มันคือภาวะ...ที่ยากบอกสถานการณ์..แห่งเหตุ

แม้จะทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้จะปิดหู ปิดตา ปิด ปาก และโสตสัมผัสนานา

แต่สุดท้ายก็พบว่า เราต่างกำลังเฉาลงเรื่อย ๆ ท่ามกลางบ้านเมืองที่ไร้ทางออก...


ข้าพเจ้ากำลังคุยกับเพื่อนใน fb ไปวัน ๆ

กำลังทำงานไปวัน ๆ

กำลังดูละครไปวัน ๆ

กำลังดูหนังไปวัน ๆ

กำลังกินข้าวไปวัน ๆ

...และกำลังหายใจไปวัน ๆ


ข้าพเจ้าหาใช่คนที่เคยศรัทธาต่อความเป็นมนุษย์ ดังก่อน

ข้าพเจ้าหาใช่ผู้สนุกไปกับจินตนาการ และการสร้างสรรค์

ข้าพเจ้ากำลังสูญเสียโสตสัมผัสแห่งความเหลื่อมใสต่อเพื่อนมนุษย์


มีคนสอนให้ข้าพเจ้าตั้งคำถามและสงสัยต่อสิ่งทั้งมวล

...ข้าพเจ้าเคยปีติ ต่อสิ่งที่ได้จากการตั้งคำถามเหล่านั้น


แต่บัดนี้ การตั้งคำถามมากเกินไป และการมองออกไปท่ามกลางความมืดมนอนธการนานเกินไป

กลับกลายเป็นโซ่ตรวนขึงขังข้าพจ้าให้ ต้องอยู่กับมันต่อไป...


มีผู้คนพร่ำบอกให้ข้าพเจ้าจงศรัทธาแห่งปัญญา...แต่ในเวลานี้ ข้าพเจ้าต้องการเพียง...การหยุดคิด และดับปัญญานั้นเสีย

แน่ล่ะ ข้าพเจ้าได้กลายเป็นผู้เสียสติไปสิ้นแล้วโดยสมบูรณ์

แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 54 22:13:20

จากคุณ	: โยคีรำพัน
เขียนเมื่อ	: 30 ม.ค. 54 22:12:43