ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 : ตำนานโรงเรียน ภาคต้น แว่วเสียงมอเตอร์ไซค์และรถยนต์ที่แล่นสัญจรผ่านไปมาบนผิวจราจร ความจริงแล้วไม่ห่างจากถนนใหญ่สักเท่าใดก็จะเป็นทางแยกอันสามารถนำสู่โรงเรียนในระดับชั้นมัธยมซึ่งมีชื่อว่า ‘ ลานนาวิทยาลัย ’ และแม้บรรยากาศภายนอกจะครึกครื้นด้วยเป็นเวลาเย็นย่ำ อีกทั้งจังหวัดเชียงใหม่นั้นยังคลาคล่ำเต็มไปด้วยผู้คน นักเรียนนักศึกษาตลอดจนนักท่องเที่ยว แต่กระนั้นเมื่อเข้ามาตามทางแยกก็จะพบประตูรั้วโรงเรียนที่เลิกราจากเวลาอาทิตย์อัสดง อาคารทั้งหลายเหล่านั้นจึงย่อมที่จะเงียบเหงาและอ้างว้างเป็นธรรมดา แสงตะวันสุดท้ายลับขอบฟ้าไปแล้ว ภายในโรงเรียนจึงแทบไม่มีใครเหลืออยู่อีกนอกจากยามและครูเวร นอกเหนือจากนั้นบางทีก็จะมีกลุ่มนักเรียนที่ต้องทำกิจกรรมล่วงเวลาตามที่อาจารย์มอบหมาย กลุ่มของประกายแก้วเองก็เช่นกัน ... กลุ่มโครงงานวิทยาศาสตร์นั้น นอกจากแก้วแล้วยังมี ส้มเช้ง ... หรือชื่อจริงก็คือสุจิตรา ส่วนอีกสองหน่อได้แก่ พยนต์ และ วิวัฒน์ ทว่าบัดนี้แทนที่โครงงานจะเดินหน้า กลับปรากฏรายการคั่นเนื้อหาที่พวกเธอควรจะประชุมวางแผนตามที่ตั้งใจไว้ เรื่องราวที่มาแทรกกลับกลายเป็นเรื่องลี้ลับ ภูตผีในโรงเรียน ! ซึ่งแท้จริงแล้วแก้วเองก็ไม่ได้อยากฟังนักหรอก แต่ก็เหมือนตัวเธอที่ถูกบังคับให้ร่วมวงสนทนาด้วย “ เล่าเสียทีสิ พยนต์ ” วิวัฒน์หัวหน้าห้องกระตุ้นเตือนหนุ่มนักกีฬาให้เริ่มเล่าเสียที พยนต์มองหน้ากลุ่มเพื่อนซ้ายทีขวาที แต่กระนั้นหนุ่มนักกีฬาก็ยังไม่พูดอะไร “ เป็นอะไรพยนต์ หรือว่าซ้อมจนหมดแรง ” สุจิตราหรือส้มเช้งแซวเพื่อนร่วมชั้น ซึ่งจริงๆแล้วนักเรียนของโรงเรียนซึ่งมีจำนวนไม่มากทำให้ในแต่ละระดับชั้นล้วนแต่รู้จักกันเกือบทั้งหมด “ เปล่า ... งั้นฟังเรื่องที่เราเคยได้ยินมาล่ะกัน ” ... มันเป็นเรื่องลี้ลับที่เล่าสืบต่อกันมาในชมรมฟุตบอล ของโรงเรียนลานนาวิทยาลัย วันนั้นเป็นวันที่อากาศดีวันหนึ่งของปิดเทอมกลางภาค หนุ่มน้อยชั้นมัธยมต้นได้เสร็จสิ้นภาระกิจการฝึกซ้อม ในเวลานั้นเพื่อนๆร่วมชมรมต่างพากันกลับบ้านจนหมด เหลือแต่เพียงตัวเขาที่ขี่รถจักรยานยนต์กลับมาที่โรงเรียน ใช่ ! เขาแวะมาเพื่อทำรายงานที่ค้างอยู่ โรงเรียนยามบ่ายแม้จะสว่างไสวแต่ก็เงียบเหงา เด็กหนุ่มไม่เคยชินกับภาพที่ปกติแล้วยามเปิดเทอมนั้นคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งอาจารย์ ครูฝึกสอนและนักเรียนในระดับชั้นต่างๆ ทว่าบรรยากาศโรงเรียนในช่วงปิดเทอมช่างทำให้ว้าเหว่หัวใจยิ่งนัก หนุ่มน้อยเดินขึ้นไปยังชั้นสามของอาคารอันเป็นที่ตั้งของห้องเรียน กลอนที่ชำรุดและไม่ได้เปลี่ยนทำให้สามารถเข้าไปในห้องได้อย่างไม่มีอะไรติดขัด เขาเดินไปยังโต๊ะเรียนประจำตัว หยิบสมุดออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่สำหรับใส่เสื้อนักกีฬาที่เปรอะเปื้อนเหงื่อไคล นั่งเขียนรายงานไปได้สักพัก เด็กหนุ่มก็รู้สุกโหวงเหวงแปลกๆ อันที่จริงแล้วเขาก็เคยมาที่นี่คนเดียวหลายต่อหลายครั้ง ดังนั้นหากจะว่าเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยชินต่อบรรยากาศเงียบๆของที่นี่ ... ก็ไม่น่าจะใช่ ? ‘ แกรก ... ’ เสียงลากเท้าดังจากที่ไหนสักแห่ง เด็กหนุ่มหันซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง เมื่อไม่พบอะไรผิดปกติเขาจึงตั้งใจที่จะทำรายงานต่อ ‘ แกรก ... ครืดดดดดดด ... ’ เสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้นอกจากเสียงเดินลากขาแล้วยังมีเสียงขูดอะไรบางอย่างตามมาด้วย หนุ่มนักฟุตบอลเดินออกมาที่หน้าประตูห้อง ซ้ายขวาเมื่อมองไปทั้งสองทิศก็ไม่พบแม้เงาใครสักคน ทางเดินด้านนอกก็สว่างไหวด้วยเวลาบ่าย ดังนั้นการที่จะมีใครแอบซ่อนเพื่อแกล้งนั้นก็ไม่น่าเป็นไปได้ เด็กหนุ่มแคะหูตัวเองด้วยนิ้วก้อย ในใจนึกคิดถึงอาการหูฝาด หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะความเงียบสงัดที่ทำให้เกิดอาการจิตหลอนอ่อนๆก็เป็นได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงเตรียมที่จะกลับมานั่งทำงานต่อ ทว่า ... ครืดดดดดด ... ครืดดดดดด !! เสียงขูดครืดประหลาดปรากฏขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังทางซ้ายที .. ทางขวาที สลับกันไปมา หนุ่มนักกีฬาถอยกรูดเข้าไปในห้องอย่างตื่นกลัว ขวัญผวาขนลุกชันทั้งที่เป็นเวลากลางวัน เขารีบวิ่งไปเก็บรายงานลงกระเป๋าด้วยความรวดเร็ว ในใจคิดว่าคงอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว เมื่อเด็กหนุ่มหันกลับไปที่ประตู หวังใจจะก้าวให้พ้นจากห้องเรียนอาถรรพ์แห่งนี้โดยเร็ว ...ทว่า ! เบื้องหน้านั้น ที่ประตูอันจะนำเขาพ้นสู่โลกภายนอก ปรากฏร่างหนึ่งผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าหันหน้าเข้ากำแพงข้างบานประตู ที่มือสองข้างของหญิงปริศนาเปรอะชุ่มไปด้วยเลือด ! ครืดดดดดดดด !! เล็บของเธอขูดเข้าที่ประตู ครั้งแล้วครั้งเล่า เล็บทั้งสิบนิ้วปริแยกฉีกขาดด้วยแรงขูด โลหิตเป็นลิ่มทะลักออกจากปลายนิ้วที่ฉีกขาดรุ่งริ่งด้วยแรงที่ขูดกับกำแพง “ โอย ... ช่วยชั้นด้วยยยย ...  ” เสียงครางโหยหวนของหญิงลึกลับ มือยังคงแกะเกาที่กำแพง เด็กหนุ่มตัวสั่นเทิ้ม เขาแน่ใจว่าร่างตรงหน้าหาใช่มนุษย์ผู้มีเนื้อหนังไม่ หากแต่จะต้องเป็นวิญญาณสัมภเวสีลี้ลับที่ไม่มีใครอยากพบเห็น แต่ไฉนเขาต้องมาเจอ !? ... ทั้งที่ไม่เคยอยากเจอเลยสักครั้ง ! จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 08:22:17

ความคิดเห็นที่ 2 เหตุการณ์ยังไม่หมดแต่เพียงเท่านั้น วิญญาณหญิงผมยาวเริ่มใช้มือชุ่มโชกเลือดทุบเข้าที่ผนัง ซ้ำร้ายยังใช้ศีรษะบริเวณหน้าผากโขกกับกำแพงนับสิบครั้ง โครม ! โครม ! โครม ! ครืดดดดดดดดดด ! ทั้งทุบทั้งใช้หัวโขกไม่ยั้ง ซ้ำยังสลับกับใช้เล็บครูดผนังกำแพง บัดนี้ผนังสีเขียวตุ่นๆเปรอะเปื้อนเลอะเทอะไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน “ เหวอ ... ช .. ช่วย .. ช่วยด้วย ... ” เสียงแหบพร่าจากปากเด็กหนุ่ม เขาอยากตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ เผื่อว่าหากมีใครได้ยินจะได้ช่วยนำพาเขาให้พ้นจากห้องเรียนนรกแห่งนี้ ผีสาวหันหน้ากลับมาช้าๆ ... ใช่ ! หันกลับมาแต่เพียงแค่หน้า !? หรือหากจะกล่าวให้ถูกต้องก็คือหันมาเฉพาะศีรษะเท่านั้น ส่วนล่างนับตั้งแต่ลำคอลงไปนั้นไม่ได้หันกลับมาด้วย ! “ เหวอ ! ” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง ขาสั่นพั่บๆ เขารู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆของปัสสาวะที่กำลังไหลเปรอะเปื้อนขากางเกง ใบหน้าของปิศาจซีดขาวไร้สีเลือด ทว่าส่วนด้านบนของศีรษะนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตที่ไหลจากบาดแผลอันเกิดจากการโขกกำแพง ริมฝีปากของมันเผยอแสยะขึ้นช้าๆ “ ช่วย ... ฉัน ... ออก ... ไป ... ที ... ” น้ำเสียงยานคางของวิญญาณร้าย พูดไม่พูดเปล่ามันค่อยๆลุกขึ้นยืนและเดินตรงเข้าหาเด็กหนุ่มผู้โชคร้าย “ อย่า ... อย่าเข้ามา ” หนุ่มนักกีฬาถอยกลับไปทางห้องเรียน ยิ่งทำให้ห่างจากประตูที่จะนำเขาออกจากห้องเรียนนรก อีกประตูด้านหลังห้องถูกลงกลอนเอาไว้แน่นหนา ส่วนบานเบื้องหน้าปรากฏผีร้ายที่กำลังยืนขวางทางออก ดังนั้นการที่เขาถอยกลับเข้ายังด้านในห้อง ย่อมเสมือนทางหนีที่ยิ่งตกเข้าสู่ห้วงกับดักหรือบ่วงแร้วแห่งนายพราน “ ช่วยยยยย ... ฉันนนนนน ... ด้วยยยยย ” ปิศาจร้ายย่างสามขุมเข้าใกล้ หนุ่มนักเรียนนักกีฬาตัดสินใจเด็ดขาด หากอยู่ต่อไปตรงนี้คงไม่แคล้วหัวใจวายแน่ เด็กหนุ่มหันหลังกลับวิ่งไปที่หน้าต่าง ปลดกลอนและผลักบานหน้าต่างให้เปิดกว้าง ก่อนที่จะปีน ... ... และโดดลงไป !? ... “ เป็นยังไงสนุกหรือเปล่า ” พยนต์จบเรื่องเล่าของตนไว้ตรงนี้ คนฟังทั้งสามถอนหายใจยาวด้วยความลุ้น ส้มเช้งเอ่ยถามเป็นคนแรก “ แล้วเด็กผู้ชายที่กระโดดลงไปเป็นยังไงบ้างล่ะ ตายหรือเปล่า ? ” แน่นอนว่าน้ำเสียงของสาวส้มเช้งไม่ใช่เป็นห่วงคนในเรื่องเล่าหรอก แต่เป็นความอยากรู้อยากเห็นเสียมากกว่า พยนต์โบกไม้โบกมือ “ โอ๊ย ! ใครจะไปรู้ล่ะ แต่เขาว่าไม่ถึงกับตายหรอก แค่ขาหัก ซ้อมฟุตบอลไม่ได้ไปหลายเดือน ” คนเล่าเรื่องตอบเพื่อนร่วมชั้น “ แล้วพยนต์รู้ไหมว่าผีสาวตนนั้นต้องการอะไร ” วิวัฒน์หัวหน้าห้องถามบ้าง ‘ แคร้ง ! ’ แว่วเสียงบางอย่างหล่นลงกับพื้น ที่ด้านนอกห้องห่างไกลออกไป ประกายแก้วรู้สึกขนลุกวาบไปทั่วร่าง สี่คนมองหน้ากันนิดหนึ่ง ด้านนอกหน้าต่างมืดสนิทแล้ว มีเพียงแสงไฟจากตัวถนนและตึกข้างๆวับแวม “ คงจะแมวน่ะ ว่าแต่วิญญาณตนนั้นต้องการอะไร ” วัฒน์สรุปและรวดถามซ้ำ “ เขาเล่าว่าเป็นวิญญาณของนักเรียนที่มาทำกิจกรรมในช่วงปิดเทอม ทำอยู่คนเดียวแล้วเผลอหลับไป พอดีลุงภารโรงไม่รู้เลยไปล็อกประตูห้อง เด็กคนนั้นเลยออกไม่ได้ ” คนเล่าเรื่องให้ข้อมูล “ ก็เลยขาดน้ำ ขาดอาหารตาย ” ส้มเช้งต่อให้ ก็แหม ... เรื่องเล่าทำนองนี้มีได้ทุกโรงเรียนจริงๆ พยนต์ส่ายหน้า “ เปล่า ! เด็กคนนั้นเลือกที่จะโดดลงทางหน้าต่าง โชคร้ายที่เธอเอาศีรษะลง ... คอก็เลยหัก ตายคาที่ทันที ” คราวนี้เล่นเอาเพื่อนร่วมกลุ่มเงียบกันหมด ประกายแก้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยรู้สึกฝืดคอขึ้นมาอย่างกะทันหัน ขนทั่วร่างลุกเกรียว ยิ่งร้ายที่นายวิวัฒน์ดันยิงคำถามแปลกๆเพิ่มออกไปอีก “ แล้วห้องเรียนที่ว่าน่ะ ... ห้องไหน ? ” คนเล่าส่ายหัว ยักไหล่นิดหนึ่งก่อนที่จะออกความเห็น “ ไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่าเป็นชั้นสามของตึกนี้ อาจเป็นห้องที่มีรอยขูดตรงกำแพงข้างประตู ” คำตอบทำเอาทุกสายตาหันไปมองที่ประตูทั้งที่ห้องเรียนที่กำลังนั่งประชุมอยู่นั้นก็เป็นชั้นหนึ่ง ไม่ใช่ชั้นสาม “ แต่เราไปดูแล้ว ไม่มีรอยเล็บขูดเลยสักห้อง บางทีอาจมีการซ่อมแซมใหม่น่ะ ” พยนต์ทิ้งท้าย “ น่ากลัวจัง แต่ลองฟังเรื่องของส้มก่อน ” คราวนี้สุจิตราเริ่มเล่าบ้าง ประกายแก้วนึกอยากจะห้ามแต่ก็เหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอทำให้พูดไม่ออก ... จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 08:23:22

ความคิดเห็นที่ 3 ... มันเป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อน สมัยที่จังหวัดเชียงใหม่ยังเต็มไปด้วยป่าไม้สักและพื้นที่โล่งๆ แม้จะมีผู้คนและนักท่องเที่ยวบ้าง ... แต่ก็ไม่มากด้วยแสงสีถึงขนาดนี้ ครูฝึกสอนหรือจริงๆแล้วก็คือนักศึกษาคณะศึกษาฯนั่นเอง ครูสาวคนนั้นได้ทำการสอนนักเรียนและกำลังจะผ่านการประเมินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจบการศึกษา แน่นอนว่าหญิงสาวตั้งอกตั้งใจมาก การสอนเพื่อทำคะแนนก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญกว่าก็คือใบหน้าใสๆไร้เดียงสาของนักเรียนต่างหากที่ทำให้เธอตั้งอกตั้งใจ หากเรียนจบแล้ว ถ้าเป็นไปได้หญิงสาวอยากจะทำงานเป็นครูบาอาจารย์ให้ตรงกับวุฒิการศึกษาที่อุตส่าห์ยากลำบากร่ำเรียน เย็นวันนั้นเป็นยามเย็นที่บรรดาครูฝึกสอนและอาจารย์ต่างพากันทำงานเลยเวลากลับด้วยเพราะต้องสรุปการสอน ตรวจทานความยากง่ายของข้อสอบที่จะให้นักเรียนได้สอบปลายภาค ครูสาวผู้ฝึกสอนคนนั้นเองก็อยู่ล่วงเวลาเช่นเดียวกับเพื่อนครูฝึกสอนคนอื่น ในตอนนั้นหญิงสาวเกิดปวดท้องถ่ายหนักขึ้นมา เธอจึงขออนุญาตอาจารย์เพื่อออกมาทำธุระส่วนตัว แม้บรรยากาศตอนเย็นย่ำจะเงียบเหงา ทว่าก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าการปลดทุกข์ให้เสร็จๆไป เธอจึงเดินไปยังห้องน้ำครู ในใจไม่ได้คิดหวาดระแวงอะไรเลยสักนิด เมื่อถึงห้องสุขา ครูสาวฝึกสอนก็ทำธุระตามปกติ นั่งได้สักพักก็ได้ยินเสียงแปลกๆ “ คิกๆๆๆ ” ใครสักคนหัวเราะ อาจเป็นห้องข้างๆ บางทีเพื่อนครูที่ทำงานล่วงเวลาอาจจะมาทำธุระหรือไม่ก็โทรศัพท์ก็เป็นได้ คิดได้ดังนั้นจึงเบาใจ ... แต่ทว่า ! ปังๆๆๆ ! ประตูห้องน้ำถูกทุบถี่กระชั้น ครูฝึกสอนสะดุ้งใจหายวาบ ในใจนึกโมโหที่ใครกันที่มาเล่นไม่ถูกกาลเทศะ “ ใครน่ะ ? ” ตะโกนถามขณะที่มือหยิบกระดาษชำระเพื่อทำความสะอาด ความเงียบคือคำตอบ !? หญิงสาวรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน เธอรีบใช้กระดาษชำระเช็ดก้นจนสะอาด ขณะที่เช็ดนั้นสายตาพยายามจ้องจับอยู่ที่ร่องใต้ประตู เธอเคยได้อ่านหรือดูเรื่องผี ในเรื่องเหล่านั้นมักปรากฏเงาปริศนาไม่มีเจ้าของที่มักจะมายืนหรือเดินผ่านช่องใต้ประตูนั้น แล้วถ้ามันโผล่ที่นี่ ... เดี๋ยวนี้ล่ะ เธอจะทำเช่นไร ? ทว่าจนกระทั่งหญิงสาวทำความสะอาดและนุ่งกระโปรงตามเดิมเสร็จ จนแล้วจนรอดก็ไม่ปรากฏเงาลึกลับใต้ช่องประตูอย่างที่เธอกลัว หญิงสาวจึงค่อยเบาใจและผ่อนคลายความกังวลลงบ้าง ครูสาวฝึกสอนจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อเตรียมตัวที่จะออกจากห้องน้ำ และเมื่อเงยหน้าเธอจึงได้เห็น ... เห็นขาสีดำๆคู่นั้น ! ขาสีดำที่ไหม้เกรียม ควันดำที่โชยเอื่อยส่งกลิ่นชวนคลื่นเหียนของเนื้อที่ไหม้ไฟ !? ครูสาวอ้าปากค้าง ขาคู่ดำห้อยอยู่ต่อหน้าเธอในระยะประชิด เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปอีกเล็กน้อยก็จะต้องเห็นเจ้าของร่างเป็นแน่แท้ แน่นอน ถึงแม้ครูฝึกสอนจะพยายามหักห้ามใจมิให้เงยหน้าขึ้นมอง ทว่าเธอเองเหมือนไม่อาจบังคับร่างกายได้ หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ ทีละองศา ร่างสีดำนั่งห้อยขาอยู่ตรงขอบบนของบานประตูห้องน้ำ ! หญิงสาวเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างแล่นขึ้นจุกตรงลำคอ เสียงอึกอักเพราะต้องการจะกรีดร้องแต่ก็ร้องไม่ออก นาทีสับสนกำลังบังเกิด เธอไม่อาจหนีพ้นจากห้องน้ำได้ ประตูหนึ่งเดียวเบื้องหน้าก็มีร่างปิศาจสีดำนั่งขวางทางอยู่ ใบหน้าของปิศาจร้ายไหม้เกรียมไม่ต่างไปจากขาทั้งสอง แม้จะมองไม่เห็นถนัดชัดเจน ทว่าหญิงสาวรับรู้ดีว่าใบหน้าของมันกำลังบิดเบี้ยวน่าเกลียดน่ากลัว “ กรี๊ดดดดดดดดดด !! ” หญิงสาวกรีดร้องลั่นก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลง ... “ เหวอ ! นี่ถ้าเราเจออย่างนี้คงแย่เหมือนกัน ” พยนต์ออกความเห็นเมื่อส้มเช้ง สุจิตราเล่าเรื่องจบ “ ว่าแต่ผีตัวนั้นจะต้องตายจากไฟไหม้แน่ๆ ” วิวัฒน์แสดงความคิดตามแบบฉบับหัวหน้าห้องผู้จริงจัง “ ส้มก็ไม่รู้เหมือนกัน เอ้า ! ถึงตาวัฒน์แล้วนะ ” ส้มเช้งเตือนให้เพื่อนคนสุดท้ายเล่า “ แต่แก้วว่าเราเลิกเล่าเรื่องผีเถอะ พวกเรามาตั้งใจกันทำงานดีกว่านะ ” ประกายแก้วเสนอความเห็น เด็กสาวรู้สึกหวาดๆอย่างไรชอบกล ตอนหัวค่ำที่เจออสุรกายรูปร่างคล้ายเปรตก็ทีหนึ่งแล้ว ยิ่งตอนนี้เวลาผ่านไปเป็นช่วงมืดค่ำ บรรยากาศก็ยิ่งยะเยือกหนักข้อมากขึ้น “ อีกเรื่องเดียวน่ะแก้ว แล้วเดี๋ยวส้มจะตั้งใจทำงานเลย อยากฟังเรื่องผีของอีตาหัวหน้าห้องนี่จริงๆ ” ส้มเช้งหันมาพูดกับเด็กสาว เธอพูดกลั้วหัวเราะด้วยรู้สึกว่าเป็นเรื่องเล่นๆ แตกต่างกับความรู้สึกของแก้วมากมายนัก “ อืมมม .. จริงๆแล้วเราก็เห็นด้วยกับแก้ว แต่พอส้มพูดขึ้นมา แหะๆเราก็อยากฟังเรื่องผีของวัฒน์เหมือนกัน ” นายพยนต์เสริม ใครจะรู้ว่าคนจริงจังอย่างหัวหน้าห้องจะเล่นเล่าเรื่องผีกับเขาเป็นเหมือนกัน ประกายแก้วจนด้วยเสียงข้างน้อย นี่ถ้าหากมีเพื่อนสนิทอย่าง มิ้นท์ ศศิรัตน์ อีกสักคนคงพอที่จะเข้าใจเธอบ้าง เช่นนั้นแล้วเด็กสาวจึงได้แต่ภาวนาในใจไม่ให้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้น “ น่ากลัวหรือเปล่าล่ะ วัฒน์ ” พยนต์หันไปถามเพื่อนผู้รับตำแหน่งหัวหน้า “ แน่นอน ... ว่าแต่พวกนายรู้ไหม ว่าที่โรงเรียนนี้มีข่าวลือว่าเคยมีคนผูกคอตาย ! ” (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 08:24:45

ความคิดเห็นที่ 4 แงๆๆ  พระอาทิตย์ตกแย้ววววว ส่งขนมให้คุณหมอก่อน.... พรุ่งนี้พอพระอาทิตย์พ้นขอบฟ้า.......ข้าน้อยจะเริ่มอ่านนะเจ้าคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 19:22:58

ความคิดเห็นที่ 5 ใช่ค่ะท้าวเวสสุวรรณ... แวะมาลงชื่อก่อนนะคะ เดี๋ยวมาอ่านตอนดึกๆ จากคุณ : '' My Bag '' เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 19:50:33

ความคิดเห็นที่ 6 ผียังน่ารักนะ รอให้ทำธุระเสร็จก่อน อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 19:59:52

ความคิดเห็นที่ 7 แป่ว กำลังจะไปอาบน้ำ.... กลัวอ่ะ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 54 20:01:58

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ Luckard หนังสือมีวางขายที่ไหนมั้งอ่ะครับ หาดูตามซีเอ็ดไม่เห็นมีเลย จากคุณ : zrupea เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 23:07:59

ความคิดเห็นที่ 9 น่าจะร้านนายอินทร์ครับ เพราะสายส่งคือ อมรินทร์ หรือ https://www.shelfbookz.com/book_shop/index.php?publisher_id=&writer_id=44 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 09:14:00

ความคิดเห็นที่ 10 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250121/W10250121.html จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 13:34:29