะบาเยนทร์กระโจนเข้าหาเจ้านกยักษ์ และใช้กำลังที่มีทั้งหมดปักดาบฝังเข้าไปในกลางลำตัวของมันจนสุดแรง เจ้านกตัวร้ายไม่ได้ร้องเลยตอนที่มันทรุดฮวบลงไปข้างๆ อุมานั่นเอง “ช่วยดึงข้าออกไปที เร็ว!” เธอรีบกล่าว ทำให้บาเยนทร์เพิ่งสังเกตเห็นบาดแผลฉกรรจ์ที่เกิดจากกรงเล็บของพาฬปักษ์ นักรบจากเผ่าภูระลากปีกนกให้พ้นจากอุมาแล้วดึงร่างของหัวหน้ามือปราบออกจากซากมันโดยทันใด ในระหว่างนั้นปรากฏพาฬปักษ์อีกสองตัวที่พบช่องโหว่ของมนตราและบินโฉบลงมาด้วยความหิวเพราะได้กลิ่นเลือดจากเหยื่อนั่นเอง “ขอกำลังแห่งมหาวายุเทพ ให้ทิพยวายุคมแกร่งประดุจจักรา” เสียงเรียกวายุเทพดังลั่นมาจากบุษบรรณ บังเกิดพละเวทคล้ายลมพายุพัดทะลวงมาจากท้องฟ้า ซัดเอาเจ้านกสองตัวร่วงผล็อยลงไปในเหวในทันใด แต่กระนั้นเมื่ออุมาผู้ร่ายเวทมนตราบาดเจ็บทำให้กำลังของตาข่ายเวทลดลงไปด้วย จากนั้นไม่นานนักมันจึงถูกทำลายลงด้วยกำลังมหาศาลของฝูงนกเพชฌฆาตที่กำลังบ้าคลั่งและหิวกระหาย “บุษบรรณ! มานี่” บาเยนทร์ตะโกนเรียกน้องสาว หลังจากผลักร่างของอุมาเข้าไปหลบในซอกหินที่ใกล้ที่สุดเพื่อหลบกรงเล็บและจะงอยปากแหลมคมของพวกพาฬปักษ์ ส่วนตัวเขายืนบังให้อยู่ด้านหน้า เทพนักรบหนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หากข้าเรียกกำลังเวทได้ล่ะก็... บุษบรรณมองจำนวนนก ขนาดของช่องหิน สลับมองความปลอดภัยของพี่ชายและอุมาอย่างรวดเร็ว ในทีแรกเธอจะไปตามเสียงเรียก หากทว่าทันใดนั้นกลับชะงักฝีเท้า หยิบคบไฟที่ผนัง แกว่งไปมาสองสามรอบเพื่อดึงความสนใจของฝูงนกแล้ววิ่งไปในทิศทางตรงกันข้าม พี่ชายร้องห้ามเสียงหลง บุษบรรณจงใจแกว่งคบไฟเพื่อเรียกให้ฝูงนกละความสนใจจากอุมาที่กำลังบาดเจ็บและพี่ชายที่เรียกพละเวทมาใช้ไม่ได้ ในใจนั้นคิดคำนวณอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งย้อนลึกเข้าไปในอุโมงค์ถ้ำ พาฬปักษ์ตัวหนึ่งบินต่ำลงมาหมายจะโฉบเหยื่อ บุษบรรณเหลียวหลังไปเห็นเข้าพอดี จึงเอ่ยกำลังเวทป้องกันตัวได้ทัน แต่กระนั้นความแรงที่เกิดจากลมของปีกนก ก็พัดเอาร่างของเธอเสียหลักกลิ้งไปมาอยู่บนทางเดิน คบเพลิงที่อยู่ในมือกลิ้งตกลงพื้น อีกนิดเดียว...เธอให้กำลังใจตัวเอง เพราะหญิงสาวจำได้ว่ามีทางเล็กๆ ก่อนที่จะถึงทางแยกไปที่ขังนักโทษ เธอใช้มันเป็นที่หลบได้ เพื่อให้เวลาคนอื่นๆ ได้หนีไป มันดูเป็นวิธีที่ดีนี่นา...หากทว่าเมื่อบุษบรรณตั้งหลักได้แล้วผงกศีรษะขึ้น สายตาของเธอมองเห็นแต่กรงเล็บแหลมคมของพาฬปักษ์ที่พุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว เธอหนีไม่ทัน... ***** คุยกันท้ายบท: ขออนุญาตสั่งคัตกำลังลุ้นพอดีเลย (อ้าว!) มาลุ้นต่อตอนหน้าค่ะ ตอนที่ 9: ความลับของนักล่านก ค่ะ << ตอนนี้ใครที่แอบมีใจให้อารมันแบบเงียบๆ และไม่เงียบ ห้ามพลาดเลยค่ะ เพราะอีตานี่ไม่ธรรมดาจริงๆ นะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 54 21:33:57

ความคิดเห็นที่ 4 ทำไมจะไม่ทัน ก็อารมันมาช่วยพอดี เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 11:45:01

ความคิดเห็นที่ 5 เจี๊ยก!!!! ..... หนีไม่ทันก็ไม่เป็นไร ต่อให้นอนยิ้มเฉยๆชมนกชมไม้ บุษบรรณของผม ยังไงก็ต้องไม่เป็นอะไร รับรอง ยังไงก็มีคนมาช่วย ฮี่ๆๆๆ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 11:45:52

ความคิดเห็นที่ 6 ตามาอ่าน  ครับ มาวนดูหลายรอบเมื่อไหร่จะลง จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 12:22:27

ความคิดเห็นที่ 7 จ๊ากกกกกกกกก คัทตอนสำคัญพอดี แบบนี้ขาดใจพอดี มาต่อไวๆนะครับ จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 12:29:20

ความคิดเห็นที่ 8 ใครๆ ก็ต้องคิดถึงอารมันว่าต้องมาช่วยทัน เล่นหายหัวไปคนเดียว แถมคนเขียนดักทางให้วาฬาเดี้ยงไปแล้วนี่นา ว้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 13:08:49

ความคิดเห็นที่ 9 ตัดจบได้...อย่างกับฆ่าตัดตอน ฉับๆ จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 18:37:02

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วนะจ๊ะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 21:51:44

ความคิดเห็นที่ 11 ต้องไม่เป็นไรอยู่แล้วล่ะน่า จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 23:30:27

ความคิดเห็นที่ 12 ทันใดนั้นพลังเวทแห่งลมอันรุนแรงก็พัดให้เจ้านกร้ายตัวนั้น ปลิวกระเด็นไปกระแทกกับผนังถ้ำเข้าอย่างจัง จนทำให้เกิดฝุนผงฟุ้งกระจายไปทั่ว เหล่านกสันดาลพาลที่เหลือเมื่อได้รับรู้ถึงพละเวทของชายผู้นั้น ก็พากันรีบบินหนีกลับไปทันที พอฝุ่นควันเริ่มจางลง ก็มีร่างของชายคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยถามบุษบรรณ "บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ป๋าวิษเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "พอดีเจ้าอารมัน มันมาไม่ทัน เลยร่ายเวทติดต่อให้ป๋ารีบมาแทนก่อน" 555 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 09:55:50