PANTIP.COM : W10194966 test [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 32

ไม่ทำงานที่เดิมแล้วจริงเหรอดาว” กันยาเข้ามาทักทั้งอยู่ในชุดร้านมินิมาร์ทเตรียมไปทำงาน พยายามหว่านล้อมให้ดาวกลับไปทำงานที่เดิม “คิดดีๆ ล่ะ จบ ปวช กระจอกๆ แบบเราหางานยากจะตาย”

ปรายยิ้มให้ดาวที่อยู่ในอ้อมแขนกันยา “มีปัญหากะนายน่ะ โดนนายปล้ำ ไม่ออกได้ไง”

“ว๊าย” กันยาสะดุ้งตกใจ แล้วรีบเล่าเรื่องตัวเอง “เออๆ เคยเจอเหมือนกัน พวกผู้ชายนี่เอาเปรียบทั้งนั้น !”

“นี่... ก็โดนปล้ำมาด้วยเรอะ !?” ปรายดูหน้าอกเรียบๆ หุ่นไร้ส่วนเว้าส่วนโค้งของกันยาแล้วถอนหายใจหนักๆ กับความเลวร้ายของผู้ชายเพศเดียวกับเขา “ผู้ชายนี่***กันทั้งนั้นเหรอวะ”

“โอ๊ยดาว... กระโชกโฮกฮากเหมือนผู้ชายเข้าไปทุกทีแล้วนะ หมู่นี้เป็นอะไรไปน่ะ แต่งตัวก็ไม่เหมือนเดิม แล้วไหนจะจู่ๆ มาใช้มือซ้ายซะคล่องเชียว”

“แหม ก็แค่ตกใจที่ได้ยินว่ากันยาโดนปล้ำ และก็ถนัดมือซ้ายมานานแล้วล่ะ” ปรายแก้ตัวไม่จริงจังนัก

“อื้อ หน้า***อย่างเรามันยังจะปล้ำ เลยยอมทำงานกับยายเจ๊ปากเสียไงล่ะ เอาเปรียบยังไงก็ปลอดภัยกว่า... แต่ปวดหลังมากเลย ทำงานหนักทั้งใช้แรงขนของ ใช้สมองคำนวณเงิน เฮ่อ ไปละ” กันยาตบท้ายโดยการบ่นเรื่องสุขภาพแล้วอวยพรให้เพื่อนหางานใหม่ได้

ปรายดูผู้หญิงเตี้ยตรงหน้าจากไป แล้วกระโดดขึ้นๆ ลงๆ เพื่อไล่ข่าวร้ายยามเช้า ดาวก็มองการแต่งตัวของปรายอย่างไม่รู้จะแนะนำอย่างไร “ถ้าคุณไม่นุ่งกระโปรง จะสมัครทำงานได้ยังไงล่ะ อย่าบอกนะว่าจะไปสมัครเป็นผู้บริหารหรือเจ้าของกิจการ”

“ให้ทาลิปสีนี่ก็ยากเต็มทน มาทะเร่อทะร่าใส่กระโปรงโล่งๆ นั่น เข้าแล้วไม่โป๊ตายเหรอดาว”

“งั้นก็ต้องนุ่งกางเกงผ้า สวมสูททับ”

“ร้อนตาย ขอแบบนี้แหละ” ปรายยังยืนยันที่จะนุ่งกางเกงยีนส์สีดำ เสื้อเชิ้ตทับเสื้อยืดอีกตัว เพราะเขายังแก้นิสัยชอบถอดกระดุมไม่ได้ บางทีเขาเผลอเกานมต่อหน้าคนเอาเฉยๆ

“ใส่ชุดแบบนี้ก็ได้แค่ตำแหน่งพนักงานส่งเอกสาร”

“น่า... อย่าจริงจังเรื่องงานเลย ผมไม่ยอมอดหรอกน่า วันนี้แค่ดูๆ บ้านเมืองพอ” ปรายแอบดูเอกสารประวัติการศึกษาของดาวแล้วก็ทำใจว่าต่อให้เขาแต่งตัวเหมือนหญิงก็คงได้งานดีๆ ยาก ท่ามกลางเศรษฐกิจแบบนี้

“เฮ่อ แล้วนี่คุณจะพาแมวอย่างฉันไปสมัครงานจริงเหรอ”

“จริงสิ อย่าขี้ใส่หลังผมแล้วกัน” ปรายพบส่วนดีของการมีชีวิตแบบนี้ตรงที่เขามีสัตว์เลี้ยงตัวโปรดพูดจาสื่อสารกันได้ “แล้วคุณอยากให้ผมทำงานอะไร”

“ไม่รู้...ที่จริงฉันชอบเลี้ยงเด็กนะ แต่ฉันจบแค่ ปวช. ไม่ได้จบครู เลยเป็นครูอนุบาลไม่ได้ ให้ไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กจริงๆ ก็เงินเดือนนิดเดียว”

“เอ๊ะ” ปรายได้ความคิดใหม่ขึ้นมาทันควัน “หรือว่า... คุณเรียนหนังสือต่อดีกว่า เอามั้ยๆ ผมเรียนเก่งนะ อ่านทีเดียวทำข้อสอบได้สบายบรื๋อ”

“จะดีเหรอ แล้วจะเอาเงินที่ไหนเรียนล่ะคุณ”

“ไป... ออกไปหาเงิน”

ทั้งคู่ออกจากหอพัก แต่ดาวบอกปรายแค่ว่าแต่งกายไม่สุภาพ มันเลยทำให้ปรายไม่รู้ตัวว่าเขาเหมือนผู้หญิงสติไม่ดีแค่ไหน เขาแต่งตัวเหมือนผู้ชาย และเดินเหมือนผู้ชาย เซ็งๆ ขึ้นมาก็อุ้มแมวจากย่ามขึ้นมาดีดขนเล่น แมวก็สายตาพร่ามัวและทำใจกับโลกจนไม่อยากทักท้วงอะไรให้ปรายลำบากใจไปกว่านี้

พวกเขาไปสำรวจเงินในบัญชีของดาวเป็นสิ่งแรก

“เออ ไอ***มันโอนให้ตั้งสองแสน ! ก็ยังดีโว้ย นึกว่าจะให้ห้าพัน !”

ดาวมองจำนวนเงินตาโตอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพึมพำอย่างหดหู่ “นั่นคือ... ค่าตัวฉัน ?”

“คิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็คิดได้ แต่ถ้าคิดแล้วไม่สบายใจก็จงคิดใหม่” ปรายกดเงินสดออกมาใส่กระเป๋าอย่างไม่แยแส “เงินนี่คือเงินที่ไอ้เลวนั่นมันใช้ไถ่บาปให้ตัวเอง... ส่วนเรื่องคุณ คุณรู้ตัวดีว่าคุณเป็นคนแบบไหน และถ้าคุณไม่เชื่อตัวเองก็จงเชื่อผม ผมเป็นคนหนึ่งที่มองเห็นศักดิ์ศรีของคุณ และไม่ใช่พวกคร่ำครึขนาดตัดสินผู้หญิงด้วยพรมจรรย์”

“ขอบใจ...” ดาวยิ้มให้คำพูดที่แสนน่าฟังของเขา แม้รู้ดีว่าไม่มีใครเห็นแมวยิ้มได้ “แม้ฉันจะไม่มีวันรู้ว่าคุณพูดความจริงแค่ไหน แต่คำพูดคุณน่าฟังมาก มิน่า... ผู้หญิงถึงมีใจให้คุณง่ายๆ อย่างงี้ละมั้งที่เขาว่าคนเจ้าชู้มีเสน่ห์”

“แต่ตอนนี้ผมพูดความจริงกับคุณทุกอย่าง และผมก็ไม่อยากมีเสน่ห์แล้ว มันเป็นดาบสองคมที่ฟาดฟันได้ทั้งตัวเองและคนที่หลงเข้ามา”

“เฮ่อ...” ดาวก็พอเห็นด้วย “แล้วนี่เราจะไปไหนกันคะ ?”

“ไปหาเงินไงล่ะ ! จะให้ผมใช้เงินคุณคงไม่พอหรอก ฮ่าๆ”

“หาที่ไหน ?”

“แฟนผม ก้อยไง !”

“จะดีเหรอ ก็...”

ดาวอยากจะท้วง แต่รู้ตัวว่าฉลาดน้อยกว่าเขาจึงแค่เดินตามเขาไปทุกที่ ปรายกลายเป็นคนกลัวแท็กซี่ไปโดยปริยาย ยอมขึ้นรถเมล์ตามคำแนะนำของดาวอย่างเชื่อฟัง และกว่าจะถึงคอนโดหรูที่พักของแฟนเขา ก็เล่นเอาเหงื่อตก

“ยามจะให้เราเข้าเหรอ” ดาวดูคอนโดเศรษฐีอย่างไม่แน่ใจ แต่ปรายไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
“หนูเอาแมวคุณปรายมาส่งให้คุณก้อยเลี้ยงค่ะ คุณก้อยอยู่ห้องมั้ยคะ”

ยามสำรวจดูในสมุดบัญชีรถเข้าออกก็พยักหน้า ยินยอมให้พวกเขาเข้าไปโดยดี แต่พอลิฟต์พาไปถึงหน้าห้อง ปรายเคาะประตูตั้งนานก็ไม่มีใครมาเปิด

“อ้าว รถอยู่ คนไม่อยู่ได้ไง หรือไปห้องเพื่อน” ปรายวิ่งไปอีกปีกของคอนโด เขาสังหรณ์ใจร่วมกับข่าวหนังสือพิมพ์ว่าก้อยไปคุยกับกริช... เพื่อนเขา แต่เขาไม่คิดไปตาม เขาเดินไปยังระเบียงที่มีกระถางดอกไม้ตั้งประดับอยู่ พลิกอันที่ไกลมือสุดก็ได้ซองกระดาษข้างในมีการ์ดเปิดประตูห้อง

“นี่ห้องแฟนคุณหรือห้องคุณ ?” ดาวนึกกลัวกล้องวงจรปิดแต่ปรายกลับไม่สนใจ

“ห้องนี้เป็นของขวัญจากผมสำหรับวันที่ก้อยอายุครบ 25”

“โอ้โห้ รวยกันจริงๆ”

“ก็บอกแล้วไง ผมไม่เอาเปรียบผู้หญิง” ปรายบอกอย่างภาคภูมิพลางสอดการ์ดแล้วกดรหัสเลขเข้าห้อง “ใครนิสัยดีได้ของทุกคน ฮ่าๆ”

“โอ๊ย...แล้วตกลงคุณก้อยเป็นแฟนหรือเมียเก็บคุณกันแน่เนี่ย ?”

“ฮ่าๆ อย่าถามอย่างนั้น เรื่องโรแมนติคกลายเป็นเรื่องน่ารังเกียจทันที ฮ่าๆ”

ปรายหัวเราะขำตัวเองแล้วเมื่อประตูห้องเปิดเขาก็ปล่อยให้ดาวกระโดดไปมาทั่วห้องอย่างตื่นเต้น “สวยน่าอยู่ ยังกะโรงแรมแน่ะ ”

“ชอบเหรอ เดี๋ยวผมกลับไปเป็นเหมือนเดิมเมื่อไหร่ ผมหาให้คุณห้องหนึ่ง !”

“แหม ไม่ได้ต้องการแบบนั้น”

“ผมก็ไม่ได้คิดแบบนั้น แค่อยากตอบแทนที่คุณยกตัวเองให้ผมอยู่ ฮ่าๆ” ปรายเปิดตู้เย็นกะจะหยิบน้ำ แต่เห็นขวดเครื่องดื่มยี่ห้อโปรดปรานของตัวเองแล้วอดใจไม่ไหว “ขอไอ้นี่สักจิบนะดาว”

จิบเดียวของเขาหมดไปครึ่งขวดต่อหน้าต่อตาดาว

“คุณปราย ฉันคออ่อนมาก หยุดเถอะ !”

“ไม่เห็นเป็นไรนี่...!” ปรายยังยิ้มสบายใจ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงแจ๋แค่ไหน

แล้วเสียงคนกลับเข้าห้องทำให้ปรายคว้าแมวไปนอนหลังโซฟาทันที เขาปรากฏตัวต่อก้อยก็ไม่มีอะไรดีแน่ๆ เขาอาจถูกจับส่งตำรวจหรือก้อยขวัญเสียจนโดดคอนโดไปก็ได้
แต่เสียงก้อยหัวเราะเข้ามาพร้อมกริช ทำให้ปรายมั่นใจทันทีว่าต่อให้มีผีมาหลอก เธอก็ไม่กระโดดไปไหน แม้ทำใจไว้กับข่าวคาวๆ บ้างแล้วแต่เขาเริ่มกำขวดเครื่องดื่มแน่นเอี๊ยดเมื่อได้ยินเสียงคนทั้งคู่คุยกันด้วยน้ำเสียงสนิทสนม

“จะไม่ไปเยี่ยมเจ้าปรายมันจริงเหรอก้อย”

“ไปให้พ่อแม่พี่น้องเขาได้ฉีกอกเอาน่ะสิ ใครๆ ก็หาว่าก้อยทิ้งพี่ปรายให้ขับรถเอง ทำไมไม่คิดมั่งว่าทำไมพี่ปรายถึงยอมให้ก้อยกลับดึกๆ ดื่นๆ กับคนอื่น”

“ไอ้ปรายมันถือว่าตัวเองเก่งเสมอแหละ ก็อยากจะสมน้ำหน้า แต่ก็เห็นใจพ่อแม่มัน”

“แล้วพี่กริชไม่เห็นใจก้อยเหรอคะ” ก้อยบ่นกระเง้ากระงอด

“เห็นใจสิก้อยจ๋า แต่จะให้ประกาศตัวโจ๋งครึ่มว่าเราคบกันทั้งที่ไอ้ปรายนอนแบ็บอยู่นั่นเหรอ” แล้วเสียงกริชออดอ้อนก็ตามมา “ก้อยเองนั่นแหละ ที่น่าจะเลิกกะไอ้ปรายก่อนหน้านี่”

“หันมาโทษก้อยอีกคนละ งั้นออกไปเลย โน่น... ประตู”

“ขอโทษจ้า ใครจะทิ้งให้คนสวยอยู่คนเดียวได้ลงคอเล่า”

“ฮึ ไม่ต้องทำพูดดี ก้อยจะหางานทำ ต้องหาเงินใช้เอง คงพึ่งเงินผัวที่เดี้ยงอยู่ได้อีกไม่นาน”

“ก้อยจะไปเป็นพริตตี้อีกเหรอ พี่ไม่ยอมนะ”

“ทำยังกะตัวเองเลี้ยงไหวแน่ะ พี่ปรายน่ะ ถึงจะเป็นเพลย์บอยทิ้งๆ ขว้างๆ ก้อยยังไง แต่ก็ทำงานทำการ เงินทองก็ไม่เคยขาดมือก้อย แต่พี่กริชนี่... ค่าเหล้ายังเคยยืมก้อยเลยนะคะ”

“น่า... แต่เรื่องอื่นพี่ทำได้ดีกว่าไอ้ปรายนี่นา พิสูจน์อีกทีก็ได้ ฮ่าๆ”

“ตาบ้า วันๆ คิดแต่เรื่องนี้”

“อ้าว... ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เหรอ ที่ทำเอาก้อยลืมไอ้ปราย ฮ่าๆ”

แล้วเสียงเถียงของทั้งคู่เงียบไป เปลี่ยนเป็นหัวเราะคิกคักก่อนตามด้วยเสียงกิจกรรมแสนหฤหรรษ์อย่างอื่น จนเสื้อสวยๆ ของก้อยถูกโยนมาด้านหลังโซฟาแหมะลงบนหน้าปราย ดาวรีบตะปบขวดเครื่องดื่มทันก่อนที่ปรายจะยกขึ้นมาจ่อปากอีก และชื่นชมเขาไม่น้อยที่เขายังสามารถควบคุมอารมณ์ไม่ลุกขึ้นไปเอะอะคู่รักหน้าไม่อายคู่นั้น ปรายก็ปิดตาปี๋ ขบกรามกรอดๆ กำมือแน่นเขม็ง

ดาวมองหาทางหนีทีไล่เพื่อออกจากสภาพอึดอัดตรงนี้ แต่ทั้งเจ็บปวดแทนปรายและโล่งใจเมื่อกริชอุ้มผู้หญิงที่มีแต่ชุดชั้นในเข้าห้องนอนไปแล้วปิดประตูดังโครม

“เราไปกันเถอะค่ะ คุณปราย”

ปรายลุกขึ้นยืนดูสภาพโซฟาตรงหน้า ที่มีเสื้อผ้าของคนรักกับเพื่อนเขากระจายอยู่

“นี่ห้องกู และ... นั่นคนรักกู... กับเพื่อนกู !” ปรายขบกรามจนดาวนึกห่วงฟันตัวเอง

“เอ่อ คุณก้อยคงเหงา... จน...”

ปรายไม่สนใจว่าดาวจะปลอบใจยังไง เขาฉลาดพอที่จะจับการสนทนาได้ว่ากริชกับก้อยคบกันแบบนี้มาตั้งแต่เขายังอยู่ในสภาพปกติ คนอื่นก็อาจรู้กันทั้งเมืองแล้วก็ได้ เขามองรอบห้องอันคุ้นเคยอีกครั้งก่อนถามตัวเองว่ามายืนทำไมตรงนี้ เขาแค่มาหาที่พึ่งบางอย่าง...

กระเป๋าถือใบหรูของอดีตพริตตี้ดังวางอยู่ตรงหน้า ปรายเปิดมันออกแล้วหยิบบัตรเอทีเอ็มที่กดเอาเงินสดง่ายที่สุดออกมาใส่กระเป๋า แต่เขาไม่คิดใช้บัตรเครดิต เขาจะทิ้งไว้ให้เธอ เพราะรู้ดีว่าในอีกไม่กี่นาทีบัตรพวกนั้นก็ใช้ไม่ได้อีก เขาจึงหยิบบัตรมาดูหมายเลข

“อย่าขโมยของเค้าเลยค่ะ เราพอมีเงินใช้นะคุณปราย !”

“ทุกอย่างในห้องนี้เป็นของผม วิญญาณอย่างผมยังมีสิทธิ์เอาของตัวเองคืนบ้างใช่มั้ยดาว !?”

ปรายมองประตูห้องนอนคนรักอย่างใจเย็นแล้วยกหูโทรศัพท์ ระบุหมายเลขบัตรเครดิตให้ปลายสาย และ...ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ระงับการใช้บัตรเครดิตทั้งหมดเสร็จสิ้น เขาเอาขวดเครื่องดื่มเหลือครึ่งขวดกลับตู้เย็น

“ไอ้กริชมันคงจัดการของที่เหลือในตู้เย็น กับดูแลก้อยได้เองสบายๆ”

ปรายพูดใส่ห้องครั้งสุดท้าย แล้วก็เปิดประตูให้ดาวเดินออกไป เขาไม่มีกะจิตกะใจจะอุ้มแมวกลับใส่ย่าม และเมื่อผ่านประตูยามเขาไม่แยแสจะตอบข้อความใดๆ เขานั่งรถเมล์เงียบเชียบกลับ แต่ก่อนขึ้นหอพักเขาแวะกวาดซื้อเครื่องดื่มบางประเภทใส่ถุงปิดมิดชิดแล้วพาเข้าหอพัก

เขานั่งบนโซฟาราคาถูกของดาว แล้วเปิดเครื่องดื่มที่ซื้อมาทีละขวดๆ

เขากำลังฝันว่าบินได้เหมือนนกอยู่ดีๆ แต่มันดันเป็นนกบาดเจ็บ...เจ็บจนบินไม่ได้

จากคุณ : rainfull

เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 00:18:08

ความคิดเห็นที่ 33

2

“โธ่เอ๊ย...ตัวฉัน” ดาวได้แต่ดูร่างคนสลบสไลเพราะฤทธิ์เหล้า “ครีมเคริมก็ไม่ได้ใช้ มาโดนเหล้าเบียร์ไปทั้งคืนแบบนี้ อีกหน่อยตัวฉันคงกลายเป็นตัวอะไรไม่รู้แน่ๆ”

นาฬิกาบอกเวลาสิบโมงเช้าเข้าไปแล้ว แต่ปรายยังหลับสนิท ใบหน้าแดงๆกับลำคอแดงแจ๋ ใส่รองเท้าผ้าใบคู่เดิม ดาวทำได้แค่ตะกุยขาเรียกสติ แต่ยังไร้การตอบสนอง เธอจึงงับผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำมาแปะลงบนหน้าผากเขา

“ปวดหัว” ปรายพึมพำตอบ

“ก็บอกแล้วว่าร่างกายฉันไม่เคยกับเหล้าเบียร์ คุณเคยดื่มได้เป็นลัง แต่ฉันเนี่ยอึกเดียวก็แน่นิ่งแล้ว” ดาวขยับผ้าเช็ดหน้าเปียกๆ ให้อย่างยากลำบาก “แต่ก็ขอบใจที่อุตส่าห์กลับมาเมาที่หอ”

“เอาน้ำมาราดหัวให้หน่อยสิ ร้อน”

“ฉันยกแก้วน้ำยังไม่ได้เลยคุณ” ดาวเริ่มเห็นใจเขา “หรือฉันโทรตามกันยา ?”

ดาวแค่กดๆ หมายเลขแล้วโทรออกโดยไม่พูดอะไร เสียงกันยาถามกลับมา แล้ววางหูไปเมื่อเธอไม่ตอบ เธอทำอีกสี่ห้าครั้ง... กันยาก็มาเคาะประตูห้อง ปรายคลานไปเปิดประตูให้

“โอ๊ย ดาว กินหัดเหล้าเหรอนี่ ?” กันยามองไปทั่วห้องอย่างตกใจ

“ปวดหัว ร้อน” ปรายพึมพำมา

กันยาที่ตัวเล็กนิดเดียวถึงได้ลากปรายกลับไปนอนบนเตียงนอน ถอดเสื้อผ้าชุดเก่าแล้วเช็ดตัวให้ลวกๆ ก่อนหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวมให้ เธอเปิดตู้เย็นแล้วเอาเครื่องดื่มเย็นมาให้ ปรายกระหายเต็มทีจึงดื่มเข้าไปเฮือกใหญ่ แต่สุดท้ายก็อาเจียนหมดไส้หมดพุง แล้วเสียงโทรศัพท์ตามกันยาดังขึ้น

“เจ๊ เพื่อนหนูป่วย หนูขอเวลาอีกแป๊บนะคะ นะคะเจ๊ขา” กันยาหน้ายุ่งเมื่อเจ๊ด่ากลับมาแต่เธอมองเพื่อนที่โอ้กอ้ากในห้องอย่างกังวล “ได้โปรดนะคะเจ๊ หนูขอครึ่งชั่วโมง”

กันยาไม่รอคำอนุญาต มายืนลูบหลังให้ปราย “เฮ้อ ดาวเอ๊ย คนอย่างเราจะกินเหล้าได้ยังไงล่ะ แพงก็แพง เมาแล้วก็เป็นแบบนี้” เธอต้มข้าวต้มทิ้งไว้ให้เพื่อนก่อนลงไปทำงานต่อ

แต่ไม่น่าเชื่อว่าข้าวต้มไม่ทันสุกดี เธอก็เดินกลับมาห้องดาวอีก

“มีอะไร” ปรายพึมพำถาม เมื่อเห็นกันยาน้ำตานองหน้า

“อีเจ๊ไล่ออกแล้ว มันว่าอู้งานติดกันสามวัน เมื่อวานเราไปหาหมอไง แต่คิวยาวเลยกลับสาย”

“ทำไมไล่ออกกันง่ายจังแฮะ”

“ก็ไม่ได้ทำสัญญาอะไรนี่” กันยาบิดชายเสื้ออย่างแค้นใจ “อีเจ๊มันหาเรื่องจะเอาคนงานชายมาทำแทนนานแล้วล่ะ เงินเดือนเท่ากัน แต่ผู้ชายทำงานหนักได้เยอะกว่าเรา ฮึ ทำไมกูไม่เกิดเป็นชายมั่งวะ”

ปรายฟังแล้วยิ่งปวดหัว เขาหลับตานอนพยายามไม่คิดอะไรตอนนี้ ปล่อยให้แมวขึ้นไปนั่งตักกันยาอย่างปลอบใจ แต่กันยาร้องไห้จนน้ำตาหยดใส่ขนแมว

“ทำไงดีล่ะดาว เดือนนี้ยังไม่ได้ส่งเงินให้แม่เลย บ้านจะหลุดจำนองหรือเปล่าไม่รู้”

“เดี๋ยวเราช่วยเอง ตอนนี้ขอนอนก่อน” ปรายตอบอย่างหมดแรง

“อือ ขอบใจ ขอนอนด้วยสิ” แล้วกันยาก็ล้มตัวลงนอนข้างเพื่อน “ปวดหลังอยากนอนกลางวันมาหลายวันแล้ว เฮ่อ เมื่อไหร่เราถึงจะรวยล่ะดาว”

แมวตัวสีดำนอนดูคนทั้งสองที่อยู่บนเตียงเดียว ถ้าไม่ใช่เรื่องตลกแล้วมันคืออะไรหนอ ที่ตอนนี้บนเตียงเธอมีผู้หญิงผู้ชายมานอนใกล้กันโดยไม่รู้ตัว คนหนึ่งรวยแต่ความร่ำรวยทำให้เจ็บมา อีกคนก็ช้ำใจอยู่เพราะเป็นคนจนที่ไร้โอกาส

...

จนใกล้เย็นย่ำไปแล้ว กันยาถึงตื่นขึ้นมาและลืมความทุกข์สนิทเมื่อมือเพื่อนลูบๆ แถวเอว

“ดาว ทำอะไรน่ะ จั๊กกะจี๋ ฮ่าๆ”

“เฮ้ย โทษที” เสียงหัวเราะกันยาทำให้ปรายสะดุ้งลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ “มานอนนี่ได้ไงล่ะ”

แต่พอกันยาลุกไปเปิดไฟ ปรายก็นึกออกเขาเมาเหล้า ส่วนกันยาตกงาน แต่กวาดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่พบดาว

“เฮ้ย ดาวสองไปไหนล่ะเนี่ย ?”

“ไปเที่ยวมั้ง นั่นแมวนะดาว ไม่ใช่เด็ก”

“ดาวสองเที่ยวไม่ได้” ปรายลุกขึ้นอย่างว้าวุ่นใจ ที่ระเบียงก็ไม่มี เขาวิ่งออกไปหานอกห้องก็ไม่เจอ เขานึกถึงหมาจรจัดหน้าหอขึ้นมา เขาวิ่งจู๊ดลงไป พบภาพน่ากลัวจริงๆ ดาวกำลังอยู่บนต้นมะยม มีหมาจรจัดสามตัวมุงอยู่ข้างล่าง

และที่ชวนสังเวชใจคือผู้คนแถบนั้นรวมทั้งแม่บ้านไม่คิดไล่หมาให้แมว ทุกคนรอดูการต่อสู้

“เฮ้ย ไปให้พ้น” ปรายคว้าไม้ไล่หมา

พอหมาพ้นไป ปรายจึงยื่นมือรับดาวมาอุ้มไว้

แม่บ้านแทนทีจะรู้สึกผิดกลับถามเยาะๆ “เลี้ยงแมวยังไง ฮึ ขี้ขลาด เชื่องช้าจัง”

“เลี้ยงไว้เป็นเพื่อน ไม่ได้เลี้ยงไว้สู้หมา ทั้งหมาจริง หมาในปากนั่นแหละ”

ปรายตอบเสร็จก็อุ้มแมวกลับห้อง แต่ดาวตกใจใหญ่

“คุณปราย นี่คุณไม่สวมชั้นในออกมานอกหออีกแล้วเหรอ”

“โอย ก็รีบออกมาตามหาคุณ ดีนะไม่โดนหมาขย้ำ”

“ก็เห็นคุณกับกันยาหลับเป็นตายเลยไม่อยากยุ่ง เฮ่อ เป็นแมวก็ไม่ง่ายแฮะ ฉันแค่อยากออกไปเดินเล่น แต่กลับโดนแม่บ้านเตะไปหน้าบ้านให้หมามุงเอาเฉยๆ”

“ไม่ง่ายทั้งนั้นแหละ ถ้าขี้ขลาด”

ดาวเลยหุบปากทันที ไปถึงห้องก็พบกันยานั่งฟุบหน้าบนหัวเข่า แต่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบ้างแล้ว

“กลับกันมาแล้วเหรอ...เฮ่อ ตกงานก็ดี คืนนี้จะได้นอนให้เต็มที”

“อืม ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย” ปรายหายแฮงค์แล้ว

“ไปร้านข้าวต้มตรอกข้างวิชนันท์มั้ย ถูกดี อร่อยด้วย” กันยาเสนอขึ้นมา

ร่างคนสองคนและแมวหนึ่งตัวจึงหายไปในรถเมล์ ก่อนลงหน้าโรงพยาบาลวิชนันท์ ปรายมองเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างท้อใจ แต่ก็กลับมาเริงร่าเดินตามหลังกันยาที่อุ้มแมวดาวเดินนำอย่างกระฉับกระเฉง พวกเขาเลือกโต๊ะนั่งที่อยู่ในสุดเพื่อแอบแมวจากสายตาลูกค้าคนอื่นๆ

ไม่รู้เพราะอาหารอร่อยจริง หรือการหมดแรงจากการอาเจียนทั้งวัน ทำให้ปรายรู้สึกว่าอาหารทุกอย่างอร่อยไปเสียหมด เขากินได้เยอะจนดาวต้องข่วนหัวเขาเตือน “เดี๋ยวก็จุกหรอก”

“น่า... ก็มันอร่อย”

กันยาที่นั่งฟังเสียงแมวครางโต้ตอบปรายนั่นเป็น เสียงเหมียวๆ ประหลาดเท่านั้น และถึงกับขำกลิ้งที่เห็นดาวหนึ่งคุยกับดาวสองกันอย่างเป็นวรรคเป็นเวร “อิอิ เก่งจังคุยกันรู้เรื่องด้วย”

“กันยาไม่รู้อะไร ดาวสองนี่มันพูดได้นะเออ มันตีลังกาได้ด้วย ไหนโชว์ซิ...!”

ขณะที่ปรายใช้ให้ดาวตีลังกาโชว์เพื่อน ก็มีเสียงทักขึ้น...

“อ้าว ไอ้ปราย... เพิ่งรู้ว่าทำไมไม่ยอมกลับร่าง เอาเวลามาหัดกายกรรมให้แมวนี่เอง”
ทั้งคนทั้งแมวหันไปเกือบพร้อมกัน ปรายดูพี่ชายตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา

“พี่ปริญญ์... พี่จำผมได้แล้วเหรอ !?”

“เฮ่อ นี่น้องยังไม่เลิกเล่นอีกเหรอ” ปริญญ์ถือวิสาสะนั่งลงร่วมโต๊ะ “โทษทีนะน้อง ที่วันก่อนพี่ดุใส่”

ปรายถึงรู้ว่าพี่ชายไม่ได้เชื่ออะไรเลย เขาถึงต้องกลับมาเป็นดาว “เอ๊อ ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ งั้นเอาแบบที่อยากฟังก็ได้ หนูชื่อดาวค่ะ นี่เพื่อนหนูชื่อกันยา แมวชื่อดาวสอง”

“อย่างนี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย” ปริญญ์เอ่ยทั้งยิ้มๆ ให้สองสาว แต่กลับไม่ได้ชวนพูดคุยอะไรต่อจากนั้น แค่มองผู้คนไปมาและกินอาหารเงียบเชียบ

“นี่เอาปากมาแต่กินเหรอคะ... คุณพี่ปริญญ์ขา” ปรายกระแดะเสียงจนเกือบขำตัวเอง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ชายเขาขรึมได้ขนาดนี้ ทั้งที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับผู้หญิงน่ารักสองคน

“น้องอยากรู้อะไร”

“น้องชายพี่อาการดีขึ้นมั้ย...คะ”

“หายใจเองได้แล้ว”

“แค่นั้น ?”

“นั่นก็ดีแล้ว สำหรับแม่”

“แล้วพี่ไม่ดีใจ ?”

“พี่อยากให้มันตายๆ ไปเลย ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่น้องก็รู้นี่ว่ามันหลงรูปตัวเองขนาดไหน มันคงไม่อยากตกอยู่ในสภาพที่นอนแก้ผ้าให้คนหยอดยานานๆ หรอก”

“แย่... ขนาดนั้นเลยเหรอ... คะ ?”

“น้องคงเคยสนิทกับมันมาก ถึงขนาดมันเผาพี่ชายให้ฟังนี่... ถ้ายังรักห่วงมันก็ลองเข้าไปเยี่ยมมันมั่งสิ ไม่มีใครว่าหรอก ...นี่ไม่เห็นแฟนคนไหนไปเยี่ยมมันสักคน คุณก้อยคนดังนั่นก็ไม่เห็นโผล่ไป”

“ก้อยมีผัวใหม่แล้ว” ปรายตอบเสียงเย็นชา “ใครจะอยากไปเยี่ยมคนใกล้ตาย”

“ไปว่าก้อยไม่ได้หรอก ความสัมพันธ์ที่ผูกกันด้วยเรื่องฉาบฉวยมันก็หลุดง่ายดายแบบนั้น”

“คงจริง” ปรายยอมรับ เขาผูกก้อยไว้ด้วยเงินและการเป็นเพื่อนท่องราตรี

บรรยากาศการพูดคุยที่ดูเหมือนตลกๆ ตอนแรกๆ เริ่มดูห่างเกิน กันยาเลยชวนกลับหอพัก ปริญญ์อาสาไปส่ง ทุกคนนั่งบนรถเงียบเชียบ ก่อนลงจากรถปริญญ์ชะโงกหน้าดูหอพักเขา

“อยู่นี่เหรอ... ทำงานหรือเรียน ?”

“ทำงานแล้ว”

แล้วปริญญ์ก็ยื่นนามบัตรให้ “มีอะไรลำบากก็โทรไปได้”

“ไม่ต้อง... ค่ะ หนูจำได้ ไปบ้านพักพี่หนูยังไปถูกเลย”

“งั้นว่างๆ ก็แวะไปเยี่ยมไอ้ปรายหน่อย หมอว่าให้ลูบๆ กระตุ้นมัน แต่พี่ทำได้แต่ดีดนิ้ว”

“อ่อ นี่พี่เองเหรอที่ดีดนิ้วผมวันนั้น ?” ปรายนึกออกทันควัน

“เออ กูเอง งั้นกูไปล่ะนะ” ปริญญ์ออกรถอย่างรำคาญที่สาวน้อยกลับมาทำท่าเหมือนผู้ชายยืนเท้าสะเอวกางขาหน้าตาอยากมีเรื่องอีก

กันยาเขย่าแขนเพื่อนอย่างตกใจ “ทำไมดาวไปกวนประสาทคุณปริญญ์พี่คุณปรายไรนั่นเหรอ... ไปยุ่งพวกลูกคนรวยเข้าก็ได้กินลูกปืนหรอก”

แต่ปรายก็เอาแต่เดินหัวเราะจนถึงห้องนอน กันยาขอนอนด้วยแต่ปรายกลัวเผลอปล้ำเพื่อนเข้า อีกจึงไล่กลับห้อง พอกันยาพ้นไปก็สารภาพดาวเสียงอ่อย

“เมื่อตอนเย็นตื่นขึ้นมา ผมเกือบปล้ำเพื่อนคุณแน่ะ”

“เฮ่อ...” ดาวถอนใจหนักๆ เท่าที่ร่างกายแมวจะทำได้ “ผู้ชายทำใจให้นอนกับคนแปลกหน้าทั้งที่ไม่ได้รักได้ง่ายขนาดนี้ทุกคนเลยเหรอ”

“มันไม่ยากอะไรนี่ และ...” ปรายหยุดคิดนิดหนึ่ง “ผู้หญิงก็ทำได้... คุณเห็นก้อยแล้วนี่ ?”

“จริงสินะ” ดาวกระโดดขึ้นไปนั่งข้างแจกันดอกไม้พลาสติกสีขาวอย่างเบื่อหน่ายโลก

“ทำไมพระเจ้าสร้างคนให้คนเป็นแบบนี้ล่ะ...”

“โอ๊ย อย่าโทษพระเจ้า พระเจ้าก็อยากให้เป็นคนดีทั้งนั้น แต่มนุษย์เราอยากเลวเอง ผมคนหนึ่งล่ะ ฮ่าๆ” ปรายจับแมวขึ้นมาโยนเล่น “อย่าคิดมากเลยน่า...ว่าแต่คุณเคยไม่อยากมีแฟนเลยจริงเหรอ”

“ไม่เห็นอยากมี... ผู้ชายเกิดมาเพื่อตัวเอง ไม่ได้เกิดมาเพื่อผู้หญิงหรอก ฉันเห็นมีแต่ผู้ชายเอาเปรียบผู้หญิง มีแบบคุณก้อยไม่กี่คนหรอก”

“คุณด๊าวววว...” ปรายเรียกชื่อเพื่อนร่วมชะตาด้วยเสียงสูงปรี๊ด “นี่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนบนโลกทำให้คุณรู้สึกดีเลยเหรอ”

“ไม่มี”

“แล้วผมล่ะ ?” ปรายชี้ที่หน้าอกตัวเอง แต่นิ้วจิ้มอะไรนุ่มๆ เข้าก็เปลี่ยนใจไม่อยากรู้คำตอบ “เอ่อ ไม่ต้องตอบก็ได้ ผมน่าจะรู้ตัวเอง... คุณง่วงหรือยัง ต้มบะหมี่กินมั้ย... ผมหิวอีกแล้ว”

ดาวถึงกับลืมเบื่อชั่วคราว “นี่คุณกินจุขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อกี๊ก็กินเยอะจนฉันอายคุณปริญญ์”

“ปกติผมไม่ใช่พวกชอบกินจุบจิบ... แต่มาอยู่ร่างคุณนี่ผมหิวบ่อยจัง หรือว่าร่างกายคุณปรับตัวให้เข้ากับวิญญาณผม นี่บางทีเจ็บตรงนี้ด้วย” ปรายชี้หน้าอกตัวเองอีกครั้ง

“คุณแอบคลำจนเจ็บหรือเปล่าล่ะ !?” ดาวถามเสียงเหมือนตะคอก

“เฮ้ย ! ผมไม่ข่มขืนร่างตัวเองหรอกนะ” ปรายรีบปฏิเสธ แต่ก็นึกอาย เพราะที่จริงเขาเผลอคลำจึงรู้ว่าเจ็บ แต่ดาวทำให้เขาหนาวยิ่งขึ้นไปอีก

จากคุณ : rainfull

เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 00:20:09