ความคิดเห็นที่ 1   บทนำ : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10181626/W10181626.html 1    “เหตุผลที่เราต้องศึกษาประวัติศาสตร์เกี่ยวข้องกับสัจธรรมของเวลาที่ว่า อดีตคือสิ่งที่ผ่านพ้นไป ปัจจุบันอยู่ในมือของเราและอนาคตคือความลับ”   เจ้าของคำพูดคือชายหนุ่มวัยใกล้สามสิบ สวมเสื้อเชิ้ตสีครีมแขนยาวกับกางเกงสแล็คสีดำรีดเรียบ แต่ด้วยรูปร่างหน้าตาประหนึ่งฝาแฝดของทาเคชิ คาเนชิโร่ ทำให้‘รองศาสตราจารย์ไศลา เมธานุวัฒน์’แทนที่จะดูภูมิฐานเรียบร้อยตามแบบบุคลิกลักษณะของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศไทยกลับดูคล้ายกับซุปเปอร์สตาร์เดินออกมาจากนิตยสารดาราเพื่อมาสอนหนังหนังสือให้นักศึกษาเสียมากกว่า   ดวงตาหลังเลนส์ทอดมองเหล่าผู้ฟังทำหน้าฉงนฉงายก่อนจะกระแอมหนึ่งครั้งหลังจากสบแววตาหวานเยิ้มจากกลุ่มนักศึกษาสาวหน้าห้อง   “เพราะเราไม่รู้อนาคต เราจึงต้องเรียนรู้อดีตเพื่อที่จะทำนายอนาคต แล้วใช้ปัจจุบันกำหนดอนาคตอีกที”   นักศึกษาชายร่างท้วมผิวคล้ำยกมือ   “อาจารย์หมายความว่าเราสามารถกำหนดอนาคตโดยการเรียนรู้อดีตหรือครับ”   “ในทางปฏิบัติอาจไม่เสมอไป แต่เพราะประวัติศาสตร์ไม่ได้มีเพียงเรื่องดี การเข้าใจประวัติศาสตร์อย่างน้อยก็จะช่วยให้เรารู้ว่าทำอย่างไรประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอย”   นักศึกษาหลายคนพยักหน้ารับ   “พวกเธอเคยได้ยินคำพูดนี้ไหม ‘แม้อดีตจะคือเงาของอนาคตแต่ปัจจุบันคือตัวกำหนด’ถึงแม้ว่าอนาคตจะเป็นความลับสำหรับพวกเราทุกคน คือสิ่งที่เราไม่อาจล่วงรู้และควบคุมได้ก็จริง แต่อนาคตที่เลวร้ายไม่ใช่สิ่งที่ใครปรารถนา นี่เป็นเหตุผลอย่างดีสำหรับข้อสงสัยที่ว่า..ทำไมเราต้องศึกษาประวัติศาสตร์”   อรินเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดจดเลคเชอร์ บนดวงหน้าขาวกระจ่างปรากฏรอยยิ้มอ่อนจาง รู้แก่ใจว่าตนเองนั้นแตกต่าง เธอไม่ได้กระโจนลงมาเป็นนักศึกษาในภาควิชาประวัติศาสตร์ด้วยเหตุผลนั้น   “เอาล่ะ วันนี้เราเรียนประวัติศาสตร์ในยุคโบราณจบลงครึ่งหนึ่งแล้ว คาบหน้าอาจารย์จะวัดผลครั้งที่สอง เก็บสิบคะแนนสำหรับประวัติศาสตร์ในยุคโบราณครึ่งแรก เนื้อหาตั้งแต่อาณาจักรบนดินแดนเมโสโปเตเมีย โดยเฉพาะอาณาจักรบาบิโลเนียและอัสซีเรีย ไปอ่านมาให้ดี ตรงนี้จะลงสักห้าคะแนน อีกห้าคะแนนเป็นเรื่องราวของอาณาจักรอียิปต์โบราณตั้งแต่ยุคเริ่มก่อสร้างอาณาจักรกระทั่งสิ้นสุดจักรวรรดิ ข้อสอบมีสามข้อ เป็นการตอบคำถามแบบเรียงความ  อธิบายอย่างละเอียด ความยาวหนึ่งถึงสองหน้ากระดาษต่อข้อ เวลาสอบทั้งหมดสามชั่วโมง”   นักศึกษาหลายคนก้มหน้าก้มตาจดคำบอกใบ้ข้อสอบเก็บคะแนนลงในสมุดประจำตัว ในขณะที่นักศึกษาสาวกลุ่มเดิมยังคงชายสายตาหวานปานหยาดน้ำเชื่อมมายังอาจารย์ซึ่งคราวนี้..ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะกล่าว   “จดตามเพื่อนด้วยครับ แก้วตา หวันยิหวา ดาหลา อัจฉรา เบญจาภรณ์ ลำพังแค่ความสวยไม่ได้ช่วยเรื่องคะแนนสอบและคะแนนจิตพิสัยนะครับ”   หลังจากเสียงหัวเราะคิกคักของนักศึกษาในห้องจางลง ก็ตามมาด้วยกำหนดการเรียน   “หลังจากสอบเสร็จ เราจะเรียนอารยธรรมกรีก เริ่มตั้งแต่อารยธรรมของชาวมิโนอัน ไมซีเนียน เรื่อยไปถึงกรีกยุคนครรัฐ เรื่องราวของพระเจ้าอเล็กซานเดอร์และจักรวรรดิของชาวมาซิโดเนียน และเราจะจบประวัติศาสตร์ในยุคโบราณเมื่อจักรวรรดิโรมันล่มสลาย”   กำหนดการที่บอกนั้น คือหน้าที่ของนักศึกษาที่ต้องศึกษามาล่วงหน้า   “โอเค ปิดหนังสือ ปิดสมุด ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้เราจบเร็ว เวลายังเหลืออีกมาก อาจารย์จะเล่าอะไรให้ฟังเรื่องหนึ่ง คิดว่าคงเป็นประโยชน์ต่อพวกเธอ  เพราะปีหน้ามหาวิทยาลัยของเราได้รับเกียรติจากศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์อนาโตเลียโบราณของมหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด ท่านจะมาสอนที่นี่เป็นเวลาหนึ่งภาคเรียน”   เสียงพูดคุยดังขึ้นมาทันที เนื่องจากข่าวนี้ช่างคล้ายกับความฝันเลื่อนลอยที่กลายเป็นจริงเมื่อมหาวิทยาลัยชื่อดังอันเป็นคลังความรู้ทางประวัติศาสตร์และวรรณคดีของโลกอย่างอ็อกซ์ฟอร์ดจะส่งบุคคลระดับศาสตราจารย์มาสอนนักศึกษาที่ประเทศไทย    “เพราะภาควิชาประวัติศาสตร์ของเรา ถึงแม้จะมีหลักสูตรที่สอนประวัติศาสตร์โลกในยุคโบราณอย่างอียิปต์ บาบิโลนและอัสซีเรีย แต่ยังไม่เคยเปิดสอนวิชาประวัติศาสตร์ของอนาโตเลีย แต่บุคลากรชาวไทยที่มหาวิทยาลัยได้สำรวจมาล้วนมีความรู้เพียงผิวเผิน เราไม่มีผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้ ทางมหาวิทยาลัยจึงส่งคนไปทาบทามศาสตราจารย์บราวน์ของมหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด โชคเข้าข้างเรา ท่านตกลงมา”   “ศาสตราจารย์บราวน์เป็นคนเขียนหนังสือ The  Ancient Kingdom Of Anatolian ใช่ไหมคะอาจารย์”   สีหน้าตื่นเต้นของคนถามบอกได้ว่าเจ้าตัวเป็นแฟนพันธุ์แท้ของคนที่ถามถึง   “ใช่ครับ”   “หนูเคยอ่านหนังสือของท่านค่ะ ท่านจะมาจริงๆหรือคะนี่ เท่าที่หนูรู้ ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์อนาโตเลียที่เก่งที่สุดในโลกในตอนนี้ ชื่อเสียงของท่านโด่งดังมาก”   ไศลายิ้มพลางพยักหน้ารับ   “โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาถึงเมืองไทยง่ายๆ ถ้าเธอสนใจ เตรียมตัวให้พร้อมและตามข่าวได้ทุกวินาทีว่าทางมหาวิทยาลัยจะประกาศให้ลงทะเบียนเรียนเมื่อไร อาจารย์เชื่อว่าคู่แข่งของเธอเยอะแน่ๆ ดีไม่ดีถ้าเกินจำนวนมากๆอาจต้องสอบคัดเลือก”   นักศึกษาคนนั้นพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น   “โอเค ต่อไปเรื่องของอาจารย์ อาจารย์เพิ่งกลับมาจากตุรกีเมื่อวานนี้”   “ของฝากล่ะคะ!”   เสียงใสๆที่โพล่งออกมาทำเอานักศึกษาคนอื่นฮาครืน เนื่องจากรองศาสตราจารย์ท่านนี้เป็นอาจารย์ประจำภาควิชาประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้มีวัยห่างจากนักศึกษาปีหนึ่งเกินสิบปี ความสนิทชิดเชื้อกับลูกศิษย์ของตนจึงมีมากกว่าอาจารย์รุ่นอาวุโสท่านอื่น   “ทิฆัมพรครับ ที่จะเล่านี่ไงของฝากอาจารย์กำลังจะบอกว่าที่อาจารย์หายไปสามวันเพราะอาจารย์ไปร่วมฟังการประชุมวิชาการในวาระครบรอบการขึ้นทะเบียนนครฮัตตูซาเป็นมรดกโลก”   นักศึกษาหลายคนยังทำหน้างุนงง ในขณะคนที่เคยอ่านหนังสือของศาสตราจารย์บราวน์มาแล้วกลับเข้าใจได้ทันที   “ฮัตตูซาคือเมืองหลวงของอาณาจักรฮิตไทต์ ศัตรูตัวฉกาจของอียิปต์โบราณ!”   คนเป็นอาจารย์พยักหน้ารับแทนคำตอบว่าถูกต้อง   “ใช่ กษัตริย์แห่งฮิตไทต์เคยรบกับฟาโรห์แห่งอียิปต์”   อรินเอียงคอสงสัยเพียงลำพัง   เธอรู้จักคำว่าฮัตตูซา..รู้จักดีทีเดียว แต่คล้ายไม่‘คุ้น’ กับคำว่า ‘ฮิตไทต์’   จริงสิ ในหนังสือที่เคยอ่านผ่านตา เคยมีคนให้คำนิยามความหมายของคำว่าฮิตไทต์ (Hittite) ไว้ว่า ‘คำเรียกในภาษาอังกฤษที่ใช้เรียกผู้คนที่ใช้ภาษาในตระกูลอินโด-ยูโรเปียนซึ่งตั้งถิ่นฐานอยู่บนพื้นที่ตอนกลางของคาบสมุทรอนาโตเลีย ในวงโค้งของแม่น้ำฮาลิสหรือแม่น้ำแดงหรือKızılırmak ในภาษาตุรกี ซึ่งคำนี้ปรากฏในคัมภีร์ไบเบิล  Genesis 10 ใน The Table of Nation อันว่าด้วยบรรพบุรุษและความสัมพันธ์ฉันท์เครือญาติของเชื้อชาติต่างๆ’   แต่ไม่มีผู้รู้แน่ชัดว่า..ในยุคนั้น ชาวฮิตไทต์เรียกตนเองว่าอย่างไร   ถึงกระนั้น หลักฐานทางประวัติศาสตร์พบเอกสารที่เขียนด้วยอักษรเฮียโรกลิฟจากเมืองอาเลปโป(Aleppo)และฮามาท(Hamath) ซึ่งรายงานถวายฟาโรห์อเมนโฮเทปที่สาม ได้กล่าวถึงอาณาจักรของชาวฮิตไทต์โดยใช้คำเรียกว่าอาณาจักรแห่งคีตะ (Kingdomof Kheta) และดินแดนแห่งฮัตติ (The land of Hatti)   และต่อมาก็ปรากฏหลักฐานในสมัยฟาโรห์ราเมเซสที่สองว่าชาวอียิปต์โบราณเรียกกลุ่มชนดังกล่าวในภาษาของตนว่าชาวฮัตติ   ‘อาณาจักรแห่งคีตะกับดินแดนแห่งฮัตติอย่างนั้นหรือ’   ไม่หรอก ชาวฮิตไทต์ กับชาวฮัตตินั้น จริงๆไม่ใช่คนกลุ่มเดียวกัน   ฮิตไทต์เป็นชนเผ่านักรบ แต่ฮัตติเป็นชนเผ่าที่มีความสามารถในก่อสร้างและทำวัตถุโลหะ    “คำถามที่อยู่ในดวงตาของพวกเธอคือ ชาวฮิตไทต์เป็นใคร เอาล่ะ เรารู้กันอยู่แล้วว่าจักรวรรดิที่ทรงอำนาจก่อนยุคพระคัมภีร์ไบเบิลมีบาบิโลเนีย อัสซีเรียและอียิปต์โบราณ แต่ด้วยข้อสังเกตบางประการในหมู่ผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์พบว่าทั้งสามจักรวรรดิดังกล่าวต่างเล่าขานเรื่องราวของจักรวรรดิที่สี่ซึ่งหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ แต่หลังจากตั้งสมมุติฐานและผู้เชี่ยวชาญทุ่มเทความพยายามค้นหา ในที่สุด เหมือนพระเจ้าเข้าข้าง เราได้ค้นพบบันทึกดินเหนียวแผ่นหนึ่งซึ่งพวกเขาสันนิษฐานว่าน่าจะถูกสร้างขึ้นราวหนึ่งพันห้าสิบเจ็ดถึงห้าร้อยห้าสิบเจ็ดปีก่อนคริสตกาล”   “บันทึกดินเหนียวแผ่นนั้นเขียนด้วยอักษรลิ่ม ด้วยไวยากรณ์มาตรฐานตามแบบภาษาของชาวอัคคาเดียน แต่ผู้ที่สามารถอ่านภาษาอัคคาเดียนได้กลับไม่เข้าใจความหมายและไม่รู้ว่ามันคือภาษาอะไร”   “เหมือนกับที่เราอ่านภาษาที่ใช้ตัวอักษรภาษาอังกฤษ อ่านได้แต่ไม่เข้าใจเพราะว่าภาษานั้นไม่ใช่ภาษาอังกฤษใช่ไหมครับ”   อาจารย์หนุ่มปรบมืออย่างถูกใจ เป็นเหตุให้นักศึกษาทั้งห้องปรบมือชื่นชมตาม   “ถูกต้อง วัลลภ เธอเปรียบเทียบได้ดีมาก คะแนนจิตพิสัยที่หักไปเมื่อคาบที่แล้ว อาจารย์คืนให้”   “ขอบคุณครับ!”   “หลังจากสืบค้นถึงที่มาของมัน บันทึกแผ่นนั้นก็นำเราไปพบซากของนครฮัตตูซา เมืองหลวงของจักรวรรดิฮิตไทต์ จักรวรรดิที่สี่ที่ทรงอำนาจไม่แพ้สามจักรวรรดิที่เรารู้จัก”   คนพูดย้ายร่างไปอยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ดและลากปากกาวาดแผนที่อยู่ชั่วอึดใจ คาบสมุทรอนาโตเลีย ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและพื้นที่ทางตอนเหนือของทวีปแอฟริกาก็ปรากฏขึ้นมา   “ตรงนี้แม่น้ำฮาลิส และตรงนี้คือฮัตตูซา”แล้วกวาดปากกาวาดวงกลมล้อมคาบสมุทรอนาโตเลียทั้งหมด รวมทั้งวงกลมอีกวงคลุมพื้นที่ว่างทางตะวันออกเรื่อยมาถึงดินแดนบางส่วนทางใต้   “ทั้งหมดนี่คือจักรวรรดิฮิตไทต์”   นักศึกษาหลายคนตาโตกับข้อมูลที่เพิ่งได้รับ ในขณะที่รอยยิ้มจางๆเผลอปรากฏบนริมฝีปากของอริน ‘ในหู’ คล้ายได้ยินใครสักคนกล่าวคำอธิบายอยู่ข้างๆ   “กษัตริย์แห่งวิลูซาเสด็จมาเยือนเพื่อแสดงพระองค์อย่างซื่อสัตย์ว่าสวามิภักดิ์ อาร์ซาว่าทางตะวันตกยอมศิโรราบหลังจากพ่ายสงคราม มิทันนีทางตะวันออกสิ้นชาติไปหนึ่งครั้งก่อนจะก่อร่างสร้างอาณาจักรขึ้นใหม่ในฐานะเมืองประเทศราช แม้แต่บาบิโลเนียและอัสซีเรียที่เป็นอิสระยังน้อมส่งเครื่องราชบรรณาการถวายกษัตริย์แห่งฮัตตูซา”    “จักรวรรดิของพวกเขารุ่งเรืองมาพร้อมกับอาณาจักรอียิปต์โบราณ หลังจากความรุ่งโรจน์ของจักรวรรดิบาบิโลเนียและก่อนจักรวรรดิอัสซีเรียจะเกิดขึ้น แต่เรื่องราวของพวกเขากลายเป็นตำนานที่หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์หลังจากที่..นครฮัตตูซาถูกเผาจนสิ้นซาก”   ถึงแม้จะแน่ใจว่าเรื่องราวที่กำลังได้ยินไม่ใช่เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับเธอเลย แต่ความรู้สึกนี้ มันก็เหมือนกับวันนั้นในวัยเจ็ดขวบ วันที่เธอวิ่งไปเกาะขอบทีวีด้วยความตื่นตกใจในขณะที่กำลังดูสารคดีของดิสคัฟเวอร์รี่ แชนแนล   ฮัตตูซาถูกเผาจนสิ้นซาก   จากก้นบึ้งของหัวใจ เธอเชื่อตลอดมาว่าฮัตตูซาจะไม่มีวันถูกทำลาย ศิลานครแห่งนี้จะเป็นอมตะ เนื่องจากทั้งเมืองถูกสร้างจากหินอัคนีสีน้ำตาลแดง กำแพงเมืองหนากว่าแปดเมตรสร้างจากหินแกรนิตที่คัดเลือกแล้วว่าแกร่งที่สุดก่อนจะฉาบทับด้วยปูนโบราณที่นักประวัติศาสตร์ในปัจจุบันต่างลงความเห็นว่าความแข็งแรงนั้นแกร่งยิ่งกว่าคอนกรีต   แผนผังเมืองถูกวางดุจเป็นป้อมปราการขนาดใหญ่ ทุกสิบสองเมตรคือหอสังเกตการณ์ที่สูงถึงสามสิบเมตร ตามไฟตลอดเวลามิว่าจะกลางวันหรือกลางคืน อุโมงค์ลับอีกแปดแห่งสำหรับซ่อนกำลังทหาร ทั้งหมดล้วนเป็นกับดักประหารของผู้ที่กล้าบุกรุกเข้ามา   เมืองนี้สร้างด้วยมือและมันสมองของชาวฮัตติซึ่งโจษจันกันว่าเป็นนักก่อสร้าง ช่างหินและช่างโลหะที่เก่งที่สุดในอนาโตเลียยุคนั้น   ในก่อนกาล..มิว่าจะเคยรู้สึกเช่นใด ทว่าเมื่อถึงวันนี้ หญิงสาวยอมรับ ในโลกนี้ไม่มีฮัตตูซาอีกแล้ว นครที่ชาวฮิตไทต์เชื่อมั่นว่าจะคงอยู่ชั่วนิจนิรันดร์ เหลือแค่ ซากกำแพงและเศษหินกองเกะกะเกลื่อนกลาดบนพื้นหญ้าสีเขียว   เหลือเพียงแค่ตำนานให้สายลมแห่งอนาโตเลียเล่าขาน..    “การค้นพบซากเมืองฮัตตูซาเป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่เพราะเราได้ค้นพบห้องสมุดของชาวฮิตไทต์ถึงห้าแห่งที่นั่น พบเอกสารที่เป็นบันทึกแผ่นดินเหนียวทั้งที่เป็นภาษาของชาวฮิตไทต์และภาษาบาบิโลเนียน พบอักษรภาพที่จารึกไว้บนผนังหิน ถึงแม้ว่าพวกเราจะได้ข้อมูลของอาณาจักรนี้มากพอสมควร แต่เรายังไม่มีข้อมูลของอาณาจักรนี้ในภาษาไทยมากนักเพราะฉะนั้นใครที่อ่านภาษาอังกฤษได้คล่องจะได้เปรียบแล้วล่ะ”   เสียงโอดครวญกระหึ่มไปทั่วห้อง   “โอย ภาษาอังกฤษเหรอ!”   คนเป็นอาจารย์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ   “พวกเธอต้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์โลกแท้ๆ ทำไมไม่หัดอ่านภาษาอังกฤษกันบ้าง!”   “นี่ อริน ถ้าปีหน้าศาสตราจารย์บราวน์จะมาสอนที่นี่จริงๆ เธอต้องติวภาษาอังกฤษให้ฉันบ้างแล้วล่ะ ได้ข่าวว่าการสอบการฟังครั้งแรกเธอได้คะแนนเต็มนี่ น่าอิจฉาจังเลยน้า..คนเก่งภาษาอังกฤษนี่ดูเท่ดีจัง”   อรินยิ้มรับคำพูดเพื่อน   “ไม่หรอก ฉันก็ต้องพยายามมากเหมือนกัน”   “เหรอ แต่เท่าที่ฉันเห็น มันง่ายสำหรับเธอเหลือเกิน นี่เธอเคยไปอยู่ต่างประเทศมาหรือเปล่า”   “เปล่าจ้ะ”   “นี่ไงที่น่าอิจฉา ไม่เคยไปอยู่ต่างประเทศแต่ฟังพูดได้เจ๋งไม่ผิดเจ้าของภาษา”   หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆเพราะไม่รู้ว่าคู่สนทนารู้สึกเช่นไรกันแน่ถึงได้พูดอย่างนั้น  ถึงกระนั้นมันก็เป็นความจริงที่เธอได้ชื่อว่าเป็นคนที่ฟัง พูด อ่านและเขียนภาษาอังกฤษได้เก่งกาจอย่างหาตัวจับยากคนหนึ่ง แต่อรินไม่เคยภาคภูมิใจกับความสามารถนี้ของตนเอง คำพูดของอาจารย์เพื่อนนักศึกษากลับกระตุ้นเตือนเธอให้นึกขึ้นได้ว่า..มากกว่าครึ่งหนึ่งของความสามารถนี้นั้น เธอได้มาอย่างไม่ชอบธรรม   ถ้ามันไม่ใช่ ‘พรสวรรค์’ มันก็คงเป็น ‘ความสามารถพิเศษ’ที่พระเจ้ามอบให้เธออย่างลำเอียงต่อมนุษย์คนอื่น เพราะอย่าว่าแต่ภาษาอังกฤษ ทักษะทั้งสามของการใช้ภาษาได้แก่ การฟัง การพูดและการอ่าน ตั้งแต่จำความได้ เธอไม่เคยเจออุปสรรคเกี่ยวกับภาษาใดๆ ไม่ว่าจะเป็นภาษาฝรั่งเศส ภาษาสเปน ภาษาเยอรมัน ภาษาฮินดี ฯลฯ   เธอไม่เคยได้ยิน ไม่เคยเรียน ไม่เคยรู้จักภาษาเหล่านั้น  แต่เธอเข้าใจ ราวกับว่าเธอสามารถเข้าใจได้ทุกภาษาหากที่มีคนต้องการติดต่อสื่อสารกับเธอ หากเป็นการพูด เธอจะสามารถโต้ตอบกับคนคนนั้นด้วยภาษาเดียวกัน หากเป็นการอ่าน เธอจะสามารถเข้าใจความหมายของตัวอักษรในทุกภาษาไม่ว่าเธอจะเคยเรียนภาษานั้นมาก่อนหรือไม่ก็ตาม    มันไม่ใช่ความสามารถของคนปกติ เธอรู้ดี แม้ในยามไร้เดียงสาอาจพลั้งเผลอจนทำให้คนแตกตื่นกันไปทั้งบ้าน แต่เมื่อโตขึ้นมา ได้เห็นใบหน้าพิศวงปนหวาดกลัวของชายหญิงที่เป็นทั้งพ่อและแม่ เธอก็เริ่มเก็บงำความสามารถนั้นไว้และทำไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียบ้าง ดีที่เธอไม่สามารถ ‘เขียน’ภาษาที่เธอไม่เคยเรียนได้ เธอจึงไม่ได้ดูเก่งกาจผิดปกติไปจากมนุษย์ธรรมดามากไปนัก   “เอาล่ะ กลับมาต่อ ถึงแม้ว่าเรื่องราวของชาวฮิตไทต์จะหายไปและแทบไม่เหลือหลักฐานหรืออนุสาวรีย์ไว้ให้ชนรุ่นหลังได้ชื่นชมเหมือนอียิปต์ บาบิโลนและอัสซีเรีย แต่มรดกชิ้นสำคัญที่พวกเขาให้ไว้กับโลกคือเหล็ก เพราะชาวฮิตไทต์เป็นผู้ค้นพบเหล็ก และไม่นานจากนั้นโลกก็ได้เปลี่ยนจากยุคสัมฤทธิ์ไปสู่ยุคเหล็ก”   ..เหล็ก..คำนั้นกระทบใจและทำให้คนที่เงียบขรึมที่สุดในห้องอย่างอรินลุกพรวดขึ้นมาประกาศก้องอย่างแข็งกร้าว   “เหล็กเป็นของชาวฮัตติ ไม่ใช่ชาวฮิตไทต์!” แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 54 21:08:32 แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 54 21:00:07 จากคุณ : สร้อยดอกหมาก (ศิลาจันทรา) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 20:58:16

ความคิดเห็นที่ 2 ประวัติศาสตร์โลกโบราณกล่าวไว้ว่า เหล็กเป็นโลหะที่มีค่าที่สุดในยุคสมัยที่มนุษย์ทั่วไปรู้จักแค่ทองคำ เงิน ทองแดง ดีบุกและสัมฤทธิ์   ราคาแพงยิ่งกว่าเงินและทองคำในยุคนั้น   เหล็กเป็นของชาวฮัตติ เป็นมรดก เป็นความลับของเผ่าพันธุ์ เป็นสิ่งที่สุริยเทวีประทานลงมาจากสวรรค์ ให้ชาวฮัตติเก็บรักษาไว้เพื่อมอบให้บุรุษที่คู่ควร!     โอ..สุริยเทวีแห่งอรินน่า บัญชาของพระนาง ชาวฮัตติจงมอบเหล็กให้แด่บุรุษที่ถูกเรียกขานว่าบุตรแห่งเฮบาต     อรินไม่เข้าใจว่าตนเองรู้และ ‘เข้าใจ’ เรื่องนั้นได้อย่างไร แต่หลังจากเผลอโพล่งออกไป ผู้คนทั้งห้องต่างเงียบกริบ สายตาทุกคู่จ้องตรงมาที่เธอ   เสี้ยวหนึ่งในความคิด เธอคงทำสิ่งผิดพลาดเพราะถูกความฝันในคืนนั้นตามหลอกหลอน ถึงกระนั้นน่าแปลกที่หญิงสาวกลับเชื่อในสิ่งที่รู้   เชื่ออย่างหมดหัวใจ..   “ชาวฮัตติเป็นใคร”   เธอสามารถตอบคำถามของอาจารย์ได้ทันควัน   “ชาวฮัตติ เป็นชนเผ่าดั้งเดิมที่เป็นเจ้าของดินแดนในอ้อมแขนของมาราสซันทิยา”   “มาราสซันทิยา?”   หญิงสาวในชุดนักศึกษาพยักหน้ารับทั้งที่ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด เธอจึงเอ่ยคำว่า ‘มาราสซันทิยา’ แทนที่จะพูดว่าแม่น้ำฮาลิสตามที่ประวัติศาสตร์ได้บันทึกเอาไว้   เช่นเดียวกับคำว่าฮิตไทต์ที่เป็นภาษาอังกฤษ ‘ฮาลิส’..เป็นนามของแม่น้ำแดงในภาษากรีก   มันไม่ใช่คำที่เธอคุ้นเคย   “มาราสซันทิยาคือชื่อของแม่น้ำแดงหรือแม่น้ำฮาลิสที่ชาว..ฮิตไทต์..เรียกค่ะ”   ท่ามกลางความวิตกกังวล อยู่ดีๆหัวใจก็ชุ่มชื่นเอิบอิ่ม ความมั่นใจในตัวเองปรากฏขึ้นมาเมื่อเธอได้ระลึกถึง..แผ่นดินที่รัก..ที่ตั้งของนครฮัตตูซา วงโค้งของแม่น้ำฮาลิส   ..อ้อมแขนแห่งมาราสซันทิยา..   “ส่วนกลุ่มคนที่อาจารย์เรียกว่าชาวฮิตไทต์ พวกเขาคือนักรบที่มาจากเนซา เป็นคนละกลุ่มกับชาวฮัตติ แต่พวกเขาใช้ความแข็งแกร่งที่เหนือกว่ายึดครองแผ่นดินของชาวฮัตติ แล้วสั่งให้ชาวฮัตติเป็นผู้สร้างเมืองฮัตตูซาเพราะชาวฮัตติเป็นทั้งช่างหินและช่างโลหะที่เก่งที่สุดในโลกยุคนั้น”   คราวนี้อย่าว่านักศึกษาทั้งห้องที่จ้องมองเธออย่างทึ่งจัดและเริ่มพูดจาซุบซิบกัน แต่คนที่เป็นอาจารย์ คนที่มีวุฒิการศึกษาและมีความรู้เรื่องประวัติศาสตร์มากกว่าเธอยังคงนิ่ง เงียบและตั้งใจฟัง   “ผู้คนในยุคสมัยนั้น จริงๆแล้วมีหลายคนที่รู้จักเหล็ก รู้ว่าเหล็กเป็นโลหะที่มีอยู่บนพื้นโลกไม่ใช่มีอยู่ในแต่หินที่หล่นมาจากฟ้าอย่างที่พวกเขาเคยเชื่อกันและรู้ว่าเหล็กเป็นโลหะที่แข็งแกร่งมาก แต่ไม่เคยมีใครสามารถนำเหล็กออกมาจากหินและนำออกมาใช้ได้”   “แต่ชาวฮัตติทำได้?”   อรินพยักหน้ารับ    “เราค้นพบเหล็ก เทวีเฮบาตประทานเหล็กมาให้เรา”   “เรา?”   หญิงสาวส่ายหน้า นั่นสิ..เธอพูดคำว่า ‘เรา’ ออกไปได้อย่างไร   “ขอโทษค่ะ อรินหมายถึงชาวฮัตติ ชาวฮัตติได้เหล็กมาจากสุริยเทวีแห่งอรินน่า เทวีเฮบาต เทวีแห่งสงครามและความรัก”   “เทวีเฮบาต?”   “ชาวฮัตติเรียกอย่างนั้น แต่บางครั้งก็ขานพระนามว่าอินันนา-เฮบาต..”คราวนี้เธอต้องใช้สมอง ‘คิด’ นิดหน่อยก่อนจะกล่าวต่อ “ในภาษาเซมิติค ภาษาของพวกชาวเซไมต์เรียกเทวีพระองค์นี้ว่า..เทวีอิชทาร์!”   พอเอ่ยพระนามนี้ก็มีหลายคนร้อง ‘อ๋อ’   ในขณะที่อรินถอนหายใจอย่างโล่งอก ลางสังหรณ์ของเธอบอกถูกว่าไม่มีใครในห้องนี้ต่อให้อาจารย์ของเธอก็เถอะ..จะรู้จักอินันนา-เฮบาต หรือสุริยเทวีแห่งอรินน่า พวกเขาล้วนรู้จักพระนางในนาม ‘อิชทาร์’ ซึ่งเป็นพระนามใหม่ที่ถูกเรียกในสมัยหลัง หลังจากผู้คนเชื้อสายลูกครึ่งเซไมต์-อัคคาเดียนก้าวขึ้นมาครอบครองตะวันออกกลางและสร้างจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่อีกจักรวรรดิหนึ่ง นั่นคือจักรวรรดิอัสซีเรียน   “ผู้คนที่พวกเราเรียกว่าชาวฮิตไทต์แท้จริงนั้นคือชาวอินโด-ยูโรเปียน พวกเขาคือเผ่าพันธุ์นักรบที่อพยพมาจากเนซา มาพร้อมกับรถศึกเทียมม้า ข้ามแม่น้ำมาราสซันทิยาเข้ามาเพื่อยึดครองดินแดนของชาวฮัตติและใช้กำลังที่เหนือกว่าบังคับให้พวกเราสร้างป้อมปราการขนาดใหญ่บนภูเขาหินให้พวกเขา..แล้วพวกเขาก็เรียกมันว่า ฮัตตูซา   ประวัติศาสตร์ในยุคต้นของพวกเขาเขียนด้วยเลือดและเศษเถ้าของอาณาจักรต่างๆที่พวกเขาเผาทำลาย นอกจากชาวฮัตติที่เป็นทาสบนแผ่นดินของตนเอง เผ่าพันธุ์อีกหลายเผ่าพันธุ์ถูกกวาดต้อนจากประเทศผู้พ่ายมาเป็นทาสยังฮัตตูซา เช่น ชาวบาบิโลน ชาวเฮอร์ริ”   “เฮอร์ริ?”   “คือ..ผู้คนที่มาจากอาณาจักรมิทันนีทางตะวันออก..ค่ะ”   นักศึกษาคนเดิมโพล่งขึ้นมา   “มิทันนีเป็นอาณาจักรของชาวเฮอร์เรียนค่ะ ศาสตราจารย์บราวน์เคยพูดถึงในหนังสือ”   “โอเค อาจารย์เข้าใจแล้ว คุณพูดต่อเถอะ อริน”   “แล้วก็..ชาวอัสซูร์..”   “อัสซูร์?”   หญิงสาวกลืนน้ำลายแล้วพยายามคิด   “อัสซูร์..คือชาวอัสซีเรียน พวกเขาอยู่ที่นครอัสซูร์”   ไศลาพยักหน้ารับ ทั้งที่ยังสงสัยไม่วาย ทำไมเด็กคนนี้ไม่พูดว่าชาวเฮอร์เรียนหรือชาวอัสซีเรียนอย่างที่คนที่รู้ประวัติศาสตร์โบราณในยุคปัจจุบันพูดกัน   หรือคำที่เธอพูด..คือคำที่ใช้ในยุคนั้น   “เพราะเชลยสงครามรวมทั้งการมาถึงของกองคาราวานทำให้ฮัตตูซามีความหลากหลายทางชาติพันธุ์ ภาษา ศาสนาจนได้ชื่อว่าเป็น ‘ดินแดนแห่งเทพเจ้านับพัน’  แม้ว่าต่อมามีการเจรจาเพื่อปลดปล่อยเชลยสงครามกลับคืนอาณาจักรของตนแต่ก็มีชาวต่างชาติจำนวนมากที่ได้ยึดเอาฮัตตูซาเป็นบ้านของตนไปแล้ว พวกเขาเหล่านั้นนับถือเทพเจ้าแตกต่างกันและราชวงศ์แห่งฮัตตูซาก็ไม่ได้บังคับให้เชื้อชาติอื่นนับถือเทพเจ้าเหมือนกับตน”   ในยามนั้น ดวงตาของอรินคล้ายได้เห็นภาพประชากรมากมายในเครื่องแต่งกายแปลกประหลาด หู..คล้ายได้ยินภาษาหลากหลายสื่อสารกันจนปนมั่วไปหมด   คล้ายกับเธอกำลังยืนอยู่บนที่สูง..ที่ไหนสักแห่งแล้วกำลังทอดสายตามมองไปยังเบื้องล่าง   “ที่ฮัตตูซา ภาษาที่ยอมรับให้ใช้ในราชการมีถึงหกภาษา หากมีเรื่องสำคัญใดๆ ณ ใจกลางฮัตตูซาจะมีแผ่นดินเหนียวขนาดยักษ์สามแผ่นสำหรับเขียนประกาศไว้ แผ่นที่หนึ่งจะเขียนด้วยภาษาเนซิลิคือภาษาของชาวฮัตตูซา แผ่นที่สองจะเขียนด้วยภาษาอัคคัดคือภาษาที่ถูกเลือกเป็นภาษากลางของทุกชนชาติและแผ่นที่สามจะเขียนด้วยภาษาบาบิโลนคือภาษาที่มีคนนิยมใช้มากที่สุด”   เธอหลุดคำประหลาดมาหลายคำแต่ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจถาม เขาหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อเขียนโน้ตลงบนหัวกระดาษของเอกสารการสอนเบื้องหน้า   ‘โทร.หาศาสตราจารย์บราวน์!”   “ถึงแม้ชาวเมืองฮัตตูซาจะมีหลายชาติ หลายภาษา หลายศาสนา แต่พวกเขาก็อยู่ร่วมกันด้วยความเชื่อที่ว่าพวกเขานับถือศาสนาเดียวกัน มีศรัทธาในเทพและเทวีพระองค์เดียวกันเพียงแต่ละคนจะเรียกเทพและเทวีพระองค์นั้นด้วยพระนามที่แตกต่างกัน”   เธอกล่าวแค่นั้นแล้วก็หยุดพร้อมกับมีเสียงหัวเราะหลุดออกมากลุ่มนักศึกษาสาวหน้าห้อง    “อรินจ๊ะ ถ้าเธอพูดได้ขนาดนี้ เธอไปเขียนนิยายดีกว่ามั้ง”   แล้วก็มีคำถาม “ที่เธอพูดมาทั้งหมดมีเอกสารอ้างอิงไหม”   หญิงสาวส่ายหน้าให้เพื่อนร่วมชั้น   “ไม่มี ฉันพูดในสิ่งที่ฉันรู้ ฉันรู้ว่า..ฉันรู้แค่นั้น”   “นิยายเรื่องใหญ่เลยนะนั่น!”   ตามมาด้วยเสียงหัวเราะลั่นห้อง   อาจารย์ประจำวิชาโบกมือปราม   “เอาล่ะ อริน เธอรู้ไหมว่าชาวฮิตไทต์ได้เหล็กไปจากชาวฮัตติอย่างไร”   “เหล็กเป็นสิ่งที่สุริยเทวีประทานให้ชาวฮัตติ ดังนั้นเราจึงมอบเหล็กให้บุตรแห่งเฮบาต”    ‘เรา’ อรินกัดริมฝีปาก เธอหลุดปากผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยอีกแล้ว   ไศลาขมวดคิ้ว   “บุตรแห่งเฮบาต?”   “บุตรแห่งเฮบาตเป็นตำนานทางศาสนา หมายถึง..อณูบริสุทธิ์แห่งสุริยเทวีที่ปรากฏร่างเป็นชาย”   หญิงสาวจมอยู่ในความเงียบเกือบครึ่งนาทีเพราะเธอคล้ายอยู่ระหว่างคำว่า ‘รู้’ และ ‘ไม่รู้’   วินาทีหนึ่งเธอรู้ แต่อีกวินาทีหนึ่งเธอคล้ายจะลืมไปแล้วเสียอย่างนั้น   “ตามตำนาน สุริยเทวีแห่งอรินน่าเป็นได้ทั้งเพศหญิงและเพศชาย เมื่อพระนางปรากฏร่างเป็นบุรุษ เมื่อนั้นเฮบาตคือเทพแห่งสงครามผู้ซึ่งไม่มีใครสามารถเอาชนะ เมื่อพระนางปรากฏร่างเป็นสตรี พระนางจะเป็นเทวีแห่งความงาม ความรัก เป็นผู้อุปถัมภ์ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง”   “บุตรแห่งเฮบาตเป็นชาวฮิตไทต์?”   “ค่ะ..บุตรแห่งเฮบาตคือ..”   มาถึงตรงนี้ เธอคล้ายได้พบกับ ‘ตัวกวน’ สติสัมปชัญญะอย่างรุนแรง เหมือนอยู่ดีๆหมอกสีดำก็ตกลงมาบดบังนัยน์ตาและก่อตัวหนาทึบขึ้นทุกทีเมื่อเธอพยายามนึกและคล้ายจะนึกออก   มันเป็นอย่างที่เคยเป็น..เจ็บปวดเหมือนที่เคยรู้สึก เหมือนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงศีรษะลงมาพร้อมกันตามมาด้วยเสียงกรีดแหลมเล็กเสียดประสาทประหนึ่งคมมีดที่บรรจงกรีดเข้าไปในเนื้อสมอง   คำพูดทั้งหมดถูกกลืนกลับลงคอไปเมื่อหมอกสีดำคลี่ขยายตัวอย่างรวดเร็ว ปกคลุมมืดมิด ฉับพลันกลับกลายเป็นแสงสว่างจัดจ้าก่อนจะรอนอ่อนแสงลงกลายเป็นภาพของสตรีผู้หนึ่ง   สตรีผู้นั้นปล่อยผมยาวสยายเกือบจรดพื้น พันร่างด้วยผ้าทอเลอค่าผืนเดียวโดยใช้เข็มขัดทองคำฝังราชาวดีคาดรัดใต้อก   รอบกายของสตรีผู้นั้นเต็มไปด้วยเหล่าชายฉกรรจ์ที่บาดเจ็บและศาสตราวุธมากมายที่กลายเป็นของหักพัง   ‘นาง’ ก้าวเข้ามาแล้วก้มมองดูเธอ ดวงหน้างดงามยวนใจแต่แววตาและน้ำเสียงกลับเยือกเย็นปานน้ำแข็ง   “อย่าคิดว่าเวทย์มนต์ที่อาบร่างของเจ้าอยู่จะช่วยเจ้าได้ ถึงแม้ว่าข้าจะฆ่าเจ้าไม่ได้แต่ก็ใช่ว่าข้าจะทำให้เจ้าหายไปจากฮัตตูซาไม่ได้”   ลำแขนเรียวงามชูขึ้นเบื้องบน ในมือขวาคือคทาเงินที่ปลายยอดคือกวางทองคำตัวเล็ก   เสียงของนางกึกก้องอยู่ในมโนสำนึก   “ในนามของเวทย์มนต์แห่งข้า ข้าขอพรากกัซซูล่าวิยาออกจากอ้อมแขนของบุตรแห่งเฮบาตชั่วนิรันดร์!”   “อริน!”   เสียงของอาจารย์และอ้อมแขนแข็งแรงของใครคนหนึ่งโอบประคองร่างกายของเธอไว้ ถึงกระนั้นอรินกลับไม่เห็นสิ่งใดนอกจากภาพของสตรีลึกลับยกคทาในมือขึ้นสูงแล้วกระแทกลงมาอย่างแรงจนแท่นหินที่รองรับร่างของเธอแยกออกแล้วร่างกายก็ถูดดูดลงไปในวังวันในความมืดอันเชี่ยวกรากเบื้องล่าง   เงาดำยื่นมือเข้ามาปกปิดดวงตาและลามเข้าไปกอบกุมสติสัมปชัญญะ หญิงสาวดิ้นรนกรีดร้อง น้ำตาไหลพราก พื้นที่ของสติที่เหลืออัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัวและในความหวาดกลัวนั้นเองที่หัวใจของเธอร่ำร้องหาใครคนหนึ่ง   คนที่เขาไม่มา   คนที่เธอไม่อยากจากเขาไป   เงาแห่งความมืดกลืนกิน ‘นาม’ ที่เธอเรียกหาเป็นสิ่งแรกจากนั้นก็แพร่กระจายครอบคลุมความทรงจำทั้งหมด เธอคล้ายลอยละล่องอยู่ในพายุลูกโตก่อนจะถูกแรงดึงอีกแรงดึงมายังใจกลางที่ปราศจากลม โอบล้อมอย่างอบอุ่น   ในระหว่างที่ค่อยๆร่วงลงสู่เบื้องล่างอย่างไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดที่ไหนเมื่อไรเธอได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยเอ่ยถ้อยคำด้วยภาษาอัคคัดเป็นประโยคยืดยาว คลับคล้ายกับบทสวดของศาสนาในยุคโบราณหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เธอรู้ว่า ‘เขา’ มักจะทำเช่นนี้เพื่อจะกล่อมให้เธอหลับอยู่ในอ้อมกอด   มือพยายามยื่นไขว่คว้าด้วยความหวังว่าจะได้พบมือของเขา   แต่เธอคว้าได้เพียงความว่างเปล่า   จากนั้นโลกทั้งโลกก็มืดลง แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 54 21:02:43 จากคุณ : สร้อยดอกหมาก (ศิลาจันทรา) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 21:01:40

ความคิดเห็นที่ 3 วรภพกับอิงอรมาถึงห้องพักคนไข้พิเศษในโรงพยาบาลภายในสามสิบนาทีหลังจากที่ศาสตราจารย์นายแพทย์ศักดาโทร.บอกผู้ปกครองของเธอ   อาจารย์ของเหล่านักศึกษาแพทย์ละสายตาจากคนไข้มายังผู้มาเยือน   “ศักดา ลูกสาวฉัน!”   “เหมือนเดิม”   วรภพถอนหายใจ เหมือนเดิมคืออาการที่เกิดอย่างซ้ำซากกับอรินตั้งแต่วัยเด็ก   ปวดหัวอย่างหนัก ร้องไห้อย่างไม่ทราบสาเหตุ ช็อก สลบ จากนั้นก็จับไข้อีกสองสามวัน   ถึงกระนั้นก็ยังเบาใจที่รู้ว่าพักผ่อนไม่นาน อรินก็จะดีขึ้น   “โรคประจำตัวของอรินไม่ได้กำเริบมาหลายปี ฉันนึกว่าเธอหายขาดจากอาการแบบนี้ไปตั้งแต่เรียนม.ปลาย”   “นายไม่ต้องห่วง ฉันจะฝากให้หมอกับพยาบาลดูแลให้ คิดว่ารั้งตัวอรินไว้ที่นี่ก่อน รอดูอาการสักสองสามวัน”   ไศลา..บุรุษอีกผู้หนึ่งที่อยู่ในห้องทอดสายตามองเหตุการณ์เบื้องหน้า เขารู้มานานแล้วว่านักธุรกิจชื่อดังอย่างวรภพกับศาสตราจารย์นายแพทย์ศักดา บิดาของเขานั้นเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เรียนมัธยม แถมวรภพยังมีบุญคุณจีบแม่ของเขาให้พ่อตอนช่วงเรียนมหาวิทยาลัย   เขาไม่เคยพบคนทั้งสองมาก่อน และเพิ่งรู้เมื่อครู่นี้เองว่าอรินคือลูกสาวคนเดียวของคนทั้งสองเนื่องจากเขาไม่ชอบจดจำนามสกุลของใครโดยเฉพาะนามสกุลที่ว่าใหญ่ๆรวยๆ   ถึงกระนั้นตามมารยาท..ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะก้าวเข้าไป   บิดาของเขาคว้าตัวมาทันควัน “เออนี่ ไศลา ลูกชายของฉัน แกคงไม่เคยเห็นหน้ามันเพราะมันหนีฉันไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่เด็กแล้วก็บินไปต่อที่อียิปต์ เรียนประวัติศาสตร์แถวนั้น มันเพิ่งกลับมาได้งานเป็นอาจารย์แล้วก็มุดหัวอยู่แต่ในมหาวิทยาลัยกับคอนโดฯ ไม่กลับบ้านกลับช่อง เพิ่งมาเจอหน้ามันก็ตอนอุ้มหนูอรินมาที่นี่แหละ”   “สวัสดีครับ”ไศลายกมือไหว้ชายหญิงทั้งสองเบื้องหน้าซึ่งอมยิ้มและมองชายหนุ่มอย่างนึกเอ็นดู   “รู้จักกับอรินใช่ไหมจ๊ะ น้องก็เรียนประวัติศาสตร์เหมือนกัน เพิ่งเข้าปีหนึ่ง”   “ครับ เธอเป็นลูกศิษย์ของผม”   “ช่วยดูแลน้องหน่อยนะจ๊ะ ร่างกายของอรินไม่ค่อยแข็งแรง น้องช็อกหลายครั้งตั้งแต่เป็นเด็ก”   “อรินเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วหรือครับ”   “จ้ะ น้องเป็นอะไร คนอย่างน้าก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน”อิงอรปาดน้ำตาที่ไหลซึมออกมา น้ำเสียงสั่นเครือ “น้าไม่เอาไหนเลยใช่ไหมจ๊ะ  ช่วยลูกของตัวเองก็ยังไม่ได้”   วรภพรั้งร่างของภรรยามากอด   “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก โรคภัยไข้เจ็บบางอย่าง คนป่วยต้องสู้ด้วยใจของตนเองเท่านั้นมันจึงจะหายขาด”    “ใช่ครับ คุณอิงอร คุณอย่าโทษตัวเองเลย แค่คุณคอยให้ความรักและให้กำลังใจหนูอรินก็ถือว่าคุณทำได้ดีที่สุดแล้วครับ ความรักรักษาได้ทุกโรคครับ เชื่อผม”   คำพูดของคนเป็นหมอคนเดียวในห้องทำให้ภรรยาของนักธุรกิจชื่อดังของเมืองไทยพยักหน้ายอมรับพลางทอดสายตามองไปยังร่างของลูกสาวที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยเช่นเดียวกับสายตาของผู้ที่เป็นสามีทำให้ไศลารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เขาเสียมารยาท..แอบเปรียบเทียบพ่อแม่กับคนเป็นลูกสาวแล้วมีความเห็นว่า..อรินไม่เหมือนวรภพกับอิงอร   ไม่เหมือนแม้แต่น้อยนิด   อกุศลเข้าไปอีกที่คิดว่าลูกศิษย์สาวคนนี้..สวย สวยสง่าและตรึงตาตรึงใจอย่างหาผู้หญิงคนใดเทียบได้ยาก แม้ยามแลแต่ห่างจะไม่มีสิ่งใดสะดุดตานอกจากผิวพรรณที่ขาวผุดผ่อง แต่เมื่อเธอหมดสติล้มลงและมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขากลับรู้สึกเหมือนได้ค้นพบเพชรน้ำงามที่ยังไม่ได้เจียระไนและแอบซ่อนความงามของตนไว้ในร่างของก้อนหินอันไร้ค่า   ใบหน้าขาวเนียนละเอียดนั้นไม่ได้เจือเครื่องสำอางเพราะอรินเก็บตัวมุ่งมั่นเอาแต่เรียนจนไม่สนใจเรื่องแต่งหน้าแต่งตัว เส้นผมที่ไม่ได้ตัดแต่งย้อมสีปล่อยตัวยาวสยายมาล้อมกรอบหน้ารูปไข่หลังจากที่ริบบิ้นสีดำที่ผูกยึดเอาไว้คลี่หลุด ขับเอาความหวานที่เขาเคยมองผ่านทะลักล้นออกมาจนเขาไม่อาจละสายตาจากเธอไป    ความจริงไม่อาจใช้คำว่าสวย..สำหรับอรินควรจะใช้คำว่างาม เกิดมาเขาเพิ่งเคยได้เห็นผู้หญิงที่งดงามปานนางในวรรณคดี งามสง่าเยือกเย็นปานของล้ำค่าในยุคโบราณ..งามปานเจ้าหญิงที่กำลังนิงสนิทนิทราเพื่อรอเจ้าชายมาจุมพิต   งามเช่นนี้กระมังที่โบราณเรียกว่างามพิศ งามสลักจิตสลักใจ   ชายหนุ่มถอนหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง ทั้งที่รู้ว่าอันตรายและทำได้ยากที่เขาจะปราบความตื่นเต้นและเก็บกดความอิ่มเอิบใจไม่ให้ใครพบเห็น   ตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม ผู้ชายอย่างไศลาไม่เคยหลงใหลผู้หญิง ‘ด้วยความรู้สึกเช่นนี้’ มาก่อน   แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 54 21:04:52 จากคุณ : สร้อยดอกหมาก (ศิลาจันทรา) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 21:04:08

ความคิดเห็นที่ 4 “อรินเป็นลูกสาวของคุณวรภพหรือพ่อ แล้วเธอแต่งงานหรือมีคู่หมั้นคู่หมายหรือยังครับ”   ศาสตราจารย์นายแพทย์ศักดาหันมาจ้องลูกชายของตนเต็มตา   “นี่แก..อย่า..”   “พ่อ!”แก้มของลูกชายนายแพทย์แดงระเรื่อ “ผมก็แค่อยากรู้!”   “วันนี้แค่อยากรู้ แต่วันหน้า...เอาเถอะ หนูอรินยังโสด ไม่มีคู่หมั้นเพราะฉันได้ยินมาว่าน้องเขาก็เหมือนกับแกที่วันๆเอาแต่เก็บตัวอยู่กับหนังสือ อ้อ..ต่างจากแกนิดหน่อยคือน้องเขาไม่ได้ไปนอนกับมัมมี่ว่ะ”   ไศลาส่ายหน้ายิ้มๆ ทำอย่างไรบิดาของเขาก็ยังไม่ชอบใจนักกับการตัดสินใจของเขาที่เลือกลิขิตชีวิตของตนให้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอียิปต์วิทยาแทนที่จะเรียนเพื่อมาเพื่อเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านการรักษาคนเหมือนพ่อถึงกระนั้นบิดาของเขาก็ยังมีใจเที่ยงธรรมมากพอที่จะเข้าอกเข้าใจว่าเขามีอิสระและมีสิทธิที่จะเลือกเส้นทางชีวิตด้วยความสมัครใจของตนเอง   “ชอบหนูอรินเข้าแล้วหรือไง..ดี..ฉันเคยคิดว่าฉันอาจจะต้องทำใจถ้าแกไปคว้าเอาเจ้าหญิงแห่งอียิปต์โบราณมาทำเมีย”   “โธ่ พ่อ..ผมไปทำงานต่อล่ะ”   “อ้าว เฮ้ย!”   ศาสตราจารย์นายแพทย์ศักดาอุทานลั่นแล้วส่ายหน้าบ่นงึมเมื่อร่างของบุตรชายรีบก้าวยาวๆห่างไป   “อะไรบทจะมาก็มาอย่างพายุ บทจะไปก็ไปก็ไปอย่างพายุ อะไรกัน ลูกคนนี้ของฉัน”                     ไศลารีบปลีกตัวกลับมายังมหาวิทยาลัยเพราะไม่อยากให้ผู้เป็นบิดาจับความรู้สึกได้ เพิ่งรู้ว่าเขาก็เขินอายเกินกว่าจะให้ใครแม้แต่คนเป็นพ่อรับรู้ว่าเขากำลังหลงใหลใฝ่ฝันในตัวของผู้หญิงคนหนึ่งผู้หญิงที่เป็นลูกศิษย์และอายุอ่อนกว่าเขาเกือบสิบปี   ผู้ชายอย่างเขา หลังจากที่ค้นพบว่าตนเองชอบประวัติศาสตร์ก็มุ่งมั่นเอาแต่เรียนจนแทบไม่สนใจชีวิตรื่นรมย์ตามประสาชายหนุ่ม แม้ว่าหน้าตาของเขาจะดึงดูดเอาผู้หญิงมาใกล้ตัวบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยถูกตาต้องใจใครเป็นพิเศษจนกระทั่งได้มาพบกับอริน   นี่กระมัง..ความรู้สึกของผู้ชายยามได้ชอบผู้หญิงคนหนึ่ง   “อ้อ..ไศลา นักศึกษาเก็บเอกสารของเธอมาส่งให้พี่ พี่เอาไปไว้ที่ในห้องของเธอแล้วนะ”   ชายหนุ่มสะดุ้งแล้วหัวเราะเก้อๆเมื่ออาจารย์ผู้มากวัยมากคุณวุฒิกว่าในภาควิชาเดียวกันเดินถือถ้วยกาแฟกำลังเดินสวนทางมา   “มีเด็กของเราเป็นลมในห้องเรียนหรือจ๊ะ”   “ครับ ผมเห็นท่าไม่ดีเลยรีบนำไปโรงพยาบาล แล้วก็จริง นักศึกษามีโรคประจำตัว”   “อรินใช่ไหม อืม ดูเขาขาวๆเผือดๆนะ ตอนแรกพี่ก็คิดว่าผิวของเขาขาวสวยดี ยังเสียดายอยู่ที่เพื่อนๆไม่เลือกเขาเป็นดาวของภาควิชา ที่แท้ก็ไม่แข็งแรงนี่เอง”   “ครับ”   “เราเป็นครูของเขา อย่างไรก็ต้องช่วยกันดูแลนะ”   “ครับ”   “เออ แล้วไศลาจะกลับไปเรียนต่อไหม”   “คงอีกระยะล่ะครับกว่าจะกลับไปไคโร”   อาจารย์รุ่นพี่พยักหน้ารับก่อนจะขอตัวยุติบทสนทนาเพราะมีงานต้องสะสางต่อ ไศลากลับไปยังห้องพักของตนเองพลางก้มลงมองปึกกระดาษที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ มันเป็นเอกสารที่เขาใช้สอนประวัติศาสตร์โลกซึ่งเป็นวิชาพื้นฐานให้นักศึกษาปีหนึ่งนอกเหนือจากการสอนอียิปต์วิทยาให้นักศึกษาปีสามและปีสี่   บนหัวกระดาษมีลายมือของเขาเขียนไว้ว่า ‘โทร.หาศาสตราจารย์บราวน์’เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้จึงถูกรื้อฟื้นขึ้นมาพร้อมกับคำพูดทุกคำที่หลุดมาจากปากของอริน   ชายหนุ่มสะกดใจรอเวลาจนกระทั่งได้เวลาที่สมควร เขาโทรศัพท์ข้ามประเทศไปยังอังกฤษและขอสายศาสตราจารย์บราวน์ ผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์อนาโตเลียโบราณแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง   แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 54 21:11:43 จากคุณ : สร้อยดอกหมาก (ศิลาจันทรา) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 21:06:04

ความคิดเห็นที่ 5 อรินท่าทางจะมีอะไรไม่ธรรมดาแน่เลยใช่มั้ยคะ >< รออ่่านตอนต่อไปค่ะ :) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 21:43:38

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาอ่านค่ะ :) ตัวเองชอบประวัติศาสตร์เหมือนกันค่ะ แต่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับประวัติศาสตร์ยุคโบราณสักเท่าไหร่ เลยอาจจะให้คำแนะนำอะไรไม่ได้ ยังไงขออนุญาตอ่านเพื่อความบันเทิงอย่างเดียวไปก่อนละกันนะคะ >< เดาว่าอ.ไศลาชาติก่อนคงจะเป็นบุตรแห่งเฮบาต ส่วนอรินก็เป็นคนรักของเขา พอมาเจอกันชาตินี้ก็เลยสปาร์คกันในบัดดล อิอิ จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 22:59:35

ความคิดเห็นที่ 7 ก่อนหน้านี้เคยพยายามเขียนเรื่องเกี่ยวกับเมโสโปเตเมีย และอ้างถึงการหลอมเหล็กตีอาวุธของชาวฮิตไทต์ค่ะ แต่ตัวเองย่อยประวัติศาสตร์ไม่ไหว เลเวลยังไม่ถึง เลยหันไปเขียนนิยายจีนแทน ^^ เป็นกำลังใจให้น้องสร้อยนะคะ สู้ๆ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 23:23:16

ความคิดเห็นที่ 8 เจอชื่อแบบนี้เข้าไป เล่นเอามึน แต่ว่าจัดหน้าอ่านง่ายดีค่ะ ช่วงที่อรินพ่นเป็นชุด ดูเป็นภาษาเขียนและสารคดีมากๆ คือถ้าจะแสดงภูมิก็โอเคะนะ แค่รู้สึกเหมือนอ่านบทเรียนค่ะ เป็นรศ.ตั้งแต่ยังไม่ 30 พิเศษมากนะคะ ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ (แต่ต้องขอวิธีพิเศษ) ยิ่งถ้ายังไม่จบเอก ปกติจะใช้เวลามากขึ้นอีกนิดค่ะ แล้วก็ทาเคชิอะไรนี่ ไม่รู้จัก รู้จักแต่ สู้ต่อไปทาเคชิ (แต่จริงๆ เป็นใครไม่รู้) ปล. กรุณาอย่ากรี๊ด ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 54 23:30:01

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ เอ่อ...รู้จักแต่ทาเคชิแบบนั้นเหมือนกันเลยค่ะคุณ scottie  (ไม่ต้องอายนะคะ มีเพื่อนแล้ว ) จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 54 00:07:23

ความคิดเห็นที่ 10 ประวัติศาสตร์ก่อนคริสตกาลเคยเรียนมาเหมือนกันค่ะ แต่จำอะไรไม่ได้มากเพราะคืนอาจารย์ไปหมดแล้ว ต้องขอโทษก่อนแสดงความคิดเห็นตรงนี้ก่อนนะคะ เห็นปัญหาจากกระทู้อื่นๆ แล้วชักผวาที่จะแสดงความคิดเห็นอะไร อันนี้ว่ากันตามความรู้สึกล้วนๆ เลยนะคะ คืออ่านบทแรกมีความรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยค่ะตรงที่ใช้ภาษาอังกฤษในส่วนที่เป็นคล้ายๆ บทสวด ตรงนี้น่ะค่ะ "พระองค์เงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรห้วงนภากาศและตรัสอ้อนวอน “Oh Sun Goddess of Arinna, my lady! As to the surrounding enemy lands that keep calling me a child and keep belittling me, and who keep trying to take from me your territories. Oh Sun Goddess of Arinna, my lady, come here to me, Sun Goddess of Arinna, my lady, and smite before me those surrounding enemy lands!” (Ten Year Annals §6)" คือถ้าแปลงเป็นภาษาไทยใช้ศัพท์แบบไทยโบราณคงไม่รู้สึกอะไร ที่ว่ารู้สึกแปลกๆ กับที่เอาที่เป็นภาษาอังกฤษมาแปะทั้งหมดก็คือสมัยนั้นยังไม่มีภาษาอังกฤษเลยค่ะ แล้วก็แน่ใจว่าบทสวดนั้นแปลเป็นภาษาอังกฤษมาจากภาษาดั้งเดิมซึ่งจะเป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้ อาจแปลมาเป็นทอดๆ หลายภาษาแล้วก็ได้ก่อนจะมาถึงภาษาอังกฤษในลักษณะนั้น ความที่เป็นรูปลักษณะภาษาอังกฤษสมัยปัจจุบันก็เลยให้ความรู้สึกแปลกๆ อะค่ะ แต่อย่างว่าแหละค่ะ ส่วนนั้นถ้าแปลงเป็นภาษาไทยคงไม่รู้สึกแบบนี้นะคะ แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 54 05:28:39 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 54 05:26:26

ความคิดเห็นที่ 11 รอติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 54 20:09:28

ความคิดเห็นที่ 12 เข้าบล็อกไม่ได้เลยติดรหัสจ้ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 02:18:48