ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2 (ซึ่งปรายอยู่ในร่างของดาวแล้ว) “พี่ครับๆ” ปรายตัดสินใจเรียกตำรวจนายหนึ่งที่กำลังสูบบุหรี่ข้างรถมอเตอร์ไซค์ประทับตรากรมตำรวจ สายตาจับจ้องการขนย้ายซากโลหะยับเยินของรถเก๋งสองคันและกระบะอีกคันเบื้องหน้า “มีอะไรน้อง” ตำรวจหันมามองเขาหัวจรดเท้า “เป็นผู้หญิงพูดครับทำไม ?” “เอ่อ... ขอโทษ... ค่ะ” ปรายไม่ชอบสายตาตำรวจคนนี้แม้แต่น้อย “คนขับรถตายมั้ย...คะ ?” “วันนี้มีคนถามร้อยคนได้แล้วมั้ง เฮ่อ...อยากรู้กันจริงๆ” ตำรวจส่ายหน้าหนักใจ “คนถูกชนตายที่เกิดเหตุ ไอ้คนที่ชนไปโคม่าอยู่โรงพยาบาลนู่น แต่ป่านนี้อาจตายแล้วมั้ง” “เหรอครับ” ปรายคอแห้งผากทั้งเพราะข่าวและแดดแรงยามสาย ตำรวจมองอีกครั้งเมื่อได้ยินคำว่าครับ แล้วไล่อย่างไม่สบอารมณ์ “อย่ามายืนแถวนี้ ไปได้แล้ว” “แล้วคนที่ชนอยู่โรงพยาบาลไหน... คะ” “นั่นไง...” ตำรวจชี้ให้ดูป้ายโรงพยาบาลเอกชนไกลๆ “อย่าห่วงเลย ลูกหลานเศรษฐีน่ะ คงจะรวยมากถึงมีรถขับซิ่งเล่นตอนเมาเหล้า แปลกนะ ไอ้คนขี้เหล้าไม่ตาย คนตายกลับเป็นหมอ” ปรายฉุนกึก แต่ทำได้แค่เดินออกจากจุดเกิดเหตุแล้วมองหาป้ายบอกทางโรงพยาบาล เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงที่สวมอยู่ พบธนบัตรสีแดงสามใบ เขาหันไปมองอาคารหอพักที่อาศัยเมื่อคืนอย่างกังวล ความซอมซ่อและไม่มีที่จอดรถทำให้เขาไม่อยากกลับไปอีก แต่ความกระหายน้ำยิ่งยวดทำให้เขารู้ว่าควรแยแสร่างกายที่ไม่ใช่ของตัวเองบ้าง เขาแวะกลับไปยังมินิมาร์ทใกล้ๆ หอพัก “อ้าว ดาว... นี่ไม่ไปทำงานแล้วเหรอ” พนักงานในร้านจ้องหน้าทักเขา “ดาว ?”  ปรายเพิ่งรู้ว่าร่างเขาชื่อดาว “อู๊ย เป็นอะไรน่ะ หน้าตาเหน็ดเหนื่อยจัง อย่าเครียดมากนะดาว คนเราก็มีปัญหากันทั้งนั้น” ปรายวางขวดน้ำลง สำรวจพนักงานตรงหน้าอย่างใคร่ครวญ “มีรถมั้ย ขอยืมหน่อย ?” “ฮ่าๆ นั่งรถเมล์กันทุกวัน ทำมายืมรถ มุขไหนเนี่ย จะไปไหนเหรอ” “โรงพยาบาลวิชนันท์ งั้นไปละ... เรียกแท็กซี่ก็ได้” ปรายเดาว่าค่าแท็กซี่ไม่น่าจะเยอะมาก แต่เสียงพนักงานคนนั้นยังตะโกนมาขำๆ “โอย ขึ้นแท็กซี่ทำไม นั่งสาย 5 แล้วข้ามสะพานไปจ่าย 6 บาทเองนะดาว” “เหรอ...?” ปรายหยุกกึก “เธอชื่ออะไร” “กันยา กันยาไง นี่ดาวเป็นอะไรน่ะ ขนาดลืมชื่อเราเลยเหรอ” กันยาออกมาจากกองลังที่กำลังจัดอยู่ ยื่นมือแตะแก้มเขา “แก้มไปโดนอะไรมา ยังกะกระแทกหมัดใครมาแน่ะ ที่คอด้วย ?” “ไปละ” ปรายหันหลังให้กันยา ทันทีที่รถเมล์มีเลข 5 แปะอยู่จอด เขาก็ก้าวขาขึ้นไป มันไม่มีที่ให้เขานั่ง เขาเอื้อมมือจะโหนราว แต่ลืมไปว่าเขาเตี้ยลงเกือบฟุตแล้ว พอคว้าราวโหนไม่ได้จึงคะมำลงหน้าคว่ำ กว่าจะยักแย่ยักยันขึ้นมาได้ก็เจ็บปวดไปทั้งตัว เขาเกือบจะอาเจียนด้วยอาการท้องไส้ปั่นป่วนอยู่แล้ว แต่โชคดีที่มีผู้ชายแก่ๆ คนหนึ่งลุกให้ “มานั่งสิหนู ลุงจะลงอีกสองป้ายเอง” ปรายถึงได้นั่ง เขาสงสัยว่าตัวเองเจ็บเพราะอุบัติเหตุเมื่อคืนหรือร่างกายของดาวเจ็บอยู่แล้วแต่ก็เหนื่อยเกินไปที่จะสำรวจตรวจตราตัวเอง เขาสะลืมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นจนกระทั่งกระเป๋ารถตะโกนว่าถึงวิชนันท์ โรงพยาบาลเอกชนใหญ่ ปรายรุดไปสอบถามที่แผนกประชาสัมพันธ์ทันที “คุณปรายอยู่ไอซียู ห้ามเยี่ยม” เจ้าหน้าที่สาวมองเขาอย่างพินิจพิจารณา แต่เจ้าหน้าที่ก็ไม่มีเวลาสำรวจปรายนาน เพราะมีเสียงคนคุ้นเคยดังขึ้น จักรพงศ์เพื่อนสนิทปรายนั่นเอง ที่กำลังสอบถามเจ้าหน้าที่เรื่องเขา แล้ววิ่งตามคำแนะนำไป ปรายเลยถือโอกาสเดินตามเพื่อนด้วย จนถึงตรงเก้าอี้รับแขกแผนกรอผู้ป่วยห้องไอซียูซึ่งเต็มไปด้วยญาติพี่น้องเขา หญิงวัยกลางคน ผู้เป็นแม่ปรายนั่งกอดลูกสาววัยรุ่นคนสุดท้อง ทั้งคู่กำลังร่ำไห้ จักรพงศ์นั่งลงคุกเข่ากราบบนเข่านาง “คุณแม่... ผมขอโทษ” แต่นางไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองเพื่อนลูกตรงหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม จักรพงศ์ยังนั่งไม่ยอมลุก “ผมรู้ว่าปรายเมาฮะ แต่... ผมนึกว่าก้อยขับ ถ้าผมรู้ว่ามันจะขับรถกลับคนเดียว ผมคงไปส่งเองแล้ว ผมขอโทษครับแม่” กลับเป็นสาววัยรุ่นที่ตะคอกอย่างเคียดแค้น “พี่พงศ์ไม่ผิดค่ะ พี่ก้อยต่างหากทิ้งให้พี่ปรายกลับคนเดียว แล้วตัวเองหนีไปนั่งกับคนอื่น ทั้งที่รู้ว่าพี่ปรายเมา พี่ก้อยใจร้าย” “หยุดเถอะปริม หยุดเถอะพงศ์” นางปรามลูกสาวทั้งน้ำตา “อย่าหาคนผิดเลย มันเกิดขึ้นแล้ว” ปรายนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆ เอามือกุมหัวใจตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเครือเคล้าน้ำตาของแม่ ถ้าเขาไม่เอาเวลาไปดื่มเหล้าเมื่อคืน ป่านนี้เขาได้ฉลองวันเกิดตักบาตรพร้อมหน้าพร้อมตาพี่น้องแล้ว แทนที่จะเห็นทุกคนมาจมปลักอยู่กับความทุกข์แบบนี้ “อย่าให้พี่ก้อยมาที่นี่นะพี่พงศ์ หนูด่าแหลกแน่ๆ” ปริมยังไม่หยุดโทษคนอื่น “พอเถอะปริมเอ๊ย” ชายวัยกลางคนเดินหน้าเคร่งมานั่งข้างลูกสาว พูดอย่างมีเหตุผล “พ่อโทรถามก้อยแล้ว พี่ชายเราน่ะดื้อจะขับเอง ก้อยไปนั่งคันอื่นน่ะดีแล้ว ไม่งั้นได้ตายหรือเจ็บหนักอีกคนแน่” “หมอว่าไงมั่งครับคุณพ่อ” จักรพงศ์ถามอย่างกังวล “ตอนนี้เพื่อนเราอยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจน่ะพงศ์ ถอดออกก็ไป หมอเขาก็พยายามสุดความสามารถอยู่แล้ว แต่พ่อทนเห็นเจ้าปรายทรมานไม่ไหว... พ่ออยากปล่อยมัน...” ปรายซุกหน้าลงบนหัวเข่าทันทีที่ได้ยินคำตอบของพ่อ และเสียงแม่ร่ำหนักขึ้นดังพอๆ กับที่เขาอยากตะโกนขอโทษทุกคน “แต่เราให้ลูกตายไม่ได้นะพ่อ” “แม่...” พ่อเอามือแม่ไปกุมไว้ พูดอย่างเข้มแข็งทั้งที่เสียงเครือพอกัน “เราอย่ายื้อเจ้าปรายเลย มันทรมานเต็มที ต่อให้ลูกรอด... ลูกก็ได้แต่หลับ ลูกคงตื่นไม่ไหวแล้ว” “แต่ฉันให้ลูกหยุดหายใจไม่ได้ ฉันรู้ว่าลูกยังไม่ตาย” “แม่...” พ่อพยายามเรียกสติแม่ แต่นางสายหน้าไม่เชื่อใคร จนกระทั่งลูกสาวคนโตที่น้ำตานองพอกันเอ่ยสนับสนุนพ่อ “แม่ขา แต่เราต้องยอมรับความจริงนะคะ แม่ไม่เห็นสภาพว่าตาปรายเราแย่แค่ไหน คุณพจน์กับเพื่อนบอกว่าตาปรายเกินเยียวยา” “แม่ไม่เชื่อ...” “แม่ขา ลูกเขยแม่เป็นหมอนะคะ” ลูกสาวเถียงทั้งน้ำตา “หนูก็ไม่อยากให้น้องตายค่ะ” “พอเถอะ พี่เปรียว หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ” ปริญญ์... ลูกชายคนรองที่เงียบมานาน เอ่ยขัดขึ้นเบาๆ “ตราบใดที่เจ้าปรายยังหายใจได้ ไม่ว่าด้วยวิธีไหน แสดงว่ามันยังมีโอกาส และหากใครหยุดโอกาสมัน ก็ควรเป็นแม่คนเดียวเท่านั้นที่ตัดสินใจ พวกเราตามใจแม่เถอะ” “ขอบใจลูกแม่ ปริญญ์รู้ว่าน้องยังมีหวังใช่มั้ยลูก” “ผมไม่ทราบครับ แต่ผมว่าแม่รู้ดีที่สุด” ปริญญ์ซึ่งนั่งคนละฟากตอบแม่ตรงๆ แต่สายตาจ้องมองความว่างเปล่านอกหน้าต่าง เสียงพี่ชายผู้เคร่งขรึมทำให้ปรายแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง เพราะปรายกับพี่ชายที่ห่างกันแค่สามปีไม่ค่อยถูกกัน ทะเลาะกันแรงจนต้องแยกกันอยู่ตั้งแต่วัยรุ่น พี่ชายอิจฉาเขา ถ้าคนในบ้านอยากให้เขาตายไป คงต้องเป็นปริญญ์ก่อนใครๆ ปรายลุกขึ้นยืนจ้องมองสมาชิกครอบครัวของตัวเองอีกครั้ง พ่อกับแม่นั่งคอตกกอดน้องสาวคนเล็ก ปริญญ์แต่งตัวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกางเกงสีดำ เปรียวพี่สาวเขานั่งกุมมือพี่เขย แต่พี่เขยก็ลุกหนีไปทำงานก่อนใคร ปรายอยากประกาศตัวต่อใครๆ ว่าวิญญาณเขาอยู่ตรงนี้ แต่สภาพตัวเองในกระจก ทำให้เขาขยาดที่จะทำ จึงทำได้แค่นั่งรวมอยู่กับผู้คนแถวนั้นไม่ขยับเขยื้อน จนกระทั่งคนขับรถจูงหญิงชราคนหนึ่งเข้ามา “คุณปรายของยายอยู่ไหน พ่อคุณของยาย” “โธ่... ยายน้อย” ปริมวิ่งไปกอดนาง “หมอไม่ให้เยี่ยมค่ะ มีแต่พ่อกับพี่ปริญญ์ที่เห็นพี่ปราย” ปรายเห็นยายน้อยแล้วเจ็บในอกจนต้องหลบหน้าซบลงบนฝ่ามือเพื่อหนีความเจ็บปวดกับภาพที่เห็นอีกครั้ง ยายน้อยเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก นางจึงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขายังเป็นเด็กห้าหกขวบเสมอ และเพิ่งย้ายไปอยู่กับลูกหลานแท้ๆ ตัวเองได้ไม่ถึงปี นางแก่ชราเต็มทีแต่ยังถ่อสังขารมาเยี่ยมเขา ภาพแม่บังเกิดเกล้ากับหญิงชราที่เลี้ยงปรายมากอดกันกลมอย่างเข้าใจกัน ทำให้เขาถึงกับร้องไห้ออกมา พยาบาลอาวุโสคนหนึ่งซึ่งคงสังเกตเห็นเขาเข้ามานั่งนานแล้ว จึงมาถามไถ่ “น้องคะ... นี่ที่นั่งญาติวีไอพี น้องเป็นญาติ...ผู้ป่วยห้องไหนคะ?” “เอ่อ...” ปรายเริ่มหันซ้ายขวา เขาเริ่มเบลอๆ ทั้งเพราะน้ำตาและเรื่องราวหนักใจ “ถ้าไม่ใช่ญาติคุณปราย รบกวนไปนั่งตรงโน้นดีกว่านะคะ” พยาบาลเตือนตามหน้าที่แต่ยังอาสาช่วยเหลืออย่างใจดี “ท่าทางน้องไม่ค่อยสบาย ให้พี่พยุงนะจ๊ะ” ปรายยอมเดินจากตรงนั้นไปเองโดยดี แต่ยังไม่อยากจากพ่อแม่ไปไหน จึงหามุมที่นั่งใกล้หน้าต่างที่ยังพอมองเห็นทุกคน เขาพิงไหล่กับพนักอย่างเหนื่อยอ่อนอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ครู่หนึ่งก็มีคนมานั่งข้างๆ จักรพงศ์เพื่อเขานั่นเอง จักรพงศ์ยกโทรศัพท์ไปรายงานเพื่อนบ้าง เงียบฟังบ้าง “ไอ้ปรายอาการแย่มากว่ะ กูสงสารแม่มันจนกูร้องขี้มูกโป่งแล้วเนี่ย... กูผิดกว่าใครเลยว่ะ กูน่าจะไปส่งมัน ...เออ... กูก็ไม่รู้ว่าทำไมยายก้อยไม่ขับให้ ...อ้าวเหรอ...? ยายก้อยไปกับไอ้กริชเหรอ... กูนึกว่าจะไปกับไอ้ป้องกับยายแต๋ม... เฮอะ .... ไม่รู้โว้ย... ถึงว่า กูไม่เห็นหัวยายก้อยเลย... แต่ก็ดีละ... อย่ามาให้พี่น้องเขาเห็นเลย...” ข่าวก้อยไปกับกริชเมื่อคืนทำให้ปรายตกใจเล็กน้อย แต่ภาพจักรพงศ์นั่งคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเสียงเครือๆ ทำให้เขาไม่อยากนึกโทษใครเรื่องนี้อีก ปรายน่าจะเริ่มต้นที่คุยกับเพื่อน แต่พระห้อยคอเพื่อนรักทำให้เขาถอดใจ ไม่ใช่เพราะเขากลัวพระ เขาไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย แต่รู้ว่าเพื่อนกลัวผีขึ้นสมอง ถ้าเขาบอกว่าวิญญาณเขาอยู่นี่เพื่อนอาจประสาทตายก่อนจะคุยกันรู้ความก็ได้ ปรายไม่รู้ว่าจักรพงศ์เป็นเพื่อนที่ดีแค่ไหน แต่เพื่อนทำให้เขาตะลึงเมื่อเพื่อนโทรบอกแฟนเลื่อนการแต่งงาน “ผึ้งบอกแม่นะว่าเราแค่จดทะเบียนสมรสกัน งานเลี้ยงขอเลื่อนไปก่อน พี่รักผึ้ง แต่พี่จัดงานไม่ลงทั้งที่เพื่อนสนิทนอนรอความตาย นะผึ้งนะ... ไอ้ปรายมันจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนี่...” จักรพงศ์หยุดคุยโทรศัพท์แล้ว แต่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม และครู่หนึ่งปริญญ์ก็เดินมาหา “กลับไปทำงานเถอะพงศ์ อย่าบ้าโศกตามบ้านพี่ไปอีกคน” “ครับพี่ ผมไม่น่า...” จักรพงศ์ทำท่าจะโทษตัวเองอีกครั้ง แต่ปริญญ์ขัดคอก่อน “อย่าโทษตัวเอง ไอ้ปรายนิสัยเป็นไงก็รู้กันอยู่” “งั้นผมกลับไปทำงานนะพี่ ...พี่ปริญญ์มีอะไรโทรตามผมได้ตลอดครับ” จักรพงศ์หายไปจากที่นั่ง แล้วปริญญ์ก็นั่งแทนที่ ปรายเหลือบมองพี่ชายอย่างสงสัยใคร่รู้ พี่ชายเขาเงียบขรึม จนญาติพี่น้องแอบล้อว่าปริญญ์เป็นคนเก็บกด ไม่แสดงอารมณ์เพราะอิจฉาคนอื่น พี่สาวคนโตเรียนเก่งจนสอบได้ทุนรัฐบาลจบปริญญาเอก แต่ปริญญ์ถูกรีไทร์จนต้องหนีอายไปสอบเข้าเรียนวิทยาลัยครูบ้านนอก และเมื่อปรายโตตามทัน ผู้คนก็ลืมไปว่าบ้านนั้นยังมีปริญญ์อีกคน แม้ปริญญ์จบถึงปริญญาโทศิลปศาสตร์เขาก็เลือกทำงานอิสระอยู่กับกลุ่มเพื่อนตัวเองและเป็นอาจารย์ในวิทยาลัยศิลปะเก่าแก่ ไม่แม้แต่จะยื่นมือเข้ามายุ่งกิจการใดๆ ของครอบครัว ปรายก็เคยเป็นเด็กชายที่เดินตามพี่ชายต้อยๆ แต่ตอนหลังเขากับพี่ชายก็...ห่างเหินกัน จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 14:59:32

ความคิดเห็นที่ 2 ผู้คนเริ่มหายไปจากเก้าอี้ญาติบ้างแล้ว เพราะการจำกัดจำนวนผู้เข้าเยี่ยมผู้ป่วยในรอบบ่าย แต่ปริญญ์กับปรายในร่างของดาวยังนั่งที่เดิม จ้องมองความว่างเปล่าข้างหน้าเงียบเชียบด้วยกัน “พี่ปริญญ์ พ่อแม่อยากให้พี่ไปค้างที่บ้านค่ะ” ปริมเดินมาเอ่ยทำลายความเงียบ “ไม่ล่ะ พี่ต้องทำงานทั้งคืน... แล้วเราไม่ไปเรียนเหรอ” “เรียนไม่ไหวหรอกค่ะ หนูห่วงพี่ปราย หนูจะหยุดเรียนสักเทอม” “ใครจะเป็นจะตายก็เป็นไป แต่เรายังเป็น เราหยุดไม่ได้นะปริม” ปริมน้ำตาเอ่อ กอดแขนพี่ชาย “พี่ยังโกรธพี่ปรายเหรอคะ ? หนูนึกว่าพี่ให้อภัยพี่ปรายแล้ว” ปริมยกมือห้ามน้องสาวพูด “อย่าพูดถึง ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” “ขอโทษค่ะพี่...พี่ปริญญ์เล่าหน่อยสิว่าสภาพพี่ปรายเป็นไง พี่พจน์บอกพี่เปรียวว่ารอดยาก” “ก็แย่น่ะ... มีเลือดออกจากหัว เสื้อผ้าถอดออกไม่ได้ หมอต้องตัดออกทีละชิ้นๆ ทั้งตัวมีเลือดชุ่มไปหมด มีกระดูกโผล่ออกมา และ...” ปริญญ์ถอนหายใจ หยุดเมื่อน้องสาวต่อมน้ำตาแตกอีก “ปริมไปนั่งกับแม่เถอะ คืนนี้ปริมนอนกับแม่นะ กอดแม่ให้มากๆ” “แล้วทำไมพี่ไม่กอดแม่บ้างล่ะ” ปริญญ์ไม่ตอบและกลับไปขรึมต่อ จนน้องสาวจำใจเดินจากไป ปรายนั่งฟังพี่ชายกับน้องสาวคุยกันเหมือนฟังละครเพลง เขาอยากมีใครสักคนจริงๆ พ่อแม่อาจไม่ใช่ทางเลือกที่ดีตอนนี้ ทั้งคู่เศร้าโศกเกินไป น้องสาวก็เด็ก... เขาเสียดายอดีตเหลือเกินที่ไม่สนิทกับกับพี่ชายคนนี้ ...แต่แล้วกริยาที่พี่ชายใช้มือซ้ายหยิบโทรศัพท์หมุนเล่นก็ทำให้เขากล้าขึ้น เขากับพี่ชายถนัดซ้ายเหมือนกัน “พี่ปริญญ์ ...นี่ผมเอง” ปรายขยับมานั่งหันหน้าหาพี่ “ผมเป็นวิญญาณอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้” แต่ปริญญ์ไม่สนด้วยซ้ำว่าใครพูดอะไร “เธอเป็นใคร เห็นเธอนั่งตรงโน้นมานานแล้วนี่ หน้าตาเธอไปโดนอะไรมา ?” “ผมคือปราย ...น้องชายพี่ไง...จริงๆ นะ” “เธอจะบ้าเหรอ” ปริญญ์ส่ายหน้า “เธอล้อฉันได้ แต่อย่าไปป่วนพ่อแม่พี่น้องฉันตอนนี้เด็ดขาด ไม่งั้นฉันจับเธอโยนนอกตึก” “ผมเป็นไอ้ปรายน้องพี่จริงๆ นะ” ปรายพยายามฟื้นความทรงจำที่รู้กันแค่สองคน “ตอนผม 7 ขวบ ผมล้มเองจนฟันหัก แต่ผมฟ้องแม่ว่าพี่ผลักผมไง แล้วพี่โดนพ่อตีจนป่วยน่ะ” “โรคจิต เพ้อเจ้อ” ปริญญ์ตวาดใส่หญิงตรงหน้า แล้วจะลุกหนี แต่ฉุกคิดอะไรได้เสียก่อน “เอ่... เดี๋ยวๆ เธอไม่ต้องมาเล่นละครปัญญาอ่อน เธอเคยเป็นเด็กไอ้ปรายเหรอ จะเยี่ยมก็รอก่อน ฉันไปล่ะ” “พี่ปริญญ์ นี่ผมจริงนะ พี่ไม่เชื่อก็พิสูจน์สิ” “ไม่อยากรู้” ปริญญ์ลุกเดินหนี แต่ปรายไปฉุดมือไว้ ปริญญ์มองมือตัวเองในมือเด็กสาวงงๆ “พี่จ้องตาผมสิ ผมเป็นปรายจริงๆ ตอนพี่ ม.3 ผมเอาลูกหมาพี่ไปปล่อยที่สนามหญ้า จนมันจมน้ำตายไงล่ะ ก็หมาพี่กัดแมวผมนี่” ปรายพยายามทำยังไงก็ได้ให้พี่ชายรู้ว่าเขาคือใคร “และที่หมอแก้มเลิกกับพี่ก็เพราะ...” “...หุบปากเดี๋ยวนี้” ปริญญ์เลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินชื่อแก้ม แต่ปรายยิ้มออก “พี่เชื่อแล้วใช่มั้ยล่ะว่าเป็นผมจริงๆ พี่เชื่อผมนะ” “เชื่อแล้วไง จะให้กูทำไง” ปริญญ์ตะคอกหน้าเคร่งแต่เสียงแผ่วเบา “ผมขอโทษ กับเรื่องที่ผ่านมา” “ฮ่าๆ กูเกือบเชื่อแล้วเชียวว่ามรึงคือไอ้ปราย แต่ไอ้นั่นมันขอโทษใครเป็นที่ไหนกัน ฮ่าๆ” ปริญญ์เค้นเสียงหัวเราะน่าเกลียดแล้วหยุดในนาทีต่อมา “เอาล่ะๆ สาวน้อย เธอหยุดเล่นเถอะ ฉันไม่รู้เธอเป็นใคร และไอ้ปรายมันเล่าอะไรเรื่องฉันให้เธอฟังบ้าง แต่เธอบอกมาดีๆ ว่าเธอจะเอาอะไร แล้วไปๆ ซะ” “พี่ปริญญ์” ปรายครางอย่างท้อใจ “เธอยังยืนยันว่าเป็นวิญญาณไอ้ปริญญ์ ?” “ครับ” ปรายมองหน้าพี่ชายอย่างมีความหวัง “งั้นเอางี้มั้ย ไอ้ปราย ?” ปริญญ์หมุนตัวปรายให้หันหน้าไปยังประตูห้องไอซียู “มรึงถอดวิญญาณออกจากร่างผู้หญิงนี้ แล้วเดินเข้าไปในห้องนั้น... เข้าไปร่างเดิมของมรึง แล้วส่งสัญญาณยังไงก็ได้ให้หมอหรือพยาบาลรับรู้ว่าร่างปวกเปียกนั่นยังมีโอกาสรอด พวกเขาจะได้ไม่ถอดสายออกซิเจนจากร่างพ่อเทพบุตรอย่างมรึง... และถ้าทำไม่ได้ก็.... จงอยู่เฉยๆ ซะ” “พี่อยากให้ผมตายจริงๆ เหรอ” “ใช่... กูอยากให้มรึงตายนานแล้ว แต่เหตุผลเดียวที่กูอยากให้มรึงอยู่ตอนนี้ คือหัวใจพ่อแม่กู” “แต่พี่ต้องช่วยผม ผมไม่มีใครแล้ว ผมต้องการความช่วยเหลือ” “กูช่วยอะไรใครไม่ได้” ปริญญ์ส่ายหน้า “เพราะกูก็ตายไปแล้ว ตายทั้งเป็น...” “พี่ปริญญ์...” “มรึงนั่นแหละเป็นคนกลบหลุมฝังศพกู จำไม่ได้เรอะ” ปริญญ์ตะคอกใส่ผู้หญิงตรงหน้า แต่อาจเพราะน้ำตาเอ่อๆ ของเธอ เขาถึงกลับมาเหมือนเดิม “เอาล่ะ ฉันขอโทษที่หยาบคายกับเธอ ก็เธออยากเล่นนักนี่ แต่ฉันรู้ว่าการเสียคนรักเจ็บปวดจนทำให้คนเป็นบ้า ฉันเข้าใจ... ฉันเคยเจอมาก่อน เธอลืมไอ้ปรายมันซะ เพราะต่อให้มันหาย มันก็มีคนใหม่อยู่ดี เธอออกไปมีชีวิตใหม่ซะเถอะ” “แล้วพี่เองล่ะ ทำไมพี่ไม่ลืมคนเก่า ไปมีชีวิตใหม่ซะ” “กูไม่มีหัวใจแล้ว มรึงรู้ดีนี่” ปริญญ์เดินหนีออกจากตรงนั้น โดยไม่ได้กลับไปหาพ่อแม่ เขาเดินพ้นออกจากโรงพยาบาลไป ทิ้งให้น้องชายในร่างผู้หญิงแปลกหน้ายืนสับสน ว้าเหว่และงุนงง ปรายจำยอมเดินผ่านพ่อแม่ตัวเองอย่างเจ็บปวด เขาเจ็บทั้งหัวใจและร่างกายจนไม่อาจแยกแยะ แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่ความฝันอีกแล้ว เขาเหนื่อยและต้องการที่หลับนอนเต็มทีจนสมองคาดการณ์หรือวางแผนอะไรไม่ออกอีกแล้ว เขาเรียกแท็กซี่ กลับไปที่หอพักของดาว แค่ได้นั่งลงบนเบาะนุ่มๆ ของรถแท็กซี่ เขาก็หลับตาลงอย่างผ่อนคลาย โดยไม่รู้ตัวแม้แต่นิดว่าเขาเป็นบุรุษที่กำลังทำทุกอย่างตามบุรุษ... ไม่ว่าจะปลดกระดุมเสื้อไปถึงสามเม็ดและนั่งถ่างขาประสาชาย ทั้งที่...อยู่ในร่างสตรีวัยสาว... ดังนั้นกว่าเขาจะรู้สึกตัว แท็กซี่ก็จอดรถในที่เปลี่ยวหลังลานจอดรถในร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้ว “เฮ้ย มาจอดตรงนี้ทำไมวะ ?” ปรายตะโกนถามทั้งขยี้ตา “แน่ะ... ทำเป็นถามน่ารักเชียว เพิ่งรับศึกหนักมาล่ะสิ มามะ... ให้พี่ช่วยดูแผลให้” คนขับอายุใกล้สี่สิบเปิดประตูรถเข้ามาจับขาเขา หน้าตาน่าเกลียดกลัวส่งสายตาโลมเลียไปทั่ว “นั่งเซ็กซี่ โชว์ชั้นในยั่วหัวใจหัวค่ำๆ แบบนี้รู้หรอกน่าว่าจะให้พี่พาไปไหน ฮ่าๆ ขอแถวนี้เลยแล้วกัน จะได้ไม่ต้องเปลืองค่าโรงแรม” “เฮ้ย ไอ้บ้า อย่ามายุ่งกับกูนะ” ปรายเริ่มรู้ว่าคนขับแท็กซี่ต้องการอะไร เขารีบตะปบใส่กระดุมเสื้อหนีสายตาไอ้หื่นกาม พร้อมขาถีบพัลวัน “ฮ่าๆ ชอบแบบลงไม้ละซี ถึงว่า... มาเสียช้ำไปทั้งตัวแบบนี้” คนขับแท็กซี่ไม่สนใจอะไร มือไม้ยังคลำไปทั่วร่างหญิงสาวอย่างย่ามใจ “น่าๆ อย่าเล่นตัว คิดราคาไงก็บอกมา แต่อย่าแพงนักล่ะ ฮ่าๆ” “ไอ่สัดว์” ปรายด่า แต่มือไม้เขาในสภาพผู้หญิงแทบฝืนสู้แรงผู้ชายใจบาปแทบไม่ไหว เขาจะเปิดประตูหนี แต่กลับถูกตะปบไว้ทั้งตัว ใบหน้าผู้ชายที่กดลงบนหลังทำให้เขาอยากอาเจียน แต่เขายังมีโชค... เมื่อมือไม้เขาเปะปะไปพบค้อนเล็กๆ ใต้เบาะนั่งหน้ารถ เขาคว้ามันขึ้นมา ฟาดไปด้านหลัง “โอ๊ย ฮีเวร” ชายหื่นกามเอามือกุมศีรษะเลือดโชก แต่ปรายไม่สนจะมองดู เขาวิ่งหนีลงจากรถจนออกมาถึงถนนใหญ่ เขาลูบผมเผ้าลวกๆ แล้วก้าวขาพาร่างระบมเดินไปยังอาคารหอพักตรงหน้า โดยไม่กล้าเรียกรถรับจ้างใดๆ อีก เขาไม่ได้ยินเสียงทักของใครๆ หน้าหอ เมื่อไปถึงห้องดาว และเปิดประตูเข้าไปได้เขาก็ล็อคประตูห้องและนอนลงบนพื้นหน้าประตูอย่างหมดแรง “คุณ-ไป-ไหน-มา” เสียงแมวจากความฝันร้องถาม แต่เขาแทบไม่ได้ยิน ... “ดื่ม-นี่-มั้ย” แมวเหยียดขาผลักกล่องน้ำหวานให้เขา เขากระหายน้ำเต็มที แต่กว่าเขาจะแกะหลอดดูดได้ก็เล่นเอาหลายนาที เขาดูดรวดเดียวเกลี้ยงกล่อง “ไป-นอน-บน-เตียง-สิ” แมวแนะเสียงแหลมเล็กตามเคย ปรายเมื่อยไปทั้งตัว แต่พยายามครั้งสุดท้ายยักแย่ยักยันไปจนถึงเตียงนอนอุ่นได้ เขาคิดถึงแมวตัวเองสองตัวที่ไม่ได้ไปหามันนานนม แต่ขนอุ่นๆ ของแมวตัวสีดำสนิทก็ปลอบประโลมเขาได้ไม่น้อย “พระเจ้า... ขอให้กูอยู่ในฝันเถอะ” เขาหลับตาในอีกค่ำคืนหนึ่งด้วยความเหนื่อยอ่อน โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 15:06:16

ความคิดเห็นที่ 3 ทัยทายกันตามประสาจากกระทู้เก่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10189315/W10189315.html คุณ ปลากินเมฆ : ดีมากๆๆ ตามฉันแล้วเธอจะไม่เสียใจ (แต่ก็อาจไม่ได้อะไร) นี่ๆ ตอนนี้เรนฟูเห่อนักแข่งรถสูตร1 ที่ชื่อ เจนสัน บัทตั้น หล่ออ่ะ แต่เป็นพวกหลงตัวหน่อย อิอิ น้องเก้ามีคู่แข่งซะแว้ว   คุณ Argent :    ขอบคุณค่า คุณไอซ์สบายดีนะ หมู่นี้ไม่ค่อยเห็นล็อกอินเลย หรือลงบล็อก เรนฟูไม่ค่อยกล้าเข้าบล็อก ไม่รุ้กลัวอะไร - -"     คุณ อูอาอุ :  เพื่อนพิมพ์ผิดเพื่อทดสอบสายตาคนปีขาลด้วยไง นี่ๆ ตัวใช้ครีมย้อมผมยี่ห้อไรอะ   คุณ scottie :  หมอเต้ขึ้นสวรรค์ค่ะ แต่ปรายยังต้องลิ้มชิมชีวิตในร่างสตรีไปจนเกือบจบนู่น บทที่ 2 นี่เกือบโดนแท็กซี่ขืนใจ อิอิ   คุณ นักเดินทางจากดวงดาวอันไกลโพ้น : ขอบคุณค่ะ ติดตามตามสะดวกนะค้า       คุณ mimny : เหมือนดาวจะเสียเปรียบ แต่ดาวกลับชอบการเป็นแมวนะคะ แม้จะไปเป็นแมวแล้วก็ยังขี้ขลาดก็ตาม และทำท่าไม่อยากกลับมาเป็นคนด้วย   คุณ กุลธิดา (kdunagin)  : ปรายลองเชิงแสดงตัวกับพี่ชาย แต่ไม่เวิร์ค ต่อมาเลยไม่กล้าบอกใครเลยค่ะ วันๆ จึงคุยแต่กับแมวน้อย   คุณ แก้วกังไส  :  อือ ค่ะ ตอนโพสต์บทแรก กินเวลาไปตั้งเกือบชั่วโมง สุดท้ายก็หายทั้งกระทู้ แต่การไปเทสต์คำในห้องนอกเรื่องก็ช่วยได้เยอะค่ะ     คุณ yaimooyoyo  : ยินดีแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเด้อ เรนฟูเคยลงนิยายที่นี่บ่อย แต่ระยะหลังไม่ค่อยลง เพราะไม่มีเรื่องไหนเขียนได้เกิน 70 เปอร์เซ็นต์ 555+   คุณ  :::อาราเร่:::  :   โคล่อนเยอะ ลำไส้น่าจะยาว - -" ขอบคุณสำหรับกิฟจากคุณ ปลากินเมฆ, คุณ Argent, คุณ mimny, คุณ แก้วกังไส, คุณ yaimooyoyo, คุณ ravio, และ คุณ :::อาราเร่::: จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 15:28:20

ความคิดเห็นที่ 4 พี่ปริญญ์น่ากลัวแฮะ...เก็บก๊ดเก็บกด รอลุ้นต่อว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงจ้ะ นี่ๆ (บ้าง) ชอบฝาหรั่งก็ไม่บอก งั้นส่งอดัม เลวินเข้าประกวด เผื่อจะปันใจจากหนุ่มเอฟวันบ้างไรบ้าง ปล. ภาพเต็ม เรนฟูเข้าอากู๋ แล้วเซิร์ช Adam levine cosmo จะได้ทึ่งโป๊ะเต็มตา 555 (เค้ามิกล้าลงให้ดู กลัวอมยิ้มกระเด็น^^) จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 16:34:16

ความคิดเห็นที่ 5 งานเข้าอย่างจริงจังละนายปราย พี่ปริญญ์น่ากลัวจริงจังอีกเช่นกัน ท่าทางนายปรายจะร้ายเหลือใจมาแต่เก่าก่อน(ตอนนี้ก็ยังคงร้ายต่อไปใช่ไหมคะ แค่ลดดีกรีลงมากระจึ๋งหนึ่ง) เอาใจช่วยนายปรายค่ะ ไม่ใช่เพราะสงสารนายตัวร้าย แต่ไอซ์สงสารแมว ร่างเก่าโดนนายตัวร้ายสิงสู่แบบนั้น ลำบากเหลือใจ แต่เธอยังพอใจได้ นับถือ ๆ มากระซิบบอกว่าคิดถึงคุณเรนฟูอีกรอบค่ะ คริ ๆ ไอซ์ปิดเทอมละค่ะเลยมาล่องลอยได้ เดี๋ยวเปิดเทอมเมื่อไรคงแว่บ ๆ หาย ๆ อีกตามเดิม(น้ำตาร่วง...กระซิก ๆ) ปล.ไอซ์ก็ไม่ค่อยกล้าเข้าบล็อกค่ะ ทิ้งร้างไว้นาน ไอซ์กลัวหลอน นานทีปีหนจึงจะแวะเข้าไปปัดฝุ่น ตากอากาศสักที แหะ ๆ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 17:00:58

ความคิดเห็นที่ 6 โอ๊ย ชอบงานของพี่เรนฟูมากเลยค่ะ (ขอเนียนเรียกพี่เลยนะคะ คิดว่าน้ำตาลคงเป็นน้องแน่ๆ) ชอบตรงที่อ่านง่าย แล้วเรื่องกระัชับ เดินเรื่องไวดีค่ะ อิอิ ว่าแต่นึกถึงคดีแพรวาเลย ได้แรงบันดาลใจมาหรือเปล่าคะ เหอๆ แอบเชียร์พี่ปริญญ์ กระซิกๆ สู้เขานะคะพี่ ขำน้องแมวมาก เวลาอ่านนิสัยตัวละครที่พี่เขียนไว้ คุณเธอดันพอใจในชีวิตพอเพียงแบบแมวอีก แอบนึกถึงตัวเอง ทุกวันนี้ก็มองแมวนอนหงายท้องแบบอิจฉาตาร้อนเหมือนกัน ว่าแต่ดาวคือนางเอกหรือเปล่าน้อ? รออ่านตอนต่อไปเช่นเคยค่ะ หุหุ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 54 17:35:11 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 17:32:50

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 54 23:45:17

ความคิดเห็นที่ 8 ที่จริงปรายเป็นแบบนี้ก็ดีไปอย่างนะคะ คือได้รู้ว่าใครเป็นยังไง แต่หวังว่าคงหาทางกลับเข้าร่างตัวเองได้ในที่สุดเพราะท่าทางปรายจะคุ้นกับร่างที่เป็นผู้หญิงยากอยู่สักหน่อย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 01:09:49

ความคิดเห็นที่ 9 ตกลงปริญญ์เชื่อหรือไม่เชื่อเนี่ย  ถูกใจที่ตำรวจพูดกับปรายในร่างดาว จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 01:36:49

ความคิดเห็นที่ 10 ฮ่าๆ ติดใจตรงที่นางเอกกลายเป็นแมวนี่ละค่ัะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 09:17:02

ความคิดเห็นที่ 11 ตกลงปริญญ์เชื่อมั๊ยเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 21:31:19

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10205606/W10205606.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 18:58:53