ความคิดเห็นที่ 1 กลีบกุหลาบสีแดง... แอชลีนน์ไล้นิ้วบนผืนผ้าขาว ซึ่งโปรยกระจัดกระจายด้วยกลีบดอกไม้หอมนั้น...ไม่สิ ควรเรียกว่าวางเรียงรายตามลวดลายเงื่อนธีร์ดีเร ไร้จุดเริ่มต้น ไร้จุดสิ้นสุด สัญลักษณ์แห่งนิรันดร อาภรณ์สีขาวปักดิ้นทอง ลูกปัดแก้ว และไข่มุกให้สัมผัสสากผิวหนัง ไม่คุ้นชินเช่นเดียวกับมงกุฎหนักอึ้ง และผ้าคลุมผมผืนยาวซึ่งเหมือนกับจะรั้งศีรษะไปด้านหลัง ที่นี่คือ... ...ห้องของเรา? ......ไม่ใช่ ไม่ใช่ห้องบรรทมของเจ้าหญิง แต่เป็นห้องบรรทมของราชินี ห้องของเสด็จแม่ที่แอชลีนน์เคยเข้ามาเล่นตอนเด็กๆ ห้องนี้กว้างใหญ่กว่าห้องของเธอ พระแท่นบรรทมของเสด็จแม่ทั้งนุ่มและกว้างใหญ่ หอมกรุ่นด้วยกลิ่นดอกไม้บางอย่างอยู่เสมอ ห้องของเสด็จแม่ยังคงเหมือนกับครั้งนั้น...ครั้งที่พระองค์ยังทรงพระชนม์ชีพอยู่ แต่ขณะเดียวกันก็ผิดแผกแตกต่างไปเสียเหลือเกิน ดอกไม้หอมประดับอยู่ทุกมุมห้อง ท่ามกลางแสงตะเกียงพร่างพราย ดอกไม้ในฤดูร้อน...กุหลาบนานาพันธุ์ ตลอดจนกุหลาบป่าที่ว่าหายาก ถูกเสาะหาตระเตรียมมาเพื่อราตรีนี้โดยเฉพาะ นั่นยิ่งทำให้เจ้าหญิงรู้สึก...ผิดที่ผิดทางกระมัง ห้องของเสด็จแม่ก็คือห้องของเสด็จแม่เสมอมา...แม้หลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ชีพไป ไยจะกลายเป็นห้องของเธอไปได้ อีกทั้งด้วยเครื่องตกแต่งอย่างห้องหอ ทุกสิ่งก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละโลก โลกของพระราชินีแอชลีนน์ เอริน อลาชตาร์ เคียงคู่กับพระราชาดูลัส ฟาร์รุล อลาชตาร์ ชื่อนั้นทำให้หญิงสาวเผลอเกร็งร่างขึ้น ...ที่รู้สึกอ่อนล้าจนอยากทิ้งตัวลงนอนยิ่งต้องยั้งไว้ มิเช่นนั้นลวดลายเงื่อนจะเสียรูปไป เธอต้องรอเขา เขาจะมาเมื่อถึงเวลา เวลา...อะไร แอชลีนน์ถามตนเอง ราวกับมึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ...ฤกษ์ส่งตัว... พิธีอภิเษกผ่านไปแล้วหรือนี่ รวดเร็วจนเหมือนไร้ความทรงจำ...หรือเพราะไม่ได้ใส่ใจจดจำกันนะ หญิงสาวเหลือบมองประตูบานใหญ่ที่ผนังห้องด้านหนึ่ง...ประตูซึ่งเชื่อมระหว่างห้องบรรทมของราชา และห้องบรรทมของราชินี หากเป็นสามีภรรยาทั่วไป ก็คงจะนอนร่วมเตียงกันทุกคืน แต่เหตุใดราชากับราชินีจึงมีห้องบรรทมแยกกัน...แอชลีนน์ก็ไม่ใคร่เข้าใจนัก ถึงอย่างนั้น เธอก็เคยชินกับแบบผังของพระราชวังจนไม่รู้สึกแปลกใจ กลับคิดอยู่ว่าดีเสียอีก ที่มีห้องส่วนตัวของตน แยกจากพระสวามี ห้องนี้ก็กว้างขวางดี พอใช้อบอุ่นร่างกายตลอดจนฝึกซ้อมดาบได้ถ้าไม่อยากให้เอิกเกริก ตรงมุมห้องที่ยังว่างๆ อยู่ก็คงนำตู้กับโต๊ะเขียนหนังสือมาตั้งได้ เธอไม่ชอบที่ต้องใช้โต๊ะเครื่องประทินโฉมต่างโต๊ะเขียนหนังสือเลย จากนี้ก็ต้องค่อยๆ เปลี่ยนไป ทำให้มันเป็นห้องของเธอเอง เสียงประตูเขยื้อน เจ้าหญิงยืดร่างตรงขึ้น ...ดูลัสคงจะมาถึงแล้ว บานไม้เปิดเข้ามา พร้อมเสียงครางยาว แอชลีนน์สูดลมหายใจลึก ครั้นแล้วก็เบิกตากว้าง ...นั่นไม่ใช่คนที่เธอคาดคิดไว้แม้แต่น้อย “แอช” เขายืนอยู่ตรงหน้าประตู ทั้งน้ำเสียง และรอยยิ้มน้อยๆ นั้นเหมือนเสียจนไม่อยากเชื่อ...ว่านี่เป็นความจริง “อาเมียร์!” หญิงสาวผุดลุกจากเตียง “นี่ข้า...ฝันไปใช่ไหม” ครั้นคนตรงหน้าเอาแต่ยืนยิ้มอยู่ แอชลีนน์ก็ก้มลงหยิกหลังมือตนเองแรงๆ ...ก่อนจะนิ่งอึ้งไป ไม่เจ็บจริงๆ เสียด้วย กระนั้นทุกอย่างยังคง...แจ่มชัดอย่างประหลาด หากเธอกำลังฝันอยู่จริงๆ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกับมีสติ รับรู้ทุกอย่างได้ราวกับตื่นอยู่เช่นนี้ ปรกติเวลาฝัน ก็ไม่น่าจะตั้งคำถามได้ว่านี่คือฝันหรือจริงด้วยซ้ำนี่นา “ข้าเข้ามาในฝันของเจ้า” ...หา?... “ข้าพูดจริงนะ” เจ้าหญิงกะพริบตาปริบๆ กับสีหน้าจริงจังของอีกฝ่าย ครั้นแล้วก็ตัดสินใจ เอ้า! ฝันเป็นฝันกันละทีนี้! “งั้น...ในฝันนี่ ท่านก็เป็นเจ้าบ่าวของข้าสินะ” หญิงสาวหมุนตัว ชุดวิวาห์ที่เคยชวนให้รู้สึกอึดอัดกลับดูน่าอวดโฉมไปโดยปริยาย “เอ่อ...” อาเมียร์หัวเราะแห้งๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเกาศีรษะ ...ท่าทางแก้เก้อที่แอชลีนน์เคยเห็นจนชิน ชินเสียจนแอบแปลบในใจ “...ทำไมไม่ตอบรับล่ะ ถ้านี่เป็นฝันของข้า ท่านก็เป็นสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นมา ก็ต้องเอาใจข้าสิ” หญิงสาวขมวดคิ้ว เท้าสะเอว ไม่รู้สึกเลยว่าตนต้องรักษากิริยาอย่างกุลสตรี “แต่บังเอิญ ข้าไม่ใช่น่ะสิ” ชายหนุ่มยักไหล่ ส่งสายตาเป็นเชิงขออภัย “ว่าอย่างไรดี...ข้าแค่อยากลองติดต่อเจ้าดู แล้วก็...เข้ามาถึงนี่ ไม่ทันนึกเลยว่าเจ้าจะฝันเห็นตัวเองเป็นเจ้าสาวอยู่พอดี” “...ทำอย่างกับข้าอยากฝันเป็นเจ้าสาวอย่างนั้นล่ะ” เจ้าหญิงในชุดวิวาห์เบือนหน้าไปอีกทาง ถ้อยคำหลั่งไหลพรั่งพรู...ราวกับรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องอดทนอดกลั้นใดๆ อีกต่อไป...หากเป็นในความฝัน “ทุกวันนี้...ข้าบอกตัวเองว่าทำเพื่อธีร์ดีเรทั้งนั้นนะ ถึงได้พยายามเข้ากับดูลัสให้ได้ ทั้งๆ ที่เขาน่ะ...” หญิงสาวพลันลังเลขึ้นมา แต่ครั้นแล้วก็พูดต่อไป “...เขาไม่เข้าใจข้าเลย พักหลังนี้...ข้าเริ่มพูดเรื่องงานราชการกับเขา หลายครั้งเขาก็ตัดบทแค่ว่าไม่จำเป็น ข้าไม่เห็นต้องกังวลด้วยเรื่องพวกนี้เลย เขาจะทำทุกอย่างให้ข้าเอง แต่...อาเมียร์ก็รู้ว่าข้าไม่ต้องการอย่างนั้น!” “ข้าขอโทษ” เสียงของชายหนุ่มเคร่งขรึมขึ้น ขณะที่เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอ “เจ้าคงกดดันมากสินะ และนี่ก็ไม่ใช่ฝันที่เจ้าต้องการด้วย” แอชลีนน์มองชายในฝันแน่วนิ่ง สายตาอ้อนวอน...ปรารถนาอยากให้เขากอดเธอแนบแน่น ในฝันเธอคิดเช่นนี้ได้ รู้สึกเช่นนี้ได้โดยไม่ผิดต่อคู่หมั้นไม่ใช่หรือ กระนั้น เขาก็กลับเอาแต่ยืนเฉยอยู่ตรงหน้า ไม่แม้แต่จะสัมผัสร่างของเธอ ทว่า... “แค่ได้เห็นท่านก็พอแล้วล่ะ” หญิงสาวพยายามยิ้ม...แม้จะรู้สึกเหมือนนัยน์ตาร้อนผ่าว “แค่ได้ฝันเห็นท่าน ข้าก็ดีใจมากแล้ว บางทีข้าก็ฝันเห็นเสด็จพ่อ เสด็จแม่ กับเสด็จพี่บ้าง...ถึงจะไม่เคยรู้สึกว่าพวกเขาอยากบอกอะไรข้า แต่...แค่ได้เห็นก็ดีใจมากแล้ว” “เจ้าไปจากที่นี่ได้นะ แอช” อาเมียร์กลับเอ่ยอีกอย่าง “ข้ามาหาเจ้าเพื่อพาเจ้าออกไป หลังจากนี้อีกสามคืน...ข้าจะมาหาเจ้า แต่ไม่ใช่ในความฝัน ครั้งนี้ข้าจะมาพบเจ้าจริงๆ” แอชลีนน์เบิกตากว้าง สงสัย สับสน งุนงง เมื่อชายหนุ่มจับมือของเธอไปกุมไว้ ก่อนจะคุกเข่าลงเบื้องหน้า “ข้าสัญญา อาเมียร์ บุตรแห่งซิอ์บุล...และเจ้าชายทัมมุซแห่งอาณาจักรมนตรา สัญญาว่าจะช่วยเจ้าหญิงแอชลีนน์ เอริน อลาชตาร์ออกไป และจะช่วยให้ท่านได้ปกครองอาณาจักรธีร์ดีเรอย่างชอบธรรมให้จงได้” ริมฝีปากของเขาประทับลงมา... ...หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้น ลุกขึ้นนั่ง เหลียวมองรอบกาย...เห็นเพียงม่านที่กางกั้นรอบเตียง ใต้แสงสลัวที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ...นี่เป็นเตียงของเธอ และห้องของเธอเอง ไม่ใช่ห้องของเสด็จแม่ พิธีอภิเษกยังไม่มาถึง ...แต่ก็อีกแค่สัปดาห์เดียว ฝันไปเท่านั้นเอง เจ้าหญิงห่อไหล่ทั้งสอง ครั้นแล้วก็ถอนใจยาว ในห้องที่มีตนเองอยู่เพียงลำพัง ...เธอคงเครียดกับเรื่องหลายๆ อย่าง ทั้งกำหนดเวลาที่ใกล้เข้ามา การลองชุด และการจัดแต่งห้องราชินีใหม่เสียจนเก็บไปฝันเลื่อนเปื้อนจริงๆ ถึงอย่างนั้น รอยน้ำเล็กน้อยก็ยังคงค้างอยู่ที่หางตา แอชลีนน์ยกหลังมือขึ้นปาดพวกมันออกไป แล้วก็เช็ดกับผ้าห่ม เอนกายลงตามเดิม ซุกตัวอยู่ท่ามกลางผืนผ้าหนาบนเตียง รายละเอียดของฝันนั้นยังคงแจ่มชัดเสียจนไม่น่าเชื่อ แต่มันก็แค่ฝันไม่ใช่หรือ... ...ถึงอย่างนั้น... หญิงสาวหลับตาลง นึกถึงอาเมียร์...ภาพและเสียงของเขา พร้อมกับภาวนาให้ตนได้ฝันถึงเขาต่อไป อย่างน้อยก็อีกสักครั้ง แต่ไม่เป็นผล แอชลีนน์ไม่อาจข่มตาหลับ หรือฝันถึงสิ่งอื่นใดเลยในราตรีนั้น * * * * * อีกแค่สามวันก็จะถึงพิธีอภิเษก ดูลัสคิดว่าใจของตนควรจะสงบได้เสียที ทั้งเจ้าหญิงกับเขาต่างก็สัญญากันแล้ว และทางมณฑลยาร์ลาธก็ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวที่น่าเป็นห่วง...แม้จะควรจับตามองให้มากขึ้น กระนั้น เรื่องบางอย่างก็ยังรบกวนจิตใจ โดยเฉพาะคำถามอันไม่คาดฝันที่โต๊ะน้ำชาในบ่ายวันนี้ “ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” ดูลัสตอบทันควัน ...ด้วยเสียงที่แข็งเกินความตั้งใจโดยไม่ทันห้าม “ทำไมล่ะ” สายพระเนตรของคู่สนทนาฉายแววรั้นเต็มที่ ชายหนุ่มต้องบังคับตนเองให้ใจเย็นไว้ “นั่นไม่ใช่สิ่งที่พระองค์ทรงพึงกระทำ” “เพราะอะไร” เจ้าหญิงแอชลีนน์ดูเหมือนจะคาดคั้น “นี่เป็นอาณาจักรของเรา ทำไมเราจะออกเยี่ยมเยียนราษฎรไม่ได้” “แต่ชอร์ซาไม่ใช่ที่ที่เหมาะสม...ยิ่งเรื่องคดีเกี่ยวกับลูกชายเจ้ามณฑล กระหม่อมเกรงว่าจะมีอันตราย” ชายหนุ่มบอกตนเองว่าเขาคิดเช่นนั้นจริงๆ ...เวลานี้ยังมีศัตรูอยู่รอบด้าน ท่าทีของเจ้ามณฑลต่างๆ ล้วนไม่ชัดเจน...แม้แต่บิดาของตนเอง มิหนำซ้ำ ยังมีพวกคนทรายนั่นอยู่ข้างนอก กบดานอยู่ในธีร์ดีเร ไม่ยอมจากไปเสียที ไม่เพียงแต่ไม่ยอมจาก เจ้ามณฑลยาร์ลาธยังคงอุ้มชูพวกมันไม่เลิก เมื่อไม่นานมานี้ ดูลัสเพิ่งได้ข่าวมาว่าซิอ์บุล พ่อของอาเมียร์ได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้าหน่วยย่อยในกองกำลังป้องกันมณฑล ขณะที่อาเมียร์ได้รับการบรรจุเป็นหนึ่งในคณะที่ปรึกษาของเจ้ามณฑล ...เลวอนไม่รีรอที่จะให้คนเดินสารด่วนคาบข่าวนี้มาบอกเขา ด้วยถ้อยคำรุนแรงที่ไม่ได้ให้ข้อมูลเพิ่มเติมอันเป็นประโยชน์แต่อย่างใด นอกจากมุ่งหมายระบายโทสะของคนเขียน แต่อย่างน้อย...ดูลัสก็ยังวางใจได้ว่าพวกมันไม่ได้ออกจากพื้นที่นั้น ตามคำรายงานของสายที่เขาให้จับตามองอยู่อีกทาง อีกแค่สามวัน...ต่อให้มันมีจุดมุ่งหมายอย่างใดในพิธีอภิเษก ก็ย่อมรีบเร่งเดินทางจากเคนมารามาทันแค่อย่างฉิวเฉียด มิหนำซ้ำยิ่งใกล้งานสมโภช การตรวจตรากวดขันตามช่องทางต่างๆ ก็ยิ่งเข้มงวด ไม่ว่าทหารยามที่ไหนย่อมรู้ดีเกินกว่าจะปล่อยให้คนทรายที่มีใบหน้าปรากฏบนประกาศจับมานานแรมเดือนกลับเข้าเมืองหลวงอีกครั้ง ขอแค่พิธีอภิเษก และพิธีราชาภิเษกผ่านพ้นไปด้วยดี...ก็เท่ากับวางใจไปได้เปลาะใหญ่แล้ว เมื่อเจ้าหญิงแอชลีนน์เป็นของเขาอย่างชอบธรรม หากมันยังขืนจะเอาตัวพระองค์ไป...ดูลัสย่อมมีสิทธิ์ตั้งข้อหากบฏแผ่นดิน และกวาดล้างพวกมันให้สิ้นซาก พระคู่หมั้นคิดเช่นนั้น แต่ขณะเดียวกันก็อดสงสัยไม่ได้...ว่าเจ้าหญิงทรงทราบความเคลื่อนไหวทางพวกคนทรายนั่นบ้างไหม เป็นไปได้มากที่จะทรงสดับมาจากท่านผู้สำเร็จราชการแล้ว ทว่าสำหรับต่างฝ่าย เรื่องนี้ย่อมถือเป็นหัวข้อต้องห้าม ซึ่งไม่มีใครเอ่ยออกมาก่อนได้อยู่นั่นเอง “ก็เพราะรู้ว่าอาจจะอันตรายอย่างไร จึงได้ขอให้ท่านไปด้วย ให้กองกำลังของมณฑลท่านช่วยคุ้มกัน” หญิงสาวยังยืนยันคำเดิม “ถึงอย่างนั้น ก็ทรงไม่ควรนำพระองค์เองไปเสี่ยงโดยใช่เหตุ มณฑลนั้นล้วนมีแต่ปัญหา โจรป่าชุกชุมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเกิดหน้าแล้ง...” “ก็เพราะภัยแล้งนี่ล่ะ เราถึงได้ตั้งใจจะไป” สุรเสียงของเจ้าหญิงพลันแข็งขึ้น “บอกไปแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ” “ทรงส่งเสบียงไปบรรเทาทุกข์ล่วงหน้าก็เพียงพอแล้ว หรือหากไม่ไว้พระทัย จะให้กระหม่อมนำขบวนไปเองก็ยังได้ แต่ประทับอยู่ที่วังเถิดพ่ะย่ะค่ะ” “แต่หากท่านไปคนเดียว ชาวมณฑลนั้นอาจจะคิดว่านี่เป็นการคุกคามหรือแสดงอำนาจ ถึงอย่างไรท่านก็เป็นคนอุลทูร์” ใช่ว่าเขาไม่ตระหนักถึงเรื่องนั้น อุลทูร์กับชอร์ซาไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งด้วยเรื่องโจรป่าที่มาซ่องสุมตามรอยต่อพรมแดน ขุนนางที่ดีแต่ฉ้อราษฎร์บังหลวง ประจบสอพลอ ลามไปจนถึงเรื่องผลการประลองเลือกพระคู่หมั้น ดูลัสเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้...ว่าเขามีทัศนคติที่ไม่ดีนักต่อคนชอร์ซาโดยรวม กระนั้น ชายหนุ่มยังพยายามเรียบเรียงคำตอบ “ขอพระราชทานอภัย เวลานั้น กระหม่อมจะถือเป็นคนในราชวงศ์อลาชตาร์ ไม่ใช่ตัวแทนของมณฑลตนเพียงอย่างเดียว” “แต่คนอื่นจะไม่คิดเช่นนั้น” เจ้าหญิงแอชลีนน์ยังคงแย้ง “ยิ่งเราเพิ่งแต่งงานกัน การปฏิบัติราชกิจร่วมกันต่างหาก จึงจะยืนยันต่อประชาชนได้ว่าเวลานี้ธีร์ดีเรเป็นปึกแผ่น และทั้งเรากับท่านใส่ใจในปัญหาของพวกเขา เราตั้งใจไปชอร์ซาเพื่อดูปัญหาของประชาชน ไม่ใช่รอให้ทางนั้นสงบกว่านี้ หรือหมดปัญหาเสียก่อนแล้วค่อยไปเที่ยวเล่น เราต่างก็รู้ดี...ว่าขุนนางระดับสูงในนั้นมีนอกมีใน ยักยอกของหลวงกันอย่างไรบ้าง สิ่งที่เราต้องการคือทั้งเปิดโปงพวกเขา และสร้างขวัญให้ประชาชน” มือของดูลัสเผลอกำหูถ้วยชาแน่นขึ้น ขณะคิดว่าเจ้าหญิงทรงหวังไปไกลเสียเหลือเกิน ใช่...เขาเองก็ตั้งใจจะขุดรากถอนโคนพวกขุนนางชั่วทั้งหลายให้หมดจด แต่นั่นเป็นเรื่องที่เขาเองต้องจัดการ ไม่ควรจะให้พระหัตถ์ของพระองค์ต้องมาแปดเปื้อนไปด้วย ไม่ควรให้ต้องทรงเสี่ยงอันตราย...ออกนอกวัง...อาศัยทางเสด็จที่เคยคร่าพระชนม์ชีพของทุกพระองค์ที่เขาไม่อาจปกป้อง ท่ามกลางสถานการณ์และบุคคลน่าสงสัยทั้งมวล วังหลวงนี้คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด “และกระหม่อมก็ไม่เห็นด้วยเพราะข้อแรกนี่เอง” ดูลัสจึงยังไม่เลิกรา “พระองค์จะทรงนำตนเองเข้าเสี่ยงอันตรายโดยใช่เหตุ อาจมีใครก็ตามฉวยโอกาส สร้างสถานการณ์บนเส้นทางเสด็จ” “เราพอป้องกันตัวเองได้ แต่ที่สำคัญกว่านั้น...เราเชื่อว่าท่านและคนของท่านปกป้องเราได้” เจ้าหญิงตรัสช้าๆ พร้อมกับสบตากับเขาตรงๆ “ครั้งอารักขาเรากลับจากยาร์ลาธ พวกท่านก็ทำงานกันได้ดีไม่ใช่หรือ” ชายหนุ่มเงียบไปนาน ...เรื่องครั้งนั้นก็เป็นความทรงจำที่เขาไม่อยากนึกถึงเอาเสียเลย ด้วยเหตุผลต่างๆ นานา “หากท่านเกรงคำครหา ว่าเราลำเอียง ให้ความสนใจกับมณฑลชอร์ซาจนเกินไป ด้วยเหตุบางอย่าง...” ดูเหมือนจะทรงเน้นสี่พยางค์หลังมากกว่าคำอื่น “เราก็มีแผนเพิ่มเติม เรากับท่านจะเยี่ยมเยียนราษฎรทั่วธีร์ดีเร เริ่มจากที่ชอร์ซา ซึ่งมีปัญหามากที่สุด ต่อมาก็ที่อุลทูร์ จากนั้นจึงค่อยไปยาร์ลาธ แล้วกลับมาที่มณฑลหลวง” พระคู่หมั้นยังคงไม่ตอบ ขณะที่เจ้าหญิงแอชลีนน์ยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบอย่างใจเย็น “ที่จริง ส่วนตัวเราเห็นว่า ‘ตัดยาร์ลาธออกไปก็ได้’ เพราะเราเคยใช้เวลาอยู่ที่นั่นมากกว่ามณฑลอื่น และท่านเจ้ามณฑลกับคนของเขาก็มีความสามารถเกินพอจะได้รับความไว้วางใจจากเรา แต่ในเมื่อไปเยี่ยมเยียนมณฑลอื่นๆ จนครบแล้ว จะทำเป็นละเลยที่นี่ไปมณฑลเดียวก็อาจเป็นที่ติฉิน ไม่ใช่หรือ” หากว่าหูถ้วยชาของดูลัสเป็นดินอ่อน...เวลานี้ก็คงจะบิดเบี้ยวเสียรูปไม่เหลือเค้าเดิมแน่แล้ว ความเงียบของชายหนุ่มดำเนินต่อไปอีกครู่หนึ่ง สุดท้าย ที่เลือกจะตอบอย่างระแวดระวัง...ก็คงเพราะเกรงพระองค์จะทรงรั้นไม่เลิก และทุ่มเถียงเอาชัยชนะให้ได้กระมัง “นั่นเป็นเรื่องใหญ่ หากทรงตั้งพระทัยเช่นนั้นจริงๆ ก็ขอให้หารือกันหลังพิธีอภิเษกเถอะพ่ะย่ะค่ะ เวลานี้ ท่านผู้สำเร็จราชการและขุนนางผู้ใหญ่ท่านอื่นๆ ล้วนมีภาระยุ่งมากแล้ว” “เราเข้าใจ” น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าวเมื่อครู่กลับนุ่มนวลลงอย่างไม่น่าเชื่อ ขณะที่ริมพระโอษฐ์เผยรอยยิ้มบางเบา “เมื่อถึงเวลานั้น ท่านก็ช่วยพูดให้เราด้วยนะ” “...พ่ะย่ะค่ะ” พระคู่หมั้นได้แต่รับ ด้วยความรู้สึกผิดแผกแปลกประหลาด...ราวกับเพิ่งตระหนักได้ว่าเจ้าหญิงผู้ดื้อรั้นเริ่มมีชั้นเชิงในการต่อรองสูงขึ้นจนเขาควรระวังเสียเอง ไม่ใช่เพียงดื้อแพ่ง ยืนกระต่ายขาเดียวอย่างไร้เดียงสาแบบเด็กๆ อีกต่อไป ดูลัสอดมิได้ที่จะหวั่นเกรง...นกน้อยเริ่มเชื่อว่าตนมีปีกกล้าขาแข็ง ชะรอยสักวันคงอาจหาญคิดว่าตนสามารถบินข้ามสมุทร เผชิญฝูงเหยี่ยวอินทรีและแร้งกาต่างๆ นานาได้ โดยไม่ตกเป็นเหยื่อของนกนักล่าตัวใด...หรือทิ้งร่างเหนื่อยล้าลงสู่ห้วงน้ำเสียก่อน เขาต้องปกป้องพระองค์ ก็สัญญาไว้แล้วไม่ใช่หรือ...ว่าจะกำจัดศัตรูทุกผู้ที่มาแผ้วพานพระองค์ จะไม่ให้พระองค์ต้องเผชิญกับภยันตรายใดๆ อีก * * * * * การสนทนาของคู่หมั้น...ซึ่งนางกำนัลสาวฟังอย่างไรก็ละม้ายการหารือเหตุบ้านการเมืองของราชากับข้าราชบริพารอย่างประหลาดดำเนินไปเพียงไม่นาน พระคู่หมั้นชายก็ขอทูลลากลับไป และหญิงสาวตามนายเหนือหัวของเธอไปยังห้องสมุด...ที่เวลานี้เหมือนจะกลายเป็นห้องส่วนพระองค์แห่งที่สองไปแล้ว “ที่จริง...หม่อมฉันว่าองค์หญิงน่าจะทรง...ผ่อนคลายกับท่านดูลัสให้มากกว่านี้นะเพคะ” เคียราอดเปรยไม่ได้ เมื่อแอชลีนน์อนุญาตให้ตามเข้ามาอยู่รับใช้ในห้องหนังสือ “ใกล้วันอภิเษกแล้ว ก่อนงานมงคลเขาว่าต้องยิ้มแย้ม พูดแต่สิ่งที่ดีๆ นะเพคะ” “ถ้าทุกอาณาจักรสงบร่มเย็นได้แค่เพราะผู้ปกครองยิ้มแย้ม พูดแต่สิ่งที่ดีๆ อย่างบอกว่าภัยแล้งจงหายไปมันก็หายไป ก็คงไม่มีอาณาจักรไหนในโลกนี้ที่มีความทุกข์หรอก” เจ้าหญิงยังคงจริงจังไม่เลิก “...องค์หญิงนี่ล่ะก็” นางกำนัลสาวพึมพำ “หน้าที่ดูแลบ้านเมืองเป็นของพระราชานะเพคะ และหม่อมฉันก็เชื่อว่าท่านดูลัสจะดูแลธีร์ดีเรได้เป็นอย่างดีแน่ องค์หญิงเพียงแต่ทรงส่งเสริมท่านดูลัสก็พอแล้ว” “ส่งเสริม...ยังไงล่ะ” เคียราชะงักไปกับคำถามไม่คาดฝัน “ก...ก็...เหมือนที่พระราชินีองค์ก่อนเคยทรงส่งเสริมพระราชาองค์ก่อน...อย่างนั้นกระมังเพคะ” เจ้าหญิงแอชลีนน์ดูจะครุ่นคิดอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะตั้งคำถาม “ถ้าเคียราเป็นราชินี เคียราจะทำอะไรบ้าง” “อ...องค์หญิง!” นางกำนัลสาวอุทาน ร้อนวาบตั้งแต่หัวลงไปถึงเท้า “อย่าตรัสอย่างนี้สิเพคะ นรกจะได้กินหัวหม่อมฉัน...เอ้อ...” “ก็แค่ถามว่า ‘ถ้า’ เท่านั้นเอง” นายเหนือหัวเลื่อนสายตาคมกริบมาทางเธอ “จะเป็นราชินีหรือยาจก...ก็คนเหมือนกัน ต่อให้พูดกันว่าเราเป็นลูกหลานของเทพเจ้า เราก็เป็นคนธรรมดา มีแก่ มีเจ็บ มีตาย เวลาเป็นแผล เลือดที่ไหลออกมาก็เป็นสีแดงเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” “เอ่อ...” เคียรารับอึกอัก “ก็จริงเพคะ แต่...หม่อมฉันไม่บังอาจแม้แต่จะคิดเรื่องนั้นได้หรอกเพคะ” “งั้น...เคียราคิดว่าราชินีควรจะทำอะไร บอกเราหน่อยได้ไหม” “ก็...” หญิงสาวก้มหน้า สองมือกุมกันแน่นอย่างลำบากใจ “...ก็ทำให้ราชาทรงสบายพระทัย...เวลาอยู่ด้วย ดูแลความเป็นอยู่ อย่างเรื่องเครื่องทรง...หรือเครื่องเสวย แล้วก็...เอ่อ...พระโอรสพระธิดา ก็เหมือน...ภรรยากับแม่ไม่ใช่หรือเพคะ” “เขาพูดกันว่า ราชินีก็เหมือนกับแม่ของแผ่นดิน” เจ้าหญิงกลับตรัสลอยๆ “อย่างบูดิกา...หรือเอริน ลูกๆ ของราชินีน่ะ ไม่ได้มีแต่พระโอรสธิดาอย่างเดียวหรอกนะ แต่ยังรวมถึงคนบนแผ่นดินนี้ด้วย เรากลับคิดว่าราชินีไม่ได้มีไว้เพื่อดูแลราชาเพียงอย่างเดียวหรอก เราทำอย่างนั้นไม่ได้ และเราก็ไม่อยากจะทำด้วย” “องค์หญิง...” “เรารู้ เคียรา ใครๆ หลายคนคงเห็นเราเป็นคนแผลงๆ เป็นผู้หญิงกระโดกกระเดก ขี่ม้าฟันดาบยิงธนู เถียงพวกขุนนางคอเป็นเอ็น ไม่ได้มีความนุ่มนวลสมเป็นกุลสตรีเลยสักนิด แต่เราอยากดูแลอาณาจักรนี้ได้ด้วยตัวเราเอง เพราะนี่คือสิ่งที่เสด็จพ่อ เสด็จแม่ กับเสด็จพี่ฝากไว้ให้ เราจะเก็บตัวนั่งเฉยอยู่แต่ในวัง ดูแลแค่ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองของอาณาจักรนี้ไม่ได้หรอก” “...ยิ่งตรัสแบบนี้ ท่านดูลัสจะยิ่งเสียใจนะเพคะ” เคียราอดพูดไม่ได้ “เสียใจหรือ เขามีอะไรให้เสียใจล่ะ” ถ้อยคำของเจ้าหญิงควรแฝงด้วยโทสะ ทว่าไม่เลย...กลับฟังดูราบเรียบ ราวกับปลงตกอย่างประหลาดด้วยซ้ำ “เขาเลือกที่จะแต่งงานกับเราเอง ถ้าเขารักเราอย่างที่เคียราบอก เขาก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เราเป็นให้ได้ ไม่ใช่บังคับให้เราเป็นอย่างอื่นที่เขาต้องการ” แต่บางครั้ง...สิ่งที่เจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงเป็นก็ยังยากเกินจะเข้าใจ และผิดแผกเกินกว่าจะยอมรับ กระทั่งนางกำนัลสาวยังรู้สึกเช่นนั้น...แม้จะไม่อาจพูดออกไป “เอาเถอะ เขาสัญญาไว้แล้ว และเราก็เชื่อว่าเขาเป็นคนที่จะรักษาสัญญาด้วย” “พ...เพคะ” นางกำนัลสาวได้แต่รับ แม้จะยังไม่รู้เรื่องสัญญาของทั้งสองเลยสักนิด อย่างไรก็ดี นายหญิงของเธอดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจฟัง วรองค์บอบบางยังประทับยืนนิ่งอยู่หน้าโต๊ะทรงพระอักษร พระพักตร์ผินไปทางทะเลที่นอกหน้าต่าง สายพระเนตรเลื่อนลอย ขณะที่พระหัตถ์ยกขึ้นนับพระองคุลีช้าๆ “...ฝัน...วันที่สามแล้ว...งั้นเหรอ” “มีอะไรหรือเพคะ” เคียรานึกกังวลขึ้นมา “หือม์” เจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงหันพระพักตร์กลับมา “อ้อ ไม่มีอะไรหรอก แค่นึกไปว่าเมื่อสองคืนก่อน...เราฝันอะไรแปลกๆ แค่นั้นเอง” “ทรงพระสุบินว่าอะไรหรือเพคะ เป็นเรื่องไม่ดีหรือเปล่า” หญิงสาวย่อมห่วงใย หากมีฝันร้ายใกล้งานมงคล ถือเป็นเหตุให้ยิ่งสมควรเข้าอาราม ปัดเป่าเคราะห์ภัยก่อนหน้าวันพิธี “ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร” เจ้าหญิงกลับตรัสตอบ “ฝันว่านั่งรออยู่ในห้องหอ แล้วก็มีคนเข้ามาหา...ที่จริงน่าจะเป็นเรื่องดีเสียด้วยซ้ำ” เคียรากะพริบตาปริบๆ และพลันรู้สึกตัวว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันควัน “แต่มันเป็นแค่ฝันเท่านั้นเอง” เจ้าหญิงแอชลีนน์ทิ้งพระวรกายลงนั่งบนพระเก้าอี้ และเปิดหนังสือที่ทรงค้างไว้บนนั้น “คืนฤดูร้อนก็อย่างนี้ พวกภูตพรายชอบส่งฝันมาเล่นสนุกกับมนุษย์ไม่ใช่หรือ” * * * * * ...แอช... ...เสียงนั้นอีกแล้ว หญิงสาวยังคงหลับตา ขยับตัวอยู่บนเตียงของตน หลับไม่ลงเลยตั้งแต่หัวค่ำ จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยอย่างประหลาด ...หูแว่วไปเองกระมัง... ...แอช ลุกขึ้นสิ... เสียงบางอย่างดังมาจากทางหนึ่ง...คล้ายนกกระพือปีก และฝีเท้าแผ่วเบา แอชลีนน์ผุดลุกขึ้นด้วยเสียงนั้นเอง แม้จะไม่กล้าเอ่ยคำใดออกไป ต่อให้ไม่เคร่งครัดเรื่องโชคลางเท่าเคียรา หญิงสาวก็ไม่ใคร่กล้าเปล่งเสียงแสดงตัวตน กับใครหรืออะไรก็ตามที่ส่งเสียงประหลาดในยามวิกาลสักเท่าไร เธอมองผ่านผ้าม่านโปร่งที่คลุมเตียงออกไป...ก่อนนัยน์ตาจะเบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นเงาร่างสีดำยืนอยู่บนระเบียงเบื้องนอก ข้างหลังผ้าม่านอีกชุดที่ปกคลุม ใต้แสงจันทร์สีเงินที่สาดกระทบอยู่เบื้องหลังร่างนั้น เงาร่างที่ดูเหมือนมนุษย์ ทว่ามีปีกสีดำทั้งสองกลางหลัง ส่วนนัยน์ตาทั้งสองดวงเป็นสีทองเจิดจ้า ราวกับปีศาจฝันร้ายในคราบบุรุษรูปงาม ซึ่งดูดกลืนวิญญาณของหญิงสาวผ่านทางความฝัน แต่ขณะเดียวกันก็ยังสง่างาม ประหนึ่งรูปสลักของเทพยดาที่ไร้สีสัน ยากจะบอกว่าปีกที่แผ่สยายอยู่ข้างหลังควรเป็นสีใด แต่แอชลีนน์รู้ ร่างตรงหน้าไม่ใช่ปีศาจราตรีแต่อย่างใด ไม่ได้มีความรู้สึกคุกคามแต่อย่างใด หญิงสาวแหวกผ้าม่าน ลุกจากเตียง สองเท้าเปลือยเปล่าก้าวตรงเข้าไปหาเขา จากช้าเป็นเร็วขึ้น...เร็วขึ้น มือที่รอรับเธออยู่นั้นอบอุ่น...มีเลือดเนื้อ ไม่ใช่ปีศาจ ไม่ใช่ภาพลวงตา “ข้ามาแล้ว ตามสัญญา” เจ้าชายแห่งความมืดเอ่ยต่อเจ้าหญิงแห่งความฝัน “ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ” โปรดติดตามเนื้อเรื่องต่อไป ใน ตำนานสงครามบัลลังก์เหนือ ภาคอวสาน “ศึกสองราชินี วิถีสองราชัน” * * * * * คนเขียนขอคุย สองในสามของเรื่องแล้วสินะ... เรื่องนี้ ผมเริ่มเขียนราวๆ ปลายปี 51 จนขึ้นภาคสองได้เล็กน้อยก็ค้างไว้เกือบปีเช่นกัน ขณะเขียนเรื่องอื่นและรีไรท์ภาคแรก ย้อนกลับไปดูก็ผ่านไปสองปีได้แล้ว กับเนื้อเรื่องที่ขยายรายละเอียดขึ้น และตัวละครที่เพิ่มขึ้นโดยไม่คาดฝัน (เช่นบทบาทช่วงหลังของชาลัวห์ ตัวฟีอาครากับเลวอนที่เพิ่มเข้ามา) แต่ก็ทำให้ผมสนุกในการเขียนมากทีเดียว สำหรับตอนนี้ การปรับความเข้าใจระหว่างซิอ์บุลกับอาเมียร์เกิดขึ้นได้ เมื่อลูกและพ่อต่างรับฟังและพูดคุยกัน ส่วนตัวผมคิดว่าประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าซิอ์บุลเป็นพ่อแท้ๆ ของอาเมียร์หรือไม่เลย แต่เป็นความรักอย่างพ่อที่มีให้อีกฝ่าย ซึ่งอาเมียร์ได้รับรู้และยอมรับได้ต่างหาก ด้านแอชกับดูลัส ไม่พูดถึงคู่นี้ก็คงไม่ได้ บางทีผมก็แอบรู้สึกผิดกับดูลัสเหมือนกันที่เขียนให้คนอ่านไม่ชอบได้ขนาดนี้ ...อาจเป็นเพราะเมื่อเขียนในมุมมองของใคร ผมก็ต้องทำความเข้าใจตัวละครนั้นๆ เหมือนกับเป็นตัวเอง จึงได้รู้สึกว่าดูลัสมีเหตุผลของตัวเอง จึงได้ห่วงเจ้าหญิงจนเป็นหวง และระแวงอาเมียร์จนไม่อาจมองในแง่ดีได้เลย ถึงมันจะเป็นอคติและไม่สมเหตุสมผลในมุมของคนอื่นเท่าไร บางที ถ้าเจอตัวละครอย่างดูลัสในเรื่องที่คนอื่นเขียน ผมก็อาจจะไม่ชอบเขาเอามากๆ เหมือนกันก็ได้ ^^a ในภาคสาม ผมก็หวังว่าจะทำให้เหตุเบื้องหลังในใจของดูลัสชัดเจนขึ้นได้ครับ ชื่อของภาคนี้ ส่วน “เจ้าชายแห่งความมืด” นั้นชัดเจนอยู่แล้ว ด้าน “เจ้าหญิงแห่งความฝัน” ที่จริงนั้นมาจากชื่อ แอชลีนน์ ซึ่งเป็นภาษาไอริชแปลว่า “ความฝัน” ตั้งชื่อนี้โดยตั้งใจให้เป็นเจ้าหญิงผู้มีความฝัน และเป็นเหมือนความฝันไปในขณะเดียวกันนั่นเอง พูดถึงชื่อของแอชแล้วผมก็อดนึกถึงเพลง A Dream That Only I Can Know เพลงประกอบหนังเรื่อง Yesterday’s Children ที่ตัวเองบังเอิญได้ยินครั้งแรกตอนเจอหนังในยูบีซี และติดหูมาโดยตลอด ขอนำลิงก์มาลงไว้ให้ฟังเข้ากับบรรยากาศตอนจบภาคหน่อยนะครับ คงอีกสักพัก ผมถึงจะได้ขึ้นเนื้อหาภาคสาม เมื่อถึงเวลาแล้วพบกันใหม่ครับ :) ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดนะครับ m[_ _]m จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 54 02:46:03

ความคิดเห็นที่ 2 ชอบ  A Dream That Only I Can Know ชะมัด จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 54 12:02:31

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ใช่ไม่ชอบดูลัสหรอกนะ แต่เสียดายที่เปลี่ยนไปมากกว่า ต้องสนับสนุนให้แอชทำสิทธิสตรีให้สำเร็จ โอ้ เย้ อาเมียร์ยอมเรียกพ่อแล้ว ดีใจๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 54 22:22:17

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบเพลงในคลิปจัง ^_^ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 04:49:27

ความคิดเห็นที่ 5 จบภาคแล้ววว มาเม้นต์ตรงเวลากับเค้าทันพอดี 555 ว่าไปบทจบนี่ดูสั้นๆ หรือเพราะว่ารู้สึกว่าจะจบแล้วรึเปล่า - - - ดูแอชลีนน์กับดูลัสห่างเหินกันยิ่งกว่าบทแรกๆเย๊อะเลยนะคะ ภาพดูลัสในจินตนาการจากที่เป็นหนอนหนังสือนิดๆตอนนี้เป็นเป็นกึ่งๆทรราชซะแล้ว โฮะๆ ก็จะรอดูว่ามีเบื้องลึกอะไรให้ใจอ่อนเห็นใจบ้าง เพราะตอนนี้ซาบซึ้งกับบทพ่อลูกคุยกันมากจนยอมๆให้ท่าเนมอสนิดนึง แต่อย่างน้อยภาคนี้ก็ไม่จบแบบค้างใจ เจ้าหญิงก็หนีไปได้ เย้ ชื่อภาคสามทำเอาลุ้น ว่าทำไมถึงมีสองราชินี สองราชา...ตื่นเต้นๆ ยินดีกับพี่ธินด้วยนะคะที่เขียนจบอีกภาคนึงแล้ว ปรบมือๆ จะรอติดตามต่อไปค่ะ Fighting! จากคุณ : Sudiarill เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 20:15:49

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณคุณ Mnemosyne, คุณ rainfull, คุณ zuzazu, คุณ แก้วกังไส, กับน้องแตม สำหรับกิฟครับ :) ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำทักทายที่มีให้กันมาตลอดด้วยนะครับ :) คุณ rainfull - ติดหูตั้งแต่ฟังครั้งแรกเลยละครับ ^^ คุณ scottie - ที่จริงก็น่าเสียดายดูลัสเหมือนกัน (แอบถามตัวเอง...อะไรดลใจให้เขียนออกมาแบบนี้เนี่ย ^^a ) แอชกับอาเมียร์ก็คงจะต้องฝ่าฟันไปหลายอย่างล่ะครับ แต่มีกันและกันก็ดีแล้วละเนอะ ^_^ คนเขียนก็ดีใจ T_T  ต่อไปไม่ต้องพิมพ์ "ท่านอา" แล้ว (แต่จะเผลอหลุดหรือเปล่าอีกเรื่องนึง ^^a ) คุณ แก้วกังไส - ดีใจที่ชอบครับ ^^ น้องแตม - พอรู้ตัวว่าจะจบ ก็อยากให้เขียนจบได้เร็วๆ เหมือนกันแหละนะ ^^a แต่ยังมีรออยู่อีกตั้งภาคแน่ะ แอชกับดูลัส ณ ตอนนี้คงจะกลายเป็นความคิดไม่ตรงกันไปแล้ว ส่วนเรื่องต่อไก็ขอให้ติดตามชมจ้า :) จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 23:15:20