ความคิดเห็นที่ 2 “โธ่เอ๊ย...ตัวฉัน” ดาวได้แต่ดูร่างคนสลบสไลเพราะฤทธิ์เหล้า “ครีมเคริมก็ไม่ได้ใช้ มาโดนเหล้าเบียร์ไปทั้งคืนแบบนี้ อีกหน่อยตัวฉันคงกลายเป็นตัวอะไรไม่รู้แน่ๆ” นาฬิกาบอกเวลาสิบโมงเช้าเข้าไปแล้ว แต่ปรายยังหลับสนิท ใบหน้าแดงๆกับลำคอแดงแจ๋ ใส่รองเท้าผ้าใบคู่เดิม ดาวทำได้แค่ตะกุยขาเรียกสติ แต่ยังไร้การตอบสนอง เธอจึงงับผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำมาแปะลงบนหน้าผากเขา “ปวดหัว” ปรายพึมพำตอบ “ก็บอกแล้วว่าร่างกายฉันไม่เคยกับเหล้าเบียร์ คุณเคยดื่มได้เป็นลัง แต่ฉันเนี่ยอึกเดียวก็แน่นิ่งแล้ว” ดาวขยับผ้าเช็ดหน้าเปียกๆ ให้อย่างยากลำบาก “แต่ก็ขอบใจที่อุตส่าห์กลับมาเมาที่หอ” “เอาน้ำมาราดหัวให้หน่อยสิ ร้อน” “ฉันยกแก้วน้ำยังไม่ได้เลยคุณ” ดาวเริ่มเห็นใจเขา “หรือฉันโทรตามกันยา ?” ดาวแค่กดๆ หมายเลขแล้วโทรออกโดยไม่พูดอะไร เสียงกันยาถามกลับมา แล้ววางหูไปเมื่อเธอไม่ตอบ เธอทำอีกสี่ห้าครั้ง... กันยาก็มาเคาะประตูห้อง ปรายคลานไปเปิดประตูให้ “โอ๊ย ดาว กินหัดเหล้าเหรอนี่ ?” กันยามองไปทั่วห้องอย่างตกใจ “ปวดหัว ร้อน” ปรายพึมพำมา กันยาที่ตัวเล็กนิดเดียวถึงได้ลากปรายกลับไปนอนบนเตียงนอน ถอดเสื้อผ้าชุดเก่าแล้วเช็ดตัวให้ลวกๆ ก่อนหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวมให้ เธอเปิดตู้เย็นแล้วเอาเครื่องดื่มเย็นมาให้ ปรายกระหายเต็มทีจึงดื่มเข้าไปเฮือกใหญ่ แต่สุดท้ายก็อาเจียนหมดไส้หมดพุง แล้วเสียงโทรศัพท์ตามกันยาดังขึ้น “เจ๊ เพื่อนหนูป่วย หนูขอเวลาอีกแป๊บนะคะ นะคะเจ๊ขา” กันยาหน้ายุ่งเมื่อเจ๊ด่ากลับมาแต่เธอมองเพื่อนที่โอ้กอ้ากในห้องอย่างกังวล “ได้โปรดนะคะเจ๊ หนูขอครึ่งชั่วโมง” กันยาไม่รอคำอนุญาต มายืนลูบหลังให้ปราย “เฮ้อ ดาวเอ๊ย คนอย่างเราจะกินเหล้าได้ยังไงล่ะ แพงก็แพง เมาแล้วก็เป็นแบบนี้” เธอต้มข้าวต้มทิ้งไว้ให้เพื่อนก่อนลงไปทำงานต่อ แต่ไม่น่าเชื่อว่าข้าวต้มไม่ทันสุกดี เธอก็เดินกลับมาห้องดาวอีก “มีอะไร” ปรายพึมพำถาม เมื่อเห็นกันยาน้ำตานองหน้า “อีเจ๊ไล่ออกแล้ว มันว่าอู้งานติดกันสามวัน เมื่อวานเราไปหาหมอไง แต่คิวยาวเลยกลับสาย” “ทำไมไล่ออกกันง่ายจังแฮะ” “ก็ไม่ได้ทำสัญญาอะไรนี่” กันยาบิดชายเสื้ออย่างแค้นใจ “อีเจ๊มันหาเรื่องจะเอาคนงานชายมาทำแทนนานแล้วล่ะ เงินเดือนเท่ากัน แต่ผู้ชายทำงานหนักได้เยอะกว่าเรา ฮึ ทำไมกูไม่เกิดเป็นชายมั่งวะ” ปรายฟังแล้วยิ่งปวดหัว เขาหลับตานอนพยายามไม่คิดอะไรตอนนี้ ปล่อยให้แมวขึ้นไปนั่งตักกันยาอย่างปลอบใจ แต่กันยาร้องไห้จนน้ำตาหยดใส่ขนแมว “ทำไงดีล่ะดาว เดือนนี้ยังไม่ได้ส่งเงินให้แม่เลย บ้านจะหลุดจำนองหรือเปล่าไม่รู้” “เดี๋ยวเราช่วยเอง ตอนนี้ขอนอนก่อน” ปรายตอบอย่างหมดแรง “อือ ขอบใจ ขอนอนด้วยสิ” แล้วกันยาก็ล้มตัวลงนอนข้างเพื่อน “ปวดหลังอยากนอนกลางวันมาหลายวันแล้ว เฮ่อ เมื่อไหร่เราถึงจะรวยล่ะดาว” แมวตัวสีดำนอนดูคนทั้งสองที่อยู่บนเตียงเดียว ถ้าไม่ใช่เรื่องตลกแล้วมันคืออะไรหนอ ที่ตอนนี้บนเตียงเธอมีผู้หญิงผู้ชายมานอนใกล้กันโดยไม่รู้ตัว คนหนึ่งรวยแต่ความร่ำรวยทำให้เจ็บมา อีกคนก็ช้ำใจอยู่เพราะเป็นคนจนที่ไร้โอกาส ... จนใกล้เย็นย่ำไปแล้ว กันยาถึงตื่นขึ้นมาและลืมความทุกข์สนิทเมื่อมือเพื่อนลูบๆ แถวเอว “ดาว ทำอะไรน่ะ จั๊กกะจี๋ ฮ่าๆ” “เฮ้ย โทษที” เสียงหัวเราะกันยาทำให้ปรายสะดุ้งลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ “มานอนนี่ได้ไงล่ะ” แต่พอกันยาลุกไปเปิดไฟ ปรายก็นึกออกเขาเมาเหล้า ส่วนกันยาตกงาน แต่กวาดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่พบดาว “เฮ้ย ดาวสองไปไหนล่ะเนี่ย ?” “ไปเที่ยวมั้ง นั่นแมวนะดาว ไม่ใช่เด็ก” “ดาวสองเที่ยวไม่ได้” ปรายลุกขึ้นอย่างว้าวุ่นใจ ที่ระเบียงก็ไม่มี เขาวิ่งออกไปหานอกห้องก็ไม่เจอ เขานึกถึงหมาจรจัดหน้าหอขึ้นมา เขาวิ่งจู๊ดลงไป พบภาพน่ากลัวจริงๆ ดาวกำลังอยู่บนต้นมะยม มีหมาจรจัดสามตัวมุงอยู่ข้างล่าง และที่ชวนสังเวชใจคือผู้คนแถบนั้นรวมทั้งแม่บ้านไม่คิดไล่หมาให้แมว ทุกคนรอดูการต่อสู้ “เฮ้ย ไปให้พ้น” ปรายคว้าไม้ไล่หมา พอหมาพ้นไป ปรายจึงยื่นมือรับดาวมาอุ้มไว้ แม่บ้านแทนทีจะรู้สึกผิดกลับถามเยาะๆ “เลี้ยงแมวยังไง ฮึ ขี้ขลาด เชื่องช้าจัง” “เลี้ยงไว้เป็นเพื่อน ไม่ได้เลี้ยงไว้สู้หมา ทั้งหมาจริง หมาในปากนั่นแหละ” ปรายตอบเสร็จก็อุ้มแมวกลับห้อง แต่ดาวตกใจใหญ่ “คุณปราย นี่คุณไม่สวมชั้นในออกมานอกหออีกแล้วเหรอ” “โอย ก็รีบออกมาตามหาคุณ ดีนะไม่โดนหมาขย้ำ” “ก็เห็นคุณกับกันยาหลับเป็นตายเลยไม่อยากยุ่ง เฮ่อ เป็นแมวก็ไม่ง่ายแฮะ ฉันแค่อยากออกไปเดินเล่น แต่กลับโดนแม่บ้านเตะไปหน้าบ้านให้หมามุงเอาเฉยๆ” “ไม่ง่ายทั้งนั้นแหละ ถ้าขี้ขลาด” ดาวเลยหุบปากทันที ไปถึงห้องก็พบกันยานั่งฟุบหน้าบนหัวเข่า แต่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบ้างแล้ว “กลับกันมาแล้วเหรอ...เฮ่อ ตกงานก็ดี คืนนี้จะได้นอนให้เต็มที” “อืม ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย” ปรายหายแฮงค์แล้ว “ไปร้านข้าวต้มตรอกข้างวิชนันท์มั้ย ถูกดี อร่อยด้วย” กันยาเสนอขึ้นมา ร่างคนสองคนและแมวหนึ่งตัวจึงหายไปในรถเมล์ ก่อนลงหน้าโรงพยาบาลวิชนันท์ ปรายมองเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างท้อใจ แต่ก็กลับมาเริงร่าเดินตามหลังกันยาที่อุ้มแมวดาวเดินนำอย่างกระฉับกระเฉง พวกเขาเลือกโต๊ะนั่งที่อยู่ในสุดเพื่อแอบแมวจากสายตาลูกค้าคนอื่นๆ ไม่รู้เพราะอาหารอร่อยจริง หรือการหมดแรงจากการอาเจียนทั้งวัน ทำให้ปรายรู้สึกว่าอาหารทุกอย่างอร่อยไปเสียหมด เขากินได้เยอะจนดาวต้องข่วนหัวเขาเตือน “เดี๋ยวก็จุกหรอก” “น่า... ก็มันอร่อย” กันยาที่นั่งฟังเสียงแมวครางโต้ตอบปรายนั่นเป็น เสียงเหมียวๆ ประหลาดเท่านั้น และถึงกับขำกลิ้งที่เห็นดาวหนึ่งคุยกับดาวสองกันอย่างเป็นวรรคเป็นเวร “อิอิ เก่งจังคุยกันรู้เรื่องด้วย” “กันยาไม่รู้อะไร ดาวสองนี่มันพูดได้นะเออ มันตีลังกาได้ด้วย ไหนโชว์ซิ...!” ขณะที่ปรายใช้ให้ดาวตีลังกาโชว์เพื่อน ก็มีเสียงทักขึ้น... “อ้าว ไอ้ปราย... เพิ่งรู้ว่าทำไมไม่ยอมกลับร่าง เอาเวลามาหัดกายกรรมให้แมวนี่เอง” ทั้งคนทั้งแมวหันไปเกือบพร้อมกัน ปรายดูพี่ชายตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา “พี่ปริญญ์... พี่จำผมได้แล้วเหรอ !?” “เฮ่อ นี่น้องยังไม่เลิกเล่นอีกเหรอ” ปริญญ์ถือวิสาสะนั่งลงร่วมโต๊ะ “โทษทีนะน้อง ที่วันก่อนพี่ดุใส่” ปรายถึงรู้ว่าพี่ชายไม่ได้เชื่ออะไรเลย เขาถึงต้องกลับมาเป็นดาว “เอ๊อ ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ งั้นเอาแบบที่อยากฟังก็ได้ หนูชื่อดาวค่ะ นี่เพื่อนหนูชื่อกันยา แมวชื่อดาวสอง” “อย่างนี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย” ปริญญ์เอ่ยทั้งยิ้มๆ ให้สองสาว แต่กลับไม่ได้ชวนพูดคุยอะไรต่อจากนั้น แค่มองผู้คนไปมาและกินอาหารเงียบเชียบ “นี่เอาปากมาแต่กินเหรอคะ... คุณพี่ปริญญ์ขา” ปรายกระแดะเสียงจนเกือบขำตัวเอง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ชายเขาขรึมได้ขนาดนี้ ทั้งที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับผู้หญิงน่ารักสองคน “น้องอยากรู้อะไร” “น้องชายพี่อาการดีขึ้นมั้ย...คะ” “หายใจเองได้แล้ว” “แค่นั้น ?” “นั่นก็ดีแล้ว สำหรับแม่” “แล้วพี่ไม่ดีใจ ?” “พี่อยากให้มันตายๆ ไปเลย ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่น้องก็รู้นี่ว่ามันหลงรูปตัวเองขนาดไหน มันคงไม่อยากตกอยู่ในสภาพที่นอนแก้ผ้าให้คนหยอดยานานๆ หรอก” “แย่... ขนาดนั้นเลยเหรอ... คะ ?” “น้องคงเคยสนิทกับมันมาก ถึงขนาดมันเผาพี่ชายให้ฟังนี่... ถ้ายังรักห่วงมันก็ลองเข้าไปเยี่ยมมันมั่งสิ ไม่มีใครว่าหรอก ...นี่ไม่เห็นแฟนคนไหนไปเยี่ยมมันสักคน คุณก้อยคนดังนั่นก็ไม่เห็นโผล่ไป” “ก้อยมีผัวใหม่แล้ว” ปรายตอบเสียงเย็นชา “ใครจะอยากไปเยี่ยมคนใกล้ตาย” “ไปว่าก้อยไม่ได้หรอก ความสัมพันธ์ที่ผูกกันด้วยเรื่องฉาบฉวยมันก็หลุดง่ายดายแบบนั้น” “คงจริง” ปรายยอมรับ เขาผูกก้อยไว้ด้วยเงินและการเป็นเพื่อนท่องราตรี บรรยากาศการพูดคุยที่ดูเหมือนตลกๆ ตอนแรกๆ เริ่มดูห่างเกิน กันยาเลยชวนกลับหอพัก ปริญญ์อาสาไปส่ง ทุกคนนั่งบนรถเงียบเชียบ ก่อนลงจากรถปริญญ์ชะโงกหน้าดูหอพักเขา “อยู่นี่เหรอ... ทำงานหรือเรียน ?” “ทำงานแล้ว” แล้วปริญญ์ก็ยื่นนามบัตรให้ “มีอะไรลำบากก็โทรไปได้” “ไม่ต้อง... ค่ะ หนูจำได้ ไปบ้านพักพี่หนูยังไปถูกเลย” “งั้นว่างๆ ก็แวะไปเยี่ยมไอ้ปรายหน่อย หมอว่าให้ลูบๆ กระตุ้นมัน แต่พี่ทำได้แต่ดีดนิ้ว” “อ่อ นี่พี่เองเหรอที่ดีดนิ้วผมวันนั้น ?” ปรายนึกออกทันควัน “เออ กูเอง งั้นกูไปล่ะนะ” ปริญญ์ออกรถอย่างรำคาญที่สาวน้อยกลับมาทำท่าเหมือนผู้ชายยืนเท้าสะเอวกางขาหน้าตาอยากมีเรื่องอีก กันยาเขย่าแขนเพื่อนอย่างตกใจ “ทำไมดาวไปกวนประสาทคุณปริญญ์พี่คุณปรายไรนั่นเหรอ... ไปยุ่งพวกลูกคนรวยเข้าก็ได้กินลูกปืนหรอก” แต่ปรายก็เอาแต่เดินหัวเราะจนถึงห้องนอน กันยาขอนอนด้วยแต่ปรายกลัวเผลอปล้ำเพื่อนเข้า อีกจึงไล่กลับห้อง พอกันยาพ้นไปก็สารภาพดาวเสียงอ่อย “เมื่อตอนเย็นตื่นขึ้นมา ผมเกือบปล้ำเพื่อนคุณแน่ะ” “เฮ่อ...” ดาวถอนใจหนักๆ เท่าที่ร่างกายแมวจะทำได้ “ผู้ชายทำใจให้นอนกับคนแปลกหน้าทั้งที่ไม่ได้รักได้ง่ายขนาดนี้ทุกคนเลยเหรอ” “มันไม่ยากอะไรนี่ และ...” ปรายหยุดคิดนิดหนึ่ง “ผู้หญิงก็ทำได้... คุณเห็นก้อยแล้วนี่ ?” “จริงสินะ” ดาวกระโดดขึ้นไปนั่งข้างแจกันดอกไม้พลาสติกสีขาวอย่างเบื่อหน่ายโลก “ทำไมพระเจ้าสร้างคนให้คนเป็นแบบนี้ล่ะ...” “โอ๊ย อย่าโทษพระเจ้า พระเจ้าก็อยากให้เป็นคนดีทั้งนั้น แต่มนุษย์เราอยากเลวเอง ผมคนหนึ่งล่ะ ฮ่าๆ” ปรายจับแมวขึ้นมาโยนเล่น “อย่าคิดมากเลยน่า...ว่าแต่คุณเคยไม่อยากมีแฟนเลยจริงเหรอ” “ไม่เห็นอยากมี... ผู้ชายเกิดมาเพื่อตัวเอง ไม่ได้เกิดมาเพื่อผู้หญิงหรอก ฉันเห็นมีแต่ผู้ชายเอาเปรียบผู้หญิง มีแบบคุณก้อยไม่กี่คนหรอก” “คุณด๊าวววว...” ปรายเรียกชื่อเพื่อนร่วมชะตาด้วยเสียงสูงปรี๊ด “นี่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนบนโลกทำให้คุณรู้สึกดีเลยเหรอ” “ไม่มี” “แล้วผมล่ะ ?” ปรายชี้ที่หน้าอกตัวเอง แต่นิ้วจิ้มอะไรนุ่มๆ เข้าก็เปลี่ยนใจไม่อยากรู้คำตอบ “เอ่อ ไม่ต้องตอบก็ได้ ผมน่าจะรู้ตัวเอง... คุณง่วงหรือยัง ต้มบะหมี่กินมั้ย... ผมหิวอีกแล้ว” ดาวถึงกับลืมเบื่อชั่วคราว “นี่คุณกินจุขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อกี๊ก็กินเยอะจนฉันอายคุณปริญญ์” “ปกติผมไม่ใช่พวกชอบกินจุบจิบ... แต่มาอยู่ร่างคุณนี่ผมหิวบ่อยจัง หรือว่าร่างกายคุณปรับตัวให้เข้ากับวิญญาณผม นี่บางทีเจ็บตรงนี้ด้วย” ปรายชี้หน้าอกตัวเองอีกครั้ง “คุณแอบคลำจนเจ็บหรือเปล่าล่ะ !?” ดาวถามเสียงเหมือนตะคอก “เฮ้ย ! ผมไม่ข่มขืนร่างตัวเองหรอกนะ” ปรายรีบปฏิเสธ แต่ก็นึกอาย เพราะที่จริงเขาเผลอคลำจึงรู้ว่าเจ็บ แต่ดาวทำให้เขาหนาวยิ่งขึ้นไปอีก จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:13:48

ความคิดเห็นที่ 3 “นักธุรกิจอะไรน้อ นอนตื่นสายโด่ทุกวันเลย” ดาวจ้องมองร่างที่หลับไหลบนเตียงนอนอย่างสงสัย เพราะเท่าที่รู้มาถึงปรายจะเป็นเพลย์บอย เขาก็เป็นคนทำงาน ร่างเธอเองก็คุ้นเคยกับการตื่นเช้า แต่อยู่ๆ กันไป ปรายตื่นสายทุกวัน หนังสือพิมพ์ที่กันยาซื้อมาฝากเพื่อช่วยกันหางานทำถูกดาวพลิกไปมาเป็นสิบๆ ครั้ง และเกือบสิบโมง ปรายถึงลุกขึ้นโงนเงน “โอ๊ย... ดาวผมมึนหัวอีกแล้ว อยากอ้วก” แต่ไม่ใช่แค่อยาก ปรายวิ่งเข้าห้องน้ำส่งเสียงโอ้กอ้ากแล้วกลับมาหน้าตาซีดเซียว “ฉันไม่เคยมีอาการก่อนเมนส์มาขนาดนี้นะคะ หรือว่าเพราะร่างคุณจริงๆ กำลังป่วยหนัก” “ไม่รู้... ถ้าเมนส์จะมาแล้วเป็นอย่างนี้ทุกที พวกคุณไม่ตายกันรึไง ปรายถามเสร็จก็วิ่งไปอาเจียนอีกทีก่อนเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำเย็นดับอาการคลื่นเหียน โชคดีที่กันยากลับมาพร้อมของฝากเต็มมือ ปรายน้ำลายไหลกับของกินตรงหน้าจนลืมทุกอย่าง กันยากำลังเบิกบานเพราะกำลังเห็นหนทางว่าจะได้งานใหม่ แต่ปรายรู้สึกขี้เกียจจนยุให้เพื่อนขี้เกียจด้วย “กันยาไม่ต้องหาทำงานหรอกน่า อยู่เป็นเพื่อนก่อน” “ไม่ทำงานแล้วจะเอาเงินไหนส่งหนี้แม่ละดาว” “เดี๋ยวให้ยืม แม่ติดหนี้เท่าไหร่ ?” ปรายมีบัตรเอทีเอ็มเบิกเงินในบัญชีส่วนตัวที่เอามาจากก้อย และไม่ว่าก้อยหรือใครก็ไม่มีทางระงับการใช้บัญชีนี้ได้ หรือถ้ามีใครจะรู้ก็คงอีกนาน “อีกตั้งห้าหมื่น” “สบายบรื๋อ... อยู่ว่างงานเป็นเพื่อนเราก่อนแล้วกัน” ปรายซดน้ำอัดลมแล้วยิ้มสบายใจ แต่กันยายิ้มหน้าซื่อ “แหมดาว... ทำยังกะเราคบดาวเพราะเงินงั้นแหละ เราอยากเป็นเพื่อนกับดาวมาตั้งแต่ดาวย้ายมาใหม่ๆ แต่ดาวเองที่ไม่ค่อยพูดกับเราเลย” “อย่างนั้นรึ !?” ปรายรับรู้อย่างเข้าใจ ก่อนชายตาดูแมวที่นั่งก้มหน้า “ใช่... เราคงน่ารำคาญน่าเบื่อมั้ง ดาวถึงไม่ชอบเรา ?” “ไม่ใช่ไม่ชอบ” ปรายพอรู้จักเจ้าของร่างกายเขา “เราเป็นพวกขี้ขลาดน่ะ เจออะไรแย่ๆ มาก็เลยกลัวความสัมพันธ์ทุกรูปแบบ กลัวทั้งผู้ชาย ผู้หญิง แต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้ว เป็นคนใหม่ !” กันยาฟังแล้วหัวเราะอย่างรื่นเริงแล้วมานั่งกอดแขนเพื่อนอย่างสนิทสนม “งั้น...เราเป็นเพื่อนกันนะดาวนะ” ปรายตกลงทั้งขำทั้งแปลกที่จู่ๆ มีผู้หญิงขี้เหร่มานั่งซุกไหล่อ้อนวอนขอเป็นเพื่อนเหมือนเด็ก เขายกมือขยี้หัวเพื่อนสาว แต่กลิ่นโชยจากเส้นผมนุ่มๆ ของกันยา ทำให้เขาผงะหน้าหนี “กันยาใช้อะไรสระผมน่ะ เหม็นมาก” มันไม่ใช่เหม็นน้อยๆ เพราะปรายถึงกับวิ่งไปอาเจียนอีก...ทั้งดาวทั้งกันยาเลยได้ยืนดูปรายโอ้กอ้ากด้วยความแปลกใจ “ผมเราเพิ่งสระ มาว่าเหม็น” กันยายื่นผ้าขนหนูชุบน้ำให้เพื่อน “อาเจียนยังกะคนท้องแน่ะ” “ท้อง !?” ดาวตัวจริงอุทานเสียงดังสนั่น โชคดีที่ปรายก็อุทานออกมาด้วย กันยาเลยไม่ได้ยินแมวพูดได้ ปรายรีบทำทีขอให้กันยาออกไปซื้อยาแก้อาเจียนให้ พอร่างสาวตัวเล็กพ้นห้องไป เขามองหาดาวอย่างตกอกตกใจ “ไอ้เลวนั่น ใช้ถุงยางอนามัยหรือเปล่า !?” “ไม่... ก็เขาขืนใจ... นี่” ดาวตอบอย่างไม่อยากคิดถึงอีก “เอ่อ... ผมคง ไม่ซวยไปกว่านี้นะ” ปรายไปยืนหน้ากระจกอีกครั้ง เขาอุปาทานเห็นพุงตัวเองใหญ่โตมหึมาน่ากลัว จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:15:54

ความคิดเห็นที่ 4 “ซื้อที่ตรวจครรภ์ก็พอมั้ง” ดาวกระซิบบอกอายๆ เมื่อเห็นปรายจะไปตรวจที่คลีนิคจริงๆ “ไม่รู้สิ แต่ผมว่าเราควรหาหมอนะ” ปรายทำให้เจ้าหน้าที่คลีนิคแปลกใจขนาดต้องดูบัตรประชาชนตัวเองละเอียดเพื่อสะกด ชื่อ-นามสกุลเป็นสี่ห้าครั้งก่อนเขียนกรอกข้อมูลส่วนตัวลงเอกสารเล็กๆ เป็นประวัติคนไข้ “เอ่อ เอาแมวไว้ข้างนอกนะน้อง” พยาบาลเดินออกมาบอก ปรายลืมสนิทว่าสถานพยบาลไหนๆ ก็ห้ามสัตว์เลี้ยงเข้าไป เขาจึงเดินออกนอกคลีนิค มองหาที่พอรับฝากแมว แต่ไม่มีใครดูน่าไว้ใจสักคน เขาเลยวางไว้บนชั้นวางรองเท้าด้านนอก “อยู่นี่นะ เดี๋ยวผมมา” แล้วเดินมาบอกพยาบาลอย่างใจกล้าว่าต้องการตรวจครรภ์ แม้หัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวการตรวจครรภ์ขึ้นมา “แหม... ไอ้เราก็นึกว่าทอม เกือบจีบแล้วแน่ะ มาตรวจครรภ์เหรอ” พยาบาลสาวมองเขายิ้มๆ แล้วยื่นขวดพลาสติกให้ “เอานี่ไปใส่ฉี่แล้ววางไว้ที่ช่องห้า แล้วรอเข้าห้องตรวจ” ปรายรับขวดนั่นเดินเข้าห้องน้ำ การถ่ายเบาใส่ขวดถือเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับผู้ชาย แต่มันเข้าขั้นยากลำบากเมื่อต้องนั่งฉี่แบบผู้หญิง  เขาเกือบล้มคะมำหน้าคว่ำเมื่อพยายามประคองแก้วรองปัสสาวะอย่างตั้งใจ แล้วไปวางตามที่พยาบาลสั่ง นั่งรอครู่หนึ่งก็มีคนเรียกเขา หมอสาวมองแล้วทักเขายิ้มๆ ไม่ต่างจากพยาบาลข้างนอก “เป็นทอมเปล่าเนี่ย ? เดินเท่จัง” แต่พอหมอเอาประวัติมาดูแล้วก็ถึงหน้าตาเหรอหรา “อ้าว มาตรวจครรภ์เหรอจ๊ะ” “ผม... เอ่อ หนูท้องมั้ยคะ” หมอมองหน้าปรายอย่างไม่เข้าใจ และก้มอ่านผลตรวจปัสสาวะ แล้วก็พยักหน้าๆ ปรายนิ่งงันไปทันที เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงตอบสนองต่อข่าวนี้แบบไหน แต่เขาอยากสลบให้ตายไปเลย หมอถามเขาเรื่องประจำเดือน เรื่องเพศสัมพันธ์ครั้งสุดท้าย ซึ่งเขาตอบไม่ได้สักอย่าง และท่าทางเขาก็เงอะงะซีดเซียวจนหมอยิ้มไม่ออก หมอเพ่งมองเขาอย่างจงใจและหนักขึ้น ก่อนให้เขานอนลงบนเตียงใกล้ๆ หมอเอาเจลเย็นๆ ป้ายหน้าท้องเขา แล้วใช้อุปกรณ์เหมือนปากกาขนาดใหญ่ปลายแบนๆ ที่ต่อเข้ากับมอนิเตอร์วนๆ วาดไปมาบนท้องเขา ปรายไม่อยากดูหน้าจอนั่น แต่เสียงหมอพึมพำ... “ขอหมออัลตราซาวด์ดูหน่อยนะ จะได้คำนวณอายุครรภ์ถูก... เจ้าหนูน้อย...อายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ” ทำให้เขาต้องหันดู ภาพที่ปรากฏมันคงไม่น่ากลัวถ้ามันไม่ใช่ท้องเขา แต่สิ่งที่เห็นตอนนี้เขาเห็นตัวพยาธิประหลาดรูปทรงน่าเกลียดน่ากลัวในจอมอนิเตอร์นั่น “เด็กประมาณ 12 สัปดาห์แล้วค่ะ ท้องสาวก็งี้ล่ะค่ะ ดูไม่ค่อยออก” “ผม...จะเป็นลม...ผม... ผมไม่ใช่ผู้หญิง” ปรายปัดมือหมอออกไม่สนใจฟังที่หมอจะชี้ให้ดูรูปหัวใจของทารก แต่หมอสาวก็มองคนไข้อย่างเห็นใจ เธอเอื้อมมาลูบมือให้กำลังใจ “คุณดาว... ใจเย็นๆ นะคะ มีญาติหรือแฟนมาด้วยมั้ยคะ” “ไม่ๆ ผม ผมถูกข่มขืนมา... ผมจะทำแท้ง” ปรายพึมพำเหมือนคนเสียสติ หมอสาวหน้าถอดสีสำรวจท่าทางปรายอีกครั้งแล้วเชื่อสนิทใจ เธอกดเรียกเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเข้ามาฟังด้วย “หมอเชื่อว่าคุณดาวไม่โกหกนะคะ เราคงช่วยอะไรโดยตรงไม่ได้ แต่เราส่งเรื่องคุณไปมูลนิธิเพื่อให้การความช่วยเหลือชั่วคราวได้ค่ะ คุณไปมั้ยคะ” “ไปนะคะน้อง พี่ว่าแล้วน้องเหมือนทอมเด๊ะๆ จะท้องได้ไง ถ้าไม่ถูกรังแก” เจ้าหน้าที่ให้กำลังใจ แล้วพาเขาออกจากห้องตรวจ ไปยังห้องเอกสารห้องหนึ่ง “น้องเล่าเรื่องราวให้ละเอียดเลยค่ะ จะได้สะดวกต่อการส่งเรื่องต่อมูลนิธิ ไม่ต้องกลัวเรื่องประวัตินะคะ เราเข้าใจดีค่ะ” มีคนเอาน้ำอุ่นมาให้ปราย ระหว่างรอเจ้าหน้าที่กรอกข้อมูลในแบบฟอร์มสีฟ้า แต่...แล้วน้ำอุ่นที่ผ่านลำคอก็ทำให้เขาคลายอาการสติแตกลง “พี่พยาบาลครับ... ผม...ควรทำแท้งมั้ยครับ ?” “ค่อยๆ คิดนะจ๊ะ เดี๋ยวจะมีผู้เชี่ยวชาญให้คำปรึกษา” เจ้าหน้าที่ตอบอย่างใจเย็น ปรายเริ่มมีสติพอจึงสำรวจห้องคลีนิคธรรมดาๆ อย่างฉงนใจ “คลีนิคมีบริการนี้ด้วยเหรอครับ ?” “น้องรู้สึกดีขึ้นแล้วใช่มั้ยจ๊ะ” เจ้าหน้าที่ถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มโล่งใจ “มีคนท้องแล้วบอกว่าถูกข่มขืนมาเยอะแยะเลยจ้ะ ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ บางคนก็ขอทำแท้ง เราจะละเลยก็ไมได้ เลยมีแผนกติดต่อมูลนิธิไว้จ้ะ” “แต่ผมถูกข่มขืนจริงๆ” ปรายยืนยัน “พี่เชื่อค่ะ ว่าน้องใจชาย” แล้วเธอก็ยื่นปากกาให้ “เอานี่... เขียนเองไหวมั้ย เขียนต่อให้พี่นะ พี่ไปดูคุณหมอแป๊บ” ปรายเปิดแบบฟอร์มนั้น แต่สายตาพลันเห็นประวัติการตรวจรักษาตัวมีภาพถ่ายขาวดำจากเครื่องอัลตราซาวด์เป็นรูปตัวอ่อนมนุษย์แปะอยู่ ทำให้เขามองแล้วมองอีก...เมื่อครู่เขาเห็นภาพในมอนิเตอร์เป็นตัวพยาธิน่ากลัว แต่ตอนนี้เขาเห็นเป็นตัวคนแล้ว เมื่อเจ้าหน้าที่กลับมาอีกที เขาจึงอ้อมแอ้มขอเปลี่ยนใจ เพราะนึกได้ว่าน่าจะถามดาวก่อน “พี่ครับ ผมขอไปปรึกษาแม่ก่อนดีกว่า” เจ้าหน้าที่ยิ้มให้กว้างขึ้นกว่าเดิม แล้วตบบ่าเขา “มีปัญหาอะไรกลับมาที่นี่ได้ตลอดเวลา” ปรายกำรูปถ่ายนั่นไว้ในมือจนชุ่มเหงื่อ เขามัวแต่ตกใจจนเกือบลืมไปว่าเจ้าของร่างที่แท้จริงนั่งรออยู่บนชั้นวางรองเท้า ดาวกระโดดเข้าหาระล่ำระลักถาม “ฉันท้องเหรอ ?” “อือ เราสองคนท้อง...!” ปรายพยักหน้า ระหว่างนั่งรถเมล์กลับทั้งแมวทั้งคนซึมกันตลอดทาง ปรายเหลือบสำรวจตรวจผู้หญิงรอบๆ ตัวบนรถเมล์ ตอนที่เขาเป็นผู้ชายเขาคิดว่าผู้หญิงคือดอกไม้งาม สวยน่ารักสดชื่นที่สุดในโลก แต่พอเขาอยู่ในร่างผู้หญิงจริง เขากลับยังไม่เห็นวันสดใสเต็มๆ สักวัน พอเริ่มรู้สึกดีหน่อยมันกลับมีอะไรให้ลำบากทุกที “ทำไงดีล่ะ ดาว” เขาพึมพำลูบแมว “ผมทำใจไม่ได้จริงๆ” “ฉัน... ว่าเราหยุดคิดสักวันดีมั้ยคะ ฉันเคยปุบปับตัดสินใจอะไรโง่ๆ ถึงขั้นปุบปับปลิดชีวิตมาก่อน ตอนนี้ฉันว่าเราใคร่ครวญหน่อยดีกว่า” ดาวดูท้องที่ตัวเองซบอยู่อย่างสับสน “เฮ่อ คุณกับฉันใครโชคร้ายกว่า” ปรายไม่ตอบ แต่พอเห็นป้ายโรงพยาบาลวิชนันท์เขาคิดแม่ขึ้นมาจับใจ เขาขาดความมั่นคงในหัวใจจนอยากกลับไปนอนหนุนตักแม่เหลือเกิน “ดาว... ถ้าผมลงไปบอกความจริงกับแม่ คุณว่าแม่เชื่อผมมั้ย” “ถ้าคุณแม่เชื่อคุณ ทุกคนก็หาว่าแม่คุณบ้าอยู่ดีค่ะ แต่ฉันแนะนำให้ไปหาแม่นะคะ บางทีได้ไปเห็นแม่เข้า สมองอาจโล่งขึ้นก็ได้” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:19:32

ความคิดเห็นที่ 5 ป้ายห้ามเอาสัตว์เลี้ยงทุกประเภทเข้าโรงพยาบาลโชว์หราตรงหน้าทำเอาปรายหันซ้ายหันขวา อย่างเป็นห่วงดาวที่อยู่ในกระเป๋าย่าม “เขาห้ามเอาสัตว์เข้าไป อย่ากระดุกกระดิกให้ใครเห็นเชียวนะ” ปรายเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าและจัดทรงผมให้อยู่ในสภาพดีที่สุดก่อนเก้ๆ กังๆ ไปยังหน้าห้องไอซียู แม่กับยายน้อยนั่งอยู่ที่นั่น เขาอยากวิ่งไปกอดพวกนางให้หายคิดถึง แต่ทำได้แค่มองหาพี่ชาย “วันนี้... เป็นตัวจริงหรือวิญญาณ ?” เสียงทักจากข้างหลังทำเอาปรายสะดุ้งโหยง “พี่ปริญญ์... ทำผม เอ๊ย ทำหนูตกใจ” “มาก็ดี... เข้าไปลูบหน้าไอ้ปรายด้วยกันสิ” ปริญญ์ชวนเอาดื้อๆ “ดูได้เหรอ” ปรายกึ่งอยากรู้กึ่งกลัว ถ้าไปพบสภาพตัวเองนอนเหลือท่อนเดียว เขาคงเป็นลมตายตรงนั้น “ถ้าปอดก็ไม่ต้อง” ปริญญ์ส่ายหัว แล้วเปลี่ยนใจชวนเสียงอ่อน “ไปดูเถอะ จะได้ทำใจว่าผู้ชายที่เคยอยู่ในใจเราน่ะ ตอนนี้มีสภาพเป็นยังไง” “เอ่อ คือ หนูเอาแมวเข้ามา... ไม่รู้วางตรงไหนดี” ปริญญ์ชะโงกหน้าดูแมวกึ่งขำกึ่งสมเพชทั้งแมวและเจ้านาย แล้วช่วยยกย่ามไปตั้งไว้ตรงใต้เก้าอี้นั่งแม่ ไม่กี่นาทีต่อมาปรายในร่างดาวก็เดินตามพี่ชายไปเยี่ยมร่างตัวเอง อารามกลัวบรรยากาศและกลิ่นยาฆ่าเชื้อทำให้เขาเกาะไหล่พี่ชายแน่นเอี๊ยด “นี่ไง แฟนเก่าเรา ยังหล่อมั้ยล่ะ” ปรายดูร่างตัวเองที่นอนแผ่เหมือนมนุษย์ต่างดาวที่ถูกมนุษย์จับได้ หน่วยงานลับเลยจับไปผ่าศึกษาดูอวัยวะภายในอย่างละเอียด สายโยงยางที่ต่อไปยังเครื่องมีตัวเลขและคลื่นหยักๆ ส่งเสียงดังแปลกๆ นั่นชวนขนลุก “นี่ดีขึ้นกว่าวันก่อนตั้งเยอะแล้ว อาจได้ย้ายจากไอซียู ไปอยู่ห้องผู้ป่วยหนัก” “เหรอ...” ปรายยังจ้องร่างตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา “ไงจ๊ะ น้องปรายจ๋า เด็กเก่ามาเยี่ยมแน่ะ พอจำได้หรือเปล่า” ปริญญ์ไม่แค่พูดกับร่างสลบสไลนั้น แต่ยังยิ้มแล้วดีดมือน้องชายป๊อกๆ ปรายเจ็บนิ้วแปล๊บๆ จนต้องเอามือไปแอบด้านหลัง และนึกว่าพี่ชายจะหยุด พี่ยังหัวเราะคิกๆ “ชกยังได้เลย หมอว่ามันอาจตื่นขึ้นมาโต้ตอบ อิอิ ดีดให้เจ็บงี้แหละ น้องไม่รู้ว่าไอ้นี่มันเกเรขนาดไหน พวกเราก็ตามใจมันจนเสียคน” ปริญญ์ยังดีดติดต่อกันหน้าตาเฉย “เอ่อ... พี่เชื่อมั้ยว่า น้องพี่อาจเจ็บนะนั่น หยุดดีดได้แล้ว... ค่ะ” แต่ปริญญ์กระซิบใส่คนเจ็บ “แน่ะ... เด็กเอ็งเป็นห่วงว่ะ เจ็บก็ดีดกลับสิวะ ตัวโตกว่ากูนี่หว่า” ปรายจ้องมือจริงๆ ของตัวเองที่ถูกดีดอย่างเห็นใจ ก่อนจะเริ่มสงสัยว่าถ้าเขายังรับสัมผัสจากร่างตัวเองได้อยู่ เขาอาจตอบสนองคืนบ้างก็ได้ เขาจ้องนิ้วอย่างตั้งใจอีกครั้ง แล้วขยับนิ้ว... ... “เฮ้ย...!!” ปริญญ์กระโดดแล้วตะโกนเรียกหมอ “หมอ... น้องผมขยับนิ้ว” ทั้งหมอทั้งพยาบาลกรูกันมาทีเดียว... แต่ปรายไม่ได้จ้องร่างตัวเอง เขาจ้องหน้าพี่ชายที่กำลังดีใจยกมือลูบปลายเท้าร่างนอนแบ็บบนเตียงแล้วชมเสียงตื่นเต้น “เก่งมากน้องพี่...” ปรายจำท่าทางแบบนี้ได้ ตอนเด็กเล่นชกมวย เขาชกหน้าพี่ได้เมื่อไหร่พี่ชายเขาก็พูดแบบนี้ พวกเขายังยืนอยู่ตรงนั้นอีกครู่หนึ่ง แม้หมอไม่ได้ยืนยันว่ามีอะไรแปลกใหม่ แต่ก็บอกว่าอาจเป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่งสำหรับผู้ป่วยหนักขนาดนี้ ปริญญ์ออกมาบอกแม่ที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อรู้ข่าวลูกชายขยับนิ้ว “หมอว่าอีกสองสามวันอาจจะย้ายให้ปรายมันมาอยู่ข้างนอกแล้วฮะแม่ ต่อไปเราได้เฝ้าเอง ไม่ต้องให้หมอเฝ้า 24 ชั่วโมงแล้ว” “แม่บอกแล้วไงลูก น้องของลูกไม่เป็นอะไรหรอก” แม่กอดเอวลูกชายน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้มกับข่าวดีเล็กๆ น้อยๆ ก่อนหันเห็นเด็กสาวที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ “แล้วนี่ใครล่ะ ?” “สวัสดีค่ะ” ปรายยกมือไหว้แม่ “หนู... เอ่อ” “เด็กไอ้ปรายมันแม่” ปริญญ์ตอบแทน “แฟนเก่ามั้ง” “เหรอลูก” นางถึงกับเชยคางจ้องลงไปในดวงตาลึกๆ พินิจปรายในร่างดาว “แม่เคยเห็นหนูมาก่อนที่ไหนสักแห่ง...” “หนูต้องไปแล้วค่ะ” ปรายเสียดายมืออุ่นๆ ของผู้ให้กำเนิด แต่หากอยู่ต่อ เขาคงทำให้แม่เป็นบ้าในสายตาคนอื่น หรือไม่เขาก็คงได้ร้องโฮออกมาแน่ๆ “มาอีกก็ได้นะหนู” นางมองอย่างอาลัย และคงเพราะนางรู้ว่าปรายกำลังป้ายน้ำตา นางถึงเดินตามมา... เรียกให้เขาหยุด... แล้วนางก็มากอดเขาเอาเฉยๆ... เขาหันหลังกลับเมื่อร่างแม่ที่ถ่ายทอดความอบอุ่นให้เขาเริ่มสั่นเทิ้มเกินไป เขารู้สึกร้าวรานจนลืมดาวสนิทใจ เดินเกือบถึงประตูหน้าโรงพยาบาลแล้วปริญญ์ถึงวิ่งตามเอาย่ามใส่แมวมาให้ “ลืมแมวนะน้อง เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย... พี่ไปส่งมั้ย” “ไม่เป็นไร อยู่กับแม่เถอะ” ปรายโหวงเหวงเหมือนเห็นครอบครัวกำลังลอยลับหายไป ถ้าเขายังอาวรณ์หรือมีท่าทีแปลกๆ กับคนพวกนี้ พ่อแม่พี่น้องเขาคงได้กลายเป็นคนบ้ากันไปหมด “ต่อไปไม่มาแล้วล่ะ” “ทำไมล่ะ ก็ไอ้ปรายมันไม่มีใคร น้องยังรักมัน... ก็น่าจะกลับมาดูแลมัน” คำแนะนำของปริญญ์ทำให้ปรายที่อยากเดินไปให้พ้นๆ ต้องหยุดกึก “งั้นขอถามอะไรพี่หน่อยสิ... ทำไมพี่ไม่ไปตามหมอแก้มกลับมา พี่รักเขาไม่ใช่เหรอ” “ไอ้ปรายมันไม่เคยบอกน้องเหรอว่ามันทำอะไรไว้ ?” “แต่มันเป็นเรื่องของพี่กับหมอแก้ม... คนอื่นไม่มีสิทธิ์ทำให้ขาดหรือต่อกันได้” ปริญญ์มองมาอย่างไม่เข้าใจ แต่ปรายก็หยุดคุยต่อ เขาอุ้มแมวออกจากที่นั่น บนรถเมล์ผู้คนบางเบา เขากลับมาจมเจ่ากับปัญหาเดิมอีกจนดาวกล้าพอที่จะกระซิบคุย “คุณ... รู้สึกแย่มากเลยเหรอคะ” “อือ...” เขากับดาวแทบเป็นคนคนเดียวกันแล้ว ดังนั้นคงไม่น่าอายถ้าเขาร้องไห้ต่อหน้าเธอ “แม่กับพี่ชายคุณเขาคงรับรู้อะไรบางอย่างได้จริงนะคะ ไม่งั้นเขาคงไม่มีทีท่าแบบนั้นหรอก” “นั่นสิ... ผมถึงอยากถอย ผมทำให้เขาบ้าได้...” ดาวพยายามหาเรื่องดีๆ ปลอบใจเขา “บ้านคุณหน้าตาดีหมดเลยนะคะ พี่ชายคุณกับคุณกลิ่นเดียวกันเลย ตัวอุ๊นอุ่น เขาเจ้าชู้เหมือนคุณหรือเปล่า” “ไม่เหมือน พี่ผมเป็นคนดี... แต่เขาไม่ชอบแมวหรอก” “ไม่จริงมังคะ... เมื่อกี๊เขายังชมว่าฉันเป็นแมวน่ารัก ถ้าไม่เห็นว่าเจ้าของหวง เขาจะไม่เอามาคืนค่ะ... อิอิ เขาบอกว่า คุณชอบแกล้งหมาเขา เขาเลยต้องทำเป็นเกลียดแมวด้วย” “เหรอ...” น้ำตาปรายร่วงมาอีกรอบ “คุณปราย... อย่าร้องเลยค่ะ... ยังไงคุณก็ยังมีร่างของฉันให้คุณดำเนินชีวิตปกติได้นะคะ” “ดาว... แต่คุณท้องอยู่นี่ ผมไม่ปกติเป็นสามเท่าเข้าไปแล้ว” ปรายโฮเสียงดังกว่าเดิมจนกระเป๋ารถเมล์รุ่นป้าเข้ามาดูแล้วปลอบด้วยความเห็นใจ “อกหักจากสาวมาล่ะสิท่า เอ๊อ หน้าตาก็ดี... นึกไงถึงเป็นทอมล่ะ กลับมาแต่งตัวน่ารักๆ ขี้เกียจจะมีหนุ่มมาเฝ้าตรึมให้สับรางไม่ทันยายหนูเอ๊ย” แต่คำปลอบท่อนสุดท้ายของกระเป๋ารถเมล์ยิ่งร้ายแรงขนาดทำให้ปรายยกมืออุดหู โปรดติดตามตอนต่อไป หุหุ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:24:31

ความคิดเห็นที่ 6 ขอตอบกระทู้ ในบทที่ 4 นะคะ (ตอบช้าหน่อย) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10220481/W10220481.html คุณ yaimooyoyo  : น้องน้ำตาล เฮียปรายท้องจริงๆ ไหนๆ ก็เป็นหญิงแล้ว ให้มานรู้ซึ้งไปเลยนะฮ้า และ อย่าเพิ่งตัดพ้อหมอแก้ม ฟิคเรื่องนี้ไม่มีตัวดีตัวร้าย ทุกคนผลัดกันร้ายกันดี (เพราะเขียนโดยคนที่คุ้มดีคุ้มร้าย)   คุณกุลธิดา (kdunagin) : หนูว่าแล้วเชียวต้องมีคนถาม - -* แผลทั้งตัวมาจากปรายขับรถชนเองค่ะ ไม่ได้มาจากถูกพี่ชายดีดจนเป็นแผล ก็ประมาณว่าแม้นใกล้วางวายแต่สายใยรักพี่น้องยังสัมผัสได้ค่ะ และเดี๋ยวบางช่วงปรายก็กลับร่างตัวเองในบางครั้ง กลับไปแล้วเจอแต่ความอึดอัด ความมืด แล้วก็จำต้องกลับมาอยู่ที่เดิมต่อ ปรายในร่างดาวเลยเป็นผีอำบางช่วงค่ะ //ว่าไปนั่น คุณปลากินเมฆ  :  เอ่อ ไว้ว่างๆ เราจะรวบรวมภาพผู้ชายที่ควรแค่การใส่ใจ ไว้เป็นความเรียงสักกระทู้ดีมั้ย แล้วหาพวกโหวตขึ้นแนะนำเพื่อเป็นเกียรติแก่เราสองคน(เท่านั้น) ปล. แต่ดาราฝรั่งผู้ชายเดี๋ยวนี้ฉีดหน้ากันจนผิดรูปไปเยอะเลยอะ เห็นแล้วเสียของ เขาไม่รู้กันรึไงว่าความเหี่ยวคือเสน่ห์   คุณแม่น้องเบนส์  : อูย กะว่าจะหลังไมค์ตามสักช่วงกลางๆ นิยาย มาซะตอนนี้เลยก็ดี หลังไมค์เราไว้ใช้เรื่องลับๆ ดีกว่า     คุณ scottie :  จากคำถามที่ว่า.. “แล้วถ้าพี่หมั่นไส้ ถองน้องจะเป็นไงเนี่ย แหะๆ” เรนฟูขอยืนยันว่าไม่เคยคิดเอาเรื่องจริงมาเขียนค่ะ 555+ คุณArgent :  ค่ะ ปรายพ้นวัยเด็กที่ถูกตามใจก็เข้าสู่วัยคะนองและเข้าสู่วัยเห็นตัวเองเหนือสตรี เขาจึงต้องโดนโชคร้ายไล่ล่าเพื่อเอาคืน  แต่ ณ จุดแมว พี่อาจหักมุมให้แมวได้แต่งงานกับพระเอกก็ได้ เพราะปรายเป็นผู้ชายที่รักแมว ดังนั้นอย่าเพิ่งคิดมากเรื่องแมว   คุณต้นจั่น   : สวัสดีค่ะ คุณต้นจั่น แหะๆ ในถนนมีใจให้แมวกันหลายคนอยู่นะคะ อิอิ เรนฟูชอบหมามากกว่าแมวหน่อยนึง แต่ก็เลี้ยงไม่ได้ทั้งคู่ ภูมิแพ้เรื้อรังมาหลายปีแล้ว หวีผมตัวเองยังจาม นี่ก็เลยแทบไม่หวีผมค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟจากคุณ yaimooyoyo, คุณ Mnemosyne, คุณ kdunagin, คุณปลากินเมฆ, คุณ ravio, คุณmimny, คุณ:::อาราเร่:::, และคุณต้นจั่นนะคะ แหะๆ ขออภัยสำหรับนิยายเรื่องนี้มีปัญหาคำไม่สุภาพเยอะจนลุงพันทิปศรีค่อนข้างแอนตี้ และบางทีก็ตัดแปะผิดพลาดด้วย - -“ จะพยายามชี้แจงเป็นระยะๆ นะคะ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 54 22:44:41 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:25:38

ความคิดเห็นที่ 7 ท้อง ท้อง ท้องจริงๆ ด้วยอ้ะ!!! พี่เรนนี่โหดกับนักอ่านจริงๆ ฮือๆ (แอบปาดน้ำลายด้วยความชอบ หุหุ) พี่ปริญญ์น่ารักจังเลย >< จริงๆ แล้วคงรักน้องชายมากเลยนะคะเนี่ย จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:46:37

ความคิดเห็นที่ 8 โอยๆ จะทำยังไงกันต่อไป อ่านเพลิน เจอหัวเราะอิอิเข้าไป สะดุดเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:57:27

ความคิดเห็นที่ 9 ท่านผู้อ่านที่รักยิ่ง คือว่า คห.1 ในกระทู้นิยายเรื่องเพลงรักในความฝัน บทนี้ ตรง คห.1 มันหายไป บัดนี้เรนฟูได้ก๊อบไปแปะที่เนื้อกระทู้แล้ว ขอแจ้งให้ทราบ เพื่อการติดต่ามอ่านนิยายได้อย่างไม่ติดขัด -*- จาก เรนฟู ง่วงนอนจนหัวฟูสมฉายาแล้ว แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 54 00:15:36 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 23:58:02

ความคิดเห็นที่ 10 จุใจดีครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 09:23:59

ความคิดเห็นที่ 11 ย...ย...ย....แย่แล้วนายปราย หนูแก้ว เฮ่อ....เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไม่ใช่สิ ท้องซ้ำตายซ้อนต่างหากละ ไม่ใบ่ว่าวิญญาณน้องเหมียวตัวจริงหลุดออกมาอยากหาร่างเกิดหรอกนะคะนั่น เฮ่อ ๆ ๆ ๆ ว่าแต่...ไอซ์แอบมีใจเอนเอียงไปทางพี่ปริญญ์แล้วละค่ะ ผู้ชายคนนี้ น่ารักจริงจัง จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 13:14:54

ความคิดเห็นที่ 12 ซวยจริงๆปรายแต่ก็ดีจะรู้ว่าเวลาผู้หญิงท้องแล้วยากลำบากยังไงบ้าง^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 16:48:28

ความคิดเห็นที่ 13 โอย..โหดร้าย  โหดร้ายเกินไป - -"   แล้วปรายจะออกลูกยังไงล่ะเนี่ย..   เอ๊ะ ชักจะงงวุ๊ย จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 20:53:47

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 21:28:41

ความคิดเห็นที่ 15 ท้องนี่ยุ่งหนักเข้าไปอีก แต่ก็มองในแง่ดีอย่างนะคะว่าช่วงนี้ปรายไม่ต้องห่วงเรื่องมีประจำเดือน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 01:11:15

ความคิดเห็นที่ 16 ปริญญ์ช่วยน้องด้วยนะ! (เค้าเชียร์ปริญญ์ให้เป็นพระเอกแหละ...สุดตัว!) ปล.1 เดี๋ยวนี้เค้าไม่ค่อยเชี่ยวเรื่องดาราเท่าไรเลยน่ะ ปล.2 แล้วเค้าก็เป็นนอมินีโดยสมยอมให้คนๆ นี้ อยู่น่ะสิ อวยชายอื่นเลยไม่ค่อยคล่องเท่าไร อุอิ จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 10:41:45

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาติดตามค่ะ ยังแซ่บเหมือนเดิม อีตาพี่ชายนี่ก็เป็นคนดีจริงๆ เลย ทำไมน้องชายแสบได้ขนาดนั้น... จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 17:46:53

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 6 มาแล้วฮ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10230884/W10230884.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 19:12:53