ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 : โรงเรียนยามค่ำคืน บรรยากาศโรงเรียนยามบ่ายช่างน่าง่วงเหงาหาวนอนยิ่งนัก ประกายแก้ว สกุลสุวรรณนั่งเหม่อมองออกไปนอกห้องเรียน เด็กสาวปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามสายลม มโนสำนึกคิดเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ... ครูฝึกสอนจากคณะศึกษาศาสตร์ ครูรตีเสียชีวิตที่ห้องคนไข้ โดยผลการชันสูตรพลิกศพนั้นพบว่าครูรตีเสียชีวิตจากภาวะตกเลือดในสมอง เห็นว่าสาเหตุนั้นเกิดจากการแตกของเส้นโลหิตแดงที่โป่งพองผิดปกติมาตั้งแต่กำเนิด ส่วนอาจารย์พยาบาลพบเป็นศพอยู่ในห้องพักของตัวเองโดยมีข่าวลือสะพัดถึงผลการชันสูตรศพที่พบว่าอวัยวะและเครื่องในของครูพยาบาลหายไปบางส่วน โดยส่วนที่ยังเหลือก็ปรากฏว่าเน่าเหม็นราวกับเสียชีวิตมาแล้วหลายวัน ส่วนสามีของครูพยาบาล ... เมื่อชายโฉดได้เห็นศพของภรรยา เขาถึงกับเลื่อนลอยเพล้อคลั่งและขาดสติ โดยบัดนี้เขาได้รับการรักษาตัวและบำบัดจิตในห้องแยกเดี่ยวของโรงพยาบาลสวนปรุงซึ่งเป็นโรงพยาบาลเฉพาะทางด้านจิตเวช เรื่องที่ผ่านมาก็ดูน่ากังวล ดูน่ากลัวอยู่หรอก ... ทว่าสิ่งที่ประกายแก้วหวาดหวั่นก็คือช่วงเวลานี้ราวกับตัวเธอสามารถสัมผัสภูตผีวิญญาณได้ง่ายขึ้น ซึ่งแต่เดิมเด็กสาวก็เคยมีประสบการณ์ที่น่าสะพรึงมาบ้าง ... แต่ก็ไม่บ่อยมากมายสักเท่าไร เรียกได้ว่านานๆเจอที ไม่เหมือนกับปัจจุบันที่เริ่มถี่ยิบมากขึ้น ? ก็สองสัปดาห์ก่อน แค่วันเดียวประกายแก้วต้องได้รับประสบการณ์ทางวิญญาณถึงสามครั้ง ครั้งแรกคือผีผู้หญิงในรถแดงที่เกิดอุบัติเหตุต่อหน้าต่อตา ครั้งที่สองคือปิศาจร้ายที่เข้าสิงร่างอาจารย์พยาบาลและทำร้ายครูผู้ฝึกสอน ส่วนอีกครั้งก็คือเธอได้เห็นใครบางคนที่เข้ามาคุย ... คนๆนั้นมีหน้าตาเหมือนยายมิ้นท์ ศศิรัตน์ ทว่าใครคนนั้นกลับไม่ใช่สหายสนิทตามสายตาที่มองเห็น และแน่นอนว่านั่นจะต้องเป็น ... ผีหลอก !? ทำไมเธอต้องมาเจอกับประสบการณ์ที่ไม่อยากพบ เจอกับภาพการณ์ที่ไม่อยากเห็น โดยเมื่อก่อนนั้นดูเหมือนความสามารถนี้จะปรากฏไม่แน่นอน นานๆทีเธอจะเห็นร่างผู้มาเยือนเสียครั้ง ทว่า ... บัดนี้ ด้วยเหตุอันใด ? หรืออาจเพราะมีบางอย่างที่เข้ากระตุ้น สาเหตุนั้นจึงทำให้พรสวรรค์วิเศษตื่นขึ้น !? บางอย่างที่น่าพรั่นพรึง ... ... ... ที่ป่าละเมาะแห่งหนึ่ง แถบรอบนอกของอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ มันเป็นป่าละเมาะที่ไม่รกมากเนื่องเพราะอยู่ติดถนนในซอยหมู่บ้านเล็กๆ โสตสำเนียงยังได้ยินเสียงรถราวิ่งมาแต่ไกล ใครบางคนในชุดขาวสะพายย่ามสีแดงเลือดหมู เขาเดินแหวกหญ้าคาที่สูงราวๆหัวเข่า จุดมุ่งหมายนั้นอยู่ที่โคนต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้า ต้นไม้ใหญ่ ... ที่โคนต้นมีศาลเจ้าร้างวางทิ้งไว้ ! ชุดขาวคนนั้นยิ้มมุมปากอย่างพึงใจ เขาเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาข้างในศาลออกมา มันเป็นตุ๊กตาธรรมดาที่ปั้นจากปูนปลาสเตอร์เป็นรูปผู้หญิง ทว่าที่น่าแปลกคือตุ๊กตาตัวนั้นถูกระบายด้วยหมึกพิมพ์สีดำเป็นอักขระขอมแปลกๆที่หากไม่ใช่ผู้ที่ได้ร่ำเรียนวิชาแล้วจะไม่มีวันรู้ว่าอักขระเหล่านั้นถูกเขียนไว้ว่าอย่างไร “ ทำได้ดีมากลูกพ่อ เอาไว้เจ้าอิ่มจากเครื่องในเสียก่อน แล้วเดี๋ยวพ่อจะฆ่าไก่ให้เจ้ากินเป็นรางวัล ” สำเนียงสูงวัยกล่าวก่อนที่จะพันตุ๊กตาประหลาดไว้ด้วยม้วนผ้าสีดำที่สลักอักขระบางอย่าง เมื่อพันเสร็จเรียบร้อยจึงหย่อนใส่ลงในย่ามก่อนที่จะเดินออกมา ... ... จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 09:03:45

ความคิดเห็นที่ 2 ที่โรงเรียนมัธยมลานนาวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่ ประกายแก้วและเพื่อนๆกำลังตั้งใจเรียนหนังสือ ด้วยเพราะชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกนั้นเป็นปีการศึกษาที่ต้องเตรียมสอบเพื่อเลือกคณะที่ตัวเองตั้งใจ ก่อนจบชั่วโมงเรียนสุดท้ายซึ่งก็คือวิชาชีววิทยา อาจารย์ผู้สอนได้วางแผนงานไว้ให้สำหรับนักเรียนได้ค้นคว้าและจัดโครงงาน สำหรับกลุ่มของประกายแก้วนั้นมีสี่คน ได้แก่ นายวิวัฒน์ผู้เป็นหัวหน้าห้อง นายพยนต์นักกีฬาฟุตบอลตัวแทนโรงเรียน สุจิตราหรือส้มเช้งหากจะเรียกชื่อเล่น และคนที่สี่ก็คือตัวเธอ ทั้งหมดตกลงกันว่าจะประชุมกันหลังเลิกเรียนสักราวๆห้าโมงครึ่ง เหตุที่ช้าก็เพราะพยนต์จำเป็นต้องไปฝึกซ้อมกีฬาฟุตบอลเสียก่อน ทุกคนเลยตกลงใจที่จะพูดคุยกันคร่าวๆไปก่อนระหว่างรอเพื่อนร่วมกลุ่ม “ ไปนะจ๊ะ แก้ว ” มิ้นท์ ศศิรัตน์โบกมือบ๊ายบายเพื่อนรักเมื่อถึงเวลาโรงเรียนเลิก ประกายแก้วนึกเสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้อยู่กลุ่มโครงงานเดียวกับมิ้นท์ ... แต่ไม่เป็นไร ตัวเธอสามารถทำงานได้กับทุกคน อีกอย่างจะได้เปิดทัศนคติใหม่ๆที่จะได้รับจากเพื่อนคนอื่นอีกด้วย “ โทรบอกที่บ้านหรือยังจ๊ะ แก้ว ” เสียงใสๆของส้มเช้ง สุจิตรา ทำให้ประกายแก้วนึกขอบคุณในคำเตือนของเพื่อน ที่บ้านเธอไม่เคยว่าหากจำเป็นต้องกลับดึกด้วยเหตุกิจกรรมของโรงเรียน แต่อย่างไรขอให้โทรศัพท์ไปบอกกล่าวก่อนเท่านั้น “ ขอบใจจ้ะ ส้ม งั้นเดี๋ยวแก้วขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะ ” เด็กสาวหันไปบอกกับวิวัฒน์และส้มเช้งที่กำลังนั่งวางแผงโครงงานกันอยู่ที่โต๊ะเรียน “ แก้วเอามือถือเราโทรไหมล่ะครับ ” วิวัฒน์ หัวหน้าห้องผู้จริงจังถาม ประกายแก้วปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวล เธอไม่อยากให้ธุระส่วนตัวต้องมารบกวนคนอื่น ประกายแก้ว สกุลสุวรรณเดินออกมาจากห้องเรียนที่คุ้นเคย ทว่าเพียงก้าวล่วงพ้นประตูออกมา เด็กสาวก็ต้องเผชิญหน้ากับโลกใหม่ที่ไม่เคยพบเห็น มันคือโลกแห่งความเปลี่ยวเหงา เงียบสงัด ... และน่าพรั่นพรึง !? แสงตะวันที่ใกล้จะผันผ่านเข้าสู่ห้วงสนธยาสาดส่องผ่านกระจกใสของระเบียงทางเดิน แสงเหลืองทองที่บางเบาก่อให้เกิดมุมมืดตามเหลี่ยมเงาของมุมเสา ยามเย็นในโรงเรียนที่อ้างว้างสามารถก่อให้เกิดความรู้สึกหนาวๆร้อนๆพิกล แก้วเดินมาตามทางเดินช้าๆ ใจหนึ่งอยากจะกลับไปขอยืมโทรศัพท์ของนายวิวัฒน์หัวหน้าห้อง แต่เธอก็กลัวเสียฟอร์ม ด้วยเหตุนี้ประกายแก้วจึงรวบรวมความกล้าและตัดสินใจก้าวต่อไปอย่างช้าๆ จุดหมายอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ภายนอกอาคาร ฟิ้ว ... เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างตรงทางเดินเบื้องหน้า หน้าต่างกระจกบานหนึ่งเปิดกว้างอยู่ เด็กสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนที่จะเดินเข้าไปปิดมันอย่างแผ่วเบา ภายนอกกระจกนั้นแสงอาทิตย์ลำสุดท้ายกำลังจะลับเลือนจากขอบฟ้า ... สนธยาใกล้เข้ามาทุกขณะจิต ประกายแก้วก้าวเท้าฉับๆเกือบจะเป็นวิ่ง เธอมุ่งตรงทะลุผ่านตัวตึกไปยังตู้โทรศัพท์ได้อย่างปลอดภัย เด็กสาวโทรบอกคุณแม่ถึงธุระที่ต้องจัดการและอาจต้องกลับถึงบ้านช้ากว่าปกติ เสร็จสรรพจากธุระโทรศัพท์ แก้วชะโงกศีรษะเหลียวไปมาเพื่อมองหานายพยนต์ผู้น่าจะกลับจากการซ้อมกีฬา แต่เมื่อไม่เห็นเธอจึงจำต้องเดินกลับไปยังห้องเรียนแต่เพียงลำพัง ทางเดินที่เมื่อครู่น่าหวาดหวั่นจากแสงเงาที่ก่อให้เกิดเหลี่ยมมุมหลบซ่อนบังตา บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความสลัวของสนธยาที่กล้ำกราย ความเงียบ และความมืดรอบด้านกำลังเร่งเร้าจินตนาการถึงภูตผีปิศาจที่เร้นซ่อนในโรงเรียน วาบหนึ่งความคิด เด็กสาวกระหวัดมโนสำนึกไปถึงผีร้ายที่คร่าชีวิตครูฝึกสอนรตีเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ... โอย ! นี่ถ้ามันโผล่มาตอนนี้ล่ะก็ ? แก้วนึกไปถึงลิ้นยาวแหลมที่แทงลึกเข้าในหูครูฝึกสอนผู้โชคร้าย ‘ ไม่ๆ อย่าคิดฟุ้งซ่าน ! ’ เด็กสาวเตือนตัวเองพร้อมสะบัดศีรษะเพื่อตั้งสติ สูดลมหายใจลึกยาวอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มก้าวเท้าเดินเข้าไปในทางที่มืดสลัว แม้หวาดหวั่นแต่แก้วไม่มีทางเลือกด้วยเพราะเพื่อนอีกสองคนกำลังนั่งรอเตรียมประชุมงาน ประกายแก้วพยายามตั้งจิตมั่นคงอยู่กับโครงงานวิทยาศาสตร์ที่ต้องค้นคว้า เพียงครู่เดียวเด็กสาวเริ่มรู้สึกถึงสติที่มั่นคงมากขึ้น เธอจึงสืบเท้าเข้าไปเรื่อยๆ ยังไม่มีอะไรผิดปกติ ... จนกระทั่ง เด็กสาวเดินจนถึงหน้าต่างบานที่เปิดทิ้งไว้เมื่อครู่ ฟิ้ว ? เสียงลมกรีดหวีดหวิวผ่านเข้าทางช่องหน้าต่าง ประกายแก้วฉงนใจด้วยเพราะเมื่อสักครู่ค่อนข้างมั่นใจว่าเธอปิดหน้าต่างกระจกบานเลื่อนสนิทแน่นแล้วแน่นอน ทว่าตอนนี้มันกลับเผยอเลื่อนออกจนเกิดช่องว่างราวๆหนึ่งคืบ ประกายแก้วรวบรวมความกล้าเพื่อจะปิดบานเลื่อนหน้าต่างให้สนิทอีกครั้ง ... ทว่าเด็กสาวสังเกตเห็นว่าสนามหญ้าภายนอกตัวอาคารมีบางอย่างที่ผิดปกติ ? ... ซึ่งจริงๆแล้วมันคงเป็นเพียงสนามธรรมดาๆที่เห็นมาจนชินตา ทว่าวันนี้กลับมีอะไรบางอย่างที่ไม่คุ้นตา ? เสาสองต้นตั้งอยู่ไกลออกไปเกือบสุดขอบสนามหญ้า เสาเรียวยาวนั้นดูสีหม่นๆทึมๆมองไม่ค่อยชัดเนื่องเพราะรัตติกาลที่โรยตัวจนเกือบมืดสนิท ประกายแก้วเผลอเดินเข้ามาชิดขอบหน้าต่างตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เด็กสาวสนใจเสาแปลกๆนั่น บางทีอาจมีคนงานภาคสนามที่นำมาตั้งไว้เพื่อใช้ประกอบงานกลางแจ้งอะไรสักอย่าง ... แต่ทำไมเสาที่เห็นมันถึงอยู่ใกล้กันเสียขนาดนั้น ประกายแก้วยิ่งฉงนสงสัยมากขึ้น เมื่อเสาสองต้นนั้นค่อยๆขยับยกทีละข้าง สลับซ้ายทีขวาที ... หากจะเรียกว่าเป็นการเดินก็คงได้ และสิ่งที่ทำให้เด็กสาวมั่นใจว่าสิ่งที่เห็นนั้นไม่ใช่เสาก็คือ ... “ วี๊ดดดดดดดดดดดดดด !! ” เสียงกรีดร้องดังสนั่นแก้วหู มันทั้งดัง ทั้งโหยหวน ... ทั้งน่าพรั่นพรึง สาวน้อยมัธยมปลายถึงกับแข้งขาอ่อนแรง เธอทรุดลงนั่งลงกับพื้น เสาสองต้นที่กำลังใกล้มา ... มันคือขาสองข้าง ! ส่วนเสียงหวีดร้องแสบแก้วหูนั่นเป็นลักษณะเฉพาะของภูตผีประเภทนี้ที่เกิดจากกรรมบันดาล ยามเมื่อเป็นมนุษย์มันคงด่าทอ ทำร้ายบุพการี ยามตายเข้าสู่โลกแห่งวิญญาณมันจึงต้องอยู่ในรูปร่างแปลกประหลาดน่าสะพรึง ใช่แล้ว ... มันคือผีเปรต ! “ วี๊ดดดดดดดดดดดดด !! ” เสียงกรีดร้องโหยหวน ประกายแก้วเห็นขาสูงชะลูดค่อยๆเดินตรงมาทางเธอ เด็กสาวไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองส่วนบนของลำตัว “ วี๊ดดดดดดดดดดดดด !! ” เสียงแสบแก้วหูดังถี่กระชั้น มันคืบใกล้หน้าต่างที่แก้วยืนอยู่ทุกทีๆ ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะทำเช่นไร พรึ่บ ! แสงไฟในตัวอาคารรวมถึงทางเดินระเบียงที่เด็กสาวกำลังยืนอยู่พลันสว่างขึ้น ประกายแก้วหันกลับไปยังทางเดินที่เธอผ่านมา ร่างของเด็กหนุ่มในชุดกีฬานั่นเองที่เป็นคนเปิดไฟ ... นายพยนต์นั่นเอง เพื่อนของเธอกลับมาจากซ้อมกีฬาแล้ว “ อ้าว ? แก้ว มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ ? ” พยนต์ตะโกนถามเมื่อเห็นร่างของเพื่อนสาวในระยะไกล “ เอ่อ ... ไม่มีอะไรหรอก เราพึ่งกลับมาจากโทรศัพท์หาแม่ ” แก้วตอบเพื่อนเสียงสั่นๆ สายตาเบนกลับมายังหน้าต่างที่อยู่ใกล้ตัว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น !? ทุกอย่างอยู่ในภาวะปกติ ? ไม่มีภาพผีเปรตที่กรีดร้องโหยหวน ไม่มีขาสูงยาวคู่ที่เดินขยับเข้ามาใกล้ ? ประกายแก้วถอนหายใจก่อนที่จะเดินกลับไปยังห้องเรียนพร้อมกับพยนต์ ในใจภาวนาให้ภาพที่เห็น เสียงที่ได้ยินเป็นเพียงแค่อาการจิตหลอน ละเมอเพ้อพกไปเอง แต่ใยภาพหลอนจึงชัดเจนเสียขนาดนั้น ? จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 09:05:23

ความคิดเห็นที่ 3 ที่ห้องเรียน ส้มเช้งและวิวัฒน์หัวหน้าห้องกำลังนั่งหน้าดำคร่ำเครียด เมื่อแก้วกับพยนต์เดินเข้าไปถึง ทั้งคู่จึงรีบชวนให้ทั้งสองรีบนั่งลงทันที “ โอ้โห ! ปรึกษากันเครียดเลย ” พยนต์ หนุ่มนักกีฬาแซวทันที โดยไม่สนว่าส้มเช้งแอบถอยเก้าอี้ห่างเล็กน้อยเพราะเหม็นกลิ่นสาบเหงื่อของนักกีฬา “ คุยเรื่องงานถึงไหนแล้วจ๊ะ ” แก้วถามบ้าง ส้มเช้ง สุจิตราส่ายหน้า แววตาเคร่งเครียด ประกายแก้วสังเกตเห็นขนอ่อนที่แขนของเพื่อนสาวกำลังลุกชูชัน “ ส้มกำลังเถียงกับวัฒน์ถึงเรื่องลึกลับในโรงเรียนเรา ” “ หา ? คุยกันเรื่องผีเรอะ !? ” พยนต์ร้องออกมา น้ำเสียงไม่ใช่ตกใจแต่เป็นความสนุกต่างหาก “ อืม .. ใช่ เรากำลังคุยกับส้มถึงประเด็นที่ว่าเรื่องแปลกๆในโรงเรียนเราน่ะ เป็นเรื่องจริงไหม ” วัฒน์พูดเป็นการเป็นงาน ประกายแก้วรู้สึกหนาวๆร้อนๆชอบกลจึงรีบออกปากเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “ แก้วว่าพวกเราคุยกันเรื่องอื่นดีไหม เวลานี้ก็กลางคืนแล้ว มันน่ากลัวน่ะ ” เด็กสาวพูดตรงกับความจริงในใจ “ โธ่ ! ยายแก้ว กลัวอะไรกัน ? ผีไม่มีจริงหรอก กลัวไปได้ ! ” นายพยนต์พูดพร้อมหัวเราะลั่น โครม ! เสียงบางอย่างหล่นโครมครามข้างนอกห้อง สี่สหายนิ่งไปชั่วขณะ พยนต์ยักไหล่นิดหนึ่งก่อนที่จะลุกเดินไปเปิดประตู ประกายแก้วนึกอยากจะห้ามแต่ก็พูดไม่ออก ส่วนส้มเช้งกับวิวัฒน์นั่งเฉยๆโดยไม่ได้คิดจะห้าม “ ไม่มีอะไร แมวมันชนลังที่วางซ้อนกันล้มเกลื่อนเลย ... แหม ! แมวดำเสียด้วย ” พยนต์ว่าก่อนจะปิดประตูแล้วเดินกลับมานั่งที่ “ เห็นไหม ส้ม บางอย่างที่เราคิดว่าน่ากลัวแล้วเราไม่ได้พิสูจน์ ... บางทีอาจไม่มีอะไรก็ได้ ” วิวัฒน์บอก ส้มเช้งแบะปากนิดหนึ่ง “ ความคิดใครความคิดมันย่ะ เออนี่ ! ส้มมีไอเดียดีๆ ” สาวน้อยเสนอ “ ว่ายังไง ” วิวัฒน์ถาม ประกายแก้วนึกภาวนาในใจว่าอย่าให้เป็นเรื่องแผลงๆเลย “ เรามาผลัดกันเล่าเรื่องลึกลับของโรงเรียนกันดีกว่า จากนั้นมาวิเคราะห์กันว่านอกจากเรื่องผีๆสางๆแล้วมันน่าจะเป็นอะไรได้บ้าง ” “ เออ ดีๆ ” คราวนี้ทั้งนายพยนต์และวิวัฒน์พูดแทบจะพร้อมกัน ประกายแก้วพยายามทัดทานแต่ไม่เป็นผล นี่ถ้า มิ้นท์ – ศศิรัตน์ อยู่ด้วยคงจะพอเป็นพวกเธอได้ คราวนี้ดูเหมือนหัวหน้าวิวัฒน์จะเดาความรู้สึกของเธอออก “ งั้นแก้วนั่งฟังเฉยๆก็ได้ ” ว่าแล้วจึงหันมาบอกกับพยนต์ “ เอ้า ! พยนต์ งั้นนายเริ่มก่อนก็แล้วกัน ” (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 09:06:28

ความคิดเห็นที่ 4 รีบเข้ามาอ่านก่อนพระอาทิตย์ตกดินเจ้าค่ะ วันนี้ส่งเสบียงเป็นขนมไทยนะคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 16:06:22

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตอนยังอยู่มัธยมปลาย หลังเลิกเรียน บ้านช่องมีไม่กลับหรอก มาสุมหัวรวมกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าห้องเรียน และกิจกรรมเด็ดนั้นก็คงหนีไม่พ้นการ เม้าท์ กิน และเล่าเรื่องผี :P (อ่านแล้วคิดถึงเมื่อยังเยาว์วัย 555+) และแม้ว่าวันนี้จะเข้ามาอ่านตอนฟ้าเริ่มมืดแล้ว.. แต่ก็ไม่กลัวแต่อย่างใด เพราะเรามีของติดตัวมาด้วย ^.~ จากคุณ : '' My Bag '' เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 18:15:19

ความคิดเห็นที่ 6 อยากกินขนมขี้หนู แล้วเปรตมาที่โรงเรียนทำไม มาขอส่วนบุญ? จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 19:52:13

ความคิดเห็นที่ 7 อยากอ่านมากค่ะ แต่ตอนนี้มืดแล้ว กลัวนอนไม่หลับค่ะ จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 20:41:27

ความคิดเห็นที่ 8 มาแว้ว มาแว้ว ตามอัพเดทแทบทุกวันเลยครับ ในที่สุดก้อได้อ่านแล้ว จากคุณ : zrupea เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 22:12:07

ความคิดเห็นที่ 9 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10224883/W10224883.html#3 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 08:25:52