ความคิดเห็นที่ 1 ปริญญ์ขับรถเรื่อยเปื่อยไปตามกระแสการเคลื่อนตัวของรถที่เป็นไปอย่างติดขัด แต่เขาก็ใจเย็นและอดทนกับมัน ปล่อยให้ใจคิดเรื่องอื่นแทนที่จะจดกับปัญหาจนหงุดหงิดตรงหน้า สายตากวาดเห็นเด็กสาวคนหนึ่งที่เดินข้ามถนนเหนื่อยๆ เอื่อยๆ ทำให้เขาหวนคิดถึงผู้หญิงคนนั้นที่หน้าห้องไอซียูในโรงพยาบาลวิชนันท์ เขานึกห่วงเธอขึ้นมาจับใจ น้องชายเขาอาจเคยทำให้ผู้หญิงคนนั้นหลงไหลจนกลายเป็นบ้า และอาการหนักเข้าขั้นโรคจิตขึ้นเมื่อรู้ว่าปรายกำลังจะตายก็ได้ เขาเองก็เหลือเกิน... แทนที่ระวังวาจากลับแดกดันใส่ ยังกับเชื่อว่าวิญญาณน้องชายมาสิงสู่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้ น้องชายคงเป็นมารในเทพบุตรจริงๆ ที่ทำได้กระทั่งหลอกลวงผู้หญิงหน้าตาธรรมดาท่าทางน่าสงสารคนหนึ่ง และเอาเรื่องที่เคยทำร้ายจิตใจพี่ชายแท้ๆ ไปสร้างความบันเทิงให้สาวๆ “ตอนอยู่ ก็อยู่อย่างเทพ จะตายแล้วก็ยังเทพ เฮ่อ... เจ๋งจริงนะไอ้ปราย !” ปริญญ์เคยเจ็บปวดเพราะน้องชาย จนสุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ที่จะต่อกร และชินชาไปกับครอบครัวและทุกคนที่เหมือนคอยปรบมือชื่นชมและเข้าข้างปรายกว่าเขาเสมอ “อ้าว... เด็กคนนั้นนี่ !” ปริญญ์อุทานด้วยความตะลึง ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองเพิ่งคิดถึงไปจะเดินข้ามถนนต่อหน้าต่อตารถเขา เขาเปิดกระจกรถชะโงกหน้าตะโกนเรียก “คุณๆ... เดี๋ยว...!” แต่เธอคงไม่ได้ยิน จึงไม่หันกลับมา ปริญญ์ก็ต้องเลื่อนรถไปตามสัญญาณไฟจราจร จึงได้แต่มองในกระจกรถ แล้วเขาก็ขมวดคิ้วด้วยแปลกใจเพราะวันก่อนสาวน้อยยังอยู่ในเสื้อผ้ามอมแมมท่าทางเดินเหินเหมือนคนเหน็ดเหนื่อย แต่วันนี้ผิดไปลิบลับ เดินคล่องแคล่ว แต่งตัวเหมือนผู้ชายห้าวๆ คนหนึ่ง... เขาสะบัดหัวด้วยความหน่ายใจ “หายเป็นโรคจิตแล้วเรอะแม่หนู เฮ่อ... แล้วดีมั้ยล่ะเนี่ย พอทำใจหายบ้าได้ก็กลายเป็นทอมไปเลย !?” ปริญญ์ส่ายหน้าอีกทีเมื่อเห็นสาวเจ้ามีแมวสีดำเกาะบ่ามาด้วย “โอ้โห... นี่รสนิยมเดียวกับไอ้ปรายเลยโว้ย ชอบแมวเหมือนกันด้วย !” ปริญญ์ขับอ้อมไปวนดูเธออีกครั้ง จึงเห็นชัดๆ ว่าสาวน้อยคนดังกล่าวหน้าตาน่ารักไม่น้อย แต่เขามั่นใจว่าเธอไม่ใช่รูปแบบสาวที่น้องชายเขาชอบ ปรายชอบคนสวยโดดเด่นเห็นจากที่ไกลเลยทีเดียว แต่เขาพิศสาวน้อยอีกที ถึงเห็นว่าสาวน้อยถนัดซ้ายเหมือนกัน และ...กริยาที่เธอยืนแหย่แมวขณะเลือกซื้อของนั้นแทบแบบเดียวกับน้องชายเขาเด๊ะ... ปรายชอบเอานิ้วดีดปลายขนแมวเล่น...! “เฮ่อ... ถ้าเป็นชายเหมือนกัน คงปลอมกันได้สบายไปแล้ว” ถ้าเธอยังมีอาการน่าห่วงเหมือนวันนั้นปริญญ์คงลงไปทักทายถามไถ่ แต่เมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพปกติเขาจึงตัดใจทิ้งภาพทุกอย่างไว้เบื้องหลัง พร้อมๆ เสียงโทรศัพท์จากแม่เตือนให้ลืมเรื่องที่เห็นเธอ ผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักชื่อคนนี้ “เดี๋ยวไปเจอกันที่โรงพยาบาลครับแม่ แม่รอผมแป๊บ” ปริญญ์รู้ดีว่าตอนนี้ทุกคนหมดหวังว่าปรายจะฟื้นคืนเหมือนเดิม พี่สาวกับพ่อเริ่มกลับไปดูแลงานบริษัทในส่วนของปรายแล้ว น้องสาวก็ยอมไปเรียนหนังสือ เหลือเพียงแม่กับยายน้อยที่ยังนั่งเฝ้าหน้าห้องไอซียูทุกวัน “หมอว่าปรายมีการตอบสนองที่ดีขึ้นจ้ะ ปริญญ์เข้าไปดูน้องให้แม่หน่อยนะจ๊ะ” พ่อและสมาชิกทุกคนในบ้านรวมทั้งแพทย์ที่ดูแลปรายอยู่ขอร้องแกมบังคับไม่ให้นางเข้าไปดูลูกชาย นางจึงไหว้วานปริญญ์คนเดียว “งั้นเดี๋ยวผมไปดูให้ฮะแม่” “ปริญญ์... ปริญญ์ลูบเนื้อลูบตัวน้องนะลูก สัมผัสสายเลือดเดียวกันทำให้น้องคลายเจ็บปวดและหายป่วยได้” นางขอร้องทั้งน้ำตาเอ่อ “แม่อยากเข้าไปแต่... ไม่มีใครยอม” “แม่ฮะ ปรายมันอาการแย่มาก แม่ไปเห็นเข้าก็จะยิ่งไม่สบายใจ ถ้าแม่เข้มแข็งกว่านี้ ผมจะพาเข้าไปเอง” เขาสัญญาก่อนพานางไปนั่งข้างยายน้อย แล้วเดินเข้าห้องเยี่ยมผู้ป่วยหนักในห้องไอซียู จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:06:01

ความคิดเห็นที่ 2 ปริญญ์สวมชุดสีเขียวๆ เหมือนเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเสร็จ ก็ถอนหายใจเตรียมพร้อมกับภาพน่ากลัว ภาพร่างในเสื้อผ้าชุ่มเลือดและกระดูกสีขาวโผล่มาวันก่อนยังติดตาเขาอยู่ วันนั้นเขาลืมโกรธน้องชายไปวูบหนึ่ง แต่เห็นสภาพน้องเข้าก็แค่ภาวนาในใจว่าให้น้องรีบตายไปดีกว่าต้องทนอยู่อย่างทรมานหรือเป็นเจ้าชายนิทรา แล้ววูบความเฉยชาก็กลับมาเหมือนเดิมเมื่อน้องไม่ตายและแม่ยืนกรานที่จะไม่ปล่อยลูกชายไปไหน “อย่าลืม ล้างมือด้วยค่ะ” เสียงหมอผู้หญิงคนหนึ่งเตือนเขามาเบาๆ ปริญญ์ทำตามทันที แต่เมื่อเหลือบเห็นเงาตัวเองในชุดสีเขียวๆ จากกระจกตรงหน้า ทำให้เขาหวนคิดถึงอดีต เขาเคยสวมชุดคล้ายๆ แบบนี้ในโรงพยาบาลคณะแพทยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ...วันที่แก้มพาเขาไปดูการผ่าตัดสมอง แต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้ดู แค่เห็นเลื่อยจี้ลงบนกะโหลกคนไข้ เขาก็เป็นลม...ล้มทั้งยืน...! แต่... วันนั้นก็กลายเป็นวันที่แสนดี หมอแก้มให้เขานอนหนุนตักเล่นที่บ้านพักทั้งบ่าย... “มาดูน้องเหรอคะ” พยาบาลมาเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์ “คุณปราย ?” “ครับ” ปริญญ์เดินตามหลังพยาบาลไปยังเตียงน้องชาย โดยไม่กล้าเหลือบดูร่างผู้ป่วยหนักคนอื่นๆ ไปถึงเตียงน้องเขาก็พ่นลมหายใจด้วยความโล่งใจที่สภาพปรายดีกว่าที่ปริญญ์คิดไว้มาก แต่ที่จริงก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ปรายกลายเป็นหนุ่มหัวโล้น กะโหลกบางส่วนมีร่องรอยผ่าตัด สายอะไรต่ออะไรไม่รู้จ่อทั้งที่จมูกและปาก สายน้ำเกลือต่อแขน และเหมือนทุกส่วนของน้องชายเขาจะถูกต่อท่อพิเศษไปยังอุปกรณ์ที่ตั้งอยู่ข้างเตียง เนื้อตัวที่เคยเลอะรอยเลือดก็ถูกทำความสะอาดแล้ว เหลือเพียงรอยน้ำยาล้างแผลสีเหลืองๆ ประปรายทั่วร่าง ขาเข้าเฝือกทั้งสองข้าง แขนข้างซ้ายก็มีเหล็กดามไว้ กล้ามเนื้อแถวหัวไหล่ช้ำเป็นสีม่วง ทุกตารางนิ้วบนตัวน้องชายเขาดูจะระบมไปหมด เหลือเพียงหน้าตาที่ยังเป็นเจ้าชายผู้เลอโฉมกำลังหลับสนิท แต่คงเป็นเจ้าชายที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่เหลือสภาพผู้ชายหลงตัวเอง เอาแต่ใจ และ...เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ ปริญญ์เลิกผ้าห่มหมิ่นเหม่ๆ นั้นขึ้นดู ถึงพบว่าลำตัวท่อนกลางคนเจ็บมีผ้าสีขาวพันไว้อีกที “ไอ้ปรายเอ๊ย จะไปก็รีบไปเถอะ” ปริญญ์บ่นทั้งส่ายหน้า แต่หน้าตาน้องชายหลับเหมือนตอนเด็กๆ ทำให้ปริญญ์คิดถึงคำของแม่ที่บอกให้เขาลูบตามเนื้อตัวน้องชาย “ลูบตรงไหนล่ะเนี่ย แตะเข้าถึงตายได้” ปริญญ์คิดว่าควรลูบใบหน้าน้อง แต่เขาทำไม่ลง จึงวนไปยืนข้างมีมือขวาของน้องซึ่งยังอยู่ในสภาพดี หมอสาวท่าทางห้าวๆ คนที่เตือนให้เขาล้างมือมาให้กำลังใจ “คุณปรายไม่ได้แย่มากนะคะ มีแนวโน้มว่าจะหายใจได้เองด้วย แต่รออีกสักพัก มันไม่ถึงกับรอปาฏิหาริย์ซะทีเดียวหรอก” “แม่บอกว่าให้...เอ่อ ลูบเนื้อตัวน้อง ทำได้มั้ยครับคุณหมอ” “ได้สิ... การสัมผัสเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่ทำให้ความอ่อนโยนทอดถึงกัน และมันก็...ไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้วล่ะ” หมอสาวดูหน้าคนไข้แล้วมองคนเยี่ยมยิ้มๆ “สงสัยจะไม่ค่อยสนิทกันล่ะสิ ลองหยิกดูก็ได้ เผื่อคนไข้อยากตื่นมาชกกลับ แต่อย่าแอบถอดสายพวกนี้เข้าแล้วกัน” ปริญญ์ฟังหมออย่างตื่นเต้น ดังนั้นพอหมอเดินพ้นไป เขาดูหน้าน้องชายอีกทีแล้วตัดสินใจดีดนิ้วบนมือขวาน้องชายเสียแรง “นี่แน่ะ ไอ้ลูกหมา !! กูหมั่นไส้นิ้วมรึงมานาน บังอาจมาเกี่ยวนิ้วแฟนกู” ปริญญ์ดีดนิ้วน้องตั้งสามครั้งก่อนเหลือบมองมือซ้าย “เดี๋ยวดีขึ้น กูจะกลับมาดีดมือซ้ายด้วย” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:09:13

ความคิดเห็นที่ 3 “โอ๊ย ใครดีดนิ้วกูวะ” ปรายร้องซะเสียงดังเมื่อจู่ๆ นิ้วกลาง นาง ก้อย ของเขากระตุกติดๆ กันจนเจ็บจี๊ดตั้งสามครั้ง เขาคลำนิ้วอย่างประหลาดใจ ดาวต้องคลานมาดูด้วยความตกใจในน้ำเสียง “เหมือนคิ้วกระตุกเหรอ !?” “ไม่... มันเหมือนโดดดีดแรงๆ เลยล่ะ” ปรายยกมือดูอย่างแปลกใจ แต่ดาวก็ลืมเรื่องนิ้วเขา ส่ายหน้าหนักใจเรื่องอื่นแทน เมื่อเห็นร่างที่เคยเป็นของตัวเองนั่งเอกเขนกถ่างขาอ้าซ่าหลังพิงโซฟา และกระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดจนเห็นเสื้อชั้นในอีกแล้ว “คุณปราย คุณนั่งดีๆ สิ สรีระคุณไม่เหมือนเดิมแล้ว ผู้หญิงเขาไม่นั่งอ้าขากันหรอก เพราะมันไม่มีอะไรกั้นระหว่างขาสักหน่อย และเสื้อน่ะ... ห้ามปลดกระดุมเด็ดขาด ไม่ว่าอยู่ที่ไหน !” “เออ ลืม ขอโทษครับ !” ปรายหุบขาฉับพลัน มือควานใส่กระดุม  “แต่รำคาญจัง พวกผู้หญิงทนใส่กันสามสี่ชั้นได้ไง อยู่บ้านนี่น่าจะถอดๆ ออกซะมั่งนะ ไอ้ชั้นในเนี่ย อากาศก็ร้อน” “เฮ้ย ห้ามถอดนะ !” ดาวร้องเสียงหลง “เดี๋ยวก็ติดนิสัย โนบราออกไปข้างนอกด้วย” “บ่นไปงั้นแหละ นี่ผมไม่กลัวอะไรเท่ากลัวถูกไอ้หื่นปล้ำตอนเผลอเลยนะ หน้าตาไอ้แทกซี่นั่นยังอยู่ในความทรงจำอยู่เลย” ปรายลุกไปเปิดพัดลมไล่ความร้อนแทนการถอดเสื้อ “คุณปอกมะม่วงให้หน่อยสิคะ ฉันอยากกินน่ะ” “ได้สิๆ” ปรายอาสาทันที แต่มีดปอกสำหรับคนมือขวาก็ทำเขาลำบาก เพราะเขาถนัดซ้าย แต่ก็ยักแย่ยักยันจนปอกได้ “เอาแบบสุกหรือแบบดิบ ?” “แบบไหนก็ได้” ดาวอยากกินเต็มที แต่พอเลียได้คำหนึ่งก็ถึงกับ:-)ออก “เฮ่อ ทำไมไม่รู้รสเลย นี่ฉันจะมีโอกาสกินอะไรได้มากกว่าอาหารเม็ดหรือปลาทูคลุกข้าวมั้ยหนอ” “น่าๆ อย่าบ่น ทีผมอยากกินโน่นกินนี่ แต่ได้ไม่กี่คำก็อิ่ม ผมยังไม่บ่นเลย ฮ่าๆ” ปรายขำใหญ่ แล้วเลียริมฝากเมื่อคิดถึงเครื่องดื่มผู้ใหญ่ “ผมซื้อเบียร์มากินบ้างดีกว่า ได้มั้ยคุณดาว” “ไม่ได้นะ  !! ร่างกายฉันไม่เคยกับของแบบนั้น เกิดเมาขึ้นมาแล้วจะทำไง” ดาวขัดอย่างกังวล “แล้วคุณไม่เข็ดเหล้าอีกรึ เพราะเหล้าไม่ใช่เหรอ คุณถึงได้มานั่งใส่ชั้นในผู้หญิงอยู่นี่ !?” “นั่นสินะ” ความรื่นเริงบนใบหน้าปรายถึงหายไป “และนี่ก็หอพักหญิงนะคุณ แม่บ้านจับได้ว่ามีเหล้าเบียร์ เขาไล่ออกทันที หอนี่เขารับแต่นักเรียน นักศึกษา มีแต่ฉันกับกันยาที่ขอเช่าอยู่ เพราะมันปลอดภัยและถูกดี” “เข้าใจ” ปรายรับปากหงอยๆ “แล้ววันหยุดอย่างนี้คุณทำอะไร” “ดูทีวี หรือไม่ก็อ่านนิยาย ถักไหมพรม” “ทำไมไม่ไปไหนบ้าง คุณน่าจะออกไปกำลังกายบ้าง จะได้แข็งแรงๆ ไง” “ฉันก็แข็งแรงดีนี่” “เหรอ” ปรายคลำเนื้อตัว แล้วแตะหน้าผากตัวเอง วันนี้เขาอยากไปโรงพยาบาลวิชนันท์ แต่เขารู้สึกเพลียๆ หลังจากตื่นนอนเลยเปลี่ยนใจอยู่ในห้อง “แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว มันร้อนๆ หนาวๆ เวียนหัวตลอดเวลา เมื่อก่อนคุณเป็นแบบนี้หรือเปล่า” “อ่อ กำลังจะมีเมนส์มั้ง” ดาวมองอย่างเห็นใจ “ตายห่า...!!!” ปรายเริ่มเข้าใจ หยิบหมอนมาตีหัวตัวเอง “นี่ผมต้องเอาหมอนเล็กๆ สีขาวที่ทำจากสำลีมาขี่ตอนทำกิจวัตรประจำวันเหรอเนี่ย ไม่อยากจินตนาการว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหน !” “ยังไงก็ต้องใช้ล่ะ แรกๆ มันอึดอัดหน่อย แต่ไม่กี่ครังมันก็ชิน ลองฝึกดู” ดาวนึกตอนใช้ผ้าอนามัยครั้งแรก แล้วลุกไปที่ลิ้นชักผ้าอนามัย ปรายจำต้องเดินไปเปิดดู กล่องผ้าอนามัยทำให้เขารู้สึกสยองไม่น้อย แต่ไม่ทันได้ดึงออกมาดู ก็มีเสียงเคาะประตูอย่างร้อนรน กันยานั่นเอง “ดาว เจ้านายมาหาที่หอ...!” หน้าตากันยาดูตื่นตระหนก ทำให้ดาวกระโดดขึ้นบ่าปรายอย่างประหวั่นใจ แต่ปรายกลับไม่กลัว “มาตามให้ทำงานหรือเอาเงินมาให้หนอ ?” ปรายรีบเปิดประตูลงไป แม้การผุดลุกนั่งอย่างรวดเร็วทำให้เขาเกือบล้มทรุด จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:12:56

ความคิดเห็นที่ 4 ไปถึงลานหน้าหอพักก็เห็นชายท่าทางภูมิฐานบ่งบอกฐานะทางสังคและการเงินกำลังยืนคุยกับแม่บ้านดูแลหอพักผู้ที่ชอบทำตนประหนึ่งเจ้าของหอพักมิปาน แต่ปรายหาได้ใส่ใจไม่ เขาอุ้มแมวไปหาอย่างไม่สะทกสะท้าน “โอนเงินมาหรือยัง ?!” “อย่านึกว่าขู่กูง่ายๆ กูส่งคนขึ้นไปเหยียบคอถึงห้องซอมซ่อคืนนี้เลยยังได้” “ฮ่าๆ” ปรายหัวเราะทั้งที่ร่างกายไม่ค่อยเป็นใจ แต่เขาทำเป็นนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกขาวๆ อย่างไม่แคร์คำขู่ใคร “นายได้เมล์แล้วล่ะสิ...? รูปนั้นดูกิจกรรมน้องอรไม่ค่อยชัด คืนนี้จะส่งไปใหม่ ?!” “เอารูปนั้นมาจากไหน ก็กู...” นายส่งสายตาไล่แม่บ้านท่าทางสู่รู้ไปไกลๆ ก่อนกระซิบตะคอกถามปรายต่อ “ก็กู... ให้เงินไอ้พวกนั้นไปเหยียบล้านแล้ว !” “สิ่งใดออกสู่สาธารณะแล้ว ย่อมไม่เหมือนเดิม” ปรายนึกเกลียดร่างกายผู้หญิงที่ตัวเองอาศัยอยู่ชะมัด เพราะเริ่มรู้สึกผะอืดผะอมเหลือทนจนอยากอาเจียน แต่เขายังกล้ำกลืนเจรจา “นายจ่ายหนึ่งล้านมาดีๆ และนายต้องเลิกเอาเปรียบผู้หญิงทุกคน... ไม่งั้นนายกับน้องอรต้องจ่ายไปตลอดชีวิต” “อีดาว !” “หนูไม่อยากขู่ ตอนนี้เพื่อนคอยเช็คบัญชีให้ ถ้าไม่มีเงินเข้าคืนนี้ เพื่อนหนูจะส่งภาพถ่ายอีกสองสามรูปไปที่นาย... ที่น้องอร และ...เจ้าบ่าวของน้องอร” “มรึงเจ็บแค้นกู... แต่ทำไมต้องมาลงที่ลูกสาวกู !” “แล้วนายเจ็บแค้นหนูตรงไหน ถึงได้ทำแบบนี้กับหนู !?” ปรายพึมพำตอบ ก่อนเปิดรอยแผลเป็นที่เกิดจากการขัดสีของการพยายามผูกคอตายวันก่อนให้ดู “นี่ค่ะ ร่องรอยหนูพยายามฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้หนูเข้มแข็งแล้ว หนูหวังว่าน้องอรคงไม่ต้องพยายามจบชีวิตแบบหนู” “เธอ... !?” นายหน้าตาซีดเซียวมองคอปราย “หนูเข้าใจความผิดพลาดของน้องอร แต่หนูไม่ให้อภัยนาย นายโอนเงินมาซะ...” “ก็ได้ๆ แต่ฉันขอเวลาหาเงินหน่อย” “นั่นเรื่องของนาย นายก็รู้ว่าหนูใช้อินเทอร์เน็ตไม่ค่อยเป็น เพื่อนหนูแค่ดูว่ามีเงินเข้าบัญชีหรือไม่ แล้วก็ทำตามที่ตกลงกันไว้เท่านั้น...” ดาวกระโดดขึ้นนั่งตักปรายทันทีที่เห็นนายกับลูกน้องชายอีกสองคนขึ้นรถกลับไป “เรากำลังทำผิดฏหมาย...?” ดาวบ่นอย่างหวาดกลัว “อย่าเพ้อเจ้อ กฏหมายมีไว้ใช้กับคนดี นายคุณไม่มีสิทธิ์ !” “แต่ฉันรู้สึกไม่ดีเลยล่ะ คุณปราย ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้ น้องอรไม่เกี่ยวอะไร เธอกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีพร้อมอยู่แล้ว ถ้าเรื่องในอดีตเผยออกไป... น้องอรคงแย่...” “ดาว...! คุณเป็นคนดี หรือคนโง่และขี้แพ้กันแน่ ?” ปรายปัดแมวออกจากตัวอย่างหงุดหงิด ดาวจึงยอมขยับไปนั่งข้างๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างหม่นหมอง “คุณว่ามั้ย... ที่จริงเราสองคนอาจถึงฆาตแล้ว แต่ความดีเลวของเรายังก้ำกึ่งอยู่ว่าเราควรถูกส่งให้ไปขึ้นสวรรค์หรือนรก หรือไม่...เราก็ไม่เคยมีความดีเลย เราเลยได้รับโอกาสให้มาใช้ชีวิตในสภาพนี้อีกครั้ง คุณว่าเพื่ออะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพื่อให้ทำความดี ?” “พูดอะไรของคุณ...?!” ปรายไม่อยากฟัง แม้เขาก็เคยคิดแบบนี้ “ดูนี่สิ” ดาวกระโดดขึ้นไปยังโต๊ะหินอ่อน ที่มีคนกางหนังสือพิมพ์เก่าๆ ทิ้งไว้ “ทีมแพทย์จากวิชนันท์เผยได้แค่ว่า... อาการนายปรายโดยทั่วไปไม่ทรุดลง แต่แม่ยังยืนยันยินดีโอบอุ้มลูกชายไปตลอดชีวิตไม่ว่าจะเป็นเจ้าชายนิทราหรือมนุษย์ผัก...” “มนุษย์ผัก !? ฮึ ไอ้นักข่าวเวรนี่มันช่างคิดคำเรียกจริงๆ” ปรายยิ่งหงุดหงิดขึ้นเมื่อนึกภาพร่างตัวเองเป็นผักถูกให้น้ำให้อาหารทางสายยาง “ไปนั่งเล่นหลังหอพักกันเถอะ...” ดาวกระโดดขึ้นบ่าปราย แล้วเลยชวนเขาคุย “เมื่อก่อนฉันอยู่แต่กับตัวเอง ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน แต่ก็ไม่เคยทำความดีเลยค่ะ แล้ว...คุณเคยทำความดีมั้ย ?” “ความดีเหรอ ?” ปรายถึงกับหยุดกึก ดูบัวสายในสระน้ำเล็กๆ ตรงหน้าอย่างขบขัน “เคยสิ เวลามีซองผ้าป่า หรือที่บริษัทจะทำบุญ ผมทำบุญมากกว่าใครเลยนะ ฮ่าๆ” “นั่นมันก็... อาจเป็นความดี แล้ว... คุณทำชั่วหรือเปล่า” “ชั่วแบบไหน กินเหล้า เมายา... เคล้านารี ?” ปรายเริ่มไม่แน่ใจที่จะพูดต่อ “หนังสือพิมพ์ลงว่าคุณเป็นเสือผู้หญิงนี่ คุณทำตัวแบบนายฉันบ้างหรือเปล่า” “ถามอะไรอย่างนั้น” ปรายยักไหล่ อากาศสดชื่นทำให้เขาคลายความรู้สึกผะอืดผะอมลงแล้ว “สาวๆ เค้าเต็มใจนอนกับผมเองทั้งนั้น ผมไม่ต้องฝืนใจใครหรอก” “เหรอ... เค้าเต็มใจทุกคนเลยเหรอ ?” “บางคนก็ต้อง... ต้องจีบ ต้องเว้าวอนกันหน่อย ฮ่าๆ” “มันอาจเป็นเป็นวิธีขืนใจที่นุ่มนวล ? คุณว่าผู้หญิงเขามีความสุขเหรอ ?” ดาวกระโดดไปนั่งบนราวสะพานเล็กที่ทอดไปมาระหว่างสระน้ำ สายตาจ้องมองปรายจนอีกฝ่ายจำต้องหวนคิดถึงอดีต “ก็ไม่รู้... แต่ผมมั่นใจว่าไม่ได้เอาเปรียบใคร ผมยังไม่อยากแต่งงานนี่ ใครเดือดร้อนหรือเรียกร้องให้ผมทำมากกว่านั้น ผมทำได้แค่...ให้เงินไป แล้วก็จบกัน !” “ให้เงินแล้วจบ...!?” ดาวถึงกับครางอย่างเข้าใจว่าทำไมปรายถึงจริงจังกับการขู่เอาเงินจากนายเธอนัก “นอนกับผู้ชายแล้วได้เงิน มันต่างจากการขายตัวตรงไหนล่ะ !?” “เฮ้ย คุณดาว !! คุณอย่าทำให้ผมรู้สึกแย่สิ ตอนนี้ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณนะ !” “ขอโทษค่ะ คุณปราย” ดาวก้มหน้าอย่างปวดร้าว แล้วอ้อนวอนเขา “ฉันไม่อยากได้เงินจากนายเพราะการขู่คุกคามน้องอร... ไม่ว่าเงินกี่บาท ยังไงมันก็ซื้อความเจ็บปวดคืนฉันไม่ได้ ที่ฉันหวังจริงๆ คืออยากให้เขารู้ว่าเขาทำผิดต่อฉัน ฉันไม่ใช่คนใจง่ายหรือสมยอมไปกับเขา...” “แล้วให้ทำไงล่ะ เขาไม่เห็นจะอยากขอโทษคุณเลย” ปรายเริ่มผะอืดผะอมอีกครั้ง “ช่างเขา แต่เรายกเลิกการแบล็คเมล์นั่นเถอะ มันเหมือนเราสองคนร่วมมือกันทำความชั่ว ทั้งที่เราเป็นวิญญาณคืนร่างตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว !” “แต่ไอ้นั่นมันเลวนะ...!!!” ปรายยังไม่อยากยกเลิก “ไม่รู้” ดาวเสียงเริ่มหาย “แต่ฉันไม่อยากทำความชั่ว ฉันสงสารน้องอร ฉัน...ไม่สบายใจเลย” “โอเคๆ งั้นผมจะโทรไปบอกมันว่าเราไม่ต้องการเงินบ้าบออะไรนั่น” ปรายเริ่มรำคาญ และไม่เข้าใจดาว เขากดเบอร์โทรศัพท์หานาย “เธอจะให้พูดอะไรก็บอกมา” “บอกไปว่า... ไม่ต้องโอนเงินมาแล้ว เราจะลืมกันให้ทุกสิ่ง... บอกแค่นั้น” “ก็ได้ !” ปรายรับคำอย่างขัดใจ เขาเปิดเสียงโทรศัพท์ให้เธอได้ยินเสียงสนทนาด้วย แล้วทันทีที่ฝ่ายนั้นรับ เขาก็บอกตามที่เธอต้องการ แต่ฝ่ายโน้นกลับถามกลับอย่างไม่แน่ใจ “นึกไง... ถึงเปลี่ยนใจ ?” “สงสารน้องอร...!” ปรายตอบแทนดาว “วางหูละ ลาก่อน อ่อ กูไม่ไปกลับทำงานแล้วโว้ย !” แต่มีเสียงลุกลี้ลุกลนตามมา “เดี๋ยวๆ ดาว... วันก่อน... เธอ... จะ... ฆ่าตัวตายจริงรึ...” ดาวส่ายหน้าไม่ให้ตอบ แต่ปรายตะคอกใส่โทรศัพท์ “เออ... ที่พูดอยู่นี่วิญญาณ !!!” “ฉันคงทำให้เธอเสียใจมาก เธอเลยเปลี่ยนไปขนาดนี้...ฉันขอโทษเธอแล้วกัน... ที่ฉันฉวยโอกาสเธอ” เสียงนายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ... “และ... ขอบใจที่ยังห่วงใยลูกสาวฉัน แล้ว... เธอเดือดร้องเรื่องเงินหรือเปล่า” น้ำเสียงอ่อนๆ ของนายทำให้ ปรายอยากเปลี่ยนจากเงินล้านเป็นสองล้าน แต่แมวที่มาซุกอยู่ข้างตัวทำให้เขาไม่กล้า “ช่างมัน... จะหางานใหม่ทำ !” “เอางี้นะดาว ฉันไม่อาจแก้ไขอดีตแล้ว และฉันคงหาเงินล้านให้เธอไม่ได้ ฉันจะโอนเงินให้เธอไปตั้งตัวแล้วกัน คิดซะว่าฉันขอโทษ” ดาวส่ายหน้าอีก แต่คราวนี้ปรายก็ไม่เชื่อฟัง “ตามสบาย ! และไม่ต้องห่วงเรื่องรูปบ้าบอนั่น หนูไม่มีหรอก แต่ไม่มีใครโง่อย่างหนูทุกคนนะนาย นายควรหยุดทำชั่วแล้ว ชีวิตคนมันสั้นแค่ไหน นายไม่มีวันรู้ แลกกับการสนุกนิดเดียวแต่คนข้างหลังเจ็บปวดนานน่ะ ไม่คุ้มหรอก !” “ขอบใจที่เตือน ต่อไปฉันจะไม่ทำแล้ว ฉันจะโอนเงินให้เธอพรุ่งนี้” เสียงนายตอบกลับมาเครือๆ เหมือนคนแก่ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:21:41

ความคิดเห็นที่ 5 ปรายเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงถามแมวอย่างไม่พอใจ “เป็นไง...!? พอใจยัง รู้สึกดีมั้ยคุณแมวขี้ขลาด ที่ชวดเงินล้านน่ะ” “ดีกว่าเมื่อครู่มาก” ดาวรู้สึกดีขึ้นตั้งแต่ได้ยินผู้ชายคนนั้นขอโทษ “เอ... คุณไม่มีรูปน้องอรจริงเหรอ” “ไม่มี มีรูปนั้นรูปเดียว !” ปรายตอบพร้อมยักไหล่ “คุณนี่ลูกไม้สมเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่จริงๆ เลย เก่งจัง” “ขอบใจที่ชม” ไม่รู้เพราะคำชมของดาวหรือการที่ปรายหยุดขู่เอาเงินผู้อื่น เขารู้สึกโล่งใจขึ้นราวกับได้ติดปีกความสดชื่นให้ตัวเองปุบปับ อาการวิงเวียนเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง และครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงรถเข็นขายของดังนั้น เขาคับข้องใจตัวเองเล็กน้อยที่น้ำลายสอทันทีที่เห็นว่าเป็นรถเข็นขายผลไม้ดองข้างถนน “สงสัยผมเหมือนผู้หญิงแล้วจริงๆ อยากกินมะขามดองอิ๊บอ๋าย ฮ่าๆ” “ซื้อสิ ฉันกินไม่ได้ ขอดมก็ยังดี” ปรายได้ถุงผลไม้ดองมานั่งกินใต้ร่มไม้ยามเที่ยงวัน เขาแทบไม่เคยรู้ว่ารสชาติอาหารที่ไม่เคยได้ลิ้มลองพวกนี้มันช่างกลมกล่อมและมีคุณค่าต่ออารมณ์ยิ่งนัก เขาจิ้มๆ เข้าปาก แล้วชวนแมวคุย “คุณมีเงินเก็บเท่าไหร่น่ะ ?” “ก็พออยู่ได้สักสี่ห้าเดือนมั้ง แต่ต้องอยู่แบบฉันนะ ไม่ใช่ลูกคนรวย” “เดี๋ยวผมจะไปหางานทำ อิอิ ผมทำงานเก่งออก ไม่เลวซะทุกเรื่องหรอก” “คุณไม่ลองหาทางกลับไปยืนข้างร่างจริงๆ คุณดูเหรอ บางทีวิญญาณอาจกลับเข้าร่างได้” “ไม่น่าง่ายขนาดนั้น นี่... คุณดูนี่...!” ปรายส่ายหน้าอย่างทำใจได้ แล้วอุ้มแมวดาวมาแนบอก “ขนาดคุณนั่งซะเกือบถึงหัวใจเดิมของคุณ คุณยังกลับเข้าร่างตัวเองไม่ได้เลย เห็นมั้ย ?” ดาวเห็นด้วย แต่เธอชอบตอนที่เขาอุ้มไว้แนบอกแบบนี้เหลือเกิน แม้มันจะเป็นร่างแสนคุ้นเคยของตัวเอง แต่มันเหมือนเป็นอ้อมแขนที่เธอเฝ้ารอมานานแสนนาน เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นเต้นชัดเจน “คุณคิดถึงแฟนหรือเปล่า คนที่ชื่อก้อยน่ะ สวยจัง หนังสือพิมพ์ว่าคุณกับแฟนทะเลาะกันหนัก คุณก้อยเลยหนีไปรถคันอื่น คุณจำได้หรือเปล่า” “ไม่นะ ไม่น่าจะอย่างนั้น” แต่ปรายจำไม่ค่อยได้ว่าเขาคุยอะไรกับก้อยครั้งสุดท้าย และเขาก็เฉยๆ เมื่ออ่านเจอข่าวซุบซิบว่าก้อยหนีความทุกข์ที่แฟนนอนอาการโคม่าโดยไปนั่งให้เพื่อนแฟนปลอบใจกันสองต่อสอง “ผมก็น่าจะคิดถึงเขานะ แต่ผมคิดถึงแม่มากกว่า” บรรยากาศลมนิ่งสงบ จนใบไหม้แทบไม่ไหวติงจนน่าอึดอัด แต่ท้องฟ้าที่ยังเป็นสีฟ้ายามเที่ยงแดดจ้าเหนือเมืองฟ้าอมรสามารถดึงดูดสายตาผู้ชายในร่างผู้หญิงให้รำพึงรำพันบางอย่างออกมา “คุณดาวคิดเหมือนผมไหม... มันเหมือนเราสองคนติดอยู่ในฝัน แต่มันเจ็บ ร้อน หนาวได้เหมือนจริงจนน่ากลัว บางทีผมหนาวเหมือนอยู่ในห้องเย็นทั้งที่แดดจ้า” “ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นค่ะ แต่สำหรับฉัน มันเป็นมานานแล้ว...” ... โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:24:29

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ yaimooyoyo : นายของดาวไม่กล้าป่วนหรอก ป่วนเมื่อไหร่ลูกเขยหายทันที //รับพวงมาลัยมาคล้องมือ คุณ ปลากินเมฆ : กรี๊ดดดดดดดด สะปอยล์กันลงคอ เจ้าปรายมันอาจท้องนะ นั่นไงจะกินมะขามดองแล้ว (เอ่อ ในเอ็มวี อาดัมมันใส่ถุงเท้าสีชมพูนะเออ เก้ง...กวาง...? ป่าวล่ะ) คุณ scottie : ปรายก็ว่ามันทำดีแล้ว แต่น้องดาวเธอเป็นนางเอก เธอไม่อยากได้เงินล้าน เพราะถ้าได้มาน้องเธอจะยิ่งรู้สึกแย่ คุณ กุลธิดา (kdunagin)  : ปรายยังมีโอกาสทำดีฆ่าเวลาค่ะ แต่ความดีจะมีผลต่อนิสัยหลังความตายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ...เอ่อ... จะพูดว่าอาจไม่ฟื้นตื่นก็ไม่แน่ใจอีก... คุณ Draconia  : อิอิ เขียนไปเขียนมา ปรายจะกลายเป็นนางเอกเต็มตัวแล้วจริงๆ ค่ะ ปากเธอแรงไปหน่อย 555+ คุณ yaimooyoyo : อ่านข่าวมากๆ เราจะได้พล็อตหรือไม่ก็ฉากในนิยายอย่างนี้แหละ อิอิ คุณ :::อาราเร่:::  : ขอบคุณค่ะ ปรายมานเป็นนักธุรกิจที่ปากจัดแฮะ คุณmimny  : ตอนนี้ชมได้ค่ะ แต่ตาปรายมีอะไรต้องชดใช้อีกเยอะ หุหุ ขอบคุณสำหรับกิฟจากคุณ yaimooyoyo, คุณปลากินเมฆ, คุณ Mnemosyne, คุณ kdunagin, คุณ Argent, คุณ mimny, คุณ :::อาราเร่::: และคุณ ravio นะคะ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:40:01

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดดดด ได้มาเปิด sing อีกแย้ววว... ตอนนี้แอบขำคุณปริญช์ ตอนที่หยิกน้องชายน่ะค่ะ ฮ่าๆ ไม่อยากให้ได้กับหมอแก้มเลยแฮะ ผู้หญิงที่เคยทิ้งไปแล้วรอบนึงอ่ะ ไม่สมควรได้ใจของพี่ปริญช์หรอก เชอะ! =3= ดีใจที่ปรายเลิกล้มความคิดแบล็คเมลเจ้านายค่ะ ^^ ตอนที่แล้วก็แอบสงสารแทนน้องอรเหมือนกัน ต้องมารับเคราะห์เพราะความชั่วของพ่อแท้ๆ แต่คิดว่าหลังจากนี้นายคงช่วยดาวแน่ๆ ชิมิๆ ^______^ ป.ล. กรี๊ดดดดด!!! T[]T อ่านคอมเม้นท์พี่แล้วเครียด ตอนที่อ่านว่าปรายอยากกินมะขามดองก็ตงิดๆ แล้ว ไม่จริ๊งงง ท้องเหรอ ท้องกับไอ้แก่น่ะเหรอ ม่ายยยยย... จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 23:46:27

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยค่ะสงสัย ถ้าปริญญ์ดีดนิ้วปรายแล้วปรายรู้สึก ทำไมปรายถึงไม่รู้สึกเจ็บแผลที่มีอยู่ทั้งตัวล่ะคะ เอ๊ะ หรือว่าคิดมากไปเอง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 09:29:04

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ อุ๊ย อันนี้ต้องรีบตอบก่อน แผลทั้งตัวมาจากปรายขับรถชนเองค่ะ ไม่ได้มาจากถูกพี่ชายดีดจนเป็นแผล และเดี๋ยวบางช่วงปรายก็กลับร่างตัวเองในบางครั้งนะคะ กลับไปแล้วเจอแต่ความอึดอีด ความมืด แล้วก็จำต้องกลับมาอยู่ที่เดิมต่อ ดาวเลยเป็นผีอำบางช่วงค่ะ //ว่าไปนั่น //ไว้อาลัยให้คำตอบตัวเอง 3 นาที 555+ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 09:52:04

ความคิดเห็นที่ 10 หวา...ไม่ได้ตั้งใจสปปอยล์เลยหนา (กะจะดักคอคนเขียนเฉยๆ เพราะชอบซาดิสม์กับคนอ่านอยู่เรื่อยน่ะ) ปล.1 ปริญญ์ฉายแววพระเอกวิบๆ เหมือนกันนะ (ต้องเชียร์ให้ปรายเข้าร่างเร็วๆ...) ปล.2 อดัมในความรู้สึกเรานี่ ไบเลยแหละ(จะโดนแฟนขับ M5 เอา M79 ไล่ยิงมั้ยน้อ...) จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 12:37:18

ความคิดเห็นที่ 11 - -" มาซุ่มฝึกลับปากกาอยู่นี่เอง ... ไม่บอกหรอก ว่าต่อไปจะมาอ่าน ^^" จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 17:24:00

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วถ้าพี่หมั่นไส้ ถองน้องจะเป็นไงเนี่ย แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 21:15:03

ความคิดเห็นที่ 13 เริ่มจะแอบสงสารนายปรายเสียแล้วละค่ะ ที่จริงก็แอบเป็นคนดีกับเขาอยู่เหมือนกัน แต่คงไม่ค่อยมีโอกาสทำความดี เพราะแต่ก่อนโอกาสทำเรื่องไม่ดีเยอะกว่าละมั้ง เฮ่อ.... คิดถึงคุณเรนฟูจังค่ะ ว่าแต่ว่า...น้องเหมียว...เอ้อ...อย่างงั้นเลยหรือคะ แบบว่า แบบ ๆ ...แมวมี 9 ชีวิตมิใช่เหรอคะ ไอซ์แอบสงสารจัง จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 12:46:19

ความคิดเห็นที่ 14 อู้วววววววว . . . สนุกมากๆ ค่ะ   สุดยอด มีสะใจ มีห่าม มีหวาน มีซึ้ง มีโอกาสใหม่ๆ ที่ให้เลือกกระทำ และที่สำคัญ มีแมวววววว ๕ ๕ ๕ รักแมวค่ะ จริงๆ เห็นชื่อเรื่องหลายวันแล้ว  นึกว่า เป็นเืรื่องแหว๋วๆ หวานๆ ลอยๆ วันนี้ เพิ่งเข้ามาอ่าน และก็ตะลุยอ่านเลย  ชอบมากๆ ค่ะ พรุ่งนี้ มีตอนใหม่ ชิมิคะ ชื่นชมคนเขียนจ้าาาา  เดี๋ยวตามไปกด like โลดค่ะ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 21:36:18

ความคิดเห็นที่ 15 กรี๊ด ลืมให้ลิงค์ บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10224195/W10224195.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 22:42:25

ความคิดเห็นที่ 16 ขำคุณไอซ์ มีแอบสงสารด้วย อ่ะ แล้วจะยังไงต่อไปเนี่ย ปล. แก้คำพิมผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 09:23:37 จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 09:21:40