ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 “คุณๆ ตื่นได้แล้ว คุณปราย !” เสียงเล็กๆ ประหลาดกะซิบที่ข้างหูปรายให้ต้องลืมตาตื่นควานหานาฬิกาปลุกด้วยความเคยชิน แต่ไม่พบอะไร เขาจึงลุกขึ้นนั่งนิ่งๆ อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง จนสำเหนียกเข้ากับความจริงว่าเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่คืนฉลองวันเกิดสุดฤทธิ์สุดเหวี่ยงคืนนั้นแล้ว “คุณ-อาบ-น้ำ-สิ... เผื่อ-ดี-ขึ้น” “ก็ว่างั้น” ปรายเดินเข้าห้องน้ำ รู้สึกหิวจนตาลายและเวียนหัว และเนื้อตัวยังหลงความเจ็บปวดแม้ไม่มากเท่าเมื่อวาน ความเย็นฉ่ำใต้ฝักบัวเรียกชีวิตเขาให้ฟื้นคืนไม่น้อย ยิ่งยามมือไม้เขาสัมผัสร่างกายตัวเองที่ไม่ใช่ตัวเองเข้า...บางส่วน... แต่ความตื่นเต้นที่ตามมาด้วยความกระอักกระอ่วนกระดากอายทำให้เขาถึงกับหดมือหนี ! เหงื่อไคลหมักหมมและความเจ็บปวดบนร่างกายบางส่วนทำให้เขาต้องแช่อยู่ในห้องน้ำเกินครึ่งชั่วโมง เมื่ออาบน้ำเสร็จก็ยืนสำรวจใบหน้าแปลกใหม่ของตัวเอง แต่แล้ว...กระจกบานเล็กๆ และแสงสว่างที่ชัดเจนพอทำให้เขาตาเบิ่งโตขึ้นด้วยความตกใจ “รอยช้ำเต็มตัวคุณนี่ได้มาจากไหน ตอนพยายามผูกคอตายนั่นหรือเปล่า ? ถึงว่า... ผมเมื่อยไปทั้งตัว ไอ้เราก็นึกว่าวิญญาณก็เจ็บได้ หรือคุณถูกใครซ้อมมา !?” ปรายวิ่งออกมานอกห้องน้ำทั้งเปลือยกายยืนหน้ากระจกบานใหญ่ แต่ดาวในร่างแมวจ้องร่างเปลือยเปล่าที่เคยเป็นของตัวเองแล้วก้มหน้าชิดพื้นก่อนตอบเบาๆ หงอยๆ “ช่างมันเถอะ... คุณแต่งตัวได้แล้วล่ะ” “โอเคๆ” เขาเหลือบดูร่างชัดๆ ของตัวเองอีกครั้งก่อนเปิดประตูหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้น แต่ลิ้นชักชุดชั้นในที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาลังเล ปวดหัวหนึบๆ ขึ้นอีกครั้ง “ต้อง... ใส่ไอ้นี่มั้ย ?” “ต้องใส่” ดาวยืนยัน เมื่อปรายพยายามคีบชุดชั้นในมาสวมจนเสร็จ เธอไปยืนข้างตะกร้าใส่อาหารสำเร็จรูป แล้วแนะให้เขาต้มโจ๊ก ปรายแทบวิ่งเข้าไปทันที เขาพอช่วยเหลือตัวเองเป็นบ้างตอนไปเรียนต่อต่างประเทศ หลังจากนั้นเขาก็แทบไม่เคยเข้าครัว แต่ความหิวทำให้สัญชาติญาณเอาตัวรอดพุ่งสุดขีด... เขาเลยจัดการอาหารเช้าได้สบาย เพราะรู้สึกหิวมากจึงต้มทั้งโจ๊กและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และเขาก็ฟาดจนหมด กว่าปรายจะรู้สึกตัวว่ากระเพาะอาหารเขาก็ลดขนาดลงด้วย ก็ถึงกับนอนจุกเพราะอิ่มเกิน แต่ไม่นานก็รู้สึกดีขึ้น เขาเปิดผ้าม่านให้ลมโกรกเข้ามา ความกระอักกระอ่วนยังคงอยู่ แต่เมื่อกายอิ่มทำให้เขามีความหวังในวันใหม่ขึ้น เขาสูดลมหายใจเข้าปอดโดยไม่รังเกียจว่าอากาศมันจะมีมลพิษแทรกซึมมา สักพักหนึ่งแมว...ก็เดินมายืนแทบเท้าเขา “คุณควรจะทำความสะอาดห้องนะ พอทำเป็นมั้ย มันเริ่มเหม็นแล้วล่ะ ฉันทำให้ไม่ได้” “นั่นสิ” ปรายเริ่มได้กลิ่นนมบูด และมองไปรอบห้องๆ ที่ข้าวของล้มระเนระนาด เขาจึงจำต้องเริ่มงานบ้านที่แทบไม่เคยทำอย่างเก้ๆ กังๆ ไม้ถูพื้นกำจัดรอยเลอะเทอะได้หมด เขาก็เริ่มชวนเจ้าของห้องคุย “คุณชื่อดาว ? เห็นคนชื่อกันยาเรียกผมเมื่อวาน” “ใช่...” ดาวได้แต่ยืนสี่ขามองเขาทำงานบ้าน “ทำไมคุณไม่เห็นเดือดเนื้อร้อนใจอย่างผมเลย ทั้งที่คุณกลายเป็นแมวไปแล้ว !?” “ก็ฉันอยากตายนี่ มาเป็นแมวเสียก็ดี !” ปรายซึ่งไม่เคยคิดฆ่าตัวตายและไม่เคยว่าโลกนี้ไม่น่าอยู่ ฟังถ้อยคำของดาวเข้าก็ถึงกับนิ่งงัน แต่เขายังไม่มีพลังพอที่จะปลอบใจตัวเองหรือใครแม้แต่น้อย จึงได้แต่ขัดการสนทนาโดยการโยนเสื้อผ้าทุกชิ้นของเธอลงเครื่องซักผ้า แต่เมื่อดาวเงียบไปนาน เขาจึงพยายามชวนคุย “สงสัยเพราะผมยังไม่อยากตายมั้ง... เลยมีแรงแย่งร่างคุณ” “ไม่ใช่เพราะคุณแย่งมั้ง อาจเพราะฉันไม่อยากอยู่ร่างตัวเองก็ได้” “เฮ่อ ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะอยู่ในร่างคุณไปอีกนานแค่ไหน... เมื่อวาน...ผมเกือบถูกคนขับแท็กซี่ปล้ำแน่ะ ?” “เหรอ ?” ดาวขยับอย่างตกใจ “มันเลวจริงๆ สภาพผมแย่มาก มันยังทำได้ลง” “คุณก็รู้นี่ ว่าผู้ชายมักเลือกทำร้ายผู้หญิงอ่อนแอ” “ไม่ใช่ผม” ปรายยืนยัน แล้วดาวก็หยุดคุย เธอกระโดดไปนั่งที่โต๊ะเล็กๆ มองออกไปนอนหน้าต่าง ปรายอยากออกไปที่โรงพยาบาลอีก แต่สภาพที่ยังเดินไม่คล่องและยังไม่คุ้นชินกับร่างกายผู้หญิงทำให้เขาเข็ดหลาบการออกไปไหนโดยไม่วางแผนอีก และแม้รีบไปวนเวียนที่โรงพยาบาลตอนนี้ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น แต่โชคดีไม่น้อยที่กันยามาเคาะประตูเรียก แขกสาวผมม้าหน้าตาธรรมดาเปิดประตูเข้ามาพร้อมหิ้วน้ำเต้าหู้กับหนังสือพิมพ์เผื่อเจ้าของห้อง ทำลายความอึดอัดของคนกับแมว “ดาว เป็นไงมั่ง เมื่อวานไปเยี่ยมใครที่วิชนันท์ เห็นกลับมาสะบักสะบอม ซื้อเต้าหู้มาฝากน่ะ นี่... เอาหนังสือพิมพ์มาด้วย” “ไปดูเพื่อนน่ะ” ปรายตอบสั้นๆ ก่อนรีบอ่านหนังสือพิมพ์จนมือสั่นเพราะเห็นรูปตัวเองตอนระเริงในงานเลี้ยงสักอย่างหน้าหนึ่งหราพร้อมภาพอุบัติเหตุ “ไฮโซหนุ่มเพลย์บอยยังโคม่า หลังเมาแล้วขับ จนทำให้หนุ่มนักศึกษาแพทย์เสียชีวิต... แม่วอนทั้งน้ำตาขอให้สื่อให้อภัยหลังจากลูกชายถูกด่าขรมว่าเป็นกากเดนสังคมทำให้สังคมต้องเสียคนดีมีคุณค่าไป...” ประวัติละเอียดยิบของปรายมีปรากฏในหน้าถัดไป... เขาวางหนังสือพิมพ์ลงมือสั่นเทา “เป็นอะไรอีกแล้วดาว” กันยาอุ้มแมวสีดำมายืนยิ้มให้ “แมวดาว น่ารักดี มันชื่ออะไร” “ดาว” ปรายรีบตอบเกินไปทั้งเพราะใจไม่ดีจากข่าวและ...ความไม่คุ้นเคย “อ้าว ทำไมชื่อเหมือนตัวล่ะ ?” “เอ่อ ดาวสองน่ะ” ปรายรีบมั่ว เมื่อเห็นแมวก้มหน้าเหมือนไม่อยากคุยกับกันยา “อิอิ ดาวสองก็ดาวสอง” กันอุ้มดาวสองมานั่งข้างๆ ปรายพร้อมชะโงกดูหนังสือพิมพ์ “เสียดายหมอเต้เนอะดาว หน้าตาก็น่ารัก เก่งก็เก่ง แต่ต้องมาตายเพราะพวกไฮโซขี้เมา เขาว่าตาปรายนี่เพลย์บอยเสือผู้หญิงเลยล่ะ แปลกนะ คนดีตายก่อนคนชั่ว” “ไม่นึกสงสารพ่อแม่ปรายบ้างเหรอ” ปรายถามอย่างควบคุมอารมณ์ “ก็น่าเห็นใจ... แต่เขาก็ต้องรับผลกรรมที่เลี้ยงลูกจนเสียคนแบบนั้นนะดาว” กันยาพูดเรื่อยเปื่อย “คิดดูละกัน ว่าตาปรายนี่ถูกตามใจมาขนาดไหน แทนที่จะอยู่บ้านให้พ่อแม่ให้พรในวันเกิดกลับไปกินเหล้าเมาแล้วขับรถ ...เฮ่อ...” “ใครจะไปรู้ว่ามันเกิด ?” ปรายพับหนังสือพิมพ์ด้วยความหงุดหงิด เมื่อพบว่าบางคอลัมน์ถึงกับเอารูปสมัยเขาควงดาราคนหนึ่งมาแฉ ทั้งเรื่องที่เขาเคยมีข่าวตบตีแย่งชิงผู้หญิง “ดาวหงุดหงิดอยู่เหรอ” กันยาถามเสียงอ่อน “งั้นเราไปดีกว่า” “ขอโทษ ผม... เอ่อ เราไม่ค่อยสบายน่ะ” “อือ พักเยอะๆ นะ” กันยาคลำที่ต้นคอเขา “มียาทาแก้ช้ำบวมมั้ย ถ้าไม่มีไปเอาที่ห้องเรานะ” “ขอบคุณ” ปรายเดินไปส่งผู้หญิงซื่อๆ ที่ประตูอย่างรู้สึกผิด กลับมาที่นั่งอีกทีก็เห็นดาวนั่งดูหนังสือพิมพ์แล้ว “นั่นล่ะ เหตุที่ทำให้ผมต้องมาอยู่นี่...” “อืม... อ่านไม่ค่อยเห็น แต่พอเข้าใจ” ดาวส่ายหน้าหนักใจ “คุณอย่าโกรธกันยาเลย” “คุณไม่ว่าผมเลวไปอีกคนเหรอ ?” “ไม่หรอก” “ขอบใจที่เข้าใจ” ปรายเกือบยิ้มแต่ประโยคต่อมาทำให้เขาหุบปากแทบไม่ทัน “ผู้ชายทุกคนก็เป็นแบบคุณ... คุณก็เจอกับตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอ คนขับแท็กซี่น่ะ” ปรายแก้ตัวเสียงดัง “แต่ผมไม่เลวแบบนั้นนะ ผมไม่เคยคิดขืนใจผู้หญิง” แต่ดาวไม่ตอบอีกแล้ว เธอกลับหนีไปนั่งหงอยที่โต๊ะนั่นอีก ปรายพยายามทำใจให้อ่านหนังสือพิมพ์นั่นต่อ แต่เขาสุดทนที่จะอ่านเรื่องราวที่ซ้ำเติมเขา และบางข่าวเลยเถิดไปถึงว่าแม่เลี้ยงลูกชายให้เสียคน รวมทั้งด่าพี่ชายผู้ไม่รู้อิโหนอิเหน่ของเขา ข่าวเขียนว่าปริญญ์เกเรจนถูกรีไทร์และใช้เส้นเข้าทำงานที่วิทยาลัยเก่าแก่ ทั้งที่เรื่องจริงคือพี่ชายเขาเรียนวิศวะไม่ไหวเพราะทั้งไม่ชอบและยากเกินที่จะทำใจให้ชอบได้ และการเป็นอาจารย์วิทยาลัยนั่น ที่บ้านมารู้เอาตอนพี่ชายทำงานไปแล้วเป็นปี “อย่าคิดมากเลยคุณ ทิ้งหนังสือพิมพ์นั่นซะ แล้วอยู่กับตอนนี้เถอะ” ดาวกลับมานั่งที่เดิมแล้วเริ่มชวนคุยบ้าง “เอ่อ อาหารคนคงไม่เหมาะกับฉัน อาหารเม็ดก็หมด คุณออกไปซื้อให้หน่อยได้มั้ย” “แต่ผมยังไม่ค่อยแข็งแรง” ปรายหยิบยาทาแก้ช้ำมานวดๆ บนผิวหนัง “เดี๋ยวใครก็ฉุดเอาอีก” “ค่อยไปก็ได้ ให้คุณหายก่อน” “เอ... ทำไมเมื่อครู่ คุณไม่ลองทักกันยาดูล่ะ ท่าทางนิสัยดีออก” “กันยาไม่ใช่เพื่อนสนิทมากมาย รู้เข้าก็คงตกใจตาย ไอ้เรื่องบ้าๆ นี่เรารู้กันแค่สองคนก็พอมั้ง” “เออ แล้วคุณมีแฟนมั้ยเนี่ย !?” ปรายนึกได้ก็ลุกพรวดถามด้วยความตกใจ “ถ้ามีอย่าให้มาหานะ !” “ไม่มีค่ะ” พอดาวปฏิเสธเขาก็แปลกใจเสียเอง ลุกไปยืนหน้ากระจก เปิดชายเสื้อขึ้นมาดูขำๆ “ทำไมไม่มี คุณน่ารักดีออก หุ่นดีนะเนี่ย” “คุณจะละลาบละล้วงร่างกายฉันก็ตามสบาย” ดาวเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ผมไม่ได้คิดชั่วสักหน่อย มียาทาแก้ช้ำบ้างมั้ยเนี่ย” แมวกระโดดไปบนโต๊ะที่มีตะกร้าเล็กใส่ยาเยอะแยะอยู่ ปรายหยิบมาทั้งตะกร้าแล้วเลือกหาครีมขี้ผึ้งมาทาลงบนแผลช้ำๆ หน้าท้องอย่างระมัดระวัง และเขาสำรวจยาอื่นๆ ที่น่าะเป็นยาแก้อักเสบ แต่พบเพียงชื่อยาแปลกๆ... จำพวกยารักษาโรคซึมเศร้า ยาคลายเครียด และยานอนหลับอ่อนๆ... “คุณเป็นโรคซึมเศร้าเหรอ อกหักมาหรือเปล่า ?” “ฉันไม่มีและไม่เคยคิดมีแฟน บนโลกนี้มีแต่ผู้ชายเอาเปรียบผู้หญิงไม่มีทางสู้” “คุณดาว...” ปรายเริ่มเรียกเธออย่างเห็นใจ เธอคงเจออะไรหนักหนามามากกว่าแค่อกหักธรรมดา ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เป็นโรคซึมเศร้า จนถึงกับฆ่าตัวตาย “คุณจะเล่าผมบ้างก็ได้ ผมเคยนิสัยไม่ดี แต่วันนี้ผมดีขึ้นเยอะแล้วล่ะมั้ง หรือไม่... ผมกับคุณอาจกลายเป็นคนเดียวกันไปตลอดชีวิตที่เหลือก็ได้ ผมไม่เข้าใจเรื่องบ้าบอนี่หรอก แต่ที่โรงพยาบาลว่าร่างจริงๆ ของผมน่ะ ยับเยินเต็มที” “คุณว่ารอยช้ำบนตัวฉันมาจากไหนล่ะ” “คุณถูกทำร้ายร่างกายมา ?” “ฉันถูกข่มขืนน่ะ” “หา... !!!” ปรายตะโกนเสียงดัง มือปัดถุงน้ำเต้าหู้จนหล่นแตก “เรื่องใหญ่นะ ใคร...ทำเธอ !?” “เจ้านายฉัน” “เฮ้ย แล้วทำไมไม่แจ้งความ !?” “เหรอ... ฉันควรทำอย่างนั้นเหรอ...” ดาวพึมพำถามพร้อมก้มหน้าหงอยๆ ตามเคย  “คุณว่าบนโลกใบนี้ มันง่ายแค่ไหนที่ผู้หญิงตัวคนเดียวจะเดินไปแจ้งความว่าถูกเจ้านายข่มขืนล่ะ” “ก็... มันยากตรงไหน” ปรายเปิดเสื้อตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้ง เขาพอเข้าใจว่าทำไมแถวต้นขาถึงปวดหนักยามเดินเหิน รวมทั้งบางทีก็ปวดไปถึง... “โธ่เอ๊ย คุณดาว... นี่คุณไม่มีใครเลยเหรอ” “มีน้าสาว อยู่กรุงเทพนี่แหละ แต่... น้าสาวเคยมีปัญหากับฉันเพราะน้าเขย ฉันเลยไม่เคยกลับไปอีกเลย ฉันไปทำงานอยู่โรงงานมาเป็นปี แต่โรงงานปิด ฉันเลยมาสมัครทำงานบริษัท ตอนถูกลวนลามครั้งแรก ฉันจะลาออก แม่บ้านก็รู้ แต่... แกบอกว่าให้หนีๆ ซะ งานมันหายาก และฉันไม่ค่อยมีเงิน ฉันเลยไม่มีทางเลือกต้องทนทำ... จนตอนงานเลี้ยงปีใหม่ฉันอยู่เก็บงาน เจ้านายก็...” “เฮ่อ... ตอนปีใหม่ ?” ปรายนับนิ้ว “ฉันก็คิดแจ้งความ แต่เขาขู่ว่าถ้าแจ้งความ เขาจะบอกตำรวจว่าฉันเป็นฝ่ายมอมเหล้าเขา ฉันกลัว...” “ตายห่า... นี่ทำไมคุณขี้ขลาดอย่างนี้ แสดงว่านี่คุณอยู่ให้มันล่วงเกินมาตั้งแต่ปีใหม่เหรอ” ปรายรีบเข้าใจอย่างรวดเร็ว “ผมว่าเราไปแจ้งความเถอะ คนเลวแบบนี้เอาใหสิ้นซาก” “แจ้งความตอนนี้ มันต่างอะไรกับการสมยอมล่ะ ฉันปล่อยให้เขาล่วงเกินมาตั้งสามครั้งแล้ว” “เฮ่อ” ปรายไม่อยากเชื่อว่าเขาอยู่ในร่างผู้หญิงที่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างคนอื่นง่ายๆ “ช้ำไปทั้งตัวนี้เพราะมันทำร้ายเหรอ” “ใช่ ก็สามวันก่อนเขาจะล่วงเกินฉันอีก แต่ฉันสู้... ผลก็...เป็นอย่างที่คุณเห็น ฉันแพ้” “โธ่เอ๊ย ดาว” เขาสงสารและงุนงงไม่เข้าใจเจ้าของร่างกายตัวเอง และวิญญาณที่สถิตอยู่ในแมวเหลือทน “ฉันเกิดมาไม่มีใครก็ทีหนึ่งแล้ว ถ้าต้องสู้กับคดีความน่าอายนี่อีก ฉันเลือกตายดีกว่า” “คุณน่าจะลุกขึ้นสู้บ้างนะ เพื่อศักดิ์ศรีไงล่ะ” “ไม่แล้วล่ะ ฉันเบื่อการเป็นคนแล้ว ตอนนี้คุณเอาร่างกายฉันไปดูแลแล้วกัน” “จะว่าไป... ผมก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง” เขาลูบผมยาวๆ บนหัวอย่างไม่แน่ใจว่าทำอะไรกับมันดี “ก็... ลืมเรื่องเก่าๆ ซะ แล้วหางานทำ” ดาวแนะอย่างทำใจได้ “ทำงานเหรอ ?” ปรายพึมพำเบาๆ แล้วเขาก็ยิ้มออกอย่างตื่นเต้นเมื่อคิดอะไรออกบ้างหลังจากตื้อมานาน “งั้นผมแข็งแรงดีเมื่อไหร่ ผมไปทำงานที่ทำงานเดิมคุณแล้วกัน เผื่อได้ชกหน้านายคุณให้ไง” “เจ้านายฉันน่ากลัวนะคุณ ภายนอกเขาเป็นสุภาพบุรุษ แต่ตัวจริงเค้า...” ดาวสะบัดตัวจนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว “คุณไปสมัครงานใหม่ดีกว่า งานเดิมเด็กจบ ปวช. ฉันนี่ไม่ต่างจากแม่บ้านสำนักงาน ถ่ายเอกสาร ส่งจดหมาย พิมพ์งาน ต้มกาแฟ ถูพื้น ล้างส้วม คุณทำเป็นเหรอ” “ต้องลอง” ปรายบอกอย่างหมายมั่นปั้นมือ ถ้าเขาฟื้นคืนในร่างเดิมไม่ได้ ตอนนี้เขาควรช่วยฉุดผู้หญิงขี้แพ้คนนี้ให้ฟื้นตื่นจากการถูกย่ำยีศักดิ์ศรี ชีวิตเขาไม่เคยทำความดีตอนมีชีวิตปกติ นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายของเขา แต่ตอนนี้เขาอ่อนแออยู่... เขาหยิบยาคลายเครียดของดาวมากิน “คุณกินยานั่นทำไม คุณเครียดเหรอ ?” แมวถามอย่างตกอกตกใจ ปรายยอมรับอย่างไม่อาย “ใช่... ผมทั้งเครียดทั้งกลัว...คุณก็รู้แล้วว่าผมเป็นใคร แต่ตอนนี้ผมกลายเป็นผู้หญิงมีนมงอกออกมา ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรยังไง” “ก็พอกัน... แต่ฉันชักชอบการเป็นแมว บางทีอาจได้เวลาท่องโลกกว้าง” “ดาว...อย่าไปไหนนะ ผมเป็นอย่างกันยาว่าจริงๆ ผมไม่ใช่คนดี แต่คุณ... ช่วยเป็นเพื่อนผมก่อนได้ไหม” เขาเอื้อมมือมาลูบหลังเท้าคู่หน้าของดาว “ผมไม่กล้าอยู่คนเดียว” “แหม... ฉันก็ไม่หนีไปไหนหรอก ฉันก็นึกภาพออกไปตะลุยชีวิตให้หมาหมู่มันรุมไม่ออกเหมือนกันค่ะ” ดาวไปนั่งซุกข้างๆ เขา และมันก็เป็นร่างกายของเธอ “แต่ฉันไม่เคยมีเพื่อน ฉันไม่ดีพอที่จะเป็นเพื่อนใคร ฉันอาจไม่ใช่เพื่อนที่ดี” “แค่มีใครสักคนให้ผมคุยด้วยรู้เรื่องก็พอ เราคงพูดเรื่องวิญญาณนี่ออกไปไม่ได้” “คุณง่วงอีกเหรอ นอนเยอะๆ สิ จะได้หายเร็วๆ” ดาวเอ่ยทักเมื่อเห็นปรายเริ่มหาวหวอด “มาๆ มานอนด้วยกัน” ปรายอุ้มแมวมาวางไว้บนพุง พร่ำถึงชีวิตเดิมๆ “ผมก็ชอบแมวนะ  เพราะพี่ชายชอบหมาน่ะ ผมมีแมวเปอร์เซียสองตัว ขนสีขาวกับสีน้ำตาล แต่แม่เลี้ยงให้” “แล้ว... คุณคิดถึงแม่ไหม” “คิดถึงสิ คิดถึงมาก” เขาไม่เคยคิดถึงแม่อย่างตอนนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่เป็นหนุ่มเขาคิดถึงสาวๆ คนโน้นคนนี้ตลอดเวลา และยิ่งคิดถึงแม่เข้าไปอีกเมื่อดาวกระซิบบ่น “ฉันไม่มีแม่หรอก อยู่กับยาย พอยายตายก็มาอยู่กับน้าสาว” “เด็กกำพร้าเหรอเนี่ย” เขาเกาพุงเจ้าเหมียวอย่างปลอบใจ แต่เจ้าเหมียวหัวเราะออกมาด้วยความอายไม่คุ้นเคยแล้วกระโดดไปนั่งตรงอื่น เสียงหัวเราะน้อยๆ พอทำให้เขาหลับด้วยรอยยิ้มเจือบางๆ ได้บบ้าง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 18:44:16

ความคิดเห็นที่ 2 . . . . “โอ้โห... ดาว... วันนี้แต่งตัวเท่สุดๆ ไปเลย” แม่บ้านเข้ามาจับเนื้อจับตัวปรายอย่างสนิทสนม “พาแมวมาด้วยเหรอ ระวังมันถ่ายล่ะ” “ไม่ถ่ายค่ะ ฝึกมาดี ทิ้งไว้หอไม่ได้ กลัวกัดลูกหมาข้างห้อง อิอิ” แม่บ้านวัยกลางคนเริ่มบ่นเรื่องงานให้ปรายฟัง “ดาวหายไปหลายวัน กลับมาสดใสเชียว แต่ป้าเหนื่อยจะตายแล้ว อีพวกสาวออฟฟิศนี่โคตรขี้เกียจว่ะ... แต่ยังไม่ต้องมาช่วยป้าหรอก ไปถ่ายเอกสารเถอะ กองพะเนิน แล้วเอาใส่ซองไปส่งตามเลขหมายด้วยนะ” ปรายมองเครื่องถ่ายเอกสารอย่างลุ้นๆ แต่ดาวที่กระโดดไปนั่งบนชั้นวางหนังสือสอนให้เขากดปุ่มนู่นนี่จนคล่อง งานกระจอกๆ ของเขาจึงเริ่มขึ้น “เออ ดีนะเนี่ย เพลินดี อิอิ” “ถ่ายเสร็จก็เย็บเป็นเล่มเอาใส่ซอง ตอนบ่ายๆ จะมีคนมาเอาไปส่ง ถ้าไม่มีใครส่ง เราก็ต้องไปไปรษณีย์เอง หอบกันเมื่อยเลยล่ะค่ะ” “ถ่ายอย่างนี้ทั้งวันเลยเหรอ !?” “ไม่หรอก บางทีก็...” ดาวพูดไม่ทันจบ สาวสวยคนหนึ่งก็โผล่หน้ามา “ดาว... กาแฟหมด ออกไปซื้อหน่อย มีเงินมั้ย ออกไปก่อนแล้วค่อยมาเบิก” “โอ้โห” ปรายแสยะปาก “หนูไม่มีตังค์ค่ะ...ป้า” “เรียกใครว่าป้า ?” “เอ่อ หนูหมายถึงนางฟ้า หนูไม่มีตังค์ค่ะพี่ พี่ออกเงินให้ก่อนได้มั้ย แล้วพี่ค่อยเบิกเอง” “เรื่องมากจริง” สาวสวยบ่นแล้วเดินมายื่นเงินให้ “รีบกลับมาล่ะ ง่วงเต็มที” ดาวบอกให้ปรายวิ่ง แต่ปรายเดินชมวิว แวะกินก๋วยเตี๋ยวหน้าตาเฉย กว่ากาแฟจะถึงบริษัท ก็เที่ยงพอดี จึงเจอสาวๆ หน้าหงิกใส่ ขู่จะฟ้องเจ้านายว่าอู้งาน ปรายก็แค่ตบพุงแล้วจัดการต้มน้ำชงกาแฟสนองทุกคนก่อนไปหัดถายเอกสารต่อ เขาเพลินอยู่ไม่นาน จนผู้คนไปหาอาหารเที่ยงหมด ดาวก็เริ่มยุกยิกให้เขามองข้างหลัง จึงได้เห็นชายเลยวัยกลางคนสวมแว่นสีชา ท่าทางภูมิฐานมายืนยิ้มๆ อยู่ “ดาวกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ วันนั้นพี่ขอโทษนะ หนักมือไปหน่อย คราวหลังก็อย่าดื้อสิจ๊ะ ไหน...พี่ดูซิ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ปรายยืนครุ่นคิดว่าเคยเห็นผู้ชายที่ที่ไหนมาก่อน แต่นายของดาวกลับใช้โอกาสนั้นย่างสามขุมเข้ามาลูบไล้แก้ม ปรายจึงปัดมือนั่นออกอย่างรวดเร็ว นายใจชั่วก็หัวเราะร่า “ฮ่าๆ นี่ไง เริ่มดื้ออีกแล้ว น่า... อย่าดื้อน่า เดี๋ยวคนก็แห่มาเห็น ไม่อายเหรอจ๊ะ” “จะให้ทำอะไร ?” ปรายส่งสายตาดุแมวที่กำลังยุกยิกให้เงียบๆ ไว้ แต่ตัวเองกลับยิ้มด้วยความฉงนใจที่โลกกลมเหลือเกิน ตอนนี้เขานึกออกแล้วว่านายของดาวเป็นใคร รอยยิ้มปรายทำให้นายหัวเราะย่ามใจ “ยังงี้ค่อยน่ารักหน่อย ฮ่าๆ ดาว... ไปปิดประตู... สิจ๊ะ” “ไปปิดเองสิ เรื่องแค่นี้ก็ใช้ผู้หญิง !” “โอเค้จ้า เพื่อดาว... พี่ทำได้ทุกอย่าง” “ถอดกางเกงเอาเองนะ” ปรายยืนกอดอกสั่ง ส่วนดาวตัวจริงวิ่งไปแอบที่ซอกตู้ นายเริ่มเปลี่ยนจากท่าทียิ้มๆ เป็นสีหน้าตื่นเต้น “ติดใจแล้วล่ะซี พี่บอกแล้วไงว่ามันสนุก” ปรายอยากจะอ้วก แต่เสียดายก๋วยเตี๋ยวที่เพิ่งกินเข้าไป เขาจำต้องทนดูไอ้แก่ตัณหากลับแก้ผ้าต่อหน้าต่อตา เขานึกถึงตอนเข้าค่ายรักษาดินแดนที่ได้โห่ฮาป่าล้อกันตอนอาบน้ำ แต่คราวนี้ไม่ต้องมีใครล้อ เขาก๊ากชายตรงหน้าออกมาจริงๆ “เฮ้ย...ลุง !? นี่คือรูปทรงตอนเป็นหรือตายน่ะ ฮ่าๆ” “เธอพูดอะไร ถอดเสื้อผ้าสิ ?” นายหัวงูสั่งอย่างขัดใจ แต่ปรายส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ไม่มีอารมณ์ เห็นถึงก็เบื่อเลย ใส่เสื้อผ้าเถอะลุง ตอนสวมเสื้อผ้าน่าดูกว่าเยอะ” “อีดาว อย่าพูดมาก หรืออยากให้ใช้กำลังอีก ? ...อยากโดนไล่ออกเรอะ !?” นายโกรธจนตวาดเสียงดังสนั่น แต่ปรายไม่แสดงท่าหวาดกลัว แค่เอานิ้วเคาะแก้มทำท่าคิดหนัก แล้วถามอย่างไร้เดียงสา “เอ... ลุงนี่พ่อของน้องอรใช่มะ น้องอรคนสวยๆ ที่เรียนคณะศิลปศาสตร์ได้แค่ปี 3 ก็หยุดน่ะ น้องอรลาออกทำไมเหรอลุง เค้าว่าป่วย ป่วยอะไรเหรอ” ดาวที่แอบนั่งฟังไม่รู้ว่าการที่ปรายถามถึงลูกสาวมีที่มาอย่างไร แต่ที่เห็นตอนนี้เจ้านายเธอสวมเสื้อผ้ากลับอย่างเร่งรีบพร้อมหน้าแดงก่ำ ปากคอสั่นชี้นิ้วด่าปราย “กูไล่ออก... อีดาว” “อ้าว ไล่ออกแล้วให้หนูกินอะไรคะนาย หรือว่าให้หนูไปขอเงินแม่น้องอรใช้ ?” นายตัณหากลับหน้าถอดสีเมื่อมีคนพูดถึงเมีย “อย่าริยุ่งครอบครัวกู !” “ทีนายยังยุ่งกับหนู แล้วทำไมหนูจะยุ่งเมียนายไม่ได้” “งั้น... ออกจากออฟฟิศกูเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมาทำงานแล้ว” “ถ้านายไล่หนู นายจะได้รูปถ่ายตัวเองตอนแก้ผ้า ขึ้นโชว์หนังสือพิมพ์เล่มใดเล่มหนึ่งแน่ๆ ค่ะ” “หลอกให้กูแก้ผ้าแล้วแอบถ่ายรูปเรอะ” นายตกใจ กวาดสายตาหากล้อง “กล้องอยู่ใหน !?” “ฮ่าๆ หาเจอก็ไม่เรียกว่าแอบ” “เธอนี่เจอดีแน่ๆ อยากกลายเป็นศพเรอะ !?” “เอ... ถ้าดาวกลายเป็นศพ รูปนายก็คงไม่ได้ขึ้นหน้าหนึ่งสินะ” ปรายหยักหน้าหงึกหงัก “แต่รูปน้องอรเป็นนางเอกหนังโดยสมัครใจอาจโผล่ขึ้นแทน” “อีดาว !” นายเงื้อมือฟาดลง แต่ปรายถอยหลบง่ายดาย “อย่าโมโหจนพาครอบครัวตายทั้งเป็นกับข่าวน้องอร...นะ...คะ” “จะเอาไงกะกู” “ขอคิดดูก่อนค่ะ” ปรายเปิดประตูให้นายออกไป “เราค่อยตกลงกันต่อหน้าพนักงาน ดีมั้ยๆ” นายถึงได้เห็นท่าทีจริงจังของดาวว่าไม่ปวกเปียกอีกแล้วแน่ๆ จึงพยายามเจรจา “ดาว... ยังไงดาวก็เป็นผู้หญิงนะจ๊ะ อย่าอย่าปากโป้งเรื่องแบบนี้ พี่เองไม่มีอะไรจะเสียนะจ๊ะ” “ค่ะ งั้นเชิญนายไปทำงานต่อนะคะ นายไม่มีอะไรจะเสีย แต่ดาวกลัวเสียงานค่ะ” นายจากไปทั้งสีหน้าไม่สู้ดี ปรายเลยได้หัวเราะกับเครื่องถ่ายเอกสารสบายใจ ดาวกระโดดกลับที่เดิม แล้วถามปรายอย่างสงสัย “ทำไมนายกลัวข่าวน้องอร น้องอรจะแต่งงานแล้วนี่” “ผมไม่อยากทำร้ายผู้หญิงอย่างน้องอร แต่ถ้าพ่อน้องอรทำร้ายผู้หญิง ผมก็ช่วยไม่ได้” “เจ้านายจะฆ่าเรามั้ย” “ไม่มีทาง ท่าทางขี้ขลาดจะตาย คุณกลัวผู้ชายแบบนี้ได้ไงกัน” “ฉันไม่เก่งอย่างคุณนี่ แล้วคุณแอบถ่ายภาพเขาไว้จริงเหรอ...? เอากล้องมาจากไหน” “ดาว...” ปรายลูบหลังแมวแล้วสั่งสอนเบาๆ “คนเรามีชีวิตอยู่ด้วยความเชื่อมั่นในตัวเอง และทำให้คนอื่นเชื่อว่าเราเชื่อมั่นในตัวเอง !” “คุณโกหก ?” “ฮ่าๆ มีกล้องแอบถ่ายผมพูดกับแมวอยู่จริงๆ นะ อย่างงี้ผมต้องโยนแมวทิ้ง” ปรายแกล้งจับแมวเหวี่ยงเล่นไปมา จนกระทั่งสาวๆ จากออฟฟิศทะยอยกลับ “เอาเวลาไปเล่นกับแมว ถังขยะใต้โต๊ะยังเต็มอยู่เลย ไปทิ้งให้หน่อย” “ไม่ว่าง” ปรายตอบอย่างท้าทาย ทั้งสายตาส่องดูขาอ่อนสาวๆ อย่างเผลอไผล “ดาว... นี่แต่งตัวเหมือนทอมแล้วอย่าคิดว่าจะปากกล้าได้นะ ชั้นฟ้องนายเลยดีมั้ยเนี่ย” “ไม่ต้องฟ้องค่ะ เมื่อกี๊นายเข้ามาคุยกับดาวตั้งนาน ไม่เชื่อไปถามนายสิ ถ่ายรูปไว้ด้วย” สาวสวยจึงผลุบหายเข้าไปในห้องนาย แต่ครู่เดียวก็ออกมาหน้าบูด ถามหาแม่บ้านอีกคน แต่ปรายตะโกนว่าถ้าให้แม่บ้านเอาขยะไปทิ้ง ก็ต้องมีคนถูพื้นแทนแม่บ้าน “คุณนี่เอาเรื่องจริงๆ เดี๋ยวได้เดือดร้อนกันหมด” ดาวบ่นมากกว่าชม “คุณรู้จักผมน้อยไป ผมเกลียดนักหนาพวกเอาเปรียบ กินแรงคนอื่น ที่บริษัทผมนะ ใครนิสัยเสีย ผมไล่ออกหมด อ่อ... ยกเว้นผม” “ก็ว่าอยู่ค่ะ” แล้วปรายก็เริ่มมองไปทางพนักงานสาวๆ คนอื่นๆ “คุณว่าสาวๆ ในออฟฟิศนี่โดนนายคุณลวนลามด้วยมั้ย” “ไม่ทราบค่ะ แต่แม่บ้านบอกว่าพนักงานสาวๆ เก่าๆ ลาออกบ่อย” “งั้นแสดงว่าที่เหลืออยู่นี่คือพวกที่นายคุณไม่แล หรือจำยอมอย่างกล้ำกลืน หรือไม่ก็จำยอมอย่างหน้าชื่นตาบาน” “ไม่รู้ ไม่อยากคิด” “แต่ผมอยากรู้” ปรายยกดาวมาตั้งบ่นบ่าเดินไปหาสาวๆ ที่เริ่มจดจ่อกับงานรอบบ่าย เขาถามตรงเหมือนไม้บรรทัด “นี่สาวๆ ถามอะไรหน่อย พวกเธอเคยถูกนายลวนลามบ้างมั้ย” “บ้าเหรอ ?” มีเสียงตะโกนถามออกมาพร้อมกันสามคน บางคนทำเสทำงานต่อไป แต่ปรายรู้ดีว่าทุกคนตั้งใจฟัง เขาจึงพล่ามต่อ “ไม่บ้าหรอก ไม่โดนลวนลามก็แสดงว่ายอม เพราะมีคนส่งบัตรสนเท่ห์ไปบอกเมียนายว่านายเราแอบ***สาวที่นี่ หนูก็แค่อยากนำให้ระวังตัวกันไว้” “ดาวรู้ได้ไง” มีคนหนึ่งกระซิบถามเบาๆ “เพื่อนหนูสนิทกับคนใช้บ้านเมียนาย” ปรายบอกเสร็จก็กลับไปห้องถ่ายเอกสาร จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 18:52:54

ความคิดเห็นที่ 3 กลับไปถึงดาวก็จิกเล็บลงบนไหล่ปรายอย่างไม่พอใจ “ไปถามแบบนั้นทำไม” “สายตาบางคนบอกให้ผมรู้ว่า บางคนก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกับคุณ” ปรายบอกอย่างเหี้ยมเกรียม “และเรื่องแบบนี้นะ ถ้าไม่อยากเล่นด้วยกฎหมายก็ต้องใช้กฎหมา” ดาวไม่กล้าพูดอะไรต่อ เธอรู้ว่าควรทำอะไรบางอย่างมานานแต่...ก็ได้แค่มุดหัวอยู่ในซอกกะลา ส่วนปรายถ่ายเอกสารแล้วจัดการใส่ซองเสร็จสิ้นก็เตรียมเอาไปส่งเองอย่างสบายใจ แต่พอจะหอบกันไป นายก็มายืนหน้าบูดบึ้ง... “เธอไปพูดอะไรกับพนักงาน ?” “หาพวกมั้ง” ปรายยกดินสอกดปลายโลหะมาแกว่งไปมา “นายปล้ำพนักงานมากี่คนแล้ว ?!” “เธอโกหกอะไรเรื่องบัตรสนเท่ห์ทำไม บอกแล้วไง... ว่าอย่ายุ่งกับครอบครัวฉัน เอาล่ะๆ ถ้าเธอเรื่องมากแบบนี้ ต่อไปฉันไม่ตอแยเธอแล้วก็ได้ ฉันสาบาน” “ฮั่นแน่ ฟันแล้วทิ้งนี่หว่า” ปรายหัวเราะร่าแล้วเอ่ยเสียงเฉียบขาด “เอามาล้านนึง แล้วครอบครัวจะเป็นสุข !” ดาวที่แอบฟังอยู่ถึงกับขนลุกอีกครั้งเมื่อได้ยินข้อต่อรอง แต่นายกลับส่ายหน้า “นี่เธอ... กล้าแบล็คเมล์ฉันเหรอ ฮึ... ถ้าอยากได้เงินสีซ้าห้าหมื่นก็ไหว มากกว่านั้นไม่ไหว” “นั่นสิ เงินมันหายากนี่ บางคนถึงกับต้องกล้ำกลืนให้คนอื่นเอาเปรียบ เพื่อเงินเดือนไม่กี่บาท” “ดาว... ฉันส่งเสียเลี้ยงดูเธอได้ แต่อย่าเล่นแบบนี้ นะจ๊ะ” นายพยายามเสียงอ่อน “หนูไม่มีอะไรจะเสียแล้วค่ะ ศักดิ์ศรีคนอ่อนแออย่างหนูป่นปี้ไปแล้ว หนูคนเดิมตายไปแล้ว ถ้านายยังพอมีศักดิ์ศรีก็จงปกป้องมันไว้ ก่อนที่คนสูญเสียอนาคตจะเป็นครอบครัวนายหรือน้องอร !” “ดาว...?” นายเริ่มหน้าเสียจริงๆ “นายโอนเงินให้ตามบัญชีเงินเดือนนั่นแหละ แล้วเราก็จากกัน ความลับของน้องอรก็จะตายไป หนูไม่อยากทำลายลูกผู้หญิงด้วยกัน หนูรู้ว่ามันเจ็บปวด !” “ฉันให้ได้แค่แสนหนึ่ง” นายยังต่อรอง “ล้านหนึ่งค่ะ และไม่ต้องจ้างใครฆ่าหนูนะ เรื่องคาวๆ เนี่ยต่อให้ต้นตอตายไป สังคมก็ยังสืบทอดเรื่องราวได้พอๆ กับการสืบตระกูลนั่นแหละค่ะ... ถ้าพรุ่งนี้เย็นไม่ได้เงิน ก็เตรียมถามข่าวคราวจากน้องอรเอาเอง” ปรายไม่ยิ้ม ไม่บึ้ง ไม่ขู่ ยังแกล้งเอาดินสอกดขูดกระดาษหนาๆ เล่นจนฉีกขาด พร้อมเอ่ยถึงอีกเรื่อง “แล้ว...ลูกชายคนสุดท้องนายเลิกยาได้หรือยัง เห็นวันก่อนอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่ !?” “เธอ... รู้เรื่องลูกๆ ฉันได้ไง !?” นายตะกุกตะกักอย่างคาดไม่ถึง “หนูไม่อยากเอาเปรียบน้องอร แต่บางทีเงินล้านนึงอาจกู้ชีวิตให้หนูเชิดหน้าชูตาในสังคมอย่างน้องอรได้ นายเข้าใจใช่มั้ย... หรือว่า...” ปรายเอาดินสอกดปลายแข็งๆ นั้นเขี่ยต้นคอนาย “หรือว่านายอยากเห็นงานแต่งของน้องอรกับลูกชายนายพลถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีสาเหตุ เพราะเจ้าบ่าวมารู้เห็นกำพืดอดีตของเจ้าสาว... !?” “แก...!” นายโมโหจนเลือดขึ้นหน้า แต่ปรายจ้องกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน ชายวัยกลางคนจึงทำได้แค่พึมพำ “ฉันไม่มีเงินขนาดนั้น... ฉัน... จะเอาเงินจากไหน” “นั่นมันเรื่องนาย... ค่ะ” ปรายตอบอย่างไม่แยแส และเข็นเอาเอกสารทั้งหมดไปส่งไปรณีย์ใกล้ๆ ดาวนั่งบนรถเข็นดูร่างกายตัวเองที่ถูกควบคุมด้วยวิญญาณผู้ชายอย่างไม่แน่ใจ “น้องอร... ลูกนายไปทำอะไรไว้คะ” “แค่เด็กรักสนุกใจแตก... อย่าไปสนใจเลย” “ถ้านายไม่ให้เงิน คุณจะแฉน้องอรจริงเหรอ” “คุณจะไปห่วงลูกนายคุณทำไม นายคุณทำร้ายคุณก่อน ?” “คุณปราย...” ดาวได้แต่พึมพำในลำคอ “มันไม่ใช่เรื่องถูกต้อง” “เชื่อผมเถอะน่า...” ได้เวลาเลิกงานแล้ว แต่ปรายยังรีรอไม่ยอมกลับ จนกระทั่งพนักงานคนสุดท้ายออกจากห้อง ปรายจึงไปเปิดคอมพิวเตอร์ตัวหนึ่ง เปิดอินเทอร์เน็ตเข้าเว็บไซต์ชื่อแปลกๆ พิมพ์ข้อความบางอย่างลงไป แล้วรอครู่หนึ่ง ก็เรียกดาวไปดู ดาวเห็นภาพลูกสาวนายเข้าถึงกับผงะหน้าหนีตั้งหลัก มันเป็นรูปสาวสวยเปลือยไหล่ยิ้มให้กล้องด้วยอารมณ์โหยหาประสาผู้ใหญ่ คนไม่รู้อาจคิดว่าเธอแค่ทำหน้าตาประหลาดๆ แต่ถ้ารู้ตื้นลึกหนาบางเข้าก็จะเดาไม่ยากว่าสาวสวยร่างเปลือยเปล่ากำลังทำกิจกรรมอะไรกับเพศตรงข้าม... “ปิดเถอะ...” “ฮ่าๆ...” ปรายขำกลิ้ง “คุณว่าถ้ารูปนี้โผล่ไปอีเมลนายคุณ คุณจะได้ล้านนึงไหม” แต่ดาวกลับเอ่ยรำพึงเสียงสั่น “คุณปราย คุณเป็นใคร คุณเอารูปพวกนี้มาจากไหน” “นั่นไม่ใช่ประเด็น” ปรายไม่แคร์คำถามของดาว เขาส่งอีเมลรูปนี้ไปให้นาย โดยปราศจากข้อความใดๆ แล้วหัวเราะต่ออย่างสบายใจอุ้มแมวที่กลายเป็นเพื่อนโดยจำยอมกลับบ้าน แต่วิญญาณในร่างที่ถูกอุ้มอยู่กลับไม่สบายใจ เธออยากลืมๆ เรื่องร้ายพวกนี้มากกว่ากลับไปต่อกรกับใคร ไม่ว่าวิธีไหน “ถ้านายหรือน้องอรฆ่าตัวตายขึ้นมาล่ะ คุณปราย” “ดาว... ตอนที่เขาทำร้ายคุณ คุณว่าเขาคิดอย่างนี้กับคุณบ้างหรือเปล่า” ปรายชี้ให้ดาวดูรอยแผลเป็นเล็กๆ ที่หางคิ้ว เปิดรอยช้ำที่เอวให้เธอดู ตามด้วยรอยแผลเป็นจากการขัดสีของเชือกที่ใช้ผูกคอตาย แล้วก็ลูบหลังเธออย่างให้กำลังใจและเชื่อมั่น “ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็ต้องไปแจ้งความว่าถูกนายข่มขืน ดาวกล้ามั้ยล่ะ ?” ดาวได้แต่เงียบอีกครั้ง เธอแค่อยากหนีๆ ไปจากที่นี่มากกว่าได้เงินจากใคร เธอหันมองที่ทำงานและหวังให้เป็นครั้งสุดท้ายที่มาอยู่แถวนี้ แต่ปรายไม่เข้าใจ เขาเป็นนักธุรกิจคิดแค่ว่าคนที่สูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปถ้าไม่มีโอกาสได้คืนแล้วก็ควรได้อะไรทดแทนบ้างไม่ว่าจะเป็นเงิน... หรือความสะใจเล็กๆ โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 18:58:27

ความคิดเห็นที่ 4 กะรี๊ดด มาเจิมกระทู้เป็นคนแรกค่ะ ^O^ (ชริ จะเขียนว่าเปิด sing แต่พันทิปไม่ยอม) ยังเขียนได้มันส์เหมือนเคย สะใจไอ้ตาเฒ่าหัวงูเป็นบ้า แต่กลัวว่าเขาจะมาทำร้ายปรายหรือเปล่านี่น่ะสิ จะเป็นอะไรไหมน้า แล้วก็ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเงาหทัยนะค้า ^________^ เห็นเม้นท์ของพี่เรนก็ดีใจมากมายค่ะ หุหุ ปูลู ขำคำว่านมงอกมาก เกือบกลิ้งตกเก้าอี้ แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 54 19:08:17 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 19:06:53

ความคิดเห็นที่ 5 คุณปลากินเมฆ : โอ้โห Adam levine นี่โคตรน่าเกลียด เรนฟูรับไม่ได้ (ขอเซฟอย่างเดียวพอ) อิอิ หน้าตาฮีคล้ายๆ นักร้องนำของ maroon5 นะ ปล. ปริญญ์อาจได้เลื่อนแท่นขึ้นเป็นพระเอกแทน ถ้าแต่งให้นายปรายฟื้นไมได้ คุณArgent  : คุณไอซ์ปิดเทอมเหรอ... อืมมม มันเป็นคำที่แว่วๆ ยังไงไม่รู้ คุ้นๆ ว่าเคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันในชีวิตนี้ ...อ่า เรื่องนิยาย ปรายไม่รู้หรอกว่าตัวเองเคยร้ายขนาดไหน อิอิ ต้องอ่านต่อไป แต่ไม่ต้องห่วงแมวนะคะ คิดว่าตอนจบมันน่าจะตายชัวร์ๆ *..* คุณ yaimooyoyo : น้องน้ำตาลเรียว่าพี่ได้ตามสบายเลยจร้า นั่นถือว่าให้เกียรติมากทีเดียว ปกติได้ตำแหน่ง "น้า" ขึ้นไปแล้ว - -" , อิอิ ชอบพี่ปริญญ์เหมือนกันเลย อ่อ นิยายเรื่องนี้คิดก่อนคดีแพรวาหน่อยหนึ่งค่ะ แต่ข่าวน้องแพรวาท่านได้ทำให้ภาพพจน์ของปรายชัดแจ๋วขึ้นง่ายมาก... คุณ scottie  : (นี่พลุฉลองนะคะ ไม่ใช่พลุไล่) คุณกุลธิดา (kdunagin)  : ปรายรับงานหนักจริงค่ะ เพราะเขาเคยคิดแค่ว่าผู้หญิงคือดอกไม้สวยๆ คุณ mimny : ปริญญ์ไม่เชื่อว่าวิญญาณปรายอยู่ร่างดาวค่ะ แต่ปริญญ์คิดว่าปรายเคยเล่าเรื่องปริญญ์ให้ดาวฟัง และคิดว่าดาวก็คืออดีตสาวในสังกัดของปราย  ... คุณปิยะรักษ์ :  นางเอกกลายเป็นแมวที่ขี้ขลาดค่ะ คุณ:::อาราเร่:::   : ปริญญ์ไม่เชื่อว่าวิญญาณปรายอยู่ร่างดาวค่ะ แต่ปริญญ์คิดว่าปรายเคยเล่าเรื่องปริญญ์ให้ดาวฟัง และคิดว่าดาวก็คืออดีตสาวในสังกัดของปราย  ... ขอบคุณสำหรับกำลังใจและเมนท์นะคะ มีไรทักมาได้ตามสบาย ใครว่างเมนท์ก็เมนท์ ไม่ว่างเมนท์ก็พยายามเข้า - -" และขอขอบคุณสำหรับกีฟจากคุณ ปลากินเมฆ, คุณ Argent, คุณ yaimooyoyo, คุณ mimny, คุณ Mnemosyne, คุณ ravio จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 19:20:36

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้โห น้องน้ำตาลของพี่ //ซาบซึ้ง เอากุหลาบไปสิบดอก จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 19:22:58

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นแหละ เราก็ว่าน่าเกลียดสุดๆ (น่าเกลียดที่ยัยเล็บแดงหล่อนจะเอามือมาปิดทำไมยะ แอร๊ย! อยากให้คอสโมแถมแว่นสามมิติมาด้วยเนอะ) อดัมเป็นนักร้องนำวง maroon 5 น่ะ ใช่แล้วจ้ะ ปล. ปรายอย่าท้องนะ! ปล. อีกที แล้วทำไมเราต้องคุยเรื่องผู้ชายเป็นหลัก คุยนิยายเป็นเรื่องรองล่ะเนี่ย เดี๋ยว คห.อื่นก็ว่าเราหื่นกันหรอก...(ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงก็เหอะ) จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 21:22:56

ความคิดเห็นที่ 8 มีเงินก็ทำทุนต่อได้ ฉลาด ตาปรายได้ทำดีตอนตายนี่เอง อ้อๆ ยังไม่ตายใช่ปะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 22:36:16

ความคิดเห็นที่ 9 นิสัยปรายเปลี่ยนไปในทางที่ดีคราวนี้เอง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 08:25:06

ความคิดเห็นที่ 10 กรี๊ดดด ชอบนิสัยพระเอก ตบระห่ำ ด่าไม่ยั้งแบบนี้ถูกใจมากค่ะ อย่ากลับร่างเดิม อยู่ล้างผลาญแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แหละดีแล้ว เหอๆ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 09:41:42

ความคิดเห็นที่ 11 เอาพวงมาลัยมาไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ค่ะ (โดนตบหัวกลับ) อ่านแล้วนึกถึ๊งนึกถึงแพรวา โดยเฉพาะประโยคที่ว่า “ไฮโซหนุ่มเพลย์บอยยังโคม่า หลังเมาแล้วขับ จนทำให้หนุ่มนักศึกษาแพทย์เสียชีวิต... แม่วอนทั้งน้ำตาขอให้สื่อให้อภัยหลังจากลูกชายถูกด่าขรมว่าเป็นกากเดนสังคม ทำให้สังคมต้องเสียคนดีมีคุณค่าไป...” แพรวา vs. ดร.เป็ด (จะโดนฟ้องไหมเนี่ยชั้น) แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 54 15:09:34 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 15:09:01

ความคิดเห็นที่ 12 ปรายสุดยอด ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 23:08:56

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนนี้ขอชื่นชมนายปราย^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 03:05:53

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนใหม่มาแล้วฮ่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10220481/W10220481.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:40:44