ความคิดเห็นที่ 1 จัดให้ตามคำขอค่ะ ^_________^ แนะนำตัวละครค่ะ วิชุลดา แพทย์หญิงที่ประสบอุบัติเหตุรถชนจนกระทั่งสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป เธอจำเรื่องราวได้ถึงสมัยมัธยมเท่านั้น ปัจจุบันเธอไร้ญาติขาดมิตร จำต้องมาอาํศัยอยู่กับสามี (?) หรือนายปลาทูธีรเดชอย่างงุนงง วิชุลดาเคยถูกคมศักดิ์ข่มขืนเมื่อสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัย ทำให้เธอเป็นโรคกลัวเพศสัมพันธ์จนมาถึงปัจจุบัน ธีรเดช โปรแกรมเมอร์ระดับเซียน คู่กัดสมัยมัธยมของวิชุลดา ปัจจุบันกลายมาเป็นสามีของวิชุลดาได้อย่างไรก็ไม่รู้ เขามีบางสิ่งบางอย่างที่ปิดบังวิชุลดาอยู่ สิ่งนั้นคืออะไร ต้องรอติดตามค่ะ ริสา เพื่อนสนิทในวัยมัธยมของวิชุลดา ปัจจุบันหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นพยาบาลและเขียนนิยายไปควบคู่กัน แฟนคนปัจจุบันของเธอคือ ปรวิทย์ หากในสมัยมัธยม เธอแอบเป็นกิ๊กกับกฤษณ์ กฤษณ์ เพื่อนสนิทของธีรเดช คนรักในสมัยมัธยมของวิชุลดา กิ๊กในสมัยมัธยมของริสา ดูเหมือนเขาจะทำอะไรบางอย่างให้ธีรเดชเคียดแค้นไว้ นายไปทำอะไรเอาไว้หา? ปัจจุบันกฤษณ์ยังไม่เปิดตัว แต่ใกล้มาแล้วค่ะ ปรวิทย์ คนรักในปัจจุบันของริสา ผู้ชายที่น้ำตาลวางตัวไว้ว่าต้องเป็นพระรองแสนดีแต่ต้องชีช้ำกระหล่ำปี (ฮา) จะเป็นพระรองจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ต้องตามดูกันไปค่ะ รินลดา โปรแกรมเมอร์ระดับเซียน ฝีมือเหนือชั้นกว่าธีรเดช เธอคือคนรักในสมัยมัธยมของเขา และเป็นคนคนหนึ่งที่ทำให้เรื่องราวทั้งหมดดำดิ่งสู่หุบเหว มันคืออะไร ต้องตามดูกันไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 54 13:05:02 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 13:03:45

ความคิดเห็นที่ 2 ::::::::::คำเตือน:::::::::::: บทนี้ 18+ นะค้า (อมยิ้มขวยเขิน) ถ้ามากไปเตือนได้ค่ะ จะได้ตัดทอนลงอีกนะคะ วิชุลดาเพิ่งเคยทานโจ๊กใส่ปลาทูเป็นครั้งแรกในชีวิต เธอขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นปลาทูนอนเด่นหราอยู่บนเนื้อขาวๆ ของโจ๊กหอมกรุ่น พอเงยหน้าขึ้นมองพ่อครัวจำเป็น ก็เห็นเขาส่งยิ้มหวานให้อย่างเคย “โจ๊กบ้านไหนใส่ปลาทู?” เธอถามอย่างสงสัย แม้จะอยากกินก็เถอะ ปลาทูตัวโตหัวเราะอย่างขันๆ ในคำถามของเธอ “ก็บ้านนี้แหละ กินซะ จะได้ชินกับปลาทูไวๆ” จะให้ชินไวๆ ไปทำไมก็ไม่รู้...แม้จะบ่นอุบอิบในใจ หากวิชุลดาก็อ้าปากรับโจ๊กอุ่นๆ ที่เขาป้อนให้อย่างว่าง่าย และพบว่ามันอร่อยกว่าที่คาดเอาไว้อีกแล้ว สงสัยคุณสามีของเธอจะทำกับข้าวเก่งกว่าเธอจริงๆ เสียด้วย “ทานเลอะเหมือนเด็กๆ เลย” ผ้าขนหนูผืนนุ่มถูกบรรจงเช็ดที่มุมปากของเธอเบาๆ “โตแล้วนะเราน่ะ” “ก็ธีป้อนไม่เก่งนี่” “งั้นกินเองเอาไหม” ธีรเดชยื่นจานข้าวให้ หญิงสาวรีบสั่นศีรษะ แล้วส่งสายตาออดอ้อนกลับ “ไม่เอา...” บอกไม่พอแถมยังอ้าปากรอข้าวอีก สร้างความหมั่นไส้แกมเอ็นดูให้อีกฝ่ายจนต้องหยิกแก้มนุ่มนิ่มของเธออย่างมันเขี้ยว ทีละเล็กทีละน้อย โดยที่วิชุลดาไม่เคยรู้ตัวเลยว่า พักหลังมานี้ คนที่เป็นฝ่ายออดอ้อนไม่ใช่เขาอีกต่อไป ตรงกันข้าม มันกลับเป็นเธอ ที่เริ่มจะขาดเขาไม่ได้มากขึ้นไปทุกวัน เมื่อวิชุลดารับประทานโจ๊กเสียเรียบ พ่อครัวหัวป่าก์ก็ผิวปากอย่างอารมณ์ดี เขาโน้มตัวลงไปโอบอุ้มหญิงสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ร่างเล็กลอยหวิวขึ้นไปในอากาศจนเธอต้องคว้าไหล่เขาไว้แน่น วิชุลดาถามอีกฝ่ายอย่างงุนงง “จะไปไหนเหรอธี” ธีรเดชเพียงยิ้มบางๆ ไม่ยอมตอบคำถาม เขาเดินขึ้นไปชั้นสามของบ้านที่วิชุลดาคิดว่ามันเป็นแค่ห้องเก็บของเท่านั้น ร่างน้อยในอ้อมอกชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นไปด้านบน พอมองเห็นรอยต่อสี่เหลี่ยมบนเพดานคล้ายกับเป็นประตูเปิดเข้าไปยังชั้นลอยได้ นัยน์ตาของเธอก็ทอประกายแวววาว วิชุลดาทราบดีว่ามันคืออะไร เพราะที่บ้านของเธอก็สร้างมันไว้เช่นกัน “ห้องใต้หลังคาเหรอ...” ชายหนุ่มยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะหันร่างไปคว้าบันไดขนาดเล็กแถวนั้นมาตั้งเพื่อนำมาใช้ปีนขึ้นไปยังห้องใต้หลังคา ธีรเดชพยุงร่างเล็กให้ขึ้นบันไดขึ้นไปก่อนที่จะเขาตามเธอขึ้นไป ห้องใต้หลังคาเป็นพื้นที่โล่งกว้าง บนเพดานเป็นกระจกใสขนาดใหญ่ที่กั้นกลางระหว่างภายในห้องกับท้องฟ้า พื้นกระจกใสกระจ่างราวกับไม่มีสิ่งใดๆ มาขวางกั้น ทั่วทั้งห้องปราศจากแสงไฟ มีเพียงแสงจากตะเกียงดวงเล็กๆ ที่แขวนไว้ที่ผนัง เงาตะคุ่มไหววูบเป็นบางครั้งยามที่สายลมเย็นพัดมาจากหน้าต่างที่เปิดกว้าง วิชุลดาเปรยขึ้นมาโดยที่แหงนเงยมองภาพงดงามเบื้องบน “ห้องนี้ทำขึ้นมาเป็นพิเศษเหรอ?” “ใช่แล้ว” ธีรเดชดึงร่างบอบบางของเธอให้นั่งลงกับพรมขนสัตว์ผืนหนานุ่ม สวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง “ห้องนี้สร้างขึ้นเพราะธีรู้ว่าวิชอบ” วิชุลดาพิงศีรษะลงบนแผงอกอบอุ่นของเขา “ตอนวิยังเล็ก เคยงอแงให้คุณพ่อสร้างห้องใต้หลังคาให้ เพราะวิเกิดดูหนังแล้วอยากมีห้องแบบนั้นกับเขาขึ้นมา” เธอหัวเราะเบาๆ “คุณพ่อโวยวายใหญ่ บอกว่ามันสิ้นเปลืองและทำยาก แต่สุดท้ายก็ยอมต่อเติมบ้านให้ คงเพราะคุณแม่ช่วยวิงอแงด้วย...” “เป็นครอบครัวที่น่ารักดีนะ..” “พอสร้างเสร็จแล้ว วิก็เห่อใหญ่เลย ต้องออกไปนั่งที่ห้องใต้หลังคาทุกวัน บางวันก็เปิดหน้าต่างออกไปนั่งที่หลังคาเลย คุณพ่อคุณแม่ตกใจใหญ่ ต้องรีบเรียกให้วิลงมา” “ธีทายว่าวิคงไม่ยอมลงมา” วิชุลดาหัวเราะอีก “ใช่แล้ว วิไม่ยอมลงง่ายๆ หรอก แถมยังลากให้คุณพ่อคุณแม่มานั่งเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ บางวันก็กินข้าวกันบนนั้น เพื่อนบ้านก็มองกันแปลกๆ ว่าครอบครัวนี้เป็นบ้าอะไรกัน มานั่งบนหลังคา” หญิงสาวรู้สึกได้ถึงฝ่ามือร้อนที่รั้งศีรษะเธอให้แหงนไปพิงกับไหล่เขา “เวลาที่วิไม่สบายใจก็จะขึ้นไปที่ห้องใต้หลังคาเสมอ พอเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นดวงดาวที่กำลังทอแสง ก็รู้สึกเหมือนกับ มันกำลังเต้นรำหยอกล้อกันอยู่บนนั้น อาจจะฟังดูประหลาด...แต่วิคล้ายได้ยินเสียงดาวร้องเพลงนะ” “ร้องเพลง?” “อื้อ ร้องเพลง ไม่ว่าวิจะมีเรื่องกลุ้มใจอะไร วิจะสบายใจขึ้นทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของดาวร้องเพลง... ธีว่าวิประหลาดไหม?” ชายหนุ่มสั่นศีรษะช้าๆ “ไม่หรอก” หากเขาก็หยุดพูดครู่หนึ่ง แล้วค่อยต่อว่า “ก็แปลกหน่อยๆ ละมั้ง?” วิชุลดาทำหน้าบูดวูบหนึ่ง ประโยคนั้นทำให้เธอต้องยื่นมือมาหยิกเขาเบาๆ เป็นการสั่งสอน เรียกเสียงโอดโอยโอเวอร์จากฝ่ายตรงข้ามตามเคย “ว่ากันว่าคนที่ตายไปแล้วอาจจะกลายเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า ธีว่า...คุณพ่อกับคุณแม่จะอยู่บนนั้นไหม?” คำพูดนั้นช่างดูใสซื่อบริสุทธิ์ และแม้จะทราบว่ามันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน หากวิชุลดาก็อดหวังให้มันเป็นจริงไม่ได้ เธอคงเป็นสุขใจทุกครั้งหากแหงนขึ้นมองท้องฟ้า และรับรู้ว่าบิดามารดาของเธออยู่บนนั้น หากฝ่ายที่รับฟังกลับหัวใจกระตุกวาบ ธีรเดชเลื่อนสายตาขึ้นไปมองท้องฟ้าเบื้องบน ในใจหวนนึกถึงภรรยาผู้ล่วงลับ เขานิ่งเงียบไปนาน จนวิชุลดาต้องร้องทักด้วยความแปลกใจเมื่อเขาไม่ได้พูดคุยกับเธอ “ธี...” ความวังเวงในแววตาของธีรเดชสร้างความสงสัยให้วิชุลดา และถึงแม้เรียวปากของเขาจะประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ หากเธอก็ดูออกว่ามันมีอะไรแฝงเร้นไว้ภายในนั้น ทำไมเธอถึงไม่เคยสังเกตมาก่อนนะ แม้ธีรเดชจะไม่เคยแสดงออกทางสีหน้า หากแววตาของเขากลับบ่งบอกความคิดในเบื้องลึกทุกอย่าง ใช่ว่าเธอจะไม่เคยรู้สึกว่าธีรเดชมีอะไรบางอย่างที่ปิดบังเธออยู่ หากหญิงสาวก็ไม่เคยสนใจว่าสิ่งนั้นคืออะไร ในเมื่อเขาก็ดีกับเธอทุกอย่าง...แล้วเธอจะกังวลไปทำไม วิชุลดาเอื้อมมือไปแตะที่ผิวแก้มสากระคายของเขา ยามที่เงามืดอาบไล้ใบหน้าคมคายเพียงครึ่งซีก การซ่อนเร้นทางธรรมชาติยิ่งทวีความสง่างาม งดงามราวรูปปั้นที่เสลาสลักอย่างละเอียดปราณีต เรียวปากหยักโค้งเป็นรอยสวยน่าหลงใหล ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา...ตรึงตราให้วิชุลดาเผลอเหม่อมองภาพเบื้องหน้าราวกับต้องมนต์ขลัง ธีรเดชยกมืออบอุ่นมากุมมือของเธอที่กำลังแนบแก้มของเขา นัยน์ตาสีเข้มเผลอมองใบหน้างดงามราวเทพธิดา แสงสีเหลืองนวลแต่งแต้มสีสันให้วงหน้านั้นดูสวยล้ำ เมื่อมันมาอยู่ ณ ความมืดมิดยามค่ำคืน ความสวยงามตามธรรมชาติที่บรรจงสรรสร้างอย่างพอเหมาะก็ยิ่งกระจ่างชัดต่อสายตาเขา เป็นเวลายาวนาน... ที่นัยน์ตาสองคู่ประสานนิ่งกันเช่นนั้น บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน คล้ายกระแสธาราที่เชี่ยวกราก หากก็อ่อนโยนราวสายลมพัดผ่าน ไม่มีที่มาที่ไป...ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลมาอธิบายให้มากความ เพราะสิ่งนั้นคิดจะมาก็มา หากคิดจะไล่มันออกไปนั้นยากเหลือล้น แม้มันจะเคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว หากดูเหมือนมันก็พร้อมที่จะก่อกำเนิดขึ้นมาใหม่ระลอกแล้วระลอกเล่า ยิ่งใหญ่ราวมหาสมุทร หากก็เล็กจิ๋วเพราะสามารถบรรจุไว้ได้ในภาชนะเพียงหนึ่งกำมือ มีแต่เพิ่มพูนขึ้นทุกวัน ไม่เคยแม้แต่จะลด ถึงจะพยายามหลีกหนีเท่าไหร่ หากก็ไม่มีทางเลยที่จะหลีกหนีได้พ้น และสิ่งที่แสนพิเศษสิ่งนั้น...กำลังเกิดขึ้นกับพวกเขาในเวลานี้ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่สองร่างต่างโอบกอดซึ่งกันและกันอย่างนั้น ต่างสัมผัสความอบอุ่นของอีกฝ่ายจนลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างที่รายล้อมพวกเขา ลืมไปว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ลืมไปว่าตัวเองเป็นใคร ลืมไปกระทั่งสิ่งที่พยายามโกหกหลอกลวงมาตลอดทำไปเพื่ออะไร! หัวใจสองดวงหล่อหลอมเข้าหากัน แม้จะพยายามปฎิเสธความจริงเพียงใด หากหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำก็เป็นหลักฐานอย่างดีว่าสิ่งที่กำลังก่อเกิดขึ้นมาระลอกใหม่นั้น...คืออะไร และมีเพียงดวงจันทร์และดวงดาวที่กำลังลอยเด่นเหนือร่างพวกเขาเท่านั้นที่จะเป็นสักขีพยานได้ว่า จุมพิตครั้งนี้เกิดมาจากหัวใจของทั้งสองฝ่าย ทั้งนุ่มนวลและหวานล้ำราวไวน์รสเลิศ เย็นชุ่มฉ่ำราวกับละอองฝนที่พร่างพรมให้ความชุ่มชื้นไปทั่วร่าง หากในขณะเดียวกันก็ร้อนเร่าดั่งสายธารลาวา ...ที่พร้อมจะแผดเผาให้สองร่างลุกไหม้เป็นจุล! ผ้าแพรเนื้อลื่นหลุดออกจากหัวไหล่กลมมนของหญิงสาวช้าๆ เผยให้เห็นเรือนร่างขาวผ่องละลานตาที่ซุกซ่อนไว้ภายใน มือแข็งแกร่งปัดป่ายไปทั่วสะโพกกลมกลึงอย่างไม่รู้หน่าย ต้นขานุ่มด้านในถูกไล่สัมผัสอย่างย่ามใจ เอวโค้งเว้า แผ่นหลังนวลเนียน และทรวงอกนุ่มนิ่มก็ไม่อาจรอดพ้นฝ่ามือของเขาไปได้ ทุกแห่งหนที่ความร้อนจากร่างเขาเลื่อนผ่าน เรียกเสียงครางหวานล้ำแนบริมฝีปากได้ทุกครั้งไม่ว่าเขาจะเคล้นคลึงมันอย่างไร น่าแปลกนัก...ที่คราวนี้ธีรเดชกลับเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกก่อน “วิ เดี๋ยวก่อน ธีไม่ไหว ” หากพูดไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากของเขาก็ถูกกดทับอีกครั้ง  แม้จะพยายามดึงมือที่กำลังประคองใบหน้าเขาให้ออกห่าง หากอีกฝ่ายก็ยิ่งประทับริมฝีปากนุ่มตอบสนองกลับอย่างหนักหน่วง ธีรเดชหยุดยั้งตัวเองสุดความสามารถ หากก็สุดจะทานทนความรู้สึกทั้งหลายที่กำลังเล่นงานเขาอยู่ในเวลานี้...เขาพึมพำเสียงแปร่งปร่า...พร่า...แทบไม่เป็นภาษา “วิ ถ้าไม่หยุดตอนนี้ ธีก็ไม่หยุดนะ” แทนคำตอบ...ร่างหนาพลันรู้สึกถึงแรงกดทับของร่างอรชรที่เข้ามาเบียดชิดกับเขามากกว่าเดิม สองแขนเรียวโอบรั้งรอบคอของเขาไว้แน่น และมันกำลังสั่นสะท้าน วิชุลดาปิดตาลงแน่น หัวใจเต้นโครมครามกับการตัดสินใจของตัวเอง วิชุลดาแน่ใจ เธอพร้อมสำหรับเขาแล้ว ทั้งร่างกายและหัวใจ “รัก...วิรักธีนะ” พริบตานั้น...ความร้อนของทั้งสองร่างพุ่งทะยานถึงขีดสุด และไม่มีสิ่งใดในโลกจะสามารถหยุดยั้งธีรเดชไม่ให้ดับเพลิงพิศวาส...ที่กำลังโลมเร้าไปทั่วเรือนกายของเขาได้อีกแล้ว! ราวเวทย์มนตร์ที่สะกดให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับรสจุมพิตแสนหวานของเขา ธีรเดชทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกว่างเปล่า ลอยละล่องเหมือนปุยนุ่น ร่างเนียนสวยเปลือยเปล่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนนั้นขยับกายให้เขาถอดอาภรณ์ได้ง่ายๆ หากเมื่อพวกเขากำลังจะหล่อหลอมรวมเป็นหนึ่ง ร่างเล็กกลับเกร็งสะท้าน นัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ภาพอดีตคล้ายย้อนกลับมาในห้วงแห่งความคิดคำนึงอีกครั้ง “มองธี...” ธีรเดชกระซิบแนบชิดริมฝีปาก เสน่ห์ลึกลับของเขายิ่งทวีความเร่าร้อนยามที่ร่างแข็งแกร่งเปลือยเปล่า นัยน์ตาคู่งามต้องเลื่อนไปสบนัยน์ตาคมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอมองเห็นความอ่อนโยนฉายชัดอยู่ในแววตาเขา... เขาคงเป็นพ่อมดจริงๆ...เพราะเพียงแค่สบตากับนัยน์ตาคู่นั้น ภาพที่ฝังลึกภายในใจนานเกือบสิบปี กลับค่อยๆ เลือนหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ “สัมผัสธี...” ริมฝีปากร้อนจูบซับน้ำตาแห่งความหวาดกลัวให้เธออย่างนุ่มนวล มือเล็กถูกยกขึ้นไปทาบที่อกข้างซ้ายของเขา รับรู้ได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจ... ดังระรัวเร็ว...ก็ไม่ใช่ ดังช้าเนิบนาบ...ก็ไม่ใช่ จังหวะนี้หรือเปล่านะ...ที่เป็นจังหวะดนตรี ท่วงทำนองของบทเพลงรัก “ไม่ต้องกลัว” ชายหนุ่มกระซิบย้ำอีก สองมือประคองใบหน้าหวานซึ้งให้แหงนเงยขึ้นสบตากับเขา สะกดให้เธอเห็นเพียงแต่ภาพเขา “ยอมรับตัวตนของธี... รู้สึกถึงแต่ธี“ ประโยคถัดไปโน้มลงไปพูดแนบชิดกับใบหูของเธอ ด้วยถ้อยคำที่ถ่ายทอดออกมาจากข้างใน แม้ว่าเขาจะไม่ทราบด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกไป “ลืมผู้ชายคนอื่นทุกคนในโลก...รักเพียงแต่ธี” เรียวปากนุ่มบรรจงมอบสัมผัสวาบหวามให้เธออีกครั้ง คราวนี้มันหวานล้ำ หากก็ร้อนเร่ายิ่งนัก สติของวิชุลดาเริ่มล่องลอยไปในอากาศอีกครั้ง หากก็ยังรับทราบได้ทุกสัมผัสที่ฝ่ามือร้อนผ่าวเลื่อนไปหว่านรสเสน่ห์หาตลอดทั้งร่าง ร่างเล็กสะท้านไหวเมื่อเขากอบกุมทรวงอกนุ่มเต็มล้น ทั้งตักตวงทั้งปรนเปรอจนหญิงสาวแทบคลั่ง และยิ่งธีรเดชเพิ่มความรุนแรงทีละนิดจนกระทั่งอารมณ์ของเธอพุ่งถึงขีดสุด วิชุลดาก็เผลอครางก้องด้วยความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาราวกระแสพายุร้อน ตลอดทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยแรงปรารถนาที่บิดเขม็งเกลียวภายในร่าง หากมิใช่ความหวาดกลัวอีกต่อไป สองแขนเรียวเอื้อมไปโอบกอดร่างกำยำ รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่เปียกชื้นไปทั่วร่างของเขา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเธอ หวานหยาดเยิ้มด้วยความอารมณ์พิศวาส เส้นไหมสีดำสนิทเปียกชื้นด้วยเหงื่ออุ่นร้อน จนมันประปรายไปที่ดวงหน้าขาวสว่าง หยาดเหงื่อใสๆ บนเรือนร่างขาวนวลเปล่งประกายแวววาวเมื่อต้องแสงสีเหลืองนวล  งดงามราวอัญมณีเลอค่า บริสุทธิ์สะอาดยิ่งกว่าน้ำค้างกลางเวหา ธีรเดชกลับถูกสะกดด้วยความเย้ายวนของหญิงสาวใต้ร่างของเขาเช่นกัน นัยน์ตาคมขุ่นมัวไปด้วยความต้องการอย่างแรงกล้า แต่ชายหนุ่มก็ยังยับยั้งตัวเองไว้อย่างนั้น หากก็ต้องสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วเมื่อ... ริมฝีปากสีสดแย้มยิ้มให้เขาอย่างหวานละมุน...กระซิบแผ่วราวแมลงปอกระพือปีก “วิรักธีนะ...” ประโยคสั้นๆ ที่สั่นสะท้านหัวใจของเขาทุกครั้งที่ได้ยิน เพียงเท่านั้น ธีรเดชก็สูญเสียความควบคุมของตัวเอง จากที่ตั้งใจว่าจะอ่อนโยนอย่างที่สุด กลับเผลอไผลรุนแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ วิชุลดาสะท้านเยือก เมื่อเขาสัมผัสตัวตนส่วนลึกของเธอ หากวินาทีนั้นเอง...ชายหนุ่มกลับต้องเบิกตากว้าง เหม่อมองร่างน้อยตรงหน้าอย่างตกตะลึง “วิ...” ธีรเดชพึมพำด้วยความประหลาดใจ หากก็ปิติเหลือจะกล่าว ใบหน้าคมคายโน้มลงไปควานหาความหอมหวานอีกครั้ง ใช้นิ้วมือเช็ดน้ำแห่งความเจ็บปวดที่เอ่อล้นออกมาจากเบ้าตาให้เธอเบาๆ “ไม่น่าเชื่อจริงๆ...” รู้สึกได้ทันทีว่าความร้อนในร่างของเขาพุ่งสูงขึ้นอีก อารมณ์ของธีรเดชคุกรุ่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพลิงปรารถนาพุ่งทะยานขึ้นสูงยิ่งกว่า...เคยร้อนกับใคร! “ธี...” วิชุลดาครางเสียงสั่น นิ้วเรียวจิกแผ่นหลังกว้างแน่นเมื่อธีรเดชขยับลึก ด้วยสัมผัสที่อ่อนโยน หากมิใช่อ่อนเบา ด้วยสัมผัสที่หนักแน่น หากมิใช่รุนแรง ความเจ็บแปลบที่เคยรู้สึกกลับปลาสนาการไปสิ้น ความซาบซ่านอย่างหาที่เปรียบเปรยไม่ได้เข้ามาแทนที่ สองร่างหล่อหลอมรวมกัน งดงามประหนึ่งรูปปั้นเสลาสลัก เสียงบรรเลงของดนตรีระคนเสียงหอบหายใจดังกึกก้องไปทั่ว ท่วงทำนองของเพลงรักแทรกซึมไปทุกอณูของอากาศ ผลักดันให้สองร่างยิ่งเร่าร้อน...หากก็อบอุ่นนัก ธีรเดชเปลี่ยนเด็กสาวอายุสิบเจ็ดปี...ให้กลายเป็นหญิงสาวอายุยี่สิบแปดปีอย่างง่ายดาย วิชุลดาเป็นสุขล้น อิ่มเอมทั้งกายและใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน และคนที่จะทำให้เธอรู้สึกเช่นนี้ได้...จะมีเพียงแค่เขาเท่านั้น เธอจะเริงรัก เริงร้อน ให้แก่เขา...ได้เพียงผู้เดียวเท่านั้น คืนนั้น...วิชุลดาถูกช่วงชิงทั้งร่างกายและหัวใจ จนไม่เหลืออะไรไว้เพื่อตัวเองอีกต่อไป แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 54 14:36:00 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 13:20:09

ความคิดเห็นที่ 3 บางสิ่งที่เย็นฉ่ำราวสายฝน หากก็ต้องระเหยเป็นไอด้วยเปลวเพลิงที่เผาผลาญทุกสิ่งให้ย่อยยับ บางอย่างที่สว่างไสวสวยงาม หากก็ต้องมืดมัวลงเพราะเมฆหมอกที่บดบังจนทำให้มองไม่เห็นความจริงที่หลบซ่อนไว้ ธีรเดชแหงนเงยขึ้นมองแสงริบหรี่จากดวงดาวบนฟากฟ้า ยามรัตติกาลที่มืดอยู่แล้วยิ่งมืดสนิทราวกับไม่เคยมีแสงสว่างบนนั้น ดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวเร้นกายเข้าใต้กลีบเมฆหนา ราวกับจะหลีกหนีความความมืดที่กำลังจะดูดกลืนทุกสิ่ง ชายหนุ่มก้มลงมองหญิงสาวที่กำลังซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากคนที่เธอคิดว่าเป็นสามี วิชุลดาหอบหายใจรวยรินหลับใหลภายในอ้อมกอดของเขา ดวงหน้าขาวใสระบายรอยยิ้มอย่างเป็นสุขอยู่บนนั้น ธีรเดชลอบเลียริมฝีปาก มารร้ายที่ถูกซ่อนด้วยเค้าโครงหน้าของเทพบุตร กำลังคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนที่ใครๆ เห็นก็ต้องหลงใหล มีความสุขในเวลานี้เสียให้พอเถิด เห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่เคยมีแต่ครั้งเก่าก่อน เขาจะไม่ใจร้ายเกินไปนัก ก่อนที่เธอจะทรมานราวกับตกอยู่ในขุมนรก ก็ขอให้เสพสุขบนสรวงสวรรค์นี้ให้พอก็แล้วกัน! บนพรมขนสัตว์สีครีมกลับแปดเปื้อนไปด้วยสีแดงสดที่ไหลปะปนมากับสารธารอุ่นร้อน กลิ่นคาวเลือดที่ลอยมากระทบโสตของเขา เป็นหลักฐานอย่างได้อย่างดีว่า... วิชุลดายังบริสุทธิ์! ไม่น่าเชื่อว่ากฤษณ์จะไร้น้ำยาได้ถึงเพียงนี้! หรือนี่คือโอกาสที่สวรรค์ประทานให้เขา ธีรเดชแทบอยากจะระเบิดหัวเราะด้วยความสะใจ แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งยังไม่มีปัญญาทำให้โอนอ่อนได้ จริงอยู่ที่วิชุลดาจะเป็นโรคกลัวเพศสัมพันธ์ จนกระทั่งไม่สามารถมอบกายให้กับใครได้ แม้กระทั่งสามีของเธอ... แล้วยังไงล่ะ เรือนร่างขาวเนียนเปลือยเปล่าที่กำลังทอดร่างข้างกายเขานี่คือใคร! ปลายนิ้วร้อนผ่าวไล้เรื่อยไปที่พวงแก้มอ่อนนุ่ม เลยไปยังเส้นผมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ กอบกุมมันขึ้นมาหนึ่งกำมือ โน้มใบหน้าลงไปสูดดมกลิ่นของสาวบริสุทธิ์ให้สาแก่ใจ หอมอย่างนี้เองบุปผาของคนอื่น ที่นับแต่นี้จะแหลกลาญด้วยมือของเขา! ร่างเล็กขยับตัว ท่อนขาเรียวสมส่วนเสียดสีกับร่างกายส่วนล่างของเขา ปลุกเร้าความเป็นชายให้ตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง ธีรเดชไม่ปฎิเสธว่าเธอน่ารัก เธอเย้ายวน วิชุลดากอปรไปด้วยความงามทุกสัดส่วนที่ชายทุกคนต้องการ หากความร้อนที่กำลังเกิดขึ้นในร่างมันก็แค่ความใคร่ แค่ความต้องการของผู้ชายจะระบายกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นเธอ มันไม่ใช่ความรัก! ไม่มีทาง และไม่มีวันใช่! “อื้อ...” วิชุลดาครางเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ใบหู เบี่ยงหน้าหลบอีกฝ่ายก็ตามกระชั้นชิด เรียวปากร้อนเล้าโลมไปทั่วดวงหน้า ฝ่ามือหยาบกร้านเลื่อนไล้ทั่วร่างเนียนนุ่ม กระตุ้นให้เธอร้อนขึ้นมา “อีกแล้วเหรอธี...” ได้ยินเสียงหัวเราะตอบจากเขา และมันก็เลือนหายไปทันทีเมื่อริมฝีปากอวบอิ่มของเธอถูกครอบครองอย่างดื่มด่ำ และระหว่างที่ยังคงเผลอไผลไปกับสัมผัสเสน่หา ร่างบางก็รู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ทาบทับมาบนเรือนร่างอีกครั้ง ไฟราคะลามเลียแผดเผาจนสองร่างแทบมอดไหม้ หากเพลิงแค้นที่สุมแน่นอยู่ในอกของธีรเดชกลับร้อนยิ่งกว่าเป็นทบเท่าทวีคูณ ร้อนเสียจนเขาลืมเลือนความรู้สึกดีๆ ที่เคยมี ร้อนเสียจนมันทำลายความสัมพันธ์ทั้งหลายทั้งปวงที่เคยเกิดขึ้นเมื่อครั้งยังเยาว์วัย เขาจะทำดีกับเธอ ดูแลทนุถนอมเธอราวเธอเป็นภรรยาที่รัก ปรนเปรอให้เสพย์ติดทั้งกายและใจ วิชุลดาจะต้องตกหลุมรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น รักเขาหมดหัวใจจนชั่วชีวิตนี้เธอจะหันกลับไปรักใครไม่ได้ และเมื่อวันนั้นมาถึง เขาจะสลัดเธอทิ้ง ผลักไสเธอให้กลับคืนสู่อ้อมอกของสามีที่แท้จริงอย่างไม่ใยดี จงรู้สึกเฉกเช่นเดียวกับที่เขารู้สึก การใช้ชีวิตโดยสูญเสียสิ่งที่เป็นที่รักยิ่ง มันโดดเดี่ยว อ้างว้าง และเงียบเหงาขนาดไหน การใช้ชีวิตไปวันๆ อย่างไร้ค่า ต้องทนทุกข์ทรมานมากเท่าใด แล้วพวกนายจะได้เห็นว่านรกบนดินน่ะ...มีอยู่จริง! วิชุลดาจะได้กลับไปหากฤษณ์แน่นอน แต่เธอจะไปได้แค่ตัว หากหัวใจของเธอจะต้องอยู่กับเขา จากนี้...และตลอดไป! จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 13:22:08

ความคิดเห็นที่ 4 น้ำตาลแอบเม้าท์ จำได้ว่าพอลงตอนนี้ไปที่เด็กดี น้ำตาลแทบจะย้ายบ้านหนีเพราะคนอ่านจะเอาระเบิดมาปา (บางคนจะเอารถถังพร้อมบาซูก้ามาบุก) แต่คิดว่าในพันทิปคงไม่หรอกเนอะ (ทำตาวิ้ง ๆ) เพราะฉบับรีไร้ท์น้ำตาลไม่ค่อยได้หลอกคนอ่านเท่าไหร่ (เหรอ?) ถ้าแค้นตาธีรเดชมาก ไปดูรูปปลาทูที่ถูกส้อมจิ้มไปพลาง ๆ นะคะ แต่อย่าเอาส้อมมาจิ้มน้ำตาลน้า งื้อ T T (แอบปาดเหงื่อ) ตอนหน้าจะเฉลยว่าตาธีแค้นอะไรกฤษณ์ แล้วมาลงกับวิชุลดาทำไมค่ะ ตอบคอมเม้นท์ค่ะ Tyra งะ ง่า ง่าาาา T[]T ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจคนอ่านนะคะ กระซิกๆ scottie ลงแนะนำตัวละครกับความสัมพันธ์ของตัวละครให้คร่าว ๆ แล้วนะคะ คิดว่าคงชัดเจนขึ้น ถ้าต้องการเรื่องย่อตั้งแต่ต้นถึงปัจจุบันย้ำอีกที บอกได้นะคะ เดี๋ยวจัดให้ค่ะ ^^ ส่วนเรื่องที่ยังทำให้คนอ่านอินไม่ได้ว่าทำไมวิชุลดาต้องพึ่งพาธีรเดชขนาดนั้น ง่า...เดี๋ยวน้ำตาลจะรีไร้ทอีกรอบเพื่อดูว่ามันสามารถแทรกอะไรลงได้หรือไม่ค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 54 13:30:06 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 13:29:46

ความคิดเห็นที่ 5 มาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ ไว้จะไล่ตามอ่านตั้งแต่บทแรกนะคะ ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 20:32:59

ความคิดเห็นที่ 6 คำแนะนำตัวละครอาจจะช่วยเตือนความจำได้บ้าง ถ้ามันเกิดมาก่อนค่ะ ไม่ใช่แพลมปมแบบนี้ น่าจะเป็นปัญหาที่การร้อยเรื่องมากกว่านะคะ อ่านแล้วขัดใจ ทำไมไว้ใจ ทำไมยอมมีเซ็กส์ด้วย แล้วแปลกที่ไม่คิดถึงกรณีข่มขืนด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 20:33:47

ความคิดเห็นที่ 7 มาจิ้มพุง ปลาทู จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 54 13:03:39

ความคิดเห็นที่ 8 ไปอ่านบทถัดไปที่นี่ค่ะ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 54 18:24:46