ความคิดเห็นที่ 1 บทนำเรื่อง                                     ปาร์ตี้งานฉลองจบการศึกษาและอำลาสถาบันสำหรับนักเรียนชั้นปีสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมเทียนหยง ถูกจัดขึ้นในคืนถัดมาในรูปแบบการเข้าแคมป์ค้างคืนทำกิจกรรมร่วมกันในโรงเรียน                   แล้วในคืนนั้นเองเหตุการณ์อันมิคาดหมายก็อุบัติขึ้น                   เมื่ออยู่ๆได้เกิดไฟฟ้าลัดวงจรขึ้นที่อาคารกิจกรรม ประกายไฟก่อเกิดเปลวอัคคีลุกไหม้ลามเลียไปทั่วทั้งตึกหลังนั้น  เหล่าครูและนักเรียนวิ่งหนีตายออกมากันจ้าละหวั่น                     โชคดีที่ไม่ถึงสิบนาที...เจ้าหน้าที่กู้ภัยทั้งภาครัฐและเอกชนก็รุดมาถึงที่เกิดและลงมือเข้าช่วยเหลือได้ทันท่วงที ถึงแม้พระเพลิงจะยังความเสียหายแก่อาคารและทรัพย์สินจนวายวอด แต่การช่วยชีวิตผู้ติดค้างในทะเลเพลิงก็ทำได้อย่างรวดเร็ว  งานนี้แม้มีผู้บาดเจ็บหลายสิบคน หากคนเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีอาการสาหัสมากนัก มีเพียงเจ็ดแปดคนที่ต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล ส่วนที่เหลือหลังจากทำแผลใส่ยาก็สามารถกลับบ้านได้                   ที่น่าประหลาดก็คือไม่มีรายงานพบศพผู้เสียชีวิต แต่ทว่างานนี้กลับมีนักเรียนหายสาบสูญไปในที่เกิดเหตุพร้อมกันสองคน นั่นก็คืออู๋เจ้าหมิง กับเฉินเป่าหลิง                   ทั้งสองล้วนเป็นนักเรียนคนดังของโรงเรียนในขณะนั้นทั้งคู่ !                   .......................                   จากปากคำผู้ที่ได้พบเห็นสองคนนั้นล่าสุด คือเห็นทั้งสองวิ่งเข้าไปช่วยเหลือนักเรียนรุ่นน้องจำนวนหนึ่งซึ่งติดอยู่ในอาคารขณะเกิดไฟไหม้ แล้วหลังจากนั้นร่องรอยของหนุ่มสาวทั้งสองก็หายสาบสูญ                   อาคารกิจกรรมเป็นตึกสูงสามและสี่ชั้นรวมสามหลังปลูกเชื่อมติดต่อกันเป็นรูปตัวยู ที่นี่ไม่เพียงประกอบด้วยห้องกิจกรรมชมรมต่างๆ หอประชุมและโรงยิมเนเซี่ยม อีกทั้งยังมีห้องเรียนวิชาพื้นฐานอาชีพพวกงานไฟฟ้าและงานคหกรรม                   ดังนั้นเมื่อไฟลามไปทางห้องเรียนการทำอาหารซึ่งอยู่ปีกอาคารด้านตะวันตก ถังแก๊สที่มีอยู่สามสี่ถังที่นั่นก็เกิดระเบิดขึ้นพร้อมๆกัน ทำให้บริเวณทางด้านนั้นนั้นมีสภาพยับเยินที่สุด ทุกสิ่งถูกไฟเผาผลาญจนเป็นจุลแทบไม่เหลือซากเดิมให้เห็น                   ตอนแรกหลายคนยังรู้สึกยินดีว่าในช่วงเวลานั้นห้องเรียนทุกห้องแถบนั้นใส่กุญแจปิดหมดไม่มีใครอยู่ เพราะคนส่วนใหญ่จะไปอยู่ทางอาคารฝั่งตะวันออกซึ่งเป็นห้องชมรมและโรงยิมเนเซี่ยมอันเป็นสถานที่จัดงานเข้าแค้มป์ในคืนนี้กัน                   แต่หลังจากไฟมอดลงสนิทจนเจ้าหน้าที่กองพิสูจน์หลักฐานสามารถเข้าไปตรวจชันสูตรในสถานที่ได้ สองสามวันถัดมาหลังการรื้อค้นหากันอย่างละเอียดค่อยพบป้ายชื่อนักเรียนที่มักกลัดอยู่บนอกเสื้อของหนุ่มสาวทั้งสอง ตกอยู่บนพื้นห้องรวมอยู่ในกองเศษเถ้าสีเทาซึ่งกระจายอยู่บนพื้นบริเวณที่มีถังแก๊สระเบิดในห้องเรียนการทำอาหาร และผลวิเคราะห์ทางวิทยาศาสตร์บ่งบอกยืนยันในเวลาต่อมาว่านั่นเป็นเถ้าอัฐิมนุษย์                   ไม่มีใครรู้ว่าในช่วงเวลานั้นคนทั้งสองเข้าไปที่นั่นทำอะไร แต่ผลสรุปสุดท้ายของตำรวจก็พากันลงความเห็นว่า ร่างของผู้เคราะห์ร้ายทั้งสองอาจถูกเผาไหม้จนมอดจนกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว                   เหตุการณ์ทั้งหมดแม้ถูกวินิจฉัยว่าเป็นอุบัติภัยอันเกิดจากเหตุสุดวิสัย แต่หลังเกิดเรื่องครูหลิวเจี้ยนเฟยในฐานะหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมก็แสดงความรับผิดชอบโดยการลาออกจากการเป็นครูที่โรงเรียนนั้น                   การเสียชีวิตของหนุ่มสาวทั้งสอง ทำให้หัวใจของคนอีกหลายคนผู้เกี่ยวข้องแทบสูญสลายตามไปด้วย โดยเฉพาะมาซาอิซึ่งเป็นพี่ชายบุญธรรมของเฉินเป่าหลิงหรือหลิงหลิง  หากโชคดีที่เขายังมีเพื่อนสนิทซึ่งคอยดูแลให้กำลังใจใกล้ชิดอย่างเจิ้งอี้เซินและจางจื้อเหวิน จึงทำให้สภาพจิตใจของเขาค่อยๆได้รับการฟื้นฟูในเวลาต่อมา จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 17:11:42

ความคิดเห็นที่ 2 ................                     จากวันนั้นจนถึงวันนี้...                   เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า...                   หากเรื่องในครั้งนั้นก็ยังคงเป็นแผลเป็นที่ถูกสะกิดให้เจ็บปวดขึ้นทุกครั้งเมื่อระลึกถึง                     มิตรภาพ ความรักและความผูกพันที่มีต่อหนุ่มสาวทั้งสองผู้จากไป ยังคงสลักฝังแน่นอยู่ในจิตใจของซันและเหล่าเทพผู้พิทักษ์อย่างไม่มีวันลบเลือนไปได้ตลอดกาล                   เพียงแต่....ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป                   ทุกคนจึงต่างต้องแยกย้ายทะยอยกันเดินไปตามครรลองชีวิตของตนเอง                   หลายปีมานี้แม้จะไม่มีการปรากฏกายแสดงตนของฝ่ายโปกาดอนอีก กระทั่งเอซาลอสและคนของเขาก็ราวกับเงียบหายกันไปอย่างพร้อมเพรียงกัน  หากทว่าสถานการณ์ตามประเทศต่างๆทั่วโลกกลับยังคงมีเรื่องราวร้ายแรงและเหตุการณ์ตึงเครียด โดยเฉพาะการก่อความไม่สงบของผู้ก่อการร้ายและภัยธรรมชาติ  ทะยอยบังเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละปี                   ในสายตาของชาวโลกมองทุกอย่างดูเหมือนเป็นเรื่องปกติของการแย่งชิงแสวงหาอำนาจอันเป็นสันดานของมนุษย์ที่ไม่รู้จักพอ อีกทั้งยังโยนต้นเหตุของภัยพิบัติหลายอย่างว่าเป็นการลงโทษจากธรรมชาติ                   เพียงแต่สำหรับคนที่รู้จักโปกาดอนล้วนทราบดี ว่าเบื้องหลังของเรื่องราวต่างๆหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นยังมีหลายเรื่องราวที่มนุษยชาติชาวโลกยังไม่ล่วงรู้ โดยเฉพาะจุดจบของทุกชีวิตที่จะมาเยือนในปี ค.ศ. 2155                   ด้วยเหตุนี้ถึงแม้ในหัวใจจะเจ็บปวดเสียใจหรือสับสนอ้างว้างหวาดกลัวเพียงใด แต่สำหรับพวกเขาล้วนไม่มีสิทธิ์ที่จะท้อแท้หรือล่าถอยยอมแพ้  เพราะหน้าที่ของซันและเก้าเทพพิทักษ์คือการปกป้องโลกใบนี้ไว้จากศัตรูผู้รุกราน                   และพันธกิจนี้จะคงต้องติดตัวเขาต่อไปตราบจนถึงลมหายใจสุดท้ายที่สลายร่างเลือดเนื้อคืนพลังคอสโมสู่ระบบสุริยะอีกครั้ง                     แม้ว่า...นับแต่นี้จะไม่มีพลังคอสมิคของราโอมินและอาเซนธาเรียมาช่วยเหลือพวกเขาอีกต่อไปแล้วก็ตาม                   ในที่สุดก็มาถึงปี ค.ศ.2011                   10 ปีแล้วสำหรับการจากไปเพื่อนรักสองคนนั้น  !                   ....................................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 17:13:11

ความคิดเห็นที่ 3  ตอนที่ 1/1.....                                    ณ เมืองเล็กๆติดชายทะเลแห่งหนึ่ง                                        9..8..7..6..5..4                    เสียงนับถอยหลังพร้อมๆกันเพื่อเข้าสู่ปีศักราชใหม่ ดังกระหึ่มไปทั่วลานหาดทรายกว้างที่มีผู้คนนับพันมารวมตัวกันจัดงานเคาน์ดาวน์ต้อนรับปีใหม่                    ต้นเสียงดังมาจากบนเวทีกว้างยกพื้นสูงตกแต่งด้วยดอกไม้และโคมไฟที่ทำเป็นรูปกระต่ายสีทองหลากหลายอิริยาบถอยู่ท่ามกลางลูกโป่งหลากสีสดใส  กับมีดวงไฟกะพริบเรียงกันเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษขนาดใหญ่ว่า  “ Happy New Year 2011 ”  อยู่บนฉากด้านหลังของเวที                    3..2...1                    แล้วเมื่อเสียงนับสิ้นสุดลง เสียงยิงพลุก็ดังไปทั่วบริเวณ ผู้คนร้องตะโกนคำว่า “สวัสดีปีใหม่” ดังกึกก้องไปทั่ว พร้อมๆกับดอกไม้ไฟหลากสีที่ถูกจุดยิงขึ้นบนท้องฟ้า                    ลูกแล้วลูกเล่า !                    แตกกระจายเป็นรูปต่างๆ สร้างสีสันพรรณรายบนพื้นนภาราตรีคืนนี้ให้งดงามตระการตา                    จากนั้นดนตรีบนเวทีก็บรรเลงดังขึ้น พิธีกรผู้เป็นต้นเสียงนำร้องเพลงปีใหม่ สีหน้าทุกผู้คนล้วนแย้มยิ้มเบิกบาน ปรบมือประสานเสียงขับร้องเพลงด้วยกันโดยพร้อมเพรียง                    เทศกาลแห่งความรื่นเริงเช่นค่ำคืนนี้มีอยู่แทบทุกหนแห่งทั่วประเทศและอาจจะเป็นทั่วโลก                    เสียงเพลงแสงไฟกะพริบ เสียงพลุและดอกไม้ไฟยังคงอยู่คู่ราตรีนี้ไปแทบตลอดทั้งคืน                    ทั้งโลกกำลังยินดีปรีดาโดยหาทันได้ล่วงสำนึกรู้สึกตัวแม้แต่น้อยเลยว่า บางสิ่งบางอย่างที่พวกเธอและเขาไม่เคยคาดคิดกำลังมาเยือนโลกที่ทุกคนอาศัยอยู่อย่างเงียบๆ                    สูง...สูงขึ้นไปเหนือชั้นบรรยากาศนอกโลกเวลานั้น ทวารแห่งกาลมิติบานหนึ่งกำลังเปิดออกแล้วขยายตัวเป็นวงกว้าง เส้นแสงขยุกขยิกราวสายฟ้าหลากสีแล่นแปลบปลาบไปตามเส้นรอบวงนั้น ก่อนที่เทหวัตถุขนาดมหึมาสีดำมะเมื่อมซึ่งมีวงแหวนขนาดใหญ่สองวงหมุนเวียนอยู่โดยรอบในลักษณะตั้งฉากกันและกัน ค่อยๆเคลื่อนตัวออกมาอย่างช้าๆ                    นั่น..มันเป็นยานเดินทางอวกาศขนาดใหญ่โตมโหฬารลำหนึ่ง ยานซึ่งออกแบบและสร้างขึ้นด้วยวิทยาการและเทคโนโลยีที่ล้ำยุคไปในอนาคตของมนุษยชาติบนระบบสุริยะนับกว่าหลายร้อยปีเลยทีเดียวกระมัง                    พวกเขามาจากไหนกันหนอ ?                    แล้วเมื่อผู้มาเยือนเคลื่อนพ้นออกมาจากอีกฝั่งหนึ่งของกาลมิติ ทวารบานนั้นก็ค่อยหดตัวลงอย่างรวดเร็วแล้วหายวับไป อึดใจต่อมายานลำนั้นก็คล้ายกับเปล่งรังสีพิเศษบางอย่าง ที่ทำให้ทัศนียภาพรอบตัวมันพร่าเลือน จากนั้นมันก็หายวูบไปด้วย ปล่อยทิ้งให้อวกาศแถบนั้นคืนกลับสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง                    ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในชั่วเวลาไม่ถึงนาทีบนท้องฟ้า ความจริงสามารถมองเห็นเป็นแสงวูบวาบจุดเล็กๆคล้ายดาวกะพริบ เพียงแต่มันเล็กกระจ้อยน้อยนิดเกินกว่าที่ใครจะสนใจ อีกทั้งยังถูกแสงสีของดอกไม้ไฟเบื้องล่างข่มรัศมีบดบังไปสิ้น จนไม่มีใครบนพื้นโลกทันสังเกตเห็นการปรากฏขึ้นของมันได้เลย                    ใครหนอที่เดินทางมากับยานลำนั้น ?                    มาจากไหน ?                    และกาลมิติอีกฝั่งหนึ่งของทวารมิติบานนั้นเป็นเวลาใดกันแน่ ?                    แต่นั่นคงไม่ได้สำคัญเท่า... พวกเขาเดินทางมาที่นี่ ในกาลเวลานี้เพื่ออะไร ?                                        ..............................................                    อันที่จริง...ยานลึกลับลำนั้นยังคงลอยเคว้งคว้างโคจรรอบโลกอยู่ตรงที่เดิมไม่ได้จากไปไหน                    หากที่เห็นว่ามันพร่าเลือนหายไป เกิดจากคลื่นรังสีนิรทัศน์ที่เปล่งออกครอบคลุมไว้ทั่วยาน เพื่อปิดสกัดการตรวจจับภาพและพิกัดตำแหน่งจากเครื่องมือทุกชนิดไม่ว่าจากบนโลกหรือในห้วงอวกาศรอบข้าง                    และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้ไม่มีนักดาราศาสตร์คนใด รับทราบถึงการมาและการดำรงอยู่ของพวกเขาได้เลย                    หลายวันผ่านไป...เทศกาลปีใหม่ผ่านพ้น                    ผู้คนบนโลกกลับสู่ชีวิตประจำวันอันปกติ แต่คน ‘เบื้องบน’ นั้นก็ยังคงปฏิบัติภารกิจ ‘ในการมาเยือน’ ของพวกเขาอยู่อย่างคร่ำเคร่ง                    บางครั้งก็ส่งคนลงมาปฏิบัติการบางอย่างที่ ‘เบื้องล่าง’ อย่างเงียบๆ                    บางครั้งก็ใช้วิทยาการและเทคโนโลยีอันล้ำยุคของพวกเขา เปิดทวารพิกัดมิติและกาลมิติจากบน ‘ยานแม่’ เพื่อส่งยานเล็กและคนของพวกเขาไปตรวจตราตามสถานที่และช่วงเวลาต่างๆบนโลก                    การทุ่มเทลงทุนลงแรง อย่างไม่เสียดายพลังงานมหาศาลที่ต้องใช้ออกไปในปฏิบัติการเหล่านี้ ทั้งหมดนั้นก็เพื่อวัตถุประสงค์สิ่งเดียว...นั่นคือการตามหาคน !                    พวกเขากำลังตามหาใคร ?                                        .......................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 17:16:28

ความคิดเห็นที่ 4 ..........                    บนยานมีพื้นที่กว้างขวางประกอบด้วยสิ่งก่อสร้างอันสวยงามและใหญ่โตโอ่โถงตระการตา ราวกับสร้างเมืองขนาดย่อมเอาไว้ภายในยานอวกาศก็ไม่ปาน                    เวลานั้น ณ ห้องหลังหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยเครื่องมือทางวิทยาศาสตร์และการแพทย์อันล้ำยุคสมัย ฝั่งด้านในสุดกั้นแบ่งเป็นห้องแยกเล็กๆ ฝาผนังทำด้วยกระจกหนาสีน้ำเงินใสมองเห็นทะลุผ่านอีกทั้งยังมีคุณสมบัติในการกรองกั้นการแผ่กระจายของรังสีไม่ให้ออกมาข้างนอก                    แลเห็นภายในห้องกระจกจัดวางตู้แคปซูลซึ่งมีฝาครอบแก้วสองหลัง บรรจุร่างของบุรุษและสตรีคู่หนึ่งกำลังนอนสงบนิ่งราวหลับใหล                    ร่างบุรุษเป็นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบต้นๆ ผิวขาวสะอาดรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าจัดว่าหล่อเหลาคมคาย ส่วนเจ้าของร่างสตรีเป็นเด็กสาววัยรุ่นหุ่นสูงเพรียวสมส่วนผมยาวหน้าตาสะสวยผิวพรรณขาวลอองามผ่องผุดสะดุดตา                    สายระโยงระยางมากมายเชื่อมต่อจากเครื่องมือทางการแพทย์ที่อยู่รายรอบไปยังตู้แคปซูลทั้งสอง สายเหล่านั้นบางครั้งก็เปล่งแสงสีน้ำเงินบ้าง เหลืองบ้าง แดงบ้างสลับกันไป คล้ายกับกำลังส่งพลังงานบางอย่างผ่านเข้าไปในตู้แคปซูลอย่างต่อเนื่อง                    ผ่านไปนานร่วมชั่วโมง แต่ร่างทั้งสองก็ยังคงนอนสงบนิ่งไร้ปฏิกิริยาใดใด มีเพียงทรวงอกที่คงมีการขยับขึ้นลงเบาๆอันบ่งบอกถึงสัญญาณการมีชีวิตที่ยังหลงเหลืออยู่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น                    “ เหมือนโยนหินลงในทะเลไม่มีผิด...”                    ใครบางคนซึ่งอยู่หลังแผงควบคุมในห้องด้านนอกทอดถอนใจขึ้นอย่างหงุดหงิด นัยน์ตาสีม่วงอะเมธีสต์จับจ้องมองภาพสามมิติของคนในตู้แคปซูลซึ่งกำลังฉายปรากฏอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าพวกตนอย่างท้อแท้แทบสิ้นหวัง                    “ นี่เราใช้พลังงานไปมากโขที่มีแล้วนะ ทำไมมันเงียบอย่างนี้ล่ะ ยังกับไม่ได้ทำอะไรลงไปเลยยังไงยังงั้น  รึว่า...พวกเขาไม่ได้อยู่ในร่างสองคนนี่แล้ว ? ”                    “ ใจเย็นๆเถอะ ...พวกเขายังอยู่อย่างแน่นอน ”                    เพื่อนอีกคนซึ่งยืนอยู่ข้างๆเอ่ยปลอบขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ชายหนุ่มผมยาวสีดำอมม่วงซึ่งถักเป็นเปียเดี่ยวตวัดโอบลำคอไปพาดบนไหล่อีกข้าง หันมองเจ้าคนที่เอ่ยปากพูดเมื่อสักครู่อย่างคาดคั้น ดวงหน้าใสเกลี้ยงเกลาดูอ่อนเยาว์ราวเด็กหนุ่มทอแววสงสัย                    “ จาร์...ทำไมนายถึงเชื่ออย่างนั้น ? ”                    หากคนถูกจ้องหาได้มีวี่แววสะทกสะท้านไม่  ใบหน้าคมสันดูเข้มแข็งสมชายชาญทอแววสงบนิ่งเยือกเย็น นัยน์ตาสีดำสนิทมีประกายลึกล้ำสุขุมคัมภีรภาพราวปราชญ์ผู้รอบรู้ จาริโอเธอรัสจึงมักเป็นห้องสมุดเคลื่อนที่ให้เพื่อนคอยตั้งคำถามและขอข้อมูลทุกสิ่งทุกอย่างในจักรวาลอยู่เสมอ                    “ คอสมิคคิวปัสตี คือพลังสูงสุดของเอกภพ  คอธจากมนุษย์หรือผลึกแร่พลังงานใดใดแม้จะยิ่งใหญ่เพียงไหน ฤาจะเทียบสู้คอธแห่งเทพได้ ”                    “ ความหมายของนายคือ... ? ”                    “ คอธจากผลึกโซไซดอลคงมีพลังงานไม่เพียงพอที่จะดึงคอธแห่งเทพออกมาได้...”                    “ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับความเชื่อของนายที่ว่าพวกเขายังอยู่ในนั้น ? ”                    “ ก็เพราะในร่างนั้นยังสถิตไว้ด้วยพลังคอสมิคคิวปัสตี คอธที่เปล่งจากผลึกแร่โซไซดอลจึงไม่สามารถพรากคอธใดใดออกมาจากสองร่างนั้นได้ ถ้าสองคนนั่นไม่ได้รับความคุ้มครองของคอธแห่งเทพ ป่านนี้วิญญาณของพวกเขาก็คงถูกกระชากหลุดออกจากร่างไปนานแล้ว อะไรกัน..นี่นายว้าวุ่นจนจิตหลุดลืมไปแล้วรึวะฟิก...ว่าร่างมนุษย์ธรรมดาที่ไหนจะทนทานวิธีการแยกพลังงานจากสสารของเครื่องนั้นได้...? ”                    การอธิบายแบบเนิบนาบหากน้ำเสียงก้องกังวานมีแอบจิกด่าเล็กๆแบบนี้ ย่อมมิใช่บุคลิกและนิสัยอันพึงมีของจาริโอเธอรัสแน่  เจ้าของเสียงที่ตอบให้แทนเดินเข้าห้องมาหยุดยืนด้านหลังของคนทั้งสอง พูดพลางยังยืนยันการปรากฏตัวของตนเองโดยการยื่นมือตบบนไหล่เพื่อนทั้งสองคนละที                    คนถูกด่าแอบเคืองนิดๆหันหน้ามาทำหน้าขึงขังใส่                    “ มากัส...นายก็มีงานของนายไม่ใช่เรอะ แล้วมาเดินเพ่นพ่านยุ่งงานอะไรคนอื่นแถวนี้วะ ? ”                    หากท่าทางที่พยายามทำให้ดุดันแต่ดูยังไงก็ไม่น่ากลัวเลยสักนิดของเขา กลับให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเด็กน้อยในสายตาของเพื่อนอีกคนจนหัวเราะ                    “ ก็ฝ่าบาททรงเป็นห่วงเลยให้ฉันมาถามความคืบหน้าจากพวกนายไงว่าเป็นอย่างไรบ้าง ? ”                    “ ก็อย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ ”                    จาริโอเธอรัสตอบเสียงเรียบๆไม่ปรากฏอารมณ์ดุจเดิม ในขณะที่สายตาก็ยังคงจับจ้องแต่ภาพสามมิติของหนุ่มสาวในตู้แคปซูลที่กำลังฉายอยู่ขณะนั้นไม่ได้สนใจคนที่มาเยือน                    “ นึกแล้วไม่มีผิดว่าต้องเป็นอย่างนี้...”                    เสียงเรียบเรื่อยของใครอีกคน ทำให้สองคนในห้องค่อยนึกขึ้นได้ว่ามากัสไม่ได้เดินเข้ามาคนเดียว หากแต่ด้านหลังยังเดินตามมาด้วยนักบวชหนุ่มผมสีเงินยวงยาวสยายในชุดคลุมสีขาวนวลอีกคนหนึ่ง                    ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นอาคันตุกะจากต่างเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ แต่การที่ทุกคนได้อยู่ร่วมเดินทาง ร่วมผจญภัยผ่านความเป็นความตายหลายครั้งบนยานลำนี้มาเป็นระยะเวลาหนึ่งซึ่งนานพอสมควร จึงทำให้พวกเขาเหล่านายทหารจากจักรวรรดิเมลาเนียลต่างแทบไม่รู้ตัวเลยว่า ได้ ‘ยอมรับ’ นักบวชแห่งเทพวิหารซาเลนน่าจากจักรวรรดิเอลลาโกผู้นี้เป็น ‘สหาย’ ของพวกตนอย่างสนิทใจตั้งแต่เมื่อใด                    “ ท่านอาจารย์...หรือท่านมีวิธีอื่น ? ”                    เป็นครั้งแรกที่จาริโอเธอรัสยอมละสายตาผละจากภาพเฮโลแกรมเบื้องหน้า หันมาจับจ้องใบหน้านักบวชหนุ่มผู้นั้นอย่างกระตือรือร้นรอคอยคำตอบ                    สำหรับเขา...ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่จะน่าสนใจเท่ากับสิ่งที่เขา ‘ยังไม่รู้’ อีกแล้ว                    จีฮานหลุบเปลือกตาลงก้มมองพื้นโต๊ะอย่างครุ่นคิด ไม่เพียงฝ่ายเมลาเนียลเท่านั้นที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อ ‘ทูลกระหม่อมน้อย’ ของตน  พวกเขาเหล่าชาวเอลลาโกที่ร่วมทางมาด้วยก็พร้อมยอมร่วมมือทำทุกอย่างกับอีกฝ่ายอย่างไม่มีเงื่อนไขเพื่อ ‘ฝ่าบาท’ ของพวกเขาเช่นกัน                    ดังนั้นไม่ว่าคำตอบใดที่ฝ่ายโน้นต้องการ จีฮานก็พร้อมที่จะหามาบอกให้ทุกเรื่องโดยไม่ปิดบัง                    เพียงแต่การที่เขาลังเลก็เพราะเขายังไม่มั่นใจ ว่ามันจะใช่คำตอบที่แท้จริงหรือไม่เท่านั้น                    “ ฉันก็ไม่แน่ใจ ”                    “ ถ้าทางหนึ่งมันล้มเหลว หากยังมีทางอื่นให้เดินก็ยังดี  ”                    มากัสเอ่ยขึ้น เพื่อนคู่หูอย่างฟิเกอรัสจึงรีบสนับสนุนอย่างรวดเร็ว                    “  ใช่.. อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่มีทางทำอะไรได้เลย ”                                       ...... แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 54 17:32:03 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 17:17:43

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ลืมค่าพี่จูน แต่ว่าอย่าหายไปเฉยๆ อีกนา ขอให้ร่างกายแข็งแรงๆ นะคะ (ปล. ไม่ได้เรื่องเดิมมาก่อน จะรู้เรื่องมั้ยอ่า) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:47:03

ความคิดเห็นที่ 6 มาเป็นกำลังใจให้ค่ะคุณจูน ขอให้สุขภาพแข็งแรงเหมือนเดิมค่ะ จำได้ว่ามือเจ็บ ไม่ทราบหายดีหรือยัง จะตามอ่านเรื่องนี้นะคะ อาจอ่านข้ามไปบ้างบางตอนเพราะบางทีหายไปหลายวัน แต่ก็จะติดตามและส่งเสียงให้รู้ว่ายังตามอยู่เป็นครั้งคราวค่ะ วงเล็บนิดหน่อยว่าเมื่อไหร่บอร์ดเจเจจะกลับมาคะ คิดถึงน้องๆ เพื่อนๆ ที่นั่นน่ะค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 00:09:12

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนต่อไปพร้อมยกไปตอบความเห็นกระทู้หน้านะคะ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 06:34:20