ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1/2 ......                    เฮโลแกรมซึ่งกำลังฉายอยู่ภายในห้องปิดไฟมืดสนิทหลังหนึ่งเวลานี้คล้ายเป็นภาพที่ถ่ายลงมาจากมุมสูงเหนือพื้นดิน จึงเห็นม่านเมฆบางๆบดบังทัศนียภาพเบื้องล่างไว้จนเลือนลาง จวบจนเมฆขาวเหล่านั้นถูกแหวกให้แยกออกจากกัน ภาพเกาะแห่งหนึ่งซึ่งถูกโอบล้อมด้วยพื้นน้ำกว้างใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสายตา                    แสงไฟยามราตรีที่กระจายไปทั่วทั้งเกาะ ทำให้เกาะเล็กๆแห่งนั้นราวกับเรืองแสงอยู่กลางผืนผ้าสีน้ำเงินมืดขนาดใหญ่ ดูคล้ายกับจี้แบนๆที่สลักฝังเพชรมณีเป็นลวดลายสีสันงดงามแปลกตาอย่างยิ่ง                    เมื่อภาพถูกดึงให้ขยายออกไปเรื่อยๆ  สายตาจากเบื้องบนเวลานี้จึงเหมือนกำลังแหวกมองลงมาเบื้องล่างจนถึงพื้นทรายบริเวณชายหาดริมทะเล ณ มุมด้านหนึ่งของเกาะแห่งนั้น                    บนลานอันโล่งว่างปกคลุมด้วยเม็ดทรายสะเอียดสีขาวสะท้อนแสงจากสปอตไลท์ซึ่งอยู่ไม่ไกลทำให้ชายหาดบริเวณนั้นดูสว่างกว่าตรงอื่น  ยามนั้นแลเห็นเงาไหวๆของหนุ่มสาวคู่หนึ่งซึ่งพากันวิ่งลงมาจากโขดหินอีกด้าน มาเล่นไล่จับกันตรงนั้นส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน                    เด็กสาววัยแรกรุ่นอยู่ในชุดราตรีสั้นสีมุกที่ตัดเย็บอย่างสวยงามขับผิวขาวนวลเนียนให้งามลออไปทั้งเรือนร่าง แรงลมซึ่งพัดมาจากทะเล หอบชายผ้าบางคลุมไหล่กับเส้นผมยาวสลวยนุ่มหนาสีดำสนิทให้สะบัดพลิ้วตามการเคลื่อนไหวและสายลม ดวงหน้างามสดใสหัวเราะอย่างร่าเริง ยามทำหน้าหยอกเย้าผู้คน ดูซุกซนน่ารักน่าเอ็นดูราวกับเทพธิดาองค์น้อยโบยบินลงมาจากท้องฟ้าก็ไม่ปาน                    ชายหนุ่มซึ่งวิ่งไล่ตามมาก็อยู่ในชุดออกงานราตรีงามสง่าดูคู่ควรกันราวเทพประทานสร้างสม หากคนที่กำลังมองดูภาพคนทั้งสองอยู่ภายในห้องมืด คล้ายกับมุ่งความสนใจอยู่ที่เจ้าของร่างโปร่งบางในชุดราตรีสั้นสีมุกเพียงผู้เดียวเท่านั้น                      สมองกลซึ่งควบคุมการฉายเฮโลแกรมถูกสั่งให้ดึงภาพใบหน้าของเด็กสาวซูมเข้ามาจนใกล้ จนใครบางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมพนักสูง ไม่อาจสะกดห้ามใจตนเองไว้ได้ ต้องผุดลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ยื่นมือออกไปข้างหน้าหมายเอื้อมสัมผัสบนใบหน้านวลนั้นอย่างคิดถึง                    หากที่มือหนาข้างนั้นไขว่คว้าได้... กลับเป็นเพียงความว่างเปล่าที่ไร้ตัวตน                    เรือนร่างสูงงามสง่าเปี่ยมอำนาจจึงได้แต่ประทับยืนตระหง่านเซื่องซึมในความมืดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะหดมือข้างนั้นกลับช้าๆอย่างสะทกสะท้อน พลางสูดลมลึกเข้าปอดทอดถอนใจยาวนาน แล้วรำพึงขึ้นเบาๆราวกระซิบบอกกับร่างเงาอันโปร่งบางงามน่ารักที่กำลังฉายอยู่ผู้นั้น                    “ อาเซนธาเรีย พี่มารับเธอแล้ว เรากลับบ้านกันนะ..”                    ภาพที่ถูกซูมเข้าค่อยๆเลื่อนออกห่างทีละน้อยจนเห็นทั้งเด็กสาวและชายหนุ่มอย่างชัดเจนอีกครั้ง จากนั้นความเคลื่อนไหวทั้งหมดก็ชะงักค้าง ราวกับคนถูกสาปให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ในอากัปกิริยาที่ฝ่ายชายคว้าร่างของฝ่ายหญิงดึงเข้าไปในอ้อมแขนของตนเองได้พอดี                    ใบหน้าของหนุ่มสาวทั้งสองซึ่งเป็นภาพนิ่งสามมิติ คือสิ่งเดียวที่สว่างชัดตาที่สุดอยู่ท่ามกลางความมืดภายในห้องเวลานั้น                    และสองคนนั่นก็คือคนๆเดียวกับร่างที่กำลังนอนสงบนิ่งอยู่ในตู้แคปซูลแก้ว ณ อีกห้องหนึ่งนั่นเอง!                    ...............................................                                        เมื่อภาพเฮโลแกรมถูกปิดลง แสงในห้องก็ถูกเปิดสว่างขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูห้องด้านนอกเลื่อนเปิดออก นายทหารหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงไว้ยาวรวบด้วยสายรัดสีทองพาดกลางหลัง แต่งกายเครื่องแบบสีเทาเข้ม คนเดียวกับที่พานักบวชจีฮานเข้าไปสอบถามความคืบหน้าเกี่ยวกับหนุ่มสาวในตู้แคปซูลที่ห้องพยาบาลเมื่อสักครู่นี้ ก็ก้าวเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่จะชะงักฝีเท้าลงหน้าม่านประตูซึ่งทำจากลูกปัดคริสตัลสีขาวนำมาร้อยเป็นเส้นสายหลายเส้นห้อยยาวลงมากั้นประตูทางเข้าระหว่างห้องด้านนอกกับห้องด้านในอย่างลังเล                    นี่คือที่ประทับส่วนพระองค์ของเจ้าชายอาซิคาลอสซึ่งเป็นองค์ประมุขสูงสุดผู้บัญชาการยานซาปิธัสลำนี้  ส่วนข้างในนั้นเป็นห้องบรรทม ต่อให้เขาเป็นถึงนายทหารราชวัลลภคู่พระทัย  แต่ก็ยังไม่กล้าเสียมารยาทบุ่มบ่ามเข้าไปโดยพลการก่อนได้รับพระราชทานอนุญาตอยู่ดี                    “  เข้ามาเถอะ...”                    สุรเสียงทรงอำนาจเมื่อออกโอษฐ์อนุญาต คนซึ่งรอฟังอยู่แล้วจึงรีบแหวกม่านเข้าไปในทันที                    “  ประชวรหรือ ? ”                    “  เปล่า..”                    “ งั้นทำไมมาอยู่ที่นี่ ? ”                    ถึงแม้ที่นี่จะเป็นบนยานกลางอวกาศ แต่ก็มีสมองกลซึ่งคอยควบคุมจำลองทิวาราตรีกาลไว้ตามเวลามาตรฐานของดาวมาตุภูมิ  ขณะนี้เพิ่งเลยเที่ยงย่อมหาใช่เวลานอนแม้แต่น้อย                    “ แค่รู้สึกเพลียเลยเข้ามานอนพัก ”                    จากคำตอบเหมือนเจตนาไม่อยากบอกเรื่องที่เข้ามาเปิดทอดพระเนตรภาพเฮโลแกรมเมื่อครู่นี้ให้อีกฝ่ายได้ยิน  ทั้งที่นั่นไม่ใช่ความผิดที่ต้องแอบกระทำอย่างลับๆเลยแม้แต่น้อย หากแต่เป็นเพราะกระดากพระทัยที่จะให้อีกฝ่ายมารับรู้เรื่องเหลวไหลไร้สาระของพระองค์เองต่างหาก                    แน่นอน...นับตั้งแต่วีดิทัศน์สามมิติเหล่านั้นถูกถวายส่งมาถึงพระหัตถ์ สองวันมานี้ก็ทรงเปิดออกดูไม่ต่ำกว่ายี่สิบสามสิบเที่ยวแล้ว                    เจ้ามากัสมันคงส่ายหัวแน่หากรู้ว่าทรงทำแบบนั้น                    แค่เรื่องที่ทรงมีพระบัญชาให้ลูเปอร์เซียสกับจาริโอเธอรัสไปนำคนในภาพซึ่งอยู่ในกาลมิติเมื่อสิบปีที่แล้วมายังมิติปัจจุบันอย่างกะทันหัน  ก็ถูกมันคัดค้านหาว่าเอาแต่พระทัยองค์เองจนไม่ห่วงเรื่องกฏว่าด้วยการไม่ล่วงละเมิดแตะต้องอดีตอันเป็นการเปลี่ยนแปลงอนาคตใดใด                    แต่เพราะมันถือเสียงข้างน้อยในที่สุดคำค้านจึงตกไป บัดนี้คนทั้งสองได้ถูกนำตัวขึ้นมาบนยานแล้ว                    มาพร้อมกับปํญหาใหญ่ถึงสองประการด้วยกันที่พระองค์ต้องทรงรับผิดชอบในการซึ่งได้ตัดสินพระทัยทำอะไรลงไปในครั้งนี้ !                    ............................................................ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 06:39:16

ความคิดเห็นที่ 2  ............................................................                                        “ เจอตัวคนที่แอบเล็ดลอดผ่านกาลมิติมาด้วยในครั้งนี้ไหมหรือพอสืบรู้รึยังว่าเป็นใคร ? ”                    “ ยังพ่ะย่ะค่ะ ”                    คำตอบสั้นๆที่พกมากับน้ำเสียงห้วนเหมือนแฝงแววขุ่นเคืองนิดๆ ทำให้คนฟังต้องแอบถอนใจเบาๆเหมือนรู้สำนึกว่าต้นเหตุของปัญหาวุ่นวายเหล่านั้นเป็นเพราะตนเอง                    ถ้าไม่เกรงพระทัยว่าทรงมีศักดิ์สูงแค่ไหนคาดว่าป่านนี้หมอนั่นคงสวดพระองค์ยับไปหลายบทแล้ว                    เพราะห้ามแล้วแท้ๆแต่ก็ไม่ทรงรับฟัง แข็งขืนจะให้ทำตามที่ทรงมีพระประสงค์ แต่ครั้นพอเกิดเรื่องขึ้นก็หนีไม่พ้นพวกเขาอีกนั่นแหล่ะที่ต้องวิ่งพล่านตามแก้ไขให้                    การนำคนจากกาลเวลาหนึ่งข้ามมิติมายังอีกกาลเวลาหนึ่งถือว่าเป็นเรื่องใหญ่แล้ว เพราะช่วงเวลาหลังจากนั้นเหตุการณ์ในมิติจะเปลี่ยนแปลงไปหมดอันเป็นผลเชื่อมโยงจากการ “หายไป” ของ “ตัวแปร” ของสถานการณ์                    แต่นั่นก็ยังไม่ร้ายแรงเท่ากับการแอบแฝงตัวเล็ดลอดตามเข้ามาด้วยของคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร                    เพราะปัญหาแรกอย่างน้อยก็พอจะรับมือไหว เนื่องจากเมื่อรู้ค่าตัวแปรที่เปลี่ยนไปก็ยังสามารถให้สมองกลทำนายถึง ‘ผลลัพธ์’ ต่อไปได้บ้าง  แต่ครั้นเกิดมี ‘ตัวแปรปริศนา’ เข้ามาร่วมด้วยแบบนี้ ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นข้างหน้าก็เท่ากับต้องอยู่เหนือการคาดเดาใดใดแล้ว                    เพราะเหตุนี้ยานซาปิธัสจึงต้องปักหลักอยู่บนกาลมิติของปี ค.ศ.2011 ชั่วคราวไม่อาจท่องตามกาลเวลาอย่างอิสระได้อีก                    ทั้งนี้พระองค์และทุกคนบนยานได้ถูกผนวกเข้าร่วมกับสถานการณ์โลกของยุคนี้ไปเสียแล้วนั่นเอง !                                        “ บางทีนี่อาจจะเป็นลิขิตของเอกภพที่ประสงค์ให้พวกเราต้องยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับระบบแห่งนี้ก็เป็นไปได้ ”                    รับสั่งซึ่งฟังดูดีแถมพ่วงเหตุผลที่แทบจะไถ่ถอนความผิดพลาดจากการเอาแต่พระทัยองค์เองไปจนหมดสิ้นเช่นนี้ เกือบทำให้มากัสแอบแบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ไปแล้ว หากมิใช่ว่านี่แทบเป็นประโยคเดียวกับคำพูดของนักบวชจีฮานเมื่อครู่นี้                    จะว่าไปหากเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี เพราะนั่นหมายถึง ณ กาลมิติที่พวกเขาเดินทางมาถึงระบบสุริยะจริงๆซึ่งก็คืออีก 145 ปีข้างหน้าทุกอย่างจะยังคงเป็นเช่นเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลง                    แต่ที่ไม่ดีก็มีเพียงอย่างเดียวหากแต่สำคัญมาก นั่นคือพวกเขาจะต้องติดอยู่ในพิกัดแห่งกาลมิตินี้ จวบจนกว่าบางสิ่งบางอย่างซึ่งเป็นพันธกิจที่พวกเขาต้องกระทำ อันถูกลิขิตไว้โดยเอกภพได้ถูกจัดการให้คลี่คลายลงหมดสิ้น                    มิฉะนั้นแล้วยานซาปิธัสลำนี้ก็จะถูกกักไว้ที่นี่ไม่อาจเดินทางกลับสู่กาลมิติเดิมของพวกเขาได้อีก                    ไม่มีใครรู้ว่าพันธกิจนั้นคืออะไร                    ทุกอย่างล้วนอยู่เหนือลิขิตที่พวกเขาหรือไม่ว่าใครก็ตาม จะคาดเดาหรือต่อต้านขัดขืนได้แม้แต่น้อย !                    ...................................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 06:40:25

ความคิดเห็นที่ 3  ......................................................                                      วรองค์สูงงามสง่าเมื่อปรากฏพระองค์เสด็จพระดำเนินมาถึง ทุกคนภายในห้องไม่ว่าจะกำลังกระทำภารกิจใดอยู่ก็ตาม ล้วนต้องชะงักชั่วขณะ ขยับกายผละจากเก้าอี้ลุกขึ้นยืน  หันมาค้อมศีรษะถวายความเคารพโดยพร้อมเพรียง                    “ ตามสบายเถอะ.. มีความคืบหน้าอะไรบ้างไหม ?”                    ตรัสพลางสาวพระบาทไปที่กระจกกั้นห้องสีน้ำเงินขนาดใหญ่บานนั้น กวาดพระเนตรไปยังหนุ่มสาวทั้งสองที่แยกย้ายกันนอนอยู่ในตู้แคปซูลคนละหลัง ก่อนจะวกกลับมามองเพียงเรือนร่างของสาวน้อยผู้นั้นเพียงคนเดียว                    เนตรสีดำคมดุจพญาเหยี่ยวแฝงประกายอำนาจ บัดนี้กลับดูอ่อนโรยแสงลงอย่างละห้อยโหยหา ยามเมื่อเหม่อพิศมองดวงหน้างดงามนั้นซึ่งละม้ายคล้ายคลึงกับพระขนิษฐาน้อยผู้เป็นดั่งดวงพระหฤทัย                    มากัสเดินตามเข้ามาข้างพระวรกาย ค้อมตัวเล็กน้อยกราบทูล                    “ การใช้วิธีโดยเครื่องมือทุกอย่างล้วนล้มเหลว ท่านอาจารย์จีฮานจึงเสนอให้ใช้ลองบทเพลงจากคัมภีร์เทพดุริยางค์ดูพ่ะย่ะค่ะ  บางทีคอธที่แผ่ออกมาจากบทเพลงในคัมภีร์นั้นอาจสามารถดึงร่างพลังคอสมิคคิวปัสตีอันเป็นคอธแห่งเทพที่สถิตอยู่ในร่างมนุษย์โลกทั้งสองคนนี้ออกมาได้...”                    นี่นับเป็นวิธีที่น่าสนใจวิธีหนึ่งทีเดียว                    คัมภีร์เทพดุริยางค์เป็นบทเพลงที่ใช้คู่กันกับขลุ่ยแห่งไอย์ซึ่งเป็นหนึ่งในเก้าของวิเศษแห่งเอกภพ  ครั้งกระโน้นตอนเสด็จเดินทางผ่านไปที่ดาวทอร์เรียส ก็ได้รับคัมภีร์นี้มาโดยบังเอิญ ถึงแม้ในตอนนั้นจะทรงคืนขลุ่ยวิเศษเลานั้นให้กับชาวเวสตูผู้เป็นเจ้าของเดิมไปแล้ว แต่คัมภีร์ที่ถูกสำเนาไว้ด้วยทรงเห็นว่ามันมีประโยชน์ลึกล้ำยิ่งทางการแพทย์ ก็ยังคงถูกนำมาศึกษาเพื่อฝึกฝนเพิ่มเติมร่วมกันโดยเจ้าชายเองและนักบวชจีฮานในเวลาต่อมา                    บทเพลงในคัมภีร์ประกอบด้วยเจ็ดบทเพลง สองเพลงแรกมุ่งเน้นใช้เกี่ยวกับการรักษาอาการทางกาย อีกสามเพลงต่อมาใช้ในการสะกดและควบคุมระบบประสาทและจิตใจ ส่วนอีกสองเพลงสุดท้ายใช้สำหรับการควบคุมสสารและพลังงาน                    บทเพลงทั้งเจ็ดแม้เป็นบทเพลงของขลุ่ยวิเศษ แต่ก็สามารถใช้บรรเลงกับเครื่องดนตรีชนิดใดก็ได้ เพียงแค่ไม่อาจเปล่งอานุภาพสูงสุดได้เท่ากับเมื่อใช้บรรเลงร่วมกันกับขลุ่ยแห่งไอย์เท่านั้น                    “ ถ้าฝ่าบาททรงอนุญาต กระหม่อมก็จะขออาสาเป็นผู้ลงมือเอง...”                    นักบวชหนุ่มค้อมกายกล่าวอย่างมั่นใจ                    “  ไม่ ! เรื่องนี้เราสมควรเป็นคนจัดการเอง ”                    สุรเสียงรับสั่งช้าและชัด พระพักตร์สง่าคมขรึมสงบนิ่ง ไร้แววดื้อรั้นหรือถือดีแต่อย่างไร                    เพราะพระดำริทั้งหมด ล้วนผ่านการใคร่ครวญคำนวณอย่างดีแล้ว หาได้มาจากการด่วนตัดสินอย่างเอาแต่พระทัยไม่                    “  อานุภาพของบทเพลงไม่ได้ใช้แค่ความสามารถทางดนตรีและคอธของผู้บรรเลงเท่านั้น แต่ต้องอาศัยความรู้สึกจากภายในจิตใจที่หลอมรวมเข้ามาด้วย ได้แต่หวังว่า...ความผูกพันอันลึกซึ้งทางสายเลือดระหว่างพี่น้องระหว่างพวกเรา คงจะมีพลังเพียงพอที่จะส่งไปถึงร่างพลังที่อยู่ในนั้นได้...”                    ทั้งหมดพอฟังล้วนผงกศีรษะอย่างยอมรับ กระทั่งจีฮานก็อับจนถ้อยคำที่จะยืนกรานแย้ง ถึงแม้ว่าในใจจะแอบมีความรู้สึกกังวลเล็กๆอยู่บ้างก็ตาม                    เจ้าหญิงอาเซนธาเรียเป็นพระขนิษฐาของฝ่าบาท ย่อมอาจสามารถใช้พลังทางสายเลือดสื่อถึงกันได้ แต่เจ้าชายราโอมินของกระหม่อมซึ่งเป็นคนของฝั่งเอลลาโกเล่า พระองค์จะสื่อถึงเขาได้อย่างไร จะช่วยเขาออกมาได้หรือไม่ ?                    แต่อย่างไรก็ช่างเถิด... ทดลองดูวิธีนี้ไปก่อน หากได้ผลแล้วค่อยขยายผล ถึงแม้จะช่วยได้เพียงคนเดียว แต่ก็ยังดีกว่าช่วยใครไม่ได้เลย                    “ มากัส..ไปเอาขลุ่ยที่ห้องเรามา.. เราจะลงมือเดี๋ยวนี้เลย ”                    “ ฝ่าบาท...”                    นายทหารคนสนิทอดทักท้วงอย่างเป็นห่วงไม่ได้                     “  ระมัดระวังถนอมพระวรกายไว้บ้างก็ดีนะพ่ะย่ะค่ะ  เจ้าขลุ่ยนั่น...อาถรรพ์มันเหลือร้าย ถึงขั้นชีวิตแลกชีวิตกันทีเดียว ถึงแม้พวกเราจะได้เจ้าหญิงแห่งเมลาเนียลกลับคืน แต่หากต้องแลกกับการสูญเสียเจ้าชายรัชทายาทไปแทนมันก็ไม่คุ้มนาฝ่าบาท ”                    “ นายกลัวอะไรของนายวะ ?  เราไม่ได้ใช้ขลุ่ยแห่งไอย์ของจริงสักหน่อย ”                    “  ถึงอย่างนั้นก็เถอะ... คัมภีร์บทเพลงที่ใช้คู่กันจะมีอาถรรพ์อะไรบ้างติดมาด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้”                    สำหรับเรื่องของการโต้แย้ง คงไม่มีใครอีกแล้วที่ทำหน้าที่เป็นหน่วยกล้าตายได้ดีเท่ากับมากัส                    และเพราะทุกคนในที่นั้นล้วนมีความรู้สึกกังวลเช่นเดียวกับเขา ดังนั้นการจะปล่อยให้เพื่อนเข้าชนอยู่คนเดียวก็ดูกระไรอยู่ งานนี้เมื่อมีคนเสนอตัวเป็นแนวหน้าแล้ว ก็ต้องมีแนวหลังอันแข็งแกร่งคอยสนับสนุนถึงจะสามารถรับมือกับคนอย่างเจ้าชายอาซิคาลอสได้                    “ พวกกระหม่อมก็เห็นด้วย ว่ามากัสไม่ได้กังวลเกินเหตุพ่ะย่ะค่ะ เพราะถึงอย่างไร พวกเราระวังตัวไม่ประมาทไว้เป็นดีที่สุด ”                    นายแพทย์หนุ่มราชวัลลภประจำพระองค์รีบพูดเสริมเพื่อนคู่หูขึ้นมาทันที แล้วไม่ทันที่เจ้าชายจะทันอ้าพระโอษฐ์ตรัสว่าอย่างไร คนที่ปกติมักพูดช้าไม่ทันคนที่สุด ก็พลันสรุปแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ราวกับได้แอบท่องคำพูดเตรียมตัวไว้แล้วตั้งแต่แรก                    “ ไม่ต้องห่วง.. เรื่องนี้กระหม่อมได้เตรียมเครื่องมือป้องกันไว้แล้ว...”                    พอกล่าวจบ ก็รีบหิ้วกระเป๋าหนังสีดำใบใหญ่บนพื้นข้างๆตนเอง  ยกขึ้นมาวางบนโต๊ะเบื้องหน้าพระพักตร์ทันที                    จีฮานอมยิ้มอย่างขำๆ ส่วนเจ้าชายถึงกับอ้าพระโอษฐ์ค้างสีพระพักตร์เหนือความคาดหมาย กวาดพระเนตรมองหน้านายทหารทั้งสามผู้เป็นทั้งเพื่อนรักและราชวัลลภคู่พระทัยแล้วลอบถอนพระทัยยาว                    ไม่ต้องมีใครบอกก็เป็นที่รู้ ว่าเจ้าสามคนนี่มันคงเดาทางพระองค์ออกแต่แรก จึงขบคิดวางแผนเตรียมการรับมือเอาไว้เป็นอย่างดีแบบนี้                    และไม่รอให้ทันรับสั่งสิ่งใดต่อ  มากัสก็รีบหันหลังแผล่วไปปฏิบัติตามพระบัญชาเมื่อครู่นี้ ในขณะที่จาริโอเธอรัสเปิดกระเป๋าออก หยิบอุปกรณ์ซึ่งอยู่แยกย่อยเป็นหลายชิ้นภายในช่องเก็บของกระเป๋าออกมาต่อประกอบกัน บางชิ้นเอาไปเสียบเชื่อมต่อกับเครื่องมือทางการแพทย์ภายในห้องนั้น  มีอยู่สี่ห้าชิ้น มีลักษณะเป็นแถบห่วงสีทองใหญ่บ้างเล็กบ้าง และแผ่นแปะแบบกลมๆถูกจัดวางในถาดนำมาประคองขึ้นทูลถวาย                    “ นี่มันอะไร ? ”                    “  เครื่องตรวจวัดพระสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ ”                    หมอตัวจริงรีบเข้ามาอธิบายให้แทนเพื่อนซึ่งคงถนัดอยู่ฝ่ายควบคุมเจ้าเครื่องมือนั่นเสียมากกว่า                    “ แถบห่วงเล็กนี่ขอโปรดทรงสวมไว้ที่ข้อพระหัตถ์ ส่วนห่วงอันใหญ่นี้คาดรัดไว้ที่พระนลาฏ สำหรับแผ่นกลมๆนี้ให้แปะไว้บนพระอุระ มันจะคอยตรวจจับพระชีพจร การทำงานของพระหทัยและคลื่นสมองขณะมีการใช้คอธควบคุมบทเพลงในคัมภีร์เทพดุริยางค์ ซึ่งถ้าหากทรงใช้คอธถึงขีดที่เป็นอันตรายต่อพระสุขภาพเมื่อไหร่ เจ้าเครื่องมือตัวนี้ก็จะส่งเสียงร้องเตือนขึ้นมาทันที... ”                    เจ้าชายทรงสดับพลางอัดพระอัสสาสะลึกเข้าไปในพระปัปผาสะอย่างสะกดกลั้นพระทัยให้นิ่งเย็นไว้ถึงที่สุด ไม่ให้เผลอหลุดคำสบถใดใดออกมาจากพระโอษฐ์ต่อหน้านักบวชแห่งจักรวรรดิเพื่อนบ้านซึ่งยืนอยู่ในที่นั้นด้วย                     .. จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 06:41:24

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนั้นลงจบ จำได้ค่า ชอบมากัส ฮี่ๆ (ใช่ปะ ชักลืม) ยังงงเล็กน้อย แต่ว่าจะอ่านไปเรื่อยๆ ก่อนค่ะพี่จูน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 21:31:28