ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่น่าเลยกู” ปริศนาร้องไห้โฮอีกครั้งเมื่อลงจากแท็กซี่ แล้วเปิดประตูเข้าบ้าน โชคดีที่ไม่มีใครอยู่สักคน เธอเลยได้วิ่งเข้าห้องน้ำสำรวจตัวเองอย่างประหวั่นพรั่นพรึง ...เธอถูกข่มขืนมาจริงๆ ผู้ชายที่รู้จักดีข่มขืนเธอ เสียงโทรศัพท์มือถือเธอดังขึ้น เธอรีบวิ่งจากห้องน้ำมารับ “ปริศนา... เฮียขอโทษ เดี๋ยวเฮียไปหา เราแต่งงานกันนะ เฮียรักปริศนา” “อย่ามาให้เห็นอีกเด็ดขาด ไม่งั้นกูจะฆ่าตัวตาย” ปริศนาขู่เอาชีวิตตัวเองด้วยความโกรธ และไม่สนใจฟังน้ำเสียงที่รัวขอโทษขอโพยต่อ เธอปิดโทรศัพท์แล้วโยนทิ้งอย่างรังเกียจ ก่อนกรอกยาแก้ปวดพร้อมยานอนหลับแล้วปีนขึ้นเตียงนอนรีบหลับตาก่อนต้องเสียแรงเพราะร้องไห้อีก แต่พอศีรษะกระทบหมอนนุ่มๆ แสนคุ้นเคยเข้า เธอกลับพบว่ามันไม่อุ่นเท่าบางสิ่งบางอย่างที่เธอหนุนนอนมาเมื่อคืน...เลยแม้แต่น้อย และในฝันตอนเที่ยงวันเธอยังฝันถึงเขา... ฝันถึงเสียงกระซิบเขา เสียงกระซิบเบาๆ แต่มีอานุภาพมากพอจนเธอยอมตามใจเขาทุกอย่างเมื่อคืน กลิ่นตัวเขายังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ “ก๊อกๆ ...นีน่าๆ” เสียงเคาะประตูพร้อมเรียกชื่อเล่นที่ปริศนาเกลียดเข้ากระดูกดำแว่วเข้ามาในห้องปลุกให้เธอขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด “เมื่อไหร่จะเลิกเรียกชื่อนี่ซะที เกลี๊ยดเกลียด!” ปริศนาลุกไปเปิดประตูแล้วกระโดดมานอนต่อ “อ้าว ไม่เรียกชื่อนี้แล้วเธอจะลุกเหรอยะ” แม่แต่งตัวสวยเช้งวับมายืนข้างเตียงลูกสาว “เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ เมื่อคืนไปนอนไหน ทำไมไม่โทรกลับ แล้วนี่ไม่ไปทำงานรึ พ่อรูปหล่อ !?” คำว่า ‘พ่อรูปหล่อ’ ทำให้ปริศนาสะดุ้งตื่นและหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เมื่อคืนทศก็เรียกเธอว่า ‘พ่อรูปหล่อ’ แล้วความทรงจำหลังจากออกจากร้านเหล้าโผล่พรวดเข้ามาเป็นฉากๆ ภาพเดินตากฝนกลับไปที่รถ ...ทศขับหนีการตรวจแอลกอฮอล์ ...รถเขาชนกระถางต้นไม้... โรงแรมถูกทัวร์จองหมด ...เธอง่วงและปวดหัว ...นอนทั้งเสื้อผ้าเปียกชื้น... จนกระทั่ง... “นีน่า !?” แม่กรอกเสียงใส่หูลูกสาวที่กำลังเหม่ออีก “แม่ แม่เรียกนีน่าอีกที ปริศนาจะฆ่าตัวตาย !” วันนี้เธอขู่ฆ่าตัวตายไปแล้วถึงสองครั้ง “อิอิ ทำไมล่ะ น่ารักดีออก...ทะเลาะกับทรงกลดมาเหรอ หน้าตาไม่สะเบยเลย หรือพ่อแม่ดอกแก้วมาป่วนอีก” แม่ลงนั่งกอดลูกสาว แล้วสำรวจแแผลที่หางคิ้วลูกด้วยความเจ็บใจ นางพร่ำด่าคนที่ทำให้ลูกสาวเจ็บตัว “ไอ้เวรนั่นมันมาทำลูกกูได้ไงวะ ลูกสาวมันวิ่งมาหาลูกกูเอง...ไอ่สัดว์” “แม่ หยุดเถอะ” เธอไม่อยากได้ยินคำว่าไอ่สัดว์อีกครั้ง เพราะเมื่อเช้าเธอใช้คำนี้ไปเป็นสิบครั้งแล้ว แม่ก็หยุดแล้วมีโทรศัพท์เข้าพอดี นางวิ่งออกไปรับ แต่เสียงแว่วมาให้ปริศนาได้ยิน “ทศเหรอ มีไร ? อยู่นี่... อือ... มันไม่ค่อยสบาย...จะคุยมั้ย” แล้วนางก็ยื่นโทรศัพท์ให้ลูกสาว ปริศนาส่ายหน้าหนักๆ นางเลยคุยเรื่องทั่วกับเพื่อนรุ่นน้องอยู่พักหนึ่งก็หันมาถามลูกสาวด้วยความสงสัย “ทำไมไม่คุยกับตาทศ มันโทรมาตามไปทำงานต่อเหรอ” “ลาออกแล้ว ไม่ทำแล้ว !” ปริศนาไม่มีวันพบทศหรือน้องชายหรือญาติคนไหนของบ้านนั้นอีก “นีน่า... อุ๊บ ปริศนา เป็นอะไร ตาทศกับตาต่อมันปากเสียใส่เหรอลูก อย่าไปถือโกรธมันนัก ไอ้สองพี่น้องนั่นมันคงพากันล้อเราสองแม่ลูกมานานแล้ว แต่เราก็ยังพึ่งพาสองคนนี่ได้เหมือนญาตินะลูก” “พวกเขาเป็นคนเลว !” “เฮ่อ...” นางนั่งลงอีกที “ปริศนา... แม่เคยสอนแล้วไงลูก... เราต้องยอมรับความจริงว่าผู้หญิงรักหญิงแบบเราเป็นสิ่งน่าตลกขบขันในสายตาผู้ชายเขา ถ้ามันล้อเข้าก็ต้องทำใจ” “ไม่มีใครล้อ” ปริศนาพูดความจริง ทศไม่เคยล้อเธอ เขาออกจะดี... แต่เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงเมื่อคืน เธออยากเล่าแม่ให้หมด แต่กลัวเหลือเกิน... “อ้าว ใครมาล่ะนั่น” แม่ลุกไปดูที่หน้าต่าง แล้วเอ่ยเซ็งๆ “โน่น คนที่ทำให้เธออารมณ์ดีได้มาแล้ว... ดอกแก้วมา... พ่อเค้าจะตามมาฆ่าเอามั้ยนั่น” “ดอกแก้ว... ดอกแก้วมา ?” ปริศนาน่าจะรีบดีใจ แต่ร่างกายที่ตึงๆ อยู่บางส่วนทำให้เธอไม่มีหน้าพบเจอดอกแก้วเข้าตอนนี้ แต่ช้าไปแล้ว ...แม่คงอยากให้เธออารมณ์ดี นางเลยไปเปิดประตูให้ดอกแก้วเข้ามาในบ้าน และตอนนี้ ดอกแก้วก็ยืนอยู่ตรงหน้าเตียง เธอยังสวยเหมือนเดิม แม้หน้าตาบอกบุญไม่รับนัก เธอลงนั่งกอด แล้วจูบปริศนาอย่างออดอ้อน “ปริศนาไม่สบายเหรอ ?” แต่ปริศนาเบี่ยงตัวหนี “มายังไง” “ปริศนายังโกรธดอกแก้วเหรอ” “ไม่นี่ แต่... เรื่องของเราจบแล้ว พ่อของดอกแก้วรับไม่ได้ที่เราเป็นแบบนี้” “นั่นสิ ทำไมพ่อแม่ดอกแก้วไม่ใจกว้างอย่างแม่ปริศนานะ !?” “ก็แม่ปริศนา เป็นหญิงรักหญิงนี่ !” ปริศนาตอบเซ็งๆ อาจเพราะปวดหัวอยู่ เธอถึงมึนๆ กับกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของดอกแก้วอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน “เรา... คงไปกันไม่ได้อีกแล้ว” “คงเป็นอย่างนั้น” ดอกแก้วน้ำตาซึม “ดอกแก้วจะแต่งงานแล้วล่ะ” “เหรอ !?” ปริศนาขยับผ้าห่มมาคลุมถึงคอเมื่อได้ยืนคำว่าแต่งงาน ทศก็พูดคำนี้เมื่อเช้า... มันดูไกลตัวเหลือเกินแต่ไม่น่าเชื่อว่าเธอได้ยินมันถึงสองครั้งในวันนี้ จากผู้ชายที่ข่มขืนเธอ และผู้หญิงที่เคยเป็นเมียเธอ “ทำไมปริศนาซึมจัง นึกว่าจะโกรธ” “จะแต่งกับใคร ทำไมเร็วจัง ?” “ก็น้านนท์... น้องชายน้าสะใภ้นั่นแหละ !” ดอกแก้วยักไหล่ “คนที่เราจะไปขอสเปิร์มไง ดอกแก้วแค้นใจพ่อ เมื่อวานเลยโทรไปชวนน้านนท์ไปเที่ยว แล้วดอกแก้วก็ชวนเข้าโรงแรม... อยู่ด้วยกันทั้งคืน !” “เข้าโรงแรม ?” ปริศนาเขย่าไหล่ถามดอกแก้วจนเจ็บหน้ายุ่ง “ใช่ !?” ดอกแก้วตอบอย่างสะใจ “เห็นอยากให้มีผัวเป็นผู้ชายกันนักก็เลยหาให้ซะเลย อิอิ... ยังขำน้านนท์แกเลย ตกใจน่าดู บอกว่าไม่ควรๆ เชอะ พอแก้ผ้าให้ดู น้าแกก็ลืมคำว่าไม่ควรไปทั้งคืน ฮ่าๆ” “...” ปริศนาคอแห้งผากจนต้องยกขวดน้ำมาดื่ม สงสัยเหลือเกินว่าทำไมเธอกับดอกแก้วถึงมีโชคชะตาเสียตัวตรงกันได้แบบนี้ แต่ดูดอกแก้วไม่ได้สับสนว้าวุ่นอย่างเธอ เพราะดอกแก้ว...ยังมีความเป็นผู้หญิงมากกว่าเธอ ? “แล้ว... เป็นไง...” ปริศนาถามตะกุกตะกัก “ก็ดี... น้านนท์แกใจดีน่ะ ท่าทางไม่ใช่พวกหลงตัวเอง ดอกแก้วเล่าเรื่องเราสองคนหมดเลย แกว่าไม่เป็นไร แกเข้าใจ ...แกรักดอกแก้ว แกอยากแต่งงาน” “เอ่อ... แล้ว” ปริศนาอยากรู้เรื่องบนเตียง ท่าทีแปลกๆ ของเธอทำให้ดอกแก้วเข้าใจ “อ๋อ เรื่องนั้นเหรอ อิอิ...” ดอกแก้วตาลอยๆ แล้วกลอกตาวิจารณ์ผู้ชายที่พรากพรมจรรย์ไปเมื่อคืน “ก็ไม่น่าเกลียดมากมาย เงอะงะหน่อย แต่แกสะอาดดี และไม่มีขนขึ้นยุบยับ ดอกแก้วเกลียดนักหนาไอ้พวกผู้ชายมีขนหน้าอกเหมือนลิง บรึ๋ย ...” ปริศนายกมืออุดปากตัวเอง เมื่อจำสัมผัสปลายนิ้วมือของตัวเองได้ ทศมีขนขึ้นที่หน้าอก รวมทั้งเลยไปถึงใต้สะดือด้วย และ...มันดูไม่น่าเกลียด... แต่เธอก็ไม่กล้าเถียงดอกแก้ว จึงยังแสร้งทำหน้าเฉยๆ ฟังดอกแก้วต่อ “แต่ขำน้านนท์ที่แกจูบไม่เป็น ดอกแก้วเลยสอนให้... จนแกปวกเปียกเลยล่ะปริศนา อิอิ” เรื่องเล่าของดอกแก้วทำให้ปริศนาพาลคิดถึงทศอีกจนได้ รอยจูบทศน่าหลงไหลเหมือนเขาแบ่งอาหารส่วนที่ดีและหอมหวานที่สุดให้คนรักกินอิ่มก่อนตัวเอง...โดยไม่เห็นแก่ตัว ...แต่ปริศนา...ก็... รีบลบความคิดทิ้ง “น้านนท์เค้าคงหลงดอกแก้ว เหมือนที่ปริศนาหลงนั่นแหละ” “แต่น้านนท์ไม่เก่งอย่างปริศนานี่” ดอกแก้วมาออดอ้อนที่ริมใบหู... ไม่รู้เพราะดอกแก้วเพิ่งเล่าเรื่องผู้ชายไป หรือปริศนาก็เพิ่งผ่านผู้ชายมา ปริศนาทำใจให้สดชื่นกับท่าทีฉอเลาะของดอกแก้วไม่ลงอีก แม้จะพยายามแค่ไหน ผิวนวลเนียนหอมกรุ่นของดอกแก้วมันดูไม่เย้ายวนใจเหมือนเดิม แต่ปริศนายังกลบเกลื่อนท่าทีให้เหมือนหึงหวง “แล้ว... ปริศนาต้องสาดน้ำกรดใส่น้านนท์มั้ย !?” “ดอกแก้วขอโทษ... แต่ดอกแก้วยังรักปริศนานะ คืนนี้จะค้างกับปริศนาก็ได้ ท่าทางปริศนาไม่สบายนี่นา” “แล้วน้านนท์เค้าไม่ว่า ?” ปริศนานึกหมั่นไส้ที่ดอกแก้วทำเหมือนประกาศตัวเป็นเสือไบสาวหน้าตาเฉย “ไม่ว่าหรอก” ดอกแก้วตอบอย่างมั่นใจ “นั่งรออยู่ในรถโน่น” “เฮ้ย... น่าเกลียดมาก...! ดอกแก้วให้ผัวใหม่รอในรถ แล้วขึ้นมาคุยกับผัวเก่า ?” “ฮ่าๆ แกไม่หวงถ้าดอกแก้วอยู่กับผู้หญิง อิอิ มานอนกับปริศนาก็ดี ไม่งั้นคืนนี้ต้องเสร็จน้านนท์อีกแน่ น้าแก...กำลังเห่อน่ะ บทจะเห่ยก็เห่ย แต่พอแกได้ที่ แกไม่ควบคุมตัวเองหรอก แกก็เล่นซะ... ดูนี่สิ...” ดอกแก้วหัวเราะระรื่นแล้วเปิดเสื้อชั้นในให้ปริศนาดู ปริศนาดูร่องรอยบนตัวดอกแก้วแว่บเดียวแล้วรีบหลับตา ตอนนี้ถ้าแพทย์มาตรวจร่างกายว่าใครถูกข่มขืนมา ตำรวจต้องส่งน้านนท์เข้าซังเตก่อนทศอีก เธอจึงได้แต่แสร้งบ่น “เอ่อ...น้านนท์นี่ร้ายไม่เบานะ” “ฮึ นี่... ดอกแก้วนึกว่าปริศนาจะโกรธจะงอน แต่ทำไมรู้สึกว่าสนใจเรื่องน้านนท์เอาเฉย” “ก็เราไปต่อกันไม่ได้แล้วนี่ ดอกแก้วลงไปหาน้านนท์เถอะ อย่าปล่อยให้เขารอในรถนานเลย สงสารเค้า” “ปริศนาประชดเหรอ ดอกแก้วขอโทษนะ แต่ดอกแก้วสัญญาว่าเราเหมือนเดิมได้ น้านนท์จะช่วยปิดพ่อเอง” “ดอกแก้ว...!?” ปริศนาเอามือกุมปากดอกแก้วให้หยุดพูด “อย่าทำเรื่องน่าอายและผิดศีลธรรมเลย รักของเราไม่ใช่ของเล่น ถ้าดอกแก้วมีคนรักใหม่แล้วก็ต้องลืมปริศนา เราวิปริต... แต่เราไม่เสื่อมขนาดลดตัวมาเป็นชู้กัน” “ปริศนา...” ดอกแก้วเริ่มน้ำตาเอ่อ... แต่ปริศนายิ้มให้ “แค่เห็นดอกแก้วมีความสุข ปริศนาก็มีความสุขแล้ว กลับเถอะ... อย่าให้น้าเค้ารอนาน” ดอกแก้วเห็นท่าทียิ้มฝืนๆ ว่าเป็นการกลบความมึนตึงปนเสียใจของปริศนาแล้วได้แต่ครางเสียงอยู่ในลำคอ “งั้นเราค่อยคุยกันทางโทรศัพท์นะ” แล้วดอกแก้วก็เช็ดน้ำตาป้อยๆ ลุกจากเตียง คว้ากระเป๋าถือเดินจากไป ไหล่บางๆ เอวคอดกิ่วกับสะโพกงามงอนของดอกแก้วที่ลับหายไปจากรั้วบ้าน ทำให้ปริศนารู้สึกหลากหลายปะปนกัน เสียดาย... อิจฉา... และอีกล้านพันที่ถาโถมใส่ ให้เธอยิ่งหงอยเหงาลง และยิ่งซึมเศร้าหนักเมื่อการพูดคุยเปิดอกของดอกแก้วทำให้เธอเองเริ่มจำทุกอย่างได้เมื่อคืน ... ...เมื่อเช้าเธอตกใจเกินไป จนไม่ได้คิดอะไร...เธอโทษเขาฝ่ายเดียว แต่ที่จริง... ปริศนารู้ตัวดีตอนเขาตัดสินใจพาเธอนอนโรงแรม ...และตอนที่เขาพยายามจูบเธอ เธอยังมีสติพอขัดขืนได้ถ้าต้องการ แต่เธอใจอ่อนกับจูบและสัมผัสอ่อนโยนของเขา ...เธอวางมือบนบ่าเขา และตอนมันผ่านไปครั้งแรก... คงยังพอปลอบประโลมตัวเองได้ว่าเขาอาศัยทีเผลอแล้วรุกล้ำร่างกายผู้อ่อนแอกว่า แต่ตอนครั้งที่สอง... เธอยินยอมพร้อมใจเขาสุดขีด พอเขาอุ้มเธอวางลงบนเตียงนอน... เขาจะขยับกายนอน แล้ว... แต่เธอเป็นคนขยับหาเนื้อตัวอุ่นๆ เขาเอง และยังออดอ้อนให้เขาจูบอีก และหลังจากนั้น... เธอก็อาศัยไออุ่นหนุนไหล่เขาทั้งคืน ตอนเขาขยับตัวเพราะความเมื่อย เธอยังไม่ยอมห่าง จนเขาต้องโอบพาตัวเธอไปหนุนไหล่อีกฟาก... เขาไม่ได้ขืนใจ เธอยินยอมพร้อมใจให้เขาเชยชม... ถ้าเธอวิ่งโร่ไปโรงพักเมื่อเช้า ตำรวจคงได้ฮาใส่...ที่ผู้หญิงถูกข่มขืนไม่ยอมให้ผู้ต้องหาลุกจากเตียงตอนตีห้า... เพราะเธอยังอยากหนุนไหล่อบอุ่นเขา และกว่าเธอจะยอมให้ผู้ต้องหาลุกจากเตียงก็ปาไปเก้าโมงเศษ... เมื่อสำเหนียกแล้วทุกอย่าง... ทั้งบ่าย... ปริศนาจึงหมดเวลาไปกับการร้องไห้อีกรอบ ด้วยเรื่องเดิมแต่สาเหตุใหม่ เธอเพิ่งแน่ใจตอนนี้นี่เองว่าการคิดว่าถูกข่มขืนนั้นดีดีกว่าเพิ่งรู้ตัวว่ามีใจยกพรมจรรย์ให้ผู้ชายไปด้วยความหลงไหล หลายเท่านัก “โธ่ โว๊ย !!!” ปริศนาเอาหน้าซุกหมอนกรี๊ดอยู่คนเดียวด้วยความอัดอั้นตันใจ (ต่อ) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 18:28:13

ความคิดเห็นที่ 2 ทศกลับมาที่ร้านขายเครื่องดนตรีและเครื่องเสียงของน้องชาย ด้วยความคาดหวังว่าจะพบใครบางคน แต่ก็ไม่สมใจสักที น้องชายจ้างผู้ช่วยใหม่พร้อมกันสองคนและบอกว่าปริศนาไม่แม้แต่จะกลับมาเก็บของส่วนตัว “เฮียมีเรื่องอะไรกับมัน !? เจอหน้าผมวันก่อนทำเหมือนเห็นขี้แน่ะ หมั่นไส้ชิบ” ต่อฟ้องพี่ชาย “...เหมือนเห็นขี้เหรอ ?” ทศขำไม่ออก “เขาคงไม่ได้เห็นมรึงเป็นขี้ แต่คงเพราะเป็นน้องชายของขี้มั้ง” “โอ๊ย เฮีย...พูดซะน่าสงสาร... ยายปริศนานี่มันเอาแต่ใจตัวเอง ถือว่าสองเพศเลยคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสกว่าใครมั้ง เฮียไม่ต้องไปรู้สึกผิดถ้าเคยมีเรื่องกับมัน มันกวนตีนตายชัก” ต่อบ่นอย่างไม่สบอารมณ์กับอดีตลูกจ้าง “มันเคยสัญญาว่าถ้าจะลาออกมันจะอยู่ช่วยฝึกคนใหม่ก่อน แต่นี่หายหัวเหมือนขอมดำดิน” “หยุดๆ หยุดนินทาผู้หญิง !” “ผู้หญิงแมวอะไร เมียมันสวยกว่าเมียผมอีก !?” ต่อบ่นไม่เลิก “...และมันไม่แคร์ใครหรอก ไอ้กลดน่ะทั้งรักทั้งหวงมัน มันก็ด่าแล้วเลิกคบเอาเฉยๆ สมน้ำหน้า...ไอ้กลดเลยมามีเมียแล้วเชิดใส่ ฮึ...วันนั้นนะ... พ่อยายดอกแก้วน่าทุบยัยปริศนานี่ให้ตายไปเลย ฮ่าๆ” “ทำไมใจร้ายนักวะ ไอ้ต่อ” ทศคิดถึงแผลบนหางคิ้วปริศนาแล้วไม่นึกว่าน้องชายจะสมน้ำหน้าได้ลงคอ “ไม่รู้ว่ะเฮีย” แล้วต่อก็ขำก๊ากพร้อมเฉลย “ฮ่าๆ ผมแกล้งด่าเพราะเสียดายปากน่าจูบมันมั้ง !?” “หุบปาก !” ทศสั่งน้องชายจริงจังจนฝ่ายนั้นหยุดขำด้วยความงุนงง “เฮียหงุดหงิด เป็นอะไร... แล้วทำไมหมู่นี้มากรุงเทพบ่อยเชียว มีเด็กๆ เหรอฮับพี่ชาย” “มั้ง...” ทศเดินออกจากร้านเอาเฉยๆ ทศขับรถไปบ้านปริศนามาเป็นสิบครั้งในเวลาแค่เดือนกว่าๆ แต่ไปกี่ทีๆ แม่เธอก็บอกว่าเธอไม่อยู่ แต่เขารู้ด้วยสัญชาติญาณบางครั้งเธออยู่ในห้องนอน เขาเคยนึกอยากปีนขึ้นไปหา แต่กลัวจะทำทุกอย่างให้แย่กว่าเดิม ปริศนาไม่รับโทรศัพท์เขาอีกเลย เขาโทรเข้าเครื่องแม่เธอจนไม่รู้จะคุยอะไรแล้ว และเขาห่างการโทรเพราะทอมสาวใหญ่แฟนแม่ปริศนาหึงหวงเขาจนเคยกระชากโทรศัพท์ไปคุยแทน... “เฮ่อ หรือกูควรทำใจดีวะ” เขารำพึงเมื่อเห็นแม่ของปริศนาโอบเอวทอมรุ่นใหญ่เข้าบ้าน พวกนางยังโบกมือทักทายเขาที่จอดรถอยู่หน้าบ้านหลังเก่าที่กลายเป็นของน้องชายคนเล็ก เขาเข้าบ้านน้องไปคุ้ยหารูปถ่ายเก่าๆ จนพบอัลบั้มเก็บรูปตอนสมัยเขาเป็นวัยรุ่น เขาเปิดหารูปที่เขาเคยอุ้มปริศนามาเล่นกับน้องๆ ในบ้าน ตอนปริศนาสองขวบเธอยังเป็นเด็กหญิงนี่น่าที่นั่งเรียบร้อยให้คนอื่นดึงผมจุกเล่น แต่เธอโตขึ้นก็ไม่มีใครกล้าเรียกเธอว่านีน่าอีก ไม่มีใครรู้สาเหตุ แต่ก็คงเหมือนๆ กับที่ไม่รู้ว่าทำไมเธอปฏิเสธการเป็นเด็กหญิงนุ่งกระโปรง อาจเพราะผู้คนล้อในรูปร่างที่ไม่เป็นไปตามธรรมชาติ หรือไม่ก็สภาพแวดล้อมของเด็กที่โตมาในบ้านที่มีแต่แม่เป็นม่ายสาววัยรุ่น...มีคนรักเป็น...ผู้หญิง... แม่ของนีน่าเปลี่ยนคนรักสาวหล่อแต่ละที พ่อแม่ของทศและเพื่อนบ้านก็พากันห่วงอนาคตเด็กที่ยังแยกแยะอะไรไม่ออกอย่างนีน่า แต่ใครไปเตือนเข้า ก็ได้เพียงความเย็นชาจากแม่นีน่ากลับมา แต่ใครๆ ก็รู้ว่านางเป็นลูกของเมียน้อยนางจึงเกลียดพ่อผู้เห็นแก่ตัว เกลียดไปถึงปู่... “เจอละ” เขาดึงรูปที่มีเขากับนีน่าออกจากอัลบั้ม แล้วหาซองใส่ก่อนหย่อนลงกระเป๋าเสื้อ เขาจะส่งรูปที่นีน่าเคยขี่คอเขาไปให้เธอ พร้อมข้อความขอโทษ “ปริศนา... เฮียขอโทษจริงๆ ขอโทษร้อยล้านครั้ง เฮียทศ” แม้บ้านจะอยู่ไม่ไกลกัน แต่เขาเลือกส่งซองนั่นไปทางไปรษณีย์ โดยไม่ลงชื่อผู้ส่ง... แล้วทศก็กลับบ้านตัวเอง บ้านที่อยู่กลางแมกไม้สีเขียวร่มรื่น อีกฟากถัดไปเรียงรายด้วยคอกไก่ที่มีตาข่ายกันแมลงครอบ และทุ่งหญ้าสีระหว่างฟาร์มกับทุ่งนาไกลลิบๆ ก็กลายเป็นที่ให้เขายืนเหม่อมองอาทิตย์ตกดินคนเดียวทุกวัน “ทศ... ลื้อเข้าบ้านได้แล้วมั้ง ไปกินข้าวดีกว่า” เสียงแม่เขาถือไม้เท้ามาตาม “เดี๋ยวไป แม่ไปก่อน” “เฮ่อ ก็ไปด้วยกันซี้” นางมองลูกชายด้วยความหน่ายใจ “เรื่องจะสิบปีแล้ว ลื้อทำใจบ้างเถอะทศ” “ผมชอบแบบนี้” “อืม มันก็น่าดูชมอยู่ แต่ถ้าได้ใครมายืนเป็นเพื่อนสักคนก็คงดีกว่า” “แล้ว... แม่รู้มั้ย... ไอ้ใครสักคน... ที่แม่ว่า มันหาได้ยากแค่ไหน” “ฉุดลิงมาสักตัวสิ” แม่แนะนำห้วนๆ “แม่ยอมมีลูกสะใภ้เป็นลิงจริงเหรอ” “เออ แต่ขอให้เป็นลิงตัวเมียแล้วกัน” นางเคาะไม้เท้าลงบนก้นลูกชายทีหนึ่งแล้วเดินกลับเข้าบ้าน ทศชอบใช้เวลาหัวค่ำๆ มายืนตรงนี้แล้วหวนคิดถึงอดีตสมัยใช้ชีวิตในเมือง... คิดถึงเมียและลูก ยามที่ได้ยินเสียงลูกไก่ส่งเสียงร้องระงม มันทำให้เขานึกถึงตอนที่เมียเขาสัญญากับลูกๆ ก่อนนอนว่าจะซื้อลูกเจี๊ยบให้ลูกเป็นของขวัญวันเกิดแทนลูกหมา... ลูกสาวตัวเล็กๆ ของเขาทั้งสองคนอยากเลี้ยงไก่ แต่เขายิ้มอย่างขมขื่นเมื่อนึกถึงสายตางุนงงของเมียคืนนั้น ...เพราะเขาไม่อนุญาตให้มีสัตว์ปีกในบ้าน... แต่ที่จริงเขาไม่อยากให้มีสัตว์เลี้ยงไหนๆ ทั้งนั้น เขาปล่อยให้กรงลูกเจี๊ยบของลูกว่างเปล่า และ...ไม่กี่เดือนต่อมา เมียเขาก็จูงลูกสองคนเดินลับหายไปที่ริมขอบฟ้า ไม่ยอมกลับมาหาเขาอีกเลย ทุกวันเขาจึงยืนดูริมขอบฟ้า... ขอบฟ้าที่เคยพรากลูกเมียเขาลับหายไป... หวังเหมือนคนโง่ว่าจะมีใครสักคนเดินกลับมา . . . (ต่อ) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 18:32:23

ความคิดเห็นที่ 3 “ปริศนาเอ๊ย... ออกไปดูเดือนดูตะวันได้แล้ว” แม่เดินเข้าบ้านพร้อมซองจดหมายจากตู้ไปรษณีย์หน้าบ้าน มานั่งลูบผมกระเซอะกระเซิงของลูกสาว นางคิดว่าลูกยังซึมเซาเพราะอกหักจากดอกแก้ว และทรงกลดไปขยันทำงานเพราะมีแฟนเป็นตัวตนแล้วทำงานหนักจนไม่มีเวลามาเสวนากับเพื่อนสนิท “ขอว่างงานสักพักนะแม่ ไม่อยากพบปะผู้คน” “ไปเที่ยวพัทยากันมั้ย” “ไม่... ปริศนาเบื่อ ไม่อยากไปไหน” “ไม่ไปหางานทำ ไม่ออกไปดูสาว เบื่อข้าวปลาอาหาร...เฮ่อ...” นางเชยคางลูกสาวขึ้นน้อยๆ แล้ววินิจฉัยโรคราวกับจิตแพทย์ “ลูกแม่เป็นโรคซึมเศร้าอีกแล้วมั้ง...” “คงงั้น... เบื่อเหลือเกิน” ลูกสาวยอมรับ เธอเคยเป็นโรคที่แม่ว่าตอนวัยรุ่น แต่พอไปหาจิตแพทย์และเรียนจบออกมาทำงานมีแฟนสาว อาการหดหู่ก็หายไปเกือบถาวร “ความอกหักก็เป็นเช่นนี้แล... แม่เข้าใจ... แม่ถึงเคยบอกลูกเสมอว่าถ้าตัดสินใจดำเนินชีวิตแบบแม่... ลูกต้องเข้มแข็งกว่าผู้ชายกับผู้หญิงรวมกันเสียอีก... พวกเราเป็นคนส่วนน้อยของสังคม เรามีทางเลือกน้อย... และเป็นทางเลือกที่ไม่ค่อยยั่งยืนทั้งนั้น” “ทำไมแม่เลือกทางนี้ล่ะ” “แม่ไม่หวนกลับไปคิดเรื่องนี้หรอก... หากแฟนแม่จะทิ้งแม่ไป แม่ก็ยินดีเดียวดายตลอดชีวิตกับความผิดปกติตัวเอง” “พวกเราผิดปกติเหรอแม่ ?” “ต่อให้เราคิดว่าเราปกติ สังคมก็ว่าเราผิดปกติอยู่ดี... แต่มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับแม่อีกแล้ว” นางกรีดนิ้วดูเล็บเคลือบสีแวววาวของตัวเองแล้วมองหน้าลูกสาว “หรือลูกมีปัญหากับเรื่องนี้ ?” “ไม่...ไม่มี ลูกก็ชอบแบบที่เป็นอยู่” ปริศนารีบปฏิเสธ “ดีแล้วลูก เราต้องนับถือความคิดและการตัดสินใจของตัวเอง แต่...ถ้าลูกจะเปลี่ยนใจมันก็สิทธิ์ของลูก แต่จะเปลี่ยนไปรักผู้ชายเพราะอกหักจากดอกแก้วน่ะ ถือว่าคิดผิดมาก” “แม่เคย... คิดชอบผู้ชายบ้างหรือเปล่า” “ไม่... ไม่เคย” นางรีบส่ายหน้า แต่ก็อธิบายลูกยิ้มๆ “แม่ไม่ได้รังเกียจผู้ชาย แต่สำหรับแม่ผู้ชายก็คือเจ้าชายในนิยาย เราพูดถึงอย่างชื่นชมได้ แต่...ไม่ควรเก็บมาคิดในชีวิตจริง” “แล้วพ่อของลูกล่ะแม่ ?” ปริศนาถามหงอยๆ “ปริศนา...? จิตลูกกำลังแย่มากเลยนะ ถ้าถึงกับถามเรื่องพ่อเหมือนตอนสี่ซ้าห้าขวบ ตอนนี้ลูก 26 แล้วนะ แม่เล่าเรื่องพ่อไปหมดเปลือกแล้วนี่จ๊ะ ?” แม่ลูบใบหน้าปริศนาด้วยความกังวล “นั่นสิแม่ สงสัยลูกจะเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ เป็นหนักมากด้วย” “ไปนั่งวิปัสนาทำใจกันมั้ยลูก ดีกว่าไปเข้าคิวรอพบหมอ นานเป็นวันๆ” “นั่งสมาธิก็ยิ่งคิดมาก” ปริศนาก็เบื่อความสับสนซึมเซาของตัวเองเต็มที “งั้นลูกไปหาจิตแพทย์อีกก็ดี... ไหนๆ ก็ว่างแล้ว แม่ทำงานเถอะไม่ต้องไปเป็นเพื่อนหรอก ลูกไม่ใช่เด็กแล้ว... ได้ยามากินหน่อยก็ดี ลูกกินข้าวไม่ได้ ไม่ค่อยมีแรงเลย เผื่อได้ยาเจริญอาหาร ยานอนหลับก็ไม่กล้าซื้อกินเองติดกันนานๆ” “โอเคจ้ะ แม่ดีใจจริงๆ ที่ลูกรู้ตัวและมีสติแม้แต่ในยามที่หัวใจผิดปกติ” แม่ยิ้มให้ลูกสาวด้วยความสบายใจ “หมอว่าไงกลับมาบอกแม่นะลูกนะ เราเป็นเพื่อนกันนี่นา” ลูกสาวพยักหน้า แล้วคัดเลือกซองจดหมายที่เป็นของตัวเองมาดู ส่วนใหญ่เป็นประกาศโฆษณาแต่มีซองแปลกๆ สะดุดตาอยู่ซองเดียว และมันไม่มีจ่าหน้า เธอแกะออกดู... แค่แว่บแรกที่เห็นเข้า เธอก็ตกใจจนมืออ่อนทำมันร่วงลงพื้น “ใครส่งรูปอะไรมา ผีเหรอ” แม่จะก้มหยิบมาดู แต่ปริศนาฉกเก็บขึ้นมารวบกับจดหมาย “รูปเพื่อนตอนเด็กมันส่งมาให้ช่วยแต่งให้ใหม่น่ะ” “ปริศนากำลังโกหก... ไม่อยากให้ดูก็บอกสิยะ โกหกแบบนี้ตัวเองไม่สบายใจเปล่าๆ” นางพออ่านสายตาบนหน้าซีดๆ ของลูกออก และเหลือบเห็นหน้าซองจดหมายนั้น “นี่ลายมือตาทศนี่... มันส่งอะไรมาให้... แล้วมีอะไรกันน่ะ วันก่อนเห็นมายืนหน้าบ้านอีกละ... ไปมีเรื่องกับมันได้ไง ? อยู่กันคนละรุ่นแท้ๆ” แต่ปริศนาหลีกเลี่ยงแม่โดยลุกไปโทรศัพท์นัดโรงพยาบาล ขอคิวพบจิตแพทย์ นัดเสร็จสรรพเธอก็เดินเข้าห้องนอน ล็อคประตูทรุดนั่งลงกับพื้น ดูข้อความหลังรูปถ่ายเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วนั่นอีกครั้ง “ขอโทษทำไม... ทำไมไม่แกล้งลืมแล้วจากกันชั่วชีวิตไปเลย ส่งรูปมาให้คิดมากทำไม จะให้กูเฉาตายเพราะความสับสนเพศหรือไง ไอ้คนเลว...” ปริศนาบ่นทั้งน้ำตาไหล “หรือจะฆ่ากูทั้งเป็น ?” ปริศนาจะฉีกรูปทิ้ง แต่สายตาพร่ามัว... เห็นรูปตัวเองผูกผมจุกขี่คอเพื่อนบ้านวัยรุ่นหนุ่มที่ยืนยิ้มแฉ่งให้กล้องแล้วเธอฉีกไม่ลง ในรูป... ทศกุมมือเธอไว้ทั้งสองข้าง เธอจำเรื่องราวในรูปไม่ได้ แต่รอยกุมมือหลวมๆ ครั้งล่าสุดจากค่ำคืนนั้นยังไม่เลือนหายจากความนึกคิดเธอเสียที ยิ่งพยายามลืมทุกอย่างยิ่งชัดเจน... ชัดเจนจนคนคิดถึงแทบบ้า... . . . . . . . . ปริศนาไม่มีกะจิตกะใจดูผู้ป่วยทางจิตคนอื่นๆ เธอนั่งนวดนิ้วตัวเอง รอจนเจ้าหน้าที่เรียกไปชั่งน้ำหนัก วัดความดัน จับชีพจร “น้ำหนักตกเกณฑ์มากนะน้อง เอาของพี่ไปสักสิบโลมั้ย” “ก็กินข้าวไม่ค่อยได้ กลืนไม่ลง คอแห้งตลอด” ปริศนาสารภาพที่มาของน้ำหนักที่ลดฮวบฮาบ จนคนสูงชะลูดตูดปอดที่ชินชามาแบบเธอเห็นตัวเลขบนตาชั่งเองยังตกใจ พยาบาลร่างท้วมถามอาการเพิ่มก่อนจดใส่แฟ้มที่มีบันทึกประวัติการรักษาเธอในมือ “ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เอ่ย” “มา...” ปริศนานึกไม่ออก “ต้องบอกด้วยเหรอพี่ จำไม่ได้ หมู่นี้สมองเสื่อม” พยาบาลดูหน้าคนป่วยแล้วยิ้มๆ “งั้นไม่เป็นไร... ไม่ต้องตรวจฉี่ก็ได้ หล่อๆ อย่างนี้คงไม่เสี่ยงอะไร... ไปนั่งรอหมอเรียกได้เลย วันนี้หมอแต่งตัวซ้วยสวย อิอิ” แต่ปริศนาไม่ตื่นเต้นหมอสวย เพราะมัวแต่สงสัยว่าพยาบาลจะตรวจปัสสาวะทำไม เธอไม่เคยมีประวัติใช้สารเสพติดใดๆ ...15 นาทีต่อมาหมอก็เรียกเข้าไป “เป็นอะไรเอ่ย เล่ามาๆ” หมอทักทายอย่างเป็นกันเอง “ก็เบื่อ... เซ็ง... กินข้าวไม่ได้... ไม่อยากพบใคร... ไม่อยากทำงาน...” หมอฟังแล้วก็ชวนคุยและถามถึงปัญหาต่อจนทราบว่าเธออกหัก ว่างงาน ไม่ค่อยมีเพื่อน หมอก็พยักหน้ารับรู้ และปล่อยให้ปริศนาพูดอย่างไม่ขัดคอหรือเร่งรัดเวลา แล้วรับฟังอย่างเข้าใจ “อืม... มันชวนเครียดจริงนั่นแหละปริศนา หมอเคยอกหักเหมือนกัน... กว่าจะข้ามผ่านมาได้แต่ละคืน” หมอพลอยปรับทุกข์ให้ฟังขำๆ แล้วนั่งทบทวนอาการที่คนไข้ และถามหาอาการอื่นๆ เพิ่มเติม และเมื่อเธอหมดเรื่องเล่า หมอทำท่าจะเขียนใบสั่งยาและนัดใหม่ ปริศนาถึงรวบรวมความกล้ากระซิบถาม “คุณหมอ... ปริศนาบอกหมอทุกอย่างได้ใช่มั้ย...” “แน่นอนสิจ๊ะ มีอะไร” “ปริศนา... ถูก... ผู้ชายละเมิดทางเพศมา” เธอตัดคำว่าข่มขืนที่น่ารังเกียจนั่นออกไป “โอ... แย่จัง” หมอถอดแว่นสายตาออกแล้วเอื้อมมือมาจับสองไหล่คนไข้ “มันร้ายแรงแค่ไหน...?” “มัน... เอ่อ... ปริศนาไม่อยากให้ใครรู้ อยากลืมทุกอย่างให้หมด” “แล้ว... เขายังตามราวีหรือขู่ทำร้ายเอาหรือเปล่า...” “เขา...” ปริศนาเริ่มไม่แน่ใจที่จะเล่าต่อเมื่อเห็นท่าทีจริงจังมากของหมอ “เขาไม่ได้ขู่หรือทำร้ายร่างกาย แต่... สิ่งที่เขาทำให้ปริศนาสับสน... จนปริศนาคิดว่าตัวเองชอบผู้ชาย แต่มันไม่จริง...” แล้วปริศนาก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ “ปริศนา... ต้องไว้ใจหมอ เล่าหมอให้หมดนะ” หมอพยายามให้กำลังใจ แต่เมื่อเธอยังเงียบ หมอเลยยิ้มอย่างใจเย็นอีกครั้ง “เอ... หมอเข้าใจว่าปริศนากำลังสับสนและอยากบอกใครสักคน... แต่หมอรู้ว่าที่จริง... ปริศนายัง... ดูแลตัวเองได้... ใช่มั้ยจ๊ะ” ปริศนาตัดสินใจพยักหน้า หมอเลยยิ้มกว้างขึ้น “อืม... งั้นหมอเชื่อปริศนา... กลับไปตั้งหลักนะ อยู่กับแม่ อย่าไปเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้น... เมื่อสบายใจและเต็มใจอยากเล่าหมอ ก็กลับมาใหม่ ชวนแม่มาด้วย... ดีมั้ย ?” ข้อสรุปของหมอทำให้ปริศนาโล่งใจและคิดได้ว่าถ้าตัวเองอยากลืม ก็ไม่ควรเล่าเรื่องนี้กับใครอีกแล้ว มันจะยิ่งทำให้ความลับไม่เป็นลับ จึงหุบปากสนิทแล้วนั่งดูหมอเขียนใบสั่งยาให้แล้วอธิบายเรื่องยาที่จะจ่ายให้สั้นๆ ...แต่พอปริศนาไปรับยาที่แผนกเภสัชกรรม แล้วได้มาทั้งยาบำรุง และยารักษาโรคซึมเศร้าชุดใหญ่ เธอก็หยุดกึกเกือบกลั้นลมหายใจเมื่อซองยาด้านในเขียนหมายเหตุติดมายาวเหยียด “หญิงมีครรภ์... ให้นมบุตร... ผู้อยู่ระหว่างรับฮอร์โมนเสริม... ควรได้รับคำแนะนำเพิ่มก่อนใช้ยา...” “หญิงมีครรภ์... เหรอ ?” ปริศนาถามตัวเองปากสั่น มือเย็นเฉียบ เข้าใจเรื่องที่พยาบาลถามถึงรอบเดือนก่อนเข้าห้องตรวจ และการตรวจปัสสาวะเพื่อเอาผลประกอบประวัติอาการโรคขึ้นมาฉับพลัน เจ้าหน้าที่คงไม่ได้สงสัยเรื่องสารเสพติ แต่คงคิดตรวจครรภ์...? เพราะทราบดีว่ามีผลต่อการใช้ยา เธอมองหาที่นั่งเพื่อพยายามคิดว่าประจำเดือนครั้งสุดท้ายมาเมื่อไหร่... มันนานโข ครั้งล่าสุดเธอแอบใช้ผ้าอนามัยของดอกแก้ว มันกี่วันกี่เดือนแล้ว... กว่าปริศนาจะใจกล้าพอที่จะเดินไปซื้ออะไรบางอย่างที่ร้านขายยาข้างโรงพยาบาล เธอก็ต้องสะบัดมือเรียกเลือดให้สูบฉีดความอบอุ่นอยู่หลายนาที พอได้กล่องทดสอบครรภ์เล็กๆ นั่นมา เธอก็เรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน เอายาทั้งถุงให้แม่ดู แล้วตัวเองวิ่งขึ้นห้องนอน เธอไม่คุ้นเคยกับแท่งตรวจครรภ์และคิดเสมอว่าชาตินี้คนอย่างเธอไม่ต้องแตะยาคุมหรือของพวกนี้ แต่...แค่แท่งพลาสติกเล็กๆ นั่นสัมผัสของเหลวจากร่างกายเธอ ปริศนาก็ตะลึงกับผลการตรวจ... “ตายห่?... กูท้อง...กูท้องเหรอ !?” ปริศนาอุทานเสียงกระด้าง แต่ตัวเธอกลับทรุดนั่งลงบนพื้นห้องน้ำอย่างผู้สับสนพ่ายแพ้ หัวใจอ่อนแอ... ทั้งตัวเย็นยะเยือกเหมือนมีลมหนาวพัดใส่ทั้งที่ห้องน้ำไร้แม้กระทั่งหน้าต่าง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 18:38:55

ความคิดเห็นที่ 4 “แม่...” ปริศนาเรียกแม่เสียงเบาหวิว แล้วนั่งอ่อนแรงลงตรงข้ามโซฟาที่แม่นั่งสำรวจหยูกยาเธออยู่ “มีอะไร... ทำไมหน้าตายังแย่อีกล่ะ หมอคนเดิมหรือเปล่า แกว่าไงมั่ง ?” แม่สัมภาษณ์พร้อมยิ้มให้กำลังใจลูก แล้วคุยเรื่องยาต่อ “แต่ไม่น่าเป็นอะไรมากนะ เพราะยาก็แค่ตัวเดิมๆ นี่ ยาบำรุงนี่กินเลยนะ ปริศนาหุ่นเหมือนพวกคลั่งผอมไปแล้ว แห้งๆ แบบนี้จะหาคนแทนที่ยายดอกแก้วได้เมื่อไหร่ล่ะ ...เฮ่อ... เดี๋ยวไปยกเวทเรียกกล้ามหน่อยเถอะ เห็นเมื่อก่อนไปออกบ่อยนี่...” “แม่... ลูกท้อง...” ปริศนาสารภาพทั้งน้ำตา “เหรอ...?” แม่วางยาลง มองลูกสาวอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน แล้วยังเดินมานั่งข้างลูกสาวแกล้งลูบหน้าอกแบนๆ ของปริศนานาอย่างล้อเลียน “อิอิ... ท้องได้ไง... มีนมให้ลูกกินเหรอ หืม ?” “ลูกก็อยากให้เป็นเรื่องตลก” ปริศนาน้ำตาไหลรี่เหมือนแม่น้ำ “แต่มันไม่ใช่...” “ปริศนา...” เสียงแม่พึมพำแทนการออกความคิดเห็นใดๆ แล้วทั้งคู่หยุดพูดคุย มีเพียงเสียงร้องไห้เบาๆ ของปริศนา แม่กอบกุมมือลูกสาวไว้ สายตาจดจ้องมองพัดลมที่ส่ายไปมาเอื่อยๆ อย่างครุ่นคิด “ทำไมมันเกิดขึ้นได้ละ...ปริศนา ?” “ลูก...” ปริศนากล้ำกลืนน้ำตา “ลูกดื่มเหล้า” “โธ่เอ๊ย” แม่ถอนหายใจ น้ำตาเริ่มอาบแก้มพอๆ กับลูกสาว “แม่เคยย้ำแล้วนะลูก... ผู้หญิงอย่างเราห้ามดื่มเหล้า...ในที่ที่มีผู้ชายอยู่ ไม่ว่าชายแท้หรือกะเทย...เพราะเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น... ขนาดผู้ชายมันเมาแล้วเอากันเองก็มี...” “ลูกขอโทษ ลูกจำที่แม่สอนได้ ลูกแทบไม่เคยดื่มเหล้านอกบ้าน” ปริศนาหวนคิดถึงคืนนั้นแล้วยิ่งว้าวุ่น เธอดื่มเหล้าทำไมนัก ? “เฮ่อ... แม่ว่าต้องเป็นทรงกลด ?” นางเอ่ยถึงชื่อเพื่อนสนิทลูกชาย ปริศนาส่ายหน้า “แม่... อย่ารู้เลยลูกท้องกับใคร แม่ช่วยลูกเถอะ ลูกกำลังจะตาย... ลูกกลัว” “ไปหาหมอก่อน” นางลุกไปเช็ดน้ำตา แต่งหน้าเหมือนเตรียมตัวออกนอกบ้านธรรมดา แล้วจูงลูกสาวที่เคยห้าวหาญซึ่งกลายเป็นคนอ่อนแอแก้ปัญหาไม่ตกไปแล้ว ปริศนาทั้งอายทั้งกลัวหมอและเจ้าหน้าที่ที่มองเธอแปลกๆ จนแม่ต้องปลอบใจอย่างสงสาร “ไม่ต้องกลัวน่า คนพวกนี้เค้าดูออกว่าลูกเป็นทอมที่ถูกขืนใจมา” ปริศนาจึงแทบพูดไม่ออกเมื่อหมอถามแต่ละเรื่อง แล้วแม่กับหมอคุยกันเองเสียงเบาๆ เหมือนกลัวคนที่รับสภาพตัวเองไม่ได้จะเจ็บปวดกับการท้องจนตายลงตรงนั้น “น่าจะ... แปดเก้าสัปดาห์...” หมอบอกแม่ขณะดูหน้าจอแสดงผลจากเครื่องอัลตราซาวด์ แต่ปริศนาหลับตาสนิทตอนหมอวาดแท่งอุปกรณ์ที่มีเจลโปะไปมาบนหน้าท้อง เธอไม่อยากรับรู้อะไรในห้องนั้น ห้องที่ควรมีแต่ผู้หญิงแท้ๆ ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างเธอ “ปริศนาไปรอข้างนอก เดี๋ยวแม่คุยกับหมอหน่อย” ขณะที่แม่คุยกับหมอ ปริศนาออกมานั่งหลบอยู่ที่ซอกหนึ่งของคลีนิค ก้มหน้าซ่อนตัวเองจากสายตาใครๆ แต่เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ กับน้องชายคุยกันทำให้เธอต้องเงยหน้ามอง เด็กทั้งคู่ทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดงเรื่องอยากให้น้องในท้องแม่เป็นหญิงหรือชายดี ส่วนแม่นั่งพิงพนักเก้าอี้... สภาพเหมือนผู้หญิงกินช้างไว้ในพุงจนมันบวมปูดออกใหญ่โตมหึมา หญิงท้องบอกให้ลูกเงียบๆ แล้วไล่ไปอ่านหนังสือที่มุมห้อง ครู่หนึ่งคนที่เป็นสามีก็เข้ามาบ่นเสียงอ่อย “กว่าจะหาที่จอดได้ วนสิบรอบ เดี๋ยวพอคุยกะหมอเสร็จ พ่อค่อยไปขับมารับ แม่ไม่ต้องเดินไปหรอก” “ก็แน่ล่ะ ให้แม่คลานไปหรือไง ?!” คนท้องโตค้อนขวับๆ ผู้ชายนั่งลงข้างเมีย จี้พุงเมียขำๆ “อิอิ พุงแม่ใหญ่นี่กว่าใครเลยแฮะ เสียดายไม่ใช่แฝด” “เชอะ ! ทำมาอยากมีแฝด ตื่นดูลูกเป็นมั้ยล่ะ ?! เห็นเอาแต่กรนเสียงดังยังกะโรงสี” ท่าทางคนท้องจะบ่นได้อีกนาน ผู้ชายเลยหัวเราะแหะๆ บอกลูกให้เบาเสียงแล้วตัวเองไปหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งแหมะลงข้างปริศนา “ขอนั่งด้วยคนนะน้องชาย กลัวถูกเมียตบต่อหน้าคน อิอิ” ชายที่กำลังจะกลายเป็นพ่อลูกสาวขออนุญาตเสร็จก็มองหน้าคนที่นั่งก่อนด้วยความเป็นห่วง “ป่วยเป็นไร... ผอมจัง เดี๋ยวเมียพี่คลอดเสร็จแวะไปบ้านพี่สิ... จะแบ่งของเมียให้ 30 โล ฮ่าๆ” ปริศนาไม่สนใจคุยด้วย... เธอแค่เหลือบมองภาพที่ไม่คุ้นเคยตรงหน้า ภาพครอบครัวปกติ... ครอบครัวที่มีพ่อเป็นผู้ชาย มีแม่เป็นผู้หญิง ครู่หนึ่งเธอก็ก้มหน้าหนีทุกคนเหมือนเดิม แต่เสียงก๊อกแก๊กยามคนนั่งใกล้ขยับข้อมือที่สวมนาฬิกาโลหะ ...ทำให้เธอคิดถึงเช้าวันนั้นอีก ...เสียงทศวางนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงหลายครั้ง เธอได้ยินแล้ว แต่...ยังไม่ค่อยอยากตื่น จนเขาต้องปลุกโดยเรียกชื่อเธอออกมา ... “ปริศนา...ไปเถอะ !!” เสียงแม่เรียกมาปลุกดึงเธอตื่นจากภวังค์ ผู้ชายที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข้างๆ ถึงกับสะดุ้ง คงเพราะเพิ่งรู้ว่าปริศนาคือชื่อของผู้หญิง สองแม่ลูกออกจากคลีนิคนั่นเงียบๆ แล้วไปคุยกันต่อในรถอย่างเคร่งเครียด “หมอว่าทำแท้งก็ไม่เป็นอันตรายนักหรอก ท้องแค่แปดเก้าสับปดาห์เอง” “ทำแท้ง... เหรอแม่ ?” ปริศนาพอรู้อยู่แล้ว แต่ได้ยินชัดๆ เข้าก็ถึงกับทำใจไม่ค่อยได้ “อือ... แต่แม่น่ะยังไงก็ได้ ถ้าปริศนาจะเก็บเด็กไว้ แม่ก็ไม่ว่า เราช่วยกันเลี้ยงได้” “ทำแท้งเถอะ...” ปริศนารีบตอบอย่างเลื่อนลอยและหดหู่ ลืมกระทั่งเรื่องที่เคยอยางมีลูกกับดอกแก้ว “งั้นพรุ่งนี้ไปเลยนะ เพื่อนแม่รู้จักคลีนิคทำแท้งเถื่อนเยอะแยะ” เสียงแม่พูดฟังดูเหมือนคุยจากที่แสนไกล เพราะเธอได้แต่นึกถึงผู้ชายที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข้างๆ เมื่อครู่ ท่าทางเขาชอบล้อเมียแรงๆ ด้วยความคะนองปาก แต่สายตาห่วงใยลูกเมียของเขา ทำให้เธอเผลอเปรียบเทียบเขากับทศขึ้นมา... พวกเขาคงอายุใกล้ๆ กัน . . . . . “มันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกลูก” แม่เกี่ยวแขนลูกสาวไว้อย่างให้แรงใจ ขณะเดินเข้าไปในคลีนิคที่แอบรับทำแท้งเถื่อน แต่ปริศนายังอยากรีรออยู่ข้างนอก “ลูกกลัว... เขาทำแท้งยังไงล่ะแม่ เขาตรวจตรงนั้นมั้ย...” แม่พยักหน้า “ใช่... และเพื่อนแม่ว่าพวกนี้ปากดี แต่แม่จะบอกเขาว่าลูกถูกเพื่อนข่มขืนมา พวกเขาคงเห็นใจ และไม่หยาบคายกับลูกมาก” “แม่หยุดพูดคำว่าข่มขืนสักวันได้มั้ย !?” ปริศนาเผลอตัวพูดเสียงดัง แม่ถอนหายใจแรงๆ ครั้งหนึ่งและลากแขนลูกสาวกลับไปคุยกันที่รถ นางเปิดประตูให้ลูกสาวนั่งที่เบาะหลัง แล้วนางก็ตามไปกอดลูกสาวไว้กับอก “เอาล่ะๆ สงสัยเราต้องถอยมาเตรียมพร้อมกันใหม่... ปริศนาตั้งสติดีๆ นะ แม่รู้ว่าลูกมีปัญหาและเข้าใจดีทุกอย่าง เพราะแม่ก็เคยเป็นแบบลูก ตอนแม่มีลูก... แม่เป็นผู้หญิงอายุ 16 ท้องไม่มีผัว” “แม่... ทำไมแม่ไม่ทำแท้ง !?” เธอไม่เคยถามแม่เรื่องนี้สักครั้ง “ก็กว่าจะรู้ว่าท้อง ก็ปาไปหกเจ็ดเดือนแล้วนี่” นางเล่าอย่างจริงใจ “พอยายรู้ ยายจะตีแม่ให้ตาย แต่ปริศนาดิ้น... ยายเลยใจอ่อน... แล้วยายก็ไม่เคยว่าอะไรอีกเลย มีแต่ตาเรานั่นแหละที่ไม่ชอบ” “แม่เลยเกลียดคุณตา ?” “ไม่เกลียด... เพราะแม่ไม่เคยแคร์คุณตา !” ปริศนาเลิกถามเรื่องเจ้าสายเลือดฝั่งพ่อไปนานแล้ว แต่ในยามสับสนเช่นนี้มันเหมือนมีอะไรลากให้เธอไปหาอดีตอยู่เรื่อย “ทำไมแม่ถึงได้นอนกับกะเทยล่ะ” “ก็เมาเหล้ากันไง ใครจะไปคิดว่าไอ้บ้าที่ชอบขโมยเครื่องสำอาง มายืมกระโปรงเราไปนุ่งบ่อยๆ จะอยากปล้ำผู้หญิงขึ้นมา...” “แล้วแม่ยอมเค้าทำไม” “ก็เหล้า... เพราะเหล้า... เหล้าทำให้คนไม่สำนึกอะไรทั้งนั้น” แต่นางก็ไม่ได้โทษเหล้าเสียทั้งหมด “สติคนเมามันก็พอมี แต่ก็เป็นสติที่ชี้ทางไปนรกให้ แม่ก็ไม่อยากโทษตัวเอง แต่คืนนั้นถ้าแม่ไม่ยอม กะเทยมันคงไม่ทำอะไรแม่ได้ง่ายๆ หรอก” ปริศนาฟังแม่พูดแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสารภาพความจริงต่อหน้ากระจกเงาเสียเอง “แล้ว... แม่เคยนึกรักพ่อบ้างมั้ย” “รักได้ไงล่ะลูก แม่ชอบทอมนะลูก ไม่ได้ชอบกะเทย ฮ่าๆ” นางย้ำและเริ่มหัวเราะไหล่กระเพื่อมเมื่อคิดถึงกะเทยคนนั้น “และลูกก็รู้นี่นาว่าพ่อของลูกเขาผ่าตัดแปลงเพศไปนานแล้ว เขามีทุกอย่างเหมือนผู้หญิง” “ลูกอยากพูดถึง” ปริศนารู้ทุกอย่างดีตั้งแต่เจ็ดแปดขวบ แม่ไม่เคยโกหกอะไรเธอ เธอเคยเห็นผู้ชายคนนั้น “ปริศนาคงหวาดกลัวและสับสนน่ะลูก แต่... ลูกจะไม่ทำแท้งก็ได้ เห่ยๆ อย่างแม่ ยังเลี้ยงปริศนามาได้ เจ๋งๆ อย่างปริศนาทำไมจะเลี้ยงลูกไม่ได้” “แล้ว... ลูกปริศนา โตขึ้นจะเป็นอย่างปริศนามั้ยแม่ ?” แม่เลิกหัวเราะ “ปริศนากำลังรังเกียจตัวเอง ?” “ไม่รู้ แต่ปริศนาไม่อยากมีลูกอย่างตัวเอง” เธอคิดตอนสมัยมัธยมต้น เธอต้องแอบผ้าอนามัยเพราะไม่อยากให้ให้ใครรู้ว่าเธอมีรอบเดือนเหมือนคนอื่นๆ เด็กที่รังเกียจเพศตัวเองต้องโกหกตัวเองตลอดเวลา แม้กระทั่งยามอยู่คนเดียว... “เด็กมันก็ต้องเหมือนแม่ !?” แม่เริ่มเอ่ยเสียงกร้าวๆ เมื่อลูกสาวเงียบนาน “แม่อย่าโกรธ...” ปริศนาได้แต่อ้อนวอน “งั้นบอกแม่มาว่า... ลูกท้องกับใคร ?” นางหวนกลับไปถามเรื่องที่นางไม่อยากก้าวก่าย “แม่รู้สึกว่าลูกอ่อนไหว ลูกอาจนอนกับเขาแล้วผูกพัน แต่แม่บอกไว้ก่อนว่าเซ็กส์ข้ามคืนมันไม่ใช่ที่มาของความรัก !” “มันก็คง... ไม่ใช่ความรัก แต่บางทีลูกคิดถึงเขา” “ปริศนา... ?!?!?!” แม่จับใบหน้าลูกสาวดูอย่างพินิจพิจารณา “อย่าทำให้แม่กังวล” “ลูกควรจะบอกเขาว่าลูกท้องกับเขามั้ยแม่ ?” “ไร้ประโยชน์...! เรื่องแบบนี้มากคนยิ่งมากความ และสัญชาติตัวผู้น่ะ มันวนเวียนอยู่แต่เรื่องตัวเอง ถ้ามันไม่คิดจริงจังกับลูก ลูกจะได้แค่เงินช่วยค่าทำแท้ง แต่ถ้ามันเกิดห่วงสายเลือดมันขึ้นมา เราก็ต้องรับหน้าที่เลี้ยงลูกที่มีชื่อมันเป็นพ่อไปงกๆ แล้วปล่อยให้มันอ้างบุญคุณในการเป็นเจ้าชีวิตลูก ทั้งๆ ที่นานๆ ทีมันถึงจะโยนเงินให้สักก้อน... ผู้ชายแสนดีไม่ได้มีมากมายหรอกปริศนา และถ้ามี... อย่างน้อย... มันก็ต้องไม่ใช่คนเล่นทีเผลอกับทอมเมาเหล้า...!” “แม่... หยุด !” ปริศนายกมืออุดหูไม่อยากฟังอีก “แม่เกลียดคุณตา เกลียดผู้ชาย แต่แม่เลิกโทษพวกเขาเถอะ พวกเขาไม่ได้เลวร้ายไปทั้งหมด... เหมือนๆ ผู้หญิงที่มีดีมีเลวปะปนกัน... ที่ลูกท้องนี่ ไม่ใช่ความผิดเขาคนเดียว” เสียงเครียดๆ ของลูกสาวทำให้ผู้หญิงวัยสี่สิบกลางๆ ได้สติ “เฮ่อ แม่อุตส่าห์ทำใจกว้างมานาน แต่มาพังเอาวันนี้... มันอาจเป็นอย่างลูกว่า... แต่แม่เองไม่เคยมีชีวิตครอบครัวมีคู่รักปกติอย่างคนอื่นเขา แม่จึงไม่รู้อีกหลายอย่าง” ปริศนากอดแม่ทั้งน้ำตาไหลอีกครั้ง “ลูกขอโทษ แม่เป็นแม่ที่ดี ลูกดีใจที่ได้เกิดเป็นลูกแม่” นางก็กอดลูกกลับแล้วถอนหายใจแรงๆ อีกครั้ง แต่คราวนี้ตามด้วยรอยยิ้มอย่างหนักแน่น “แต่ตอนนี้ไม่อยากเป็นแม่แล้วล่ะ ลูกโตแล้วนี่ เราเป็นเพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่องดีกว่า” “งั้น... ลูกขอคิดเรื่องทำแท้งก่อนสักสองสามวันได้มั้ยแม่ ตอนนี้ลูกกลัวเกินไป กลัวช็อคตายบนเตียงคนไข้” “เอาสิ ยังพอมีเวลา... แต่ถ้าลูกคิดบอกผู้ชายคนนั้น แม่ขอถามอย่างเดียวว่าเขามีแนวโน้มเป็นพวกเอาเปรียบลูกหรือเปล่า... และเขาเป็นโสดมั้ย ถ้ามันใช่แม้แต่ข้อใดข้อหนึ่ง ลูกอย่าไปพูดอะไรกับเขาเลย นะลูกนะ... ลูกต้องอยู่กับความจริง” “ช่างมันเถอะแม่” ปริศนานวดนิ้วตัวเองอีกอย่างไม่แน่ใจก่อนรวบรวมความกล้าตัดสินใจอะไรบางอย่างอีกครั้ง “ลูกขอไปเที่ยวบ้านเพื่อน... สักวันนะแม่ พรุ่งนี้กลับ” “ไปไหนล่ะลูก ลูกไม่สบายอยู่นะ หรือให้แม่พาไป เพื่อนอยู่ไหน” “น่าแม่... เดี๋ยวลูกโทรมา” ปริศนาพยายามยืนยันกับแม่ว่าเธอสบายดี . . . . . .. . แต่บนรถทัวร์ออกจากกรุงเทพ ปริศนาก็ยังนั่งนวดนิ้วอย่างว้าวุ่นในการตัดสินใจ เสื้อแจ๊กเก็ตตัวใหญ่ที่สวมแก้หนาวก็ดูจะไม่หนาพอ รถพ้นเขตจอแจก็ขับได้เร็วขึ้น แต่เธอเริ่มเวียนหัวจากรถขับส่ายไปมา จึงพยายามหลับตา หลับไปได้ครู่เดียวก็ต้องตื่น เพราะมีพนักงานประจำรถมาเคาะปลุกอย่างเกรงใจ "น้องไปนั่งแถวหลังให้หน่อยได้มั้ยคะ มีคนท้องแก่แถวหลังเมารถน่ะ พี่กลัวแกอ้วก น้องช่วยสลับที่ให้หน่อยนะคะ ช่วยคนท้องได้บุญนะน้องนะ”       ปริศนาอยากบอกใครๆ เหลือเกินว่าคนแฟ่บไปทั้งตัวอย่างเธอก็ท้องอยู่ แต่บ้าบิ่นบอกไปก็คงยากที่ใครจะเชื่อ เธอหันไปดูหญิงท้องโย้จากแถวหลังแล้วก็ต้องสละที่ให้จริงๆ  คนท้องหลบในจึงโงนเงนเดินไปนั่งเกือบแถวหลังสุดแทน วัยรุ่นสาวอีกคนที่สละที่ให้สามีของผู้หญิงท้อง ก็มานั่งข้างๆ บ่นขรม “เซ็งไปเลยเนอะพี่เนอะ เราอุตส่าห์เลือกซื้อที่นั่งแถวหน้าแล้วเชียว จะไม่ยกที่ให้ก็หาว่าเราใจร้าย” “ช่างเถอะ” ปริศนาจะนอน แต่เด็กสาวยังชวนคุย “ทำไมคนท้องเขาแพ้ท้อง พี่รู้มั้ย ?” “ฮอร์โมนเปลี่ยนแปลง” “ทำไมฮอร์โมนปลี่ยนแปลง ?” “ต้องการรักและเอาใจใส่จากผู้คนรอบข้างมั้ง อยู่ๆ ท้องก็ปูดออกมา น่าสงสารออก” “แสดงว่าพี่ไม่โกรธน้าคนนั้นเลย อิอิ... แหม ไหนว่าพวกทอมพวกกะเทยจะกลัวทารก แต่พี่นี่ท่าทางเห็นใจคนท้องแฮะ ...แล้วพวกทอมพวกเลส*นี่เขาอยากมีลูกมั้ย อิอิ” “บางคนอยาก บางคนไม่ !” “แล้วตัวพี่เองล่ะ ?” “นี่พี่ท้องอยู่ ท้องสองเดือนแล้ว” ปริศนาบอกตรงๆ หน้าตาย แต่สาวน้อยฮากลิ้ง “ฮ่าๆ ถ้าพี่ท้อง... หนูไม่ลูกเป็นร้อยเหรอ พี่นี่ทั้งหล่อทั้งตลกจัง มีพี่แฟนเยอะป่ะ แล้วทำไมพวกทอมชอบผู้หญิงสวยๆ หนูไม่เคยเห็นทอมมีแฟนขี้เหร่เลยค่ะ” “ไม่รู้...พวกขี้เหร่ก็ไม่ชอบทอมมั้ง ...ผู้หญิงขี้เหร่น่าจะชอบผู้ชายหล่อๆ” “อื้อ แต่พี่ก็หล่อนี่” “หล่อตรงไหน” ปริศนาเสยผมตัวเองด้วยความเคยชิน “ไม่รู้” สาวน้อยขยับมาใกล้จนไหล่ชิดกัน “แล้วอย่างหนูนี่สวยพอเป็นแฟนทอมได้มั้ย ?” “เอ่อ” ปริศนาถึงผงะที่ถูกสาวรุ่นจู่โจมเอาตอนนี้ “เราอายุเท่าไหร่น่ะ” “15 อิอิ เพื่อนหนูมีแฟนเป็นทอมกันเยอะแยะ ก็อยากมีแฟนกันน่ะ แต่กลัวพ่อแม่ว่า เลยควงทอมแทน มีอะไรผิดพลาดจะไม่ได้ท้อง ฮ่าๆ” “โธ่เอ๊ย...” ปริศนายิ้มให้กับผ้าม่านติดหน้าต่างรถ “ขนาดทอมยังท้องได้ น้องเอ๊ย” “พี่นี่ตลก... พี่มีแฟนคนแรกตอนอายุเท่าไหร่...แล้วจูบกันเลยมั้ย” เด็กสาวถามเหมือนกระซิบ ดวงตาส่อแววความอยากรู้อยากเห็น ถ้าเป็นเมื่อก่อนปริศนาคงได้ทำตัวอุบา*หาเศษหาเลยกับเด็กสาวอยากรู้จนสนุกสนานไปแล้ว แต่วันนี้เธอนั่งทุเรศตัวเองเมื่อคิดถึงเรื่องพวกนั้น... แล้วปริศนาก็อยากนอนหลับเต็มที “เอ่อ พี่จูบใครไม่ได้แล้ว พี่เป็นเอดส์น่ะ... เห็นมั้ยเนี่ย ผอมจนมีแต่กระดูก แต่ดีหน่อย ไอ้อาการลิ้นเป็นฝ้า ผื่นขึ้น ต่อมน้ำเหลืองโตหายไปแล้ว” ปริศนาขยับแจ๊คเก็ตเปิดให้สาวน้อยดูซี่โครงจริงๆ “อะไรนะ ?” เด็กสาวขยับหนีทันทีที่เห็นซี่โครงที่มีแต่หนังซีดเผือดหุ้มกระดูก“พี่พูดเล่นหรือเปล่า” “เรื่องโกหกจ้ะ” ปริศนาไม่อยากโกหกทั้งที่ท้องอยู่ แต่เด็กสาวกลับมองเธอขึ้นๆ ลงๆ อีกที แล้วลุกย้ายหนีไปนั่งแถวหลังไกลกว่าเดิมอีก “เฮอะ เซ็งชิ*หาย บอกว่าท้องไม่เชื่อ โกหกว่าเป็นเอดส์ ดันเชื่อกันหน้าตาเฉย !!!” ปริศนาเสยผมแล้วหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย และเธอสงสัยว่าถ้าบอกทศว่าเธอท้องหรือเป็นโรคเอดส์อย่างไหนทศจะตกใจกว่ากัน จนเมื่อมีเสียงพนักงานแนะนำให้ผู้โดยสารลงทำธุระส่วนตัวเข้าปั๊มน้ำมัน เธอจึงลงมายืนอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้ แต่กังหันสีขาวๆ กลางทุ่งหญ้าเรียกสายตาให้เห็นปลายทางง่ายดาย... เธอเดินฝ่าแสงแดดและสายลมอ่อนๆ ยามบ่ายแก่ ไปยังที่นั่นทันที ปะปนไปกับผู้คนแวะถ่ายรูป   แต่เธอไม่ได้ถ่ายรูป เธอเดินเลียบทางเดินเล็กๆ ไปตามรั้ว จนเห็นจุดหมายสระน้ำเล็กๆ หน้าโรงเรือนขนาดกลางที่คงใช้เก็บอุปกรณ์หรืออาหารไก่ และก็เห็นทศยืนอยู่ที่นั่น... เขายืนซ่อมมอเตอร์ปั่นไฟหรือเครื่องยนต์อะไรสักอย่าง ท่ามกลางแสดงแดดที่เต้นระบำรอบๆ สายลมพัดวูบมาจนหมวกปีกบนศีรษะเขาหลุดปลิวไปตามแรงลม แต่เขาก็ไม่ได้ตามไปเก็บ ยังคงจดจ่อกับงาน แรงลมพัดมาเรื่อยๆ ทำผมเผ้าเขาจนยุ่งเหยิงชี้โด่เด่ และเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวเก่าๆ ก็ลู่แนบไปกับกล้ามเนื้อไหล่และแผ่นหลังเขา ปริศนายืนจ้องร่างเขาด้วยความฉงนใจ... ในความรู้สึกยินดีตื่นเต้นของตัวเองยามที่ได้มาเห็นเขาอีกครั้ง เธออยากโผไปหาเขา... แต่ความไม่แน่ใจทำให้เธอแอบอยู่ใต้เงาหมู่ไม้ ...เสียงหวีดหวิวของกังหันกลางทุ่งเรียกความสนใจเธอบางครั้ง แต่สายตาเธอจดจ้องผู้ชายกลางสายแดดแทบไม่วางตา แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 54 19:59:09 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 18:44:33

ความคิดเห็นที่ 6 . . . . แสงแดดยามบ่ายแก่ใกล้จะลับหายไปอีกวัน ทศถึงเลิกซ่อมเครื่องปั๊มน้ำตัวนั้น เสียงคนงานฟาร์มทะยอยสตาร์ทและขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านทีละคันๆ จนเหลือเพียงความว่างเปล่า และเสียงจอแจน้อยๆ ของไก่ เขาล้างมือแล้วไปยืนกอดอกพิงต้นไม้ดูกังหันสีขาวท่ามกลางทุงหญ้าสีเขียวที่หมุนอ่อนลงๆ เพราะแรงขับเคลื่อนของสายลมอันอ่อนแรงลงเช่นเดียวกับความแรงของแสงตะวัน เมื่อกันหันสีขาวเจิดจ้าใกล้กลายเป็นสีส้มอ่อน เขากวาดตามองหาหมวกที่ปลิวไป แต่ก็ไม่เจอก็ จึงเลิกสนใจมัน เดินดุ่มไปยังรั้วไม้ริมทุ่งเพื่อดูตะวันตกดินคนเดียวเหมือนทุกๆ วัน แต่วันนี้คงไม่เหมือนทุกวัน เพราะมีร่างบางๆ ของใครบางคนนั่งอยู่บนรั้วไม้นั่น... เมื่อเขาเดินไปถึง ร่างนั้นก็กระโดดลงแล้วเดินมาหาเขา... “ปริศนา มาได้ไง !?” ทศมองหมวกปีกตัวเองที่เธอสวมอยู่ตาค้าง “เฮียเป็นจีนแท้ๆ คนเดียวที่กลายเป็นเกษตรกรเต็มตัวไปแล้ว” ปริศนาทักแล้วมองไปรอบๆ ตัว แต่ทศยังสงสัยที่จู่ๆ เธอก็มายืนอยู่ตรงนั้น “ปริศนามาตอนไหน ?” “สักพักแล้ว ตั้งแต่เฮียซ่อมอะไรอยู่ข้างสระน้ำ” “มาคนเดียว ?” ทศหันมองไปทางเข้าที่ไร้ร่องรอยใครอีก “ทำไมไม่บอกว่าจะมา เฮียไปรับก็ได้ นี่นั่งรถทัวร์มาเองล่ะซี !?” “อือ” ปริศนาพยักหน้า แล้วปีนกลับไปนั่งบนรั้วอีก “เฮียดีใจที่ได้เห็นปริศนา” ทศมายืนเกาะรั้วเงยหน้าคุยกับเธอ “เฮียขอโทษจริงๆ มัน...” “ช่างมันเถอะ” “เฮียคงทำให้ปริศนาคงรู้สึกแย่มาก” เขาเห็นร่องรอยความกลุ้มใจที่ปรากฏบนใบหน้าเธอ “อือ... แย่...” ปริศนาเริ่มกอดอกพยายามสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง “เฮียก็รู้สึกแย่ต่อเรื่องทั้งหมดเหลือเกิน” ทศตัดสินใจคุกเข่าลงขอโทษ ปริศนาจึงกระโดดลงจากรั้วอีกครั้ง แต่ยังกอดอกแน่นเขม็ง “เฮียลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้” “ปริศนาจะด่า จะชกเฮียก็ได้...” ทศอยากให้ทำอย่างนั้นจริงๆ เมื่อเห็นเธอเงียบและมีท่าทีอัดอั้นตันใจ จนเธอเริ่มพูดอะไรออกมา “เฮีย... ทุกอย่างมันแย่กว่าที่กลัวอีก... ปริศนาจะบ้าตายอยู่แล้ว” “มีอะไร... หรือว่าแม่รู้แล้วโดนแม่ว่า...?” “ปริศนาท้องน่ะ... ท้องจริงๆ” น้ำตาที่แห้งไปเมื่อเช้าเริ่มกลับมาอีก มันหนักกว่าทุกๆ ครั้ง จนเธอต้องเลิกกอดอก เอามือมาป้ายเช็ดน้ำตาแทน ... ... ... ... ทศถึงกับเหวอไปหลายอึดใจ กว่าจะนึกได้...ว่าควรทำอย่างไร “ปริศนา... มานี่มา” เขารวบตัวเธอมากอดไว้แล้วลูบผมเธออย่างปลอบใจ “แม่จะให้ทำแท้ง... ปริศนากลัว แต่ปริศนาก็ไม่กล้ามีลูก...” “เฮียอยู่นี่ทั้งคน อย่ากลัวๆ... มันไม่มีอะไรแย่มากหรอกน่า” เสียงกระซิบที่เหมือนคืนนั้นของเขายิ่งทำให้ปริศนาปล่อยโฮ “เฮีย แต่มันน่ากลัว... เราไม่น่าทำอะไรแบบนั้นเลย พระเจ้าทำโทษที่ปริศนาใจง่าย” “ไม่... มันไม่ใช่ความผิดปริศนา... เฮียผิดเองที่ตามใจตัวเองจนทำอะไรลัดขั้นตอนแบบนั้น” “แต่...” ปริศนาอ้าปากจะท้วง แต่ทศเอามือแตะไว้แล้วโอบกอดเธอให้หันดูพระอาทิตย์สีส้มที่กำลังตกที่ริมขอบฟ้า “ดูโน่น พระอาทิตย์ตกดินแน่ะ พอมันตกปุ๊บกังหันสีขาวที่เพิ่งเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนก็กลายเป็นสีเทาหม่นทันที เฮียมานั่งดูคนเดียวทุกวัน... วันนี้ดีใจจริงๆ ที่ปริศนามายืนอยู่ด้วย ปริศนาชอบมั้ย วิวบ้านเฮียสวยมั้ย ?” “สวย...” ปริศนาพึมพำตอบ แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นจริงคือฝ่ามือเขาที่ทาบอยู่บนหลังมือเธอ “เรา...แต่งงานกันนะ ปริศนา” “แต่งได้ไงล่ะ ก็ปริศนา...” “แต่งได้ซี ถ้าปริศนาพยายามเห็นใจคนแก่อย่างเฮียสักนิด เฮียรักปริศนา... เฮียไปหาปริศนาตั้งหลายครั้ง แต่ปริศนาไม่ยอมให้เฮียพบ โทรศัพท์ก็ไม่รับ เฮียใจจะขาด” “ก็ปริศนากลัว ทุกอย่างมันน่ากลัว ปริศนาไม่ใช่ผู้หญิงนี่เฮีย” “ก็ไม่ต้องเป็นผู้หญิง” ทศกระซิบเบาๆ ก่อนแนบริมฝีปากลงบนมุมปากเธอเบาๆ “เป็นคนรักของเฮียก็พอ” “ก็มัน... อย่างเดียวกันนี่นา” ปริศนาอู้อี้ตอบหลบไรขนปลายคางเขา “แต่งงานกันก็ต้องมีคนหนึ่งเป็นผู้หญิง อีกคนเป็นผู้ชาย... เป็นผัวเมียกัน” “แต่มันก็ไม่ยากสักหน่อยนะ... สิ่งที่ปริศนาเป็นอยู่ไม่ใช่รอยโหว่ชีวิตที่ต้องปะต้องชุน...และคำว่าผัวเมียมันก็แค่หมายถึงคู่รักที่ยืนดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน กอดอีกคนเมื่ออีกคนต้องการ แล้วก็นอนหนุนหมอนใบเดียวกัน รอพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันทุกๆ เช้า” ทศเค้นหาคำพูดจากหัวใจมาปลอบประโลมหญิงสาวในอ้อมแขน “เฮียพูดได้สิ... ก็เฮียปกติ” เสียงเหมือนกระเง้ากระงอดของปริศนาทำให้ทศยิ้มออกเสียที “สงสัยต้องให้ลูกช่วยยืนยันแล้วล่ะมั้งว่าปริศนาก็ปกติ” ทศลูบหน้าท้องบางๆ คุณแม่คนใหม่แล้วบ่น “อืม... ลูกเราคงเงี้ยวน่าดู นึกอยากมาก็มาซะตั้งแต่คืนแรกของพ่อกับแม่... มาถึงก็กินแม่เหลือแต่กระดูก” ปริศนาเริ่มอายที่เขาคลำหาลูกในท้องและพบแต่ซี่โครง “ก็กินข้าวไม่ได้นี่... มันกลุ้มใจ” “เฮียขอโทษ งั้นไปอาบน้ำกินข้าวกันดีกว่า” ทศจูงมือปริศนาออกจากริมรั้ว แต่ปริศนาล้วงโทรศัพท์จากระเป๋ากางเกงยื่นให้ “เฮีย... โทรบอกแม่ให้หน่อยว่าปริศนาอยู่รอดปลอดภัยดี... ปริศนาอายแม่ ไม่กล้าคุยเอง” “เฮียก็อาย ไม่รู้จะเรียกแม่ยายว่ายังไงดีเนี่ย แม่ยายแก่กว่าสองสามปีเอง” แต่ทศก็โทรไป และคนขี้อายก็พูดซะคล่องแคล่ว ก่อนจบการสนทนาลงที่หน้านิ่วเล็กน้อย “แม่ปริศนาว่า ไม่เคยรู้ว่ามาก่อนว่าลูกสาวชอบคนแก่ ?” “แม่ก็ชอบว่าผู้ชายอยู่เรื่อย... เฮียไม่เห็นแก่สักหน่อย” “ฮ่าๆ น่าฟังที่สุด” ทศขยี้ผมปริศนาด้วยความเอ็นดู “ว่าแต่เฮียเองน่ะ จะตกใจหรือเปล่าถ้ารู้ว่าปริศนาเป็นลูกใคร” “ลูกนักการเมือง มาเฟียใหญ่คับฟ้า ?” ทั้งทศและคนแถวบ้านเก่าไม่เคยมีใครรู้เรื่องพ่อปริศนา “ใช่ก็ดีสิ” ปริศนาบ่นอายๆ “พ่อของปริศนาเป็นกะเทยน่ะ ปริศนาไปเจออีกทีก็ตอนแปลงเพศแล้ว ชื่อนีน่าเหมือนกันด้วย ปริศนาเลยไม่เอานีน่าเป็นชื่อเล่นตั้งแต่นั้น... ปริศนานี่แหละเท่ดี ปริศนาว่าใครเป็นพ่อไง...” ทศฟังแล้วหัวเราะเสียงดังจนปริศนาหน้ามุ่ย “เฮียหัวเราะเยาะเหรอ” “ไม่น่า... เฮียหัวเราะเพราะคิดถึงนีน่า ตอนนีน่าเป็นเด็กน้อยน่ารักเห็นผู้ชายตัวใหญ่หน่อย ก็ใช้ให้แม่จีบดะ แล้วก็ไปเรียกเขาว่าพ่อ... ฮ่าๆ” “หยุดหัวเราะก่อน... ปริศนากลุ้มใจจะตายอยู่แล้ว ลูกปริศนาจะเป็นกะเทยเป็นทอมมั้ยเฮียทศ” ทศหยุดเดินทันที “มันเรื่องของลูก แต่เฮียขอให้ลูกอยู่กับเฮียนานๆ ก็พอ” “อื้อ แต่เฮียอย่าเลี้ยงลูกสาวให้เป็นอย่างปริศนาหรือแม่นะ” “ไร้สาระน่า เรื่องอีกตั้งนาน ...มา...พาลูกไปกินข้าวก่อน” ทศจูงมือปริศนาไปถึงบ้านอยู่แล้ว แต่เธอก็หยุดกึก “หม่าม้าเฮียอยู่ ปริศนาจะโดนว่ามั้ย” “โอ๊ย ใครจะว่า” ทศเกาศีรษะอายๆ “แก่ขนาดนี้แล้ว เฮียจะเอาลิงเป็นเมีย แม่ยังตามใจเลย” “งั้นค่อยสบายใจหน่อย เพราะถ้ามีขนสักนิด ปริศนาก็เหมือนลิงอยู่แล้ว” แม่ของทศไม่ได้มีท่าทีเลวร้ายอะไรที่จู่ๆ ก็มีสะใภ้หน้าตารูปร่างไม่ได้ตามโหงวเฮ้งโผล่มา แต่นางก็กลั้นความขบขันไม่อยู่เมื่อเห็นลูกชายวัยสี่สิบกำลังจะมีเมียเป็นสาวห้าว แถมยังเป็นอาหมวยข้างบ้านที่เคยอุ้มเล่นกันอีก “แม่ขำอะไร” ทศกระซิบถาม เขาเริ่มรู้สึกอายแม่เสียเอง มากกว่าปริศนาที่เอาแต่นั่งแทะไก่ย่างเสียอีก “ก็อั๊วขำเมียลื้อ” แม่กระซิบตอบ “ไอ้นีน่ามันลิงตัวผู้หรือตัวเมีย มันจะเหยียบคออั๊วตายมั้ย แล้วออกลูกได้หรือเปล่า” ทศกระซิบกลับอย่างกึ่งอายกึ่งภูมิใจ “แม่อย่าดูถูก นี่ถ้าไม่ท้องสองเดือนแล้วผมก็คงอด แหะๆ” “ไม่น่าเชื่อว่าพันธุ์นี่ท้องได้ ?” นางเบิ่งตาหยีๆ มองสะใภ้ใหม่ชัดๆ แล้วนางก็หายไปในครัว ปล่อยให้คนรู้จักกันสองคนที่เพิ่งรู้เปลี่ยนสถานะมาเป็นคู่รักอยู่กันแค่สองคน ทศเลยนั่งดูปริศนาด้วยความเพลิดเพลิน “เฮียดูอะไร ปริศนาหิว ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยง” แล้วปริศนาก็วางกระดูกไก่ลงงอนๆ “ฮึ... ไม่กินแล้ว” “อือ พอได้แล้ว ชิ้นที่หกแล้วนั่น” “เหรอ...” ปริศนาถึงนับกระดูกขาไก่ย่างอย่างไม่เชื่อสายตา “ถึงว่า... ตื้อจัง” “ก็บอกแล้วว่าที่นี่น่าอยู่...วิวสวย... อาหารน่ากิน... ผู้ชายก็... ใจดี” “พอปริศนามาอยู่ อย่างหลังอาจจะเปลี่ยนก็ได้” ปริศนาบ่นเสร็จก็นั่งแคะฟัน ระหว่างรอทศล้างจาน เสร็จแล้วเขาก็เดินตามไปในห้องนอนเขา “อาบน้ำนะ เดี๋ยวหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยน” “เราจะอยู่กันแบบผัวเมียตั้งแต่คืนนี้เลยเหรอเฮีย” ปริศนาถามตรงๆ ขณะเขากำลังเปิดลิ้นชักหาเสื้อผ้าให้ เขาก็ตอบมาตรงๆ “จะรีรอทำไม ลูกก็อุตส่าห์รีบมาช่วยให้พ่อกับแม่รักกัน... เฮียไม่ยอมให้ปริศนาไปไหนแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราโทรไปจองโบสถ์แต่งงานเลย ศิษยาภิบาลจะต้องตะลึงเมื่อรู้ข่าวสองเรา ฮ่าๆ” . . . . . เมื่อออกจากห้องน้ำ ปริศนาก็ก้มดูเสื้อตัวใหญ่โคร่งที่ตัวเองสวมอยู่ สลับดูเจ้าของห้องที่สวมเสื้อยืดตัวเก่าๆ นุ่งกางเกงขาสั้นเป็นชุดนอนเหมือนเด็กหนุ่มๆ เธอรำพึงออกมาทั้งอย่าสงสัยตัวเองและเขา “ปริศนาทั้งกลัวทั้งอาย จึงคิดแล้วคิดเองว่าจะมาที่นี่ดีมั้ย แต่พอมาแล้วทำไมปริศนาไม่เห็นรู้สึกอายเฮียเลย...มัน...เหมือนเรารู้จักกันมานานแล้ว...” ทศเข้ามากอดเธอไว้พร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข “จะให้มัวอายได้ไงล่ะ ก็ลูกเราอยู่นี่ อีกหน่อยก็ฟักเป็นตัวให้ไล่จับแล้ว ฮ่าๆ” แต่คนถูกกอดผู้ไร้จริตก็ยังไม่วายคลางแคลง “เฮียทศ... แน่ใจเหรอว่ารักปริศนาพอที่จะให้เป็นเมีย” “แน่ใจสิ” ทศยิ้มให้คนรักในอ้อมแขน “ว่าแต่ปริศนาเถอะ รักเฮียบ้างมั้ย ?” “ไม่รู้... แต่ปริศนาคิดถึงเฮียมาก แต่ปริศนาก็สับสนความรู้สึกตัวเอง... สับสนจนกลัว” “น่า... ต่อไปไม่ต้องสับสนละ เพราะเฮียรักปริศนา รักลูกด้วย” เขาลูบไล้บริเวณที่อยู่ของลูกอย่างทนุถนอม “เฮ่อ จะมีนมให้ลูกกินหรือเปล่าไม่รู้” ปริศนาแกะมือเขาออกอายๆ “ต้องมีสิ เดี๋ยวเฮียปลูกนมให้ลูกเอง” เขายังทำหน้าตาลึกลับ “หา...ปลูกยังไงน่ะ ?” ปริศนาเกาคางด้วยความสงสัย “เฮียทศจะทำฟาร์มวัวนมเหรอ ?” “นมแม่นี่แหละ จริงจริ๊ง” ทศรับคำเสียงสูง “แต่ก่อนอื่น... ปริศนาต้องยอมให้เฮียกระตุ้นมันบ่อยๆ” เสียงล้อๆ เขาทำให้ปริศนาหายงง “โธ่เอ๊ย มุขคนแก่” “ฮ่าๆ เข้าใจก็ดี... นอนได้แล้ว จะสามทุ่มแล้ว... เดี๋ยวเที่ยงคืนเฮียต้องลุกไปดูไก่” “ต่อไปปริศนาจะช่วยเฮียดูฟาร์ม” “ท้องอยู่จะทำงานได้ไงล่ะ...หืม ?” ทศถามอย่างเอ็นดูคนใจดีแล้วลุกไปปิดไฟห้องนอน เหลือเพียงแสงไฟรำไร แล้วคว้าตัวปริศนามานอนหนุนแขน “เมียจะแข็งแรงแค่ไหน เฮียไม่ปล่อยให้เมียทำงานหนักหรอก” “แหม... ก็ใครจะอยากอยู่เฉยๆ ล่ะ” “น่า... สิ่งง่ายๆ ในการเป็นเมียที่ดีของเฮีย เฮียขอสัญญาอย่างเดียว...” ทศยกฝ่ามือปริศนาไปลูบหน้าตัวเอง “สัญญาอะไร” “...ปริศนาอย่าตายก่อนเฮีย” “เฮียทศ ชอบพูดอะไรไม่รู้”  แต่ปริศนาก็กระเถิบเข้าหาเขาอย่างเข้าใจ ทศหยุดชวนคุย เขากอดกระชับคนรักที่ได้มาโดยบังเอิญไว้ในอ้อมแขน ก่อนโน้มใบหน้าลงชิดใกล้เพื่อแนบริมฝีปากถ่ายทอดความอบอุ่นหอมหวานให้เธอ เขายิ้มออกในความฝันที่ยังไม่หลับเมื่อร่างที่สัมผัสอยู่กระเถิบหาเขาด้วยความเต็มใจ เขาเห็นเงาใครบางคนเดินกลับมาจากริมขอบฟ้า... จบบริบูรณ์ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 18:59:16

ความคิดเห็นที่ 7 ขอตอบเมนท์ตอนแรกนะฮ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10188071/W10188071.html คุณ yaimooyoyo : อ่านดีๆ จะพบว่าเฮียทศเสร็จนีน่า  งานนี้น้ำกรดถูกลืม อิอิ คุณgarnet19th : แล้วเข้าใจยังว่าปริศนาทำให้ดอกแก้วอ่อนแรงได้ไง ??? ไม่เข้าใจก็ไปสวนลุมซะ คุณ กุลธิดา (kdunagin)  : ขอบคุณค่ะ คุณห้าสิบป่าย  : รอด้วยหัวใจระทึกเชียวรึ นี่มันนิยายร้ากโรแมนติกค่ะ คุณ Argent : กรี๊ดดดด คิดถุงๆๆๆ มิได้พาทีกันนานแล้ว ช่วยอวยกันบ่อยๆ นะ คุณพีทคุง (พิธันดร)  : แฮ่ๆ แน่นอนค่ะ นิยายเรนฟูต้องแฮบปี้เอนดิ้งสุดๆ เริ่มมาหนักหนาขนาดไหนก็ต้องจบอย่างนุ่มนวล - -* คุณ NUAOFFYHUB : ปริศนาน่าสงสาร แต่ต่อไปก็เป็นไปได้ว่าเฮียทศจะน่าสงสารกว่า คุณ scottie : ครือว่า เรนฟูเขียนโจมตีคนถนัดซ้ายมานานแล้ว เลยลองเปลี่ยนกระบอกปืนใส่คนถนัดขวามั่ง ...ปริศนาโตมาแบบหนีแรงโน้มถ่วงโลกค่ะ คุณ Draconia : กรี๊ดดดด เมนท์ได้ตรงประเด็นมากค่ะ ตอนจบคือ เยสหรือโนของตรงบรรทัดขึ้นจริงๆ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 19:13:25

ความคิดเห็นที่ 8 กรี๊ดดๆๆๆ ขอบอกว่ารอตอนจบอย่างใจจดใจจ่อค่ะ อ่านไปกรี๊ดไป ขำไป เขินไป แอร๊ยยย เฮียทศน่ารักกก ฉากหวานแหววอ่านแล้วกรี๊ดกร๊าดค่ะ เป็นนิยายตบจูบ(เหรอ?)ที่ระทึกที่สุดที่เคยอ่านมา กะรี๊ด... ปูลู. ดูเหมือนเฮียจะเสร็จนีน่าจริง ๆ อย่าให้ภรรเมียมาเหยียบหัวน้า จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 19:17:24

ความคิดเห็นที่ 9 คห.5 ที่หายไป จับยัดใส่ท่อนท้ายของ คห.4 แล้วฮ่า ทุกทั่น แต่ที่จริงหายไปก็อ่านรู้ความ เพราะงานเขียนของเรนฟูเรื่องนี้ มันจบและได้ใจในทุกๆ ตอน แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 54 21:07:00 แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 54 20:03:08 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 19:35:48

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ คคห. 5 หายหรือค่ะ แต่ทำไมอ่านจบแล้วได้ความอ่า... อ่านทีเดียว 2 ตอนรวดค่ะ ช่วงนี้ไม่ว่างอ่านอะไรยาวๆ สั้นๆ พอลุ้นหน่อย คิดไว้ตั้งแต่ใกล้จบครึ่งแรกว่าปริศนาเสร็จเฮียทศแน่ๆ (หรือเฮียทศเสร็จปริศนาหว่า) แถมพอตื่นขึ้น ยังไม่ทิ้งลายนะคะ ใส่เฮียเป็นชุด ถ้าเฮียทศไม่ใจเย็น มีตีกันกลางสมรภูมิรักแน่ ที่สำคัญ เฮียทศน่ารักมากๆ ค่า ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 19:48:31

ความคิดเห็นที่ 11 ความปรารถนาของคุณคืออะไร ? ฉันอยากเจอตัวฉันเอง ถ้าคุณปรารถนาเช่นนั้น คุณต้องออกเดินทางไกล เดินทางไปที่ไหน เดินทางหนีเเรงโน้มถ่วง ผ่านหมู่เมฆ ท้องฟ้า ดวงดาว เดินทางไกลไปเรื่อย ๆ ไปบนหนทางที่ไม่สิ้นสุด ไปจนกระทั่งแรงโน้มถ่วงที่ชื่อว่า อัตตา หมดเเรงดึงดูด แล้วตอนนั้นเองก็ค่อยหันกลับมา แล้วคุณก็จะเจอตัวคุณเอง งั้นเหรอ ใช่เเล้ว งั้นถ้าฉันกอดเข่าแล้วค่อย ๆ กลิ้งหนีแรงโน้มถ่วงนั้นจะได้ไหม ได้ แต่มันจะช้ามาก แต่ฉันอยากจะทำแบบนั้น งั้นก็ขอให้โชคดี จบง่ายไปนิด ไม่ค่อยมีดราม่ากะโลหิตหลั่งไหล แต่ก็อบอุ่นแบบแปลก ๆ ดีนะ ขอบคุณครับ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 20:10:39

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักนะเนี่ย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 20:22:16

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ yaimooyoyo  : อือ เห็นด้วย เรนฟูเองเขียนไปๆ ก็พบว่าแอบชอบเฮียทศที่สุดในบรรดานิยาย/เรื่องสั้นที่เขียนมา คือแกน่าสงสาร พอแกเห็นแก่ตัวหน่อยก็เลยแอบให้อภัย ขริ ขริ คนข้างตัวเรนฟูก็คล้ายๆ เฮียทศนี่แหละ (แต่น่าเบื่อกว่าหน่อยนึง-*-) คุณ makokchor :  ฮั่นแน่ แอบชอบเฮียทศไปอีกคน ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ คห.5 ที่หายไปเอาใส่ คห.4 แล้วค่ะ แต่เป็นส่วนที่ไม่อ่านก็ได้ความเท่าเดิม เพราะแค่เน้นว่านางเอกไม่ค่อยสวยเท่านั้นเอง คุณ garnet19th :  อือ ปริศนาน่ะอยากหนีแรงโน้มถ่วงโลก แต่ทำผิดตั้งแต่ฟุบหน้าลงบนหัวเข่าทำตัวกลมๆ แล้วล่ะ ทำแบบนั้นก็เท่ากับยิ่งยึดติดกับโลก ถ้าอยากหนีแรงโน้มถ่วงจริงๆ ต้องลุกขึ้นยืน มือตะกายฟ้าให้มากที่สุด ...เอ่อ ขอบคุณที่เมนท์ยาวโพ่ดนะ เรนฟูแอบเกร็งเล็กน้อย คุณ NUAOFFYHUB  : อื้อ น่ารักเท่าคนเขียนนี่แหละ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 21:15:22

ความคิดเห็นที่ 14 กรี๊ดดด...คนข้างๆ ที่บอกว่าเหมือนเฮียทศเนี่ย เหมือนที่ไหนเหรอค้าาาา (แอบทำตาวิ้งๆ ใส่ ) ป.ล. แต่ถ้าเทียบกับตาเม่นเรื่องที่แล้ว ความดีมันต่างกันแบบสุดขั้วเชียวค่ะ -*- จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 21:28:38

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าไม่ท้องจะได้ลงเอยกันมั้ยอ่า .. ขำมากตอนแม้บอกว่าขอลิงตัวเมีย ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 21:48:46

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ yaimooyoyo :  เฮียทศของเรนฟูชอบทำงานบ้านมากเลย - -" คุณ scottie  : เรื่องนี้ ถ้าปริศนาไม่ท้อง ปริศนาก็จะทำตัวกลมต่อไป กว่าจะลงเอยได้ มันก็จะกลายเป็นนิยายก่อนค่ะ - -" แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 54 22:01:39 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 54 22:00:49

ความคิดเห็นที่ 17 พอเห็นเกริ่นไว้ว่าตอนนี้ยาวก็เลยมาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ คงมีเวลาอ่านทั้งหมดเย็นนี้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 01:12:02

ความคิดเห็นที่ 18 งือๆ อยากมีเฮียทศไว้ทำงานบ้านบ้างจัง...อิจฉาตาร้อนค่ะ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 01:28:34

ความคิดเห็นที่ 19 .... สุดยอดค่ะ ^^ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 03:25:19

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ คิดถึงคนข้างบนจังค่ะ ... กำลังอ่านซึ้งๆ พอเจอประโยคนี้ "ปริศนาเริ่มอายที่เขาคลำหาลูกในท้องและพบแต่ซี่โครง  "  อดหัวเราะไม่ได้ค่ะ ... ขยันเขียน และเขียนเก่งจริงๆค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 06:38:10

ความคิดเห็นที่ 21 นี่รึเปล่าเรื่องเลสเบี้ยนที่เรนฟูว่าจะเขียนน่ะ (เกือบพลาดไปแล้วเรา) ความจริงถ้าเป็นนิยายยาวๆ ก็คงสนุกดีนะ แต่มาแบบเรื่องสั้นก็เข้มข้นดีค่ะ ปล. สนุกสมมาตรฐานเรนฟู เพราะฉะนั้นเอา Alien in the backyard ไปหนึ่งตัว อิอิ... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 10:31:20

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาเพราะชื่อเรื่องอีกแล้ว ยาวมาก แต่สนุกมากเช่นกันครับ  ตั้งโจทย์ของเรื่องได้แปลกดี  อืม  ต้องบอกว่ากล้าเอาโจทย์นี้มาเขียนมากกว่า  เขียนยากนะนั่น  มีอารมณ์กระอักกระอ่วนก้ำ ๆ กึ่ง ๆ  ครึ่งขำครึ่งเครียดยิ้มทั้งน้ำตาฮาทั้งขมวดคิ้วผสมผสานกันแบบสมจริงดี  ยอดมากขอรับ ปริศนาหยาบได้ใจ เท่าที่ผมเคยอ่านนิยายมา  ปริศนาเป็นนางเอกคนแรกที่ตื่นขึ้นมาจากเตียงแล้วด่าพระเอกจนหงอ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 54 12:21:36 จากคุณ : bluemouse เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 12:14:29

ความคิดเห็นที่ 23 มากรี๊ดอีกแล้วค่ะ ชอบจังเลย ตลอดเนื้อเรื่องชวนให้ติดตาม มีอารมณ์ที่แตกต่างของตัวละครแทรกอยู่ในทุกจังหวะจริง ๆ ค่ะ แอบอมยิ้มไปเรื่อย ๆ นึกเชียร์เฮียทศอยู่นานเลย แต่พอเข้าใจอารมณ์ผู้หญิงที่ขาด ๆ เกิน ๆ เป็นมุมที่น่าสนใจมากจริง ๆ ค่ะ สุดยอดไปเลย เฮียทศก็...โอย...อบอุ่นเหลือใจ ผู้ชายแบบนี้ กรี๊ดมากมายจริง ๆ ค่ะ(แต่แหม...ชอบหม่าม้าอ่ะค่ะ ลากลิงมาสักตัวก็ได้ ฮ่า ๆ สุดยอดเลยค่ะ เป็นไงละ เลยได้ลิงจริง ๆ ด้วย เป็นลูกพี่ลูกน้องกับลิงมานมนาน คริ ๆ) ... สิ่งที่ปริศนาเป็นอยู่ไม่ใช่รอยโหว่ชีวิตที่ต้องปะต้องชุน... ชอบตรงนี้มาก ๆ เลยละค่ะ อ่านแล้วสะดุดเข้าไปในหัวใจ แบบว่า...อบอุ่นมากจริง ๆ คำคำนี้ ให้ความรู้สึกของการยอมรับได้ในทุกรูปแบบที่เป็นจริง ๆ ค่ะ น่ารักขั้นเทพ แอบกระซิบว่า...คิดถึงค่ะ... ซินเหนียนไคว่เล่อนะคะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 16:48:05

ความคิดเห็นที่ 24 เรื่องแซ่บมากค่ะ (ยังย้ำอยู่อีก 555) ปริศนานี่ใจแข็งมากๆ ขำที่ชีผอมคนไม่เชื่อว่าท้องอ่ะ แถมยังเจอสาวยั่วอีก เชื่อแล้วว่า เทคนิคชีต้องเลิศมากๆ ต่อไปเฮียทศต้องเสร็จกลายเป็นฝ่ายรับให้ชีข่มเหงทุกวันคืนแน่นอน ตกลงคำตอบก็คือเยสสินะคะ เหอๆๆ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 17:00:19

ความคิดเห็นที่ 25 คิดถึง คห.20 อิอิ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 19:48:26

ความคิดเห็นที่ 26 มีสามีอย่างเฮียทศ รักตายเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 20:39:37

ความคิดเห็นที่ 27 ชอบ ชอบ ชอบ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 12:15:39

ความคิดเห็นที่ 28 สนุกมากๆเลยค่ะไรเตอร์ ปั่นเรื่องสนุกแบบนี้มาให้อ่านบ่อยๆน้าค้า หลงรักคุณทศซะแล้ววว ~.~ จากคุณ : DESTINYee (DESTINYee) เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 54 21:19:45