กามาลี ที่รัก ตอนที่ 1
...ฉันชื่ออะไรนะหรือ ตอนนี้ยังไม่บอกได้ไหม ฉันยังไม่พร้อมที่จะเอ่ยชื่อตัวเอง ...ไม่สิ ฉันเองยังสับสนกับชื่อนั่นต่างหากละ แต่ถ้าจะให้บอกว่าฉันคือใคร อาจจะง่ายกว่า และฉันก็จะบอก ฉันจะเล่าให้ฟัง พร้อมน้ำตาที่ยังไหลอาบสองแก้ม และแผลฟกซ้ำตามเนื้อตัว และพร้อมทั้งความเจ็บปวดร้าวรานในใจของฉันตอนนี้
ความสับสน ความเจ็บปวด หรืออะไรก็ตามที่มันซ้อนๆทับถมเข้ามา ในเวลานี้ ด้วยความเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสองปีอย่างฉัน ใช่ว่าจะแยกแยะมันออกอย่างง่ายดาย ให้พูดตรงๆก็คือฉันยังไม่รู้ว่า อะไรที่ถูก อะไรที่ผิด อะไรที่ฉันควรทำต่อจากนี้ไป ...ช่วงหลายนาทีที่ผ่านมา เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น บางทีมันก็ปนไปกับรอยยิ้ม บางทีมันก็ปนไปกับเสียงกรีดร้องที่ดังก้องในใจ เหมือนว่าสติฉันได้สูญเสียไปแล้ว นั่นเพราะว่า
หลายชั่วโมงก่อน ฉันยังอยู่ในห้องพักกับคุณพ่อที่ฉันรัก คุณพ่อที่ฉันต้องดูแล ด้วยเหตุผลทั้งหลายประการ ...ต่อมาคุณผัวที่ฉันไม่ปรารถนา ก็เข้ามาทำให้เรื่องของมาลี ไม่ใช่โลกของเธออีกต่อไป
...ฉันเอ่ยถึงมาลี มาลีคือใคร มาลีคือหญิงสาววัยเดียวกับฉัน เธอสวย เธออ่อนหวาน เธองามคมขำในแบบฉบับสาวพื้นบ้านริมทะเลฝั่งอ่าวไทย ไม่ต่างจากฉัน เพียงแต่ว่าเธอไม่เคยเอ่ยปากพูดอะไร ไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรให้ใครได้รับรู้รับฟัง มีเพียงฉันคนเดียวที่รู้ใจเธอ รู้ใจ แม้ไม่ต้องสบตา แม้ไม่ต้องเอ่ยคำใดๆ รวมถึง ณ ตอนนั้น
ขณะ ที่เธอยังอยู่ในสวมกอดของคุณพ่อของฉัน ...เงามืดภายในห้องนั้น เงาของชายอวบอ้วนสูงวัย ที่คร่อมคลุมร่างสวยใสของหญิงสาว เขาขยับกายที่หนักนุ่มอย่างเชื่องช้า และมือที่ลูบไล้อย่างแผ่วเบา ด้วยความทะนุถนอมดังแก้วตา พร้อมกับลมหายใจและพรมจูบที่รดรายไปทั่วกายอันอวบอิ่มโค้งเว้า ตามสัดที่ได้ส่วนบนเรือนร่างของมาลี เธอที่เพียงนอนหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มบิดไหวไปมาตามจังหวะที่สอดคล้องกัน ...ขณะที่ทั้งสองยังแสดงความหวานชื่น อย่างอ่อนนุ่ม ละมุนละไมอยู่นั้น ...ผู้กองอุดม ผู้บุกรุกยามวิกาล ถีบพังประตูโถมเข้ามาในห้องของเธอ แม้มันจะมาในชุดตำรวจหนุ่มใหญ่ล่ำหล่อคมเข้มสักแค่ไหน แต่มันก็คือ ผู้ที่มากับความป่าเถื่อนเน่าเหม็นทั้งกิริยาและกลิ่นสุราเมรัย ...ภาพที่มันเห็น แม้ในแสงมืดสลัวรำไร ภาพที่มันเห็นร่างสองร่าง ของชายแก่กับหญิงสาวที่เปลือยเปล่าแนบเนื้ออยู่เช่นนั้น มันชัดเจน
เปรี้ยง! เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงเจรจาใดๆ ปลายกระบอกปืนปล่อยกระสุนออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจให้ไปฝังที่ร่างใคร เพราะผู้กองอุดมมันก็รู้ดีว่า นั่นคือ พ่อของฉัน และมาลี
"อีเอมิกา ทำไมมิงถึงได้ชั่วช้าต่ำทรามแบบนี้"
เสียงตวาดหยาบคายของมัน มาพร้อมกับมือหยาบกระด้าง ที่ปะทะใบหน้าฉันอย่างจัง ทำให้ลอยพละออกไปไกล ตามด้วยเสียงแห่งความโหดร้ายทารุณ ที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ว่ามัน กระทำอะไรต่อใคร เพราะตัวฉันเองก็ได้รับผลที่เจ็บปวดราวร้าวเกินต้านทานเช่นกัน
"อุดม... อุดม... อย่า... อย่า... พอเถอะ จะฆ่าก็ฆ่ากูคนเดียวเถอะ"
เสียงคุณพ่อโอดครวญ อยู่ไม่ไกล พร้อมกระเสือกกระสนควานหาฉันและมาลี หวังจะเอาร่างของท่านมาบังกระสุนให้ ด้วยความห่วงใยอันบริสุทธิ์
เปรี้ยง! เสียงปืนนัดที่สองดังสนั่น ก่อนเสียงกระแทกประตูดังปังจะตามมา หลังจากมันพาความโหดเหี้ยมโหดร้ายจากไป คงเหลือแต่ความทรมานขีดสุดที่ยังอยู่ในห้องนั้น
"เอมิกา... เอมิกา... มาลี... มาลี..." "เอม... เอมลูกพ่อ เอมอยู่ไหนลูก ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก..."
มีเพียงเสียงคุณพ่อที่ดังครวญระงมอยู่ในห้องนั้น แต่ฉันเองกลับไม่ได้ส่งเสียงใดๆ มีแต่เสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ ที่พยายามกลั้นไว้อย่างเต็มที่ ด้วยเกรงว่าคุณพ่อจะได้ยิน โดยที่ท่านเองก็ยังโอดครวญและโอบกอดฉันไว้แน่น
"มาลี... มาลีที่รัก... หนูไม่เป็นไรใช่ไหม..." "มาลี... ฝากบอกเอมิกาลูกฉันด้วยนะว่า... พ่อรักลูกมาก..."
เสียงกระซิบแผ่วเบาลงเรื่อยๆไป ภายใต้อ้อมกอดนั้น แต่เสียงร่ำไห้ของฉันนี่สิ ที่มันเริ่มดังขึ้น หลังจากที่จะกลั้นไว้ไม่ไหว ฉันรีบลุกออกมาจากที่ตรงนั้น เร็วที่สุดทันทีที่ฉันตั้งสติอันน้อยนิดนั้นได้
จนมาถึงตรงนี้ ฉันนั่งกอดเข่าสั่นเทาพร้อมน้ำตาที่ยังหลั่งรินไม่ขาดสาย อยู่หน้าตึกแถว “เจ๊สุดา” ที่ฉันคุ้นเคย ...ตอนนี้ ฟ้าใกล้สว่างด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้า ฉันยังคิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก แต่พอจะเรียบเรียงเรื่องราวให้ได้รู้กันต่อไป ถ้ายังอยากจะรู้จักฉัน
ถ้ายังอยากจะรู้จัก เอมิกา และมาลี
แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 54 14:37:45
แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 54 14:35:45
แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 15:09:35
แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 13:16:14
แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 13:15:07
กามาลี ที่รัก ...ตอนที่ 1
